Ευγενία Φακίνου - Το τρένο των νεφών

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 3

Το τρένο των νεφών

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 4

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΦΑΚΙΝΟΥ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ j ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ

Tο έβδομο ρούχο, 1983 H μεγάλη πράσινη, 1987 Zάχαρη στην άκρη, 1991 Η Μερόπη ήταν το πρόσχημα, 1994 Eκατό δρόμοι και μία νύχτα, 1997 Τυφλόμυγα, 2000 Ποιος σκότωσε τον Μόμπυ Ντικ;, 2001 Έρως, Θέρος, Πόλεμος, 2003 Η μέθοδος της Ορλεάνης, 2005 (Bραβείο Aναγνωστών 2005) Για να δει τη θάλασσα, 2008 Οδυσσέας και Μπλουζ, 2010 Το τρένο των νεφών, 2011 ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Φιλοδοξίες κήπου, 2007 (Κρατικό Βραβείο Διηγήματος 2008) ΠΑΙΔΙΚΑ

Ξύπνα, Nτενεκεδούπολη, 1980 Tο μεγάλο ταξίδι του Mελένιου, 1980 O κύριος Oυλτραμέρ, 1980 ΤΕΧΝΕΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ (ΘΕΑΤΡΟ)

Nτενεκεδούπολη (πέντε έργα για κουκλοθέατρο), 2006

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 5

ΕΥΓΕΝΙΑ ΦΑΚΙΝΟΥ

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΩΝ ΝΕΦΩΝ Μυθιστόρημα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 6

©

Copyright Ευγενία Φακίνου – Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Αθήνα 2011

Έτος 1ης έκδοσης: 2011 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα % 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com

ISBN 978-960-03-5334-1

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 7

ΚΕΦΑΛΑΙΑ

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΠΡΙΝ

Ο Ισιδόρο λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ο Χουάν λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Βαφτίσια στην ταβέρνα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ο Χουάν λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ο Ισιδόρο λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ο ουρανός ανάποδα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

15 25 40 57 69 78

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ

Ο Λουίς Αλεχάνδρο λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109 Ο Ραμόν λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 118 Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 128 ΠΡΩΤΟ ΒΑΓΟΝΙ

Των φτωχών και καταφρονεμένων . . . . . . . . . . . . . . . . . 135 Ο Μασκοφόρος λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 148 Κεφάλι στο ποτάμι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 155 

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 8

ΕΥΓΕΝΙΑ ΦΑΚΙΝΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΑΓΟΝΙ

Χορός μεταμφιεσμένων . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 167 Ο δον Εουχένιο λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 179 ΤΡΙΤΟ ΒΑΓΟΝΙ

Ιστορίες του Κάτω Κόσμου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 189 Η ξανθή Κυρία λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 197 Όλα ανάποδα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 203 ΤΕΤΑΡΤΟ ΒΑΓΟΝΙ

Κανένας ή Καθένας; . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 223 ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ



. . . . . . . . . . . . . . . 241

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 9

Στον Μιχάλη – για όλα

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 10

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 11

Όμως πού να ‘ναι άραγε κείνος που νύχτα-μέρα τριγυρνούσε εξόριστος στον κόσμο σαν σκυλί κι έλεγε πως τ’ όνομά του είναι Κανένας; ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ

Τα μονοπάτια της Ιθάκης

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 12

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 13

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Πριν

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 14

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 15

Ο Ισιδόρο λέει...

Ι ΑΛΛΟΙ ονομάζουν το χωριό μας Σαν Πέδρο ή Σκατο-

χώρι. Αλλά εμάς δε μας νοιάζει. Για μας είναι απλά το Ο Χωριό μας. Οι παλιοί είχαν διαλέξει αυτό τον τόπο με προ-

σοχή. Θα είχαν γυρίσει πολλά μέρη πριν καταλήξουν εδώ, πριν αποφασίσουν ότι αυτό ήταν το καλύτερο μέρος. Εδώ το βουνό προστατεύει τη μια πλευρά του χωριού, κι ο άνεμος, που είναι καταβάτης, φέρνει μια ωραία ζέστη. Το μόνο κακό είναι η άμμος. Έρχεται με τον αέρα και σκεπάζει τα πάντα. Κάθε μέρα του χρόνου, το μούχρωμα, μια βροχή στεγνή και ψιλή σαν φίνο ροκανίδι, που δεν σταματάει παρά την αυγή, πέφτει στην πλατεία, στις σκεπές, στις στέγες και το καμπαναριό της εκκλησίας, τα μπαλκόνια και τα δέντρα και στρώνει άσπρο χώμα στους δρόμους. Οι ξένοι κάνουν λάθος όταν λένε: «τα σπίτια της πόλης είναι ετοιμόρροπα». Τα νυχτερινά τριξίματα δεν προέρχονται από τα κτίρια, που είναι παλιά μα γερά, αλλά από τα αόρατα, αμέτρητα μικροσκοπικά βλήματα της άμμου καθώς πέφτουν πάνω στις πόρτες 

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 16

ΕΥΓΕΝΙΑ ΦΑΚΙΝΟΥ

και στα παράθυρα. Επίσης κάνουν λάθος όταν σκέφτονται: «το Σαν Πέδρο, είναι ένα χωριό απόμακρο, θλιμμένο». Ο κόσμος κλείνεται στα σπίτια του μόλις πέσει το βράδυ για να γλιτώσει από τον αποπνικτικό άνεμο και την έφοδο της άμμου που πληγώνει το δέρμα σαν τσίμπημα από βελόνες και το κοκκινίζει και το πληγιάζει, μα στα χαμόσπιτα, στις παράγκες από πηλό και καλάμι, στις ταβέρνες, και στα σπίτια πλάι στο ποτάμι όπου μένουν οι προύχοντες, ο κόσμος διασκεδάζει όπως οπουδήποτε αλλού, πίνοντας, ακούγοντας μουσική, κουβεντιάζοντας. Η μελαγχολική όψη του χωριού εξαφανίζεται στα κατώφλια των σπιτιών της, ακόμα και στα πιο ταπεινά, εκείνες τις εύθραυστες κατοικίες που υψώνονται η μια δίπλα στην άλλη στις όχθες του ποταμού, στην άλλη πλευρά των σφαγείων. Η νύχτα είναι γεμάτη ιστορίες. Οι χωρικοί μιλούν για φαντάσματα. Στη γωνιά τους καθώς μαγειρεύουν οι γυναίκες διηγούνται κουτσομπολιά, συμφορές. Τα παιδιά κυλιούνται στο χώμα, παλεύουν, βουλώνουν τις σκουληκότρυπες, φτιάχνουν παγίδες για τις ιγκουάνες ή ακίνητα, με τα μάτια διάπλατα ανοιχτά, ακούνε τις ιστορίες των μεγάλων. Τα καλά σπίτια, τα πλούσια, που έχουν αυλές στρωμένες με πλάκες, φουντωτά δέντρα που δίνουν παχιά σκιά, τόσο χρειαζούμενη τις ζεστές ώρες της μέρας, σκεπές από κόκκινο κεραμίδι, μπαλκόνια και βεράντες για να ξεκουράζονται οι κυρίες καθισμένες σε κουνιστές πολυθρόνες, λουλούδια στις αλτάνες, στάβλους για τ’ άλογα της οικογένειας και κοτέτσια με σύρμα που εμποδίζουν τις κότες να λερώνουν τις αυλές, είναι χτισμένα στην καλή πλευρά του ποταμού. 

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 17

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΩΝ ΝΕΦΩΝ

Βέβαια το ποτάμι είχε δυο ίδιες όχθες, ισότιμες. Οι άνθρωποι ήταν που όρισαν την καλή πλευρά που έχτισαν οι πλούσιοι, και την αντίπερα όχθη, όπου στοιβάχτηκαν τα καλύβια των φτωχών και τα σφαγεία, την κακή όχθη. Το ποτάμι, που δεν του ’χουμε δώσει όνομα, το λέμε απλά ποτάμι, τρέχει ορμητικό στο τέλος της άνοιξης, όταν αρχίζουν να λειώνουν τα χιόνια του βουνού, και κατεβάζει πέτρες, ξεριζωμένους θάμνους και κανένα κουφάρι άτακτου πρόβατου. Στο τέλος του καλοκαιριού είναι ένα μικρό ρυάκι, με αρκετό όμως νερό, όπου πλατσουρίζουν τα φτωχόπαιδα τσίτσιδα, ξεφωνίζοντας χαρούμενα, πετώντας νερό το ένα στο άλλο, σπρώχνοντας τα πιο αδύναμα, που πέφτουν πάνω στις κροκάλες σκούζοντας. Τα καλόπαιδα από τα σπίτια των πλουσίων τα βλέπουν από τις βεράντες τους, ενώ πίνουν δροσιστικές λεμονάδες. Ζηλεύουν την ελευθερία τους και τη γύμνια τους, αυτά τα καθωσπρέπει ντυμένα μες στο κατακαλόκαιρο, με κουμπωμένα τα πουκάμισα μέχρι το λαιμό και κάλτσες στα πόδια που ανάβουν από τη ζέστη. Και τι δε θα ’διναν να ’παιζαν κι αυτά, στη δική τους πλευρά ασφαλώς, όχι και ν’ ανακατευτούν με τη φτωχολογιά. Δυο τρία βέβαια λαχταρούσαν να περάσουν απέναντι, γιατί τα ξυπόλητα παιδιά έπαιζαν ωραία, άγρια παιχνίδια. Όμως το ποτάμι είναι ένα απαραβίαστο όριο, ένα σύνορο που απαγορεύεται να διαβούν. Στη φτωχική πλευρά του ποταμού αρχίζουν οι τοίχοι από καλάμια, οι στέγες από άχυρο, λαμαρίνες ή χαρτόνια, η σκόνη, οι μύγες, οι δαιδαλώδεις δρόμοι. Στα τετράγωνα παραθυράκια των καλυβιών, τα γυμνά από κουρτίνες, τις νύχτες αστράφτουν τα κεριά από λίπος και τα λυχνάρια. Το σούρουπο οι 2o

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 18

ΕΥΓΕΝΙΑ ΦΑΚΙΝΟΥ

κογένειες ολόκληρες απολαμβάνουν τη βραδινή δροσιά καταμεσής του δρόμου. Κάθε νύχτα, οι αμμόλοφοι γύρω από το χωριό, αλλάζουν σημείο, ο άνεμος τους φτιάχνει, τους αφανίζει και τους μετακινεί κατά τα καπρίτσια του, τους μικραίνει και τους μεγαλώνει. Φαντάζουν απειλητικοί και αμέτρητοι, περιτριγυρίζουν το χωριό σαν τείχος, λευκό την αυγή, κόκκινο το δειλινό, ακίνητο το βράδυ και, την επόμενη μέρα, έχουν φύγει και τους βλέπεις, σκόρπιους, μακρινούς, σαν παράξενο εξόγκωμα στο δέρμα της ερήμου. Γιατί πέρα απ’ το χωριό απλώνεται η έρημος τρομακτική σαν φάντασμα, κίτρινη και ωχρή, με πράσινα και καφετιά τραύματα. Κάποιοι θάμνοι που αντέχουν τη ζέστη και τις αμμοθύελλες της δίνουν το πράσινο χρώμα της παρηγοριάς, και κάποια βραχάκια το καφέ χρώμα της υπομονής. Οι ξένοι, οι κάτοικοι των χωριών που βρίσκονται πέρα απ’ την έρημο ή στην πίσω πλευρά του βουνού, λένε για μας πως είμαστε τσιγκούνηδες, γιατί φυλάμε τον παρά μας βαθιά κρυμμένο στις τσέπες μας, αιμομίχτες, επειδή παντρευόμαστε τις ξαδέρφες και τις θείες μας, και κρεμμυδοφάγοι, γιατί τρώμε άφθονα κρεμμύδια που γιατρεύουν τη ζάλη που φέρνει το υψόμετρο. Λένε ακόμα πως γεννάμε παιδιά-τέρατα με ουρές στον κώλο ή με μικρά εξογκώματα στις ωμοπλάτες σαν αδύναμα φτερά, παιδιά με σημαδεμένα πρόσωπα ή αλλήθωρα μάτια, που είναι η τιμωρία του Θεού για τους αιμομίχτες. Ψέματα, όλα ψέματα. Έχουμε τόσα μισερά ή σακατεμένα παιδιά όσα έχουν και τ’ άλλα χωριά. Σ’ εμάς όμως έχει βγει 

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 19

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΩΝ ΝΕΦΩΝ

τ’ όνομα. Γι’ αυτό και τους αγνοούμε. Δε θέλουμε μαζί τους ούτε ανταλλαγές προϊόντων –φέρε μου καλαμπόκι να σου δώσω φασόλια ή δώσε μου τσίτι για πουκάμισα και πάρε υφαντά–, ούτε τις νύφες και τους γαμπρούς τους. Καλύτεροι οι γάμοι μεταξύ μας. Ξέρουμε ποιον ή ποιαν παντρευόμαστε. Γνωριζόμαστε από παιδιά και ξέρουμε τι καπνό φουμάρει καθένας και καθεμιά μας. Εμείς οι φτωχοί. Οι πλούσιοι έχουν άλλους κανόνες. Πάνε στην πόλη κι αγοράζουν με τον παρά τους ό,τι χρειάζονται, και κανονίζουν τους γάμους των παιδιών τους με συνοικέσια. Λένε ακόμα για μας ότι δεν είμαστε πολύ ομιλητικοί, κι όταν μας ρωτάνε για τον τόπο και τις δουλειές, απαντάμε μ ’ ένα ανασήκωμα των ώμων κι ένα «δεν ξέρω» ή «μπορεί» βάζοντας τέλος στη συζήτηση. Πως το βλέμμα μας είναι πειθήνιο, δειλό και αδιάφορο κι ότι δίνουμε την εντύπωση πως ζούμε μόνο επειδή η ζωή είναι συνήθεια από την οποία δεν μπορούμε ν ’απαλλαγούμε. Εμείς αυτά τ’ ακούμε βερεσέ, δεν τα πιστεύουμε, είναι λόγια ψεύτικα. Εμείς είμαστε εμείς. Κανονικοί άνθρωποι με τα ελαττώματα και τα χαρίσματα φυσιολογικών ανθρώπων. Φτωχοί; Ναι, είμαστε. Και διαφόρων χρωμάτων; Σίγουρα. Αυτόχθονες με χάλκινο χρώμα, έντονα μήλα στα μάγουλα, αετήσιες μύτες και μαύρα μάτια χωμένα στις κόγχες τους. Μετά έχουμε αυτούς που είναι μισοί Ινδιάνοι και μισοί Σπανιόλοι, ανακάτεμα από τα πολύ παλιά χρόνια, τότε που οι Ισπανοί βασιλιάδες εμπόδιζαν τις γυναίκες ν’ ακολουθήσουν τα καράβια και τους κονκισταδόρες, κι έγιναν πολλά ανακατέματα με ντόπιες γυναίκες. Αυτοί είναι πιο ανοιχτόχρωμοι. Πάντως σκούροι ή μελαχρινοί, 

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 20

ΕΥΓΕΝΙΑ ΦΑΚΙΝΟΥ

είμαστε το ίδιο φτωχοί. Έχουμε και μερικούς λευκούς φτωχούς. Αυτούς που κυνήγησαν χρυσάφι στα ποτάμια αλλά κατέληξαν στα ορυχεία ασημιού για ένα κομμάτι ψωμί. Ζούνε ανάμεσά μας, στα καλύβια, και δεν τους ξεχωρίζουμε. Ίδια φτώχια, ίδια μοίρα, κι ας έχουν άλλο χρώμα. Δεν ξέρω τι θα είχε απογίνει το χωριό μας χωρίς το τρένο και το σταθμό του. Άλλοι λένε ότι πρώτα πέρασε το τρένο και μετά χτίστηκε το χωριό. Οι πιο γέροι όμως ισχυρίζονται ότι υπήρχε πάντα εδώ ένα μικρό χωριό, που μεγάλωσε μετά την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής. Μερικοί απ’ αυτούς θυμούνται από αφηγήσεις των παππούδων τους τα καλά χρόνια του στρωσίματος των γραμμών. Είχαν φτάσει τότε, λένε, πολλοί Κινέζοι, κίτρινοι σαν τα λεμόνια, με σκιστά μάτια και καπέλα σαν αναποδογυρισμένες λεκάνες, που δούλευαν ο ένας πλάι στον άλλο, σωστά μυρμήγκια, που κουβαλούσανε τις ξύλινες τραβέρσες και τις βάζανε τη μια μετά την άλλη στη σειρά, όσο έφτανε το μάτι. Μετά το στρώσιμο της γραμμής οι Κινέζοι εξαφανίστηκαν, το ίδιο ξαφνικά όπως είχαν φτάσει. Ο σταθμός του τρένου είναι το πραγματικό κέντρο του χωριού μας. Υπάρχει βέβαια και μια μικρή πλατεία μπροστά από την εκκλησία, εκεί που βρίσκονται ο σταθμός της χωροφυλακής, τα σπίτια του παπά και του γιατρού –ο Θεός να τον κάνει γιατρό, τύφλα είναι συνέχεια, γι’ αυτό κι εμείς εμπιστευόμαστε περισσότερο τους γέρους μας που ξέρουν τα βότανα και τις γριές μας που κατέχουν την τέχνη του ξεματιάσματος–, το μπακάλικο και η ταβέρνα. Μόνο αυτή η πλατεία είναι στρωμένη με πλάκες. Οι υπόλοιποι δρόμοι είναι 2

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 21

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΩΝ ΝΕΦΩΝ

απλά σκόνη πατικωμένη από τα γυμνά πέλματα των παιδιών, τις πατούσες των γαλόπουλων που κορδώνονται στα σταυροδρόμια, τα πόδια της αγέλης των σκύλων που άλλοτε κοιμούνται στον ήλιο κι άλλοτε τρέχουν όλοι μαζί γαβγίζοντας άσκοπα. Η πλατεία γεμίζει κόσμο μόνο μετά την κυριακάτικη λειτουργία, και είναι και η μοναδική φορά που βρίσκονται ανακατεμένοι λευκοί, σκουρόχρωμοι και μελαχρινοί, πλούσιοι και φτωχοί, καλοντυμένοι και ξυπόλητοι, νόμιμα και μπάσταρδα παιδιά. Όλοι φοβούνται τον πάτερ Άνχελ και τους αφορισμούς του. Μετά τη λειτουργία και το αναγκαστικό μπέρδεμα φυλών, επανέρχεται η τάξη. Ο καθένας στο σπίτι του, με το σόι του, τους φίλους και τους γείτονές του. Θα έλεγα ότι ο σταθμός ανήκει στη φτωχολογιά. Οι πλούσιοι είναι απλώς περαστικοί, όταν φεύγουν ή όταν επιστρέφουν. Φτάνουν με τις άμαξές τους την τελευταία στιγμή, μπαίνουν στο βαγόνι της πρώτης θέσης κι αποφεύγουν να κοιτάζουν την αποβάθρα. Τους ενοχλεί το θέαμα των φτωχών περίεργων και των ζητιάνων που περιφέρονται και χαζεύουν το πήγαιν’ έλα. Όταν ο σταθμάρχης δώσει το σήμα της αναχώρησης, εκείνο το σμάρι των ταπεινών και καταφρονεμένων σαλεύει στην αποβάθρα, σκουντάει ο ένας τον άλλο και περιμένουν με λαχτάρα το σφύριγμα του τρένου, τον ατμό που θα βγει από την τσιμινιέρα, το βογγητό της μηχανής και το σκούξιμο των τροχών πάνω στις ράγες. Περιμένουν με υπομονή να χαθεί από τα μάτια τους το θηρίο και μετά σκορπίζουν σιγά σιγά, μέχρι την επόμενη άφιξη ή αναχώρηση του τρένου. Γνωρίζουν με ακρίβεια τα δρομολό2

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 22

ΕΥΓΕΝΙΑ ΦΑΚΙΝΟΥ

για, που δεν είναι δα και συχνά, ένα το πρωί κι ένα τη νύχτα, και φτάνουν πολύ νωρίτερα για να πιάσουν την καλύτερη θέση. Εκτός από τους θεατές, υπάρχουν και οι μόνιμοι κάτοικοι του σταθμού. Εννοώ αυτούς τους δυστυχισμένους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, ούτε ένα καλύβι να χωθούν, και ξημεροβραδιάζονται στο σταθμό. Ο σταθμάρχης, που κόβει και τα εισιτήρια, είναι περαστικός από δω, όσο χρειάζεται για να κάνει τη δουλειά του. Μετά βάζει το λουκέτο στην πόρτα κι εξαφανίζεται, κάνοντας τα στραβά μάτια στο συρφετό που ζει στις παλιές αποθήκες και στα εγκαταλειμμένα παραπήγματα. Το κτήριο του σταθμού είναι ένα ξύλινο κτίσμα, βαμμένο αρχικά κόκκινο, που έχει όμως χάσει το χρώμα του από τα χρόνια και τον ήλιο. Τα περισσότερα ξύλινα κεραμίδια έχουν ξεκαρφωθεί και στη θέση τους έχουν μπει κομμάτια λαμαρίνας που λάμπουν από μακριά σαν καθρέφτες. Η ταμπέλα που γράφει «Σαν Πέδρο» έχει κι αυτή ξεφτίσει από καιρό, και μάλιστα μια εποχή, πριν δυο χρόνια, είχε ξεκρεμαστεί και κουνιόταν πέρα δώθε σαν ανάπηρη. Ο σταθμάρχης δεν έδινε σημασία, δεν τον ένοιαζε η ομορφιά του σταθμού. Εκείνους όμως που μένανε στα παραπήγματα τους ενοχλούσε. Είδαν κι απόειδαν, και στο τέλος έβαλε κάποιος δυο βαρέλια για να τη φτάσει και να την ξανακαρφώσει στη θέση της. Το τρένο έφτασε μέχρι τα μέρη μας για να εξυπηρετήσει τα ορυχεία ασημιού, που τότε ήταν στα πάνω τους. Έφερνε εργάτες από μακρινά μέρη, που ζούσαν σε παράγκες κοντά στο ορυχείο και κατέβαιναν στο χωριό τα Σάββατα για να μεθύσουν και να ξεχάσουν τον τρόμο από τις στοές, την κλει22