1a newsnet magazine

LEKKER LIKEN Esmee verdient haar geld met Insta

OOST WEST, DORST GELEST 3 festivals die je bezocht moet hebben

TEEN MOM 19 en zwanger

INHOUDSOPGAVE

INHOUD

22

4 30

4 Instafamous Esmee (23) heeft 16.500 volgers 6 Welkom in JordaniĂŤ Ins en outs die je moet weten over dit land 8 Lekker corrupt De Shell corruptie zaak uitgelicht 9 Silence, I kill you De show passively aggressive van Jeff Dunham 10 Alle ballen in de lucht houden Marinke (22) is moeder, studeert en werkt 11 Zij of ik?

Hoe een vluchtelingencrisis een gezin verscheurde

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 2

12 Een onbesproken probleem Armoede in Groningen groter dan gedacht 14 Lopen voor levens De Roparun tegen mensen met kanker 16 Een bijzonder beeld Marijn fotografeert zieke kinderen 18 Onverwachte gebeurtenis Louanne (21) verloor haar vader 20 Even doorzetten Charlotte (20) over haar horrorstage 21 Bierdrinken is niet meer Studeren nu versus vroeger 22 Uitgeburned Praten over een burn-out

24 Wie ben jij?

Persoonlijke ontwikkeling is belangrijker dan je denkt 26 Een positieve noot Anoek (32) met haar muzikale dromen en toekomstperspectieven 28 Schieten jij!

Een kijkje binnen de schuttersgilde in Limburg 30 Spot de big five Een reis door een land van tegenstellingen 34 Hier is dat feestje Drie festivals op een rijtje

EDITORIAL

Hey jij daar!

Hier voor je ligt het debuutnummer van Eigenwijs.

Het magazine vol met persoonlijke verhalen en onderwerpen, interessant voor jongvolwassenen en uiteraard gebracht met een eigenwijs tintje.

34

Wat je ook kunt verwachten zijn taboedoorbrekende onderwerpen. Zo kun je bijvoorbeeld het persoonlijke verhaal lezen van Anoek Brokaar, een Amersfoortse violiste die vertelt over de tegenslagen in haar vioolcarrière.

Verder wordt het onderwerp burn-out aangesneden, waarbij Lisa een kijkje geeft in de zwarte bladzijdes van haar leven.

Jammer genoeg zijn deze zaken part of life.

Gelukkig zijn er anderzijds nog genoeg vrolijke dingen die je in het magazine kan vinden, hoor.

Drie van onze redacteuren zijn op pad geweest en hebben verschillende festivals bezocht. Ze namen een kijkje bij onder andere het bier- en wijnfestival Kannen & Kruiken. Nou, ben je al geprikkeld en heb je zin gekregen om dit nummer in een ruk uit te lezen? Wij wel in ieder geval!

28

Dus wees een beetje eigenwijs, pak een lekker biertje, wijntje of alcoholvrije cocktail erbij en enjoy.

26

Liefs, Anke Jensma Sandy Roetert Hoofdredactie Eigenwijs

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 3

INTERVIEW

BEKEND DOOR INSTAGRAM

Esmee Rodrigo (23) is een content creator op Instagram. Ze is vooral bekend van de mooie outfitcombinaties en kleurrijke foto’s. Hoe word je nou een bekende Instagrammer en hoe zit het met samenwerkingen?

DOOR: LYANNE BLOKZIJL Hoe ben je bekend geworden op Instagram?

Het ging eigenlijk geleidelijk. Eerst was ik nog niet zoveel bezig met Instagram, totdat ik meiden om mij heen zag met leuke outfits en kleurrijke foto’s. Dat leek mij ook heel erg leuk om te doen en ik ben daarmee gaan experimenteren. Voor ik het wist had ik er honderden volgers bij en heb ik nu samenwerkingen met merken.

Hoe zijn de samenwerkingen tot stand gekomen en wat houden deze in?

De samenwerkingen zijn tot stand gekomen door de bedrijven zelf.

Toen ik boven de duizend volgers zat, kreeg ik van wat kleinere bedrijven producten opgestuurd. Ze vroegen of ik het wilde uittesten en promoten. Ik probeerde de producten uit en zette er een foto van op Instagram met mijn eerlijke mening. Vind ik iets leuk, dan zeg ik dat, maar als het mij niet aanstaat ben ik ook eerlijk over dat product.

Hoe behoud je het aantal volgers dat je hebt?

Door elke dag te plaatsen, blijf je actief op Instagram. Je hebt een soort standaard algoritme en deze versterkt ook je kans om in de verkennen pagina te komen. Hierdoor word je bereik nog groter en kan je aantal alleen maar groeien. Ook is het belangrijk om een goed bijschrift te maken en aantrekkelijke foto’s te plaatsen.

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 4

Hoe kom je op het idee voor je foto’s?

Ik vind het leuk om geïnspireerd te raken door kleuren en plekken om mij heen. Stiekem kijk ik ook op feeds van andere Instagram gebruikers en daar haal ik ook veel ideeën vandaan. Toch kom ik zelf op leuke ideeën voor foto’s. Vaak gaan er tientallen foto’s aan de definitieve foto vooraf.

Hoe laat je een product goed overkomen op een foto?

Als eerste probeer ik een leuke achtergrond te zoeken, vaak gebruik ik een neutrale achtergrond of juist een achtergrond dat bij de outfit past. Als ik een beetje een retro-outfit aan heb, dan zoek ik ook een achtergrond dat er bij past.

Heb je veel contact met je volgers?

Ja, wel met diegenen die mij dagelijks liken en op mijn foto’s reageren. Ik probeer op elke reactie een antwoord te geven, ookal is het een hartje. Dan weet de volger van: ja ze heeft me gezien. Dat is voor sommige mensen best wel een fijn gevoel.

Zitten er ook nadelen aan het bekend zijn op Instagram?

Ja, er wordt elke dag een post van je verwacht en je wordt soms ook veroordeeld. Kleding wat ik thuis gestuurd krijg is niet altijd iets wat ik zelf zou dragen en toch moet ik er voor de samenwerkingen een foto van plaatsen. Ik merk zelf wel dat ik me dan ook wel iets onzekerder voel en dat het dan ook overkomt op de foto.

IK PROBEER OP ELKE REACTIE EEN ANTWOORD TE GEVEN, OOKAL IS HET EEN HARTJE.

INTERVIEW

Als je zou kijken naar de komende tien jaar, zou je dit blijven doen of zijn er nog andere dromen?

Dit zou ik zeker nog een paar jaar willen volhouden. Het gaat nu zo goed dat ik het zonde vind om alles weg te gooien. Er zijn zeker nog andere dromen: ik ga dit jaar samenwonen met mijn vriend en ik zou toch nog graag de komende jaren willen gaan reizen.

Heb je tips als je bekend wilt worden op instagram?

Ja! Wees lekker jezelf en laat goed jouw eigen stijl terugzien in de foto’s. Dat is iets wat mensen leuk vinden. Ook regelmatig blijven posten, want een post elke dag is voor je volgers ook leuk. Kijk ook naar berichten die veel likes krijgen, dat zijn dingen wat volgers blijkbaar leuk vinden!

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 5

DE HISTORISCHE STAD PETRA

INTERVIEW

Het land van morgen Als vakantiebestemming, of als land om in te wonen, staat Jordanië bij veel mensen niet op nummer één.Velen vinden het land conservatief, achtergesteld en vooral gevaarlijk door de omringende oorlogsgebieden.

Dit interview met Dorian Leppink laat echter de charmes van het land zien. Ze heeft een half jaar in Jordanië gewoond, is laatst voor zes weken terug geweest en ze zou er maar al te graag voor altijd gaan wonen. Wat maakt Jordanië het land van morgen?

DOOR: LESLIE GERSSEN Wat maakt Jordanië bijzonder?

“De bevolking is veel spontaner dan in Nederland. In Nederland gaat alles volgens de regeltjes en volgens het boekje. Daar doen mensen wat meer waar ze zelf zin in hebben. Het maakt niet uit welke dag van de week het is als ze iets gaan doen, zoals gezellig wat drinken.

Het maakt dan ook niet uit of ze de volgende dag iets te doen hebben.”

Dus vooral in het uitgaan zijn ze spontaan en relaxed?

“Ja, maar niet alleen in het uitgaansleven, gewoon met alles. Ook hoeven mensen geen rekening te houden met of ze al vrienden hebben uitgenodigd, want iedereen is welkom in Jordanië en dan ga je samen zitten een biertje drinken. Of mensen nodigen elkaar uit voor het eten, dat is de gastvrije cultuur daar..”

‘HET GEBEURT WEL EENS DAT JE MET MENSEN EEN LEUK GESPREK HEBT EN DAT ZE JE DAN VRAGEN OM TE KOMEN ETEN BIJ HUN FAMILIE’ Hoe is de Jordaanse cultuur verder?

“Gastvrijheid is heel belangrijk, maar het blijft wel een islamitisch land met veel sociale controle. Bepaalde groepen mensen kunnen niet alles zomaar doen. Vooral voor meiden zijn er veel regels. Voor de Jordaanse meisjes zijn de regels wel strenger dan wanneer je er op bezoek komt.”

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 6

Ze moeten bijvoorbeeld rekening houden met hoe ze zich kleden en hoe ze met mannen omgaan. Dit soort dingen zijn in het openbaar belangrijk. Zodra je thuis bent of als je in een bar zit, dan ben je in een huiselijke kring en dan maakt het wat minder uit wat je doet. Ze moeten gewoon goed opletten hoe ze zich op straat gedragen.”

Jordanië ligt bij Israël, de Gazastrook, de Westelijke Jordaanoever en Syrië in de buurt. Deze gebieden zijn niet echt veilig. Hoe veilig is Jordanië?

“Jordanië is een superveilig land. Je merkt weinig van de conflicten er omheen. Natuurlijk komen er wel veel vluchtelingen uit die landen, maar die integreren snel in de lokale bevolking. De criminaliteit is echt laag. Je kan je appartementsdeur openlaten ’s nachts, of je laat je tas en telefoon op een bankje liggen. Twee uur later kan je het gewoon weer ophalen.”

INTERVIEW Hoe komt dat?

“Ik denk omdat in het land iedereen elkaar wel kent en er is ook veel sociale controle. In de steden en op openbare plekken durven mensen niet zo snel iets te doen. Dit komt ook omdat de gemeenschap heel hecht is. Dus als mensen gepakt worden voelen ze zich schuldig tegenover hun gemeenschap of familie. Daarom zullen ze niet snel iets crimineels doen. Ik denk ook dat er niet veel gebeurt omdat mensen in Jordanië niet zo arm zijn. Ze hebben het relatief goed en zullen daarom minder snel in de verleiding komen om iets crimineels te doen.”

Wanneer er een misdaad wordt gepleegd, zullen de Jordaanse mensen dan ook ingrijpen?

“Ja, als ze zien dat er iets gebeurt zouden ze er meteen iets van zeggen. Zeker bij toeristen, want de meeste Jordaniërs vinden het heel belangrijk dat mensen het fijn hebben in hun land, en ze zijn ook trots op hun land, dus ze vinden het belangrijk dat mensen geen negatieve ervaring hebben.”

‘JORDANIË IS EEN HEEL CHILL LAND. HET IS DAAR VEEL WARMER DAN IN NEDERLAND’ Hoe is het uitgaansleven in Jordanië?

“Je kan op donderdag uit, dat is de eerste dag van het weekend.

Het weekend is daar op vrijdag en zaterdag. Of op dinsdag, dan is er tequila-tuesday waarbij mensen goedkoop tequila kunnen drinken.”

Kan je in Jordanië bier drinken ondanks dat het land heel islamitisch is?

“Natuurlijk kan je er bier drinken. Je moet wel weten waar je moet zijn, want het is niet zo dat als je over straat loopt dat je zomaar een kroeg ziet. Je moet wel weten waar de plekken zijn, waar een dakterras is. Je ziet namelijk niet van buitenaf het een kroeg is. Ze zitten niet allemaal op dezelfde plek waar alle kroegen zijn. Het is meer dat je ergens in een wijk opeens een café ziet.”

Heb je nog goede tips voor als mensen naar Jordanië willen gaan?

“Ik denk dat Jordanië een hele mooie woestijn heeft, maar het heeft ook interessante archeologische opgravingen en je moet zeker een keer naar Amman gaan. Dat is de hoofdstad van Jordanië. Hier kan je het leven van de moderne Jordaanse jongeren ontdekken. Het is geen oud conservatief land zoals veel mensen denken, maar gewoon een heel modern land. Er is daar ook gewoon internet, jongeren lopen met iPhones rond en het internet is zelfs sneller en goedkoper dan in Nederland.”

Wat moet je echt gezien hebben in Jordanië?

“Je hebt natuurlijk Petra, dat is een van de nieuwe zeven wereldwonderen. De meeste mensen komen ook daarvoor. Het is een oude stad die in de rotsen is gemetseld. Het is een heel groot gebied met veel tempels en gebouwen, verstopt tussen de bergen. |Je kan het allemaal niet goed zien van een afstand. Pas als je door een kloof loopt tussen de bergen dan zie je pas hoe groot en hoe mooi het daar is.”

‘JE MOET GEWOON WETEN WAAR JE HEEN MOET’ Waarom zie je de kroegen niet?

“Dat is waarschijnlijk een stukje islamitische cultuur. Ze willen daar niet graag reclame voor maken op straat. Je moet gewoon weten waar je heen moet.”

‘DE MENSEN ZIJN HEEL AARDIG, EN TEMPERATUREN KUNNEN OPLOPEN TOT IN DE 40 GRADEN’ Wat zijn de negatieve punten van Jordanië?

“De negatieve dingen kunnen zijn dat je je in het openbare leven moet aanpassen. Als meisje mag je niet zomaar een korte broek aan.

Je moet je wel een beetje bedekken, en je moet oppassen dat je een mannelijke vriend in het openbaar niet zomaar een knuffel geeft.

Gewoon dingen die in Nederland wel kunnen, kunnen soms in Jordanië niet. Verder is drank gewoon duur, omdat er veel belasting op zit.”

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 7

INTERVIEW

Shell weet het al sinds de jaren ‘60 Klimaatverandering is al jaren een veelbesproken onderwerp.

Wetenschappers zeggen dat het broeikaseffect een feit is en dat het proces versneld wordt als er meer koolstofdioxide in de atmosfeer vrijkomt. Het NRC schrijft dat Shell al sinds de jaren zestig over interne rapporten beschikt die de gevaren van koolstofdioxide aantonen. Ondanks dat behoort Shell nog steeds tot een van de grootste vervuilers ter wereld. Freek Bersch, woordvoerder voor Milieudefensie wil dat het stopt.

DOOR: BJØRN STRUIJLAART Shell weet al sinds de jaren zestig dat hun proces van energieopwekking erg schadelijke gevolgen kan hebben voor de planeet. Toch zijn ze niet met alternatieve middelen gaan werken. Was er al een vermoeden, of is het een verrassing?

“Het verbaast ons niet, nee. Als samenleving wisten we al een tijdje in algemene lijnen wat koolstofdioxide voor effect heeft op de planeet en dat door olie, gas en kolen te verbranden er meer vrijkomt. Daarnaast waren we er ook bekend mee dat Shell al in de jaren tachtig onderzoeken heeft laten uitvoeren naar hoe schadelijk het proces is.

Nu is het dus ook boven water gekomen dat ze al sinds de jaren zestig rapporten hebben die aantonen dat we olie, gas en kolen niet voor eeuwig kunnen gebruiken.”

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 8

Gigantische bedrijven die in miljarden handelen en desinformatie verspreiden over het product dat ze verkopen; ziet u vergelijkingen tussen hoe de tabaksindustrie en oliemaatschappijen handelen?

“Die vergelijkingen zijn er wel degelijk.

Asbest is hier nog een voorbeeld van. We hebben nu al zo vaak gezien dat gigantische bedrijven, zoals Shell, schadelijke producten verkopen en hier ook bewust van zijn. Uiteindelijk komt het er altijd op neer dat zulke bedrijven ervoor kiezen om de kortetermijnwinsten zo hoog mogelijk te houden en later wel de problemen die ze daarmee veroorzaken op te lossen of te ontkennen dat ze bestaan.”

Hebben Shell of andere oliemaatschappijen na het Parijs-Klimaatakkoord stappen ondernomen naar duurzaam energie opwekken?

“Shell en de andere grote oliemaatschappijen, zoals Exxon, hebben zelfs na het 2015 Parijs Klimaatakkoord geen stappen gemaakt naar duurzamer energie opwekken.

Er zijn echter wel voorbeelden van kleinere bedrijven die de stap hebben gemaakt en er ook succesvol mee zijn geworden. In de jaren negentig heeft Shell echter wel een poging gewaagd over te stappen naar duurzame energie. Het bedrijf zag in dat het niet alleen aan winst kon denken, maar dat ze ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid dragen. Destijds was duurzame energie totaal niet winstgevend dus kwamen de investeringen die Shell maakte uiteindelijk tot een eind.”

Wat moet er gebeuren om het Klimaatakkoord te behalen?

“Dan moeten we per direct stoppen met nieuwe olie, gas en kolen uit de grond te halen. Het starten van nieuwe projecten, zoals in de afgelopen jaren nog wel is gebeurd, is te schadelijk voor het milieu om hiermee door te gaan. De aangebroken reserves kunnen we nog opgebruiken, maar daarna moeten we de stap maken naar volledig duurzame energie. Dit is de enige manier om het doel van een maximale stijging van 2 graden Celsius te behalen.”

Zal het tot een rechtszaak komen of bestaat er een kans dat Shell al eerder beleidsveranderingen zal doorvoeren?

“Shell heeft nog een week om te reageren op onze eisen. Wij vragen niet om represailles, zoals in Amerikaanse zaken tegen de oliemaatschappijen wordt geëist. Wij kijken vooral naar de toekomst en we willen dus een grondige beleidsverandering van Shell.

Het wordt tijd voor Shell om hun verantwoordelijkheid te nemen, maar na wat er in de aandeelhoudersvergadering is besproken gaan wij ervan uit dat het ook tot een rechtszaak zal komen”.

Hoe verwachten jullie dat de rechtszaak zal lopen? Hebben jullie vertrouwen?

“Je kan natuurlijk nooit voorspellen hoe een zaak zal aflopen. Onze advocaat heeft lang alle opties bestudeerd en we zijn er dan ook van overtuigd dat we een sterke zaak hebben. We gaan er met vol vertrouwen in.”

‘HET IS TIJD VOOR SHELL OM VAN KOERS TE VERANDEREN!’

REPORTAGE

Jeff Dunham: Passively Aggressive Vol humor, overgave en enthousiasme stond Jeff Dunham woensdagavond 23 mei in Ahoy Rotterdam. In deze nieuwe show vol oude grappen, maar ook vol met nieuwe verhalen, stal hij de show bij het Nederlandse publiek.

Met zijn Texaans-Amerikaanse accent wist hij een overvolle zaal aan het lachen te krijgen.

DOOR: LESLIE GERSSEN de poppen ook heel leuk, want zij maken Jeff ook vaak belachelijk.

Eén van de poppen die onder andere in zijn show voorkwam was zijn nieuwe karakter Larry. Larry is een ernstig overwerkte adviseur van de President of the United States of America. De man had aanzienlijk veel last van zijn zenuwen (de pop kon niet stilzitten) en elke keer als iets aan hem werd gevraagd, schreeuwde hij terug alsof hij erg schrok.

Jeff begon zijn show door te vertellen over zijn familie. Hij heeft vijf kinderen, waarvan drie dochters en twee jongens. Hij vertelde over de pubertijd van zijn dochters, als je bijvoorbeeld zou vragen: ‘hoe was het op school?’ Dan antwoordde ze met ‘praat niet tegen mij op deze toon’.Terwijl als ze ouder worden, ongeveer 17 of 18 jaar, ze dan juist anders gaan reageren. Als hij zegt ‘goedemorgen kinderen’, zeggen zij ‘goedemorgen vader, heb je wat geld voor ons?’ Jeff vond het maar een rare stemmingswisseling in een hele korte tijd.

Ook heeft hij een tweeling. Het zijn twee jongens. Op een dag had Jeff last van een bacterie. Deze krijg je als je veel in aanraking komt met poep. Op een dag lag in zijn badkuip poep, waarvan zijn kinderen zouden zeggen: “Ieewl, poep!” Maar dit is niet waar hij die bacterie van kreeg, zei hij hij.

Op een dag kwam Jeff erachter dat hun hond bang is voor de tweeling. Elke keer

als die de trap afkwamen rollen (ze kunnen blijkbaar niet normaal traplopen), rende de hond de tuin in.

Op een dag was het raadsel ontrafeld: de hond was bang voor de tweeling, omdat ze het leuk vinden om hun vinger in de kont van de hond te steken. Is het gelijk helder waarom Jeff last had van de poepbacterie.

‘OP EEN DAG HAD JEFF LAST VAN EEN BACTERIE. DIE KRIJG JE ALS JE VEEL IN AANRAKING KOMT MET POEP’ In zijn show kwam hij elke keer terug op die bacterie. De poppen die hij gebruikt lijken net echte wezens, omdat ze reageren op wat hij eerder in zijn show heeft gezegd.

Zo komt het over alsof ze hem echt kennen. Dat maakt de interactie tussen hem en

Het nieuwe personage was een succes, want het publiek vond de pop geweldig. Jeff heeft deze pop gemaakt om zo op een leuke manier over de Amerikaanse politiek te praten. Zo zei hij dat ‘jullie Nederlands publiek het geweldig vindt om naar de Amerikaanse politiek te kijken. Jullie gaan dan met een bak popcorn voor de tv zitten’. Een gevatte grap, omdat in Nederland niet iedereen fan is van Donald Trump.

‘ACHMED THE DEAD TERRORIST VERLOOR OP HET PODIUM ZIJN ARMEN EN ZIJN RIBBEN’ Ook zijn oude personages kwamen voor in de show: Walter, Peanut, Bubba J., en Achmed: the dead terrorist. De hilarische momenten zaten hem hierbij in dat zijn hij Peanut liet vallen van zijn plateau. Dit vond Peanut uiteraard niet leuk, en Jeff loste dit ongevalletje op door er even flink over door te gaan. Ook bij Achmed ging het niet helemaal goed, want zijn armen en ribben vielen er af. Maar voor een dode terrorist is het wel gepast, dat hij uiteindelijk uit elkaar valt. Met “Silence, I kill you”, was de avond compleet.

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 9

INTERVIEW

Moeder, student en werknemer Werken, een kind opvoeden en ook nog eens studeren. Deze combinatie komt niet vaak voor.

Hoe moet je daar mee omgaan?

Marinke deelt haar verhaal.

DOOR: MARLIES ADEMA Marinke (22) is moeder van de tweeëneenhalfjarige Levi. Ze was negentien jaar toen ze ontdekte dat ze zwanger was. Op dat moment zat ze middenin haar studie en had ze een bijbaan. “Het was niet gepland, het was niet de bedoeling. Ik zat natuurlijk midden in mijn studie, dus ja, zeker heftig. Al snel kwam ik in een overlevingsmodus.

‘AL SNEL KWAM IK IN DE OVERLEVINGSMODUS’

.

Wat nu? Wat vind ik belangrijk? Wat wil ik nog? Nou ja, ik wilde graag mijn studie afmaken, dus daar heb ik mij toen gewoon voor ingezet.”

Op dit moment is Marinke bezig met een minor transculturele verpleegkunde. Ze vertelt dat het soms best wel lastig is om te werken, een kind op te voeden en te studeren. “Soms is het wel pittig. Aan het begin van de periode stel ik veel dingen uit en de komende weken heb ik best wel wat deadlines. Dit levert veel stress op. Soms zit ik er dan echt wel doorheen.”

Doordat veel collega’s haar situatie begrijpen, is werken voor Marinke ook makkelijker. “Veel collega’s zijn al een aantal jaar werkzaam, getrouwd en hebben ook kinderen. Dus in die zin krijg ik daar ook wel steun van, ze weten namelijk hoe het is.”

De mijlpalen uit Levi’s leven zijn voor Marinke het mooiste. “Dat hij zelf zijn broek uit kan doen, zelf zijn schoenen uit kan doen. Je leert natuurlijk een kind zelfstandig worden en ik vind in die zin elke mijlpaal in die zelfstandigheid echt heel mooi. Ik denk op dit moment dat het mooiste was dat hij leerde lopen. Dat hij echt zelf op een gegeven moment zijn stapjes zette en wegliep.”

De snelle ontwikkeling van haar zoontje heeft ook geholpen: “Alles wat je hem vertelt neemt hij in zich op en dat reproduceert hij. Hierdoor gaan dingen makkelijker. Ik denk echt dat we daar heel veel geluk mee hebben gehad. Als ik een jongetje had gehad dat zich misschien wat minder snel had ontwikkeld, dan weet ik niet of studeren, werken en het opvoeden van een kind mogelijk was geweest.”

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 10

Marinke heeft veel geleerd. “Als je iets wilt bereiken, dan moet je daar wel echt iets voor doen. Dat is iets dat me altijd bijblijft.

Vooral als ik het moeilijk heb, of als ik het lastig vind. Dan denk ik: straks heb ik een diploma, een mooi kind, en een goed huwelijk. Dat is wel mijn houvast op dit moment.’ ’

‘DAT IS WEL MIJN HOUVAST OP DIT MOMENT’ Ook kwam ze erachter dat ze niet alles perfect hoeft te doen. “Ik heb moeten leren te accepteren dat niet alles perfect hoeft te zijn. Ik wilde aan de verwachtingen voldoen van mijn ouders, mijn schoonouders en van mijn man. Ik heb nu wel geleerd om daarin te schipperen, je kunt niet alles. Soms moet je je daarbij neerleggen.”

‘IK HEB MOETEN LEREN TE ACCEPTEREN DAT NIET ALLES PERFECT HOEFT TE ZIJN’ Voor andere meiden die in dezelfde situatie zitten heeft ze deze tip: ‘’Ik denk vooral dat het belangrijk is dat je praat en open bent naar je vriend, maar ook naar je familie.

Tuurlijk is het een situatie tussen mij en mijn man, maar het is ook een situatie van de familie daar omheen. Ik heb in die periode gemerkt hoe gezegend wij zijn met onze familie. Ik denk dat dat er ook voor gezorgd heeft dat ik nu überhaupt kan studeren. Zo’n situatie is echt wel ingrijpend, en dat kun je niet alleen doen.”

INTERVIEW

‘Mijn vader deporteerde mijn oom’ Door de crisis in Venezuela zijn nu al miljoenen mensen het land uit gevlucht, velen zijn naar Curaçao gegaan. Door de recente verkiezingsoverwinning van President Maduro zal de situatie waarschijnlijk alleen maar verergeren. Daniel Schoop, zoon van een Antilliaanse douanebeambte en een Venezolaanse moeder, verkeert in een unieke positie door familie in beide landen te hebben en zo dagelijks met beide kanten van het probleem geconfronteerd te worden.

DOOR: MAX BERENDSEN Hoe houdt je familie zich op dit moment stand? ‘‘Niet al mijn familieleden zitten in dezelfde situatie. Mijn rijkere familieleden rooien het beter dan de armere. Zij hebben het voornamelijk zwaar door de slechte economische toestand. Er is onder andere tekort aan voedsel, geld en medicijnen.

Verder is de wisselkoers momenteel ook erg slecht. De regering hanteert namelijk een andere wisselkoers dan de wisselkoers op straat, dus geld opsturen heeft ook niet altijd zin.’ ’ Zijn er familieleden die in gevaar zijn? Venezuela staat immers bekend als een erg gevaarlijk land. ‘‘Het gevaar is er altijd al geweest, maar het is sinds de crisis wel merkbaar dat de situatie verergert.

Het is nu heel normaal om elektrische hekken rond je huis te hebben.

‘HET IS NU HEEL NORMAAL OM ELEKTRISCHE HEKKEN ROND JE HUIS TE HEBBEN EN DAT JE DOOR DRIE VERSCHILLENDE POORTEN MOET OM JE HUIS BINNEN TE KOMEN’

dan ook erg aan dat haar familieleden en landgenoten zo verschrikkelijk lijden. Het liefste zou ze natuurlijk haar hele familie bij ons thuis opnemen, maar gezien mijn vaders functie is dat gewoonweg onmogelijk.’ ’ Is dit iets dat spanning veroorzaakt tussen je ouders? ‘‘Uiteraard! Zoals ik al zei; als het aan mijn moeder zou liggen, zou morgen haar hele familie bij ons in komen wonen. Het enige wat ze zich dan soms niet goed realiseert is dat mijn vader dan zijn baan zou kwijtraken en we binnen de kortste keren op straat zouden komen te staan. ‘‘

Je moet door drie verschillende poorten om je huis binnen te komen. Mijn tante werd op een gegeven moment zo paranoïde dat ze haar Jeep verkocht. Omdat het een grote auto is, was ze bang dat criminelen dat als een teken van welvaart zagen.’ ’ Zijn er familieleden die Venezuela zijn ontvlucht? ‘‘Een van mijn tantes heeft een visum voor de VS kunnen bemachtigen, maar dat bewaart ze voor een absoluut noodgeval.

Een van mijn ooms werkt op het moment in Chili en met het geld dat hij daar verdient wil hij zijn gezin laten overkomen. Verder hebben nog een neef en nicht hun bedrijf in Venezuela achtergelaten om opnieuw te beginnen in Panama. ‘‘

‘DE SPANNING BEREIKTE ZO’N TWEE JAAR GELEDEN ZIJN HOOGTEPUNT’ Wat voor een impact heeft de crisis gehad op je ouders? ‘‘Mijn vader staat momenteel onder hoge druk op zijn werk. Als ik denk aan de verhalen die hij vertelt… Laatst werden er twaalf lijken ontdekt in het vrachtruim van een Venezolaans schip dat Curaçao probeerde te bereiken. Je kunt echt aan mijn vader merken dat de crisis zijn tol eist. Mijn moeder, die zelf Venezolaanse is, gaat er helemaal aan onderdoor. Ondanks dat ze al ongeveer dertig jaar in Curaçao woont, is ze nog erg patriottisch en het grijpt haar

‘‘De spanning bereikte zo’n twee jaar geleden haar hoogtepunt toen mijn oom vanuit Venezuela naar Curaçao afreisde om er illegaal werk te vinden. Zonder dat mijn vader ervan afwist, ving mijn moeder hem bij ons thuis op. Toen mijn vader erachter kwam was de wereld echt te klein. Ondanks hevige protesten van mijn moeder, zette mijn vader hem linea recta op het eerste vliegtuig terug naar Caracas. Ja, je hoorde me goed: mijn vader deporteerde mijn oom!

Hoeveel mensen kunnen zoiets zeggen? Uiteindelijk is mijn moeder bij zinnen gekomen en heeft ze nooit meer zoiets doms gedaan, maar het is absoluut niet fijn om zoiets als gezin door te moeten maken.’ ’

‘LAATST WERDEN ER TWAALF LIJKEN ONTDEKT IN HET VRACHTRUIM VAN EEN VENEZOLAANS SCHIP DAT CURAÇAO PROBEERDE TE BEREIKEN’ Zie jij nog een toekomst voor je familie in Venezuela? ‘‘Alleen als er een andere regering komt, maar de enige manier waarop dat bereikt kan worden, is als iemand de president zou vermoorden. Begrijp me niet verkeerd, Venezuela is een land met ontzettend veel potentie, natuurlijke rijkdommen en een veerkrachtige bevolking. De olievoorraden zijn zo groot dat de bevolking er zou kunnen leven, zoals de mensen in Dubai. Maar zolang er geen verbetering komt, denk ik dat het beter is dat mijn overgebleven familieleden het land verlaten. ‘‘ MEI 2018 | REDACTIE JN1A 11

INTERVIEW

‘Armoede gaat niet om geld, “Er zijn hier in Groningen vandaag ook weer kinderen met honger naar school gegaan.” De toon van het gesprek wordt gelijk gezet door Maartje Keijzer. De 42-jarige projectleider armoedebeleid van de Gemeente Groningen praat met grote handgebaren en veel emoties over haar werk. Het is een vrouw die taboes en vooroordelen doorbreekt.

“Armoede zit echt overal, in elke leeftijd, van 0 tot 100.”

DOOR: ELIN STIL 1 op de 8 “Heel vaak denken mensen: oh, dat zijn die bijstandsgerechtigden.

Dat is dus echt absoluut niet waar. Het kan iedereen overkomen.

Het kan mij ook overkomen: ik heb nu een baan, maar wie zegt dat ik die over een jaar nog heb, of dat ik volgend jaar nog gezond ben?

In Nederland leeft één op de acht mensen in armoede. Niet alleen de mensen die bijstand krijgen zijn arm. Er zijn heel veel werkenden armer. Dat zijn de laaggeschoolden, omdat die geen recht hebben op bijvoorbeeld de Voedselbank of een Stadjerspas (voorzieningen voor minimagezinnen in Groningen, red.).”

‘ARMOEDE KAN NIET WORDEN OPGELOST’ “Hier in Groningen komt het doordat er heel veel mensen wonen met een lage opleiding. Zij komen moeilijker aan een baan. De banen die er voor hen zijn, zoals caissière of schoonmaakwerk, worden hier in de stad, omdat het een studentenstad is, afgepakt door de studenten. Daardoor zitten er heel veel mensen thuis. Hier in de stad doet de gemeente veel met de voorliggende voorzieningen voor mensen die niet zo veel geld hebben. Dat worden dan de soort pleisters genoemd, want armoede kan niet worden opgelost.

Schaamte “Geld is niet zo belangrijk, maar schaamte en niet mee kunnen doen, dát is belangrijk. Als je financiële armoede hebt, brokkelt op een gegeven moment je sociale netwerk heel erg af. Je gaat niet meer

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 12

naar verjaardagsfeestjes, het is geen feest meer om jarig te zijn, want je kan op school niet vertellen wat je hebt gekregen. Er hangen geen slingers, er is geen geld voor een taart, laat staan voor een feestje. En als je wordt uitgenodigd voor een feestje is er weer geen geld om een verjaardagscadeautje mee te nemen. Dus je meldt je al vrij snel ziek.”

“Het zou mooi zijn dat het heel gewoon is als je een smalle beurs hebt. Dat je daar niet op wordt aangekeken of wordt aangesproken, dat je gewoon mee mag doen in de samenleving. Armoede gaat heel erg om meedoen. Kijk, als je geen geld hebt hoeft het nog niet te betekenen dat je niet meer mee kan doen. Wanneer een school je verplicht om een blokfluit aan te schaffen voor de les, dan kan één op de vijf dat waarschijnlijk niet of niet makkelijk. Je zou dus kunnen denken dat je even de link moet geven naar Marktplaats, of zeggen dat je in termijnen kan betalen.”

Delen “Armoede moet je met elkaar delen. Kijk, de één is arm, de ander

INTERVIEW

maar om meedoen’ De cijfers...

1,4 miljoen huishoudens in Nederland hebben risicolvolle of problematsiche schulden.

1 op de 8 kinderen in Nederland groeit op in armoede.

6,5 keer vaker komen mensen met schulden in aanraking met Justitie.

40% van de Nederlanders heeft moeite met de financiele administratie.

Vrouwen zijn extra kwetsbaar voor schulden.

Bron cijfers: Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid “De Gemeente Groningen organiseert nu ontbijtjes, dus in principe zal het zo moeten zijn dat er op sommige scholen geen kinderen meer in de klas zitten met honger. Maar jammer genoeg is dat is niet zo, want er zit ook schaamte op. In het begin wordt het heel veel afgenomen, want het is nieuw, maar uiteindelijk in de praktijk is het ongeveer 10%. Dat zijn er nog best veel hoor, die nog ontbijten.

Soms blijft er een boterham liggen. Ouders nemen die dan in hun jaszak mee naar huis. Laat ze lekker die boterham opeten.” rijk, maar je kan wel de armoede met elkaar delen. Daardoor is het met elkaar het weer mogelijk dat je weer mee gaat doen. Het ligt niet alleen bij het onderwijs. Je hebt het natuurlijk ook bij de hulpverleners, die de onderliggende, financiële hulpvraag missen. Bij docenten is het wel duidelijker, zij zeggen: ‘Het is niet onze taak. Wij zijn voor het cognitieve stuk van de kinderen’.”

“Je hoeft je niet te schamen. Iedereen snapt dat je je schaamt, maar het hoeft niet. Een van de dingen die echt heel krachtig en moedig zijn is dat je gaat delen. Dat je een minimuminkomen hebt en dat je niet overal aan mee kunt doen en dat je er misschien hulp bij nodig hebt, als je mee wil doen. Maar dat zijn echt al behoorlijk grote stappen als je gaat aangeven dat je niet mee kan doen. Daar heb je moed voor nodig. Het zou mooi zijn als je omgeving daaromheen staat, dat toe gaat juichen. Zij zien dan hoe moedig je bent en kunnen je daarbij helpen.”

‘ARMOEDE ZIT ECHT OVERAL, IN ELKE LEEFTIJD, VAN 0 TOT 100’

‘ER ZIJN HIER IN GRONINGEN VANDAAG OOK WEER KINDEREN MET HONGER NAAR SCHOOL GEGAAN’ “Ik vroeg aan de kinderburgemeester van Groningen wat hij het meest indrukwekkend vond aan het gesprek met een jongen in armoede. ‘Ja, dat een kind niet eens elke dag kan kiezen wat hij op zijn boterham heeft. Het goedkoopste is hagelslag, dus dat je dan elke dag hagelslag mag eten, maar dat je dat niet wil.’

Boodschap “Als boodschap wil ik meegeven: je mag armoede delen. Heel veel kinderen die in armoede leven, voelen zich helemaal niet arm. Heel vaak zeggen mensen dat het iets financieels is, maar het gaat er veel meer om of je gelukkig bent, of je vrienden hebt en of je liefde krijgt.

Het ligt niet aan je portemonnee, maar aan dat we met elkaar gaan zorgen dat iedereen mag of kan meedoen.”

Honger “Het zou mooi zijn als alle docenten op een gegeven moment doordrongen zijn dat je armoede niet op hoeft te lossen, want armoede gaan we niet oplossen. Maar als er geen aandacht is voor armoede op school, dan komen sommige kinderen gewoon niet mee, omdat die niet voldoende mee kunnen doen op school. Dat zijn hele kleine, simpele dingen. Er zijn kinderen die ‘s ochtends niet ontbijten, omdat ze niets door hun keel krijgen, maar er zijn ook kinderen die gewoon niets te eten hebben. Daar begint het al mee.

Als je met honger naar school gaat, heb je gewoon veel te veel aandacht voor de honger. Je kan dus niet meedoen in de klas met wat er wordt aangeboden als lesstof.”

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 13

REPORTAGE

Roparun: hét symbool voor groeiende populariteit sponsorlopen Een zonovergoten Zutphen was op zondag 20 mei doorkomststad voor de Roparun. De Roparun, wat staat voor Rotterdam Parijs Run, is een jaarlijks terugkerende sponsorloop die geld ophaalt om het leven van kankerpatiënten te veraangenamen en die al sinds 1992 georganiseerd wordt. Sinds 2012 lopen de estafettelopers echter ook vanuit Hamburg naar Rotterdam om de capaciteit uit te breiden en de wachtlijst voor deelnemende teams te verkleinen. De Roparun is slechts een van vele sponsorlopen, waarvan de populariteit elk jaar lijkt toe te nemen.

Wellicht dat het grootste succes van de Roparun wordt weerspiegeld door het grote aantal sponsorlopen dat er de afgelopen jaren bij is gekomen. Zo worden er sponsorlopen georganiseerd tijdens de Nijmeegse Vierdaagse voor verschillende goede doelen, uiteenlopend van de Dierenbescherming tot het Longfonds en van de Maag Lever Darm Stichting tot de Parkinson Vereniging.

DOOR: MAX BERENDSEN

Het organiseren van sponsorlopen is zeker niet iets dat alleen voorbehouden is aan grote organisaties, bedrijven en goede doelen.

Iets dat ook getuigt van de toenemende populariteit van sponsorlopen is dat ze ook steeds vaker op een kleinere schaal worden georganiseerd. Basisscholen, buurtcomités, kleinere sportverenigingen: in toenemende mate nemen ook kleinere maatschappelijke organisaties het initiatief om een eigen sponsorloop te organiseren.

Het is enorm druk in de binnenstad van Zutphen. Een goede twee derde van de stad lijkt uitgelopen om de lopers van de Roparun welkom te heten op de markt van Zutphen. Volgens Anton Kruiderink, speaker bij het evenement en zelf zes keer deelnemer aan de Roparun, is de afgelopen jaren de populariteit van de Roparun alleen maar toegenomen.

Vergelijk dat eens met vandaag de dag, waarin er wachtlijsten moeten worden opgesteld voor de ongeveer 300 teams die ieder jaar mee willen doen en die jaar na jaar miljoenen euro’s binnenhalen ten behoeve van kankerpatiënten.

Toch is Anton Kruiderink van mening dat het beter is dat de Roparun niet verder uitbreidt: “Er worden al zoveel acties in dezelfde omvang georganiseerd, denk aan bijvoorbeeld het fietsen op de Alpe d’HuZes en de sponsorloop die op de Mont Ventoux wordt georganiseerd. De Roparun blijft gewoon de Roparun zoals die nu is.

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 14

Ook is er nu in snel toenemende mate sprake van goede doelen die hun eigen sponsorlopen organiseren. Zo wordt dit al gedaan door War Child, Stichting Opkikker, CliniClowns en nog vele andere organisaties. In totaal trekken deze sponsorlopen honderdduizenden bezoekers en de aangaande, explosieve groei van de sponsorloop als fenomeen, geeft de indruk dat dit aantal de komende tijd zeker niet zal gaan dalen.

Hoewel er niet echt voor de volle honderd procent duidelijkheid over bestaat, is een mogelijke oorzaak voor de toenemende populariteit van de sponsorloop dat je er twee vliegen mee in één klap slaat. Het maatschappelijk belang wordt op twee verschillende manieren gediend. Enerzijds wordt er geld opgehaald voor goede doelen, anderzijds wordt sporten gestimuleerd.

Terugkijkend op de mooie lenteavond in Zutphen bij de doorkomst van de Roparun, wordt er wellicht een derde belang gediend. Zo een gezellige sfeer van mensen die bij elkaar komen en genieten van het evenement kan alleen maar positief zijn.

REPORTAGE

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 15

INTERVIEW

Voor kinderen, tegen kanker

INTERVIEW Marijn Fidder werd na een interview met BEAM genomineerd voor BEAM’er van het jaar 2018. De winnaar wordt op 26 mei bekend gemaakt. Wat maakt haar nou zo bijzonder?

DOOR: MARLIES ADEMA Marijn studeerde vorig jaar nog mediavormgeving, maar omdat dit haar toch niet beviel, heeft ze momenteel een tussenjaar. “Ik wil in mijn tussenjaar iets zinvols gaan doen, waarbij ik mijn talenten kan inzetten. Zo kwam ik op het project ‘Stoute Cellen’. Ik heb zelf namelijk in groep drie een vriendje verloren aan kanker. Sindsdien heeft het me altijd bezig gehouden. Daarom wil ik iets doen voor gezinnen die te maken hebben met kinderkanker. Ik vind het belangrijk dat het iets persoonlijks is.”

‘Stoute Cellen’ is een fotoserie over kinderkanker. Marijn volgt hierin vijftien gezinnen waarbij een kind uit dat gezin met kanker worstelt.

Aan het eind van het proces ontvangen zij een fotoboek. “Wanneer het einde is, dat weet ik nog niet. Ik dacht eerst aan een jaar, maar ik zit er aan te denken om de kinderen nog wat langer te volgen, omdat je dan een completer plaatje krijgt. De foto’s worden wel al na een jaar geëxposeerd. Ik hoop dat dit project meewerkt aan hun verwerking.”

‘IK WAS MEE MET EEN KIND DAT EEN SLANGETJE DOOR ZIJN NEUS KREEG. HET WAS ZIJN EERSTE KEER, WAARDOOR HIJ HEEL HARD MOEST HUILEN. DAT WAS ECHT VERSCHIRKKELIJK, HEEL NAAR’ Wat Marijn vooral verwondert, is de veerkracht die kinderen blijken te hebben. “Ik vind het echt heel mooi om te zien dat kinderen enorm veel veerkracht hebben. Er kan dan bijvoorbeeld iets zijn dat niet leuk is, maar dat is zo vergeten. Soms duurt dat een dag, maar het kan ook maar vijf minuten duren. Ze gaan daarna gewoon weer verder met spelen. Dat vind ik zo ongelooflijk interessant.”

Iets anders dat Marijn bijblijft, zijn de minder mooie momenten die zij meemaakt tijdens fotosessies. Door medicijnen kunnen sommige kinderen heel verdrietig of boos worden. Dat zijn voor Marijn niet de makkelijkste momenten om foto’s te maken. “Ik was met een kind mee dat een slangetje door zijn neus kreeg, maar het was zijn eerste

‘IK VIND HET ECHT HEEL MOOI OM TE ZIEN DAT KINDEREN ENORM VEEL VEERKACHT HEBBEN’ keer waardoor hij heel hard moest huilen. Echt alleen maar heel hard huilen. Toen ik wegging, was hij eigenlijk nog steeds aan het huilen.

Dat was echt verschrikkelijk. Echt heel naar.’ ’ Met ‘Stoute Cellen’ wil Marijn het taboe graag doorbreken. “Mensen hebben al heel erg een idee over hoe het zou moeten zijn als je kind ziek is, maar meestal gaat het toch wel anders als dat daadwerkelijk zo is. Veel ouders vertellen me dat het hen op een heel ander vlak geraakt heeft dan zij van te voren dachten. Ze komen er dan achter dat ze vaak sterker zijn dan verwacht. Ik wil niet zeggen dat het makkelijker is, maar mensen denken al snel dat alles down is als je kind ziek is. Dat is natuurlijk ook op een manier zo, maar die kinderen zijn juist zo veerkrachtig dat het eigenlijk heel mooi is om te zien hoe zij daarmee omgaan en zo hun ouders ook weer inspireren om door te zetten.’ ’ Naast dat Marijn zich inzet voor kinderen met kanker, wil ze er ook zijn voor kinderen in Moldavië. Samen met haar vriend Job Burger heeft zij het project ‘Geef een lach’ opgezet. Elk jaar organiseren zij daarmee een vakantiebijbelweek voor kinderen die niet in een veilige thuissituatie leven. Ze willen vooral dat de kinderen merken dat ze er toe doen en dat ze wel degelijk wat waard zijn. “Ik wil die kinderen toch een stukje liefde meegeven, zodat ze ervaren dat ze geliefd zijn.”

‘IK WIL DIE KINDEREN EEN STUKJE LIEFDE MEEGEVEN, ZODAT ZE ERVAREN DAT ZE GELIEFD ZIJN’

INTERVIEW

‘Mijn vader bleek Een van je ouders verliezen, voor veel jongeren is het niet te beseffen. Maar van de ene op de andere dag kan het zomaar werkelijkheid worden. Het gebeurde ook Louanne (21). Ze verloor haar vader aan kanker.

DOOR: ANKE JENSMA Ei ‘’Mijn vader voelde zich vanaf de kerstvakantie in 2013 al niet helemaal lekker, maar toch bleef hij doorwerken. Mijn moeder en ik wisten niet zo goed waarom hij zich niet zo lekker voelde, dus gooiden we het op zijn werk. Hij was daar namelijk 24/7 mee bezig, aangezien hij een eigen bedrijf had. Mijn vader bleef niet lekker in zijn vel zitten en op een dag had hij last van zijn rug. Hij vroeg aan mijn moeder of ze even wilde kijken of er iets te zien was. Op dat moment werd duidelijk dat er iets niet goed was, want er was een bult ter grootte van een ei op zijn rug te zien op zijn rug.

We hebben de dokter gebeld en vanaf dat moment ging het heel erg snel. Mijn vader moest foto’s laten maken in het ziekenhuis, de zogenoemde CT-scans. Al snel kwamen we erachter dat mijn vader al een hele tijd ziek bleek te zijn en dat zijn ‘ziekte’ naar buiten kwam door middel van dit ei op zijn rug. Op de foto’s was te zien dat zijn longen erg waren aangetast.

Op 13 juni 2014 kwam dan ook het bericht dat mijn vader ernstig ziek was, hij bleek kanker te hebben. Het traject van de chemokuren werd meteen in werking gezet.’ ’

Dun, piekerig haar ‘’De chemokuren die mijn vader daarna kreeg om de kanker te overwinnen leken aan te slaan, maar al snel kwamen we erachter dat het niet beter ging met mijn vader. Dit was ontzettend moeilijk om te zien, want de enige vader die ik had, leek ik te gaan verliezen. Door de chemokuren viel zijn haar uit en zijn grote bos met krullen verdween. Dit werd ingeruild voor dun, piekerig haar. Heel moeilijk om te zien dat

‘AL SNEL KWAMEN WE ERACHTER DAT HET NIET BETER GING MET MIJN VADER’ MEI 2018 | REDACTIE JN1A 18

INTERVIEW

kanker te hebben’ iemand zo kan veranderen door die chemokuren. Mijn vader was altijd een heel vrolijke man, die misschien iets te vaak ergens een grap over maakte. Toen het na een paar maanden nog steeds niet beter ging met mijn vader, moest hij naar Duitsland voor een behandeling. In Nederland was hij namelijk al uitbehandeld. Ze konden niks meer voor hem doen. De rit naar Duitsland was echter teveel gevraagd voor mijn vader.

Dit hebben we toen dus moeten stoppen.

De behandelingen in Duitsland zouden een kans op slagen hebben, maar helaas heeft hij hier niet aan kunnen beginnen.’ ’ Laatste dag ‘’Als ik vijf maanden terug in de tijd kijk, kom ik op dinsdag 12 november 2014 uit. Deze dag wilde ik niet naar school omdat ik me niet lekker voelde, maar van mijn moeder moest ik het proberen. Dit wilde ik alleen écht niet en die dag mocht ik thuisblijven.

Dit bleek een goede keuze te zijn, want dit bleek ook gelijk de laatste volledige dag te zijn die ik met mijn vader heb gehad. Die dag kon mijn vader niet veel meer dan alleen in bed liggen. We hadden een ziekenhuisbed in de woonkamer staan, zodat mijn vader niet alleen in zijn slaapkamer lag.’ ’

‘GELUKKIG HOEFDE MIJN VADER VANAF DAT MOMENT NIET MEER TE LIJDEN’ Laatste adem ‘’In de nacht van 12 op 13 november 2014 heeft mijn vader uiteindelijk zijn laatste adem uitgeblazen. Die nacht sliep ik al erg onrustig, alsof mijn onderbewustzijn mij duidelijk wilde maken dat een deel van mijn leven niet meer bij mij was. Ik werd op een gegeven moment wakker en mijn moeder kwam naast mijn bed staan, met het nieuws dat mijn vader niet meer bij ons was. Dit was erg moeilijk en ook lastig te begrijpen, want een vaderpersoon wil en kun je niet zomaar loslaten. Eerst kwamen de tranen, daarna begon ik het pas te beseffen.

Gelukkig hoefde mijn vader vanaf dat moment geen pijn meer te lijden.’ ’

voor mij was geweest, was ik er ook niet meer geweest. Mijn moeder heeft mij uit de put getrokken en mij mezelf niet onder een deken laten verstoppen. Daardoor ben ik ook doorgegaan met mijn leven. Ik heb school snel weer opgepakt en ik heb nog een rouwkaart gemaakt die verzonden is voor de crematie van mijn vader.

Doormiddel van die kaart kon ik een deel bijdragen aan het proces van de dood van mijn vader. Verder kon ik namelijk niet veel helpen met de weg naar de crematie toe.

Op de voorkant van deze kaart staat een foto van mij en mijn vader in Australië, een mooie herinnering die ik niet wil vergeten.’ ’

‘IK MIS SOMS WEL EEN VADERFIGUUR’

Vakanties ‘’De leukste herinneringen die ik van mijn vader heb, zijn de vakanties samen. Wel hing hier vaak een zakenreis aan vast, omdat mijn vader een eigen bedrijf had. De vakanties waren eigenlijk de enige keren dat ik mijn vader lang achter elkaar kon zien. Als we weer thuis waren, ging hij vaak nog een week weg voor een zakenreis en bleef ik alleen achter met mijn moeder.

Vaderfiguur ‘’Ik mis soms nog wel een vaderfiguur in mijn leven. Er is ook niemand die de vaderrol over heeft genomen en hier heb ik ook geen behoefte aan. Niemand zal ooit de rol over kunnen nemen die mijn vader heeft gehad. Ik heb mijn moeder gelukkig nog, waarbij ik mijn hart kan luchten en alles mee kan delen. Ik heb altijd gezegd dat ik bij mijn huwelijk naar het altaar gebracht wilde worden door mijn vader. Ik vind het nog steeds lastig als mensen vragen of mijn ouders gescheiden zijn als ik vertel dat ik samen met mijn moeder woon. Altijd als ik dan vertel dat mijn vader is overleden, weten mensen niet zo goed hoe ze hierop moeten reageren en is een gesprek snel gestopt.’ ’

Ik weet ook nog heel goed dat ik als kleine baby altijd op de borst van mijn vader wilde liggen als ik weer eens een huilbui had en ontroostbaar was. Ik hoefde maar op mijn vaders borst gelegd te worden en ik sliep weer als een roosje. Ook kietelde mijn vader me vaak. Vaak eindigde dit in tranen, omdat mijn vader altijd nét iets te lang doorging als ik aangaf dat het niet meer leuk was. Al met al kan ik deze herinneringen wel leuke herinneringen noemen.’ ’

Reizen ‘’Vaak werd ik door mijn vader onder de duim gehouden. Hij wilde het beste in mij naar boven halen, omdat hij niet zo vaak thuis was door al zijn zakenreizen. Zo hielp hij mij vaak met mijn wiskunde huiswerk, maar werd hij snel boos als ik iets fout deed.

Ik heb door mijn vaders’ werk wel veel van de wereld kunnen zien en ik heb me ook gerealiseerd dat reizen echt tot mijn favoriete bezigheden behoort. Doordat ik zo van reizen ben gaan houden, heb ik besloten om volgend schooljaar te gaan beginnen aan mijn opleiding tot stewardess.’ ’

In de put ‘’In het begin, toen mijn vader net was overleden, had ik het er erg moeilijk mee.

Ik heb ook wel zelfmoordgedachtes gehad, omdat ik dacht dat ik niets meer had om voor te leven. Mijn leven verdween onder mijn voeten vandaan, ik wilde niks meer doen. Als mijn moeder er in die tijd niet MEI 2018 | REDACTIE JN1A 19

REPORTAGE

Een goede stageplek Charlotte Vonck is 20 jaar oud. Ze studeert Human Resource Management op de Christelijke Hogeschool in Ede. Op dit moment loopt ze stage bij InteraktContour. Charlotte vertelt over hoe zij haar stage ervaart.

DOOR: MARLIES ADEMA Wat houdt Human Rescource Management in en waarom studeer je dit?

“Ik vind het lastig om precies te zeggen wat de opleiding inhoudt, want persoonlijk vind ik het een hele brede studie. Het gaat vooral om het personeel in het bedrijf. Denk hierbij aan het begeleiden van mensen, maar ook het sollicitatieproces hoort erbij. Je leert advies te geven op het gebied van personeel, maar ook op financieel gebied.

Je bent niet alleen een aanspreekpunt voor het management, maar ook voor het personeel zelf. Ik ben HRM gaan studeren, omdat ik het contact met mensen erg leuk vind. Ik vind het belangrijk om ze te kunnen helpen. Ik kan echt een meerwaarde voor hen zijn, dat vind ik heel gaaf. Toch blijft er wel een lichte twijfel, omdat ik het nog lastig vind om te zeggen in welk stuk van HRM ik echt goed ben.”

Hoe was het voor jou om een stageplek te zoeken?

“Ik vond het totaal niet leuk om een stageplek te zoeken. Ik houd niet zo van nieuwe dingen, omdat je dan het oude weer moet loslaten. Je hebt geen idee waar je terecht komt en hoe je het gaat vinden. Ik had vrij snel een stageplek gevonden, dat gaf mij wel rust.

Ik voelde me alleen niet voldoende voorbereid vanuit school om echt bij een organisatie aan het werk te gaan.”

Waar heb je eerst stage gelopen?

“De eerste stage heb ik bij Veneta.com gelopen. Dat is een raamdecoratiebedrijf in Zwolle. Het is een hardgroeiende organisatie van zes jaar oud. In eerste instantie leek het mij heel erg leuk.

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 20

Je zegt in eerste instantie. Wat bedoel je daarmee?

“Ik vond het echt een hele vervelende ervaring. Ik wist natuurlijk dat het een profit-organisatie was, maar voor mijn gevoel sloeg dit echt te ver door. Verder kreeg ik geen taken en opdrachten op hbo-niveau, maar eerder MBO-niveau 2. Ik moest kopjes koffie halen, de vaatwasser uitruimen en wat documenten overtypen. Ook was er geen gesprek te voeren over het feit dat ik 46 uur stage liep in plaats van 40 uur. Het was namelijk mijn eigen probleem dat ik geen trein later kon nemen. Ook was mijn begeleider een meisje dat nog aan het afstuderen was, verder was er niemand op de HRM-afdeling.

Ik vond het slecht geregeld en geen geschikte stageplek voor een HRM’er, en dan al helemaal niet op hbo-niveau.”

‘HET WAS SLECHT GEREGELD EN DAN AL HELEMAAL NIET OP HBO-NIVEAU’ Wow, dat is best heftig. Wat heb je daarna gedaan?

“Ja klopt, dat was best wel even lastig. Ik ben ook even gestopt met de studie. Gelukkig kon ik het al snel weer oppakken, want ik vond een andere stageplek. Na zes weken ben ik gestart bij InteraktContour in Nunspeet. Dit is een zorginstelling voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel, iets totaal anders dus!”

Oh, dat is wel fijn! Hoe bevalt deze stage je?

“Ik voelde me er direct op mijn plek. Ik krijg veel uitdaging in mijn taken en mijn opdrachten. Hier kan ik gewoon echt van leren en dat vind ik erg fijn. Ook zien de collega’s me als een volwaardig teamlid, dat voelt ook wel erg prettig. Ik krijg veel verantwoordelijkheden, wat ik overigens heel fijn vind, want dat betekent dat ze mij vertrouwen.

Ik heb er nu ongeveer zes weken op zitten en ik heb al mega veel geleerd. Ik heb een stagebegeleider die heel veel tijd voor me vrijmaakt. Ook klikken we als persoon goed. Hierdoor kan ik makkelijk vragen stellen als iets niet lukt.”

REPORTAGE

Studeren is meer dan bier Studeren is door de jaren heen flink veranderd. Zoals het vroeger gewoon was om een paar jaar langer te doen over een studie, is het nu helemaal niet meer zo gebruikelijk. Studenten geven nu meer om het studeren dan vroeger.

Maar het beeld dat volwassenen van studenten hebben is niet veranderd.

DOOR: EMMA VAN DER WAL “Studenten besteden hun vrije tijd aan chillen en bier drinken op terrasjes“, zegt Bart de Wit (46), tuinman van Windesheim.

“Er zijn wel studenten die hun studie op nummer één hebben staan in hun prioriteitenlijstje, maar ik denk dat het merendeel hun sociale leven op die plaats hebben staan.”

Toch blijkt dit niet de waarheid te zijn. Tegenwoordig is studeren veel meer dan bier drinken. “Het beeld dat sommige volwassenen van studenten hebben is volledig misplaatst“, aldus Iris Postma, student aan Windesheim in Zwolle.

‘STUDEREN IS TEGENWOORDIG OOK ECHT STUDEREN. HET SOCIALE LEVEN KOMT PAS DAARNA’ Volgens haar ligt dat voor een deel aan het nieuwe leenstelsel. “Studeren is duur, dat was het voor het leenstelsel al zo. Nu moeten we onze studieschuld ook terugbetalen, dan wil je gewoon niet te lang lenen.” Verder denkt ze dat studenten serieuzer zijn geworden. “Er is simpelweg meer te doen.”

Als je door de gebouwen van Windesheim loopt, zie je ook overal mensen studeren.

Iedereen zit met laptops en boeken voor zijn neus. “Ik merk dat mijn studenten door de jaren heen ook serieuzer zijn geworden“, zegt Albert*, docent aan Windesheim. “Ze lopen wel vertraging op, maar dat komt vaak omdat ze veel werken en daardoor niet genoeg tijd hebben om te studeren, niet omdat ze op een terras bier gaan zitten drinken.” Volgens hem is het beeld dat sommige werkende volwassenen van studenten hebben niet correct.

Al in 2013 kwam de Landelijke Studenten Vakbond met cijfers. 49% van de studenten

geeft aan psychische klachten te hebben of deze ooit te hebben gehad. “Er wordt tegenwoordig heel veel van een student verwacht, meer dan een aantal jaar geleden”, zegt Albert.“Dat lijkt me een goede reden voor deze cijfers.”

Hogeschool Inholland publiceerde een ander rapport. Hieruit bleek 67% van de jongeren één of meerdere keren per week stress hebben over hun school- of studiezaken.

Stress onder studenten is dus een groter probleem dan tot nu toe duidelijk was. Het beeld dat studenten jaren over hun studie doen, is dus onzin. De cijfers van deze onderzoeken worden omschreven als schrikbarend hoog. Studenten werken veel harder dan vroeger. Daarnaast is het tegenwoordig niet meer sociaal acceptabel om jaren extra te doen over de studie. Er wordt verwacht dat studenten hun diploma binnen de officiële tijdsduur behalen.

Natuurlijk is het wel zo dat studenten een ander leven leiden dan werkende volwassenen, maar het contrast is lang niet meer zo groot als vroeger. Het beeld dat drinken prioriteit nummer één is, is niet meer representatief. “ *: Albert wil niet bij zijn achternaam genoemd worden

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 21

INTERVIEW

Burn-out de baas MEI 2018 | REDACTIE JN1A 24

INTERVIEW

Lisa is 21 jaar, woont thuis en volgt de opleiding social work aan de hogeschool Utrecht. Ze heeft haar leven nu goed op orde, maar dit was 5 jaar geleden wel anders. Toen kampte ze namelijk als 16-jarig meisje met een burn-out. Net als 14 procent van de Nederlandse bevolking werd het haar destijds allemaal te veel.

DOOR: RIANNE HAAN Lisa* had een druk leven. Ze zat in havo 4, werkte 15 uur in de week bij de Hema en woonde daarnaast op zichzelf, waardoor ze ook alle huishoudelijke taken op zich moest nemen. Na verloop van tijd merkte ze dat ze zich anders ging voelen. “Ik sliep tijdens de lessen en was continu moe, waardoor ik het altijd koud had”, vertelt ze. Bij haar ouders wonen werkte destijds niet voor haar. Wel belden ze met enige regelmaat voor de gezelligheid, maar ze vertelde niet hoe het met haar ging.

In het huis waar ze woonde had ze enige begeleiding. “Ik moest vaak mijn gezicht laten zien, maar dat bracht op zijn beurt weer veel druk en verplichtingen met zich mee.

Ik moest mijn goede gedrag en een vrolijk gezicht laten zien, maar ik besef nu dat het eigenlijk een verplichting aan mezelf was. Ik wilde aan mezelf bewijzen dat ik het aankon, dat ik mezelf kon redden en dat niemand zich met mij hoefde te bemoeien. ‘Het gaat allemaal gewoon goed’, hield ik mezelf voortdurend voor.’ ’ Maar zo goed ging het niet met Lisa. Sociale contacten liepen terug en terwijl klasgenoten tijdens de les spraken over het feest van afgelopen weekend, maakte Lisa elke dag een boodschappenlijstje in haar agenda.

‘IK STOND 10 MINUTEN NAAST MIJN FIETS TE JANKEN’ Op dat moment hadden haar familie en omgeving nog geen idee wat er in Lisa’s hoofd omging. “Ik wilde ze het niet laten merken, want ik had het zogenaamd allemaal voor elkaar.” Toch ging ze naar de huisarts in de hoop dat hij haar verder kon helpen. Hij vertelde dat ze rustig aan moest doen en hij adviseerde haar om haar ouders in te lichten. En dat deed ze.

Samen met haar moeder sprak ze met haar school. “De school heeft heel goed gehandeld. Het was duidelijk dat ik het jaar niet zou halen, dus werden veel lessen voor mij geschrapt.’ ’ Ze hoefde minder energie in school te stoppen en dat gaf haar aanzienlijk meer rust.

Het einde van het schooljaar naderde en de zomervakantie begon. Waar ze voorheen te veel hooi op haar vork nam en te weinig rust inplande, deed ze in de zomervakantie niets anders dan series kijken en bijslapen.

“Dit was het moment dat ik mijn eigen rust moest gaan vinden.’ ’ Daarbij kreeg ze hulp van een maatschappelijk werker. “Dit heeft de hele zomer geduurd en na de vakantie heb ik besloten het schoolleven weer op te pakken.’ ’ Ze ging naar de vavo waar ze nog eenmaal flink onderuit ging en depressief werd. “Ik at alleen maar popcorn en viel kilo’s af.’ ’ Ze realiseerde zich dat het voor haar eigen gezondheid het beste was om weer bij haar ouders te gaan wonen. “Ik wist dat dit de enige goede oplossing was.

Ik was niet in staat voor mezelf en mijn huis te zorgen.”

Na enige tijd merkte ze dat ze zich beter ging voelen. Ondanks dat het beter met haar ging, was ze nog wel zoekende naar haar eigen weg en naar haar eigen ik. “Ik was op zoek naar mijn eigen balans die ik in dat jaar verloren was.”

‘ZE HEBBEN TEGEN ME GEVLOEKT EN GESCHOLDEN’ ‘’Ik heb een hele periode niks gedaan en daar ben ik heel druk mee geweest. Het klinkt misschien gek, maar het was heel intensief voor me. Het liefst wilde ik alles weer volledig oppakken, maar ik wilde niet weer over mijn eigen grenzen gaan.’ ’ Samen met haar familie en omgeving is ze er weer bovenop gekomen. “Ze hebben tegen me gevloekt en gescholden, wat ik heel abnormaal en vervelend vond, maar dat heeft er juist aan bijgedragen dat ik op de rem begon te trappen. En dat had ik stiekem wel nodig.’ ’ Gas terugnemen en aangeven als haar iets dwarszit of als het haar te veel wordt, draagt eraan bij dat ze haar balans weer heeft teruggevonden.

Lisa heeft bijna driekwart jaar met een burn-out rondgelopen. “Nooit meer laat ik het zo ver komen als toen. Ik heb echt geleerd om tijdig op de rem te trappen.

Tot hier en niet verder!’’

‘NOOIT MEER LAAT IK HET ZO VER KOMEN ALS TOEN’ *Wegens privacy redenen wordt Lisa’s echte naam niet genoemd.

De gedachtes over wat ze die avond zou gaan eten en de was die thuis op haar wachtte, achtervolgden haar de hele dag.

Op een gegeven moment liep de emmer over en zag ze het niet meer zitten. Na een lange schooldag te hebben gehad, viel haar tas van de bagagedrager af. Vervolgens stond ze tien minuten naast haar fiets te huilen.

Ze wist op dat moment niet meer waar ze moest beginnen. Alles ging voor haar gevoel mis en niks ging goed. “Dat was het moment dat ik dacht: wacht even, hoe nu verder?’’

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 23

INTERVIEW

Ladder naar succes Volgens theatermaker en dramadocent Karin Hernandez (53) is persoonlijke ontwikkeling een essentie bij die voor sommigen ‘oh zo lange zoektocht naar zichzelf’. Ze merkt dat haar leerlingen door het volgen van theaterlessen door de jaren heen grote ontwikkelingen doormaken. Dit geldt niet alleen voor het toneelspelen op zich, maar ook voor hun ontwikkeling als individu.

Maar waarom is specifiek toneelspelen dan zo’n goed hulpmiddel daarvoor?

DOOR: SANDY ROETERT

Denk je dat je het door die vrijheid ook voor negatieve doeleinden zou kunnen gebruiken?

In hoeverre denk je dat persoonlijke ontwikkeling belangrijk is?

“Het is heel belangrijk om je lekker te voelen over jezelf. Je moet voor jezelf begrijpen dat ieder individu anders is. Dit kan alleen al komen door de mensen die je tegenkomt, of de dingen die je dagelijks ziet. Alles in je leven heeft invloed op de persoon die jij uiteindelijk wordt. Neem bijvoorbeeld identieke tweelingen die bij de geboorte uit elkaar gehaald worden. Die ontwikkelen zich ook totaal anders.”

‘JE KUNT JEZELF AFVRAGEN WAAROM NET JIJ BEPAALDE DINGEN MEE MOET MAKEN, MAAR DAT ZIJN JUIST DE DINGEN DIE JE MAKEN TOT WIE JE BENT. HOE VERVELEND DIE DINGEN SOMS OOK KUNNEN ZIJN’

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 28

“Theater geeft je een veilige marge om dingen die je normaal niet doet uit te proberen. Je kunt ervaren hoe het voelt om een ander te spelen. Je hebt alle ruimte om je eigen keuzes te maken en te ontdekken hoe je uiteindelijk wil zijn.”

“Je kunt alles gebruiken op een negatieve manier, maar dat is niet per se een gevolg van het toneelspelen zelf. Wel heb ik helaas het idee dat sommige kinderen bij mij op les, de bewust goed bedoelde anti-pestprotocollen op scholen misbruiken om bijvoorbeeld beter te leren pesten. Dat is een voorbeeld van een negatief bijgevolg van iets dat heel positief bedoeld is. Natuurlijk kun je als het echt wil iets totaal misbruiken, maar dan moet dat wel je intentie zijn.”

Is je kijk op dat alles kan en mag in de theaterwereld door de jaren heen veranderd?

“Doordat ik steeds meer dingen ben gaan doen en durven, ben ik steeds meer gaan geloven in dat ik die dingen ook echt kan. Als je die dingen probeert en zelf gaat kijken naar wat je kan en wil, laat je dat weer beslissen hoe jij wilt zijn.”

INTERVIEW

Is hierdoor het plezier in het lesgeven minder geworden?

“Het lesgeven op zich niet. Wel vind ik het jammer dat ik steeds meer het gevoel krijg dat ik een soort manager ben voor mijn leerlingen. Ik ben er om ze les te geven, niet om ruzietjes te sussen of me bezig te houden met hun opvoeding.”

“Het is zeker niet allemaal negatief. Ik vind het aan de andere kant namelijk geweldig om een kind aan de hand te pakken en het door wat voor hobbelpad dan ook te begeleiden. Kinderen helpen bij het worden wie ze willen zijn, daar ligt mijn passie.”

Zijn er leerlingen die een bijzondere indruk hebben achtergelaten?

“Iedere ontwikkeling is bijzonder, omdat iedereen simpelweg anders is. Wel vind ik het heel mooi als ik achteraf van leerlingen hoor dat iets wat ze bij mij geleerd hebben, hen heeft geholpen in de praktijk.

Het feit dat ze zich uiteindelijk zekerder voelen en ze zichzelf durven te zijn, dat is heel mooi.”

Wat vind je eigenlijk het mooiste aan je vak als theatermaker?

“Het mooiste vind ik dat ik een wereld om me heen creëer waarin alles mogelijk is. Wanneer ik Fantasietheater Kaleidoscoop oprichtte heb ik dat met de intentie gedaan dat ik niet in een hokje geplaatst wilde worden. Fantasietheater is eigenlijk een overkoepelende naam voor pop-, kostuum- en improvisatietheater.”

Was je altijd al zo zeker over je zaak?

“Nee. Ik was altijd heel verlegen en durfde bijna niets. Er is zoveel veranderd. Zeventien jaar geleden had ik niet durven denken dat ik nu mijn eigen grote solovoorstelling van twee uur zou hebben.”

En over je leerlingen gesproken, hoe zit het daar met de wil naar eigen ontwikkeling?

“Nou, eigenlijk lijkt het er sinds de laatste jaren op alsof de opvoeding om het kind heen gevormd wordt. Alles staat in het teken van je eigen kind zo blij en gelukkig mogelijk te willen houden. Ook zetten kinderen zich minder in voor dingen, en switchen ze heel makkelijk van de ene naar de andere cursus. Ik merk dat er steeds minder ruimte is voor eigen ontwikkeling en dat vrijwel het enige doel is om de beste te zijn.”

Heb je een bepaalde visie waaruit je lesgeeft?

“Ik richt me erg op de persoonlijke ontwikkeling van mijn leerlingen. Je moet je realiseren dat je er mag zijn als persoon. Als je daar vrede mee hebt, kun je pas bezig met andere rollen spelen en jezelf ontdekken. Je leert om te kijken naar mensen met andere visies en om niet meteen vooroordelen te hebben. Door de jaren heen groei je enorm als persoon. Je merkt dat je uiteindelijk uit meer aspecten kunt kiezen om jezelf zo te vormen tot wie je wilt zijn.”

Is er nog iets wat je wil zeggen tegen mensen die nog nooit in aanraking zijn gekomen met theater?

“Probeer het eens! Je hebt er namelijk altijd iets aan. Al is het maar dat je op een bruiloft of begrafenis het glas durft te heffen als je eenwoordje wil doen. Die momenten zijn heel waardevol en daar zijn geen tweede kansen voor. Het zou jammer zijn als je die momenten door angst of onzekerheid zou laten lopen. Dit is maar een klein voorbeeld van de hoeveelheid dingen die je kunt toevoegen aan jezelf als persoon, waar theater een goed hulpmiddel bij kan zijn.”

Karin Hernandez speelt 9 juni a.s. haar solovoorstelling “Zij aan zij” om 14:30 uur in het Dominicanenklooster in Zwolle.

‘HET IS BELANGRIJK VOOR KINDEREN OM ZICH SOMS HEEL ERG TE VERVELEN. ZE MOETEN LEKKER KUNNEN SPELEN EN VIES WORDEN ZONDER DAT IEMAND ER WAT VAN ZEGT. DAT DIT STEEDS MINDER GEBEURT VIND IK ZORGELIJK’

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 25

REPORTAGE

ALTIJD BLIJVEN DROMEN Het is nog vroeg wanneer ik aanschuif bij Anoek Brokaar. Deze 32-jarige violiste woont samen met haar twee dochtertjes van 2 en 4 en haar man in een gezellige eengezinswoning vlakbij het historische centrum van Amersfoort. Bij binnenkomst kan het feit dat er kinderen wonen je niet ontgaan. Kleine schoentjes liggen verspreid door de hal en een kleurrijke blokkentoren staat als hoofdattractie te pronken middenin de woonkamer. Anoek rijkt mij een vers kopje thee aan en begint na mijn eerste vraag al vrolijk te vertellen.

DOOR: JORIK OPPEDIJK

Ben je ook geslaagd voor je havo?

“Nee, dat dan weer niet. Ik wist in de vierde klas al zeker dat ik naar het conservatorium wilde. Ik heb al vier jaar havo gedaan, dat papiertje hoef ik niet, dacht ik. Op mijn plek voelde ik me ook niet echt. Het voelde altijd alsof ik in twee werelden zat. Op school hoorde ik er niet echt bij en in de jonge talentenklas ook niet helemaal. Deze lessen vonden plaats in Den Haag. Andere leerlingen gingen daar intern op school. Ik wilde dit wel, mijn ouders zeiden ‘toedeloe, jij gaat niet op je 11e het huis uit’. Mijn docent woonde gelukkig in Leusden. Daar kon ik dus vaak heen in plaats van naar Den Haag.”

Had je van kinds af aan al de droom om violiste te worden?

“Wist je dat ik al viool speel sinds mijn 7e? Nee, mijn 6e zelfs! Mijn ouders waren allebei muziekdocenten. Toen ik een keer met ze mee was, hoorde ik een viool. Direct dacht ik: dat wil ik ook!”

“Ja, ik weet nog heel goed dat het een soort sprookje was. In mijn hoofd dacht ik: ik doe het wel allemaal, ik word een violiste en het gaat vanzelf! In de tijd dat ik ging meedoen met concoursen lag er een soort mysterie omheen van een vioolkistendrager die van concert naar concert wandelde met een bontjas aan. Dat bleek wel anders te zijn. Wel een uniek sprookje, al zeg ik het zelf.”

Hoe zagen de eerste jaren vioolspelen er bij jou uit?

Hoe was je tijd op het conservatorium?

“Ik begon in een schakelklasje. Hier speelden we voornamelijk spelletjes. De viool hoefde niet eens mee naar huis toe. Na één jaar gecombineerd groepsles en privéles kon je al gelijk het A-orkest in. Ook heb ik nog in het Amersfoorts Jeugdorkest gespeeld. De minimumleeftijd was eigenlijk 14, maar ik, als 12-jarige, mocht er ook al in.”

“Op mijn 18e begon ik aan mijn vooropleiding. Toen ik 19 was startte ik écht aan het conservatorium. Mijn eerste docent stimuleerde mij op een positieve manier, was aardig, gaf me zelfvertrouwen en bracht kritiek op een fijne manier. Later wilde ik een grotere uitdaging en stapte over naar Vera. Ik wist dat Vera erg streng was, maar haar onvriendelijkheid en ongeduldigheid werden me eigenlijk te veel. Mijn zelfvertrouwen nam af. Wel móest ik het van mezelf volhouden. Stoppen kwam niet eens in me op!”

Hoe ben je zo bij de viool terecht gekomen?

Had vioolspelen invloed op je schoolprestaties?

“In het begin heeft het erg weinig invloed gehad. In de laatste klas van de lagere school bleek ik opeens talent te hebben, ha! Toen ik op mijn 11e doorstroomde naar de jonge talentenklas werd er meer van me gevraagd. Ik móest toen wel veel studeren. Op zijn tijd was het wel moeilijk om school bij te houden, vandaar ook mijn keuze voor havo in plaats van vwo.”

‘HET VOELDE ALTIJD ALSOF IK IN TWEE WERELDEN ZAT’

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 26

Is de droom die je vroeger had ook uitgekomen?

“Half. Tot mijn verbazing bleek bekend worden veel met netwerken te maken te hebben. Ik dacht altijd dat je er wel komt, als je maar goed genoeg speelt. Voor een lange tijd twijfelde ik of viool spelen wel bij mij paste. Mijn lage zelfvertrouwen speelde hier ook een grote rol in. Het moment waarop ik nadacht over of ik dit wel echt wilde, kwam pas toen ik afgestudeerd was. ‘Het past wel bij me omdat ik er al zo lang mee bezig ben’, redeneerde ik. Iets met de viool

REPORTAGE

doen voelde bijna als een verplichting, omdat ik er al zo lang mee bezig was. Dat is natuurlijk niet de goede reden.”

Hoe voelde je je toen je merkte dat je droom niet was uitgekomen?

“Gefrustreerd! Nu ik er zo op terugkijk is het eigenlijk best naïef van me om te denken dat alles maar gewoon zou gebeuren.”

Waar ben je nu mee bezig?

“Ik geef nu veel vioolles. Het geeft een soort stabiliteit in mijn leven.

Ik doe iets waar mijn passie ligt en ik geniet er ook echt van. Ik zie mijn leerlingen opgroeien en ze hebben duidelijk plezier in vioolspelen. Ook treed ik nog soms op, binnenkort voornamelijk kamerconcerten. Ik ben trouwens ook net klaar met een tour. Samen met heel veel anderen speelde ik viool in een orkest bij opera-optredens. Dit was wel iets heel anders. Het was heel erg gezellig en leuk, maar solo optreden vind ik alsnog leuker. Natuurlijk ben ik nu ook veel bezig met mijn gezinnetje.”

Waar ben je echt trots op?

“Ik ben trots op het zelfvertrouwen waarmee ik nu op podia sta De manier waarop ik nu muziek maak is zoveel vrijer dan tien jaar geleden. Ik ging van ‘muziek maken doe je voor iemand’ naar ‘wat wil ik nou eigenlijk in die muziek leggen?’ Lol hebben is zo belangrijk. Ik ben blij dat ik het nu zo zie.”

Wat zijn nu je dromen en doelen?

“Nou, daar ga ik nu geen uitspraak over doen hoor, straks zit ik eraan vast! Nee hoor, ik wil erg graag vaker initiatief nemen. Hiermee bedoel ik dat het me leuk lijkt om iets op te zetten, zoals een concertserie. Het is allemaal best vaag, maar het hoeft ook niet allemaal nu of morgen. Ik ben jong genoeg om te dromen.”

Heb je nog een paar inspirerende woorden?

“Volg je eigen koers. Denk niet dat het allemaal een gespreid bedje is en durf creatief te zijn.”

‘IK BEN JONG GENOEG OM TE DROMEN’ MEI 2018 | REDACTIE JN1A 27

REPORTAGE

Koning voor een jaar Bij het woord ‘schuttersgilde’ denk je waarschijnlijk direct aan de Middeleeuwen of aan mannen in oude pakjes, die samen dagelijks ervoor zorgden dat de stad veilig was voor aanvallen van buitenaf. De schuttersgilden waren eigenlijk de voorloper van de hedendaagse politie, brandweer en het leger.Veel mensen denken dat deze gildes verleden tijd zijn, maar niets is minder waar. In het zuiden van het land is het nog steeds een dagelijks gebruik. Niet zoals vroeger, toen ze de taken van de politie vervulden, maar deze schuttersgilden worden gezien als een status. Niemand kijkt raar op als er een stoet met mannen in kostuums langskomt.

Deze staat voor de houten haan die de koning heeft afgeschoten.

Verder bestaat de collectie uit koningsschilden die elk jaar worden uitgebreid. Tijdens optochten of andere festiviteiten draagt de koning van een schuttersgilde de koningsvogel en alle schilden mee.

Dit jaar was Gerard Blokzijl koning van de schuttersgilde St. Lambertus uit Helden in Limburg. Elke Eerste Pinksterdag komen de schutters van de gilde bij elkaar om samen te schieten voor het koningschap. Dit wordt gedaan door te schieten op een houten bord waar een haan op geschilderd staat. Vorig jaar is het Gerard gelukt om het koningschap te veroveren, maar dat ging niet helemaal zoals gepland. De schutter voor hem had geschoten met de buks en gaf hem over aan Gerard. Op het moment dat hij wilde gaan schieten, viel de haan naar beneden. Er bestaat namelijk een regel bij het koningsschieten en die luidt: ‘wie onder de buks staat is koning.’

Afgelopen jaar heeft Gerard in optochten en andere festiviteiten vooropgelopen en in de schijnwerpers gestaan.

DOOR: LYANNE BLOKZIJL Bij schuttersgilden komt een lange geschiedenis kijken. Ze worden ook wel een levend archief genoemd. Dit komt niet door alle documenten die zij vanaf het begin hebben bewaard, maar door de zilvercollectie van elke gilde. Deze bestaat uit een eeuwenoude koningsvogel die als wisseltrofee dient voor de schutterskoning.

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 28

‘IEDEREEN ZIT IN SPANNING TE KIJKEN NAAR DE 10 METER HOGE PAAL WAAR DE HAAN OP STAAT, ZAL HIJ ZO VALLEN?’

REPORTAGE Maar aan alles komt een eind, ook aan het koningschap.

Je hoort ze in de verte al aankomen. De hele schuttersgilde komt Gerard ophalen vanaf zijn huis. Het is vandaag de dag dat hij wordt onttroond na een jaar van koningschap.

De schutters hebben allemaal een andere taak: je hebt wapendragers, een fanfare en iemand die het wapen van de gilde draagt. Ze zijn vanaf de schutterij door het dorp getrokken om hem op te halen en daarna mee te nemen naar de schutterij, in een laatste optocht. Wanneer iedereen is gearriveerd, blijven ze voor het huis van Gerard staan en worden ze door hem begroet.

Voordat ze de tuin inlopen is er nog een ceremonie, waarbij de fanfare een stukje voor hem speelt en er worden ereschoten voor hem afgeschoten. Daarna trekt iedereen zich terug in de achtertuin van Gerard waar een koud biertje wordt genuttigd.

Wanneer iedereen een hapje en een drankje heeft gehad komen de schutters vanuit de achtertuin de straat weer opgelopen. Hier nemen ze allen hun plek weer in en begint de laatste optocht als koning voor Gerard. Hij loopt samen met de koningin en de jeugdkoning achter de vlaggendragers. Zijn familie mag achter de stoet aanlopen richting de schutterij. Ze lopen via het plein in het dorp. Ze geven daar nog een demonstratie en een eerbetoon met de vlaggen van de gilde aan de koning. Het hele dorp is uitgelopen om het spektakel te zien. Want het is in Limburg heel normaal om de koning van de schutterij te eren. Na het optreden van de vlaggendragers wordt er nog een groepsfoto gemaakt van de hele gilde op het plein en daarna vervolgen ze hun weg richting de schutterij.

‘HET HELE DORP IS UITGELOPEN OM HET SPEKTAKEL TE ZIEN’ Aangekomen op de schutterij nemen de schutters een positie in voor het schietterrein van de gilde. Dit zijn de laatste minuten als koning voor Gerard. De onttroning begint. Hij wordt naar voren geroepen en daar moet hij in een groot boek een handtekening zetten; dat hij bij optochten is geweest en dat hij vandaag zijn kroon afgeeft.

Nadat dit is gebeurd wordt zijn zilveren haan afgenomen en worden zijn schilden van zijn kostuum verwijderd. Hij krijgt als herinnering een penning op zijn kostuum. Hij mag nog wat dankwoorden uitspreken en daarna is de onttroning voltooid.

‘ZAL DE HAAN ZO VALLEN?’ Er is natuurlijk ook een nieuwe koning nodig voor komend jaar en dat wordt traditiegetrouw gedaan door het afschieten van de haan.

Gerard mag beginnen, want hij was tenslotte de koning. Het schieten op de haan duurt ongeveer een uur. Gerard begint net aan het 10e rondje als je ziet dat de haan losjes begint te hangen. Iedereen zit in spanning te kijken naar de 10 meter hoge paal waar de haan op staat: zal hij zo vallen?

Gerard schiet en wacht na het schot nog even af, zijn vrouw houdt haar adem in, want van haar hoeft een tweede jaar koningschap niet.

Hij geeft de buks af en de andere mannen schieten op de haan. Bij de derde schutter valt de haan dan toch naar beneden.

De schuttersgilde heeft een nieuwe koning. Hij juicht en iedereen komt hem feliciteren.

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 29

HET EINDE VAN DE WERELD REPORTAGE

EEN REIS DOOR ZUID-AFRIKA: HET LAND VAN TEGENSTELLINGEN

17 MAART 2017 | REDACTIE JN1E 2

REPORTAGE Criminaliteit, sloppenwijken en viezigheid: het gemiddelde beeld van Zuid-Afrika in drie woorden.

Liefde, natuur en kracht zijn drie andere woorden over hetzelfde land. Het zuidelijkste puntje van Afrika is niet alleen kommer en kwel, maar het heeft veel meer te bieden dan je denkt. Lees meer over het land van tegenstellingen in dit reisdagboek DOOR: ELIN STIL Het zuidelijkste land van Afrika wordt de laatste jaren steeds meer ontdekt door toeristen vanwege de overheerlijke wijn uit de Kaap of door de vele natuursoorten die je hier kunt zien. Je kunt haast zeggen dat de hele wereld in één land verstopt zit. Van droge vlaktes met wilde dieren tot aan een strand met palmbomen én pinguïns.

Waar in het land je ook komt zie je overal prachtige wilde dieren en geweldige mensen. Door de apartheid lijkt de samenleving wat ingewikkeld in elkaar te zitten, maar dat valt eigenlijk heel erg mee.

Tineke Snyman is van oorsprong Nederlandse, maar verhuisde al op jonge leeftijd naar Zuid-Afrika. “Ik voel me hier thuis”, zegt ze met een grote lach op haar gezicht. “Ik woon samen met mijn man op een groot plot (Zuid-Afrikaans voor landgoed, red.) in Johannesburg.

Mijn zoons wonen vlakbij; de ene midden in de natuur en de ander midden in de stad.”

Er is geen tijdsverschil met Nederland, maar de seizoenen zijn omgekeerd. “Het is hier vaak twee tot drie weken echt koud, maar alleen ‘s nachts. Daarom zijn de meeste huizen ook niet echt goed geïsoleerd.

Soms komen mensen uit Nederland op bezoek in hun zomerkleding, en dan slapen ze de eerste nacht onder vijf dekens, haha.”

‘ZUID-AFRIKA HEEFT ALLES: VAN LEEUWEN TOT PINGUÏNS’ Apartheid Zuid-Afrika heeft maar liefst 11 talen. “Dat is geen probleem hoor.

De meeste mensen spreken hier gewoon Engels”, Het land staat met haar 56 miljoen inwoners bekend als ‘regenboognatie’, want ongeveer 90% van de Zuid-Afrikanen heeft een kleurtje. Dat zorgde in het verleden tot enorme spanningen in het land. Nu is dat redelijk verleden tijd. “Er zijn nog steeds wel mensen die heftig discrimineren hoor. Het beste is om mensen gewoon op een respectvolle manier te begroeten op straat, het liefste in het Engels. Je hoeft niet bang te zijn, iedereen leeft hier redelijk goed samen. Het is beter dan 30 jaar geleden!”

Droogte Op sommige plekken in Zuid-Afrika is het heel droog. Zo droog dat sommige stukken land helemaal afbranden. Uit voorzorg laten de meeste mensen die vlaktes gecontroleerd uitbranden. De verslaggever van dienst moet in actie komen. Naast de weg woedt een brand.

Een voorbrand constateert hij. Fout. Een uit de hand gelopen voorbrand. De brandweer is niet altijd dichtbij en water is er nauwelijks.

Dan maar zelf het vuur uitmeppen met takken. Het vuur raast over de vlakte. Bomen worden in luttele secondes gegrepen. We meppen erop los met die takken. Levensgevaarlijk, warm, maar dankbaar. Net voor het huis zijn we klaar. Ramp voorkomen.

Leven “Het leven is hier rustig; mensen doen het kalm aan. Er is veel tijd voor familie en vrienden. Onze familie komt nog steeds elke zondag bij ons voor een braai (Zuid-Afrikaans woord voor barbecue, red.).

Het eten is hier heerlijk. Er zijn zo ongelofelijk veel heerlijke gerechten en groente en fruit is veel beter dan in Nederland. Mijn zuster in Nederland noemt de mais daar altijd varkensvoer.

Over het algemeen is het niet gevaarlijk hier. Mijn zoon woont in de stad en heeft een heel beveiligingssysteem laten bouwen, maar hij heeft het nog nooit nodig gehad. Mijn man en ik wonen op het platteland. We hebben niet eens een hek. Tuurlijk, je moet oppassen.

Maar dat is niet anders dan in Amsterdam, Tokyo of New York.”

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 31

REPORTAGE

Stad JOHANNESBURG Sawubona! Een vrolijke vrouw van 30 groet ons met een ‘hallo’ in het Zulu. Ze zit achter het stuur naast een man in een taxibusje.

Ze zijn klaar om ons reisgezelschap de bekendste sloppenwijk van het land te laten zien. Op het internet staat Soweto bekend als enorme sloppenwijk vol armoede en het is ook een plaats waar dingen gebeuren die het daglicht niet kan verdragen. Al snel wordt mij duidelijk dat het vooroordeel niet helemaal klopt. We rijden naar een school in het midden van de wijk. Iedereen begroet ons, lacht vrolijk en de iPhone in mijn hand? Die wordt niet gestolen. Er wordt niet eens naar gekeken. We maken een tour langs kleine huisjes waar de mensen werken voor hun geld. Het zijn weliswaar kleine dingen als punninkwerkjes of het verzamelen van afval, maar ze zijn wel bezig. Op weg naar het oude huis van oud-president Mandela ligt er weliswaar een dode hond naast de weg, maar dat schijnt hier de norm te zijn. We worden langs kleine pubs, grote winkelcentra en mooie bergen gereden. Iedereen is even aardig en open. Tot zo ver het vooroordeel criminaliteit.

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 32

De rest van de stad is redelijk modern. Er zijn winkelcentra vol met hippe kleding en enorme overdekte casino’s: het lijken wel dorpen.

KAAPSTAD Na een paar dagen in Johannesburg is het tijd om naar Kaapstad te vliegen. In deze stad komen veel fotografen voor het prachtige landschap en veel toeristen vanwege de fantastische wijn. Er worden veel verschillende soorten wijn gemaakt. De vele, enorme, uitgestrekte wijnvelden verraden dat er ontzettend veel wordt gemaakt.

Stellenbosch is het hart van de wijnproductie. Er zijn veel proeverijen. Goed voor de studenten die er steeds meer komen, er zijn grote universiteiten met samenwerkingsverbanden over de hele wereld.

De stad kent een rijke geschiedenis. Sinds 1652 was de stad een tussenstop voor zeelieden. Maar de mooie plaats heeft ook veel geleden onder de apartheid. Niemand minder dan Nelson Mandela, anti-apartheidsstrijder, zat 27 jaar gevangen vlakbij Kaapstad op Robbeneiland.

Naast de stad is er meer. Je zou niet verwachten dat er pinguïns over de rotsen lopen en er haaien zijn waarmee je kunt duiken. Het is doodeng en je moet er om 6:15uur voor uit bed, maar het is een echte aanrader. Je vaart binnen 25 minuten naar een robbeneiland vol zeehondjes. Diezelfde zeehondjes zie je daarna door een meterslange witte mensenhaaien net boven de zee doormidden gescheurd worden. Voor als het nog niet angstaanjagend genoeg is wordt een kleine kooi, ter grootte van 3 personen, het water in getakeld. Met een waterpak aan en een duikbril bril op mag je je wagen aan het ijskoude water. De haaien zwemen 30 centimeter langs je heen. Als je je hand uitsteekt kun je ze aanraken, maar je zult je hand daarna wel direct verliezen aan de imposante beesten.

REPORTAGE

Natuur Johannesburg is een grote stad, maar dat vergeet je even als je net erbuiten een klein wildpark binnenrijdt. De hoge gebouwen en vele mensen worden vervangen door uitgestrekte, droge gebieden met wilde dieren. Op nog geen steenworp afstand, vlak naast de auto, lopen de wilde beesten. Maar dat niet alleen: er zijn ook babyleeuwtjes te knuffelen. Zulke wildparken zie je heel veel in het land. Er worden vaak zwakke dieren uit de grote parken neergezet voor bescherming.

Een indrukwekkend natuurverschijnsel zijn de Potholes in Graskop.

De natuurlijke wensput is ontstaan door miljoenen jaren van erosie.

Door de waterkolken zijn de rotsen in prachtige natuurkunstwerken van vaak wel 6 meter diep veranderd.

Nog een mooi verschijnsel is de meer dan 1000 meter hoge Tafelberg in Kaapstad. Vanaf de berg heb je een prachtig uitzicht over de hele stad die bijna geheel aan het water ligt. Het puntje van Kaapstad wordt ook wel het einde van de wereld genoemd. Via de natuurparken, waar je struisvogels en pinguïns tegenkomt, rijden we verder naar Kaap de Goede Hoop, het zuidelijkste puntje van Zuid-Afrika.

Eenmaal op de terugweg is de kans dat je vertraging oploopt door bavianen op de weg heel groot. Het is een plaag die al jaren heerst: de beesten roven hele huizen leeg.

Onmogelijk te missen in de reisgidsen over Zuid-Afrika is het National Kruger Park. In een natuurgebied van 20.000 vierkante meter zijn de dieren nog steeds de baas. Je rijdt met een auto door het immense gebied op zoek naar de Big Five (leeuwen, luipaarden, buffels, neushoorns en Afrikaanse olifanten). Wees op je hoede, want de dieren vinden het niet leuk als je te dichtbij komt. “Mijn man en ik zijn maar een paar keer in het Krugerpark geweest”, vertelt Tineke. “Maar je moet echt oppassen. De mensen in de auto voor ons reden naar een olifant met een kleintje toe. Dat vinden ze niet leuk, dus dat beest blazen en stampen joh! Ik dacht echt dat de auto er geweest was.” Je kunt ‘tussen’ de wilde dieren slapen, er zijn 25 bewaakte kampen in het park. “Net buiten het hek zie je de dieren gewoon lopen! En ‘s nachts hoor je ze ook, dat is indrukwekkend.” Je kunt,met rangers ook op nachtsafari gaan. Dan zie je de verborgen schatten uit de pikzwarte nacht.

DIEZELFDE ZEEHONDJES ZIE JE DAARNA DOOR EEN METERSLANGE WITTE MENSENHAAIEN, NET BOVEN DE ZEE DOORMIDDEN GESCHEURD WORDEN

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 33

REPORTAGE

SPECIAL: FESTIVALAGENDA In de zomerperiode zijn er ongelofelijk veel festivals om uit te kiezen. Met alle verschillende thema’s en uitgangspunten die de festivals hanteren is de keuze zo makkelijk nog niet gemaakt. Gelukkig zijn de redacteuren van Eigenwijs hier om je uit de brand te helpen. Drie van hen hebben een festival bezocht en deze uitvoerig beschreven, speciaal voor onze lezers.

Welk festival is het meest geschikt voor jou en voor het hele gezin? Onze redacteuren geven ook hun eigen mening en voorkeur op pagina 43. Dat gaat je vast helpen met het maken van een keuze!

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 38

REPORTAGE

Een mes, een vork en een lepeltje DOOR: RIANNE HAAN

‘’Mmm… dit moet je echt proeven’’, klinkt het in de verte. De geur van pizza, versgebakken wafels en rijk belegde burgers komt je tegemoet als je het Burgermeester Brouwerplantsoen in Amersfoort oploopt. Gedurende het hele pinksterweekend kan men genieten van de heerlijkste gerechten, diverse dranken, een kleurrijke markt en de gezelligste bands en artiesten tijdens het jaarlijkse Lepeltje Lepeltje festival.

De drukte is al op enige afstand te merken. In zomerse kledij en met een zonnebril op hun neus komen zowel jongeren, volwassenen als kleine kinderen het terrein opgewandeld. De muziek, spelende kinderen en lachende, bierdrinkende bezoekers brengen de sfeer al goed in kaart.

Het is midden op de dag en de zon brandt licht op de huid van de festivalgangers die languit in het gras liggen of aan de rand van het water zitten. In de schaduw zijn de licht houten picknicktafels bezet door grote groepen mensen die aan het smullen zijn van al het lekkers dat het festival te bieden heeft. Ondertussen is muziek te horen van de verschillende bands die optreden. Een echt festival voor jong én oud.

‘DE DIVERSITEIT EN VERSCHEIDENHEID AAN BEZOEKERS ZAL JE NIET SNEL OP EEN ANDER FESTIVAL TEGENKOMEN’ Met een norse blik loopt er een gespierde man van middelbare leeftijd voorbij met in zijn hand een paar kleine, vierkante, donkerblauwe, plastic muntjes. Hij is eropuit gestuurd om enkele minuten aan in de rij te staan aan de bar om vervolgens met een paar biertjes terug te komen. Eenmaal aan de beurt roept hij: “Drie bier alsjeblieft!’’ De barman probeert zo snel mogelijk te handelen, maar heeft eigenlijk niet genoeg armen om de tientallen mensen van drankjes te voorzien.

De drukte is duidelijk te merken. Over het pad tussen de foodtrucks en barretjes loopt iedereen door elkaar en tegen elkaar in. Met kleine stapjes kom je langzaam vooruit. Sjokkend loopt jong en oud over het ietwat uitgedroogde gras van het festivalterrein. ‘Pfff wat is het druk’, zeggen twee jonge vrouwen tegen elkaar, terwijl ze zich door de menigte drukken. Ze lopen langs twee meisjes van een jaar of vier. Ze zitten tegenover elkaar, terwijl de mensenmassa om hen heen loopt. Ze spelen met het vertrapte lichtgroene gras en lijken niks door te hebben van de drukte om hen heen. ‘Kom maar meiden. We gaan weer’, wordt er door een vrouwelijke stem geroepen.

De meisjes reageren erop en lopen doelgericht naar hun moeder en verdwijnen in de menigte.

Bij de foodtrucks is het overduidelijk druk, maar bij de marktkraampjes valt dat tegen. Vintagespullen, tasjes, platen en armbandjes worden aangeboden, maar weinig mensen trekken hun portemonnee. Wel is er interesse in rugmassages die even verderop aangeboden worden. Een blonde vrouw zit voorovergebogen in een stoel met haar hoofd door een gat. Ze maakt haar bh-bandje los terwijl de Thaise masseuse haar handen insmeert met massageolie.

Langzaam maar stevig gaat de vrouw met haar handen langs de rug van de vrouw richting haar schouders. De blonde vrouw zit er ontspannen bij en geniet overduidelijk.

Met de vijfde editie achter de rug is Lepeltje Lepeltje een succes te noemen. Bezoekers vermaken zich hier blijkbaar prima tijdens de pinksterdagen. Als het weekend is afgelopen, wachten ze rustig af tot er een nieuw festival aan komt. De diversiteit en verscheidenheid aan bezoekers zal je niet snel op een ander festival tegenkomen.

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 35

REPORTAGE

TIKKERTJE EN BIER IN DE WEZENLANDEN Een bittere, zoetkruidige geur ontsnapt uit de bijna lege bierglazen van lachende, zonnebril dragende voorbijgangers. Ze lopen van het feestterrein in Park de Wezenlanden in Zwolle af, waar het gefeest voor andere festivalgangers nog even doorgaat. In dit park kan je van 18 tot en met 21 mei genieten van het festival Kannen & Kruiken, waar je naast live muziek voedsel en natuurlijk heel veel wijn en speciaalbier kan vinden.

DOOR: ANKE JENSMA De festivalgangers staan allemaal verspreid over het terrein in het gras, te genieten van hun biertje of wijntje. Op vrolijk gekleurde kleedjes liggen mensen op hun rug, hun ogen samentrekkend tegen de felle zon. Kirrende kinderen lopen achter elkaar aan en proberen elkaar te tikken. ‘Jij bent hem!’, klinkt er uit het keeltje van een jongeman.

Er zijn dus niet alleen studenten te vinden op het feestterrein, wat je in eerste instantie wel zou denken van een bier- en wijnfestival. Twee jonge gezinnen zitten in een cirkel in het gras met de kinderen in het midden. Een meisje met twee staartjes pakt een patatje en steekt het glimlachend in haar mond. Al smakkend pakt ze het tweede patatje, waarop haar moeder haar met twinkelende ogen aankijkt.

Wat niet echt voor de jonge koters bestemd is, zijn de bierproeverijen die je rijkelijk kunt vinden op het terrein. Zo ook bij de stand van Hertog-Jan. Een man met donker haar en een baard schenkt een bruingekleurde substantie in een paar plastic bekers.

“Dit is ons prestigebier”, begint hij zijn gesprek. “Dit bier is speciaal door monniken ontwikkeld, zodat ze na hun werk gezellig samen konden drinken en zich trouw aan hun seksuele onthouding hielden”, vertelt hij lachend.

‘MET AL DIE CALORIEËN IN JE LICHAAM HEB JE NATUURLIJK WEL DE NEIGING OM ÉVEN OP DE DANSVLOER TE GAAN STAAN’

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 36

Naast de bierproeverijen kan je ook eten van over de hele wereld proeven. Een stelletje deelt samen een klein, plastic bord met een artisjok. Deze groengekleurde, bloemvormige groente uit het Middellandse Zeegebied trekt de aandacht van veel mensen. Wat nog meer in de belangstelling staat, is een foodtruck genaamd Arabic Street Food. Voor deze paarse, houtkleurige truck staan continu wel mensen in de rij die willen genieten van de waterpijp of verse Arabische gerechten.

‘WAT NIET ECHT VOOR DE JONGE KOTERS BESTEMD IS, ZIJN DE BIERPROEVERIJEN DIE JE RIJKELIJK KUNT VINDEN OP HET TERREIN’ Met al die calorieën in je lichaam heb je natuurlijk wel de neiging om éven op de dansvloer te gaan staan en te dansen. Een moeder en haar vijf-jarige dochter lopen de dansvloer op en beginnen te swingen. De jurk van de moeder zwiert zachtjes heen en weer en het meisje lijkt te genieten van de muziek. Ondertussen komen er ook nog wat oudere feestgangers de dansvloer op. Met zijn allen, jong en oud, leven mensen zich uit.

Langzaamaan stroomt het terrein leeg. Feestgangers lopen sjokkend naar de uitgang. barmannen sluiten hun kraampjes en de muziek dooft uit als een kaars met zuurstofgebrek. Het enige dat nog overblijft zijn de lege plastic bekertjes, eenzaam in het gras.

REPORTAGE

DANSEN TOT DE MORGENZON De bus staat nog niet bij de halte of de harde muziek is al hoorbaar. Sanne Hans, beter bekend als Miss Montreal, zingt alsof haar leven ervan af hangt. Het podium is net opgebouwd op het Eemplein in Amersfoort. Daar is de tweede editie van het FC Amersfoort Thuis festival in volle gang. Dat is vanuit de verte al te merken.

DOOR: JORIK OPPEDIJK Met het culturele foodfestival Lepeltje Lepeltje nog geen vijftig meter verderop is er voor ieder wat wils. Heb je het even gehad met de livemuziek of heb je simpelweg een hekel aan de muzikant die op dit moment zijn best staat te doen op het podium? Wandel gerust het poortje uit en het Lepeltje Lepeltje-terrein op voor een hapje.

Onder andere door de keuze die bezoekers hebben, wordt FC Amersfoort Thuis bezocht door zowel kinderen, jongeren als ouderen. En dat ontgaat je ook niet makkelijk.

Het is 15:30uur en het optreden van Miss Montreal is nog in volle gang. Hekken van bijna drie meter hoog, bedekt met rode, plasticachtige doeken, schermen het Eemplein af voor buitenstaanders. Wil je iets zien, dan zul je toch echt door de veel te nauwe draaipoortjes moeten lopen. Dit blijkt een probleem voor een oudere meneer in een scootmobiel. Bij de entreepoortjes aan de Eem wordt hem de toegang geweigerd door een gebrek aan rolstoeltoegankelijke poortjes. De naar beneden wijzende wenkbrauwen boven zijn wijd geopende ogen verklappen duidelijk hoe de man over deze situatie denkt. Zonder echt een keuze te hebben volgt hij de omweg die hem wordt aangeraden door de beveiliger. Vijf minuten rijden door een oneindige stroom aan mensen later komt hij aan bij de andere ingang. Hij glimlacht wanneer de beveiliger een hek opzij zet om hem naar binnen te laten. Hopelijk zijn de optredens naar zijn verwachting.

‘VIJF MINUTEN VOOR HÉT OPTREDEN VAN DE AVOND EN ER IS VOORAAN BIJ DE STAANPLAATSEN NOG GENOEG RUIMTE OM EEN KARTWEDSTRIJD TE HOUDEN’

‘Hallo Amersfoort! Zijn jullie er klaar voor?!’ De bebaarde presentator probeert het publiek op te warmen voor het optreden dat komen gaat. Rondé, een Nederlandse indiepopband, staat al klaar achter de coulissen en springt vrolijk het podium op. De hoofden van iedereen in deze immense mensenmassa bewegen rustig en langzaam mee op de super energieke muziek die uit de speakers klinkt.

Niet alleen de volwassenen knikken goedkeurend mee met Rondé, maar ook de kinderen bewegen enthousiast.

Net zoals bij Miss Montreal hebben ouders van jonge kinderen zich opgeofferd door hun zoon of dochter op de schouders te nemen, met zeer waarschijnlijke frustraties van de mensen erachter als gevolg. Een jongetje klapt vrolijk en uit de maat mee met het catchy nummer dat wordt gespeeld. Een klein stukje verder neemt een echtpaar van beide rond de 60 jaar een deel van het terrein in beslag met hun hoogstwaarschijnlijk ingestudeerde salsa dansje.

Omstanders kijken grinnikend naar de dansroutine en een student pakt Snapchat erbij om dit legendarische moment vast te leggen. Het nummer is afgelopen en het echtpaar omhelst elkaar. Wat een liefde.

Vijf minuten voor hét optreden van de avond is er vooraan bij de staanplaatsen nog genoeg ruimte om een kartwedstrijd te houden.

Tijdens het eerste nummer van Daredevils lijkt men zich opeens te realiseren dat er een optreden aan de gang is en snel stroomt iedereen naar voren. De band, met een repertoire dat volledig bestaat uit actieve en beweeglijke covermuziek, brengt met gemak het enthousiasme over op het publiek. In een mum van tijd staat iedereen te springen alsof het de laatste dag op aarde is.

Een schemerige gloed vult langzaam het plein. Na de vanzelfsprekende toegift van Daredevils wordt het podium direct verbouwd tot een voor DJ’s geschikte plek. De niet-jongeren die zich nog op het plein bevinden, kunnen zich niet snel genoeg uit de voeten maken. Nog even proppen en persen bij de uitgang en je bent weer vrij van de benauwde drukte die je zojuist nog ervoer op het Eemplein. Sommigen blijven achter om los te gaan op de muziek die de DJ’s hebben aangezet. Onze eerder genoemde bebaarde vriend zegt hard in de microfoon dat deze DJ’s nog tot vijf uur ’s ochtends zullen doorgaan. “Pfoe, ik moet er niet aan denken”, zegt een jongen tegen zijn vrienden. “Wie gaat er mee naar de Mac?”

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 37

FESTIVAL TOP DRIE

1

2

3

Kannen & Kruiken Initiatief van Kultlab, die onder andere ook Lepeltje Lepeltje en Gluren bij de Buren organiseren

FC Amersfoort Thuis Initiatief van Stichting FC Amersfoort Geen minimumleeftijd

Lepeltje Lepeltje Initiatief van Kultlab, die onder andere ook Kannen & Kruiken en Gluren bij de Buren organiseert

Geen minimumleeftijd

Gratis toegankelijk

Geen minimumleeftijd

Gratis toegankelijk, wel betaal je eenmalig voor een entreebeker

Consumpties betaal je met contant geld of pinpas

Gratis toegankelijk, wel betaal je eenmalig voor een entreebeker

Een muntje kost €2,75,-

Een op muziek gericht festival

Een muntje kost €2,75,-

Donderdag 9 tot en met zondag 12 augustus 2018 in Amersfoort

Een paar simpele mogelijkheden op het gebied van eten

Vrijdag 8 juni tot en met zondag 10 juni 2018 in Apeldoorn

Vrijdag 21 tot en met zondag 23 september 2018 in Maastricht

Eerste editie was op 8 juni 2014, tweede editie was op 20 mei 2018

Vrijdag 15 juni tot en met zondag 17 juni 2018 in Breda

MAX ‘‘Kannen & Kruiken was voor mij de verrassende favoriet. Een exotisch festival zonder alle gebruikelijke clichés. Daar zouden er meer van moeten zijn.’’

MEI 2018 | REDACTIE JN1A 38

EMMA

SANDY

“Mij lijkt Kannen & Kruiken het leukst!

Er is veel te doen, ook voor de jonge generatie. Toch blijft de festivalsfeer erin.’’

‘‘Ik voel me denk ik het meest thuis op het FC Amersfoort Thuis Festival. Persoonlijk ben ik namelijk meer van de muziek bij festivals. Het geeft mij een fijn gevoel om daar met vriendinnen te zijn en even nergens anders aan te hoeven denken.’’

Colofon Marlies Adema

Max Berendsen

Lyanne Blokzijl

Leslie Gerssen

Rianne Haan

Anke Jensma

Jorik Oppedijk

Sandy Roetert

Elin Stil

Bjørn Struijlaart

Emma van der Wal MEI 2018 | REDACTIE JN1A 39

JN1A

MEI2018