Ματίνα Παναγιωτελίδου - Μια τηγανιά πατάτες by Kastaniotis Editions

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 5

ΜΑΤΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΕΛΙΔΟΥ

ΜΙΑ ΤΗΓΑΝΙΑ ΠΑΤΑΤΕΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ

ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΥΛΟΥΜΠΑΣΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 6

1η έκδοση: Οκτώβριος 2018 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης ΒέρνηςΠαρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. ΓΡΑΦΕΙΑ: Θεμιστοκλέους 104, 106 81 Αθήνα ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ: Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα % 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com ISBN 978-960-03-6440-8

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 7

ΚΕΦΑΛΑΙΑ

Μαδρίτη. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Συστάσεις. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Η απόδραση . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Το χωριό . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Άλντι. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Γιάννης ή Ραβίκ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Βουδαπέστη . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ρομπέν των σκυλιών . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . La debutante ή αλλιώς Το ντεμπούτο μου στο χωριό . . . . Θυμός. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Newcomers . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Παρίσι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Άλεξ και Νίνα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Στο κέντρο του κόσμου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Σύννεφα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θάρρος ή αλήθεια; . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Νίνα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ο γιατρός της ψυχής. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Τι στο καλό; . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7

9 13 14 18 30 37 39 49 52 69 76 82 91 101 107 115 121 134 138 144

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 8

ΜΑΤΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΕΛΙΔΟΥ

Εν βρασμώ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Party time . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Μαμά . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Η επόμενη μέρα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Βερολίνο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Tο σούπερ όπλο. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

146 150 165 173 179 184

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 9

Μαδρίτη

ΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΠΡΙΝ ΧΥΜΗΞΕΙ ΠΑΝΩ ΤΗΣ, ΤΑ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΑ ΣΑΝ ΜΑΤΩμένα μάτια του κοίταξαν κατευθείαν μέσα στα δικά της. Ήταν εχθρός, απειλή για την ίδια τη ζωή του, γι’ αυτό κι έπρεπε να την εξοντώσει. Χτύπησε με οργή το πόδι του στο έδαφος και ξεφύσηξε δυνατά από τα ρουθούνια του αέρα και σταγόνες αίμα. Από στιγμή σε στιγμή θα έκανε την επίθεσή του. Πεντακόσια κιλά απίστευτης δύναμης θα κατευθύνονταν καταπάνω της με μοναδικό σκοπό να την αφανίσουν. Η μόνη ελπίδα της Σούπερ-16 ήταν να εκμεταλλευτεί τη σκληρή εκπαίδευση και την ευκινησία της, για να καταφέρει ν’ αγγίξει τον ταύρο πριν την κομματιάσει με τα κέρατά του. Με το άγγιγμά της –το χάρισμα που της έδινε την ιδιαίτερη δύναμή της– θα μετέδιδε στο ζώο τα συναισθήματά της: την πρόθεσή της να τον σώσει, την ντροπή της που πλάσματα του είδους της τον είχαν φέρει σ’ αυτή την κατάσταση, την απέχθεια για τους βασανιστές του, την απέραντη συμπόνια της, τη συγγνώμη της... Κι αυτός θα καταλάβαινε. Πώς μπορούσε να μη συμπονέσει αυτό το καταδικασμένο

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 10

ΜΑΤΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΕΛΙΔΟΥ

πλάσμα, που πριν βγει στην αρένα Las Ventas –μία από τις τελευταίες αρένες που διασώζονταν στην πρωτεύουσα της Ισπανίας και παρ’ όλες τις διαμαρτυρίες κατάφερνε να λειτουργεί ακόμα– είχε κακοποιηθεί τόσο βάναυσα επί μέρες... Τη διαδικασία τη γνώριζε πολύ καλά η Σούπερ-16. Μαζί με τον Νώντα, πράκτορα και συνεργάτη της, είχε ενημερωθεί προσεκτικά κατά την προετοιμασία της αποστολής της –σκοπός της όποιας ήταν να ξεσηκώσει τον κόσμο στην Ισπανία αλλά και παγκοσμίως εναντίον των ταυρομαχιών μέχρι να σταματήσουν εντελώς– και είχε νιώσει απέραντη φρίκη. Μέρες πριν, τα ζώα κλείνονταν σε σκοτεινό χώρο, όπου τους έδιναν καθαρτικά και άλλα φάρμακα για να τα αποδυναμώσουν, ενώ το φαγητό και το νερό ήταν ίσα ίσα για να διατηρούνται στη ζωή. Λίγο πριν απ’ τον αγώνα, έβαζαν βαζελίνη στα μάτια τους για να μη βλέπουν καθαρά και εφημερίδες στ’ αυτιά τους για να ακούν ελάχιστα. Γέμιζαν τα ρουθούνια τους βαμβάκι για να αναπνέουν με δυσκολία και άλειφαν τα πόδια μ’ ένα καυστικό διάλυμα που τα έκανε να χάνουν την ισορροπία τους και να μην μπορούν να καθίσουν από τον πόνο. Τέλος, τους κάρφωναν μια μεταλλική βελόνα στα γεννητικά όργανα για να υποφέρουν και να γίνονται ακόμα πιο ευερέθιστα. Μια τέτοια βασανισμένη ύπαρξη είχε απέναντί της αυτή τη στιγμή. Στην πλάτη και στο λαιμό του ταύρου κρέμονταν καρφωμένες οι picas, οι ξύλινες λόγχες. Από τις μεγάλες, στρογγυλές πληγές, που είχαν φροντίσει ν’ ανοίξουν οι αναβάτες των αλόγων, οι picadores, έτρεχε κατακόκκινο πηχτό αίμα καλύπτοντας τη ράχη του ζώου. Η Σούπερ-16 είχε βάλει στοίχημα με τους ταυρομάχους πως 10

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 11

ΜΙΑ ΤΗΓΑΝΙΑ ΠΑΤΑΤΕΣ

αν κατάφερνε να τον δαμάσει, ο ταύρος θα ήταν δικός της και θα μπορούσε να τον πάρει μαζί της, γλιτώνοντάς τον μια και καλή από τη φρίκη της αρένας. Εκείνοι, αφού πρώτα γέλασαν ηχηρά με την πρότασή της και αντάλλαξαν μεταξύ τους μερικές φράσεις στα ισπανικά χαρακτηρίζοντάς την ηλίθια και λέγοντας ότι θα είχε πολλή πλάκα να το δουν αυτό, ξαναγύρισαν στα αγγλικά ξεκαθαρίζοντάς της πως δεν θα είχαν καμιά ευθύνη αν ο ταύρος την ξεκοίλιαζε στην αρένα, και τελικά δέχτηκαν. Και ξαφνικά η επίθεση ξεκίνησε! Το πληγωμένο ζώο άρχισε να τρέχει καταπάνω της με μανία. Η πράκτορας είχε ελάχιστο χρόνο να αντιδράσει και έπρεπε να το κάνει με αποφασιστικότητα και ακρίβεια. Η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά που ήταν σίγουρη ότι ο καθένας μπορούσε να τη δει να χοροπηδάει κάτω από το στήθος της. Έπρεπε να προβλέψει την κίνηση του ταύρου και να γλιστρήσει στο πλάι ώστε να τον αγγίξει χωρίς να την τρυπήσουν τα κέρατά του. Και τα κατάφερε! Καθώς αυτός έκανε την επίθεσή του, κινήθηκε απίστευτα κοντά στο σώμα της και ελαφρώς προς τα αριστερά. Η Σούπερ-16 εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και γύρισε το κορμί της παράλληλα στην κίνηση του έξαλλου ζώου. Καθώς περνούσε ξυστά από μπροστά της, άγγιξε με την παλάμη τον πονεμένο του λαιμό και, αντίθετα στη φορά της κίνησής του, χάιδεψε όλη την πληγωμένη πλάτη γεμίζοντας αίματα. Η έντονη μυρωδιά του ζώου, μαζί με αυτή του αίματος και του ιδρώτα, γέμισε τα ρουθούνια της. Αφού ο ταύρος την προσπέρασε, σαν να μην την κρατούσαν τα πόδια της, γονάτισε στο έδαφος. Η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη ακόμα και γι’ αυτήν. «Όλεεε!» φώναξε το πλήθος! Ένα πλήθος ανόητο, που δε 11

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 12

ΜΑΤΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΕΛΙΔΟΥ

διέθετε ούτε τη στοιχειώδη συμπόνια και ανθρωπιά. Ένα πλήθος που είχε έρθει να διασκεδάσει με τον αργό και βασανιστικό θάνατο ενός ανυπεράσπιστου ζώου. Αυτό που ακολούθησε δεν το περίμενε κανείς τους. Ο ταύρος, αφού προσπέρασε τη Σούπερ-16, έκοψε ταχύτητα. Όμως αντί να ετοιμαστεί για μια δεύτερη επίθεση, γύρισε και άρχισε να περπατά ήρεμα προς το μέρος της. Όταν έφτασε κοντά της, γονάτισε αργά από την εξάντληση στα μπροστινά του πόδια και άφησε το πληγωμένο σώμα του να πέσει στο πλάι, με το κεφάλι του να ακουμπάει στα γόνατά της. Η κοπέλα έκλαιγε με λυγμούς καθώς χάιδευε το πονεμένο πλάσμα και το ένιωθε ν’ αφήνεται στα χέρια της με απόλυτη εμπιστοσύνη. Παραδόξως, το ίδιο πλήθος χειροκροτούσε και πάλι...

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 13

Συστάσεις

Α μαγικό άγγιγμα στις φανταστικές περιπλανήσεις του ΥΤΗ ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ Η ΣΟΥΠΕΡ-16. Η ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΜΕ ΤΟ

μυαλού μου, η προέκταση του εαυτού μου –σε βελτιωμένη έκδοση– στο χώρο της μυθοπλασίας. Εγώ, η συγγραφέας, είμαι απλά η Ζωή. Κανένα μαγικό χάρισμα – ή μάλλον ένα: τελευταία περνούσα απαρατήρητη, λες και ήμουν αόρατη. Κατά τα άλλα, χωρίς να νιώθω καθόλου σούπερ, είχα κι εγώ να φέρω σε πέρας μια πολύ επικίνδυνη αποστολή: να αντιμετωπίσω την ίδια τη ζωή μου αποφασιστικά, προτού με κομματιάσει πρώτη. Ζωή εναντίον ζωής λοιπόν!

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 14

Η απόδραση

ΗΔΑΩ ΤΩΡΑ! ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΟΡΟΦΟΣ, ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΑΝΟΙΧΤΟ. ΜΕ

το ένα, με το δύο, με το τρία... ό,τι γίνει έγινε κι ό,τι σπάσει έσπασε! Ή ζω ή πεθαίνω! Κάπως έτσι το σκεφτόμουν. Μακάρι να μπορούσα να το κάνω! Ενδιαφέρον στ’ αλήθεια, ξεκαρδιστικό και θεατρικότατο... να δώσω έναν πήδο στο κενό από το παράθυρο! Φανταζόμουν τη σκηνή στο νοσοκομείο: η μαμά να κλαίει και ν’ αναρωτιέται «Γιατί; Γιατί, κοριτσάκι μου;», ο μπαμπάς να σπεύδει μετανιωμένος, η γιαγιά κι αυτή απ’ το πλάι· και να τα κλάματα και να οι αγκαλιές, άκρως μελοδραματικές οικογενειακές στιγμές και... cut! Happy end. Η οικογένεια πάλι μαζί! Awesome! Το ξανασκέφτηκα. Μπααα... θα πονέσει. Άσ’ το καλύτερα. Ας απομακρυνθώ απ’ το παράθυρο. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται! Και ποιος θέλει την οικογένεια πάλι μαζί; Να προσέχεις τι εύχεσαι, λέει μια αγγλική παροιμία. Κι έτσι –αφού τελικά απέφυγα την αυτοκτονική πτώση στο κενό– βρέθηκα, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, παράξενη ταξιδεύτρια στο σπίτι της γιαγιάς Άννας στην 14

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 15

ΜΙΑ ΤΗΓΑΝΙΑ ΠΑΤΑΤΕΣ

Κρυοπηγή, ανάσκελα στο κρεβάτι με τα χέρια διπλωμένα πίσω από το κεφάλι, να επεξεργάζομαι το παλιό δωμάτιο. Όμορφο ήταν! Όπως το θυμόμουν. Μεγαλύτερο από αυτό της Αθήνας. Άνετο και φωτεινό. Πφφ! Να το βράσω. Με ρώτησε κανείς αν ήθελα να ξεσπιτωθώ καλοκαιριάτικα; Αντί ν’ απολαμβάνω τις καλοκαιρινές διακοπές μου στην Αθήνα, να κόβω φλέβες στην επαρχία; Εντάξει, η Κρυοπηγή ήταν αυτό που λέμε «κεφαλοχώρι», μεγάλη δηλαδή σε σχέση με τα συνηθισμένα χωριά. Είχε αρκετά καφέ, γυμνάσιο-λύκειο και μια μικρή αγορά. Αθήνα όμως ΔΕΝ ΗΤΑΝ! Άκουσα τα βήματα της γιαγιάς στη σκάλα λίγο πριν φανερωθεί στην πόρτα. «Μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο να το ετοιμάσω. Αν ήξερα ότι θα έρθεις νωρίτερα, θα είχα καταφέρει περισσότερα. Λοιπόν, πώς σου φαίνεται;» Τι σημασία έχει πώς μου φαίνεται; Μήπως ήρθα για διακοπές; Μήπως είχα κάπου αλλού να πάω; «Ε, καλό είναι... δε θα μείνω και για πάντα...» είπα. Η γιαγιά χαμογέλασε και βγήκε απ’ το δωμάτιο λέγοντας: «Εννοείται πως θα τηλεφωνήσω στη μαμά. Πρέπει να μάθει πως είσαι εδώ. Στο μεταξύ ηρέμησε και τακτοποιήσου». Δεν απάντησα. Ε, ναι, βέβαια... Η μαμά πρέπει να ειδοποιηθεί! Θ’ ανησυχήσει. Αλλά για να ανησυχήσει θα πρέπει πρώτα να καταλάβει ότι λείπω. Θα το καταλάβει άραγε; 15

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 16

ΜΑΤΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΕΛΙΔΟΥ

Αρκετά χρόνια πριν απ’ το διαζύγιο η ατμόσφαιρα στο σπίτι είχε αλλάξει πολύ και οι ισορροπίες είχαν ανατραπεί. Άλλοτε καβγάδες και φωνές, άλλοτε απειλητικές σιωπές και κλάματα. Έπειτα ο χωρισμός. Από τη μέρα που ο μπαμπάς έφυγε απ’ το σπίτι, η μαμά κλεινόταν στον εαυτό της όλο και περισσότερο. Σπάνια μιλούσε και ακόμα σπανιότερα γελούσε. Ήταν μόνιμα θλιμμένη και χαμένη στις σκέψεις της. Περιφερόταν στο σπίτι σαν ρομπότ. Αυτός εξαφανισμένος. Πού και πού θυμόταν να με ζητήσει στο τηλέφωνο, να ρωτήσει τι κάνω. Σκέτη ειρωνεία. Ώσπου δεν άντεξα. Πνίγηκα! Δύσκολο να είσαι αόρατος στους γονείς σου. Έπρεπε να φύγω. Δεν κατάλαβα πότε το αποφάσισα ή αν ήμουν εγώ που ζήτησα από το ταξί να με πάει στα ΚΤΕΛ και ανέβηκα στο πρώτο λεωφορείο για το χωριό. Φοβόμουν... Όμως επιτέλους έκανα κάτι γενναίο σαν τη Σούπερ-16! Καθώς ταξίδευα, ένιωθα ανεξάρτητη και δυνατή όπως αυτή. Για μερικές ώρες ήμουν εξαφανισμένη, ανύπαρκτη στην κυριολεξία για τους γονείς μου, ακριβώς όπως ένιωθα μέσα μου. Η σκέψη και μόνο ότι θα ανησυχούσαν και θα μ’ έψαχναν με διασκέδαζε πολύ. Μπορούσα να τους φανταστώ να ρίχνουν ο ένας το φταίξιμο στον άλλον από το τηλέφωνο. Χειρότεροι κι από παιδιά! Δεν κατάλαβα! Αυτοί δηλαδή πώς είχαν το δικαίωμα να εξαφανίζονται χωρίς να δίνουν εξηγήσεις; Ακόμα και η μαμά, που έμενε στο σπίτι μαζί μου, ήταν και δεν ήταν εκεί. Το σώμα παρόν, το πνεύμα απόν. Όλα τα περνούσε μόνη της. Δε μοιραζόταν τίποτα. Δε μου μι16

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 17

ΜΙΑ ΤΗΓΑΝΙΑ ΠΑΤΑΤΕΣ

λούσε ποτέ για τα συναισθήματά της... Δε μου ζήτησε ποτέ βοήθεια, δε με άφηνε καν να προσπαθήσω. Κάθε φορά που έκανα μια κίνηση να την πλησιάσω, έσπαγα τα μούτρα μου πάνω σ’ έναν αόρατο τοίχο. Αυτή πάντα έλεγε πως είμαστε ομάδα, πως πρέπει να μένουμε ενωμένες, να βοηθάει η μία την άλλη. Γιατί λοιπόν αδιαφορούσε για μένα; Σαν να ήταν θυμωμένη μαζί μου. Σαν να έφταιγα εγώ! Έφταιγα; Για ποιο πράγμα με κατηγορούσε; Τυπική συμπεριφορά των ενηλίκων, άλλα να λένε και άλλα να κάνουν. Κι ύστερα εμείς είμαστε οι ανώριμοι. Εκείνο το πρώτο βράδυ στο χωριό, ένιωθα σαν να με είχε πατήσει το τρένο. Δεν κατάφερα να σηκωθώ από το κρεβάτι ούτε για ν’ αλλάξω. Με πήρε ο ύπνος με τα ρούχα. Κάποια στιγμή ένιωσα να με σκεπάζουν μ’ ένα σεντόνι.

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 18

Το χωριό

ΥΠΝΗΣΑ ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ ΤΟ ΠΡΩΙ. ΓΥΡΩ ΣΤΙΣ ΕΝΝΙΑ ΚΑΙ ΜΙ-

σή. Όταν κατέβηκα κάτω η γιαγιά έλειπε, μου είχε όμως ετοιμάσει πρωινό. Ουάου! Μοσχοβολιστό, πεντανόστιμο ζυμωτό ψωμί με γλυκό κυδώνι απ’ τα χεράκια της! Αγαπημένη γεύση! Καθώς μασούσα λαίμαργα και κατάπινα υπερβολικά μεγάλες μπουκιές, παρατηρούσα την κουζίνα. Λίγα πράγματα είχαν αλλάξει. Η γνώριμη ξύλινη κορνίζα με τη φωτογραφία από τα πέμπτα γενέθλιά μου: εγώ με κοντές μπούκλες και ένα φουσκωτό λουλουδένιο φορεματάκι, φουσκωτά κοντά μανικάκια, δαντελένιο λευκό γιακαδάκι και χαμόγελο ενός εκατομμυρίου δολαρίων, να στέκομαι μπροστά σ’ ένα μαρμάρινο τραπεζάκι με μια λευκή τούρτα σε σχήμα καρδιάς, στολισμένη με ροζ ζαχαρένια τριαντάφυλλα και πέντε αναμμένα κεράκια. Ωραίοι καιροί... Δίπλα μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία του παππού και της γιαγιάς στα νιάτα τους. Πόσο νέοι ήταν... Στη γωνία το εικονοστάσι με το καντηλάκι, που μικρή έπρηζα τη γιαγιά να με αφήσει να τ’ ανάψω. (Μεταξύ μας, 18

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 19

ΜΙΑ ΤΗΓΑΝΙΑ ΠΑΤΑΤΕΣ

της έβγαζα την ψυχούλα της καημένης.) Η παλιά ξυλόσομπα με το φούρνο, που είχε ξεμείνει στη γωνιά της, καθαρά διακοσμητική πλέον, δίπλα στην καινούρια ηλεκτρική κουζίνα. Την ανάβαμε με ξυλάκια από δαδί. Τι ωραία που μύριζαν! Είχα τρελή μανία με τις φωτιές τότε... Ο ήχος ενός μηνύματος στο κινητό με γύρισε στο παρόν. Αγωνία! Ποιος να ’ταν; Άραγε η μαμά ή μήπως ο μπαμπάς; Το FBI; Μάλιστα... η Cosmote! Είπα κι εγώ. Να με ψάξουν τόσο γρήγορα; Τι απογοητευτική ανακούφιση! Αποφάσισα να σερφάρω στο ίντερνετ μέχρι να έρθει η γιαγιά και τότε η σκέψη με χτύπησε σαν σφαλιάρα. Ίντερνετ; Ποιο ίντερνετ! WiFi; Nο WiFi! Θεέ μου, τι απογοήτευση! Δεν υπήρχε ίντερνετ! Πώς το είχα ξεχάσει αυτό; Πόσο θα άντεχα σ’ αυτό το σπίτι, αποκλεισμένη απ’ όλο τον κόσμο! Πώς καταδίκασα έτσι τον εαυτό μου; Δε διάλεγα τουλάχιστον να αποδράσω σ’ ένα μέρος λίγο πιο σύγχρονο; Έλεος! Τελικά το μόνο που μου απέμενε ήταν οι ιστορίες μου – ευκαιρία να δουλέψω μία που είχα από καιρό παρατημένη. Πήρα την πορτοκαλάδα μου και το λάπτοπ και βγήκα στο πίσω μέρος του σπιτιού, όπου βρισκόταν η μεγάλη πράσινη αυλή με τις ιτιές, την παλιά φλαμουριά και την αγαπημένη μου συκιά. Ωωω! Η κρεμαστή κούνια που μου είχαν φτιάξει ήταν ακόμα εκεί! Η αυλή είχε παραμείνει ίδια. Μόνο το κοτέτσι με τις κότες δεν υπήρχε πια. Στη θέση του η γιαγιά είχε φτιάξει ένα μικρό μπαξέ. Κάθισα αναπαυτικά στην πολυθρόνα και έβαλα τα πό19

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 20

ΜΑΤΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΕΛΙΔΟΥ

δια μου πάνω στο τραπέζι. Μάλιστα. Επιτέλους ελεύθερη! Είχα χρόνια να βρεθώ στην Κρυοπηγή, ένα χωριό σε σχήμα βάρκας. Η μαμά μού το πρωτοπεριέγραψε έτσι. Παλιότερα, όταν ήμουν μικρή, περνούσαμε τα καλοκαίρια με τη γιαγιά – ο παππούς είχε πεθάνει νέος, δεν είχα προλάβει να τον γνωρίσω. Μετά μάνα και κόρη –για κάποιο λόγο που ακόμα δε γνωρίζω, γιατί η μαμά δε θέλει να μιλάει καθόλου γι’ αυτό– τα τσούγκρισαν μεταξύ τους και σταμάτησαν τα πηγαινέλα. Ζήτησα αρκετές φορές να ξαναπάμε, αλλά εκείνη με έγραψε κανονικά χωρίς να δώσει εξηγήσεις – αυτό γίνεται ως συνήθως όταν πρόκειται για «σοβαρά θέματα» των γονιών. Σου απαγορεύουν να ρωτάς και νομίζουν ότι έτσι όλα τακτοποιούνται. Ποτέ δε θα το κάνω αυτό στα παιδιά μου! ΠΟΤΕ! Αν κάνω παιδιά... Αααχ! Καλοκαίρι στην Κρυοπηγή! Την τελευταία φορά που βρέθηκα στο χωριό, ήμουν γύρω στα εννιά και πλέον κόντευα τα δεκαπέντε· θα πήγαινα Α΄ Λυκείου. Κανά δυο φορές μάς είχε επισκεφτεί η γιαγιά στα γενέθλιά μου στην Αθήνα κι αυτό ήταν όλο. Άρχισα να θυμάμαι διάφορα. Πρώτη φορά είδα αγελάδα εδώ, στην Κρυοπηγή, από το παράθυρο του αυτοκινήτου και φώναξα: «Μαμά! Κοίτα ένα μεγάλο σκυλί!» Μια άλλη φορά τις έκανα να σκάσουν στα γέλια φωνάζοντας στην αυλή: «Μαμά! Γιαγιά! Ελάτε γρήγορα! Η αυλή γέμισε σαρδέλες!» – εννοούσα τις μικρές πρασινωπές σαύρες, τις γουστέρες, που έτρεχαν πέρα δώθε. Πρώτη φορά 20

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 21

ΜΙΑ ΤΗΓΑΝΙΑ ΠΑΤΑΤΕΣ

εδώ έκανα ποδήλατο μόνη μου χωρίς τα βοηθητικά ροδάκια... πήρα φόρα και φιουουου... Τι χαρά ήταν εκείνη! Το σπίτι της γιαγιάς –άσπρο, διώροφο, με σκούρα κόκκινα κεραμίδια, μικρή αυλή μπροστά και μια μεγαλύτερη πίσω– βρισκόταν στην άκρη του χωριού· αυτό, όπως συμβαίνει με όλα σχεδόν τα πράγματα στη ζωή, είχε και τα καλά του και τα κακά του. Απ’ τη μια είχα απεριόριστο χώρο για τις περιπετειώδεις εξερευνήσεις μου, απ’ την άλλη δεν υπήρχαν παιδιά για να παίξω μαζί τους. Ευτυχώς έβρισκα άλλα ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω. Είχα την αυλή της γιαγιάς και το δασάκι, τον Άλντι, το σκύλο της γειτόνισσας, και τις κούκλες μου, που τις έλουζα στη γούρνα της γιαγιάς, είχα την κρεμαστή κούνια που είχε φτιάξει η γιαγιά στη συκιά της αυλής με χοντρή τριχιά, είχα τη φαντασία μου και, βέβαια, είχα τη γιαγιά και τη μαμά. Εντάξει, πρέπει να το παραδεχτώ, ήταν η καλύτερή μου να τις βλέπω να κάνουν διάφορες δουλειές μαζί και ν’ ακούω τις συζητήσεις τους. Δεν καταλάβαινα πάντα όλα όσα λέγανε –μιλούσαν με υπονοούμενα και στα «εντόπικα», όπως τα λέγανε, ακριβώς για να μην καταλαβαίνω–, αλλά και μόνο ο ήχος της φωνής τους και ο ρυθμός της, τα επιφωνήματα και τα συνωμοτικά γέλια με συνέπαιρναν ευχάριστα. Εκείνες τις στιγμές, ανάμεσα στη γιαγιά και στη μαμά, ένιωθα –πώς να το πω– σαν να βρίσκομαι στο σωστό μέρος... στο σπίτι μου. Ένιωθα ασφαλής! Κάποιες φορές ανακατευόμουνα και στις δουλειές και προσπαθούσα να βοηθήσω. Άλλες φορές έσπαζα και καθάριζα καρύδια 21

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 22

ΜΑΤΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΕΛΙΔΟΥ

που είχε κρατήσει η γιαγιά για να φτιάξουμε γλυκό. Μπορεί να ανακάτευα το καζάνι με τη μαρμελάδα ροδάκινο που έβραζε στη φωτιά ή να έπλενα ντομάτες, που θα γίνονταν σάλτσα σε σφραγιστά βάζα, στη γούρνα της αυλής. Θυμάμαι, εκεί κάτω από τη μεγάλη φλαμουριά, όπου ωρίμαζε το φλαμούρι και μοσχοβολούσε, είχα στήσει το αρωματοποιείο μου. Είχα μαζέψει γυάλινα μπουκαλάκια, βαζάκια και πλαστικά δοχεία σε διάφορα μεγέθη. Προσπαθούσα να φτιάξω άρωμα τριαντάφυλλο από τα πέταλα του λουλουδιού. Τα έβαζα στα μπουκάλια με οινόπνευμα και νερό και τ’ άφηνα δυο τρεις μέρες κλειστά. Το αποτέλεσμα ήταν ένα θολό υγρό που μύριζε απαίσια παρά μοσχοβολούσε, αλλά δεν το ’βαζα κάτω... Από τις όμορφες αναμνήσεις ξαναγύρισα απότομα στη σκληρή πραγματικότητα μαλώνοντας τον εαυτό μου: Οχούου... Κοντεύω να γίνω γραφική. Όλο γλύκες και νοσταλγίες. Σε λίγο θα βάλω και τα κλάματα! Έλεος! Πάνε αυτά, πέρασαν. Όλα έχουν αλλάξει από τότε. Τώρα τι κάνουμε. ΤΩΡΑ! Εδώ σε θέλω, Ζωή, στα δύσκολα!

Μετά από λίγο ήρθε και η γιαγιά. Είχε πάει στην εκκλησία όπως κάθε Κυριακή πρωί. Την παρατήρησα με προσοχή. Ήταν ψηλή και δυνατή γυναίκα. Λίγο πιο αδύνατη απ’ ό,τι τη θυμόμουν. «Καλημέρα, Ζωίτσα!» «Καλημέρα, γιαγιά». 22

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 23

ΜΙΑ ΤΗΓΑΝΙΑ ΠΑΤΑΤΕΣ

«Τι κάνεις; Κοιμήθηκες καλά;» «Σαν πουλάκι! Ξεράθηκα!» Μου άρεσε αυτή η αλλαγή της κάθε Κυριακή πρωί. Παρ’ όλες τις δουλειές στο σπίτι και την καθημερινή εργασία στον κήπο, έβρισκε το χρόνο και πριν πάει στην εκκλησία μεταμορφωνόταν σε αληθινή κοκέτα. Μαλλάκι πιασμένο σε κότσο χαμηλά πίσω στο λαιμό, ταγεράκι και ψηλά παπούτσια, κολιέ και σκουλαρίκια μαργαριταρένια... αληθινή κυρία! «Τώρα που θα είσαι εδώ θα πρέπει να σου βρούμε κάτι ν’ ασχολείσαι και να περνάς την ώρα σου. Μπορείς να με βοηθάς στον κήπο, στα ψώνια... τι λες;» είπε η γιαγιά-κοκέτα. Όχι που θα τη γλίτωνα! «Ναι, γιαγιά μου!» είπα, αλλά θα προτιμούσα να μ’ αφήσει να τεμπελιάζω. «Να σου βρούμε και παρέα! Α! Η κυρα-Μαρίκα ξέρει ότι ήρθες και θέλει πολύ να σε δει!» «Κι εγώ θέλω να τη δω. Θα πάω σήμερα κιόλας». «Θα σου γνωρίσω και τον καινούριο μας γείτονα, τον Γιάννη. Είναι κοντά στην ηλικία σου. Έχει μερικά χρόνια που εγκαταστάθηκε με τη μαμά του στο διπλανό σπίτι. Είναι πολύ καλό παιδί. Με βοηθάει πολλές φορές όταν τον χρειάζομαι». Τώρα μάλιστα. Τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Γέμισε ο κόσμος καλά παιδιά! «Εντάξει... αλλά, ξέρεις, ας μη βιαζόμαστε... σιγά σιγά. Δεν έχω και πολλή όρεξη για κοινωνικές σχέσεις. Μόλις 23

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 24

ΜΑΤΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΕΛΙΔΟΥ

ήρθα... Ήθελα να σε ρωτήσω, υπάρχει ίντερνετ καφέ στο χωριό;» «Έχει ίντερνετ στο καφέ του χωριού, στην “Απόδραση”. Γιατί ρωτάς;» «Γιατί μπορεί να το χρειαστώ, γιαγιά. Τόσες μέρες χωρίς ίντερνετ δεν τη βγάζω!» Τότε με κοίταξε κάπως περίεργα και μου είπε: «Ε, τότε να σου δώσω τον κωδικό να μπαίνεις στο δικό μου!» «Γιαγιά! Έχεις ίντερνετ;» «Φυσικά και έχω. Τι με πέρασες;» Και λέγοντας αυτά βγάζει από την τσάντα της ένα ολοκαίνουριο γυαλιστερό τάμπλετ και μου κλείνει το μάτι! Ποια; Η γιαγιά μου στην Κρυοπηγή. Καλά λένε πως χάλασε ο κόσμος! «Ουάου! Σούπερ! Γιαγιά, είσαι απίστευτη!» Έπαθα την πλάκα μου κυριολεκτικά. Γιαγιά-Ζωή, 5-0! «Πάω τώρα να μαγειρέψω μπάμιες, φρέσκες απ’ τον μπαξέ μας. Σου αρέσουν, έτσι δεν είναι;» με ρώτησε. «Ναι, πολύ! Λατρεύω τις μπάμιες!» είπα ψέματα, αλλά ήταν ένα ψέμα που το είχα ξεκινήσει πιο μικρή για να την ευχαριστήσω και τώρα ήταν αργά να το πάρω πίσω. «Και τι άλλο; Μαντεύεις;» «Τηγανητές πατάτες! Γιούπι!» Το ’παιζε ψύχραιμη αλλά στην πραγματικότητα έβαζε τα δυνατά της να με ευχαριστήσει κι εγώ... έκανα σαν μωρό. Οι τηγανητές πατάτες, όπως και όλα τα τηγανητά, ήταν απαγορευμένες στην κουζίνα της μαμάς. «Δε σου δί24

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 25

ΜΙΑ ΤΗΓΑΝΙΑ ΠΑΤΑΤΕΣ

νω καλύτερα να φας πετρέλαιο», έλεγε όταν της ζητούσα να μου τηγανίσει. Η γιαγιά, πάλι, ήταν άλλης φιλοσοφίας: «Όλα χρειάζονται στη ζωή. Αλλά με μέτρο. Έτσι και τα τηγανητά», έλεγε. Πάντως, όταν ξεκίνησε για την κουζίνα, ένιωσα ανακούφιση. Πρώτον γιατί δε χρειαζόταν να βγω από το σπίτι για να βρω ίντερνετ και δεύτερον γιατί είχα γλιτώσει την ανάκριση. Περίμενα ν’ αρχίσει τις ερωτήσεις. Γιατί βρέθηκα εκεί χωρίς να το ξέρει η μαμά, τι έπαιζε στο σπίτι, και άλλα τέτοια καταθλιπτικά που δεν ήθελα καθόλου να συζητήσω. Μετά από λίγο σερφάρισμα κι αφού έλεγξα τα μηνύματά μου –κανείς δε με έψαξε, ούτε πονοκεφάλιασε για το πού ήμουν–, μου ήρθε όρεξη να γράψω: «Grow up! Επιτέλους, γονείς είστε εσείς ή νήπια που παίζουνε σπιτάκια; Μέχρι να καταλάβετε τι σας συμβαίνει, εγώ φεύγω. Χαίρετε!» Με αυτά τα λόγια η Σούπερ-16 βγήκε από το σπίτι των γονιών της χτυπώντας πίσω της την πόρτα. Θα έμενε στο ρετιρέ διαμέρισμά της μαζί με τον Νώντα. Αυτός ήταν ήδη εκεί και την περίμενε. Είχαν να σχεδιάσουν τη νέα τους αποστολή. Υπήρχαν πληροφορίες για παράνομο εμπόριο και εισαγωγή κουταβιών από την Ουγγαρία. Τα μικρά γεννιούνταν σε εκτροφεία μέσα σε άθλιες συνθήκες. Τα περισσότερα ήταν άρρωστα και, ενώ πωλούνταν πανάκριβα, μετά από λίγο εμφάνιζαν σοβαρές ασθένειες και πέθαιναν. Το δυναμικό ζευγάρι ήταν αποφασισμένο να ξεσκεπάσει τους ασυνείδητους εγκληματίες και ν’ αποκα25

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 26

ΜΑΤΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΕΛΙΔΟΥ

λύψει την κακοποίηση των ζώων. Έπρεπε να δοθεί ένα τέλος σ’ αυτή την κτηνωδία μια για πάντα. Ο Νώντας την περίμενε. Και σ’ αυτή τη σκέψη ασυναίσθητα επιτάχυνε το βήμα της...

Ευτυχώς που είχα και τις ιστορίες μου. Τι θα έκανα χωρίς αυτές; Χωρίς την ηρωίδα μου, τη Σούπερ-16; Ήταν όλα όσα δεν ήμουν εγώ. Μέσα από κείνη ζούσα τη ζωή που θα ήθελα να έχω. Κατάφερνε πάντα όσα εγώ δεν μπορούσα να πετύχω. Ήταν δυναμική, ανεξάρτητη, έξυπνη, αγαπητή σε όλους και κούκλα! Να γράφω και πού και πού να εικονογραφώ τις περιπέτειές της ήταν η καλύτερη εκτόνωση για μένα. Ξαφνικά άκουσα γαβγίσματα σκύλου και μάλιστα κουταβιού. Μάλλον την παραέζησα την ιστορία μου, σκέφτηκα και γέλασα μόνη μου. Σχεδόν αμέσως ακούστηκε πάλι το ίδιο γάβγισμα. Ερχόταν από την πλευρά του γείτονα, του Γιάννη, αυτού που ήθελε να μου γνωρίσει η γιαγιά. Δε μου είπε ότι έχει σκύλο. Περίεργη όπως είμαι, πλησίασα τον ξύλινο φράχτη, που ήταν καλυμμένος από πυκνά φύλλα δαφνοκέρασου. Δεν έβλεπα τίποτα. Ο μόνος τρόπος ήταν να κοιτάξω από πάνω. Ο φράχτης ήταν λίγο πιο ψηλός από μένα. Πήρα ένα παλιό ξύλινο σκαμνάκι και ανέβηκα. Είδα την πλάτη κάποιου –μάλλον αυτού του Γιάννη– που ήταν σκυμμένος πάνω από έναν πάγκο. Δεν μπορούσα να δω τι κάνει. Τεντώθηκα στις μύτες των ποδιών. Κάποια στιγμή ο άγνωστος κινήθηκε στο πλάι και τότε είδα... Ναι, πάνω στον πάγκο βρισκόταν μια καφετιά τρι26

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 27

ΜΙΑ ΤΗΓΑΝΙΑ ΠΑΤΑΤΕΣ

χωτή μπάλα... ένα κουτάβι! Δίπλα του ένα μπιμπερό με γάλα. Απίστευτο! Περιποιούνταν και καθάριζε μ’ ένα πανάκι τη μουσούδα του κουταβιού! Ξαφνικά έκανε μια κίνηση και πίστεψα ότι θα γυρίσει προς τα μένα. Θεέ μου! Θα με δει! Πάνω στην τρομάρα μου, έκανα μια απότομη κίνηση για να καλυφτώ και έχασα την ισορροπία μου. Τραμπάλισα μια προς τ’ αριστερά, μια προς τα δεξιά, ώσπου βρέθηκα περιχαρής ανάσκελα στο χορτάρι. Αμέσως έβαλα το χέρι μου στο στόμα μη μου ξεφύγει καμιά φωνή. Αυτός όμως φαίνεται πως κάτι άκουσε. «Γιαγιά Άννα;... Εσύ είσαι; Γιαγιά, όλα καλά;» Έμεινα ξαπλωμένη, μην τολμώντας να κινηθώ και με καταλάβει. Θεέ μου, τι ντροπή! Αμέσως όμως ακούστηκε μια δεύτερη, γυναικεία, φωνή: «Ραβίκ, έρχεσαι λιγάκι να με βοηθήσεις;» «Ναι, μαμά, έρχομαι», απάντησε αυτός και μάλλον έφυγε από την αυλή. Δεν τόλμησα να ξανακοιτάξω. Σηκώθηκα αθόρυβα και γύρισα πίσω στη θέση μου. Παραλίγο ρεζίλι των σκυλιών. Ή καλύτερα των κουταβιών! Μα αν αυτός ήταν ο γείτονας ο Γιάννης, τότε γιατί η μαμά του τον φώναξε κάπως Ρα... Ρα... ούτε που θυμάμαι. Η γιαγιά είπε πως δίπλα έμενε αυτός και η μητέρα του! Δεν ανέφερε κάποιον άλλον. Κι ύστερα αυτός ο γείτονας μου φάνηκε κάπως σκούρος... εντάξει, μελαχρινός. Αρκετά μελαχρινός. Παράξενα πράγματα! Αυτό μας έλειπε τώ27

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 28

ΜΑΤΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΕΛΙΔΟΥ

ρα, να κάνουμε παρέα και με τέτοιους τύπους. Και από πού κι ως πού φώναζε τη γιαγιά μου «γιαγιά»; Απ’ την άλλη, δε λέω, ήταν πολύ γλυκό αυτό που έκανε, να φροντίζει το μικρό κουτάβι... με συγκίνησε. Παραδέχομαι ότι η όλη υπόθεση μου κίνησε το ενδιαφέρον. Αλλά δε θα ρωτούσα τη γιαγιά. Εκτός που θα καρφωνόμουν ότι κρυφάκουγα και κρυφοκοιτούσα, ως γνωστό τα κορίτσια πρέπει να κρατάνε χαρακτήρα. Σιγά μη ρωτούσα πρώτη εγώ. Αν ο κύριος ήθελε να μας γνωρίσει, ας έκανε αυτός την πρώτη κίνηση. «Ζωή! Έτοιμο το φαγητό!» «Έρχομαι, γιαγιά!». Η περιπέτεια της αυλής με είχε κάνει να πεινάσω πολύ. Το τραπέζι με περίμενε τέλεια στρωμένο. «Μμμ! Υπέροχες οι πατάτες!» «Χαίρομαι που σου αρέσουν...» απάντησε η γιαγιά κάπως αφηρημένα. Κάπου αλλού είχε το νου της. «Ξέρεις, Ζωή, θα πρέπει να μιλήσουμε για ό,τι συνέβη». Οχ! Τώρα μάλιστα. Να μιλήσουμε, ναι, αλλά τι να πούμε; «Θέλεις να μου πεις γιατί έφυγες από το σπίτι;» «Έφυγα... έφυγα γιατί... Πες μου εσύ γιατί να μη φύγω, γιαγιά». «Τι εννοείς, Ζωή; Τι συνέβη, εξήγησέ μου». «Έφυγα γιατί είτε ήμουν εκεί είτε δεν ήμουν, το ίδιο έκανε! Δεν υπήρχα γι’ αυτούς». «Μιλάς για τη μαμά σου και τον μπαμπά σου; Εντάξει, μπορεί να χώρισαν αλλά δεν είναι δυνατόν να το πιστεύεις 28

PANAGIOTIDOU_PATATES sel_Final.qxp_Layout 1 28/09/2018 13:21 Page 29

ΜΙΑ ΤΗΓΑΝΙΑ ΠΑΤΑΤΕΣ

αυτό που λες. Ξέρω πολύ καλά πόσο σ’ αγαπάει η μητέρα σου, πόσο σημαντική είσαι γι’ αυτήν. Και ο πατέρας σου το ίδιο». «Ε, να, είδες; Τώρα θα προσπαθήσεις να μου αποδείξεις ότι κάνω λάθος. Άσ’ το καλύτερα, γιαγιά. Είναι πολλά που δεν ξέρεις. Έχεις χάσει επεισόδια. Και δεν μπορώ, δε θέλω να τα σκέφτομαι όλα αυτά τώρα. Γι’ αυτό έφυγα. Για να μη σκέφτομαι άλλο». Άφησα κάτω το πιρούνι μου με θόρυβο. «Εντάξει, εντάξει. Ίσως να ’χεις και δίκιο. Δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε... Κοίταξε να περάσεις καλά και να ξεκουραστείς», είπε. «Ναι, αυτό θα κάνω», απάντησα εγώ. Μα ήταν ήδη αργά. Σκοτεινά σύννεφα είχαν μαζευτεί τριγύρω μου. Η καρδιά μου σφίχτηκε. Ήμουν έτοιμη να κλάψω. Αυτό έλειπε, να με πουν και μυθομανή τώρα. Έχουν έναν τρόπο οι ενήλικες να υποστηρίζονται πάντα μεταξύ τους, εντελώς εξοργιστικό! «Αν δε σε πειράζει, θα πάω να ξαπλώσω τώρα». Ήθελα να μείνω μόνη μου. Στην ησυχία του δωματίου μου. «Ναι, να πας, και σε παρακαλώ μη στεναχωριέσαι. Δεν ήθελα να σε πιέσω». «Eντάξει, δεν πειράζει». Αλλά αυτό ακριβώς έκανες, γιαγιά. Για το καλό μου φυσικά.