Όλα τα ποτάμια καταλήγουν στη θάλασσα και εσύ στη γυναίκα που έφτιαξες μέσα στο κεφάλι σου. Δεν «απατάς» κανέναν. Μονάχα τον εαυτό σου. Όλες είναι μία. Ή καμία, όπως λέει ένας πειρατής.
Γυναίκες πολλές. Από ερωμένες μέχρι τη μάνα σου. Πρόσωπα κάθε ηλικίας και απόχρωσης που πέρασαν ξυστά δίπλα σου ή ήταν νταλίκες σε μετωπική. Άμα συγχωρήσεις την ψυχή σου, τότε έχεις μια πιθανότητα να σε συγχωρήσουν κι αυτές. Φτάνει να μην ξεχνάς το ποιηματάκι: «Φρούτο περίεργο η γυναίκα / είτε μία έχεις είτε δέκα».
Από τη μια έχει ηδονή το κρύψιμο από αυτές, αδρεναλίνη το κυνήγι του θηλυκού (παρότι δεν έχει απομείνει ούτε θήραμα ούτε καραμπίνα ζωντανή), μια γαργαλιστική συνήθεια δίχως τέλος. Απ’ την άλλη γεννάει μπελάδες αυτή η ειλικρίνεια. Δεν είναι λάθος ο άλλος. Απλώς είναι διαφορετικός. Άλλοι το νιώθουν στα είκοσι. Εμένα μου πήρε πάνω από μισό αιώνα. Αλλά δεν βαριέσαι… (Όχι, δεν βαριέμαι ποτέ, γιατί ποτέ δεν είναι αργά.) Μερικοί πεθαίνουν αγνοώντας τη γεύση αυτού του κόσμου.
