Κωστής Γκιμοσούλης - Δύο μήνες στην αποθήκη

GIMOSOULIS_2 MHNES sel_Final_Layout 1 20/09/2013 3:32 ΜΜ Page 5

ΚΩΣΤΗΣ ΓΚΙΜΟΣΟΥΛΗΣ

ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΘΗΚΗ ‫ﱣﱢ‬

Με εννιά σχέδια του συγγραφέα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

GIMOSOULIS_2 MHNES sel_Final_Layout 1 20/09/2013 3:32 ΜΜ Page 6

©

Copyright Κωστής Γκιμοσούλης – Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Αθήνα 2013

Έτος 1ης έκδοσης: 2013 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα % 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com

ISBN 978-960-03-5623-6

GIMOSOULIS_2 MHNES sel_Final_Layout 1 20/09/2013 3:32 ΜΜ Page 7

Στα δάχτυλα που το ζωντάνεψαν

GIMOSOULIS_2 MHNES sel_Final_Layout 1 20/09/2013 3:32 ΜΜ Page 8

GIMOSOULIS_2 MHNES sel_Final_Layout 1 20/09/2013 3:32 ΜΜ Page 9

Για να μην ξεχνάω

Δεκαεννιά Δεκεμβρίου μπήκα μέσα στο νοσοκομείο, ακριβώς μετά από δύο μήνες βγήκα, δεκαεννιά Φεβρουαρίου. Για μένα τουλάχιστον, τεράστιο διάστημα. Χρειαζόταν να μείνω «ζωντανός» ως το τέλος. Κι έμεινα. Είδα πολλές εικόνες, εσωτερικές, εξωτερικές, μερικές περιγράφονται εδώ, άλλες όχι. Ήταν ένα σπουδαίο μάθημα υπομονής και επιμονής. Στην αρχή έλεγα ότι οι σημειώσεις αυτές ήταν αποκλειστικά δικές μου, δεν θα τις μοιραζόμουν με κανέναν. Στο τέλος πίστεψα ότι αυτή η μαρτυρία μπορεί να βοηθούσε κάποιους που θα βρίσκονταν σε σχετικά παρόμοια θέση. Αγγίζεις και ξεπερνάς τα όριά σου, κι είναι παράξενο, μόλις αρχίζεις και χαλαρώνεις, επειδή τα αποδέχεσαι, αν είσαι ακόμα ζωντανός, βγαίνεις έξω στον κόσμο. Αυτό ισχύει στα πάντα στη ζωή.



GIMOSOULIS_2 MHNES sel_Final_Layout 1 20/09/2013 3:32 ΜΜ Page 10

GIMOSOULIS_2 MHNES sel_Final_Layout 1 20/09/2013 3:32 ΜΜ Page 11

Ν

υπομονή. Όχι υπομονή αλλά επιμονή. Κάπως έτσι έγινα χελώνα. Όχι μια χελώνα της στεριάς αλλά μια χελώνα της ανοιχτής θάλασσας. Με τεράστιο καβούκι. Περίμενε, μου έλεγαν. Υπομονή χελωνήσια. Πότε θα βγω; Θα βγω άραγε ποτέ; Το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ μιας χελώνας που την έλεγαν... πώς την έλεγαν; Αρχίζω να ξεχνάω. Αυτός η χελώνα. Τόνους αντιβίωσης η χελώνα. Μηνιγγίτιδα η χελώνα. Πώς την έλεγαν αυτή τη χελώνα; Περιμένει η χελώνα. Δεν περιμένει η χελώνα. Δεν περιμένει, δεν διαβάζει η χελώνα. Όλα τα βλέπει αλλά δεν μιλάει η χελώνα. Ο Αρχέλων η χελώνα. α κάνεις



GIMOSOULIS_2 MHNES sel_Final_Layout 1 20/09/2013 3:32 ΜΜ Page 12

Θ

να τα πω. Γιατί αν δεν τα πω θα σκάσω. Όχι πως αυτό σας ενδιαφέρει. Αν όμως δεν τα πω κάτι θα ξεχάσω, κι αν το ξεχάσω θα είναι σα να χάνω ένα μου δάχτυλο. Και το κάθε δάχτυλο κάτι σημαίνει για το μυαλό. Μυαλό όμως δεν είχα. Ή νόμιζα ότι είχα πάρα πολύ, που είναι το ίδιο. Μυαλό πάρα πολύ ίσον καθόλου. έλω



GIMOSOULIS_2 MHNES sel_Final_Layout 1 20/09/2013 3:32 ΜΜ Page 13

Ο

ανάμεσα σε δυο αγάπες. Αυτός πήγε να με τρελάνει. Ο διχασμός μ’ έκανε ακίνητο. Αυτός έκανε το μυαλό μου να τρελαίνεται. Ο διχασμός είναι επικίνδυνος. Τέρμα στους διχασμούς. Παίρνουν την αλήθεια και την κάνουν ψέμα. Τέρμα λοιπόν στον διχασμό, οριστικά, τελεία και παύλα. Ο διχασμός μ’ έφερε εδώ μέσα για δυο μήνες τώρα, και είναι τόσο πολλά που αν δεν τα αφηγηθώ θα σκάσω. Ποιον νοιάζει; Μόνο εμένα. «Ή μ’ αγαπούσες πάντα ή με παραμυθιάζεις». Σ’ αγαπούσα πάντα. Παραμυθιάζω μόνο τον εαυτό μου. Βαρέθηκα να είμαι με τη μια και να σκέφτομαι την άλλη. «Ή με παραμυθιάζεις». Τον εαυτό μου παραμυθιάζω μόνο. Κανείς δεν φταίει. Κανείς δεν είναι ένοχος, ούτε καν εγώ. Ή μόνο εγώ! Η ζωή είναι πολύ μικρή για διχασμούς. Η ζωή είναι πολύ μεγάλη και οι διχασμοί την μικραίνουν. διχασμός



GIMOSOULIS_2 MHNES sel_Final_Layout 1 20/09/2013 3:32 ΜΜ Page 14

Τ

στο φορείο. Οι μοίρες. Όλα αθωώνονται μ’ ένα κουφάρι. Ας βγω από δω μέσα και τότε θα τα δω και θα σας πω. Ήθελα να είμαι ανεξάρτητος και αποφάσισα τον διχασμό. Πολύ εγωιστής για ν’ ανήκω κάπου. Πολύ εγωιστής και ψάχνω για ενόχους. Όμως δεν υπάρχουν ένοχοι. Ο μόνος ένοχος είμαι εγώ και το ξερό μου το κεφάλι. Ακόμα ψέματα λέω, σαν μωρό παιδί. Θέλω να ενωθώ. Θέλω ν’ αρπάξω φωτιά αλλά να μην κάψω κανέναν. Μονάχα να δουν καλύτερα αυτοί που περπατούν στα σκοτεινά. Φως, κι άλλο φως! ο κουφάρι



GIMOSOULIS_2 MHNES sel_Final_Layout 1 20/09/2013 3:32 ΜΜ Page 15

Ο

του μαρτυρίου με τους ορούς. Μ’ έλουζε κρύος ιδρώτας κι έβγαινα στον διάδρομο για περπάτημα. Με τους ορούς. Περπατούσα χιλιόμετρα από τη μια άκρη του διαδρόμου ως την άλλη. Είχα κόψει πριν έρθω το τσιγάρο, αλλά πήγαινα στο παράθυρο, έκανα δυο τζούρες και ξαναξάπλωνα. Ζαλισμένος ξαναξάπλωνα. Τρεις η ώρα τη νύχτα στον διάδρομο. Μόνο νοσοκόμες αγουροξυπνημένες συναντάς και φορεία βιαστικά. Εδώ ζωή και θάνατος είναι πολύ κοντά. Όχι ότι έξω δεν είναι, αλλά εδώ μέσα μοιάζουν πολύ κοντά. σταυρός



GIMOSOULIS_2 MHNES sel_Final_Layout 1 20/09/2013 3:32 ΜΜ Page 16

Ο

ήταν ένα ψιλόλιγνο παιδί που ερχόταν κάθε απόγευμα κι ασχολιόταν με τον πατέρα του που είχε πάθει εγκεφαλικό ενώ οδηγούσε. Ευτυχώς δεν είχε τραυματίσει κανέναν. Ο Παναγιώτης ερχόταν με μεγάλο πάθος κι εγκαρτέρηση για κείνον τον πατέρα. Σα να ήταν ο πατέρας ο αδελφός του, ο καλύτερός του φίλος. Τη νύχτα άφηνε αποκλειστικό. Έναν Κερκυραίο που μου μιλούσε, λίγο φλύαρα είναι αλήθεια, και μου χάρισε το κομπολόι του. Ένα πράσινο γιατί ήταν παναθηναϊκός. Το κομπολόι αυτό το έχει τώρα ο Νικολάκης. Το πήρε μια μέρα στα χέρια του και του το άφησα δικό του. Μια μέρα όμως ο πατέρας πέθανε. Το πρόσωπο του Πάνου. Τα νεκρά πέλματα του πατέρα. Η έκφραση των νοσοκόμων. Αμίλητοι. Στον ίδιο θάλαμο. Κάτι τέτοιες στιγμές δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Η σιωπή. Η μεγάλη σιωπή. Παναγιώτης



GIMOSOULIS_2 MHNES sel_Final_Layout 1 20/09/2013 3:32 ΜΜ Page 17

o

GIMOSOULIS_2 MHNES sel_Final_Layout 1 20/09/2013 3:32 ΜΜ Page 18

Α

και πολλοί που έφευγαν σαν χελιδόνια θεραπευμένοι. Άφηναν ένα κενό, μια καλή ζήλια, πετούσαν μακριά. Όπως το ζευγάρι απ’ το Αγρίνιο, ο κύριος Γιάννης με τα κόκκινα παχιά μάγουλα πλάι μου. λλά

