Tatoeages op de werkvloer EMMA BEKMAN GAAT OPZOEK NAAR HAAR DONORVADER
PINKPOP BESTAAT 50 JAAR!
MEI/JUNI 2019
1
VOORWOORD
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 2
3
INHOUDSOPGAVE
Maatschappij Op zoek naar mijn donorvader
7
Ramadan; de reiniging van je lichaam
10
Tatoeages op de werkvloer: “Je functioneert er niet minder om.”
12
Verandering in de politiek: vrouwen in opkomst
14
26
18
22
Media & Vrije tijd Briefje aan mijn liefje: wie zijn Turbid Milk?
16
Geen media-opleiding, maar wel mooi een baan bij Talpa
18
5 dagen zonder sociale media
20
Een dode in zijn ballen trappen
22
“Frusciante was een junkie met talent”
26
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 4
7
INHOUDSOPGAVE
Human interest
10
“Ik kan me niet voorstellen dat God een liefdevolle relatie zou afkeuren”
29
“Kon hij morgen niet springen? Nu kom ik te laat!”
31
Een lach is ook maar een verdienste
32
Shayenne vertrouwt op God voor nieuwe kamer
34
Ome DUO: Je beste vriend?
36
29 34
Sport “Je maakt die ellende mee en dan wil je er wat aan doen”
39
Cambuur zal volgend seizoen weer een poging gaan wagen 40 Jarno loopt zonder ervaring een halve marathon
42
Een dansopleiding: “ik blijf altijd dansen.” 44
Afsluiting Bijzondere bijbaan: reisleider
46
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 5
REPORTAGE
MAATSCHAPPIJ
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 6
REPORTAGE
Op zoek naar mijn donorvader DOOR: EMMA BEKMAN
“Emma gaat op zoek naar jullie halfbroers en -zussen, wat vind je daarvan?” vraagt mijn vader tijdens het avondeten aan mijn tweelingbroer. “Niks”, antwoordt hij onverschillig. “Ik wil best informatie, maar daar ga ik zelf geen moeite voor doen.” Zo dacht ik er eigenlijk ook altijd over. Mijn vader is voor mij mijn vader, waarom zou ik dan nog meer willen weten? Toch reageren mensen nogal verbaasd wanneer ze horen dat mijn broer en ik donorkinderen zijn. “Maar dan weet je toch niet wie je ‘echte’ vader is? En wil je dan niet weten of je halfbroers- en zussen op je lijken?”
“MAAR DAN WEET JE TOCH NIET WIE JE ‘ECHTE’ VADER IS?” Ja en nee, ik ben een soort replica van mijn moeder en lijk ook eigenlijk best wel op mijn vader, maar toch hebben mijn broer en ik kenmerken die niet bij mijn ouders zijn terug te plaatsen. Waar komen die dan vandaan en zouden die halfbroers- en zussen dan echt veel op ons lijken? Door mijn groeiende nieuwsgierigheid, naar met name mijn halfbroers- en zussen, heb ik dan toch maar besloten om mij in te schrijven voor de databank van Fiom. Een databank die matches probeert te zoeken tussen donoren en donorkinderen door middel van DNA-afnames. Vandaag gaan mijn moeder en ik ons inschrijven, een goed moment om erachter te komen hoe de weg naar het krijgen van donorkinderen verliep en hoe het voor mijn ouders was nadat wij geboren zijn.
ANONIEME DONOR
Wij zijn voor het jaar 2004 geboren, toen spermadonoren nog anoniem konden doneren en weten dus niks van onze biologische vader. De enige informatie die wij gekregen hebben is een donornummer en dat wij de laatste verwekte kinderen zijn van deze man. Wij hebben dus waarschijnlijk ongeveer 23 halfbroers en zussen.
KINDEREN KRIJGEN
Nadat mijn ouders anderhalf jaar lang geprobeerd hebben om kinderen te krijgen zijn ze naar de dokter gestapt. In het ziekenhuis bleek dat de kwaliteit van het zaad van mijn vader niet goed was. Ze zijn toen via een ziekenhuis in Nijmegen begonnen met ICSI in Gent, omdat deze methode toen nog verboden was in Nederland. Hierbij werden enkele, waarschijnlijk geschikte, zaadcellen geïnjecteerd in een eicel. Maar zonder succes. Na negen maanden van mislukte pogingen van bevruchting via gedoneerd sperma in Limburg zijn mijn ouders begonnen met IVF met donorzaad in de Isala kliniek in Zwolle. Bij IVF, ook wel ‘reageerbuisbevruchting’ genoemd, worden eicellen buiten het lichaam bevrucht met (donor)zaadcellen en daarna weer terug in de baarmoeder geplaatst. Het was toen nog heel ongebruikelijk om een niet-anonieme donor te beruiken, iets wat mijn ouders dus ook niet gedaan hebben. Tijdens deze behandeling zijn mijn ouders ook gaan kijken naar adoptiemogelijkheden. Maar toen bleek dat mijn moeder zwanger was geraakt van een tweeling hebben ze de adoptieprocedure gepauzeerd.
“WIJ HEBBEN DUS WAARSCHIJNLIJK ONGEVEER 23 HALFBROERS EN ZUSSEN” NIET ALTIJD MAKKELIJK
Vier jaar nadat mijn ouders begonnen zijn om kinderen te krijgen waren wij er dan eindelijk. De droom van mijn ouders is uitgekomen. Voor mijn vader voelen wij vanaf het moment dat mijn moeder zwanger raakte als zijn echte kinderen en voor ons voelt papa als onze echte vader. Hij heeft het dan ook niet aan de grote klok gehangen dat wij niet zijn biologische kinderen zijn. Toch was het niet altijd makkelijk. Zo vond mijn vader het vooral moeilijk dat, met name mijn broer, zo weinig op hem lijkt qua interesses en karaktereigenschappen. MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 7
REPORTAGE WAAROM WIL IK HET WEL WETEN?
Vanaf dat ik me kan herinneren zijn mijn ouders open geweest over het feit dat mijn broer en ik donorkinderen zijn. Dit is voor mij en mijn broer dan ook de normaalste zaak van de wereld. Wil ik dan weten wie mijn ‘echte’ vader is? Nee, eigenlijk niet. Mijn echte vader ken ik namelijk al en hoef ik dus ook niet ze zoeken. Maar waarom ben ik me nu dan toch in aan het schrijven voor de databank van Fiom? Daar zijn 3 redenen voor. Ten eerste wil ik onze donor bedanken, omdat wij door hem geboren zijn. Ten tweede zou ik wel willen weten hoe mijn halfbroers- en zussen eruitzien en wat voor een interesses ze hebben. Misschien lijken ze wel meer op ons dan we denken of hebben ze totaal andere persoonlijkheden. Ten derde wil ik kunnen weten of er erfelijke aandoeningen of ziektes in de familie van de donor voorkomen. Wat als er een bepaalde ziekte voorkomt in de familie waar ze nu pas achter gekomen zijn?
DATABANK
Wat heb ik nu precies gedaan? Ik heb net mijn gegevens ingevuld, zoals mijn persoonsgegevens en de instelling waar wij verwekt zijn en me ingeschreven. Nu is het wachten op het wangslijmpakket, waar een DNA-analyse van gemaakt zal worden. Daarna is het wachten op een mogelijke match! Dit kan alleen wanneer een verwante persoon zichzelf ook heeft aangemeld voor de databank. Afwachten dus.
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 8
REPORTAGE
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 9
INTERVIEW
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 10
INTERVIEW
Ramadan; de reiniging van je lichaam DOOR: LISA VAN MOLL
Mehmet Bolat is 57 jaar en doet mee aan de Ramadan. Hij werkt bij ‘Bolat Market’ een Turkse winkel in Kampen waar behalve Turkse specialiteiten, delicatessen en levensmiddelen ook producten als verse groenten en fruit te vinden zijn. Hier is hij dus de hele dag omringt door voedsel, maar beïnvloedt dit hem tijdens de Ramadan? DE RAMADAN, WAT BETEKENT DIT VOOR U?
NA ZONSONDERGANG WORDT ER GEGETEN, WAT ETEN JULLIE DAN ZOAL? “We eten dan heel uitgebreid. Meestal eten we vooraf een soepje en daarna varieert het eigenlijk. We proberen zo vitaminerijk mogelijk te eten zodat je lichaam weer genoeg energie voor de volgende dag krijgt. “
“HONGER LIGT ECHT AAN DE INSTELLING DIE JE HEBT. NATUURLIJK HEB JE WEL EENS TREK”
“De Ramadan betekent volgens ons geloof de reiniging van je lichaam. We vasten tussen zonsopgang en zonsondergang en dit 29 á 30 dagen lang. Dus niet eten, niet drinken en niet roken. Door dit te doen word je weer een zuiver mens. Tijdsens het vasten denk je ook aan de medemens. Wat betekent honger en dorst nou eigenlijk? En zo respecteren wij andere mensen.”
WIE DOEN ER ALLEMAAL MEE AAN DE RAMADAN?
“Moslims vanaf 12 jaar doen mee aan de Ramadan, indien ze er belang bij hebben. Als je verstandig bent vast je dus vanaf je puberteit. Voor zwangere vrouwen, zieken, vrouwen tijdens de menstruatie en soldaten in de oorlog wordt een uitzondering gemaakt.”
“HET IS NOOIT GOED OM MENSEN TIJDENS DE RAMADAN TE DWINGEN. JE MOET HET ECHT ZELF WILLEN” UW ZOON VAST NIET TIJDENS DE RAMADAN, WAT VINDT U HIERVAN?
“Hij is al 30 jaar, maar hij doet af en toe wel mee en af en toe niet. Hij kan niet zo goed tegen honger, maar ik vind het niet erg. Het is nooit goed om mensen tijdens de Ramadan te dwingen. Je moet het echt zelf willen.”
WAT VALT U HET ZWAARST, DE HONGER OF DE DORST?
“Nou ik heb zelf eigenlijk nooit dorst. Ik heb nooit gerookt, mensen die roken hebben daar meestal wel last van. Honger ligt echt aan de instelling die je hebt. Natuurlijk heb je wel eens trek. Aan het eind van de dag krijg je ook wel een beetje hoofdpijn, maar dat is normaal als je lichaam zo lang niks krijgt. Honger is niet echt van toepassing.”
ALS U TREK KRIJGT, WAT DOET U DAAR DAN TEGEN?
“Trek hebben komt echt door je verstand en het bewust zijn van waar je mee bezig bent. Er zijn een heleboel moslims die zich tijdens de Ramadan ziekmelden van werk. Persoonlijk vind ik het juist fijn om te werken en afleiding te hebben.”
U WERKT IN EEN WINKEL EN U BENT DAARDOOR DE HELE TIJD OMRINGT DOOR ETEN, MAAKT DIT HET NIET EXTRA MOEILIJK?
“Nou moeilijk is het niet, maar soms heb ik wel aanvallen en dan spoken er wel gedachten door mijn hoofd om een hapje te nemen. Gelukkig kan ik me dan inhouden. De eerste dagen van de Ramadan gebeurt het wel eens dat je het vergeet en per ongeluk wat eet, dat is mij ook wel eens overkomen, maar meestal word je er wel aan herinnerd door de mensen om je heen. Na een aantal dagen ben je het wel gewent. Persoonlijk voel ik mij tijdens de Ramadan beter, dan wanneer ik de hele dag door eet. Doordat je tijdens de Ramadan overdag niks binnenkrijgt herstelt je lichaam. Dit is onderzocht. Als je de hele dag door eet en je lichaam steeds propvol is word je ook slap en moe.” MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 11
INTERVIEW
Tatoeages op de werkvloer: “Je functioneert er niet minder om” DOOR: FLOOR WOLVEN
“Toen zei hij al: ‘Welkom bij een verslaving.’ Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar ondertussen heb ik er zes. “ Anoesjka Jager (49) nam op 36-jarige leeftijd haar eerste tattoo, een sneeuwklokje op haar linker enkel. Ik heb een keer van mijn ouders een hangertje gekregen toen ik een jaar of zes/zeven was. Het was een sneeuwklokje van een echte edelsmid. Deze bloemsoort heb ik altijd al mooi gevonden en op een gegeven moment zag ik in de krant een afbeelding van een sneeuwklokje staan. Toen dacht ik, als ik ooit een tattoo neem, dan wil ik die hebben. Als assistent filiaalmanager bij Open32, een modezaak voor dames en heren in Dronten, komt Anoesjka vaak in contact met klanten. Hiervoor is een vriendelijke, representatieve uitstraling noodzakelijk. Ondanks er nog steeds een taboe heerst op tatoeages, krijgt Anoesjka over het algemeen positieve reacties: Ik heb altijd gehoord van, “Wauw wat het jij een mooie tatoeage!” Of “Hey, waar staat jouw tatoeage voor?“ Ik weet niet of iemand iets negatief zou zeggen. Misschien doen ze het achteraf zo van, “Hey, zie haar met haar tatoeage”, maar ik heb het nog nooit gehoord. Ik vind het wel absurd als mensen niet door iemand met een tattoo geholpen zouden willen worden, omdat dan ineens de service niet goed zou zijn. Als je gewoon goed functioneert, dan is prima. Je functioneert er met een tattoo niet minder om.
“ÉCHT IETS VOOR ASO’S EN CRIMINELEN” Gelukkig wordt er steeds minder beoordeeld, vroeger was het inderdaad een taboe. Het was écht iets voor aso’s en criminelen, maar tegenwoordig wordt het als normaal gezien. Steeds meer mensen hebben dan ook een tattoo, zo heeft bijna iedere collega van mij minimaal één tatoeage. Zelf vind ik zo’n huid implantaat met balletjes niet kunnen. Dan denk ik van, waarom doe je dat? Sommige mensen hebben dat met een tatoeage, dus eigenlijk is het hetzelfde principe. Naast haar sneeuwklokje heeft Anoesjka nog vijf andere tattoos, waaronder een groot exemplaar op haar rug. Ik heb daar verschillende betekenissen in laten verwerken. Mijn naam MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 12
is dus Anoesjka, een Russische naam en een verbastering van baboesjka, zo werd ik vroeger wel eens genoemd. Daarom heb ik een baboesjka in mijn tatoeage verwerkt. Ook zit er een klavertjevier, een Chineesteken voor innerlijke sterkte en de tekst van het liedje van Keane: Everybody’s changing in verwerkt. Dit omdat iedereen veranderd, dat heb ik in het verleden wel gemerkt. Alles bij elkaar zorgt voor deze grote tattoo. Hij loopt wel iets door in mijn nek. Als ze dat tijdens een sollicitatie zien dan denk ik: “Tja, dan is dat maar zo.” Ik vind niet dat je er gelijk te koop mee moet lopen. Daarom vind ik het toch wat netter om tijdens een sollicitatie mijn tatoeages te bedekken. Ik heb er verder geen moeite mee om op een bloedhete dag een T-shirt aan te trekken, want ze horen gewoon bij mij. Stel je voor dat je wordt aangenomen en dat het dán blijkt dat je wel tatoeages hebt. Dat vind ik dan ook weer een beetje raar.
“ZO WORDT EEN TATTOO STEEDS MEER EEN VERLENGSTUK VAN JEZELF” Uiteindelijk moeten ze het gewoon accepteren, want ik heb fatsoenlijke tatoeages, het zijn geen doodshoofden of enge slangen. Als een arts een doodskop heeft vind ik het weer niet representatief, dit geldt ook de nek tatoeage van Douwe Bob. Je ziet er dan al snel anders uit, al is het natuurlijk je eigenkeuze. In een creatief beroep vind ik dat tatoeages moeten kunnen, zoals in de mode, interieur of sport. Daar zou het niet uit mogen maken of je wel of geen tattoos hebt. Bijna elke voetballer heeft tegenwoordig een tatoeage. Zo wordt een tattoo steeds meer een verlengstuk van jezelf, een accessoire, een mode item. Daar moet je ook mee oppassen, omdat veel mensen een tattoo nemen wordt het bijna een hype en kan het een beetje doorslaan.
INTERVIEW
“ZO WORDT EEN TATTOO STEEDS MEER EEN VERLENGSTUK VAN JEZELF, EEN ACCESSOIRE, EEN MODE ITEM” MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 13
INTERVIEW
Verandering in de politiek: vrouwen in opkomst DOOR: NAOMI VAN ASPEREN
Devika Partiman heeft in 2017 een organisatie opgericht: Stem op een vrouw. Zij staat met haar organisatie voor gelijkheid. De tijd van de verkiezingen is net achter de rug, maar wist je dat maar 35% van alle mensen op die lijst, vrouw zijn? “Je ziet wel dat er steeds meer vrouwen in de politiek komen. Ik denk wel dat initiatieven zoals Stem op een vrouw, heel goed zijn om aan bij te dragen”, voegt Sylvana Rikkert, fractievoorzitter GroenLinks van de gemeenteraad in Zwolle, toe. Een gelijk aantal mannen en vrouwen in de politiek heeft veel voordelen volgens Partiman. “Onderzoek wijst uit dat meer vrouwen in de politiek beter is voor de economie en de vredesonderhandelingen. Ook komer er dan duurzamere oplossingen voor in de plaats.“ Er zijn nog veel meer voordelen stelt Partiman. Rikkert is het hier mee eens. “Vooropgesteld moeten het gewoon goede mensen zijn die hart hebben voor wat ze aan het doen zijn, maar ik denk dat het goed zou zijn dat het aantal politieke vrouwen in overeenstemming is met het aantal vrouwen in de samenleving. Als je te weinig vrouwen hebt, kijk je met een mannelijke blik de wereld in. Er zijn andere onderwerpen die je gaat oppakken. De vrouwen hebben meer oog voor de mens erachter.”
POSITIEVE DISCRIMINATIE
Er zitten ook negatieve reacties tussen van mensen die zeggen dat de organisatie aan positieve discriminatie doet. Het is voor de organisatie daarom ook belangrijk dat de mensen verder kijken dan de slogan. “Het gaat ons niet alleen per sé om vrouwen, wij willen dat iedereen die op dit moment niet voldoende gehoord wordt of misschien wel helemaal niet, dat die mensen gewoon een plek krijgen”, aldus Partiman. Gelukkig zijn de meeste politieke partijen wel blij met de komst van de organisatie. “Ik vind het een goed initiatief en het is hartstikke nodig. Eigenlijk niet alleen in de politiek maar overal waar beslissingen genomen worden heb je meer vrouwen nodig”, vertelt Rikkert.
“WE WILLEN EEN PARTIJ DIE DISCRIMINATIE VAN BEPAALDE GROEPEN STEUNT” HET VERSCHIL
Er zit een groot verschil tussen de politieke partijen. De PVV en Forum van Democratie hebben bijvoorbeeld maar één vrouw op MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 14
de lijst staan, terwijl bij GroenLinks 80% van de lijst vrouw is. Dit komt doordat ze alle lijstduwers ook vrouwen hebben gemaakt. PVDA en D66 schommelen ertussen in. Zij hebben ongeveer evenveel. “PVV en Forum van Democratie laten we eigenlijk al vanaf het begin liggen. We nodigen die partijen ook bewust niet uit bij een verkiezingsdebat. Het is prima dat ze bestaan, maar we willen een partij die discriminatie van bepaalde groepen steunt en niet heel duidelijk staat voor representatie. Daar willen we ons niet aan branden”, stelt Partiman.
DE STEMTIP
“Het is natuurlijk niet aan ons, dat je op een vrouw moet stemmen. Wij zeggen in ieder geval altijd, kies niet automatisch de eerste”, duidt Devika Partiman. Het is een kwestie van slim stemmen om meer vrouwen de politiek in te krijgen. “Kijk eerst even naar de peilingen en kijk naar de vrouwen die er net buiten vallen. Die vrouwen hebben dan echt je voorkeursstem nodig”, sluit Devika Partiman af.
REPORTAGE
MEDIA & VRIJE TIJD
Eva Heyne en Doortje Winter begonnen in 2015 hun band Turbid Milk
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 15
INTERVIEW
Briefje aan m’n liefje Wie zijn Turbid Milk?
DOOR: STIJN DE BOER
In Zwolle springen de bandjes als paddenstoeltjes uit de grond, bijvoorbeeld de heren van Schuttevaerders die laatst hun nieuwe single ‘Pindakaas hagelslag’ op Spotify zetten. Maar er is nog een bandje actief geworden op de groene app. De dames van Turbid Milk hebben afgelopen maand hun single ‘Briefje aan m’n liefje’ uitgebracht. Ik sprak met Eva Heyne, de helft van het duo Turbid Milk, over hoe ze zover zijn gekomen.
TURBID MILK, HOEZO DIE NAAM?
“Ja troebele melk, daar zit best wel een bijzonder verhaal achter. Eerst kwamen we op de naam Heroes on Socks. Helden op sokken, zo voelden we ons wel een beetje, maar toen kwamen we erachter dat een Nederlands sokkenbedrijf ook Heroes on Socks heette. Daarnaast kon Doortje de naam helemaal niet uitspreken. Toen kwamen we in een keer op een theorie van een middelbareschoolvriend van ons. Volgens hem heeft de huidskleur van een persoon te maken met hoeveel melk en chocolade poeder hij/zij gebruikt. Dus gebruik je veel melk en weinig poeder dan heb je een blanke huid en vice versa. Als je ongeroerde nesquick in je melk deed had je sproeten. Nou Doortje zit echt onder de sproeten en ik heb er 6 tijdens de zomer. Ongeroerde melk werd al snel troebele melk.”
WAAROM DAN TOCH EEN ENGELSE NAAM?
“We vinden het stiekem wel grappig dat mensen niet weten wat het betekent. Dat mensen zich afvragen wat Turbid nou in hemelsnaam betekent en dan komen wij aan met dat gare chocoladepoeder en melk verhaal.”
16
REPORTAGE
Turbid Milk op surffestival Enter The Wave
JE ZEI DAT JULLIE ELKAAR OP DE MIDDELBARE SCHOOL HEBBEN ONTMOET, IS TURBID MILK DAAR BEGONNEN?
“Jazeker. Doortje speelde al heel goed gitaar en ik deed veel met theater. Daarnaast speelde Doortje al sinds haar 14de basgitaar in een coverband. Op een gegeven moment stopte de zangeres daar en werd ik gevraagd. Ik had nog nooit in een microfoon gezongen. Ik zat in het kinderkoortje in de kerk, dat was het wel. Ik heb toch wel een tijd in die band gezongen. Dat begon te vervelen. We speelden altijd dezelfde nummers in cafe’s voor 6 mensen en een paardenkop. Maar we wilden wel doorgaan met muziek. Ik was ook al een tijd bezig met het schrijven van grappige versjes en gedichtjes. En daaruit is in de zomer van 2015 Turbid milk gerold.”
DAN KOMT DE EERSTE SINGLE. IN JULLIE GEVAL IS DAT ‘BRIEFJE AAN M’N LIEFJE’. HOE IS DAT TOT STAND GEKOMEN?
“Ik ben een drama met daten. Dat ligt nooit aan de persoon zelf, meer dat ik er snel klaar mee ben. Bij de derde gast in het jaar dacht ik: “Ik ben er nu wel klaar mee”. Doortje en ik hebben altijd de instelling gehad dat we geen liefdeslied zouden schrijven. Toen kwamen we op het idee om een anti-liefdesliedje te schrijven. Dat is ‘Briefje aan m’n liefje’ geworden. Letterlijk: ‘het ligt niet aan jou, het ligt aan mij’. En ik had al een gedichtje liggen die er perfect in paste, daar hebben we omheen gebouwd.”
MAAR DAT GEDICHTJE HAD JE AL WEL LIGGEN.
“Nou, die gaat inderdaad wel over een specifiek iemand. Iemand die niet zo goed kon accepteren dat ik er geen zin meer in had. Hij dacht dat we echt perfect voor elkaar waren en ik dacht: ‘Hell no’. Ik was daar heel boos over, ik mocht toch verdomme wel zeggen wat ik voelde. Daar gaat eigenlijk het hele liedje over. Daarom hebben we dat gedichtje er ook ingepropt. We hebben hem van top tot teen erin geflikkert en er niks aan veranderd.”
HOE KRIJG JE DAN ZO’N LIEDJE OP SPOTIFY?
“Nou we maakten eerst Youtube video’s, maar daar is het geluid echt ruk. Ook was ons bereik niet echt groot. Maar we hebben in de zomer op een surfkamp in Frankrijk gespeeld, als voorprogramma van Chef ’special en David Benjamin. Er stond zo’n honderd man publiek te schreeuwen “We want more!”. Toen dachten we wel: “Hé er zit iets in”. Veel mensen zeiden: “Jo, ga op Spotify!”. Toen hebben we een wissel deal gesloten met de Schuttevaerders. Ik heb hun logo gemaakt en foto’s geschoten in ruil voor hulp met het opnemen van ‘Briefje aan m’n liefje’. We hebben ons eigen label op Spotify opgericht. En nu staan we in de ‘groene app’.”
MAAR ER ZITTEN WEL ECHT SPECIFIEKE DINGEN IN HET NUMMER. DE UITSPRAAK OVER MARCO BORSATO BIJVOORBEELD. IS HET DAN OOK AAN EEN SPECIFIEK IEMAND GESCHREVEN?
“We krijgen vaak de vraag: ‘Maar over wie gaat het dan?!’, maar het is niet aan iemand specifiek geschreven. Dat van Borsato hebben we uit onze duim gezogen. De andere kenmerken, de blauwe ogen bijvoorbeeld, zijn dan wel dingen die je bij mensen van vroeger vandaan plukt.”
LUISTER DE SINGLE ‘BRIEFJE AAN M’N LIEFJE’ VAN TURBID MILK OP SPOTIFY
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 17
INTERVIEW
Geen media-opleiding, maar wel mooi een baan bij Talpa DOOR: DEMI STOPPELS
Ondanks de grote twijfel wat hij met de opleiding aan moest in de toekomst en het verliezen van de zin in het afronden ervan, slaagde Fabian van der Gijze (21) toch in 2018. Nu heeft hij een diploma Financiën op zak, afgestudeerd aan ROC Zadkine in Rotterdam. Het is een gewoonte onder jongeren om verder te studeren, maar daar zag Van der Gijze niets in. Hij besloot een tussenjaar te nemen, maar dat liep heel anders dan hij in eerste instantie had verwacht. Het verliep zelfs veel beter dan hij ooit had durven dromen. TOEKOMSTPLANNEN NA AFRONDING OPLEIDING
Een nieuwe studie kiezen na het afronden van een opleiding is een hele lastige keuze. Vaak slaat de twijfel toe over wat je nu met je toekomst wil gaan doen. Daar had Fabian ook last van. Daarom besloot hij om zich toch eerst te oriënteren op een nieuwe opleiding: de toneelschool op hbo-niveau. Dat ging echter niet zoals hij had gepland. “Die scholen zijn enorm streng en ik was nog niet goed genoeg. De audities werden niks en vanaf dat moment was het duidelijk dat ik voor een tussenjaar zou gaan. Dat had ik overigens wel ruim van tevoren gepland. Wat ik er in zou gaan doen, was alleen nog niet duidelijk. Een nadeel is dat leren echt niets voor mij is. Ik moet iets doen en het voor ogen hebben, dan ga ik pas leren. Met dat tussenjaar wilde ik kijken hoever ik in de media en tv-wereld kon komen zonder media-opleiding en weinig ervaring voor de camera.”
EEN TUSSENJAAR IS ZO SLECHT NOG NIET
Vaak hoor je volwassenen zeggen dat een tussenjaar nemen geen verstandige keuze is. Maar hij kan het juist aanraden. “Ik heb super veel vrijheid, ben mega blij en kan steun bieden aan de mensen waar ik veel om geef. Voor mij is dat heel belangrijk. Een opleiding had daar nooit voor gezorgd en had mijn groei veel minder groot gemaakt. Een diploma is uiteindelijk ook niet alles. In dit wereldje is ervaring en een netwerk veel meer waard dan een diploma.” Om dat netwerk uit te breiden, besloot hij bij verschillende bedrijven op de Stagemarkt zijn CV achter te laten en te vragen of er mogelijkheden waren voor een stage zonder opleiding. “Overal kreeg ik een nee te horen, behalve bij Talpa. Ze zagen de gedrevenheid en nodigden mij uit voor een één-op-één gesprek. Ik kon me helemaal uitleven in mijn verhaal en werd ik een paar dagen later uitgenodigd voor een echt gesprek bij Talpa zelf.” MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 18
DURF RISICO’S TE NEMEN
Op het moment dat hij nog niet wist of Fabian daadwerkelijk geslaagd was voor zijn studie Financiën, besloot hij toch op kamers te gaan wonen in Hilversum. “Natuurlijk is het wel een risico, want als ik mijn diploma niet had behaald, dan zat ik met een huurhuis in Hilversum opgescheept. Terwijl ik avonturen wil beleven en dit was mijn droom en een mooie kans.
“IK KON ME HELEMAAL UITLEVEN IN MIJN VERHAAL” Het zal me nooit gebeuren dat ik een nee zou verkopen aan een bedrijf als Talpa. Kansen zijn er om te pakken. Als je echt wil, dan komt er vanzelf een beetje geluk bij kijken en kan alles zomaar ineens waarheid worden. Als je een tussenjaar echt goed benut, kan je jezelf heel goed ontwikkelen. Daarnaast is wat geld verdienen voor een opleiding natuurlijk ook geen grote ramp, maar juist heel handig. Je moet alleen wel sterk in je schoenen staan als je na zo’n jaar ineens weer naar school gaat. Regels komen dan weer terug, je hebt minder geld en je moet waarschijnlijk weer genoegen nemen met minder plezier. Zeker als je een einddoel voor ogen hebt, is het een echte aanrader om een tussenjaar te nemen.”
INTERVIEW
Reisverzekeraar krijgt gekste claims DOOR: FLEUR WIGNAND
Manon Haes is een 25-jarige reisschadebehandelaar bij ABN AMRO Verzekeringen. Dit doet zij al ruim anderhalf jaar. Er komen veel verschillende dingen voorbij. De standaard claims, die met name bestaan uit verloren bagage en telefoons, maar ook grappige of verdrietige verhalen. Manon heeft van alles voorbij zien komen. DAT IS BIZAR!
“De aller raarste claim kwam van iemand die op safari was in Afrika. Zij had een tas meegenomen die in de Jeep lag. De Jeep reed door het safaripark en een van de dieren had haar tas gestolen. Toen kregen wij een schademelding binnen met “ik ben bestolen door een dier.” Wij vroegen ons wel af hoe dat nou precies zat, maar omdat het zo uniek was, moest je het wel geloven. Het meest bijzondere was dat ze zelf de safari aan het filmen was en het incident dus ook heeft opgenomen! Die video is doorgestuurd als bewijs, ook al was dat niet nodig . Het was wel meteen duidelijk dat ze inderdaad door een dier, een olifant, bestolen was. Die met zijn slurf zo de Jeep in ging en de tas meepakte.”
“IK BEN BESTOLEN DOOR EEN DIER” ER ZIT OOK EEN VERVELENDE KANT AAN DIT VERHAAL
“Er gebeuren natuurlijk ook ongevallen op reis. Mensen die komen te vallen en een been breken of zelfs mensen die overlijden tijdens de reis. Dat zijn nare dingen, maar daar kun je als behandelaar wel wat in betekenen door hiervoor hulp en ondersteuning in te bieden. Niet alleen financieel, want voor de verzekerden en de familieleden zelf is het fijn dat je met ze meedenkt en meeleeft. Deze schades zijn redelijk uitzonderlijk. We krijgen rond de 50 claims per dag en ongeveer 2 keer per week zo’n ongevallen dossier. Vaak van mensen die iets breken of ziek zijn. Iemand die overlijdt op een reis komt zelden voor, maar als dat naar voren komt, richten we hier al onze focus op. Je moet bijvoorbeeld de nabestaanden bellen waarbij de een heel zakelijk is en de ander juist open. Daar moet je je dan op aanpassen, maar je krijgt echt een kijkje in het leven van zo’n persoon.” “Het zijn zeker pittige dossiers. Soms heb ook huilende mensen aan de telefoon, dat is ook wel met andere claims. Wanneer mensen bijvoorbeeld een erfstuk, of sieraden, meenemen en die kwijtraken. Niet iedereen is dan sentimenteel, maar er zijn ook mensen voor wie dat wel zwaar valt. Die krijg je dan huilend of met een brok in de keel aan de lijn om hun claim te melden.”
WAAR ZIJN MIJN SLEUTELS?
“Mensen bewaren sleutels op de vreemdste plekken. Uiteindelijk wordt dan vergeten waar ze het hebben neergelegd. Zo was er iemand die tijdens zijn vakantie slim dacht te zijn door de huissleutels in de magnetron te bewaren, maar vervolgens vergeten dat hij ze daar had neergelegd. Het was een combimagnetron, dus toen hij de oven wilde voorverwarmen om een pizza te verwarmen, zaten de sleutels er nog in! Helemaal gesmolten kwamen ze eruit en de magnetron was kapot.”
“DIE KRIJG JE DAN HUILEND OF MET EEN BROK IN DE KEEL AAN DE LIJN OM HUN CLAIM TE MELDEN” EEN KOFFER MET WAT..?
“Alle voorwerpen komen wel voorbij. Vooral op reis, dan neem je een koffertje mee. Bagage is heel persoonlijk, dus mensen nemen de vreemdste dingen mee. Sommigen standaard met alleen wat kleding, maar hele dure foto- of computerapparatuur komt ook voorbij. Je hebt ook mensen die voor bepaalde feestjes naar bijvoorbeeld Ibiza gaan en dan seksspeeltjes meenemen en outfitjes. Op het moment dat dan je bagage wordt gestolen, moet je dat toch claimen. Sommige hebben te veel schaamte en doen dat dan niet. Maar ik heb een keer meegemaakt dat iemand zo’n koffer kwijt was en de gehele inhoud schaamteloos had doorgegeven! Maar ja, het is bagage, dus als ze het bezit kunnen aantonen, want daar gaat het uiteindelijk om, moeten we het in behandeling nemen. Zo krijg je ook een kijkje in het leven van een ander!” MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 19
5
DAGEN
REPORTAGE
ZONDER SOCIALE MEDIA
DOOR: LISA VAN MOLL
Sociale media. Tegenwoordig is er bijna niemand die het niet gebruikt. De één natuurlijk meer dan de ander maar zelfs mijn opa houdt alles grondig in de gaten op Facebook. Het dagelijks leven wordt erop aangepast en bedrijven maken op allerlei manieren reclame via sociale netwerken. Ook kan je tegenwoordig geld verdienen met het plaatsen van foto’s op Instagram. Om te kijken wat voor invloed deze online platforms hebben heb ik besloten vijf dagen al mijn sociale media te verwijderen.
“IK VIND NIKS LEKKERDER DAN NA SCHOOL DOOR INSTAGRAM TE SCROLLEN OF VLOGS TE KIJKEN OP YOUTUBE” Maar wat verstaan we allemaal onder ‘sociale media’? Dat is de vraag die mij meteen te binnen schoot. Mijn moeder vindt bijvoorbeeld dat nieuwsapps ook onder de sociale media vallen, maar mijn klas vindt dit niet. Een goed discussiepuntje. Uiteindelijk heb ik besloten de nieuwsapps die op mijn telefoon staan niet onder de sociale media te rekenen. De apps die ik er wel onder vind vallen worden verwijderd om te voorkomen dat ik toch in de verleiding word gebracht. Zelf zit ik best veel op online platforms dus voor mij is dit nog best een pittige challenge. Woensdag om precies 00.00 uur worden Twitter, Instagram, Facebook, WhatsApp, YouTube, Snapchat, Tumblr en LinkedIn verwijderd. Tot zondag 00.00 mag ik van geen van deze apps gebruik maken. Vooral van YouTube en Instagram maak ik veel gebruik. Ik vind niks lekkerder dan na school lekker door Instagram te scrollen of vlogs te kijken op YouTube. Mijn schermtijd was gemiddeld 5 uur per dag, met als meest bezochte app Instagram. Hoe erg zal dit afnemen? Dag één is aangebroken en ik heb er vertrouwen in dat het me gaat lukken. Ik moet de hele dag naar school en s’ avonds ben ik
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 20
ingepland op het werk. Veel afleiding dus. Ik heb mijn collega’s, vriendinnen en moeder over mijn reportage verteld, zij weten dat ze me kunnen bereiken via Imessage/sms. Tegen de avond merk ik dat ik vaak mijn telefoon heb geopend zonder een specifiek doel. Ik ga dan maar doelloos door mijn foto’s scrollen of het nieuws lezen.
“TEGEN DE AVOND MERK IK DAT IK VAAK MIJN TELEFOON HEB GEOPEND ZONDER EEN SPECIFIEK DOEL” De tweede dag word ik een beetje raar wakker, ik heb een droom gehad over Instagram. Normaal droom ik ook veel maar nooit over dit soort onderwerpen. Misschien dat ik toch onbewust erg bezig ben met het niet op sociale netwerken zitten. Ondanks de gekke dromen gaan de dagen zonder sociale media me goed af. Als ik me verveel lees ik een tijdschrift, kijk ik televisie of ga ik bezig voor school. Ik merk dat het leven zonder deze online platforms vooral gewoon heel onhandig is. Ik heb zo vaak dat ik iemand wil opzoeken op Instagram omdat ik ergens wat interessants over die persoon heb gelezen. Ook vriendinnen raken een beetje gefrustreerd dat ik niet bereikbaar ben op WhatsApp.
“OOK VRIENDINNEN RAKEN EEN BEETJE GEFRUSTEERD DAT IK NIET BEREIKBAAR BEN” Ondanks dat is het toch ergens wel fijn. Je bent eigenlijk alleen maar bezig met jezelf. Je ziet niet 20 keer per dag modellen met een perfect lichaam langskomen op Instagram en je hoeft je niet onzeker te voelen omdat je via Snapchat ziet dat vriendinnen zonder jou wat aan het drinken zijn, maar is dat het waard? Ik vond vijf dagen zonder sociale media heel chill. Het waren rustige dagen en mijn schermtijd is met 2,5 uur gedaald, maar uiteindelijk ben ik toch wel blij dat deze online platforms bestaan.
REPORTAGE
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 21
REPORTAGE
Een dode man in zijn ballen trappen DOOR: YMA BRETELER
Walid Raad, een Libanese meneer die woont in New York, gaat een ‘performance’ geven. Dat klinkt als een soort moderne dansvoorstelling. Als je Walid Raad googeld wordt dat idee al snel ontkracht, de man danst namelijk niet. Hij is leraar op een prestigieuze kunstschool in New York.Verder beschrijft google hem als een mediakunstenaar. Het heet: Les louvres and/ or kicking the dead. Het Louvre is een museum en de dood een schop geven klinkt een beetje vaag. Wat te verwachten valt is onduidelijk. Als je binnenkomt zie je een apart deskje staan waar je je kan melden. Van tevoren moet je een apart ticket kopen. Van het meisje achter de desk krijg je een geel papiertje, waar wat informatie op staat, en een geel bandje om je pols. Op het gele papiertje staat eigenlijk precies hetzelfde als wat er op de website staat. Namelijk dat het een soort show wordt waar hele uiteenlopende onderwerpen worden besproken. Op het gele papiertje staan een paar van deze onderwerpen: “World War I, arts education, construction workers’ sweat, and the history of tall buildings in New York.” Eigenlijk heb je dus nog steeds geen idee wat je kan verwachten.
“I HAD TO GET AWAY FROM MY GHOSTS” Wachtend in de kamer ernaast, komt er een jongen binnen die om de aandacht vraagt. We volgen hem het museum door om uiteindelijk bij een donkere kamer uit te komen. Iedereen neemt plaatst op de stoelen die klaar zijn gezet (stuk of dertig). In de hoek staat Walid Raad klaar om te beginnen. Hij heeft een zwart T-shirt aan en een pet op zijn hoofd. We worden hartelijk welkom geheten. Om te Beginnen geeft Walid drie waarschuwingen aan ons. Ten eerste zal hij de komende 1,5 uur aan het woord zijn en moet je hem dus gewoon onderbreken wanneer je een vraag hebt. Ten tweede gaat het gesprek heel abrupt over van onderwerp naar onderwerp. Tot slot vertelt hij dat hij de pet met een reden op heeft gezet. Het vermindert namelijk zijn kans om een paniekaanval te krijgen. Hier was hij namelijk tijdens andere tentoonstellingen vaak mee geconfronteerd. MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 22
Dan gaat achter ons de projector aan en zien we voor ons een foto van een oude man in het bos. Walid vertelt dat dit Jack is. Jack woont nu 12 jaar in Ieper, België. Voorheen woonde hij in New York en hij heeft meegevochten in Vietnam. Jack is dan ook een eerste wereldoorlog expert. Toen Walid hem vroeg waarom hij in België was, antwoorde Jack: “I had to get away from my ghosts.” Toen stopte het eerste onderwerp. Inderdaad een abrupt einde dus. Er volgden allemaal bizarre verhalen over de kunstschool waar Walid werkt in New York, over een kleed dat gerenoveerd moest worden in het Louvre Parijs en toen kwamen we weer terug bij Jack. Wat bleek, Jack was vroeger in New York een keurder. Jack keurde of iemand echt dood was of niet. In Amerika zijn er namelijk mensen die checken of iemand echt dood is of
REPORTAGE Een paar keer worden de naasten kamers bij de voorstelling betrokken. Hier stonden wat werken van Walid waarmee hij zijn verhalen bekrachtigde. Zijn verhaal ging verder over de tunnels van het Louvre, de strijd om het allerhoogste gebouw in de wereld en de ‘Human Urine Bank’. Het lijkt alsof het verhaal nergens toe leidt, maar het tegenovergestelde gebeurden. Het verhaal ging van hot naar her en op het einde kwam alles samen tot een logisch verhaal. Neem niks aan voor wat het is. Voor de massa is er namelijk één zicht, maar daarachter gaat een hele vallei schuil. Complottheorieën die niet logisch zijn, totdat je er helemaal in mee wordt getrokken. Tijdens deze 1,5 uur die Walid helemaal vol heeft gepraat hing de hele zaal aan zijn lippen. Geen tijd om te processen, je moet hem blijven volgen om niet verdwaald te raken. Walid Raad zijn ‘performance’ van: Les Louvres and/or kicking the dead, is nog t/m 5 oktober op beperkte data te zien. Aaah, maar nu begrijp ik ook de - and/or - die in de titel staat.
“WORLD WAR I, ARTS EDUCATION, CONSTRUCTION WORKERS’ SWEAT AND THE HISTORY OF TALL BUILDINGS IN NEW YORK” niet. Als de keurder iemand niet de stempel ‘dood’ geeft terwijl die dat wel is, dan wordt die persoon ook niet als dood geregistreerd. Nu is het duidelijk in Walid zijn verhaal waar die ‘ghosts’ vandaan komen. Jack heeft namelijk wel 30.000 doden mensen gezien in zijn leven. Een verschrikkelijke baan, maar Walid was juist diep onder de indruk van werk. Hij vertelt het bijna alsof hij erbij was. Jack had namelijk een keer een dode man in zijn ballen getrapt. Het was een man die zelfmoord had gepleegd. De meeste zelfmoorden vinden ’s nachts plaats, maar deze meneer had zichzelf om twee uur ’s middags door zijn kop geschoten. Precies een kwartier voordat zijn twee dochters van ‘middle school’ thuiskwamen. Die vonden hun vader daar dus om vervolgens het grootste trauma van hun leven te krijgen. Jack had zelf ook een dochter, dus hij kon zich niet voorstellen dat een vader dit zijn dochters aan zou doen. Als wraak heeft Jack de man nog een tijdje als ‘levend’ in het register laten staan, zo was de meneer niet welkom in de levende wereld, maar ook nog niet in de wereld van hemel of hel. MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 23
REPORTAGE UITZICHT VANAF DE ALPE D’ HUEZ
MAART 2019 | REDACTIE JN1E 24
REPORTAGE
MAART 2019 | REDACTIE JN1E 25
REPORTAGE
‘Frusciante was een junkie met talent’ DOOR: HENRI KOEKKOEK
Pinkpop viert deze zomer haar gouden jubileum. Dit jaar verwelkomt Pinkpop hun gasten voor de 50e keer. Het festival bestaat sinds 1970 en is hiermee het langstlopende jaarlijkse festival ter wereld. Bram van Splunteren was van 1992 tot 1997 eindredacteur en medepresentator van de live-afleveringen van Pinkpop. Ook maakte hij wereldberoemde muziekdocumentaires. Waaronder een documentaire over de Red Hot Chili Peppers, zij beklommen vier keer het podium van Pinkpop. MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 26
WAT BETEKENT MUZIEK VOOR JOU?
“Muziek is een van mijn grote passies naast films maken. Mijn hart wil met muziek bezig zijn terwijl ik ook films wil maken. Uiteindelijk kwam ik terecht bij VPRO-televisie, maar wel door de muziek. Eigenlijk was ik afgestudeerd als fictie regisseur. Dat is wat ik wilde en daarom wilde ik naar de tv, om films te maken. Toen dacht ik, ik ben binnen, maar toen was ik binnen als regisseur van muziekfilms. Ik was altijd zoekende om die overstap te maken.”
HOE BEN JE BIJ PINKPOP TERECHT GEKOMEN? “Ik had al verschillende muziekdocumentaire ’s gemaakt. De
VPRO werd op een gegeven moment betrokken bij Pinkpop om
INTERVIEW tv-uitzendingen te maken. Toen kwam ik in beeld. Eerst als verslaggever en om interviews af te nemen. Later ook als eindredacteur van de live-uitzendingen. Wat nog veel leuker was, voor een aantal bands die optraden op Pinkpop ging ik naar Amerika. Daar maakten we dan filmpjes van 10 minuten als introductie voordat je ze op Pinkpop zag.”
“MENSEN DACHTEN ‘OH GOD, WAT DOET DIE GOZER!’” JIJ WAS ER OOK BIJ MET DE AARDBEVING VAN RAGE AGAINST THE MACHINE EN DE STAGEDIVE VAN EDDIE VEDDER. HOE BELEEFDE JE DIE MOMENTEN?
“Nou ja, ik was gewoon aan het werk, dan is het toch anders. Je ziet het in je ooghoeken gebeuren en ondertussen ben je bezig met wat je hierna gaat doen, overleg plegen, interviews afnemen. Vanuit je ogen kijk je ondertussen op de monitoren. Als het dan echt spannend werd, of ik had de tijd, dan ging ik wel even kijken. Bijvoorbeeld bij mijn favoriete bands. Ik weet nog dat ik bij The Black Crowes ging kijken, niet hun beste optreden overigens, toen viel de stroom uit midden in het optreden. Die aardbeving heb ik toen niet gevoeld want ik was backstage. Ik heb een andere herinnering van iets dat ik heel indrukwekkend vond. Ook omdat de beelden zo mooi waren. Lenny Kravitz speelde echt heel goed en de zon ging net onder. Dat was een mooi moment. Als decor had hij toen een hele oranje lucht. Een ander optreden wat ik heel interessant vond was van Thelonious Monster. Bob Forrest is toen een helemaal boven in het dak van het podium geklommen. Toen dachten mensen ook echt Oh God, wat doet die gozer!”
De Red Hot Chili Peppers hebben ook een rijke historie met Pinkpop. Ze waren vier keer te zien op het festival. Bram heeft verschillende films gemaakt over de band. Waaronder één in 1994 over John Frusciante, oud gitarist van de Peppers. Hij was destijds verslaafd aan Heroïne. De documentaire werd een van de bekendste films die Bram heeft gemaakt.
V.L.N.R. John Frusciante, Anthony Kiedis en Bram
SCHROK JE TOEN JE HEM ZAG?
“Ja zeker, toen ik hem in de deuropening zag staan schrok ik heel erg. Ik had niet verwacht dat hij er zo slecht aan toe zou zijn. Hij was altijd een hele blakende jongen. Nu was hij lijkbleek en zijn tanden waren geel. Binnen zag ik de sporen van naalden op zijn armen. Oh my god! Het was heftig. Echt heftig. Drie uur later stapte de crew naar buiten. We keken elkaar aan van Wat was dit? Zo erg was die jongen eraan toe.”
HIJ ZEI DAT HIJ ZICH PRIMA VOELDE.
“Ja, en dat hij voor de drugs gekozen had. Dat is natuurlijk een typische junkie uitspraak. Hij speelde ook wat op zijn gitaar en dat ging allemaal niet makkelijk. Maar je hoorde nog steeds wél de belofte van mooie muziek. Ik zei ook what a nice song. Dat is natuurlijk raar, want iedereen hoorde dat het vals was. Maar in die rauwheid hoorde je nog wel potentie van iets moois. Het was ook geen piece of rubbish. Het was heel treurig, maar tegelijkertijd was het nog een krachtige persoon. Het was een junkie met talent.”
“BINNEN ZAG IK DE SPOREN VAN NAALDEN OP ZIJN ARMEN“ HAD JE VERWACHT DAT HIJ WEER ZOU AFKICKEN?
“Dat was heel onduidelijk eerlijk gezegd. Toch had ik ook niet het idee dat hij in levensgevaar was. Hij was er heel slecht aan toe. Maar later, na het interview, is het nog slechter met hem gegaan. Het heeft nog een paar jaar geduurd voordat ze hem in de afkickkliniek kregen. Ook met hulp van Flea, een van de peppers.”
ZOU JE NU DE RED HOT CHILI PEPPERS NOG KUNNEN BEREIKEN OM EEN NIEUWE FILM TE MAKEN?
“Weet ik niet. Dan moet ik waarschijnlijk eerst langs een heleboel managers. Ik zie op dit moment niet zo de noodzaak ervan. Ik zou het wel interessant vinden om nog een keer iets met John te maken. Hij maakt nu hele rare elektronische muziek. Ik ben ook door verschillende mensen benaderd om daar een film over te maken. Nu je het vraagt lijkt het me ook wel leuk om onbekende goede muzikanten te filmen. Dan heb je alle ruimte. Ik heb geen zin meer in dat eindeloze bellen, mailen en wachten ergens in een achterkamer op een artiest. Dat is ook waarom ik ben gestopt met Pinkpop.”
Bram op Pinkpop
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 27
REPORTAGE
HUMAN INTEREST
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 28
INTERVIEW
“Ik kan mij niet voorstellen dat God een liefdevolle relatie zou afkeuren.” DOOR: DANIËLLE NABERMAN
Toen rechtenstudent Stephan (19) uit Capelle aan de IJssel de Rotterdamse studiegenoot Fabian (22) op een borrelavond ontmoette was het meteen raak. Na een kort gesprek ontving hij de dag erna een volgverzoek op Instagram en gingen ze samen studeren. Nu, ruim vijf maanden later zijn ze al enkele tijd samen en delen ze dit openlijk op Instagram. Dat was in het verleden niet altijd zo simpel. Homofobie is nog steeds een hot-issue en daarom is er deze maand IDAHOT. Een dag tegen homofobie en transfobie. Dat eerste is iets waar het koppel mee te maken heeft. Op de middelbare school heeft Stephan geen officiële coming out gehad. “Het was geen geheim maar ik wilde er geen groot ding van maken. Op een gegeven moment werden er in de groepsapp van de klas emoji’s gestuurd en een klasgenoot die bi is stuurde een regenboog. Toen dacht ik, dan stuur ik er ook wel een regenboog achteraan, is het meteen duidelijk. Daar heb ik verder niet echt reacties op gekregen van medeklasgenoten, iedereen deed gewoon chill.”
“NADAT IK ER VOOR UIT WAS GEKOMEN ZAT MIJN MOEDER HALFHUILEND OP DE BANK”
“Het is heel erg een contrast inderdaad”, reageert Stephan op zijn vriend, “Al begrijp ik wel waar mijn ouders vandaan komen. Ik ben met dezelfde kerk opgegroeid en snap daarom hun standpunten. Natuurlijk had ik het liever anders gezien, maar ik verander er niks aan. Zelf ben ik in augustus wel van kerk gewisseld, omdat ik niet achter bepaalde dingen stond. Ik kan mij niet voorstellen dat God een liefdevolle relatie zou afkeuren, onafhankelijk tussen wie dat is.”
“IK WEET NU ZEKER DAT IK NIET EEN GELOOF WIL AANHANGEN DAT IN DE ESSENTIE ZICH TEGEN MENSEN ZOALS IK UITSPREEKT” Fabian is katholiek opgevoed en heeft communie gedaan. Toen hij van zijn ouders mocht kiezen of hij vormsel ging doen heeft hij er bewust voor gekozen dat niet te doen en nam afstand van het geloof. “Ik weet nu zeker dat ik niet een geloof wil aanhangen dat in de essentie zich tegen mensen zoals ik uitspreekt. Het geloof heeft hele goede dingen, zoals naastenliefde en bepaalde normen en waarden, maar het wordt ook vaak gebruikt als bron voor veroordeling en haat. Dat vind ik gewoon jammer en daar wil ik niet mee ge-associeerd worden. Al ben ik wel een voorstander van vrije wil, dus als Stephan iets anders gelooft dan ik moet hij dat zelf weten.”
Stephans ouders, die streng gelovig zijn, waren niet zo ‘chill’ toen ze te horen kregen op welk geslacht hun zoon valt. “Ik was zestien en we hadden het over het onderwerp in het algemeen. Tot mijn moeder ineens vroeg: “Val je ook op jongens?” Ik dacht bij mezelf, ik kan hier wel over blijven liegen, maar daar was ik klaar mee. Nadat ik er voor uit was gekomen zat mijn moeder halfhuilend op de bank. In de tijd erna heeft ze er een aantal opmerkingen over gemaakt die best wel bot waren, maar dat heeft ze dan niet door.”
VRIJE WIL IN HET GELOOF
“Ik had een kogelvrijvest aan moeten trekken bij nader inzien”, grapt Fabian over de eerste ontmoeting met zijn aanstaande schoonouders. “Tijdens een etentje begonnen ze, na een aantal standaard vragen, over de Bijbel en hoe daarin homoseksualiteit niet geaccepteerd wordt. Ze wilden ook graag weten hoe mijn ouders en ik daarin staan. Mijn vader heeft er even aan moeten wennen, maar in tegenstelling tot zijn ouders staan die van mij er wel achter, dus dat is fijn.”
Fabian MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 29
INTERVIEW RARE MANIER VAN STRAATINTIMIDATIE
Vanuit Fabians directe omgeving zijn er dus veel mensen die achter hem staan, maar er zijn nog mensen die er een probleem mee hebben. “Ik word nog steeds gediscrimineerd en nageroepen op straat. Laatst hadden we een fotoshoot en kwam er een man op ons aflopen. Wij zagen de bui al hangen en hij zei: “Kijk, daar staan twee homo’s.” Ik pakte automatisch mijn telefoon om 112 gereed te hebben tot hij verder ging: “Maar dit is een vrij land dus dat mag allemaal”, waarna hij doorliep. Het was nogal een rare manier van straatintimidatie. Ik blijf toch altijd opletten en laat zijn hand even los wanneer we door een deel van de stad lopen waar het niet zo jofel is. Nederlanders zeggen accepterend te zijn, maar je moet maar net de juiste mensen treffen en in de juiste milieus zitten.”
“ZE PLAKKEN GRAAG LABELTJES EN STOPPEN JE IN EEN HOKJE” “Je wordt nog steeds nagekeken en nageroepen als je hand in hand over straat loopt”, vult Stephan hem aan, “Er zijn zoveel same seks koppels die niet hand in hand durven te lopen. Dan kun je wel zo tolerant doen, maar homo zijn blijft nog steeds een ding. Mensen zeggen dan dat ik blij moet zijn dat we in Nederland wonen en er geen doodstraf is, alleen hier is het ook niet geaccepteerd. Ze plakken graag labeltjes en stoppen je in een hokje.”
Stephan IDAHOT, INTERNATIONAL DAY AGAINST HOMOPHOBIA AND TRANSPHOBIA
“Ik vind het belangrijk dat daar extra aandacht aan wordt besteed”, gaat hij verder over IDAHOT. “Het wordt nog steeds niet als normaal gezien. Ik merk hoe belangrijk het is dat iemand zichzelf kan zijn en daar niet raar op wordt aangekeken. Relatief gezien, in vergelijking met andere landen, zijn we accepterend, maar absoluut gezien nog zeker niet.”
“MAAR IK VIND HET ZEKER BELANGRIJK VOOR HOMOACCEPTATIE DAT WE LATEN ZIEN DAT HET ER IS EN HET BIJ HET NORMALE STRAATBEELD HOORT” Fabian heeft nog wel een opmerking over IDAHOT. “Vaak wordt er op die dag stilgestaan door mensen die daar al oké mee zijn. Terwijl je het eigenlijk naar de bron moet brengen naar waar die dingen verkeerd gaan, dat gebeurt dan meestal niet. Maar ik vind het zeker belangrijk voor homoacceptatie dat we laten zien dat het er is en het bij het normale straatbeeld hoort.” Wat de heren op de dag zelf gaan doen weten ze ook al. “Ik ben de afelopen tijd bezig geweest met een toneelstuk van de studententoneelvereniging RISK die we dan zullen opvoeren. En Stephan komt dan natuurlijk ook kijken.” MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 30
COLUMN
‘Kon hij niet morgen springen? Nu kom ik te laat!’ DOOR: LYDIA JANS De man in het grijze pak graaft woest in zijn tas naar zijn telefoon. ‘Mark, ik haal de vergadering niet. Er is weer iemand voor de trein gesprongen.’ Ik kijk hem ongelovig na wanneer hij de treingang doorstapt, zijn gezicht in een boze frons. Ik hoor de mensen om me heen opgewonden fluisteren. Nieuwsgierig kijk ik naar de telefoon van het meisje rechts van mij, terwijl ze er driftig op aan het typen is. Tussen mijn wimpers door lees ik: ‘Ik ben later Lies, ik kan dus niet bij de presentatie zijn. Hoor net dat er iemand op het spoor is gesprongen en is aangereden. Altijd weer hetzelfde liedje op dit traject.’ Ik verplaats mijn blik ontzet naar haar gezicht. Met een zucht kijkt ze op en ik vang haar geïrriteerde blik. Dan pakt ze haar laptop uit haar tas en doet ze oordopjes in, terwijl ze een serie opstart. Mijn trein staat al een paar minuten stil in groene, regenachtige weilanden, en ik kijk uit het raam. Ik zie politieauto’s, treinpersoneel en een ambulance. Ik verbaas me zo over de gevoelloze reacties van mensen dat het voelt alsof het niet echt is. Ik heb de neiging om de studente naast me en de hoge pief in het grijze pak bij de kladden te grijpen en ze toe te schreeuwen dat er 13 minuten geleden iemand doodgegaan is. Er is een gezin, of een partner, of ouders, of een groep vrienden, die net een dierbare heeft verloren, die nu in duizend stukjes, bebloed, waarschijnlijk onherkenbaar en levenloos op en naast spoor ligt. Ze zullen hem of haar nooit meer zien. Of misschien ging het hier om een suïcidaal persoon, die zichzelf zojuist verlost heeft van zijn ellende. Misschien had die arme ziel geen mensen om zich heen, en zal hij of zij niet gemist worden. Ik staar ontzet naar de commotie dat zich in de stromende regen een paar tientallen meters van mijn treinraampje afspeelt. In gedachten vertel ik de persoon dat ik hem of haar wel zal missen. En ik zeg diegene dat ik het afschuwelijk vind dat de overledene zo’n vreselijk ongeluk heeft gehad, weggerukt uit het leven, of dat hij of zij zich zo reddeloos voelde, dat dit de enige uitweg leek. Hopelijk heb je van het leven dat je
“EEN ‘AANRIJDING MET EEN PERSOON’ ZORGDE OOK DIE DAG WEER VOOR ZUCHTENDE, GEIRRITEERDE REIZIGERS” had gehouden, of vindt je nu de rust waar je zo naar verlangde. Een vrouw links voor mij vertelt haar man boos hoe ze hun afspraak nu ooit moeten halen. Want ze staan stil in een weiland in Drenthe, terwijl ze over een uur écht in Utrecht moeten zijn. Naast hen zuchten twee jongens diep terwijl ze met gefronst voorhoofd hun studieboeken erbij pakken. ‘App jij Maartje dat we het tentamen missen?’ zegt de lange, blondharige jongen tegen zijn donkergetinte vriend. ‘Shit man,’ mompelt deze, terwijl hij zijn telefoon uit zijn spijkerjasje grist. Ik verplaats mijn blik weer naar het raam, waar ik de machinist buiten op de grond zie zitten, zomaar, in het doorweekte, koude
gras. Er staat ambulancepersoneel om hem heen. Wat moet dit afschuwelijk voor hem zijn geweest, denk ik meewarig, ik hoop dat hij zal slapen vannacht. Ik pak m’n telefoon uit mijn tas en stuur een berichtje naar mijn vriendin, met wie ik af zou spreken. ‘Ik ben later in Amsterdam. Er is iemand voor de trein gesprongen.’ Een minuutje later appt ze terug: ‘Bah, wat vreselijk. Ik zie je vanmiddag, succes.’ Een ‘aanrijding met een persoon’ zorgde ook die dag weer voor zuchtende, geïrriteerde reizigers, die niet of nauwelijks stil (kunnen) staan bij het gruwelijke dat er zojuist gebeurd is. Nee, want zij komen te laat op hun vergadering, of missen het eerste kwart van hun tentamen. Ik kan alleen maar denken: er is zojuist een leven verloren gegaan. En de wereld draait onherroepelijk gelijk weer door. Ik erger me bont en blauw aan de boze kreten en respectloze woordenwisselingen na zoiets tragisch als dit. Een beetje meeleven, vriendelijkheid en het vermogen wat meer te voelen zouden de treinreizen een stuk mooier maken, en het treinpersoneel een hart onder de riem steken. Begrijpelijk is hoe onpersoonlijk het klinkt, wanneer de stem van de machinist de gangen vult met de woorden: ‘Er heeft zojuist een aanrijding met een persoon plaatsgevonden,’ en veel mensen beseffen daardoor niet dat er écht iemand is omgekomen een paar minuten geleden. Maar geloof mij, over de uitkomsten van de vergadering wordt je wel bijgepraat, die presentatie doe je op een later moment en je zult 25 minuten extra krijgen voor dat gemiste tentamen. De wereld zou absoluut een stukje fijner worden als we in plaats daarWvan een beetje menselijkheid en gepaste reactie zouden vertonen. MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 31
INTERVIEW
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 32
INTERVIEW
Een lach is ook een verdienste DOOR: ZOË MOSTAJIR
“Het is mijn kindje”, zegt Antje Rhijnsburger over stichting Wij Ruilen En Geven Weg. Ze is deze stichting gestart omdat ze zelf ooit in een scheiding terecht kwam. Hierdoor kwam ze alleen te staan met haar zoon. Samen met haar ex-man had Antje een eigen bedrijf, hierdoor had zij geen recht op de Voedselbank. Ze viel tussen wal en schip. Op dat moment dacht Antje: “Als ik ooit de kans krijg om iets op te zetten, dan ga ik mensen helpen die in dezelfde situatie als ik terecht zijns komen.” Toen ze bij haar huidige man kwam werd ‘Wij Ruilen En Geven Weg’ realiteit. Een maatschappelijk platform waar mensen spullen kunnen ruilen tegen boodschappen. Maar de stichting doet nog veel meer dan dat. Zo staat de koffie en thee altijd klaar en worden er activiteiten georganiseerd. ACTIVITEITEN
Wij Ruilen En Geven Weg komt aan geld voor uitjes door Stila, Stichting Stimulering Leefbaarheid Assen. Maar ook door de ondernemers van Assen. “Wij kunnen een keer per jaar bij Stila een bedrag aanvragen voor uitjes als een dag naar attractiepark Drouwenerzand of het sinterklaasfeest. Het kerstfeest doen we nu gedeeltelijk samen met de kerk. We hebben dan echt een kerstfeest met een band, snert, koffie en cake. Mensen kunnen dan een kerstpakket ophalen, maar kunnen ook blijven zitten en wat lekkers eten en drinken. Zodat ze een leuke kerst hebben en twee uur even geen sores hebben. Gewoon even lekker genieten van de muziek en gezelligheid. Vorig jaar gingen we met 35 kinderen naar Drouwenerzand, toen zat er een jongetje naast mij en die zei tegen mij: “Antje, dit is de mooiste dag van mijn leven”.
geen maatschappelijk hulp tegenop. Hier is iedereen gelijk, of je nou arm, rijk, geel, groen, zwart bent. Op donderdagavond komen een man en een vrouw uit het asielzoekerscentrum die wij hebben geholpen. Zij mogen officieel niet werken maar op donderdagavond komen ze hier en helpen ze ons. Zij zeggen dan: “zo kunnen wij wat terug doen.” Ze weten dat ze hier geaccepteerd worden.
‘‘IK BEN GEWOON HARTSTIKKE TROTS. HET IS MIJN KINDJE. IK VERDIEN ER NIKS MEE’’ VRIJWILLIGERS
Wij Ruilen En Geven Weg heeft momenteel zeventien vrijwilligers die voornamelijk in de winkel werken, maar ook achter de schermen, bijvoorbeeld als secretaris. Antje is aan haar vrijwilligers gekomen door mond tot mond reclame. “Het mooie is, je komt binnen en iedereen doet zijn ding. Ik ben gewoon hartstikke trots. Het is mijn kindje. Ik verdien er niks mee. Ik wil er niets aan verdienen. Weet je wat ik verdien? Als hier mensen binnen komen en helemaal in zak en as zitten en voor mij staan te huilen en ze gaan hier weg en ze lachen en ze zeggen: “dankjewel Antje.” Daar kan geen geld tegenop. En dat moeten mensen eens inzien, dat een lach ook een verdienste is.”
“ANDERS ZIT IK TOCH MAAR ALLEEN” HIER IS IEDEREEN GELIJK
“We hebben oudere mensen die gewoon voor de gezelligheid komen en een kopje koffie. Elke donderdag avond komt hier een vrouw van in de 90 met haar dochter en die zegt: “Antje, anders zit ik toch maar alleen.” Ze zit gewoon aan tafel en zo heeft ze haar contacten. Ook dat mensen hier binnen komen en niet durven te zeggen dat ze wat nodig hebben, maar even aan die koffietafel gaan zitten. Weet je wat het mooiste van die koffietafel is? Ze komen in gesprek met elkaar en kunnen elkaar advies geven. Daar kan MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 33
REPORTAGE
Shayenne vertrouwt op God voor een nieuwe kamer DOOR: SANEIKA MARTINA
Shayenne, een 22-jarige studente van de opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening aan de Hogeschool van Leiden is al lang op zoek naar een woonruimte in Den Haag. Ze moet vóór eind mei verhuizen. Het einde van het eerste schooljaar is bijna in zicht en voor sommige studenten is het een tijd van veel veranderingen.Verhuizen valt onder één van deze veranderingen. Buitenlandse studenten die naar Nederland komen gaan rond deze tijd van het jaar op zoek naar een woonruimte. Voor Shayenne, die uit Curaçao komt, is het niet makkelijk om een kamer te vinden. De SSH, een woningcorporatie die ongeveer 19.000 woningen voor jongeren en studenten bouwt en beheert, helpt onder andere buitenlandse studenten met het vinden van een woonruimte. De SSH heeft vestigingen in Amersfoort, Groningen, Maastricht, Rotterdam, Tilburg, Utrecht en Zwolle. Het hangt niet altijd van de SSH af of je een woonruimte vindt of niet. Je moet allereerst lang ingeschreven staan bij de SSH. Hoe langer je ingeschreven staat, hoe groter de kans dat je een woonruimte vindt. Je wordt soms bij hospiteeravonden door de bewoners van de woning gekozen, maar dan moet je net geluk hebben.
‘‘IK BEN EEN RELIGIEUS PERSOON EN GELOOF DAT GOD EEN SPECIALE KAMER OF STUDIO VOOR MIJ HEEFT’’ WONINGMAKELAARS
Je merkt dat veel mensen ook gebruik maken van makelaars om een woonruimte te vinden. Enkele bekende woningmakelaars zijn onder andere MaxxAanhuurmakelaar, Domica en DeWoningwinkel. Je moet bij deze woningmakelaars een eenmalig bedrag betalen bij het inschrijven. Deze makelaars helpen je onder meer met het plannen van bezichtigingen en ze houden ook regelmatig contact via de telefoon. Ze kijken naar je wooninteresses en gaan dan samen met jou, op zoek naar een geschikte woonruimte.
KAMER GEZOCHT
Op Facebook vind Je verschillende groepen waar je lid van kan worden om een geschikte woonruimte te vinden. Je moet een aanvraag sturen om lid te worden van zo’n groep. Bij deze MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 34
groepen wordt gepost over kamers, studio’s en appartementen die aangeboden worden. Je ziet berichten waarin iemand aangeeft wat hij of zij nu precies zoekt in een woonruimte. Ze plaatsen bijvoorbeeld dat ze iemand zoeken die religieus is, iemand die werkt, iemand die het leuk vindt om samen te dineren of iemand die lekker zijn of haar eigen ding doet. Op deze posts kan gereageerd worden. Er wordt bijna dagelijks gepost in deze groepen en je hoeft geen inschrijvingsgeld te betalen.
RELIGIEUS
“Het is natuurlijk een grote stad waar heel veel studenten op zoek zijn naar een kamer of een studio. Ik moet eind deze maand verhuizen, maar heb tot nu toe niks gevonden”, vertelt Shayenne teleurgesteld.. Ondanks deze situatie is ze rustig, omdat ze wel plekken heeftwaar ze tijdelijk kan blijven. “Ik ben een religieus persoon en geloof dat God een speciale kamer of studio voor mij heeft.”
‘‘HET FEIT IS DAT SOMMIGE MENSEN EEN SLECHT IMAGO VAN BUITENLANDERS HEBBEN, DAT ZORGT ER OOK VOOR DAT ZE ONS GEEN WONING WILLEN VERHUREN’’ SLECHT IMAGO
“Er is ontzettend veel vraag naar een kamer of studio. Ook moet je een lange tijd ingeschreven staan op een woningsite om in aanmerking te komen voor een woning. En dat is bij mij niet het geval”, zegt Shayenne. Ze kan ook nog een reden bedenken waarom het voor buitenlanders moeilijker is om woonruimte te vinden. “Het feit is dat sommige mensen een slecht imago van buitenlanders hebben, dat zorgt er ook voor dat ze ons geen woning willen verhuren.”
REPORTAGE
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 35
INTERVIEW
Ome DUO: Je beste vriend? DOOR: DANIQUE DELLEBARRE
Om je studietijd te kunnen betalen zijn er veel studenten die gebruik maken van het leenstelsel. Je leent hierbij een bepaald bedrag dat je later afbetaald,. Hiermee kun je je studie betalen of bijvoorbeeld op kamers gaan. Kamerlid Zihni Ozdill van GroenLinks vindt dat dit leenstelsel niet goed werkt. Hij vindt dat alle studenten de mogelijkheid moeten hebben om te studeren ongeacht je uit een arm gezin komt. Uit onderzoek van het CBS blijkt dat kinderen van ouders met een lager inkomen minder vaak zouden studeren.
Het leenstelsel is volgens Tom van de Brink van ISO (Interstedelijk Studenten Overleg) ook een oorzaak voor de stress die studenten ervaren. ‘’Je ziet dat mensen uit een lager socialer milieu meer leenangst hebben.’ ’ Door het lenen moet je volgens van de Brink zo snel mogelijk je studie afmaken, anders loopt de hoogte van je lening al snel op. ‘’Je ziet dat studenten druk opgelegd wordt om steeds meer te doen in een kortere tijd.’ ’ Maar wat vinden de studenten zelf er nou van. Is het leenstelsel volgens hun nou wel zo negatief? Is Ome DUO hun beste vriend? Een aantal studenten die lenen en een aantal studenten die niet lenen spraken hun mening uit..
Naam: Nik Lemmink Leeftijd: 20 Studie: Belastingrecht Leent: Wel Naam: Leon Huizinga Leeftijd: 21 Studie: Geneeskunde Leent: Wel Naam: Evelien Besselink Leeftijd: 20 Studie: Toegepaste Psychologie Leent: Wel
Naam: Anouk Zeeven Leeftijd: 19 Studie: Studeert niet Leent: Niet
Naam: Ralph Boekema Leeftijd: 20 Studie: Bedrijfskunde Leent: Wel Naam: Anne Luinge Leeftijd: 19 Studie: Studeert niet Leent: Niet MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 36
INTERVIEW WAAROM LEEN JE (GEEN) GELD?
Nik: ‘’Ik leen omdat ik anders niet kan rondkomen. Daarnaast wil ik een leuk leven naast studeren. Ik kan niet full time werken.’ ’ Anouk: ‘’Ik leen geen geld. Ik studeer niet dus ik kan niet lenen en ik werk genoeg zodat ik goed rondkom.’ ’ Anne: ‘’Ik leen geen geld. Ik studeer op dit moment niet en daarnaast werk ik fulltime.’ ’ Leon: ‘’Ik leen om elke maand rond te kunnen komen. Daarnaast leen je nu nog rentevrij wat nog wel enigszins voordelig is. Ook kan je het over een hele lange tijd terugbetalen, 30 jaar denk ik?’’ Evelien: ‘’Ik leen omdat we geen studiefinanciering krijgen en omdat ik gewoon mijn kamer moet betalen. Vooral dus voor huur en studiegeld uiteindelijk.’ ’ Ralph: ‘’Ik leen omdat ik niet genoeg werk om zonder te kunnen. Daarnaast vinden mijn ouders en ik het prima dat ik leen.’ ’
ERVAAR JE STRESS DOORDAT JE GELD MOET LENEN?
Nik: ‘’Nee, want de regels zijn best wel soepel, het is meer een zorg voor later. Ik word later gewoon tantoe rijk haha!’’ Leon: ‘’Nee totaal niet. Je hebt dus lang genoeg de tijd om het terug te betalen. Daarnaast heb ik ook wel vertrouwen in mijn toekomstperspectief.’ ’ Evelien: ‘’Ik leende eerst wat meer dan nu maar ik kreeg daar echt wel stress van. Ik dacht dat als ik een hoog bedrag leen, dan zou ik over een paar jaar gewoon hele hoge schulden hebben. Ik denk wel, elke student leent dus dat komt vanzelf echt wel goed.’ ’ Ralph: ‘’Ik leen omdat mijn ouders en ik het prima vinden en daarom ervaar ik geen stress. Hierdoor ben ik ook niet echt bezig met een eventuele studieschuld.’ ’
GROENLINKS WIL WEERSTAND BIEDEN TEGEN HET HUIDIGE LEENSTELSEL WAT VIND JE DAARVAN?
Nik: ‘’Ik ben ook tegen het huidige leenstelsel maar er moet wel iets beters voor in de plaats komen. Ik baal vooral van het feit dat het geld zou worden geïnvesteerd in het onderwijs en dat is niet echt gedaan. Daarnaast wil de regering de rente weer omhooggooien wat ook alleen maar nadelig is voor studenten.’ ’ Anouk: ‘’Geweldig want er moet duidelijk een andere oplossing komen. Dit betekent dus wel dat ze iets anders moeten verzinnen. Mensen moeten alle mogelijkheden hebben om te kunnen studeren.’ ’ Anne: ‘’Niet goed, onderwijs moet toch gefinancierd worden. Misschien komt dat ook omdat ik nu nog jong ben en ik me niet goed kan voorstellen dat je daar stress van zou kunnen hebben.’ ’ Leon: ‘’Ik vind het goed dat ze het hogere onderwijs toegankelijker willen maken voor iedereen. Iedereen zou de kans moeten krijgen om te kunnen studeren als zij hier de potentie voor hebben. Dit zorgt ook voor een hoger opgeleid Nederland.’ ’ Evelien: ‘’Ik vind dat persoonlijk heel goed want ik ben het er niet mee eens hoe het nu is. Mijn zus zat nog wel in de generatie van studiefinanciering en ik denk gewoon dat je nu totaal niet gestimuleerd wordt om door te studeren. Je moet eigenlijk gewoon extra veel geld betalen wat je niet hebt en vervolgens met bijvoorbeeld het zoeken van een huis in de problemen komt.’ ’ Ralph: ‘’Ik ben het er mee eens maar het is wel een beetje mosterd na de maaltijd voor onze generatie.
Het huidige leenstelsel is relatief nieuw en de regering wil het nu alweer veranderen. Had het dan zo gelaten denk ik dan… Wij hebben er nu helemaal niks meer aan en zijn op geen enkele manier gecompenseerd. Er was even sprake van een tegemoetkoming van 1000 euro, maar daar heb ik ook nooit meer iets van teruggezien. Het voelt oneerlijk!’’
WAT ZOU ER VOLGENS JOU EEN BETERE OPLOSSING ZIJN?
Nik: ‘’Even denken, misschien ben ik wel voor een basisbeurs naar draagkracht. Dus dat als ouders niet veel geld verdienen dat het versoepeld wordt. Als je uit een ander milieu komt krijg je waarschijnlijk minder geld van je ouders. Daar zou je dan criteria voor moeten verzinnen. Er zijn vast slimme mensen die daarvoor dingen kunnen verzinnen. Maar geld krijgen van de overheid vind ik niet zo’n goed idee. Het is al heel lief dat wel geld mogen lenen. Ik vind vooral dat de overheid meer bezig moet houden met de dingen daar omheen zoals kwaliteit van onderwijs en huisvesting.’ ’ Anouk: ‘’Het is perfect zoals het gaat bij mbo: je mag en bepaald bedrag lenen dat je niet hoeft terug te betalen. Dit motiveert studeren op een hoger niveau.‘’ Anne: ‘’Mij lijkt een goede oplossing dat je binnen een bepaalde tijd je studie moet afronden. Als je dit doet, hoef je het niet meer terug te betalen. Net zoals bij ov.’ ’
‘‘Het CPB schat de gemiddelde studieschuld ongeveer van 21000 euro tot 24000 euro’’ Leon: ‘’Dat vind ik een lastige vraag, omdat ik niet weet wat realiseerbaar is. Natuurlijk zou het mooi zijn als de studiegift weer terugkomt, hoewel dat de staat veel geld zal gaan kosten. Misschien een lage studiegift, met de kans om nog rentevrij te lenen? Het is dan ergens je eigen verantwoordelijk om niet een te hoge schuld op te bouwen.’ ’ Evelien: ‘’Dat zou ik echt niet zo goed weten. Ik denk misschien wat mindere investeren in andere dingen waar nu in wordt geïnvesteerd. Maarja ik vind gezondheidszorg ook wel heel erg belangrijk. Het zou lastig zijn om hier iets aan te doen maar het zou wel chill zijn als ze er wat aan gaan doen.’ ’ Ralph: ‘’Ik denk dat we op zoek moeten naar een middenweg. Wij mogen van geluk spreken dat iedereen de kans heeft om te studeren en dat sommigen van ons dat gratis hebben mogen doen. Nu heeft ook iedereen de kans om te studeren, maar word je later wel afgerekend met een hoge studieschuld. Menig student houdt er geen rekening mee en leent lachend maximaal zonder te beseffen dat ze het allemaal terug moeten betalen en dat ze een geregistreerde schuld hebben. Mijn advies is dan ook om weer een lagere basisbeurs in te voeren. Daarnaast zou ik de huidige en toekomstige studenten voorzien van een goedevoorlichting over hun toekomstige studieschuld.’ ’ MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 37
INTERVIEW
SPORT
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 38
INTERVIEW
“Je maakt die ellende mee en dan wil je er wat aan doen“ DOOR: NAOMI VAN ASPEREN
Zes keer de Alpe d’HuZes op. Dat is wat de vijftigjarige Bert Fledderus begin juni gaat doen. Door zijn deelname aan de befaamde tocht haalt hij geld op voor KWF. “Meer dan zes keer de berg op is echt onmenselijk”, weet hij uit eerdere ervaringen. De Drontenaar doet voor de vijfde keer mee. “We staan rond drie uur ‘s nachts op, dan eten we op een nuchtere maag al een bord pasta en zorgen we ervoor dat om half vijf aan de start staan. Soms duurt het nog een half uur voordat we daadwerkelijk mogen starten. Om de twee en een half uur ga ik omhoog. Als ik boven ben, heb ik een kwartier de tijd om te eten, voordat ik weer naar beneden ga. De officiële telling gaat tot maximaal zes keer. Vaker dan zes keer de berg op is echt onmenselijk. Het is de bedoeling dat je met de laatste beklimming voor acht uur ’s avonds boven bent. Ik heb één jaar gehad waarbij ik precies om 5 voor 8 boven was. Ik heb toen 17 uur lang op de fiets gezeten.
“NA DIE VIER KEER DAT IK MEEGEDAAN HEB, BLEEF HET GEWOON JEUKEN OM WEER MEE TE GAAN DOEN“ Als voorbereiding op de Alpe d’HuZes moet je echt veel kilometers maken. Het hoeft niet hard te gaan, maar je moet duurconditie opbouwen. Je moet tochten van 100 tot 150 kilometer maken. Ik doe dat drie dagen in de week. De bergen ontbreken in Nederland. Je kunt het beste tegen de wind in fietsen. Toch is dat niet altijd genoeg, daarom gaan we soms een week naar een plaats zoals Mallorca, daar heb je wel bergen. Omdat je zoveel inspanning toont en kilometers berg opwaarts fietst, had ik me de eerste keer dat ik mee deed echt gedacht dat ik de volgende dag helemaal gaar en kapot zou zijn. De volgende dag gooide ik mijn benen over de rand van het bed en ik voelde me zo fris als wat. Er was helemaal niks aan de hand. De beste tip is de training, je moet gewoon zorgen dat je goed getraind bent.”
Iedereen zit daar met dezelfde gedachte. Allemaal om geld te verzamelen voor het goede doel. Natuurlijk is er een groot saamhorigheidsgevoel. Mijn eigen vader is aan kanker overleden, net zoals mijn schoonvader. Het speelt wel mee tijdens het fietsen. Je maakt die ellende mee en daar wil je wat aan doen. De vrijwilligers zetten ’s nachts in alle bochten herdenkingskaarsjes neer. Dat is indrukwekkend om te zien. Bij de eerste beklimming is het stikdonker, je fietst tussen de kaarsjes door. Het is dan zo ontzettend koud, vooral tijdens de eerste afdaling. Ik heb weleens zulke koude handen gehad, dat ik amper meer kon remmen.
“IEDEREEN ZIT DAAR MET DEZELFDE GEDACHTE. ALLEMAAL OM GELD TE VERZAMELEN VOOR HET GOEDE DOEL” Na die vier keer dat ik meegedaan heb, bleef het gewoon kriebelen om weer mee te gaan doen. En afgelopen paar jaar kwam het er gewoon niet van, om wat voor een reden dan ook, en nu moest het gewoon weer gaan gebeuren. Qua fietsen heb je nu ook een doel om extra te trainen, want je weet gewoon, in juni moet je zes keer die berg op en dat gaat niet vanzelf. MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 39
REPORTAGE
Cambuur zal volgend seizoen weer een poging gaan wagen DOOR: YUSTIN KATOEN
SC Cambuur speelde in eigen huis met 1-1 gelijk tegen De Graafschap in de halve finales van de play-offs om promotie naar de Eredivisie op zondagavond 19 mei. De doelpunten vielen vlak na elkaar en precies voor rust op naam van Furdjel Narsingh en Robin Maulun. De Friezen eindigden de wedstrijd echter met tien man nadat Emmanuel Mbende in de 47ste minuut een rode kaart ontving. Daarna was het eigenlijk alleen nog maar tegenhouden geblazen voor Cambuur. Dat lukte aardig, waardoor de kansen op promotie naar het hoogste niveau nog springlevend waren. Hoofdverantwoordelijke hiervoor was doelman Xavier Mous, die een uitstekende wedstrijd keepte. Echter ging Cambuur de woensdag daarna onderuit op De Vijverberg: het werd 2-0 voor De Graafschap. Dat Cambuur überhaupt in de play-offs stond was al een prestatie op zich. De topscorer van de ploeg, Kevin van Kippersluis, maakte slechts tien doelpunten. Pas in de laatste weken van de competitie werd een plekje afgedwongen toen onder andere concurrenten als Roda JC en MVV Maastricht punten lieten liggen. Daarmee waren de Leeuwardenaren de laagst geplaatste ploeg die deelnam aan de nacompetitie.
“DIE PENALTY WAS TOCH HELEMAAL GEEN HANDSBAL!” Een dag na de thuiswedstrijd tegen De Graafschap trainden de reserves apart van de selectie op het hoofdveld van het Cambuur Stadion. Een handjevol toeschouwers was afgekomen op de training. Vrijwel allemaal gepensioneerde mannen, wat niet gek is gezien de aanvangstijd: maandagochtend om half elf. Omdat Cambuur niets te verliezen had was de training losjes en was er plek voor af en toe een dolletje. Het blijkt maar weer dat Cambuur een echte volksclub is als de supporters gewoon even langs de kant met de spelers praten over de wedstrijd van de dag ervoor. Onderling wordt er ook hevig gediscussieerd. “Die penalty was toch helemaal geen handsbal!”, zegt een man met een Fries accent. Hij refereert naar de strafschop die werd gegeven voor De Graafschap in de 65ste minuut van de wedstrijd. Een voorzet werd al dan niet onbewust geblokt door Issa Kallon met de handen langs het lijf. De penalty die daarop volgde werd niet al te overtuigend binnen geschoten waardoor Mous kon keren. MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 40
Opvallend aan dit tweeluik was het feit dat de trainer van De Graafschap volgend seizoen dezelfde functie gaat bekleden bij Cambuur. Henk de Jong is de naam, die in de periode tussen 2014 en 2016 ook al de club leidde toen ze in de Eredivisie actief waren. De huidige trainer René Hake zal komende zomer vertrekken naar Jong FC Utrecht. De kans was dus redelijk aanwezig dat Henk de Jong ook komend seizoen niet in de Keuken Kampioen Divisie, maar een klasse hoger actief zal zijn met Cambuur. Die droom ging woensdagavond dus in rook op. Volgend seizoen zullen de herten weer een poging gaan wagen om terug te keren in de Eredivisie. Aan Hakes gedrevenheid viel niet af te leiden dat hij volgend seizoen geen trainer meer is in Friesland. Hij coacht hevig, waaronder af en toe in het Engels, en zet de spelers op hun plek wanneer ze hun taken niet uitvoeren. Gezien de grote delegatie aan buitenlandse spelers was Hake ook wel genoodzaakt om Engels te spreken. Met eerder genoemde Kameroener Mbende, de Fransen Sambissa en Maulun en de Let Andrejs Ciganiks is er afgelopen seizoen een aardig vreemdelingenlegioen binnengehaald. Cambuur hoefde eigenlijk ook helemaal niet te promoveren. Er zat totaal geen druk op de ploeg, maar de supporters zagen het wel zitten. “Het zou toch top zijn als we volgend seizoen weer tegen Heerenveen, Feyenoord en Ajax spelen.’ ‘Moeten we wel eerst De Graafschap verslaan”, reageerde een man met een sigaret op zijn lip. ‘Je hebt die boeren gister toch wel zien spelen, die kunnen er met een man meer niet eens doorheen komen.’ Dat laatste viel ook zeker op. Misschien dat dat juist wel kwam door goed verdedigend werk van Cambuur. De ploeg was het afgelopen seizoen dan ook moeilijk te verslaan. Hake trainde daar zichtbaar op, als hij een oefening uitzette waarbij het van belang is dat de steekbal tussendoor door twee spelers in een middengebied moet worden onderschept. Precies dat is hetgeen wat je moet zien te voorkomen als je met een man minder op het veld staat, de steekbal tussendoor, waardoor de aanval van de tegenpartij als een speer op doel af kan gaan. Vrijwilligers bliezen de tribunes met bladblazers vrij van plastic bekers, puntzakken patat en kartonnen dienbladen die ook op het veld waren gegooid. Het was nog al een beladen wedstrijd in Leeuwarden. Als dat komend seizoen weer het geval zal zijn bij de thuiswedstrijden, dan is Cambuur wederom een serieuze kandidaat om te promoveren.
REPORTAGE
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 41
INTERVIEW
“Opgeven is voor mij geen optie”
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 42
INTERVIEW
Jarno loopt zonder ervaring een halve marathon DOOR: DANIËLLE NABERMAN
Van nooit sporten naar een halve marathon binnen twee maanden. Klinkt onmogelijk, maar pabostudent Jarno (18) traint er hard voor. Na het lesgeven voor de klas is hij al lopend door de polder van de Kamperzeedijk te vinden. In juni gaat hij de halve marathon in Zwolle lopen. Dit terwijl hij, naast het verplichte gymrondje op de middelbare school, vrijwel geen hardloopervaring heeft. HOE KWAM JE OP HET IDEE OM MEE TE DOEN AAN EEN HALVE MARATHON?
“Ik ben al een aantal keer gewoon begonnen met hardlopen en elke keer als ik bezig was dacht ik, waarom ben ik nu aan het lopen? Altijd stopte ik na een tijdje weer met lopen en door hieraan mee te doen moest ik wel. Ik wilde een uitdaging, als ik weer gewoon zou gaan lopen wist ik dat ik binnen een paar weken weer zou stoppen. Toen vroeg een jongen uit de buurt of ik nog de halve marathon ging lopen en heb ik toegezegd. Hij is alleen nogal een doordouwer en heeft mij daarna gewoon opgegeven. Dat vond ik wel prima, anders had ik het waarschijnlijk toch niet zelf gedaan.”
JE BENT VOOR DE HALVE MARATHON AAN HET TRAINEN, HOE BEVALT HET? “In het begin kwam ik er heel lastig in. Ik dacht van, dat lukt vast wel. Kennissen van mij hebben namelijk de marathon in één keer gelopen. Dat gaf voor mij vertrouwen dat een halve marathon wel zou moeten kunnen. Helemaal onervaren ben ik ook niet, vroeger heb ik wel eens vijf kilometer gerend. Een tijdje terug begon ik daarom ineens met tien kilometer achter elkaar en dat ging prima. Vanaf daar ben ik twee keer in de week een aantal kilometer verder gaan lopen. Maar zoals vandaag heb ik 17 kilometer gerend en dan is het wel zwaarder dan verwacht. Het moment van de halve marathon komt steeds dichterbij en ik kan nog steeds geen 21 kilometer achtereen lopen.”
HEB JE SPIJT VAN DE KEUZE OM JE OP TE LATEN GEVEN?
“Nee, ik vind het heel gaaf dat ik het ga doen. De stok achter de deur werkt wel, anders had ik het nooit gedaan. Want die 5 kilometer die ik eens in het jaar rende was voor mij wel prima, het hoefde echt niet verder. Het voorbereiden op de run is meer mentaal, fysiek ben ik wel sterk genoeg. Ik ben nog jong en heb voldoende spiermassa. Tijdens het lopen kan ik na tien kilometer een mentaal inkakmoment hebben waar ik mezelf dan afvraag wat nou eigenlijk aan het doen ben. Op dat moment moet ik mij voorbereiden. Daarom ren ik steeds iets verder dan dat ik kan zodat ik wel door moet. Want, opgeven is voor mij geen optie.”
“HET KAN ME DAN OOK NIET TEGENVALLEN, DAT IK DENK VAN, SHIT” HOEVEEL VERTROUWEN HEB JE ERIN DAT HET GAAT LUKKEN? “Wat ik dus heb gehoord is dat als je 18 kilometer kunt lopen, je ook de halve marathon aankunt. Ik vind het wel belangrijk dat ik dan daadwerkelijk die 18 kilometer goed kan lopen. Die 17 kilometer van vandaag was dan met moeite, maar die moeite moet er dan niet meer zijn. Door nu al zulke lange afstanden te lopen ben ik gewend geraakt aan hoe ver het is. Het kan me dan ook niet tegenvallen, dat ik niet denk van, shit.”
WAT IS NA DEZE HALVE MARATHON JE VOLGENDE DOEL?
“Dat weet ik nog niet. Van anderen hoor ik dat lopers steeds sneller een marathon willen lopen. Zelf heb ik het idee dat dit een once in a life time is, ik ben echt niet zo sportief. Het is een uitdaging voor een keer wat ik heel leuk vind. Deze halve marathon bleef altijd al wel in mijn achterhoofd hangen. Ik ga vast nog wel iets anders doen, maar dat moet dan echt op mijn pad komen. Ik ben echt geen avonturier, dus het is niet dat je mij ooit de Mount Everst zal zien beklimmen.”
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 43
INTERVIEW
Een dansopleiding: “Ik blijf altijd dansen.” DOOR: NIENKE GARRITSEN
Nino Bults (18) danst al zowat elf jaar en probeert daar zijn toekomst van te maken, dit doet hij via de Artiest Dans Urban opleiding. Deze opleiding is via het ROC Rijn IJssel in Arnhem te volgen en is MBO-niveau 4. Ik sprak hem over wat hij allemaal leert op deze opleiding en zijn toekomstbeeld. HOE BEN JE BIJ HET DANSEN ZELF TERECHT GEKOMEN?
“Via een lokale advertentie van een breakdance les ben ik echt begonnen met dansen, daarnaast keek ik altijd naar dansers op televisie en vond ik dat heel gaaf en inspirerend.”
EEN DANSOPLEIDING, HOE BEN JE DAAROP TERECHT GEKOMEN? “Ik dans ondertussen al bijna elf jaar en ben er altijd mee bezig geweest sinds ik jong was. Naast mijn HAVO heb ik een vooropleiding in Amsterdam gevolgd waardoor ik in jaar twee kon doorstromen naar mijn huidige opleiding.”
IS DIT DE ENIGSTE DANSOPLEIDING DIE ER IS?
“Nee, je hebt ook dansopleidingen bij bijvoorbeeld het Creative College in Utrecht of op het AHK Amsterdam. Volgens mij nog wel meer zelfs.”
“HET UITEINDELIJKE DOEL IS DAT IK ALS PROFESSIONELE DANSER WERKZAAM KAN ZIJN IN HET ARTIESTENVELD” WAT LEERT DEZE OPLEIDING JE?
“Het uiteindelijke doel is dat ik als professionele danser werkzaam kan zijn in het artiestenveld. Ik leer verschillende dansstijlen en veel verschillende choreografieën, daarnaast krijgen we ook les in mindset en krijgen we krachttraining.”
GEEN THEORIELESSEN DUS?
“Oh dat ook wel gewoon, ik volg bijvoorbeeld gewoon Nederlands en heb ook les in ondernemerschap. “
IS HET EEN GROTE OPLEIDING?
“Nee het is eigenlijk een best wel exclusieve opleiding, er is één klas van dertig man per jaar.”
EN BEVALT DE OPLEIDING EEN BEETJE?
“Ja! De opleiding bevalt me echt heel goed.” MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 44
WAT VOOR EEN TYPES LOPEN ER NOU PRECIES ROND ALS JE NAAR JE MEDELEERLINGEN EN LERAREN KIJKT?
“De leerlingen zijn eigenlijk heel divers en voor de docenten geldt hetzelfde. Ik denk zelf dat dit komt omdat we allemaal individuele artiesten zijn en onze eigen manier hebben om onze expressie te laten zien.”
INTERVIEW
EN DANSEN IS HELEMAAL JE TOEKOMST?
“Ja dat hoop ik natuurlijk wel. Het is moeilijk te zeggen als ik dit altijd blijf doen omdat ik nooit weet of ik ooit een blessure ga krijgen of er wat anders gebeurd. Maar als het aan mij ligt wil ik zolang mogelijk blijven dansen.”
“ER ZIJN WEINIG MENSEN DIE ECHT GOED DANSEN EN DAN OOK NOG EEN PROFESSIONELE OPLEIDING ERNAAST HEBBEN” SCHAT JE DE BAANKANS GROOT VOOR JEZELF?
“Ja, er zijn weinig mensen die echt goed dansen en dan ook nog een professionele opleiding ernaast hebben. Doordat ik dit wel heb vergroot ik mijn baankans voor later wel.”
BEN JE NAAST JE OPLEIDING OOK NOG MET DANS BEZIG?
“Yes! Als bijbaan geef ik dansles in Zwolle, dit doe ik voor twaalftot en met achttienjarigen. Ik geef ze les in Hiphop Choreografie. Op het moment heb ik twee groepen die ik les geef. Het is super om te doen en er hangt een hele chille, energierijke vibe. De leerlingen werken allemaal ontzettend hard maar toch is er een ontspannen sfeer waarin genoeg grappen gemaakt worden. We hebben ondertussen een paar shows gegeven met zijn allen, niet vaak maar af en toe mogen we eens optreden.”
“IK KENDE DE EIGENAAR VAN DIE DANSSCHOOL PERSOONLIJK, DAARDOOR HEB IK ER EEN BAAN WETEN TE BEMACHTIGEN” EN HOE KOM JE AAN DIE BIJBAAN?
“Ik kende de eigenaar van die dansschool persoonlijk, daardoor heb ik er een baan weten te bemachtigen.”
DUS JE HELE LEVEN DRAAIT EIGENLIJK OM DANS? “Zo goed als, maar dat bevalt erg goed!”
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 45
COLUMN
Bijzondere bijbaan: reisleider DOOR: ZOË MOSTAJIR
Als ik mensen vertel dat ik al drie zomers heb doorgebracht in het buitenland als reisleider, kijkt het gros mij nogal wazig aan.Vervolgens krijg ik verschillende vooroordelen naar mijn hoofd geslingerd als “Reisleider? Dus jij bent de hele zomer gratis op vakantie?” of “Dat is dus de hele zomer zuipen?”. Maar reisleider zijn is meer dan alleen maar dronken aan de bar hangen en op het strand liggen. WAAR HET ALLEMAAL BEGON
In de zomer van 2015 ging ik voor het eerst alleen op vakantie met mijn vriendinnen. Net als de meeste 17-jarigen werd het de Spaanse badplaats Lloret de Mar. Na een helse busrit van achtien uur arriveerden we om 07:00 uur ’s ochtends in het dorp. We werden ontvangen door onze reisleiders om vervolgens een volledige presentatie te krijgen over het Las Vegas van Europa. Ik was direct betoverd door dit verkooppraatje en wilde alles met deze fantastische reisleiders gaan beleven. Tijdens de kroegentochten en feesten zag ik ze overal, de altijd vrolijke en energieke reisleiders. Toen wist ik het, ik wil dit ook.
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 46
DE ROLLEN OMGEDRAAID
Een jaar later stond ik als 18-jarige weer op dezelfde plek, maar dan zelf als reisleider. Met knikkende knieën ontving ik die zomer duizenden feestgangers, ging ik honderden keren naar de luchthaven en liep ik tientallen kroegentochten. Die zomer sliep ik weinig en dronk ik veel. Ik huilde vaak en lachte nog vaker, ik leerde mijn eigen was doen en heel veel mensen kennen. Na twee maanden kwam ik volledig uitgeput thuis met honderden herinneringen en met de gedachte, dit NOOIT weer.
OF TOCH WEL?
Het was december toen DE mail kwam. Of ik nog een zomer als reisleider kwam werken. Maar natuurlijk. Al mijn twijfels over nog een zomer waren na een week al verdwenen. De waarschuwing die ik kreeg over dat het werk zeer verslavend is klopte volledig. En ondertussen ga ik deze zomer voor de vierde keer naar een bestemming.
BESTE BAAN OOIT
Elke zomer geniet ik van maanden lang elke dag zon. Collega’s worden familie, ik leer ontzettend veel mensen kennen, sluit vriendschappen, leer mijzelf nog beter kennen, kom erachter wat hard werken en wat ultiem genieten is en zorg ik ervoor dat duizenden jongeren een geweldige vakantie hebben. Reisleider, de Wbeste bijbaan ooit.
COLOFON
MEI/JUNI 2019 | REDACTIE JN1G 47
“IK HAD EEN KOGELVRIJVEST AAN MOETEN TREKKEN BIJ NADER INZIEN.� BLZ. 29
DISCLAIMER Deze productie is gemaakt door studenten van de opleiding Journalistiek van Hogeschool Windesheim. Ondanks de zorg en aandacht die we besteden aan de samenstelling hiervan, kan de opleiding niet instaan voor de volledigheid, juistheid of voortdurende activiteit van de gegevens en de inhoud hiervan. Bij feitelijke onjuistheden mail ons via: journalistiek@windesheim.nl. Op de inhoud van dit platform rust auteursrecht. Zonder toestemming van de opleiding mogen de werken niet openbaar gemaakt of verveelvoudigd worden.