978 960 03 6054 7

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 3

ΝΙΚΟΛΟ ΑΜΑΝΙΤΙ

ΑΣ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΓΙΟΡΤΗ c

Μυθιστόρημα ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΙΤΑΛΙΚΑ

ΑΝΤΑΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΟΤΣΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 4

H παρούσα έκδοση πραγματοποιήθηκε με την οικονομική ενίσχυση του Ireland Literature Exchange (Επιδότηση Μετάφρασης) Δουβλίνο, Ιρλανδία. ❧ www.irelandliterature.com | info@irelandliterature.com ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: Niccolò Ammaniti, Che la festa cominci © ©

Copyright Niccolò Ammaniti, 2009 Copyright για την ελληνική γλώσσα Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Αθήνα 2010

Έτος 1ης έκδοσης: 2016 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. ΓΡΑΦΕΙΑ: Θεμιστοκλέους 104, 106 81 Αθήνα ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ: Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα % 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com ISBN 978-960-03-6054-7

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 5

Στον Ανατόλ που μ’ έβγαλε από ένα κουτί

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 6

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 7

Πρωτο μερος

Γένεσις 5 Η αυτοκτονία είναι ανώδυνη Πολλά μπορεί ν’ αλλάξει... Το παιχνίδι της ζωής σκληρό Έτσι κι αλλιώς θα το χάσω εγώ Το χαρτί που μια μέρα θα τραβήξω και θα καώ Αυτά έχω όλα κι όλα να πω.

M A S H , Suicide is painless

Εσύ είσαι δυνατός, είσαι όμορφος, είσαι ακαταμάχητος, Εσύ είσαι αδιάφθορος, είσαι ένας... αα... αα... Τραγουδοποιός.

E D O A R D O B E N N A T O , Cantautore

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 8

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 9

[ 1 ]

9

Τ

α Κτήνη του Αββαδώνα είχαν συγκεντρωθεί σε ένα τραπέζι της πιτσαρίας Τζέρι 2, στο Οριόλο Ρομάνο. Ο αρχηγός τους, ο Σαβέριο Μονέτα, ο επονομαζόμενος και Μάντος, ήταν ανήσυχος. Η κατάσταση ήταν σοβαρή. Αν δεν κατάφερνε να αποκτήσει και πάλι τον έλεγχο της ομάδας, αυτή κινδύνευε να είναι η τελευταία συνάντησή τους. Η αποσύνθεση είχε ξεκινήσει εδώ και καιρό. Πρώτος είχε φύγει ο Παολίνο Σαλντόνε, γνωστός και ως Θεριστής. Τους παράτησε χωρίς να πει κουβέντα κι ύστερα προσχώρησε στα Παιδιά της Αποκάλυψης, τη σατανιστική ομάδα της Παβία. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Αντονέλο Ανιέζε, γνωστός ως Μόλτεν, αγόρασε μια μεταχειρισμένη Χάρλεϊ Ντέιβιντσον και συντάχθηκε με τους Αγγέλους του Διαβόλου, από το Σουμπιάκο. Τέλος, ο Πιέτρο Φάουτσι, γνωστός ως Νοσφεράτου, δεξί χέρι του Μάντος και ιστορικός ιδρυτής των Κτηνών, παντρεύτηκε και άνοιξε ένα κατάστημα με υδραυλικά στο Αμπετόνε. Είχαν μείνει τέσσερις όλοι κι όλοι. Έπρεπε να τους κάνει μια πολύ σοβαρή κουβέντα, να τους βάλει πάλι σε μια σειρά και να στρατολογήσει νέα μέλη. «Μάντος, εσύ τι θα πάρεις;» τον ρώτησε η Σιλβιέτα, η γυναί-

10

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 10

κα της παρέας. Μια ξερακιανή κοκκινομάλλα με γουρλωτά μάτια, που εξείχαν κάτω από τα πολύ ψηλά στο μέτωπο λεπτά της φρύδια. Στο ένα ρουθούνι και στο κέντρο του πάνω χείλους είχε από έναν ασημένιο κρίκο. Ο Σαβέριο έριξε μια αφηρημένη ματιά στο μενού. «Δεν ξέρω... Μια μαρινάρα; Όχι, καλύτερα όχι, το σκόρδο θα μου κάτσει στο στομάχι... Άντε, θα πάρω παπαρδέλες». «Τις κάνουν χοντροκομμένες αλλά είναι νόστιμες!» πετάχτηκε ο Ρομπέρτο Μορσίλιο, ο επονομαζόμενος και Φονιάς, ένας σχεδόν δίμετρος χοντρός τύπος, με μακριά βαμμένα μαύρα μαλλιά και κάτι λιγδιασμένα γυαλιά ηλίου. Φορούσε ένα ξεχειλωμένο μακό των Slayer. Με καταγωγή από το Σούτρι, σπούδαζε νομικά στη Ρώμη και δούλευε σε ένα πολυκατάστημα οικιακού εξοπλισμού στη Βετράλα. Ο Σαβέριο έριξε μια ματιά στους μαθητές του. Παρότι είχαν πατήσει τα τριάντα, ντύνονταν ακόμα σαν κάτι χεβιμεταλάδες της κακιάς ώρας. Και να πεις πως δεν τους το έλεγε συνέχεια: «Πρέπει να φαίνεστε νορμάλ, βγάλτε αυτά τα πίρσινγκ, τα τατουάζ, τα καρφιά...». Εκείνοι όμως τίποτα. Αφού τους αρέσει, δεν βαριέσαι, σκέφτηκε παίρνοντάς το απόφαση. Ο Μάντος σήκωσε το βλέμμα του, η εικόνα του καθρεφτιζόταν στον διαφημιστικό καθρέφτη της μπίρας Μορέτι, που ήταν κρεμασμένος πίσω από τον πάγκο της πιτσαρίας. Μικροκαμωμένος, ένα μέτρο και εβδομήντα δύο, μυωπικά γυαλιά με μεταλλικό σκελετό, σκούρα μαλλιά με χωρίστρα στα αριστερά. Φορούσε γαλάζιο κοντομάνικο πουκάμισο, κουμπωμένο ως τον λαιμό, μπλε κοτλέ παντελόνι και μοκασίνια. Ένας νορμάλ άνθρωπος. Όπως όλοι οι μεγάλοι ιππότες του Κακού: Τεντ Μπάντι, Αντρέι Τσικατίλο, Τζέφρι Ντάμερ, ο κανίβαλος του Μιλγουόκι. Άνθρωποι που αν τους συναντούσες στον δρόμο, θα περνούσαν τελείως απαρατήρητοι. Κι όμως ήταν τα αγαπημένα παιδιά του Δαίμονα.

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 11

Τον Νοέμβριο της προηγούμενης χρονιάς ο Φονιάς είχε γνωρίσει στο τρένο για τη Ρώμη τη Σιλβιέτα Μπούτι, μια φοιτήτρια Ψυχολογίας. Οι δυο τους είχαν πολλά κοινά: λάτρευαν την ίδια ποδοσφαιρική ομάδα, τη Λάτσιο, τις ταινίες τρόμου, τους Slayer και τους Iron Maiden, με λίγα λόγια το παλιό καλό χέβι μέταλ

11

Τι θα έκανε ο Τσαρλς Μάνσον στη θέση μου, αν είχε μαθητές τέτοιους μαλάκες; «Δάσκαλε, πρέπει να σου μιλήσουμε... Σκεφτήκαμε διάφορα για την ομάδα...» τον αιφνιδίασε ο Έντο Σαμπρεντέρο, γνωστός ως Ζόμπι, ο τέταρτος της ομάδας, ένας ξερακιανός, που δεν μπορούσε να χωνέψει το σκόρδο, τη σοκολάτα και το ανθρακικό. Υπέφερε από εγγενή χαλίτωση. Βοηθούσε τον πατέρα του που ήταν τεχνικός ηλεκτρικών εγκαταστάσεων στη Μαντσιάνα. «Ουσιαστικά η ομάδα μας δεν υπάρχει». Ο Σαβέριο ήξερε πού θα κατέληγε ο μαθητής του, αλλά υποκρίθηκε πως δεν είχε καταλάβει τίποτα. «Τι θες να πεις;» «Πόσος καιρός πάει από τότε που δώσαμε τον όρκο του αίματος;» Ο Σαβέριο ανασήκωσε τους ώμους. «Πάνε δυο χρόνια». «Στο ίντερνετ, για παράδειγμα, δεν λένε κουβέντα για μας. Όλο για τα Παιδιά της Αποκάλυψης μιλάνε», ψιθύρισε η Σιλβιέτα τόσο χαμηλόφωνα που κανένας δεν την άκουσε. Ο Ζόμπι έξυσε το κεφάλι του με ένα κριτσίνι. «Όλο αυτόν τον καιρό τι καταφέραμε;» «Απ’ όλα αυτά που είχες υποσχεθεί, τι κάναμε;» τον σιγοντάρισε ο Φονιάς. «Ούτε μία ανθρώπινη θυσία δεν έχουμε κάνει, ενώ εσύ είχες πει ότι θα κάναμε ένα σωρό. Πού είναι οι τελετές μύησης με τις παρθένες; Πού είναι τα σατανιστικά όργια;» «Και βέβαια κάναμε ανθρώπινη θυσία, σιγά που δεν θα κάναμε», ξεκαθάρισε ο Σαβέριο εκνευρισμένος. «Μπορεί να μην πέτυχε, αλλά εμείς την κάναμε. Όπως κάναμε και όργια».

12

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 12

της δεκαετίας του ’80. Είχαν αρχίσει να τσατάρουν στο msn και να συναντιούνται στη βία ντελ Κόρσο τα απογεύματα του Σαββάτου. Η ιδέα να θυσιάσουν τη Σιλβιέτα Μπούτι στον Σατανά, στο δάσος του Σούτρι, ήταν του Σαβέριο. Υπήρχε μονάχα ένα πρόβλημα. Το θύμα έπρεπε να είναι παρθένα. Ο Φονιάς είχε δώσει τον λόγο του. «Έκανα τα πάντα, όταν όμως προσπάθησα να την πηδήξω, δεν μου καθόταν με τίποτα». Ο Ζόμπι έσκασε στα γέλια. «Δεν σου πέρασε καν απ’ το μυαλό ότι μπορεί να μη γούσταρε να πηδηχτεί μ’ έναν τόφαλο σαν εσένα;» «Ηλίθιε, θέλει να μείνει αγνή. Αυτή είναι εκατό τοις εκατό παρθένα. Συγγνώμη κιόλας, αλλά ακόμη κι αν δεν ήταν, τι θα άλλαζε;» Ο Σαβέριο, ο δάσκαλος και θεωρητικός της ομάδας, ήταν ανήσυχος. «Ε, είναι αρκετά σοβαρό. Η θυσία θα αποδειχθεί άχρηστη ή ακόμα χειρότερα μπορεί να στραφεί εναντίον μας. Οι δυνάμεις της κόλασης, αν μείνουν ανικανοποίητες, μπορεί να μας επιτεθούν και να μας καταστρέψουν». Μετά από πολύωρες συζητήσεις και αναζητήσεις στο ίντερνετ, τα Κτήνη κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η αγνότητα του θύματος δεν ήταν τελικά κάτι τόσο σημαντικό. Και τότε έβαλαν μπροστά το σχέδιό τους. Ο Φονιάς κάλεσε τη Σιλβιέτα Μπούτι για μια πίτσα στο Οριόλο Ρομάνο. Εκεί, υπό το φως ενός κεριού, την κέρασε ρυζοκεφτέδες, φιλέτα μπακαλιάρου κι ένα τεράστιο ποτήρι μπίρα, μέσα στην οποία είχε λιώσει τρία χάπια υπνοστεντόν. Στο τέλος του δείπνου η φοιτήτρια στεκόταν με το ζόρι στα πόδια της και ψέλλιζε διάφορες ασυναρτησίες. Ο Φονιάς κατάφερε με κόπο να την βάλει στο αυτοκίνητο και με τη δικαιολογία ότι θα πήγαιναν να δουν την ανατολή στη λίμνη του Μπρατσάνο, την πήγε στο δάσος του Σούτρι. Εκεί τα Κτήνη του Αββαδώνα

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 13

«Ναι, είναι αλήθεια, έχετε κάνει όργια», χαζογέλασε αμήχανα η Σιλβιέτα. «Μου το έχετε πει εκατό φορές». «Ναι, αλλά δεν ήσουν παρθένα. Επομένως δεν πιάνει...» είπε ο Ζόμπι. «Μα πώς μπορέσατε να σκεφτείτε ότι ήμουν παρθένα; Η πρώτη μου σχέση...» Ο Σαβέριο την διέκοψε. «Πάντως ήταν μια σατανιστική τελετουργία...» Ο Ζόμπι τον διέκοψε με τη σειρά του. «ΟΚ, ας αφήσουμε τη θυσία. Τι άλλο κάναμε;» «Σφάξαμε αρκετά πρόβατα, νομίζω. Ή μήπως κάνω λάθος;» «Κι ύστερα;» Ο Μάντος, χωρίς να το θέλει, ύψωσε τη φωνή του. «Κι ύστε-

13

είχαν φτιάξει, με πέτρες από τόφο, ένα θυσιαστήριο. Η κοπέλα, μισολιπόθυμη, βρέθηκε ξαπλωμένη και γυμνή στον βωμό. Ο Σαβέριο επικαλέστηκε τον Σατανά, αποκεφάλισε μια κότα και έχυσε το αίμα πάνω στο γυμνό κορμί της φοιτήτριας. Ύστερα την πήδηξαν ο ένας μετά τον άλλον. Στη συνέχεια έσκαψαν μια τρύπα και την έθαψαν ζωντανή. Το τελετουργικό έλαβε τέλος και η ομάδα είχε ξεκινήσει επιτέλους το ταξίδι της στις σκοτεινές χώρες του Κακού. Το πρόβλημα παρουσιάστηκε τρεις μέρες μετά. Τα Κτήνη μόλις είχαν βγει από το σινεμά Φλαμίνγκο, όπου είχαν δει τον Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι, όταν ξαφνικά βρήκαν μπροστά τους τη Σιλβιέτα. Η κοπέλα, καθισμένη σε ένα παγκάκι του πάρκου, έτρωγε μια πίτα. Δεν θυμόταν πολλά πράγματα από εκείνη τη βραδιά, είχε όμως την αίσθηση πως είχε περάσει καλά. Τους είπε μάλιστα πως όταν ξύπνησε καλυμμένη από τα χώματα, χρειάστηκε να σκάψει για να βγει στην επιφάνεια. Ο Σαβέριο την στρατολόγησε ως επίσημη ιέρεια της ομάδας. Μερικές εβδομάδες αργότερα τα έφτιαξε με τον Φονιά.

14

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 14

ρα! Κι ύστερα! Ύστερα είναι αυτά που γράψαμε στο υδραγωγείο της Ανγκουιλάρα Σαμπάτσια!» «Σιγά το πράγμα! Το ξέρεις ότι ο Παολίνο με τους άλλους της Παβία ξεκοίλιασαν μια μοναχή;» Το μοναδικό πράγμα που κατάφερε να κάνει ο αρχηγός των Κτηνών του Αββαδώνα ήταν να πιει ένα ποτήρι νερό. «Μάντος! Το ’πιασες;» Ο Φονιάς έφερε το χέρι δίπλα στο στόμα του. «Ξεκοίλιασαν μια μοναχή πενήντα οκτώ χρονών». Ο Σαβέριο ανασήκωσε τους ώμους. «Μαλακίες! Ο Παολίνο μετάνιωσε που μας εγκατέλειψε και τώρα θέλει να μας τσιγκλήσει». Είχε όμως την αίσθηση ότι η υπόθεση μόνο μαλακία δεν ήταν. «Μα καλά, δεν βλέπεις ποτέ σου ειδήσεις;» συνέχισε αμείλικτος ο Φονιάς. «Θυμάσαι εκείνη τη μοναχή από το Καϊανέλο, που την βρήκαν αποκεφαλισμένη κοντά στην Παβία;» «Ε και;» «Τα Παιδιά της Αποκάλυψης το έκαναν. Την βούτηξαν από μια στάση λεωφορείου κι ύστερα ο Κουρτς της έκοψε το κεφάλι με ένα διπλό τσεκούρι». Ο Σαβέριο σιχαινόταν τον Κουρτς, τον αρχηγό των Παιδιών της Αποκάλυψης της Παβία. Πάντα πρώτος και καλύτερος. Πάντα αυτός που έκανε τα πιο υπερβολικά πράγματα. Μπράβο, Κουρτς! Συγχαρητήρια! Είσαι μεγάλος! Ο Σαβέριο άγγιξε το πρόσωπό του. «Εντάξει, παιδιά... Μην ξεχνάτε όμως ότι αυτή η περίοδος ήταν δύσκολη για μένα. Πρώτα η γέννηση των δίδυμων. Και μετά αυτό το καταραμένο δάνειο για το καινούργιο σπίτι». «Μια και το ’φερε η κουβέντα, τι κάνουν τα μικρά;» ρώτησε η Σιλβιέτα. «Είναι σαν σωλήνες. Από τη μια τρώνε, από την άλλη χέζουν. Και δεν μας αφήνουν να κλείσουμε μάτι τη νύχτα. Άσε που κόλλησαν ερυθρά. Και μέσα σ’ όλα αυτά ο πατέρας της Σερένα εγχειρίστηκε στη λεκάνη, και το επιπλοποιείο έπεσε ό-

λο στην πλάτη μου. Πείτε μου τώρα εσείς, πώς μπορώ να οργανώσω κάτι για την ομάδα;» «Να σου πω, έχεις καμιά προσφορά στο μαγαζί; Ψάχνω να βρω έναν τριθέσιο καναπέ που να γίνεται κρεβάτι. Είχα έναν αλλά τον κατέστρεψε ο γάτος μου», είπε ο Ζόμπι. Ο αρχηγός των Κτηνών δεν άκουγε, σκεφτόταν τον Κουρτς Μινέτι. Εκείνον τον κοντοστούπη. Τον ζαχαροπλάστη. Είχε ήδη βάλει φωτιά σε έναν αντιπρόσωπο της εταιρείας Φολέτο και τώρα είχε αποκεφαλίσει μια καλόγρια. «Πάντως είστε αχάριστοι», και τους έδειξε τον ένα μετά τον άλλο. «Εμένα μου έχει βγει ο κώλος γι’ αυτή την ομάδα. Αν δεν ήμουν εγώ να σας μυήσω στη λατρεία του Σκότους, ακόμα θα διαβάζατε Χάρι Πότερ». «Ναι, Σαβέριο, πρέπει όμως να καταλάβεις κι εμάς. Εμείς πιστεύουμε στην ομάδα αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι». Μες στα νεύρα, ο Φονιάς δάγκωσε ένα κριτσίνι. «Ας τα παρατήσουμε όλα κι ας μείνουμε φίλοι». Ο αρχηγός των Κτηνών, απελπισμένος, χτύπησε τα χέρια πάνω στο τραπέζι. «Ακούστε τι θα γίνει. Θα μου δώσετε μια εβδομάδα περιθώριο. Μια εβδομάδα δεν είναι και τίποτα σπουδαίο». «Τι θα την κάνεις;» ρώτησε η Σιλβιέτα δαγκώνοντας τον κρίκο στα χείλη της. «Σχεδιάζω κάτι πολύ προχωρημένο. Μια πολύ επικίνδυνη επιχείρηση...» Έκανε μια παύση. «Τότε όμως δεν θα μπορείτε να κάνετε πίσω. Γιατί στα λόγια όλοι είναι καλοί. Όταν όμως έρχεται ο κίνδυνος...» Έκανε τη φωνή του λεπτή και παραπονιάρικη. «Συγγνώμη, δεν μπορώ... Έχω οικογενειακά προβλήματα, η μητέρα μου δεν είναι καλά... Έχω να δουλέψω». Και κάρφωσε το βλέμμα του στον Ζόμπι, ο οποίος χαμήλωσε ενοχικά το κεφάλι πάνω από το πιάτο του. «Όχι. Θα ρισκάρουμε όλοι το τομάρι μας». «Μα δεν μπορείς να μας πεις κάτι από τώρα;» ρώτησε δειλά ο Φονιάς.

15

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 15

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 16

«Όχι! Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι πως αυτή η επιχείρηση θα μας εκτινάξει στην κορυφή της λίστας των εφτά καλύτερων σατανιστικών ομάδων της Ιταλίας». Η Σιλβιέτα τον έπιασε από τον καρπό. «Μάντος, έλα, σε παρακαλώ, πες μας κάτι. Μ’ έχει φάει η περιέργεια...» «Όχι! Είπα όχι! Να κάνετε υπομονή. Αν σε μια βδομάδα δεν σας φέρω ένα σοβαρό σχέδιο, τότε εντάξει, θα σφίξουμε τα χέρια και θα διαλύσουμε την ομάδα. Σύμφωνοι;» Σηκώθηκε. Τα μαύρα μάτια του είχαν γίνει κόκκινα, καθρέφτιζαν τη φωτιά του φούρνου της πιτσαρίας. «Και τώρα, πιστοί μου, τιμήστε με!» Οι μαθητές χαμήλωσαν το κεφάλι. Ο αρχηγός σήκωσε το βλέμμα στην οροφή και άνοιξε τα χέρια. «Ποιος είναι ο χαρισματικός πατέρας σας;» «Εσύ!» είπαν εν χορώ τα Κτήνη. «Ποιος έγραψε τις Εντολές του Κακού;» «Εσύ!» «Ποιος σας δίδαξε τη Λειτουργία του Σκότους;» «Εσύ!» «Ποιος παρήγγειλε παπαρδέλες με λαγό;» φώναξε ο σερβιτόρος ισορροπώντας μια σειρά πιάτων που άχνιζαν στο μπράτσο του. «Εγώ!» Ο Σαβέριο άπλωσε το χέρι του. «Μην τ’ αγγίζεις, καίνε». Ο αρχηγός των Κτηνών του Αββαδώνα κάθισε και σιωπηλός άρχισε να τρώει.

[ 2 ]

Π

16

Ενήντα

περίπου χιλιόμετρα από την πιτσαρία Τζέρι 2, στη Ρώμη, την πρωτεύουσα της Ιταλίας, ένα τριτάχυτο μηχανάκι σκαρφάλωνε την ανηφόρα του Μόντε Μάριο. Στη σέλα κα-

θόταν ο γνωστός συγγραφέας Φαμπρίτσιο Τσίμπα. Η βέσπα σταμάτησε στο φανάρι και, όταν άναψε το πράσινο, μπήκε στη βία ντέλα Καμιλούτσα. Δύο χιλιόμετρα μετά φρενάρισε μπροστά σε μια ανοιχτή καγκελόπορτα. Δίπλα μια χάλκινη πινακίδα έγραφε: «Βίλα Μαλαπάρτε». Ο Τσίμπα έβαλε πρώτη κι ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει την καλυμμένη με χαλίκι ανηφόρα που οδηγούσε στη Βίλα, όταν εμφανίστηκε μπροστά του ένας συνοφρυωμένος γορίλλας, ντυμένος με ένα κοστούμι από γκρίζα φανέλα. «Συγγνώμη! Συγγνώμη! Πού πάτε; Έχετε πρόσκληση;» Ο συγγραφέας έβγαλε το κράνος του και άρχισε να ψάχνει στις τσέπες του κατατσαλακωμένου σακακιού του. «Όχι..., δεν νομίζω ότι την έχω... Πρέπει να την ξέχασα». Ο άντρας στάθηκε μπροστά του με ανοιχτά τα πόδια. «Τότε δεν μπορείτε να μπείτε». «Μ’ έχουν καλέσει για να...» Ο μπράβος έβγαλε ένα χαρτί και φόρεσε κάτι μικρά γυαλιά πρεσβυωπίας με κόκκινο σκελετό. «Πώς είπατε ότι λέγεστε;» «Δεν σας είπα; Τσίμπα. Φαμπρίτσιο Τσίμπα». Ο τύπος άρχισε να διατρέχει με τον δείκτη τον κατάλογο των προσκεκλημένων γνέφοντας όχι με το κεφάλι. Δεν με αναγνώρισε. Ο Φαμπρίτσιο δεν το πήρε κατάκαρδα. Ήταν φανερό ότι ο γορίλλας ήταν άσχετος από λογοτεχνία αλλά, γαμώ την πουτάνα μου, τηλεόραση δεν έβλεπε; Ο Τσίμπα παρουσίαζε, κάθε Τετάρτη βράδυ στη Rai Tre, την εκπομπή Έγκλημα και τιμωρία, ακριβώς για κάτι περιπτώσεις σαν αυτήν εδώ. «Λυπάμαι. Το όνομά σας δεν υπάρχει στον κατάλογό μου». Ο συγγραφέας βρισκόταν εκεί για να παρουσιάσει το νέο μυθιστόρημα, Μια ζωή στον κόσμο, του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Σαρβάρ Σόνεϊ, που κυκλοφορούσε από τις εκδόσεις Μαρτινέλι, τον εκδότη του δηλαδή. Στα εβδομήντα τρία του και με δύο βιβλία-τούβλα στο ενεργητικό του, που θύ-

17

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 17

18

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 18

μιζαν Εγχειρίδιο Ιδιωτικού Δικαίου, ο Σόνεϊ είχε κερδίσει το βραβείο της Σουηδικής Ακαδημίας. Ο Τσίμπα θα μοιραζόταν τον ρόλο του οικοδεσπότη με τον Τζίνο Τρεμάλι, καθηγητή Αγγλοαμερικανικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα της Ρώμης, αν κι αυτόν τον γερο-φαφλατά τον είχαν καλέσει μόνο και μόνο για να δώσει μια επίσημη νότα στο γεγονός. Ήταν υποχρέωση του Φαμπρίτσιο να ξεδιαλύνει τα μυστήρια που υπήρχαν σ’ εκείνο το μυθιστόρημα και να τα προσφέρει, μασημένη τροφή, στο ρωμαϊκό κοινό, το οποίο, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, διψάει για κουλτούρα. Ο Τσίμπα άρχισε να εκνευρίζεται. «Άκουσέ με. Αν αφήσεις στην άκρη τον κατάλογο και κοιτάξεις την πρόσκληση, εκείνη δηλαδή τη λευκή ορθογώνια κάρτα που δυστυχώς δεν έχω μαζί μου, θα βρεις το όνομά μου, αφού εγώ είμαι ο παρουσιαστής της βραδιάς. Αν θέλεις, μπορώ να φύγω. Όταν όμως με ρωτήσουν γιατί δεν ήρθα, θα πω ότι... Πώς ονομάζεσαι;» Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε μια κοπέλα εντεταλμένη επί της υποδοχής, με ξανθό μαλλί και μπλε ταγέρ. Με το που είδε πάνω στην παλιά βέσπα τον αγαπημένο της συγγραφέα μ’ εκείνο το ατίθασο τσουλούφι και τα πράσινα μεγάλα μάτια, κόντεψε να πέσει ξερή. «Άσ’ τον να περάσει! Άσ’ τον να περάσει!» ούρλιαξε με στριγκιά φωνή. «Δεν βλέπεις ποιος είναι; Είναι ο Φαμπρίτσιο Τσίμπα!» Ύστερα με τρεμάμενα από τη συγκίνηση πόδια πλησίασε τον συγγραφέα. «Λυπάμαι πολύ. Θεέ μου, τι τρομερό ρεζιλίκι! Είμαι ασυγχώρητη! Έλειψα για ένα λεπτό κι εσείς ήρθατε... Λυπάμαι, δεν ξέρετε πόσο λυπάμαι... Είμαι...» Ο Φαμπρίτσιο χαμογέλασε ικανοποιημένος στην κοπέλα. Εκείνη κοίταξε το ρολόι της. «Έχουμε αργήσει, θα σας περιμένουν όλοι. Προχωρήστε, προχωρήστε, παρακαλώ». Έδωσε μια σπρωξιά στον γορίλλα, και την ώρα που ο Φαμπρίτσιο περνούσε, φώναξε: «Θα μου υπογράψετε το βιβλίο σας μετά;» Ο Τσίμπα άφησε τη βέσπα στο πάρκινγκ και προχώρησε μέχρι τη Βίλα, με το ελαφρύ βήμα αθλητή αγώνων ημιαντοχής.

Ένας φωτογράφος, κρυμμένος ανάμεσα στις δάφνες, πετάχτηκε στο μονοπάτι και τον πρόλαβε. «Φαμπρίτσιο! Φαμπρίτσιο, με θυμάσαι;» Τον πήρε στο κατόπι. «Φάγαμε μαζί στο Μιλάνο, στην ταβέρνα Η παρέα των θαλασσοπόρων... Σε είχα καλέσει στο σπίτι μου, στην Παντελερία, και μου είχες πει ότι θα ερχόσουν...» Ο συγγραφέας ανασήκωσε το ένα του φρύδι και περιεργάστηκε τον τύπο που έμοιαζε με τσουρομαδημένο φρικιό και ήταν καλυμμένος ολόκληρος με φωτογραφικές μηχανές. «Βέβαια και θυμάμαι...» Δεν είχε ιδέα ποιος διάολο ήταν. «Μόνο που έχω αργήσει, συγγνώμη, μια άλλη φορά. Με περιμένουν...» Ο φωτογράφος επέμενε: «Άκου, Φαμπρίτσιο, ενώ έπλενα τα δόντια μου μου ήρθε μια τρομερή ιδέα: θα ήθελα να σε φωτογραφίσω σε μια παράνομη χωματερή...» Στην είσοδο της Βίλας Μαλαπάρτε, ο υπεύθυνος έκδοσης Λεοπόλντο Μαλαγκό και η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων των εκδόσεων Μαρτινέλι, Μαρία Λετίτσια Καλιγκάρι, του έκαναν νεύμα να βιαστεί. Ο φωτογράφος, μ’ εκείνον τον εξοπλισμό βάρους δεκαπέντε κιλών κρεμασμένο στον λαιμό του, δυσκολευόταν να προχωρήσει αλλά δεν το έβαζε κάτω. «Θα είναι κάτι το ασυνήθιστο... θα είναι σούπερ... τα σκουπίδια, τα ποντίκια, οι γλάροι... Καταλαβαίνεις; Θα μπεις στη Repubblica...» «Συγγνώμη, μια άλλη φορά». Και χώθηκε ανάμεσα στους άλλους δύο. Ο φωτογράφος, εξαντλημένος, διπλώθηκε στα δύο πιέζοντας την κοιλιά του στο ύψος της σπλήνας. «Μπορώ να σου τηλεφωνήσω μια από αυτές τις μέρες;» Ο συγγραφέας δεν έκανε καν τον κόπο να απαντήσει. «Φαμπρίτσιο, είσαι αδιόρθωτος... Ο Ινδός ήρθε πριν μια ώρα. Αυτός ο σπασαρχίδης ο Τρεμάλι ήθελε να ξεκινήσουν χωρίς εσένα». Ο Μαλαγκό τον έσπρωχνε προς το σαλόνι ενώ η Καλιγκάρι του έβαζε το πουκάμισο μέσα στο παντελόνι γρι-

19

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 19

20

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 20

νιάζοντας: «Μα κοίτα πώς είσαι ντυμένος! Σαν ζητιάνος. Η αίθουσα είναι γεμάτη. Έχει έρθει μέχρι και ο δήμαρχος. Και σήκωσε το φερμουάρ σου!» Ο Φαμπρίτσιο Τσίμπα ήταν σαράντα ενός χρόνων αλλά για όλους ήταν ο νέος συγγραφέας. Αυτός ο χαρακτηρισμός, τον οποίο επαναλάμβαναν τακτικά ο Τύπος και τα άλλα μέσα μαζικής επικοινωνίας, επιδρούσε με θαυματουργικό τρόπο στο παρουσιαστικό του. Ο Φαμπρίτσιο δεν έδειχνε πάνω από τριάντα πέντε χρόνων. Ήταν αδύνατος και γυμνασμένος, χωρίς να πηγαίνει στο γυμναστήριο. Μεθούσε κάθε βράδυ αλλά η κοιλιά του είχε μείνει επίπεδη σαν πλάκα. Το εντελώς αντίθετο από τον εκδότη του, τον Λεοπόλντο Μαλαγκό, τον επονομαζόμενο Λεό. Ο Μαλαγκό ήταν τριάντα πέντε χρονών και έδειχνε, για να είμαστε ευγενείς, τουλάχιστον δέκα παραπάνω. Είχε χάσει τα μαλλιά του πολύ νέος αλλά ένα ελαφρύ χνούδι είχε μείνει κολλημένο στο κρανίο του. Η σπονδυλική του στήλη είχε στραβώσει, ακολουθώντας το σχήμα μιας καρέκλας του Φίλιπ Σταρκ, πάνω στην οποία περνούσε δέκα ώρες την ημέρα. Τα μάγουλά του είχαν χαλαρώσει και κάλυπταν σαν μια αξιοθρήνητη κουρτίνα το τριπλοσάγονό του. Τα γένια, που ευφυώς είχε αφήσει να μακρύνουν, δεν ήταν τόσο πυκνά για να κρύψουν την κακοτράχαλη αυτήν περιοχή. Η κοιλιά του ήταν ξεχειλωμένη σαν να την είχαν φουσκώσει με τρόμπα. Ο εκδοτικός οίκος Μαρτινέλι δεν τσιγκουνευόταν χρήματα όταν επρόκειτο για τη διατροφή των υπεύθυνων έκδοσης. Χάρη σε μια ειδική πιστωτική κάρτα, μπορούσαν να πάνε στα καλύτερα και ακριβότερα εστιατόρια, προσκαλώντας συγγραφείς, ποιητές και δημοσιογράφους, και να περιδρομιάσουν σε γεύματα εργασίας. Συνέπεια αυτής της πολιτικής ήταν ότι οι υπεύθυνοι έκδοσης του οίκου Μαρτινέλι έμοιαζαν με συμμορία τροφαντών καλοφαγάδων, με διάσπαρτα μόρια χοληστερόλης να ταξιδεύουν ανενόχλητα στις φλέβες τους. Με λίγα λόγια ο Λεό, παρά τα γυαλάκια ταρταρούγας και τα γένια, που

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 21

21

τον έκαναν να μοιάζει με Νεοϋορκέζο σεφαρδίτη, και τα κουστούμια του σε κυπαρισσί χρώμα, για τις ερωτικές του κατακτήσεις έπρεπε να βασιστεί στην εξουσία του, στην έλλειψη προκαταλήψεων και στην άξεστη επιμονή του. Αυτό δεν ίσχυε για τις γυναίκες του οίκου Μαρτινέλι. Έρχονταν στον εκδοτικό οίκο ως άχρωμες και άοσμες γραμματείς και με τα χρόνια βελτιώνονταν διαρκώς, επειδή ο εκδοτικός επένδυε τεράστια ποσά στην εμφάνισή τους. Στα πενήντα τους, ιδιαίτερα αν έπαιζαν κάποιο ρόλο στις δημόσιες σχέσεις, μεταμορφώνονταν σε ψυχρές γκόμενες απροσδιορίστου ηλικίας. Η Μαρία Λετίτσια Καλιγκάρι ήταν ένα εμβληματικό παράδειγμα. Κανείς δεν ήξερε πόσων χρονών ήταν. Κάποιοι έλεγαν πως ήταν μια καλοβαλμένη εξηντάρα και κάποιοι άλλοι πως ήταν μια κακογερασμένη τριανταοχτάρα. Δεν κουβαλούσε ποτέ ταυτότητα μαζί της. Οι κακές γλώσσες ψιθύριζαν πως δεν οδηγούσε, μόνο και μόνο για να μην έχει την άδεια οδήγησης στην τσάντα της. Πριν από τη Συνθήκη του Σένγκεν πήγαινε στην έκθεση βιβλίου της Φρανκφούρτης ολομόναχη, για να μη δουν το διαβατήριό της. Μια φορά όμως την είχε πατήσει. Ένα βράδυ, στην έκθεση βιβλίου του Τορίνο, ξεχάστηκε και είπε πως είχε γνωρίσει τον Τσέζαρε Παβέζε. «Σε παρακαλώ, Φαμπρίτσιο, μην επιτεθείς αμέσως στον κακομοίρη τον Τρεμάλι», τον παρακάλεσε η Μαρία Λετίτσια. «Άντε, πήγαινε. Και ξεκώλιασέ τους όλους». Ο Μαλαγκό έσπρωξε τον Φαμπρίτσιο προς την αίθουσα συνεδρίων. Όποτε εμφανιζόταν στην αρένα, ο Τσίμπα είχε ένα κόλπο για να παίρνει δυνάμεις. Σκεφτόταν τον Μοχάμεντ Άλι, τον σπουδαίο πυγμάχο, που προχωρούσε προς το ριγκ ουρλιάζοντας: «Θα τον διαλύσω! Πριν προλάβει καν να με δει, θα τον ρίξω φαρδύ πλατύ στο τερέν». Έκανε δυο πηδηματάκια επιτόπου. Ξερόβηξε. Ανακάτεψε τα μαλλιά του. Και φορτισμένος σαν μπαταρία μπήκε στη μεγάλη αίθουσα με τις τοιχογραφίες.

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 22

[ 3 ]

22

Ο

αρχηγός

της ομάδας τα Κτήνη του Αββαδώνα οδηγούσε το Ford Mondeo στο ρεύμα κυκλοφορίας που έβγαζε στην Καπράνικα. Σε εκείνο το τμήμα του δρόμου τα εμπορικά κέντρα έμεναν ανοιχτά ως αργά και γι’ αυτό υπήρχε πάντα πολλή κίνηση. Ο Σαβέριο συνήθως δεν εκνευριζόταν όταν περίμενε στην ουρά· ήταν η μοναδική στιγμή της μέρας όπου μπορούσε να σκέφτεται τα δικά του, ήρεμος. Μόνο που τώρα ήταν πολύ αργά. Η Σερένα τον περίμενε για δείπνο. Κι έπρεπε να περάσει από το φαρμακείο για να πάρει αντιπυρετικά για τα δίδυμα. Ξανασκεφτόταν τη συνάντηση. Χειρότερα δεν μπορούσε να πάει και, όπως πάντα, έβγαλε τα μάτια του με τα ίδια του χέρια. Τι ήθελε και είπε στα Κτήνη ότι αν δεν έφερνε ένα σχέδιο μέσα στη βδομάδα θα διέλυε την ομάδα; Δεν είχε την παραμικρή ιδέα και για να σχεδιάσει κανείς μια σατανιστική επιχείρηση, χρειάζεται, όπως είναι γνωστό, αρκετός χρόνος. Τον τελευταίο καιρό είχε προσπαθήσει να σχεδιάσει κάποια επιχείρηση, αλλά τίποτα. Στο επιπλοποιείο, ο μήνας των εκπτώσεων ήταν ένα δράμα. Από το πρωί ως το βράδυ κλεισμένος εκεί μέσα, με τον γέρο πάνω από το κεφάλι του, δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Για να λέμε την αλήθεια, του είχε έρθει μια ιδέα: να ιεροσυλήσουν το νεκροταφείο του Οριόλο Ρομάνο. Θεωρητικά ήταν μια καλή επιχείρηση. Αν γινόταν σωστά, θα μπορούσε να βγει και μια ωραία ιστορία. Όταν όμως το ξανασκέφτηκε, αποφάσισε να την εγκαταλείψει. Κατ’ αρχάς μπροστά από το νεκροταφείο υπήρχε ένα συνεχές πηγαινέλα από αυτοκίνητα, επομένως θα έπρεπε να μπουν πολύ αργά τη νύχτα. Η μάντρα ήταν ιδιαίτερα ψηλή, πάνω από τρία μέτρα, και πάνω της προεξείχαν θραύσματα από σπασμένα μπουκάλια. Έξω από την καγκελόπορτα έδιναν ραντεβού παρέες εφήβων και, μερικές φο-

ρές, στάθμευε και μια καντίνα που πουλούσε ψητό γουρουνόπουλο. Μέσα στο νεκροταφείο ζούσε ο φύλακας, ένας παλαβός πρώην καραμπινιέρος. Έπρεπε να είναι τελείως αθόρυβοι, αλλά για να σηκώσουν ταφόπλακες, να βγάλουν έξω τα φέρετρα, να πάρουν τα οστά και να τα στοιβάξουν, αναγκαστικά θα έκαναν θόρυβο. Ο Σαβέριο είχε επίσης σκεφτεί να σταυρώσουν τον πρώην καραμπινιέρο, με το κεφάλι προς τα κάτω, στο μαυσωλείο των Μαστροντομένικο, της οικογένειας της γυναίκας του. Μπουρδελοκατάσταση. Άρχισε να χτυπάει το κινητό του. Στην οθόνη φάνηκε: ΣΕΡΕΝΑ. Ο Σαβέριο Μονέτα είχε χρησιμοποιήσει το γνωστό ψέμα: το παιχνίδι για το τουρνουά των Dungeons & Dragons. Εδώ και καιρό, για να κρύψει τη σατανιστική του δράση, της έλεγε πως ήταν πρωταθλητής στα παιχνίδια ρόλων. Οι δικαιολογίες αυτές όμως δεν μπορούσαν να κρατήσουν για πολύ ακόμα. Η Σερένα ήταν καχύποπτη, συνέχιζε να του κάνει ένα σωρό ερωτήσεις, ήθελε να μάθει με ποιους έπαιζε, αν είχε κερδίσει ποτέ... Για να την καθησυχάσει, μια φορά οργάνωσε με τα Κτήνη ένα ψεύτικο παιχνίδι στο σπίτι του. Όταν όμως η γυναίκα του είδε τον Ζόμπι, τον Φονιά και τη Σιλβιέτα, αντί να ηρεμήσει έγινε ακόμα πιο καχύποπτη. Πήρε βαθιά ανάσα και απάντησε στο κινητό. «Αγάπη, το ξέρω, έχω αργήσει, έρχομαι. Έχει τρομερή κίνηση. Πρέπει να έγινε κάποιο δυστύχημα». Η Σερένα τού απάντησε με τη γνωστή της λεπτότητα. «Καλά, τα ’χεις παίξει τελείως;» Ο Σαβέριο βυθίστηκε στο κάθισμα του Mondeo. «Γιατί; Τι έκανα;» «Έχει έρθει ένας της DHL με ένα τεράστιο πακέτο. Θέλει τριακόσια πενήντα ευρώ. Λέει ότι είναι για σένα. Δηλαδή εγώ τώρα πρέπει να τον πληρώσω;»

23

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 23

24

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 24

Θεέ μου, ήρθε το σπαθί του Ρολάνδου. Είχε αγοράσει στο eBay το πιστό αντίγραφο του σπαθιού του Ρολάνδου, του παλαδίνου του Καρλομάγνου. Ο θρύλος λέει ότι, πριν από αυτόν, το είχε ο Έκτορας της Τροίας. Μόνο που υποτίθεται ότι θα το κρατούσε εκείνος ο ανεγκέφαλος ο Μαριάνο, ο θυρωρός της πολυκατοικίας, και θα του το έδινε αργότερα. Η Σερένα δεν έπρεπε να μάθει τίποτα για το σπαθί. «Ναι, ναι, πλήρωσε εσύ, μόλις επιστρέψω θα σου δώσω τα χρήματα», είπε ο Σαβέριο με προσποιητή ηρεμία. «Είσαι ηλίθιος; Τριακόσια πενήντα ευρώ; Μα τι αγόρασες;» Ύστερα η Σερένα απευθύνθηκε στον κούριερ της DHL: «Μου λέτε, παρακαλώ, τι περιέχει αυτό το κουτί;» Ενώ ένας πίδακας από πεπτικά υγρά επιτίθονταν στα τοιχώματα του στομαχιού του, ο μέγας διδάσκαλος των Κτηνών του Αββαδώνα αναρωτήθηκε για ποιο λόγο είχε διαλέξει μια τέτοια ταπεινωτική ζωή. Αυτός ήταν σατανιστής. Ένας άνθρωπος που τον έθελγε το άγνωστο, η σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων. Αλλά εκείνη τη στιγμή το μόνο άγνωστο και σκοτεινό πράγμα που υπήρχε στη ζωή του, ήταν ο λόγος που τον είχε σπρώξει στην αγκαλιά αυτής της μέγαιρας. «Λοιπόν, τι έχει μέσα το κουτί;» ρώτησε η Σερένα τον άνθρωπο της DHL. Άκουσε από μακριά τη φωνή του κούριερ. «Άντε, κυρία μου, κι έχω αργήσει. Τα γράφει όλα στην απόδειξη». Στο μεταξύ ο Σαβέριο βάραγε το κεφάλι του στο προσκεφάλι του καθίσματος και μουρμούριζε: «Σκατά... Σκατά...». «Εδώ λέει ότι το στέλνει το The Art of War της Καζέρτα... Ένα σπαθί;» Ο Σαβέριο σήκωσε το βλέμμα στον ουρανό και πάσχιζε να μην αρχίσει να ουρλιάζει. «Μα καλά, τι θα το κάνεις το σπαθί;» Ο Μάντος κούνησε το κεφάλι του. Το δεξί του μάτι έπεσε πάνω σε μια τεράστια πινακίδα στην άκρη του δρόμου.

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 25

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΑΣΗΜΙΟΥ. ΛΙΣΤΕΣ ΓΑΜΟΥ. ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΔΩΡΑ ΑΠΟ ΑΣΗΜΙ.

«Είναι δώρο, Σερένα. Έκπληξη. Μπορείς να το καταλάβεις;» Η φωνή του είχε ανέβει τουλάχιστον δυο οκτάβες. «Δώρο για ποιον; Καλά, εσύ έχεις τρελαθεί εντελώς!» «Για ποιον; Για ποιον μπορεί να είναι; Για μάντεψε λιγάκι...» «Πού να ξέρω εγώ...» «Για τον πατέρα σου!» Για μια στιγμή επικράτησε απόλυτη σιωπή. «Για τον πατέρα μου; Και τι θα το κάνει το σπαθί;» «Τι θα το κάνει; Θα το κρεμάσει πάνω από το τζάκι!» «Το τζάκι; Εννοείς στο σπίτι στο βουνό; Στο Αμπρούτσο;» «Το πέτυχες». Η φωνή της Σερένα γλύκανε στη στιγμή. «Έλα τώρα... Δεν περίμενα από σένα κάτι τόσο γλυκό. Ζουζουνάκι μου, ώρες ώρες με εκπλήσσεις». «Σ’ αφήνω τώρα γιατί απαγορεύεται να μιλάμε στο κινητό όταν οδηγάμε». «Εντάξει. Μην αργήσεις όμως». Ο Σαβέριο έκλεισε το κινητό και το πέταξε στην εσοχή δίπλα στον λεβιέ ταχυτήτων.

[ 4 ]

Σ

αίθουσα διαλέξεων της Βίλας Μαλαπάρτε είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Αρκετοί στέκονταν όρθιοι στους πλαϊνούς διαδρόμους. Μερικοί φοιτητές ήταν καθισμένοι καταγής, με σταυρωμένα πόδια, μπροστά στο τραπέζι των ομιλητών. Άλλοι κάθονταν κουρνιασμένοι στα περβάζια των παραθύρων. Το περίεργο ήταν που κανείς δεν είχε κρεμαστεί από τους πολυελαίους Μουράνο.

25

την

26

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 26

Μόλις ο πρώτος φωτογράφος διέκρινε τον συγγραφέα, τα φλας άρχισαν να αστραποβολούν όλα μαζί. Τριακόσια κεφάλια γύρισαν και για μια στιγμή έπεσε σιωπή. Ύστερα, σιγά σιγά, άρχισε να απλώνεται ένα μουρμουρητό. Ο Τσίμπα προχωρούσε έχοντας καρφωμένα επάνω του εξακόσια μάτια να τον παρακολουθούν. Για μια στιγμή κοντοστάθηκε, χαμήλωσε το κεφάλι, άγγιξε τον λοβό του αυτιού του και κοίταξε γύρω του με βλέμμα φοβισμένο, προσπαθώντας να φανεί ελαφρώς αμήχανος και αδέξιος. Σαν εξωγήινος διακτινισμένος από τις σπηλιές του πλανήτη Αφροδίτη. Το μήνυμα που το κορμί του έστελνε ήταν απλό: Εγώ είμαι ο μεγαλύτερος συγγραφέας του κόσμου, κι όμως συμβαίνει και σε μένα να έρχομαι αργοπορημένος αφού, σε τελευταία ανάλυση, είμαι κι εγώ ένας κανονικός άνθρωπος, όπως εσείς. Εμφανιζόταν ακριβώς όπως ήθελε να εμφανίζεται. Νέος, βασανισμένος, με τα μυαλά πάνω από τα σύννεφα. Με το τουίντ σακάκι του φθαρμένο στους αγκώνες και μέσα στην τσαλάκα, με το παντελόνι ξεχειλωμένο και δύο νούμερα μεγαλύτερο (του τα έραβαν σε ένα κιμπούτς δίπλα στη Νεκρή Θάλασσα), με το γιλέκο αγορασμένο από ένα μαγαζί με μεταχειρισμένα ρούχα του Πορτομπέλο, με τα παλιά δετά του παπούτσια, που του είχαν χαρίσει τη μέρα της αποφοίτησης, με τη μύτη του που ήταν υπερβολικά μεγάλη για το πρόσωπό του, και με εκείνον τον θάμνο των άναρχων μαλλιών του που έπεφταν πάνω στα πράσινα μάτια του. Ένας σταρ. Ένας Εγγλέζος ηθοποιός που είχε το χάρισμα να γράφει θεϊκά κείμενα. Καθώς προχωρούσε προς το τραπέζι, ο Φαμπρίτσιο μελέτησε τη σύνθεση του κοινού. Υπολόγισε ότι ένα δέκα τοις εκατό ήταν πολιτικοί, ένα δεκαπέντε δημοσιογράφοι και φωτογράφοι, το σαράντα ήταν φοιτητές ή μάλλον φοιτήτριες ξέχειλες στις ορμόνες, και το τριάντα πέντε κάτι σιτεμένες κυράτσες σε φάση εμμηνόπαυσης. Ύστερα υπολόγισε το ποσοστό του βιβλίου του και εκείνο του Ινδού, που οι αξιαγάπητοι αυτοί άνθρωποι κρατούσαν στην αγκαλιά τους. Εύκολο. Το δικό του ήταν σε

θαλασσί χρώμα με τον τίτλο στο κόκκινο του αίματος, του Ινδού λευκό με μαύρα γράμματα. Πάνω από το ογδόντα τοις εκατό των βιβλίων ήταν γαλαζωπά! Κατάφερε να ανοίξει δρόμο μέσα από τα τελευταία πηγαδάκια. Άλλος του έσφιγγε το χέρι, άλλος του έδινε ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη λες και επέστρεφε από το Survivor. Επιτέλους έφτασε στο τραπέζι των παρουσιαστών. Ο Ινδός συγγραφέας καθόταν στο κέντρο. Έμοιαζε με χελώνα από την οποία είχαν βγάλει το κέλυφος και της είχαν φορέσει έναν λευκό χιτώνα κι ένα ζευγάρι γυαλιά μυωπίας με μαύρο σκελετό. Είχε ένα γαλήνιο πρόσωπο και μάτια υγρά και απόμακρα. Τα μαύρα μαλλιά του, τραβηγμένα προς τα πίσω με τη βοήθεια της μπριγιαντίνης, τον βοηθούσαν να μη μοιάζει με αιγυπτιακή μούμια. Όταν είδε τον Φαμπρίτσιο, ο Ινδός έσκυψε ελαφρά το κεφάλι και ένωσε τις παλάμες των χεριών του σε ένδειξη χαιρετισμού. Αυτό όμως που μαγνήτισε την προσοχή του Τσίμπα ήταν ένα θεϊκό πλάσμα που καθόταν δίπλα στον Σόνεϊ. Γύρω στα τριάντα. Μιγάδα. Μισή Ινδή και μισή λευκή. Θα μπορούσε να είναι μοντέλο, αλλά εκείνα τα γυαλάκια που ακουμπούσαν στη μύτη της τής έδιναν ύφος δασκάλας. Ένα κινέζικο χτενάκι συγκρατούσε πρόχειρα τα μακριά της μαλλιά. Άτακτες κατάμαυρες μπούκλες έπεφταν στον λεπτό λαιμό της. Ένα μικρό και σαρκώδες στόμα, τεμπέλικα μισάνοιχτο, ξεχώριζε σαν ώριμο δαμάσκηνο στο μυτερό της σαγόνι. Φορούσε ένα πουκάμισο από λευκό λινό, ανοιχτό τόσο όσο έπρεπε ώστε να αναδεικνύει το ντεκολτέ της, ούτε πολύ μικρό ούτε υπερβολικά πληθωρικό. Νούμερο τρία, υπολόγισε ο Φαμπρίτσιο. Τα χέρια της, στο χρώμα του μπρούντζου, κατέληγαν σε λεπτούς καρπούς φορτωμένους με βαριά χάλκινα βραχιόλια. Τα νύχια της ήταν βαμμένα μαύρα. Ο Φαμπρίτσιο, όταν κάθισε στη θέση του, έριξε μια ματιά κάτω από το τραπέζι για να δει αν ήταν κι εκεί εξίσου καλοβαλμένη. Κομψές γάμπες ξεπρόβαλαν από μια σκουρόχρωμη φούστα. Τα αδύνατα πόδια της

27

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 27

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 28

28

φορούσαν ελληνικά σανδάλια και τα νύχια ήταν βαμμένα με το ίδιο μαύρο βερνίκι των χεριών. Ποια να ήταν αυτή η θεά που είχε κατέβει από τον Όλυμπο; Ο Τρεμάλι, καθισμένος στα αριστερά του, ανασήκωσε το αυστηρό βλέμμα του από τα χαρτιά του. «Ωραία, ο κύριος Τσίμπα μας έκανε την τιμή να έρθει...» Κοίταξε επίμονα το ρολόι που φορούσε στον καρπό του. «Νομίζω, αν βεβαίως συμφωνείτε κι εσείς, ότι μπορούμε να ξεκινήσουμε» «Σύμφωνοι».

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο αξιοσέβαστος καθηγητής Τρεμάλι καθόταν στο στομάχι του Φαμπρίτσιο Τσίμπα. Δεν του είχε επιτεθεί ποτέ με κάποια δηλητηριώδη κριτική ούτε και τον είχε επαινέσει κιόλας. Απλώς, για τον καθηγητή Τρεμάλι, το έργο του Τσίμπα δεν υπήρχε. Όταν μιλούσε για τη σημερινή, θλιβερή κατάσταση της ιταλικής λογοτεχνίας, άρχιζε να επαινεί μια σειρά από συγγραφίσκους, που γνώριζε μόνο αυτός, και οι οποίοι, αν πουλούσαν χίλια πεντακόσια αντίτυπα, έκαναν πάρτι. Ποτέ η παραμικρή αναφορά, το παραμικρό σχόλιο για τον Φαμπρίτσιο. Τελικά, μια μέρα, στην εφημερίδα Corriere della Sera, στο ερώτημα: «Μα, κύριε καθηγητά, πώς εξηγείτε το φαινόμενο Τσίμπα;» είχε απαντήσει: «Αν πρέπει να μιλήσουμε για φαινόμενα, τότε πρόκειται για ένα περαστικό φαινόμενο, μια από εκείνες τις θύελλες που τόσο φοβούνται οι μετεωρολόγοι, αλλά που περνούν χωρίς να αφήσουν πίσω τους ζημιές». Και είχε διευκρινίσει: «Πάντως, δεν τον έχω διαβάσει με προσοχή». Ο Φαμπρίτσιο είχε αρχίσει να βγάζει αφρούς σαν λυσσασμένο σκυλί κι έπεσε με τα μούτρα στον υπολογιστή του για να του γράψει μια φλογερή απάντηση, με σκοπό να την δημοσιεύσει στην πρώτη σελίδα της Repubblica. Όταν όμως ο θυμός του καταλάγιασε, διέγραψε το αρχείο.

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 29

Ο Τρεμάλι, με φωνή υπνωτιστή, άρχισε να κάνει διάλεξη για την ινδική λογοτεχνία ξεκινώντας από τα σανσκριτικά κείμενα του 2.000 π.Χ. που βρέθηκαν στους τάφους της Τζαϊπούρ. Ο Φαμπρίτσιο υπολόγισε ότι μέχρι να φτάσει στο 2.000 μ.Χ. θα του έπαιρνε τουλάχιστον μία ώρα. Οι πρώτες που θα έπεφταν αναίσθητες θα ήταν οι γριές καρακάξες, ύστερα οι επώνυμοι και μετά όλοι οι υπόλοιποι, συμπεριλαμβανομένων του Φαμπρίτσιο και του Ινδού συγγραφέα. Ο Τσίμπα ακούμπησε τον αγκώνα του στο τραπέζι και το μέτωπο στην παλάμη του, προσπαθώντας να κάνει ταυτόχρονα τρία πράγματα: 1) να εντοπίσει ποιοι ήταν οι επώνυμοι ανάμεσα στο κοινό· 2) να καταλάβει ποια ήταν η θεά που καθόταν δίπλα του· 3) να σκεφτεί τι θα έλεγε. Την πρώτη επιχείρηση την έφερε γρήγορα σε πέρας. Στη δεύ-

29

Ο πρώτος κανόνας κάθε πραγματικού συγγραφέα είναι: ποτέ των ποτών, ακόμα και με το ένα πόδι στον τάφο, ακόμα κι αν σε έχουν υποβάλει σε βασανιστήρια, δεν πρέπει να απαντάς στις προσβολές. Όλοι περιμένουν να πέσεις στην παγίδα της απάντησης. Όχι. Πρέπει να είσαι άπιαστος σαν ευγενές αέριο και απόμακρος σαν τον Άλφα Κενταύρου. Αυτό που ήθελε όμως ήταν να περιμένει τον γέρο κάτω από το σπίτι του, να του αρπάξει εκείνο το γαμημένο μπαστούνι του και να αρχίσει να χτυπάει την κεφάλα του σαν αφρικάνικο ταμπούρλο. Πόσο θα το χαιρόταν! Άσε που θα αναθέρμαινε τη φήμη του ως καταραμένου συγγραφέα, του συγγραφέα που στις λογοτεχνικές προσβολές απαντάει με τα χέρια, όπως οι αληθινοί άντρες, κι όχι όπως κάτι διανοούμενοι του κώλου με τις πικρόχολες απαντησούλες τους στη δεύτερη σελίδα των πολιτιστικών θεμάτων. Μόνο που ο τύπος ήταν εβδομήντα χρονών και ετοιμαζόταν να τα τινάξει στη μέση της λεωφόρου Σομάλια.

30

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 30

τερη σειρά καθόταν ο εκδοτικός οίκος Μαρτινέλι σε πλήρη απαρτία: ο Φεντερίκο Τζάνι, διευθύνων σύμβουλος, ο Ακίλε Πενακίνι, γενικός διευθυντής, ο Τζάκομο Μόντικα, διευθυντής πωλήσεων, και μια στρατιά υπεύθυνων έκδοσης, ανάμεσα στους οποίους και ο Λεό Μαλαγκό. Ύστερα, όλο το γυναικομάνι του γραφείου Τύπου. Αφού μέχρι και ο Τζάνι είχε ξεκουνηθεί από τη Γένοβα, σημαίνει ότι υπολόγιζαν στο βιβλίο του Ινδού. Ποιος ξέρει, μπορεί και να ελπίζανε ότι θα πουλήσουν μερικά αντίτυπα. Στην πρώτη σειρά αναγνώρισε τον αντιδήμαρχο, υπεύθυνο για τα πολιτιστικά, έναν τηλεοπτικό σκηνοθέτη, κάνα δυο ηθοποιούς, μερικούς δημοσιογράφους, και κάποια άλλα πρόσωπα που είχε ξαναδεί χιλιάδες φορές αλλά δεν ήξερε πού και πότε. Στο τραπέζι υπήρχαν καρτελάκια με τα ονόματα των συμμετεχόντων. Η θεά ονομαζόταν Άλις Τάιλερ. Μουρμούριζε στο αυτί του Σαρβάρ Σόνεϊ τη μετάφραση της ομιλίας του Τρεμάλι. Ο γέρος, με μάτια κλειστά, συγκατάνευε με το κεφάλι με τη χρονική ακρίβεια ενός εκκρεμούς. Ο Φαμπρίτσιο άνοιξε το μυθιστόρημα του Ινδού και ανακάλυψε ότι η μετάφραση ήταν της Άλις Τάιλερ. Επομένως δεν ήταν μονάχα η διερμηνέας της βραδιάς. Άρχισε στα σοβαρά να σκέφτεται πως είχε βρει τη γυναίκα της ζωής του. Όμορφη σαν τη Ναόμι Κάμπελ και έξυπνη σαν την αστροφυσικό Μαργκερίτα Χακ. Εδώ και καιρό ο Φαμπρίτσιο Τσίμπα είχε αρχίσει να σκέφτεται το ενδεχόμενο να δημιουργήσει μόνιμο δεσμό με κάποια γυναίκα. Κάτι τέτοιο, ίσως, μπορούσε να τον βοηθήσει να συγκεντρωθεί στο νέο του μυθιστόρημα, το οποίο είχε κολλήσει στο δεύτερο κεφάλαιο εδώ και τρία χρόνια. Άλις Τάιλερ Άλις Τάιλερ; Πού είχε ακούσει αυτό το όνομα; Λίγο ακόμα και θα έπεφτε από την καρέκλα του. Ήταν η ίδια Άλις Τάιλερ που είχε μεταφράσει τους Ρόντι Έλτον, Ίρβιν Πάρκερ, Τζον Κουίν και όλη εκείνη τη στρατιά των Σκοτσέζων συγγραφέων.

Θα τους έχει γνωρίσει όλους! Θα έχει βγει σε δείπνο με τον Πάρκερ, κι αυτός μετά θα την πήδηξε σε κάποιο λονδρέζικο σπίτι υπό κατάληψη, ανάμεσα σε αποτσίγαρα σβησμένα πάνω στη μοκέτα, χρησιμοποιημένες σύριγγες και άδεια κουτάκια μπίρας. Μια τρομερή αμφιβολία. Να έχει άραγε διαβάσει τα βιβλία μου; Έπρεπε να το μάθει τώρα, αμέσως. Ήταν σχεδόν μια φυσική ανάγκη. Αν δεν έχει διαβάσει τα βιβλία μου και δεν με έχει δει στην τηλεόραση, θα μπορούσε να σκεφτεί πως είμαι ένας οποιοσδήποτε, να με μπερδέψει με έναν από εκείνους τους μέτριους συγγραφείς που ζουν από τις παρουσιάσεις και τις πολιτιστικές εκδηλώσεις. Όλα αυτά ήταν ανυπόφορα για το εγώ του. Οποιαδήποτε ισότιμη σχέση, όπου αυτός δεν ήταν ο σταρ, του προκαλούσε δυσάρεστες παράπλευρες συνέπειες: ξηροστομία, ζαλάδες, εμετό και διάρροια. Για να την φλερτάρει, έπρεπε να βασιστεί μονάχα στη γοητεία του, στη δηκτική ειρωνεία του, στην απρόβλεπτη ευφυΐα του και όχι στα βιβλία του. Κι ευτυχώς που το μυαλό του δεν πήγε στο ενδεχόμενο η Άλις Τάιλερ να τα έχει διαβάσει όλα και να τα βρήκε απαράδεκτα. Κι έφτασε στο τελευταίο σημείο, το πιο ακανθώδες: τι θα έλεγε μετά τις φλυαρίες του γέρου βλάκα; Τις περασμένες εβδομάδες, μια δυο φορές, ο Τσίμπα είχε δοκιμάσει να διαβάσει το ινδικό τούβλο αλλά, μετά από καμιά δεκαριά σελίδες, άνοιξε την τηλεόραση και παρακολούθησε το πρωτάθλημα στίβου. Είχε όλη την καλή διάθεση μόνο που το βιβλίο ήταν τρομερά ανιαρό, σκέτη βαρεμάρα. Είχε φωνάξει έναν φίλο του... έναν φαν του, έναν συγγραφέα από το Καταντζάρο, ένα από εκείνα τα σαχλά και δουλοπρεπή πλάσματα που τον περιτριγύριζαν, προσπαθώντας, σαν κατσαρίδα, να τραφεί με τα ψίχουλα της φιλίας του. Ο συγκεκριμένος, όμως, σε αντίθεση με άλλους, διέθετε αναλυτική ικανότητα, μια σπιρτόζικη δημιουργική ικανότητα. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να τον βοηθούσε να εκδώσει κάποιο βιβλίο στον οίκο Μαρτινέλι. Για την ώρα, όμως, στον φίλο από το Καταντζάρο ανέθετε κάποιες δευτε-

31

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 31

32

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 32

ρεύουσες υποχρεώσεις, όπως να του γράψει ένα άρθρο για κάποιο γυναικείο περιοδικό, να μεταφράζει κείμενα από τα αγγλικά, να κάνει έρευνες στις βιβλιοθήκες και, όπως στην προκειμένη περίπτωση, να διαβάσει το τεράστιο βιβλίο και να του γράψει μια ωραία περιληψούλα την οποία, μέσα σε δεκαπέντε λεπτά, εκείνος θα αποστήθιζε. Ο Τσίμπα, προσπαθώντας να μην τραβήξει την προσοχή του κόσμου, έβγαλε από το σακάκι του τις τρεις σελίδες που είχε γράψει ο φίλος του. Ο Φαμπρίτσιο δεν διάβαζε ποτέ μπροστά στο κοινό. Αυτοσχεδίαζε αντλώντας επιτόπου την έμπνευσή του. Ήταν διάσημος γι’ αυτό το ταλέντο του, για τη μαγική αίσθηση αυθορμητισμού που χάριζε στους ακροατές του. Το μυαλό του ήταν ένα καμίνι ανοιχτό είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Δεν διέθετε φίλτρο ούτε αποθηκευτικό χώρο, όταν όμως ξεκινούσε τους μονολόγους του, γοήτευε τους πάντες: από τον ψαρά της Ματζάρα ντελ Βάλο στη Σικελία μέχρι τον δάσκαλο του σκι στην Κορτίνα ντ’ Αμπέτσο, στις Άλπεις. Εκείνο το βράδυ, όμως, τον περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Διάβασε τις τρεις πρώτες γραμμές της περίληψης και χλόμιασε. Το κείμενο μιλούσε για μια οικογενειακή σάγκα μουσικών. Όλοι τους ήταν αναγκασμένοι, λόγω ενός αινιγματικού πεπρωμένου, να παίζουν το σιτάρ επί γενεές γενεών. Πήρε στα χέρια του το βιβλίο του Ινδού. Ο τίτλος ήταν Η συνωμοσία των παρθένων. Και τότε γιατί στην περίληψη έγραφε Μια ζωή στον κόσμο; Μια τρομερή υποψία του γεννήθηκε. Ο φίλος από το Καταντζάρο είχε κάνει λάθος! Ο μαλάκας είχε μπερδέψει τα βιβλία. Απελπισμένος, καταβρόχθισε το κείμενο του οπισθόφυλλου. Δεν υπήρχε καμία αναφορά σε μουσικούς του σιτάρ παρά μόνο σε μια οικογένεια γυναικών στις νήσους Ανταμάν. Την ίδια στιγμή ο Τρεμάλι ολοκλήρωσε τον μονόλογό του.

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 33

[ 5 ] ιδέα

ότι το Σπαθί του Ρολάνδου, αξίας τριακοσίων πενήντα ευρώ, θα κατέληγε στο τζάκι του πεθερού του, τον έκανε έξαλλο. Ο Σαβέριο Μονέτα είχε αγοράσει αυτό το τεράστιο σπαθί με σκοπό να σφάξει τον φύλακα του νεκροταφείου του Οριόλο ή, εν πάση περιπτώσει, να το χρησιμοποιήσει ως όπλο στις τελετές αίματος της ομάδας. Τα αυτοκίνητα προχωρούσαν σαν τον κάβουρα. Μια σειρά από φοίνικες, καμένοι από την παγωνιά του χειμώνα, ήταν σκεπασμένοι με χρωματιστές φωτεινές επιγραφές που έλαμπαν πάνω στα καπό των Mercedes και των Jaguar, παρκαρισμένα στα πάρκινγκ των αντιπροσωπειών αυτοκινήτων. Θα πρέπει πράγματι να έγινε κάποιο δυστύχημα. Ο Σαβέριο άνοιξε το ραδιόφωνο κι άρχισε να ψάχνει τον σταθμό που ενημέρωνε για την κίνηση στους δρόμους. Ένα μέρος του εγκεφάλου του δούλευε αδιάκοπα προσπαθώντας να βρει ένα άλλο σχέδιο για τον Φονιά και τους άλλους. Κι αν, για παράδειγμα, σκοτώναμε τον πατέρα Τονίνο, τον ιερέα της Καπράνικα; Το κινητό άρχισε να χτυπάει ξανά. Όχι πάλι... Σερένα... Σε παρακαλώ. Στην οθόνη όμως έγραφε: ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΚΛΗΣΗ. Πρέπει να ήταν εκείνος ο κωλόγερος που κρυβόταν για να του την φέρει. Ο Ετζίστο Μαστροντομένικο, ο πατέρας της Σερένα, ήταν εβδομήντα εφτά χρονών κι όμως χειριζόταν τα κινητά και τα κομπιούτερ σαν δεκαεξάχρονος. Στο γραφείο του, στον τελευταίο όροφο του Επιπλοποιείου Τιρολέζων Ξυλουργών, είχε στήσει ένα σύστημα με υπολογιστές συνδεδεμένους με κάμερες που θα ζήλευε ακόμα κι ένα καζίνο του Λας Βέγκας. Παρακολουθούσε στην οθόνη του τις αποδόσεις των δεκαπέντε πωλητών του όλη τη μέρα, λες και έβλεπε ριάλιτι. Και ο Σαβέριο, που ήταν επικεφαλής του τμήματος Τιρολέζικα Έπιπλα,

2 – Ας αρχίσει η γιορτή

33

Η

34

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 34

είχε τέσσερις κάμερες στραμμένες επάνω του να τον παρακολουθούν. Όχι, απόψε δεν έχω καμιά διάθεση να τον ακούσω. Δυνάμωσε την ένταση του ραδιοφώνου προσπαθώντας να καλύψει τον ήχο του τηλεφώνου. Ο Μάντος μισούσε τον πεθερό του με τόση μανία, που είχε πάθει σπαστική κολίτιδα. Ο γερο-Μαστροντομένικο δεν έχανε ευκαιρία να τον ταπεινώνει, να τον κάνει να νιώθει εντελώς ανίκανος, ένα παράσιτο που συνέχιζε να δουλεύει στο εργοστάσιο, μόνο και μόνο επειδή είχε παντρευτεί την κόρη του. Είχε τη συνήθεια να τον προσβάλει όχι μονάχα μπροστά στους συναδέλφους του αλλά και μπροστά στους πελάτες. Μια φορά, κατά τη διάρκεια των ανοιξιάτικων προσφορών, τον αποκάλεσε ηλίθιο ουρλιάζοντας στο ανοιχτό μεγάφωνο. Το μόνο που τον παρηγορούσε ήταν ότι ο γέρος, αργά ή γρήγορα, θα τα τίναζε. Και τότε όλα θα άλλαζαν. Η Σερένα ήταν μοναχοκόρη κι εκείνος θα γινόταν διευθυντής του εργοστασίου. Παρότι, εδώ και λίγο καιρό, του είχε μπει η ιδέα ότι ο γέρος μπορεί και να μην πέθαινε. Είχε πάθει τα πάντα. Του είχαν αφαιρέσει τη σπλήνα. Του είχαν βγάλει μια σμηγματογόνο κύστη από το ένα αυτί και είχε κινδυνέψει να μείνει κουφός. Είχε ένα μάτι κατεστραμμένο από καταρράκτη. Σε ηλικία εβδομήντα τεσσάρων χρονών είχε πέσει με τη Mercedes του, τρέχοντας με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα, πάνω σε ένα φορτηγό σταματημένο σε ένα βενζινάδικο. Είχε μείνει σε κώμα για τρεις εβδομάδες και είχε ξυπνήσει πιο νευρικός από πριν. Ύστερα είχαν εντοπίσει έναν όγκο στο έντερο, επειδή όμως ήταν ηλικιωμένος, ο καρκίνος δεν μπορούσε να επεκταθεί. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στα βαφτίσια των δίδυμων είχε γλιστρήσει στις σκάλες της εκκλησίας και είχε σπάσει τη λεκάνη του. Τώρα ζούσε πάνω σε μια αναπηρική καρέκλα και o Σαβέριο είχε αναλάβει να τον πηγαίνει το πρωί στη δουλειά και να τον γυρίζει στο σπίτι το βράδυ.

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 35

Το κινητό εξακολουθούσε να χτυπάει και να πάλλεται στην εσοχή δίπλα στον λεβιέ ταχυτήτων. «Άντε γαμήσου!» γρύλισε, αλλά η καταραμένη αίσθηση ενοχής που ήταν εγγεγραμμένη στα χρωμοσώματά του, τον ανάγκασε να απαντήσει. «Πατέρα;» «Μάντος». Δεν ήταν η φωνή του γέρου. Άλλωστε εκείνος αποκλείεται να ήξερε τη σατανιστική του ταυτότητα. «Ποιος είναι;» «Κουρτς Μινέτι». Στο άκουσμα του ονόματος του αρχιερέα των Παιδιών της Αποκάλυψης, ο Σαβέριο Μονέτα έκλεισε τα μάτια και τα ξανάνοιξε, με το αριστερό χέρι έσφιξε το τιμόνι και με το δεξί το κινητό, αλλά το τηλέφωνο του γλίστρησε σαν βρεγμένο σαπούνι και κατέληξε ανάμεσα στα πόδια του. Για να το ξαναπιάσει έβγαλε το πόδι του από τον συμπλέκτη και η μηχανή άρχισε να κλοτσάει ώσπου έσβησε. Πίσω τα κλάξον ωρύονταν και ο Σαβέριο ούρλιαζε στον Κουρτς: «Ένα λεπτό... Οδηγώ. Ένα λεπτό να σταματήσω». Ένας μοτοσικλετιστής, πάνω σε μια τεράστια τρίτροχη μηχανή, του χτύπησε το παράθυρο. «Καλά, είσαι και πολύ μαλάκας». Επιτέλους ο Σαβέριο μάζεψε το κινητό, έβαλε πάλι εμπρός και κατάφερε να πάει στην άκρη. Τι να τον ήθελε άραγε ο Κουρτς Μινέτι;

[ 6 ]

35

Μ

όλις ο Τρεμάλι ολοκλήρωσε την ομιλία του, το κοινό άρχισε να ανακάθεται στις καρέκλες όπου είχε κουρνιάσει, να τεντώνει τα μουδιασμένα του πόδια, να δίνει ο ένας φιλικά χτυπηματάκια αλληλεγγύης στην πλάτη του άλλου, επειδή κατάφεραν να

36

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 36

περάσουν μια τόσο απαιτητική δοκιμασία. Για μια στιγμή ο Φαμπρίτσιο Τσίμπα είχε την ελπίδα ότι η βραδιά θα τελείωνε εκεί, ότι ο καθηγητής είχε εξαντλήσει όλο τον διαθέσιμο χρόνο. Ο Τρεμάλι κοίταξε τον Σόνεϊ σίγουρος ότι ο Ινδός θα είχε κάτι να σχολιάσει, εκείνος όμως χαμογέλασε και, για μια φορά ακόμα, χαμήλωσε το κεφάλι εν είδει χαιρετισμού. Τότε, η καυτή πατάτα πέρασε στα χέρια του Φαμπρίτσιο. «Νομίζω ότι ήρθε η σειρά σας». «Ευχαριστώ». Ο νέος συγγραφέας μάλαξε τον λαιμό του. «Δεν θα πω πολλά». Ύστερα απευθύνθηκε στο κοινό. «Σας βλέπω ελαφρώς ταλαιπωρημένους. Και ξέρω ότι στην άλλη αίθουσα υπάρχει ένας καταπληκτικός μπουφές». Καταράστηκε τον εαυτό του την ίδια στιγμή που ξεστόμιζε τις λέξεις αυτές. Είχε προσβάλει δημοσίως τον Τρεμάλι, όμως στα μάτια του κοινού διέκρινε μια σπίθα συναίνεσης που επιβεβαίωνε τα λόγια του. Προσπάθησε να βρει μια ατάκα, μια οποιαδήποτε μαλακία για να ξεκινήσει. «Χμμ...», ξερόβηξε. Χτύπησε με το δάχτυλο το μικρόφωνο. Έβαλε σε ένα ποτήρι νερό και έβρεξε τα χείλη του. Τίποτα. Το μυαλό του ήταν μια μαύρη οθόνη. Μια άδεια κοσμηματοθήκη. Ένα ψυχρό σύμπαν χωρίς αστέρια. Ένα βαζάκι χαβιάρι χωρίς χαβιάρι. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν έρθει από κάθε γωνιά της πόλης, αδιαφορώντας για την κίνηση, χωρίς να βρίσκουν πάρκινγκ, παίρνοντας άδεια από τη δουλειά τους, επειδή θα ήταν εκείνος εκεί. Κι εκείνος δεν είχε να πει τίποτα. Κοίταξε το κοινό του. Το κοινό που κρεμόταν από τα χείλη του. Το κοινό που αναρωτιόταν τι διάολο περίμενε για να αρχίσει. Ο πόλεμος για τη φωτιά. Μια φευγαλέα εικόνα από μια παλιά γαλλική ταινία, που ένας Θεός ξέρει πότε την είχε δει, εισέβαλε ως θείο πνεύμα στο μυαλό του και ερέθισε τον φλοιό του εγκεφάλου του, ο οποίος απελευθέρωσε σμήνη νευροδιαβιβαστών που έπεσαν πάνω σε υποδοχείς έτοιμους να τους δεχτούν, διεγείροντας άλλα κύτταρα του κεντρικού νευρικού συστήματος.

«Να με συγχωρείτε. Είχα βυθιστεί σε μια γοητευτική εικόνα». Έριξε τα μαλλιά του πίσω, ρύθμισε καλύτερα το ύψος του μικρόφωνου. «Είναι χαραυγή. Μια χαραυγή βρόμικη, πριν από οκτακόσιες χιλιάδες χρόνια. Κάνει κρύο αλλά δεν φυσάει. Ένα κάνιον. Βλάστηση χαμηλή. Πέτρες. Άμμος. Τρία μικρά τριχωτά πλάσματα, ενάμισι μέτρο ύψος, σκεπασμένα με δέρματα γαζέλας βρίσκονται στο κέντρο του ποταμού. Το ρεύμα είναι ορμητικό, δεν είναι ένα οποιοδήποτε ποταμάκι αλλά ένα κανονικό ποτάμι. Ένας από κείνους τους υδάτινους δρόμους, πάνω στους οποίους, πολλά χρόνια αργότερα, θα περνάνε αμερικάνικες οικογένειες ντυμένες με μπουφάν πάνω σε πολύχρωμα φουσκωτά». Ο Φαμπρίτσιο έκανε μια παύση. «Το νερό είναι γκρίζο, χαμηλό και παγωμένο. Τους φτάνει ως τα γόνατα αλλά το ρεύμα είναι τρομερά δυνατό. Κι αυτοί πρέπει να διασχίσουν το ποτάμι κάνοντας κάθε φορά από ένα βήμα. Ένας από τους τρεις, ο πιο μεγαλόσωμος, που με εκείνες τις λασπωμένες κοτσίδες μοιάζει λιγάκι με Τζαμαϊκανός με μαλλιά ράστα, κρατάει στα χέρια του κάτι σαν καλάθι, μια κατασκευή από κλαδιά. Στο κέντρο του καλαθιού τρεμοπαίζει μια μικρή φλόγα, μια μικροσκοπική φλόγα, μια φλογίτσα στο έλεος των ανέμων, μια φλογίτσα που κινδυνεύει να σβήσει, που πρέπει να τροφοδοτείται συνεχώς με ξύλα και αποξηραμένους κάκτους που οι άλλοι δύο κρατάνε στα χέρια τους. Τη νύχτα φυλάνε σκοπιά για να την κρατήσουν αναμμένη, στριμωγμένοι σε μια υγρή σπηλιά. Κοιμούνται με το ένα μάτι ανοιχτό, προσέχοντας να μη σβήσει η φωτιά. Για να βρούνε ξύλα πρέπει να αντιμετωπίσουν τα ζώα. Τεράστια, απειλητικά. Τίγρεις με κοφτερά δόντια, τριχωτά μαμούθ, τερατώδεις δασύποδες με μυτερές ουρές. Οι μικρόσωμοι πρόγονοί μας δεν βρίσκονται στην κορυφή της διατροφικής αλυσίδας. Δεν την κοιτάζουν από ψηλά. Βρίσκονται σε μια καλή θέση του χιτ-παρέιντ αλλά πάνω από αυτούς υπάρχουν μερικά όντα, με έναν κάθε άλλο παρά συμπαθητικό χαρακτήρα. Έχουν δόντια μυτερά σαν ξυράφια, διαθέ-

37

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 37

38

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 38

τουν δηλητήρια ικανά να καταπιούν έναν ρινόκερο σε τριάντα δευτερόλεπτα. Είναι ένας κόσμος από αγκάθια, κεντριά, ακίδες, ένας κόσμος από φυτά χρωματιστά και τοξικά, από μικροσκοπικά ερπετά που εκτοξεύουν υγρά σαν το Jif για το μπάνιο...» Ο Τσίμπα πέρασε τη γλώσσα του στα δόντια κι έριξε μια εκστατική ματιά στις ζωγραφισμένες αψίδες της αίθουσας. Το κοινό δεν βρισκόταν πλέον εκεί, βρισκόταν στην προϊστορία. Και περίμενε τη συνέχεια. Ο Φαμπρίτσιο αναρωτιόταν γιατί τους είχε πάει στην προϊστορία και πού σκόπευε να καταλήξει. Δεν είχε όμως σημασία, έπρεπε να συνεχίσει. «Οι τρεις βρίσκονται λοιπόν στο κέντρο του ποταμού. Ο πιο μεγαλόσωμος, αυτός που κουβαλά τη φλόγα, προχωρά μπροστά. Με άκαμπτα σαν από μάρμαρο χέρια κρατάει την αδύναμη φωτιά. Νιώθει τους μυς του να ουρλιάζουν από τον πόνο αλλά προχωρά κρατώντας την ανάσα του. Ένα πράγμα δεν πρέπει να κάνει, να σκοντάψει. Αν πέσει, δεν θα έχουν πλέον τη ζεστασιά που θα τους επιτρέψει να μην πεθάνουν από το κρύο εκείνες τις ατέλειωτες νύχτες, να ψήσουν τα σκληρόπετσα κρέατα των φακόχοιρων, να κρατήσουν μακριά τα αγρίμια από την κατασκήνωση». Λοξοκοίταξε τον Ινδό. Παρακολουθούσε; Έτσι φαινόταν. Η Άλις του μετέφραζε κι εκείνος χαμογελούσε, κρατώντας το κεφάλι κάπως ψηλά, όπως κάνουν μερικές φορές οι τυφλοί. «Ποιο είναι το πρόβλημα; θα αναρωτιέστε. Πόσο δύσκολο είναι ν’ ανάψει κανείς φωτιά; Θυμάστε το βιβλίο ιστορίας του Γυμνασίου; Εκείνες τις εικονογραφήσεις που απεικονίζουν τον πρωτόγονο άνθρωπο, με γένια και περίζωμα, να τρίβει δύο πέτρες τη μία πάνω στην άλλη, δίπλα σε μια ωραία φωτιά που έχει ανάψει κάποιος επιμελής πρόσκοπος; Πού διάολο υπάρχουν αυτές οι καταραμένες τσακμακόπετρες; Έχετε βρει ποτέ σας έστω και μία στις εξορμήσεις σας στα βουνά; Εγώ όχι. Θέλετε να καπνίσετε ένα τσιγάρο στη διάρκεια μιας πεζοπορίας, σας έχει κοπεί η ανάσα

αλλά εσείς χρειάζεστε επειγόντως ένα μαλμποράκι, μόνο που δεν έχετε αναπτήρα και τότε τι κάνετε; Εύκολο! Σκύβετε και παίρνετε δύο πέτρες και τακ, μια σπίθα. Όχι, αγαπητοί μου φίλοι! Δεν πάει έτσι. Και οι πρόγονοί μας, για κακή τους τύχη, ζούνε μόνο χίλια χρόνια πριν από αυτή τη μεγαλοφυΐα, αυτή την ανώνυμη μεγαλοφυΐα για την οποία κανένας δεν σκέφτηκε να στήσει ένα μνημείο, μια μεγαλοφυΐα στο επίπεδο ενός Λεονάρντο ντα Βίντσι και ενός Αϊνστάιν, που θα ανακαλύψει ότι ορισμένες πέτρες, πλούσιες σε θειάφι, όταν τρίβονται μεταξύ τους παράγουν σπίθες. Αυτοί οι τρεις, για να έχουν φωτιά, πρέπει να περιμένουν να πέσει ένας κεραυνός από τον ουρανό και να κάψει ένα δάσος. Ένα γεγονός που συμβαίνει μια στις τόσες, μα όχι και τόσο συχνά. “Συγγνώμη, θα ήθελα να ψήσω αυτόν τον βροντόσαυρο, δεν έχω φωτιά, πήγαινε, καλέ μου, να βρεις καμιά πυρκαγιά”, λέει η μαμά της οικογένειας των ανθρωποειδών, και ο γιος φεύγει. Θα τον ξαναδεί μετά από τρία χρόνια». Γέλια από το κοινό. Ακούγονται μάλιστα δυο τρία σύντομα χειροκροτήματα. «Τώρα καταλαβαίνετε γιατί αυτοί οι τρεις πρέπει να κρατήσουν αναμμένη τη φωτιά. Την περίφημη ιερή φωτιά...» Ο Τσίμπα πήρε μια ανάσα και χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο στο κοινό. «Δεν ξέρω γιατί σας διηγούμαι αυτή την ιστορία...» Γέλια. «Ή, μάλλον, ξέρω... Και νομίζω πως έχετε καταλάβει κι εσείς. Ο Σαρβάρ Σόνεϊ, αυτός ο εξαιρετικός συγγραφέας, είναι ένα από εκείνα τα πλάσματα που ανέλαβαν τη δύσκολη, την τρομερή ευθύνη να κρατήσουν αναμμένη τη φωτιά και να μας την παραδώσουν όταν ο ουρανός θα σκοτεινιάσει και το ψύχος θα τρυπάει την ψυχή μας. Ο πολιτισμός δεν είναι μια φωτιά που μπορεί κανείς να σβήσει και να ξανανάψει με ένα σπίρτο. Πρέπει να φυλάγεται, να διατηρείται θαλερός, να τροφοδοτείται. Και όλοι οι συγγραφείς, και ανάμεσά τους βάζω και τον εαυτό μου, έχουν το καθήκον να μην ξεχνάνε ποτέ αυτή τη φωτιά». Ο Τσίμπα σηκώθηκε από την καρέκλα του. «Θα ήθελα να σηκωθείτε όλοι. Σας το ζητώ σαν χάρη. Όρθιοι,

39

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 39

AMANITTI_FESTA sel_Final_Layout 1 04/05/2016 7:40 ΜΜ Page 40

για μια στιγμή. Εδώ, ανάμεσά μας, υπάρχει ένας συγγραφέας που αξίζει να τιμηθεί γι’ αυτό που κάνει». Όλοι σηκώθηκαν μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από καρέκλες που κροτάλιζαν για να χειροκροτήσουν δυνατά τον γέρο Ινδό, ο οποίος άρχισε να κουνάει το κεφάλι του μάλλον αμήχανα. «Μπράβο! Μπράβο! Ευχαριστούμε που υπάρχεις!» φώναζε κάποιος που κατά πάσα πιθανότητα άκουγε το όνομα του Σόνεϊ για πρώτη φορά και που σίγουρα δεν θα αγόραζε το βιβλίο του. Ακόμα και ο Τρεμάλι αναγκάστηκε, με βαριά καρδιά, να σηκωθεί και να χειροκροτήσει αυτή την κακή παράσταση. Μια κοπέλα από τη δεύτερη σειρά έβγαλε από την τσέπη της έναν αναπτήρα. Την μιμήθηκαν αμέσως όλοι. Μικρές φλόγες άναψαν παντού. Κάποιος έσβησε τους πολυελαίους και η μεγάλη αίθουσα φωτίστηκε πένθιμα από εκατό μικρές φωτιές. Θύμιζε συναυλία του Κλάουντιο Μπαλιόνι. «Γιατί όχι». Ο Τσίμπα έβγαλε με τη σειρά του τον αναπτήρα του. Είδε τον διευθύνοντα σύμβουλο, τον γενικό διευθυντή και όλη την ομάδα του οίκου Μαρτινέλι να τον μιμούνται. Ο συγγραφέας ήταν ικανοποιημένος.

[ 7 ]

40

Μ

« άντος , θέλω να σου κάνω μια πρόταση. Σε περιμένω αύριο στην Παβία για γεύμα εργασίας. Σου έχω κλείσει αεροπλάνο για το Μιλάνο». Ο Σαβέριο Μονέτα είχε παρκάρει στην άκρη του επαρχιακού δρόμου για την Καπράνικα και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο περίφημος Κουρτς Μινέτι, ο αρχιερέας των Παιδιών της Αποκάλυψης, ο άνθρωπος που είχε αποκεφαλίσει μια καλόγρια με ένα διπλό τσεκούρι, μιλούσε τώρα μαζί του. Άγγιξε το μέτωπό του που έκαιγε. «Αύριο;» «Ναι. Θα κανονίσω να σε παραλάβει από το αεροδρόμιο