Μεγκ Γουόλιτζερ «Μια ξεχωριστή παρέα» by Kastaniotis Editions

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 5

ΜΕΓΚ ΓΟΥΟΛΙΤΖΕΡ

ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΠΑΡΕΑ c

Μυθιστόρημα ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

ΜΑΡΙΑ ΦΑΚΙΝΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 6

H παρούσα έκδοση πραγματοποιήθηκε με την οικονομική ενίσχυση του Ινστιτούτου Γκαίτε, που χρηματοδοτείται από το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών Υποθέσεων. ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: Meg Wolitzer, The Interestings © ©

Έτος 1ης έκδοσης: 2017 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. ΓΡΑΦΕΙΑ: Θεμιστοκλέους 104, 106 81 Αθήνα ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ: Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα % 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com ISBN 978-960-03-6156-8

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 7

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

Στιγμές παράξενης αίσθησης [ 13 ] ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Φίγκλαντ [ 287 ] ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

Το δράμα του προικισμένου παιδιού [ 565 ]

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 8

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 9

Για τους γονείς μου, που μ’ έστειλαν εκεί Και για τη Μάρθα Πάρκερ, που γνώρισα εκεί

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 10

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 11

Ενώ ταξίδευα με ένα τρένο για τα δυτικά Έπεσα να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ Είδα ένα όνειρο που μου ’φερε θλίψη Με μένα και τους πρώτους λίγους φίλους που είχα Μ ΠΟΜΠ Ν ΤΙΛΑΝ , «Bob Dylan’s Dream»

... το να έχεις μόνο ένα μικρό ταλέντο... ήταν φρικτό, μια μάστιγα... το να είσαι μόνο λίγο ξεχωριστός σήμαινε ότι προσδοκούσες πάρα πολλά, συνήθως. Μ ΕΡΙ Ρ ΟΜΠΙΣΟΝ , «Yours»

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 12

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 13

πρΩτο μεροσ

Στιγμές παράξενης αίσθησης

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 14

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 15

ΕΝΑ

να ζεστό βράδυ στις αρχές Ιουλίου εκείνης της χρονιάς που

έχει χαθεί ανεπιστρεπτί, συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά οι Ξεχωριστοί. Ήταν μόλις δεκαπέντε, δεκαέξι, και άρχισαν να αποκαλούν τους εαυτούς τους με αυτό το όνομα με συγκρατημένη ειρωνεία. Η Τζούλι Τζέικομπσον, μια ξένη και μάλιστα ένα φρικιό, την οποία είχαν προσκαλέσει για απροσδιόριστους λόγους, καθόταν τώρα σε μια γωνία του βρόμικου πατώματος και προσπαθούσε να βολευτεί έτσι ώστε η παρουσία της να είναι διακριτική αλλά όχι αξιολύπητη, ισορροπία δύσκολη. Μες στην ινδιάνικη σκηνή, ευρηματικά σχεδιασμένη αν και φτηνής κατασκευής, επικρατούσε άπνοια κάτι τέτοιες βραδιές, όπου δεν περνούσε το παραμικρό αεράκι μέσα από τις σήτες. H Τζούλι Τζέικομπσον ήθελε διακαώς να τεντώσει το πόδι της ή να κουνήσει πέρα δώθε το σαγόνι της, που καμιά φορά προκαλούσε μες στο κρανίο της μια ευχάριστη αλληλουχία ανεπαίσθητων ήχων σαν κρουστού. Αν όμως τώρα κάποιος έστρεφε με οποιονδήποτε τρόπο την προσοχή πάνω της, ίσως να άρχιζε να αναρωτιέται γιατί αυτή ήταν εκεί· και όντως, το ήξερε, δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να βρίσκεται εκεί. Ήταν σαν από θαύμα που η Ας Γουλφ της είχε κάνει νόημα νωρίτερα το ίδιο βράδυ, όταν έστεκαν στη σειρά στους νιπτήρες, και την είχε ρωτήσει αν ήθελε να έρθει αργότερα να βρει αυτήν και κάποιους από τους άλλους. Κάποιους από τους άλλους. Ακόμα και η διατύπωση ήταν συναρπαστική.

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 16

Η Τζούλι την είχε κοιτάξει με το πρόσωπό της ανέκφραστο να στάζει και έπειτα είχε σκουπιστεί γρήγορα με μια λεπτή πετσέτα από το σπίτι. Τζέικομπσον, είχε γράψει η μητέρα της με διστακτικό χέρι και κόκκινο ανεξίτηλο μαρκαδόρο κατά μήκος της ζαρωμένης ούγιας, κάτι που τώρα έμοιαζε κάπως τραγικό. «Αμέ», είχε πει, αυθόρμητα. Κι αν είχε πει όχι; της άρεσε να αναρωτιέται στην πορεία με έναν κάπως παράξενα απολαυστικό, μπαρόκ τρόμο. Κι αν είχε απορρίψει την πρόσκληση που ανάλαφρα της είχε απευθύνει και είχε συνεχίσει τη ζωή της, προχωρώντας με βαριά βήματα και χωρίς καμία επίγνωση, σαν μεθυσμένη, μια τυφλή, μια ανόητη, κάποια που νομίζει ότι το μικρό πακέτο της ευτυχίας που κουβαλά είναι αρκετό; Ωστόσο, έχοντας πει «αμέ» στους νιπτήρες του μπάνιου των κοριτσιών, βρισκόταν τώρα εδώ, στριμωγμένη στη γωνία αυτού του ανοίκειου, ειρωνικού κόσμου. Η ειρωνεία τής ήταν κάτι καινούργιο και άφηνε μια αλλόκοτα ευχάριστη γεύση, σαν καλοκαιρινό δυσεύρετο μέχρι πρότινος φρούτο. Σύντομα, αυτή και οι υπόλοιποι θα κατέφευγαν στην ειρωνεία τις περισσότερες φορές, ανήμποροι να απαντήσουν σε μια αθώα ερώτηση δίχως να δώσουν στα λόγια τους χροιά δηκτική και κοφτή. Πολύ σύντομα, η δηκτικότητα θα γινόταν ηπιότερη, η ειρωνεία θα μπερδευόταν με τη σοβαρότητα, και τα χρόνια θα λιγόστευαν και θα πετούσαν μακριά. Και τότε θα έφτανε η στιγμή να ανακαλύψουν, προς μεγάλη τους στεναχώρια και έκπληξη, πως είχαν όλοι μεγαλώσει, είχαν εξελιχθεί σε αυτόν τον βαρύ και οριστικά ενήλικο χαρακτήρα τους, χωρίς να έχουν σχεδόν την παραμικρή ευκαιρία να τον επινοήσουν εκ νέου. Εκείνο το βράδυ, ωστόσο, πολύ πριν από τον αιφνιδιασμό και τη στενοχώρια και τη μονιμότητα, έτσι όπως κάθονταν στην Ινδιάνικη Σκηνή 3 των αγοριών, με τα ρούχα τους να μυρίζουν σαν ζαχαρωτό, φρεσκοπλυμένα από το σπίτι, η Ας Γουλφ είπε, «Κάθε καλοκαίρι καθόμαστε εδώ και δεν κάνουμε τίποτα. Θα έπρεπε κάπως να μας βρούμε ένα όνομα».

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 17

* Ποτό με γεύση φρούτων.

«Γιατί;» είπε ο Γκούντμαν, ο μεγαλύτερος αδερφός της. «Για να ξέρει ο κόσμος πόσο απίστευτα ξεχωριστοί είμαστε;» «Θα μπορούσαμε να λεγόμαστε οι Απίστευτα Ξεχωριστοί», είπε ο Ίθαν Φίγκμαν. «Πώς σας φαίνεται;» «Οι Ξεχωριστοί», είπε η Ας. «Αυτό μας κάνει». Και έτσι αποφασίστηκε. «Από σήμερα και στο εξής, επειδή είμαστε προφανώς οι πιο ξεχωριστοί άνθρωποι που έζησαν ποτέ, γαμώτο», είπε ο Ίθαν, «επειδή είμαστε απλώς τόσο και γαμώ τους ακαταμάχητους, και οι εγκέφαλοί μας έχουν πρηστεί από τις σκέψεις του πνεύματος, ας γίνουμε λοιπόν γνωστοί ως οι Ξεχωριστοί. Και όποιος μας γνωρίζει ας πέφτει νεκρός στον δρόμο μας από το πόσο και γαμώ τους ξεχωριστούς είμαστε». Σε μια γελοία εθιμοτυπική στιγμή σήκωσαν τα χάρτινα κύπελλα και τα τσιγαριλίκια. Η Τζούλι αποτόλμησε και ύψωσε το κύπελλό της με τη βότκα και το Τανγκ* –«Β&Τ», το είχαν πει–, γνέφοντας σοβαρή με το κεφάλι καθώς το έκανε. «Κλινκ», είπε η Κάθι Κίπλιντζερ. «Κλινκ», είπαν και όλοι οι άλλοι. Το όνομα ήταν ειρωνικό, και η αυτοσχέδια βάφτιση ήταν περιπαικτικά επιτηδευμένη, αλλά και πάλι, η Τζούλι Τζέικομπσον σκέφτηκε, ήταν ξεχωριστοί. Αυτοί οι έφηβοι γύρω της, όλοι τους από τη Νέα Υόρκη, ήταν σαν τη βασιλική οικογένεια και τους Γάλλους κινηματογραφικούς αστέρες, με μια δόση από κάτι παπικό. Όλοι σ’ αυτήν την κατασκήνωση είχαν, υποτίθεται, καλλιτεχνική φλέβα, όμως εδώ, απ’ ό,τι καταλάβαινε, βρισκόταν ο φλογερός μικρός πυρήνας της. Ποτέ της μέχρι τότε δεν είχε γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους· ήταν ξεχωριστοί σε σχέση όχι μόνο με τους κατοίκους του Άντερχιλ, του προαστίου της Νέας Υόρκης που είχε ζήσει από τότε που γεννήθηκε, αλλά και με ό,τι υπήρχε γενικά εκεί έξω, το οποίο εκείνη τη στιγμή φάνταζε άκυρο, ανούσιο, παντελώς απωθητικό.

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 18

Με λίγα λόγια, εκείνο το καλοκαίρι του 1974, όποτε εκείνη ή κάποιος από αυτούς σήκωνε το βλέμμα του από τα μονόπρακτά του, τα σελιλόιντ με τα κινούμενα σχέδια, τις χορογραφίες και τις ακουστικές κιθάρες στα οποία ήταν βαθιά και αποχαυνωτικά συγκεντρωμένοι, βρισκόταν να κοιτάζει μια φρικτή πόρτα, και έτσι έστρεφαν αμέσως αλλού το βλέμμα τους. Τα αγόρια στην κατασκήνωση είχαν αντίτυπα του βιβλίου Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου* στα ράφια πάνω από τα κρεβάτια τους, δίπλα σε αεροζόλ και μπουκαλάκια με υπεροξείδιο του βενζολίου που χρησίμευαν στην εξάλειψη της έντονης, ευερέθιστης ακμής. Το βιβλίο είχε κυκλοφορήσει λίγο πριν αρχίσει η κατασκήνωση, και τα βράδια όταν οι κουβέντες μες στη σκηνή καταλάγιαζαν ή απέμεναν να ακούνε τα τριζόνια που επιδίδονταν σε έναν ρυθμικό αυνανισμό, το διάβαζαν με τον φακό. Είναι απίστευτοι αυτοί οι καριόληδες, σκέφτονταν. Αυτός ήταν ο κόσμος στον οποίο προορίζονταν να μπουν: ένας κόσμος από καριόληδες. Η Τζούλι Τζέικομπσον και οι υπόλοιποι σταμάτησαν πριν από την πόρτα γι’ αυτόν τον κόσμο, και τι έπρεπε να κάνουν – απλώς να τη δρασκελίσουν; Αργότερα το καλοκαίρι ο Νίξον θα έφευγε έπειτα από έντονους κλυδωνισμούς, αφήνοντας το υγρό, γλοιώδες ίχνος του, και ολόκληρη η κατασκήνωση θα παρακολουθούσε από μια παλιά Panasonic που είχε μεταφερθεί πάνω σε ένα έπιπλο με ροδάκια στην τραπεζαρία από τους ιδιοκτήτες, τον Μάνι και την Ίντι Βούντερλιχ, δύο γηραλέους σοσιαλιστές, θρυλικούς στον μικρό κόσμο των γηραλέων σοσιαλιστών που όλο και λιγόστευε. Πλέον συγκεντρώνονταν επειδή ο κόσμος ήταν αβάσταχος, ενώ οι ίδιοι δεν ήταν. Η Τζούλι επέτρεψε στον εαυτό της να κάνει ακόμα μια κίνηση μικρής κλίμακας, σταυρώνοντας και ξεσταυρώνοντας τα χέρια της. Αλλά και πάλι κανείς δεν έ* Βιβλίο των Καρλ Μπέρνσταϊν και Μπομπ Γούντγουορντ, δημοσιογράφων, που εξιστορεί τις έρευνές τους για το Σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ.

στρεψε το κεφάλι του προς το μέρος της επιμένοντας να μάθει ποιος είχε προσκαλέσει αυτό το άχαρο, κοκκινομάλλικο, γεμάτο πανάδες κορίτσι, ούτε όμως και κανείς της ζήτησε να φύγει. Κοίταξε γύρω της το δωμάτιο με τον χαμηλό φωτισμό, όπου όλοι κάθονταν σχεδόν ακίνητοι στις κουκέτες και στις ξύλινες σανίδες του πατώματος, λες και βρίσκονταν σε σάουνα. Ο Ίθαν Φίγκμαν, γεροδεμένος, ασυνήθιστα άσχημος, με τα χαρακτηριστικά του σαν πατικωμένα, λες και είχε πέσει πάνω σε έναν αόρατο γυάλινο τοίχο σαν αυτόν που χρησιμοποιούν οι μίμοι, καθόταν με το στόμα του να χάσκει και με έναν δίσκο πάνω στα πόδια του. Ήταν από τους πρώτους που είχε προσέξει η Τζούλι όταν η μητέρα της και η αδερφή της την έφεραν εδώ με το αυτοκίνητο πριν από αρκετές μέρες. Φορούσε ένα μαλακό τζιν καπέλο και χαιρετούσε όσους ήταν γύρω του στο γρασίδι, πιάνοντας τις άκρες από τα μπαούλα, επιτρέποντας στον εαυτό του να τον ζουλήξουν τα κορίτσια μέσα σε πλατωνικές αγκαλιές και ανταλλάσσοντας αδερφικές χειραψίες με τα υπόλοιπα αγόρια. Ο κόσμος φώναζε προς το μέρος του «Ίθαν! Ίθαν!» κι αυτός παρασυρόταν πότε προς τη μια φωνή και πότε προς την άλλη. «Τι χαζό που φαίνεται αυτό το αγόρι», είπε χαμηλόφωνα η Έλεν, η αδερφή της Τζούλι, καθώς στέκονταν στο γρασίδι, έχοντας μόλις βγει από το πράσινο Dodge Dart αυτοκίνητό τους έπειτα από την τετράωρη διαδρομή από το Άντερχιλ. Όντως έμοιαζε γελοίος, όμως η Τζούλι ένιωθε ήδη την ανάγκη να είναι προστατευτική μ’ αυτό το αγόρι που δεν γνώριζε. «Όχι, δεν φαίνεται», είπε. «Μια χαρά φαίνεται». Ήταν αδελφές, μόλις με έξι μήνες διαφορά, όμως η Έλεν, η μεγαλύτερη, είχε καστανά μαλλιά, αυστηρό πρόσωπο και εντυπωσιακά επικριτικές απόψεις, τις οποίες είχε συχνά μοιραστεί στη μικρή μονοκατοικία όπου έμεναν με τη μητέρα τους, Λόις, και, μέχρι εκείνο τον χειμώνα, μαζί με τον πατέρα τους, Γουόρεν, ο οποίος είχε πεθάνει από καρκίνο στο πάγκρεας. Η

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 19

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 20

Τζούλι δεν θα ξεχνούσε πώς ήταν να μοιράζεσαι την ίδια στέγη με έναν ετοιμοθάνατο· κυρίως πώς ήταν να μοιράζεσαι το μοναδικό ροδακινί μπάνιο που ο καημένος ο πατέρας της είχε μονοπωλήσει απολογούμενος. Ήταν δεκατεσσεράμισι όταν της ήρθε πρώτη φορά περίοδος –πολύ αργότερα από οποιοδήποτε άλλο κορίτσι ήξερε– και βρέθηκε να χρειάζεται το μπάνιο σε στιγμές που ήταν κατειλημμένο. Κουλουριασμένη στο υπνοδωμάτιό της με ένα τεράστιο κουτί σερβιέτες, σκεφτόταν την αντίθεση ανάμεσα στην ίδια, που «ξεπρόβαλλε στον κόσμο της ενήλικης γυναίκας», σύμφωνα με την ταινία που η γυμνάστρια είχε δείξει στα κορίτσια πολύ νωρίτερα, στην έκτη δημοτικού, και στον πατέρα της, ο οποίος ξεπρόβαλλε σε κάτι άλλο που εκείνη δεν ήθελε να το σκέφτεται αλλά με το οποίο ερχόταν αντιμέτωπη κάθε φορά. Πέθανε τον Ιανουάριο, ένα εξαντλητικό μαρτύριο αλλά και μια ανακούφιση, στο οποίο ήταν αδύνατο να εστιάσει ή να πάψει να το σκέφτεται. Πλησίαζε καλοκαίρι, εντούτοις ήταν κενό. Η Έλεν δεν ήθελε να πάει πουθενά, όμως η Τζούλι δεν μπορούσε απλώς να κάθεται όλο το καλοκαίρι στο σπίτι έχοντας αυτή τη διάθεση και να παρατηρεί τη μητέρα και την αδερφή της με την ίδια διάθεση· θα τρελαινόταν, αποφάσισε. Την τελευταία στιγμή, η φιλόλογός της πρότεινε αυτήν την κατασκήνωση, η οποία είχε μια κενή θέση και συμφώνησε να δεχτεί την Τζούλι με υποτροφία. Κανείς στο Άντερχιλ δεν πήγαινε σε κατασκηνώσεις όπως αυτή· όχι μόνο τους ήταν οικονομικά ασύμφορο, αλλά ούτε που τους είχε περάσει από το μυαλό να πάνε. Έμεναν όλοι στο σπίτι και πήγαιναν στις τοπικές ημερήσιες κατασκηνώσεις, που παρείχαν μόνο τα στοιχειώδη, ή περνούσαν τις μέρες τους πασαλειμμένοι με λάδι μαυρίσματος στην πισίνα της πόλης ή έπιαναν δουλειά στην αλυσίδα παγωτών Καρβέλ ή τεμπέλιαζαν στα σπίτια τους που είχαν πιάσει υγρασία. Κανείς στην πραγματικότητα δεν είχε χρήματα αλλά και κανείς ποτέ δεν φαινόταν να το πολυσκέφτεται. Ο Γουόρεν Τζέι-

κομπσον είχε δουλέψει στο τμήμα ανθρώπινου δυναμικού της αεροναυπηγικής εταιρείας Κλίλαντ· η Τζούλι ποτέ δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς σήμαινε η δουλειά του, όμως ήξερε ότι ο μισθός δεν επαρκούσε για να επιτρέψει στην οικογένεια να κατασκευάσει και να συντηρήσει μια πισίνα στη μικρή πίσω αυλή τους. Ωστόσο, όταν της δόθηκε ξαφνικά η ευκαιρία να φύγει και να πάει σε αυτήν την κατασκήνωση το καλοκαίρι, η μητέρα της επέμενε να δεχτεί. «Κάποιος πρέπει να περάσει και λίγο καλά σε αυτήν την οικογένεια», είπε η Λόις Τζέικομπσον, μια καινούργια, ανασφαλής χήρα στα σαράντα ένα. «Έχει περάσει καιρός». Απόψε, στη Σκηνή 3 των αγοριών, ο Ίθαν Φίγκμαν έδειχνε τόσο σίγουρος για τον εαυτό του, όσο εκείνη την πρώτη μέρα στο γρασίδι. Σίγουρος, αλλά έχοντας μάλλον επίγνωση της ασχήμιας του, κάτι που ποτέ δεν θα τον εγκατέλειπε σε ολόκληρη τη ζωή του. Πάνω στο εξώφυλλο του δίσκου ο Ίθαν άρχισε να στρίβει τσιγαριλίκια με μεγάλη επιδεξιότητα. Ήταν η δουλειά του, είχε πει, και προφανώς του άρεσε που κρατούσε απασχολημένα τα δάχτυλά του όταν δεν υπήρχε ένα στιλό ή μολύβι ανάμεσά τους. Σχεδίαζε κινούμενα σχέδια και περνούσε ώρες σκιτσάροντας τις μικρού μήκους ταινίες του και γεμίζοντας τις σελίδες των μικρών σπιράλ σημειωματάριών του που προεξείχαν πάντα από την πίσω τσέπη του. Τώρα φρόντιζε με περίσσεια τρυφερότητα τις μικροσκοπικές φτυαριές από σποράκια, κλαράκια και χόρτο. «Φίγκμαν, κάνε πιο γρήγορα· οι ιθαγενείς αδημονούν», είπε ο Τζόνα Μπέι. Η Τζούλι δεν ήξερε ακόμα τίποτε, ήξερε όμως ότι ο Τζόνα, ένα όμορφο αγόρι με κατάμαυρα μαλλιά μέχρι τους ώμους του και ένα δερμάτινο κορδόνι γύρω από τον λαιμό του, ήταν ο γιος της φολκ τραγουδίστριας Σουζάνα Μπέι. Για πολύ καιρό, η διάσημη μητέρα του θα ήταν το πρωταρχικό χαρακτηριστικό της ταυτότητας του Τζόνα. Κατέφευγε αδιακρίτως στη χρήση της έκφρασης «οι ιθαγενείς αδημονούν», αν και

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 21

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 22

αυτή τη φορά όντως έβγαζε εν μέρει νόημα. Όλοι εδώ μέσα αδημονούσαν, αν και αυτό το μέρος δεν ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα κανενός. Εκείνο το βράδυ του Ιουλίου, ο Νίξον ήθελε ακόμα πάνω από ένα μήνα μέχρι να τον ξηλώσουν από τους κήπους του Λευκού Οίκου σαν ένα σαπισμένο έπιπλο εξωτερικού χώρου. Απέναντι από τον Ίθαν, ο Τζόνα Μπέι καθόταν με την κιθάρα του με τις χαλύβδινες χορδές, στριμωγμένος ανάμεσα στην Τζούλι Τζέικομπσον και την Κάθι Κίπλιντζερ, ένα κορίτσι που όλη τη μέρα ήταν σε κίνηση και έκανε διατάσεις στην αίθουσα χορού. Η Κάθι ήταν μεγαλόσωμη, ξανθιά και πολύ πιο θηλυκή απ’ ό,τι θα μπορούσαν να είναι χωρίς αμηχανία τα περισσότερα δεκαπεντάχρονα κορίτσια. Επίσης «παραήταν συναισθηματικά απαιτητική», όπως παρατήρησε κάποιος αργότερα χωρίς περιστροφές. Ήταν από τα κορίτσια που τα αγόρια δεν άφηναν ποτέ ήσυχα· ήταν αμείλικτοι στο αυτοματοποιημένο τους κυνήγι γι’ αυτήν. Καμιά φορά διαγραφόταν το περίγραμμα από τις ρώγες της μέσα από το ολόσωμο κορμάκι της σαν κουμπιά από μαξιλάρι καναπέ, και όλοι έπρεπε να κάνουν πως δεν τις βλέπουν, όπως το ίδιο συχνά έπρεπε κανείς να κάνει πως δεν βλέπει τις ρώγες της να ανεβοκατεβαίνουν. Ψηλά πάνω απ’ όλους, σε μία πάνω κουκέτα, είχε αράξει ο Γκούντμαν Γουλφ, ένα ογδόντα πέντε ψηλός, με φωτοευαισθησία, μεγάλα γόνατα, και υπερβολικά αρρενωπός με το χακί σορτσάκι και τα δερμάτινα σανδάλια. Αν αυτή η ομάδα είχε έναν αρχηγό, τότε ήταν αυτός. Κυριολεκτικά, τώρα, τους κοιτούσε αφ’ υψηλού. Σε δύο άλλα αγόρια που μάλιστα έμεναν στη σκηνή είχε ζητήσει ευγενικά αλλά εμφατικά να εξαφανιστούν για το υπόλοιπο της βραδιάς. Ο Γκούντμαν ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας, είχε μάθει η Τζούλι, όμως ποτέ δεν ξόδευε χρόνο για να καταλάβει πώς στέκονταν όρθια τα κτήρια, πώς άντεχαν οι κρεμαστές γέφυρες το βάρος των αυτοκινήτων. Εμφανισιακά δεν ήταν τόσο εντυπωσιακός, όσο η αδερφή του,

διότι η προβληματική, αξύριστη επιδερμίδα του χαλούσε το όμορφο παρουσιαστικό. Παρ’ όλες τις ατέλειές του όμως και τον γενικό αέρα οκνηρίας που ανέδιδε, η παρουσία του εδώ ήταν πολύ έντονη και ισχυρή. Το προηγούμενο καλοκαίρι, στα μισά του Περιμένοντας τον Γκοντό, ο Γκούντμαν είχε ανέβει στην καμπίνα φωτισμού και είχε βυθίσει τη σκηνή στο σκοτάδι για τρία ολόκληρα λεπτά μόνο και μόνο για να δει τι θα συνέβαινε – ποιος θα ούρλιαζε, ποιος θα γελούσε, σε τι μπελάδες θα έμπαινε. Καθισμένα μες στο σκοτάδι ήταν πολλά τα κορίτσια που φαντάστηκαν στα κρυφά τον Γκούντμαν ξαπλωμένο πάνω τους. Θα ήταν τόσο μεγαλόσωμος, σαν ξυλοκόπος που προσπαθεί να πηδήξει ένα κορίτσι – ή, όχι, μάλλον σαν ένα δέντρο που προσπαθεί να πηδήξει ένα κορίτσι. Πολύ αργότερα, όσοι είχαν βρεθεί μαζί του στην κατασκήνωση συμφωνούσαν πως δεν ήταν παράλογο που η ζωή του Γκούντμαν Γουλφ είχε ακολουθήσει μια τόσο ανησυχητική τροχιά. Φυσικά και τους έκανε εντύπωση, έλεγαν – αν και, φρόντιζαν να δηλώσουν, όχι και τόσο πολύ. Οι Γουλφ έρχονταν στο «Πνεύμα στο Δάσος» από δώδεκα και δεκατριών χρονών· ήταν κεντρικά πρόσωπα σε αυτό το μέρος. Ο Γκούντμαν ήταν σωματώδης, ντόμπρος και τάραζε τα νερά· η Ας ήταν λεπτεπίλεπτη, ανοιχτόκαρδη, μια καλλονή με μακριά, ίσια, ανοιχτόχρωμα καστανά μαλλιά και θλιμμένο βλέμμα. Ορισμένα απογεύματα στα μισά του Αυτοσχεδιασμού, όταν η τάξη μιλούσε σε μια γλώσσα δικής της επινόησης ή μουγκάνιζε και βέλαζε, η Ας Γουλφ ξεγλιστρούσε ξαφνικά από το θέατρο. Επέστρεφε στην άδεια σκηνή των κοριτσιών, ξάπλωνε στο κρεβάτι της και τρώγοντας σοκολατάκια με μέντα έγραφε στο ημερολόγιό της. Νομίζω ότι τα νιώθω όλα με πολύ μεγάλη ένταση, έγραφε η Ας. Τα συναισθήματα με πλημμυρίζουν σαν πάρα πολύ νερό, κι εγώ είμαι ανήμπορη απέναντι σε αυτήν την επιδρομή. Απόψε, αφού έδιωξαν τα δύο αγόρια που είχαν κλείσει πί-

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 23

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 24

σω τους με ένα δυνατό τράνταγμα την πόρτα με τη σήτα, κατέφτασαν τα τρία κορίτσια από την άλλη πλευρά των πεύκων. Ήταν έξι όλοι κι όλοι μέσα σε αυτήν τη ξύλινη κωνική κατασκευή που φωτιζόταν από ένα γλόμπο. Θα συναντιούνταν ξανά όποτε μπορούσαν στη διάρκεια του υπόλοιπου καλοκαιριού και συχνά στη Νέα Υόρκη για τον επόμενο ενάμιση χρόνο. Θα ακολουθούσε ακόμα ένα καλοκαίρι που θα ήταν όλοι μαζί. Μετά από αυτό, και για τα επόμενα τριάντα χρόνια πάνω κάτω, μόνο τέσσερις από αυτούς θα συναντιούνταν όποτε μπορούσαν, αλλά φυσικά θα ήταν τελείως διαφορετικά. Η Τζούλι Τζέικομπσον, στην αρχή αυτής της πρώτης βραδιάς, δεν είχε ακόμα μετατραπεί στην πολύ πιο εύηχη Τζουλς Τζέικομπσον, μια αλλαγή που θα συνέβαινε αριστοτεχνικά λίγο αργότερα. Ως Τζούλι, πάντα ένιωθε ολόκληρη ένα λάθος · ήταν ψηλόλιγνη, και η επιδερμίδα της κοκκίνιζε και γέμιζε πανάδες με την παραμικρή αφορμή: αν ένιωθε σε αμηχανία, αν έτρωγε καυτή σούπα, αν έβγαινε στον ήλιο για μισό λεπτό. Είχε κάνει πρόσφατα περμανάντ στα καστανά, σαν το χρώμα του ελαφιού, μαλλιά της, στο κομμωτήριο La Beauté στο Άντερχιλ και ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί επειδή το κεφάλι της έμοιαζε με τεράστιο κανίς. Η βρομερή χημική περμανάντ ήταν ιδέα της μητέρας της. Σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς που ο πατέρας της πέθαινε, η Τζούλι απασχολούσε τον εαυτό της σκίζοντας με ζήλο στη μέση την ψαλίδα από τις άκρες των μαλλιών της τα οποία στο τέλος είχαν φριζάρει και αγριέψει. Καμιά φορά έβρισκε μια τρίχα με άπειρη ψαλίδα και την τραβούσε μέχρι πάνω ακούγοντας το τρίξιμό της καθώς έσπαγε ανάμεσα στα δάχτυλά της σαν κλαράκι, βιώνοντας έτσι μια αίσθηση που έμοιαζε με προσωπικό αναστεναγμό. Όταν κοιτάχτηκε μια μέρα στον καθρέφτη, τα μαλλιά της τής φάνηκαν τόσο άσχημα σαν λεηλατημένη φωλιά. Ένα κούρεμα και μια περμανάντ μπορεί να βοηθούσαν, είπε η μητέρα της. Μετά την περμανάντ, μόλις κοιτάχτηκε η Τζούλι στον κα-

θρέφτη του κομμωτηρίου, φώναξε «Ω, γαμώτο», και βγήκε τρέχοντας στο πάρκινγκ, με τη μητέρα της να την κυνηγάει, λέγοντας ότι τα μαλλιά της θα κάθονταν, δεν θα ήταν τόσο φουσκωτά αύριο. «Γλυκιά μου, δεν θα μοιάζουν τόσο με πικραλίδα», της φώναξε η Λόις Τζέικομπσον απέναντι από τις εκτυφλωτικές σειρές των αυτοκινήτων. Τώρα, ανάμεσα σ’ αυτούς τους έφηβους που έρχονταν εδώ και δύο ή τρία χρόνια σε αυτήν τη θερινή κατασκήνωση παραστατικών και πλαστικών τεχνών, στο Μπέλναπ της Μασαχουσέτης, η Τζούλι, μια ξένη με ένα σγουρό κεφάλι που θύμιζε πικραλίδες και κανίς, από μια ασήμαντη πόλη ενενήντα έξι χιλιόμετρα ανατολικά της Νέας Υόρκης, ήταν εντυπωσιακά ακαταμάχητη. Και μόνο που όλοι βρίσκονταν εκεί, σε αυτήν τη σκηνή τη συγκεκριμένη ώρα, αποπλανούσαν ο ένας τον άλλον με ένα μεγαλείο ή με την προϋπόθεση του αναπόφευκτου μεγαλείου. Ενός μεγαλείου εν αναμονή. Ο Τζόνα Μπέι έσυρε ένα κασετόφωνο στο πάτωμα, τόσο βαρύ σαν πυρηνική βαλίτσα. «Έχω μερικές καινούργιες κασέτες», είπε. «Πραγματικά καλά ακουστικά κομμάτια. Ακούστε μόνο αυτό το ριφάκι, θα εντυπωσιαστείτε». Οι άλλοι άκουσαν πειθήνια, επειδή εμπιστεύονταν το γούστο του, κι ας μην το καταλάβαιναν. Ο Τζόνα έκλεισε τα μάτια του καθηλωμένος από τη μουσική που έπαιζε, και η Τζούλι τον παρατηρούσε. Οι μπαταρίες άρχιζαν να πέφτουν, και η μουσική που έβγαινε από το κασετόφωνο έμοιαζε σαν να προέρχεται από μουσικό που πνιγόταν. Όμως στον Τζόνα, προφανώς έναν ταλαντούχο κιθαρίστα, άρεσε αυτό, έτσι άρεσε και στην Τζούλι, και έγνεφε με το κεφάλι προσπαθώντας να ακολουθήσει τον ρυθμό της μουσικής. Η Κάθι Κίπλιντζερ προσέφερε κι άλλες Β&Τ, και τη δική της την έβαλε σε ένα πτυσσόμενο φλιτζάνι, από αυτά που παίρνεις στο κάμπινγκ και που ποτέ δεν καθαρίζουν πραγματικά, και το οποίο, παρατήρησε ο Τζόνα, έμοιαζε με ομοίωμα-

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 25

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 26

μινιατούρα του Μουσείου Γκούγκενχαϊμ. «Αυτό δεν είναι φιλοφρόνηση», πρόσθεσε ο Τζόνα. «Ένα φλιτζάνι δεν είναι για να συμπτύσσεται και να ανασχηματίζεται. Είναι ήδη ένα τέλειο αντικείμενο». Και πάλι η Τζούλι βρέθηκε να γνέφει καταφατικά συμφωνώντας σιωπηρά με οτιδήποτε έλεγε οποιοσδήποτε εδώ. Στη διάρκεια αυτής της πρώτης ώρας συζήτησαν για βιβλία, κυρίως γι’ αυτά που είχαν γραφτεί από δυσαρεστημένους ευρωπαίους συγγραφείς με αιχμηρή πένα. «Ο Γκίντερ Γκρας, βασικά, είναι Θεός», είπε ο Γκούντμαν Γουλφ, και συμφώνησαν τα άλλα δύο αγόρια. Η Τζούλι πρώτη φορά άκουγε για τον Γκίντερ Γκρας, όμως δεν το έδειξε. Αν ρωτούσε κανείς, θα επέμενε πως και σε εκείνη άρεσε πολύ ο Γκίντερ Γκρας, αν και, θα πρόσθετε για προστασία, «δεν έχω διαβάσει τόσα βιβλία του όσα θα ήθελα». «Εγώ νομίζω ότι η Αναΐς Νιν είναι Θεά», είπε η Ας. «Πώς γίνεται να το λες αυτό;» είπε ο αδερφός της. «Γράφει όλο κοριτσίστικες βλακείες. Δεν καταλαβαίνω γιατί να διαβάσει κανείς Αναΐς Νιν. Είναι η χειρότερη συγγραφέας που έζησε ποτέ». «Η Αναΐς Νιν και ο Γκίντερ Γκρας έχουν και οι δύο διαλυτικά»,* παρατήρησε ο Ίθαν. «Ίσως αυτό να είναι το κλειδί της επιτυχίας τους. Θα βάλω κι εγώ στο δικό μου». «Πώς και διάβασες Αναΐς Νιν, Γκούντμαν;» τον ρώτησε η Κάθι. «Η Ας με ανάγκασε», είπε. «Και κάνω ό,τι μου λέει η αδερφή μου». «Ίσως η Ας να είναι Θεά», είπε ο Τζόνα με ένα όμορφο χαμόγελο. Δύο από την παρέα είπαν ότι είχαν φέρει μαζί τους στην * Τα διαλυτικά που υπάρχουν στα ονόματα των δύο συγγραφέων, Anaϊs Nin και Günter Grass.

κατασκήνωση βιβλία που έπρεπε να τα διαβάσουν για το σχολείο· οι καλοκαιρινές τους λίστες ανάγνωσης ήταν όλες πανομοιότυπες και περιλάμβαναν σπουδαία ονόματα, όπως του Τζον Νόουλς και του Γουίλιαμ Γκόλντινγκ, βιβλία που άρεσαν στους έφηβους. «Αν το καλοσκεφτείς», είπε ο Ίθαν, «Ο άρχοντας των μυγών είναι βασικά το αντίθετο από το “Πνεύμα στο Δάσος”. Το ένα είναι ο απόλυτος εφιάλτης και το άλλο είναι ουτοπία». «Ναι, είναι εκ διαμέτρου αντίθετα», είπε ο Τζόνα, μιας κι αυτή ήταν ακόμα μια φράση που του άρεσε να χρησιμοποιεί. Αν και, σκέφτηκε η Τζούλι, αν κάποιος έλεγε «εκ διαμέτρου», τότε το «αντίθετα» δεν θα ακολουθούσε αμέσως μετά; Συζήτησαν και για τους γονείς, αν και κατά βάση με επιεική περιφρόνηση. «Απλώς δεν νομίζω ότι με αφορά ο χωρισμός της μητέρας μου και του πατέρα μου», είπε ο Ίθαν Φίγκμαν και σάλιωσε το τσιγαριλίκι παίρνοντας μια ρουφηξιά. «Είναι τελείως απορροφημένοι από τους εαυτούς τους, δηλαδή βασικά δεν μου δίνουν καμία σημασία, και άλλο που δεν θέλω. Αν και δεν θα ήταν άσχημο να είχε πού και πού ο πατέρας μου λίγο φαγητό στο ψυγείο. Να ταΐζεις το παιδί σου – μαθαίνω ότι είναι η πιο πρόσφατη μανία». «Να έρθεις στον Λαβύρινθο», είπε η Ας. «Θα σ’ έχουν μη στάξει και μη βρέξει». Η Τζούλι δεν είχε ιδέα τι ήταν ο Λαβύρινθος – κάποια κλειστή ιδιωτική λέσχη στην πόλη με μια μακρόστενη, στριφογυριστή είσοδο; Δεν μπορούσε να ρωτήσει και να διακινδυνεύσει φανερώνοντας την άγνοιά της. Παρόλο που δεν ήξερε πώς είχε καταλήξει σ’ αυτήν την παρέα, εξίσου μυστήριο ήταν και για τον Ίθαν Φίγκμαν. Ήταν κοντόχοντρος και άσχημος, με έκζεμα που έτρεχε πάνω στους πήχεις του σαν αναμμένο φιτίλι. Ο Ίθαν δεν έβγαζε το πουκάμισό του ποτέ. Περνούσε όλες τις διακοπές χωρίς να κολυμπάει, κάτω από την τενεκεδένια οροφή της αποθήκης κινουμένων σχεδίων που έβραζε από τη ζέστη, μαζί με τον δάσκαλό του, τον γερο-Μο

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 27

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 28

Τέμπλετον, ο οποίος απ’ ό,τι φαίνεται είχε δουλέψει στο Χόλιγουντ μαζί με τον ίδιο τον Γουόλτ Ντίσνεϊ. Ο γερο-Μο, που έμοιαζε αλλόκοτα με τον Τζεπέτο, από τον Πινόκιο της Ντίσνεϊ. Καθώς η Τζούλι ένιωθε τις συνέπειες από το σαλιωμένο τσιγαριλίκι του Ίθαν Φίγκμαν, φαντάστηκε να ενώνεται το σάλιο όλων τους σε μοριακό επίπεδο και αηδίασε με την εικόνα, έπειτα γέλασε από μέσα της, ενώ σκεφτόταν: όλοι μας είμαστε μια σφαίρα από κύτταρα που βράζει και συντρίβεται. Κατάλαβε ότι ο Ίθαν την κοιτούσε έντονα. «Χμμ», είπε. «Τι;» «Σε πρόδωσε το γελάκι σου. Μήπως θέλεις να βάλεις λίγο φρένο μ’ αυτό το πράγμα;» «Ναι, ίσως πρέπει», είπε η Τζούλι. «Σ’ έχω στο νου μου εσένα». «Ευχαριστώ», είπε. Ο Ίθαν στράφηκε στους άλλους, όμως η Τζούλι, μέσα σε αυτήν την αβέβαιη, μαστουρωμένη κατάσταση που βρισκόταν, ένιωσε ότι ο Ίθαν είχε γίνει προστάτης της. Συνέχισε να κάνει τις σκέψεις ενός μαστουρωμένου, εστιάζοντας την προσοχή της στο κολάζ από ανθρώπινα κύτταρα που γέμιζαν αυτή τη σκηνή και σχημάτιζαν αυτό το ασχημούρικο, ευγενικό αγόρι· και το συνηθισμένο τίποτα που ήταν αυτή· και το όμορφο, λεπτεπίλεπτο κορίτσι που καθόταν απέναντί της· και τον ασυνήθιστα σαγηνευτικό αδερφό του όμορφου κοριτσιού· και τον γλυκομίλητο, συμπαθητικό γιο μιας διάσημης φολκ τραγουδίστριας· και, τέλος, την κάπως αδέξια χορεύτρια με τη σεξουαλική αυτοπεποίθηση και τα σαν δεμάτι από στάχυα ξανθά μαλλιά. Ήταν όλοι τους απλώς άπειρα κύτταρα που είχαν βρεθεί μαζί για να σχηματίσουν αυτήν την ομάδα συγκεκριμένα – αυτήν την ομάδα που η Τζούλι Τζέικομπσον, η οποία δεν είχε την παραμικρή πέραση, αποφάσισε ξαφνικά ότι την αγαπούσε. Ότι ήταν ερωτευμένη μαζί της και θα παρέμενε ερωτευμένη για το υπόλοιπο της ζωής της.

Ο Ίθαν είπε, «Αν η μητέρα μου θέλει να εγκαταλείψει τον πατέρα μου και να πηδηχτεί με τον παιδίατρό μου, ας προσευχηθούμε να έχει χρησιμοποιήσει σαπούνι και νερό προτού βάλει το χέρι του στον κώλο κάποιου παιδιού». «Περίμενε, Φίγκμαν, να θεωρήσουμε λοιπόν δεδομένο ότι ο παιδίατρός σου χώνει το χέρι του στους κώλους των ασθενών του, συμπεριλαμβανομένου και του δικού σου;» είπε ο Γκούντμαν. «Δεν μ’ αρέσει αυτό που θα σου πω, φίλε μου, αλλά δεν επιτρέπεται να το κάνει. Είναι ενάντια στον όρκο του Ιπποκράτη. Ξέρεις, “Πρώτον, δεν βάζουμε χέρι στον κώλο”». «Όχι, δεν το κάνει. Απλώς προσπαθούσα να γίνω αηδιαστικός για να τραβήξω την προσοχή σας», είπε ο Ίθαν. «Αυτόν τον τρόπο έχω». «Άρα, εντάξει, το πιάσαμε· σε αηδιάζει ο χωρισμός των γονιών σου», είπε η Κάθι. «Πράγμα με το οποίο εγώ και η Ας δεν ταυτιζόμαστε, επειδή οι γονείς μας είναι ευτυχισμένοι σαν πιτσουνάκια», είπε ο Γκούντμαν. «Αμέ. Η μαμά κι ο μπαμπάς στην ουσία γλωσσοφιλιούνται μπροστά μας», είπε η Ας παριστάνοντας τη σοκαρισμένη, αν και η φωνή της φανέρωνε περηφάνια. Οι γονείς των Γουλφ, που τους είχε δει φευγαλέα η Τζούλι την πρώτη μέρα της κατασκήνωσης, ήταν ακμαίοι και νεανικοί. Ο Γκιλ ήταν επενδυτικός τραπεζίτης στη νέα εταιρεία Ντρέξελ Μπέρναμ και η Μπέτσι, η χαριτωμένη σύζυγός του με τα καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, μαγείρευε για μεγαλεπήβολα γεύματα. «Έτσι όπως φέρεσαι, Φίγκμαν», συνέχισε ο Γκούντμαν, «που όλο λες ότι “δεν δίνω δεκάρα για την οικογένειά μου”, στην πραγματικότητα δίνεις. Υποφέρεις, μάλιστα, νομίζω». «Χωρίς να θέλω να μετατοπίσω τη συζήτηση από την τραγωδία του διαλυμένου σπιτιού μου», είπε ο Ίθαν, «υπάρχουν, ωστόσο, πολύ μεγαλύτερες τραγωδίες που θα μπορούσαμε να συζητήσουμε».

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 29

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 30

«Όπως;» είπε ο Γκούντμαν. «Για το αλλόκοτο όνομά σου;»* «Ή μήπως για τη σφαγή στο Μι Λάι;» είπε ο Τζόνα. «Μπα, ο γιος της τραγουδίστριας αναφέρει το Βιετνάμ όποτε μπορεί», είπε ο Ίθαν. «Σκάσε», είπε ο Τζόνα χωρίς, όμως, να είναι θυμωμένος. Έμειναν όλοι σιωπηλοί για μια στιγμή· δεν ήταν εύκολο να ξέρουν πώς να φερθούν όταν η ωμότητα ερχόταν ξαφνικά αντιμέτωπη με την ειρωνεία. Κατά κύριο λόγο, απ’ ό,τι φαίνεται, έπρεπε να κάνουν μια παύση σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή. Έκανες παύση και περίμενες να καταλαγιάσει, και στη συνέχεια προχωρούσες σε άλλο θέμα, κι ας ήταν απαίσιο. Ο Ίθαν είπε, «Απλώς να ξέρεις ότι το Ίθαν Φίγκμαν δεν είναι και τόσο φρικτό όνομα. Το Γκούντμαν Γουλφ είναι πολύ χειρότερο. Είναι σαν όνομα για προτεστάντη. “Γκούντμαν Χιουμίλιτι Γουλφ,** δεύρο εις το σιλό”». Η Τζούλι, μες στη μαστούρα της, είχε την εντύπωση ότι όλα αυτά ήταν ένα πείραγμα ή το καλύτερο δυνατό πείραγμα που μπορούσαν να κάνουν για την ηλικία τους. Το επίπεδο του πραγματικού πνεύματος εδώ ήταν χαμηλό, αλλά ο μηχανισμός του πνεύματος είχε ενεργοποιηθεί, προετοιμάζοντας τον εαυτό του γι’ αργότερα. «Υπάρχει ένα κορίτσι στο σχολείο της ξαδέρφης μας στην Πενσιλβάνια που λέγεται Κρέμα Σίμανς», είπε η Ας. «Εσύ το σκαρφίστηκες αυτό», είπε η Κάθι. «Όχι, δεν είναι έτσι», είπε ο Γκούντμαν. «Αλήθεια λέει». Η Ας και ο Γκούντμαν έμοιαζαν ξαφνικά ειλικρινείς και σοβαροί. Αν τα δύο αδέρφια είχαν βαλθεί συντονισμένα να τους μουρλάνουν, τότε είχαν βρει μια πειστική οδό. * Το πρώτο συνθετικό από το επώνυμο του Φίγκμαν σημαίνει σύκο, συκιά. ** Το ονοματεπώνυμό του αποτελείται από τις λέξεις καλός άνθρωπος, ταπεινότητα και λύκος.

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 31

* Το επώνυμο Σίμανς (Seamans) και το σπέρμα (semen) είναι ομόηχες.

«Κρέμα Σίμανς», επανέλαβε σκεπτικός ο Ίθαν. «Είναι σαν σούπα από... διάφορα σπέρματα.* Ένα συνονθύλευμα σπερμάτων. Κυκλοφορούσε σαν γεύση από τις σούπες Κάμπελ αλλά αμέσως την απέσυραν από την αγορά». «Κόφ’ το, Ίθαν, γίνεσαι τελείως γραφικός», είπε η Κάθι Κίπλιντζερ. «Μα, αφού ασχολείται με τις γραφικές τέχνες», είπε ο Γκούντμαν. Όλοι γέλασαν, και μετά απροειδοποίητα ο Γκούντμαν πήδηξε από την πάνω κουκέτα, τραντάζοντας συθέμελα τη σκηνή. Κάθισε στο κρεβάτι στα πόδια της Κάθι Κίπλιντζερ, στην πραγματικότητα πάνω στα πόδια της, κάνοντάς την να ανασηκωθεί ενοχλημένη. «Τι κάνεις;» είπε η Κάθι. «Μ’ έχεις στριμώξει. Και μυρίζεις. Θεέ μου, τι είναι αυτό, Γκούντμαν, κολόνια;» «Ναι. Είναι Canoe». «Ε, λοιπόν, δεν μου αρέσει καθόλου». Αλλά δεν τον έσπρωξε από πάνω της. Παρέμεινε εκεί και της έπιασε το χέρι. «Ας τηρήσουμε όλοι ενός λεπτού σιγή για την Κρέμα Σίμανς», η Τζούλι άκουσε τον εαυτό της να λέει. Δεν είχε σχεδιάσει να πει λέξη απόψε· και μόλις μίλησε, φοβήθηκε ότι είχε κάνει λάθος που παρενέβη σε αυτό. Σε ποιο; σκέφτηκε. Σ’ αυτούς. Αλλά μπορεί να μην είχε κάνει λάθος. Την κοιτούσαν προσεκτικά, την ζύγιζαν με το μάτι. «Μίλησε το κορίτσι από το Λονγκ Άιλαντ», είπε ο Γκούντμαν. «Γκούντμαν, αυτό το σχόλιο σε κάνει να μοιάζεις κάπως φρικτός», είπε η αδερφή του. «Είμαι κάπως φρικτός». «Ναι, σε κάνει να μοιάζεις κάπως φρικτός σαν ναζί», είπε ο

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 32

Ίθαν. «Σαν να χρησιμοποιείς κάποιον κώδικα για να υπενθυμίσεις σε όλους ότι η Τζούλι είναι Εβραία7». «Κι εγώ Εβραίος είμαι, Φίγκμαν», είπε ο Γκούντμαν. «Όπως κι εσύ». «Όχι, δεν είσαι», είπε ο Ίθαν. «Διότι παρόλο που ο πατέρας σου είναι Εβραίος, η μητέρα σου δεν είναι. Πρέπει να έχεις Εβραία μητέρα, αλλιώς θα σε πετάξουν σίγουρα από κάποιον γκρεμό». «Οι Εβραίοι; Δεν είναι βίαιος λαός. Δεν διέπραξαν αυτοί τη σφαγή στο Μι Λάι. Αστειευόμουν, αυτό είναι όλο», είπε ο Γκούντμαν. «Το ξέρει η Τζέικομπσον, σωστά; Απλώς τη δούλευα λιγάκι, σωστά, Τζέικομπσον;» Τζέικομπσον. Ήταν αναστατωμένη που τον άκουγε να την αποκαλεί έτσι, αν και ούτε που είχε φανταστεί ότι μπορεί την αποκαλούσε ποτέ έτσι ένα αγόρι. Ο Γκούντμαν την κοίταξε και χαμογέλασε, και έπρεπε να εμποδίσει τον εαυτό της για να μη σηκωθεί και απλώσει το χέρι της για να αγγίξει το λείο, χρυσαφένιο πρόσωπό του· ποτέ δεν είχε βρεθεί για τόση ώρα τόσο κοντά σε ένα αγόρι που έδειχνε τόσο υπέροχο, όσο αυτός. Η Τζούλι δεν ήξερε καν τι έκανε καθώς σήκωνε ξανά το κύπελλό της, όμως εκείνος συνέχιζε να την παρατηρεί, όπως και οι υπόλοιποι. «Ω, Κρέμα Σίμανς, όπου κι αν βρίσκεσαι», είπε δυνατά, «η ζωή σου θα είναι τραγική. Θα κοπεί απότομα από ένα ατύχημα όπου θα εμπλέκεται... ζωικός αποσπερματικός εξοπλισμός». Ήταν ένα υπαινικτικό, ακαταλαβίστικο σχόλιο που περιλάμβανε μια επινοημένη λέξη, αλλά ακούστηκαν ήχοι επιδοκιμασίας γύρω από τη σκηνή. «Βλέπετε, ήξερα ότι υπήρχε λόγος που την προσκάλεσα», είπε η Ας και στράφηκε στους άλλους. «“Αποσπερματικός”. Δώσ’ του, Τζουλς». * Το Λονγκ Άιλαντ έχει μία από τις μεγαλύτερες εβραϊκές κοινότητες παγκοσμίως.

Τζουλς. Να το, ακριβώς εκεί: η αβίαστη μετατόπιση που έκανε όλη τη διαφορά. Η συνεσταλμένη, ασήμαντη Τζούλι Τζέικομπσον, που είχε προκαλέσει αλαλαγμούς για πρώτη φορά στη ζωή της, είχε, ξαφνικά, αβασάνιστα αλλάξει σε Τζουλς, το οποίο ήταν πολύ καλύτερο όνομα για ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι με άχαρο παρουσιαστικό που η απόγνωση το είχε κάνει να θέλει να τραβά την προσοχή. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν ιδέα πώς την αποκαλούσαν συνήθως· ούτε που την είχαν προσέξει αυτές τις πρώτες μέρες της κατασκήνωσης, αν και φυσικά εκείνη τους είχε προσέξει. Σε ένα νέο περιβάλλον ήταν εφικτή η μεταμόρφωση. Τζουλς, την είχε αποκαλέσει η Ας, και αμέσως ακολούθησαν και οι άλλοι το παράδειγμά της. Ήταν πλέον η Τζουλς, και θα ήταν για πάντα η Τζουλς. Ο Τζόνα Μπέι έπαιζε με τις χορδές από την παλιά κιθάρα της μητέρας του. Η Σουζάνα Μπέι είχε διδάξει ακουστική κιθάρα σε αυτήν την κατασκήνωση στα τέλη της δεκαετίας του ’50, προτού γεννηθεί ο γιος της. Από τότε, κάθε καλοκαίρι, ακόμα και αφότου είχε γίνει διάσημη, εμφανιζόταν κάποια στιγμή για μια αυτοσχέδια συναυλία, και προφανώς κι αυτό το καλοκαίρι δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. Απλώς θα εμφανιζόταν μια μέρα, αν και κανείς δεν ήξερε πότε, ούτε καν ο γιος της. Τώρα ο Τζόνα έκανε μια μικρή εισαγωγή γρατζουνώντας την κιθάρα του που την ακολούθησαν μερικοί εύθυμοι, στακάτοι ήχοι. Ούτε που φαινόταν να δίνει σημασία σ’ αυτό που έκανε· ήταν από τους ανθρώπους που η μουσική του ικανότητα έμοιαζε αβίαστη, ανεπιτήδευτη, έμφυτη. «Ποπό», είπε η Τζουλς ή μόνο σχημάτισε τη λέξη με το στόμα της –δεν ήταν σίγουρη αν την είχε εκστομίσει–, ενώ τον παρατηρούσε να παίζει. Φαντάστηκε ότι θα γινόταν διάσημος σε μερικά χρόνια όπως η μητέρα του· η Σουζάνα Μπέι θα παρέσυρε τον Τζόνα στον κόσμο της, θα τον καλούσε να ανέβει στη σκηνή· ήταν αναπόφευκτο. Τώρα, ενώ φαινόταν ότι θα περνούσε σε κάποιο κομμάτι που αφορούσε τη μητέρα του, όπως το

2 – Μια ξεχωριστή παρέα

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 33

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 34

«Ο άνεμος θα μας πάρει», έπαιξε αντίθετα το «Amazing Grace», προς τιμήν αυτού του κοριτσιού από το σχολείο της ξαδέρφης του Γκούντμαν και της Ας Γουλφ στην Πενσιλβάνια, η οποία είτε υπήρχε είτε όχι. Είχε μόλις περάσει πάνω από μία ώρα που βρίσκονταν μαζί, και τότε μια ομαδάρχισσα που περιπολούσε τις σκηνές των αγοριών και των κοριτσιών, η Γκούντρουν Σιγουρντσδότιρ, δασκάλα υφαντικής με μακριά, ίσια μαλλιά και ναυαγοσώστρια από την Ισλανδία, μπήκε μέσα κρατώντας έναν χοντρό, άθραυστο φακό που έμοιαζε λες και προοριζόταν να χρησιμοποιείται για νυχτερινό ψάρεμα σε πάγους. Κοίταξε ερευνητικά γύρω της και είπε, «Εντάξει, νεαροί φίλοι μου, καταλαβαίνω ότι έχετε καπνίσει χόρτο. Δεν είναι καθόλου “καλή φάση”, αν κι έτσι νομίζετε». «Κάνεις λάθος, Γκούντρουν», είπε ο Γκούντμαν. «Είναι απλώς η μυρωδιά της Canoe μου». «Συγγνώμη;» «Της κολόνιας μου». «Όχι, νομίζω ότι του δίνετε και καταλαβαίνει με το χόρτο εδώ μέσα», συνέχισε εκείνη. «Η αλήθεια είναι ότι έχει υπάρξει ένα συστατικό από βότανα», είπε ο Γκούντμαν. «Τώρα όμως που μας έκανες να καταλάβουμε το λάθος μας, δεν πρόκειται να ξανασυμβεί». «Όλα καλά κι ωραία. Αλλά, επίσης, συναναστρέφεστε αγόρια και κορίτσια μαζί», είπε η Γκούντρουν. «Δεν συναναστρεφόμαστε», είπε η Κάθι Κίπλιντζερ, που είχε αλλάξει πάλι θέση στο κρεβάτι και καθόταν ακριβώς δίπλα στον Γκούντμαν, χωρίς κανείς από τους δύο να δείχνει ταραγμένος που τους είδαν τόσο κοντά μαζί. «Α, όχι; Πες μου τότε τι κάνετε». «Έχουμε σύσκεψη», είπε ο Γκούντμαν και ακούμπησε στους αγκώνες του. «Ξέρω πότε μου κάνουν πλάκα», είπε η Γκούντρουν.

«Όχι, όχι, αλήθεια είναι. Έχουμε κάνει αυτήν την ομάδα που θα κρατήσει μια ολόκληρη ζωή», είπε ο Τζόνα. «Λοιπόν», είπε η Γκούντρουν, «δεν θέλω να βλέπω να σας στέλνουν στο σπίτι. Παρακαλώ διαλυθείτε τώρα. Και εσείς, κορίτσια, σας παρακαλώ γυρίστε αμέσως πίσω μέσα από τα πεύκα». Έτσι τα τρία κορίτσια έφυγαν και απομακρύνθηκαν από τη σκηνή σχηματίζοντας μία αργή, χαλαρή αγέλη, με τους φακούς τους να τις καθοδηγούν. Η Τζουλς, κατηφορίζοντας το μονοπάτι, άκουσε κάποιον να λέει «Τζούλι;», έτσι κοντοστάθηκε και γύρισε το κεφάλι της, ρίχνοντας το φως της πάνω σε κάποιον, που αποκαλύφθηκε ότι ήταν ο Ίθαν Φίγκμαν, ο οποίος την είχε ακολουθήσει. «Θέλω να πω, Τζουλς;» είπε. «Δεν ήμουν σίγουρος ποιο όνομα προτιμάς». «Το Τζουλς είναι μια χαρά». «Εντάξει. Λοιπόν, Τζουλς;» Ο Ίθαν πλησίασε και στάθηκε τόσο κοντά της που ένιωσε ότι μπορούσε να δει μέσα του. Τα άλλα κορίτσια συνέχισαν να προχωρούν χωρίς αυτήν. «Έχεις ξενερώσει λίγο τώρα;» τη ρώτησε. «Ναι, σ’ ευχαριστώ». «Θα έπρεπε να υπάρχει έλεγχος. Ένα κουμπί στο πλάι του κεφαλιού σου που να μπορείς να το γυρνάς». «Ωραίο θα ήταν αυτό», είπε. «Να σου δείξω κάτι;» τη ρώτησε. «Το κουμπί του κεφαλιού σου;» «Χαχα! Όχι. Έλα μαζί μου. Θα κάνω γρήγορα». Τον άφησε να την οδηγήσει κάτω στον λόφο προς την αποθήκη κινουμένων σχεδίων. Ο Ίθαν Φίγκμαν άνοιξε την ξεκλείδωτη πόρτα· μέσα, η αποθήκη μύριζε πλαστικίλα, ελαφρά καμένο, και άναψε τις λάμπες φθορισμού οι οποίες τρεμόσβησαν, σαν να τραύλιζαν, μέχρι να φωτίσουν το δωμάτιο σε όλο του το μεγαλείο. Παντού στους τοίχους υπήρχαν καρφωμένα σχέδια, μια μαρτυρία της δουλειάς αυτού του εκκεντρικά προικισμέ-

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 35

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 36

νου δεκαπεντάχρονου αγοριού, αποδίδοντας λίγη συμβολική προσοχή στη δουλειά άλλων σπουδαστών κινουμένων σχεδίων. Ο Ίθαν πέρασε ένα φιλμ στη συσκευή προβολής κι έπειτα έσβησε τα φώτα. «Βλέπεις», της είπε, «αυτό που θα σου δείξω είναι ό,τι υπάρχει μες στο κεφάλι μου. Από τότε που ήμουν μικρός, ξάπλωνα τα βράδια στο κρεβάτι μου και φανταζόμουν ένα κινούμενο σχέδιο που παίζει μες στο μυαλό μου. Αυτή είναι η αρχή: Υπάρχει αυτό το συνεσταλμένο, μοναχικό παιδί που λέγεται Γουόλι Φίγκμαν. Ζει μαζί με τους γονείς του, που πάντα τσακώνονται, που βασικά είναι απαίσιοι, κι αυτός μισεί τη ζωή του. Έτσι, κάθε βράδυ, όταν απομένει τελικά μόνος στο δωμάτιό του, βγάζει ένα κουτί παπουτσιών κάτω από το κρεβάτι του, και μέσα βρίσκεται αυτός ο μικροσκοπικός πλανήτης, αυτός ο παράλληλος κόσμος που λέγεται Φίγκλαντ». Της έριξε μια ματιά. «Να συνεχίσω;» «Φυσικά», του λέει. «Έτσι, ένα βράδυ, ο Γουόλι Φίγκμαν ανακαλύπτει στην ουσία ότι μπορεί να μπει μες στο κουτί παπουτσιών· το σώμα του συρρικνώνεται και εισχωρεί σε αυτόν τον μικρό κόσμο. Και αντί να είναι πλέον αυτός ο κανένας, είναι ένας ενήλικας που ελέγχει όλη τη Φίγκλαντ. Υπάρχει μια διεφθαρμένη κυβέρνηση στον Οίκο των Φιγκ –εκεί μένει ο πρόεδρος– και ο Γουόλι πρέπει να το διορθώσει. Α, σου είπα ότι το καρτούν είναι αστείο; Είναι κωμωδία. Ή, υποτίθεται, ότι είναι, τέλος πάντων. Το πιάνεις, νομίζω. Ή μήπως όχι;» Η Τζουλς κάτι πήγε να πει, αλλά ο Ίθαν συνέχισε να μιλάει νευρικά. «Τέλος πάντων, αυτό είναι το Φίγκλαντ, και ούτε καν ξέρω γιατί ήθελα να σ’ το δείξω, αλλά ήθελα, και ορίστε», είπε. «Απλώς μου πέρασε από το μυαλό απόψε στη σκηνή ότι υπήρχε μια μικρή πιθανότητα να έχουμε κάτι κοινό εγώ κι εσύ. Ξέρεις, μια ευαισθησία. Και ότι μπορεί να σου άρεσε. Αλλά σε προειδοποιώ ότι μπορεί, επίσης, να μη σου αρέσει καθόλου, μα καθόλου. Τέλος πάντων, να είσαι ειλικρινής. Όχι και τόσο», συμπλήρωσε με ένα ανήσυχο γέλιο.

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 37

χισαν να χοροπηδούν, να τσαλαβουτάνε σε νερά και να φλυαρούν, μιλώντας με φωνές που όλες έμοιαζαν με του Ίθαν. Οι χαρακτήρες στον πλανήτη Φίγκλαντ ήταν χονδροειδείς, φαλλικοί, με πονηρό βλέμμα και αξιαγάπητοι, ενώ μες στο υπερβολικό φως από τη συσκευή προβολής ο ίδιος ο Ίθαν ήταν συγκινητικά άσχημος, έχοντας χαραγμένο πάνω στην τραχιά επιδερμίδα του μπράτσου του το δικό του άσχημο δερματολογικό κινούμενο σχέδιο. Στη Φίγκλαντ, οι χαρακτήρες οδηγούσαν καροτσάκια, έπαιζαν ακορντεόν στις γωνίες των δρόμων, και ορισμένοι έμπαιναν στο ξενοδοχείο Φίγκμανγκεϊτ. Οι διάλογοι ήταν οξυδερκείς και ανόητοι ταυτόχρονα. Ο Ίθαν είχε μάλιστα δημιουργήσει στη Φίγκλαντ μια εκδοχή του «Πνεύματος στο Δάσος» –το Πλάσμα στο Δάσος– με τους ίδιους χαρακτήρες να παίζουν τους εαυτούς τους νέους στη θερινή κατασκήνωση. Η Τζουλς τους παρακολουθούσε να ανάβουν μια φωτιά στο ύπαιθρο, έπειτα να χωρίζονται σε ζευγάρια και να φιλιούνται και μάλιστα, σε μια περίπτωση, έκαναν σεξ. Ήθελε να ανοίξει η γη και να την καταπιεί βλέποντας αυτές τις σκυφτές φιγούρες να κάνουν σπασμωδικές κινήσεις, τον ιδρώτα να πετάγεται στον αέρα, με στόχο να συμβολίσει την έντονη προσπάθεια, όμως η ντροπή της καλύφθηκε αμέσως από δέος. Ήταν φυσικό που ο Ίθαν ήταν αγαπητός εδώ στην κατασκήνωση. Ήταν ιδιοφυΐα, το καταλάβαινε τώρα. Το καρτούν του ήταν μαγευτικό – πολύ έξυπνο και πολύ αστείο. Μόλις τελείωσε, το φιλμ πλατάγισε πάνω στην μπομπίνα. «Θεέ μου, Ίθαν», του είπε η Τζουλς: «Είναι εκπληκτικό. Πραγματικά πρωτότυπο». Γύρισε προς το μέρος της, η έκφρασή του λαμπερή και απλή. Ήταν μια σημαντική στιγμή γι’ αυτόν, αλλά εκείνη δεν καταλάβαινε γιατί. Παραδόξως, η άποψή της έμοιαζε να έχει σημασία γι’ αυτόν. «Πραγματικά νομίζεις ότι είναι καλό;» ρώ-

Ένα καρτούν πετάχτηκε στον τοίχο με το σεντόνι. «ΦΙΓΚΛΑΝΤ», έγραφαν οι τίτλοι αρχής, και αστείοι χαρακτήρες άρ-

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 38

τησε ο Ίθαν. «Θέλω να πω, όχι μόνο τεχνικά καλό, επειδή πολύς κόσμος το κατέχει αυτό· πού να δεις τι κάνει ο γερο-Μο Τέμπλετον. Ήταν κάτι σαν επίτιμο μέλος των Εννέα Γέρων του Ντίσνεϊ. Βασικά ήταν ο Δέκατος». «Μάλλον είναι χαζομάρα από μέρους μου, αλλά δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό», είπε η Τζουλς. «Α, κανείς εδώ δεν ξέρει. Υπήρχαν εννέα σχεδιαστές κινουμένων σχεδίων που δούλευαν μαζί με τον Γουόλτ Ντίσνεϊ στις κλασικές ταινίες – όπως η Χιονάτη. Ο Μο εμφανίστηκε αργότερα, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται ήταν κι αυτός πολύ καιρό στον χώρο. Κάθε καλοκαίρι, από τότε που έρχομαι εδώ, μου έχει μάθει τα πάντα, και εννοώ τα πάντα». «Φαίνεται», είπε η Τζουλς. «Μου αρέσει πάρα πολύ». «Έκανα και όλες τις φωνές», είπε ο Ίθαν. «Το κατάλαβα. Θα μπορούσε να παιχτεί στον κινηματογράφο ή στην τηλεόραση. Είναι όλο καταπληκτικό». «Πολύ χαίρομαι», είπε ο Ίθαν. Απλώς στεκόταν μπροστά της χαμογελώντας, και του χαμογέλασε κι εκείνη. «Για δες», είπε με μια πιο απαλή, βραχνή φωνή. «Σου αρέσει πάρα πολύ. Στην Τζουλς Τζέικομπσον αρέσει πάρα πολύ». Πάνω που απολάμβανε τον ήχο του παράξενου ονόματος να λέγεται δυνατά, και συνειδητοποιώντας ότι ήδη τη βόλευε σαν όνομα πολύ περισσότερο από εκείνο το χαζό παλιό Τζούλι Τζέικομπσον, ο Ίθαν έκανε το πιο περίεργο πράγμα: έτεινε το μεγάλο κεφάλι του προς το μέρος της, φέρνοντας ταυτόχρονα μπροστά και τον σωματώδη κορμό του, και την έσφιξε πάνω του λες και ήθελε να ευθυγραμμιστούν όλα τα μέρη των σωμάτων τους. Το στόμα του κόλλησε πάνω στο δικό της· ήδη είχε καταλάβει ότι ο Ίθαν μύριζε χόρτο, όμως πάνω της μύριζε χειρότερα – σαν μανιτάρι, σαν σε πυρετό, παραγινωμένο. Τράβηξε απότομα το κεφάλι της προς τα πίσω και είπε, «Περίμενε, τι;» Είχε μάλλον βγάλει το συμπέρασμα ότι βρίσκονταν στο ίδιο επίπεδο – αυτός δημοφιλής εδώ αλλά και

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 39

* «My Last Duchess», ποίημα του Ρόμπερτ Μπράουνινγκ.

πάλι κάπως αηδιαστικός· εκείνη άγνωστη με φριζαρισμένα μαλλιά και ανεπιτήδευτη, αλλά που είχε κερδίσει την προσοχή και την επιδοκιμασία όλων. Θα μπορούσαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους, θα μπορούσαν να γίνουν ένα. Ο κόσμος θα τους αποδεχόταν σαν ζευγάρι· έβγαζε νόημα τόσο λογικά, όσο και αισθητικά. Παρόλο που το κεφάλι της ήταν ελεύθερο, εξακολουθούσε να σφίγγει το σώμα του πάνω στο δικό της, και τότε ήταν που ένιωσε κάτι να φουσκώνει χαμηλά – «άνθρακας το φούσκωμα, θα μπορούσε να πει στα υπόλοιπα κορίτσια στη σκηνή της, προκαλώντας γέλια. «Είναι σαν, πώς το λένε αυτό το ποίημα στο σχολείο –“Η τελευταία μου δούκισσα”;»–* θα τους έλεγε, διότι τουλάχιστον αυτό θα φανέρωνε ότι είχε κάποιες γνώσεις. «Αυτό ήταν “Το πρώτο μου πέος”». Η Τζουλς απομακρύνθηκε αρκετά εκατοστά από τον Ίθαν έτσι ώστε κανένα μέρος του σώματός της να μην έρχεται σε επαφή με κανένα μέρος του σώματός του. «Πραγματικά λυπάμαι», του είπε. Το πρόσωπό της έκαιγε· σίγουρα θα είχε κοκκινίσει σε διάφορα σημεία. «Ξέχνα το», είπε ο Ίθαν με βραχνή φωνή, και τότε πρόσεξε την έκφρασή του απλώς να αλλάζει, λες και είχε αποφασίσει να περάσει στην αυτοπροστατευτική μέθοδο της ειρωνείας. «Δεν έγινε κάτι για να λυπάσαι. Νομίζω ότι θα βρω τρόπο να ζήσω. Έναν τρόπο να μην αυτοκτονήσω επειδή δεν ήθελες να φασωθούμε, Τζουλς». Έμεινε αμίλητη, αλλά έσκυψε το κεφάλι και κοίταξε τα κίτρινα σαμπό στα πόδια της πάνω στο σκονισμένο πάτωμα της αποθήκης. Για μια στιγμή νόμισε ότι θα έφευγε οργισμένος αφήνοντάς την εκεί, και θα έπρεπε να γυρίσει πίσω μόνη της μέσα από τα δέντρα. Η Τζουλς είδε τον εαυτό της να σκοντάφτει πάνω σε γυμνές ρίζες, και τελικά ο δυνατός φακός της Γκούντρουν Σιγουρντσδότιρ θα χρησίμευε για να τη βρει μες στο δάσος, όπου θα καθόταν ακουμπισμένη

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 40

σ’ ένα δέντρο, τρέμοντας ολόκληρη. Όμως τότε είπε ο Ίθαν, «Δεν θέλω να το παίξω μαλάκας σχετικά με αυτό. Θέλω να πω, κάποιος απορρίπτει κάποιον άλλον από τις απαρχές των ημερών». «Δεν έχω απορρίψει ποτέ κανέναν μέχρι τώρα στη ζωή μου», είπε έντονα η Τζουλς. «Αν και», πρόσθεσε, «ούτε έχω δεχτεί ποτέ κάποιον ώς τώρα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν προέκυψε ποτέ». «Α», της είπε. Έμεινε στο πλευρό της καθώς επέστρεφαν μαζί αργά από τον λόφο. Όταν έφτασαν στην κορυφή, ο Ίθαν γύρισε προς το μέρος της, και εκείνη περίμενε ότι θα ερχόταν αντιμέτωπη με κάτι σαρκαστικό, αλλά αντίθετα της είπε, «Ίσως ο λόγος που δεν θέλεις να το κάνεις αυτό μαζί μου, να μην έχει καν να κάνει με μένα». «Τι εννοείς;» «Είπες ότι δεν έχεις απορρίψει ή αποδεχτεί κανέναν ώς τώρα», είπε. «Είσαι εκατό τοις εκατό άπειρη. Άρα ίσως να είσαι απλώς νευρική. H νευρικότητά σου μπορεί να καλύπτει τα πραγματικά σου αισθήματα». «Λες;» τον ρώτησε αβέβαιη. «Θα μπορούσε. Συμβαίνει καμιά φορά στα κορίτσια», πρόσθεσε παριστάνοντας τον περπατημένο. «Έτσι έχω μια πρόταση να σου κάνω». Η Τζουλς περίμενε. «Ξανασκέψου το», είπε ο Ίθαν. «Πέρασε περισσότερο χρόνο μαζί μου και ας δούμε τι θα γίνει». Ήταν ένα πολύ λογικό αίτημα. Θα μπορούσε να περάσει περισσότερο χρόνο με τον Ίθαν Φίγκμαν και να πειραματιστεί με την ιδέα ότι αποτελεί μέρος ενός ζευγαριού. Ο Ίθαν ήταν ιδιαίτερος άνθρωπος, και της άρεσε που την είχε ξεχωρίσει. Ήταν ιδιοφυΐα, και αυτό μετρούσε πολύ σ’ εκείνη, το καταλάβαινε. «Εντάξει», του είπε τελικά. «Σ’ ευχαριστώ», είπε ο Ίθαν. «Συνεχίζεται», πρόσθεσε εύθυμα.

Μόνο όταν την πήγε ο ίδιος στη σκηνή της, την άφησε να φύγει. Η Τζουλς μπήκε μέσα και στάθηκε όρθια για να ετοιμαστεί να πέσει για ύπνο, βγάζοντας το κοντομάνικό της και ξεκουμπώνοντας το σουτιέν της. Στην άλλη άκρη της σκηνής η Ας Γουλφ ήταν ήδη ξαπλωμένη, φασκιωμένη μες στον υπνόσακό της με την κόκκινη φανελένια επένδυση και το επαναλαμβανόμενο σχέδιο με τους καουμπόηδες που στριφογύριζαν τα λάσα τους. Η Τζουλς διαισθάνθηκε ότι κάποτε μάλλον ανήκε στον αδερφό της. «Πού ήσουν εσύ λοιπόν;» ρώτησε η Ας. «Α, ο Ίθαν Φίγκμαν ήθελε να μου δείξει μια ταινία του. Και μετά πιάσαμε την κουβέντα, και απλώς συνέβη – δυσκολεύομαι να το εξηγήσω» Η Ας είπε, «Ακούγεται μυστηριώδες». «Όχι, δεν ήταν τίποτε», είπε η Τζουλς. «Δηλαδή, κάτι ήταν, αλλά ήταν παράξενο». «Ξέρω πώς είναι αυτές», είπε η Ας. «Πώς είναι ποιες;» «Αυτές οι στιγμές παράξενης αίσθησης. Η ζωή είναι γεμάτη απ’ αυτές», είπε η Ας. «Τι εννοείς;» «Να», είπε η Ας και σηκώθηκε από το κρεβάτι της και ήρθε και κάθισε δίπλα στην Τζουλς. «Πάντοτε σαν να ένιωθα ότι προετοιμάζεις κάπως τον εαυτό σου σε όλη σου τη ζωή για τις μεγάλες στιγμές, καταλαβαίνεις; Όταν όμως αυτές έρχονται, νιώθεις καμιά φορά τελείως ανέτοιμος ή ακόμα ότι δεν είναι έτσι όπως πίστευες. Κι αυτό είναι που τις κάνει παράξενες. Η πραγματικότητα διαφέρει πολύ από τη φαντασία». «Αλήθεια είναι αυτό», είπε η Τζουλς. «Αυτό ακριβώς μου συνέβη». Κοίταξε έκπληκτη το όμορφο κορίτσι που καθόταν στο κρεβάτι της· φαίνεται ότι αυτό το κορίτσι την καταλάβαι-

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 41

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 42

νε, κι ας μην είχε πει τίποτε η Τζουλς. Ολόκληρη η βραδιά αποκτούσε διάφορα έξοχα νοήματα. Ένα πρώτο φιλί, είχε σκεφτεί η Τζουλς, υποτίθεται ότι λειτουργεί σαν μαγνήτης για το άλλο πρόσωπο· ο μαγνήτης και το μέταλλο προορίζονται να συγχωνευτούν και να λιώσουν όταν έρθουν σε επαφή μέσα σε ένα χαρμάνι από ασήμι και χαλκό που τσουρουφλάει. Όμως αυτό το φιλί δεν είχε κάνει τίποτε τέτοιο. Η Τζουλς θα ήθελε να αφηγηθεί στην Ας όλα όσα συνέβησαν. Αναγνώρισε ότι έτσι ξεκινούν οι φιλίες: κάποιος αποκαλύπτει μια στιγμή παράξενης αίσθησης, και ο άλλος αποφασίζει μόνο να ακούσει χωρίς να το εκμεταλλευτεί. Η φιλία τους ξεκίνησε όντως εκείνο το βράδυ· μιλούσαν για τους εαυτούς τους με αυτόν τον έμμεσο τρόπο, και τότε η Ας άρχισε να παλεύει για να ξύσει το τσίμπημα από ένα κουνούπι που είχε στην ωμοπλάτη της, αλλά δεν το έφτανε, και ζήτησε από την Τζουλς μήπως θα μπορούσε να της βάλει λίγη λοσιόν από καλαμίνα. Η Ας τράβηξε προς τα κάτω τον γιακά της νυχτικιάς της, και η Τζουλς της έβαλε μια κουκκίδα από το γυαλιστερό ροζ υγρό, το οποίο είχε την πιο αναγνωρίσιμη μυρωδιά που μπορούσες να φανταστείς, ελκυστική και ταυτόχρονα επιβλητική. «Γιατί νομίζεις ότι μυρίζει έτσι η λοσιόν καλαμίνας;» ρώτησε η Τζουλς. «Είναι η αληθινή μυρωδιά ή μήπως κάποιοι χημικοί απλώς επινόησαν αυτήν την τυχαία μυρωδιά μέσα στο εργαστήριο, και τώρα πλέον όλοι νομίζουν ότι έτσι πρέπει να μυρίζει;» «Χα. Δεν έχω ιδέα», είπε η Ας. «Ίσως είναι όπως με τις καραμέλες ανανά Lifesavers». «Για τι πράγμα μιλάς;» «Να, δεν έχουν καθόλου γεύση πραγματικού ανανά. Όμως τις έχουμε τόσο συνηθίσει που νομίζουμε τελικά ότι αυτή είναι η αληθινή γεύση, καταλαβαίνεις; Και ο αληθινός ανανάς έχει βασικά περάσει σε δεύτερη μοίρα. Πέρα ίσως από τη Χαβάη».

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 43

* Παραδοσιακό φαγητό της Χαβάης που γίνεται από τον βολβό ενός φυτού της περιοχής.

Σταμάτησε και είπε, «Θα έδινα τα πάντα για να δοκιμάσω πόι.* Από τότε που έμαθα τη λέξη στην τετάρτη δημοτικού. Το τρως με τα χέρια». Η Ας απλώς την κοίταξε και άρχισε να χαμογελά. «Είναι κάπως αλλόκοτες αυτές οι παρατηρήσεις, Τζουλς», της είπε. «Αλλά με την καλή έννοια. Έχεις πλάκα», πρόσθεσε με στοχαστική φωνή και χασμουρήθηκε. «Το ίδιο νόμισαν και οι άλλοι απόψε». Αλλά φαινόταν λες και το να έχει πλάκα πως ήταν μια αισθητή ανακούφιση για την Ας Γουλφ. Το να έχει πλάκα, πέρα από τη λοσιόν καλαμίνας, ήταν αυτό που χρειαζόταν από την Τζουλς. Η οικογένεια της Ας και ο κόσμος της είχαν πολύ ψηλά τον πήχη και εδώ υπήρχε αυτό το κορίτσι που έκανε πλάκα και ήταν διασκεδαστικό και ανακουφιστικό και συγκινητικό, πραγματικά, μες στην αδεξιότητά του και την προθυμία του. Δίπλα τους, τα άλλα κορίτσια της σκηνής είχαν τις δικές τους περίπλοκες συζητήσεις, όμως η Τζουλς δεν άκουγε λέξη απ’ ό,τι έλεγαν. Ήταν απλώς κάποιες φωνές στο βάθος, και το κεντρικό δράμα παιζόταν εδώ ανάμεσα στην ίδια και την Ας Γουλφ. «Τρελαίνομαι για τ’ αστεία σου», είπε η Ας, «αλλά να μου υποσχεθείς ότι δεν θα με τρελάνεις». Η Τζουλς δεν καταλάβαινε τι εννοούσε, αλλά μετά κατάλαβε: η Ας είχε αδέξια προσπαθήσει να κάνει ένα αστείο, ένα λογοπαίγνιο. «Ξέρεις – μη μ’ αφήσεις ποτέ να τρελαθώ», εξήγησε η Ας, και η Τζουλς χαμογέλασε ευγενικά και υποσχέθηκε ότι δεν θα το έκανε. Η Τζουλς σκέφτηκε αποστασιοποιημένη τα κορίτσια με τα οποία έκανε παρέα στο Άντερχιλ – την πραότητά τους, την αφοσίωσή τους. Τις έβλεπε να βαδίζουν όλες προς τα προσωπικά τους ντουλαπάκια στο σχολείο, τα κοτλέ παντελόνια τους να θροΐζουν, τα μαλλιά τους πιασμένα με τσιμπιδάκια ή λαστιχάκια ή αφημένα κάτω σε άγριες περμανάντ. Όλες μαζί, απα-

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 44

ρατήρητες, αόρατες. Ήταν λες και αποχαιρετούσε πλέον αυτά τα κορίτσια, εδώ μες στην ινδιάνικη σκηνή με την Ας Γουλφ να κάθεται στο κρεβάτι της. Όμως αυτή η φιλία, που μόλις άρχιζε, διακόπηκε απότομα από την Κάθι Κίπλιντζερ η οποία ήρθε στη μέση της σκηνής και, βγάζοντας το μεγάλο, περίπλοκο σουτιέν της, απάλλαξε τα γυναικείου μεγέθους στήθη της από την πανοπλία τους, διασπώντας την προσοχή της Τζουλς η οποία σκέφτηκε ότι αυτές οι δύο σφαίρες μέσα σε αυτό το κωνικό κτήριο ήταν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Η Τζουλς θα ήθελε να μην ήταν καθόλου η Κάθι εδώ ούτε η Τζέιν Ζελ ή η Νάνσι Μαντζιάρι με το μελαγχολικό πρόσωπο που καμιά φορά έκανε πρόβα στο τσέλο λες κι έπαιζε σε παιδική κηδεία. Αν ήταν μόνες τους, θα της είχε αποκαλύψει τα πάντα. Όμως τα υπόλοιπα κορίτσια μαζεύονταν γύρω τους και τώρα η Κάθι Κίπλιντζερ, φορώντας μόνο ένα μακρύ ροζ κοντομάνικο, τους έδινε να δοκιμάσουν μια τάρτα μύρτιλλου, που είχε αγοράσει από τον φούρνο της πόλης το ίδιο απόγευμα, με ένα στραβό πιρούνι από την τραπεζαρία. Κάποια –μήπως ήταν η σιωπηλή Νάνσι; Ή μήπως η Κάθι;– είπε, «Θεέ μου, η γεύση του είναι σαν το σεξ!» και όλες γέλασαν, μαζί και η Τζουλς, η οποία αναρωτήθηκε αν το σεξ, όταν ήταν πραγματικά καλό, πρόσφερε όντως την απόλαυση μιας τάρτας μύρτιλλου – όλο κολλώδες και μαλακό. Η περίπτωση του Ίθαν Φίγκμαν είχε πλέον πάει στράφι γι’ απόψε. Η τάρτα άλλαξε χέρια μερικές φορές, και τα χείλια όλων έγιναν μπλε λες και ανήκαν σε κάποια φυλή, και μετά τα κορίτσια ξάπλωσαν το καθένα στο κρεβάτι του και η Τζέιν Ζελ τους μίλησε για τη δίδυμη αδερφή της, η οποία έπασχε από κάποια τρομακτική νευρολογική διαταραχή που την έκανε καμιά φορά να χαστουκίζει το πρόσωπό της ξανά και ξανά. «Θεέ μου», είπε η Τζουλς. «Τι φρικτό». «Θα καθόταν εδώ, απολύτως ήρεμη», είπε η Τζέιν, «και θα

άρχιζε ξαφνικά να χτυπιέται. Όπου κι αν πάμε, κάνει σκηνή. Ο κόσμος φρικάρει που το βλέπει. Είναι απαίσιο, αλλά το έχω συνηθίσει πλέον». «Συνηθίζεις ό,τι σου τυχαίνει», είπε η Κάθι και συμφώνησαν όλες. «Ας πούμε, εγώ είμαι χορεύτρια», συνέχισε η Κάθι, «αλλά έχω αυτά τα τεράστια βυζιά. Είναι λες και κουβαλάω πάνω μου ταχυδρομικούς σάκους. Αλλά και τι να κάνω; Και πάλι θέλω να γίνω χορεύτρια». «Και πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις αυτό που θέλεις», είπε η Τζουλς. «Όλες πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε στη ζωή», πρόσθεσε με απρόσμενη και αναπάντεχη βεβαιότητα. «Δηλαδή, διαφορετικά ποιο είναι το νόημα;» «Νάνσι, γιατί δεν βγάζεις το τσέλο σου να μας παίξεις κάτι;» είπε η Ας. «Κάτι ατμοσφαιρικό. Μια υποβλητική μελωδία». Παρόλο που ήταν αργά, η Νάνσι έφερε το τσέλο της από τον χώρο αποθήκευσης και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού της, με τα γυμνά της πόδια διάπλατα ανοιχτά, παίζοντας προσεκτικά το πρώτο μέρος μια σουίτας για τσέλο του Μπέντζαμιν Μπρίτεν. Καθώς έπαιζε η Νάνσι, η Κάθι στάθηκε πάνω στο μπαούλο που είχε φέρει κάποια στην κατασκήνωση, με το κεφάλι της επικίνδυνα κοντά στο επικλινές ταβάνι, και άρχισε να κάνει αργές, αυτοσχεδιαστικές κινήσεις σαν χορεύτρια στριπτίζ μέσα σε κλουβί. «Αυτό αρέσει στους άντρες», είπε με βεβαιότητα η Κάθι. «Θέλουν να σε βλέπουν να κουνιέσαι. Θέλουν τα βυζιά σου να ταλαντεύονται λίγο, λες και θα μπορούσες να τους χτυπήσεις με αυτά στο κεφάλι ρίχνοντάς τους κάτω αναίσθητους. Θέλουν να συμπεριφέρεσαι σαν να έχεις εξουσία, αλλά θέλουν επίσης να ξέρεις ότι αυτοί θα κέρδιζαν τη μάχη αν ποτέ κατέληγε εκεί το πράγμα. Είναι τόσο προβλέψιμοι· το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να κουνήσεις τους γοφούς σου κάπως περιστροφικά και να λικνίζεσαι με τον ρυθμό, τότε τους έχεις τελείως στο χέρι. Μοιάζουν με χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων που τους πετάγονται τα μάτια από τα κε-

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 45

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:25 ΜΜ Page 46

φάλια τους πάνω σε ελατήρια. Κάτι που θα σχεδίαζε ο Ίθαν». Κάτω από το ροζ κοντομάνικό της το σώμα της κινιόταν σαν φίδι και πού και πού η μπλούζα ανέβαινε ψηλά αποκαλύπτοντας μία απειροελάχιστη υπόνοια της σκούρας ήβης της. «Είμαστε η σκηνή με τη σύγχρονη μουσική και το γυμνό», φώναξε χαρουμένη η Νάνσι. «Μια σκηνή με όλες τις υπηρεσίες, για να ικανοποιεί τις καλλιτεχνικές και διεστραμμένες ανάγκες κάθε αρσενικού». Όλα τα κορίτσια ένιωσαν να εξάπτονται, να ξεσηκώνονται. Η λιτή μουσική και τα γέλια από τη σκηνή παρασύρονταν από τον αέρα και, περνώντας ανάμεσα από τα δέντρα, κατευθύνονταν προς τα αγόρια, ένα προχειρογραμμένο μήνυμα μες στο σκοτάδι προτού κλειδώσουν για τα καλά οι πύλες της κατασκήνωσης. Η Τζουλς σκέφτηκε ότι δεν έμοιαζε σε τίποτα με τον Ίθαν Φίγκμαν. Αλλά ούτε και με την Ας Γουλφ. Υπήρχε κάπου στον άξονα ανάμεσα στον Ίθαν και στην Ας, λίγο αηδιαστική, λίγο ελκυστική – χωρίς να την έχει διεκδικήσει ακόμα ούτε η μία ούτε η άλλη πλευρά. Καλά είχε κάνει και δεν είχε συμφωνήσει να πάει με το μέρος του Ίθαν μόνο και μόνο επειδή το ήθελε αυτός. Όπως της είχε πει, δεν είχε γίνει κάτι για να λυπάται.

Μέσα στις επόμενες λίγες βδομάδες από τις συνολικά οκτώ, η Τζουλς και ο Ίθαν πέρασαν πολύ χρόνο μόνοι τους. Όποτε δεν ήταν με την Ας, ήταν μ’ αυτόν. Μια φορά, ενώ το σούρουπο καθόταν μαζί του στην πισίνα, με δύο νυχτερίδες να αιωρούνται γύρω από την καμινάδα του μεγάλου γκρίζου σπιτιού των Βούντερλιχ απέναντι, του μίλησε για τον θάνατο του πατέρα της. «Ποπό, και ήταν μόνο σάραντα δύο;» είπε ο Ίθαν κουνώντας το κεφάλι. «Χριστέ μου, Τζουλς, ήταν πολύ νέος. Και είναι τόσο λυπηρό που δεν θα τον ξαναδείς. Ήταν ο μπαμπάς σου. Μάλλον θα σου τραγουδούσε όλα αυτά τα τραγουδάκια, έτσι δεν είναι;»

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:26 ΜΜ Page 47

«Όχι», είπε η Τζουλς. Άφησε τα δάχτυλά της να τα σκεπάσει το παγωμένο νερό. Αλλά τότε ξαφνικά θυμήθηκε ότι ο πατέρας της μια φορά της είχε πει ένα τραγούδι. «Ναι», είπε έκπληκτη. «Ένα. Ήταν ένα φολκ τραγούδι». «Ποιο;» Άρχισε να το τραγουδάει με τρεμάμενη φωνή. Μονάχα μια βροχούλα πέφτει ολόγυρα, Το χορτάρι σηκώνει το κεφάλι του στον θεσπέσιο ήχο, Μονάχα μια βροχούλα, μονάχα μια βροχούλα Τι έχουν κάνει στη βροχή;

Σταμάτησε απότομα. «Συνέχισε», είπε ο Ίθαν, και έτσι, αμήχανη, η Τζουλς, συνέχισε: Μονάχα ένα μικρό αγόρι που στέκεται στη βροχή, Στην απαλή βροχή που πέφτει για χρόνια. Και το χορτάρι χάνεται, Το αγόρι εξαφανίζεται, Και βροχή συνεχίζει να πέφτει σαν ανήμπορα δάκρυα, Μα τι έχουν κάνει στη βροχή;*

* Το τραγούδι διαμαρτυρίας «What have they done to the rain?» γράφτηκε το 1962 από την αμερικανίδα τραγουδίστρια και πολιτική ακτιβίστρια Μαλβίνα Ρέινολντς και το έχουν τραγουδήσει μεταξύ άλλων η Τζόαν Μπαέζ και η Μάριαν Φέιθφουλ.

Μόλις τελείωσε, ο Ίθαν απέμεινε να την κοιτάζει. «Έσκισες», είπε. «Η φωνή σου, οι στίχοι, τα πάντα. Ξέρεις για τι μιλάει αυτό το τραγούδι, σωστά;» «Νομίζω για την όξινη βροχή;» του είπε. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Για τις πυρηνικές δοκιμές».

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:26 ΜΜ Page 48

«Μα όλα τα ξέρεις;» Ανασήκωσε τους ώμους ευχαριστημένος. «Βλέπεις», της είπε, «έμαθα πως όταν γράφτηκε, όταν ήταν πρόεδρος ο Κένεντι, η κυβέρνηση έκανε όλες αυτές τις πυρηνικές δοκιμές εκλύοντας στην ατμόσφαιρα το στρόντιο ενενήντα. Και με τη βροχή αυτό έπεσε στο έδαφος και πότισε το χορτάρι, που το έφαγαν όλες οι αγελάδες και μετά κατέβασαν γάλα που το ήπιαν τα παιδιά. Τα μικρά ραδιενεργά παιδιά. Πρόκειται λοιπόν για τραγούδι διαμαρτυρίας. Ο μπαμπάς σου ήταν πολιτικοποιημένος; Αριστερός;» είπε. «Καλή φάση. Ο μπαμπάς μου είναι ένας πικρόχολος τεμπελχανάς από τότε που έφυγε η μαμά μου. Tους θυμάσαι τους καβγάδες που ρίχνουν οι γονείς του Γουόλι Φίγκμαν στα κινούμενα σχέδιά μου; Τις στριγκλιές και τα κλάματα; Φαντάζεσαι, νομίζω, από πού εμπνέομαι». «Ο πατέρας μου δεν ήταν πολιτικοποιημένος», είπε η Τζουλς. «Και σίγουρα δεν ήταν αριστερός, τουλάχιστον όχι πολύ. Θέλω να πω, ήταν Δημοκρατικός, σίγουρα όμως δεν ήταν ριζοσπαστικός», είπε γελώντας με τον παραλογισμό αυτής της ιδέας. Όμως το γέλιο της κόπηκε μόλις σκέφτηκε ότι δεν γνώριζε και τόσο καλά τον πατέρα της. Ήταν ο Γουόρεν Τζέικομπσον, ένας πράος άνθρωπος, που δούλευε για δέκα χρόνια στην Αεροναυπηγική Εταιρεία Κλίλαντ. Μια φορά είχε πει στις κόρες του, χωρίς να τον έχουν ρωτήσει, «Η δουλειά μου δεν με ορίζει». Όμως η Τζουλς δεν τον είχε ρωτήσει τι τον όριζε. Σχεδόν ποτέ δεν τον είχε ρωτήσει τίποτε για τον ίδιο. Ήταν αδύνατος, ξανθομάλλης, σαν να κουβαλούσε ένα βάρος, και τώρα είχε πεθάνει στα σαράντα δύο του. Έτσι άρχισε να συγκινείται με τη σκέψη ότι ποτέ δεν θα τον γνώριζε πολύ καλά. Και μετά έκλαιγε μαζί με τον Ίθαν, πράγμα που οδήγησε αναπόφευκτα στα φιλιά, τα οποία δεν ήταν και τόσο άσχημα αυτή τη φορά, γιατί είχαν και οι δύο την ίδια γεύση, και την Τζουλς δεν την ένοιαζε που δεν ένιωθε ερεθισμένη. Αντίθετα, ένιωθε περισσότερο απεγνωσμένη που σκεφτόταν ότι ο πατέρας της είχε

πεθάνει. Ο Ίθαν διαισθάνθηκε πως αυτό ακριβώς ήταν το είδος των προκαταρκτικών που ζητούσε η Τζουλς Τζέικομπσον. Προχώρησαν με αυτόν τον τρόπο, και η Τζουλς άρχισε να περιμένει ότι κάποια φορά θα ξεμάκραιναν από τους άλλους και θα μοιράζονταν τέτοιες στιγμές. Με αυτόν και με άλλους τρόπους, η ζωή της Τζουλς εδώ άλλαζε ραγδαία, εξελισσόταν σαν εικονογραφημένο βιβλίο που ξεφυλλίζοντας γρήγορα τις σελίδες του φανερώνεται όλη η ιστορία. Ήταν καμία, και τώρα βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο αυτής της παρέας φίλων, που τη θαύμαζαν για το μέχρι πρότινος άγνωστο τσαχπίνικο χιούμορ της. Η Τζουλς αποτελούσε πηγή ενδιαφέροντος για όλους και ήταν πολύ καλή φίλη για την Ας και αντικείμενο λατρείας για τον Ίθαν. Επίσης, από τότε που βρέθηκε εδώ, είχε γίνει αμέσως ηθοποιός, δοκιμάζοντας την τύχη της σε έργα και ρόλους. Στην αρχή δεν ήθελε να περάσει καν από οντισιόν. «Δεν είμαι τόσο καλή, όσο εσύ», είχε πει στην Ας, όμως εκείνη την είχε συμβουλεύσει, «Ξέρεις πώς είσαι όταν βρίσκεσαι με όλους εμάς; Πόσο ωραίο είναι; Έτσι να είσαι και πάνω στη σκηνή. Βγες από το καβούκι σου. Δεν έχεις τίποτα να χάσεις, Τζουλς. Θέλω να πω, αν όχι τώρα, πότε;» Το θεατρικό τμήμα θα ανέβαζε το έργο του Έντουαρντ Άλμπι The Sandbox, και στην Τζουλς έδωσαν τον ρόλο της γιαγιάς. Έπαιξε μια δραστήρια γριά καρακάξα, μιλώντας με μια φωνή που ούτε ήξερε ότι διέθετε. Ο Ίθαν της είχε κάνει μαθήματα φωνητικής, λέγοντάς της πώς επινόησε τις φωνές για το Φίγκλαντ. «Αυτό που σου χρειάζεται, είναι να μιλάς όπως ακριβώς ακούς τη φωνή μες στο μυαλό σου», της είχε πει. Ποτέ της δεν είχε γνωρίσει μια τόσο ηλικιωμένη γυναίκα σαν αυτήν που έπαιζε· στην παράσταση, δύο ηθοποιοί την κουβάλησαν πάνω στη σκηνή και την έβαλαν απαλά να καθίσει. Προτού καν η Τζουλς ξεκινήσει να μιλάει, κάνοντας μόνο αμυδρές μηρυκαστικές κινήσεις με το πρόσωπό της, το κοινό άρχισε να γε-

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:26 ΜΜ Page 49

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:26 ΜΜ Page 50

λά, και το γέλιο προκάλεσε κι άλλα γέλια, όπως συμβαίνει καμιά φορά, ώστε όταν είπε την πρώτη της ατάκα, ορισμένοι από το κοινό γελούσαν ρουθουνίζοντας, και ένας ευέξαπτος ομαδάρχης έδειχνε να έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια. Η Τζουλς έσκισε, είπαν όλοι μόλις τελείωσε. Πραγματικά έσκισε. Το γέλιο την αποπλάνησε εκείνη τη φορά και κάθε φορά στη συνέχεια. Την έκανε πιο δυνατή, πιο σοβαρή, ανέκφραστη, αποφασισμένη. Αργότερα, η Τζουλς θα σκεφτόταν ότι το γάργαρο, γεμάτο εκτίμηση γέλιο του κοινού στο «Πνεύμα στο Δάσος» την είχε γιατρέψει από τη χρονιά θλίψης που είχε μόλις περάσει. Δεν ήταν, όμως, το μόνο στοιχείο που την είχε γιατρέψει· ολόκληρο το μέρος βοήθησε σ’ αυτό, λες και ήταν κάποιο από αυτά τα ευρωπαϊκά ιαματικά λουτρά του 19ου αιώνα. Ένα βράδυ δόθηκε εντολή να συγκεντρωθεί όλη η κατασκήνωση στο γρασίδι, χωρίς άλλη πληροφορία. «Βάζω στοίχημα ότι οι Βούντερλιχ θα ανακοινώσουν ότι ξέσπασε επιδημία σύφιλης», είπε κάποιος. «Ή ίσως να είναι ένας φόρος τιμής στη Μάμα Κας», είπε κάποιος άλλος. Η τραγουδίστρια Κας Έλιοτ των Mamas and the Papas είχε πεθάνει πριν από μερικές μέρες, έχοντας πνιγεί, υποτίθεται, τρώγοντας ένα σάντουιτς με ζαμπόν. Το σάντουιτς με το ζαμπόν αποδείχτηκε τελικά φήμη, αλλά ο θάνατος ήταν αληθινός. «Πότε θα ξεκινήσει; Οι ιθαγενείς αδημονούν», είπε ο Τζόνα ενώ περίμεναν όλοι. Ο Ίθαν και η Τζουλς κάθισαν μαζί σε μια κουβέρτα πάνω στον λόφο και περίμεναν. Έγειρε το κεφάλι του στον ώμο της, θέλοντας να δει την αντίδρασή της· στην αρχή, δεν έκανε τίποτε. Μετά έφερε το κεφάλι του πάνω στους μηρούς της και, μόλις βολεύτηκε, σήκωσε το κεφάλι του στον ουρανό που σκοτείνιαζε και στα κινέζικα φαναράκια που κουνιούνταν κρεμασμένα από σύρματα ανάμεσα στα δέντρα. Σαν να της είχε δοθεί κάποιο σύνθημα, η Τζουλς άρχισε να χαϊδεύει

το σγουρό του κεφάλι, και κάθε φορά που το έκανε, τα μάτια του έκλειναν από ευτυχία. Ο Μάνι Βούντερλιχ εμφανίστηκε μπροστά σε όλους και είπε, «Γεια σας, γεια σας! Ξέρω πως όλοι αναρωτιέστε τι συμβαίνει, έτσι, χωρίς άλλη καθυστέρηση, θα ήθελα να σας παρουσιάσω την πολύ ξεχωριστή καλεσμένη μας-έκπληξη». «Κοιτάξτε», είπε η Ας από τη χαμηλή σειρά, και η Τζουλς τέντωσε τον λαιμό της ανάμεσα στον κόσμο και είδε μια γυναίκα, που φορούσε ένα πόντσο στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος και κρατούσε μια κιθάρα, να διασχίζει το γρασίδι για να πάρει τη θέση της πάνω σε μια εξέδρα. Ήταν η διάσημη φολκ τραγουδίστρια και μητέρα του Τζόνα, Σουζάνα Μπέι! Από κοντά ήταν πολύ όμορφη με τον τρόπο που ελάχιστες μητέρες είναι, τα μαλλιά της μακριά, μαύρα και ίσια, το αντίθετο από τη μητέρα της Τζουλς με την κόμμωση σαν κύπελλο βελανιδιού και τα συνθετικά ταγιέρ. Το πλήθος ζητωκραύγασε. «Καλησπέρα, “Πνεύμα στο Δάσος”», είπε η τραγουδίστρια από ένα μικρόφωνο μόλις σώπασαν όλοι. «Περνάτε ένα όμορφο καλοκαίρι;» Μια σειρά από καταφατικές φωνές ακούστηκαν δυνατά. «Πιστέψτε με, ξέρω ότι αυτό είναι το καλύτερο μέρος στη γη. Πέρασα κι εγώ μερικά καλοκαίρια εδώ. Τίποτα δεν βρίσκεται τόσο κοντά στον παράδεισο, όσο αυτό το μικρό κομμάτι γης». Έπειτα γρατζούνισε δυνατά την κιθάρα της και άρχισε να τραγουδά. Από κοντά η φωνή της ήταν τόσο δυνατή, όσο ακουγόταν στα άλμπουμ της. Τραγούδησε αρκετά τραγούδια που όλοι ήξεραν και ορισμένα κλασικά φολκ στα οποία καλούσε το κοινό να τραγουδήσει μαζί της. Πριν από το τελευταίο τραγούδι της, είπε, «Έχω φέρει απόψε μαζί μου έναν παλιό φίλο που έτυχε να περνά από δω και θα ήθελα να τον καλέσω να ανέβει τώρα εδώ στη σκηνή. Μπάρι, θα ανέβεις; Παιδιά, ο Μπάρι Κλέιμς!» Με το χειροκρότημα, o φολκ τραγουδιστής Μπάρι Κλέιμς, με το σαν τεριέ μούσι, πρώην μέλος του τριμελούς συγκροτή-

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:26 ΜΜ Page 51

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:26 ΜΜ Page 52

ματος Whistlers στη δεκαετία του ’60 και, μάλιστα, σύντομο φλερτ της Σουζάνα Μπέι το καλοκαίρι του ’66, ανέβηκε δίπλα της με ένα μπάντζο περασμένο από το λουρί γύρω του. «Γεια σας, κυρίες μου και κύριοι!» φώναξε στο πλήθος. Παρόλο που όλοι οι Whistlers φορούσαν μυτερά καπέλα και ζιβάγκο στις συναυλίες και στα εξώφυλλα των άλμπουμ τους, ο Μπάρι τα είχε εγκαταλείψει και τα δύο όταν ακολούθησε σόλο καριέρα το 1971. Εκείνο τον καιρό χτένιζε τα κυματιστά καστανά μαλλιά του πίσω από τα αυτιά και φορούσε απαλά καρό πουκάμισα που τον έκαναν να μοιάζει με πράο ορεσίβιο. Με μια σεμνή κίνηση του χεριού του χαιρέτησε τους κατασκηνωτές και άρχισε να παίζει μπάντζο ενώ η Σουζάνα έπαιζε την κιθάρα της. Οι νότες των δύο οργάνων ενώθηκαν και μετά υποχώρησαν διστακτικά, έπειτα ενώθηκαν ξανά, συγκροτώντας τελικά την εισαγωγή από το σήμα κατατεθέν τραγούδι της Σουζάνα. Ήρεμα στην αρχή, πιο δυναμική στη συνέχεια, άρχισε να τραγουδά:

Περπατώ στην κοιλάδα, και περπατώ στο χορτάρι Και προσπαθώ να καταλάβω γιατί δεν μπόρεσα να καλύψω τις ανάγκες σου. Ήθελες να είμαι σαν κι αυτήν; Μόνο αυτό υπήρχε στην καρδιά σου; Μια προσευχή, ο άνεμος να μας έπαιρνε... Να μας έπαιρνε... χωριστά...

Μετά τη συναυλία, που ήταν γεμάτη συναίσθημα και έγινε θερμά δεκτή, όλοι παρέμειναν και έβαλαν ροζ παντς με μια κουτάλα μέσα από μια μεγάλη μεταλλική γαβάθα. Μικροσκοπικά μυγάκια φλυαρούσαν ζουζουνίζοντας πάνω στην επιφάνεια του παντς, αλλά σχεδόν κανείς δεν είδε τα υπόλοιπα μαμούνια μες στο σκοτάδι που έπεφτε. Ο αριθμός των εντόμων

που κατάπιαν εκείνο το καλοκαίρι ήταν τρομακτικός: μέσα σε γαβάθες με παντς, μέσα σε σαλάτες, ακόμα και μέσα από τα ανοιχτά τους στόματα ενώ κοιμόντουσαν τα βράδια τα καταβρόχθισαν με την εισπνοή τους. Η Σουζάνα Μπέι και ο Μπάρι Κλέιμς ενώθηκαν με τους κατασκηνωτές. Οι δύο παλιοί φίλοι και πρώην εραστές, που περιφέρονταν ανάμεσα στο πλήθος των εφήβων, φαίνονταν χαρούμενοι, αναψοκοκκινισμένοι, φυσικοί – παλαίμαχες φιγούρες της αντικουλτούρας που αντιμετωπίζονταν με εκτίμηση. «Πού είναι ο Τζόνα;» ρώτησε κάποιος. Ένα κορίτσι είπε πως είχε ακούσει ότι παραπονέθηκε γιατί ένιωσε αδιαθεσία και ξεγλίστρησε κατά τη διάρκεια της συναυλίας της μητέρας του για να πάει στη σκηνή του· αρκετός κόσμος είπε ότι ήταν κρίμα που δεν ένιωθε καλά ειδικά αυτή τη συγκεκριμένη βραδιά. Κοιτάζοντας τη Σουζάνα, εύκολα καταλάβαινε κανείς από πού είχε πάρει την ομορφιά του ο Τζόνα, αν και ήταν πιο επιφυλακτική και ανεπιτήδευτη στην αγορίστικη εκδοχή της. Η Τζουλς ένιωθε αναστατωμένη και σφιγμένη που στεκόταν κοντά στη μητέρα του Τζόνα. «Δεν έχω βρεθεί ποτέ μου κοντά σε κάποιον διάσημο», ψιθύρισε στον Ίθαν, ξέροντας ότι ακουγόταν σαν χωριάτισσα αλλά δεν την ένοιαζε. Ένιωθε πλέον χαλαρή με τον Ίθαν, όπως ένιωθε χαλαρή και με την Ας. Ακόμα δεν είχε ξεπεράσει την έκπληξή της που το χαριτωμένο, λεπτοκαμωμένο, εκλεπτυσμένο κορίτσι από τη σκηνή της επέλεξε να περάσει μαζί της τόσο χρόνο, όμως η φιλία τους ήταν αδιαμφισβήτητα εύκολη, ανοιχτή, και αληθινή. Τα βράδια η Ας προτού πάνε για ύπνο καθόταν στα πόδια του κρεβατιού της Τζουλς· η Τζουλς την τρέλαινε συχνά με τα αστεία της, την άκουγε όμως και με προσοχή· η Ας ήταν παρατηρητική και πρόσφερε καθοδήγηση σε ένα φάσμα θεμάτων, αν και ποτέ αυταρχικά. Καμιά φορά ψιθύριζαν για τόση ώρα, αφότου είχαν σβήσει τα φώτα, που τα υπόλοιπα κορίτσια τους έλεγαν να κάνουν ησυχία.

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:26 ΜΜ Page 53

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:26 ΜΜ Page 54

Τώρα, μετά τη συναυλία, ο Ίθαν έπινε αργά το παντς του λες και ήταν μπράντι σε κολονάτο ποτήρι και, μόλις το τελείωσε, πέταξε το χάρτινο κύπελλο σε έναν σκουπιδοντενεκέ και ακούμπησε το χέρι του στον ώμο της Τζουλς. «Είναι πολύ θλιβερός ο τρόπος που τραγουδά η Σουζάνα το “Ο άνεμος θα μας πάρει”», μουρμούρισε. «Ναι, πράγματι». «Με κάνει και σκέφτομαι πώς οι άνθρωποι αφιερώνουν τις ζωές τους ο ένας στον άλλον και μετά ο ένας απ’ τους δύο απλώς φεύγει ή πεθαίνει». «Δεν το είχα σκεφτεί έτσι», είπε η Τζουλς, που ποτέ δεν είχε καταλάβει αυτούς τους στίχους, και συγκεκριμένα πώς ένας άνεμος θα μπορούσε να πάρει δύο ανθρώπους χωριστά. «Το ξέρω ότι ακούγεται σχολαστικό, όμως ο άνεμος δεν θα τους έπαιρνε μαζί;» ρώτησε. «Ένα αεράκι είναι. Φυσά μόνο προς μία κατεύθυνση, όχι δύο». «Χα. Για να το σκεφτώ». Σκέφτηκε για μια στιγμή. «Έχεις δίκιο. Δεν βγάζει νόημα. Αλλά και πάλι είναι πολύ μελαγχολικό». Ήταν σκυθρωπός, την παρατηρούσε, έβλεπε αν η μελαγχολική διάθεση θα την έκανε να ανταποκριθεί ξανά. Όταν τη φίλησε μερικά λεπτά αργότερα, ενώ στέκονταν λίγο παράμερα από τους άλλους, δεν τον σταμάτησε. Ήταν έτοιμος, σαν γιατρός που έχει χορηγήσει στον ασθενή του μια μικρή δόση αλλεργιογόνου φαρμάκου με την ελπίδα ότι θα προκαλέσει κάποια αντίδραση. Τύλιξε τα χέρια του γύρω της και η Τζουλς πίεσε τον εαυτό της να τον θέλει για αγόρι της, επειδή ήταν ευφυής και αστείος και θα ήταν πάντα ευγενικός μαζί της και πάντα παθιασμένος. Είχε προσπαθήσει τόσο πολύ να ανταποκριθεί στο φιλί του, όμως τώρα ήξερε ότι μάλλον δεν θα συνέβαινε ποτέ. «Δεν μπορώ να συνεχίσω την προσπάθεια», κύλησαν σαν χείμαρρος οι λέξεις από μέσα της, χωρίς να το έχει σχεδιάσει. «Είναι πολύ δύσκολο. Δεν είναι αυτό που θέλω να κάνω». «Δεν ξέρεις τι θέλεις», είπε ο Ίθαν. «Είσαι μπερδεμένη,

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:26 ΜΜ Page 55

* Elizabeth Kübler-Ross: αμερικανοελβετίδα ψυχίατρος η οποία στο βιβλίο της On death and dying περιέγραψε τα πέντε στάδια του πένθους.

Τζουλς. Είχες μια μεγάλη απώλεια φέτος. Εξακολουθείς να τη βιώνεις σε στάδια Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος* και τα λοιπά. Έι, κι αυτή έχει διαλυτικά», πρόσθεσε. «Δεν έχει να κάνει με τον πατέρα μου, εντάξει, Ίθαν;» είπε η Τζουλς, κάπως δυνατά, και ορισμένοι κοίταξαν περίεργοι προς το μέρος τους. «Εντάξει», είπε ο Ίθαν. «Κατάλαβα». Εκείνη τη στιγμή ήρθε καλπάζοντας μέσα στο φως από τα φαναράκια ο Γκούντμαν Γουλφ μαζί με μία κεραμίστρια με σουφρωμένα χείλια από τη Σκηνή 4 των κοριτσιών που είχε πάντα πηλό κάτω από τα νύχια της. Σταμάτησαν στην άκρη του κύκλου και το κορίτσι σήκωσε λοξά το κεφάλι της προς το δικό του, ο Γκούντμαν έσκυψε και μετά φιλήθηκαν, τα πρόσωπά τους δραματικά φωτισμένα. Η Τζουλς παρατηρούσε τον Γκούντμαν να ξεκολλά απαλά το στόμα του από του κοριτσιού έχοντας κάτι που θα ορκιζόταν, ακόμα και από μακριά, ότι ήταν μια κηλίδα από το άχρωμο λιπ γκλος της κοπέλας πάνω στα χείλια του, σαν βούτυρο, σαν έπαθλο. Η Τζουλς φαντάστηκε τον Ίθαν να ανταλλάσσει πρόσωπο και μέρη του σώματος με αυτά του Γκούντμαν. Φαντάστηκε ακόμα να τη διαφθείρει ο Γκούντμαν με έναν χυδαίο τρόπο, σαν αυτόν στο Φίγκλαντ. Σκέφτηκε με τη φαντασία της στάλες ιδρώτα να πετάνε σε κινούμενο σχέδιο πάνω από τους ενωμένους και ξαφνικά γυμνούς εαυτούς τους. Μόλις το σκέφτηκε, την πλημμύρισε ένα κύμα αισθήσεων, σαν το φως από τη συσκευή προβολής του Ίθαν. Τα συναισθήματα μπορούσαν να σε καταλάβουν με μια αιφνίδια, άγρια σαρωτική κίνηση· αυτό ήταν κάτι που μάθαινε στο «Πνεύμα στο Δάσος». Ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει το κορίτσι του Ίθαν Φίγκμαν, και είχε δίκιο που του είπε ότι δεν μπορούσε πλέον να προσπαθεί. Θα ήταν συναρπαστικό,

OUOLITZER_ENDIAFERONTES sel_Final_Layout 1 08/03/2017 3:26 ΜΜ Page 56

φυσικά, να γίνει το κορίτσι του Γκούντμαν Γουλφ, όμως ούτε αυτό επρόκειτο να συμβεί. Δεν θα δημιουργούνταν ζευγάρια αυτό το καλοκαίρι ούτε θα σχηματίζονταν παθιασμένα υποσύνολα, και παρόλο που με κάποιον τρόπο αυτό ήταν θλιβερό, με έναν άλλον τρόπο ήταν μεγάλη ανακούφιση, διότι τώρα μπορούσαν να επιστρέψουν στη σκηνή των αγοριών, οι έξι τους, και να πάρουν τις θέσεις τους μέσα σε αυτόν τον τέλειο, αρραγή, ισόβιο κύκλο. Ολόκληρη η σκηνή θα σειόταν, λες και η ειρωνεία του δικού τους είδους, η κουβέντα και η φιλία του δικού τους είδους, ήταν τόσο δυνατά που θα μπορούσαν στην ουσία να κάνουν ένα μικρό ξύλινο κτήριο να αγκομαχάει και να τραντάζεται έτοιμο να απογειωθεί.