Μιτσούγιο Κάκουτα - Η όγδοη μέρα

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 5

ΜΙΤΣΟΥΓΙΟ ΚΑΚΟΥΤΑ

Η ΟΓΔΟΗ ΜΕΡΑ c

Μυθιστόρημα ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 6

Κατόπιν συνεννόησης με τη συγγραφέα, η μετάφραση στα ελληνικά στηρίχτηκε στη γαλλική μετάφραση του ιαπωνικού πρωτοτύπου από την Isabelle Sakaï (Actes Sud, 2015), καθώς και στην αγγλική από τη Margaret Mitsutani (Kodansha International, 2010). Η μετάφραση του βιβλίου υποστηρίχθηκε μερικώς από τον πολιτιστικό οργανισμό Books from Japan. ❧ ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: Mitsuyo Kakuta, Yȏkame no semi

Copyright Kakuta Mitsuyo, 2007 Greek translation rights arranged with Kakuta Mitsuyo, through the Bureau des Copyrights Français, Tokyo © Copyright για την ελληνική γλώσσα Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Αθήνα 2017 ©

1η έκδοση: Οκτώβριος 2018 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. ΓΡΑΦΕΙΑ: Θεμιστοκλέους 104, 106 81 Αθήνα ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ: Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα % 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com ISBN 978-960-03-6405-7

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 7

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 0

Γ σε ένα κομμάτι πάγου. Αυτή η επαφή της έλεγε πως ήταν ράπωσε

το πόμολο της πόρτας. Ένιωσε σαν να ακουμπού-

πια πολύ αργά για να γυρίσει πίσω τώρα. Η Κιουάκο ήξερε πως τις καθημερινές, από τις οκτώ και δέκα περίπου, αυτή η πόρτα θα είναι ξεκλείδωτη γύρω στα είκοσι λεπτά. Γνώριζε, επίσης, πως εκτός από ένα βρέφος μόνο του κανείς δεν βρισκόταν στο σπίτι. Μόλις πριν από λίγο στεκόταν κουλουριασμένη στη σκιά ενός μηχανήματος αυτόματης πώλησης, κοιτώντας το ζευγάρι να βγαίνει από το διαμέρισμα. Χωρίς να διστάσει γύρισε το κρύο πόμολο. Μόλις άνοιξε την πόρτα, ένα μείγμα από ζεστές μυρωδιές την αγκάλιασε: του καψαλισμένου τοστ, του μαγειρικού λαδιού, της πούδρας προσώπου, του μαλακτικού των ρούχων, της νικοτίνης, των βρεγμένων πανιών. Η Κιουάκο γλίστρησε μέσα. Ήταν παράξενο με πόση φυσικότητα κινούνταν σ’ ένα σπίτι που έβλεπε για πρώτη φορά, λες κι ήταν δικό της. Ωστόσο η άνεση που αισθανόταν ήταν οριακή. Οι χτύποι της καρδιάς της έκαναν όλο το σώμα της να ριγεί από μέσα· τα χέρια και τα πόδια της έτρεμαν· το κεφάλι της παλλόταν στον ρυθμό της καρδιάς της. Όρθια στο κατώφλι, η Κιουάκο εστίασε το βλέμμα της πάνω στο ερμητικά κλειστό φουσούμα,1 στο βάθος της κουζίνας. Κοιτούσε επίμονα το ξεθωριασμένο παραβάν, κιτρινισμένο στις γωνίες.

8

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 8

Στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο να κάνει τίποτα. Απλώς θα κοιτούσε. Μια ματιά θα έριχνε στο μωρό εκείνου του άντρα. Αυτό ήταν όλο. Αυτό θα έβαζε ένα τέλος στην όλη ιστορία. Την επόμενη μέρα ή μάλλον σήμερα το απόγευμα θα πήγαινε να πάρει καινούργια έπιπλα και να ψάξει για δουλειά. Θα ξεχνούσε ό,τι είχε συμβεί και θ’ άρχιζε μια καινούργια ζωή, επαναλάμβανε διαρκώς από μέσα της, καθώς έβγαζε τα παπούτσια της. Συγκρατώντας την παρόρμηση να ορμήξει και ν’ ανοίξει απότομα το φουσούμα, κινούσε μόνο τα μάτια της, επιθεωρώντας την κουζίνα. Στο κέντρο βρισκόταν ένα μικρό στρογγυλό τραπέζι. Πάνω του, ανακατεμένα, μια στοίβα από πιάτα γεμάτα ψίχουλα, ένα ανοιγμένο πακέτο ψωμί, μαργαρίνη, φλούδες μανταρινιού, ένα σταχτοδοχείο γεμάτο γόπες. Στον πάγκο, δίπλα στον νεροχύτη, ένας βραστήρας, κουτιά από συμπυκνωμένο γάλα και πιεσμένα κουτάκια μπίρας. Μπροστά σ’ αυτά τα ολοφάνερα σημάδια καθημερινής ζωής η Κιουάκο δυσκολευόταν ν’ ανασάνει. Και τότε, πίσω από το παραβάν, το μωρό άρχισε να κλαίει σαν ν’ αναρωτιόταν τι συνέβαινε: ξαφνιασμένη η Κιουάκο αισθάνθηκε το σώμα της μαγκωμένο. Τα μάτια της κινήθηκαν προς το παραβάν. Προσεχτικά περπατούσε πάνω στον ψυχρό λινοτάπητα. Ξαφνικά στάθηκε μπροστά στην πόρτα και την άνοιξε με μια κίνηση. Ένας υγρός αέρας εισέβαλε στο δωμάτιο και μαζί το ψιλό διαπεραστικό κλάμα του μωρού. Σ’ ένα κλασικό ιαπωνικό δωμάτιο τα δυο τσαλακωμένα βαμβακερά παπλώματα βρίσκονταν πάνω στο στρώμα. Τα παπλώματα ήταν τυλιγμένα κι οι κουβέρτες στοιβαγμένες. Πίσω από τα στρώματα βρισκόταν η κούνια του μωρού. Λουσμένη στις ηλιαχτίδες που διαπερνούσαν τις δαντελένιες κουρτίνες, η λευκή κούνια φεγγοβολούσε. Από κάτω η ηλεκτρική θερμάστρα έβγαζε ένα κόκκινο φως. Η Κιουάκο δρασκέλισε τα στρώματα και κατευθύνθηκε προς την κούνια. Κλοτσώντας και κουνώντας τα χέρια του, το μωρό έκλαιγε. Η διαπεραστική

φωνή υψωνόταν όλο και πιο δυνατή. Η πιπίλα του είχε πέσει δίπλα στο μαξιλάρι. Υγρή από το σάλιο έλαμπε. Η Κιουάκο άκουγε ένα μεταλλικό τρίξιμο μέσα στο κεφάλι της. Δυνάμωνε διαρκώς παράλληλα με τα κλάματα του μωρού. Καθώς οι δύο ήχοι αναμειγνύονταν, αισθανόταν πως η φωνή του μωρού έβγαινε από μέσα της. Τις καθημερινές, τα πρωινά, η σύζυγος πήγαινε με το αυτοκίνητο τον σύζυγο στον πλησιέστερο σταθμό. Ποτέ δεν έπαιρνε μαζί το μωρό. Άλλωστε, συνήθως κοιμόταν. Μπορεί να το άφηνε επειδή γνώριζε πως θα γυρίσει σύντομα, σκεφτόταν η Κιουάκο. Θα επέστρεφε σε δεκαπέντε είκοσι λεπτά, συνεπώς θα έριχνε μια κλεφτή ματιά στο μωρό μέσα στην κούνια. Βλέποντάς το, σίγουρα θα έμπαινε ένα τέλος σ’ αυτό το βάσανο. Σχεδίαζε να πάει αθόρυβα για να μην το ενοχλήσει. Το βρήκε όμως ξαπλωμένο στην κούνια του, με τα μάγουλα κατακόκκινα από το κλάμα. Άπλωσε το χέρι της επιφυλακτικά, σαν ν’ ακουμπούσε μια βόμβα. Το μωρό ήταν ντυμένο με ρουχαλάκια πετσετέ. Η παλάμη της Κιουάκο γλίστρησε από το στομάχι του στην πλάτη του. Τη στιγμή που ήταν έτοιμη να το σηκώσει, το μωρό την κοίταξε κατάματα με τα χείλη σφιγμένα. Τα μάτια του ήταν εξαιρετικά διαυγή. Οι βλεφαρίδες υγρές. Ένα δάκρυ κυλούσε στο μάγουλο προς το αυτί του. Κι έπειτα, με τα μάτια ακόμη δακρυσμένα, το μωρό χαμογέλασε. Οπωσδήποτε ήταν ένα χαμόγελο. Η Κιουάκο πετρωμένη αδυνατούσε να κουνηθεί. Χωρίς να ξέρει γιατί, σκέφτηκε: Γνωρίζω αυτό το μωρό. Κι αυτό με γνωρίζει. Σκύβοντας αρκετά κοντά, ώστε να βλέπει την αντανάκλασή της μέσα σ’ αυτά τα διαυγή μάτια, είδε το χαμόγελο του μωρού να πλαταίνει. Αυτό κουνούσε τα χέρια και τα πόδια του, ενώ έτρεχαν σάλια απ’ το στόμα του. Η μικρή κουβέρτα που ήταν τυλιγμένη γύρω από τα πόδια του έπεσε, αφήνοντας να φανούν τα εντυπωσιακά μικρά γυμνά ποδαράκια. Νυχάκια ποδιού σε μινιατούρα, λευκά πέλματα που

9

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 9

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 10

10

ποτέ δεν είχαν ακουμπήσει το έδαφος. Η Κιουάκο κρατούσε σφιχτά το μωρό πάνω στην καρδιά της. Βύθισε το πρόσωπό της στα χνουδωτά μαλλιά του, εισπνέοντας βαθιά. Τόσο απαλό. Τόσο ζεστό. Ένα σώμα τόσο εύθραυστο που θα μπορούσες εύκολα να το σπάσεις, ωστόσο ελαστικά σφριγηλό, ώστε να μοιάζει άθραυστο. Τόσο ευάλωτο κι όμως τόσο δυνατό. Ένα μικρό χεράκι χαστούκισε τα μάγουλα της Κιουάκο. Υγρό και ζεστό. Δεν πρέπει να την αφήσω, σκέφτηκε η Κιουάκο. Ποτέ δεν θα σ’ αφήσω έτσι μόνη. Θα σε προστατεύσω. Απ’ όλο τον πόνο, όλη τη θλίψη, τη μοναξιά, το άγχος. Από τρομακτικά πράγματα και σκληρά πράγματα, θα σε προστατεύσω. Η Κιουάκο αδυνατούσε πια να σκεφτεί. Επαναλάμβανε ξανά και ξανά σαν ξόρκι τη φράση: Θα σε προστετεύω. Θα σε προστατεύω. Θα σε προστατεύω. Πάντοτε. Το μωρό στα χέρια της Κιουάκο, κοιτώντας την, ακόμη χαμογελούσε. Σαν να της πρόσφερε αναγνώριση, παρηγοριά, συγχώρεση.

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 11

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

3 Φεβρουαρίου 1985

Ξμπράτσα μου. Έπειτα έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

το παλτό μου κι έκλεισα το μωρό μες στα

Χωρίς να γνωρίζω πού πάω. Σε μια γωνία του μυαλού μου υπολόγισα τον κίνδυνο να πέσω πάνω σ’ αυτή τη γυναίκα εάν πήγαινα προς τον σταθμό. Τα πόδια μου έστριψαν από μόνα τους. Είδα μπροστά μου μια πινακίδα με λευκό βέλος που έδειχνε προς το Κοσού-κάιντο, το βόρειο τμήμα του περιφερειακού αυτοκινητόδρομου για το Γιαμανάσι, και στράφηκα προς αυτή την κατεύθυνση. Μόλις εμφανίστηκε ελεύθερο ταξί, αυτόματα σήκωσα το χέρι μου. Καθισμένη στο πίσω κάθισμα αντιλήφθηκα ότι δεν είχα πού να πάω. Τα μάτια του οδηγού, μέσα από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου, με κοιτούσαν επίμονα περιμένοντας. «Πάρκο Κογκανέι, παρακαλώ». Το ταξί ξεκίνησε. Γύρισα προς τα πίσω για να κοιτάξω αυτή την άγνωστη γειτονιά που σιγά σιγά άφηνα πίσω μου. Το μωρό κάτω από το παλτό μου άρχισε να στριφογυρίζει. Φρόνιμα. Οι λέξεις βγήκαν απ’ το στόμα μου χωρίς να το καταλάβω, ξαφνιάζοντάς με. Ήσυχα. Φρόνιμο κορίτσι, επανέλαβα, χτυπώντας το μωρό ελαφρά στην πλάτη. Βρεθήκαμε σε μποτιλιάρισμα. Το ταξί ήταν ακίνητο. Το μωρό, που μόλις πριν ρουθούνιζε και στριφογύριζε, τώρα λα-

11

εκουμπωσα

12

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 12

γοκοιμόταν με τον αντίχειρα στο στόμα. Ξύπνησε, άνοιξε τα μάτια και γκρίνιαξε έτοιμη να βάλει τα κλάματα, αλλά σύντομα χαλάρωσε και ξαναφάνηκε το άσπρο των ματιών της. Οι σκέψεις συνωστίζονταν στο μυαλό μου. Πρέπει ν’ αγοράσω πάνες. Θα χρειαστώ επίσης γάλα. Πού θα κοιμηθούμε απόψε; Τόσα πολλά προβλήματα, αλλά προτού βρω τις λύσεις, άλλο νέο κύμα ερωτημάτων ερχόταν. Τι θα κάνω; Τι θα κάνω τώρα; Για κάποιο λόγο όσο πιο πολύ σκεφτόμουν, τόσο μ’ έπιανε υπνηλία. Όπως το μωρό, έτσι κι εγώ γλάρωσα μερικές φορές, μέχρι που κάτι απαλό γαργάλησε τη μύτη μου, ξύπνησα και άρχισα πάλι ν’ αγκαλιάζω το γαλακτερό μικρό κορίτσι μου. «Στην είσοδο του πάρκου είναι καλά;» Στον τραχύ ήχο της φωνής του οδηγού κοίταξα έξω απ’ το παράθυρο. «Στρίψτε δεξιά στην επόμενη διασταύρωση», είπα χωρίς να σκεφτώ. Θα φαινόταν παράξενο, μια γυναίκα μόνη μ’ ένα μωρό στο πάρκο τέτοια ώρα. Καλύτερα να κατέβαινα κάπου με σπίτια τριγύρω. «Σταματήστε στο σπίτι στην επόμενη γωνία», είπα σαν να επρόκειτο για τον προορισμό μου και πλήρωσα τον οδηγό. Παίρνοντας τα ρέστα μου τον ευχαρίστησα μ’ ένα χαμόγελο και βγήκα από το ταξί. Εξέπληξα τον εαυτό μου που χαμογελούσα τόσο εύκολα. Έχοντας βεβαιωθεί πως το ταξί δεν βρισκόταν πια στο οπτικό πεδίο μου, ξαναβγήκα στον κεντρικό δρόμο. Περπάτησα κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου, ψάχνοντας για ανοιχτά καταστήματα. Στρίβοντας σε μια διασταύρωση παρατήρησα το Σεκίνο-μπάσι, αλλά όλα τα μαγαζιά είχαν ακόμη κατεβασμένα τα ρολά. Συνέχισα να περπατάω πίσω προς το πάρκο. Δεν έχω ιδέα γιατί επέλεξα το Πάρκο Κογκανέι. Ίσως επειδή είχα πάει μαζί του μια φορά. Ήταν ακόμη πολύ νωρίς, οπότε το πάρκο ήταν ουσιαστικά

άδειο. Μονάχα ένας άντρας με φόρμα έκανε τζόκινγκ και μια γυναίκα περπατούσε με τον σκύλο της. Σωριάστηκα σ’ ένα παγκάκι κοντά στην είσοδο και χάζευα το μωρό που κοιμόταν. Λίγο σάλιο κύλησε στο μάγουλό της από το μισάνοιχτο στόμα της. Το σκούπισα με το δάχτυλό μου. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να της δώσω ένα όνομα. Ναι, ένα όνομα. Καόρου. Αυτό το όνομα ξεπήδησε στο μυαλό μου. Ήταν αυτό που μαζί, εκείνος κι εγώ, είχαμε επιλέξει. Είχαμε σκεφτεί πολλά εύηχα ονόματα που θα άρμοζαν και σε αγόρι και σε κορίτσι κι αυτό ήταν εκείνο που είχαμε καταλήξει. Καόρου, είπα στο παιδί που κοιμόταν. Ένα μάγουλο συσπάστηκε. Ήξερε ότι της απευθύνονταν. Καόρου, Καόρου-τσαν, είπα ξανά και ξανά, κι αισθανόμουν ευχαριστημένη. Υπολογίζοντας ότι πρέπει να είχε ήδη πάει περίπου δέκα η ώρα, άφησα το πάρκο. Επέστρεψα στον δρόμο που περπάτησα προηγουμένως και μπήκα σ’ ένα φαρμακείο. Βρήκα πάνες μίας χρήσης, μωρομάντιλα και γάλα σε σκόνη. Είχαν και μπιμπερό, αλλά ακόμη κι αν αγόραζα ένα δεν ήξερα πώς να ετοιμάσω το γάλα. Είχα καθίσει οκλαδόν μπροστά σ’ ένα ράφι διαβάζοντας τις οδηγίες σ’ ένα κουτί γάλακτος σε σκόνη, όταν η Καόρου άρχισε να στριφογυρίζει και να γκρινιάζει. Σηκώθηκα αμέσως κι άρχισα να την κουνάω. Χτυπώντας την απαλά, τρίβοντας την πλάτη της, την κοίταξα κι απαλά σιγοψιθύρισα. Όλα καλά. Όλα είν’ εντάξει, Καόρου-τσαν. Οι φωνές της όμως δυνάμωσαν. «Τι συμβαίνει; Πεινάει;» Ακούγοντας μια φωνή πίσω μου, γύρισα και είδα μια μεσήλικη γυναίκα με ποδιά να κοιτάει προσεχτικά την Καόρου. «Μια φίλη μού ζήτησε να κρατήσω το μωρό της, αλλά έφυγε χωρίς να μου εξηγήσει τίποτα για τις πάνες και το γάλα». Οι λέξεις ξεχύθηκαν. Η γυναίκα με κοίταξε δύσπιστη και πήρε ένα κουτί γάλα σε

13

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 13

14

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 14

σκόνη κι ένα μπιμπερό από το ράφι. «Ποιο απ’ όλα; Αυτό είναι καλό;» ρώτησε κι εξαφανίστηκε στο βάθος του φαρμακείου. Ήταν ένα βρόμικο παλιό μαγαζί. Η Καόρου έκλαιγε ακόμη κι έτσι έτριψα την πλάτη της καθώς κοιτούσα τα σκονισμένα κουτιά ενός εντομοαπωθητικού. Έκλαιγε τόσο δυνατά που δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά. Τι ακριβώς σκόπευα να κάνω; «Τι τρέχει σήμερα με τους νέους;» μουρμούρισε η γυναίκα καθώς επέστρεφε με το μπιμπερό γεμάτο γάλα. «Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περνάνε καλά και αδιαφορούν για τα παιδιά. Το ’γραφε η εφημερίδα, ξέρεις, γι’ αυτούς τους γονείς που χτυπάνε τα παιδιά τους μέχρι θανάτου. Τέτοια πράγματα δεν συνέβαιναν στις μέρες μου», συνέχισε με πολύ δυνατή φωνή. Και αρπάζοντας από μένα το παιδί άρχισε να του ψιθυρίζει γλυκόλογα, «Τόσγιο καλό μωλό, πεινιάμε, ε;» κι έβαλε τη θηλή στα χείλη της Καόρου. Εξακολουθώντας να κλαίει, η Καόρου κούνησε μπρος πίσω το κεφάλι αλλά τελικά πήρε τη θηλή, άνοιξε τα μάτια της κι άρχισε να πίνει. «Θα την κρατήσεις όλη μέρα; Εδώ λέει πόσο να της δώσεις, λοιπόν, κάθε τρεις τέσσερις ώρες... για να δούμε, γύρω στις τέσσερις φορές την ημέρα και μην ξεχνάς να τη βάζεις να ρευτεί... Ξέρεις, φαίνεσαι ακριβώς ίδια με το μωρό!» Το γέλιο της γυναίκας μ’ έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο σφιγμένη πρέπει να έδειχνα, κατά κάποιον τρόπο σαν την Καόρου. Γέλασα για να κρύψω την ταραχή μου. Αφού πλήρωσα και την ευχαρίστησα, έφυγα από το φαρμακείο. Με το μωρό αγκαλιά, είχα μια πλαστική σακούλα με όλα όσα είχα αγοράσει να κρέμεται απ’ το μπράτσο μου. Χρειάστηκε να σταματήσω πολλές φορές για να τη συμμαζέψω μέχρι να φτάσω πίσω στο πάρκο. Στη δημόσια τουαλέτα δεν υπήρχε πουθενά κάτι να ξαπλώσω το μωρό. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος παρά να βρω ένα άδειο παγκάκι εκεί έξω. Επιφυλακτικά έβγαλα την πάνα της. Ήταν μούσκεμα. Σκούπισα προσεκτικά με μωρομάντιλο το γλιστερό μικρό αιδοίο της και της φόρεσα καινούργια πάνα.

Πόσες φορές δεν είχα φανταστεί να ταΐζω, ν’ αλλάζω πάνα, να κάνω μπάνιο, να νανουρίζω μια μικροσκοπική φανταστική Καόρου. Όχι ότι δεν είχα ποτέ φροντίσει ένα πραγματικό μωρό. Αφότου η συμφοιτήτριά μου Γιασούε Νικάουα απέκτησε κοριτσάκι, πήγα πολλές φορές να βοηθήσω. Άλλαζα το μωρό, το τάιζα με μπιμπερό, το κοίμιζα και το απασχολούσα. Είχα στο μυαλό μου ακριβώς πώς ήταν όλ’ αυτά όταν φρόντιζα τη φανταστική μου Καόρου. Έτσι αυτή η αλλαγή πάνας θα γινόταν εύκολα, ωστόσο το χάρτινο πράγμα που τόσο προσεκτικά της φόρεσα ήταν πολύ χαλαρό, με κενά γύρω από τα παιδικά μπούτια κι έπρεπε να ξανακολλήσω την αυτοκόλλητη ταινία. Γιασούε. Κοίταξα πάνω. Ούτε ένα σύννεφο δεν φαινόταν σε όλη την έκταση του χειμερινού ουρανού. Ναι, η Γιασούε. Υπήρχε η Γιασούε. Αισθανόμενη πως όλα πια ήταν τακτοποιημένα, αν και δεν ήταν, σήκωσα την Καόρου. Όταν τη σήκωσα ψηλά, πάνω από το κεφάλι μου, ξαναγέλασε με την ψιλή διαπεραστική φωνή της. Έτριβε τα ποδαράκια της μεταξύ τους και τα ακούμπησα στο πρόσωπό μου. Ήταν παγωμένα. Καόρου. Καόρου μου. Όλα είναι εντάξει τώρα, μπορείς να χαλαρώσεις, της είπα. Σαν να καταλάβαινε τα πάντα, η Καόρου μού χαμογέλασε, πιπιλώντας το δάχτυλό της. Από την είσοδο του πάρκου πήρα ένα λεωφορείο για τον σταθμό της κεντρικής γραμμής Τσούο κι επιβιβάστηκα στο τρένο για το Σιν’τζούκου. Σ’ ένα πολυκατάστημα στον σταθμό αγόρασα έναν μάρσιπο για να μεταφέρω το μωρό, μια πλεχτή κουβέρτα, φορμάκια κι εσώρουχα και, σε άλλον όροφο, μια ταξιδιωτική τσάντα. Τελειώνοντας τα ψώνια μου, μπήκα στις τουαλέτες, όπου άλλαξα τα ρούχα της Καόρου κι έβαλα τα πάντα στην ταξιδιωτική τσάντα. Τηλεφώνησα στη Γιασούε από έναν τηλεφωνικό θάλαμο,

15

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 15

16

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 16

μπροστά στο πολυκατάστημα. «Πού ήσουνα όλο αυτό τον καιρό;» τσίριξε. Τη ρώτησα αν θα μπορούσα να πάω να τη δω. «Βέβαια, έλα. Πού βρίσκεσαι;» ρώτησε η Γιασούε ενθουσιασμένη. «Κοίτα, για την ακρίβεια, δεν είμαι μόνη», είπα όσο πιο χαρούμενα μπορούσα. «Τι εννοείς δεν είσαι μόνη;» «Μην εκπλαγείς, Γιασούε, αλλά είμαι μητέρα τώρα. Μητέρα, κατάλαβες;» «Τι; Αλήθεια; Πότε; Πω πω, είσαι όλο εκπλήξεις. Γιατί δεν είπες τίποτα πιο πριν; Πότε γέννησες; Αδύνατον να το πιστέψω». «Συγγνώμη, μου τελειώνουν τα κέρματα των δέκα γιεν. Θα σ’ τα πω όλα μόλις βρεθούμε. Παίρνω αμέσως το τρένο». Διακόπτοντας τον καταιγισμό των ερωτήσεών της, έκλεισα το τηλέφωνο. Πήρα τη γραμμή Σόμπου. Στο τρένο η Καόρου ήταν ευδιάθετη, γελούσε και τέντωνε τα χέρια της προς τον νεαρό άντρα που καθόταν δίπλα μας. Εκείνος προφανώς δεν το απολάμβανε κι έτσι εγώ άρπαζα τα στρουμπουλά χεράκια της για να τη σταματήσω. Εκείνη έσφιγγε με τα πέντε μικρά της δάχτυλα το χέρι μου και με κοιτούσε απορημένη. Κατέβηκα στον σταθμό Μοτογιαουάτα και στον δρόμο προς το διαμέρισμα της Γιασούε αναρωτήθηκα τι θα της έλεγα. Όλα θα πάνε καλά, όλα θα είναι εντάξει, έλεγα στον εαυτό μου. Η τελευταία φορά που ήμουν εδώ ήταν ακριβώς πριν παραιτηθώ από τη δουλειά μου, δηλαδή πριν από περίπου έναν χρόνο. Υπήρχαν πολλά κτίρια που δεν θυμόμουν κατά μήκος του δρόμου, που ακολουθούσε τις σιδηροδρομικές γραμμές από τον σταθμό: ένα νέο φαρμακείο, ένα κατάστημα ενοικίασης δίσκων, ένα ανθοπωλείο, ένα οικογενειακό εστιατόριο. Η Γιασούε περίμενε μπροστά στο σπίτι της. Όταν με είδε, με χαιρέτησε κι έτρεξε να δει την Καόρου. «Ω, κοίτα τι υπέροχο

μωρό κι είσαι εσύ η μητέρα του!» έσκουξε, σηκώνοντάς την με χέρια πολύ πιο έμπειρα από τα δικά μου. Η Καόρου συνοφρυώθηκε σαν να προσπαθούσε ν’ αποφασίσει αν έπρεπε να κλάψει ή όχι. Άνοιξε το στόμα της για ένα σύντομο κλάμα, αλλά τότε, με το στόμα ανοιχτό, κοίταξε τη Γιασούε με τα μεγάλα διαυγή μάτια της. «Πού είναι η Μίκι-τσαν;» ρώτησα. «Στη γιαγιά της», απάντησε. Η μητέρα της Γιασούε, που κάποτε ζούσε στη Γιοκοχάμα, μετακόμισε πρόσφατα σ’ ένα νεόκτιστο σπίτι στη γειτονιά. «Η μαμά μού την κρατάει μερικές φορές. Ακόμη και χωρίς να τη ρωτήσω έρχεται και την παίρνει από μόνη της», γέλασε κι έπειτα γύρισε στην Καόρου και ρώτησε, «Πώς σε λένε; Είσαι κοριτσάκι, έτσι δεν είναι;». «Με λένε Καόρου. Χάληκα για τη γνωλιμία», απάντησα στα μωρουδίστικα κάνοντας τη Γιασούε να ξαναγελάσει και μαζί της κι η Καόρου. Ένιωσα για λίγο χαλαρή. Καλά έκανα που ήρθα εδώ. Το διαμέρισμα βρισκόταν στον πέμπτο όροφο ενός οκταώροφου κτιρίου. Υπήρχαν περισσότερα έπιπλα στο δωμάτιο απ’ ό,τι την τελευταία φορά, δημιουργώντας μια αίσθηση ακαταστασίας. Το χάρτινο παραβάν στο δωμάτιο με το τατάμι ήταν γεμάτο μουτζούρες, ενώ ένα κουκλόσπιτο και εικονογραφημένα βιβλία ήταν σκορπισμένα στο πάτωμα. «Αυτό το μέρος πριν από πέντε χρόνια, όταν το αγοράσαμε, ήταν ολοκαίνουργιο. Ο άντρας μου λέει συνέχεια ότι θα σταματήσει να καπνίζει, αλλά ακόμη τίποτα. Κι η Μίκι είναι ιδιοφυΐα στις τοιχογραφίες», είπε γελώντας η Γιασούε, λες κι είχε διαβάσει τις σκέψεις μου, βγάζοντάς μου ένα ζευγάρι παντόφλες. Μόλις καθίσαμε στον καναπέ, είπα, «Γιασούε, χρειάζομαι τη βοήθειά σου». «Ω! Τι είδους βοήθεια;» ρώτησε ανέμελα από την κουζίνα όπου μάλλον έφτιαχνε τσάι.

17

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 17

18

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 18

Προτού αρχίσω να μιλάω πήρα μια βαθιά ανάσα. «Κοίτα, αυτό το μωρό δεν είναι δικό μου. Είναι αυτός ο τύπος που έβγαινα μαζί του... αυτό είναι το παιδί του από προηγούμενο γάμο. Μένουμε μαζί. Ή τουλάχιστον μέναμε, μέχρι τώρα. Η γυναίκα του ερωτεύτηκε άλλον άντρα και τον εγκατέλειψε με το μωρό, έτσι μετακόμισαν με την Καόρου στο σπίτι μου, αλλά δεν βγήκε ακόμη το διαζύγιό του. Όταν θα βγει, λέγαμε να παντρευτούμε. Όμως, μερικές φορές τη χτυπάει. Πίνει πάρα πολύ τελευταία κι έτσι... έτσι, το ’σκασα. Και θα εξακολουθήσω να το σκάω. Δεν θέλω να σου δημιουργήσω πρόβλημα, Γιασούε, όμως πραγματικά χρειάζομαι τη βοήθειά σου». Όλο αυτό το είπα αβίαστα. Η Γιασούε, βγαίνοντας από την κουζίνα, έμεινε ακίνητη να μ’ ακούει, ξεχνώντας να βάλει τα πιατάκια και τις κούπες με το τσάι στο τραπέζι. Μόνο το μουρμούρισμα της Καόρου ακουγόταν. «Κίουα-τσαν, είναι αυτός ο τύπος που... ξέρεις ποιον εννοώ», είπε διστακτικά, αφήνοντας κάτω τα φλιτζάνια του τσαγιού, λες και ξαφνικά θυμήθηκε τι να τα κάνει. «Α, όχι, χώρισα μαζί του πριν από πολύ καιρό». Μόλις το θυμήθηκα. Της τα είχα πει όλα σχετικά μ’ αυτόν τον άντρα. Είχα καταθέσει την ψυχή μου όπως όταν ήμασταν φοιτήτριες. Κάθε τηλεφώνημα ήταν πιο μελαγχολικό, πιο μακροσκελές. Τώρα που το σκέφτομαι, η Μίκι-τσαν θα πρέπει να ήταν μόνο δύο χρονών τότε. Παρόλο που η Γιασούε πρέπει να ήταν εξαντλημένη με τη φροντίδα της και τις δουλειές του σπιτιού, με άκουγε υπομονετικά μέχρι να είμαι έτοιμη να κλείσω το τηλέφωνο. Μόνο προς το τέλος με είχε ικετεύσει να σταματήσω. «Δεν το αντέχω άλλο, γι’ αυτό αν πρόκειται να μιλάς συνέχεια γι’ αυτόν, μην κάνεις τον κόπο να ξανατηλεφωνήσεις». Η Γιασούε ήταν συνήθως πολύ γλυκιά κι ήταν ασύνηθες γι’ αυτήν να μιλήσει τόσο έντονα. Φυσικά, πολύ καιρό αργότερα συνειδητοποίησα πως δεν ήταν απλή κούραση, το είχε κάνει και για το δικό μου καλό.

«Ουφ, ευτυχώς, τι ανακούφιση! Εκείνος ο τύπος ήταν χάλια. Όμως, Κίουα-τσαν, δεν μπορείς να συνεχίσεις να το σκας. Μπορείς να μιλήσεις μαζί του όταν είναι νηφάλιος, δεν νομίζεις; Άμα καθίσετε κάτω και το συζητήσετε, θα βρείτε μια λύση». Χάζευα τη Γιασούε. Πάντα είχε τη δική της γνώμη και φρόντιζε να την κάνει γνωστή σε όλους χωρίς καθυστέρηση. «Είπες ότι το ’σκασες επειδή πίνει και χτυπάει το μωρό, όμως πραγματικά πιστεύεις ότι μπορείς να πάρεις αυτό το παιδί μακριά από τον πατέρα του; Αυτό θα ήταν ακόμα χειρότερο γι’ αυτό το καημένο». Θυμήθηκα τότε που ήμασταν φοιτήτριες. Ήταν ένας καθηγητής που κάπνιζε στη διάρκεια των παραδόσεών του κι η Γιασούε ύψωσε το ανάστημά της. Του ζήτησε να το σταματήσει. Πάντα έλεγε το σωστό. Ο καθηγητής σταμάτησε να καπνίζει. Τουλάχιστον στην τάξη μας. Προς στιγμήν είχα την αίσθηση ότι είχαμε γυρίσει πίσω στον χρόνο. Υπήρχαν σπυράκια στα μάγουλά μας, μπροστά μας ήταν ο μαυροπίνακας γεμάτος με ακαταλαβίστικες γαλλικές φράσεις, που ο καθηγητής είχε γράψει, ακούγαμε τις ζωηρές συζητήσεις των άλλων φοιτητών στον διάδρομο, ενώ μπροστά στο παράθυρο το πλούσιο φύλλωμα μιας σεκόγιας λουζόταν στο φως του ήλιου. Προτού το καταλάβω είχα βάλει τα κλάματα. Είχα καταρρεύσει, με το πρόσωπο κρυμμένο ανάμεσα στα γόνατα, έκλαιγα με αναφιλητά. «Λυπάμαι, Γιασούε, λυπάμαι τόσο πολύ. Συγχώρεσέ με. Δεν μπορώ να πάω πίσω. Εσύ είσαι όπως ήσουνα τότε, όμως εγώ είμαι κολλημένη εδώ, έτσι όπως είμαι». «Περι-, περίμενε μια στιγμή. Δεν σου λέω να φύγεις αμέσως. Μπορείς να μείνεις εδώ όσο θέλεις. Όμως δεν μπορείς να συνεχίσεις να το σκας. Όταν τακτοποιηθείς, να γυρίσεις στο σπίτι και να το συζητήσεις, εντάξει; Είναι καλύτερα και για τους τρεις να είστε μαζί σαν οικογένεια». Οι τρεις μας – ο Μπαμπάς, η Μαμά κι η Καόρου. Ήταν α-

19

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 19

20

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 20

δύνατον να σηκώσω το κεφάλι μου. Όταν προσπάθησα να πνίξω το κλάμα που αναδυόταν από μέσα μου σαν εμετός, ταρακουνήθηκα χειρότερα, αφήνοντας να κυλήσουν σαν ποτάμι ένα σωρό δάκρυα και μύξες. Σαστισμένη η Γιασούε προσπάθησε να με παρηγορήσει. «Έδωσα τα περισσότερα από τα παιγνίδια και τα ρούχα που είχε η Μίκι όταν ήταν μικρή σε παιδιά φίλων, όμως έχω ακόμη μερικά πράγματα και θα τα βγάλω από την ντουλάπα για σένα αργότερα, εντάξει; Μπορείς να μείνεις εδώ για όσο καιρό θέλεις. Μην ανησυχείς για τον άντρα μου. Έχεις δει ποτέ αυτό το παιγνίδι; Είναι καινούργιο. Βγήκε τον Δεκέμβριο. Γύρω στα Χριστούγεννα στήθηκε όλη νύχτα στην ουρά για να το πάρει, το πιστεύεις; Μόλις γυρίζει σπίτι κάθεται και παίζει για ώρες. Δεν ξεχωρίζει από τα έπιπλα. Έτσι δεν χρειάζεται καν να τον κοιτάξεις. Κι εγώ χαίρομαι που, για αλλαγή, θα έχω κάποιον να μιλάω. Γι’ αυτό σταμάτα να κλαις, σε παρακαλώ, Κίουα-τσαν». Μετά βίας κατάφερα να αρθρώσω μια συγγνώμη κι ένα ευχαριστώ. Μόλις τα ξεστόμισα πήρα μια απόφαση. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να της δημιουργήσω πρόβλημα. Δεν πρέπει να της επιβάλω οτιδήποτε για το οποίο είμαι εγώ υπεύθυνη. Αυτό σήμαινε να μην της έλεγα ποτέ τι πραγματικά είχα κάνει, όσο οδυνηρό κι αν ήταν να το κρατάω για μένα. Εκείνο το βράδυ, ο άντρας της Γιασούε, ο Σιγκεχάρου, έφερε στο σπίτι ένα σακούλι ξερά φασόλια σόγιας. Είχα ξεχάσει ότι ήταν η γιορτή του Σετσουμπούν2 κι ότι οι άνθρωποι συνηθίζουν να πετάνε φασόλια για να κρατήσουν μακριά την κακοτυχία. Όταν ο Σιγκεχάρου φόρεσε μια χάρτινη μάσκα διαβόλου κι άρχισε να πετάει με τις χούφτες τα φασόλια σόγιας, η Καόρου είχε γίνει κατακόκκινη από το κλάμα. Στο τέλος, έβαλε κι η Μίκι τα κλάματα. Από τότε που είχα να τον δω, ο Σιγκεχάρου είχε παχύνει λίγο. Ώστε έτσι είναι η ζωή σε μια φυσιολογική οικογένεια με μια

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 21

μητέρα, έναν πατέρα κι ένα παιδί, σκέφτηκα. Όπως μου είχε ήδη πει η Γιασούε, ο άντρας της, μετά το δείπνο, καθηλώθηκε μπροστά στην τηλεόραση παίζοντας το ηλεκτρονικό παιγνίδι του.

Άφησα την Καόρου με τη Γιασούε και βγήκα νωρίς το απόγευμα. Μπήκα στο τρένο για το Κιτσιτζιότζι, παίρνοντας τη γραμμή Σόμπου. Εκεί άλλαξα για τη γραμμή Ινοκάσιρα. Αναμφισβήτητα επρόκειτο για τον ίδιο δρόμο που είχα περπατήσει την προηγούμενη μέρα, όμως έμοιαζε μια εντελώς διαφορετική γειτονιά. Αισθανόμουν το σώμα μου εξαιρετικά ανάλαφρο, σαν να είχα ξαναγεννηθεί ως άλλος άνθρωπος. Ήμουνα σίγουρη πως τα πράγματα θα πήγαιναν καλά. Καθώς, όμως, πλησίαζα στο διαμέρισμα στο οποίο ζούσα μέχρι χθες, η καρδιά μου άρχιζε να χτυπάει γρήγορα. Εικόνες της αστυνομίας να κυκλώνουν το κτίριο περνούσαν από το μυαλό μου. Το πρωί, στο σπίτι της Γιασούε, είχα μελετήσει καλά την εφημερίδα, αλλά δεν βρήκα καμία αναφορά σε ό,τι είχε συμβεί την προηγούμενη μέρα. Συνεπώς ήταν βέβαιο πως όλα θα πήγαιναν καλά, σκέφτηκα, διώχνοντας μακριά αυτή την επίμονα επαναλαμβανόμενη σκηνή από το μυαλό μου. Τίποτα σημαντικό δεν συνέβη χθες. Τίποτε αρκούντως σημαντικό, για τις πρωινές εφημερίδες τουλάχιστον, σκέφτηκα καθώς έσπευσα στο διαμέρισμά μου. Ξεκλείδωσα και μπήκα μέσα. Αυτό το στούντιο, που είχα νοικιάσει μόλις τέσσερις μήνες πριν, έμοιαζε εντελώς ανοίκειο. Άνοιξα την εντοιχισμένη παπουτσοθήκη· έσκυψα και πήρα το πάκο με τα χαρτιά που κρατούσα στη μέση του άδειου ραφιού. Ανέσυρα τον φάκελο του μεσιτικού γραφείου και προχώρησα στο δωμάτιο. Σήκωσα το ακουστικό του τηλεφώνου από το πάτωμα και, για να δοκιμάσω τη φωνή μου, είπα Α. Ανακουφι-

21

4 Φεβρουαρίου

22

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 22

σμένη που δεν υπήρχε κανένα τρέμουλο στη φωνή μου, πληκτρολόγησα τον αριθμό. «Εδώ η Κιουάκο Νονομίγια, από το διάμερισμα 102, στο κτίριο Sky Heights». Ακουγόμουν μια χαρά. Απολύτως φυσική, χωρίς ίχνος νευρικότητας. «Ω, ναι, Sky Heights, δεσποινίδα Νονομίγια. Τι μπορώ να κάνω για σας;» Ήταν η ευχάριστη φωνή ενός άντρα. «Λυπάμαι που σας ενοχλώ, αλλά ο πατέρας μου αρρώστησε ξαφνικά και πρέπει να επιστρέψω στο σπίτι αμέσως...» Του είχα πει ακριβώς το ίδιο περίπου πριν από έναν χρόνο. Τότε δεν έλεγα ψέματα, ωστόσο και τότε η φωνή μου έτρεμε. Από αγωνία, από θυμό, από απόγνωση. «Ακόμη κι αν μετακομίσετε αμέσως τώρα, φοβάμαι ότι θα πρέπει να πληρώσετε και το ενοίκιο του επόμενου μήνα αφού επικοινωνείτε μαζί μας μόλις σήμερα. Θα είναι εντάξει για σας;» «Βεβαίως, δεν με πειράζει», απάντησα. «Ωραία τότε. Μόλις αποφασίσετε ότι φεύγετε, περάστε από το γραφείο. Είναι κάτι φόρμες που πρέπει να συμπληρώσετε. Και μην ξεχάσετε να φέρετε το κλειδί». «Δεν μπορώ απλά να σας το ταχυδρομήσω; Πραγματικά πρέπει να φύγω βιαστικά...» «Θα προτιμούσαμε να μην το στέλνατε με το ταχυδρομείο, αλλά πάλι πρόκειται για μια πολύ σοβαρή κατάσταση. Κοιτάξτε, δεν φεύγετε σήμερα ή αύριο, έτσι; Θα σας στείλω τις φόρμες να τις κοιτάξετε, σύμφωνοι;» Τι φασαρία για ένα στούντιο που δεν απαιτούσε καν εγγύηση ή ειδικό τέλος για τον ιδιοκτήτη, σκέφτηκα ενοχλημένη. «Εντάξει τότε. Θα περάσω από το γραφείο σας προτού φύγω», είπα, παρόλο που δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση. Κι έκλεισα. Πήρα μια σακούλα για τα σκουπίδια κάτω από τον νεροχύτη και τη γέμισα με ό,τι έβρισκα μπροστά μου: πετσέτες, καλλυντικά, παντόφλες, κατσαρόλα, κασετόφωνο. Ευτυχώς δεν εί-

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 23

Με την ταξιδιωτική τσάντα μου, περπάτησα στο παιδικό τμήμα ενός πολυκαταστήματος στο Κιτσιτζιότζι. Όμως, πραγματικά, δεν ήξερα τι να πάρω. Είχα ήδη πάνες και γάλα. Ίσως να χρειαζόμουν ένα θερμόμετρο και μπατονέτες. Χωρίς να το καταλάβω, είχα βρεθεί στο τμήμα παιδικών ρούχων σε παστέλ αποχρώσεις. Ξεχώρισα ένα ζευγάρι φορμάκια, δίπλωσα ένα μικροσκοπικό τζιν, χάζεψα ένα μικρό φούτερ που κόστιζε όσο ένα αντίστοιχο για ενήλικα. Ξαφνικά θυμήθηκα πως βρισκόμουνα στον ίδιο όροφο δύο χρόνια πριν. Προσπερνώντας το γυναικείο τμήμα, όπου παλιότερα σταματούσα πάντοτε, είχα έρθει εδώ και κοίταζα ρούχα τόσο μικρά, που έμοιαζαν με ρούχα κούκλας, κρατώντας τα στα χέρια μου, κρατώντας τα στο φως. Χαμογελώντας όλη την ώρα.

23

χα αγοράσει τίποτα βαριά έπιπλα. Όμως το στρώμα δεν θα χώραγε μέσα σε μια σακούλα σκουπιδιών. Αφού το έδεσα με σκοινί, τράβηξα την πρίζα του ψυγείου, ούτως ή άλλως ήταν σχεδόν άδειο. Πού θα μπορούσα ν’ αφήσω το στρώμα και το ψυγείο; Οι άνθρωποι, που δεν τους απασχολούσαν οι κανονισμοί για ογκώδη σκουπίδια, άφηναν πάντοτε πράγματα στον κάδο μπροστά από το διαμέρισμα, άρα γιατί να μην τ’ αφήσω απλά εκεί; Έπρεπε ωστόσο να προσέξω να μη με βλέπει κανένας όταν θα τα πετάω. Τα κειμήλια της ζωής που είχα ζήσει εδώ μέσα χώραγαν άψογα μέσα σε πέντε σακούλες σκουπιδιών. Αφού κρυφοκοίταξα από το ματάκι της πόρτας για να βεβαιωθώ ότι κανείς δεν βρισκόταν εκεί γύρω, πέταξα τις σακούλες, μία προς μία. Όταν άκουσα τον άντρα από το διαμέρισμα του πάνω ορόφου να κατεβαίνει τη σκάλα, έτρεξα στο διαμέρισμά μου και κράτησα την αναπνοή μου. Δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, ωστόσο μετά βίας τολμούσα ν’ ανασάνω μέχρι να εξαφανιστεί από το οπτικό πεδίο μου.

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 24

24

Κι όπως ήμουν έτοιμη να ξαπλώσω πάνω σε μια στοίβα από μικροσκοπικά ρούχα και να θρηνήσω, θύμησα στον εαυτό μου ότι δεν υπήρχε λόγος να οικτίρω τη γυναίκα που ήμουν τότε. Δεν υπήρχε λόγος να κλάψω, αφού τώρα η Καόρου ξαναγύρισε κοντά μου. Αγόρασα ένα φορμάκι με γούνινη επένδυση, μια σαλιάρα και μερικά φανελάκια, παιδικό φαγητό σε γυάλινα βαζάκια και μια πετσετέ πάπια. Όλα αυτά κόστισαν 16.000 γιεν. Στο υπόγειο τμήμα τροφίμων αγόρασα ένα κέικ για τη Γιασούε, το οποίο κόστισε άλλα 2.500 γιεν. Είχα σχεδόν σαράντα εκατομμύρια γιεν στον λογαριασμό μου. Συμπεριλαμβανομένης της ασφάλειας από τον θάνατο του πατέρα μου, τις εγγυήσεις και τις αποταμιεύσεις που κληρονόμησα, τις οκτακόσιες χιλιάδες που είχα αποταμιεύσει όταν δούλευα, όλα μαζί ανέρχονταν περίπου σ’ αυτό το ποσό. Ήταν πάρα πολλά χρήματα για κάποια σαν εμένα, αλλά μέχρι την προηγούμενη μέρα, αυτό το ποσό δεν σήμαινε πολλά. Ήξερα πως δεν θα χρειαζόταν να αναζητήσω άλλη δουλειά άμεσα, αλλά αυτό ήταν όλο. Τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η Καόρου κι εγώ θα ζούσαμε μ’ αυτά τα χρήματα. Σίγουρα γι’ αυτό μου τα είχε αφήσει ο πατέρας μου, σκέφτηκα, πείθοντας σχεδόν τον εαυτό μου. Ωστόσο, ανεξάρτητα με το πόσα είχα τώρα, δεν θα κρατούσαν για πάντα. Δεν μπορούσα να ξοδεύω τα λεφτά μου σε οτιδήποτε επιδεικτικά. Θα έπρεπε να είμαι ολιγαρκής. Βάζοντας προσεκτικά τις αποδείξεις γι’ αυτά που αγόρασα στο πορτοφόλι μου, έφυγα από το πολυκατάστημα.

Εκείνο το βράδυ έκανα μπάνιο την Καόρου. Η Γιασούε προσφέρθηκε να βοηθήσει κι ήρθε στο μπάνιο εντελώς ντυμένη. Δεν έπρεπε να καταλάβει ότι δεν το είχα ξανακάνει ποτέ. Φοβόμουν τόσο πολύ ότι θα μου έπεφτε η Καόρου στο ζεστό νε-

KAKOUTA_OGDOH_SKLHRO_sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 12:29 Page 25

ρό ή ότι το σαπούνι θα έκανε το χέρι μου να γλιστράει, ώστε ψαχούλευα τριγύρω. Τελικά η Καόρου άρχισε να ουρλιάζει. «Την πλένεις πάντα τόσο προσεκτικά; Αυτό είναι εντάξει το καλοκαίρι, αλλά είναι χειμώνας τώρα, καλύτερα να βιαστείς αλλιώς θα κρυώσει». Η Γιασούε ανέλαβε, με την άνεση μιας μητέρας, αγνοώντας τα κλάματα του μωρού. Έλουσε γρήγορα τα μαλλιά του μωρού, ενώ στο μεταξύ η ίδια είχε γίνει μούσκεμα. Όταν τέλειωσε, πήρα την Καόρου και βυθιστήκαμε μαζί στη βαθιά μπανιέρα. «Φώναξέ με όταν θα είσαι έτοιμη να βγεις. Θα σε περιμένω στον νιπτήρα», είπε η Γιασούε αφήνοντάς μας. Εξέτασα το γυμνό σώμα της Καόρου. Τα χέρια της, τα πόδια της, η κοιλιά της, μούσκεμα μες στο ζεστό νερό, ήταν τόσο λευκά που έμοιαζαν σχεδόν διάφανα. Είχε σταματήσει να κλαίει. Είδα ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της. «Δεν είναι ωραίο το ζεστό νερό; Όμορφη αίσθηση δεν είναι;» Η Καόρου με κοίταξε εντελώς χαλαρωμένη, με το στόμα ελαφρώς ανοιχτό. Μόλις έδωσα την Καόρου στη Γιασούε, που περίμενε δίπλα στον νιπτήρα, έλουσα γρήγορα τα δικά μου μαλλιά. Άκουγα τη Γιασούε να μουρμουρίζει στο μωρό. Όταν βγήκα από το μπάνιο ήταν ήδη ντυμένη με τη φόρμα της και γελούσε στα χέρια της φίλης μου. Είχα την αίσθηση πως όταν αυτό το μωρό χαμογελούσε, τα πάντα γύρω του φωτίζονταν. Ήταν τόσο γλυκό το χαμόγελό της.

Γύρω στις τέσσερις το πρωί η Καόρου ξύπνησε κλαίγοντας. Προσπάθησα να την αλλάξω, να την ταΐσω, να τη νανουρίσω, αλλά ό,τι κι αν έκανα δεν σταματούσε το κλάμα. Το κλάμα της αντηχούσε μες στο ήσυχο διαμέρισμα. Μισοχαμένη την κοίτα-

25

5 Φεβρουαρίου