Unboxed magazine web

UNBOXED GEEN GRENZEN AAN IDENTITEIT

De feminist van vandaag is intimiderend 26 ‘‘Ze denken dat je geen hockey kan spelen als je homo bent’’ 22

De bruidegom in het bloemetjespak 29

EDITORIAL UNBOXED. Het woord zegt het al een beetje.

We stoppen elkaar allemaal in hokjes. Je bent geen mens, maar je bent homoseksueel, transgender, biseksueel, aseksueel en zo kunnen wij als redactie nog veel meer van deze nutteloze hokjes opnoemen. Want ja, het is nutteloos.

Het is nutteloos om elkaar te behandelen als ongelijken. Het is 2017 en nog steeds durven mensen niet openlijk voor hun seksualiteit en geaardheid uit te komen. Wij van UNBOXED vinden dat daar verandering in moet komen.

Met de verhalen die de redactieleden hebben geschreven willen we diezelfde hokjes waar we elkaar in stoppen doorbreken. We willen laten zien dat je niet ‘anders’ bent als je je niet

identificeert als heteroseksueel. Tijdens onze ‘missie’ om deze hokjes te doorbreken hebben we allemaal een reis gemaakt naar een andere stad, een ander land en een andere cultuur.

De redactieleden hebben een week mogen vertoeven in New York City, Rabat of Londen.

De mensen die we in deze steden hebben ontmoet hebben ons tijdschrift geïnspireerd. Deze mensen, die ieder zo zichzelf durven te zijn, zijn een voorbeeld voor deze mensheid. In dit tijdschrift lees je bijzondere verhalen uit binnenen buitenland, vind je onze eigen UNBOXEDSpotify lijst, onze eigen ervaringen met geaardheid en nog zoveel meer. Ga jij ons helpen om de hokjes te doorbreken?

- ANOUK TIMMER, HOOFDREDACTEUR UNBOXED

2 UNBOXED

INHOUD

29

10

22

44

34

6

OUT OF THE BOX

RABAT

6. ‘IK WIL HOUDEN VAN WIE IK WIL HOUDEN’

NEW YORK CITY

18. PROTEST 20. KLEURRIJKE JONGEREN IN DONKERE STRATEN 22. MEN ON ICE 26. DE FEMINIST VAN VANDAAG IS INTIMIDEREND 29. DE BRUIDEGOM IN EEN BLOEMETJESPAK

LONDON

40. STRAATKUNST EN QUEER KUNST: HET BREKEN VAN CONVENTIES

CHILLBOX

9. SPOTIFY PLAYLIST 12. FILMS EN SERIES 14. TRAVEL TIPS 44. FESTIVALS

MY BOX

8. NIENKE VAN DER WAL 13. ROELAND BOUW 32. BENTHE BRONKHORST 45. MELISSA WIJNJA

THEIR BOX

10. TRANSGENDER RICA DOMENIC 36. YOUTUBER FLEUR LIEFTINK 42. GAYPRIDE-ACTIVIST THIJS MARS 34. THE BOX OF FAME

UNBOXED 3

RABAT 4 UNBOXED

Rabat is de stad van lekker eten, gekleurde tegeltjes en gezellige mensen.

Het is een stad met veel historie en toeristische trekpleisters. Maar het is ook de stad van armoede, white privilege en beperkte mensenrechten.

UNBOXED 5

OUT OF THE BOX

Houssam:

‘Ik wil kunnen houden van wie ik wil’

Drie jaar celstraf en een geldboete: dat is de straf die in Marokko staat op homoseksualiteit. Hierdoor is het voor homoseksuelen heel lastig om te daten en om samen te wonen. Houssam, een biseksuele jongen uit Rabat, ervaart dit ook. Mensenrechtenorganisaties proberen zoveel mogelijk de situatie te verbeteren, maar kunnen zij wel voldoende doen?

“Ik heb veel geluk dat ik in Rabat woon, de mensen zijn hier redelijk open-minded”, vertelt Houssam in een luidruchtig café in het centrum van Rabat. “Toen ik klein was woonde ik in het zuiden van Marokko en daar was het heel anders. Mensen zijn er traditioneler en daardoor helaas minder tolerant.” Hij wist al snel dat hij daar weg wilde. In Rabat is het wel makkelijker om homoseksueel te zijn, maar je kan het nog niet openlijk zijn. Daardoor weet Hous-

“IK HEB GELUK DAT IK IN RABAT WOON, HIER ZIJN ZE OPEN MINDED”

sam zeker dat hij ooit naar het buitenland gaat. “Ik moet hier nog steeds oppassen op welke manier ik afspreek en welke mensen ik vertel dat ik bi ben. Ik wil graag naar het buitenland om een normale relatie te kunnen hebben.”

Het is in Marokko niet mogelijk om naar een gayclub te gaan, simpelweg omdat ze niet bestaan. Dates worden meestal via social media afgesproken. Vaak gaan ze uit in grotere groepen, omdat dat in Marokko normaal is. Een drankje doen met een andere man kan wel, maar je moet heel erg oppassen hoe je overkomt. “Ik hoop natuurlijk dat homoseksualiteit niet meer strafbaar is in de toekomst, maar een mooie eerste stap zou al zijn dat mensen overal net zo tolerant zijn als in Rabat en andere grote steden. Het is natuurlijk lastig om

dit te realiseren, omdat homoseksualiteit ingaat tegen het geloof. Er is een lange weg te gaat, maar ik denk wel dat dat ooit gebeurt.”

“HET IS VERBODEN OM MET EEN GROTE GROEP TE DEMONSTEREN” Uit onderzoek blijkt dat in elk land ongeveer drie tot vier procent van de bevolking homoseksueel is. Dat betekent dat in Marokko minimaal een miljoen homoseksuelen wonen. Dit is voor de mensenrechtenorganisaties reden genoeg om te vechten voor gelijkheid en acceptatie van al deze mensen.

6 UNBOXED

Benthe Bronkhorst

Verbod op demonstraties

Dat er nog een lange weg te gaan is, merkt Khadija Ryadia elke dag. Ze is mensenrechtenactiviste bij ‘Association Marocaine des Droits de Humains’ (AMDH). De organisatie is gevestigd in Rabat in een gebouw dat lijkt op een appartementencomplex.

De overheid heeft de organisatie verboden om publieke acties te voeren. “Dat maakt ons werk een stuk lastiger, maar we laten ons niet stoppen. We gaan door totdat de overheid ons begrijpt en steunt.”

“IK BEN NIET BANG GEWEEST VOOR DE REACTIE VAN MIJN VRIENDEN” Een van de verboden acties is het demonstreren. “Het is verboden om met een grote groep te gaan staan demonstreren met borden”, legt Khadija uit. “Wat ze ons echter niet kunnen verbieden is met een grote groep gewoon voor het parlementsgebouw te gaan zitten.” En dat is precies wat ze vaak doen. Op deze manier kunnen ze toch aandacht vragen voor bijvoorbeeld homoseksualiteit, feminisme en persvrijheid.

Volgens mensenrechtenorganisaties is het van het grootste belang om bewustzijn te creëren. “Dit moet vooral gebeuren door op school meer aandacht aan mensenrechten te besteden. De belangrijkste groep om te bereiken voor ons is de jeugd”, zegt Khadija. “Het veranderen van het schoolsysteem is een van de lastigste dingen die er is, omdat het door de overheid bepaald wordt.

Dat betekent dat we eerst de overheid achter ons moeten krijgen.”

Houssam heeft op zijn school vrij veel geluk. “De mensen met wie ik hier omga zijn lekker open-minded. Ik ben niet bang geweest voor de reacties van mijn vrienden.” Hij had al snel door dat hij kon zijn wie hij wilde zijn bij de mensen met wie

“MAROKKANEN ZIJN TEGEN GEWELD, MAAKT NIET UIT WAAROM”

hij omging. “Tuurlijk schreeuw ik het hier ook niet van de daken, maar mijn vrienden accepteren me zoals ik ben en hebben me nooit veroordeeld om mijn seksualiteit.”

Hij weet goed aan wie hij het wel en niet kan vertellen en voelt zich daardoor thuis op zijn opleiding.

Tolerantie

In Marokko heb je op papier vrij veel rechten, maar in de praktijk valt dit soms flink tegen. Dit komt niet alleen door het geloof, maar ook door de oude koning.

De nieuwe koning, Mohammed de Zesde, is een westers georiënteerde koning, die op een vrij progressieve manier regeert.

Zijn vader was een stuk conservatiever en regeerde met harde hand. Die manier van denken hebben nog niet alle burgers losgelaten. Uit onderzoek blijkt dat mensen in de jaren ‘80 toleranter zijn dan nu. Het grote verschil met nu is dat mensen zich nu durven te uiten.

Mensen moeten gaan praten over mensenrechten en in dit geval homoseksualiteit.

In sommige gevallen helpt de actualiteit de mensenrechtenorganisaties. Zo kon de AMDH ontzettend goed gebruikmaken van alle ophef over de aanhouding van twee mannen in Fez: “Het verhaal ging dat ze uit hun huis waren gehaald door een groep mannen en op straat in elkaar geslagen waren”, vertelt Khadija. “Dit gaat voor heel veel Marokkanen te ver. Ze zijn ontzettend tegen geweld, maakt niet uit waarom het gebruikt wordt.”

“Dit was een moment waarop wij als organisatie actie konden voeren.” Ze wisten dat op dat moment veel burgers verontwaardigd waren over de gang van zaken.

Daardoor konden ze meer actievoeren dan normaal. “Als de regering ons had gestopt, hadden ze een heleboel kritiek gekregen.

Daardoor hebben wij meer kunnen doen dan normaal. De wet bestaat nog, maar mensen praten er wel over, dat is voor ons al een hele stap.”

Arrestatie

Ook Houssam heeft ervaren hoe het is om als homoseksueel in aanraking te komen met de politie. “Ik was thuis samen met mijn toenmalige vriend. Opeens kwam de politie binnen om ons te arresteren. We schrokken ons helemaal kapot natuurlijk.”

Houssam en zijn vriend kregen te horen dat ze voor moesten komen, maar mochten wel weer naar huis. “We hebben ontzettend veel geluk gehad, de zaak werd zo vaak uitgesteld dat ze op een gegeven moment zijn

OUT OF THE BOX

gestopt met contact zoeken. Ik heb nooit voor de rechter hoeven te verschijnen.”

Hij is gek genoeg wel bereid om naar de gevangenis te gaan als het er ooit van komt.

“Dat klinkt heel raar, maar ik wil kunnen houden van wie ik wil en als ik daardoor ooit nog een keer met justitie in aanraking kom, dan is dat zo.”

Geloof

De reden dat homoseksualiteit in Marokko zo’n beladen onderwerp is, komt vooral door het geloof. Veruit de meeste Marokkanen zijn moslim. In de Koran staat dat homoseksualiteit verboden en een absolute zonde is. In de Koran staan volgens veel moslims veel verwijzingen naar het verbod op homoseksualiteit. Toch zijn er een aantal imams het niet eens met deze stelling.

Zij stellen vast dat er in veel van de verzen niet expliciet het woord homoseksualiteit genoemd wordt, maar dat het gaat om seks buiten het huwelijk. Dat is in alle vormen illegaal. Toch zijn veruit de meeste moslims ervan overtuigd dat God homoseksualiteit verboden heeft, waardoor het lastig is om de wet aan te passen.

Houssam is belijdend moslim. Toch is hij ervan overtuigd dat homoseksualiteit niet iets slechts is en dat je dat kan combineren met het geloof. “Ik geloof in een God, een hel en een hemel, maar ik geloof niet dat je als homoseksueel sowieso naar de hel gaat. Als ik een goed persoon ben, goed voor anderen en goed voor mezelf, ga ik naar de hemel. Ik zie niet dat houden van iemand van hetzelfde geslacht verkeerd is en dat ik mensen daar pijn mee doe of God beledig.”

“IK ZIE NIET DAT HOUDEN VAN IEMAND VAN HETZELFDE GESLACHT VERKEERD IS”

UNBOXED 7

BOX

NIENKE VAN DER WAL

MY

8 UNBOXED

Negentien jaar lang heb ik de beste opvoeding gehad die ik heb kunnen wensen. Ik ben ontzettend gelukkig en trots op mijn achtergrond en de normen en waarden die mijn ouders erin geboord hebben. Ik houd zielsveel van ze en zou nooit een oprecht negatief woord over hun en hun opvoeding kunnen schrijven. Toch blijft een aspect in mijn opvoeding mij achtervolgen en ik loop er vaak genoeg tegenaan: homoseksualiteit.

Nou is niemand bij ons thuis homoseksueel.

Maar er een goed gesprek over voeren gaat bij ons niet altijd van een leien dakje.

Als christen krijg ik al vaak genoeg vooroordelen naar mijn kop gegooid. Deze moderne wereld is streng voor ons en voor mij als gelovige. Het is iets wat hoort bij mijn identiteit, maar ook iets waar ik niet altijd hardop over kan praten. Want: ‘’Christenen mogen dit niet en christenen vinden dat verkeerd.’’ Toch vindt deze christen niet altijd alles verkeerd. Als christenjongere zal ik niet de enige zijn die wat moderner over bepaalde kwesties nadenkt. En dat botst wel eens met de traditionele opvoeding die mijn ouders hebben gehad.

Volgens mijn vader vertelt de Bijbel ons dat

‘’WAAROM DOE JE DAT TOCH ALTIJD, MOGEN DIE MENSEN DAN GEEN NORMAAL LEVEN LEIDEN?’’ homoseksualiteit ‘uit den boze is’. Officieel staat er alleen in de Bijbel dat je homoseksualiteit niet mag praktiseren. Je mag het dus wel zijn, maar je mag er niks mee doen.

Of terwijl: je mag alleen eenzaam sterven als homo of lesbienne. Als bij ons de tv aanstaat op zaterdagavond willen er wel eens beelden voorbij schieten die alles van deze wereld laten zien. Homoseksualiteit is daar een onderdeel van. Mijn vader kijkt dan altijd liever even weg. ‘’Waarom doe je dat toch altijd, mogen die mensen dan geen

normaal leven leiden?’’, heb ik wel eens in een boze bui geroepen. De discussie wordt zo altijd opgelaaid, maar nooit uitgesproken. ‘’Het is prima Nienke. Zo denk ik erover en zo denk jij over. Misschien moeten we dat maar accepteren.’’ Zeker weten, pap?

Het botst weleens. Ook tussen christenen onderling. Maar toch lijkt het niks uit te maken dat ik er anders over denk. Toch lijkt het nog steeds te botsen tussen mijzelf en de grote boze buitenwereld. Ik vind het echt moeilijk om altijd de vooroordelen te moeten accepteren. Het gevoel alsof ik net als iedereen moet zijn. Dat ik zo moet denken als de maatschappij denkt want: ‘anders ben ik een te strenge christen’’.

Het is echt een ‘pain in the ass’ om dat mee te dragen. Maar gelukkig ben ik niet alleen.

Hoewel mijn vader en ik botsen over het onderwerp homoseksualiteit, hebben hij en mijn moeder mij als christen wel een belangrijk ding geleerd: zorg voor de ander. Goed zijn voor elkaar. Homohaat zullen zij dan ook nooit accepteren. Geen enkele vorm van haat hebben zij mij ooit aangeleerd. En dat wil ik zo graag meegeven aan alle Nederlanders die door een venstertje naar christenen kijken: het is niet altijd hetzelfde. Respect voor de ander was een belangrijke levensles voor mij. Maar waarom heeft de ander dan geen respect voor mijn geloof ?

Overal in de wereld tonen we respect voor elkaar en voor elkaars identiteit. Maar toch lijkt het alsof het voor het christendom, het grootste geloof in de wereld nota bene, niet vanzelfsprekend is. Alsof het christendom zo groot is geworden dat we vergeten dat ook dat gerespecteerd moet worden. Het voelt goed om eens al die christenjongeren in Nederland, die ergens in de Randstad verscholen zitten achter de lesboeken, te laten zien en te laten horen.

Respect voor homoseksualiteit vind ik belangrijk. Respect voor anderen vind ik zo belangrijk. Hebben jullie dan ook respect voor mij?

CHILLBOX

UNBOXED 9

THEIR BOX

Rica

‘‘IK WIL NIET ALS EEN

In het verkeerde lichaam geboren worden; iets wat je je bijna niet kunt voorstellen. Toch overkwam het Rica Domenic (19). In 2016 kwam ze uit de kast als transgender vrouw. Want ze wil niks liever dan zichzelf zijn.

In 1998 werd Rica geboren in het lichaam van een jongen. Haar eerste jaren spendeerde ze in Haarlem, waarna ze met haar familie, bestaande uit haar Spaanse vader, haar moeder, broer en broertje, naar Spanje verhuisde. Hier heeft ze tot aan haar negende levensjaar gewoond. Toen de familie besloot om weer terug te verhuizen naar Nederland hebben ze een paar jaar in Hoofddorp gewoond.

Hun voorlopige eindstation is Almere. Dit is ook de stad waar Rica zichzelf en haar seksualiteit ontdekte. Op twaalfjarige leeftijd kwam ze, toen nog een jongen, uit de kast als homoseksueel.

Toch miste er nog iets. Geaccepteerd door familie en vrienden had Rica het gevoel dat ze nog niet helemaal zichzelf kon zijn. Het begrip ‘transgender’ creëerde een vaag beeld in haar hoofd. Veel informatie was er nog niet over bekend, maar het sprak haar aan.

De gedachte ‘misschien ben ik ook wel transgender’ nestelde zich in haar hoofd en ze begon zich te verdiepen in het onderwerp.

Toen ze het gevoel niet meer kon stoppen kwam ze, eind 2016, na jaren van onderdrukte gevoelens langzaam uit de kast als transgender. Haar broer, emotioneel nadat Rica haar verhaal had verteld, liet weten dat hij haar volledig zou steunen... Ook Rica’s vader en kleine broertje accepteren haar volledig. Voor haar moeder is het soms nog moeilijk om deze drastische verandering te accepteren. ‘’Ik beschouw het eigenlijk als iets volkomen normaals en ik hoop dat ze zo snel mogelijk haar transitie kan beginnen en op weg kan gaan naar de persoon die ze wil worden’’, vertelt Nigel Hoogendoorn, Rica’s beste vriend.

Om een geslachtsverandering te ondergaan moet je echt bewijzen dat je het wilt. Dit is een lang proces. Als je van de dokter een verwijsbrief krijgt, moet je vier tot vijf maanden wachten totdat je ‘aan de beurt’ bent. Dokters en psychologen gaan kijken hoe en wie je bent. Dit gebeurt tijdens maandelijkse gesprekken. Als je in een verkeerd lichaam zit is het een hel als je in de puberteit komt. Voor puberteitsremmers was Rica te laat. Hier heeft ze dan ook veel moeite mee gehad. Eind dit jaar hoopt ze te mogen beginnen met het slikken van hormonen. Dit is de eerste grote stap in haar

10 UNBOXED

THEIR BOX

Domenic

TRAVESTIET OVERKOMEN ALS IK OVER STRAAT LOOP’’ transitie van man naar vrouw. Ze is nerveus omdat haar lichaam, waar ze al negentien jaar in zit, zal veranderen. Toch overheerst enthousiasme, omdat ze eindelijk haarzelf mag zijn.

Om zo vrouwelijk mogelijk over te komen kleedt Rica zich zo vrouwelijk mogelijk. Ze heeft, in de tijd dat ze er openlijk voor uitkwam dat ze transgender is, een passie ontwikkeld voor make-up. “Ik wil niet als een travestiet overkomen als ik over straat loop’’, zegt ze.

Daarom draagt ze ook vaak een pruik. Op Rica’s paspoort staat nu nog haar oude naam. Wettelijk gezien is ze nog een man, maar ze wil wel graag als vrouw aangesproken worden. Haar oude naam is verleden tijd en daar wil ze ook niet meer over praten. Als ze aan de hormonen gaat mag ze haar paspoort veranderen. Aan het eind van 2017 kan ze dus hopelijk écht haar oude naam en geslacht achter zich laten.

Rica is vaak te vinden bij concerten. Muziek is iets waar ze veel geluk uit haalt. Ze is dan ook vaak zingend en dansend ergens te vinden. Mensen snappen niet altijd hoe en waarom iemand transgender kan zijn. Dit uiten ze in haat en onbegrip. Maar daar trekt Rica zich niet veel van aan. Ze wordt dan ook door haar vrienden omschreven als ‘zonneschijn’. De mensen die Rica zien hoe zij graag gezien wil worden zijn dan ook de mensen die haar het gelukkigst maken.

Met haar duizenden volgers op Twitter wordt ze gezien als een inspiratie voor velen. Haar verhaal geeft een stem aan de mensen die voorheen nooit een stem hadden. Het voorbeeld, dat zij miste toen ze zelf op een zoektocht naar haarzelf was, is zij nu voor anderen. Ze deelt haar verhaal dan ook openlijk op het social media-platform. Het onbegrip van mensen op het internet hoeft ze zelf niet eens tegen te gaan. Haar volgers en vrienden komen met harde opmerkingen voor haar op, want van iemand die zo sterk en bijzonder is als Rica blijf je af. En ze hoeft er ook helemaal niet op in te gaan, want ze weet zelf heel goed wie ze is en wat ze wil en dat heeft ze geaccepteerd. Dit is ook een van de redenen waarom ze zo’n inspiratie is voor jonge meisjes en jongens die de zoektocht naar zichzelf nog moeten beginnen.

Voorlopig zal Rica nog in Almere blijven wonen, waar ze haar ervaring met transgenderisme zal blijven tweeten. Waar ze zal blijven inspireren. En waar ze mensen, die zelfs in 2017 onbegrip kunnen hebben voor iets wat eigenlijk heel mooi is, kan laten zien dat jezelf kunnen zijn het onbegrip overheerst.

Profiel:

Naam: Rica Domenic Bernal Geboortedatum: 18 mei 1998 Geboorteplaats: Haarlem Nationaliteit: Spaans / Nederlands Woonplaats: Almere Vaak te vinden bij: Concerten Passie: Muziek

UNBOXED 11

CHILLBOX

FILMS + SERIES De zomer komt er weer aan en dat betekent films, series en nog meer films. Wij hebben de beste LGBTQ+-films voor jullie op een rijtje gezet. Zo hoef jij je deze vakantie geen seconde te vervelen!

Series top 5: 1. Orange Is the New Black: Piper Chapman belandt in de vrouwenbajes door een misdaad uit haar verleden.

2. Modern Family: Het leven van een normaal, alledaags gezin met twee vaders en hun adoptiekind Lilly.

3. Skam: Noors tienerdrama met een van de meest realistische coming-outverhalen die je ooit hebt gezien.

4. Please Like Me: Een cynisch en vertederende comedy over de vele struggles van een Australische homo.

5. RuPaul’s Drag Race: America’s Next Top Model voor drag queens: hysterischer en gayer dan ooit tevoren.

Films top 5: 1. Blue Is the Warmest Color: Frans drama waarin Adèle verliefd wordt op een meisje met blauw haar.

2. Jongens: Een coming-of-age film over twee sportende tienerjongens die een zomerliefde beleven.

3. Holding the Man: Twee Australische jongens zijn gelukkig, totdat aids daar een einde aan maakt.

4. Brokeback Mountain: Een Amerikaanse western over twee homoseksuele cowboys.

5. Boy Meets Girl: In een klein Amerikaans stadje is een transgender vrouw op zoek naar de liefde.

RuPaul’s Drag Race

12 UNBOXED

Skam Modern Family

BOX

MY

ROELAND BOUW

Echt sterke herinneringen heb ik niet aan mijn coming-out. Het is niet zo dat het van een leien dakje ging., maar meer dat ik nooit echt een innerlijke strijd heb gevoerd tegen wie ik ben. Dat ik nooit zo heb geworsteld met mijn seksuele geaardheid verbaast mij zelf soms ook. Ik kan mij bijvoorbeeld niet herinneren dat ik ooit wakker heb gelegen van mijn gevoelens.

Toch is dat bij heel veel jongeren nog steeds het geval. Tieners die liever blijven pretenderen hetero te zijn dan dat ze hun homo- of biseksualiteit accepteren. Om nog niet te spreken over de LGBTQ+’ers die zelfs liever de dood kiezen dan als openlijke homo te leven. LGBTQ+’ers plegen vijf keer zo vaak zelfmoord als niet-LGBTQ+’ers en de helft van hen heeft ooit suïcidale gedachten gehad. Dat zijn schokkende cijfers die helaas aantonen dat geïnternaliseerde homo- en transfobie een immens probleem blijft.

Een probleem dat wordt veroorzaakt doordat onze heteronormatieve maatschappij de gemeenschap ondanks alle vooruitgang nog steeds niet volledig heeft omarmd. Ik prijs me gelukkig dat ik in Nederland leef en dus niet bang hoef te zijn voor stokslagen of een ter dood veroordeling. Desalniettemin is het hier ook geen rozengeur en maneschijn. Ik accepteerde mijzelf vlot en mijn gezin deed dit ook. Toch durfde ik het tot twee jaar geleden niet aan om andere mensen op de hoogte te brengen. Kennelijk was de barrière en dus ook het taboe te groot om het uit te spreken.

Ik heb om die reden drie jaar lang niet lekker in mijn vel gezeten. In feite heeft mijn angst om veroordeeld te worden drie jaar van mijn leven ontsierd. Jaren waarin je met veel stress gaat afstuderen, maar waarin je ook veel tienerplezier hoort te beleven.

Een periode die je nog lang zou moeten onthouden om de ongedwongen vreugde die je had, voordat alle verplichtingen van een volwassene om de hoek kwamen kijken.

Iets wat ik niet volledig heb ervaren, omdat

ik niet volledig mijzelf was.

Waarom ik mij al die jaren toch wat ongelukkig voelde, weet ik niet precies. Andere factoren speelden ook een rol. Een jaar overdoen, nieuwe omgevingen, heimwee: het was absoluut niet alleen de angst om te zeggen dat ik homo ben. Maar een groot element was het wel. Ik ging naar een middelbare school in een rustige stad met vriendelijke mensen. Maar de mensen zijn er wel behoudender in hun opvattingen.

Daarbij zijn middelbare scholen al geen plek waar homo’s met open armen worden ontvangen. Ondanks mooie initiatieven zoals een Gay-Straight Alliance en Paarse Vrijdag blijft ‘homo’ een van de meest gebruikte scheldwoorden onder tieners. En de hormonen zorgen ervoor dat jongens van die leeftijd destructief Tarzangedrag gaan vertonen. Waarbij iedereen die zich niet conformeert naar hun macho-attitude het mikpunt wordt van spot en erger.

Verwonderlijk is het dus niet dat ik niet uit de kast kwam. Pas tijdens mijn huidige opleiding voelde ik mij genoeg op mijn gemak om dat te doen. En nu merk ik wat voor invloed het heeft. Niet alleen op mijn gemoedstoestand, maar ook op hoe ik mij opstel naar buiten toe. Ik voel me fijner, ik lach meer en ik kan eindelijk zijn wie ik al die tijd al was. En dat voelt goed.

P.S. Misschien vroeg je je af toen je de eerste zin van dit stuk las: hoezo eigenlijk de eerste keer? Je komt toch gewoon uit de kast? Ja, technisch gezien wel. De allereerste keer is het spannendst. Maar daarna houdt het niet op, jammer genoeg. Na de eerste keer wordt er geen NL Alert-achtig pushbericht gestuurd naar alle mensen die je kent en ooit zult leren kennen. Dus als je uiterlijk of outfit niet al van de daken schreeuwen dat mensen hier te maken hebt met een gold star gay, dan zal je de rest van je jonge leven vriendelijk moeten benadrukken dat je die wens niet hebt als iemand vraagt naar een eventuele vriendin. Een mooi voorbeeld van die heteronormatieve samenleving waar we in leven.

“IK VOEL ME FIJNER EN IK LACH MEER” UNBOXED 13

CHILLBOX

6 1

7

3

14 UNBOXED

14

12

CHILLBOX

TRAVEL TIPS Ga je binnenkort naar New York City, Londen of Rabat? Wil je een keer wat ander bezoeken dan de standaard trekpleisters?

Dan hebben wij een aantal tips voor je. Stap buiten je comfort zone en beleef de steden als een echte local.

New York City 1. The Center Library: een LGBTQ+ bibliotheek in Greenwich Village.

2. The Highline: de ruĂŻnes van een oud treinspoor waar je over kan wandelen.

3. Roosevelt Island Tramway: deze kabelbaan geeft je een geweldig uitzicht over The East River.

4. Washington Square Park: rust je voeten in het park waar straatartiesten je de hele dag vermaken.

5. Wedstrijd NYCGHA, De Boxers: woon een wedstrijd bij van dit LGBTQ+ ijshockey team.

London 9

6. Camden Market: een grote markt met exotisch eten en antieke prullaria.

7. Shoreditch: hippe buitenwijk met veel graffiti van onder andere Banksy.

8. Covent Garden Market: een markt met eten en muziek in het centrum van Londen.

9. Sky Garden: bovenop een wolkenkrabber vind je deze kas met spetterend uitzicht.

10. Bone Daddies: deze heerlijke ramen (noedelsoep) moet je gegeten hebben.

Rabat 11. Chellah: oude Romeinse nederzetting in het centrum.

12. Hassan II Tower: een onafgemaakte moskee.

13. Sale Beach: het mooiste strand van Rabat.

14. Medina: het oude centrum 15. Club Al Yacout: een leuke uitgaansgelegenheid.

UNBOXED 15

NEW YORK 16 UNBOXED

New York City, oftewel ‘the city that never sleeps’ is een stad waar je spijt krijgt van alle momenten die je gebruikt om uit te rusten. Want er is zoveel te zien en er zijn zoveel mensen die je wilt ontmoeten.

Stilzitten zat er dus ook niet in tijdens onze week in deze wereldstad.

Lees hier vier verhalen, van vier bijzondere gebeurtenissen, met vier bijzondere mensen die New York allemaal een stukje mooier maken.

K CITY

UNBOXED 17

WHAT DO WE DO? STAND UP, FIGHT BACK. 18 UNBOXED

UNBOXED 19

OUT OF THE BOX

Kleurrijke jongeren in donkere straten In de VS leven honderdduizenden jongeren op straat vanwege hun seksuele voorkeur of genderidentiteit. Daar krijgen ze te maken met geweld, intimidatie en misbruik. De enige die zich echt om het lot van deze jongeren lijkt te bekommeren is Kate Barnhart (41). Met haar organisatie, New Alternatives, zet ze zich dag en nacht in voor deze groep vergeten jongeren.

Bij de ingang van de kale, gemeenschappelijke ruimte zit een kleine, stevige vrouw aan een grote tafel. Kate staart naar een opengeklapte laptop en met haar vingers friemelt ze aan de gele entreekaartjes.

Wanneer de eerste jongeren binnendruppelen slaat ze haar laptop dicht. “Hé, Jason!

Hoe is het met jou? Je ziet er moe uit.”

Jason staart naar zijn afgetrapte sneakers die hij ongemakkelijk over de grond schuift.

“Slecht geslapen”, mompelt hij.

dakloze LGBTQ+-jongeren die de Verenigde Staten telt. Van alle dakloze Amerikaanse jongeren is 40% dakloos vanwege zijn geaardheid of genderidentiteit.

“Bijna niks verraadt dat deze jongeren ‘s nachts op de New Yorkse straten slapen”

‘Alsof je niks waard bent’

Hoe langer de rij voor haar tafel wordt, hoe enthousiaster Kate de jongeren begroet.

“Camilla! Wacht, ik heb nog een filmpje van Tiger Lily!” Vanuit haar broekzak tovert Kate haar IPhone tevoorschijn. Camilla’s blik wordt zacht als ze haar eigen kat op het beeldscherm ziet verschijnen. “Gaat het goed met haar?”, vraagt ze bezorgd.

Kate knikt. “Ja, ze voelt zich thuis.”

Zittend aan haar tafel kijkt Kate met haar vriendelijke donkere ogen over het randje van haar grote zwarte bril die ze om de zoveel tijd terugdrukt op haar neus. Zichtbaar geniet ze met glinsterende ogen van ‘haar’ jongeren. Als er een donkere jongen de kale kelder binnen slentert, kijkt Kate verrast op. “Hé Wayne, jou heb ik al een tijdje niet meer gezien. Waar heb je rondgehangen?”

Hij grijnst bij het zien van Kate, maar zijn ogen staan dof en zijn donkere wallen verraden zijn vermoeidheid. “Overal en nergens.”

Op het oog zijn de veertig jongeren die in de New Yorkse Metro Baptist Church binnenkomen gewone jongeren. Ze zijn goedgekleed, gezellig en bovenal luidruchtig. Draagbare radio’s produceren muziek en al dansend wordt er gelachen en geschreeuwd. Bijna niks verraadt dat deze jongeren ’s nachts op de New Yorkse straten slapen: ze behoren tot de 640.000

Wayne (27) is een stevige Caribische jongeman. In zijn jeugd kende hij geen veilige thuissituatie en dus ving jeugdzorg hem op.

Al die tijd voelde hij zich eenzaam en na jarenlange pesterijen op zijn school besloot hij te vertrekken. Hij pakte een landkaart, deed zijn vriendelijke, donkere ogen dicht en plaatste zijn vinger willekeurig op de kaart: New York. En daar ging hij heen.

20 UNBOXED

“GELOOF MIJ: HET LEVEN OP STRAAT IS VERSCHRIKKELIJK”

Vijf jaar leefde hij op straat en in die tijd ontwikkelde hij mentale problemen. “Het moeilijkste is dat mensen op je neer kijken, alsof je niks waard bent. Sommige mensen zeggen dat de straat aantrekkelijk is, omdat je hier kan zijn wie je bent en kan doen wat je wil. Maar geloof mij: het leven op straat is verschrikkelijk.”

Kate’s strijd

Kate zat vroeger in een soortgelijke situatie.

Als jong meisje plaatste jeugdzorg haar in een groepshuis waar ze met acht andere jongeren woonde. “Die groepshuizen zijn afschuwelijk. Ik werd heftig gepest vanwege mijn geaardheid en mijn blanke huidskleur.

Op een gegeven moment trok ik het niet meer en ben ik ontsnapt. Vervolgens heb ik een tijdje op de straat gezworven. Gelukkig kwamen er al vrij snel mensen op mijn pad die me opvingen. Dat geluk hebben de meeste jongeren hier helaas niet.”

Michelle Wolfkamp In de jaren die volgden zette Kate zich in voor andere dakloze LGBTQ+’ers.

Ze werkte bij verschillende instellingen en shelters, maar telkens liep ze tegen hetzelfde probleem aan: ze kon de jongeren niet bieden wat ze écht nodig hadden. Een veilige, betrouwbare haven.

In 2008 stopte Kate met haar werk als shelterdirecteur. Ze had het idee dat ze zelf betere hulp kon bieden. Ze richtte daarom haar eigen organisatie op: New Alternatives. Het lukt haar om een omgeving te creëren waar jongeren zich veilig voelen en waar ze zichzelf kunnen zijn. En dit met alleen de hulp van vrijwilligers, donaties en 5.000 dollar overheidssteun per jaar.

Een stabiel rotsblok

Kate biedt met New Alternatives de lange termijn hulp die andere organisaties vanwege tijdsgebrek niet kunnen geven. In die tijd die Kate heeft weet ze het vertrouwen van de jongeren te winnen en een hechte band met ze op te bouwen. “Veel van onze jongeren hebben in hun leven heel wat meegemaakt. Het kost een lange tijd voordat ze iemand echt vertrouwen, want ze hebben nooit een stabiel, volwassen figuur in hun leven gehad. Wij worden op een bepaalde manier dat rotsblok waar ze zich aan vast kunnen houden. En alleen dat werkt voor onze jongeren al genezend.”

New Alternatives probeert de jongeren te begeleiden in hun weg naar een volwassen, stabiel leven. Ze biedt cursussen, geeft hiv-preventielessen en helpt jongeren aan een baan of aan een opleiding. Daarnaast probeert ze de jongeren het plezier in hun leven terug te geven: in de zomer gaan ze een paar dagen op ‘vakantie’ en in de weekenden organiseren ze uitstapjes naar Central Park of het National History Museum.

Daarnaast serveert New Alternatives elke zondagavond een diner voor haar dakloze cliënten. Een kleine, smalle trap wijst de weg naar de gemeenschappelijke kelder.

De aan elkaar geschoven grijze tafels en de witte, kale muren maken de ruimte kil en ongezellig. Om toch nog iets van sfeer te creëren hangen er een aantal gekleurde posters en uitgeprinte foto’s van gezellige uitstapjes aan de wand. Toch lijken de jongeren zich te vermaken, het is een welkome afleiding van het zware leven op de straat.

Vieze shelters

Veel dakloze LGBTQ+-jongeren krijgen in hun tijd op straat te maken met discriminatie, geweld, pesterijen en misbruik.

Opvangplaatsen zijn volgens de meeste jongeren ‘afschuwelijk’. Wayne wrijft peinzend over zijn kale hoofd als hij terugdenkt aan zijn ervaringen met shelters. “Nee, op een gegeven moment ging ik niet meer naar shelters. Ik sliep nog liever op de koude straat dan dat ik naar die vieze, stinkende plek moest. Het ruikt daar naar urine, alsof je buurman net over zichzelf heen heeft geplast. En daar slaap je dan naast.”

Maar dat is nog niet eens het ergste. Veel ‘algemene’ shelters weigeren LGBTQ+-jongeren vanwege hun geaardheid en als ze wel binnenkomen zijn ze hun

“IK SLIEP LIEVER OP DE KOUDE STRAAT DAN IN DIE VIEZE, STINKENDE PLEK”

OUT OF THE BOX

leven niet zeker. Velen worden beroofd, bedreigd en in elkaar geslagen. In heel de VS zijn er echter maar 350 bedden speciaal voor LGBTQ+-jongeren beschikbaar. De meeste jongeren slapen dus op straat of in de metro, sommigen zoeken onderdak bij vrienden. Een bekende overlevingsmethode is de zogenoemde ‘surival sex’. Seks in ruil voor een bed. Het lijkt de enige manier om zeker te zijn van een warme, veilige slaapplek.

Een gevolg hiervan is wel dat bijna 30% van de New Alternatives’ cliënten besmet is met het hiv-virus. Kate: “Afgelopen week is er nog een cliënte overleden aan aids. Ze

“VERTROUW NIEMAND. ALLEEN JEZELF”

was dakloos, mentaal ziek en leefde al jaren met de ziekte. Dat was niet vol te houden.

Ik heb nachten bij haar bed gezeten en uiteindelijk heb ik moeten beslissen dat het tijd was om de stekker eruit te trekken.

Familie en vrienden waren er niet. Die had ze niet.”

De gemiddelde cliënt van New Alternatives is dus ongekend eenzaam. Ze hebben moeite met het aangaan van banden, want ze zijn zo vaak bedrogen en in de steek gelaten dat ze niemand meer vertrouwen. Ze hebben geleerd dat ze alleen op de wereld staan.

Ze vertrouwen op zichzelf en op God, maar niet op hun beste vrienden. “Mijn grootste les? Deel geen sigaretten, deel geen geld en deel geen kleding. Vertrouw niemand.

Alleen jezelf ”, zegt Wayne fel.

Het geluid van rinkelend bestek, schuivende stoelen en geklets vullen de kale ruimte. De jongeren lopen al pratend langs het buffet en scheppen de verse pasta op een bord. Om de paar minuten loopt er een cliënt naar de tafel van Kate. “Heb je morgen misschien tijd Kate?” Ze knikt.

“Natuurlijk, kom maar langs. Ik ben hier de hele dag.” Wat de jongeren ook komen vragen, ze hebben een ding gemeen: ze lopen allemaal glimlachend bij Kate weg.

Zij lijkt de enige persoon die deze jongeren vertrouwen. Ze lijkt de enige veilige haven in hun eenzaamheid.

UNBOXED 21

22 UNBOXED

MEN ON ICE Ruige, brede, bebaarde spelers die razendsnel over het ijs schaatsen.

Het middelpunt van mannelijkheid ‘on ice’: ijshockey. De Boxers uit New York City zijn op het eerste gezicht geen uitzondering op deze overdreven uiting van masculiniteit, maar op hun mouw dragen ze trots het logo van de New York City Gay Hockey Association.

UNBOXED 23

OUT OF THE BOX De dikke, indringende geur van twee dagen oude zweetsokken vermengt met het zware en verstikkende aroma van testosteron en een vervaagd vleugje AXE deodorant. De onmiskenbare geur van mannenzweet slaat de tranen in je ogen wanneer je de kantine van de Sky Rink betreedt.

Op de rode, plastic picknickbankjes zitten twee brede mannen zich klaar te maken voor de wedstrijd tegen de Raging Rebels.

Op het rode tafelblad staat een eenzaam treetje Bud Light Beer en op de grond liggen enorme sporttassen verspreid. Tegen de witte muur staan enkele ijshockeysticks.

Op de achtergrond hoor je hoe een puck tegen de boarding van de ijsbaan knalt.

John & Alex

Voor John Mancuso en Alex Galvez is ijshockey niet zomaar een spelletje, het is waardoor ze nu allebei een glimmende ring om hun vinger dragen. Ze ontmoetten elkaar op de ijsbaan, Alex als ervaren speler en John als leerling. Ze werden verliefd en zodra het homohuwelijk in 2011 legaal werd in New York trouwden ze.

Nog steeds zijn ze elke zaterdag te vinden op de ijsbaan. Alex is aanvoerder van de Boxers en John is de onofficiële teammanager en ongetwijfeld de grootste fan van het team. De Boxers zijn een van de zeven LGBTQ+-teams die spelen onder de New York City Gay Hockey Association: “Wij

24 UNBOXED

waren een van de eerste LGBTQ+ ijshockey organisaties van de Verenigde Staten”, legt John uit: “In Canada, waar ijshockey nog groter is dan hier, waren er al een paar opgericht en toen kwamen wij.”

Homohysteria

John en Alex waren zelf niet bij de oprichting van de NYCGHA. Alex was toen al gestopt met de sport en John kon op dat moment nog niet eens schaatsen. In 1999 zag de NYCGHA het licht toen oprichters Jeff Kagan en Jeff Minck erachter kwamen dat ze allebei homo waren, terwijl ze al jaren bij elkaar in het team zaten. Blijkbaar voelden ze zich allebei niet veilig genoeg in het team om uit de kast te komen.

“IJshockey is een hele mannelijke sport en er is veel homofobie op het ijs. Men denkt dat je geen hockey kan spelen als je homo bent, maar dat is natuurlijk helemaal niet waar”, John kijkt even naar zijn handen die op de tafel liggen.

“MEN DENKT DAT JE GEEN HOCKEY KAN SPELEN ALS JE HOMO BENT”

Volgens onderzoeker Eric Andersson ligt de wortel van die overdreven mannelijkheid in sport vooral in het begin van de jaren ’80, tijdens de uitbraak van de aidsepidemie.

Men zag hoe ‘normale’ mannen met een ‘normaal’ gezin hiv kregen; opeens kon iedereen homo zijn.

In deze tijd van de zogenaamde ‘homohysteria’ moesten mannen steeds opnieuw bewijzen dat ze geen homo waren en het sportveld was de ideale plek om dit te doen.

Homoseksuele sporters werden het slachtoffer van deze bewijsdrift en richtten hun eigen LGBTQ+ verenigingen op.

‘Ben jij een flikker dan?’

Jonathan, een vriend van John en Alex, was een van de eersten die in een team van de NYCGHA ging spelen. Het is een wat kleinere, maar gespierde man van middelbare leeftijd. “Ik ben Jonathan”, hij straalt zelfverzekerdheid uit als hij zichzelf voorstelt: “Ik ben de grootste homo van het team.”

Jonathan weet precies hoe homofobie zich uitte in de beginjaren van de NYCGHA: “Tijdens een wedstrijd schold iemand van de tegenstanders mijn teamgenoot uit voor flikker. Ik hoorde dat en schaatste naar hem toe. Ik wilde er geen punt van maken, maar ik moest er wat van zeggen. Ik vroeg hem rustig om dat woord niet te gebruiken.”

Blijkbaar waardeerde hij dat niet, want hij schaatste boos naar mij toe. ‘Waarom niet?’, vroeg hij: ‘Ben jij een flikker dan?’.

Melissa Wijnja

Het einde in zicht?

“VOOR IK HET WIST LAG IK MET MIJN BILLEN OP HET IJS” Ik keek om mij heen en zag dat de scheidsrechter het spel al had stil gelegd. Ik wist dat ik wel wat verder kon gaan. Dus ik zei tegen hem: ‘Ja, wat als ik een flikker ben?’

Voor ik het wist lag ik met mijn billen op het ijs.”

De speler in kwestie moest gelijk het veld verlaten. Een vervelend moment voor Jonathan, maar er kwamen mooie dingen uit: “Iedereen op het ijs was het eens met de schorsing, zelfs de tegenstanders. Dat gaf mij hoop, blijkbaar vond niemand het oké dat er met zulke woorden wordt gescholden.”

‘Je bent altijd welkom hier’

In de eerste jaren na de oprichting van de NYCGHA bestonden de teams nog voor het merendeel uit LGBTQ+’ers, maar in de loop van de tijd veranderde dat. De Boxers zijn voor de helft homo en voor de helft hetero. John wijst er een paar aan: “Ik denk dat ze vooral zijn gekomen voor het open karakter. Je bent altijd welkom hier, of je nou homo of hetero bent. Of je nou heel goed kan hockeyen of nog nooit op het ijs hebt gestaan.”

Dat de teams van de NYCGHA steeds diverser worden betekent twee dingen: homoseksuele spelers voelen zich steeds veiliger in reguliere teams en heteroseksuele spelers worden toleranter en vinden het niet meer erg om het ijs (en de douches) te delen met homoseksuele spelers.

OUT OF THE BOX

John is niet bang dat dat het einde betekent voor de NYCGHA: “Misschien is de droom juist wel dat wij straks niet meer bestaan.

Dan kan iedereen gewoon spelen zonder bang te zijn voor geweld.” Jonathan is het niet eens met zijn vriend: “Vroeger was de NYCGHA een noodzaak, nu is het een manier om onze seksualiteit te vieren. Voor mij maakt het niet uit. Het enige wat ik wil is op het ijs staan en zeggen: ‘Kijk eens naar het lekkere kontje van de scheids’, zonder bang te zijn dat ik een klap krijg.”

De Boxers spelen die dag tegen een regulier, hetero team; de Raging Rebels. Op het ijs wordt er hard tegen hard gespeeld, op het ijs is iedereen gelijk. Op het ijs maakt het niet uit of je nou op mannen valt, op vrouwen, of op helemaal niemand. Als je je hele hebben en houwen maar in de strijd gooit om te winnen.

“HOMOSEKSUELE SPELERS VOELEN ZICH VEILIG” de NHL een jongen uit de kast. Ik kan niet wachten.”

John benadrukt nog maar eens hoe belangrijk het is dat zulke mensen openlijk zichzelf durven te zijn: “Het zou geweldig zijn. Ik ben natuurlijk wat ouder dan de meeste jongens hier, ik ben opgegroeid in de tijd dat homoseksualiteit écht een taboe was. Een actieve speler die uit de kast komt? Voor mij betekent dat dat het taboe voor altijd doorbroken is.”

En dat doen ze. John kijkt tevreden toe hoe ‘zijn’ team de Raging Rebels met 6-1 naar huis stuurt. Iedereen krijgt een high five en een welgemeend compliment. “Ik had niet verwacht dat we zouden winnen, maar we speelden echt als een team.”

Voor de laatste keer betreden de spelers het ijs. Ze vormen een lange rij en bedanken de tegenstanders. Speels worden er duwtjes uitgedeeld en sticks tegen elkaar aan geslagen. Jonathan kijkt voor de laatste keer naar het achterwerk van de scheids en dan is het ijs leeg. De hal die eerst gevuld was met fanatiek geluid is stil, het enige wat de spelers achterlaten is de geur van zweet: pure mannelijkheid.

Het klimaat binnen de reguliere teams wordt steeds beter voor LGBTQ+-ijshockeyers. Het medium USA Today deed onderzoek naar de acceptatie van homoseksualiteit in de National Hockey League (NHL), de grootste en beste ijshockey divisie van de VS. Volgens het onderzoek vindt 97% van de spelers het niet erg als een teamgenoot homoseksueel is.

De afgelopen tijd kwamen er ook een paar grote ex-ijshockeyers naar buiten met het nieuws dat zij homoseksueel zijn, waardoor de acceptatie steeds meer groeit. Er is nog nooit een actieve NHL-speler uit de kast gekomen, maar John denkt dat dat moment steeds dichterbij komt: “Let op mijn woorden, binnen tien jaar komt er in

UNBOXED 25

REPORTAGE

26 UNBOXED

OUT OF THE BOX

De feminist van vandaag is intimiderend Het is May Day in New York City. Mensen met aktetassen lopen gehaast voorbij. Ik loop richting Grand Central Terminal. Eenmaal binnen valt mijn oog meteen op een klein groepje mensen met spandoeken. Ze staan er allemaal voor zichzelf, maar toch met elkaar. Iedereen mag en kan meedoen.

Het begin

De groep begeeft zich naar buiten en vertrekt richting Bryant Park. De demonstratie begint rustig. Het voelt aan als een soort volwassen avondvierdaagse. De demonstratie wordt begeleid door een groot aantal politieagenten. Met elke stap wordt de situatie grimmiger en de groep agenten groter. Ik probeer het te negeren en focus me op de mensen. Ze lijken voor niets bang te zijn. Ze gooien met glitter en schreeuwen “fuck the police’’. Ze dragen zwarte kleren en mondkapjes terwijl de felle zon de stad verwarmt. Het lijkt ze niks uit te maken dat ze van alle kanten gefilmd en gefotografeerd worden. Als hun stemmen maar gehoord worden.

meisje omringd door politieagenten. Twee agenten trekken haar mee terwijl ze wanhopig schreeuwt dat ze haar tas nodig heeft.

“Mijn medicijnen, alsjeblieft meneer, mijn medicijnen.’’ Ik kijk hoe ze meegenomen wordt en voel de grond langzaam onder mijn voeten wegzakken. De demonstratie, waar ik niet zoveel van had verwacht, lijkt toch veel meer te zijn.

Uit de hand

Chloe

Ik kan de politie niet lang blijven negeren, want al snel loopt het uit de hand. Ik kan niet goed zien wat er gebeurt, maar ik zie mensen op elkaar en uit elkaar vliegen.

Van de grote groep zijn nu nog maar een aantal mensen over. Mijn aandacht wordt getrokken door een jonge, getinte vrouw. In haar ene hand houdt ze een ‘Black Women Matter’ bord en met haar andere hand wijst ze naar de agent die voor haar staat.

Zijn uniform lijkt haar niet af te schrikken.

Het duurt een paar minuten voordat ze klaar is met schreeuwen, zich omdraait en met een grote glimlach op haar gezicht weer verder loopt. Alsof een grote last net van haar schouders is gevallen. De agent laat ze met zijn mond vol tanden achter.

Arrestatie

Een paar meter verderop vliegen de stoelen letterlijk in het rond. Op het terras, waar New Yorkers een paar minuten geleden nog rustig zaten te ontbijten, lijkt er een oorlogsgebied te zijn ontstaan. Overal liggen omvergegooide stoelen, op een tafeltje na.

Daar staan alle stoelen nog netjes rechtop.

Ik hoor een meisje schreeuwen. Als ik me omdraai om te kijken waar het geluid vandaan komt zie ik een tenger, rood gemutst

‘‘ZE GOOIEN MET GLITTER EN SCHREEUWEN: FUCK THE POLICE’’ De groep komt langzaam weer bijeen en loopt rustig verder alsof er niks is gebeurd.

Ze schreeuwen nog harder en glitter wordt nog enthousiaster de lucht in gegooid.

Chloe Murtagh, een meisje van in de twintig, loopt ook mee. Haar zwarte lokken bedekken nog net haar oren. Ze draagt zwarte, lange kleding. De zon brandt op haar witte, onbedekte huid. Het is heet, maar ze lijkt er geen last van te hebben.

“Ik ben gewoon klaar met het hele presidentiële systeem in dit land’’, zegt ze als ik aan haar vraag waarom ze meeloopt. Een feminist wil ze zichzelf niet noemen. “In theorie kan je zeggen dat ik een feminist ben, maar dat is nu zo’n betekenisloos begrip geworden. Iedereen is tegenwoordig een feminist zonder er ook maar een beetje inhoud aan te geven. Ik noem mezelf liever een activist.’’ Chloe en de anarchistische groep waar ze bij hoort willen allemaal hetzelfde: geen president meer.

Nadat vrouwen als Rosa Parks en Aletta Jacobs hebben gevochten voor de rechten van de vrouw, waar we tot op de dag van vandaag nog zo trots op zijn, lijkt dit het nieuwe ideaal te zijn om voor te vechten; geen president, eigen rechten en vooral gelijke rechten voor iedereen.

UNBOXED 27

OUT OF THE BOX

Anouk Timmer

Rosa Parks

Neem Rosa Parks, een burgerrechtenactiviste die in de jaren 50 en daarnaopkwam voor haar rechten als zwarte vrouw in Amerika. Ze weigerde haar plek in de bus af te staan aan een blanke passagier die, in die tijd, voorrang kreeg. Deze actie is nog steeds iets dat duizenden vrouwen én mannen inspireert, motiveert en activeert om voor hun eigen rechten op te komen. Hoe Parks in een ver verleden lijnrecht tegenover de politie stond en weigerde haar eigen recht op te geven, staan hier op Union Square honderden mensen die datzelfde recht met twee handen stevig vasthouden en niet meer los zullen laten.

‘‘DE FEMINIST VAN VANDAAG IS HETZELFDE ALS DE FEMINIST VAN VIJFTIG JAAR GELEDEN’’

De feminist van vandaag

De feminist van vandaag is intimiderend.

De feminist van vandaag is niet bang te krijgen. De feminist van vandaag weet wat hij of zij wil. De feminist van vandaag is precies hetzelfde als de feminist van vijftig jaar geleden. Vechten voor je eigen rechten zal nooit veranderen. Daarom is de feminist van nu net zo bewonderenswaardig als de feminist van toen.

28 UNBOXED

OUT OF THE BOX

De bruidegom in een bloemetjespak New York staat op de tweede plaats in de lijst van staten die tolerant zijn over homoseksualiteit en het homohuwelijk. New York City telt 8,4 miljoen inwoners, waarvan 70% participeert in het christelijk geloof. Twee belangrijke feiten, maar gaan deze samen? In Judson Memorial Church wordt homoseksualiteit met open armen ontvangen.

UNBOXED 29

OUT OF THE BOX

Een kleurrijk persoon

Een oase van kleur en vrolijkheid komt je tegemoet als je het kantoor van dominee Micah binnenstapt. Felgekleurde bloemetjes, bijzondere beeldjes, levensquotes en vrolijke fotolijstjes versieren zijn bureau, gevolgd door een grote roze yogabal in de hoek. Als een koning zit hij op zijn met paars beklede ‘troon’ een druk telefoongesprek te voeren met zijn kersverse echtgenoot.

Met een ernstig gezicht antwoordt hij op het verhaal van zijn man. Zodra hij klaar is kijkt hij strak in de verte. ‘’Dat was mijn echtgenoot’’, zegt hij een beetje somber. ‘’We wilden graag een hond, maar die is al verkocht’’, zegt hij terwijl er een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnt.

Vrolijk huppelt hij door de gangen van de kerk, terwijl het probleem van het verkochte hondje alweer verdwenen lijkt te zijn. De deuren gaan open en als een soort circusdirecteur slaat hij zijn armen wijd open voor het publiek van twee technici en een oudere koffiedame. Een voor een begroeten ze hem uitbundig.

Middenin de zaal staat hij stil. Dromerig staart hij de zaal van Judson Mumorial Church in en vertelt hij uitbundig over zijn bruiloft van afgelopen weekend alsof hij er weer middenin staat. Als je kijkt naar de gelukkige Micah, vergeet je bijna even dat zijn huwelijk helemaal niet zo vanzelfsprekend is.

Geweld, dood en lijden

Al een lange tijd hebben veel mensen van

30 UNBOXED

de LGBTQ+-gemeenschap ervaring met homohaat. De grootste vorm van geweld is discriminatie, gevolgd door fysiek geweld en verbaal geweld. New York is met haar tweede plek in de ranglijst duidelijk toleranter geworden, maar het geweld zal nooit helemaal verdwijnen. Het blijkt zelfs zo te zijn dat, zodra New York City toleranter wordt, haat en geweld tegen homoseksualiteit alleen maar toeneemt’’, vertelt psychologieprofessor Gregory M. Herek aan New York Times.

Doordat de meerderheid van de bevolking zich tolerant opstelt tegenover homoseksualiteit, wordt de kleine groep die het er niet mee eens is radicaler. ‘’Ze voelen dat de manier waarop zij de wereld zien bedreigd wordt, waardoor ze gemotiveerd worden er op een hardere manier mee om te gaan’’, aldus Herek.

Voor Micah en zijn echtgenoot Matt was

het belangrijk om hun huwelijk te weiden aan de LGBTQ+-samenleving. “Onze voorgangers hebben gevochten voor ons recht om te trouwen. Zij hebben geweld, dood en lijden moeten doorstaan en dankzij hen stonden wij daar voor het altaar.

We moesten benadrukken wie dit mogelijk heeft gemaakt, iemand die we niet kennen, maar wel iemand die ook deel is van de grote LGBTQ+-familie waar wij allemaal bij horen’’, predikt Micah.

Het bloemetjespak en de zelfontworpen lakhakken

Zijn tour gaat verder. Terwijl hij met een pirouette over de kerkvloer glijdt, wijst hij met zijn paarsgelakte vinger naar het podium. ‘’Matt en ik stonden tegenover elkaar, terwijl wij zingend onze beloftes aan elkaar deden. Mijn vader stond naast ons en keek mij liefdevol aan. Hij tilde zijn hand op en zegende ons huwelijk. Altijd heeft hij klaar gestaan voor ons en ook nu weer. Ik

Nienke van der Wal

OUT OF THE BOX

keek in Matt’s zijn opgemaakte ogen en de tranen stroomden over mijn wangen.’’ In zijn bloemetjespak maakt hij de trouwscène compleet, terwijl zijn echtgenoot de show steelt met zijn zelfontworpen lakhakken.

Vanaf het podium kijkt Micah ontroerd de ruimte in. Terwijl hij zijn huwelijk opnieuw voor zich ziet afspelen, tekent hij met zijn vinger de tafels na in de ruimte. “Elke tafel had een gekleurd tafelkleed en naast elkaar vormden ze de welbekende ‘gayvlag’. De maker van deze vlag is twee weken voor onze bruiloft overleden en we wilden ons huwelijk opdragen aan hem.’’

Nadat de regenboogtafels de kamer verlieten, kon het feest pas echt losbarsten. De dansvloer werd geopend door de openingsdans van Micah en Matt en terwijl de foute hits de speakers uit knallen, gaat de menigte helemaal los. Een vriendin van het gelukkige stel kwam met haar comedy-act het podium op stormen, om even later te eindigen met het strooien van snoep door de zaal. De menigte veranderde in een groep blije peuters die met veel plezier de zoetigheden uit de lucht probeert te grijpen.

Twee kinderen, één kerk

De balustrade die uitkijkt over de zaal was opgevuld met gekleurde regenboogbloemetjes. Van goedkoop papier-maché zijn ze in elkaar geknutseld door manlief Matt. Ze versierden de muren, het balkon en de gasten. De twee vaders en twee moeders waren opgevrolijkt met regenboogstrikjes om

door hetzelfde beslag. De Verenigde Kerk van Christus, de Amerikaanse Baptistenkerk en de Alliantie van Baptisten komen allemaal samen in deze kerk. Al deze stromingen staan erom bekend tolerant te zijn tegenover de identiteit van mensen, hun Judson Memorial Church is een levendige en actieve kerk met een groeiende gemeente. vrijheid te geven en de liefde voor Jezus Christus centraal te zetten.

Ze wil een ruimte bieden aan de gemeenschap en biedt een sterke inzet voor vrijheid De grote kerkdeuren slaan langzaam van meningsuiting. “Het maakt niet uit wie dicht, nadat Micah met een glimlach van je bent, of waar je op reis bent, hier ben je Greenwich tot aan Brooklyn gedag zegt. welkom’’, meldt de website.

Zijn versierde nagels verdwijnen van de Hoewel de Verenigde Staten veel christelijke deurpost terwijl hij huppelend in de kerk stromingen kent, mixt Judson deze allemaal verdwijnt. hun nek, terwijl ze trots naar hun dansende kinderen keken. Twee kinderen, met beiden een hele andere christelijke opvoeding, die nu hun geluk in een kerk hebben gevonden.

UNBOXED 31

32 UNBOXED

BOX

BENTHE BRONKHORST

MY

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: in mijn vriendengroep zitten, op een bijna uit de kast jongen na, alleen maar heteroseksuele mensen, op mijn werk zijn volgens mij alleen maar heteroseksuelen en ook in mijn familie valt iedereen op het andere geslacht. Ik heb dus weinig ervaring met mensen die niet in het standaard hokje ‘hetero’ horen. Veel mensen denken dat je dan moeite hebt met ‘andere’ mensen,

“MIJN FAMILIE BESTAAT UIT ALLEEN MAAR HETERO’S” maar dat heb ik absoluut niet.

Dat ik nooit echt ben omgegaan met homoseksuelen of transgenders betekent niet dat ik nooit op locaties ben geweest waar het raar was om dat te zijn. Neem bijvoorbeeld mijn middelbare school: volgens mij is er geen school die opener is dan Twickel. Je kon er jezelf zijn. Of je nou kakker, tut, gothic, hetero, homo, transgender of een typische student was: heb je respect voor een ander, dan heeft de ander ook respect voor jou. Zo was het. En dat droeg iedereen uit. Er was een fijne sfeer en mensen zorgden ervoor dat iedereen zich thuis voelde. Creatief, jezelf zijn en respect voor elkaar: dat zijn de drie dingen die iedere (oud)-leerling van Twickel direct zou zeggen.

De school deed nooit heel veel met Paarse Vrijdag, tot mijn vierde jaar. Een lesbische erlinge uit vijf havo vond het wel een keer tijd worden dat de school daar wel wat mee deed. Met een pleidooi in de lerarenkamer overtuigede ze de leraren. Paarse Vrijdag

brak aan en bijna iedereen droeg paars, zelfs de leraren, er werden bandjes uitgedeeld en de school werd paars versierd. Dit doen ze nog steeds elke Paarse Vrijdag.

Nogmaals werd mijn beeld bevestigd dat als je uit de kast zou wíllen komen, niemand je erom zou pesten. Nadat de school begon met Paarse Vrijdag vieren zijn er ook een aantal mensen uit de kast gekomen.

Mijn beste vrienden heb ik op deze school leren kennen. Weliswaar ook allemaal heteroseksueel, maar wel allemaal open-minded. Geen mensen die mijn kijk op de wereld hebben verbreed op het gebied van seksualiteit, maar wel mensen met wie ik erover kon praten. Mensen waarbij ik direct het gevoel had erbij te horen.

Mijn familie bestaat ook uit allemaal stereotype ‘heteroseksuele hokjes-mensen’.

Toch weet ik zeker dat mijn hele familie homoseksualiteit accepteert. Als ik het klein hou en alleen naar mijn gezin kijk weet ik dat voor honderd procent zeker. Een van de belangrijkste dingen uit mijn opvoeding was dat je respect moet hebben voor mensen en pas mag oordelen als je mensen écht kent. Daardoor heb ik het nooit raar of eng gevonden dat mensen anders dachten dan ik of op andere mensen vallen dan dat ik dat doe.

En ik denk dat dat het allerbelangrijkst is: respect voor elkaar. Gewoon een beetje liefde. Of je nou op mannen, vrouwen, transgenders, niemand of op allemaal valt, wees gewoon een beetje lief voor elkaar.

En oordeel niet over mensen voordat je ze kent. Je mist anders een heleboel leuke, lieve en geweldige mensen in je leven.

THE BOX OF

FAME UNBOXED 33

THEIR BOX

Sara Ramirez

Emma Watson De 27-jarige Emma Watson heeft in haar jonge leven al veel betekend voor het feminisme. In september 2014 werd Emma door de VN uitgeroepen tot Goodwill Ambassadeur voor UN Woman. Zij zetten zich in voor de gelijkheid van vrouwen over de hele wereld. De actrice start het HeForShe initiatief, waarbij ze jongens en mannen vraagt hun gedrag en stereotypes tegenover vrouwen aan te passen om gelijkheid te creëren. “Feminisme is een slecht woord geworden, een synoniem voor anti-man, te agressief en te sterke vrouwen, terwijl het gaat om de gelijkheid van de seksen. Ik denk dat het goed is dat ik met hetzelfde respect behandeld word als mannen”, zegt ze in haar speech over het initiatief.

Toch weten de meeste mensen waarschijnlijk pas kort dat Emma Watson feministe is. En dat komt door een fotoshoot voor het blad ‘Vanity Fair’. Op de foto op de cover van het blad is de actrice te zien met een vestje, waarbij haar borsten duidelijk te zien zijn. Critici vielen massaal over de actrice. Ze zou hypocriet zijn en ze zou als feministe het goede voorbeeld moeten geven. Haar reactie zei alles: “Why can’t I be a feminist and have boobs, what have my tits to do with it?”

Daarna legde ze nog uit wat feminisme volgens haar is. “Feminisme gaat over kansen geven aan vrouwen, over vrijheid en gelijkheid.” Dat is de boodschap die ze uit wil dragen.

34 UNBOXED

Geboren in 1975 in Mazatlán, Mexico en vervolgens opgegroeid in San Diego, Amerika. Vroeger gepest om haar afkomst en haar huidskleur en altijd onzeker omdat ze het gevoel kreeg dat ze niet goed genoeg was. Maar goed genoeg was ze wel: ze werd ontdekt als geweldige actrice en zangeres. Als Sara zich voorstelt zegt ze altijd: “I’m an actor, a singer, a performer and an activist.” In één adem noemt ze waarmee ze ‘beroemd’ is geworden en haar belangrijkste missie: gelijke rechten voor de LGBTQ+-community.

Deze missie begon voor Sara als de biseksuele Dr. Callie Torres in ziekenhuisserie Grey’s Anatomy. Ze is met dit karakter ontzettend belangrijk voor de LGBTQ+-community. Met 240 afleveringen als Callie Torres zet Sara de langstlopende ‘queer’ karakter in de tv-geschiedenis neer. Honderden meisjes voelen zich eidenlijk gehoord.

Ze kunnen zich identificeren met deze biseksuele Dr. Torres die ook nog eens gespeeld wordt door een gekleurde, half-Mexicaanse vrouw.

Hoewel Sara in haar werk een biseksueel karakter speelde, is ze in het dagelijkse leven gelukkig getrouwd met haar man Ryan. Tijdens een speech voor True Colors Fund spreekt ze echter de woorden: “I’m woman, multiracial woman, woman of color, queer, biseksual, Mexican-Irish American, immigrant and raised by families heavily rooted in Catholicism.” Sara laat hiermee zoveel jongeren voelen dat je kan en mag zijn wie die is. Bij haar draait het nooit om Sara, het draait om al die andere mensen die zij met heel haar hart helpt.

“I’m always going to support the LGBTQ+-community and equal rights for the LGBTQ+-community. That’s going to be with me ‘till the day I die and beyond. I mean, that’s just what it is!”

Tim Hofman Als je Tim Hofman nog niet kende, dan ken je hem wel na de aflevering van RTL Late Night waarbij hij in geuren en kleuren samen met zijn collega Jan Versteegh vertelt over hun initiatief in de L’HOMO. Voorop de cover stralen de appelbilletjes van Tim van oor tot oor en menig Nederlander weet zijn mening te onderbouwen als we het hebben over de vurige fotoshoot die hiermee gelanceerd werd.

Als we kijken naar Tim in Spuiten en Slikken weten we eigenlijk al gelijk met wat voor type man we te maken hebben. Een vrije geest, goed gebekt en ook nog eens humor. Maar daarmee laat hij soms een hele serieuze en ook belangrijke kant van die Tim zien. Een kant waarmee hij mensen probeert te overtuigen van zijn mening en waarmee hij wilt strijden voor mensenrechten.

Menselijke rechten, wel te verstaan.

Tim plaatste voor de grap een tweet met de opmerking dat hij homo zou zijn. Tijdens de RTL Late Night-uitzending, vertelt hij dat hij veel reacties kreeg van: ‘’Wat goed dat je dat zo durf te zeggen!’’, waarop hij op zijn melancholische Tim-manier dacht over wat daar nou zo bijzonder aan is en waarom mensen daar zoveel waarde aan hechten. “Alsof ik tegen iemand die zegt dat hij op vrouwen valt zou zeggen van: ‘Zo, goed man!’ Voor mij maakt het niet uit of je op mannen of vrouwen valt, maar blijkbaar is dit maatschappelijk nog lang niet geaccepteerd’’, vertelt hij Humberto.

Hij staat voor zijn mening en geeft geen reet om wat anderen daarop te zeggen hebben. Omdat wij iemand als Tim in ons Nederlands tv-wereldje hebben lopen, mogen wij onze handen wel dichtknijpen. Sterk, geestig en het doorzettingsvermogen van een beer. En goede ronde appelbilletjes natuurlijk.

THEIR BOX

Marsha P. Johnson De Stonewall-rellen zijn een zeer belangrijk keerpunt geweest in de geschiedenis van de homo-emancipatiebeweging, die onder andere geleid hebben tot de oprichting van meerdere belangenorganisaties en de allereerste Gay Pride.

Voor het eerst besloten de bezoekers van de bekende homobar Stonewall massaal terug te vechten toen het pestgedrag van de New Yorkse politie weer begon. Hoewel soms anders wordt beweerd, waren het vooral transvrouwen en drag queens (in die tijd was er een minder duidelijk onderscheid tussen de twee) die terugvochten. Een toonaangevend figuur die avond was Marsha P. Johnson, die op dat moment haar 25ste verjaardag aan het vieren was en een actieve rol had aan het begin van de rellen.

Haar leven stond in het teken van activisme, zowel voor transgender- en homorechten als later in de jaren ’80 voor de strijd tegen aids. Met mede-activist Sylvia Rivera richtte ze de STAR-organisatie op, waarbij op verscheidene manieren hulp werd geboden aan jonge drag queens, transvrouwen en straatkinderen. De letter ‘P’ in haar naam stond voor ‘Pay it no mind’, anders gezegd: let er niet op. Een statement dat exemplarisch was voor haar houding in het leven. In 1992 werd Johnson kort na de Pride-parade dood aangetroffen in de Hudson. Ondanks verklaringen van bekenden dat Johnson al eerder zou zijn lastiggevallen, heeft de politie de zaak nooit onderzocht en is haar dood verklaard als zelfmoord. Marsha P. Johnson is een belangrijk figuur geweest als het aankomt op de rechten van de LHBT-gemeenschap. Er is niet altijd genoeg aandacht voor haar geweest toen zij nog leefde. Het is dus goed dat er de laatste jaren steeds meer erkenning voor haar komt, want zij heeft een belangrijke rol gespeeld in de emancipatie van de LHBT-gemeenschap.

Timothy Conigrave

Tarjei Sandvik Moe Tarjei Sandvik Moe, oftewel ‘Isak Valtersen’ in de serie Skam, is een 17-jarige acteur uit Noorwegen. Wat zo bewonderswaardig aan hem is, is hoe mooi hij de rol van een verliefde, homoseksuele jongen vertolkt. En dat op zo’n jonge leeftijd. In een generatie waar liefde een ‘like’ op Instagram is, is dat best bijzonder. Isak Valtersen is een typische middelbare scholier. Hij heeft veel vrienden en in het weekend gaat hij naar feestjes, waar hij trots laat zien hoe goed hij is in het versieren van meisjes.

Dit verandert als hij Even (Henrik Holm) ontmoet. In tien afleveringen zie je hoe Isak zijn seksualiteit leert te accepteren, hoe hij verliefd wordt op de bipolaire Even en hoe zijn vrienden en familie hem steunen in zijn zoektocht naar zichzelf. Dit klinkt niet heel bewonderenswaardig, totdat je het ziet. Ik zou niet met woorden kunnen omschrijven hoe realistisch en mooi deze twee jonge acteurs hun liefde voor elkaar hebben weerspiegeld. Skam is een serie die veel belangrijke onderwerpen en problemen bespreekt, maar in een tijd waar twee mannen niet eens hand in hand kunnen lopen zonder in elkaar geslagen te worden, is dit verhaal velen hun favoriet.

Als je nog zo jong bent, maar zo comfortabel bent met het spelen van een rol die zoveel impact heeft op jongeren over de hele wereld, dan ben je zeker een persoon die bewondering verdient. Ält er love; alles is liefde

“He smelt like soap and clean clothes.

Just holding and kissing gently. Little angel kisses. If this had been it, if I had died then. I would have said it was enough.” In 1972 ontmoet Timothy Conigrave de liefde van zijn leven: John Caleo. Ondanks de homofobie die Tim en John moeten trotseren blijven ze bij elkaar. Hun relatie is niet perfect, maar ze zijn gelukkig. Totdat ze beide een dodelijke diagnose krijgen: aids.

Hun jonge leven komt tot stilstand en ze moeten leren leven met het idee dat ze allebei dood zullen gaan. John wordt als eerste ziek van het virus en krijgt kanker.

Hij wordt steeds zieker en zijn ooit zo sterke lichaam verzwakt. Tim zorgt voor hem, tot Johns laatste dag. Het was 26 januari 1992, John stopte met ademhalen terwijl Tim zijn haren streelde.

Tim weet dat ook hij niet lang meer te leven heeft. Als ode aan de man waarvan hij zo hield schreef hij het boek ‘Holding the man’. Een paar maanden nadat hij het boek heeft afgerond sterft hij op 18 oktober 1994. Het boek wordt uitgebracht en zo geeft hij alle slachtoffers van hiv en aids een gezicht.

Voor de jongere generatie is de aidsepidemie van de jaren ’80 iets vaags. Veel jongeren weten niet hoe groot de paniek was en op wat voor manier de LGBTQ+-community niet alleen het slachtoffer werd van deze vreselijke ziekte, maar ook van systematische discriminatie.

Het verhaal van Tim en John doet je beseffen hoe hard de ziekte aids is en hoe belangrijk het is dat deze verhalen worden verteld. Tim deelde zijn liefde voor John met de hele wereld, omdat hij niet vergeten mag worden.

UNBOXED 35

THEIR BOX

‘Zodra de camera aangaat, kan ik niet meer stoppen en lul ik aan een stuk door’ Van vloggen tot shoplogs en van echte ‘vaginavlogs’ tot make-uptutorials: niets is Fleur Lieftink (19) te gek. Als creatieveling heeft ze in YouTube haar uitlaatklep gevonden en met haar verzameling van 11.348 abonnees is ze al hard op om een bekende youtuber te worden. Toch is Fleur niet een ‘Monica Geuze 2.0’ want ze laat een hele persoonlijke kant van haarzelf zien. Fleur vertelt over haar transgenderverhaal, de operaties en de manier waarop ze dat in haar video’s heeft verwerkt.

36 UNBOXED

Nienke van der Wal

‘’Als kind heb ik vaak tegen mijn ouders gezegd dat ik mij anders voelde. Maar goed, kinderen zeggen wel vaker wat, dus mijn ouders hebben daar toen niks mee gedaan. Totdat ik er vaker over ging praten en er serieuzer over werd, toen hebben zij mij door dik en dun gesteund en bijgestaan.

Eigenlijk wist iedereen ook wel dat het er aan zat te komen. Mijn ouders zaten te wachten tot ik er weer eens over zou gaan beginnen. Toch wist ik dat ze het moeilijk vonden, omdat zij ook weten hoe zwaar het leven van een transgender kan zijn.

Zij gunden mij een ‘normaal’ leven. Maar goed, wat is normaal?

Mijn broer was de enige die moeite heeft gehad met mijn transitie. Hij en ik hebben nooit een goede band gehad. Er hing altijd spanning tussen ons, we hadden altijd weer gezeik en drama’s. Toen ik ook nog met dit aan kwam zetten dacht ik: ‘Nou, nu kan ik het helemaal vergeten’. Pas een jaar later kwam mijn broer ineens bij me staan en zei: ‘Jij bent mijn zusje en ik ben er altijd voor je’.’’

Depressief

‘’Na mijn transitie ben ik een compleet ander persoon geworden. Zelfs mijn ouders herkenden mij niet terug. Uiteindelijk is uit onderzoek gebleken dat ik van kinds af aan serieus depressief ben geweest. Ik was altijd heel stil, ik was erg afwezig, je zou bijna kunnen zeggen dat ik halfdood was want veel leven zat er niet in me. Ik was er niet echt. Maar nu is dat helemaal anders.

Doordat ik zo gesloten en depressief was, had ik voor mijn transitie niet heel veel vrienden. Ik zat bij een vriendinnengroepje als enige jongen, maar die meiden spreek ik niet meer. Ik heb nog wel twee goede vriendinnen die mij door de hele transitie heen gesteund hebben. Dat vind ik heel bijzonder en zij betekenen heel veel voor mij. Zij zijn echt mijn voorbeelden.

Ik ben gelukkig nooit heel erg gepest. Misschien ben ik wel gepest, maar zag ik het nooit. Ik werd daar niet zo door geraakt.

Soms kun je een beetje reacties uitlokken, maar dat heb ik nooit gedaan. Ik zocht nooit problemen, ik was heel rustig en afwezig en ik viel niemand lastig. Daardoor was ik nooit echt een prooi. Ik was natuurlijk wel anders, maar ik was niet gevaarlijk.

Er werden wel opmerkingen gemaakt, maar omdat ik daar altijd boven heb gestaan heb ik mij daar doorheen geslagen. Ik

dacht: ‘Wacht maar tot over een paar jaar’.

En nu we een paar jaar verder zijn denk ik: ‘Zien jullie wel’.’’

De perfecte uitlaatklep

THEIR BOX

raakte mij wel. Maar een aantal reacties verder en ik kan er wel overheen kijken.

Het doet me geen pijn meer, maar het frustreert me nog wel.

‘’Toen ik begon met YouTube hield ik mij bezig met nagelvideo’s. Alles wat met nagellak te maken had vond ik interessant, maar op een gegeven moment verwaterde dit en ben ik gestopt. Toen ik zestien jaar was begon ik weer opnieuw en toen ben ik mij gaan focussen op make-up, omdat ik daar tijdens mijn transitie heel erg mee bezig was. Uiteindelijk ben ik daar toch weer mee gestopt omdat ik mij zorgen ging maken over hoe mijn omgeving zou gaan reageren.

Ik krijg vooral veel reacties van mensen die in mijn schoenen staan en die heel veel aan mijn video’s hebben gehad. Ik had het zelf in die tijd ook nodig en ik vind het heel fijn dat ik nu zo’n persoon voor die mensen kan zijn. Dat ik hen kan ïnspireren en dat ze naar mij luisteren vind ik echt gaaf.’’

Op een gegeven moment ging ik op kamers wonen in Arnhem. Ik had heel veel last van eenzaamheid, ik zat in een relatie waar ik ongelukkig in was, ik miste mijn moeder heel erg en ik stond er helemaal alleen voor.

Het was echt een drama. Op een avond besloot ik om mijn webcam aan te zetten en ben ik gewoon gaan vertellen wat mij dwars zat. En dat hielp zo goed om alles te verwerken en even kwijt te kunnen waar je mee zit. Ik kon alles een plek geven.

Taboes doorbreken

Ik zat dagelijks tegen mijn laptop te praten en te vertellen wat ik op die dag had gedaan. Toen ik uiteindelijk de video ‘Mijn transgender verhaal’ filmde dacht ik: ‘Waarom zet ik het niet op YouTube? Zo kan ik misschien andere mensen helpen’.

YouTube is voor mij de perfecte manier om creatief te zijn en te praten over onderwerpen die belangrijk zijn voor mij in de maatschappij. Het heeft een heel therapeutisch effect omdat ik alles wat ik meegemaakt heb kan verwerken. Ik vind het heel gaaf dat ik mensen aan het denken kan zetten met de dingen die ik zeg. Ik vind het gewoon zo ontzettend leuk, omdat ik complete invloed heb op wat ik met het internet deel. En zodra die camera aangaat kan ik niet meer stoppen en lul ik aan een stuk door.’’

In de comments

‘’Toen ik begon verwachtte ik een shitload aan haat. Het viel allemaal ontzettend mee, tot dat ik ineens heel hard begon te groeien met duizend abonnees per dag. Hoe meer mensen kijken, hoe meer kritiek er komt.

Dat vond ik wel even pittig. Ik begreep niet waarom mensen de moeite nemen om zoiets gemeens helemaal uit te typen en dat

‘’IK KEN ECHT GEEN SCHAAMTE.” ‘’Ik ken echt geen schaamte. Een lange tijd heb ik mij wel geschaamd en wilde ik verbergen dat ik transgender ben en operaties heb ondergaan. Ik was daar heel anders in. Maar ik ben zo’n enorme voorstander van het doorbreken van taboes en open kunnen praten over alles. Ik vind dat heel belangrijk en ik zou in mijn video’s ook niet dingen kunnen verzwijgen. Ik probeer wel minder over transgender zijn te praten, omdat ik het niet zo wil opblazen, maar ik ga het zeker niet ontkennen.

Ik heb zelf nooit iets gehad met andere transgenders. De nadruk ligt heel erg op het transgender zijn. Ze kunnen best wel ‘to the max’ zijn en zich erg overdreven gedragen. Op YouTube kan iedereen zien wat voor simpel meisje ik eigenlijk ben. Ik ben niet extreem en ik gedraag me natuurlijk en puur. Ik plamuur mijn gezicht niet en ik heb ook geen enorme borsten. Dat is het stereotype van transgenders en ik probeer dat langzaamaan te doorbreken, zodat mensen kunnen zien dat ik als transgender eigenlijk een doodnormaal meisje ben.’’

De ultieme tips

‘’Ik heb eigenlijk twee ultieme tips. Bij elke keuze die je maakt, moet je dicht bij jezelf blijven. Laat je niet beïnvloeden door de mening van anderen want het gaat om wat jij wilt. Ik heb dat heel lang gedaan en daardoor heb ik geleerd dat ik op mijn eigen gevoel keuzes moet maken. Het is jouw leven en jij moet het allemaal doen. Met je transitie moet je niet te snel willen gaan.

Neem de tijd om het allemaal te ontdekken.

Pak het allemaal lekker langzaam aan, je hebt je hele leven voor je.’’

UNBOXED 37

38 UNBOXED

LONDON ‘The Old Smoke’ is een smeltkroes van culturele kenmerken uit Jamaica tot Singapore. Naar deze diverse metropool kom je voor de highlights en historie, en blijf je voor de gratis kunst.

Schilderkunst in het Tate Britain, oorlogsattributen in het Imperial War Museum of muurschilderingen in Shoreditch: er is voor iedere kunstliefhebbers wat wils.

UNBOXED 39

OUT OF THE BOX

Straatkunst en queer kunst: het breken van conventies Als toerist kom je uiteraard in Londen voor de culturele hoogtepunten van de oude binnenstad: de Big Ben, Westminster, Downing Street, Buckingham Palace en de Tower Bridge. Toch is er ook genoeg te beleven in de rest van Londen. De hoofdstad van het Verenigd Koninkrijk kent bijvoorbeeld vele diverse en hippe buitenwijken. Eén van die wijken is het met hipsters volgeladen Shoreditch.

Shoreditch ligt net ten noorden van de City of London en is onderdeel van de borough Hackney. Sinds eind jaren ’90 heeft er in de wijk een grootschalig proces van gentrificatie plaatsgevonden. Gentrificatie houdt in dat een buurt wordt opgewaardeerd en overspoeld door jonge tweeverdienende bakfietsouders en hipsters, met als gevolg dat de originele bewoners afkomstig uit de arbeidersklasse langzaam worden verdreven. Iets wat in Nederland onder andere in De Pijp in Amsterdam is gebeurd.

In Shoreditch kwamen de bewoners ook lange tijd uit de lagere inkomensklassen.

Omdat het een achterbuurt was, waren de huurprijzen laag en trok de wijk veel kunstenaars aan. Dit heeft een immens effect gehad op de wijk, waardoor Shoreditch de afgelopen jaren er steeds hipper uit is gaan zien. Eén belangrijk voorbeeld van kunstenaars die Shoreditch hebben opgefleurd is de overweldigende aanwezigheid van ‘street art’.

Graffititour

Weinig wijken ter wereld kennen zo’n hoge dichtheid van straatkunstwerken. Meelopend met een speciale graffititour word je om de zoveel meter gewezen op straatkunst van befaamde graffiti-artiesten als Thierry

40 UNBOXED

Noir, Stik, Ben Eine en natuurlijk Banksy, de beroemdste van allemaal. Maar ook een wat minder bekende kunstenaar als Christiaan Nagel, die overal in de wijk gekleurde paddenstoelen installeert. Of een Ben Wilson die het vrolijk beschilderen van uitgespuugde stukjes kauwgom tot zijn handelsmerk heeft gemaakt.

Mantra

De straatkunstenaars geven allemaal op hun eigen manier invulling aan ons mantra ‘geen grenzen aan identiteit’. De een probeert te provoceren met de meest absurdistische kunst, terwijl de ander juist vooral kritiek op de samenleving wil uitdragen in zijn werken. Het is de taak van een kunstschilder om buiten de box te stappen en als straatkunstenaar is dat helemaal het geval.

Je bent sowieso illegaal bezig en je gaat dus al tegen de stroom in.

‘‘DE MEESTE GRAFFITI-KUNSTENAARS ZIJN IMMERS WITTE, HETEROSEKSUELE MANNEN’’

Bambi

Daarom is het ook jammer dat de diversiteit van Shoreditch en de kunstwerken niet doorslaat naar de ‘street artists’ zelf.

De meeste graffiti-kunstenaars zijn immers witte, heteroseksuele mannen van twintig tot veertig jaar oud. Er is echter één lichtpuntje en dat is Bambi, ook wel bekend als de ‘vrouwelijke Banksy’ (een bijnaam die ze trouwens zelf verwerpt, omdat ze het een ‘perfect voorbeeld van een door mannen gedomineerde maatschappij’ vindt). Toch zijn er wel degelijk overeenkomsten: Bambi maakt net als Banksy gebruik van sjablonen om zo snel mogelijk realistisch werk op de muur te krijgen en maatschappijkritiek is ook erg belangrijk in haar kunst. Evenals haar mannelijke tegenhanger is ze een favoriet onder beroemdheden.

Bambi haalt veel inspiratie uit popcultuur en is uitgesproken feministisch. Zo vertelde ze aan The Guardian dat haar gender ‘centraal staat in haar werk’ en heeft ze het in haar kunst niet alleen over de koninklijke familie, maar stipt ze ook een onderwerp als genitale verminking van jonge vrouwen aan. Haar aanwezigheid en haar feministische boodschap is dus een frisse wind in het toch al diverse Shoreditch en diens straatkunstgemeenschap en zorgt hopelijk voor veel navolging.

Roeland Bouw

‘Street artists’ zijn vaak tegendraadse kunstenaars die zich afzetten tegen de conventies van de kunstwereld. Veel van hen verpakken, impliciet of expliciet, (activistische) maatschappelijke boodschappen in hun werk. Genoeg straatkunstenaars mengen zich op die manier in het maatschappelijke debat. Denk maar aan Banksy die recent nog in het nieuws verscheen met een Brexit-getinte muurschildering in Dover.

popartgrootheid David Hockney. Twee kunstenaars die duidelijke toespelingen op homoseksualiteit maakten in hun werk.

Maar ook de gevangenisdeur waarachter de beroemde schrijver Oscar Wilde opgesloten zat (na zijn veroordeling tot twee jaar cel met dwangarbeid wegens vermeende “onzedelijke handelingen” met andere mannen) komt voor in de tentoonstelling.

LGBTQ+-kunst

Naast de hints naar verboden liefdes tussen twee mannen of twee vrouwen is er ook werk te zien waarin er sprake is van gender bending: mannen die zich vrouwelijke kenmerken aanmeten of andersom. Zoals de ‘vrouwelijke imitators’ die eind 19de eeuw razend populair waren in variététheaters, zelfs onder gezinnen. En werk van Claude Cahun, misschien wel de allereerste transgender kunstenaar. Geboren als Lucy Schwob in Frankrijk was Cahun haar tijd ver vooruit. Ze maakte kunst waarin genderrollen sterk werden bekritiseerd en waarin ze zich tegen de binaire genderconstructie afzette. Zelf identificeerde ze zich dan ook als ‘neuter’ (oftewel: onzijdig) als gevraagd werd naar haar genderidentiteit.

Straatkunstenaars zijn daar uiteraard niet uniek in. Zo loopt er op dit moment een tentoonstelling in het Tate Britain over LGBTQ+-kunst onder de noemer ‘Queer British Art’. De tentoonstelling laat een licht schijnen op stukken van LGBTQ+-kunstenaars uit de periode 1861 (toen in het Verenigd Koninkrijk de doodstraf op sodomie werd afgeschaft) tot 1967 (toen in Engeland en Wales seks tussen mannen gedeeltelijk werd gedecriminaliseerd).

LGBTQ+-kunstenaars uit die periode konden uiteraard niet al te openlijk uitkomen voor hun geaardheid of genderidentiteit en dus lieten ze hun gevoelens doorschijnen in hun werk. Kunstenaars gingen in tegen de vastgestelde normen betreffende gender en seksualiteit en droegen zo bij aan de grootschalige maatschappelijke veranderingen in de eeuwen daarna.

In de acht zalen grote tentoonstelling komt van alles voorbij. Natuurlijk veel schilderkunst, zoals het werk van de expressionistische schilder Francis Bacon of dat van

OUT OF THE BOX

Gender bending

Cahun en alle andere kunstenaars die onderdeel zijn van de tentoonstelling zetten zich in hun werk af tegen vastgeroeste ideeën in de samenleving over gender en seksualiteit. En daarmee waren ze de tegendraadse voorlopers van de moderne straatkunstenaars, die op hun eigen manier in opstand komen tegen verstokte maatschappelijke conventies.

‘‘DE STRAATKUNSTENAARS GEVEN ALLEMAAL OP HUN EIGEN MANIER INVULLING AAN ONS MANTRA ‘GEEN GRENZEN AAN IDENTITEIT’’’

UNBOXED 41

THEIR BOX

Thijs Mars

Hij zelf heeft zich eigenlijk nooit geschaamd voor zijn geaardheid, maar hij vindt wel dat te weinig mensen zichzelf kunnen en durven zijn. Vanuit deze gedachte organiseert Thijs Mars (21) samen met twee gay vriendinnen een Gay Pride in het Overijsselse Lemelerveld.

Hiermee vraagt Thijs aandacht voor het feit dat homoseksualiteit nog steeds niet compleet geaccepteerd is.

Op een bepaalde manier wist Thijs al vanaf jongs af aan heel goed wat hij wilde.

Hij had een duidelijke eigen mening en hij wist situaties vaak naar zijn hand te zetten.

Hij wist dondersgoed hoe hij het gewenste eindresultaat kon bereiken en hoe hij dit moest regelen. Thijs vond het dan ook lastig als zijn perfect bedachte plannetje niet verliep zoals hij had gepland. Hij wilde nou eenmaal net iets meer kunnen dan dat zijn kleine lijfje op dat moment toestond.

Hoewel Thijs een duidelijk eigen willetje had, deed hij toch altijd netjes wat er van hem verwacht werd. Alles zonder gemor, want ‘wat moet dat moet’. Tijdens zwemles kwam de badmeester naar zijn moeder toe.

“Is hij altijd zo plichtsgetrouw?” Thijs liep altijd netjes in het gareel. Af en toe was hij ook wat verlegen, hij was bang voor het ‘griezelige’ onbekende, bang voor wat er allemaal stond te gebeuren.

“IS HIJ ALTIJD ZO PLICHTSGETROUW?” Zijn duidelijke eigen mening is Thijs nooit kwijtgeraakt, maar tegenwoordig doet hij niet meer alles wat hem wordt opgedragen: hij kiest zijn eigen weg. Thijs is altijd eerst zichzelf en dan pas iets anders. Hij is trots op wie hij is en dit draagt hij ook uit. Goede vriendin Deveny (22): “Hij heeft zich door de jaren heen echt geprofileerd tot iemand die schijt heeft aan wat anderen van hem vinden. Hij is wie hij is en mensen moeten dat maar accepteren. En zo niet? Dan toch.” De vrolijke, enthousiaste en energieke Thijs staat voor zijn manier van doen.

Zonder enkele schaamte. Zijn levensmotto lijkt ‘be proud of who you are’ te zijn. En eigenlijk vindt hij dat meer mensen dat zouden moeten zijn.

42 UNBOXED

Michelle Wolfkamp

Uit de kast

Dat Thijs homo is, stond eigenlijk als een paal boven water. In zijn omgeving was er vrijwel niemand die daaraan twijfelde.

Hij speelde geen voetbal, hij klom niet in bomen en hij hield er niet van om buiten te ravotten met de jongens. Nee, Thijs speelde liever de meester tijdens ‘schooltje’ met zijn vriendinnetjes, hij voelde zich prettig bij de zachtaardige meiden.

Ook Thijs’ ouders en vrienden zagen dat hij anders was dan de meeste jongens.

Ze probeerden de drempel voor Thijs te verlagen door hem te vertellen dat het oké zou zijn als hij homoseksueel bleek te zijn. Yvonne (53): “We vertelden hem dat we hem zouden accepteren. Dat hij nog altijd dezelfde Thijs zou zijn. Ik heb het hem daarna een aantal keer gevraagd of hij misschien op jongens viel, maar telkens ontkende hij het. Het bracht mij niet aan het twijfelen. Ik dacht alleen maar: ‘Hij is er kennelijk nog niet klaar voor’. En dat was ook zo.”

Toch wist hij zelf al vanaf zijn veertiende dat hij op mannen viel. Hij was er echter inderdaad nog niet klaar voor om dit met iemand te delen. Hij was bang voor de mening van anderen, want hij had het gevoel dat ‘het uit de kast komen’ nog steeds een dingetje was in het kleine Lemelerveld.

Hij was niet zozeer bang voor afkeurende reacties, integendeel zelfs, maar hij had wel het gevoel dat hij zich constant moest aanpassen in het dorp, dat hij de hele tijd op zijn tenen moest lopen.

Op het moment dat Thijs op zijn achttiende een date had met een jongen, besloot hij dat het tijd was om het aan zijn ouders te vertellen. Hij zat aan de keukentafel, maar hij durfde niet. Zijn zus Sanne (23) moedigde hem aan: “Kom op, vertel het nou!” Zijn moeder was net terug van een periode in Polen en ze had niet door wat er stond te gebeuren. “Ik heb een date gehad…”, zei Thijs. Hij maakte zijn zin niet af. Sanne voegde daar vervolgens aan toe: “Met een jongen.”

“IK HEB EEN DATE GEHAD... MET EEN JONGEN” ‘Je bent wie je bent’

Nadat hij zijn geheim eenmaal had gedeeld, viel er een ongelofelijke last van Thijs af. De drempel was weg en hij gooide het ‘out in the open’ op Facebook. Zijn zelfvertrouwen en trots nam met de dag toe, hij kreeg alleen maar leuke en enthousiaste reacties. Iedereen was blij dat Thijs nu compleet zichzelf kon zijn. De figuurlijke last was van zijn schouders. Hij had zich voor niks zo druk gemaakt: niemand die problemen had met zijn geaardheid. “Thijs, je bent wie je bent!”, zeiden ze allemaal.

En dit advies neemt hij ter harte. Hij is altijd en helemaal zichzelf. Het liefst loopt hij vrolijk zingend en met zijn gitaar door het huis. Deze vrolijkheid is alleen maar toegenomen sinds hij uit de kast is gekomen. Muziek is zijn passie, maar hij heeft ook een grote droom: meester worden.

Als klein jongetje speelde hij altijd al de meester, want voor de klas staan vindt hij fantastisch. Onder zijn leerlingen is Thijs geliefd, want hij neemt heel veel van zijn vrolijkheid en humor mee in zijn lessen. Na vier jaar pabo staat zijn afstuderen voor de deur, hij hoopt dat hij met een diploma op zak de zomer in kan.

Lemelerveldse Gay Pride

En die zomer wordt een bijzondere. Op 22 juli kleurt Lemelerveld mede dankzij Thijs roze. De Lemelerveldse Gay Pride begon eigenlijk als een grap. Thijs had het samen met zijn vriendin Karijn (21) over de Amsterdamse Gay Pride. Ze wilden daar nog altijd een keer naar toe, maar vanwege verplichtingen was het er nog nooit van gekomen. “Dan organiseren we er toch eentje in Lemelerveld?”, grapte Thijs. Niks hieraan was serieus bedoeld, maar impulsief als Thijs kan zijn, werd er voor de gein

THEIR BOX Profiel:

Naam: Thijs Marinus Mars Geboortedatum: 17 februari 1996 Geboorteplaats: Lemelerveld Woonplaats: Zwolle Studie: Katholieke PABO Werk: Krieghuusbelten Passie: Muziek

“LEMELERVELD KLEURT DEZE ZOMER ROZE” diezelfde avond nog een Facebookevenement aangemaakt. Daarna stroomden er allemaal enthousiaste reacties binnen. De inwoners van Lemelerveld vonden het fantastisch dat dit in ‘hun’ dorp zou kunnen gebeuren.

De Lemelerveldse Gay Pride wordt geen feest met half ontblote mannen in roze onderbroekjes op een bootje. Thijs wil met dit evenement juist laten zien dat iedereen gewoon zichzelf kan zijn. Op de Facebookpagina schrijft hij: “Laten we de handen in een slaan en zorgen dat we blijven strijden voor de gelijkheid die ook deze ‘gemeenschap’ verdient. Ieder mens is uniek én juist dat maakt de wereld zo kleurrijk.”

Het kleine dorpje waarin Thijs het gevoel kreeg op zijn tenen te moeten lopen omdat hij homo is, groeide uit tot een dorpje met een heuse Gay Pride. Een feest met als belangrijkste drijfveer het motto van Thijs: ‘be proud of who you are’. Thijs straalt uit dat het oké is om te laten zien wie je bent en met dit feest creëert hij de veilige haven die zijn eigen omgeving ooit voor hem creëerde: “Je bent wie je bent Thijs, wees daar trots op”. En dat is exact wat hij is: trots en altijd zichzelf.

“LATEN WE ZORGEN DAT WE BLIJVEN STRIJDEN VOOR DEZE GEMEENSCHAP”

UNBOXED 43

CHILLBOX

FESTIVALS Zon, modder en platgetrapte bierbekertjes: Het festivalseizoen is LOS! Maar welke extravagante festivals staan er nog op het menu voor de zomer? UNBOXED zet de leukste voor jou op een rijtje!

Wat: Kwaku Festival Wanneer: 15 t/m 6 augustus 2017 Waar: Nelson Mandelapark, Amsterdam Wat begon als een onschuldig voetbaltoernooi is uitgegroeid tot het grootste black gay evenement in Europa. Het is ook wel de kickoff van de Amsterdam Gay Pride en trekt hiermee een scala aan verschillende bezoekers.

Wat: Yo! Sissy Waneer: 28 en 29 juli Waar: Festsaal Kreuzberg, Berlijn Het is de place to be om diversiteit en tegelijkertijd gelijkheid te omarmen. Het festival promoot vooral muziek van de beste vrouwelijke en transgender artiesten.

Wat: Milkshake Festival Wanneer: 29 en 30 juli 2017 Waar: Westerpark, Amsterdam Ontwikkeld vanuit de gedachtegang ‘niets moet, alles mag’, laat Milkshake zien dat entertainment, muziekkeuze, kledingkeuze en status niets met seksualiteit te maken heeft.

Wat: Valtifest Wanneer: 9 september 2017 Waar: NDSM-terrein, Amsterdam Het festival staat open voor uitzinnige creativiteit, gekte, aanstormend talent en vernieuwende muziek. Alle feestgangers kunnen laten zien wie ze zijn op een plek waar schaamte uit den boze is.

Wat: Outing Waneer: 6 t/m 8 oktober 2017 Waar: Lisdoonvarna, Ierland Dit internationale festival staat helemaal in het teken van matchmaking, de beste dj’s van nu, de meest extravagante performers en typische kunst.

44 UNBOXED

BOX

MY

“HET LIEFST KAMDE IK NOOIT MIJN HAAR EN DOUCHTE IK EEN KEER PER WEEK” Het liefst kamde ik nooit mijn haar en douchte ik een keer per week. Mijn broeken zaten eigenlijk pas lekker als er tenminste een gat in zat en als we op het schoolplein Winx speelde was ik de mannelijke Sky. Tot groep acht ervaarde ik nooit druk om mij aan te passen aan bepaalde gendernormen.

MELISSA WIJNJA

De kleren op de meisjesafdeling waren te roze voor mij, te glitterig en te zacht.

Veel liever ging ik naar de jongensafdeling waar de stoere truien hingen en de coole spijkerbroeken. In die kleren voelde ik mij het fijnst. Natuurlijk heb ik ooit rokjes gedragen; ik kan die ene foto van mijn vierde verjaardag zo nog voor de geest halen. Een lichtgele jurk met franjes aan de onderkant, mijn kleine beentjes in een witte maillot en op mijn hoofd zo’n feestmuts die de juf van de peuterspeelzaal zelf met nietjes en lintjes in elkaar had gezet. Ik kan me niet herinneren dat ik mij druk maakte over wat ik droeg.

Pas in groep drie kwam ik erachter dat ik meisjesdingen eigenlijk helemaal niet zo leuk vond. “Ik houd niet van K3”, zei ik nukkig tegen mijn moeder en vouwde dan mijn armen over elkaar. Rokjes raakte ik toen niet meer aan, ik droeg liever een zwart jongensvest en een spijkerbroek. Je zou kunnen zeggen dat ik een echte ‘tomboy’ was, maar die term bestond toen nog niet. Ik was gewoon een jongens-meisje, en de meisjes die wel van K3 hielden, roze jurkjes droegen en met barbies speelden waren meisje-meisjes. Het was eigenlijk heel simpel. Terwijl ik met Leroy en Tarik oorlogje speelde, speelden mijn andere vrouwelijke klasgenootjes ‘doen, durf of de waarheid’.

Mijn ouders kochten zonder iets te zeggen de jongenskleren die ik wilde en ik voelde mij op school veilig. Tot groep acht heb ik nooit een opmerking gehoord over mijn stijl of uiterlijk. Aan het einde van de basisschool had ik zowel vriendjes als vriendinnetjes en het liefst sprak ik met iedereen tegelijk af. Dan baggerden we door de modder in de ‘Secret Garden’ (een stuk braakliggend gebied vlakbij mijn huis) en stopten we onze neuzen in zaken die ons helemaal niet aangingen.

En toen kwam de middelbare school. Ik ben nooit echt gepest, een enkele uitzondering daar gelaten, maar ik merkte wel dat jongens anders reageerden op mij dan op veel van mijn vrouwelijke klasgenootjes. Ik was altijd ‘one of the dudes’ en mijn huis stond al snel in de zogenaamde ‘friendzone’. Natuurlijk maakte me dat onzeker, ik was niet vrouwelijk genoeg en dus niet goed genoeg. Ik voelde me onbegeerlijk en soms zelfs eenzaam. Ik had het gevoel dat er nooit iemand verliefd op mij zou kunnen worden op deze manier. Er ontstond een tweestrijd: kies ik voor de jongens of voor mijzelf ? Ik heb nooit getwijfeld over mijn genderidentiteit, maar ik vond het wel moeilijk dat ik niet durfde te dragen wat ik wilde. Dit veranderde toen ik ouder werd.

Ik begon steeds meer kleding aan te trekken voor mijzelf in plaats van voor anderen.

Langzaam kwam ik erachter dat ik liever wilde dat mensen mij leuk vinden voor mijn karakter en niet voor wat ik draag.

Meisjeskleren en jongenskleren zijn ook alleen maar labels.

Nog steeds ben ik onzeker over wat ik draag. De vraag of ik een jongetje was veranderde in vooroordelen over mijn seksualiteit. Ik zou wel ‘pot’ zijn als ik mij zo kleed. Daar ergerde ik mij wel aan, want nadat ik het genderprobleem had getackeld verwachtte ik dat ik zonder nadenken wel aan kon trekken wat ik wilde. De vraag ‘is dit vest wel vrouwelijk genoeg?’ veranderde in ‘is dit vest wel hetero genoeg?’

Uiteindelijk bepalen de kleren die ik draag niet of ik een jongen of een meisje ben, of ik hetero of lesbisch ben. Dat is de waarde die anderen eraan willen geven. Uiteindelijk ben ik diegene die bepaalt hoe mijn kledingkast eruitziet van binnen zonder dat ik mij afvraag hoe anderen over mij zullen denken.

UNBOXED 45

UNBOXED - GEEN GRENZEN AAN IDENTITEIT -

COLOFON HOOFDREDACTEUR ANOUK TIMMER ADJUNCT HOOFDREDACTEUR BENTHE BRONKHORST EINDREDACTEUR MICHELLE WOLFKAMP ROELAND BOUW VORMGEVING NIENKE VAN DER WAL SOCIAL MEDIA MELISSA WIJNJA REDACTEUR RAHANNA VAN STAPELE (v.l.n.r.: Benthe, Roeland, Melissa, Anouk, Rahanna, Nienke, Michelle)

46 UNBOXED

DISCLAIMER Deze site is gemaakt door studenten van de opleiding Journalistiek van de Hogeschool Windesheim. Ondanks de constante zorg en aandacht die we besteden aan de samenstelling van dit platform, kan de opleiding Journalistiek niet instaan voor de volledigheid, juistheid of voortdurende actualiteit van de gegevens en de inhoud van het platform. Mocht u feitelijke onjuistheden tegenkomen dan stellen wij een reactie erg op prijs via info@ windesheim.nl. De inhoud van de website kan zonder vooraankondiging wijzigen. Aan de inhoud van deze website kunnen derhalve geen rechten worden ontleend.

Auteursrecht Op de inhoud van dit platform rust auteursrecht. Het is niet toegestaan de auteursrechtelijk beschermde werken of andere informatie openbaar te maken of te verveelvoudigen zonder toestemming van de Opleiding Journalistiek.

Wij willen het linken naar producties op de site van Journalistiek Zwolle zoveel mogelijk stimuleren. Linken mag altijd en is aan geen enkele voorwaarde gebonden.

Foto- en videomateriaal De redactie spant zich in om iedereen die geportretteerd wordt op deze site om toestemming te vragen. Mocht je bezwaar hebben tegen bepaalde foto’s of video’s waarop je te zien bent, neem dan contact op via info@windesheim.nl.

UNBOXED UNBOXED UNBOXED2017 WWW.JOURNALISTIEKZWOLLE.NL/UNBOXED