Πασαδόροι και βαστάζοι

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 5

ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ

ΠΑΣΑΔΟΡΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΤΑΖΟΙ Μυθιστόρημα σέ ἕντεκα ἱστορίες

ƒ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 6

Στήν παροῦσα ἔκδοση τηρήθηκαν οἱ ὀρθογραφικές ἐπιλογές τῆς συγγραφέως. ©

Copyright Ἀθηνᾶ Κακούρη – Ἐκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Ἀθήνα 2011

Ἔτος 1ης ἔκδοσης: 2011 Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευση ἤ ἀναπαραγωγή τοῦ παρόντος ἔργου στό σύνολό του ἤ τμημάτων του μέ ὁποιονδήποτε τρόπο, καθώς καί ἡ μετάφραση ἤ διασκευή του ἤ ἐκμετάλλευσή του μέ ὁποιονδήποτε τρόπο ἀναπαραγωγῆς ἔργου λόγου ἤ τέχνης, σύμφωνα μέ τίς διατάξεις τοῦ ν.

2121/1993 καί τῆς Διεθνοῦς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιοῦ, πού κυρώθηκε μέ τό ν. 100/1975. Ἐπίσης ἀπαγορεύεται ἡ ἀναπαραγωγή τῆς στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, ἐξωφύλλου καί γενικότερα τῆς ὅλης αἰσθητικῆς ἐμφάνισης τοῦ βιβλίου, μέ φωτοτυπικές, ἠλεκτρονικές ἤ ὁποιεσδήποτε ἄλλες μεθόδους, σύμφωνα μέ τό ἄρθρο 51 τοῦ ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. Ζαλόγγου 11, 106 78 Ἀθήνα ☎ 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com

ISBN 978-960-03-5376-1

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 7

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Ἡ ἀπεργία τῆς Ἑταιρείας Ἠλεκτρισμοῦ... . . . . . . Γύρω γύρω ὅλοι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Τί καλά πού περνοῦμε στήν Ἑλλάδα . . . . . . . . . . . Ἡ Ἁγία Μονή . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ζέστη ἔ; Κουνούπια... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ἡ Γιῶτα Κάπα Χί . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ἐκτός ἑαυτοῦ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ἡ εἰσβολή τῶν παπουτσιῶν . . . . . . . . . . . . . . . . . Ἐγώ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ἕνα καλό ἀνθρωπάκι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ἡ φιλενάδα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ὁ Κόκκινος Γίγαντας . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Πασαδόροι καί βαστάζοι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

9 29 59 70 97 113 150 179 190 223 246 252 290

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

Τά Παραμύθια τῆς Ἀθηνᾶς . . . . . . . . . . . . . . . 301



KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 8

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 9

Η

ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ

κράτησε ἑβδομήντα δύο μέρες, μέ ἀποτέλεσμα νά καοῦν ὅσα ψυγεῖα καί ἠλεκτρονικοί ὑπολογιστές δέν ἄντεξαν στίς αὐξομειώσεις τῆς τάσης, νά συνεχιστοῦν χειρουργικές ἐπεμβάσεις στό φῶς ἀσετυλίνης, νά ἀχρηστευτοῦν τόννοι παγωτά πού ἔλειωσαν καί βουνά ἀπό ζυμάρι πού δέν ψήθηκε, ἄνθρωποι νά ξενυχτήσουν μέσα σέ ἀνελκυστῆρες καί πολλές φωτιές νά πιάσουν σέ σπίτια καί γραφεῖα, καθώς οἱ ἄνθρωποι ἔπρεπε νά μάθουν ἐξ ἀρχῆς τό πόση προσοχή χρειάζεται ἡ χρήση τοῦ κεριοῦ ἤ τῆς λάμπας πετρελαίου. Κοντολογῆς κατάλαβαν ὅλοι πώς ἡ ζωή μας ἔχει ἐξαρτηθεῖ ἀπό τό ἠλεκτρικό καί ἔβγαλε ὁ καθένας τά συμπεράσματά του ἀναλόγως. Ἦταν καλοκαίρι. Τά κλιματιστικά δούλευαν ὅταν ἐρχόταν τό ρεῦμα. Οἱ ἀνεμιστῆρες σταματοῦσαν μό

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 10

ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ

λις κάποιος κατέβαζε κάπου κάποιον διακόπτη. Ὁ ἱδρώτας ἔτρεχε ποτάμι. Σέ ὅλους αὐτή ἡ κατάσταση φάνηκε δυσάρεστη τήν πρώτη μέρα, τή δεύτερη ἐκνευρίστηκαν, μετά θύμωσαν, μετά ἐξαγριώθηκαν καί μετά – ἔ, μετά προσαρμόστηκαν. Τί ἄλλο μποροῦσαν νά κάμουν; Περιόρισαν τίς νυκτερινές ἐξόδους – ποτέ δέν ἤξερες τί ὥρα θά ἔσβηναν τά φῶτα τοῦ δρόμου καί τό ὁδήγημα στούς μεγάλους δρόμους στά σκοτεινά ἦταν ἐπικίνδυνο. Ἀντί νά σκορπίζει ἡ οἰκογένεια μετά τό βραδινό φαγητό –ὁ καθένας στό δωμάτιό του καί τίς ἀσχολίες του, τή μουσική του, τό διαδίκτυό του, τούς φίλους του– μαζεύονταν τώρα ὅλοι σέ ἕνα δωμάτιο γύρω ἀπό τό ἕνα καλό φῶς. Ξεσυνήθισαν νά βάζουν τηλεόραση – καλύτερα καθόλου παρά ἡ ψυχρολουσία τοῦ ἀπροειδοποίητου μαυρίσματος τῆς ὀθόνης. Ὅσοι εἶχαν ἐξοχικό πῆγαν ἐκεῖ γιά δροσιά καί ἔμειναν ὅσο περισσότερο μποροῦσαν. Ὅσοι δέν εἶχαν φιλοξενήθηκαν σέ φίλους. Ὅλοι ἀνακάλυψαν πώς πάνω ἀπό τά κεφάλια τους ὁ οὐρανός τό βράδυ δέν ἦταν σάν νερωμένο γάλα ἀλλά εἶχε χρῶμα μαῦρο καί πολλά λαμπερά ἀστέρια, καί πώς μέ τήν πανσέληνο τοῦ Αὐγούστου μποροῦσες ἀκόμη καί νά διαβάσεις· ἀνακάλυψαν ἐπίσης τί ἐννοοῦσαν οἱ παληοί ὅταν ἔλεγαν «ὁ Θεός κι ὁ γείτονας», πώς δηλαδή ἡ τύχη σου κρέ

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 11

ΠΑΣΑΔΟΡΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΤΑΖΟΙ

μεται ἀπ’ τόν γείτονα, ἐκεῖνον πού βρίσκεται πιό κοντά γιά νά σέ συντρέξει στήν ἀνάγκη – ἤ νά ἀδιαφορήσει ἀφήνοντάς σε ἀκόμη καί νά πεθάνεις ἀβοήθητος. Στήν προκειμένη περίπτωση τό θέμα ἦταν ἁπλῶς ἕνα κατσικάκι, σοφά τεμαχισμένο, περιχυμένο λεμόνι, πασπαλισμένο ρίγανη καί στολισμένο μέ πατατοῦλες λαχταριστές, πού καταλάμβαναν κάθε ἐλεύθερο χῶρο μέσα στό ταψί. Εἶχε μόλις ἀρχίσει νά ψήνεται ὅταν τό ρεῦμα κόπηκε. «Μά σ’ τά ἔλεγα ἐγώ, δέν σ’ τά ἔλεγα;» εἶπε ἡ Νίτσα, καί ὁ ἄντρας της, ὁ Δημήτρης, πού εἶχε ψωνίσει τό σφαχτό καί εἶχε ἐπιμείνει νά τό ψήσουν, ἀπάντησε ἐκνευρισμένος: «Τό λές σάν νά χαίρεσαι πού θά φᾶμε πάλι ἀπόψε τά αἰώνια λαδερά σου!» «Ἄν νομίζεις πώς τρελαίνομαι νά τρώω φασολάκια καί μελιτζάνες μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει...» «Αὐτά ὅμως μαγειρεύεις διαρκῶς!» «Διότι τά λαδερά δέν παθαίνουν τίποτα ἄν μισογίνουν τώρα καί ἀποτελειώσουν ὅταν εὐδοκήσει ἡ Ἠλεκτρική Ἑταιρεία νά μᾶς ἐλεήσει, πρᾶγμα πού θά γνώριζες ἄν εἶχες μπεῖ στόν κόπο νά ἀποκτήσεις ἔστω καί ἐλάχιστες γνώσεις μαγειρικῆς, ἀντί νά παριστάνεις ἐδῶ μέσα τόν πασά...» Μολονότι εἶχε μόλις δυό βδομάδες πού ἔμενε σπί

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 12

ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ

τι τους, ἡ Ἥρα εἶχε διαπιστώσει πώς οἱ καυγάδες τοῦ ζεύγους Λιάτη εἶχαν ἐλάχιστο πάθος καί μπόλικη ρουτίνα. Τούς παρακολούθησε γιά λίγο καί μετά εἶπε: «Θέλετε νά πάω τό ταψί στή θεία Φλώρα;» «Ποιά εἶναι πάλι ἡ θεία Φλώρα;» ρώτησαν ἀκαριαῖα καί καχύποπτα ταυτοχρόνως ὁ Δημήτρης καί ἡ Νίτσα. Ἡ Ἥρα δέν ἦταν κόρη τους. Ἡ δική τους κόρη καί ὁ δικός τους γυιός δούλευαν κι οἱ δυό σέ ἄλλη χώρα. Ἡ Ἥρα δέν ἦταν οὔτε ἐγγονή τους. Ἔνοιωθαν βαρειά τήν εὐθύνη γιά τήν Ἥρα καί ἡ εὐκολία μέ τήν ὁποίαν ἔπιανε σχέσεις τούς τρόμαζε. Θέλησαν λοιπόν ἀμέσως νά μάθουν ποιά ἦταν ἡ θεία Φλώρα. «Αὐτή μέ τό ἡμιφορτηγάκι», ἀποκρίθηκε ἡ Ἥρα. «Καί πῶς εἶναι θεία σου;» ζήτησε νά μάθει ἡ Νίτσα, πού σάν δικηγόρος ἤθελε νά ξεκαθαρίζει τά πράγματα, ἐνῶ ὁ Δημήτρης, μέ τόν νοῦ του περισσότερο στό κατσικάκι, ἔλεγε: «Κι ἄν τῆς πᾶς τό ταψί, τί θά γίνει;» «Δέν εἶναι θεία μου, τή λέω θεία Φλώρα ἐπειδή ὅλοι τή λένε θεία Φλώρα», ἀπάντησε ἡ Ἥρα στή Νίτσα. Καί γυρίζοντας στόν Δημήτρη ἐξήγησε: «Τό σπίτι της εἶναι παλαιό». «Καί δηλαδή;» ἀπόρησε ὁ Δημήτρης. «Δηλαδή δέν ἔχει μόνο τά σύγχρονα κομφόρ», ἡ Ἥρα τόνισε περιφρονητικά τίς δύο τελευταῖες λέξεις 

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 13

ΠΑΣΑΔΟΡΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΤΑΖΟΙ

ἐκ τοῦ ὕψους τῶν δεκαοκτώ της χρόνων. «Τά καινούργια σπίτια προσφέρουν σύγχρονα κομφόρ, σάν νά λέμε κομφόρ ὑπό ὅρους. Χαλάει τό καλοριφέρ; Δέν ἔχει πίεση τό νερό; Κόβεται τό ἠλεκτρικό; Πάει τό κομφόρ σου. Ἐνῶ τά παληά σπίτια δέν προσφέρουν κομφόρ. Προσφέρουν τά μέσα γιά νά ζήσεις σάν ἄνθρωπος». Ἡ Νίτσα καί ὁ Δημήτρης τήν κοιτοῦσαν ξαφνιασμένοι. Ἀπό τόν νοῦ τους ἔσβηνε ἡ ἀπαστράπτουσα κουζίνα τῶν διαφημίσεων, μέ τούς καλά μελετημένους πάγκους καί τό πλῆθος τῶν ἠλεκτρικῶν συσκευῶν στή βολικότερη δυνατή διάταξη καί σύμφωνα μέ τά πλέον σύγχρονα πορίσματα τῆς ἐργονομίας, καί ἀναδύονταν ἀμυδρές ἀναμνήσεις χώρων πού παιδιά ὅταν ἦταν τούς εἶχαν γνωρίσει ὡς ἀχανεῖς, μ’ ἕνα μεγάλο μαρμάρινο τραπέζι στή μέση, ψηλά ντουλάπια, σκοτεινές γωνίτσες καί τά κάρβουνα κατακόκκινα... «Τό μαγερειό στό σπίτι τῆς θείας Φλώρας δέν εἶναι μιά τρύπα», συνέχισε ἡ Ἥρα. «Καί ἠλεκτρική κουζίνα ἔχει καί ψυγεῖο καί καταψύκτη καί μίξερ καί φρυγανιέρα καί καφετιέρα καί βραστῆρα – ὅλες τίς ἠλεκτρικές συσκευές τίς ἔχει, ἀλλά ὑπάρχει καί τό παλαιό, μαντεμένιο θηρίον, τέσσερα μάτια ἀπάνω καί μεγάλος φοῦρνος, πού δουλεύει μέ κάρβουνα ἤ, στήν ἀνάγκη, καί μέ ξύλα». 

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 14

ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ

«Καί νομίζεις...» ἔκανε διστακτικά ὁ Δημήτρης. «Μά δέν ξέρω ἄν θά ἦταν σωστό...» μουρμούρισε ἡ Νίτσα, πού ἀναλογιζόταν ὅτι δέν εἶχε ποτέ ἀνταλλάξει οὔτε μιά καλημέρα μ’ αὐτήν τήν κυρία Φλώρα. Πῶς θά πήγαινε τώρα νά τῆς ζητήσει τέτοια χάρη; «Μήπως θά ἤθελε ἡ κυρία Φλώρα νά μᾶς ψήσει τό κατσικάκι καί μετά νά ἔρθει νά τό φᾶμε μαζί;» πρότεινε ὁ Δημήτρης. Ἡ λύση ἔμοιαζε καλή, ἀλλά αὐτή πού βρέθηκε ἦταν καλύτερη, γιατί τό κατσικάκι ψήθηκε στῆς κυρίας Φλώρας καί φαγώθηκε στῆς κυρίας Φλώρας, στήν πλακόστρωτη αὐλή, μέ τίς πολλές της γαρδένιες νά ἀρωματίζουν τόν ἀέρα, μέ τήν ὑποβλητική θέα πρός τό βουνό καί μέ τήν πολύ καλή συντροφιά ἑνός ἀκόμη κυρίου, πού λεγόταν Γεράσιμος Δανέλλης. Κατά τά φαινόμενα ἦταν παιδικός φίλος τῆς Φλώρας. Μαζί εἶχαν μεγαλώσει στήν κοντινή πόλη Χ..., ὅπου ὁ Δανέλλης εἶχε ἀκόμη τό σπίτι του καί, μέχρι πρό τινος, τό συμβολαιογραφεῖο του. Θά πρέπει νά εἶχε περάσει τά ἑξήντα, ἀλλά δέν τοῦ φαινόταν, ἕνας καλοστεκούμενος ἄντρας, μέ ὡραίους τρόπους λιγάκι παληᾶς μόδας, ὅπως κατά κάποιον τρόπο παλαιᾶς μόδας ἦταν καί τά φρουΐ γκλασέ πού εἶχε φέρει. Ἡ βραδιά κύλησε γρήγορα. Ὁ Δημήτρης καί ἡ Νίτσα γύρισαν σπίτι τους πολύ εὐχαριστημένοι καί ἀπο

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 15

ΠΑΣΑΔΟΡΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΤΑΖΟΙ

ρώντας πῶς εἶχαν καταφέρει τόσα χρόνια νά περνοῦν ὁλόκληρο καλοκαίρι δίπλα σέ μιά τόσο συμπαθητική, φιλόξενη καί εὐχάριστη γυναίκα καί νά μήν τήν ἔχουν σχετιστεῖ. «Πρέπει νά τῆς ἀνταποδώσουμε τό ταχύτερο», δήλωσε ἡ Νίτσα. Ἀλλά αὐτό πού ἔγινε ἦταν πώς τήν ἑπομένη πῆγαν πάλι στήν πλακόστρωτη αὐλή, καί τή μεθεπομένη καί κάθε μέρα συνεχῶς, διότι κατά κάποιον τρόπον αὐτό ἐρχόταν φυσικό, τό σπίτι τῆς κυρίας Φλώρας εἶχε τό μέλι, πού λένε, ἐκεῖ ὅλα ἔμοιαζαν πιό εὔκολα, οἱ πάντες μπαινόβγαιναν ἄνετα στήν κουζίνα νά δίνουν ἕνα χεράκι, καί ἐπί πλέον μόνον ἐκεῖ ἦταν τό φαγητό ἀπαλλαγμένο ἀπό τήν τυραννία τῆς Ἠλεκτρικῆς Ἑταιρείας καί σερβιριζόταν πάντα φρεσκομαγειρεμένο καί μοσχοβολιστό. Ἡ ἴδια ἡ κυρία Φλώρα Ἀσπρέα ἦταν μιά μπάλλα, κοντή, χοντρούλα καί σβέλτη, μέ στρογγυλά μάγουλα καί ματάκια ζωηρά πού πρόφταιναν νά τά παρατηροῦν ὅλα μέ ἐνδιαφέρον καί ἔγνοια. Πρόσχαρη καί ἐξυπηρετική, ἦταν σέ μερικά πράγματα ἀνυποχώρητη κι ἴσως γι’ αὐτό ἄλλοι ἀπ’ ὅσους συναντοῦσε κουμπώνονταν καί ἀπομακρύνονταν ψυχραμένοι, κι ἄλλοι πάλι χαλάρωναν καί τῆς ἀνοίγονταν μέ ἐμπιστοσύνη. 

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 16

ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ

Τέτοια ἦταν καί ἡ Νίτσα, κι ἔτσι μιά μέρα, πού βρέθηκαν μόνες οἱ δυό τους νά καθαρίζουν φασολάκια, δέν κακοφανίστηκε ὅταν ἡ θεία Φλώρα, ξαφνικά, εἶπε λιγάκι σάν νά ρωτοῦσε καί λιγάκι σάν νά προκαλοῦσε ἐκμυστήρευση: « Ἡ Ἥρα εἶναι καλό παιδί». «Ναί, εἶναι», ἔκανε ἡ Νίτσα, ὁπότε ἡ κυρία Ἀσπρέα παράτησε τό μαχαίρι της καί τά φασολάκια, κοίταξε διαπεραστικά τήν καινούργια γνωριμία της καί ρώτησε: «Τότε γιατί, παιδάκι μου, ἀνησυχεῖτε τόσο πολύ;» Ἡ Νίτσα δέν διανοήθηκε νά διαμαρτυρηθεῖ ἤ νά τή διαψεύσει. Ἀνακουφίστηκε μᾶλλον μέ τήν εὐκαιρία πού τῆς δινόταν νά μιλήσει. Κούνησε λοιπόν τό κεφάλι της πάνω κάτω καί εἶπε: «Ἄ! Ρωτᾶς ἐπειδή δέν ξέρεις τόν Πέτρο». «Ποιός εἶναι ὁ Πέτρος;» «Ρώτα μέ καλύτερα τί εἶναι ὁ Πέτρος!» εἶπε σκοτεινά ἡ Νίτσα. « Ὡραῖα! Τί εἶναι, λοιπόν, ὁ Πέτρος;» ἐπέμεινε ἀπτόητη ἡ Φλώρα. « Ὁ Πέτρος εἶναι πασαδόρος! Ἄ, δέν καταλαβαίνεις. Θά σοῦ ἐξηγήσω. Στόν κόσμο αὐτόν ὑπάρχουν δύο εἴδη ἀνθρώπων, οἱ πασαδόροι καί οἱ βαστάζοι. 

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 17

ΠΑΣΑΔΟΡΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΤΑΖΟΙ

Ὅταν μοῦ τήν πρωτοεῖπαν αὐτήν τή θεωρία, γέλασα. Τώρα δέν γελῶ καθόλου. Οἱ πασαδόροι περνοῦν μιά ζωή νά πασάρουν τίς ὑποχρεώσεις τους στούς ἄλλους. Οἱ βαστάζοι νά τίς δέχονται ὑπομονετικά στούς ὤμους τους. Ὁ Πέτρος εἶναι ἀπό τούς εὐτυχεῖς θνητούς πού γεννήθηκαν πασαδόροι! Οὐαί καί ἀλλοίμονον ἄν βρεθεῖς κοντά του». Ἡ Φλώρα χαμογέλασε. Δέν φαινόταν νά ἔχει πάρει τό ζήτημα πολύ σοβαρά. «Θά μοῦ πεῖς τώρα καί ποιός εἶναι ὁ Πέτρος;» «Ποιός εἶναι ὁ Πέτρος! Χμμμ! Ὁ Πέτρος εἶναι ὁ πατέρας τῆς Ἥρας». Καί μέ μιά δόση φούρκας, πρόσθεσε: «Εἶναι ἕνας ἀπ’ τούς πιό ἀξιαγάπητους πασαδόρους πού ἔχω γνωρίσει καί τούς πιό ἐπικίνδυνους». Ἡ θεία Φλώρα χαμογέλασε καί πάλι. «Ἄρα ὁ Πέτρος δέν εἶναι γυιός σας», συμπέρανε. « Ὄχι. Εἶναι ὁ ἐπιστήθιος φίλος τοῦ γυιοῦ μας. Ὁ Μιχάλης μας ἦταν ἀπό μικρός εὔθυμος, μαχητικός, γερός, ἀνέμελος – ἴδιος ὁ πατέρας του. Τήν πρώτη μέρα πού γύρισε ἀπό τό νηπιαγωγεῖο, ἔφερε μαζί του ἕνα ἀγοράκι πού φαινόταν νά προτιμᾶ τό δικό μας σπίτι ἀπό τό δικό του. Ἦταν ἕνα παιδάκι λεπτό, συναισθηματικό καί μᾶλλον παραμελημένο, κρίνοντας ἀπό τά ἀσιδέρωτα πουκαμισάκια του καί τίς καλ o

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 18

ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ

τσοῦλες, πού δέν ἄντεξα νά τίς ἀφήσω μέ τίς τρύπες τους». «Τίς μπάλλωσες;» «Σάν νά μήν ἔφταναν ὅλες οἱ ἄλλες μου δουλειές! Δικηγορικό γραφεῖο, δυό παιδιά, τόν ἄντρα μου, ἕνα σπιτικό νά φέρνω βόλτα, καί κοινωνική ζωή! Δέν πρόφταινα νά φτύσω! Κι ὅμως, τό θυμᾶμαι σάν καί τώρα, δέν ἄντεξα – τοῦ ἔβγαλα τίς καλτσοῦλες του καί, πλέκοντας τήν κλωστή, ἔκλεισα τήν πελώρια τρύπα πού εἶχε στήν κάθε λεπτούτσικη φτέρνα του». «Τό μπάλλωμα!» ἔκανε ρεμβαστικά ἡ θεία Φλώρα. «Τό μπάλλωμα, τέχνη ξεχασμένη πλέον...» « Ἤμουνα μουρλή;» συνέχιζε τά δικά της ἡ Νίτσα. «Μπά! Καθόλου. Αὐτό τό παιδάκι εἶχε κάτι ἀπάνω του... δέν ξέρω πῶς νά τό πῶ... κάτι τό ἀνυπεράσπιστο... τό προδομένο... μιά ἀδυναμία πού σέ παρακινοῦσε νά γίνεις ἀσπίδα του. Ὁπωσδήποτε, οἱ κάλτσες ἦταν ἡ ἀρχή. Ὁ Πέτρος προσκολλήθηκε στόν Μιχάλη μας κι ἐμεῖς τόν υἱοθετήσαμε, κατά κάποιον τρόπο. Δέν ξέρω τί συνέβαινε μέ τούς γονεῖς του – σάν νά μήν ἦταν παρόντες, σάν νά ἄφηναν ἕνα κενό. Θά μοῦ πεῖς γιατί ἐμεῖς προσπαθούσαμε νά τό καλύψουμε;» Ἡ ἐρώτηση ἦταν ρητορική ἀλλά ἡ κυρία Φλώρα δέν τό πῆρε ἔτσι. « Ὄχι!» χαμογέλασε. «Ξέρω πολύ καλά γιατί». 

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 19

ΠΑΣΑΔΟΡΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΤΑΖΟΙ

« Ὅταν ἦταν ἑφτά χρονῶν», συνέχισε ἡ Νίτσα, «τήν ἡμέρα πού ἡ πρώτη Δημοτικοῦ πήγαινε ἐκδρομή στοῦ Φιλοπάππου, ὁ Πέτρος μᾶς ἔφερε τό καναρίνι του νά τοῦ τό φυλάξουμε. Λίγη ὥρα ἀφοῦ ἔφυγαν τά παιδάκια, τό καναρίνι ἄρχισε νά κάνει κάτι θορύβους σάν νά εἶχε πάθει λόξυγγα. Κατατρομάξαμε. Τηλεφωνήματα δεξιά κι ἀριστερά, τρεχάματα στόν γιατρό μικρῶν ζώων τῆς γειτονιᾶς, ἀγωνία – ἄσ’ τα! εἴδαμε καί πάθαμε νά κρατήσουμε τό πουλάκι στή ζωή μέχρι νά γυρίσει ὁ Πέτρος. Ἀργότερα –ἦταν πιά ἕντεκα χρονῶν–, ὅταν τά παιδιά ἔφευγαν γιά κατασκήνωση, ὁ Πέτρος μᾶς ἔφερε νά φιλοξενήσουμε μιά σκυλίτσα. Μᾶς εἶπε πώς τήν εἶχε μαζέψει κακοπαθημένη ἀπό τόν δρόμο, καί πώς λεγόταν Ἀρετή. Δέν εἴπαμε ὄχι ἐπειδή δέν εἴχαμε δώσει ἀκόμη τό σπίτι μας ἀντιπαροχή κι ἔτσι ὑπῆρχε κηπάκι, ὅπως σέ πολλές ἀπό τίς μικρές μονοκατοικίες τῶν Ἀθηνῶν τότε. Ἐγκαταστήσαμε ἐκεῖ τήν Ἀρετή. Ὅλη νύχτα δέν κλείσαμε μάτι γιατί τό ζῶο ἔκλαιγε χωρίς σταματημό, κι ὅλη μέρα δέν βρήκαμε στιγμή ἡσυχία ἀπό τά ἀγανακτισμένα τηλεφωνήματα τῶν γειτόνων μας. Πληρώσαμε τά μαλλιοκέφαλά μας καί βάλαμε τήν Ἀρετή σέ μιά πανσιόν πολυτελείας γιά σκύλους. Ἀκόμη ἀργότερα ὁ Πέτρος μᾶς ἔφερε νά γιατρο

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 20

ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ

πορέψουμε τόν Πολύφημο, ἕνα γατί πυροβολημένο στό κούτελο ἀπό φλόμπερ. Ἦταν ἕνας χοντρός καί κακός ἀγριόγατος, ἄσκημος καί φουντωτός, πού ἄφηνε παντοῦ τίς μουντές του τρίχες καί κρυβόταν μέ ἀπειλητικά κχχχχ! κάτω ἀπό τά ἔπιπλα, ὅταν ἀνά ἑξάωρο ἔπρεπε νά τοῦ βάλουμε τή σουλφαμίδα στό τραῦμα του. Μᾶς ἔχει φέρει κι ἄλλα ὁ Πέτρος –ζωντανά ἤ καί ὄχι–, ὅλα πράγματα πού ἔμοιαζαν ἀθῶα ἀλλά ἀποδεικνύονταν φοβεροί μπελάδες, καί πάντα ἐμεῖς παρασυρόμαστε νά ποῦμε ναί, γιά νά τό μετανοιώσουμε ὕστερα πικρά, νά ὁρκιστοῦμε ὅτι ποτέ, μά ποτέ πλέον δέν θά μπλέκαμε – καί ἐν τούτοις νά τοῦ ξαναποῦμε ναί τήν ἑπομένη φορά πού πάλι κάτι μᾶς ζητοῦσε. Στήν τελευταία τάξη τοῦ Λυκείου, μᾶς ἔφερε μιά συμμαθήτριά του. Μᾶς εἶπε πώς ἦταν λίγο ἄρρωστη. Ὁ ἄντρας μου τήν ἐξήτασε. Ἀκόμη κι ἕνας παθολόγος ἔβλεπε ἀμέσως πώς στήν πραγματικότητα ἦταν ἔγκυος. Τά συμβούλια καί διαβούλια μέ τούς ἐξαγριωμένους γονεῖς ἑκατέρωθεν τά ἐπωμιστήκαμε ὡς μεσολαβηταί καί εἰρηνοποιοί ἐμεῖς. Δέν ἔχεις ἰδέαν τί τραβήξαμε ὁ Δημήτρης κι ἐγώ! Μόνο πού δέν μᾶς κατηγόρησαν πώς μέ τό νά διαπιστώσουμε τήν ἐγκυμοσύνη τήν εἴχαμε προκαλέσει ἐμεῖς! Τέλος ὁ γάμος συμφωνήθηκε, συνετελέσθη καί οἱ νιόπαντροι ἔφυ

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 21

ΠΑΣΑΔΟΡΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΤΑΖΟΙ

γαν ἀμέσως νά σπουδάσουν στήν Ἀγγλία. Ἐκεῖ γεννήθηκε τό κοριτσάκι τους – ἡ Ἥρα. Ὁ Πέτρος τελείωσε τίς σπουδές του, ἔπιασε μιά καλή δουλειά, ἐγκαταστάθηκαν στήν Ἀγγλία. Πέρασαν χρόνια. Κάθε Χριστούγεννα καί Πάσχα ὁ Πέτρος μᾶς ἔστελνε μιά κάρτα καί μαθαίναμε συνοπτικά τά νέα του. Ὁ πυροβολημένος γάτος, τό ὑστερικό σκυλάκι, τό καναρίνι καί ὅλα τά ἄλλα εἶχαν σβήσει ἀπό τή μνήμη μας, ἀφήνοντας μόνον τήν ἀνάμνηση ἑνός κομματάκι ἄβουλου καί πολύ συναισθηματικοῦ παιδιοῦ, λιγάκι ἐγκαταλειμμένου, πού μέσα στήν ἀδυναμία του μᾶς ἐμπιστευόταν καί τό ἀγαπούσαμε σχεδόν τόσο ὅσο καί τά δυό δικά μας παιδιά. Καί τώρα, ξαφνικά, λίγο ἀφοῦ ἄρχισε ἡ ἀπεργία τῆς Ἠλεκτρικῆς Ἑταιρείας, ὁ Πέτρος ἐμφανίστηκε. Ἔφευγε ταξίδι στήν Ἀφρική, μᾶς εἶπε. Ἡ γυναίκα του; Ἄ! Εἶχαν χωρίσει πρόπερσι, κι ἐκείνη ξαναπαντρευόταν. Ἡ Ἀγγλία; Ἄ! Ἤθελε πιά νά γυρίσει στήν πατρίδα... Μετά τό διαζύγιο τό σπίτι ἐκεῖ τό εἶχε διαλύσει... Εἶχε βρεῖ μιά δουλειά στή Θεσσαλονίκη... Στήν ἐπιστροφή του ἀπό τήν Οὐγκάντα, θά μετακόμιζε... Γιά τήν ὥρα δέν εἶχε σπίτι πουθενά... Τό κρῖμα ἦταν πού δέν μποροῦσε νά πάρει τήν Ἥρα μαζί του στήν Ἀφρική... “Εἶναι κι αὐτή ἡ ζέστη... ἡ καψερούλα, τή σκέφτο

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 22

ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ

μαι... μοναχή στήν Ἀθήνα, μέσα σ’ ἕνα δωμάτιο ξενοδοχείου καί μέ τά κλιματιστικά νά μή δουλεύουν...” Φυσικά, δέν τόν ἀφήσαμε κἄν νά τελειώσει», κατέληξε ἡ Νίτσα. «Φυσικά προθυμοποιηθήκαμε νά πάρουμε τό παιδί μαζί μας ἐδῶ. Καί φυσικά δέν τό ἔχουμε μετανοιώσει. Εἶναι καλό παιδί. Δέ λέω, εἶναι καλό παιδί», ἐπανέλαβε σάν νά προσπαθοῦσε νά πείσει τόν ἑαυτό της. «Μόνο πού τήν παρακολουθεῖτε σάν νά ἦταν ὡρολογιακή βόμβα», χαμογέλασε ἡ Φλώρα. «Βόμβα εἶναι – κοπελλάρα ὥς ἐκεῖ πάνω καί πολύ ὄμορφη. Ἀλλά, Νίτσα μου, δέν εἶναι ἀναγκαστικό νά ἐκραγεῖ, ξέρεις». «Ἀπ’ τό στόμα σου καί στοῦ Θεοῦ τ’ αὐτί – ἀλλά καταλαβαίνεις, ἄν δέν συμβεῖ τίποτα, τότε ἡ Ἥρα θά εἶναι τό πρῶτο πρᾶγμα πού θά μᾶς ἔχει ἐμπιστευτεῖ ὁ Πέτρος καί δέν θά σκάσει μές στά χέρια μας». Ἡ Φλώρα ἔγειρε τό κεφάλι δίπλα, ὅπως κάθε φορά πού ἤθελε νά τονίσει μιά ἐρώτηση. «Τί ἀκριβῶς φοβάστε, δηλαδή;» «Μακάρι νά ἤξερα!» ξέσπασε ἡ Νίτσα. «Νά μᾶς γυρίσει ἕνα βράδυ μαστουρωμένη! Νά τήν βιάσουν! Νά τό σκάσει μέ τόν γυιό τοῦ καφετζῆ! Νά πάθει τροφική δηλητηρίαση! Νά μείνει ἔγκυος! Νά κολλήσει ψώρα! Νά βρεθεῖ στή φυλακή!» Καθένα ἀπ’ αὐτά τά σκοτεινά ἐνδεχόμενα φαινό

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 23

ΠΑΣΑΔΟΡΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΤΑΖΟΙ

ταν νά διασκεδάζει τή Φλώρα περισσότερο ἀπ’ τό προηγούμενο. «Νά ἐρωτευτεῖ!» κατέληξε μέ πάταγο ἡ Νίτσα. « Ἔ, αὐτό πιά», γέλασε ἡ Φλώρα, «αὐτό εἶναι πολύ πιθανόν καί ἀπολύτως φυσιολογικό! Δεκαοκτώ χρονῶν κορίτσι εἶναι, τί θέλ...» «Μά ἐξαρτᾶται ποιόν θά ἐρωτευτεῖ!» τήν ἔκοψε ἡ Νίτσα. «Δέν καταλαβαίνεις; Ὅλη μέρα τριγυρίζει. Ποῦ ξέρω γώ ποῦ πάει καί μέ ποιόν πιάνει παρέα;» «Δέν νομίζω νά ἔχει πιάσει τίποτα σπουδαῖες παρέες, Νίτσα μου. Δέν βλέπεις; Κάθε βράδυ μαζί μας εἶναι». «Κι αὐτό σοῦ φαίνεται φυσιολογικό; Ἕνα νέο κορίτσι νά κάθεται μαζί μας...» Τά μάτια της ξαφνικά σκοτείνιασαν. «Ὧρες εἶναι νά ἐρωτεύτηκε τόν κύριο Δανέλλη!» ψιθύρισε. «Τόν Γεράσιμο! Γιά τ’ ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Ὁ Γεράσιμος εἶναι παππούς της! Γιατί νά τόν ἐρωτευτεῖ;» «Διότι θά ἦταν τόσο ἀκατάλληλος! Γι’ αὐτό! Διότι θά ἦταν μιά σκέτη καταστροφή!» εἶπε μέ δύναμη ἡ Νίτσα. «Κοίτα δῶ! Ἕνας ἡλικιωμένος γόης – σίγουρα στά νιάτα του ἔκαψε καρδιές, ἔτσι δέν εἶναι; Μέ τά ἀσημένια μαλλιά του, τά καλλιτεχνικά του χέρια, ζωηρός καί πολυμαθής, μέ τίς ἀναζητήσεις του περί δικαίου καί ἀρετῆς, τά φρουΐ γκλασέ του, καλοσυνάτος 

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 24

ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ

καί σταθερός, μιά πατρική μορφή ὅπως δέν ὑπῆρξε ποτέ ὁ Πέτρος γιά τήν Ἥρα... Κι ἄν ἦταν τουλάχιστον ἀπ’ αὐτούς πού βλέπουν κοπέλλα καί τούς τρέχουν τά σάλια! Ἀλλά ποῦ τέτοια τύχη...» «Καί γιατί θά ἦταν καλό τοῦ Γεράσιμου νά τοῦ τρέξουν τά σάλια, ὅπως λές;» ρώτησε ἡ Φλώρα σάν νά ἦταν αὐτό κάτι πού, στήν ἀνάγκη, θά μποροῦσε νά τό ὀργανώσει. «Διότι ἡ μαγεία τοῦ ἔρωτος διαλύεται μέ τήν κατάκτηση! Αὐτό εἶναι ὅλο κι ὅλο – μόλις καταλάβει τό κορίτσι πώς τοῦ ἔχει ξυπνήσει τό ἐνδιαφέρον, θ’ ἀνοίξουν τά μάτια της, θά δεῖ περί τίνος πρόκειται καί ὁ ἔρωτας θά τῆς περάσει ἀμέσως! Κλασσικό!» Τό χαμόγελο τῆς Φλώρας ἦταν ἀμφίσημο. Καί ἡ Νίτσα, ἀποτόμως, συνῆλθε. « Ὤχ! Τί ἀνοησίες λέω», εἶπε καί πέρασε τήν ἀνάστροφη τῆς παλάμης ἀπό τό μέτωπό της. «Μέ συγχωρεῖς. Ὧρες ὧρες δέν ξέρω τί μέ πιάνει... Εἶναι αὐτός ὁ ἐπίμονος φόβος... Ἀδικῶ τήν Ἥρα. Καί τόν κύριο Δανέλλη, κι αὐτόν τόν ἀδίκησα. Μπά! Κάτι πράγματα πού λέω – ὧρες ὧρες!» «Μμμμ...» ἔκανε ἡ ἄλλη καί ἡ συζήτηση σταμάτησε ἐκεῖ... Οἱ δυό γυναῖκες συνέχισαν τή δουλειά τους κάνοντας τό σωρό τά φασολάκια νά μικραίνει ἀπό τή μιά 

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 25

ΠΑΣΑΔΟΡΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΤΑΖΟΙ

καί νά μεγαλώνει ἀπό τήν ἄλλη. Ὅταν πιά εἶχαν ὅλα καθαριστεῖ καί ἡ Φλώρα ἑτοιμαζόταν νά τά πάρει σπίτι της γιά νά τά μαγειρέψει, εἶπε πώς τό βράδυ περίμενε μιά παιδική της φίλη, καί νά φροντίσουν νά ἔχουν καλά κοιμηθεῖ τό μεσημέρι. «Γιατί σίγουρα θά σᾶς ξενυχτήσει!» κατέληξε. Ὅταν ἄκουσε τή γυναίκα του νά τοῦ μεταφέρει τά λόγια τῆς Φλώρας, ὁ Δημήτρης ἀνασήκωσε περιφρονητικά τά φρύδια. Ἀπό νέος εἶχε ὀργανώσει τήν ἡμέρα του πολύ σφιχτά – στό Νοσοκομεῖο ἀπό νωρίς τό πρωΐ, στό ἰατρεῖο του ὥς τό βράδυ. Ξυπνοῦσε πάντα στίς ἕξη, ἀποσυρόταν πάντα πρίν ἀπ’ τίς δώδεκα στό κρεββάτι του καί δέν ἄλλαζε εὔκολα τόν ρυθμό τῆς ἡμέρας του. Ἔτσι τώρα παρατήρησε ξερά: « Ἐμεῖς ὅμως θά φύγουμε στήν ὥρα μας!» « Ἡ Φλώρα εἶπε πώς δέν θά μπορέσουμε», τόν πληροφόρησε ἡ Νίτσα. «Αὐτό θά τό δοῦμε!» εἶπε κάπως ὑπεροπτικά ὁ Δημήτρης, πού εἶχε συνηθίσει νά γίνεται τό δικό του. Ἐν τούτοις πῆγε μέ αὐξημένη περιέργεια τό βράδυ στῆς Φλώρας. Τί θά μποροῦσε νά εἶναι αὐτό πού ὑποτίθεται πώς θά τόν κρατοῦσε ξύπνιον πέρα ἀπό τήν κανονική του ὥρα; 

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 26

ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ

Ἡ ὁμήγυρη ἦταν μεγαλύτερη ἀπόψε. Ἐκτός ἀπό τόν Γεράσιμο Δανέλλη, πού εἶχε φθάσει ὡς συνήθως μέ τά φρουΐ γκλασέ του, καθισμένος στά δεξιά του ἦταν ἕνας νεαρός μέ μαλλιά καστανοκόκκινα, μυωπικά μάτια καί λεπτά δάχτυλα. «Γείτονάς μας κι αὐτός», τόν σύστησε ἡ Φλώρα καί πρόσθεσε εὔθυμα πώς λέγεται Λέανδρος Σωτίλης καί «εἶναι μελετητής τοῦ χρόνου». Ὁ Δημήτρης ἀποφάσισε πώς ὁ νέος αὐτός θά ἦταν ρολογάς καί τοῦ ἔσφιξε θερμά τό χέρι, ἐπειδή θεωροῦσε τήν τέχνη τοῦ ρολογᾶ σπουδαία καί μεγάλο κρῖμα τό ὅτι σήμερα οἱ ἄνθρωποι δέν μαθαίνουν νά κατασκευάζουν τίποτα μέ τά χέρια τους. Ἡ Νίτσα ὅμως τόν ἀναγνώρισε ὡς τόν δευτερότοκο γυιό τοῦ κυρίου πού εἶχε πρόσφατα χτίσει ἕνα τερατῶδες σπίτι πάνω ἀκριβῶς στή μάντρα τοῦ κήπου της καί τήν ἀλάλιαζε μέ διαρκῆ αἰτήματα νά κόψει τίς μουριές της, τίς ἀγγελικές της, τίς πικροδάφνες της, τά πλατάνια της – νά κόψει γενικῶς κάθε τί πού ἔχει ρίζες, διότι οἱ ρίζες ἀπειλοῦν τά θεμέλια, καί κάθε τί πού ἔχει φύλλα, διότι τά φύλλα πέφτουν καί βουλώνουν τά φρεάτια, χώρια πού ὅλες οἱ πρασινάδες ἀποτελοῦν φωλεές ἀρουραίων καί ὄφεων, καί πρέπει νά λείψουν ὅλες! Ἡ Νίτσα, πού βρισκόταν στά πρόθυρα τῶν δικα

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 27

ΠΑΣΑΔΟΡΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΤΑΖΟΙ

στηρίων μέ τόν μπαμπά Σωτίλη, ἔκρινε ὅτι τό βλέμμα τοῦ γυιοῦ του ἦταν θολό καί αὐθάδικο, καί ὅτι ἀπό δόντια ἔμοιαζε νά ἔχει περισσότερα ἀπ’ ὅσα συνήθως χωροῦν σ’ ἕνα ἀνθρώπινο στόμα. Γι’ αὐτό τόν χαιρέτησε ψυχρά καί ἔσπευσε νά πιάσει τήν ἄλλη ἐλεύθερη θέση δίπλα του, ἔτσι ὥστε νά ἀποκλείσει τήν πιθανότητα νά καθήσει ἐκεῖ ἡ Ἥρα, μέ Κύριος οἶδε τί ἀνεπιθύμητες ἐξελίξεις. Ἡ ἴδια ἡ Ἥρα βγῆκε ἀπ’ τήν κουζίνα κουβαλώντας πιάτα καί μιλώντας ζωηρά μέ τήν Εὔα, μιά σαραντάρα πού δέν τήν ἔκανες πάνω ἀπό τριάντα, κομψή, πολύ περιποιημένη, μέ λαιμό κύκνειο, μάτια κάπως λοξά πάνω ἀπό τά ψηλά ζυγωματικά της καί μαλλιά τραβηγμένα πίσω λιγάκι σάν τίς χορεύτριες, μιά γυναίκα πού δέν παρουσίαζε τήν παραμικρή ὁμοιότητα μέ τή μητέρα της, τή Φλώρα. Τό τιμώμενο πρόσωπο τῆς βραδιᾶς, ἡ παιδική φιλενάδα τῆς οἰκοδέσποινας ἦταν ἤδη θρονιασμένη ἀπό τήν ἀριστερή πλευρά τοῦ Γεράσιμου, πού σκοτωνόταν νά τήν περιποιεῖται καί ἦταν ὅλο «Νανά μου, λίγο χταποδάκι; Νανά μου, τό ποτήρι σου ἄδειασε. Νανά μου, νά σοῦ φέρω τή ζακέττα σου;», ἀλλά μ’ ἕναν τρόπο πού δέν θύμιζε τή δουλικότητα τοῦ θαυμαστῆ ὅσο τή φροντίδα ἀνήσυχου προπονητῆ πού ἑτοιμάζει τό ἄλογό του γιά τήν κούρσα. 

KAKOURI sel_final_Layout 1 18/10/2011 11:22 π.μ. Page 28

ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ

Γενικότερα ὁλόγυρα στό τραπέζι ὑπῆρχε μιά ἀκαθόριστη ἀτμόσφαιρα ἀναμονῆς – ὅλοι ἔτρωγαν μέ ὄρεξη καί ἡ κουβέντα δέν ἔπεφτε, ἀλλά εἶχες τήν ἐντύπωση πώς αὐτό ἦταν τό προοίμιο, ἡ εἰσαγωγή πού παίζει ἡ ὀρχήστρα μέχρι ν’ ἀνοίξει ἡ αὐλαία ἐνῶ στό θέατρο μέσα αὐξάνεται ἡ ἀνυπομονησία γιά τό ἔργο. Τό ὁποῖον ἔργο ἀποδείχτηκε μονόλογος. Γιατί ὅταν τό γεῦμα εἶχε τελειώσει καί ὅλα στήν κουζίνα εἶχαν ταχτοποιηθεῖ, καί δέν ἔμεναν μπροστά στή συντροφιά παρά τό κρασί, τό νερό καί τά φρουΐ γκλασέ, τότε ὅλα τά κεφάλια στράφηκαν πρός τή Νανά, πού δίπλωσε τά χέρια της καί ἄρχισε.

