Drift - art in nature laboratory

DRiFT

INHOUD contents 4 8 10 12 14 22 25 85 94

Op Drift | Drifting - Karin van der Molen Out of Space Kielzog Waterloopbos, Natuurmonumenten - Norbert Kwint Waterloopkundig Laboratorium | Hydrodynamic Lab Environmental Art goes global - Jane Ingram Allen Kunstwerken | Artworks Kunstenaars Drift | Artists Drift Sponsors | colofon

op

DRiFT

Alles verandert. Dat is de bijna versleten waarheid die Herakleitos meer dan 2000 jaar geleden de wereld meedeelde. Je kunt niet tweemaal in dezelfde rivier stappen.

Niets is statisch, de mensen en de natuur zijn onderworpen aan de wet van ononderbroken verandering. Toch is er in de loop van de tijd iets veranderd in de manier en de snelheid waarop dat alles plaatsvindt. Zo heeft het ingrijpen door de mens in de natuur steeds grotere en grootsere vormen aangenomen, grenzen worden opgerekt en alles wat haalbaar lijkt wordt maakbaar gemaakt. De natuur reageert schijnbaar onverstoorbaar. Ze heeft zich laten cultiveren, kanaliseren, bekleden met asfalt en vullen met vuilnis. Mogelijke signalen dat de natuur ongewenste paden neemt als reactie op de ingrepen van de mensen, worden met ontkenning of bezorgdheid aanschouwd, maar leiden niet tot een koersverandering.

We zitten in een stroom, de mensen, de dieren en het landschap dat ons omringt. We worden aangestuurd door drijfveren die we soms zelf niet kennen, met gevolgen waar we de grip op kwijt zijn.

De locatie van DRIFT, Het Waterloopbos, is op zichzelf al een sprekende illustratie van het verlangen om de natuur naar onze hand te zetten. In het kader van vooruitgang en ontwikkeling werd in de jaren 40 van de vorige eeuw de Noordoostpolder in het Ijsselmeer drooggelegd. Het hoogteverschil tussen het oude en het nieuwe land werd aangewend om aan de rand van de polder een waterloopkundig laboratorium aan te leggen. Terwijl het bos groeide, legden de ingenieurs schaalmodellen van havens en riviermondingen aan.

Maar in de jaren 90 werd het eens vooruitstrevende lab

Everything changes. As Heraclitus expressed it over 2000 years ago, in what has almost become a cliché: “You cannot step twice into the same stream.”

Nothing is static, humankind and nature both answer to the law of continual change. But in the course of time something has changed in the way and pace that things happen. The human impact on the natural world has been increasing at an ever faster rate, limits are tested and extended and everything which seems plausible is made possible. Nature responds, seemingly unperturbed. She has tolerated cultivation, channelling, being covered with asphalt, and filled with waste. Possible signals that nature might be reacting to all this in undesirable ways are either brushed aside or met with concern, but they have not led to a change of direction. Humans, animals and the landscape that surrounds us, all are caught up in the flow. We are driven by instincts that we are unaware of and we have lost control of the consequences.

The site of DRIFT, the Waterloopbos, is itself a perfect illustration of our desire to tame nature. In the 1940’s the Northeast polder in the IJsselmeer (lake) was drained dry as part of an unprecedented plan of progress and development.

The resulting difference in height between the new and the old land was utilised for a hydraulics laboratory. While the new forest was starting to grow, engineers dug out scale models of harbours and river mouths.

As progress continued into the 1990’s, computer models replaced those early models of clay, cement and brick, and the forest was allowed to claim the territory once again.

Natuurmonumenten, a Dutch organisation which manages nature reservations, opened the forest to the public in 2004, proclaiming a new style of forest management, combining

controlled decay with restoration of the industrial heritage.

The focus of DRIFT ties in with the forest’s laboratory background. What exactly is it that we want to research, to fathom and to understand? What drives us to, and what is the possible price of our hunger?

In English the verb to drift means to be carried along by a current of air or water. It can also refer to moving about aimlessly, passively, perhaps unconsciously being carried on the currents of society; perhaps with intent, existentially taking life as it comes.

Additionally in Dutch, “drift” can also refer to the primal emotions of passion or sudden rage.

The participating artists have made their work for DRIFT onsite responding to different aspects of the theme and that site. This way of working aligns them with the relatively young tradition of ‘environmental art’, a fast growing movement of artists who make their art with and in the natural environment and/or for whom ‘nature’ is the theme.

Implicit in the term environmental art is not only the idea that the work is inspired by the surroundings, but also a reference to public involvement and concern with the natural environment.

The use of natural materials contributes to the temporary character of the artworks and many of these works start to decay or fall apart soon after completion. Such projects set a

ingehaald door de computer. De ruïnes van de schaalmodellen raakten overgroeid door het bos. Het wachten was op ingrijpen door Natuurmonumenten, die een nieuwe manier van bosbeheer voorstond: gecontroleerd verval en restauratie gecombineerd met natuurbeheer. Ze stelden het bos in 2005 open voor publiek.

De focus van het kunstproject DRIFT sluit aan bij de laboratoriumachtergrond van het bos. Wat is het dat we willen onderzoeken, grijpen en begrijpen, waarom willen we dat en wat is (mogelijk) de prijs die we daarvoor moeten betalen?

In het Engels betekent ‘To drift’: richtingloos ronddobberen, overgeleverd aan de genade van de wind, de stroming, de getijden. Figuurlijk gesproken kunnen mensen ook op drift raken, overgeleverd aan de genade van de groep of de samenleving, of zo te drijven uit vrije keus, en gewoon maar zien waar het leven je brengt.

Voor de Nederlanders verwijst drift daarnaast ook nog eens naar diepe emoties: hartstocht en ongecontroleerde woede.

De kunstenaars hebben hun werken voor DRIFT ter plaatse in Het Waterloopbos gemaakt, reagerend op verschillende aspecten van het thema en ingrijpend in de omgeving. Met die manier van werken sluiten ze aan bij de redelijk jonge traditie van de ‘environmental art’. Een snel gegroeide beweging kunstenaars die hun werk grotendeels in de natuur maakt en/of de natuur tot thema verheven heeft.

In de term ‘environmental art’ zit besloten dat het werk op de omgeving geïnspireerd is, maar het verwijst ook naar maatschappelijke betrokkenheid op de natuur. Het gebruik van

DRIFT 5 Karin van der Molen

DRiFTing

natuurlijke materialen brengt met zich mee dat de kunstwerken een tijdelijk karakter hebben. Veel van deze kunstwerken bestaan maar voor een paar weken, dan gaan ze op in de omgeving of vallen anderszins uit elkaar. De ‘environmental art’ projecten drukken meestal slechts tijdelijk een stempel op de natuurlijke omgeving. Aan de andere kant is de ‘environmental art’ beweging onderhand het credo van stenen-en-stokjes ontgroeid.

Kunstenaars laten zich niet graag beperken en dat geldt ook voor de materiaalkeuze van hun werk. Daarom wordt het gebruik van natuurlijke materialen in meer en meer projecten vrij gelaten, ten behoeve van het concept. Beeldende kunst en ook haar principes zijn onderhevig aan de drift tot verandering.

DRIFT is een ‘environmental art’ project. De kunstwerken zijn voor deze speciale plaats gemaakt, en laten ons daar even stilstaan. Ze voeren ons weg uit de logica van de wereld zoals we die denken te kennen, ons meevoerend op de stroom van de kunstenaar.

Alles verandert. De natuur verandert de mens, de mens de natuur, en de kunst … de wereld.

KUNSTBROEDPLAATS

DRiFT is het is het vierde kunst in de natuur project van Stichting Rerun Producties. In 2005 vond het eerste project plaats, Kunstbroedplaats in De Weerribben, onder het thema: kunst trekt nieuwe natuur aan. De klimaatverandering en het dreigende stijgen van het waterpeil stond centraal in 2008 tijdens Kielzog, dat net als DRiFT in het Waterloopbos plaats had. In 2010 verplaatsten we ons naar natuurreservaat De Rottige Meente bij Scherpenzeel. Out of Space, wat doen we met de ruimte, was daar het thema. Aan alle projecten namen kunstenaars uit de hele wereld deel.

De projecten zijn te volgen op www.kunstbroedplaats.nl

fleeting (poetic) stamp on the landscape. On the other hand environmental art is outgrowing its ‘stick and stones’ creed// beginnings. Artists are reluctant to accept restrictions in either their ideas or their choice of materials; to enable the concepts to be developed optimally, the stipulated use of only natural materials is beginning to be dropped. Art and its principles are not exempt from the continual urge for change.

DRIFT is an ‘environmental art’ project. The artworks are made specifically for this exceptional setting, and invite us to stand still and reflect. They transport us out of the world as we think we know it, and momentarily we are carried along in the artists’ flow.

Everything changes. The natural world changes humankind, humankind the natural world, and art... art changes the world.

a breeding place for art

DRiFT is the fourth environmental art project organised

by Rerun Productions Foundation. The first project, Kunstbroedplaats, took place in 2005 in nature reservation De Weerribben. The motto was: art attracts new nature.

Climate change and the fear of rising water levels was the central theme of Kielzog, that like DRiFT took place in The Waterloopbos. In 2010 we moved to De Rottige Meente in Scherpenzeel. The artists focussed on the theme Out of Space, how to relate to our environment. In all projects the participants came from all over the world.

More information www.kunstbroedplaats.nl

DRIFT 7 Karin van der Molen Pieter van de Pol - Hebban olla vogela nestas (Kunstbroedplaats 2005)

Peter Veen, Saskia Boelsums - Lekker thuis Marko de Kok - Traces

Roger Rigorth - Observatorium Maurizio Perron - Our ďŹ rst house

OUT OF SPACE 9 Wia Stegeman - ReямВections

Ary Perez, Denise Milan - If Arnaud, Sylvaine de la Sabliere - Dutch village

Meg Mercx - Pioneers Karin van der Molen - Conserves

Pieter van de Pol - untitled Marco Dessardo - Waterloop

KIELZOG 11 Pedro Marzorati - Where the tides ebb and ow

WATERLOOPBOS

Natuurmonumenten

Water als instrument; water als drager van de natuur.

Het Waterloopbos was tot 2002 de onderzoekstuin van het Waterloopkundig Laboratorium. Het bos werd na drooglegging van de Noordoostpolder aangelegd in 1944 en is het oudste bos van Flevoland.

In 1952 droeg de Rijksoverheid het Waterloopbos over aan het Waterloopkundig Laboratorium.

Decennialang deden ingenieurs en ander medewerkers hier onderzoek naar water: de dreiging van het water, de loop van het water en de kracht van het water.

Met behulp van stuwen, dammen en overlaten bootsten ingenieurs de werkelijkheid na, gebruik maken van vijf meter hoogteverschil tussen het waterniveau op het oude en het nieuwe land. De Deltawerken en de havens van Lagos, Rotterdam en Vlissingen werden er berekend en ontworpen. En op de oude kaarten van het laboratorium staan exotische namen als Coronie in Suriname, en Bayrouth in Libië. Als de onderzoekers klaar waren met hun studie, lieten ze de proefopstelling gewoon in het bos achter. De natuur greep daarop volop haar kans, de dammen en stuwen raakten weelderig begroeid met allerlei soorten planten.

Het was een publiek geheim dat onderzoek; je mocht er niet komen, maar iedereen wist het. Wat over is gebleven zijn bijna toevallige bouwwerken, aan- en afvoersloten en restanten

Water as a resource; water as a bearer of nature.

The Waterloopbos was the research garden of the Hydrodynamic Laboratory. The forest was planted after the drainage of the new polder in 1944 and given to the Laboratory in 1952. For many decades engineers and their laborers did their research on water: its threats, the current and the force of it.

The engineers built dams, dikes and canals to imitate reality, making use of the five meter difference in the water level between the ‘old’ and the ‘new’ land. Here they figured out how to make the Deltaworks, the harbours of Lagos, Rotterdam and Libya.

When the research was finished, the scale-models were simply left to nature. Nature promptly made the most of her opportunity; these structures/the dams etc were taken over by abundant plant growth of all sorts.

The research in the forest was an open secret; nobody was allowed to enter, but everybody in the neighbourhood knew that something was going on. Today all kinds of structures

The Dutch Nature Conservationists, Natuurmonumenten now manage the forest as a nature reservation. The secret Laboratory has become a public forest, while paying respect to the past; hydrodynamic scale models surrounded by green. The water flowing there that used to fill the research areas now feeds the kingfisher and the grey wagtail. It’s a place where dragonflies are born, before they learn to fly and mate and finally die. It’s a forest full of mystery, with rare mushrooms, and trees much bigger than you would expect in a 70 year young forest. Apparently the bottom of the sea is very fertile.

The Waterloopbos is a place to enjoy nature, occasionally one is jolted into a past when researchers in their baggy trousers rode on their bicycles to ‘their’ experimental harbour. Here you can also dream about the future, when the water will still be there - although it keeps on leaking away through the embankments. On the other hand it is nature itself that brings us back to the present in this special forest: the call of a buzzard, the swift glimpse of blue of a kingfisher above a pond or an unexpected meeting with a pine marten or a deer.

Come and see for yourself!

van regelwerken. Een unieke verzameling; een industrieel monument. De hoofden van de oud-medewerkers zitten vol mooie herinneringen; tijdens excursies laten ze die te water. Daar is niet veel voor nodig.

Natuurmonumenten beheert het Waterloopbos nu als natuurgebied. Het geheime laboratorium werd een openbaar toegankelijk bos. Met respect voor het verleden; waterloopkundige modellen in een groen decor. Daar tussendoor stroomt het water, dat vroeger de modellen voedde en nu vis biedt aan de ijsvogel en steenvliegenlarven aan de grote gele kwikstaart. Een plek waar libellen worden geboren, voordat ze boven het water leren vliegen en paren en daarna sterven. Een bos vol mystiek ook, met vreemde paddenstoelensoorten, en bomen die dikker zijn dan je zou verwachten. Immers ze staan er pas zo’n 70 jaar. Maar op de voedzame ‘zeebodem’ willen ze wel groeien.

In het Waterloopbos kun je van de natuur genieten; her en der stuitend op het verleden toen de gepofbroekte onderzoekers op een rijwiel naar ‘hun’ model fietsten. Je kunt afdwalen naar de toekomst wanneer hier het water nog steeds zal zijn, hoewel het steeds wegstroomt door de sluisjes.

Maar het is de natuur die ons in dit bijzondere bos steeds weer in het heden trekt: een roepende buizerd, het flitsende blauw van een ijsvogeltje dat wegscheert boven een waterpartij of een onverwachte ontmoeting met een boommarter of ree.

Komt dat zien!

NATUURMONUMENTEN 13 Norbert Kwint

remain. It’s a unique collection, an industrial museum.

Former employees are full of interesting memories, whenever asked on an excursion, they need no prompting.

DRIFT 15 Waterloopkundig Laboratorium | Hydrodynamic Laboratory

DRIFT 17 Waterloopkundig Laboratorium | Hydrodynamic Laboratory

DRIFT 19 Waterloopkundig Laboratorium | Hydrodynamic Laboratory Bertus Halfwerk - Water en Land Permanent kunstwerk voor Natuurmonumenten

DRIFT 21 Waterloopkundig Laboratorium | Hydrodynamic Laboratory Cornelia Konrads - Es zieht (Kunstwerk gemaakt voor Kielzog)

Roger Rigorth - Paddles (Kunstwerk gemaakt voor Kielzog)

DRIFT 23 Waterloopkundig Laboratorium | Hydrodynamic Laboratory

ENVIRONMENTAL ART

DRIFT is een mooi voorbeeld van het wereldwijde bereik van de environmental art movement. Deze beweging vindt zijn oorsprong in de Verenigde Staten in de late jaren zestig van de vorige eeuw, en heette toen Earth Art of Land Art. Het maakte onderdeel uit van de enorme jongerenbeweging die verandering wilde, zowel in de sociale, politieke, economische omstandigheden als in het denken over natuur en milieu. De vroege Earth kunstenaars maakten hun werken in afgelegen natuurgebieden, waarmee ze de natuur probeerden ‘onder controle’ te krijgen.

Environmental art kwam voort uit de Earth Art beweging toen er kunstenaars opstonden die hun kunst wilden inzetten met als doel de milieuproblematiek aan te pakken en bewustwording van het milieu te stimuleren. Deze environmental art beweging groeide langzaam maar zeker en verspreidde zich ook internationaal.

Toen ik in 2004 naar Taiwan kwam, als Fullbright Scholar artist in residence uit de VS, was er zo goed als geen environmental art te vinden, noch kunstenaars die zich bezig hielden met kunst in de natuur of bezig waren met milieu thema’s. Ik zette het Guandu International Outdoor Sculpture Festival in 2006 op, en ik denk dat dit het eerste echte environmental art project was in Taiwan.

Sindsdien is het een jaarlijks terugkerende manifestatie in het Guandu Nature Park in Taipei.

Het succes van het Guandu Sculpture Festival resulteerde in nieuwe environmental art projecten in Taiwan. Zo hield het Nationaal Museum voor Zee Biologie en Aquarium in Pingtung

goes global

This exhibition in the Netherlands with its theme of “Drift” is an exciting example of the global reach of the environmental art movement. The environmental art movement started with Earth Art or Land Art in the late 1960s in the USA. During this time young people all over the world were swept up in a movement to change the social, political, economic and environmental conditions. The early Earth Artists tried to control nature and put their art in remote natural sites.

Environmental art grew out of the Earth Art movement as artists began to make art that aimed to improve environmental conditions and raise public awareness about environmental problems. The environmental art movement has continued to grow and has spread around the world. In 2004 when I first came to Taiwan as a Fulbright Scholar artist in residence from the USA, I found almost no environmental art and no artists doing artworks in nature or about environmental issues. I started the Guandu International Outdoor Sculpture Festival in 2006, and this was I believe the first truly environmental art project in Taiwan. This exhibition has continued as an annual event since 2006 at Guandu Nature Park in Taipei.

The success of the Guandu Sculpture Festival spawned a number of other environmental art projects in Taiwan. In 2009 the National Museum of Marine Biology and Aquarium in Pingtung County held an international art exhibition about marine environmental issues titled “Turning the Tide.” In 2010 the Cheng Long Wetlands International Environmental Art Project began at Cheng Long Wetlands in Yunlin County. This art project aims to raise awareness

DRIFT

The number of art events in Taiwan with an environmental focus continues to rise. They refer to issues ranging from seafood production to the creation of eco-villages. Taiwan’s status as a small island country that has gone through rapid industrialization and extreme urbanization along with reoccurring natural disasters such as earthquakes and typhoons, makes it a microcosmic example of global environmental problems.

One outgrowth of the Cheng Long International Environmental Art Project in Taiwan has been that Shilpa Joglekar, a 2010 artist from India, started a similar international nature art residency near her home city of Mumbai.

Also in other parts of Asia there is a lively crowd of environmental artists and projects. Mongolia, the Philippines and China joined the movement in recent years.

Quite well known is the South Korean Yatoo organization.

Since 1981 a group of Korean artists came together regularly to create art in nature and work with natural materials. In all seasons they gather in Yatoo workshops. Since 2004 they

25 Jane Ingram Allen

about the environment and encourage people to appreciate and protect the wetlands. Each year 5 or 6 international artists come to live and work in Cheng Long village to create site-specific environmental sculpture installations using local natural materials.

in 2009 een internationale tentoonstelling over zee/milieu problematiek onder de titel Turning the Tide. In 2010 startte het Cheng Long Wetlands International Environmental Art Project in Yunlin County. Dit kunstproject heeft als doel om dit nieuwe natuurgebied onder de aandacht te brengen en de bevolking aan te moedigen haar te beschermen. Nu komen ieder jaar vijf of zes kunstenaars uit de hele wereld om er gedurende een maand ‘site specific’ enviromental installaties te maken met gebruik van de lokale natuurlijke materialen. Eén van de deelnemers uit 2010, de Indiase kunstenares Shilpa Joglekar, startte na terugkeer een soortgelijke internationale natuurkunst residency op het platteland vlakbij Mumbai.

Het aantal projecten met een ‘natuur’ focus in Taiwan stijgt nog steeds. De thema’s variëren van duurzame visproductie tot het creëren van eco-wijken in de stad. Taiwan, als kleine eilandstaat dat een snelle industrialisatie en extreme urbanisatie doormaakte en dat daarbij te maken heeft met steeds terugkerende natuurrampen, is een microkosmisch voorbeeld van de internationale milieuproblematiek.

Maar ook in andere delen van Azië is een levendige gemeenschap van ‘environmental’ kunstenaars en projecten ontstaan. In Mongolië, de Filippijnen, en China werden in recente jaren projecten georganiseerd.

Vrij bekend is inmiddels de Zuid-Koreaanse organisatie Yatoo. Onder de Yatoo paraplu komen Koreaanse kunstenaars al sinds 1981 regelmatig bijeen om kunst in de natuur te maken. Sinds 2004 organiseren ze ook de internationale Geumgang Nature Art Biennale in Gonju, waar gemiddeld twintig kunstenaars anderhalve maand lang verblijven en werken aan de oever van de rivier en op de berg Yeomisan. Het belangrijkste doel van Yatoo is

om de harmonie tussen mens en natuur te bewerkstelligen door het maken en het beleven van beeldende kunst.

Al deze environmental art projecten hebben met elkaar gemeen dat het er niet alleen om gaat een tentoonstelling samen te stellen van ‘natuurkunst’. Meestal hebben de projecten meerdere doelstellingen. Eén ervan is natuurlijk de beeldende kunst als autonome en individuele expressie van de kunstenaar, maar bijna net zo belangrijk is de uitwisseling tussen de kunstenaars die aan het project deelnemen, het educatie aspect (‘natureart education’), direct contact en samenwerking tussen de kunstenaars en de lokale bevolking, en de nadruk op milieu thematiek.

Environmental art is een bruikbaar gereedschap gebleken om publieke bewustwording te genereren en misschien zelfs oplossingen aan te dragen voor problemen. DRIFT is een nieuwe loot aan de boom van de internationale environmental art movement, die onze band met de natuur hooghoudt, de fantasie stimuleert en de rol van kunst in een meer duurzame wereld promoot.

Meer informatie over environmental art in Azië: http://artproject4wetland.wordpress.com http://artinnatureresidency.blogspot.com/ http://www.bbieaf.org/ www.natureartbiennale.org www.yatooi.com www. landartmongolia.blogspot.com/

have organized the international Geumgang Nature Art Biennale in Gonju, with the participation of around twenty environmental artists from all over the world. The main purpose of Yatoo is to experience harmony with and in nature through the making and witnessing of art.

All these environmental art projects have in common that they are not solely an art exhibition; the projects tend to have several ‘arms and legs’. One is of course the art as an autonomous and individual expression of the artist, but almost as important as that is the exchange of ideas between the artists internationally, the educational aspect (nature-art education), direct contact and even cooperation between artists and local people, and the emphasis on environmental issues and themes. Environmental art has become a useful tool to raise public awareness and promote action that can help to solve problems. The “Drift” project in the Netherlands joins the global environmental art movement to celebrate our connection to the natural world, stimulate the imagination and promote the role of art in the creation of a more sustainable world.

For more information on environmental art in Asia see: http://artproject4wetland.wordpress.com http://artinnatureresidency.blogspot.com/ http://www.bbieaf.org/ www.natureartbiennale.org www.yatooi.com www. landartmongolia.blogspot.com/

DRIFT 27 Kunstwerken | Artworks

Lobke Burgers - Blessengers

DRIFT 29 Kunstwerken | Artworks

DRIFT 31 Kunstwerken | Artworks

Anthea Simmonds - Someone knows

DRIFT 33 Kunstwerken | Artworks

DRIFT 35 Kunstwerken | Artworks

Rumen Dimitrov - Metamorphosis

DRIFT 37 Kunstwerken | Artworks

DRIFT 39 Kunstwerken | Artworks

Ninette Koning - Flessenpost | Message in a bottle

DRIFT 41 Kunstwerken | Artworks

DRIFT 43 Kunstwerken | Artworks

Thomas Sabourin - Blauwe Leuning | Handrail

DRIFT 45 Kunstwerken | Artworks

DRIFT 47 Kunstwerken | Artworks

Pat van Boeckel - Ark On the old seabed the artist has placed a Schokker, a boat that once sailed this Zuiderzee.

Inside he has installed a videoprojection using authentic footage of this former sea.

The smells, images and sounds evoke a feel for this lost era.

DRIFT 49 Kunstwerken | Artworks

DRIFT 51 Kunstwerken | Artworks

Ivo Kamphuis - Avatar

DRIFT 53 Kunstwerken | Artworks

Ivo Kamphuis - Avatar

DRIFT 55 Kunstwerken | Artworks

Marga Houtman - Zwanendrift

DRIFT 57 Kunstwerken | Artworks

DRIFT 59 Kunstwerken | Artworks

Joseph Tasnadí - Quiet Zone Special thanks to László Rétháti

DRIFT 61 Kunstwerken | Artworks

DRIFT 63 Kunstwerken | Artworks

Arvid Hagen - Heavenly source

DRIFT 65 Kunstwerken | Artworks

DRIFT 67 Kunstwerken | Artworks

Titi Zaadnoordijk - Van vissen, mensen en meerminnen | Of fish, men and mermaids

DRIFT 69 Kunstwerken | Artworks

DRIFT 71 Kunstwerken | Artworks

Karen Macher Nesta - New Skin

DRIFT 73 Kunstwerken | Artworks

DRIFT 75 Kunstwerken | Artworks

Toon Elfrink - Tide

DRIFT 77 Kunstwerken | Artworks

DRIFT 79 Kunstwerken | Artworks

DRIFT 81 Kunstwerken | Artworks

Ivo Kamphuis - Liesner Wald (2011) olieverf op hout, 40 x 60 cm

DRIFT 83 Kunstenaars | Artists

Lobke Burgers

Pat van Boeckel Pat van Boeckel is documentairemaker en videokunstenaar. In zijn films onderzoekt hij onze verhouding tot de natuur en manieren van zingeving in de moderne tijd. Zijn videokunst kenmerkt zich door eenvoud en levert door het langzaam vloeiende tempo een eigen commentaar op de snelheid en vluchtigheid van de moderne beeldcultuur.

Deze videowerken zijn vaak onderdeel van een ruimtelijke installatie, waarmee hij de bezoeker uit zijn dagelijkse doen probeert te halen, zodat de filmbeelden binnen kunnen komen. Dat een dergelijke installatie je in een andere wereld kan trekken geldt bij uitstek voor het beeld dat Pat van Boeckel voor DRIFT maakte. Midden tussen de bomen blijkt er een Urker schokker gestrand te zijn.

Op hoogte van de vroegere Zuiderzee zweeft de boot nu tussen het groen. Wie zijn hoofd door het gat in de romp steekt, is tegelijk weg uit het bos, overweldigd door de zee die in bewegende beelden door het voorsteven naar binnen golft.

Omringd door het geluid van de golven, de roepende meeuwen en de geur van oud hout en teer, varen we terug naar een verloren tijd.

Pat van Boeckel is a documentary maker and video artist.

In his work he examines the relation of man to nature and the ways modern people look for a meaningful life. His video art is characterized by simplicity and, through the slow pace, a comment on the speed and volatility of modern visual culture.

The art videos are often part of a spatial installation, in which he creates an atmosphere where the visitor can forget his daily business, thus enabling the images to get through. For Drift, the pre-eminent spatial installation accompanying the video-art is a boat, which ‘washed up’ in the trees. On the level of the former Zuider sea the boat now drifts between in the greenery.

Sticking your head through the hole in the hull of the boat, you forget about the forest, and become overwhelmed by the images of sea waves that roll into the boat through the stem. The sound of wind, the tide and seagulls and the smell of wood and tar: it’s all there.

Blessengers, ‘heilige’ bokken, noemt Lobke Burgers de zilveren dieren die als een lichtgevende wolk neergestreken is in de ruïnes van Het Waterloopkundig Laboratorium. De kleur zilver geeft de dieren een kunstmatige uitstraling, als in een science fiction verhaal over een tijd waarin er geen blesbokken meer zullen zijn. Ze verbeelden een diepe angst voor de vernietiging van de natuurlijke omgeving door de mens.

Angsten, verboden liefdes, verlangen naar terugkeer van de kindertijd vormen de achtergrond voor de vaak absurde en thrillerachtige installaties van deze kunstenares. Toch is daarin de humor nooit ver weg, door het gebruik van de beeltenis van dieren om menselijke emoties over te brengen. Door de dieren menselijke trekken toe te dichten of ze soms menselijke lichaamsdelen te geven laat Lobke Burgers zien hoe ze over mensen denkt.

De blesbok, een Zuidafrikaanse antilope, is door de kunstenares uitgekozen vanwege hun ietwat sullige blik, wat de bok tegelijk ruimschoots goedmaakt door zijn fiere houding en prachtige horens. In deze tijd van migratie, globalisering en mobiliteit zijn de bokken op drift geraakt. Zijn ze boodschappers van onbegrepen nieuws?

Zijn ze opgejaagd of zoeken ze hier juist hun toevlucht?

DRIFT 85 Kunstenaars | Artists

Rumen Dimitrov Blessengers, holy billy-goats, is the name that Lobke Burgers gave to this herd of silver animals who have settled like a light spreading cloud in the ruins of the Hydrodynamic Laboratory. The silver colour gives the animals a somewhat artificial look, as in a science fiction story about a future when there will be no more blesbok around. The elegant metallic animals refer to a deep fear of the termination of the natural world by human intervention.

Fears, forbidden love, and the desire to return to childhood are the background of the often absurd and thriller-like installations of this artist. Nevertheless, humor is never far away, thanks to the use of the imagery of animals to convey human emotions. By giving them human traits or sometimes lifelike human limbs, Lobke Burgers shows her opinion about human beings. The blesbok, a South-African antelope, was chosen by the artist because of his somewhat dumb gaze, compensated for by his proud posture and amazing horns.

In this era of migration, globalisation and mobility this herd has drifted away.

Are they messengers of news we don’t understand? Have they been chased or are they looking for refuge?

Als kunstenaar die altijd in de natuur werkt schrikt Rumen Dimitrov niet terug voor een enorme boom of dikke steen. Hij beheerst zijn materialen en gereedschappen, en hakt en snijdt tot hij de vorm vindt die hij zocht. Zijn werk heeft een ruige en ongepolijste stijl, maar onder de ruigheid gloeit een onverwachte gevoeligheid. Grote bomen zijn een zeldzaamheid in Nederland, toch koos Rumen ook hier hout als materiaal.

Toen hij de foto’s van het voormalige waterloopkundige lab zag herinnerde de ruïnes hem aan de absurdheid van de socialistische industrialisatie, wier agressie tegen de natuur hij jarenlang in Bulgarije had meegemaakt. In zijn installatie gebruikt hij houten ‘bakstenen’ om industriële vormen mee te bouwen. Hij ziet zijn materiaalkeuze als protest tegen de schaamteloze exploitatie van de natuur, in een kunstwerk dat tegelijk ook een verband legt met de natuurlijke elementen.

Zijn installatie bestaat uit een soort buigende schoorstenen, opstijgende tunnels and vermoeide gebouwtjes.

Ze groeien op bijna natuurlijke wijze uit de resten van het laboratorium, als commentaar op het nog altijd levendige geloof in de vooruitgang.

As an artist who always works in a natural environment, Rumen Dimitrov isn’t taken aback by a huge tree or an enormous stone. He masters his materials and instruments, cutting them into the shape he was looking for in a rugged and ‘unfinished’ style. But under the rough surface his works show an unexpected sensitive quality. Huge trees are rare in The Netherlands, yet wood is the material Rumen has chosen to work with.

When he saw the pictures of the former hydraulic laboratory in The Waterloopbos the ruins reminded him of the absurdity of socialist industrialization and as a Bulgarian he personally witnessed its aggression towards nature.

In his installation ‘industrial’ shapes made out of wooden bricks are at the same time a protest against humankind’s blatant ill-treatment of nature, and a link between the natural elements of earth and water. The elements of the installation can be described as bending chimneys, rising tunnels and tired buildings. They grow almost naturally out of the remains of the laboratory, commenting on the still lively belief in human progress.

Arvid Hagen

Toon Elfrink Het beeldend werk van Toon Elfrink begint altijd met het oogsten van zijn materiaal. Nadat hij verse wilgentenen en esdoornopslag heeft verzameld, worden ze direct geschild, om zo ‘het eigenlijke karakter van het hout’ bloot te leggen. En dan gaat hij bouwen aan beelden die object en tekening ineen zijn. Stok voor stok. Tot er grootse, monumentale en toch bedrieglijk fragiel ogende objecten in het landschap staan.

Voor DRIFT realiseerde hij het archetypische beeld van een golf.

Deze onstuitbare natuurlijke kracht is op uiteenlopende manieren eerder verbeeld in de kunst, maar in Het Waterloopbos is de golf als object zeer op zijn plek. Komend vanuit de golfmachines, die jarenlang zorgden voor de waterbeweging in de modellenlaboratoriumsituatie, groeit deze gestolde en toch luchtige golf uit tot een berg die over de bezoeker kan gaan vallen. Een metafoor voor de menselijke drijfveer om te experimenteren tot het punt waar de gevolgen niet meer te beheersen zijn.

The visual work of Toon Elfrink always begins with reaping his material. Fresh wood such as willow rod is his favourite.

After he has collected the willow rods and maple wild shoots, they are peeled directly, in order to uncover “the actual character of the wood”. Then he starts building his sculptures, which are object and drawing at the same time. Stick by stick. Usually they take on enormous, monumental shape, yet they are deceptively fragile looking objects in the landscape.

For DRIFT he realized the archetypical sculpture of the wave. This unstoppable natural force has been portrayed ever so often in the arts, but here in The Waterloopbos the wave is exactly where it should be. The idea originates from the old wave making machines that for many years took care of the water movements in the laboratory situated in this forest. From there the stiffened though still loose wave structure grows into a mountain that can fall over the strolling visitor. It’s a metaphor for the human motivation to experiment up to the point when the experimenter cannot control the results anymore.

Het werk van Arvid Hagen bevindt zich op het grensgebied van kunst en architectuur. De vaak architectonische structuren spelen met optisch bedrog en een ervaring van ‘de realiteit’.

De kunstenaar verkent de grenzen tussen schijn en werkelijkheid, tussen zelf en de ander, tussen binnen- en buitenwereld.

De objecten vragen om een actieve benadering een deelname van de bezoeker. Pas dan kan ‘het’ gebeuren.

De meeste beelden van Arvid Hagen ontstaan uit modellen, experimenten die voortkomen uit wat hij zelf een laboratorium situatie noemt. Een plaats waarin de beleving van ruimte wordt getest. Het object dat hij voor DRIFT maakte had best kunnen bestaan als testgebouw van het waterloopkundig laboratorium. Op de betonplaat van de Haven van Bangkok hééft ooit een silo gestaan. Het gebouwtje van Arvid is een houten cilinder die bij nader inzien geen gesloten cirkel is maar een slakkenhuis, dat de bezoeker opslokt in een diepe duisternis.

In de kern van het slakkenhuis blijkt het object een observatorium te zijn.

Diep in de grond weerspiegelt daar het water de ‘drifting clouds’. Een stralend lichtbeeld van de oerkracht van continue verandering, zowel in onze geest als de uitwerkingen daarvan op onze leefwereld.

DRIFT 87 Kunstenaars | Artists

Marga Houtman

The artwork of Arvid Hagen finds itself on the borders of art and architecture.

The sculptures are often architectural structures that play with optical illusions and the experience of ‘reality’. The artist explores the limits between illusion and reality, between self and other, between the inner and the outer world.

The objects invite the visitor to actively participate in the art work. Only then can something happen.

Mostly the objects of Arvid Hagen develop from models and experiments in his ‘laboratory’. It is a place where the experiencing of space is tested.

The sculpture for DRIFT could have existed in the Hydrodynamic Laboratory as a testing building. In fact on the concrete slab of this Libyan Harbour a kind of warehouse once stood. Arvid’s ‘warehouse’ is a wooden cylinder that, on closer inspection, can be entered as a snail shell might be. The visitor is swallowed up ba deep darkness. The center of the spiral appears to be an observatory. A waterfilled pit in the ground reflects the drifting clouds. It is a radiant image of the primal power of change, as much in our minds as in the effects it has on our world.

In strakke vierkante vakken dobberen witte ovale bollen alsof ze de weg kwijt zijn, terwijl ze binnen de hun gestelde grenzen nergens heen kunnen. De geometrie van deze installatie prikkelt de fantasie. Zijn het wolkjes op het water, rollende sneeuwballen, of toch vogels die hun kop onder water hebben gestoken, omdat de wereld boven hen niet langer boeit? Wie de reuze bad-eend van Marga Houtman wel eens heeft gezien denkt wellicht aan het laatste.

Het ouderwetse ‘zwanendrift’ [1 groep zwanen; 2 (volgens de jachtwet) het recht tot het houden van zwanen in zeker gebied] was de aanleiding voor dit kunstwerk. De installatie Zwanendrift toont de drang van de mens om de natuur onder controle te brengen en stelt vragen bij de effecten die dat heeft.

Van oudsher houden mensen dieren, ter vermaak of als voedselvoorziening. Bij zwanendriften – een traditionele vorm van dierhouderij die nog stamt uit de middeleeuwen – scharrelen de zwanen in een groep rond in het weiland. Eens per jaar worden de vogels gevangen voor de handel, vlees en dons. De dieren die dit overleven worden teruggezet, jonge dieren worden geleewiekt, zodat ze niet meer kunnen vliegen.

Momenteel telt Nederland officieel nog één zwanendrifter.

White egg-shaped spheres are adrift in rigid squares, as if they lost their way, although it is clear they can’t go anywhere outside their fixed limits.

The geometrics of the installation arouse the imagination. Are you looking at clouds resting on the water, rolling snowballs, or rather birds who hide their heads in the water because they can’t be bothered with the outside world? If you saw the giant toy duck by Marga Houtman you might go for the birds.

The old fashioned Dutch word zwanendrift ( meaning 1. a group of swans; 2. the right to keep swans for hunting) gave rise to this work of art.

The installation ‘Zwanendrift’ shows the human urge to control nature and poses questions as to the consequences.

Throughout history people have kept animals for amusement or for food supply. In this traditional way of keeping animals, originating in the middle-ages, the swans are kept in a field. Once a year the birds are captured and processed for trade, meat and feathers. The survivors are put back in the field;, young ones have their wings cut off. At this time there is still one ‘zwanendrifter’ in The Netherlands.

Ivo Kamphuis

Ninette Koning

Het vertrekpunt van Ivo Kamphuis als kunstenaar is dat van de jagers en verzamelaars. Hij is voortdurend op expeditie en niet alleen in het hoge noorden van Europa. In Lapland maakte hij lange en soms barre voettochten die hem ver van de beschaafde wereld voerden. Maar hij struint ook vaak en graag door de ongerepte natuur van het Nederlands/Duitse grensgebied.

Tijdens die tochten vindt hij klemmen, klapvallen, roofvogelvallen, strikken en dieren die daarin de dood hebben gevonden. Naast het verslag in foto’s en tekeningen neemt hij half vergane resten, schedels en beenderen van de geslachtofferde dieren mee. Om daar vervolgens een eigen wereld mee te creëren waarin het verhaal van de evolutie opnieuw (maar dan anders) wordt verteld. De vaak humoristische nieuwe wezens hebben altijd ook een scherp kantje, al was het maar dat ze, door het materiaal waar ze van gemaakt zijn, ergens ook aan de dood doen denken. Tegelijk verwijzen ze naar het leven in de natuur, vlak voor onze voeten.

Zó gewoon dat vaak onopgemerkt blijft en veronachtzaamd wordt. Het ontdekken en veroveren van verre planeten blijkt nog altijd salonfähiger.

Met zijn opmerkelijke creaturen vestigt Kamphuis daar de aandacht op.

Ninette Koning onderzoekt de continue veranderingen in de natuur en gebruikt de contrasten tussen chaos en orde om tot een beeld te komen. Achter de chaos ligt dan altijd weer de kracht van de eenvoud, uitgedrukt in het kunstwerk.

Tussen de grauwe muurtjes van de ruïne die eens een meervoudig testmodel was, doet ze een geometrisch schilderij ontstaan. Geordende vrolijke kleuren in vierkanten en rechthoeken tussen de verwilderde bomen. Dichtbij gekomen blijkt deze vrolijke noot te bestaan uit verhakselde stukken plastic. Het is de petflessenpost van Ninette Koning, een verwijzing naar de plastic soep die in de oceanen drijft. De installatie raakt ook aan de drift van de mens om te groeien, te veranderen, te beteugelen.

Met onverwachte en ongewenste gevolgen zoals die plastic afvalmassa, waar geen andere oplossing voor is dan ze in te dammen. En zo krijgt deze plaats in het Waterloopbos een nieuwe functie: als bergplek voor afvalplastic. Hoewel de kunstenaar haar werk meestal uitvoert met natuurlijk afval of recycling materialen, krijgt Flessenpost haar diepere betekenis door de botsing van de esthetische kracht van de kleurencompositie met het laag bij de grondse materiaal waaruit het samengesteld is.

The starting point for the artist Ivo Kamphuis is hunters and collectors. He is on expedition continually, not only in the far north of Europe. He has made long and sometimes difficult hikes in Lapland, that took him far from civilization. But he also likes to wander, often and with pleasure, in the unspoiled forests of the Dutch-German border area. On his hikes he finds traps and clamps and the animals that were killed in them.

He takes photographs and makes drawings but also he takes the remains of the decayed and victimized animals, including their skulls and bones. With these he creates a new world, in which the story of evolution is being told anew and differently. His creatures, often quite humorous, always have a sharp and uneasy side. The material they are made of always reminds us in one way or another of death. At the same time they refer to life in nature, which happens to be just in front of our noses. Só ordinary that it remains often unnoticed and disregarded. Discovery and conquest of new planets is always a more popular subject. The outstanding creatures of Ivo Kamphuis draw attention to this phenomenon.

DRIFT 89 Kunstenaars | Artists

Ninette Koning explores natures state of continual change. She uses the contrasts between chaos and order to develop her sculptures. And always, amid the chaos and contrasts lies the power of the simple which is given form in the work.

Between the gloomy walls of the ruin that once functioned as the test model for …, a geometric painting appears.

Orderly bright colours in squares and rectangles between bushes that run wild. Getting closer to this colourful statement one sees that it consists of chopped up pieces of plastic. It is Ninette Koning’s message in a PET bottle, referring to the plastic soup floating in the oceans.

The installation is also a comment on the human frenzy for growth, change, and control. Some of the less pleasant consequences are for example this plastic soup, for which no solution has been put forward other than damming it. And thus the installation assigns a new function to this place in The Waterloopbos: a depository for plastic waste.

Although Ninette Koning usually works with natural waste or recycled materials, this installation gets its deeper meaning through the clash between the aesthetic power of the colour composition and the kind of material it consists of.

Karen Macher Nesta Op zoek naar inspiratie voor Drift stuitte Karen Macher Nesta op een tekst uit 1958 van Guy Debord met zijn ‘drift theorie’.

Als een situationist begrijpt hij ‘driften’ als een techniek, een manier om jezelf te laten gaan, rond te dwalen zonder vooropgestelde richting en in met een geest die speels en constructief is. Met deze theorie in het achterhoofd trok de kunstenaar het Waterloopbos in, wachtend tot het materiaal haar zou vinden. En daar lag een prachtig gevormde boom, in stukken gezaagd tussen de brandnetels. Ze maakte van rijstpapier een nieuwe huid voor de boom en bracht de stukken semi-transparante boomstam terug naar het bos waar ze vandaan kwamen.

Ze werden geïnstalleerd boven een besloten watertje. Daar bewegen ze zachtjes in de wind, als een fata morgana in de lucht.

Trying to find inspiration for the Drift Project, Karen Macher Nesta accidentally found Guy Debord´s text of 1958 about drift theory. As a situationist, he understands drifting as a technique in which one should let oneself go walking around with no pre established direction and in a play oriented and constructive state of mind. Following his theory, the artist walked around the Waterloopbos forest, waiting for the right material to find her. A bit hidden in the weeds she found a beautiful tree, cut into five pieces. She made the pieces a new skin with rice paper, to return them afterwards to the same forest where they were cut from, changing their condition by suspending them above a pond, as an illusion of reflections on the water. Here they move slowly with the wind, fragile, like in a dream.

Anthea Simmonds Thomas Sabourin Alle objecten in onze dagelijkse omgeving zijn bedoeld om ons te leiden.

In laatste instantie, zo beweert Thomas Sabourin, begeleiden ze ons om onszelf, onze plek in de wereld te vinden, daar waar alles ‘op zijn plaats’ is. En deze wereld is helaas een plaats waar niets nog betekenis of belang heeft. Ons wordt een wortel voorgehouden, een belofte van geluk, dat we zouden kunnen bereiken mits we volgzaam zijn.

De kunstwerken van Thomas Sabourin zijn wel degelijk ook objecten, maar zijn objecten neigen er eerder toe om ons óm te leiden, rustig en zonder spektakel, maar indien mogelijk de diepte in. Het gaat hem er niet om een ontsnapping naar een fantasiewereld te creëren, maar een frisse vreemdheid en absurditeit in het alledaagse op te roepen. De beelden onderzoeken de mogelijkheden tot een andere relatie met de realiteit. Er is méér dan het verdwalen, verliezen en vinden van jezelf in een (schijn-)werkelijkheid.

De Blauwe Leuning dat hij voor DRIFT maakte, daagt ons uit om de objecten niet voor zoete koek aan te nemen.

De felgekleurde leuning leidt ons vol overtuiging af van het pad, regelrecht de bosjes in. En waar worden wij eigenlijk heengeleid door al die andere objecten?

All objects in our daily environment are meant to lead us. Thomas Sabourin claims that ultimately they guide us to find ourselves, our place in the world. The place where everything ‘is in the right place’. But alas, in this world everything has lost its meaning and importance. We are promised ‘happiness’, something we can reach if we follow.

The artworks of Thomas Sabourin are objects too, but his objects tend to divert us, quietly, without clamour, but if possible into a deeper thinking. He is not interested in creating an escape to a fantasy world, but he wants to call up a fresh strangeness and absurdity in the everyday. His object researches the possibilities for another relationship with reality. There is more to it than going astray, losing and finding yourself in a (pseudo) reality.

Blue Handrail, the sculpture he made for DRIFT, challenges us not to take objects for granted. The red handrail leads us convincingly off the track, straight into the bush. And where do all the other objects actually lead us?

De beelden van Anthea Simmonds zijn conceptueel en experimenteel.

Ze bezinnen zich op de relatie en het spanningsveld tussen de wereld en het individu. De kunstenares verwijst regelmatig in haar werk naar de paradoxen van het leven door oude met nieuwe symbolen te combineren, waarbij ze zich zowel van traditionele als experimentele technieken bedient.

Ze heeft een voorkeur voor objecten met een open einde, werken die uitnodigen tot verdere overpeinzing en onderzoek.

‘Someone knows’ is een installatie die voortkomt uit dezelfde fascinatie.

‘To drift’ betekent richtingloos te dobberen, overgeleverd aan de genade van de wind, de stroming, de getijden.

Figuurlijk gesproken kunnen mensen ook op drift raken, overgeleverd aan de genade van de groep of de samenleving, of zo te drijven uit vrije keus, en gewoon maar zien waar het leven je brengt. De installatie heeft als uitgangspunt het roer, symbool voor het zoeken naar richting en controle. Een bonte groep roerbladen is bevestigd aan de bomen, waar ze hun doel verloren hebben.

Ze hangen overgeleverd aan de wind.

Aan een van de roerbladen kleeft een kluit van handen, als een wildgroei van mossels. Ze hebben zich vastgeklampt aan dit roer. Op reis…

DRIFT 91 Kunstenaars | Artists

Joseph Tasnadi

The sculptures of Anthea Simmonds are conceptual and experimental. They often contemplate the relationship and tension between things on a global level and the individual. The artist refers to the paradoxes of life by combining new and old symbols and images, using both traditional and experimental techniques. She prefers her sculptures to become open ended inviting further inspection and contemplation. ’Someone knows’ is an installation which is informed by the same fascination. To drift is to float having no direction, to be at mercy of the wind, the current, the tides. Figuratively speaking people can drift too, at mercy of the group or society possibly, ‘morphic fields’ perhaps, or by choice, simply seeing where life takes them. This installation takes a symbol for direction and control - a rudder - and a group of rudders are mounted in trees where they are at mercy of the wind, and lose their purpose. They simply drift. Clinging to one of these rudders is a cluster of hands, many hands, like a clump of mussels. They are hanging on to this chosen rudder, travelling...

Joseph Tasnadi speelt graag met illusie.

In zijn statement Utopia schreef hij: Het geloof dat gehecht wordt aan het ervaren van de realiteit is pure illusie, en dat terwijl we er voortdurend naar op zoek zijn. De waarheid wordt beschouwd als het belangrijkste doel van ons leven, maar als we er onverwachts op zouden stuiten, dan zouden we wel eens gedesillusioneerd kunnen raken. Dus! De waarheid is zelf een illusie. Mijn illusie is mijn waarheid…

Quiet zone, dee waterpiano is deel van een serie werken die Joseph Tasnadi in de afgelopen jaren maakte. Ze zijn een soort afgebikte ready-mades. De kunstenaar geeft nieuwe (metaforische) betekenissen aan dagelijkse voorwerpen door hun functie te veranderen of door ze op ongebruikelijke plaatsen neer te zetten. In het schaalmodel van de Maasvlakte zet het object de hele plaats in een ander licht. Plotseling lijkt het op een Romeinse ruïne, of een paleis dat na de revolutie is platgebrand. De piano is hier het achtergebleven bewijs van een rijke cultuur.

Met zijn voeten in de stroming is de waterpiano ook nog een samengaan van het natuurlijke element water en een muziekinstrument. Zo bezien is het een sierlijke uitdrukking van de harmonische relatie die de mens met de natuur zou kunnen hebben.

Joseph Tasnadi likes to play with illusion.

In fact, in his statement, “Utopia”, he wrote: The belief in the experiencing of the truth is mere illusion, although we incessantly seek for it. Truth is considered the primary goal of one’s life.

However, should we inadvertently bump into it, we may be disillusioned. So! The truth is illusion itself. My illusion is my truth. …

Quiet zone, the water Piano is part of a series of works Joseph Tasnadi did in the last few years, which are a sort of “rough ready-mades”. New (metaphorical) meanings are given to casual objects by changing their function or by placing them in unusual spots. The Water Piano in The Waterloopbos is playing with shifting realities, like a dream looking real or reality looking like an illusion. In the Maasvlakte-scale model, the sculpture gives the whole place the appearance of a Roman ruin, or a burnt down palace after the revolution, the piano being a leftover of a rich culture. Standing with its feet in the stream, the piano as a work of art becomes a collaboration between a natural element (the water) and a music instrument created by men. It is a humble expression of the harmonious relation we humans could have with nature.

Titi Zaadnoordijk Witte wezens wiegen zachtjes in de wind, hangend aan de dode takken boven het water. Dichterbijkomend krijgen ze de trekken van wezens, half mens half vis. Hoger in de bomen hangen de meerminnen en andere menselijke figuren. Deze installatie van uitgeknipte tekeningen op papier en stof is heeft de duidelijke hand van Titi Zaadnoordijk. Een zoekende, sterk gestileerde lijn waarmee ze de vragen in haar leven benaderd. De basisvraag die ten grondslag ligt aan al haar teken en dichtwerk - ‘wie ben ik’ versus ‘wie ben ik in jouw ogen’ – zien we ook terug in haar installatie voor DRIFT. De figuren die boven het water bungelen verbeelden de evolutie van vis naar mens. Volgens Titi zijn de wezenlijke zaken voor iedereen gelijk, toch is het niet de buitenkant maar de ziel die bepaalt wie je bent. Vandaar dat misschien al deze witte wezens op het eerste gezicht een bepaalde eenvormigheid hebben. Ze zijn allemaal familie van elkaar. Pas bij nadere beschouwing tonen ze hun eigenheid. Een eigen gezicht dat zich kan ontwikkelen, bungelend met de voeten aan een tak, met de bewegingsruimte die ze van hun schepper hebben gekregen.

White creatures float softly in the wind, hanging down from dead branches above the water. When we come closer they assume the features of man and fish. The higher up they are the closer they resemble mermaids and humans.

This installation of cut out drawings on paper and textile is clearly the hand of Titi Zaadnoordijk. A searching line, strongly styled, with which she circles around the questions of her life. ‘Who am I’ versus ’who am I in your eyes’ is the basic one, which we also see in her work for DRIFT. The creatures dangling above the water represent the evolution from fish to human. According to Titi the key questions are the same for everyone, but still it is not the outside but the soul which determines who we are. That’s why, at first glance, these creatures look alike. They are all family. Only in detail do they show their own identity. Their own face, able to develop within the restrictions of their creator, feet down from a tree.

DRIFT 93

Drift - art in nature laboratory een uitgave van/ published by Stichting Rerun Producties Redactie/editor: Karin van der Molen Fotografie/photography: Pavlov Producties Grafische vormgeving/graphic design: Studio Gist Vertaling/translation: Merren Simmonds www.rerunproducties.nl www.kunstbroedplaats.nl

DRIFT 95