978 960 03 6003 5 by Kastaniotis Editions

DANELLIS_TRENO sel-DDDD_Layout 1 18/2/16 12:56 μ.μ. Page 5

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΑΝΕΛΛΗΣ

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ Μυθιστόρημα

‫ﱣﱢ‬

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

DANELLIS_TRENO sel-DDDD_Layout 1 18/2/16 12:56 μ.μ. Page 6

Έτος 1ης έκδοσης: 2016 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. ΓΡΑΦΕΙΑ : Θεμιστοκλέους 104, 106 81 Αθήνα ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ : Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα

% 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31 e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com

ISBN 978-960-03-6003-5

DANELLIS_TRENO sel-DDDD_Layout 1 18/2/16 12:56 μ.μ. Page 7

Στη μνήμη του Ανταίου

DANELLIS_TRENO sel-DDDD_Layout 1 18/2/16 12:56 μ.μ. Page 8

DANELLIS_TRENO sel-DDDD_Layout 1 18/2/16 12:56 μ.μ. Page 9

ΡΙΝ ΜΠΩ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ, ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΔΩ ΤΟΥΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΟ-

Π φορείς να μεταφέρουν έναν άντρα στο ασθενοφόρο που περίμενε με τη μηχανή αναμμένη. Το πρόσωπό του ήταν

καλυμμένο με μια μάσκα οξυγόνου. Ο οδηγός έβγαλε το κεφάλι του από το παράθυρο και φώναξε: «Ο άλλος;» Ένας από τους νοσοκόμους κούνησε αρνητικά το κεφάλι κι ο οδηγός χάθηκε πάλι μέσα στο όχημα. Χωρίς να το καταλάβω, είχα κοντοσταθεί και τους παρακολουθούσα. Το ασθενοφόρο έκανε μια απότομη μανούβρα και χρειάστηκε να αναπηδήσω για να το αποφύγω. Ο άντρας πίσω από το τιμόνι με αγριοκοίταξε, αλλά δεν πρόλαβα ν’ ακούσω τι μουρμούρισε, γιατί την ίδια στιγμή ενεργοποίησε τη σειρήνα. Δεν κάθισα να το κοιτάξω να χάνεται στο τέλος του δρόμου. Από τα συμφραζόμενα, είχα συμπεράνει ότι στην αποβάθρα η δράση ήταν ακόμα σε εξέλιξη. Το πρώτο που παρατήρησα μπαίνοντας ήταν ο τεράστιος όγκος της σταματημένης αμαξοστοιχίας. Τα υπόλοιπα τα είδα όλα μαζί. Ταυτόχρονα. Ένας άντρας έκλαιγε μπροστά 

DANELLIS_TRENO sel-DDDD_Layout 1 18/2/16 12:56 μ.μ. Page 10

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΑΝΕΛΛΗΣ

στο βαγόνι της μηχανής, μια αστυνομικός τού μιλούσε σιγανά προσπαθώντας να τον ηρεμήσει, ενώ οι συνάδελφοί της πάλευαν να κρατήσουν μακριά τους επιβάτες που είχαν βγει από τις σκοτεινές καμπίνες των βαγονιών και δημιουργούσαν έναν ανήσυχο βόμβο. Η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα δεν άρεσε σε κανέναν. Το τρένο δεν θα συνέχιζε τη διαδρομή του για τουλάχιστον μία ώρα. Άρχισαν οι διαμαρτυρίες. Πρώτοι παραπονέθηκαν όσοι ανυπομονούσαν να φτάσουν στον προορισμό τους – για να κατηγορηθούν αμέσως για απανθρωπιά κι αδιαφορία. Ο βόμβος δυνάμωσε απότομα και τ’ αυτιά μου γέμισαν με μισόλογα όπως: «έπεσε», «άντε από δω, κυρά μου», «άτυχος», «ποιος ξέρει τι κακό τον...», «κάνε μας τη χάρη, εσύ», «αποκτήνωση, αυτό μας έχει καταστρέψει», «αυτοκτόνησε», «έχουμε και δουλειές, ρε γαμώτο». Τότε ήταν που θυμήθηκα ότι έπρεπε να ειδοποιήσω τον αρχισυντάκτη μου. Πολύ αμφιβάλλω αν είχε ακούσει όταν είπε: «Καλά, καλά, μείνε στον τόπο του συμβάντος και κάνε ρεπορτάζ». Είχε ήδη ξεχάσει τη συνέντευξη Τύπου όπου με είχε στείλει. Το πιο πιθανό εξάλλου ήταν να μην έμπαινε καθόλου το κομμάτι που θα έγραφα γι’ αυτήν. Ούτε για το... συμβάν θα έμπαινε τίποτα φυσικά – κανένα μονόστηλο, το πολύ· αλλά αν γύριζα στην εφημερίδα χωρίς... ρεπορτάζ, θ’ άρχιζε τις φωνές ή, ακόμα χειρότερα, θα μ’ έλουζε με μία από εκείνες τις διαλέξεις που τόσο του άρεσε να δίνει με τις πόρτες ορθάνοιχτες, για να τον ακούει ολόκληρη η αίθουσα σύνταξης. Στάθηκα για λίγο αναποφάσιστος. Θεώρησα ανάρμοστο να ενοχλήσω τον μηχανοδηγό. Οι ώμοι του ανεβοκατέβαι

DANELLIS_TRENO sel-DDDD_Layout 1 18/2/16 12:56 μ.μ. Page 11

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ

ναν και το πρόσωπό του είχε πάρει εκείνη την περίεργη έκφραση που έχουν οι άνθρωποι όταν κλαίνε με λυγμούς ή όταν γελάνε τρανταχτά. Φαίνεται ότι τα ακραία συναισθήματα εκδηλώνονται με τις ίδιες συσπάσεις στους μυς, κάνοντας την ευτυχία να μοιάζει δυστυχία, και το αντίθετο. Ρώτησα τρεις από τους επιβάτες του τρένου. Κανείς δεν ήξερε να μου πει κάτι συγκεκριμένο. Το ίδιο και οι αστυνομικοί που τους συγκρατούσαν. Μόλις έμαθαν την ιδιότητά μου, μου ανακοίνωσαν με κάθε επισημότητα ότι κάποιος είχε πέσει στις ράγες. Μόνο αυτό. Τουλάχιστον με άφησαν να περάσω και να γλιτώσω από τα σπρωξίματα του ανυπόμονου πλήθους. Εκεί όπου βρέθηκα, η αποβάθρα ήταν άδεια και μπορούσα ν’ αναπνεύσω. Ξέμεινα όμως από μάρτυρες, εκτός από τον δύστυχο οδηγό, που συνέχιζε το μοιρολόι του συντροφιά με την αστυνομικό. Δίσταζα. Άκουσα τη φωνή του αρχισυντάκτη να μου λέει: «Λοιπόν, ο οδηγός τι είχε να πει;» Η απάντησή μου θα του έδινε τρομερή ικανοποίηση. Θα σηκωνόταν, θ’ άνοιγε την πόρτα και θα φώναζε ότι αν είμαι τόσο ψυχοπονιάρης, θα έπρεπε ν’ αλλάξω επάγγελμα. Μέχρι να το ξεκαθαρίσω –κάτι που κατά τη γνώμη του όφειλα να πράξω σύντομα–, δεν θα έπρεπε να ξεχνάω ότι η αποστολή μου ήταν να συλλέγω πληροφορίες. Η δημοσιογραφία απαιτεί ετοιμότητα και γερά νεύρα. Δεν μπορούσα ν’ αφήσω μια καλή πηγή να χαθεί απλώς επειδή ένιωσα συμπόνια. «Εδώ υπηρετούμε την αλήθεια, όχι τον άνθρωπο», θα έλεγε πριν με πετάξει έξω απ’ το γραφείο του. Πάντα κρατούσε τις καλύτερες ατάκες για το τέλος. Τις 

DANELLIS_TRENO sel-DDDD_Layout 1 18/2/16 12:56 μ.μ. Page 12

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΑΝΕΛΛΗΣ

πέταγε κι ύστερα κατέβαζε τα στόρια στα τζάμια του γραφείου του για να μας αφήσει να τις χωνέψουμε. Οι συνάδελφοι δεν τις σχολίαζαν, εκτός από κάνα δυο που είχαν πάντα την ετοιμότητα να επαινέσουν τη σοφία του προϊσταμένου μας. Εμένα, πάλι, μου προκαλούσαν σύγχυση. Εννιά στις δέκα φορές ήταν τουλάχιστον αντιφατικές. Πολύ θα ήθελα να τον ρωτήσω γιατί να μας απασχολεί η αλήθεια αν δεν μας ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Αν το τολμούσα όμως, θα κατέληγα να στέκομαι προσοχή στη μέση της αίθουσας σύνταξης και ν’ ακούω το επόμενο κήρυγμά του. Δεν μιλούσα λοιπόν και απλώς, την επόμενη φορά που βρισκόμουν στον δρόμο, προσπαθούσα να προβλέψω τι θα έβρισκε για να φωνάξει, ώστε να τον προλάβω. Αναστέναξα και πλησίασα τον οδηγό. Δεν κατάφερα να κάνω ούτε την πρώτη ερώτηση. Η αστυνομικός με έδιωξε αμέσως μόλις συστήθηκα. «Δεν βλέπετε, κύριε, την κατάσταση του ανθρώπου; Σας παρακαλώ». Έτσι το μπλοκάκι μου παρέμεινε άδειο. Σκέφτηκα να ρίξω μια ματιά στον νεκρό. Έκανα μερικά διστακτικά βήματα προς τη μύτη του τρένου, αλλά σταμάτησα όταν είδα το αίμα. Δεν είχα το κουράγιο να προχωρήσω περισσότερο. Ήμουν έτοιμος να παραδεχτώ την ήττα μου και να επιστρέψω στο γραφείο για να υποστώ την κατσάδα που με περίμενε. Αλλά ο άντρας με την εφημερίδα με σταμάτησε. Καθόταν στο παγκάκι από τη μεριά της αποβάθρας όπου στεκόμουν κι εγώ. Δεν τον είχα προσέξει προηγουμένως. 