DANELLI_ANAMONH sel_Final_Layout 1 25/04/2013 4:15 ΜΜ Page 11
Αίθουσα αναμονής στον Α.Β.
σ’ αυτή τη βρόμικη αίθουσα με τις σκισμένες πολυθρόνες από βυσσινί βελούδο και χαλί από τις γόπες των τσιγάρων, μόνος απέναντι σ’ ένα γκρίζο, υπομονετικό, παγερό άγαλμα που παρίστανε τον άνθρωπο, ήταν κάτι που ξεπέρναγε τα όρια της φαντασίας του. Δεν έχει νεύρα αυτή η γυναίκα μέσα της; αναρωτήθηκε. Μία ώρα την παρατηρούσε, μία ώρα ολόκληρη και δεν είχε κουνηθεί, δεν είχε καπνίσει, δεν είχε αλλάξει στάση, ακόμα και το βλέμμα της το ’χε αφήσει στα θολά απ’ την ομίχλη τζάμια, το ’χε καρφώσει σ’ ένα φανταστικό τίποτε που θα ’χε η ίδια τοποθετήσει. Μήπως ήταν τυφλή; Μόνο εκείνοι που δε βλέπουν έχουν τέτοια ηρεμία. Δυο ώρες ακόμα πώς θα περνούσαν; Αισθάνθηκε σαν χαμένος μέσα σ’ αυτή την υγρή αίθουσα, που έμοιαζε με μια έρημο από σκισμένα εισιτήρια, άδεια πακέτα, ψίχουλα από ψωμιά. Ένδειξη πως πριν απ’ αυτόν είχαν περάσει άλλοι, ένδειξη πολιτισμού, όπως λένε οι αρχαιολόγοι όταν ανακαλύπτουν ένα μέρος απ’ όπου πέρασε ο άνθρωπος. Ωραίος πολιτισμός. Καλά να πάθει. Ήθελε να κάνει τον
Ν
Α ΒρΕΘΕΙ