Λίνα Σόρογκα «Χρυσά λούπινα» by Kastaniotis Editions

SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 3

ΛΙΝΑ ΣΟΡΟΓΚΑ

ΧΡΥΣΑ ΛΟΥΠΙΝΑ Μυθιστόρημα

‫ﱣﱢ‬

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 4

Έτος 1ης έκδοσης: 2017 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. ΓΡΑΦΕΙΑ : Θεμιστοκλέους 104, 106 81 Αθήνα ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ : Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα

% 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31 e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com

ISBN 978-960-03-6175-9

SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 5

ΚΕΦΑΛΑΙΑ

Η Πράγα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 Οι ρίζες . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 18 Το όραμα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53 Η διάπλαση . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92 Η εδραίωση . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120 Η φυγή . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144 Ο γυρισμός . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 214 Η δικαίωση . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 235 ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 269



SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 6

SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 7

Αφιερωμένο στη Geneviève de Broche des Combes και στη γιαγιά μου Χιονία Καζαμία-Αλικάκου

SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 8

SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 9

Η Πράγα

ΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2001, λίγο μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων.

ΙLittéraire Καθόμουν σκεφτικός πίσω από τη θολή τζαμαρία του Café – ένα στέκι καλλιτεχνών που μου είχαν συστήσει οι

οργανωτές στην παλιά πόλη της Πράγας. Το χλομό φως του χειμωνιάτικου φεγγαριού προσπαθούσε μάταια να ξεγλιστρήσει μέσα από το θαμπό τζάμι. Όλα είχαν πάει καλά. Πολύ καλά. Παρ’ όλα αυτά, μια μελαγχολία σκίαζε τις σκέψεις μου. Το θέατρο, κατάμεστο, βούιζε απ’ τα χειροκροτήματα. Οι Τσέχοι είναι φιλότεχνοι, αν και κάμποσοι θεατές θα ήρθαν από απλή περιέργεια. Η πρεμιέρα έγινε στο Εθνικό Θέατρο της Πράγας. Το απλουστευμένο και μοντέρνο ύφος της παράστασης με είχε ξενίσει λίγο, η σκηνοθεσία όμως ήταν εξαιρετική και οι διάλογοι είχαν αποδοθεί θαυμάσια από το πρωτότυπο, με άριστες ερμηνείες από ηθοποιούς διεθνούς ρεπερτορίου. Στο τέλος με φώναξαν να ανέβω στη σκηνή. Έβγαλα ένα χαρτάκι με σημειώσεις από την εσωτερική τσέπη του μαύρου βελούδινου σακακιού μου, φόρεσα τα πρεσβυωπικά γυαλιά μου και το διάβασα στα τσέχικα με γαλλική προφορά. Αφού μου πρόσφεραν μια ασημένια πλάκα, ευχαρίστησα την οργανωτική επιτροπή για την πρόσκληση και τη βράβευση, και το κοινό για τη θερμή υποδοχή. Οι θεατές χειροκροτούσαν όρθιοι, σαν να ή

SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 10

ΛΙΝΑ ΣΟΡΟΓΚΑ

μουν κάποιος δικός τους. Κατέβηκα απ’ τη σκηνή και με πλησίασαν για να με συγχαρούν από κοντά και να μου μιλήσουν για το έργο· άκουσα ότι είχε κοινωνικά μηνύματα κι ότι τους είχε συγκινήσει βαθιά. Μου έκανε εντύπωση, γιατί γνώριζα πως οι Τσέχοι είναι συγκρατημένοι στις αντιδράσεις τους, κι όμως έδειχναν λες και τους είχα αγγίξει κάποιες χορδές απροσδιόριστες. Ήταν ενημερωμένοι για το θέατρο, για τη λογοτεχνία, για τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα, μερικοί είχαν διαβάσει από πριν το μυθιστόρημά μου – είχε μεταφραστεί και στα τσέχικα. Μετά την παράσταση, η επιτροπή με προσκάλεσε για φαγητό στο U Malířů, ένα φημισμένο γαλλικό εστιατόριο στην παλιά πόλη της Πράγας. Ήταν ένα στέκι πολυτελείας, σ’ ένα κομψό, παραδοσιακό κτίριο, με διακόσμηση αρ ντεκό, τοιχογραφίες με παραστάσεις εποχής, πολυελαίους και τεράστιους οβάλ καθρέφτες. Καθίσαμε σε μια ροτόντα στρωμένη με κατάλευκο τραπεζομάντιλο, παλιά μπρούντζινα κηροπήγια και κρυστάλλινα βάζα με φρέσκα άσπρα τριαντάφυλλα. Στο τέλος του δείπνου, όταν μου πρότειναν να παραγγείλουν κι άλλο κρασί, αρνήθηκα. Ένιωθα κουρασμένος, ήθελα να αποσυρθώ – η κρυφή χαρά του συγγραφέα. Βρήκα μια δικαιολογία και σηκώθηκα απ’ το τραπέζι. Ο Γάσπαρης, ο εκδότης μου, προσφέρθηκε να με συνοδεύσει, αλλά με ένα νεύμα μου τον απέτρεψα. Με αίσθημα πληρότητας και ικανοποίησης, βάδισα προς την έξοδο και ζήτησα από τον μετρ να καλέσει ταξί. Η παγωνιά με χτύπησε καταπρόσωπο, τυλίχτηκα καλύτερα στο παλτό μου και είπα στον ταξιτζή να τραβήξει για την παλιά πόλη. \ Το Café Littéraire ήταν χωμένο στα στενά καλντερίμια της Πράγας, όχι μακριά από τη Γέφυρα του Καρόλου. Μυρωδιές από 

SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 11

ΧΡΥΣΑ ΛΟΥΠΙΝΑ

κέδρο, μπίρα, υγρασία και πολυκαιρισμένα βιβλία μού γαργάλησαν τα ρουθούνια. Καθώς προχωρούσα, κοντοστάθηκα για λίγο, να παρατηρήσω τη βιβλιοθήκη. Πλησίασα, διάλεξα έναν τόμο με ποιήματα του Μποντλέρ κι έπιασα ένα ήσυχο τραπέζι στο βάθος κοντά στην τζαμαρία. Κάθισα βαρύς σε μια βενετσιάνικη καρέκλα κι άρχισα να ξεφυλλίζω το βιβλίο πάνω στο στρογγυλό μαρμάρινο τραπεζάκι, μέχρι να με διακόψει το γκαρσόνι για να παραγγείλω. Ήταν μια συνηθισμένη καθημερινή, περασμένες έντεκα, οι πελάτες λιγοστοί, άσχημος ο καιρός. Ρούφηξα το κονιάκ με γρήγορες γουλιές, μου έκαψε το λαρύγγι – ένα από τα χρόνια κουσούρια μου. Στα διπλανά τραπέζια κάθονταν δύο ζευγάρια και λίγο πιο πέρα μια παρέα Τσέχων μποέμ κάποιας ηλικίας, που κουβέντιαζαν δυνατά απολαμβάνοντας την μπίρα τους. Οι Τσέχοι, αν και ήταν κλειστοί και σκυθρωποί ως ιδιοσυγκρασία –απομεινάρι της σοβιετικής κυριαρχίας–, όταν τους πλησίαζες, γινόντουσαν φιλικοί. Τα χαρακτηριστικά τους σκληρά και τραβηγμένα, ιδίως των ανθρώπων προχωρημένης ηλικίας, λες και είχαν κληρονομήσει τη στεγνή έκφραση των προγόνων τους που ασχολούνταν με τα τραχιά επαγγέλματα της γης. Τα αρχέγονα σύμβολα της τσέχικης ιστορίας είχαν αποτυπωθεί στα πρόσωπά τους, με μόνιμες γκριμάτσες που πρόδιδαν παλιές συμφορές, το παρελθόν να επιβάλλεται στο παρόν με δεσμούς ανεξήγητους. Κοίταξα έξω από το καφέ. Το κεραμιδί πλακόστρωτο, με τα παραδοσιακά μαύρα φανάρια, είχε σκεπαστεί από μια άσπρη βελουδένια πούδρα σαν σε παραμύθι των αδελφών Γκριμ. Αισθανόμουν μόνος, πολύ μόνος. Όχι, δεν πρέπει να χαλάσει η διάθεσή μου τη βραδιά της πρεμιέρας μου. Με είχαν τιμήσει με το παραπάνω. Ανάμεσα στους θεατές, γνωστοί Τσέχοι καλλιτέχνες, συγγραφείς και σημαίνουσες προσωπικότητες του θεάματος, 

SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 12

ΛΙΝΑ ΣΟΡΟΓΚΑ

των τεχνών και της πολιτικής. Το έργο μου –διασκευή από μυθιστόρημα σε θεατρικό– είχε ανέβει και στο Παρίσι, στο Théâtre de la Ville, το περασμένο φθινόπωρο, με μεγάλη επιτυχία, και το βιβλίο είχε μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Εδώ, στο Εθνικό Θέατρο της Πράγας, το πλήθος έσπρωχνε να πάρει σειρά, να με δει από κοντά. Προς την έξοδο βγαίνοντας, μια παλιά σκαλιστή επιγραφή στο επιτοίχιο του θεάτρου μού τράβηξε την προσοχή: «Narod Sobe» – «Το έθνος για τον εαυτό του», μου εξήγησε κάποιος από την παρέα. Επιβιβαστήκαμε σ’ ένα ταξί για το δείπνο και πριν προχωρήσουμε στη λεωφόρο, πρόλαβα να ρίξω από το παράθυρο μια ματιά στην Τρίγα, ένα χάλκινο άγαλμα φτερωτής γυναίκας στην κορυφή του θεάτρου, πάνω σε άρμα με τρία άλογα. Έμοιαζε σαν να με χαιρετούσε. Της ανταπέδωσα το χαιρετισμό. \ Γύρισα το κεφάλι προς την τζαμαρία, χαϊδεύοντας ασυναίσθητα τα γένια μου. Χοντρές νιφάδες χιονιού έπεφταν στρώνοντας το πλακόστρωτο, ενώ μικροί σταλακτίτες –παγωμένα δάκρυα αιώνων– είχαν σχηματιστεί και κρεμόντουσαν από τις άκρες των παραθύρων. Κοίταξα το ρολόι μου, δώδεκα και μισή. Σηκώθηκα κι έβαλα το παλτό μου, τύλιξα το άσπρο κασκόλ γύρω από το λαιμό, φόρεσα την τραγιάσκα μου και βγήκα στο δρόμο. Καθώς περπατούσα προς την πιάτσα ταξί, οι σταγόνες από το χιονόνερο έπεφταν απολαυστικές στο πρόσωπό μου. Έδωσα στον οδηγό τη διεύθυνση του ξενοδοχείου, πλατεία Βάτσλαβσκε Νάμεστι, Grand Hotel Evropa. Φτάνοντας, έσυρα γρήγορα τις γυάλινες πόρτες, για να βρεθώ στο σαλόνι υποδοχής με τον μεγάλο κρυστάλλινο πολυέλαιο. Ζήτησα το κλειδί και μπήκα στο ασανσέρ για το δωμάτιο. 

SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 13

ΧΡΥΣΑ ΛΟΥΠΙΝΑ

Ήταν λίγο μετά τα Χριστούγεννα, κι από το καφέ Evropa σε έπαιρναν ακόμα οι μυρωδιές του αρωματικού καφέ και των γλυκών. Το δωμάτιό μου ήταν ιδιαίτερα ευρύχωρο – από αυτά που κρατάνε ελεύθερα οι μάνατζερ των ξενοδοχείων πολυτελείας, μήπως τα ζητήσει κανένας επίσημος πελάτης την τελευταία στιγμή. Από το ταβάνι κρεμόταν μεγαλόπρεπα ένα αρ νουβό μπρούντζινο φωτιστικό. Oι τοίχοι, βαμμένοι με ένα γλυκό κίτρινο, φώτιζαν το χώρο κι έκαναν πιο ανάλαφρη τη βαριά, φορτωμένη και κάπως ξεπερασμένη, σε στυλ empire, διακόσμηση. Ο μπροστινός τοίχος στο κρεβάτι είχε ξύλινη βεραμάν επένδυση και χρυσές σκαλιστές μπορντούρες, ενώ το κεφαλάρι έφερε το οικόσημο τριών οικογενειών κατασκευαστών βιολιών της πόλης – τρία βιολιά σε σταυρωτή διάταξη. Από τη δεξιά μεριά του δωματίου, κοντά στην μπαλκονόπορτα, το παράθυρο έβλεπε στην πλατεία, κι ο τοίχος σχημάτιζε μια μικρή εσοχή, φιλοξενώντας ένα έπιπλο-τουαλέτα με καθρέφτη για τον καλλωπισμό των κυριών. Κρέμασα το παλτό μου και χώθηκα αποκαμωμένος με τα εσώρουχα κάτω απ’ τα ζεστά σκεπάσματα. Το μεσημέρι είχα να δώσω συνέντευξη στη δημόσια τηλεόραση. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Η υπερδιέγερση, το ποτό, η συγκίνηση, η Πράγα, οι συνηθισμένες αϋπνίες μου – άλλο ένα από τα κουσούρια μου... Στα ταξίδια χειρότερα, ούτε τα χάπια δεν με έπιαναν, λες και μέσα μου βούλιαζαν καράβια. Τις νύχτες φοβόμουν μη με ρουφήξει το σκοτάδι. Λογοκρινόμουν. «Το σώμα σου δεν αντέχει, Δημοσθένη, μεγάλωσες πια», σαν να άκουγα τα λόγια του γιατρού μου, του Χαραλάμπους. «Δείχνεις μεγαλύτερος, το πρόσωπό σου γέμισε αυλακιές», μου φώναζε για να με συνετίσει, χτυπώντας με στο αδύνατο σημείο μου, τη φιλαρέσκειά μου. «Άμα παίρνεις τα Quiet Life και δεν σε πιάνουν, 

SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 14

ΛΙΝΑ ΣΟΡΟΓΚΑ

να σου δώσω ισχυρότερα, Δημοσθένη. Δεν κάνει να ζορίζεσαι... Έχεις και πίεση». Δημιουργικό άγχος και αϋπνίες στα εβδομήντα. Ένας άπληστος της ζωής, αυτός ήμουνα. Φοβισμένος αλλά άπληστος. Ένοχος αλλά άπληστος. Ένας ξεμωραμένος που κυνηγάει οράματα και φοβάται να χαλαρώσει, μήπως και τον πάρει πρόωρα ο Θεός... Είχε ήδη χαράξει. Σηκώθηκα να πάω στο μπάνιο κι άφησα το νερό να τρέχει, μπας και με ξαλαφρώσει από τις σκοτούρες. Τρίφτηκα δυνατά με την πετσέτα στο στήθος, στα μπράτσα και στην πλάτη. Χαμογέλασα κι άρχισα να σιγοτραγουδάω Σαββόπουλο: «Ολαρία, ολαρά, χιόνι πέφτει από ψηλά, χιόνι πέφτει και σκεπάζει την αυλή μας, το μυαλό μου φτερουγίζει μακριά». Όταν βγήκα από το μπάνιο, το δωμάτιο ήταν παγωμένο, είχα ξεχάσει ανοιχτή την μπαλκονόπορτα. Συνέχισα με στρατιωτικά εμβατήρια. Όπως περπατούσα με ρυθμό σημειωτόν, για να ζεσταθώ, γύρισα και κοιτάχτηκα φιλάρεσκα στον καθρέφτη της τουαλέτας. Δεν ήμουν ψηλός, ούτε καν μέτριος, λίγη κοιλίτσα και στομάχι από το ποτό. Και τι μ’ αυτό; Το σώμα μου διατηρούνταν ακμαίο, χάθα γιόγκα με μια παρέα μαθητών μου, κολύμπι στο δημοτικό κολυμβητήριο, περπάτημα, πολύ περπάτημα, δεν οδηγούσα αυτοκίνητο, μισούσα ό,τι κινείται μηχανικά. Σήκωσα ψηλά τα χέρια σε ανάταση, έσκυψα και κάθισα με λυγισμένα πόδια, μετά σηκώθηκα ξανά και τέντωσα τα χέρια σε πρόταση. Το σώμα μου λειτουργούσε ακόμα, η πράξη γινότανε αργά και κανονικά, πρώτα να ικανοποιείται η γυναίκα, αυτό μού πήρε καιρό να το καταλάβω. Στη γιόγκα, και συγκεκριμένα στο ταντρικό σεξ το είχα μάθει, να διαβάζω προσεκτικά το γυναικείο σώμα, μέχρι τα πιο απόκρυφα μέρη. Έπειτα από πολλές εμπειρίες στην πράξη, βίωνα την ένωση χαλαρά και πρόθυμα, αναζητούσα την ηδονή μέσα από την πληρότητα. Ό

SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 15

ΧΡΥΣΑ ΛΟΥΠΙΝΑ

ταν ήμουν νέος, ήμουν αρνητικός. Για να μη μολύνεται η ψυχή και το πνεύμα και παρασύρει το σώμα. Και άλλα τέτοια, πολλά... Συνέχισα να κοιτάζω το κορμί μου. Εκεί κάτω... η γνωστή ουλή απ’ το παλιό τραύμα. Μετά τον έρωτα, θυμάμαι, στις αρχές, η Γέρμα, όταν χαλαρώναμε, με ρωτούσε τι ήταν. «Ένα τραύμα από συμπλοκή με τους Γερμανούς», της απαντούσα χαριτολογώντας. Τυλίχτηκα στο βελούδινο μπλε ρουά μπουρνούζι με το μονόγραμμα του ξενοδοχείου στο γιακά, που βρήκα κρεμασμένο πίσω από την πόρτα του μπάνιου. Κανακευόμουν. Την άξιζα πότε πότε αυτή την πολυτέλεια. Αποφάσισα ν’ ανάψω το τζάκι· αμέσως ένιωσα τη θαλπωρή. Άφησα το μπουρνούζι να πέσει στο χαλί. Μ’ άρεσε να κυκλοφορώ γυμνός, ένιωθα οικείος με το σώμα μου. Περπάτησα έτσι ξυπόλυτος πάνω στο μεταξωτό χαλί και βγήκα μέχρι το μπαλκόνι. Είχε μόλις χαράξει. Έριχνε ακόμα χιόνι, το φως από τους στύλους των φαναριών το μαρτυρούσε. Η Πράγα ξυπνούσε, το χιόνι ακτινοβολούσε στην πλατεία, στα πεζοδρόμια, στα δέντρα, στο παρελθόν μου. Δειλά δειλά, αχνόφεγγαν ένα ένα τα φωτάκια σαν πυγολαμπίδες από τ’ απέναντι κτίρια, και οι δεσμίδες από τους προβολείς των αυτοκινήτων προσπαθούσαν ν’ ανοίξουν δρόμο ανάμεσα στις πυκνές χιονοστιβάδες. Οι Τσέχοι δίκαια καμάρωναν για τη χρυσή τους πόλη. Μπήκα στο δωμάτιο και έκλεισα την μπαλκονόπορτα, μελανιασμένος απ’ το κρύο. Είχα αφεθεί έτσι γυμνός, συνεπαρμένος από το θέαμα. Φόρεσα το μπουρνούζι και κάθισα σε μια από τις δύο βιεννέζικες καρέκλες με την πολυκαιρισμένη ταπετσαρία από μπορντό ρίγες σε χρυσό φόντο, μπροστά στο στρογγυλό τραπεζάκι όπου είχα σκορπισμένα τα χειρόγραφα. Αναζωογονημένος, με τη γαλήνη του ανθρώπου που τα έχει καταφέρει στη 

SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 16

ΛΙΝΑ ΣΟΡΟΓΚΑ

ζωή, πάτησα το κουμπί της περίτεχνης λάμπας πάνω στο γραφείο, σαν παιδί που ανακαλύπτει καινούργιο παιχνίδι. Πήρα στα χέρια τα χειρόγραφα και προσπάθησα να διαβάσω, αλλά τα γράμματα, μικρές μουντζούρες, με περιγελούσαν. Έψαξα να βρω τα γυαλιά μου κι άρχισα να κοιτάζω τις πρώτες σελίδες. Έγραφα, έσβηνα, έγραφα, έσβηνα, μέχρι που το μολύβι να εξαφανιστεί στο χέρι μου από το ξύσιμο κι η γόμα να πάψει πια να κάνει το καθήκον της. Όσες φορές κι αν επιχείρησε να μου δείξει ο γιος μου ο Αντώνης τη διαδικασία με τον υπολογιστή, οι προσπάθειες παρέμεναν άκαρπες. Ήμουν άνθρωπος παλιάς κοπής. Ό,τι μηχανικό, με τρόμαζε από μικρό. Διακόπτες, κλειδιά, κουμπιά, πρίζες, μηχανές, όπλα... Ούτε μήνυμα στο κινητό δεν μπορούσα να στείλω – πόσω μάλλον να γράφω κείμενα και να διατηρώ ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, καλύτερα είχα να εκπαιδεύω περιστέρια. Θεωρούσα την τεχνολογία απειλή και όχι πρόοδο για τον πνευματικό άνθρωπο. Ο εκδότης μου ο Θάνος Γάσπαρης μου φώναζε: «Αργείς έτσι, με το χειρόγραφο, Δημοσθένη, παιδεύεσαι και χάνεις χρόνο. Ο υπολογιστής θα σου έλυνε τα χέρια. Γι’ αυτό οι ιστορίες σου τελειώνουν γρήγορα». «Πρέπει ο ήρωας να έχει αυστηρά οριοθετημένη περσόνα από την αρχή, πριν καταλήξει οριστικά ο συγγραφέας στο πώς θα εξελιχθεί μέσα στην ιστορία;» αναρωτήθηκα μεγαλόφωνα. Συνέχισα το γράψιμο. Τι ήμουν; Ένας μοναχικός συγγραφέας, απέραντα μοναχικός και φοβικός. Και ας ήμουν φτασμένος, και ας είχα μπλεχτεί με την καλή κοινωνία, και ας είχα κερδίσει λεφτά. Αλλά... είχα προορισμό, ένα όραμα... Ένα κύμα γαλήνης και ευφορίας με κατέλαβε. Κλείνω τα μάτια. Είμαι το δέντρο που δεν πιέζει τους καρπούς του να βγάζουν πάντοτε χυμούς, περιμένει τη φύση να κάνει τον κύκλο της, στέκεται αγέρωχο στις μπόρες, δεν φοβάται την ξηρασία του καλοκαιριού, ούτε 

SOROGA_LOUPINA sel_DD Final_Layout 1 24/5/17 10:02 π.μ. Page 17

ΧΡΥΣΑ ΛΟΥΠΙΝΑ

τον πάγο του χειμώνα, είναι αφάνταστα υπομονετικό και γαλήνιο. Ένιωσα στο σώμα μου μια γλυκιά υπερδιέγερση, είχα μια μεγάλη στύση. Πήγα πάλι στο μπάνιο κι έκανα ντους με δροσερό νερό. Ύστερα άνοιξα το μίνι μπαρ να βρω κάτι να πιω, διάλεξα ένα μπουκαλάκι κονιάκ και το ρούφηξα μονορούφι. Ένιωσα κάψιμο στο λαιμό, άνοιξα κι άλλο, δίψαγα, έψαξα στη βαλίτσα να βρω το σακουλάκι με τα λούπινα και άρχισα να τρώω μηχανικά. Πέφτω στο κρεβάτι κι έκλεισα πάλι τα μάτια, μπας και με πάρει ο ύπνος.

 o