Δώρος Αντωνιάδης «Στο μάτι του ταύρου» by Kastaniotis Editions

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 5

ΔΩΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ

ΣΤΟ ΜΑΤΙ τΟΥ ΤΑΥΡΟΥ Αστυνομικό μυθιστόρημα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 6

Το 50% των εσόδων του συγγραφέα από την πώληση του βιβλίου δίνονται για την ενίσχυση του έργου του συλλόγου «Νοσηλεία» (http://www.nosilia.org.gr/). ©

Έτος 1ης έκδοσης: 2015 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. ΓΡΑΦΕΙΑ: Θεμιστοκλέους 104, 106 81 Αθήνα ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ: Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα % 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com ISBN 978-960-03-5922-0

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 7

ΚΕΦΑΛΑΙΑ

ΜEΡΟΣ ΠΡΩΤΟ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ΜEΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

22 29 41 50 59 71 78 86

103 115 124 134 141 147

Μ E Ρ Ο Σ Τ Ρ Ι Τ Ο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 155

Αθήνα, σήμερα Αθήνα, σήμερα Αθήνα, σήμερα Αθήνα, σήμερα Αθήνα, σήμερα Αθήνα, σήμερα

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 157 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 164 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 173 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 184 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 188 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 195 7

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 8

Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, μετά . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Βιέννη, Χριστούγεννα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, Πρωτοχρονιά . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

203 211 215 220

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 229

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 9

στην Αγγελική, στον Ανδρέα και στον Γιάννη

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 10

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 11

Μέρος Πρώτο

Σε προσκαλώ στο θάνατό μας. Θα έρθεις; Σε προειδοποιώ: δε θα δεχτώ το «όχι» ως απάντηση. Μα τι βλέπω; Δάκρυα είναι αυτά; Υποθέτω τότε πως συμφωνείς, αν κρίνω από τη συγκίνησή σου. Κι εγώ έκλαψα όταν συνέλαβα την ιδέα. Όμως μην κλαις άλλο. Αφέσου σ’ εμένα. Όλα τώρα αρχίζουν. Σου υπόσχομαι πως δε θα νιώσεις τίποτα παρά μόνο ηδονή. Και μην ξεχνάς: δεν είσαι εσύ το πρώτο θύμα. Το πρώτο θύμα ήμουν εγώ. Σε λίγο θα έρθει κι ο επίτιμος καλεσμένος μας. Ας τελειώνουμε. Γράφε μόνο πιο γρήγορα. Πρέπει να προλάβουμε, μη μας βρει έτσι. Το σχέδιό μου δεν μπορεί να αποτύχει!

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 12

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 13

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Αθήνα, σήμερα

ΙΩΘΩ τη δόνηση του κινητού πάνω στο κομοδίνο, πριν καν ξεκινήσει το πρελούδιο του «Forever Young» των Alphaville. Χάνω αρκετό χρόνο να το βρω κάτω από τα ρούχα και τα βιβλία όπου είναι κρυμμένο. «Let us die young or let us live forever» είναι ο τελευταίος στίχος που ακούω πριν το σηκώσω. «Πέτρο, καλημέρα. Έχουμε ένα πτώμα στο Χαλάνδρι...» μου λέει ο Αθανασίου, αφήνοντας επίτηδες τη φράση του μετέωρη. Με ξέρει καλά. Δεν απαντώ. «Πέτρο; Με ακούς;» «Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει;» λέω μέσα από τα δόντια μου. «Ε, χμ, η περίπτωση είναι ιδιαίτερη, θα χρειαζόμασταν λίγη βοήθεια», μου απαντά διστακτικά. «Είναι ακόμα πολύ πρωί και δε νιώθω...» «Πέτρο, μόνο εσύ μπορείς να βγάλεις άκρη», λέει ο Αθανασίου και συνεχίζει σχεδόν ψιθυρίζοντας, «Άλλωστε νομίζω πως θα ήθελες να το δεις αυτό». Ναι, με ξέρει αρκετά καλά. «Οκέι, έρχομαι. Στείλε μου σε μήνυμα τη διεύθυνση», λέω και το κλείνω. Δε μου αρέσει το απότομο ξύπνημα, γι’ αυτό και δε βάζω ποτέ ξυπνητήρι. Κάθε φορά που τα όνειρά μου μένουν ατέλειωτα, ξινίζω τη μούρη σαν να έχω δαγκώσει λεμονόκουπα. Έχω την ίδια στραβωμένη έκφραση όπως όταν κόβουν τους τίτλους τέλους των ταινιών στα κανάλια. Καθένας μας αποζητά και ικανοποιείται από διαφορετικά πράγματα. Σε κάποιον αρκεί απλώς να δει μια καλή ταινία. Θέλει να ψυχαγωγηθεί, να περάσει την ώρα του. Εγώ αγωνιώ να μάθω ποιος τη δημιούργησε. 13

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 14

Θέλω να ξέρω ποιοι ευθύνονται για την ψυχαγωγία μου ή για τη βαρεμάρα μου. Η ταινία για μένα δεν τελειώνει όταν τραγουδήσει η χοντρή. Τελειώνει μετά το χειροκρότημα, το encore και τα λουλούδια στους πρωταγωνιστές. Τελειώνει όταν όλα έχουν τελειώσει. Ανάβω το φως στο κομοδίνο και σηκώνομαι όπως όπως. Με πιάνει μια μικρή σκοτοδίνη. Ξανακάθομαι. Σηκώθηκα απότομα. Αρπάζω τα χτεσινοβραδινά ρούχα, σιγομουρμουρίζω ένα «Καλημέρα, φεύγω» στην Ελπίδα που προσπαθούσε να ξανακοιμηθεί και σηκώνομαι. Αργά αυτή τη φορά. Είμαι οκέι. Το μάτι μου πέφτει φευγαλέα στο Περί της Συντομίας της Ζωής του Σενέκα. Το διάβαζα χτες βράδυ πριν αποκοιμηθώ. Σε λίγο κλείνω τα σαράντα πέντε και το θέμα τού αν αληθινά ζούμε έτσι όπως έχουμε επιλέξει να ζούμε απασχολεί την ανθρωπότητα πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια. Γαμώτο! Περνάω να τσεκάρω τα παιδιά. Αγγελούδια. Βέβαια. Αφού όλη μέρα χτες έκαναν άνω κάτω τον κόσμο. Τα φιλάω και πάω στην κουζίνα. Το στομάχι μου γουργουρίζει σαν 72άρι παπάκι με μανιβέλα που δεν παίρνει μπροστά. Βγάζω μπολ, γάλα και δημητριακά. Κάποιες συνήθειες απλώς δεν είναι συνήθειες. Είναι ανάγκες. Όσο βιαστικός κι αν είμαι, δεν μπορώ να φύγω χωρίς να φάω το πρωί. Δε λειτουργώ. Όπως τρώω, διαβάζω στα πεταχτά τις ειδήσεις στο κινητό μου. Κρίση εδώ, κρίση εκεί, κρίση παραπέρα. Χάρηκε σύσσωμη η κυβέρνηση για τη δόση που θα μας σώσει. Θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες. Να θυμηθώ να χαρώ. Ξαφνικά ακούω τον Βουτσά να λέει «Φσστ, μπόινγκ». Έχω e-mail. Κοιτάζω. Έξι το σύνολο. Ένα σημερινό και πέντε με χτεσινοβραδινή ημερομηνία. Θα τα δω μετά. Ελέγχω το ημερολόγιο. Έχει μόνο έναν αριθμό σαν ολοήμερο συμβάν: 28. Είκοσι οκτώ μέρες ακόμα. Είχα υποβάλει την παραίτησή μου στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών λίγες μέρες πριν. Με φώναξε για εξηγήσεις ο Αργυρός, ο διευθυντής μου. Εμφανισιακά ο Αργυρός θυμίζει τον Μπάτσο Μήτσο του Λαζόπουλου. Μόνο εμφανισιακά ευτυ14

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 15

χώς. Στο γραφείο του εκείνη την ώρα, εκτός από τον ίδιο, βρίσκονταν η Λίνα η γραμματέας του, μια τριαντάρα ζωντοχήρα που ξεχνούσε να πάει σπίτι της, ο Αθανασίου ο βοηθός μου και δύο προϊστάμενοι άλλων τμημάτων. Ο Αργυρός ζήτησε να μείνουν και αυτοί μέσα. Είπα σε όλους πως χρειαζόμουν επειγόντως μια μεγάλη αλλαγή κατεύθυνσης, ένα πίβοτ, στροφή 180 μοιρών. Αυτό. Με κοιτούσαν σαν χάνοι. Προφανώς θα πίστευαν πως υπάρχει και συνέχεια. Ίσως περίμεναν πως θα ανέλυα περισσότερο το σκεπτικό μου. Σκέφτηκα προς στιγμήν να τους έκανα μια εισαγωγή στις βασικές κινήσεις του μπάσκετ. Δεν είχε νόημα. Μόνο ο Αθανασίου κατάλαβε τι εννοούσα. Ήξερε. Του είχα μιλήσει. Θα αναλάμβανε χρέη προϊσταμένου αμέσως μετά την αποχώρησή μου, δηλαδή σε ένα μήνα περίπου. Τυπικά λοιπόν ανήκα ακόμα στο Σώμα. Ντύνομαι στα όρθια. Βγάζοντας το κεφάλι από το λαιμό της μπλούζας, κοιτάζω προς τη βιβλιοθήκη. Έχω μια κρίση νοσταλγίας. Όταν το παρόν πάει σκατά, ψάχνεις στήριξη στο παρελθόν. Πριν από αρκετά χρόνια είχα περάσει με κατατακτήριες στο δεύτερο έτος στο Μαθηματικό της Αθήνας. Τα μαθηματικά ήταν πάντα η μεγάλη μου αγάπη, η ερωμένη που τα είχαμε για ένα διάστημα. Δεν την τελείωσα ποτέ τη σχολή. Ίσως γι’ αυτό να μου έμεινε η καψούρα. Προσπαθούσα, παρακολουθούσα κάνα μάθημα αν βόλευαν οι ώρες, έφτασα να χρωστάω καμιά δεκαριά μαθήματα. Δεν είχα χρόνο να συνεχίσω. Η δουλειά δε μου άφηνε περιθώρια να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο. Αφού γνώρισα την Ελπίδα, τα μαθηματικά έγιναν οριστικά παρελθόν. Το μόνο που μου έχει μείνει είναι το χόμπι να διαβάζω για παράδοξα, για τον Ζήνωνα τον Ελεάτη, τον Επιμενίδη και τον Σρέντινγκερ με τη γάτα του. Στη βιβλιοθήκη μας είχα κρατήσει σε μια γωνιά τα βιβλία της σχολής. Τα διακρίνω στο πάνω πάνω ράφι δεξιά, σε πίσω σειρά. Μπροστά τους έχουν μπει διάφορα άλλα, κυρίως ταξιδιωτικοί οδηγοί και χάρτες από τον καιρό που ξεκλέβαμε χρόνο με την Ελπίδα για να αλλάξουμε παραστάσεις. Πλησιάζω. Είναι όλα εδώ: Θεωρία Αριθμών, Άλ15

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 16

γεβρα, Απειροστικός Λογισμός, Διαφορική Γεωμετρία, Πιθανότητες, Στατιστική, Τοπολογία, Διαφορικές Εξισώσεις, Αλγεβρική Πληροφορική, Βάσεις Δεδομένων... Τεντώνω το χέρι, τα χαϊδεύω. Δεν έχουν τόση σκόνη όση θα περίμενα. Ανοίγω την πόρτα και κοιτάζω έξω. Βλέπω στον ορίζοντα τα σύννεφα να φεύγουν μακριά. Ωραίος καιρός. Όταν ήμουν μικρός, το φθινόπωρο δε μου άρεσε, γιατί ήταν η εποχή αμέσως μετά το καλοκαίρι, τότε που δεν είχαμε σχολείο, μέναμε ξύπνιοι μέχρι αργά, κάναμε μπάνιο στη θάλασσα, βλέπαμε τον παππού και τη γιαγιά, τρώγαμε παγωτά, κοζάραμε τα κορίτσια με σορτσάκια. Ήταν το συνώνυμο της ξενοιασιάς. Μεγάλος αγάπησα το φθινόπωρο, όταν το να φάω παγωτό ή να κοιμηθώ πιο αργά ήταν επιλογή μου, όταν παρατήρησα πως τα κορίτσια φοράνε πιο συχνά σορτσάκια απ’ ό,τι το καλοκαίρι. Χαιρόμουν να ανεβαίνω στη μηχανή χωρίς να ιδρώνω και μου άρεσε η απρόβλεπτη αλλαγή καιρού. Το ότι ξαφνικά έπιανε μια βροχή και σου άλλαζε τα δεδομένα. Το φθινόπωρο με ιντρίγκαρε. Παίρνω μπουφάν, κράνος, και βγαίνω έξω στο γκαράζ. Ακούω ήχο από άνοιγμα καπακιού μπίρας. Μήνυμα. Ο Αθανασίου μου έστειλε τη διεύθυνση που του ζήτησα. Την αντιγράφω στην εφαρμογή ΧΑΡΤΕΣ και πέντε δευτερόλεπτα μετά βλέπω ακριβώς πώς να πάω. Πατάω τη μίζα της Z1000 και η μηχανή της γουργουρίζει σαν γάτα που της χαϊδεύεις το λαιμό. Ανάβουν όλες οι ενδεικτικές λυχνίες. Κοιτάζω από συνήθεια το ψηφιακό ρολόι στο καντράν. Η ώρα είναι 7:22. Ξημερώνει άλλη μια γλυκιά φθινοπωρινή μέρα, από τις τελευταίες του Νοεμβρίου. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν. Θέλω να έχω τελειώσει με όλα μέχρι τότε. Έχω υποσχεθεί στην Ελπίδα και στα παιδιά πως γιορτές θα κάνουμε φέτος μόνοι μας στο εξωτερικό. Δεν τους έχω πει βέβαια πως τα εισιτήρια για τη Βιέννη είναι μιας διαδρομής. Η πρωινή δροσιά με ξυπνάει εντελώς. Τέτοια ώρα δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση στους δρόμους. Βρίσκω ευκαιρία και γκαζώνω λίγο παραπάνω. Φτάνω στο Χαλάνδρι μέσα σε δέκα λε16

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 17

πτά. Παρατηρώ πως η Σήμανση και ο Αθανασίου βρίσκονται ήδη εδώ. Σηκώνω τη ματιά και κοιτάζω το κτήριο. Πολυκατοικία-κουτί. Τυπική της περιόδου των αρχών της δεκαετίας του ’80. Τότε που στην Ελλάδα αντιμετώπιζαν τους αρχιτέκτονες ως καλλιτέχνες και τους θεωρούσαν περιττούς στις οικοδομές. Κατεβάζω το σταντ, βάζω το κράνος πάνω στο ντεπόζιτο, τα γάντια στις τσέπες, παίρνω μια ανάσα και προχωρώ. Άλλη μία και τέλος. Άλλη μία τελευταία. «Καλημέρα, παιδιά», απευθύνομαι σε όλους, αλλά κοιτάζω επίμονα τον Αθανασίου. Με πλησιάζει. Οι υπόλοιποι χαιρετούν με ένα νεύμα και συνεχίζουν τη δουλειά τους. «Η Δήμητρα Καλογήρου, τριάντα οκτώ ετών, κάτοικος Κάτω Χαλανδρίου, τηλεφώνησε στο 100. Τη συνέδεσαν με την υπηρεσία στις 6:13, όταν δήλωσε πως βρήκε το γείτονά της μάλλον νεκρό, να κείτεται γυμνός στο σαλόνι του ισόγειου διαμερίσματός του, στην πολυκατοικία όπου διέμεναν και οι δύο. Έβγαζε πρωινή βόλτα το σκύλο της όταν τον είδε. Πρώτος έφτασα εγώ. Τον βρήκα ανάσκελα, με ανοιχτά χέρια και τα πόδια σε έκταση. Επαλήθευσα πως δεν είχε σφυγμό. Τηλεφώνησα αμέσως στη Σήμανση και μετά σ’ εσένα», με ενημερώνει στα γρήγορα ο Αθανασίου, βαδίζοντας ταυτόχρονα προς την είσοδο της πολυκατοικίας. Φτάνουμε στην πόρτα του σπιτιού και μπαίνουμε μέσα. Στο χολ βλέπω μια γυναίκα. Ωραία γκόμενα. Αθλητικό κορμί, πρόσωπο ακόμα δεν μπορώ να δω. Είναι σκυμμένη. Δείχνει προσηλωμένη σε κάτι. Έχει κόκκινο λαμπερό μαλλί, σπαστό μακρύ, πιασμένο κότσο. Φοράει γκρι σκούρο κολάν με ανακλαστικά και ένα τεχνικό ισοθερμικό κόκκινο φωσφοριζέ μπουφάν. Της αρέσει το τρέξιμο στους δρόμους. Συγκεκριμένα το βραδινό τρέξιμο. Πίσω της βλέπω τρομαγμένο να κουρνιάζει ένα σκυλί. «Χμ, η κυρία Καλογήρου;» ξεροβήχω. «Πέτρος Ελευθεριάδης. Είμαι ο υπεύθυνος των ερευνών», της λέω και απλώνω το χέρι μου. 17 2 – Στο μάτι του ταύρου

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 18

Σηκώνει το πρόσωπό της. Ανοιχτόχρωμο δέρμα, εύθραυστο. Διακρίνω μερικές γαλάζιες φλέβες στο μέτωπο και στα ζυγωματικά της. Δε φοράει μέικαπ. Μάτια καστανοπράσινα που με καρφώνουν και χείλη ελαφρώς σκασμένα να γυαλίζουν από το ροζ λιποζάν. Με το κόκκινο μαλλί μού θυμίζει λίγο την Τζέσικα Ράμπιτ. Ελπίζω τουλάχιστον να μη με βλέπει σαν τον Έντι Βάλιαντ. Οι βλεφαρίδες της πεταρίζουν στιγμιαία. Δε μιλάει. Είναι ακόμα σοκαρισμένη. Παρατηρώ στο χέρι της ένα κινητό. Απ’ όσο μπορώ να διακρίνω, είναι ανοιχτό στο Facebook. «Δεν πιστεύω να ενημερώσατε τους φίλους σας για το συμβάν;» τη ρωτάω δείχνοντας το κινητό της και ρίχνοντας μια άγρια ματιά στον Αθανασίου, που ξέχασε προφανώς να της το αναφέρει. «Καλύτερα να περιμένετε πρώτα μέχρι να ολοκληρώσουμε την έρευνα». «Βεβαίως, δεν είχα σκοπό, δεν... Δεν το ήξερα», μου απαντάει σαστισμένη, κλείνοντας το κινητό. «Δήμητρα Καλογήρου», μου λέει και μου δίνει το χέρι της. Χέρι ζεστό αλλά ταλαιπωρημένο. Ίσως απεριποίητο, ελαφρώς τραχύ, από δουλειές του σπιτιού και έκθεση στο κρύο. Κρίνοντας από τη συνολική αμφίεση και τα χείλη της, μάλλον από το τρέξιμο τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Δικιά μας. Χαμογελάω. «Θα σας δω ξανά σε λίγο», της λέω και την αφήνω προσωρινά στον Αθανασίου. Προχωράω στο σαλόνι. Στο κέντρο του σαλονιού κείτεται το πτώμα. Είναι ένας γυμνός άντρας με ανοιχτά χέρια και πόδια. Στο κεφάλι φοράει μία διάφανη σακούλα πολυμπάγκ, η οποία είναι τυλιγμένη στο λαιμό με ένα κορδόνι παπουτσιών χρώματος μαύρου. Φαίνονται καθαρά τα χαρακτηριστικά του. Δείχνει λίγο μικρότερος από μένα, κάπου μεταξύ τριάντα πέντε με σαράντα. Mελαψός με αμυγδαλωτά μαύρα μάτια και ξυρισμένο κεφάλι, χωρίς άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Κάτι μου θυμίζει έτσι όπως τον βλέπω, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ. Αν είχε κοτσίδα, θα έλεγα πως μοιάζει στον Τονγκ Πο, αλλά στο πιο γλυκό του. Ψηλός 18

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 19

αλλά όχι ντερέκι. Σίγουρα μεγαλόσωμος. Τουλάχιστον εκατό με εκατόν δέκα κιλά. Θα μπορούσες εύκολα να τον περάσεις για παλαιστή. Το αντίθετο από μένα δηλαδή, που τα εκατόν ογδόντα εφτά εκατοστά μου στηρίζονται σε μόλις εβδομήντα οκτώ κιλά. Δύσκολο να τον κουμαντάρει κάποιος, σκέφτομαι, οπότε η αυτοκτονία ίσως να είναι μια εκδοχή. Εκ πρώτης όψεως δεν έχει άλλα σημάδια, εκτός από κάτι σαν τατουάζ ψηλά στο στήθος. Σκύβω να δω καλύτερα. Είναι από αίμα. Ένα κεφαλαίο γράμμα, ένα πεζό γράμμα και ένας αριθμός, ύψους πέντε εκατοστών περίπου το καθένα. Ίσως η αρχή μιας πρότασης. Αν 3, αυτό γράφει. Κοιτάζω πιο χαμηλά. Στο δεξί χέρι κρατάει σφιχτά ένα χαρτί διπλωμένο. Στα γεννητικά του όργανα φαίνεται κάτι που θα μπορούσε να είναι μια μικρή ποσότητα σπέρματος. Στο χαλί δίπλα στο αριστερό χέρι υπάρχει ένα πατσαβούρι ποτισμένο με αίμα. Γυρίζω ξανά πίσω στο χολ για να μιλήσω στην Καλογήρου. «Ενημερώθηκα από τον κύριο Αθανασίου για τα όσα του είπατε, αλλά θα ήθελα, αν δε σας πειράζει, να μου τα ξαναπείτε κι εμένα», της λέω. Η Καλογήρου συγκατένευσε και άρχισε την εξιστόρησή της. «Σας ορκίζομαι πως δε μετακίνησα απολύτως τίποτα. Έχω δει όλους τους κύκλους του CSI και ξέρω πολύ καλά τι πρέπει να κάνω σε τέτοιες περιπτώσεις», μου εκμυστηρεύεται πολύ σοβαρά, σχεδόν συνωμοτικά. «Χίλια συγγνώμη που ο Κούκης μου δεν κρατήθηκε και μόλις είδε το πτώμα αποφάσισε πως έπρεπε να... σημαδέψει άμεσα την περιοχή του», συνεχίζει κοιτώντας προσποιητά άγρια προς τα κάτω, στα πόδια της. Κατεβάζω τη ματιά μου. Το σκυλί καθόταν μαζεμένο πίσω από τα κίτρινα αθλητικά παπούτσια της. Το παρατηρώ καλύτερα. Είναι ένα γλυκύτατο μπασταρδάκι που θυμίζει τον Ραντανπλάν. Το χαϊδεύω και μου το ανταποδίδει κουνώντας την ουρά του. Ξαναγυρνάω στην Καλογήρου και την προτρέπω να συνεχίσει. 19

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 20

«Μόλις έφτασε το ασανσέρ στο ισόγειο από τον τρίτο όπου μένω, αντί ο Κούκης να τρέξει ευθεία προς την κεντρική είσοδο, όπως κάνει κάθε πρωί, έστριψε απότομα δεξιά και σπρώχνοντας με φόρα τη μισάνοιχτη πόρτα του διαμερίσματος του... του... Συγγνώμη, αλλά ακόμα δεν...» «Ξέρω, είστε αναστατωμένη, αλλά είναι σημαντικό να μου πείτε τώρα ό,τι θυμάστε. Μπορείτε να συνεχίσετε; Μήπως θα θέλατε ένα ποτήρι νερό;» «Όχι, όχι, είμαι εντάξει», μου λέει η Καλογήρου. Παίρνει μια βαθιά ανάσα. «Σπρώχνοντας με φόρα την πόρτα, με τράβηξε με ορμή στο σαλόνι. Όπως έμπαινα μέσα, δεν έβλεπα τίποτα. Ήταν σκοτάδι ακόμα έξω. Για λόγους οικονομίας εδώ και δύο χρόνια δεν ανάβουμε τα κοινόχρηστα φώτα της εισόδου. Επειδή δεν υπήρχε κανένα φως ούτε μέσα στο διαμέρισμα, σκουντούφλησα πάνω σε κάτι κι έπεσα κάτω μπρούμυτα, πηδώντας ουσιαστικά από πάνω του. Ταυτόχρονα μου ξέφυγε μια κραυγή από την τρομάρα μου. Σηκώθηκα με προσοχή. Άπλωσα το χέρι μου στον απέναντι τοίχο και κατάλαβα περίπου πού ήμουν. Ψηλάφισα για τους διακόπτες των φώτων –που ευτυχώς είναι στο ίδιο σημείο με τους διακόπτες στο δικό μου διαμέρισμα– και αντίκρισα αυτό το τρομερό θέαμα. Πρέπει να ούρλιαξα ακόμα δυνατότερα από πριν, αλλά από κει και πέρα δε θυμάμαι πολλά. Από τις φωνές μου πάντως ξύπνησα τους ενοίκους του πρώτου ορόφου, την οικογένεια Αριστείδου από την Κύπρο. Κατέβηκαν με τις ρόμπες τους άρον άρον να δουν τι συμβαίνει. Εν τω μεταξύ ο Κούκης είχε ήδη ουρήσει στο δεξί γόνατο του Σταύρου. Το μόνο που θυμάμαι μετά είναι να πληκτρολογώ 100 στο κινητό μου». «Μήπως είδατε κάποιον να φεύγει; Προσέξατε κάτι περίεργο;» τη ρωτάω. «Όχι. Δε θυμάμαι τίποτ’ άλλο. Σίγουρα πάντως δεν είδα άλλον άνθρωπο πουθενά». «Γνωριζόσασταν με το θύμα; Κάνατε παρέα; Ξέρετε αν είχε κάποια σχέση;» 20

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 21

«Δε λέγαμε τίποτα παραπάνω από ένα γεια. Όσο για το αν είχε σχέση, δεν μπορώ να ξέρω, αλλά γενικά ήταν κοινωνικός. Τον είχα πετύχει αρκετές φορές έξω με κόσμο. Κυρίως με γυναίκες. Πάντα χαμογελαστός και ευγενικός ήταν. Παρά το λίγο άγριο παρουσιαστικό του, δε σε φόβιζε. Το αντίθετο». «Εντάξει λοιπόν», της λέω. «Σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Ίσως χρειαστεί να σας καλέσουμε στο τμήμα για μια συμπληρωματική κατάθεση. Ξέρω πως είναι δύσκολο να κάνετε αυτό που θα σας πω, αλλά προσπαθήστε να ξεκουραστείτε τώρα και να ηρεμήσετε». Βγάζω από την τσέπη την επαγγελματική μου κάρτα και της τη δίνω. «Αν θυμηθείτε οτιδήποτε άλλο, να με καλέσετε. Α, και κάτι τελευταίο. Ακούσατε μήπως κανέναν περίεργο θόρυβο πιο πριν το πρωί; Ή μήπως χτες βράδυ;» Σήκωσε τους ώμους της. «Δε θυμάμαι τίποτα. Μάλλον όχι. Από την άλλη, τι να ακούσω από τον τρίτο;» μου απαντάει. «Έχετε δίκιο», λέω και γυρνάω στον Αθανασίου «Νίκο, συνόδεψε, σε παρακαλώ, την κυρία Καλογήρου μέχρι το σπίτι της». Μόλις φεύγουν, προχωράω ξανά μέσα στο σαλόνι. Στέκομαι και πάλι πάνω από το πτώμα. Παρατηρώ το πρόσωπό του. Είμαι σίγουρος πως τον ήξερα πριν καταντήσει έτσι. Φοράω τα γάντια μου και βγάζω το σημείωμα από το χέρι του. Δεν ήταν δύσκολο να το τραβήξω. Σαν κάποιος να του το σφήνωσε μετά. «Πώς λεγόταν ο τύπος;» ρωτάω τον Αθανασίου μόλις επιστρέφει. «Το θύμα είναι ο Σταύρος Αναγνώστου. Ψυχολόγος. Έχει συνεργαστεί και μ’ εμάς μερικές φορές στο παρελθόν. Δεν τον θυμάσαι;»

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 22

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Θεσσαλονίκη, πριν

ΣΤΑΥΡΟΣ καθόταν στο κρεβάτι του χαλαρός ως συνήθως τέτοια ώρα. Έτρωγε σουβλάκια και χάζευε τηλεόραση χωρίς να αποφασίζει από πού να αρχίσει το πακετάρισμα. Ο ήλιος ετοιμαζόταν να κάνει την εμφάνισή του. Είχε κρύο κι εκείνο το ενοχλητικό ψιλόβροχο που κάθε πρωί, την ώρα που ετοιμαζόταν να πάει στο Πανεπιστήμιο, του δημιουργούσε το δίλημμα αν θα είναι εντάξει με κουκούλα ή θα αναγκαστεί να κουβαλήσει ομπρέλα σε περίπτωση που ξεσπάσει τελικά μπόρα. Έτσι ήταν όμως ο καιρός στη Θεσσαλονίκη. Το είχε πάρει απόφαση. Βλέποντας τις κούτες μπροστά του θυμάται πόσο είχε χαρεί πριν από τέσσερα χρόνια που έβρισκε να νοικιάσει σπίτι ακριβώς όπως το ήθελε. Ή καλύτερα ακριβώς όπου το ήθελε. Το αγάπησε κυρίως για τη θέση του. Στο κέντρο της πόλης, στη Ροτόντα. Όλα θα τα έκανε με τα πόδια. Άντε να έπαιρνε κανένα λεωφορείο από την Εγνατία αν ήθελε να πάει παραλία στην Καλαμαριά ή να πάρει το ΚΤΕΛ. Το Πανεπιστήμιο ήταν απέναντι. Τα φωτοτυπάδικα και τα καφέ ήταν κάτω από το σπίτι του. Για να βγει έξω το βράδυ, απλώς κατέβαινε δυο βήματα. Στην Καμάρα. Το σημείο συνάντησης όλων των φοιτητών, όπως του είχε πει ο ξάδελφός του ο Βασίλης, που ήταν η επιτροπή υποδοχής του όταν έφτασε στην πόλη. Πέρασαν τα χρόνια. Το φοιτητικό όνειρο τελείωνε και άρχιζε η αληθινή ζωή. Γι’ αυτόν μόνο. Ο Βασίλης είχε ακόμα δρόμο. Το χόμπι του Σταύρου τώρα έπρεπε να μεταμορφωθεί σε δουλειά. Πάντα τού άρεσε η ψυχολογία. Προτιμούσε να ακούει τους άλλους παρά να μιλάει για τα δικά του προβλήματα. Του άρεσε να αποκωδικοποιεί όλα αυτά που λένε. Να ανακαλύπτει την αλήθεια που έκρυβαν 22

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 23

τα λόγια τους και μετά να τους συμβουλεύει, να τους στηρίζει. Το έκανε για πλάκα από παιδί με τους φίλους του. Στο μάθημα ψυχολογίας στο λύκειο το αποφάσισε. Θα γινόταν ψυχολόγος. Δεν είχε κανέναν στο σόι σχετικό με το αντικείμενο. Πολλοί από τους συμμαθητές του επέλεγαν σχολές με βάση τη δουλειά των γονιών τους. Να συνεχίσουν την οικογενειακή μπίζνα ή να κερδίσουν από το καλό όνομα του δικηγόρου μπάρμπα τους. Αυτός όμως δεν ήθελε να γίνει κοσμηματοπώλης όπως ο πατέρας του. Άλλωστε δε χρειαζόταν να πάει στο Πανεπιστήμιο γι’ αυτό. Ίσως αν ο πατέρας του ήταν γιατρός να είχε άλλη γνώμη. Από μία άποψη, λοιπόν, ευτυχώς που δεν ήταν. Του έκανε πιο εύκολη τη συμπλήρωση του μηχανογραφικού. Ήθελε πολύ να σπουδάσει ψυχολόγος. Να μπει στις κοινωνικές υπηρεσίες κάποιας οργάνωσης, να συνεργάζεται με ψυχιάτρους και –γιατί όχι;– με την αστυνομία, στη δημιουργία του ψυχολογικού προφίλ εγκληματιών. Να ανοίξει ένα γραφείο και να βοηθάει όσους έχαναν το δρόμο τους. Αυτό ονειρευόταν. Είχαν τελειώσει οι εξετάσεις του Σεπτεμβρίου και μόλις είχαν αρχίσει ξανά τα μαθήματα στη σχολή. Το μεσημεράκι είχε περάσει από τη γραμματεία για κάτι διαδικαστικά που τα τελείωσε σχετικά γρήγορα. Φεύγοντας πέρασε έξω από τη Φυσικομαθηματική να αγοράσει μια κασέτα του Σιδηρόπουλου. Ήταν μία η ώρα. Στις τρεις είχε ραντεβού στη σχολή με τον καθηγητή που θα έκανε την πτυχιακή του. Πείναγε. Το τελευταίο πράγμα που είχε φάει ήταν μια κρέπα με μερέντα το προηγούμενο βράδυ από ένα μαγαζί στη Γούναρη, τον μεγάλο πεζόδρομο που ξεκινούσε από την Καμάρα και κατέληγε στην παραλία. Μιας και το διαμέρισμά του ήταν πολύ κοντά στο Πανεπιστήμιο, σκέφτηκε να πάρει δυο σουβλάκια στη λαδόκολλα με κρεμμύδια και πατάτες από τα Σουβλάκια του Κώστα στην Αγίου Δημητρίου. Θα τα έτρωγε σπίτι μαζεύοντας παράλληλα τα πράγματά του. Τη μεθεπομένη θα μετακόμιζε πίσω στην Αθήνα. Είδε ξανά τις κούτες μπροστά του. Το αποφάσισε. Αν και είχε ήδη βγάλει κάποια ρούχα έξω, θα ξεκινούσε το πακετάρι23

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 24

σμα από τα βιβλία. Ήταν πιο εύκολο. Δεν ήθελαν δίπλωμα. Θα τα ταξινομούσε μόνο με αλφαβητική σειρά βάσει του επωνύμου του συγγραφέα, έτσι ώστε βγάζοντάς τα να τα τοποθετούσε απευθείας στη θέση τους στη βιβλιοθήκη. Σηκώθηκε από το κρεβάτι για να αφήσει στην κουζίνα τα πιάτα όπου έτρωγε, όταν άκουσε ξαφνικά το κουδούνι από το θυροτηλέφωνο. Δεν περίμενε κανέναν. Τέτοια ώρα οι μισοί του φίλοι ήταν στη σχολή και οι άλλοι μισοί κοιμόνταν ακόμα. Παράτησε τα πιάτα μέσα στο νεροχύτη, πήγε στην πόρτα και πάτησε το κουμπί της ενδοσυνεννόησης. «Ποιος;» ρώτησε ο Σταύρος. «Ναι, καλησπέρα. Για το σπίτι που ενοικιάζεται ενδιαφέρομαι», άκουσε μια άγνωστη βαριά φωνή να του λέει. Ο Σταύρος παραξενεύτηκε. Ακουγόταν μεγάλος για φοιτητής. Ίσως να ήταν και στην ηλικία των γονιών του. «Καλησπέρα. Πρέπει να χτυπήσετε το ακριβώς από πάνω κουδούνι, που λέει Ισακίδης», απάντησε. «Εγώ είμαι ο νοικάρης που φεύγει. Με τον κύριο Ισακίδη πρέπει να συνεννοηθείτε». «Ναι, το ξέρω. Μίλησα ήδη μαζί του και μου είπε να χτυπήσω σ’ εσένα. Αν ήσουν σπίτι, να ανέβαινα λίγο να το δω». Για κάποιο λόγο ο Σταύρος, από τότε που μερικά χρόνια πριν επισήμως ενηλικιώθηκε, ένιωθε μεγάλος. Ήταν επιτέλους άξιος σεβασμού. Ήθελε όλοι να το ξέρουν. Απαιτούσε κυρίως οι ξένοι να του μιλούν στον πληθυντικό, αν και ήξερε πως κανείς σχεδόν δε μιλάει στον πληθυντικό σε εικοσάχρονα. Εκτός ίσως από κάποιους καθηγητές στη σχολή του. Εκνευριζόταν λοιπόν όποτε του μιλούσε κάποιος άγνωστος στον ενικό. Ήξερε πως τους μεγάλους τούς ενοχλούσε ακόμα περισσότερο να τους μιλήσεις στον ενικό. Το θεωρούσαν ασέβεια. «Δε γίνεται να ανέβεις. Ετοιμαζόμουν να φύγω», είπε ο Σταύρος κοφτά, πληρώνοντάς τον με το ίδιο νόμισμα. «Δε θα σε καθυστερήσω, πέντε λεπτά μόνο», του απάντησε η φωνή σχεδόν εκλιπαρώντας. Δεν έχει άδικο, σκέφτηκε ο Σταύρος. Πόση ώρα θα κάνει 24

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 25

άλλωστε να δει ένα σπίτι πενήντα τετραγωνικών; Προτιμούσε να τελειώνει εκείνη τη στιγμή παρά να κανονίσει κάτι για άλλη ώρα. Πάτησε το κουμπί και άνοιξε την πόρτα της εισόδου. Σε δυο λεπτά άκουσε το κουδούνι. Άνοιξε. «Γεια σου, με λένε Στέφανο», είπε ένας τύπος με χαμογελαστό πρόσωπο στο άνοιγμα της πόρτας, απλώνοντας παράλληλα το χέρι του για χειραψία. Ο Σταύρος του έδωσε το χέρι και ο Στέφανος του το έσφιξε. Ξεκάθαρη επίδειξη ανδρισμού, σκέφτηκε ο Σταύρος. Ήταν από τα πράγματα που σιχαινόταν. Τον παρατήρησε όπως έκανε με όσους συναντούσε για πρώτη φορά. Ήταν όντως μεγάλος. Γύρω στα σαράντα πέντε με πενήντα. Αδύνατος αλλά φαινόταν νευρώδης. Μετρίου αναστήματος, ξυρισμένος κόντρα, μαλλί ίσιο καστανό με πολύ μικρή χαίτη, μάτια σκούρα και μικρά σαν κουμπότρυπες. Φορούσε σκούρο λαδί παντελόνι με πιέτες και κυπαρισσί πουκάμισο με ανοιχτά τα πάνω δύο κουμπιά. Στο χέρι που του έτεινε κουδούνιζε στον καρπό μια χρυσή καδένα. Δεν κρατούσε τίποτ’ άλλο μαζί του, ούτε μπουφάν ούτε τσάντα. Μόνο ένα πακέτο τσιγάρα Dunhill και έναν αναπτήρα Zippo. Μάγκας. Ακριβώς ο τύπος του άντρα που αντιπαθούσε ο Σταύρος. «Γεια, πέρνα μέσα», του απάντησε ο Σταύρος, αποφεύγοντας να χαμογελάσει και να συστηθεί. «Συγγνώμη που ήρθα έτσι απότομα. Νόμιζα πως είχες μιλήσει με τον Ισακίδη. Μου είπε πως θα σ’ το έλεγε», απολογήθηκε ο τύπος μόλις κάθισε στη μοναδική πολυθρόνα που υπήρχε στο υπνοδωμάτιο του Σταύρου. «Όχι, δε μου είπε τίποτα. Βέβαια, αφού έχει αναρτήσει το ενοικιαστήριο, λογικό είναι να θέλει κάποιος να δει το σπίτι, οπότε μη σε νοιάζει», του απάντησε. «Λοιπόν, εδώ είναι το υπνο–» «Ένα ποτήρι νερό μπορείς να μου δώσεις;» τον διέκοψε ο άλλος. «Ναι, βεβαίως, συγγνώμη...» είπε ο Σταύρος και προχώρησε στην κουζίνα. 25

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 26

«Μπορώ να καπνίσω;» «Τσιγάρο μέσα», φώναξε ο Σταύρος, «στο δωμάτιο του συγκάτοικου. Λείπει, έρχεται σήμερα το βράδυ από Αθήνα». «Είστε από Αθήνα και οι δύο;» «Ναι». «Ξέρεις, κι εγώ μόλις ήρθα από Αθήνα, πριν από λίγες ώρες. Εκεί μένω βασικά, είμαι πιλότος στην Ολυμπιακή. Έρχομαι συχνά Θεσσαλονίκη και ψάχνω να νοικιάσω κάτι. Να σου πω, μπορώ να κάνω ένα τηλέφωνο; Τοπικό θα είναι». «Ναι, βέβαια. Πήγαινε μέσα αν θες την ησυχία σου, για να κάνεις και το τσιγάρο σου», του είπε ο Σταύρος επιστρέφοντας στο δωμάτιο. Του έδωσε το ποτήρι με το νερό. Ο Στέφανος το ήπιε μονορούφι και του το επέστρεψε. «Ωραία, ευχαριστώ», του απάντησε και προχώρησε μέσα. Κρατούσε στο χέρι εκτός από τα τσιγάρα του κι ένα χαρτάκι που μάλλον είχε πάνω έναν αριθμό τηλεφώνου. Ο Σταύρος έστησε διακριτικά αφτί και άκουσε τον Στέφανο να πληκτρολογεί το εξαψήφιο νούμερο. Επιβεβαίωσε έτσι πως έπαιρνε σε τοπικό αριθμό. Μετά δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα παραπάνω. Μιλούσε προφανώς ψιθυριστά. Κάτι δεν του πολυάρεσε, αλλά δεν μπορούσε να το προσδιορίσει. Του φάνηκε υπέρ το δέον άνετος. Με το που μπήκε έκατσε, ζήτησε νερό, ήθελε να τηλεφωνήσει και να καπνίσει κιόλας. Σαν να μη βιαζόταν να δει το σπίτι. Έδειχνε μια αδικαιολόγητη οικειότητα. «Τασάκι;» ακούει τη φωνή του από το μέσα δωμάτιο. «Τασάκι δεν έχει, λογικά όμως θα βρεις εκεί γύρω κανένα τασομπούκαλο». «Τι;» «Άσε τη μύτη σου να σε οδηγήσει. Είναι ένα μπουκάλι με νερό και αποτσίγαρα μέσα». «Α! Οκέι, το βρήκα. Να σου πω. Δώσε μου λίγο το τηλέφωνό σου για να με πάρουν πίσω. Να μη σε χρεώνω». Πήγε μέσα, του το έδωσε σε ένα χαρτάκι γραμμένο και γύ26

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 27

ρισε στο δωμάτιό του. Άκουσε το κατέβασμα του ακουστικού στη συσκευή και αμέσως μετά χτύπησε το τηλέφωνο. «Άσ’ το. Δικό μου είναι», του φώναξε ο Στέφανος από μέσα. Πέρασαν μερικά λεπτά και επέστρεψε ξανά στο δωμάτιό του. Μύριζε πάρα πολύ έντονα τσιγάρο. «Όπως σου έλεγα, είμαι πιλότος και δεν έχω οικογένεια. Θα το ήθελα, αλλά δεν είναι εύκολο με τη ζωή που κάνουμε. Οπότε σκέφτηκα, γιατί να μη βρω κι εδώ ένα σπίτι; Να χαλαρώνω μερικές ώρες μιας και έρχομαι συχνά Θεσσαλονίκη; Μ’ έχουν φάει τα ξενοδοχεία. Τα βαρέθηκα». «Στην Ολυμπιακή δουλεύει κι ο πατέρας του συγκατοίκου μου. Φράγκος ονομάζεται, δεν ξέρω σε ποιο πόστο ακριβώς όμως». «Ο Φράγκος; Τον ξέρω! Καλό παλληκάρι, έχουμε βγει και δυο τρεις φορές έξω. Και προχτές μαζί ήμασταν. Πολύ γλεντζές ο πατέρας του φίλου σου. Είδες σύμπτωση;» Ο Σταύρος σήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. «Ναι, φοβερό», είπε και ξεκίνησε να τοποθετεί βιβλία μέσα στη βαλίτσα του. «Κοίτα...» συνέχισε να λέει, αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του. «Βλέπω πως ετοιμάζεις τα πράγματά σου και μου είπες κιόλας πως ετοιμάζεσαι να βγεις. Λοιπόν, να μη σε καθυστερώ. Αν υπάρχει κάτι που δε θες να το κουβαλήσεις πίσω, το αγοράζω. Εντάξει; Για παράδειγμα το κρεβάτι, κανένα τραπεζάκι ή ακόμα και την τηλεόρασή σου. Έχω τρεις τηλεοράσεις στην Αθήνα, μην κουβαλάω όμως τζάμπα». «Σ’ ευχαριστώ, αλλά τα χρειάζομαι όλα», απάντησε κοφτά ο Σταύρος, ρίχνοντας μια ματιά στη 14ων ιντσών Philips του. «Ωραία. Χάρηκα που σε γνώρισα», του είπε ο άλλος και σηκώθηκε από την πολυθρόνα. «Μου αρέσει το σπιτάκι. Είναι ακριβώς ό,τι έψαχνα, δίπλα στο Πανεπιστήμιο. Θα μιλήσω με τον Ισακίδη και θα τα κανονίσουμε. Πότε φεύγετε ακριβώς;» «Μεθαύριο το πρωί εγώ, το απόγευμα ο συγκάτοικος». Προχώρησαν και οι δύο προς την πόρτα. Στο άνοιγμά της 27

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 28

ο Στέφανος γύρισε, κοίταξε τον Σταύρο στα μάτια και άπλωσε το χέρι για να χαιρετήσει. «Ωραία και... Κάτσε μια στιγμή...» είπε απότομα κόβοντας την κίνηση του χεριού και μαζεύοντας το πάλι πίσω. Και τότε κατάλαβε ο Σταύρος τι ήταν αυτό που δεν του άρεσε εξαρχής. Είδε την απληστία να φωλιάζει μέσα στα μικρά μάτια του. Ήξερε πως αυτό που θα άκουγε θα ήταν μόνο η αρχή.

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 29

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Αθήνα, σήμερα

60 Το μακό σου το λευκό Να φορέσεις στο λεπτό 60 Κι αν με αίμα το λερώσεις Πλύν’ το κάν’ το να στεγνώσει 60 Με ξυράφι τεμαχίζω Γράφω σβήνω καθαρίζω 60 Πίστη σιγουριά αγάπη Όλα ήταν μια απάτη

Είναι γραμμένο στο χέρι με απλό στυλό διαρκείας. Σίγουρα δεν είναι σημείωμα αυτοκτονίας. Μάλλον με ποίημα μοιάζει. Το ξαναδιαβάζω. Δε βγάζει νόημα. Έχει και αυτά τα 60 μπροστά από κάθε στροφή... Τι σκατά είναι αυτό τώρα; Ποιος το έγραψε; Ο δολοφόνος; Το ίδιο το θύμα; Κάποιος τρίτος; Σχετίζεται με το τατουάζ; Μήπως δεν πρόλαβε να γράψει τη συνέχεια; «Από τι πέθανε;» ρωτάω τον Αθανασίου, αν και υποπτεύομαι την απάντηση. «Ακόμα δεν έχουμε επίσημα αποτελέσματα, αλλά οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν ασφυξία. Τον κακομοίρη τον Σταύρο. Καλό παιδί, ρε συ», λέει ο Αθανασίου ξεφυσώντας. Κοιτάζω το χώρο. Ο Αθανασίου θα βγάλει πολλές φωτογραφίες, το ξέρω, αλλά πάντα θέλω να βλέπω και με τα δικά μου μάτια τον τόπο ενός εγκλήματος. Πρέπει να έχω την αίσθη29

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 30

σή του, να πάρω την αύρα του, κάτι που δεν το λένε ποτέ οι φωτογραφίες. Η είσοδος σε βάζει σε ένα μικρό χολ, στο οποίο υπάρχει μόνο ένα μικρό γραφείο με ένα λάπτοπ επάνω του. Ακριβώς απέναντι είναι μια πόρτα που οδηγεί στο διάδρομο και στη συνέχεια στην κουζίνα. Στα δεξιά του χολ είναι το σαλόνι. Γύρω από το χαλί όπου βρέθηκε ο Αναγνώστου είναι ένας καναπές, μια μπερζέρα και μια τηλεόραση. Στον απέναντι τοίχο από την είσοδο του καθιστικού υπάρχει μια βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία. Πλησιάζω. Κυρίως ελληνική λογοτεχνία, λίγη ποίηση και χάρτες ευρωπαϊκών πόλεων, Ρώμη, Παρίσι, Μαδρίτη, Λισαβόνα. Άρεσαν και σ’ αυτόν τα ταξίδια. Κανένα βιβλίο ψυχολογίας. Παρατηρώ πως όλα τα βιβλία είναι τοποθετημένα σε αλφαβητική σειρά βάσει του επωνύμου του συγγραφέα, όπως τα έχουν στα βιβλιοπωλεία. Προχωράω. Κάνω το γύρο του χαλιού και πάω εκεί που λογικά βρέθηκε η Καλογήρου όταν σηκώθηκε από το πέσιμο. Υπάρχει άλλη μια πόρτα που οδηγεί στο διάδρομο ο οποίος χωρίζει το διαμέρισμα στα δύο. Απέναντι ακριβώς είναι η πόρτα του μπάνιου. Μπαίνω μέσα. Όλα τακτοποιημένα. Υγρό σαπούνι, μία οδοντόβουρτσα και οδοντόκρεμα στο νιπτήρα. Δίπλα μια πετσέτα χεριών διπλωμένη πάνω σε ένα καλάθι για τα βρόμικα ρούχα. Το καλάθι άδειο. Από πίσω η λεκάνη της τουαλέτας. Πιο δίπλα το ντους, που έχει μόνο ένα πράσινο σαπούνι. Ψηλά στον τοίχο κρέμεται ένα λευκό μπουρνούζι. Τέλος, ένα πλυντήριο ρούχων με πάνω του ένα κουτί μπατονέτες, αποσμητικό, άρωμα, σεσουάρ για τα μαλλιά, ενυδατική κρέμα προσώπου, κρέμα χεριών, βαζελίνη και αφρό ξυρίσματος. Ντουλάπι δεν υπάρχει. Βγαίνω και προχωράω στο διάδρομο. Επόμενη πόρτα δεξιά μου το υπνοδωμάτιο. Μπαίνω. Όλα στη θέση τους. Στρωμένο ημίδιπλο κρεβάτι στη γωνία κάτω από το παράθυρο. Δίπλα του ένα κομοδίνο με μερικά βιβλία και ένα φωτιστικό επάνω. Τηλέφωνο δεν υπάρχει. Κάτι όμως μου τραβάει την προσοχή. Είναι τρεις μινιατούρες. Ένα στιγμιότυπο ενός αγώνα πυγμαχίας με δύο αθλητές και ένα διαιτητή μέσα σε ένα ρινγκ. Όλα αυτά σε μέγεθος που θα χωρούσαν άνετα σε ένα σπιρτό30

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 31

κουτο. Πάντα μου άρεσαν οι μινιατούρες. Μου μετέδωσε την αγάπη της γι’ αυτές η μάνα μου. Στο πατρικό μου είχαμε δεκάδες. Έχω κι εγώ μερικές στο σπίτι. Μάλιστα έχω και στο μπρελόκ των κλειδιών μου ένα μινιόν σουγιαδάκι στο μέγεθος ενός κόκκου ρυζιού. Συνεχίζω. Βλέπω μια ντουλάπα απέναντι από το κρεβάτι. Την ανοίγω. Τακτοποιημένα ρούχα κατά είδος και χρώμα. Λίγο ψυχαναγκαστικός μάλλον ο ψυχολόγος μας. Κλείνω. Κοιτάζω γύρω το δωμάτιο. Δύο αφίσες από κλασικές ταινίες στους τοίχους, το Μπέτυ Μπλου και το Μπλέιντ Ράνερ. Δίπλα στην πόρτα μερικά ζευγάρια παπούτσια. Σκύβω να δω καλύτερα. Το ένα ζευγάρι μποτάκια δεν έχει κορδόνια. Βγαίνω έξω. Στα δεξιά μου είναι η κουζίνα. Το τελευταίο δωμάτιο. Ένα μικρό τραπέζι με δυο καρέκλες, μια ηλεκτρική κουζίνα με τέσσερα μάτια, νεροχύτης, μερικά ντουλάπια για τα κουζινικά και ένα ψυγείο. Το ανοίγω, σχεδόν άδειο. Δυο μπουκάλια νερό, ψωμί τοστ και μια μαρμελάδα. Βάζω το δείκτη μέσα και δοκιμάζω. Κλασική γεύση. Βερίκοκο. Κλείνω το ψυγείο, βγαίνω από την κουζίνα, διασχίζω το διάδρομο και βρίσκομαι πάλι στο χολ.

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 32

Ξαφνικά δεν αισθάνομαι καλά. Ένας οξύς πόνος στον κρόταφο και ένα σφίξιμο στο στήθος. Πρέπει να πάρω αέρα, να ανασάνω. Βγαίνοντας βλέπω αριστερά μου την πόρτα του ασανσέρ. Στα δεξιά μου είναι η είσοδος της πολυκατοικίας. Ανοίγω την πόρτα και βρίσκομαι στην πυλωτή. Παίρνω μεγάλες ανάσες. Νιώθω λίγο καλύτερα. Βλέπω τον Αθανασίου να έρχεται. Με είδε προφανώς να τρέχω έξω και ανησύχησε. «Τι έχεις, ρε Πέτρο; Κάτωχρος είσαι!» «Δεν ξέρω. Όπως ήμουνα μέσα αισθάνθηκα κάτι σαν ζαλάδα. Τώρα είμαι εντάξει όμως». «Τρως καλά; Ξεκουράζεσαι; Άντε, ποιος σε πιάνει... Σε λίγες μέρες όλο ξεκούραση θα μου είσαι!» «Το ξέρω. Μόνο αυτό θέλω. Να τελειώσουν όλα, να φύγω». Κοιτάζω το ρολόι μου. Η ώρα έχει πάει 8:43. Νιώθω καλά, δεν έχω όμως τη διάθεση να ασχοληθώ περισσότερο με την υπόθεση. Πρέπει να περιμένω τα ευρήματα της Σήμανσης και του ιατροδικαστή. Κάτι με ενοχλεί παρ’ όλα αυτά στο χώρο. Κάτι δε μου κολλάει, αλλά δεν έχω καθαρό μυαλό. Είναι και όλα αυτά στο σπίτι, οι αποφάσεις που με πιέζουν, οι κόντρες με την Ελπίδα. Παλιά είχα και τις αϋπνίες, αλλά το τελευταίο διάστημα τουλάχιστον γι’ αυτές έχω βρει γιατρικό. Όλα όμως θα φτιάξουν σύντομα. Υποτίθεται πως σήμερα το πρωί θα μιλούσαμε με την Ελπίδα γι’ αυτά που μας απασχολούν το τελευταίο διάστημα. Το ότι είμαι απόμακρος, απότομος με τα παιδιά. Μα κυρίως ψυχρός απέναντί της. Ειδικά μετά από τη μαλακία που έκανα μ’ εκείνη τη δημοσιογράφο πριν από δύο χρόνια περίπου. Μόλις είχαμε λύσει μια υπόθεση ανθρωποκτονίας, η οποία είχε λάβει δημοσιότητα λόγω του ότι το θύμα ήταν γόνος γνωστής αθλητικής οικογένειας, και με κυνηγούσε συνεχώς για συνέντευξη. Της έκλεισα ραντεβού μετά τη δουλειά σε ένα μπαρ στο Κολωνάκι. Ήπιαμε μερικά ποτά, το ένα έφερε τ’ άλλο και καταλήξαμε στο κρεβάτι της. Αν πω ότι δεν ξέρω πώς έγινε αυτό, θα είναι ψέμα. Είχα καταλάβει τι θα γινόταν από τη στιγμή που το στήθος της ακούμπησε το στέρνο 32

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 33

μου σε ένα σπρώξιμο της σερβιτόρας που άνοιγε χώρο. Σηκώσαμε αυθόρμητα και οι δυο μας το χέρι με το ποτό για να μη χυθεί. Το πεδίο μπροστά μας ήταν πλέον ελεύθερο. Αυτή έχασε για λίγο την ισορροπία της και... μπαμ. Τα σώματά μας ενώθηκαν. Η Ελπίδα με κατάλαβε με το που πάρκαρα στο γκαράζ του σπιτιού μας στις τρεις τα ξημερώματα. Με περίμενε στην πόρτα. Δε ρώτησε τίποτα. Μου πέταξε το κινητό της στο κεφάλι μόλις έβγαζα το κράνος, και αυτή ήταν η αρχή του μεγαλύτερου μέχρι τότε τσακωμού μας. Τη δημοσιογράφο δεν την ξαναείδα και ούτε δημοσιεύτηκε καμία συνέντευξή μου. Άλλωστε ποτέ δεν πάρθηκε. Η διάθεσή μου έχει πάρει την κατηφόρα. Δεν έχω όρεξη να περάσω ξανά από το σπίτι, αν και προτιμώ χίλιες φορές την πρωινή κουβέντα από τη βραδινή κρεβατομουρμούρα. Αποφασίζω να πάω στην υπηρεσία. Να πιω τον καφέ μου και να εξετάσω πιο ήρεμα τα δεδομένα της υπόθεσης. Θα αναβάλω τα ενδοοικογενειακά για άλλη φορά. Πρέπει όμως να πάρω κάποια στιγμή ένα τηλέφωνο στο σπίτι να πω τα νέα. Πως ανέλαβα μια τελευταία υπόθεση. «Πάρε κατάθεση από τους Αριστείδου και μετά έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς στη ΔΕΕ να με βρεις με όλα τα στοιχεία και τις φωτογραφίες από τη σκηνή του εγκλήματος», λέω στον Αθανασίου. Παίρνω το σημείωμα και το βγάζω φωτογραφία με το κινητό μου. Του το δίνω. «Να το δείξεις στο γραφολόγο και να μεταφέρετε το πτώμα στο ιατρείο του ιατροδικαστή, αλλά ό,τι άλλο γίνεται να μην το μετακινήσετε. Θα επιστρέψω κάποια στιγμή που θα είμαι πιο ήρεμος. Κάτι θέλω να τσεκάρω ξανά». Ανεβαίνω στη μηχανή μπουχτισμένος. Σκέφτομαι πως τουλάχιστον το δροσερό αεράκι σε συνδυασμό με τον ήλιο θα μου φτιάξουν προσωρινά τη διάθεση. Θέλω να πάω στο γραφείο, αλλά πρέπει πρώτα να ξεμπλοκάρω. Πρέπει να τα αφήσω όλα αυτά πίσω μου και να συγκεντρωθώ στην υπόθεση. Θα μιλήσω 33 3 – Στο μάτι του ταύρου

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 34

σήμερα το βράδυ στην Ελπίδα. Θα της προτείνω να τα συζητήσουμε όλα σε ένα μήνα από τώρα, όταν θα είμαστε και οι δυο μας πιο ήρεμοι στη Βιέννη. Θα με καταλάβει. Πρέπει να με καταλάβει. Η κίνηση στους δρόμους έχει άλλα σχέδια για μένα. Αντί να ηρεμήσω αγχώνομαι περισσότερο. Κοιτάζω το ρολόι. 8:57. Όλοι τρέχουν να πάνε στις δουλειές τους. Τρέχουν τρόπος του λέγειν. Η Πεντέλης είναι κλειστή και προς τα πάνω και προς τα κάτω. Η Αττική οδός φαντάζει ως η μόνη λύση. Από τότε που η ομάδα μου μεταφέρθηκε στα νέα κτήρια της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών στην Αντιγόνης, έπεφτα στην ανάγκη της πολύ συχνά. Μέχρι πρόπερσι τα γραφεία μας ήταν στην Ασφάλεια Αττικής στην Αλεξάνδρας, αλλά λόγω του ότι είχαμε συνεχή συνεργασία με τη ΔΕΕ αποφασίστηκε δύο χρόνια πριν να μεταφερθεί το τμήμα μας εκεί. Μέσα σε έξι λεπτά ανεβαίνω τη γέφυρα για Εθνική οδό προς Πειραιά. Αρκετή κίνηση, αλλά με τη μηχανή δεν έχω θέμα. Στις 9:14 παρκάρω απ’ έξω. Ένα από τα λίγα καλά που έχουν απομείνει στην Ελλάδα της κρίσης είναι η εν λόγω Διεύθυνση. Στεγάζεται σε ένα σύγχρονο κτήριο με μεταλλική επένδυση σε συνδυασμό με τούβλο. Οι εργαζόμενοι εδώ δεν είναι ξαδέλφια κάποιου υπουργού. Για να ανήκεις εδώ πρέπει αποδεδειγμένα να αξίζεις. Το βασικότερο όμως είναι η οριζόντια δομή. Υπάρχει ο διευθυντής και οι προϊστάμενοι των επιμέρους τμημάτων, αλλά ουσιαστικά υφίστανται αυτόνομες ομάδες που συνεργάζονται όποτε απαιτείται. Δε σου σπάνε τ’ αρχίδια γραφειοκρατικές μαλακίες, ούτε σου βάζουν εμπόδια ανίκανοι βλάχοι. Ο Αθανασίου δεν έχει φτάσει ακόμα και έτσι πάω να φτιάξω έναν διπλό ελληνικό σκέτο με την ησυχία μου. Πριν μπω στο κουζινάκι του ορόφου, ακούω μέσα ψίθυρους. Είναι η Μαίρη και ο Κώστας, δυο συνάδελφοι νέοι στο τμήμα. Με το που μπαίνω τους πιάνω στιγμιαία να κοιτάζονται με μια οικειότητα που τη συναντάς μόνο σε ζευγάρια, όταν ακόμα και να μη βγάλεις άχνα ο άλλος ξέρει. Γυρνάνε απότομα και οι δύο προς 34

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 35

το μέρος μου. Σταματούν να μιλούν. Αμηχανία. Σας έπιασα, πουλάκια μου! «Καλημέρα, παιδιά», περιορίζομαι να πω. «Καλημέρα, αφεντικό», μου απαντούν και οι δύο χαμογελώντας. Τους άρεσε να με λένε «αφεντικό», αν και σε καμία περίπτωση δεν ήμουνα. Τους έλεγα «παιδιά», αν και σε καμία περίπτωση δεν ήτανε. «Έχουμε τίποτα συνταρακτικό;» ρωτάω. «Εσύ πρέπει να μας πεις, αφεντικό. Τώρα δε γύρισες από το Χαλάνδρι;» Προφανώς ο Αθανασίου τους είχε ενημερώσει για τα σχέδιά του να με μπλέξει στην υπόθεση. «Καθίστε να πιω τον καφέ μου, να έρθει κι ο Αθανασίου και θα σας φωνάξουμε να τα πούμε». Μπαίνω στο γραφείο και βρίσκω την ευκαιρία να δω τα email μου. Τίποτα σημαντικό, προσφορές από e-shop, αιτήματα φιλίας από δύο άγνωστους στο Facebook, μια πρόσκληση σε μια ημερίδα με θέμα την ξενοφοβία και μόνο ένα προσωπικό e-mail. Διαγράφω τα υπόλοιπα και το ανοίγω. Έχει θέμα «Γεια!». Είναι από την Άννα την αδελφή μου. Έχουμε τρία χρόνια διαφορά με την Άννα, είναι η «μικρή» της οικογένειας. Δεν μπορώ να πω πως υπήρξαμε πολύ αγαπημένοι όταν ήμασταν παιδιά, αλλά τα τελευταία χρόνια γίναμε κολλητοί, ειδικά μετά το χαμό των δικών μας. Το ίδιο και με τον άντρα της τον Μανόλη, που είναι ο καλύτερός μου φίλος και η αδυναμία της Ελπίδας. Ο Μανόλης κατάγεται από τη Νιγηρία αλλά έχει γεννηθεί εδώ. Ήταν έγκυος ακόμα η μητέρα του όταν έφτασε στη χώρα μας μετά τον εμφύλιο της Μπιάφρα. Καλοσυνάτος, έξυπνος και συνάμα δυνατός άνθρωπος, αλλιώς δε θα είχε καταφέρει να επιβιώσει, με την έξαρση του ρατσισμού και την ξενοφοβία που επικρατεί στην Ελλάδα. Γνωρίστηκαν με την αδελφή μου όταν σπούδαζαν και από τότε είναι αχώριστοι. Τους αγαπούσα πολύ και τους δύο. Με τις δουλειές βέβαια δεν 35

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 36

είχαμε και πολύ συχνά την ευκαιρία να βρεθούμε. Δεν έχουν παιδιά. Έχει ένα πρόβλημα ο Μανόλης. Τα σπερματοζωάριά του δεν είχαν καμία όρεξη να κουνηθούν από τη θέση τους. Είχαν δοκιμάσει τα πάντα. Στην αρχή σπερματέγχυση και μετά δύο φορές εξωσωματική. Λογικά θα έπρεπε να τα είχαν καταφέρει. Όμως δυστυχώς δεν εξηγούνται όλα με τη λογική. Έτσι η μόνη τους οικογένεια ήμασταν εμείς. Τα παιδιά μου τα ένιωθαν και δικά τους. Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Από τις πρώτες λέξεις του e-mail αρχίζω να χαμογελώ. Αποφάσισε, γράφει, να μου στέλνει e-mail πλέον, αφού δεν απαντώ στα τηλεφωνήματά της. Ετοιμάζομαι να της απαντήσω, αλλά τη στιγμή που πατάω το reply μπαίνει στο γραφείο ο Αθανασίου. Βάζω αυθόρμητα το κινητό στην τσέπη. «Τα παιδιά είναι στην κουζίνα. Δώσε μου ένα λεπτό ακόμα, πες τους στα γρήγορα τι έχουμε βρει και ελάτε», του λέω. Βγάζω ξανά το κινητό να απαντήσω στην Άννα. Δε μου έρχεται τίποτα καλό να γράψω. Το βάζω πάλι στην τσέπη. Χαθήκαμε, τι e-mail και μαλακίες! Πρέπει να την πάρω τηλέφωνο. Ο Αθανασίου μπαίνει μέσα. Τον ακολουθούν από πίσω η Μαίρη και ο Κώστας. Θα την πάρω πιο μετά, σκέφτομαι. «Δείξε μου τις φωτογραφίες που τράβηξες», λέω στον Αθανασίου μόλις κάθεται. Μου δίνει το τάμπλετ του. Κοιτώντας τις πρώτες, αμέσως το θυμήθηκα. Ο Άνθρωπος του Βιτρούβιου! Έτσι όπως έβλεπα το θύμα, με ανοιχτά χέρια πόδια πάνω στο τετράγωνο χαλί και συγχρόνως μέσα στο εσωτερικό κυκλικό σχέδιό του, μου θύμισε το γνωστό σχέδιο του Λεονάρντο ντα Βίντσι. «Νίκο, τι σου θυμίζει έτσι όπως είναι το θύμα;» «Τον Βιτρουβιανό Άνθρωπο, το πιο διάσημο σχέδιο του Ντα Βίντσι». «Και γιατί δεν το λες τόση ώρα και με βάζεις να σκέφτομαι;» «Πού θες να ξέρω ότι δεν το κατάλαβες, ρε Πέτρο; Όλοι μόλις το είδανε αυτό σκέφτηκαν. Να, έχω βρει το σχέδιο και το έχω ήδη κατεβάσει. Το δημιούργησε περίπου το 1490. Απεικο36

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 37

νίζει μία γυμνή ανδρική φιγούρα σε δύο αλληλοκαλυπτόμενες θέσεις, με ανοιχτά τα χέρια και τα πόδια, εγγεγραμμένη συγχρόνως σε έναν κύκλο και ένα τετράγωνο. Λέγεται πως έγινε ως μελέτη των αναλογιών του ανθρώπινου σώματος, όπως αυτές περιγράφονται στο έργο De Architectura του Ρωμαίου αρχιτέκτονα Βιτρούβιου». Τον θυμήθηκα και τον Αναγνώστου. Ο Σταύρος. Δυσκολεύτηκα να τον αναγνωρίσω. Τελευταία φορά που τον είδα ήταν προφανώς ολοζώντανος και φόραγε ρούχα. Επίσης ήταν πολύ πιο αδύνατος, με κοτσίδα και μουσάκι. Μας είχε βοηθήσει πριν από μερικά χρόνια στο προφίλ του Δράκου των Εμπορικών. Ένας εξηντάρης παππούς, αφού πήγε τα εγγόνια του το πρωί στο σχολείο, αποπλάνησε ένα μικρό αγοράκι στην παιδική χαρά του Mall δίνοντάς του Lego και Playmobil, την ώρα που οι γονείς του έπιναν τον καφέ τους παραδίπλα. Έκανε το ίδιο κόλπο τρεις φορές. Με τρία αγοράκια σε διάφορα εμπορικά κέντρα σε διάστημα δύο εβδομάδων. Αφού τα σκότωσε και τα έκρυψε, πήγε μετά κανονικά στο σχολείο να πάρει τα εγγόνια του χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Ο Αναγνώστου είχε φτιάξει βάσει όλων των ευρημάτων ένα προφίλ. Βάλαμε άντρες μας σχεδόν σε όλες τις παιδικές χαρές των εμπορικών. Υπήρξε ευτυχώς κάποιος που τον είδε να τριγυρνάει στο εμπορικό κοντά σε παιδάκια και να συμπεριφέρεται κάπως περίεργα, να ιδρώνει, να είναι αμήχανος, να πλησιάζει κάποια από αυτά και παράλληλα να μη δείχνει να προσέχει τα δικά του όπως θα έκανε ένας συνηθισμένος παππούς, αλλιώς δεν ξέρω αν θα φτάναμε στα ίχνη του εγκαίρως και πριν το τέταρτο θύμα. Τώρα έχω μπροστά μου τον Αναγνώστου νεκρό. Να ποζάρει για τον Ντα Βίντσι, γυμνός, ξυρισμένος, χωρίς καθόλου μαλλιά, έχοντας καμιά εικοσαριά κιλά παραπάνω, φορώντας μια σακούλα στο κεφάλι και με αυτό το περίεργο τατουάζ από αίμα στο στήθος. «Τι τους έχεις πει εδώ για μένα; Ξέρουν πως θα σας βοηθήσω αν και ουσιαστικά έχω φύγει;» ρωτάω τον Αθανασίου. «Τυπικά όμως ακόμα είσαι εδώ. Κανόνισα να έχεις συμβου37

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 38

λευτικό ρόλο ως ειδικός ερευνητής, αλλά στο βάθος ξέρεις και ξέρω πως θα κάνεις γενικό κουμάντο, οπότε μην ανησυχείς». «Ωραία. Αποτελέσματα της Σήμανσης πότε να περιμένουμε;» Ο Αθανασίου σήκωσε τους ώμους. «Υποθέτω μέχρι αύριο θα τα έχουμε. Δυσκολεύτηκαν να βρουν αποτυπώματα». «Πρώτες σκέψεις κανείς; Κώστα; Μαίρη;» «Κάποιος τον έπνιξε βάζοντάς του τη σακούλα στο κεφάλι», απαντάει η Μαίρη. «Πέρα από το προφανές εννοώ. Γιατί; Το κίνητρο ψάχνουμε. Ποιος ήθελε να τον πνίξει;» «Η κοπέλα του μετά την ερωτική τους συνεύρεση, γιατί έμαθε πως την κεράτωνε». Ανακάθομαι. Τρίβω λίγο το σβέρκο μου. Ο Αθανασίου το καταλαβαίνει. Μου κάνει νόημα πως κανείς τους δεν ξέρει τίποτα για την παλιά μου περιπέτεια. «Συνέχισε, Μαίρη». «Όπως κοιμότανε ο Αναγνώστου, πήρε μια σακούλα, ένα κορδόνι από τα παπούτσια του και τον σκότωσε». «Και είναι αρκετός λόγος ένα κεράτωμα;» ρωτάω. «Εεε, όχι υποθέτω. Ίσως ήταν όμως μια καλή αφορμή». «Ωραία. Τώρα που είπες για το κορδόνι, στο δωμάτιό του είχε ένα ζευγάρι παπούτσια χωρίς κορδόνια. Αν υποθέσουμε πως το ένα κορδόνι είναι αυτό με το οποίο πνίγηκε ο Αναγνώστου, το άλλο πού είναι;» «Δεν έχουμε ιδέα. Στο σπίτι πάντως δε βρέθηκε», λέει ο Αθανασίου. «Το σημειώνουμε. Τι άλλο; Οικογένεια είχε; Ήταν δεσμευμένος;» «Είναι μοναχοπαίδι και δεν μπορέσαμε να μάθουμε αν είχε κάποια σχέση. Ούτε η Καλογήρου, όπως θυμάσαι, αλλά ούτε οι Αριστείδου που τους ρώτησα ξέρουν τίποτα. Κι εμένα όσες φορές τον είδα στο παρελθόν δε μου είχε πει ποτέ κάτι σχετικό. Μόνος του πάντως έμενε», απαντάει ο Αθανασίου. 38

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 39

«Βρείτε αν συνδεόταν με κάποια κοπέλα. Είναι το πρώτο που πρέπει να κάνουμε. Πρέπει να ψάξουμε για τις σχέσεις του, τις παρέες του και γενικά πού σύχναζε. Τον είδα αρκετά γυμνασμένο. Δείτε αν πήγαινε σε κανένα γυμναστήριο εδώ κοντά. Κώστα, το αναλαμβάνεις εσύ αυτό. Ενημερώθηκαν οι γονείς του;» «Ναι, πέρασα εγώ από το σπίτι τους πριν έρθω εδώ», απαντάει ο Αθανασίου. «Ρωτήστε τους αν ξέρουν μήπως τα είχε με καμιά κοπέλα και γενικά να μας πουν ό,τι γνωρίζουν για τις παρέες του. Αν είχε τίποτα διαφορές, αν ανήκε σε καμιά ομάδα, παράταξη, οτιδήποτε. Επίσης τα επαγγελματικά του ψάξτε. Έχει καιρό που δε συνεργάζεται μαζί μας. Τι έκανε το τελευταίο διάστημα; Μαίρη, εσύ αναλαμβάνεις την έρευνα της οικογένειας και του επαγγελματικού κύκλου. Και κάτι ακόμα. Να ξεσκονίσεις το λάπτοπ και το τηλέφωνό του. Ξέρω πως τα καταφέρνεις πολύ καλά με την τεχνολογία». «Κανένα πρόβλημα», λέει η Μαίρη. «Λοιπόν, καμία άλλη εκδοχή;» ρωτάω. «Μήπως χρωστούσε τίποτα λεφτά; Όλοι κάπου χρωστάμε αυτό τον καιρό. Μήπως δανείστηκε από τοκογλύφους και δεν είχε να πληρώσει;» λέει δυνατά ο Κώστας. Τον κοιτάζω στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβω αν το εννοεί αυτό που λέει. Με την άκρη του ματιού μου καταλαβαίνω πως και οι άλλοι δύο κάνουν το ίδιο. «Εμένα πάντως δε μου φαίνεται και πολύ πιθανό σαν ιδέα. Και γιατί να μην τον εκτελούσαν με τη μέθοδο 1-2-3; Ένα μηχανάκι, δύο εκτελεστές, τρεις σφαίρες; Απλό και σίγουρο. Γιατί να μπουν σε τέτοια διαδικασία;» σχολιάζει η Μαίρη. Κοιτάζω τον Κώστα ξανά. Κατεβάζει το κεφάλι και δεν απαντάει. Μάλλον το κατάλαβε πως είπε μαλακία. Ίσως τον πείραξε που τον διόρθωσε και η Μαίρη. «Αυτή τη στιγμή εξετάζουμε τα πάντα», λέω κοιτώντας αυστηρά και τους δύο. «Σκοπός αυτού που κάνουμε τώρα είναι να πούμε ό,τι μας κατεβαίνει στο κεφάλι. Μπορεί κάτι που θα 39

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 40

ειπωθεί να μας χτυπήσει ένα καμπανάκι. Δεν αποκλείουμε τίποτα σ’ αυτό το στάδιο». Ξαφνικά ακούγεται ένας ψηφιακός ήχος σαν το παλιό ντρινντριν των αναλογικών τηλεφώνων. Το τηλέφωνο του Αθανασίου. Το σηκώνει και τον βλέπω να ακούει σιωπηλός μουρμουρίζοντας κάθε τόσο «Ναι. Ναι». «Ποιος είναι;» του λέω ψιθυριστά ενώ ακόμα μιλούσε. Βάζει το δείκτη στα χείλη κάνοντάς μου νόημα να σιωπήσω. Βρίσκω ευκαιρία και πλησιάζω για να του πάρω το τάμπλετ. Σκέφτομαι να δω ξανά τις φωτογραφίες από τη σκηνή του εγκλήματος μέχρι να τελειώσει. Δεν προλαβαίνω. «Ο ιατροδικαστής ήταν. Θέλει να πάμε από εκεί. Ήταν αυτοκτονία», λέει ο Αθανασίου και κλείνει το τηλέφωνο. «Bull’s eye!» λέω. Επιλέγω τις φωτογραφίες και τις στέλνω όλες με e-mail στον εαυτό μου.

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 41

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

Θεσσαλονίκη, πριν

« Χ ! Πώς την πάτησα έτσι!» είπε ο Στέφανος καλύπτοντας τα μάτια με τα χέρια του. «Μήπως έχεις να μου δανείσεις ένα χιλιάρικο να πάρω ένα ταξί, γιατί δεν έχω μετρητά πάνω μου; Έχω μόνο πιστωτικές και οι ταξιτζήδες δε δέχονται κάρτες, όπως ξέρεις...» Ο Σταύρος τα ’χασε. Ο τύπος τού ζητούσε δανεικά. Αυθόρμητα πισωπάτησε λίγο. «Ξέρεις, δεν έχω λεφτά εδώ», είπε, τραβώντας ταυτόχρονα έξω το εσωτερικό από τις μπροστινές τσέπες του τζιν του. «Είχα σκοπό να περάσω από τράπεζα να τραβήξω τώρα που θα έβγαινα». «Δεν έχεις τίποτα πάνω σου; Θα σ’ τα φέρω αύριο, μην ανησυχείς. Απλώς για να μην τρέχω. Πρέπει να πάω γρήγορα στο Μακεδονία Παλλάς και να φύγω αμέσως για το αεροδρόμιο γιατί έχω πτήση. Έλα! Μη μου πεις πως δε με εμπιστεύεσαι!» Αλίμονο! σκέφτηκε ο Σταύρος. «Κάτσε να δω...» απάντησε. Πήγε μέσα στο δωμάτιο και βρήκε ένα πεντακοσάρικο που είχε στο πρώτο συρτάρι του γραφείου του. Το είχε εκεί χύμα, σε περίπτωση που το έβρισκε κάνας κλέφτης. Να το δει και να μην ψάξει περισσότερο. Είχε πιάσει αυτό το κόλπο στο σπίτι του στην Αθήνα. Πριν ένα χρόνο είχαν μπει κλέφτες και είχαν κάνει άνω κάτω όλο το διαμέρισμα. Μπήκαν από την κεντρική πόρτα το πρωί. Όλοι έλειπαν ευτυχώς. Στο συρτάρι είχε κρυμμένα περίπου είκοσι χιλιάρικα, που τα μάζευε για να αγοράσει υπολογιστή. Του πήραν μόνο τα δύο πεντακοσάρικα που είχε πάνω πάνω. 41

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 42

«Ένα πεντακοσάρικο έχω μόνο. Ορίστε, πάρ’ το», είπε επιστρέφοντας και του το έδωσε. Ο Στέφανος το άρπαξε. «Ευχαριστώ! Θα έρθω αύριο να σ’ το επιστρέψω περίπου την ίδια ώρα με τώρα. Αν δεν είσαι εδώ, θα το ρίξω κάτω από την πόρτα σου. Κάποιος θα βρεθεί να μου ανοίξει της εισόδου. Αν και θα ήθελα να σε ξαναδώ». Εκείνη τη στιγμή άρχισε να χτυπάει το τηλέφωνο. Saved by the bell, σκέφτηκε ο Σταύρος. «Με συγχωρείς τώρα, αλλά πρέπει να το σηκώσω...» είπε. «Γεια! Χάρηκα που σε γνώρισα. Θα ξαναβρεθούμε σίγουρα!» είπε ο Στέφανος και κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες. Ο Σταύρος ξεφύσηξε. Έκλεισε την πόρτα, επέστρεψε στο δωμάτιό του και σήκωσε το τηλέφωνο. «Ναι, Σταύρο παιδί μου, εσύ;» άκουσε από την άλλη άκρη. Ήταν ο Ισακίδης, ο σπιτονοικοκύρης του. Μόνο αυτός τον αποκαλούσε «παιδί του». «Ναι, κύριε Ισακίδη, εγώ είμαι. Καλά είστε;» «Ας τα λέμε καλά, παιδί μου. Δε μου λες, Σταύρο μου. Δεν πιστεύω να σε επισκέφθηκε κανένας εκεί για το ενοικιαστήριο, ε;» «Κύριε Ισακίδη, μόλις τώρα έφυγε κάποιος. Μου είπε πως είχε ήδη μιλήσει μαζί σας. Ένας Στέφανος. Δεν ξέρω επώνυμο». «Ωχ, παιδάκι μου! Δε σε πρόλαβα!» «Γιατί, τι έγινε; Τι να προλάβετε;» «Απατεώνας είναι, παιδί μου. Κλέφτης! Χτύπησε το πρωί το κουδούνι πως ενδιαφέρεται για το διαμέρισμα και ανέβηκε πάνω για να συζητήσουμε. Ήμουν με την κόρη μου την Κατερίνα και κάποια στιγμή που πήγα μέσα να βρω πού είναι το κλειδί για το διαμέρισμά σου, της έπιασε την κουβέντα και να μη σ’ τα πολυλογώ, της πήρε λεφτά. Δεκαπέντε χιλιάρικα!» Η Κατερίνα ήταν μια κοπέλα λίγο μεγαλύτερη από τον Σταύρο, που δούλευε σε ένα κατάστημα με οπτικά στην Τσιμισκή. Όταν είχε πρωτονοικιάσει το σπίτι τον φλέρταρε, αλλά ο Σταύρος της έκοψε τη φόρα. Άλλωστε μόλις τα είχε φτιάξει με 42

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 43

την κοπέλα του. Παρ’ όλα αυτά τη συμπαθούσε και στεναχωρήθηκε τώρα με αυτό που έγινε. Ζούσε με τους γονείς της. Είχε άλλη μια αδελφή, μεγαλύτερη, τη Μαρίνα, που ήταν παντρεμένη και είχε ένα αγοράκι δύο χρονών. Έμενε κι αυτή στην ίδια πολυκατοικία με όλους, στον αποκάτω όροφο. «Κι εμένα μου πήρε ένα πεντακοσάρικο. Δεν είχε, λέει, λεφτά για ταξί και έπρεπε να πάει γρήγορα στο ξενοδοχείο να πάρει τα πράγματά του γιατί είχε πτήση», είπε ο Σταύρος. «Αφού σου πήρε μόνο ένα πεντακοσάρικο, καλά να λες. Χτυπήσαμε το κουδούνι σου, που λες, το πρωί, αλλά έλειπες. Έτσι μπήκαμε με τα κλειδιά μου να το δούμε. Δεν τον άφησα από τα μάτια μου ούτε στιγμή, οπότε μην ανησυχείς, αποκλείεται να σας έκλεψε τίποτ’ άλλο. Μετά μου είπε πως θέλει να ξανάρθει για να σε γνωρίσει. Να σε ρωτήσει αν πουλάς κανένα από τα έπιπλά σου, μιας και φεύγεις». «Ωχ, κατάλαβα. Όμως τα λεφτά της Κατερίνας πώς της τα πήρε;» «Της έπιασε την κουβέντα. Κάποια στιγμή της είπε πως είναι νέος μπαμπάς και του λείπει το παιδί του. Έκανε τότε το λάθος η Κατερίνα να βγάλει το πορτοφόλι της. Του το έδωσε να δει τη φωτογραφία με το εγγονάκι μου που είχε μέσα, σαν υπερήφανη θεία! Δεν κατάλαβε τίποτα, μέχρι προ ολίγου που το άνοιξε. Ήθελε να ψωνίσει κάτι για το παιδί και συνειδητοποίησε πως έλειπαν από μέσα τρία πεντοχίλιαρα». «Τι να πω...» «Καλά, παιδί μου. Άσε, θα δούμε τι θα κάνουμε. Θα δω μήπως πάρω την αστυνομία, αν και δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να τρέχω. Ήθελα να σε προλάβω μην πάθεις τα ίδια, αλλά δεν τα κατάφερα. Από την άλλη, ευτυχώς να λες που σου πήρε μόνο τόσο λίγα χρήματα. Άντε. Γεια σου τώρα κι αν έχω νέα θα σ’ τα πω», του είπε ο Ισακίδης και το έκλεισε. Αυτό το τελευταίο για τα τόσο λίγα χρήματα έβαλε τον Σταύρο σε υποψίες. Μήπως πήρε και τίποτ’ άλλο από το δωμάτιό του; Αλλά ήταν εκεί όλη την ώρα. Εκτός απ’ όταν μπήκε για 43

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 44

λίγο στην κουζίνα. Μήπως κάτι από το δωμάτιο του Θωμά; Πήγε να τσεκάρει στο δωμάτιο του Θωμά, αλλά δεν έβλεπε τίποτα με μια πρώτη ματιά. Δεν υπήρχε και τίποτα να κλέψει εδώ που τα λέμε. Ένα ημίδιπλο κρεβάτι μόνο με στρώμα, χωρίς καν σεντόνια πάνω. Ένα γραφείο μες στη σκόνη, με πεταμένα πάνω δυο τρία βιβλία, κάτι σκόρπιες σημειώσεις και ένα τηλέφωνο σε μια γωνιά. Μια καρέκλα και μια ντουλάπα με ρούχα ολοκλήρωναν το σκηνικό. Τουλάχιστον ό,τι ήτανε πάει και τελείωσε. Πήρε λεφτά από αυτόν και την Κατερίνα και εξαφανίστηκε. Ευτυχώς που θα έφευγε σε δυο μέρες, συλλογίστηκε και ασυναίσθητα κοίταξε το ρολόι του. Έπρεπε να ετοιμαστεί να φύγει, γιατί αλλιώς θα αργούσε στο ραντεβού με τον καθηγητή του. Πηγαίνοντας στο Πανεπιστήμιο σκεφτόταν συνέχεια αυτό τον Στέφανο. Έκανε όλη αυτή την ιστορία για ένα πεντακοσάρικο; Αποκλείεται. Σίγουρα θα στόχευε σε περισσότερα λεφτά. Αλλά πόσα περισσότερα να βρει σε ένα φοιτητικό σπίτι; Μήπως δε σκεφτόταν και τόσο λογικά; Ίσως απλώς έδρασε παρορμητικά. Πήρε εύκολα τα λεφτά της Κατερίνας και μετά από λίγο συνέχισε στο δίπλα σπίτι. Να το βράσει το πτυχίο ψυχολογίας που θα έπαιρνε, σκέφτηκε. Έπρεπε να αναγνωρίσει κάτι. Ένα ψεγάδι στη φωνή του ή μια ανακρίβεια στα λόγια του. Πώς θα βοηθούσε αυτούς που είχαν ψυχολογικά προβλήματα να του εκμυστηρευθούν τις μύχιες σκέψεις τους, αυτές που ήταν τόσο βαθιά θαμμένες; Πώς θα ανακάλυπτε κρυμμένα μυστικά του υποσυνείδητου ή και του ασυνείδητου ακόμα, όταν ένας απατεώνας μπορούσε να τον κοροϊδέψει τόσο εύκολα; Κάτι δεν του πήγαινε καλά εξαρχής βέβαια. Έπρεπε να εμπιστευθεί το ένστικτό του και να τον έδιωχνε από το σπίτι.

Ξεμπέρδεψε γρήγορα με τον καθηγητή του. Κανόνισαν να βρεθούν άλλες δύο φορές μέχρι το Πάσχα, για να δουν την όλη πορεία. Αποχαιρετίστηκαν με την υπόσχεση πως θα τα έλεγαν στη 44

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 45

συνέχεια τηλεφωνικά. Ο Σταύρος κοίταξε το ρολόι του. Ήταν νωρίς ακόμα. Δεν ήξερε τι να κάνει. Σπίτι δεν ήθελε να πάει. Βαριόταν να συνεχίσει το πακετάρισμα. Ο συγκάτοικός του θα ερχόταν με το ΚΤΕΛ το βράδυ. Και η κοπέλα του, που έλειπε στο χωριό της, θα επέστρεφε σήμερα, αλλά πιο μετά. Κάτι έπρεπε να γίνει και μ’ αυτήν τώρα που τελείωνε τη σχολή. Τη θυμάται να του λέει χαρακτηριστικά πως μερικές φορές τα πράγματα έχουν τη δική τους δυναμική. Δε χρειάζεται να πιέζει καταστάσεις, σκέφτηκε. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Que sera sera. Αποφάσισε να περάσει από το Guitar μήπως ήταν κανένας από την παρέα εκεί. Ήθελε να συζητήσει το σκηνικό και με κάποιον άλλον. Το Guitar ήταν το στέκι του. Ήταν ένα πολύ μικρό καφέ-μπαρ στη Μελενίκου, που μάζευε λίγο και καλό κόσμο, όπως συνήθιζε να λέει ο Μάρκος, ο ιδιοκτήτης και μοναδικός υπάλληλος του μπαρ. Ο Μάρκος ήταν λίγο μεγαλύτερος από τον Σταύρο, εικοσιπεντάρης. Είχε σκούρα μπουκλωτά μαλλιά αφάνα μέχρι κάτω από το σβέρκο και θύμιζε λίγο τον Χατζηπαναγή. Το όνομα του μαγαζιού ήταν τυχαία επιλογή, γιατί ουδεμία σχέση είχε με κιθάρες – ούτε το μαγαζί ούτε ο Μάρκος. Όποτε τον ρωτούσαν γιατί το ονόμασε έτσι, απαντούσε κάτι του στυλ «Και τι να το ονόμαζα, Τρομπέτα;». Σε αντίθεση με τα άλλα μπαράκια της περιοχής, δεν είχε αρκετή πελατεία, οπότε δεν έβγαινε να πληρώνει για υπάλληλο. Επιπλέον δεν εμπιστευόταν κανέναν άλλον στο πόστο του, όπως ισχυριζόταν άμα του έλεγαν να φέρει καμιά όμορφη γκαρσόνα για να σερβίρει. Έτσι έπρεπε να είναι ο ίδιος εκεί συνεχώς. Δούλευε καμιά δεκαπενταριά ώρες την ημέρα τουλάχιστον. Απορούσαν όλοι πώς τον άντεχε η γυναίκα του. Ίσως τον άντεχε ακριβώς επειδή δεν τον έβλεπε πολύ. Αυτό που πραγματικά ξεχώριζε το Guitar από τα υπόλοιπα μπαρ ήταν ο ειδικός χώρος για βελάκια. Στον τοίχο βρισκόταν ένας στόχος. Στ’ αριστερά του ένας μικρός πίνακας για το σκορ και στο πάτωμα ακριβώς από κάτω του ξεκινούσε ένας 45

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 46

λαστιχένιος διάδρομος που οριοθετούσε την απόσταση βολής. Ο στόχος είναι μοιρασμένος σε είκοσι αριθμημένα τρίγωνα μέρη, σαν κομμάτια πίτσας. Στο κέντρο του έχει έναν κόκκινο κύκλο, το bull’s eye, που τον περιβάλλει ένας πράσινος δακτύλιος, το bull. Υπάρχει ακόμα ο δακτύλιος των «διπλών», που διπλασιάζει τον κάθε αριθμό, και ο δακτύλιος των «τριπλών», που τον τριπλασιάζει. Για παράδειγμα, στο τρίγωνο του αριθμού 4, αν κάποιος πετύχαινε το διπλό, είχε 2×4=8, και αν πετύχαινε το τριπλό, είχε 3×4=12. Για το ποιος θα αρχίσει πρώτος, έριχναν ένα βελάκι. Όποιος έφερνε πιο κοντά στο κέντρο ξεκινούσε. Όποιοι σύχναζαν στο Guitar έπαιζαν βελάκια. Γι’ αυτό και δεν τους ένοιαζε αν δεν είχε καθόλου κόσμο το μαγαζί. Ήταν τρελοί για βελάκια. Πιο τρελός απ’ όλους ο Μάρκος. Ήταν ο καλύτερος σε δύο πράγματα: στα βελάκια και στις μπίρες. Δεν τον νικούσε κανείς σε αυτά. «Καλησπέρα, ρε Μάρκο», είπε ο Σταύρος μπαίνοντας. Δεν ήταν κανείς άλλος εκεί. «Ω, καλώς το φίλο μου τον Σταύρο! Τι να φτιάξω; Το συνηθισμένο;» «Ναι, μωρέ, φτιάξε ένα νες μέτριο με γάλα. Δεν έχει περάσει κανείς άλλος ακόμα;» «Τι να τους κάνεις τους άλλους; Εγώ είμαι εδώ! Έφερες τα βελάκια σου ή να σου δώσω τα δεύτερα τα δικά μου;» «Δεν ξέρω, ρε Μάρκο. Δεν έχω όρεξη για βελάκια, για κουβέντα έχω». «Έλα. Πιες τον καφέ σου και όλα θα γίνουν. Πάμε να παίξουμε, γιατί έχω χαρμανιάσει από το πρωί, και θα μου τα πεις. Άντε, θα γίνω εγώ ο ψυχολόγος σου σήμερα», του είπε ο Μάρκος σερβίροντάς του τον καφέ μαζί με ένα κουλουράκι από αυτά που έφτιαχνε η γυναίκα του για τους πελάτες, όπως έλεγε, και όχι γι’ αυτόν. Και έτσι άρχισαν να παίζουν «Μίκυ Μάους», το αγαπημένο παιχνίδι του Μάρκου. Ένα παιχνίδι περισσότερο ευστοχίας παρά στρατηγικής. Ο κάθε παίχτης ρίχνει τρία βελάκια τη φο46

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 47

ρά. Νικητής είναι αυτός που πρώτος ευστοχεί τρεις φορές σε καθένα από τα τρίγωνα των αριθμών, τρεις φορές σε οποιοδήποτε διπλό, τρεις φορές σε τριπλό και τέλος τρεις φορές σε κέντρο. Ο Σταύρος έριξε πρώτος για κέντρο με εξαιρετικό στυλ όπως πάντα. Γερό πάτημα με το δεξί πόδι λίγο μπροστά, γερμένος ελαφρά, σταθερό δεξί χέρι σε ορθή γωνία, το βελάκι στο χέρι με κλήση στη μύτη ελαφρώς προς τα πάνω. Κρατούσε το βελάκι από τη μία με τον αντίχειρα και από την άλλη με τα τρία δάχτυλα. Το μικρό δαχτυλάκι ακουμπούσε τη μύτη, για το λεγόμενο fine tuning. Τη μικρορύθμιση. Πέτυχε λίγο έξω από το πράσινο κέντρο. Ο Μάρκος χαμογέλασε. Πήρε το βελάκι του και στάθηκε χαλαρός πίσω από τη γραμμή. Με ένα στυλ που αν τον έβλεπες θα κρυβόσουν μη σε χτυπήσει καμιά αδέσποτη, άπλωσε το χέρι μπροστά, σημάδεψε και... βρήκε κόκκινο κέντρο. Bull’s eye! Ό,τι έπρεπε για την ψυχολογία του Σταύρου. Άρχισαν να παίζουν και παράλληλα ο Σταύρος του είπε την ιστορία με τον Στέφανο. Ξεκίνησε να λέει από την ώρα που χτύπησε το κουδούνι, που του μίλησε στον ενικό, για το ντύσιμό του και γενικά για την όλη εμφάνισή του. Του είπε πόσο άνετος έδειχνε, που πήγε μέσα να πάρει τηλέφωνο και να καπνίσει τα Dunhill του, που του ζήτησε δανεικά και τέλος για το τηλεφώνημα του Ισακίδη. Ο Μάρκος όλη αυτή την ώρα έδειχνε προσηλωμένος στο παιχνίδι του. Δεν είχε πει κουβέντα. Μόνο άκουγε, έπαιζε, έπινε μπίρα και έριχνε κάνα ρέψιμο πού και πού. «Και τι έγινε, ρε Σταύρο, δηλαδή; Γιατί αγχώνεσαι;» ήταν η πρώτη κουβέντα που του είπε, αφού τον νίκησε στο πρώτο παιχνίδι. «Οκέι, ένας τυπάκος είπε μερικά ψέματα και κατάφερε να σας πάρει λίγες δραχμές. Ειδικά από σένα τίποτα το ιδιαίτερο, μόνο ένα πεντακοσάρικο. Το καφεδάκι κερασμένο από μένα και ξέχνα την όλη φάση». «Ναι, μωρέ, δίκιο έχεις. Απλώς από την αρχή κάτι δε μου πήγαινε καλά μ’ αυτόν και είδες; Τελοσπάντων. Ήδη νιώθω καλύτερα που σ’ τα είπα. Τελικά μου φαίνεται θα τα καταφέρω. Θα βγάλω και λεφτά από την όλη φάση με την ψυχολογία. 47

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 48

Μόνο και μόνο που ανοίγεις την καρδιά σου σε έναν άσχετο, ξαλαφρώνεις», είπε ο Σταύρος χαμογελώντας. «Ε, όχι και άσχετος! Ξέρεις πόσοι μου έχουν ανοίξει την καρδιά τους εμένα; Έχω ακούσει εγώ...» είπε ο Μάρκος σηκώνοντας τα φρύδια και ανακατεύοντας κυκλικά τον αέρα με το χέρι του σαν προπέλα. Συνέχισαν να παίζουν έτσι αρκετά παιχνίδια. Ο Μάρκος γενικά όταν έπαιζαν ήταν πιο εύστοχος. Καμιά φορά κέρδιζε κι ο Σταύρος, συνήθως από απροσεξία του Μάρκου ή αν είχε πιει τόσες μπίρες ο Μάρκος ώστε να θολώνει ο στόχος. Αυτή όμως δεν ήταν μια από αυτές τις φορές. Ο Σταύρος έφυγε περίπου δύο ώρες μετά, έχοντας χάσει σε όλα τα παιχνίδια, αλλά κερδίζοντας έναν τζάμπα καφέ και σίγουρα πιο ήρεμος απ’ ό,τι όταν πήγε εκεί. Τα βελάκια πάντα τον ηρεμούσαν, ασχέτως αν έχανε. Τα βελάκια και η πυγμαχία. Αυτές ήταν οι βασικές ασχολίες του εκτός Πανεπιστημίου. Ήλπιζε να έβρισκε και στην Αθήνα αντίστοιχα στέκια. Είχε αποφασίσει πως σήμερα δε θα πήγαινε προπόνηση το βράδυ στο Αλεξάνδρειο. Θα πήγαινε αύριο μόνο μια τελευταία φορά, να αποχαιρετήσει το δάσκαλο και τους συναθλητές του. Σήμερα είχε να τελειώσει το πακετάρισμα και με όλα αυτά που είχαν συμβεί δεν είχε κάνει τίποτα. Μπήκε στο σπίτι λίγο πριν τις επτά. Δεν είχε φάει τίποτ’ άλλο εκτός από τα σουβλάκια το μεσημέρι. Σκέφτηκε να κάνει μια μακαρονάδα στα γρήγορα, να έχει κάτι να φάει κι ο Θωμάς όταν γυρίσει. Ποτέ δεν τον περίμενε φαγητό και πάντα γκρίνιαζε σαν παραμελημένη γκόμενα όταν έμπαινε σπίτι. Σήμερα θα του έκανε το χατίρι ο Σταύρος. Ήθελε να τα πούνε, να καταλάβει γιατί έφυγε έτσι ξαφνικά. Να του έλεγε και τα δικά του. Πήγε στην κουζίνα. Έβαλε νερό στην κατσαρόλα, άναψε το μάτι και έψαχνε για μακαρόνια, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. «Ναι; Ποιος είναι;» ρώτησε ο Σταύρος σηκώνοντας το ακουστικό. «...» Δεν ακουγόταν κανείς. Το έκλεισε. Σε λίγο ξαναχτύπησε. 48

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 49

«Ναι; Παρακαλώ;» είπε κοφτά. «Ο... Σταύρος;» άκουσε μια κοριτσίστικη φωνή να ρωτάει. «Ναι, εγώ είμαι. Ποιος είναι στο τηλέφωνο;» «Προτιμώ να μην πω... Φοβάμαι...»

49 4 – Στο μάτι του ταύρου