Overwinteren in de Alpen

Tekst & foto's: Cleo De Wolf

Ik was een jaar of 10 toen ik voor het eerst op de latten stond, met de schoolbus vol tieners richting de Oostenrijkse bergen. Ik vond het leuk, maar toch wat frisjes. Ik verstond de leraren niet en die transparante soep vond ik maar niets. Enkele jaren later stond ik in Frankrijk met mijn familie op een snowboard. Ik herinner me vooral dat ik in België net was gevallen met de fiets en dat mijn gezicht niet om aan te zien was. De smaak had ik dus niet direct te pakken. Toch stond ik afgelopen winter elke dag op mijn plank. Hoe is het zover kunnen komen?

Sinds een jaar of 3 heb ik de snowboardkriebel echt te pakken. Na een relatiebreuk nam ik toen een jaar loopbaanonderbreking. Mijn droom was een solo-reis naar het exotische India. De covid-maatregelen lieten het helaas nog niet toe. Na een plukseizoen (denk aan amandelen, druiven, vijgen) in het zuiden van Europa, bleef ik langdurig positief testen en kon ik niet reizen buiten de Europese grenzen. Oké, laten we dan de bergen intrekken deze winter, naar het Franse Les Sybelles. Eén week werden twee weken. Wat een vrijheid voelde ik! En daarna tóch naar de bakermat van het boeddhisme. Alleen … er was een zaadje geplant.

De volgende winter zocht ik een manier om enkele weken, betaalbaar, in de bergen te vertoeven. Met Kriski was ik twee schoolvakanties animatrice voor de kleinsten. In het Oostenrijkse Ischgl en het Italiaanse Folgarida werd ik gedoopt tot kerstman, maakten we een heuse iglo en schminkte ik erop los. De helft van de dag kon ik vrij de berg aftjezen. In de paasvakantie deed ik mijn opleiding tot snowboardinitiator in het Italiaanse Livigno.

Een héél winterseizoen?

Toen rees het idee, de natte droom van elke wintersportfanaat: een ganse winter in de bergen. Een van de beste beslissingen van mijn leven. Ik solliciteerde voor Sunweb als reisleider ter plekke. Na mijn eerste reizen als Karavaan-reisbegeleider naar Ecuador en Mexico, was ik kort erna terug op pad. Deze keer voor 5 maanden naar de prachtige Alpen, in het skioord La Plagne! Niet de schattige familietjes begeleiden, maar de studenten ontvangen en entertainen van het goeie ouwe Skikot (nu omgedoopt tot Totally Snow). Vergis je niet, de jobtitel is misschien bijna hetzelfde (reis-leider bij Sunweb en reis-begeleider bij Karavaan), maar de jobinhoud was toch meer dan lichtjes verschillend.

Crawls & cantussen

Mijn collega’s en ik organiseerden pubcrawls en cantussen voor de studentengroepen. We reserveerden een restaurantplekje voor pakweg 100 studenten, zorgden dat de studentenverenigingen biervaten konden aankopen in de Yeti-tent, konden rodelen, skilessen volgen, en vooral veel feesten … Ik verlegde (niet zonder schaamte) mijn grenzen door shotjes te gieten in de mond van mensen die tien jaar jonger waren.

De meest intense dagen als Sunweb-reisleider waren de aankomstdagen. Je wordt wakker gebeld rond 6u30 door een sappig Nederlands accentje: “Ja, we zijn aan de klim begonnen, we zijn er binnen een half uurtje”. Kleren aan, koffie binnengieten, merch niet vergeten: onze vlag in de sneeuw planten, bagageruimte openen, ski-verhuur waarschuwen, en naar beneden rushen. Terwijl je vol adrenaline op de eerste (van soms tientallen) bussen staat te wachten in het halfdonker, en je bus-speech aan het oefenen bent, zorg je ervoor dat je handen er niet afvriezen. Daarna kan de molen beginnen: chauffeurs verwelkomen, speechen, bagage afzetten, skikleerwissel faciliteren, waarborg ontvangen, skipas overhandigen, betalingen uitvoeren, Totally Snow-bandjes afgeven, skiverhuur faciliteren en zien dat je niet omver valt van de honger. Even uitblazen boven op je appartementje en even later kan de molen verder draaien: bagageruimte openen, inchecken, sleutels overhandigen, vertrekkende studenten helpen met teruggave waarborg, bussen opwachten, studenten uitzwaaien … Tijdens de weekends hadden we dus de langste werkdagen, met nog 2 à 3-tal aankomstdagen van kleinere groepen tijdens de week.

Collega's, roommates en vrienden

Op papier hadden we een conventionele 35-uren-week. In de realiteit werk je wanneer er werk is. Soms is dat meer, en soms is dat minder. Er is ook een administratieve kant aan de job als reisleider. Ik werd vaak vroeg wakker en deed enkele uren administratie. Op de skiliften vroren mijn handen er vaak af terwijl ik mails en WhatsApp’jes van groepen en partners beantwoordde. Het was wel eens pittig en hard werken, maar er overviel me telkens een gelukzalig gevoel wanneer ik buitenkwam in de sneeuw en de bergen introk.

Anders dan bij Karavaan heb je collega’s ter plekke. We waren een ploegje van zes Sunwebbers - 3 jonge twintigers en 3 dertigers, met twee leidinggevenden (letterlijk) boven ons. Allen woonden we in hetzelfde grote gebouw. Mijn dichtste collega was tevens mijn huisgenote en werd een vriendin. Je werkt met elkaar, maar tegelijk leef je bij elkaar, en gaat ’s avonds een glas drinken en dansen. Je trekt elkaar door het slop als het even niet meer gaat en bent elkaars back-up op het werk.

Free spirits in de bergen

La Plagne zelf is een mengelmoes van 8 mooie dorpjes in de Tarentaise-vallei in het departement Savoie. Bekend van alle smeuïge gerechten zoals fondue, tartiflette en raclette. Samen met Les Arcs vormt La Plagne het skioord Paradiski. Het is één van de grootste skigebieden in de Franse Alpen. Ik woonde in Bellecôte, gelegen op 1900m hoogte. Ondanks de naam (genoemd naar een mooie bergtop natuurlijk) is Bellecôte eigenlijk het lelijkste dorp van La Plagne. Het appartementsgebouw van de jaren 70 zou al jaren een opknapbeurt krijgen. Zoals in ieder zelf-gerespecteerd ouder skioord heb je beneden een galerij, met álles: een skiverhuur, een supermarkt, bakker, boetiekjes, restaurant, ontbijtcafé, kapper, wasserij, hotelreceptie, en zelfs 2 clubs en een tatoeëerder.

Bellecôte, en bij uitbreiding heel La Plagne, functioneert als een typisch dorp tijdens een winterseizoen. Door de vele partners die we hadden met onze job, kenden we bijna iedereen. Saisonniers vind je overal: skileraren, receptionisten, barmensen, koks, medewerkers van de skiverhuur of wellness, chauffeurs, onthaal en redders van het zwembad, verkopers van de sportwinkels … In hun vrije tijd mengen ze zich niet te veel met de ‘tijdelijke’ toeristen en trekken eerder met elkaar op. Er is een leuke ‘live free ’-vibe, het zijn fijne zoekende mensen die niet het conventionele leven leiden. Sommige onder hen leefden een heel seizoen in hun omgebouwde van. Wat een verademing!

6 tips voor wie ook een winterseizoen wil doen en niet weet waar te beginnen:

1. Frankrijk, Italie, Oostenrijk, Zwitserland, Andorra. Of toch liever Canada, of Japan? De bestemmingen zijn oneindig, dus maak hier eerst een keuze in. Let wel, meertalig zijn is overal een dikke plus.

2. Denk na wat je graag doet van werk Werk je graag dagelijks met mensen, of liever vanop een afstand? Er bestaan ook meer administratieve jobs, maar dat aanbod is eerder beperkt.

3. Old school, but it does the job: Facebook. Denk na waar je graag op winterseizoen wil gaan en maak je lid van de bijhorende facebookgroep voor seizoenswerkers. Er wordt veel gepost, ook qua vacatures.

4. Zorg ervoor dat je logement en je skipas in je contract zit. Het is moeilijk (en pokkeduur) om zelf een slaapplaats te vinden in skidorpen.

5. Begin te solliciteren vanaf augustus Tegen oktober zou je zeker moeten zijn van een job, zodat je eind november / begin december kan starten.

6. Wil je geen volledig seizoen naar de bergen? Er bestaan ook Belgische sneeuwsport-reisorganisaties die je meenemen tijdens de schoolvakanties als reisleider, animatrice of skileraar