(Ab)normaal magazine januari 2019 by jouzw

VERDIEN JE GELD MET POKÉMON!

‘PARANORMALITEIT IS NIET SPOOKY’ #ISHH KIJKJE IN HET LEVEN VAN INSTRAGRAMSTAR ISHA VAN DIJK

INHOUDSOPGAVE

32 (AB)

INHOUD

NORMAAL SINCE 2019

06. GEEN FANTASIE MAAR EEN SPORT 12. PARANORMALITEIT IS NIET SPOOKYâ&#x20AC;&#x2122; 14. OPETEN OF WEGGOOIEN 16. WIST JE DAT? 17. COLUMN

INHOUDSOPGAVE

14 18. ISHA VAN DIJK 20. MET Z’N ALLEN NAAR DE KERK 24. KANKERVERHAAL

26. POKEMON KAARTEN 28. IN DE BLOEI VAN MIJN LEVEN 31. COLUMN 32. TIENERVADERS 34. COLOFON

‘(AB)-NORMAAL: VOOR IEDEREEN IETS ANDERS’ 3

VOORWOORD

We leven in een informatiemaatschappij, onze smartphone staat zowat

altijd te loeien en alles draait om snelheid. We willen op de hoogte worden gebracht, maar als het gaat om het lezen van een uitgebreid verhaal haken de meesten af. Het moet allemaal kort en duidelijk zijn, zodat we vervolgens weer verder kunnen met de drukte van ons leven. We zijn met onszelf bezig en de interesse in de mensen om ons heen neemt steeds verder af, maar waarom? Als je, je ogen opent zie je namelijk een maatschappij vol met interessante verhalen en deze verdienen onze aandacht. (AB)-NORMAAL brengt alle bedenkelijke mensen bij elkaar en focust zich op hun verhaal. Iedereen is uniek en geen enkel mens is hetzelfde. Iedereen heeft zijn eigen drijfveer en gedachtegang. Daarom is het belangrijk dat daar aandacht aan geschonken wordt. Dat we ons verdiepen in de gewone mens en de mensen om ons heen die geroemd zijn of buiten de lijntjes durven te denken. We leven in een samenleving omgeven door uitersten, een samenleving waarin iedereen zijn eigen identiteit vormt en men verschillende denkbeelden nastreeft. Zo is voor de een om zes uur eten echt normaal en voor de ander abnormaal. Met (AB)-NORMAAL willen wij de lezer laten zien hoe divers ons Nederland is, dat niets te gek is of juist wel en dat het ook weleens goed is om je te verdiepen in het leven van een ander.

Namens de hele redactie wensen wij jullie veel leesplezier, Stan op de Weegh Hoofdredacteur

KORT NIEUWS HERKENNING EN EMOTIONALITEIT BEPALEN WOORD VAN HET JAAR

UTRECHT - ‘Blokkeerfries’ is als Woord van het Jaar 2018 gekozen omdat het emoties herkenning bij mensen oproept. Dit is de verklaring die Ton den Boon, hoofdredacteur van de dikke Van Dale, geeft voor de zeer indrukwekkende overwinning van het woord ‘Blokkeerfries’.

Het woord liet hiermee naaste concurrenten ‘yogasnuiver’ en ‘mangomoment’ ver achter zich. “Vaak zijn woorden maar een keer of tien à twintig in het nieuws, en dat lag voor ‘Blokkeerfries’ echt heel anders’’, zo concludeert Den Boon. “Op het moment dat je daar gevoel bij hebt, bij zo’n woord, dan ligt het natuurlijk voor de hand dat je daarop gaat stemmen. Ik denk dat dat dus een rol meegespeeld heeft voor het woord ‘Blokkeerfries’.’ ’ Dit jaar zijn er maar liefst 4500 suggesties bij Van Dale binnengekomen, die allemaal zijn teruggebracht tot een klein lijstje waar mensen op kunnen stemmen. “En uiteindelijk hebben we er achttien overgehouden, omdat het 2018 is..”

DIGGY DEX WAS TE HOREN IN DEVENTER

DEVENTER - Zanger, rapper en liedjesmaker Diggy

Dex heeft afgelopen donderdag opgetreden in Deventer. Het optreden vond plaats naar aanleiding van de stemweek van de Top 2000 van Radio 2. Een touringcar waarin telkens radio werd gemaakt kwam in allerlei bekende en minder bekende steden in het hele land. Dex speelde zijn zelfgeschreven nummer ‘Treur niet, ode aan het leven’ en de cover ‘Kleine Jongen’ van André Hazes. Over zijn zelfgeschreven nummer zegt hij: “Ik was op een uitvaart toen ik mij afvroeg wat voor liedje ik op mijn eigen begrafenis zou willen draaien. Ik denk dat iedereen zich dat weleens afvraagt. Toen heb ik maar een eigen liedje geschreven. Hopelijk duurt het nog lang, maar zo heb ik hem alvast.”

HOLLANDSE WARMTE VOOR ONDERKOELDE VLUCHTELINGEN

ENSCHEDE – Een waterdichte jas met aanritsbare

slaapzak gemaakt van restmaterialen; dat is het middel waarmee Bas Timmer van stichting Sheltersuit vluchtelingen gaat beschermen tegen de extreme kou. Over een kleine twee weken gaat hij met meer dan 600 pakken naar een vluchtelingenkamp in Sarajevo. Zijn doel: zo veel mogelijk onderkoelde vluchtelingen opwarmen.

Er waren heel wat toeschouwers aanwezig bij het concert op de druilerige donderdag morgen, er werden croissantjes uitgedeeld, mensen geïnterviewd en er werd muziek gemaakt. De sfeer leek er goed in te zitten. Even na negenen werd de boel weer ingepakt en vertrok de bus naar de volgende bestemming. De bus reed tot en met vrijdag 7 december. Dit was dan ook de laatste dag dat er gestemd kon worden op de Nederlands’ bekendste hitlijst.

Voor de aankomende winter hoopt Timmer in totaal 3000 pakken uit te kunnen delen aan vluchtelingen uit in totaal drie verschillende kampen,te weten Duinkerk, Lesbos en over twee weken al in Sarajevo. Sinds afgelopen jaar richt Sheltersuit zich specifiek op vluchtelingen. Timmer was toen op het Griekse eiland Lesbos en kwam daar oog in oog met duizenden vluchtelingenkinderen. De situatie was ‘’ontzettend pijnlijk’’ en dat heeft hem ertoe bewogen om ook voor hen de handen in het vuur te steken. “Dat gaat je niet in de koude kleren zitten’’, aldus Timmer.

ACHTERGROND

Het is geen fantasie, maar een sport DOOR: STAN OP DE WEEGH

Het heeft alles weg van een doodnormale zaterdagochtend hier in het openbare Flevopark in

Amsterdam. De hardlopers lopen in rap tempo door en baasjes laten lachend hun hond uit, maar deze zaterdag is verre van uw dagelijkse ochtend. Er is namelijk een sprankje magie te vinden hier midden in het Flevopark. Elke zaterdagochtend is dit park niet alleen het speelveld voor honden, joggers en wandelaars, maar ook het speelveld voor het fanatieke quidditch-team: de Amsterdam Manticores. Ja, u leest het goed. Er wordt hier in het park quidditch oftewel zwerkbal gespeeld. De sport die zijn inspiratie te danken heeft aan de fantasiesport uit de wereldberoemde Harry Potter reeks van schrijfster J.K. Rowling, is namelijk gewoon bespeelbaar hier in Nederland. Maar hoe kun je deze sport nou spelen? Wij zijn zoals dat in de Harry Potter boeken zo mooi wordt omschreven: muggles (niet-tovenaars). Wij kunnen niet toveren, hebben geen vliegende bezemstelen en hebben ook geen magische ballen tot onze beschikking. Om erachter te komen hoe alles in zijn werking gaat bezoek ik een training van de Amsterdam Manticores, waarin Stephanie Jongma (27, voorzitter en founder) en Nienke Vos (19, penningmeester en founder) mij voorstellen aan de bijzondere wereld van quidditch in Nederland. DE TRAINING Een voor een komt iedereen aan op de afgesproken ontmoetingsplaats voor de ingang van het Flevopark. Er wordt geknuffeld en gelachen vanaf de eerste seconde en samen worden de nodige spullen uit de auto gehaald. Er wordt gecheckt of iedereen er is en Nienke roept de magische woorden: “Kom op team, let’s do this.” De drie zelfgemaakte hoops (doelringen) worden in elkaar gezet en de zelfontworpen tenues en handschoenen worden aangetrokken. De bezemstelen liggen op een rijtje en de ballen worden op het veld gegooid. Het is elf uur s’ochtends en tijd voor ‘quidditch practice’.

Maar voordat we echt op de bezem springen krijg ik eerst een korte samenvatting van Stephanie: “Het is eigenlijk een combinatie van rugby, handbal en trefbal. Je hebt één keeper (herkenbaar vanwege zijn groene hoofdband) die de drie ringen verdedigt en ervoor zorgt dat het andere team niet scoort.

“HET IS EIGENLIJK EEN COMBINATIE VAN RUGBY, HANDBAL EN TREFBAL.“ Ook de drie chasers (herkenbaar aan de witte hoofdband) zijn er om het andere team van het scoren te weerhouden door hen bijvoorbeeld te tackelen. Maar hun hoofddoel is om zelf punten te scoren. Dan heb je nog de beaters (herkenbaar aan de zwarte hoofdband). Hun taak is om tegenstanders met bludgers af te gooien, waardoor de tegenstander terug moet rennen naar zijn eigen hoop, die moet aanraken en dan pas verder mag spelen. En tot slot heb je de seeker (herkenbaar aan de gele hoofdband) die als taak heeft om de snitch te vangen. Als deze eenmaal is gevangen eindigt het spel.”

ACHTERGROND

Spelregels Quidditch is gebaseerd op het fictieve zwerkbal. Het is een gemengde en full-contact sport. Een team mag bestaan uit 21 spelers, maar er staan maximaal 7 spelers te gelijk op het veld. Dit zijn de volgende: 1: Een Keeper 2: Drie Chasers 3: Twee Beaters 4: Een Seeker Verder zijn er drie verschillende ballen in het veld. 1.De quaffle: Dit is een zachte volleybal en hier is er 1 van op het veld. Alleen de keepers en de chasers spelen met de quaffle. Hun doel is om de quaffle door een van de 3 hoepels te gooien voor tien punten. Ook verdedigen zij deze hoepels. 2. De bludgers: Dit zijn trefballen en hier zijn er 3 van op het veld. De beaters spelen hier mee en verstoren het spel van de tegenstander. Zij mogen met deze ballen tegenstanders afgooien (maakt niet uit waar). Afgegooide spelers moeten eerst terug naar hun doelpaal en deze aantikken voordat ze weer mogen deelnemen aan het spel. 3.De snitch: Dit is een tennisbal in een sok en hangt achter in de broek van de snitch-runner. Alleen de seeker mag de snitch vangen. Na 18 minuten komt de seeker in het spel en mag hij proberen om de snitch te vangen. Als de snitch is gevangen scoort dat team 30 punten en is de wedstrijd voorbij.

Het begint net als alle andere sporten met een intensieve warming-up, waarin wij enkele rondjes om het veld lopen en een aantal loopoefeningen ondergaan. Nu de spieren warm zijn worden er verschillende yoga-achtige strekoefeningen uitgevoerd en dan is het zo ver. We springen op de bezem! De training wordt gegeven door Nienke: “Guys, we gaan vandaag vier oefeningen doen en we beginnen met het ingooien.” Iedereen kiest een partner en stapt op zijn bezemsteel. Er wordt in tweetallen ingegooid met de quaffle (de slurk). Na het ingooien is het tijd voor de eerste serieuze oefening: een seeker oefening. “Voor het seeken moet je snel en behendig zijn. Hiervoor heb ik een oefening bedacht waarbij je de knie van de tegenstander moet aantikken”, roept Nienke. Er worden nieuwe tweetalen gevormd en er wordt 1 op 1 gespeeld. Het doel: tik de knie van je directe tegenstander aan en ontwijk elke poging van de ander. Nu iedereen inmiddels het zweet op het voorhoofd heeft staan is het tijd voor de eerste oefening met bezemsteel en ballen. “Voor de volgende opdracht wil ik dat iedereen een kring vormt. Een persoon gaat in het midden staan en krijgt de quaffle. De anderen moeten hem afgooien met een bludger. Het is dus de bedoeling dat wij samenwerken om hem af te gooien en aan de persoon in het midden is het de taak om niet geraakt te worden.” Eenmaal in het midden mag je overal geraakt worden, zelfs op het hoofd. Ook als je de bezemsteel raakt die de persoon tussen zijn benen heeft, is hij af. De persoon in het midden mag ontwijken en de quaffle gebruiken om te blokken.

Overige regels: 1: Spelers moeten te allen tijde een ‘broom’ tussen hun benen houden. Dit is een 1 meter lange stok, meestal van pvc of hout. Spelers zijn alleen ‘off-broom’ als ze zijn afgegooid. 2: Er mogen maximaal 4 spelers van hetzelfde gender tegelijk op het veld staan. Non-binaire gender identiteiten worden als een 3e categorie meegerekend. 3: Spelers kunnen voor overtredingen worden bestraft met een blauwe, gele of rode kaart en hierdoor 1 of 2 minuten in de penalty box doorbrengen. 7

Achtergrond De lastigste oefening is voor het laatst bewaard. “We gaan nu een aanvalsformatie uitproberen genaamd ‘de weave’. Het is de bedoeling om naar voren te sprinten en tijdens deze handeling steeds de quaffle over te gooien naar je medespeler. De persoon in het midden heeft de bal en gooit deze naar links of rechts. Na het gooien ga je achterlangs bij je medespeler en ben je weer aanspeelbaar. De ander moet de bal vangen en schuift vervolgens naar de middenpositie. Duidelijk? Ja, aan de slag dan maar.” Het lijkt makkelijk maar het vangen van een bal in volle sprint terwijl je ook je bezemsteel moet vasthouden, is een behoorlijke opgave. Na een hoop oefening en na een paar zeer succesvolle aanvallen is de training tot zijn einde gekomen. Puffend en hijgend lopen we terug naar de spullen en nemen we een slok water.

Achtergrond

HET TEAM De Amsterdam Manticores is een opstartend team binnen de bond Quidditch Nederland en is opgericht door Stephanie: “Ik deed eerst een proeftraining bij de North Sea Nargles, maar een week na die training besloten zij enkel nog in Leiden te trainen. Dat werkte niet voor mij. Toen kreeg ik van meerdere mensen als tip te horen om mijn eigen team te starten. Uiteindelijk heb ik Nienke gevraagd of zij met mij een team wilde oprichten en zij zei gelukkig ja.” Nienke zat eerst twee jaar bij de Nargles, maar kon vanwege de verhuizing naar leiden ook niet blijven. Zij vertolkt onder andere de rol van penningmeester binnen het bestuur en gaat over de contributie die de leden op jaarlijkse basis betalen. “Elk jaar betaalt iedereen eenmalig 25 euro aan contributiekosten. Er bestaat niet echt een fabrikant voor de onderdelen die wij nodig hebben en daarom gebruiken wij dit geld om de hoops, tenues, ballen en bezemstelen te bekostigen.”

Van links naar rechts: Roy, Jay, Kevin, Stephanie, Nienke

ER BESTAAT NIET ECHT EEN FABRIKANT VOOR DE ONDERDELEN DIE WIJ NODIG HEBBEN EN DAAROM GEBRUIKEN WIJ DIT GELD OM DE HOOPS, TENUES, BALLEN EN BEZEMSTELEN TE BEKOSTIGEN.”

Buiten het bestuur om kent het team in totaal dertien leden. Een van de leden is de 25-jarige Kevin Eikenboom, die met een fijn gevoel over zijn lidmaatschap vertelt: “Bij ons gaat het om een hechte vriendengroep die met z’n allen een leuk en actief team vormen. Om het halfjaar hebben wij een vergadering en spreken we over de richting die wij opgaan. Naast de gezelligheid doe ik het ook echt voor mijn beweging. Sporten zit niet echt in mijn leven en ik kon altijd moeilijk in beweging komen voor dingen. Nu met ‘quidditch’ heb ik echt mijn sport gevonden. Hier zet ik mij graag voor in. Ik voel mij hier thuis.”

TABOE EN TOEKOMST

WIJ GAAN ALLEEN MAAR NAAR VOREN EN ALLEEN MAAR NAAR BOVEN.”

Het vooroordeel dat deze sport alleen wordt gespeeld door enorme Harry Potter fans en fantasieliefhebbers is deze middag dan ook ontkracht. De deelnemers van deze sport zijn niet allemaal enorme liefhebbers van Harry Potter; nee zij zijn simpelweg gewoon liefhebbers van de sport ‘quidditch’. Ook zien zij een rijke toekomst voor de sport. “In principe zien wij de sport groeien. Het is nu nog een amateursport, maar door de mensen die het beoefenen wordt het serieus behandeld. Er komt steeds meer publiciteit, de teams groeien continu en er komen steeds meer internationale toernooien. Wij gaan alleen maar naar voren en alleen maar naar boven.”

“IK VOEL MIJ HIER THUIS.”

PROFIEL

“Paranormaal is helemaal niet spooky’’ DOOR: ROBIN MEINDERTSMA

Ines Boerrigter (57 jaar) is paranormaal begaafd. Een gave waar ze al op jonge leeftijd achter kwam. Ze weet het nog als de dag van gisteren. “Ik ben naar boven gelopen naar mijn kamer en ben uit het zolderraam gaan staren en toen wist ik: zo ben ik ook!’’ Dit was volgens de toen zesjarige Ines la moment suprème, het moment waarop ze besefte dat ze helderziend is. “Mijn moeder heeft altijd gedacht: die Ines weet dingen; hoe kan het dat ze sommige dingen weet.” Om erachter te komen wat voor dingen dat dan zijn, vertelde haar moeder een verhaal over een jongen die dingen wist te vertellen over zijn overleden ouders. Het daaropvolgende moment was er één van realisatie. Het bepaalde haar leven, en niet zondermeer in positieve zin.

STARENDE BLIKKEN Onbegrip en zelfs stilzwijgen; met deze woorden valt een groot deel van Ines volgende levensfase te beschrijven. “Het is heel ingewikkeld als iemand iets niet begrijpt. Je krijgt dan vaak starende blikken. En dat heb ik zó veel meegemaakt!’’ En hoewel ze wel snapt dat het lastig is om je voor te stellen wat helderziendheid nu precies is, heeft het haar wel voor langere tijd ontzettend beziggehouden.

‘’MIJN MOEDER HEEFT ALTIJD GEDACHT: HOE KAN HET DAT ZE SOMMIGE DINGEN WEET.’’

Het bleef niet alleen bij onbegrip. Sommige dingen die zij meemaakte, mocht ze zelfs niet eens uitspreken. Vaak werd haar verhaal direct afgekapt met hevig gesis. Aan deze periode is, zo weet Ines te vertellen, grotendeels een einde gekomen. “Het is nu beter. Er zijn meer mensen die zoiets hebben van we willen het beter hebben. We willen echt dat het leuk is met elkaar. Dat maakt het voor mij ook veel makkelijker. De mensheid is echt veranderd; er is meer ruimte.’ ’ Het is vandaag de dag dus leven en laten leven.

ACCEPTATIE “In het dagelijks leven zijn er natuurlijk heel veel mensen die zeggen van: ik snap niet wat jij kan. Die parkeren mij, en dat is prima. Het heeft lang geduurd voordat ik er vrede mee had.’ ’Jarenlang heeft Ines zich niet begrepen gevoeld, maar daar kwam verandering in toen ze haar huidige man leerde kennen. Hij blijkt ook dingen te kunnen die zij ook kan. Sindsdien wordt er binnen het gezin ook openlijk gesproken over de dagelijkse ervaringen met helderziendheid. “Ik heb dat niet vaak gedaan, want ik hield het voor mezelf. Ik wilde gewoon niet dat mijn dochters bang werden van mijn verhalen.’ ’ Tegenwoordig schuift Ines op het gebied van paranormaliteit niks meer onder stoelen of banken. Dat blijkt uit de reactie die haar dochter Rinske geeft. “Het is zo normaal voor mij; ik kan het me niet eens anders herinneren. Ze is wel altijd heel erg, naar hoe lang ik me kan herinneren, open geweest over alles.’ ’ Op het moment dat Rinske buiten het gezin spreekt over de helderziendheid van haar moeder dan merkt ze toch wel een beetje onbegrip, terwijl ze dat ook wel snapt. “Als ik het er nu met mensen over heb, dan kom ik wel veel vragen tegen. En ik heb zelf ook wel zoiets van poeh, hoe zit dat dan.”

“IK NOEM HET ALTIJD HELDERZIENDHEID, WANT PARANORMAAL HEEFT EEN BIJKLANK GEKREGEN ALSOF HET EEN BEETJE ‘SPOOKY’ IS. EN DAT IS HET DUS HELEMAAL NIET.’’

PROFIEL HUIZEN SCHOONMAKEN Op het gebied van helderziendheid zijn er verschillende werkzaamheden denkbaar. Koffiedik lezen, iemands toekomst voorspellen of het lezen van handen zijn hier voorbeelden van. Ines houdt zich vooral veel bezig met huizen schoonmaken. Je voelt ‘m wellicht wel aankomen; het heeft niks te maken met stofzuigen of het dweilen van de vloer. Het is “ergens naartoe gaan waar iemand last heeft van wat er ook nog meer in die ruimte is.’ ’

Er kan binnen bedrijven dus gebruikgemaakt worden van helderzienden. Het is maar net of het bedrijfsmanagement erin gelooft. En het doel? “Tot andere inzichten komen, waardoor ik nieuwe apparaten of instrumenten zou kunnen ontwikkelen’’, beweert Engelberts.

Het last hebben van iets dat aanwezig is, klinkt misschien als iets vaags en onverklaarbaars, maar dat is het niet, weet Ines te vertellen. “Als iemand aanwezig is die echt pijn heeft, dan kunnen er dingen gebeuren als dat je ineens een wind voelt.’ ’ Die iemand is voor de meeste mensen niet zichtbaar, maar zij kan diegene wel zien en er contact mee leggen. Zelf noemt Ines het ook ‘’mensen’’ of ‘’wezens’’. Door het gesprek aan te gaan met diegene probeert ze de rust in het huis te herstellen. En de succesverhalen volgden.

“Altijd komen er dingen binnen; het is maar net waar ik aandacht aan geef. Waar ik ook naar luister, alles heeft een stem.” Ines beschrijft het als signalen die ze oppikt, en het zijn er meer dan de meeste mensen kunnen ontvangen. “Wat ik gemerkt heb, is dat er zoveel gradaties zijn van wat je kan ontvangen. Eigenlijk heeft iedereen een ander iets dat ie ontvangt. En dat moet je zien te achterhalen. Wat ik goed kan, dat is dat ik gewoon zit en dat je zo voelt van ja, laat maar binnenkomen. En als ik dan mijn focus leg op iets of iemand, dan komt er gewoon iets binnen, en dat spreek ik dan uit.’ ’

SIGNALEN ONTVANGEN

“Waar ik ook naar luister, alles heeft een stem.” BREED INZETBAAR Iets compleet anders dan het schoonmaken van huizen zijn de werkzaamheden die Ines verricht voor het bedrijf Optimal Termal Solutions (OTS). Dit bedrijf, dat zich bezighoudt met de koeling van elektronica, staat onder leiding van Norbert Engelberts. ‘’We gebruiken haar eigenlijk als een meetinstrument. Zij kijkt vanuit haar helderziende als wij bijvoorbeeld een test uitvoeren, waarbij we temperatuurmetingen doen bijvoorbeeld, dan kijkt zij mee. En dan kijkt ze van iets wordt heet, daar zitten dan elektronen in die bewegen, dat kan zij zien. Zij kan op een bepaalde manier gevoeliger meten dan mijn meetinstrumenten. En dan kan ik ook andere conclusies trekken”, zo verklaart Engelberts.

Moeilijk was het wel voor haar om de signalen die ze oppikt zo te reguleren, dat ze er persoonlijk niet aan onderdoor zou gaan. Het zorgde ervoor dat haar leven op den duur heel chaotisch werd. Als gevolg hiervan is ze voor zichzelf gaan bepalen welke wezens ze wel en welke niet om zich heen wilde hebben. Ze voelde dat ze daar naargelang meer grip op begon te krijgen. Uiteindelijk heeft dit ertoe geleid dat de chaos werd verruild voor meer rust en eigenwaarde.

Persoonlijk kan ik mijn vinger er niet op leggen. De signalen die Ines zegt te ontvangen, kan ik niet verklaren. Tijdens het interview vertelde ze dat ze signalen binnenkreeg van mijn eigen opa en dat hij aanwezig was. Dat is op het eerste gezicht gek om te horen, maar vervolgens hoorde ik dingen van haar over mijn opa waar ik zelf nooit op aangestuurd heb. “Hij laat mij een DAF zien, een oude vrachtauto’’, zo meende ze door te krijgen van hem. Ik stond wel even perplex; mijn opa was vrachtwagenchauffeur van beroep en hij reed in een DAF. In het hele interview nooit ter sprake gekomen. Onverklaarbaar maar overdonderd zal dit mij bijblijven, met de waarheid in het midden

Achtergrond

OPETEN OF WEGGOOIEN? De strijd tegen voedselverspilling

In onze consumptiemaatschappij liggen de schappen vol voedsel met een uiterste houdbaarheidsdatum, waarvan we eigenlijk wel weten dat het zo’n vaart niet loopt. Toch gooien we veel voedsel weg.Voedselverspilling is in onze samenleving een geaccepteerd fenomeen. Terwijl het allesbehalve duurzaam is.

Van voedselverspilling is er sprake als voedsel dat voor menselijke consumptie bedoeld is, hier niet voor wordt gebruikt. Volgens onderzoek van de universiteit van Wageningen gooien Nederlanders jaarlijks zo’n 50 kilogram aan goed voedsel weg. Zonde van het geld, zonde van het eten en zonde van de energie om dat voedsel te produceren. Om dat te veranderen, startte 25 grote ondernemingen waaronder het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit de ‘Taskforce Circular Economy’, Samen Tegen Voedselverspilling’. De Taskforce wil de verspilling in 2030 hebben gehalveerd. Het bewust maken van de consument speelt daarin een belangrijke rol, want ook al vindt verspilling plaats in de hele voedselketen, het gros ervan ligt bij de consument. “We denken te weinig na over ons aankoopgedrag. Inplaats van de restjes te verwerken, gooien we ze weg,” zegt Guido Wijers van No Waste Network. “In Nederland wordt veel aandacht geschonken aan voedselkwaliteit en voedselveiligheid en dat is ook erg belangrijk. Maar de conservering van producten is ondertussen sterk verbeterd en koelkasten hebben we niet voor niets”. Veel van die houdbaarheids-stickers zijn volgens Wijers overbodig. “Bij TGT-stickers, (Te Gebruiken Tot) van vlees en vis moet je wel voorzichtig zijn. Maar bij THT (Tenminste Houdbaar Tot) kun je beter gewoon ruiken en proeven, wat

DOOR: REMBRANDT VAN DER HEIJDEN

bij eerdere generaties heel gewoon was”. “Dan zijn er nog de supermarkten die heel veeleisend zijn: Een tomaat moet bijvoorbeeld rond zijn, mooi rood en mag geen beschadigingen hebben. Weliswaar wordt maar 2 tot 3 % procent van het totaal verspild, maar als je kijkt hoeveel tomaten er geteeld worden in Nederland dan praat je met die 2 tot 3 % wel over enorme volumes”.

Een andere kostenpost is natuur en milieu. Voedselverspilling is heel slecht voor het milieu volgens Kristel Lageweg van Natuur & Milieu. “Zo zorgt de verspilling van voedsel dat er meer vraag naar voedsel ontstaat, er wordt meer geproduceerd en dus zorgt het voor uitputting van de grond”. “Daarbij is het ook goed om te kijken of de THT niet voor marketingdoeleinden wordt gebruikt, door een THT datum vast te stellen, die meer te maken heeft het verhogen van de verkoopcijfers van een product dan met de houdbaarheid ervan. De THT bij bloem en suiker heeft bijvoorbeeld geen enkele praktisch functie.” “Supermarkten hebben ook een grote invloed op verspilling. Ze zijn kieskeurig, want ze willen een perfect product leveren.” Toch zijn ze wel met het onderwerp bezig. Zo biedt Albert Heijn nu producten aan die buiten het reguliere assortiment vallen, zoals de ‘Buitenbeentjes’. Producten die tegen de houdbaarheidsdatum zitten, worden nu afgeprijsd of aan de voedselbank gegeven.”

Achtergrond

ETEN UIT DE PRULLENBAK Maar het kan ook anders. De laatste jaren is een trend ontstaan van mensen die bijna- of volledig leven van het zoeken naar voedsel in containers van winkels, supermarkten en dergelijke. Dit wordt ook wel ‘skippen’ genoemd, naar de engelse term voor containers, ‘skips’. Maar dit fenomeen staat ook wel bekend als ‘dumpster divers’.

“IK HAD OVERIGENS NOOIT GEDACHT DAT HET ZOU GAAN VOELEN ALS GEWOON BOODSCHAPPEN DOEN” “Ik had overigens nooit gedacht dat het zou gaan voelen als gewoon boodschappen doen,” zegt hij. “De eerste keer is het heel spannend met je tassen, hoofdlampje op in de containers kijken. De bovenste laag ziet er vaak gewoon nog erg goed uit en als je het niet kan vinden, dan spring je er gewoon in. Meestal komen we groente, fruit en toetjes tegen en een enkele keer ook vlees, maar daar moet je wel mee uitkijken”.

“EIGENLIJK IS HET IETS WAT ZWERVERS VOORAL DOEN, MAAR TEGENWOORDIG WORDT ER ZOVEEL VOEDSEL VERSPILT DAT HET GEWOON NIET ANDERS KAN.” “Eigenlijk is het iets wat zwervers vooral doen,” zegt Hannes, de oudste bewoner van woongemeenschap ‘Huize Humus’ in Utrecht. “Tegenwoordig wordt er zoveel voedsel verspilt dat het gewoon niet anders kan. Bovendien is het goedkoop, gezellig en vaak eet je ook nog eens kwaliteit voedsel.”. Huize Humus leeft voor 90% procent op ‘geskipped’ voedsel. De gemeenschap, gehuisvest in Nieuwegein, leeft volgens vier pijlers: God, relaties, duurzaamheid en gastvrijheid. “Onder de pijler duurzaamheid valt bijvoorbeeld dat we zonnepanelen op het dak van ons huis hebben gelegd en dat we zoveel mogelijk weggegooid voedsel ophalen,” aldus Hannes.

“Voedselveiligheid is belangrijk, dus je moet wel opletten. Maar soms wordt een heel sinaasappelnetje weggegooid omdat er één sinaasappel in zit die rot is. Echt zonde dus. Voordat de THT ingevoerd, 50 jaar geleden, roken, keken en proefden mensen gewoon of iets goed was of niet. Wij doen nu gewoon hetzelfde. Het zou het beste zijn als er helemaal geen THT op voedsel zou zitten”.

“In grote steden, zoals Amsterdam en Utrecht zien we steeds vaker dat de vuilnis binnen of achter slot en grendel staat, wat het voor ons wel een stuk lastiger maakt. Maar daar staat tegenover dat we met onze acties mensen blijkbaar ook steeds bewuster maken. Skippen is leuk en voordelig, maar we worden er ook blij van als consumenten daardoor minder in de prullenbak gooien”

t a d r u u v t e h k j i l e k r e w t Is he ? n e d n a h e d n a a t e o d n j i p

Er schuilt een mens achter dat cijfer

Column

DOOR: ROBIN MEINDERTSMA

Cijfers: we zijn er dol op! Leeftijd, hoeveelheid,

woonadres: allemaal aan te duiden met 0 tot en met 9. Makkelijk toch? Zeker! Misschien wel te gemakkelijk. Als je even geen zin hebt om uit te leggen waarom je die sweater of dat blouseje geen zak aan vindt, dan doe je het toch lekker af met een 5?! ‘Maar waarom vind je ‘m niet mooi dan?’ Antwoord: ‘Nou gewoon, een 5; dat zeg ik toch?’ Je begrijpt het nu wel; we becijferen heel wat met z’n allen. Het is alsof we onze toevlucht erin zoeken, alsof we excuseren voor het feit dat we eigenlijk geen zin hebben om ergens verder op in te gaan. En dat is prima, mijns inziens. Tot op zekere hoogte. Bedenk wel dat zo’n cijfer meer betekent als we het in een andere context plaatsen. ‘Op schaal van 1 tot 10, hoe knap vind je hem?’ Antwoord: ‘Ieuw! Een 2, want hij lacht er in elk geval nog bij.’ Juist ja, het menselijke aspect komt om de hoek kijken. We cijferen elkaar maar weg op basis van bijvoorbeeld uiterlijk, terwijl het subjectief is en het helemaal niks zegt over de zoveel andere kenmerken van de persoon in kwestie. Misschien is hij wel super intelligent of heeft hij het beste met je voor. Verhoogt dat je cijferbeoordeling? Je moet eerst flink op je bek gaan, wil je je bewust worden van wat je met een cijfer kan aanrichten. Pijn, verlies van eigenwaarde en respect, ruzie, afgunst, de dood? Oké, dat laatste is inderdaad heftig en zo ver hoeft het niet te komen. Tenminste, zolang je maar niet halsoverkop met cijfers blijft gooien. En omdat ook ik snap dat het gebruik van cijfers heel normaal is, is hier een tip van Flip. Verhoog, indien functioneel, in jouw beoordeling over een ander het cijfer met minimaal één punt. Hij of zij verdient het geheid!

Profiel

ISHA VAN DIJK Ze groeide op in Hilversum, reist de hele wereld

over heeft maar liefst 100.000 Instagramvolgers. Met haar bloedmooie ogen, strakke lichaam en pikante foto’s, is Isha van Dijk (21) een geroemd model in de Verenigde Staten en Nederland. De verwachting is dan ook dat Isha -of #ISHH zoals ze beter bekend staat- in de voetsporen zal treden van beroemde instagrammodellen als Yara Michels, Anna Nooshin en Negin Mersalehi. #ISHH ontdekte Instagram in 2014, toen het nog maar net bestond. “Ik zat al op Instagram op de middelbare school. Daarna ben ik international bussiness and languages gaan studeren, maar ik ontdekte al snel dat dat niet was wat ik de rest van mijn leven wilde doen. Instagram vond ik veel leuker en ik ben daar steeds meer tijd in ga stoppen en uiteindelijk heb ik van mijn hobby mijn werk gemaakt.” “Natuurlijk moet je goed kijken wat echt bij je past. Dus ga niet te veel in op reclameverzoeken. Je ziet vaak dat mensen vooral voor het geld gaan, maar dat is niet waar ik het voor doe. Kijk, als ik content echt leuk vind en het past bij mij, dan neem ik het natuurlijk aan, maar ik ga geen reclame voor computergames maken, snap je? Dat past gewoon niet bij mij en ik denk ook niet bij mijn volgers, ook al zijn mijn volgers erg divers.”

DOOR: REMBRANDT VAN DER HEIJDEN

“In dit vak is het belangrijk dat je professioneel te werk gaat en echt jezelf blijft. Het modellenleven klinkt wel heel leuk, maar kan ook erg zwaar zijn. Het is veel reizen, het is hectisch en je moet er altijd top uitzien. Daar wordt erg op gelet. Ik merk dat ik door mijn Nederlandse afkomst vrij nuchter blijf onder alle druk. In LA bijvoorbeeld streeft iedereen naar de ‘American Dream’, maar dat is natuurlijk een fake reality en daar moet je wel mee kunnen dealen.”

“OMDAT IK ZOVEEL REIS, MIS IK MIJN FAMILIE EN VRIENDEN WEL HEEL ERG” “Omdat ik zoveel reis, mis ik mijn familie en vrienden wel heel erg, maar ik heb ook gemerkt dat ik het erg prettig vind om rond te reizen. Het is een soort verslaving geworden. Als ik reis probeer ik altijd langer op plekken te blijven, want ik haat vliegen.” #ISHH maakt op die verre reizen reportages, zoals bijvoorbeeld van de Filipijnen, Miami en Los Angeles.

IN TWEE WOORDEN “Isha staat voor voorbereiding en dedication, aldus fotografe Nadia Bozic (22). Ze werkte onlangs samen met #ISHH en was verbaasd over haar professionaliteit. “Ze was voor de shoot nog geen 24 uur terug in Nederland, maar ze stond meteen alweer fris en fruitig voor de camera.” “Als fotograaf let ik altijd erg op het positioneren van modellen, ook kijk ik altijd naar de juiste licht en donker combinaties voor een zo goed mogelijk eindresultaat. Ik probeer dan ook altijd de mooiste of meest kenmerkende kant van modellen te laten zien. Isha weet gewoon al heel goed wat haar goede kanten zijn en dan is het behalve gezellig, ook nog eens superfijn om met elkaar te werken.” “Zo deden we laatst met nog drie andere modellen een shoot voor AKOY, een nieuw merk. Isha werkt hard, heeft bijna geen sturing nodig, begrijpt concepten en denkt graag mee en daardoor was die shoot binnen een paar uur klaar. Dat hebben niet alle modellen. Isha is echt een toppertje.” Vriendin en collega-model, Ines Angelova (19) reist net als Isha de hele wereld over en herkent zich in wat Isha zegt. “Het modellen werk verandert ons en vaak ook voorgoed, dus het is des te belangrijk dat we elkaar blijven steunen en gunnen. Ik denk dat het belangrijk is dat Isha doet wat ze leuk vindt en dat ze haar dromen najaagt, zoals elk jong persoon zou moeten doen. Isha is hierdoor een veel zelfverzekerder mens geworden.”

Profiel

BLOEDJEMOOI EN POPULAIR

Volgens Instagram-expert Kirsten Jassies, schrijver van het boek ‘In Beeld met Instagram’, is #ISHH eigenlijk een van de velen. “Bloedjemooi en populair helpt om op ‘insta’ veel volgers te krijgen. Maar dat is natuurlijk niet het enige. Je moet ook mooie foto’s maken en die maakt ze ook van zichzelf. Dan moet er een bepaalde regelmaat in zitten. Dit is belangrijkvoor het algoritme op Instagram, zodat mensen weten dat je bestaat en echt fan kunnen zijn en blijven.” “Ze post ook veel naakt en bloot. Daarmee ‘teash’ je niet alleen mannelijke fans, maar tegenwoordig ook steeds meer vrouwen. Wat dat betreft is er sprake van een soort feministische golf, met dingen als de ‘No-Bra Movement’ en ‘Free The Niple’, waarmee vrouwen duidelijk maken dat ook zij het lichaam willen vieren. Dus naakt en bloot hoort er zeker bij.” “Daarnaast doet #ISHH ook grappige dingen in haar teksten. ‘Is my glass just half full or just half existing’ luidt een onderschrift van een foto van haar achter een half glas wijn aan de bar. Daarnaast lijkt ze ook echt geïnteresseerd in haar volgers. Een beetje bereikbaar blijven is ook van de geheimen van Instagram. Het moet aanvoelen alsof het je buurmeisje is.” Het persoonlijke verhaal is heel belangrijk, volgens Jassies. “Bij #ISHH zie je dat ze een erg jonge doelgroep heeft en dan hoef je ook niet zo diep te gaan. Bij een oudere doelgroep moet dat wel, zoals bij de #Huismuts en #Rachell, die echt over haar leven en haar ‘struggles’ vertelt. Behalve dat persoonlijke verhaal is het op Instagram ook belangrijk dat je het sociaal houdt. Hoe beter je ‘echte’ relaties onderhoudt, hoe sneller je zult groeien en hoe zichtbaarder je wordt. Regelmatig posten dus.”

ACHTERGROND

MET Z’N ALLEN NAAR DE KERK

DOOR: DAPHNE OUDMAN

E en trein nemen die zo laat op de avond vertrekt, dat je bijna een privé coupé hebt. Daarna een tram door het holst van de nacht en uiteindelijk uitkomen bij een klein kerkje ergens te midden van een rij huizen. Op een koude, regenachtige vrijdagnacht naar de bethelkapel in Den Haag. Dat is wat een groep theologie en levensbeschouwing studenten van Windesheim deed om daar zelf diensten te gaan houden. Dat er een groep studenten naar een kerkdienst gaat is wellicht niet een big happening. Al is deze kerkdienst wel iéts anders dan de wekelijkse zondagsdienst. Sinds 26 oktober 2018 is deze kerkdienst onafgebroken bezig. Dit zogenaamde ‘kerkasiel’ wordt gehouden tegen het uitzetten van de familie Tamrazyan. Deze Armeense familie woont al negen jaar in Nederland, maar wordt met uitzetting bedreigd. Een eerder beroep op het kinderpardon werd afgewezen. De familie bivakkeert boven in het gebouw, terwijl aan de achterkant de dienst dag en nacht aan de gang is.

Joshua Prins (22) mocht de nachtdienst van de studenten aftrappen.

Joshua, jij mocht de eerste voorganger zijn bij jullie diensten, hoe zat het met je zenuwen? “Dat maakt me helemaal niets uit, ik heb expres niets voorbereid. Ik wist gelukkig wel een paar thema’s om aan het licht te brengen. Bovendien helpt het dat ik mezelf eraan herinner dat ik niet alleen ben, en dat we deze avond samen doorgaan. Dit gevoel kreeg ik dan ook. Ik vind het erg leuk om zelf te mogen spreken. Het was wederom een herinnering aan het feit dat ik er ontzettend van geniet om dingen te vertellen en uit te leggen.”

Wat spreekt je aan over deze dienst? De bethel zelf ziet het doel van deze voortdurende kerkdienst om via dit kerkasiel een combinatie van rust en veiligheid te creëren voor de familie Tamrazyan, en binnen de periode dat deze dienst gaande is, een gesprek met de overheid aan te wakkeren. De studenten hadden van één tot zeven uur in de nacht de tijd om hun toespraken te doen.

“Wat mij erg aansprak was het bijna romantische idee van het optrommelen van saamhorigheid waar er om gevraagd wordt. Toen ik hoorde over het begrip kerkasiel had ik gelijk een idee van een sfeer die bij aankomst werd bevestigd door de goedhartige vrijwilligers. Liturgisch gezien boeit de dienst me niet. Het maakt mij niet uit hoeveel gebeden en zegeningen ik meekrijg. De relevantie van continuïteit is wat me juist trok. Het idee van een onvoorwaardelijk gebed zonder einde, daar krijg ik een warm hart van.”

ACHTERGROND

“DE DIENSTEN ZIJN MISSCHIEN NIET EENS EEN ODE AAN GOD ZELF, MAAR REFLECTEREN OP ZIJN MINST DE ROEP VAN DE MENS OM NA TE DENKEN EN ELKAAR TE VINDEN”

Wijnand Abma

Een aantal uren later kwam Wijnand Abma (26) aan het woord. In plaats van zang of Bijbelteksten zette Wijnand een video op van de rapper Hopsin. De video toonde de rapper in de woestijn, rappend en rijmend over zijn worstelingen met het geloof.

Wat vond je van deze avond Wijnand? “Erg mooi, ik vond het een mooie nacht met veel verschillende vieringen en diensten. We mochten hele diverse verhalen horen van elkaar en elkaar bemoedigen en opbouwen in de diensten. Ik heb zelf wel ervaring met het organiseren van diensten en activiteiten, maar de manier zoals we dit een hele nacht voor een hoger doel mochten doen was heel mooi om mee te maken.”

Bij het doorgeven van de kaars en het wisselen van de spreker werd gezorgd voor kleine stukjes muziek. De zingende stemmen van de studenten galmden door de hoge ruimte van de kerk. Het geluid van de piano en het geluid van een meeslepende saxofoon zorgden voor de instrumentele bijdrage. De geluiden van de saxofoon werden verzorgd door Iris Oosting (20). Ze voelde zich comfortabel met haar instrument. “Het voelde goed om even mijn eigen ruimte te kunnen pakken en telkens een klein stukje te kunnen spelen. Dat gaf veel voldoening. Het was wel heel vermoeiend en in een langdurende dienst elke keer tussendoor moeten spelen kost veel energie. Er was dan ook voor mijn gevoel minder ruimte om even naar buiten te gaan om uit te rusten, want dan moest ik weer spelen.”

Je had voor een video van de rapper Hopsin gekozen, wat was de achterliggende gedachte? “Hopsin is toegankelijk, direct en emotioneel open. Ik ben niet direct fan van hem, hij kan erg neerbuigend en moraliserend zijn, maar in het nummer Ill mind of Hopsin 7 komt zijn eigen worsteling met levensbeschouwing erg sterk naar voren. Dit persoonlijke aspect is mooi om met elkaar te bespreken, om in Hopsins intieme en persoonlijke vragen meegenomen te worden.”

Iris Oosting

“HET IS JAMMER DAT IK ZO VER WEG WOON VAN DENHAAG, ALS IK DICHTERBIJ WOONDE ZOU IK SNELLER EEN NACHT ERHEEN GAAN OM TE SPREKEN OF TE LUISTEREN.”

“IK GELOOF IN DE LIEFDE VAN GOD” IRIS OOSTING

ACHTERGROND Ook Iris had haar ‘stukje’ dienst klaar liggen.

Hoe heb jij je toespraak aangepakt? “Voor mijn eigen praatje was ik heel nerveus. Ik wist nog niet precies wat ik ging zeggen en was bang voor de mening van de anderen. Toen ik mijn praatje deed ging het gelukkig goed en wist ik wat ik moest zeggen. Ik had wel veel tijd over. Maar gelukkig deed de rest goed mee en wisten we samen de tijd op te vullen. Het was fijn om van de toeschouwers waardering te krijgen. Ze vonden het goed gaan en inspirerend. Dat was een meevaller, want ik was voortijd echt best pessimistisch.” Iris geeft aan dat ze voor een volgende keer zich niet zo druk hoeft te maken. Waarom is deze actie gaande binnen de kerk? Er is een achterliggende gedachte. Een kerkdienst mag niet onderbroken worden. De Algemene Wet op Binnentreden stelt dat de politie en andere overheidsinstanties, terwijl er een dienst gaande is, niet binnen mogen komen. Dit houdt in dat zolang er personen zijn die diensten houden binnen de kerk, niemand zomaar deze dienst stopt. Echter dit voor de familie dat zij weinig zien van de zon en de regenbuien: ze kunnen niet naar buiten. Stopt de dienst, dan kan de familie ieder moment uitgezet worden. Een kerk is een plek van geloof, hoe zien de studenten dit?

Wanneer de laatste studenten hun diensten houden, en er nieuwe gasten binnenkomen is er tijd voor een evaluatie. Wat vonden de studenten van deze ervaring?

Wijnand: “Ik hoop dat deze situatie snel opgelost is, dat de familie snel positief uitsluitsel krijgt over hun situatie. Maar ik zou persoonlijk nog wel eens terug willen komen als het nodig is. Het is jammer dat ik zo ver weg woon van Den Haag, als ik dichterbij woonde zou ik sneller een nacht erheen gaan om te spreken of te luisteren. Ik hoop dat de staatssecretaris over zijn hart zal strijken, niet alleen voor de familie maar ook voor de andere honderden kinderen in uitzichtloze situaties.”

Iris: “Wat me aanspreekt aan deze kerkdienst is dat iedereen zijn/ haar bijdrage kan leveren in het vluchtelingenprobleem. Deze kerkdienst brengt weer even het vluchtelingenprobleem in beeld. En er is een opening om daadwerkelijk je steentje bij te dragen.”

Joshua: “Het verhaal van God en ik is iets waar ik nog geen antwoord op heb kunnen vinden. Het enige wat voor mij als student relevant is, is het vinden en herkennen van Gods aanwezigheid op plekken zoals deze. De diensten zijn misschien niet eens een ode aan God zelf, maar reflecteren op zijn minst de roep van de mens om na te denken en elkaar te vinden. Hoe zou ik ooit naar mijn buitenlandse buurman kunnen lopen waarin ik hem vertel dat hij niet langer welkom is in ons leven?”

Wijnand: “In de meeste vieringen zal iets van het christelijk geloof naar voren komen, of dat impliciet of expliciet is verschilt per voorganger. Ik probeer het in de viering die ik zelf verzorg bewust breder te trekken naar algemene levensbeschouwing en zingevingsvragen omdat ik mij binnen de opleiding specialiseer in maatschappelijk pastoraat of geestelijke verzorging.” Daar voegt Wijnand nog aan toe dat de dienst die hij verzorgde graag wilde aansluiten bij een onder werp als zingevingsvragen. De dienst van Wijnand was niet specifiek gericht op het christelijke aspect, maar vooral een levensbeschouwelijk, en breder toepasbare dienst.

Iris: “Voor mij staat in deze dienst toch het geloof wel heel centraal. Ik geloof in de liefde van God. En ik geloof dat ik dat in deze dienst mag uitdragen naar de familie. Ik denk dat het goed is dat het binnen de kerk gehouden wordt. Want dan krijg je niet dat de boodschap die verteld wordt compleet tegen elkaaringaat. Nu staat het geloof als basis, en alles wat daaraan raakt kun je vertellen in de dienst.”

Joshua: “Al met al was het een prachtige avond. Ik was blij dat ik mocht zingen en dat ik van de sfeer mocht proeven. Het inloop en uitloop idee vond ik ook leuk, wat paste bij de vorm die de liturgie had.” “Ik zou de dienst vaker willen doen, maar ik zou zoveel dingen nog willen doen. Het lijstje van ambities en vervulling is best lang, ik en denk dat een tweede bezoek aan Den Haag er niet op tijd gaat zijn. Ik heb er ontzettend van genoten” aldus Joshua.

De kerkdienst in de bethelkapel is nog gaande. Vele woorden zijn gesproken, vele verzen zijn gezongen, zolang er gegadigden zijn die de kerk bezoeken zal de dienst voortduren

PROFIEL

Boevigheid met kanker

Op zijn tiende wordt bij Eran Machiels een kwaadaardige

tumor ontdekt. Na een heel proces wordt besloten om zijn onderbeen te laten amputeren. Hij studeert nu en heeft alles weer op de rit. Hoe is het Eran gelukt om het leven weer lief te hebben na deze heftige periode? En hoe leef je een zo normaal mogelijk leven in een niet normale situatie? Kira van Oijen interviewde Eran, zijn moeder Margaret Vink en zijn oude basisschooldocent Christiaan Pals. Een opgewekte jongen loopt de trap af. Eran oogt zoals iedere andere student: op het aanrecht staat de vuile afwas en er brandt een kaarsje op zijn IKEA- salontafel. Hij zet een kop thee, niets wijst erop dat deze jongen op zo’n jonge leeftijd door een vorm van kanker werd geconfronteerd. Eran: “Je hebt je favoriete zusters en broeders in het ziekenhuis. Mijn favoriete broeder heette Arnoud. Arnoud maakte altijd grappen; bijvoorbeeld als je naar de wc moest, dan had je een plasfles. Ik belde dan om te vragen of ze mijn fles wilden legen. Arnoud zei dan: ‘het is hier geen hotel!’ en dan hij liep even weg. Niet echt weg, natuurlijk. Voor de grap. Hij ging geestig om met dingen die je als minder leuk ervaart.”

DOOR KIRA VAN OIJEN - LILIENTHAL

Eran: “Beseffen dat ik kanker had, deed ik niet zo; ik was pas tien. Het leek op groeipijn totdat ik op een dag ook tijdens het lopen pijn voelde in combinatie met lichte koorts. Die combinatie duidt vaak op een ontsteking of erger. Gek hoe dat ineens gaat. Hoe je het ene moment lopend het ziekenhuis binnen komt en het ziekenhuis verlaat in een rolstoel. Natuurlijk voelde ik wel dat de ziekte impact op mij zou hebben.” Margaret: “Mijn overheersende gedachte was dat ons leven nooit meer hetzelfde zou zijn, zoals we dachten dat het zou zijn.” Eran: “Van mijn ouders weet ik dat ze erg geschrokken waren. Vooral met mijn moeder heb ik het er op latere leeftijd veel over gehad. Toen hebben we ook de toekomst besproken, bijvoorbeeld wat er zou gebeuren als ik opnieuw kanker zou krijgen.” Margaret: “We hebben veel tijd samen doorgebracht. Uren zat ik naast zijn bed onder hele bijzondere omstandigheden. Je moet gesprekken voeren die je normaal gesproken niet hoeft te voeren, bijvoorbeeld over een heel menu aan operaties waar je uit kunt kiezen. Eran was heel duidelijk over sommige dingen. Hij wilde nog trampoline kunnen springen.”

PROFIEL

“DAT IK SLAPERIG UIT BED STAP EN DAT IK DAN OPEENS DENK: ‘O JA, IK MIS EEN BEEN’.”

Eran: “Ook vanuit school ontfermde iedereen zich om mij, dus ik merkte wel dat ik anders was dan andere kinderen. Dat was ik in principe ook, want ik was niet in staat om altijd naar school te gaan. Iedereen was blij met alles wat ik nog wél kon. In die zin werd ik anders behandeld. Dat was puur toen ik in het chemotraject zat. Eran: “Wanneer ik naar de ijswinkel ging, merkte ik dat mijn ijsbolletjes groter waren dan normaal. Je wordt echt wel voorgetrokken. Door de chemo veranderde mijn eetlust. Veel eten vond ik niet meer lekker waardoor ik afviel. De dokter zei tegen m’n moeder dat mijn gewicht aan de wat lage kant zat. Daar schrok ze van. Vervolgens werd ik in een situatie geplaatst waarin ik alles kon eten wat ik wilde, want alles wat ik at was positief. Ik werd helemaal in de watten gelegd. Als ik zei dat ik zin had in patat, kreeg ik dat meteen. Daar maakte ik wel gebruik van. Vervolgens werd ik een beetje dik en kreeg ik bolle wangetjes. Ook mocht ik via stichting Doe Een Wens een reis maken naar Nieuw-Zeeland, nog een voordeel.” “Het is de normaalste zaak voor je dat je twee benen hebt. Toen mijn been er net af was, vergat ik weleens ik dat ik een been miste. Nu heb ik het heel soms nog. Dat ik slaperig uit bed stap en en dat ik dan opeens denk: ‘O ja, ik mis een been.’ De gewoonte dat ik niet meer twee benen had, moest er wel even in slijten.” Eran: “De jaren na de kanker heb ik veel gerevalideerd. Ik miste mijn zorgeloze leven, ik kon niet wat andere mensen moeiteloos wel kunnen. Op dit moment maakt mij dat niet zoveel meer uit. Maar toen had ik er moeite mee; ik voelde mij anders.” Margaret: “Pas toen de controles minder vaak werden uitgevoerd besefte ik dat de klap wel heel groot zou zijn geweest als de kanker terug was gekomen, omdat je weer durft te geloven dat je een normaal leven zult krijgen.”

Christiaan: “Wanneer hij er was voelde ik de zorg voor hem, maar ook dat de kinderen hun gang gingen. Een heel natuurlijk proces. Het beeld dat ik mij nog herinner is een Eran die in het ziekenhuis ligt, een vrolijke jongen. Een beetje kattenkwaad uithalen, de grenzen opzoeken op jongere leeftijd, een echte stuiterbal met gezonde dosis boevigheid.” Ik herinner mij nog iemand die zei: ‘Wat erg hè, dat het geamputeerd moet worden.’ Toen zij hij: ‘Erg? Helemaal niet. Nu leef ik tenminste nog. Anders was ik misschien wel dood geweest.’ Hij was echt altijd opgewekt.”

Eran: “In relaties was ik wel bang dat iemand mij minder aantrekkelijk zou vinden. Een relatie is intiem, dan doe je ook je prothese uit. Ik heb ervaren dat mensen er normaal mee omgaan en dat niemand het wat boeit; ze vonden het eerder interessant. Het was minder erg dan dat ik in mijn hoofd had.” Margaret: “Je houdt je vast aan de routine die er is, want die had ik. Als Eran drie weken thuis was maakten wij een tochtje over de IJsseldijk, langs het water richting school. Ik met een paar stevige schoenen, hij in de rolstoel. Dat was heel fijn. Margaret: “Een vriendin bracht eens eten. Op sommige momenten vergeet je dat je dat nodig hebt. Dan is het heel fijn als er opeens een vriendin met eten voor de deur staat. Er zijn altijd wel familieleden of andere mensen die nog niet hebben gegeten, het komt altijd wel op. Een goede maaltijd is heel belangrijk, juist als je in een moeilijke periode zit.” Eran: “Ik heb geluk gehad dat ik nog leef. Vrienden vinden het fijn om met mij te praten, ik ben gevoeliger geworden. Ze weten dat ik niet veroordelend ben door mijn verleden. In dit geval is de kanker een pluspunt. Ongetwijfeld zou ik heel anders zijn geweest wanneer ik geen kanker had gehad. Ik zou het zonde gevonden hebben als ik die gevoeligheid niet had gehad. Mijn hele leven zou er zo anders hebben uitgezien. Mensen hebben hun mening klaarstaan, zonder nuance. Mijn kinderen hoop ik ooit mee te geven open te staan voor anderen en een oordeel te vormen op basis van hun eigen ervaringen.”

Het interview is afgelopen, ik loop naar buiten en haal voorzichtig adem

ACHTERGROND

Pokémon kaarten nog altijd razend populair De serie Pokémon wordt nog altijd veel bekeken door de jeugd. De bijbehorende Pokémon kaarten worden daarnaast ook al jarenlang fanatiek gespaard door vooral jonge Pokémon fans. Maar ook veel mensen van volwassen leeftijd bezitten de Pokémon kaarten. Zij zien de kaarten als een mooie herinnering of een goede investering. Zo ook de vrienden Joris Kramer en Denzel van de Sluis. Ze zijn allebei 18 jaar en hebben veel baat bij de kaarten. Beiden met een andere reden. DOOR: JONNO PATTIPEILOHY

Bij het betreden van de kamer van Joris is er eigenlijk niks geks te zien. Geen grote Pikachu poster en er liggen ook geen Pokémon kaarten in elke hoek van de kamer. Het lijkt dus alsof de verslaving aan de kaarten wel meevalt. Totdat er een kastje in de kamer van Joris opengaat. ‘’Dit is de kluis’’, lacht Joris. En hij heeft gelijk. Van Pikachu tot Charizard, van de normaalste tot de meest zeldzame Pokémon kaart, Joris heeft ze allemaal. ‘’Het heeft me wel veel tijd gekost om aan al deze kaarten te komen, maar dan heb je ook wat!’’, vertelt Joris trots.

De verslaving aan het sparen van de kaarten begon eigenlijk als een grapje, vertelt Joris. ‘’Als kleine jongen spaar je die kaarten nou eenmaal, dat doet bijna iedereen op die leeftijd. Als je dan een jaar of twaalf bent kijk je niet meer op of om naar die dingen. Bij mij was dat niet anders. Totdat ik samen met een vriend naar een Pokémon kaarten ruildag ging. We gingen daar eigenlijk voor de grap heen, maar toen we daar waren merkte ik al snel dat ik het naar mijn zin had. Ik kreeg de ene na de andere zeldzame kaart in mijn handen gedrukt en een week later waren we weer op een ruildag te vinden. Ik noem het zelf altijd een uit de hand gelopen grap.’ ’ 26

‘’Ik ben het meest trots op deze kaart’’, zegt Joris terwijl hij een legendarische kaart van Dratini laat zien. ‘’Ik heb ook heel wat moeite gedaan om aan die kaart te komen. Deze kaart heb ik bemachtigd op een ruildag in Duitsland.’ ’ Joris gaat wel vaker naar het buitenland om zijn Pokémon kaarten te ruilen en zo zijn collectie uit te breiden. ‘’Ik ben al onder andere in België, Engeland en Luxemburg geweest. Ik vind het geweldig dat je niet alleen Pokémon kaarten ruilt, maar je maakt ook nieuwe vrienden tijdens de ruildagen.’ ’

GELD VERDIENEN

Denzel van de Sluis spaart ook Pokémon kaarten. Hij is een goede vriend van Joris en ze gaan vaak samen naar ruildagen. Toch heeft Denzel een ander motief dan Joris. ‘’Joris doet het puur omdat hij er lol uithaalt. Ik zie er een gouden handel in’’, zegt Denzel.

“HET IS MIJN BIJBAAN GEWORDEN’’ ‘’Die kaarten zijn meer waard dan je denkt. Al helemaal als je ze een tijdje in bezit hebt. Hoe langer je wacht, hoe meer ze waard worden. Ik heb wel eens een legendarische kaart voor honderd euro verkocht. Dat is toch lekker meegenomen!’’ En Denzel heeft gelijk ook, want de duurste Pokémon kaart ooit ging voor 90.000 euro over de toonbank. ‘’Die had ik ook wel willen hebben!’’, lacht Denzel.

De legendarische Dratini kaart van Joris.

ACHTERGROND

Speciaal voor de twee jongens ga ik met ze mee naar de speelgoedwinkel waar ze de kaarten altijd aanschaffen. Een Pokémon deck (een soort boxje waar meerdere pakjes Pokémon kaarten inzitten) kost 25 euro. Onderweg naar de winkel vertellen de jongens mij over een dealtje die ze onderling hebben afgesproken. ‘’We betalen allebei de helft, dus ongeveer twaalf euro per persoon’’, legt Denzel uit. ‘’De kaarten die Joris nog niet heeft houdt hij gewoon en voegt hij toe aan zijn collectie. Vaak zijn dat maar twee of drie kaarten. De kaarten die hij al wel heeft krijg ik. Zo krijg ik steeds nieuwe kaarten die ik na een tijdje weer door kan verkopen. We doen dit denk ik wel vijf keer per week, dus het is wel een hele investering.’ ’

‘‘POKÉMON LIJKT NOOIT UIT DE MODE TE RAKEN’’ Bij binnenkomst van de winkel blijkt dat de vrouw achter de kassa de twee heren al kent. ‘’Die komen hier bijna dagelijks joh’’, lacht de vrouw. Haar naam is Joanne Visser en ze werkt al bijna tien jaar in de speelgoedwinkel. ‘’Eerst snapte ik er niks van. Ik dacht bij mezelf: waarom kopen die jongens zoveel Pokémon kaarten? Dat is toch iets voor jonge kinderen?

Inmiddels ken ik hun verhaal en weet ik precies waar ze voor komen als ze de winkel binnenlopen’’

TREND

Visser vertelt dat Denzel en Joris zeker niet de enige zijn die de kaarten tegenwoordig nog kopen. ‘’Vaak zijn het wel wat jongere kinderen, maar Pokémon kaarten lijken gek genoeg nooit uit de mode te raken. Het is meer dan een tijdelijke hype. Als je kijkt naar de afgelopen paar jaar is er volgens mij nog nooit een dalende lijn te zien in de verkoopcijfers van de kaarten.’ ’ De jongens zelf zijn ook zeker nog niet van plan om te stoppen met het sparen van de kaarten. ‘’Het is eigenlijk gewoon mijn bijbaantje geworden, dus stoppen zit er voor mij zeker niet in’’, zegt Denzel. ‘’Ik stop pas als ik alle Pokémon kaarten in mijn bezit heb!’’, lacht Joris.

Dat kan nog wel even duren, want vorige week werd bekend dat er een nieuwe collectie Pokémon kaarten op de markt komt. De jongens hebben dus nog genoeg om te sparen in de toekomst!

‘‘IK STOP PAS MET SPAREN ALS IK ALLE POKÉMON KAARTEN IN MIJN BEZIT HEB’’ Denzel met zijn pokémon kaarten die nog niet verkocht zijn.

PROFIEL

In de bloei van mijn leven DOOR: STAN OP DE WEEGH

Hij studeert in het mooie Breda en is in de bloei van zijn leven.Tom Harms (20) maakte bekend dat hij op

jongens valt, maar laat enkele weken na dit bericht weten dat er geen sprake was van een coming out. Hij ziet dat als cliché en wil de grote taboes die hieraan vasthangen vermijden.Verder is de deur voor een leuke vrouw ook nog altijd open en is Tom nog niet van plan om een permanente keuze te maken over zijn seksualiteit: “Ik ben aan het snoepen van twee walletjes, zeggen ze ook wel. Maar dat is ook wel weer het leukste.” EERSTE ERVARING

“Vanaf de puberteit denkt iedereen er weleens over na. Je bent aan het groeien, je lichaam ontwikkeld zich en dan vraag je jezelf af: waar val ik op? Het hoort een beetje bij die tijd. Op mijn zeventiende kwam ik ervoor het eerst mee in aanraking,; toen had ik voor het eerst met een jongen gezoend. Ik was een beetje dronken geweest en deed toen animatiewerk. Dit voelde best wel interessant aan en ik dacht: dit kan het weleens zijn, maar toen heb ik eigenlijk een halfjaar niks meer gedaan.” In dit halfjaar is Tom onder andere verhuisd en lag zijn focus meer op zijn nieuwe studie. Na de verhuizing pakte Tom zijn zoektocht weer op. De technologieën van de 21e eeuw brachten hem namelijk op het platform: Tinder en dat opende een nieuwe deur.

natuurlijk zijn huisgenootje Sophie van Roosmalen (23): “Ongeveer een jaar geleden heeft hij het tegen mij verteld. Hij kwam op een avond langs en zei het eigenlijk een beetje tussen neus en lippen door. Later daarna vertelde hij het

TINDER

“Ik dacht: fuck it en ben gewoon gaan tinderen. Toen had ik vrij snel mijn eerste tinderdate en ik vond dit echt verschrikkelijk. Het was echt kut en vond dit helemaal niks voor mij.” Op de vraag of Tinder verschrikkelijk was of een date met een jongen, zei hij het volgende: “Beide, beide vond ik helemaal kut. Ik was nog altijd nieuwsgierig en mijn eerste indruk was gewoon helemaal verkeerd, maar dat was wel de eerste indruk die ik had. Hij was een beetje zo’n Insta-model en dat is natuurlijk hartstikke interessant, maar shit in het echt was hij heel erg verwijfd. Ik dacht een beetje stereotyperend: is elke homo nou zo? Terwijl dat helemaal niet zo is, maar als het allemaal wel zo is, is het niet geschikt voor mij. Dan is het meer een ervaring en kan ik het uitsluiten. Toch bleef het interessant en ging ik voor de tweede keer op date. Ook hier miste ik de klik die ik zocht, maar de interesse bleef en even later vond ik deze klik wel.”

VERTELLEN

“Ik heb het echt tegen niemand verteld. Het was mijn eigen ontdekkingsreis en ik wou deze graag zelf ontdekken. Ook vond ik het moeilijk om zelf te accepteren, want er wordt wel gelijk een label op je gelegd. Nu weet ik dat het steeds meer wordt geaccepteerd, maar het blijft voor vele mensen toch een dingetje. Er heerst gewoon een soort van taboe over homo’s in de maatschappij. Ik weet dat mijn vrienden en mijn ouders daar geen moeite mee zouden hebben, maar toch: je weet het niet. Dingen die onwetend zijn kunnen soms best eng zijn en dat durfde ik toen nog niet aan te gaan. Als ik echt een relatie zou krijgen, zou ik het wel vertellen, maar als dit niet het geval is, ga ik het niet doen.” Niet veel later was er dan eindelijk een lichtpuntje in zijn zoektocht. Tom kreeg namelijk een steeds serieuzer wordende relatie met het broertje van zijn huisgenootje Sophie en voor het eerst voelde hij zich op zijn gemak. Dit leidde dan ook tot zijn openbaring in huis. De eerste die hij het vertelde was 28

ook aan de rest. Een paar maanden voordat Tom het tegen mij vertelde, is mijn broertje uit de kast gekomen. Tom is toen naar mij gekomen met het verhaal dat hij een beetje twijfelde en zoekende was naar waar hij op viel. En later werd het duidelijk dat hij met mijn broertje op date was gegaan, dus dat was echt de bevestiging. Vanaf toen was het dus zeker.”

HIJ IS GEWOON NOG STEEDS DEZELFDE TOM Dat Tom zich zorgen maakte om de reactie van anderen is volgens Sophie logisch, maar had volgens haar natuurlijk niet gehoeven. “Voor mij is Tom een lieve, altijd actieve en supergezellige jongen die altijd bezig is en aan anderen denkt. Dit is voor mij dan ook niet veranderd. Hij is gewoon nog steeds dezelfde Tom.”

PROFIEL

THUIS

Inmiddels woont Tom al een tijd in Breda, maar oorspronkelijk komt Tom uit het kleine dorpje Delden in Overijssel. Nu meerdere mensen in zijn huis en uit Breda het nieuws hoorden, was het volgens Tom hoog tijd om de goede vrienden van de thuisbasis te informeren. “Ik voelde mij meer op mijn gemak en kon er eindelijk makkelijk over praten.” Het duurde niet lang en Tom nodigde Vince Jansen (20), een van zijn beste vrienden, van thuis uit om naar Breda te komen. “Ik zie Tom als die ene persoon in je vriendengroep die letterlijk iedereen kent en die altijd gezellig is. Ook staat hij altijd open voor nieuwe ervaringen en is hij niet bang om deze aan te grijpen.”

““IK VOELDE MIJ MEER OP MIJN GEMAK EN KON ER EINDELIJK MAKKELIJK OVER PRATEN””

Eenmaal in Breda vertelde Tom voor het eerst openlijk over zijn seksualiteit aan iemand van thuis. “Er waren van huis uit een paar vermoedens dat Tom misschien wel homoseksueel was, dus ik had het enigszins wel verwacht. Maar op het moment dat die het zei was ik toch nog wel verbaasd. Je wacht als het ware op de bevestiging, maar het moment zelf is toch een bee tje raar, maar het boeit mij eigenlijk vrij weinig. Hij is nog steeds dezelfde persoon in mijn ogen. Het enige verschil is dat hij nu ook jongens date en dat is eigenlijk heel leuk, want dat brengt alleen maar meer mooie verhalen waar we met zijn allen om kunnen lachen. Ik vind het alleen maar mooi eigenlijk.” De sfeer is dan ook zeer gemoedelijk onder Tom zijn vrienden en hij wordt dan ook aangemoedigd. Dit tot groot genoegen van Tom zelf: “Ik had het wel verwacht, maar was ook wel opgelucht. Het voelt echt top!”

KEUZES EN TOEKOMST

Als we terugkijken op dit verhaal zien wij een jongen die zich ontwikkeld, heeft, geaccepteerd voelt en die met een brede glimlach naar de toekomst kijkt. “Op dit moment heb ik de voorkeur voor een man, maar ik zie mij nu of later ook wel met een vrouw thuiskomen. De deur is voor beide kanten wagenwijd open, dus mocht je iets leuks zien mail naar:……… Haha, nee laten we dat maar niet doen. Weet je, moeite met het vertellen hou je toch. Mijn hulpmiddel, en dat klinkt heel fout, was Tinder, maar dit bood mij wel de ruimte om te ontdekken. Je hoeft jezelf niet altijd in een hokje te plaatsen, je kan het ook vrij laten. Het is jouw keuze en jouw leven, dus doe wat je wil. Als je het wel wilt vertellen dan vertel je het en anders niet, maar op een gegeven moment is het toch fijn om aan iemand er iets over te vertellen en om je gevoel te delen. Dus lekker gaan tinderen allemaal!”

““HET IS JOUW KEUZE EN JOUW LEVEN, DUS DOE WAT JE WILT””

HET

Zomaar stilstaan bij een ....

VER

KEE

E SP

LEE

STU

DIE

FST

WISSEL

IJL

SPIR

ITU ALI

BBY

VRIE

TEI

KO E H

VE O

RV O

IEK

UZ M 30

COLUMN

Als je dit gevoel kent, weet je waar

ik het over ga hebben. Dat moment wannneer je jezelf helemaal verliest in de muziek. Je waant jezelf Lady Gaga of Michael Jackson achter je autoraampje en schreeuwt net niet de hele stad bij elkaar. Los gaan op muziek is iets wat ik zelf heerlijk vind. Wellicht vindt mijn oorarts het wat minder. De trommelvliezen zitten er nog; dat is een klein wonder te noemen. Raar dingetje, die muziek. We slaan op een trommel of raken zes snaren tegelijkertijd aan en voilĂ ; er komt, meestal, geluid uit!

Muziek is een levensredder voor mij. Muziek is mijn sigaret. Ik hoop dat ik altijd mag blijven horen en altijd een ritme mag voelen

DOOR: DAPHNE OUDMAN

ACHTERGROND

HET VERHAAL VAN EEN TIENERVADER M

“ ’n ex was net zeventien geworden en zelf was ik achttien in die periode, vertelt Floris. We maakten de afspraak als het nog geen hartje zou hebben zou ze het weg laten halen en als ze dat wel zou hebben, zouden we haar houden. Zij wist wel beter want ze was al 4 maanden zwanger van ons dochtertje. Mijn moeder was helemaal blij, mijn opa en oma waren wat terughoudender. Iedereen staat nog steeds achter mij ook al is het een beetje een gek verhaal.”

DOOR KIRA VAN OIJEN - LILIENTHAL

VADERSCHAPSVERLOF Floris heeft niet echt gebruik gemaakt van het vaderschapsverlof: “Ik zat nog op school en vond het fijner om de opleiding af te maken zonder vertraging. In dit geval heb je in elk geval iets. Momenteel doe ik mijn tweede hbo-studie. Waarschijnlijk haal ik deze niet. Misschien een wijze les dat ik praktischer ben ingesteld. Ik heb net een baan aangeboden gekregen bij een tandtechnisch laboratorium waar ik de digitalisering mag doen. Daarnaast wil ik lekker gaan trainen zodat mijn conditie weer omhoog gaat.”

VOOROORDELEN “De meeste mensen weten dat ik een dochter heb, maar durven niet naar mij toe te komen. Mijn vrienden hadden natuurlijk in het begin vooroordelen. Bijvoorbeeld dat ik toch wel jong vader ben geworden en dat het helemaal fout kan gaan. En dat de meeste tienerouders dan niks meer van hun leven maken; in sommige gevallen hun opleiding stoppen. Ik trek mij weinig aan van wat anderen van mij denken en doe gewoon mijn ding. Als de keuze die ik heb gemaakt fout blijkt te zijn, leer je ervan. Als het goed is, is het goed. Als iemand een opmerking heeft, laat ze maar lullen.”

BEFORE “Ik was zestien of zeventien, nog een kind. Vaak gingen we chillen in het park, beetje voetballen en bij wijze van spreken gooide ik nog een stinkbommetje in de wc. Je staat nergens bij stil, het leven is redelijk relaxt allemaal.”

AFTER “Ik moest iedere dag na school bij mijn ex langs komen, van zes uur tot middernacht. En dan nog naar huis, om vervolgens weer om negen uur weer op school te zitten. Iedereen zag dat ik er echt onder begon te lijden, ik was helemaal kapot. Door dit ritme kon ik toch een beetje voor mijn dochter zorgen. Het bleek onmogelijk om ernaast nog wat te doen. School ging ook slechter. Met de moeder heb ik geen contact meer en ik ben het ook niet meer van plan. Ik heb nu een spaarrekening voor mijn dochter, voor later. Om te laten weten dat ik nog wel aan haar denk. Mijn vrienden reageerden heel relaxt, ze hadden allemaal wel zoiets van: Hoe krijg je dit voor elkaar? En wat is dit allemaal? Zij kenden mijn ex en wisten ook hoe zij is. Ze hadden het wel een beetje aan zien komen. Mijn vrienden sprak ik na het nieuws bijna niet meer. Whatsapp was redelijk nieuw toen. Je hebt geen tijd meer om ze te zien en vergeet ze een beetje, want ze weten niet wat er in je omgaat. Op een gegeven moment trok dat weer bij, want ik kende ze al heel lang. Ze hadden er wel begrip voor. Uiteindelijk heb ik gelukkig weer contact met ze en gaat alles goed.”

“IK PROBEER ALTIJD WEL AAN HAAR TE DENKEN, MAAR ER ZO MIN MOGELIJK BIJ STIL TE STAAN ZODAT HET ZO MIN MOGELIJK IMPACT HEEFT OP MIJZELF.”

ACHTERGROND

“Het is natuurlijk een klotesituatie waarin je zit. Soms denk ik er wel aan terug. Hoe was het geweest als het anders was gelopen? Ik probeer altijd wel aan haar te denken, maar er zo min mogelijk bij stil te staan zodat het zo min mogelijk impact heeft op mijzelf. Je kunt er nu toch weinig aan doen. Mijn huidige vriendin zei wel dat ik er met iemand over zou moeten praten. Ik heb erover nagedacht, maar vind het niet per se nodig.” “Ik denk wel dat het moeilijker is om jong vader te zijn. In mijn geval heb je natuurlijk leerplicht waardoor je op school zit. Je hebt dan bijna geen tijd om veel te doen naast school. Wanneer je een koophuis, een auto en bijvoorbeeld geld voor de babykamer hebt, is dat wel makkelijker.” “Nu neem ik wel sneller verantwoordelijkheden. Bij mijn vriendengroep zijn de verschillen groot. Er zitten jongens tussen met een serieuze baan en een huis. Wel merk ik dat ik iets voorop lig op de rest in sommige opzichten. Maar ik weet niet of ik dat al had voordat ik mijn dochter kreeg.”

“JE HOORT ALLEEN HET VERHAAL VAN DE TIENERMOEDERS.” Het liefst wil Floris dochters, twee van die kwebbelkonten in huis. “Maar jongetjes lijkt mij ook heel leuk. In elk geval wil ik eerst alles op de rit hebben voordat ik daaraan begin. Gelukkig weet mijn huidige vriendin dat ook; ze is het daar ook mee eens. Uiteindelijk wordt ze ook een beetje meegetrokken in de situatie.” Floris denkt niet dat er genoeg aandacht is voor tienervaders: “Je hoort alleen het verhaal van de tienermoeders.” Hij zegt dat tienervaders vooral negatief in beeld komen wanneer kinderen bijvoorbeeld zijn ontvoerd. “Voor jongens zoals ik helpt het misschien als ze meer tv-programma’s maken over tienervaders, zodat je kunt leren hoe zij het doen. Het zou leerzaam zijn. Want je hebt geen idee wat normaal is. Als je later hoort dat je een regeling moet treffen om voor je dochter te zorgen, dan was het wel fijn geweest als iemand mij dat vooraf had verteld.” Op de website tienermoeders.nl is informatie beschikbaar die behulpzaam kan zijn wanneer je jong vader of moeder wordt. Er wordt in het kort uitgelegd waar je als tienervader recht op hebt en hoe je samen de juridische zaken kunt regelen.

VOOGDIJ Voogdij is het gezag dat niet door de ouders, maar door iemand anders wordt uitgeoefend. De voogd kan een familielid, vriend of kennis zijn of een persoon die werkt bij een voogdij-instelling. De voogd is verantwoordelijk voor de verzorging en opvoeding van je kind. Hij of zij hoeft dit niet zelf te doen. Ook hoeft de voogd niet zelf het levensonderhoud van je kind te betalen. De voogd is wettelijk vertegenwoordiger van je kind en beheert het vermogen van je kind. De voogd wordt benoemd door de rechtbank. Als je nog geen 16 jaar bent, krijgt je kind altijd een voogd toegewezen. De voogdij eindigt als jij meerderjarig wordt of als je op je 16e door de kinderrechter meerderjarig wordt verklaard.

CONTACT MET JE EX EN RECHT OP OMGANG Als je gescheiden bent en je kind is aan jou toegewezen, dan heeft de vader het recht om met zijn kind om te gaan. De vader heeft ook het recht om geïnformeerd te worden over en betrokken te worden bij belangrijke zaken die met je kind te maken hebben. Ook als je niet getrouwd bent geweest. Voor kinderen is het belangrijk dat ze hun beide ouders kennen. Ook als jullie als ouders niet meer goed met elkaar kunnen opschieten. Probeer toch altijd te kijken of er contact mogelijk is. Soms kan het handig zijn om daarin je (groot)ouders of andere familieleden of vrienden te laten bemiddelen. Je kunt ook hulp vragen bij Jeugdzorg, of bij de Raad voor de Kinderbescherming.

OUDERLIJK GEZAG Ouderlijk gezag is het recht én de plicht van de ouder om zijn of haar kind op te voeden en te verzorgen. Als je gezag hebt over je kind, dan: Ben je verantwoordelijk voor de verzorging en opvoeding van je kind tot het 21 jaar is. Heb je bijna altijd een onderhoudsplicht (je bent dus verplicht om de kosten van levensonderhoud te betalen). Ben je de wettelijke vertegenwoordiger. Beheer je het geld en de spullen van je kind. Meer informatie op de website van de Rijksoverheid

Colofon

WIJ

STAN OP DE WEEGH HOOFDREDACTEUR DE MARK ZUCKERBERG VAN ZWOLLE

REMBRANDT VAN DER HEIJDEN VORMGEVER DE RECHTERHAND VAN ZUCKERBERG

ZIJN

DAPHNE OUDMAN EINDREDACTEUR MAGAZINE TE LAAT EN TE FILOSOFISCH

Colofon

ROBIN MEINDERTSMA VORMGEVER SPELLINGSGEK

KIRA VAN OIJEN - LILIENTHAL VORMGEVER CREA-BEA

RENS TURK

JONNO PATTIPEILOHY

SOCIAL MEDIA EXPERT HEEFT EEN RADIO HOOFD

SOCIAL MEDIA EXPERT INSTA-KECH

NORM

COMING

A B N O R M A A L

NAA

POKÃ&#x2030;

HIERN

HELEMAA

LISERING

STRACT

VOUDIG

UT OF THE BOX

GEESTIG

MAALS

MEN

IJP