978 960 03 6044 8

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 5

ΤΖΕΦ ΒΑΝΤΕΡΜΙΕΡ

Η ΤΡ ΙΛΟ Γ ΙΑ ΤΗ Σ Ν Ο Τ ΙΑΣ Ζ ΩΝΗΣ ~ 1Ι

ΕΠΙΒΟΛΗ c

Μυθιστόρημα ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 6

H παρούσα έκδοση πραγματοποιήθηκε με την οικονομική ενίσχυση του Ινστιτούτου Γκαίτε, που χρηματοδοτείται από το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών Υποθέσεων. ❧ ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: Jeff VanderMeer, Authority

Copyright by VanderMeer Creative, Inc., 2014. All rights Reserved First published 1992 by Rowohlt Verlag © Copyright για την ελληνική γλώσσα Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Αθήνα 2015 ©

Έτος 1ης έκδοσης: 2016 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. ΓΡΑΦΕΙΑ: Θεμιστοκλέους 104, 106 81 Αθήνα ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ: Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα % 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com ISBN SET 978-960-03-5982-4 ISBN T2 978-960-03-6044-8

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 7

ΚΕΦΑΛΑΙΑ

Ξ Ο Ρ Κ Ι Α . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11

000 . . . . . . . Πέφτοντας . . Ρυθμίσεις . . . Επεξεργασία Επανείσοδος

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 64 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82

ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΕΣ

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97

Το πρώτο ρήγμα . . . . . . . Τυπογραφικές ανωμαλίες . Δεισιδαιμονία . . . . . . . . . Ο τρόμος . . . . . . . . . . . . Στοιχεία . . . . . . . . . . . . . Τέταρτο ρήγμα . . . . . . . . Έκτο ρήγμα . . . . . . . . . . Ένα ξεκαθάρισμα . . . . . . Συστάσεις . . . . . . . . . . . . Ήρωες της επανάστασης . Έβδομο ρήγμα . . . . . . . .

Terroirs . . . . . . . . . . . . . Προοπτική . . . . . . . . . . . Ανάρρωση . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 104 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 115 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 123 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 137 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 158 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 165 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 168 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 180 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 186 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 196 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 208 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 222 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 237

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 8

ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΑΤΑ

000 . . . . . . . . . . . Δεύτερη ανάρρωση Επανάληψη . . . . . Ελιγμός . . . . . . . . Κατάρρευση . . . . .

00Χ . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 249 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 251 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 253 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 276 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 286 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 302 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 314

ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 323

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 375

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 9

Για την Αν

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 10

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 11

‰ΞΟΡΚΙΑ‰

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 12

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 13

‰000‰

Σζος ουρανός φωτίζεται ακόμα αχνά. Κοιτάζει από το χείτα

όνειρα του Ελέγχου είναι νωρίς το πρωί· ο βαθυγάλα-

13

λος ενός γκρεμού προς μια άβυσσο, έναν όρμο, έναν κόλπο – κάθε φορά είναι κάτι αλλιώτικο. Διακρίνει μέχρι αρκετά μίλια μακριά, και στ’ ασάλευτο νερό, εκεί, βλέπει να γλιστρούν ωκεάνια κήτη όμοια με υποβρύχια ή με κωδωνόσχημες ορχιδέες ή με φαρδιά κύτη πλοίων, σιωπηλά και πάντοτε σε κίνηση, με το μέγεθός τους να αποπνέει μια τέτοια αίσθηση δύναμης, ώστε κι από τόσο ψηλά ο Έλεγχος νιώθει τον όλεθρο που φέρνει το πέρασμά τους. Κοιτάζει για ώρες και ώρες τις φιγούρες, την κίνησή τους, ακούγοντας τους ψιθύρους που φτάνουν ως αυτόν... και έπειτα πέφτει. Αργά, πολύ αργά, πέφτει άηχα στο σκοτεινό νερό, δίχως ένα τοσοδά πάφλασμα ή κυματάκι. Κι ολοένα πέφτει... Μερικές φορές αυτό συμβαίνει ενώ είναι ξύπνιος, σαν να μην ήταν πρωτύτερα αρκετά συγκεντρωμένος, και τότε λέει απλώς το όνομά του, ώσπου ο αληθινός κόσμος επανέρχεται.

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 14

‰#01‰ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ‰

Π

14

ρώτη

μέρα. Η αρχή της τελευταίας του ευκαιρίας. «Αυτές είναι οι επιζήσασες;» Ο Έλεγχος στεκόταν πίσω από την υποδιευθύντρια της Νότιας Ζώνης, από τη μια μεριά ενός μονόδρομου καθρέφτη, και κοίταγε τα τρία άτομα που κάθονταν στο δωμάτιο ανακρίσεων έχοντας επιστρέψει από τη δωδέκατη αποστολή στην Περιοχή Χ. Η υποδιευθύντρια, μια ψιλόλιγνη σαραντάρα μαύρη, δεν απάντησε, πράγμα που δεν ξάφνιασε τον Έλεγχο. Δεν του είχε πει ούτε παραπανίσια λέξη πέρα από τις απολύτως αναγκαίες, μετά τον ερχομό του εκείνο το πρωινό, αφού είχε φάει όλη τη Δευτέρα για να εγκατασταθεί στο πόστο του. Ούτε του ’χε ρίξει έστω και μία παραπανίσια ματιά, εκτός απ’ όταν αυτός είπε στην ίδια, και στο υπόλοιπο προσωπικό, να τον φωνάζουν «Έλεγχο», όχι «Τζον» ή «Ροντρίγκες». Αυτή τότε, αφού δίστασε μια στιγμή, του απάντησε «Σε τούτη την περίπτωση, να μη με λες Γκρέις – χάρη–, αλλά Πέισιενς – υπομονή», και οι άλλοι έπνιξαν το γέλιο τους. Η αντικατάσταση του αληθινού ονόματός της με ένα που επίσης σήμαινε κάτι του κέντρισε το ενδιαφέρον. «Εντάξει», της είπε. «Μπορώ να σε φωνάζω απλώς Γκρέις», σίγουρος πως αυτό δε θα της άρεσε. Εκείνη υπεξέφυγε αποκαλώντας τον συνεχώς «αναπληρωτή» διευθυντή. Πράγμα που αλήθευε: Ανάμεσα στη δική της διοίκηση και τη δική του ανάληψη, υπήρχε ένα κενό χρόνου, εντύπων προς συμπλήρωση, διαδικασιών που έπρεπε

να ακολουθηθούν, ξηλώματος και πρόσληψης προσωπικού. Έως τότε, το ζήτημα των εξουσιών ήταν, ίσως, θολό. Ο Έλεγχος, ωστόσο, προτιμούσε να μην τη σκέφτεται είτε ως «υπομονή» είτε ως «χάρη», αλλά ως επιχειρησιακό έλλειμμα, αν όχι και ως κώλυμα. Τον είχε αναγκάσει να παρακολουθήσει απ’ αρχής μέχρι τέλους ένα παλιό κατατοπιστικό βίντεο για την Περιοχή Χ, το οποίο πρέπει να γνώριζε πως θα ήταν στοιχειώδες και ξεπερασμένο, και είχε ήδη δείξει ξεκάθαρα πως η βάση της σχέσης τους θα ’ταν η εχθρότητα. Από τη δική της μεριά τουλάχιστον. «Πού βρέθηκαν;» τη ρώτησε τώρα, ενώ εκείνο που ήθελε να ρωτήσει ήταν γιατί δεν είχαν κρατήσει χώρια τη μια από την άλλη. Επειδή δεν υπάρχει πειθαρχία, επειδή ποντίκια ροκανίζουν το τμήμα σου εδώ και πολύ καιρό; Τούτη δω τη στιγμή τα ποντίκια είναι κάτω στο υπόγειο και τρώνε ασταμάτητα. «Διάβασε τους φακέλους», του είπε, δείχνοντάς του ότι θα έπρεπε να τους είχε ήδη διαβάσει. Έπειτα βγήκε από το δωμάτιο. Αφήνοντας τον Έλεγχο μόνο του, να κοιτά συλλογισμένος τους φακέλους στο τραπέζι μπροστά του, με τις τρεις γυναίκες να ’ναι πίσω από το τζάμι. Φυσικά τους είχε διαβάσει, αλλά είχε ελπίσει πως θα αιφνιδίαζε την υποδιευθύντρια και θα μάθαινε, ίσως, τι πίστευε η ίδια. Επίσης είχε μισοδιαβάσει τον δικό της φάκελο, όμως ακόμα δεν είχε κάποια γνώμη γι’ αυτήν, πέρα από τις αντιδράσεις της απέναντί του. Ήταν η πρώτη του κανονική μέρα δουλειάς και είχε μόλις τέσσερις ώρες εκεί, αλλά ένιωθε ήδη επηρεασμένος από τ’ αλλόκοτο, άθλιο κτίριο με το φθαρμένο πράσινο χαλί και τις απαρχαιωμένες απόψεις όσων είχε γνωρίσει απ’ το προσωπικό. Μια αίσθηση παρακμής διαπότιζε τα πάντα, ως και το ηλιόφως που ’μπαινε απρόθυμα από τα ψηλά, ορθογώνια παράθυρα. Φορούσε το συνηθισμένο μαύρο κουστούμι του, λευκό πουκάμισο με μια ανοιχτογάλαζη γραβάτα και μαύρα παπού-

15

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 15

16

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 16

τσια που τα ’χε γυαλίσει εκείνο το πρωί. Τώρα αναρωτήθηκε γιατί ’χε μπει στον κόπο. Απεχθανόταν να κάνει τέτοιες σκέψεις, επειδή δεν ήταν υπεράνω όλων αυτών, αλλά μέσα τους – όμως ήταν δύσκολο να τις καταπνίξει. Κοίταξε τις γυναίκες με το πάσο του, αν και η εμφάνισή τους του φανέρωσε λίγα πράγματα. Είχαν δώσει σε όλες την ίδια γενική στολή, αόριστα όμοια με στολή στρατιωτικού, μα, επίσης, με θυρωρού. Το κεφάλι ολωνών ήταν ξυρισμένο θαρρείς και είχαν πιάσει ψείρες ή κάτι παρόμοιο, και όχι σαν να τους είχε συμβεί κάτι ανεξήγητο. Το πρόσωπο όλων είχε την ίδια έκφραση, ή θα μπορούσε να ειπωθεί πως δεν είχε καμία έκφραση. Μην τις σκέφτεσαι με το όνομά τους, είχε συλλογιστεί στο αεροπλάνο. Άσ’ τες να φέρουν στην αρχή μονάχα το βάρος των καθηκόντων τους. Έπειτα, συμπλήρωσε τα υπόλοιπα. Όμως ο Έλεγχος δεν ήταν ποτέ καλός στο να παραμένει αποστασιοποιημένος. Του άρεσε να σκαλίζει τα πράγματα, να προσπαθεί να βρει ένα επίπεδο όπου οι λεπτομέρειες φωτίζονταν αλλά χωρίς να τον κατακλύζουν. Η χωρομέτρης είχε βρεθεί στο σπίτι της, καθισμένη σε μια καρέκλα στην πίσω αυλή. Η ανθρωπολόγος βρέθηκε από τον σύζυγό της, όταν χτύπησε την πόρτα του ιατρείου του. Η βιολόγος, πάλι, βρέθηκε σε μια χορταριασμένη αλάνα κάμποσα τετράγωνα μακριά απ’ το σπίτι της, να κοιτά έναν μισογκρεμισμένο τοίχο από τούβλα. Όπως ακριβώς τα μέλη των προηγούμενων αποστολών, καμία τους δε θυμόταν το παραμικρό για το πώς κατόρθωσαν να βγουν από την Περιοχή Χ διασχίζοντας προς τα πίσω το αόρατο σύνορο. Καμία δεν ήξερε πώς απέφυγαν τα μπλόκα, τους φράχτες και τ’ άλλα εμπόδια που είχε βάλει ο στρατός στο σύνορο. Καμιά δεν ήξερε τι είχε συμβεί στο τέταρτο μέλος της αποστολής τους, στην ψυχολόγο, που για την ακρίβεια επίσης ήταν η διευθύντρια της Νότιας Ζώνης και είχε αγνοήσει όλες τις αντιρρήσεις, ώστε να ηγηθεί ινκόγκνιτο της αποστολής.

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 17

Καμία από τις τρεις δεν έμοιαζε να πολυθυμάται κάτι, οτιδήποτε.

Στο πρόγευμα στην καφετέρια εκείνο το πρωί ο Έλεγχος είχε κοιτάξει, έξω από την τζαμαρία, την αυλή με τα πάμπολλα πέτρινα τραπέζια της, κι έπειτα τους ανθρώπους που προχωρούσαν αργά στην ουρά και παραήταν λίγοι, του φάνηκε, για ένα τόσο μεγάλο κτίριο – και είχε ρωτήσει την Γκρέις: «Γιατί δεν είναι κανένας πιο ενθουσιασμένος που επέστρεψε η αποστολή;» Εκείνη του έριξε μια μακριά πονεμένη ματιά, σάμπως ο Έλεγχος να ήταν ένας τρομερά αργόστροφος μαθητής σε μια τάξη επανορθωτικής διδασκαλίας. «Εσύ γιατί λες, Έλεγχε;» Είχε ήδη καταφέρει να δώσει ένα ειρωνικό βάρος στο όνομά του, έτσι αυτός ένιωσε σαν να ’ταν το βαρίδι σ’ ένα από τα καλάμια ψαρέματος του παππού του, με προορισμό του τη λάσπη στον πάτο δεκάδων λιμνών. «Τα ζήσαμε όλα αυτά με την τελευταία αποστολή. Εννιά μήνες ερωτήσεις, δίχως να μάθουμε τίποτα. Και όλο εκείνο το διάστημα πέθαιναν. Εσένα πώς θα σ’ έκανε αυτό να νιώθεις;» Ατελείωτοι μήνες αποπροσανατολισμού, και έπειτα ο θάνατός τους από μια ιδιαίτερα κακοήθη μορφή καρκίνου. Είχε κουνήσει αργά το κεφάλι σ’ απάντηση. Φυσικά, εκείνη είχε δίκιο. Ο πατέρας του είχε πεθάνει από καρκίνο. Δεν είχε σκεφτεί πώς μπορεί αυτό να είχε επηρεάσει το προσωπικό. Για τον ίδιο, ήταν κάτι αφηρημένο, μερικές λέξεις σε μια αναφορά, διαβασμένες στο αεροπλάνο πριν από την προσγείωση. Εδώ στην καφετέρια το χαλί έδειχνε βαθυπράσινο, με ένα στιλιζαρισμένο σχέδιο βέλους να ξεχωρίζει ανοιχτό πράσινο και με όλα τα βέλη να δείχνουν προς την αυλή. «Γιατί δεν έχει πιο πολύ φως εδώ μέσα;» ρώτησε. «Πού πάει όλο αυτό το φως απ’ την τζαμαρία;»

17

`

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 18

Όμως για την ώρα η Γκρέις δε θα απαντούσε σε άλλη ερώτησή του.

18

` Όταν μία από τις τρεις, η βιολόγος, έστρεψε μια ιδέα το κεφάλι της, κοιτώντας προς το τζάμι σάμπως να μπορούσε να τον δει, ο Έλεγχος απέφυγε εκείνη τη ματιά, νιώθοντας τώρα, κατόπιν εορτής, αμηχανία. Ένας τρόπος παρατήρησης σαν τον δικό του ήταν απρόσωπος, επαγγελματικός, αλλά πιθανώς δεν έδινε τούτη την αίσθηση, κι ας ήξεραν αυτές πως τις παρακολουθούσαν. Δεν του είχαν πει πως θα περνούσε την πρώτη του μέρα ανακρίνοντας αποπροσανατολισμένα μέλη που ’χαν επιστρέψει από την Περιοχή Χ, και εντούτοις τα Κεντρικά πρέπει να το γνώριζαν όταν του πρόσφεραν τούτο το πόστο. Τα μέλη της αποστολής είχαν βρεθεί σχεδόν πριν από έξι βδομάδες και είχαν υποβληθεί σε εξετάσεις για ένα μήνα, σε ένα σταθμό επεξεργασίας δεδομένων ψηλά στο Βορρά, προτού σταλούν στη Νότια Ζώνη. Όπως ο ίδιος είχε σταλεί πρώτα στα Κεντρικά για να υπομείνει δύο εβδομάδες κατατόπισης αλλά με κενά, ολόκληρες ημέρες που χάνονταν στη λήθη δίχως τίποτα να συμβαίνει, θαρρείς και εξαρχής το είχαν έτσι σχεδιασμένο. Κι έπειτα τα πάντα επιταχύνθηκαν, δίνοντάς του την αίσθηση του επείγοντος. Αυτά ήταν ανάμεσα στα πράγματα που, μετά τον ερχομό του, είχαν κάνει να τον κυριέψει μια αίσθηση ματαιότητας και αγανάκτησης. Ο Λόγος, η κύρια επαφή του με τα ανώτερα κλιμάκια, είχε αφήσει σε μια αρχική ενημέρωση να εννοηθεί ότι γι’ αυτόν, δεδομένου του παρελθόντος του, θα ήταν μια εύκολη δουλειά. Η Νότια Ζώνη είχε καταντήσει μια παρατημένη, αποτελματωμένη υπηρεσία που φρουρούσε ένα ξεχασμένο μυστικό για το οποίο κανένας δεν έδειχνε να πολυνοιάζεται πλέον, καθώς όλη η προσοχή ήταν στραμμένη στην τρομοκρατία και στην οικολογική κατάρρευση. Ο Λόγος, με τον τραχύ του τρόπο, είχε πει πως κατ’ αρχάς η αποστολή του ήταν «να εγκλιμα-

τιστεί, να αποτιμήσει, να αναλύσει και έπειτα να σκαλίσει βαθιά» – οδηγίες που, τούτη την εποχή, δεν ήταν οι συνηθισμένες που λάμβανε. Στη διάρκεια μιας σταδιοδρομίας που ορισμένως είχε τα πάνω της και τα κάτω της, ο Έλεγχος είχε ξεκινήσει ως πράκτορας με εξωτερικές αποστολές παρακολούθησης εγχώριων τρομοκρατικών πυρήνων. Έπειτα ανήλθε στη «σύνθεση στοιχείων και την οργανωτική ανάλυση» – δυο ντουζίνες, και παραπάνω, υποθέσεις, τετριμμένα παρόμοιες, για τις οποίες ήταν απαγορευμένο να μιλήσει. Υποθέσεις αόρατες για το κοινό: η μυστική ιστορία τού τίποτα. Μα όλο και πιο πολύ είχε γίνει «επιδιορθωτής», βασικά επειδή έδειχνε να ’ναι καλύτερος στο να εξακριβώνει ποια ήταν τα συγκεκριμένα προβλήματα των άλλων, παρά στο να χειρίζεται τα δικά του γενικά προβλήματα. Στα τριάντα οχτώ, γι’ αυτό είχε γίνει γνωστός, αν δηλαδή ήταν γνωστός για κάτι. Σ’ αυτή τη δουλειά δεν ήσουν αναγκασμένος να παρίστασαι σε κάτι καθ’ όλη τη διάρκειά του, αν και τώρα πλέον αυτό ακριβώς ήταν ό,τι ήθελε: να πάει ένα πράγμα μέχρι το τέλος. Το πρόβλημα ήταν πως στην πραγματικότητα κανένας δε συμπαθούσε τους επιδιορθωτές, εκείνους που ’λεγαν: «Θα σου δείξω εγώ τι κάνεις λάθος»· ιδιαίτερα αν πίστευαν ότι ο ίδιος ο επιδιορθωτής, προ πολλού, χρειαζόταν επιδιόρθωση. Ξεκινούσε πάντα καλά, αν και δεν τέλειωνε εξίσου καλά πάντοτε. Ο Λόγος είχε επίσης αμελήσει να αναφέρει ότι η Περιοχή Χ βρισκόταν πίσω από ένα σύνορο που ακόμα, ύστερα από πάνω από τριάντα χρόνια, κανένας δεν έμοιαζε να το καταλαβαίνει. Όχι, τα ’χε μάθει όλα αυτά εξετάζοντας τους φακέλους και παρακολουθώντας ξανά, άσκοπα, το κατατοπιστικό βίντεο. Ούτε είχε φανταστεί πως η υποδιευθύντρια θα τον μισούσε τόσο πολύ που αντικατέστησε την εξαφανισμένη διευθύντρια. Αν και θα ’πρεπε να το είχε μαντέψει· σύμφωνα με τις λειψές πληροφορίες στο φάκελό της, είχε μεγαλώσει σε μια μικροα-

19

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 19

20

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 20

στική οικογένεια, είχε πάει αρχικά σε δημόσιο σχολείο και είχε αναγκαστεί να μοχθήσει πιο πολύ από τους περισσότερους ώστε να κερδίσει την τωρινή της θέση. Ενώ ο Έλεγχος ήρθε συνοδευμένος από ψιθύρους πως ήταν μέλος μιας αόρατης δυναστείας, κάτι που φυσικά γεννούσε πικρία. Δεν μπορούσε να αρνηθεί τούτο το γεγονός, αν και ιδωμένη από κοντά η δυναστεία θύμιζε πιο πολύ σύμβαση δικαιοχρησίας. «Είναι έτοιμες. Έλα μαζί μου». Η Γκρέις, έχοντας εμφανιστεί ξανά, τον πρόσταξε από την πόρτα. Ήξερε ότι υπήρχαν πολλοί τρόποι να κάμπτεις την εναντίωση, ή και τη θέληση, ενός συναδέλφου. Μάλλον θα έπρεπε να τους δοκιμάσει όλους. Ο Έλεγχος έπιασε τους δυο από τους τρεις φακέλους στο τραπέζι και, με το βλέμμα του προσηλωμένο τώρα στη βιολόγο, τους έσκισε στα δύο, νιώθοντας μες στις χούφτες του τη ροπή στρέψης, και τους άφησε να πέσουν μέσα στο καλάθι των αχρήστων. Ένας πνιχτός ήχος ακούστηκε πίσω του. Τώρα γύρισε και βρέθηκε αντιμέτωπος με όλο τον σφοδρό, βουβό θυμό της υποδιευθύντριας. Αλλά επίσης διέκρινε μια επιφυλακτικότητα στα μάτια της. Ωραία. «Γιατί κρατάς ακόμα φακέλους με χαρτιά, Γκρέις;» ρώτησε, κάνοντας ένα βήμα μπρος. «Η διευθύντρια επέμενε. Το ’κανες για κάποιο λόγο αυτό;» Την αγνόησε. «Γκρέις, γιατί κανένας από εσάς δε χρησιμοποιεί τη βολική λέξη εξωγήινη για να μιλήσει για την Περιοχή Χ;» Ούτε ο ίδιος ένιωθε βολικά με δαύτην. Μερικές φορές, αφότου τον είχαν κατατοπίσει και πλέον γνώριζε την αλήθεια, ένιωθε μέσα του ν’ ανοίγεται ένα μεγάλο βάραθρο και να το γεμίζουν οι δικές του κραυγές δυσπιστίας. Αλλά δε θα το έδειχνε ποτέ. Είχε πρόσωπο χαρτοπαίκτη, που δε φανέρωνε τίποτα· του το ’χαν πει ερωμένες και συγγενείς, ως και ξένοι ακό-

μα. Κάπου ένα ογδόντα σ’ ύψος. Απαθής. Με συμπαγή, μυώδη φτιαξιά αθλητή. Μπορούσε να τρέχει μίλια ολόκληρα δίχως να το νιώσει. Περηφανευόταν για τη σωστή δίαιτα και άθλησή του, αν και του άρεσε το ουίσκι. Εκείνη δεν υποχώρησε. «Κανένας δεν είναι σίγουρος. Δεν πρέπει να προδικάζουμε». «Ως και μετά από τόσο καιρό; Μου αρκεί να κάνω ερωτήσεις στη μία μόνο». «Πώς;» Η ροπή στρέψης στα χέρια μεταμορφώθηκε σε ροπή στρέψης στη συζήτηση. «Δε χρειάζομαι τους άλλους φακέλους, επειδή δε μου χρειάζεται να ρωτήσω παρά μονάχα μία απ’ αυτές». «Χρειάζεσαι και τις τρεις». Σάμπως ακόμα να μην είχε καταλάβει. Αυτός γύρισε για να πιάσει τον εναπομείναντα φάκελο. «Όχι. Μόνο τη βιολόγο». «Κάνεις λάθος». «Οι εφτακόσιες πενήντα τρεις λέξεις δεν είναι λάθος», είπε. «Ούτε οι εφτακόσιες είκοσι δύο». Εκείνη τον αγριοκοίταξε. «Κάτι δεν πάει καλά με σένα». «Κράτα τη βιολόγο κει μέσα», της είπε, αγνοώντας την, αλλά υιοθετώντας τη σύνταξή της. Ξέρω κάτι που εσύ αγνοείς. «Στείλε τις άλλες πίσω στα δωμάτιά τους». Η Γκρέις τον κοίταξε θαρρείς και ο Έλεγχος ήταν κάνα τρωκτικό, και αυτή δεν μπορούσε να αποφασίσει αν θα ’πρεπε να αισθανθεί αηδία ή οίκτο. Μια στιγμή αργότερα, ωστόσο, ένευσε ψυχρά και έφυγε. Εκείνος τότε χαλάρωσε και ξεφύσηξε. Αν και η υποδιευθύντρια είχε υποχρεωθεί να υπακούσει στις εντολές του, θα εξακολουθούσε να ελέγχει το προσωπικό τις επόμενες μια-δυο βδομάδες και μπορούσε να του βάλει χίλια προσκόμματα ώσπου η θέση του να εδραιωνόταν.

21

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 21

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 22

Ήταν αλχημεία ή αληθινή μαγεία; Έκανε λάθος; Και είχε εντέλει σημασία, μιας και, αν έσφαλλε, η κάθε περίπτωση ήταν, έτσι κι αλλιώς, ίδια με τις άλλες; Ναι, είχε σημασία. Αυτή ήταν η τελευταία του ευκαιρία. Προτού έρθει εδώ, του το ’χε πει η μητέρα του.

22

` Η μητέρα του συχνά του φαινόταν σαν αστραπή σε μακρινό νυχτερινό ουρανό. Εμφανιζόταν και χανόταν, χανόταν και εμφανιζόταν, αλλά πάντοτε τη θυμόσουν και αναρωτιόσουν, ίσως, τι να προκάλεσε τούτη τη λάμψη. Αλλά δεν μπορούσες στ’ αλήθεια να το ξέρεις. Ως μοναχοπαίδι, η Τζάκι Σέβερανς είχε ακολουθήσει τον πατέρα της στην υπηρεσία, είχε διαπρέψει, και τώρα δρούσε σε επίπεδα πολύ υψηλότερα απ’ οτιδήποτε είχε κατορθώσει ο πατέρας της, ο Τζακ Σέβερανς, που υπήρξε διαπρεπής πράκτορας. Ο Τζακ την ανάθρεψε έτσι ώστε να ’χει κοφτερό μυαλό, να ’ναι οργανωμένη και έτοιμη να ηγηθεί. Απ’ όσο ήξερε ο Έλεγχος, ο παππούς του έβαζε την Τζάκι, όταν ήταν παιδί, να τρέχει δρόμο μετ’ εμποδίων, με λάστιχα αυτοκινήτων ως εμπόδια, και να καρφώνει με την ξιφολόγχη σακιά, από εκείνα όπου βάζουν το αλεύρι. Δεν υπήρχαν πολλά οικογενειακά φωτογραφικά άλμπουμ για να το επαληθεύσει. Όποια κι αν ήταν πάντως η μέθοδός του, επίσης της είχε εμφυσήσει μια αναλγησία, μια απαίτηση για υψηλές επιδόσεις και κάτι υπολογιστικό στο χαρακτήρα της, που μπορεί να εκδηλωνόταν ως φαινομενική αδιαφορία απέναντι στην τύχη των άλλων. Ο Έλεγχος τη θαύμαζε τρομερά ως μακρινή αστραπή, και για την ακρίβεια την είχε ακολουθήσει σε πολύ χαμηλότερο ύψος... αλλά, ακόμα κι όταν ήταν παρούσα, δεν μπορούσε να βασίζεται σ’ αυτήν ότι θα τον έπαιρνε έγκαιρα απ’ το σχολείο ή θα θυμόταν να τον ταΐσει ή θα τον βοηθούσε στα μαθήματά

του, καθώς σπανίως ήταν συνεπής απέναντι σ’ οτιδήποτε είχε σημασία στην ανιαρή καθημερινότητα. Ωστόσο ανέκαθεν τον ενθάρρυνε στην ορμητική του πτήση μες στην υπηρεσία. Του παππού Τζακ, από την άλλη, δε φάνηκε ποτέ να του πολυαρέσει αυτή η ιδέα, και μια μέρα τον κοίταξε και είπε: «Δε νομίζω ότι έχει την κατάλληλη ιδιοσυγκρασία». Τούτη η γνώμη ήταν τρομερό πλήγμα για ένα δεκαεξάχρονο αγόρι που είχε ήδη πάρει αυτόν το δρόμο, αλλά τον έκανε να είναι πιο αποφασισμένος, πιο επικεντρωμένος, πιο πολύ στραμμένος ψηλά προς το φως. Αργότερα σκέφτηκε πως ίσως γι’ αυτό να το είχε πει ο παππούς του. Ο παππούς είχε μια απρόβλεπτη πλευρά σαν ανεξέλεγκτη πυρκαγιά, ενώ η μητέρα του ήταν μια ψυχρή γαλάζια φλόγα. Όταν ήταν οχτώ ή εννιά χρονών, πρωτοπήγαν στο εξοχικό δίπλα στη λίμνη – «η ιδιωτική κατασκοπική μας λέσχη», το ’χε αποκαλέσει η μητέρα του. Μόνο αυτός, η μητέρα και ο παππούς. Υπήρχε μια παλιά τηλεόραση στη γωνιά, απέναντι στον κουρελιασμένο καναπέ. Ο παππούς τον έβαζε να κουνάει την κεραία για να έχουν καλύτερη λήψη. «Λιγάκι προς τ’ αριστερά, Έλεγχε», έλεγε. «Λίγο ακόμα». Η μητέρα του, στ’ άλλο δωμάτιο, μελετούσε μερικούς αποχαρακτηρισμένους φακέλους που είχε φέρει από το γραφείο. Έτσι απόκτησε το παρατσούκλι του δίχως να ξέρει ότι ο παππούς το ’χε κλέψει από τη γλώσσα των κατασκόπων. Είχε φυλάξει αυτό το παρατσούκλι ως κάτι υπέροχο, χαρισμένο μ’ αγάπη από τον παππού του, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν αρκετά ξύπνιος ώστε για πολλά χρόνια να μην το πει σε κανέναν έξω από την οικογένεια του, ακόμα και στις φιλενάδες του. Τους είχε αφήσει να πιστεύουν ότι ήταν αθλητικό παρατσούκλι από το λύκειο, όπου ήταν εφεδρικός επιθετικός. «Λιγάκι προς τα δεξιά τώρα, Έλεγχε». Έριχνε την μπάλα σαν αστέρας. Αυτό που του άρεσε πιο πολύ ήταν να ξέρει πού θα ήταν οι «δέκτες» και να τους πετυχαίνει. Έστω κι αν ήταν πάντοτε καλύτερος στην προπόνηση, αντλούσε ατόφια ευχαρί-

23

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 23

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 24

στηση απ’ αυτού του είδους την ακρίβεια, από τούτη τη γεωμετρία και την προσμονή. Όταν μεγάλωσε, υιοθέτησε αυτό το «Έλεγχος». Τότε πλέον ένιωθε σαν σουβλιά τη συγκατάβαση που υπήρχε στη λέξη, αλλά δε θα ρωτούσε ποτέ τον παππού αν την είχε εννοήσει με αυτό τον τρόπο ή με άλλον. Αναρωτιόταν μήπως ο παππούς του είχε για κάποιο λόγο στραφεί εναντίον του επειδή ο χρόνος που είχε περάσει ο Έλεγχος διαβάζοντας στο εξοχικό δίπλα στη λίμνη ήταν ίδιος μ’ όσον είχε περάσει ψαρεύοντας. Έτσι, ναι, άφησε να του κολλήσουν το όνομα, αφού πρώτα του έδωσε άλλη χροιά. Αλλά τούτη η φορά ήταν η πρώτη που έλεγε στους συνεργάτες του να τον φωνάζουν «Έλεγχο», δίχως να ξέρει στην πραγματικότητα το λόγο. Απλώς το αποφάσισε, σάμπως να μπορούσε έτσι να κάνει μια νέα αρχή. Λιγάκι προς τ’ αριστερά, Έλεγχε, και ίσως να πιάσεις εκείνη τη λάμψη, την αστραπή.

24

` Μα σε μια αλάνα; Γι’ αυτό αναρωτιόταν αφότου είδε το βίντεο από την κάμερα παρακολούθησης νωρίτερα εκείνο το πρωί. Γιατί είχε επιστρέψει η βιολόγος σε μια αλάνα και όχι στο σπίτι της; Οι άλλες δύο είχαν γυρίσει σε κάτι προσωπικό, σε ένα μέρος με το οποίο συνδέονταν συναισθηματικά. Όμως η βιολόγος στεκόταν για ώρες ολόκληρες σε μια χορταριασμένη αλάνα, αγνοώντας οτιδήποτε γύρω της. Έχοντας παρακολουθήσει τόσους υπόπτους σε βιντεοταινία, ο Έλεγχος είχε γίνει ικανός να πιάνει ως και την πιο κοινή κίνηση και το παραμικρό τικ, που κάτι δήλωναν... αλλά στο βίντεο δεν υπήρχε τίποτα τέτοιο. Η Νότια Ζώνη είχε πληροφορηθεί για την παρουσία της εκεί από μια αναφορά της τοπικής αστυνομίας, που την είχε συλλάβει γι’ αλητεία: μια καθυστερημένη αντίδραση όταν την αναζήτησαν, πλέον, αφού η Νότια Ζώνη είχε μαζέψει τις άλλες δύο. Και έπειτα ήταν το θέμα της λακωνικότητας πριν και μετά.

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 25

Όχι κάνα σπουδαίο στοιχείο, όμως ο Έλεγχος ένιωθε ήδη πως τούτη η δουλειά βασιζόταν στις λεπτομέρειες, σε ντετεκτιβική έρευνα. Τίποτα δε θα ’ρχόταν εύκολα. Δε θα στεκόταν τυχερός – δεν είχε να κάνει με κάποιον βλάκα ερασιτέχνη βομβιστή οπλισμένο μ’ αυτοσχέδιες βόμβες φτιαγμένες από λίπασμα και με μια φτηνή ιδεολογία που κατέρρεε ύστερα από ένα εικοσάλεπτο στο δωμάτιο ανακρίσεων. Κατά τις προκαταρκτικές συνεντεύξεις, προτού οριστεί ποιος θα συμμετείχε στη δωδέκατη αποστολή, η βιολόγος, σύμφωνα με το φάκελό της, είχε καταφέρει να αρθρώσει 753 λέξεις όλες κι όλες. Ο Έλεγχος τις είχε μετρήσει. Σ’ αυτές συμπεριλαμβανόταν η λέξη πρόγευμα, ως πλήρης απάντηση σε μια ερώτηση. Ο Έλεγχος θαύμασε τούτη τη μονολεκτική απόκριση. Είχε μετρήσει και ξαναμετρήσει τις λέξεις κατά την παρατεταμένη περίοδο αναμονής, καθώς εγκαθιστούσαν τον υπολογιστή του, του χορηγούσαν κάρτα ασφαλείας, του ’διναν κωδικούς και τέλος πάντων τον υπέβαλλαν σε όλη την ιεροτελεστία που του παραήταν οικεία από το πέρασμά του από λογής λογής υπηρεσίες και τμήματα. Είχε επιμείνει να πάρει το γραφείο της πρώην διευθύντριας, παρά τις προσπάθειες της Γκρέις να τον περιορίσει σε ένα γραφειάκι σαν αποθηκούλα, μακριά από την καρδιά οποιουδήποτε πράγματος. Επίσης είχε επιμείνει ν’ αφήσουν τα πάντα στο γραφείο ως είχαν, ακόμα και τα προσωπικά αντικείμενα. Η ιδέα πως θα σκάλιζε τα πράγματα της διευθύντριας της ήταν ολοφάνερα απεχθής. «Είσαι λιγάκι “αλλού”», είχε πει η Γκρέις όταν έφυγαν οι άλλοι. «Δεν είσαι ολότελα εδώ». Αυτός είχε κουνήσει απλώς το κεφάλι, επειδή ήταν ανώφελο να αρνηθεί ότι, πράγματι, όλο αυτό ήταν λιγάκι παράξενο. Όμως, αν βρισκόταν εκεί για να κάνει δουλειά αποτίμησης και αποκατάστασης, έπρεπε να ’χει μια πιο καθαρή ιδέα για το πώς

25

753, 722.

26

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 26

τα πάντα είχαν πάρει τον κατήφορο· και, όπως είχε πει κάποτε ένας κοινωνιοπαθής σε μια άλλη υπηρεσία: «Το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι». Το ψάρι βρομούσε παντού, καθώς η σήψη δεν κοιτά ιεραρχίες και κάστες, αλλά πάντως το «μήνυμα είχε ληφθεί». Ο Έλεγχος είχε πάρει ευθύς αμέσως θέση πίσω από τον «πολιορκητικό κριό» του, καθισμένος στο γραφείο μέσα σε ένα χάος από στοιβαγμένους φακέλους, χειρόγραφα σημειώματα και αυτοκόλλητα χαρτάκια Post-it... στην περιστρεφόμενη καρέκλα απ’ όπου είχε πανοραμική θέα προς τις βιβλιοθήκες στους τοίχους, με πίνακες ανακοινώσεων στο ενδιάμεσο, όπου υπήρχαν τα απομεινάρια από λογής λογής χαρτιά πιασμένα ξανά και ξανά με πινέζες, ώσπου πιο πολύ θύμιζαν έργα τέχνης, ντελικάτα με παράξενο τρόπο, αλλά φτιαγμένα στην τύχη. Το δωμάτιο μύριζε κλεισούρα και, αμυδρά, παλιά τσιγαρίλα. Και μόνο το μέγεθος και το βάρος του υπολογιστή της διευθύντριας φανέρωναν πόσο απαρχαιωμένος ήταν, αλλά συν τοις άλλοις είχε πάψει πριν από δεκαετίες να λειτουργεί και ένα παχύ στρώμα σκόνης τον σκέπαζε. Τον είχαν σπρώξει ανόρεχτα στο πλάι, και δύο αχνά αποτυπώματα στο σουμέν ημερολόγιο φανέρωναν και την αρχική του θέση και τη θέση του λάπτοπ που προφανώς τον είχε αντικαταστήσει, αν και τώρα ήταν άφαντο. Σκέφτηκε πως θα ’πρεπε να ρωτήσει αν είχαν ψάξει στο σπίτι της. Το ημερολόγιο χρονολογούνταν από τα τέλη της δεκαετίας του ’90· τότε είχε αρχίσει άραγε η διευθύντρια να χάνει τον έλεγχο των πραγμάτων; Ξάφνου την είδε στη φαντασία του στην Περιοχή Χ, μαζί με τη δωδέκατη αποστολή, να περιπλανιέται στην ερημιά δίχως αληθινό προορισμό· μια ψηλή, γεροδεμένη σαραντάρα που έδειχνε μεγαλύτερη. Αμίλητη, σε πάλη μέσα της. Με την ευθύνη της να την κατατρώει τόσο, ώστε είχε αφεθεί να πιστέψει πως όφειλε να συντροφέψει τους ανθρώπους που έστελνε στο πεδίο, τους το χρωστούσε. Γιατί κανένας δεν

τη σταμάτησε; Κανείς δεν είχε νοιαστεί γι’ αυτήν; Τους είχε πείσει άραγε; Δεν είχε μάθει τίποτε από τους εξοργιστικά λειψούς φακέλους γι’ αυτήν, ούτε ο Λόγος του ’χε πει κάτι. Τα πάντα, σε ό,τι έβλεπε, έδειχναν ότι εκείνη είχε μεν νοιαστεί, αλλά ότι είχε αδιαφορήσει για τη λειτουργία της υπηρεσίας. Έσπρωξε το γόνατό του προς τ’ αριστερά, κάτω απ’ το γραφείο: η κεντρική μονάδα του υπολογιστή. Αναρωτήθηκε αν είχε επίσης πάψει να λειτουργεί πίσω στη δεκαετία του ’90. Ένιωσε πως δε θα ’θελε να δει τα δωμάτια όπου εργάζονταν οι τεχνικοί υπολογιστών, τα άθλια παρατημένα κουφάρια μηχανημάτων περασμένων δεκαετιών, σαν εκθέματα από πλαστικό, καλώδια και ηλεκτρονικές πλακέτες σε ένα χαώδες απροσχεδίαστο μουσείο. Ή μπορεί πράγματι το ψάρι να βρομούσε απ’ το κεφάλι και μονάχα η διευθύντρια να ’χε σαπίσει. Έτσι, δίχως υπολογιστή, και με το δικό του λάπτοπ να μην έχει κριθεί ακόμα αρκετά ασφαλές, ο Έλεγχος είχε διαβάσει στα πεταχτά τις συνεντεύξεις για την επιλογή των μελών της δωδέκατης αποστολής. Είχαν διεξαχθεί από την πρώην διευθύντρια, υπό το ρόλο της ως ψυχολόγου. Κατά τη γνώμη του Ελέγχου, οι άλλες της αποστολής ήταν γλωσσοκοπάνες, χείμαρροι πολυλογίας, καταρράχτες σωστοί. Γυναίκες που, εν συγκρίσει, δεν μπορούσαν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό... 4.623 λέξεις... 7.154 λέξεις... και η πρωταθλήτρια, η γλωσσολόγος, που ’χε κάνει πίσω την τελευταία στιγμή. Οι απαντήσεις εκείνης αριθμούσαν 12.743 λέξεις συνολικά, συμπεριλαμβανομένης μιας ατελείωτης εξιστόρησης παιδικών αναμνήσεων, «τόσο διασκεδαστικής όσο μια πέτρα στο νεφρό η οποία τινάζεται μέσα απ’ το πουλί σου», είχε προχειρογράψει κάποιος στο περιθώριο. Έτσι έμενε η βιολόγος και οι ξερές 753 λέξεις της. Αυτός ο αυτοέλεγχος τον είχε κάνει να προσέξει όχι μονάχα τις λέξεις, μα και τις παύσεις ανάμεσά τους. Για παράδειγμα: «Ευχαριστήθηκα όλες μου τις δουλειές

27

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 27

28

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 28

στο πεδίο». Ωστόσο είχε απολυθεί από τις περισσότερες. Η ίδια πίστευε ότι δεν είχε πει τίποτα, όμως κάθε λέξη –ως και το πρόγευμα– άφηνε ανοιχτό ένα παραθυράκι. Όταν η βιολόγος ήταν παιδί, το πρόγευμα γι’ αυτήν δεν ήταν χαρά. Το φάντασμα ήταν εκεί πέρα, στα κείμενα των συνεντεύξεων μετά το γυρισμό της. Πράγματα που δείχνονταν στα κενά, κάνοντας τον Έλεγχο να μη θέλει να επαναλάβει τα λόγια της δυνατά, από φόβο ότι μπορεί με κάποιον τρόπο να μην καταλάβαινε όλα τα υπόγεια ρεύματα και τις κρυμμένες αναφορές σε αυτά. Μια αποστασιοποιημένη περιγραφή ενός κάρδου... Μια αναφορά σε ένα φάρο. Μια-δυο προτάσεις που περιέγραφαν τη χροιά του φωτός στα έλη στην Περιοχή Χ. Τίποτε απ’ όλα αυτά δε θα έπρεπε να τον επηρεάζει, όμως με έναν τρόπο, αντίθετα με τις συνεντεύξεις από τα άλλα μέλη της αποστολής, τον έκαναν να τη νιώθει εκεί πέρα, πίσω του. Η βιολόγος ισχυριζόταν ότι θυμόταν τόσο λίγα όσο οι άλλες. Ο Έλεγχος ήξερε πως αυτό ήταν ψέμα, ή πως θα αποδεικνυόταν ψέμα εάν την έβγαζε απ’ το καβούκι της. Ήθελε όμως να τη βγάλει απ’ το καβούκι της; Ήταν επιφυλακτική επειδή κάτι συνέβη στην Περιοχή Χ ή επειδή ήταν έτσι από τη φύση της; Μια σκιά είχε περάσει τότε πάνω από το γραφείο της διευθύντριας. Ο Έλεγχος είχε ξαναβρεθεί σε τούτο το σημείο, ή σε ένα παραπλήσιο, όπου έπρεπε να ξαναπάρει τέτοιες αποφάσεις, και τούτο τον είχε σχεδόν τσακίσει. Όμως δεν είχε άλλη επιλογή. Περίπου εφτακόσιες λέξεις αφότου γύρισε. Όπως και οι άλλες δύο. Όμως, αντίθετα με εκείνες, ο δικός της αριθμός ήταν συγκρίσιμος με την ολιγολογία της προτού φύγει. Και υπήρχαν εδώ κι εκεί οι λεπτομέρειες που έλειπαν από τις άλλες. Ενώ η ανθρωπολόγος μπορεί να έλεγε «Η ερημιά ήταν άδεια και παρθένα», η βιολόγος θα ’λεγε «Υπήρχαν ζωηρόχρωμοι ρόδινοι κάρδοι παντού, ακόμα κι όταν το γλυκό νερό έγινε αλμυρό... Το φως το σούρουπο είχε μια αμυδρή λαμπρότητα».

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 29

Αυτό, σε συνδυασμό με την παραδοξότητα της αλάνας, έκανε τον Έλεγχο να πιστεύει ότι η βιολόγος μπορεί πράγματι να θυμόταν πιο πολλά απ’ ό,τι οι άλλες. Ότι μπορεί να ήταν περισσότερο παρούσα απ’ όσο εκείνες, αλλά να το έκρυβε για κάποιο λόγο. Δεν του είχε ξανατύχει ποτέ μια παρόμοια περίπτωση, αλλά θυμόταν την ανάκριση, από έναν συνεργάτη του, ενός τρομοκράτη που ’χε τραυματιστεί στο κεφάλι και ήταν στο νοσοκομείο όσο τον ανέκριναν, ολοένα μεταθέτοντας στο μέλλον την ελπίδα ότι θα ξανάβρισκε τη μνήμη του. Τελικά την ξαναβρήκε, αλλά θυμούμενος μονάχα τα γεγονότα, όχι και τα ηθικά κίνητρα πίσω από τις πράξεις του, κι έτσι ήταν χαμένος, εύκολη λεία για τους ανακριτές. Ο Έλεγχος δεν είχε φανερώσει τη θεωρία του στην υποδιευθύντρια, επειδή, αν έσφαλλε, εκείνη θα το εκμεταλλευόταν για να στηρίξει την αρνητική της γνώμη γι’ αυτόν – αλλά επίσης το έκανε ώστε εκείνη, για όσο περισσότερο χρόνο γινόταν, να μην ήξερε πού πατούσε. «Ποτέ να μην κάνεις κάτι για ένα λόγο μόνο», του ’χε πει αρκετές φορές ο παππούς του, και τούτο, τουλάχιστον, ο Έλεγχος το ’χε ακολουθήσει κατά γράμμα.

Τα μαλλιά της βιολόγου ήταν μακριά και σκούρα καστανά, μαύρα σχεδόν, προτού τα ξυρίσει. Είχε σκούρα, πυκνά φρύδια, πράσινα μάτια, λεπτή και κατά τι στραβή μύτη (την είχε σπάσει κάποτε, πέφτοντας πάνω σε βράχια) και ψηλά ζυγωματικά που φανέρωναν έντονη ασιατική κληρονομιά από τη μια μεριά της οικογένειάς της. Ενώ τα σκασμένα της χείλη ήταν αναπάντεχα γεμάτα, ένα λεπτό κατσούφιασμα ήταν ζωγραφισμένο σ’ αυτά. Ο Έλεγχος δεν εμπιστευόταν τα μάτια της, τις αναλογίες σ’ αυτά, και είχε ελέγξει για να βεβαιωθεί πως δεν είχαν άλλο χρώμα πριν από την αποστολή. Ως και καθιστή στο τραπέζι, απέπνεε μια αίσθηση ρώμης, με τους μυς της να ’ναι χοντροί εκεί που ο λαιμός ενωνόταν με

29

`

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 30

τους ώμους της. Ως τώρα όλες οι εξετάσεις για καρκίνο, ή άλλες ανωμαλίες, είχαν βγει αρνητικές. Δεν μπορούσε να θυμηθεί τι ήταν γραμμένο στο φάκελό της, όμως του φαινόταν πως είχε σχεδόν το δικό του ύψος. Εδώ και δύο εβδομάδες κρατούνταν στη νότια πτέρυγα του κτιρίου, δίχως να έχει τίποτα να κάνει εκτός απ’ το να ασκείται. Προτού φύγει με την αποστολή, η βιολόγος είχε λάβει εντατική εκπαίδευση στην επιβίωση και στα όπλα σε εγκαταστάσεις των Κεντρικών φτιαγμένες γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό. Θα την είχαν κατατοπίσει λέγοντάς της ό,τι μισές αλήθειες θεωρούσε χρήσιμες η διοίκηση της Νότιας Ζώνης, βάσει κριτηρίων που του Ελέγχου τού φαίνονταν ακόμα μυστηριώδη, ως και σκοτεινά. Επίσης θα την είχαν υποβάλει σε προσδιορισμό της συμπεριφοράς μέσω εξαρτημένων αντανακλαστικών, ώστε να είναι πιο δεκτική σε υπνωτική υποβολή.

30

` Στην ψυχολόγο/διευθύντρια θα είχαν δοθεί ποιος ξέρει πόσες υπνωτικές εντολές ώστε να τις χρησιμοποιήσει – λέξεις που, σε συγκεκριμένους συνδυασμούς, επέφεραν συγκεκριμένα αποτελέσματα. Καθώς η πόρτα έκλεινε πίσω του, ο Έλεγχος αναρωτήθηκε φευγαλέα αν η διευθύντρια είχε παίξει κάποιο ρόλο σε τούτο το θόλωμα των αναμνήσεών τους όσο ακόμα βρίσκονταν στην Περιοχή Χ. Κάθισε σε μια καρέκλα αντίκρυ στη βιολόγο, ξέροντας πως η Γκρέις, τουλάχιστον, τους παρακολουθούσε από πίσω από τον μονόδρομο καθρέφτη. Ειδικοί είχαν ανακρίνει τη βιολόγο, όμως ο Έλεγχος ήταν επίσης ειδικός κατά κάποιον τρόπο, και χρειαζόταν την άμεση επαφή. Υπήρχε κάτι στην υφή μιας συνέντευξης πρόσωπο με πρόσωπο το οποίο έλειπε από τις βιντεοταινίες και τις απομαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις. Το δάπεδο κάτω από τα παπούτσια του ήταν λερό, σχεδόν κολλώδες. Τα φώτα φθορισμού από πάνω τρεμόπαιζαν πού

και πού, ενώ το τραπέζι και οι καρέκλες έμοιαζαν παρμένα από σχολική καφετέρια. Είχε στη μύτη του τη μυρωδιά από ένα φτηνό καθαριστικό, μεταλλική και γλυκερή σαν χαλασμένου μελιού. Το δωμάτιο δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη προς τη Νότια Ζώνη. Ένας χώρος προορισμένος για να δίνονται μέσα αναφορές, ή έτσι σχεδιασμένος ώστε να θυμίζει τέτοιο χώρο, θα έπρεπε να είναι πιο άνετος από έναν που δεν είχε άλλο σκοπό πέρα από τις ανακρίσεις και την κάμψη της πιθανής αντίστασης εκείνου που ανακρινόταν. Τώρα που ο Έλεγχος καθόταν αντίκρυ στη βιολόγο, η παρουσία της τον έκανε να διστάζει να την κοιτάξει κατάματα. Όμως ένιωθε πάντοτε νευρικός προτού ακριβώς ανακρίνει κάποιον· αισθανόταν πάντοτε λες και εκείνη η αστραπή στον ουρανό είχε παγώσει και είχε κατέβει για να κάτσει στον ώμο του, η μητέρα του με σάρκα και οστά, για να τον παρακολουθήσει. Η αλήθεια ήταν ότι η μητέρα του πράγματι τον έλεγχε μερικές φορές. Είχε πρόσβαση στο βιντεοσκοπημένο υλικό. Έτσι δεν ήταν παράνοια ή απλώς μια αίσθηση από μέρους του. Ήταν κομμάτι της πιθανής πραγματικότητας. Κάποιες φορές βοηθούσε το να τονίζει τη νευρικότητά του, ώστε να κάνει εκείνον απέναντί του να χαλαρώνει. Έτσι ξερόβηξε, ήπιε διστακτικά μια γουλιά νερό από το ποτήρι που είχε φέρει μαζί του και έπαιξε μηχανικά με το φάκελό της, που τον είχε ακουμπήσει στο τραπέζι ανάμεσά τους, μαζί με το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασής στ’ αριστερά του. Ώστε να διατηρηθούν οι συνθήκες υπό τις οποίες τη βρήκαν, και να εξασφαλιστεί ότι δε θα «θυμόταν» με τρόπο τεχνητό πράγματα, η υποδιευθύντρια είχε προστάξει να μην της φανερωθεί καμία πληροφορία απ’ τον προσωπικό της φάκελο. Ο Έλεγχος το βρήκε σκληρό, όμως ήταν σύμφωνος με την Γκρέις. Ήθελε ο φάκελος ανάμεσά τους να δείχνει σαν πιθανή ανταμοιβή σε κάποια κατοπινή συνάντηση, κι ας μην ήξερε ακόμα αν θα της τον έδινε. Ο Έλεγχος συστήθηκε με το αληθινό του όνομα, την πλη-

31

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 31

32

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 32

ροφόρησε ότι η «συνέντευξή» τους ηχογραφούνταν και της ζήτησε, για τους τύπους, να πει το όνομά της. «Λέγε με Άπιαστο Πουλί», του είπε. Υπήρχε μια περιφρονητική χροιά στην ανέκφραστη φωνή της; Την κοίταξε, τα ’χασε και κοίταξε ξανά αλλού. Μήπως αυτή χρησιμοποιούσε με κάποιον τρόπο απάνω του υπνωτική υποβολή; Ήταν η πρώτη του σκέψη, αλλά μεμιάς την απόδιωξε. «Άπιαστο Πουλί;» «Αυτό ή τίποτα». Συμφώνησε με ένα νεύμα, γιατί ήξερε πότε έπρεπε να κάνει πίσω, και απλώς θα αναζητούσε αργότερα το νόημα αυτού του ονόματος. Θυμόταν αόριστα μια αναφορά στο φάκελο. Ίσως. «Άπιαστο πουλί», είπε δοκιμάζοντάς το. Οι λέξεις, στο στόμα του, είχαν μια αφύσικη γεύση κιμωλίας. «Δε θυμάσαι τίποτε απ’ την αποστολή;» «Είπα στους άλλους ότι ’ταν ένας παρθένος ερημότοπος». Σαν να διέκρινε ειρωνεία στη φωνή της, όμως δεν ήταν βέβαιος. «Πόσο καλά γνώρισες τη γλωσσολόγο – κατά την εκπαίδευση;» τη ρώτησε. «Όχι πολύ καλά. Ήταν φλύαρη, δεν έλεγε να κλείσει το στόμα της. Ήταν...» Η βιολόγος σιώπησε και ο Έλεγχος έπνιξε τη χαρά του. Η ερώτησή του την είχε βρει ολότελα απροετοίμαστη. «Ήταν τι πράγμα;» την παρότρυνε. Ο προηγούμενος ανακριτής είχε χρησιμοποιήσει την καθιερωμένη τεχνική: εδραιώνεις τη συναισθηματική επικοινωνία, παρουσιάζεις τα γεγονότα και, πάνω σ’ αυτά, καλλιεργείς μια σχέση. Δίχως αληθινό αποτέλεσμα. «Δε θυμάμαι». «Νομίζω πως θυμάσαι». Κι αν θυμάσαι αυτό, τότε... «Όχι». Άνοιξε με επιδεικτικές κινήσεις το φάκελο και συμβουλεύτηκε τις απομαγνητοφωνήσεις, αφήνοντας να φανεί η άκρη των

πιασμένων με συνδετήρα σελίδων όπου αναφέρονταν όλα τα πιο σημαντικά στατιστικά στοιχεία που την αφορούσαν. «Εντάξει λοιπόν. Πες μου για τους κάρδους». «Τους κάρδους;» Τα εκφραστικά της φρύδια φανέρωσαν τη γνώμη της για την ερώτησή του. «Ναι. Ήσουν πολύ συγκεκριμένη σε σχέση μ’ αυτούς. Γιατί;» Ακόμα τον σάστιζαν όλες αυτές οι λεπτομέρειες για τους κάρδους σε μια συνέντευξη την προηγούμενη εβδομάδα, μετά τον ερχομό της στη Νότια Ζώνη. Τον έκανε να σκεφτεί ξανά την υπνωτική υποβολή. Να σκεφτεί σχετικά με λέξεις που χρησιμοποιούνταν ως φράγμα προστασίας. Η βιολόγος ανασήκωσε τους ώμους. «Δεν ξέρω». Διάβασε από την απομαγνητοφώνηση: «“Οι κάρδοι έχουν ιώδες άνθος και φύονται στη μεταβατική έκταση ανάμεσα στο δάσος και στο τέναγος. Θα πέσεις πάνω τους, θέλεις δε θέλεις. Προσελκύουν μια ποικιλία από έντομα, και το βούισμα και η λάμψη που τους περιβάλλουν γεμίζουν την Περιοχή Χ με μια αίσθηση διαρκούς δραστηριότητας, σχεδόν όπως σε μια πόλη”. Και συνεχίζει έτσι, αν και θα σταματήσω εδώ». Ανασήκωσε ξανά τους ώμους της. Ο Έλεγχος δεν είχε σκοπό να σταθεί κάπου τούτη την πρώτη φορά, αλλά να διατρέξει όλο το έδαφος που ήθελε να καλύψει μαζί της και να υπολογίσει την έκτασή του. Έτσι προχώρησε παρακάτω. «Τι θυμάσαι για τον σύζυγό σου;» «Τι σχέση έχει αυτό;» «Σχέση με ποιο πράγμα;» αντιρώτησε για να την αιφνιδιάσει. Καμία απάντηση, κι έτσι την παρότρυνε ξανά: «Τι θυμάσαι για τον σύζυγό σου;» «Ότι υπήρχε. Κάποιες αναμνήσεις πριν από την αποστολή, σαν αυτές που έχω απ’ τη γλωσσολόγο». Ήταν έξυπνο από μέρους της να το κολλήσει αυτό, να προσπαθήσει να τα παρου-

2 – Επιβολή

33

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 33

34

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 34

σιάσει σαν να ’ταν αναπόσπαστα. Αντί για κάτι σαφές, μια ασάφεια. «Ήξερες ότι επέστρεψε όπως εσύ;» τη ρώτησε. «Κι ότι, σαν εσένα, ήταν αποπροσανατολισμένος;» «Δεν είμαι αποπροσανατολισμένη», του απάντησε κοφτά, σκύβοντας μπρος, και ο Έλεγχος έγειρε πίσω. Δε φοβήθηκε, αλλά για μια στιγμή τού φάνηκε πως θα ’πρεπε να το κάνει. Οι τομογραφίες του εγκεφάλου της ήταν φυσιολογικές. Είχαν παρθεί όλα τα μέτρα ώστε να εντοπιστεί οτιδήποτε που θα έμοιαζε, αόριστα έστω, με χωροκατακτητικό είδος. Ή με «παρείσακτο», όπως είχε πει η Γκρέις, μη μπορώντας ακόμα να χρησιμοποιήσει τη λέξη εξωγήινο ή οποιαδήποτε παραπλήσια λέξη. Το Άπιαστο Πουλί ήταν μάλιστα ακόμα πιο υγιές απ’ ό,τι προτού φύγει· οι τοξίνες που υπάρχουν στους περισσότερους ανθρώπους σήμερα, σ’ αυτήν και τις άλλες υπήρχαν σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα. «Δεν ήθελα να σε προσβάλω», της είπε. Και εντούτοις ήταν αποπροσανατολισμένη, ο Έλεγχος το ήξερε. Ό,τι κι αν θυμόταν ή δε θυμόταν τώρα, η βιολόγος όπως την είχε γνωρίσει πρωτύτερα, από τις απομαγνητοφωνήσεις προ της αποστολής, δε θα είχε δείξει τόσο γρήγορα εκνευρισμό. Γιατί την είχε ενοχλήσει τόσο; Έπιασε το τηλεχειριστήριο δίπλα από το φάκελο και πάτησε δύο φορές το κουμπί. Η επίπεδη οθόνη στον τοίχο στ’ αριστερά τους ζωντάνεψε με ένα «τσιτσίρισμα» και φάνηκε η εικόνα, θολή και με πίξελ, της βιολόγου στην αλάνα, ασάλευτης σχεδόν σαν τα τούβλα στο κτίριο μπροστά της. Ολόκληρη η σκηνή ήταν λουσμένη στ’ αποκρουστικό πράσινο φως της κάμερας παρακολούθησης. «Γιατί σ’ αυτή την αλάνα; Γιατί σε βρήκαμε εκεί πέρα;» Του έριξε ένα αδιάφορο βλέμμα δίχως να απαντήσει, και αυτός άφησε το βίντεο να παίζει. Η επανάληψη στο φόντο μερικές φορές προκαλούσε νευρικότητα στον ανακρινόμενο. Αλ-

λά συνήθως το βιντεοσκοπημένο υλικό έδειχνε έναν ύποπτο ν’ αφήνει μια τσάντα ή να χώνει κάτι σε ένα σκουπιδοτενεκέ. «Την πρώτη μέρα στην Περιοχή Χ», είπε ο Έλεγχος. «Στην πορεία προς τον καταυλισμό. Τι συνέβη;» «Όχι πολλά πράγματα». Ο Έλεγχος δεν είχε παιδιά, αλλά φανταζόταν ότι, πάνω-κάτω, αυτή την απάντηση θα έπαιρνε από μια έφηβη αν τη ρωτούσε πώς τα πήγε στο σχολείο. Ίσως θα ’πρεπε για μια στιγμή να επανέλθει στα προηγούμενα. «Όμως θυμάσαι πολύ καλά τους κάρδους», είπε. «Δεν ξέρω γιατί επιμένεις να μιλάς για κάρδους». «Επειδή ό,τι είπες γι’ αυτούς αφήνει να εννοηθεί ότι θυμάσαι κάποιες από τις παρατηρήσεις σου κατά την αποστολή». Μια παύση, και ο Έλεγχος ένιωσε τη βιολόγο να τον κοιτά καλά καλά. Ήθελε να κάνει το ίδιο, μα κάτι τον απέτρεψε· κάτι τον έκανε να νιώσει ότι εκείνο το όνειρο, πως γκρεμιζόταν στα βάθη, μπορεί να τον κυρίευε. «Γιατί είμαι φυλακισμένη εδώ;» τον ρώτησε, και αυτός ένιωσε πως ήταν ασφαλές να την κοιτάξει ξανά στα μάτια, λες και μια επικίνδυνη στιγμή είχε έλθει και παρέλθει. «Δεν είσαι. Αυτό είναι μέρος της αναφοράς σου». «Όμως δεν μπορώ να φύγω». «Όχι ακόμα», παραδέχτηκε. «Αλλά θα γίνει κι αυτό». Έστω και για να μεταφερθεί, απλώς, σε άλλες εγκαταστάσεις, και μπορεί να περνούσαν δύο ή τρία χρόνια, αν όλα πήγαιναν καλά, μέχρι να επιτρεπόταν σε οποιαδήποτε από εκείνες που είχαν επιστρέψει να βγει ξανά στον κόσμο. Το νομικό τους καθεστώς ήταν σε εκείνη την γκρίζα ζώνη που συχνά και αυθαίρετα ορίζεται ως απειλή για την εθνική ασφάλεια. «Μου φαίνεται απίθανο», του είπε. Αυτός αποφάσισε να κάνει κι άλλη προσπάθεια. «Αν όχι οι κάρδοι, τι θα ’ταν σχετικό;» ρώτησε. «Τι θα έπρεπε να σε ρωτήσω;»

35

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 35

36

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 36

«Αυτό το πράγμα δεν είναι η δουλειά σου;» «Ποια είναι η δουλειά μου;» Αν και ήξερε πολύ καλά τι ήθελε να του πει. «Είσαι επικεφαλής της Νότιας Ζώνης». «Ξέρεις τι ’ναι η Νότια Ζώνη;» «Ναι», του ’πε με σφιγμένα δόντια. «Και η δεύτερη μέρα στον καταυλισμό; Πότε άρχισαν τα πράγματα να γίνονται παράξενα;» Είχαν αρχίσει; Έτσι υπέθετε. «Δε θυμάμαι». Ο Έλεγχος έσκυψε μπρος. «Μπορώ να σε υπνωτίσω. Έχω το δικαίωμα να το κάνω». «Ο υπνωτισμός δεν έχει αποτέλεσμα πάνω μου», του είπε, κι από τον τόνο της φάνηκε ολοφάνερα πως η απειλή του την είχε αηδιάσει. «Πώς το ξέρεις;» Τα ’χασε για μια στιγμή. Του είχε φανερώσει άθελά της κάτι, ή είχε θυμηθεί ένα πράγμα χαμένο για πάντα από τη μνήμη της; Η ίδια ήξερε άραγε τη διαφορά; «Απλώς το ξέρω». «Για να το εξακριβώσουμε, θα μπορούσαμε να σε υποβάλουμε ξανά σε προσδιορισμό της συμπεριφοράς μέσω εξαρτημένων αντανακλαστικών και έπειτα να σε υπνωτίσουμε». Όλα αυτά ήταν μπλόφα, γιατί στην πράξη ήταν πιο πολύπλοκο. Ο Έλεγχος θα έπρεπε να τη στείλει στα Κεντρικά, και τότε εκείνη θα εξαφανιζόταν για πάντα στον καταπιόνα τους. Μπορεί ο Έλεγχος να έβλεπε τις αναφορές, όμως δε θα ερχόταν ποτέ ξανά σε άμεση επαφή μαζί της. Ούτε ήθελε ιδιαίτερα να προσδιορίσει έτσι, πάλι, τη συμπεριφορά της. «Κάν’ το αυτό και θα σε...» Κατόρθωσε να συγκρατηθεί πάνω που φάνηκε έτοιμη να πει τη λέξη σκοτώσω. Ο Έλεγχος αποφάσισε να το αγνοήσει. Είχε δεχτεί αρκετές απειλές ώστε να ξέρει ποια να πάρει στα σοβαρά. «Τι σ’ έκανε ανθεκτική στον υπνωτισμό;» τη ρώτησε. «Εσύ είσαι ανθεκτικός στον υπνωτισμό;» Προκλητικά.

WANDERMEER_EPIBOLH sel_DDDD Final_Layout 1 28/6/16 12:43 μ.μ. Page 37

37

«Τι δουλειά είχες σε εκείνη την αλάνα; Οι άλλες δύο βρέθηκαν αναζητώντας τους αγαπημένους τους». Καμία απάντηση. Μπορεί να είχαν ειπωθεί αρκετά για την ώρα. Μπορεί τόσα να έφταναν. Ο Έλεγχος έσβησε την τηλεόραση, πήρε το φάκελό του, της ένευσε και πήγε μέχρι την πόρτα. Με το που ήταν εκεί, έχοντας την αίσθηση πως η ανοιχτή πόρτα άφηνε να μπουν πιο πολλές σκιές απ’ όσες θα ’πρεπε, στράφηκε και κοίταξε ξανά τη βιολόγο, νιώθοντας την υποδιευθύντρια παραπέρα στο διάδρομο να τον παρακολουθεί. Όπως το ’χε σχεδιάσει, ρώτησε το υστερόγραφο της πρώτης πράξης: «Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάσαι να κάνεις στην Περιοχή Χ;» Η απάντηση όρμησε αναπάντεχα καταπάνω του, καθώς το φως και το σκοτάδι συναντιόνταν: «Να πνίγομαι. Θυμάμαι να πνίγομαι».