Νίκος Α. Μάντης - Άγρια Ακρόπολη

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 3

ΝΙΚΟΣ Α. ΜΑΝΤΗΣ

ΑΓΡΙΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ Μυθιστόρημα

‫ﱣﱢ‬

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 4

©

Copyright Νίκος Α. Μάντης – Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Αθήνα 2013

Έτος 1ης έκδοσης: 2013 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα ☎ 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com

ISBN 978-960-03-5622-9

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 5

Στη Βίκυ μου, που δίνει το νόημα

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 6

Οι κυβερνήσεις αποκαλούν τους εχθρούς τους βαρβάρους όταν οι ίδιες επιθυμούν τη βαρβαρότητα. ΜΠΕρΤΟλΝΤ ΜΠρΕχΤ

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 7

Το όνομά μου είναι Μάνο. Μάνο απ ’το Χέρι, το χέρι που δουλεύει, έτσι όπως λέγονται πολλοί ακόμα της δικής μου κάστας, ή απ ’ τον Εμμανουήλ, τον Μανώλη, τον Μανόλο, αυτό το όνομα του παλιού θεού που λίγοι πια ελπίζουν ότι μπορεί κάτι να σώσει ή να φέρει στον κόσμο. Οι σκέψεις μου κυλάνε μέσ ’απ ’το μυαλό μου και καταγράφονται. Σε λίγη ώρα θα έχουν φορτώσει όλες σ ’ένα μικρό αρχείο, ένα νευρωνικό χάπι. Όποιος το βάλει στο στόμα του και το πιει θα μπορεί να μπει για λίγο στο μυαλό μου, θα ζήσει από μέσα τη ζωή μου κι όλα όσα κράτησα από τα είκοσι πέντε χρόνια που είμαι στον πλανήτη αυτόν. Κυρίως όμως θα μάθει τα μυστικά που μου αποκαλύφθηκαν. Τα μυστικά που κι εγώ είμαι έτοιμος να ξεχάσω. Τα μυστικά που έχουν βαρύ κόστος, όχι μόνο για μένα, αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο που μας έλαχε. Από ένα τέτοιο χάπι ξεκίνησαν όλα. Γεννήθηκα το 2136. Είμαι πολίτης της Νέας Αθήνας, παιδί του ισόγειου επιπέδου των Συρακουσών, του κατώτερου και πιο ταπεινού τμήματος της πόλης. Και πάνω απ ’όλα είμαι ένας Νεάντερταλ.



MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 8

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 9

1

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 10

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 11

Α

ΥΤΗ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ, σκέφτεται.

Κοιτάζει γύρω. Μια τεράστια αίθουσα, γεμάτη πάγκους και τηλέφωνα. Μούχλες στους τοίχους, αράχνες στα ταβάνια. Τηλέφωνα, όπως αυτά που υπήρχανε και πέρσι και πρόπερσι και δέκα χρόνια πριν – κι εκατό χρόνια πριν ακόμα. Γιατί στις Συρακούσες, όπως και σ’ όλη την επίγεια πόλη που απλώνεται στον πλανήτη, από μητρόπολη σε μητρόπολη, ο χρόνος έχει σταματήσει. Δεν είναι ο εικοστός δεύτερος αιώνας των Σαπ, όχι, είναι ο εικοστός, αυτό που φτιάχτηκε για το φτωχό μυαλό των Ταλ. Η αίθουσα αντηχεί από το βόμβο των χαμηλόφωνων απαντήσεων. (Όσο χαμηλά μπορεί να μιλήσει ένας Ταλ, που οι χορδές του σχεδιάστηκαν για μούγκρισμα, και που ζορίζονται να μπουν στα καλούπια της ανθρώπινης, εκλεπτυσμένης ομιλίας. Παρ’ όλα αυτά, θα μπορούσε να ’ναι και χειρότερα. Θα μπορούσε να ’ναι χυτήριο, οικοδομή, άνοιγμα σήραγγας ή θεμελίων. Θα μπορούσε να ’ναι και βιομηχανία πορνό.) Πάλι γραμμή. Το μικρό διάλειμμα τέλος. «Quicksilver Lines.

Hello?»

«Hello. Is this customer service for Safety Bank?» 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 12

ΝΙΚΟΣ Α. ΜΑΝΤΗΣ

«Yes. This is Mano speaking. How can I help you?»

«It’s about my account. I want to revert it to Cloud. No more traditional banking. Can you aerify the money?»

«Well, I’m afraid not, sir. Not on this level...»

«Sorry... Is this in New Athens?»

«Yes, sir, Syracuse». «Οh. So... you’re a...» «Τhat’s right. I’m a Neanderthal citizen». «Αnd you’re an English speaker! Are they giving you pills or something?» «Αctually, sir, no. I’m self-taught». «Ιmpressive. So... Can you give me Level One at least? You know... Corinth?»

«Of course, sir. I will connect you and they’ll take it from there. Can you give me name and number, sir?» «Υes, sure. Just out of curiosity... Are there many apes speaking English in Syracuse?» «...»

«Are you still there?»

«Yes. Quite a few, sir. The most gifted among us». «Ιmpressive, really. Phenomenal». Ο Σαπ δίνει τα στοιχεία και ο Μάνο ολοκληρώνει τη συναλλαγή. Κλείνει το ακουστικό κι αφήνει έναν αναστεναγμό. Κοιτάει το ρολόι χειρός. Οι φωσφορίζοντες δείκτες λένε οχτώ και δέκα. Σε λίγο συμπληρώνει δωδεκάωρο εργασίας. Όλο και λιγότερα τηλεφωνήματα ωστόσο. Και οι Σαπ στην άκρη της γραμμής ακούγονται πάντα ηλικιωμένοι, φαντάσματα σχεδόν. Ίσως και πάνω απ’ το όριο των εκατό. Συνηθισμένοι ακόμα στην εποχή που τα χρήματα ήταν χρήματα και η περιουσία κάτι ξέχωρο απ’ τον ιδιοκτήτη της. Τώρα που αυτά είναι το 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 13

ΑΓΡΙΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

ίδιο, οι αναφορές σε χρήματα είναι ταμπού. Τώρα υπάρχουν μόνο τάξεις και επίπεδα. Και γενετική. Το χρήμα είναι ένα απλό γενετικό παρακολούθημα. Το κουδούνι της λήξης αντηχεί και όπως πάντα τον αιφνιδιάζει. Παρόλο που περιμένει τόσο ανυπόμονα το τέρμα, ώρες και ώρες απ’ το πρωί, κάθε φορά που ακούγεται ο ήχος του κουδουνιού τινάζεται ξαφνιασμένος. Ο ήχος λες και βγάζει μίσος, σαν μια περιφρονητική κραυγή – το εντυπωσιακό επιστέγασμα της σιωπηλής επιθετικότητας που είναι η ρουτίνα της κάθε μιας σερνάμενης ημέρας. Η τηλεφωνική υπηρεσία «Quicksilver Lines», μνημείο κι αυτή των προηγούμενων αιώνων, στέλνει τους απαρχαιωμένους εργαζόμενους στα σπίτια τους για σήμερα. Δύο αρχαιολογίες, η μια γενετική, η άλλη καπιταλιστική, συνδυάζονται αρμονικά, δοκιμάζοντας καθημερινά τα όριά τους. Ο Μάνο κλείνει το σαρακοφαγωμένο του τηλέφωνο και τον μπαρουτοκαπνισμένο του υπολογιστή. Τεχνολογίες προγενετικές, τότε που ακόμα δεν υπήρχαν Ταλ σ’ αυτό τον κόσμο. Τότε που και οι Σαπ δεν ήταν ακόμα εντελώς Σάπιενς. Τέσσερεις φορές, σκέφτεται ο Μάνο καθώς βάζει το μπουφάν του. Τέσσερεις φορές με αποκάλεσαν πίθηκο σήμερα. Κι εγώ δεν τους απάντησα ούτε μία. Ξέρει ωστόσο πως πίσω από τον υγρό, χαρτονένιο τοίχο αυτής της αίθουσας υπάρχει ένα εξίσου μίζερο μαγνητόφωνο παρακολούθησης των συναλλαγών, που το δουλεύει ένας εξίσου πειθήνιος μ’ εκείνον Ταλ, ο οποίος κάθε βράδυ στέλνει το υλικό ψηλά, στον πρώτο όροφο, στην Κόρινθο, στο πρώτο επίπεδο των Σαπ. Εκεί ένας Σαπ (χαμηλής νοημοσύνης, κατά πάσα πιθανότητα, σύμφωνα με τη θέση και τον όροφό του) ελέγχει καθημερινά τα πεπραγμένα της εταιρείας, συντάσσει μια αναφορά που πάει ψηλότερα, στην Αλεξάνδρεια, το βασίλειο των ημιπιστοποιημένων Σαπ. Εκεί που παίρνονται οι α

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 14

ΝΙΚΟΣ Α. ΜΑΝΤΗΣ

ποφάσεις αυτής εδώ της ξεφτισμένης, ξευτιλισμένης, γεροντοκόρης εταιρείας. Όποιος Ταλ πιαστεί ν’ αντιμιλάει κατά τη διάρκεια των συνομιλιών, έστω και μ’ ευγενικό τρόπο, απολύεται και ξαναγυρίζει στον φυσικό εργασιακό του χώρο, εκείνον του χειρώνακτα. Κι αυτό κανένας από τους ιδιαίτερους, γενετικά αξιοπερίεργους, ντιλετάντες Ταλ που βρίσκονται μαζεμένοι εδώ δεν θα το ήθελε. «Πώς πάει, παπουτσωμένε γάτε;» Γυρίζει και βλέπει τον Θάμη. Ένας Νεάντερταλ που μοιάζει να βγήκε από εγχειρίδιο: 1,60 μετά βίας, πιθηκόμορφος, τριχωτός, ξυπόλυτος μέσα στον πιο κρύο Φλεβάρη. Το χνώτο του μυρίζει μασημένα κόκκαλα, αρχαίο μεδούλι. «Μια χαρά, Μπίλμπο». Μπίλμπο, όπως ο γενάρχης των Ταλ, ο πρώτος κλώνος, εκατό και βάλε χρόνια πριν. Άσχημος σαν τον Μπίλμπο Μπάγκινς. Τα ίδια τεράστια, γουνοφόρα, πάντα γυμνά πόδια. Μόνο τα μάτια του έχουν ένα παράξενο χρώμα, μελί ανοιχτό, κιτρινωπό σχεδόν. «Ε, δεν είμαι και Βαλεντίνο όπως εσύ. Άνετα θα πέρναγες για Σαπ, το ξέρεις;» «Μμ, μου το ’χουν ξαναπεί». «Αυτό μπορεί να είναι πρόβλημα στο επίπεδό μας. Οι Ταλ γκόμενες σε φοβούνται. Οι Σαπ που έρχονται εδώ, πάλι, ψάχνουν να γαμηθούνε με πιθήκους, όχι με δευτεροκλασάτους κλώνους Σαπ...» «Ευχαριστώ για την πληροφορία. Και τώρα ησυχία γιατί μας ακούνε». Περνάνε απ’ τον έλεγχο για πιθανές κλοπές. Τον έλεγχο για όπλα, δείγματα αρχέγονης, ανεξέλεγκτης επιθετικότητας, σουβλιά και αυτοσχέδια μαχαίρια κρυμμένα σε μπλούζες και τσέπες. Κάθε μέρα τέσσερεις δέσμες ακτίνες ελέγχου. Σίγουρος 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 15

ΑΓΡΙΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

καρκίνος μέχρι τα σαράντα. Οι Ταλ όμως δε ζούνε πάνω απ’ τα εξήντα έτσι κι αλλιώς. Περνάνε μαζί με το υπόλοιπο νυσταγμένο πλήθος τον σκοτεινό διάδρομο (εκεί που προχτές ο Μάνο οσμίστηκε έναν αρουραίο, και πριν προλάβει ν’ αμφισβητήσει τα ρουθούνια του, διέκρινε τα ηλεκτρικά του μάτια να καιροφυλακτούν σε μια τρύπα του νοβοπάν) και βγαίνουν από το κτίριο. Η νύχτα έχει πέσει από ώρα. Τη σπάνε μόνο οι άρρωστες ριπές του δημόσιου φωτισμού. Ο ουρανός (ή μάλλον η ολογραφική αναπαραγωγή του, όπως προβάλλεται στη βάση των πάνω ορόφων) καλυμμένος από σύννεφα. Κάπου ψηλά, σαν κομήτης που έχει παγώσει, λάμπει η Ακρόπολη, μνημείο καινούργιο ενός άλλου, παλιού μνημείου, που πια δεσπόζει στην κορυφή, το άντρο των Πιστοποιημένων, τoυ Συμβουλίου Διακυβέρνησης Μητρόπολης. χιλιόμετρα μακριά. Ο δρόμος γεμάτος υγρασία. Στα πεζοδρόμια αραγμένα μηχανάκια και τρίκυκλα τουκ-τουκ, τα πιο δημοφιλή μέσα μεταφοράς των Ταλ. χρωματιστά πανιά, εικόνες με την Αγία Μητέρα και σταυροί τα στολίζουν. Η παλιά θρησκεία των Σαπ επιβιώνει πια σε άλλο είδος, λες κι οι πρωτόπλαστοι δεν υπήρξαν ποτέ Σαπ αλλά Ταλ, κοντοί, ευρύστερνοι και κακομούτσουνοι. Διωγμένοι ωστόσο εξίσου απ’ τον Παράδεισο – αυτό δεν αλλάζει, όσα χρόνια κι αν περάσουν. «Τι λες, πάμε για κανένα ποτό;» ρωτάει με ανεξήγητο κέφι ο Θάμης. Ο Μάνο παρατηρεί τα πόδια του που τσαλαβουτάνε στις λακκούβες με τα νερά κι αναρωτιέται ποιος να κρυώνει πιο πολύ, εκείνος με τα τρύπια του παπούτσια ή ο Θάμης, μ’ ένα σώμα και δυο πόδια που ξέρουν ακριβώς τι είναι και τι θέλουν, ενταγμένα με όλη την παλιά σοφία στο περιβάλλον τους. 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 16

ΝΙΚΟΣ Α. ΜΑΝΤΗΣ

«Εντάξει». «Πρώτη φορά δέχεσαι τόσο εύκολα. Τι έγινε, γκρεμίστηκε κάνας φούρνος;» «Όχι, απλά μπούχτισα πολύ σήμερα. Θέλω κάτι να με ξυπνήσει». «Ωραία. Ξέρω ένα καλό στέκι. Έχω πολλά στο μυαλό μου γι’ απόψε». «Καλά, μην ενθουσιάζεσαι...» Κατευθύνονται προς τη λεωφόρο. Ο Μάνο ξέρει ότι για τον Θάμη η παρέα του είναι κάτι σαν καύχημα. Ξέρει ακόμα ότι στη δουλειά τον σχολιάζουν – άντρες γυναίκες. Η εξωτερική του ομοιότητα με τους Σαπ προκαλεί συζητήσεις – οι ιστορίες για μιγάδες και νόθα παιδιά Σαπ είναι απ’ τα πιο δημοφιλή παραμύθια στον ισόγειο κόσμο. Ξέρει ότι πίσω απ’ την πλάτη του τον λένε ακατάδεχτο, μυστικοπαθή, κάποιοι τον θεωρούν ακόμα και κατάσκοπο των πάνω ορόφων. Έναν Σαπ ντυμένο με κουρέλια που φυτεύτηκε εκεί για να ελέγχει τους εργαζόμενους. Γιατί η δουλειά στα τηλέφωνα είναι κάτι σαν κοινωνικό πείραμα για τους Ταλ: δουλειά χωρίς σωματικό κόπο, χωρίς ορθοστασία, σκάψιμο και χώματα, χωρίς ποτάμια ιδρώτα. Δουλειά για υποψήφιους νομπελίστες Ταλ. Η πόλη είναι άδεια απόψε. Οι Ταλ είναι κλεισμένοι σπίτια τους – σ’ αυτά τα εγκαταλελειμμένα απομεινάρια των παλιών αιώνων, διαμερίσματα και εργατικές κατοικίες που κάποτε γέμιζαν οι Σαπ και τώρα αντηχούν απ’ τα μουγκρίσματα και τα ροχαλητά των Ταλ, τις λίγες οργανωμένες φράσεις τους, τα στριγκλίσματα των παιδιών τους και τα γουρουνήσια κλάματα των μωρών τους. Γεμάτα τρίχες και περιττώματα στους διαδρόμους, γεμάτα μυρωδιές από βρασμένα κόκκαλα κι εκείνες τις πανταχού παρούσες σακούλες με τους σκύλους και τις γάτες 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 17

ΑΓΡΙΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

τυπωμένες πάνω τους, τα αγαπημένα σνακ των μικρών Ταλ. «Εδώ είμαστε», λέει ο Θάμης. Είναι το «Τρικεράτωψ», το μπαράκι που γι’ αυτό είχε ακούσει να μιλάνε στη δουλειά. Δύο χρόνια στην εταιρεία και ποτέ δεν είχε βγει με συνάδελφο. Μόνο καμιά βόλτα στο διάλειμμα, με σάντουιτς και αναψυκτικό, με τον Θάμη συνήθως. Καθώς περνάνε το κατώφλι, ο Μάνο αναρωτιέται ποιος να ’ναι ο λόγος που κάνει –σήμερα ειδικά– αυτή τη σημαδιακή στροφή κι αν το απλό ποτό που πρόκειται να πιει προοιωνίζεται κάτι μοιραίο. Μέσα το περιβάλλον φωνάζει «κακόφημο». Μια μικρή μπάρα και μια ακόμα πιο μικρή σάλα με καρέκλες στο βάθος, φιλοξενεί μια ντουζίνα μάτσο Ταλ («αυτό κι αν είναι πλεονασμός», σκέφτεται ο Μάνο) με παντελόνια καμπάνα και παχιές φαβορίτες. Το μέρος δονείται από ένα γνώριμο, παλιό κομμάτι, στο οποίο ένας τραγουδιστής με τραχιά φωνή ουρλιάζει κάθε τόσο κάτι σαν «Roc-theκas-βah». Κάθονται στα σκαμπό της μπάρας και παραγγέλνουν δυο ουίσκι από ανακυκλωμένα απορρίμματα. Η μπαργούμαν είναι ψηλή, με τα χαρακτηριστικά μικρά, μυτερά στήθη της φυλής της. Τα μαλλιά της είναι φυσικά κόκκινα και το δέρμα της γεμάτο φακίδες. Σερβίρει με γρήγορες, μηχανικές κινήσεις. Πιο πάνω μια τετράγωνη, βαριά τηλεόραση συγκεντρώνει τα βλέμματα των θαμώνων. Στην οθόνη ένας αγώνας ποδοσφαίρου με πολύ χιόνι, χωρίς ήχο. Στη βάση, εκεί που δίνονται τα στοιχεία του ματς, ο Μάνο διακρίνει την ένδειξη «1972». «Ζώα», λέει περιφρονητικά ο Θάμης, δείχνοντας με τα μάτια τους άλλους, και ρουφάει το ποτό του. «Ό,τι τους σερβίρουν το καταναλώνουν. Τα απόβλητα των αποπάνω. Εγώ την πέταξα την τηλεόραση». «Εγώ όχι. χαζεύω καμιά φορά».  o

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 18

ΝΙΚΟΣ Α. ΜΑΝΤΗΣ

«Και δε νιώθεις βλάκας; Αυτά είναι αρχαιολογία. Καθρεφτάκια για ιθαγενείς». «Δεν ξέρω. Όλες αυτές οι ιστορίες... Τόσοι άνθρωποι ολοζώντανοι που είναι πια πεθαμένοι. Με βοηθάνε να κοιμηθώ». «Είσαι ρομαντικός. Αγαπάς τους εκμεταλλευτές σου». «Δεν αγαπάω κανέναν». «Αν κάνω ποτέ παιδιά, θα τους απαγορεύσω να κοιτάνε το κουτί. Εκτός κι αν εμφανιστεί εκεί κάποιος που να τους μοιάζει».

«Keep wishing». Για λίγο δε μιλούν. Ο Μάνο σκέφτεται τα χρόνια που ήτανε μικρός, στο διαμέρισμα όπου ζούσε με τη μάνα του, μια τρύπα που τους είχε παραχωρήσει η εκκλησία. Η μάνα του, η Γιόση, δούλευε νεωκόρος εκεί, υπό τις εντολές του παπα-Αναστάσιου, του πνευματικού ηγέτη στην παλιά του γειτονιά. Θυμάται τις ατελείωτες ώρες μπροστά σ’ εκείνο τον μικρό δέκτη, καταναλώνοντας αχόρταγα όλα τα προγράμματα, σε όλες τις γλώσσες, ακατανόητα μα και γοητευτικά οικεία, τσιμπολογώντας το κολατσιό της μάνας του, χοντρά σκουλήκια και σαλιγκάρια λειωμένα στο γουδί, στρωμένα στη φρυγανιά σαν βούτυρο. Προγράμματα που φαίνονταν σα να ’χαν βγει απ’ τη χοάνη του χρόνου, απ’ όταν ο ουρανός ήτανε ορατός από παντού, το ίδιο όπως ο ήλιος και το φεγγάρι, τότε που οι άνθρωποι ζούσαν σε σπίτια με στέγες, με αυλές κι ο κόσμος έδειχνε επίπεδος, οριζόντιος, όχι κρεμάμενος, χωρισμένος ανάμεσα σε παράδεισο και πραγματικότητα. Τότε που οι άνθρωποι πατούσαν όλοι στην ίδια γη και δεν υπήρχαν διαφορές παρά μονάχα οι ασήμαντες του ανθρώπινου ύψους. Τα χρόνια εκείνα δεν ήξερε ότι οι μορφές του δέκτη αντιπροσώπευαν κάτι άλλο, διαφορετικό από τον ίδιο, κι ούτε είχε υποπτευθεί ποτέ ότι οι δικοί του γνώρι

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 19

ΑΓΡΙΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

μοι, οι φίλοι κι οι συγγενείς του ήτανε παρακατιανοί, κατώτεροι απ’ τις φιγούρες των σίριαλ και των τηλεπαιχνιδιών, που οι εκφράσεις του προσώπου τους έδειχναν ίδιες ακριβώς με τις δικές του εκφράσεις, της μάνας του, ή ακόμα και του παπα-Αναστάσιου. Στην τηλεόραση είχε μάθει πως το ανθρώπινο συναίσθημα έχει απεριόριστους τρόπους να αποτυπώνεται στα πρόσωπα και για πολύ καιρό αγωνιζόταν ενστικτωδώς να ξεσηκώσει αυτά που έβλεπε, χρόνια ολόκληρα μιμούνταν τους μαγικούς ανθρώπους της οθόνης, όπως θα έκανε ένα ζώο του τσίρκου, αντέγραφε φιλότιμα τα ακροβατικά των ζονγκλέρ, τις ζόρικες κινήσεις των καουμπόηδων, τις αγχωμένες καραμπόλες των κωμικών, αλλά και τις συσπάσεις πόνου και αναπάντεχης χαράς των ρομαντικών πρωταγωνιστών στα μελοδράματα, προσπαθώντας ξανά και ξανά να εξορύξει από μέσα του εκείνο το πολύτιμο, όπως το έβλεπε, το σπάνιο μαργαριτάρι της ανθρωπινότητας: ένα δάκρυ. Στην τηλεόραση έμαθε να μιλάει όπως οι άνθρωποι των πάνω ορόφων. Στην τηλεόραση έμαθε και τελειοποίησε τη γλώσσα που τώρα του χρησίμευε στη δουλειά του. «Σκέφτεσαι πολύ», λέει ξαφνικά ο Θάμης. Το ποτό του έχει σχεδόν τελειώσει. Του Μάνο δεν έχει φτάσει ούτε στη μέση. «Συγγνώμη, ήμουν αλλού». «Σου συμβαίνει συχνά. Στη δουλειά έχουνε να το λένε». «Τι λένε δηλαδή;» «Ε, να, ότι είσαι μυστήριος». «Αυτό μόνο;» «λένε πολλά. Ότι δε μοιάζεις σαν κι εμάς, ότι μπορεί...» «Μπορεί;» «Να σε ρωτήσω κάτι;» «ρώτα». 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 20

ΝΙΚΟΣ Α. ΜΑΝΤΗΣ

Ο Θάμης κοιτάζει ένα γύρω κι αφού σιγουρευτεί για την πλήρη αδιαφορία των θαμώνων και της μπαργούμαν, κάνει νόημα στον Μάνο να σκύψει κοντά του. Ψιθυριστά ψελλίζει: «Δε σκέφτηκες ποτέ να...» «Τι;» «Να... την κοπανήσεις για πάνω;» «...» «Υπάρχουν τρόποι, ξέρεις. Δε λέω στον δεύτερο ή πιο πάνω, καλά, στον πρώτο όροφο όμως θα μπορούσαμε μια χαρά. Απ’ τους μαλάκες Σάπιενς που συχνάζουν εκεί, εσύ κι εγώ τουλάχιστον είμαστε καλύτεροι. Ε, ρε, και να ’χα τη φάτσα σου. Θα ’μουνα ήδη πάνω τώρα». «Δεν το ’χω σκεφτεί». «Αποκλείεται. Με δουλεύεις». «Και τι θα κέρδιζα;» «Σοβαρολογείς; Μια αξιοπρεπή ζωή. Πέρα απ’ αυτή τη σκλαβιά. Θέλει κι εξήγηση; Εσύ δηλαδή είσαι ευχαριστημένος που ζεις λίγο καλύτερα από ζώο; Με τ’ αποφάγια τους;» «...» «Απ’ το ισόγειο στον πρώτο τα περάσματα είναι πολλά. Φυσικά περάσματα με βίζες παλιές, όχι γενετικά σκαν και τέτοια. Εκεί, αν λαδώσεις καλά, σε περνάνε. Σου δίνουν ταυτότητα, ίσως και νέο γενετικό προφίλ. Ποιος ξέρει; Βρίσκεις δουλειά κάπου, χαμηλόμισθος υπάλληλος, και ζεις. Παράνομα, λαθραία, χαμοζείς αλλά ζεις. Ακόμα και Σαπ μπορείς να παντρευτείς. Ακόμα και παιδιά μπορείς να κάνεις μαζί της». «Το ξέρεις ότι αυτό δε γίνεται». «Έτσι μας έχουν μάθει. Το τι επιτρέπεται και το τι γίνεται δεν ταυτίζονται πάντα. Άσε που για ν’ απαγορεύεται κάτι, σημαίνει ότι μάλλον γίνεται. Ε; λογικό δεν είναι;» 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 21

ΑΓΡΙΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

«Αυτό ονειρεύεσαι λοιπόν; Μια γυναίκα Σαπ;» Ο Θάμης σκύβει το κεφάλι και σωπαίνει. ρουφάνε και οι δυο το ουίσκι τους. Ο Θάμης παραγγέλνει άλλο ένα. Μόλις αυτό έρχεται, κοιτάζει πάλι γύρω καχύποπτα. Οι άλλοι Ταλ μαλώνουν μεγαλόφωνα για μια φάση του αρχαίου αγώνα. «Θα το δείξει το ριπλέι, μην αγχώνεστε», τους φωνάζει αρθρώνοντας αργά, περιπαικτικά τις λέξεις του και κλείνει το μάτι στην μπαργούμαν. Εκείνη δεν έχει καταλάβει καν. Καπνίζει στα όρθια, ακίνητη, και το μάτι της έχει γλαρώσει. «Και γιατί όχι;» επιστρέφει στη συζήτηση. «Όλοι οι Ταλ, αν τους ρωτήσεις, αυτό θέλουν κατά βάθος. Μονάχα έτσι θα καταφέρουμε να βγάλουμε από πάνω μας την κατάρα. Με τη γενετική αφομοίωση». «Ποτέ δε θα γίνει αυτό. Οι Ταλ είναι πλέον τριπλάσιοι των Σαπ, το ξέρεις; Όσο οι Ταλ αυξάνονται, τόσο θ’ αυξάνονται οι απαγορεύσεις». (Για μια ακόμα φορά ο Μάνο παρατηρεί ότι δεν μπορεί να μιλήσει στο πρώτο πληθυντικό, για κανένα από τα δύο είδη.) «Ποιος σ’ το ’πε; Πώς μαθαίνεις νέα;» «Ένας πελάτης στο τηλέφωνο, τις προάλλες. Του ξέφυγε και μετά το ’κλεισε». «Άσχημο, πολύ άσχημο. Γεννοβολούν σαν ζώα. Φοβάμαι για το χειρότερο έτσι όπως πάμε. Φοβάμαι ότι σε λίγο θα μας σκοτώνουν στο δρόμο, για σκοποβολή». «Ήδη συμβαίνει». Ο Μάνο νιώθει ένα τρέμουλο στη σπονδυλική του στήλη. Κοιτάζει τον Θάμη και ξέρει ότι κι εκείνος ένιωσε το ίδιο. Στη σκέψη των Κυνηγών, στην εικόνα τους μόνο, μια κρύα σκιά περνάει ανάμεσά τους και τους παγώνει. Εικόνες από αιματοβαμμένους χούλιγκαν που ουρλιάζουν κραδαίνοντας τα κοφτερά 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 22

ΝΙΚΟΣ Α. ΜΑΝΤΗΣ

τους όπλα, με μάτι τρελό απ’ το ναρκωτικό των μεταλλάξεων κι όλη τη μοχθηρή κακία των Σαπ στο ταραγμένο DNA τους. «Ας πούμε τίποτ’ άλλο», λέει αμήχανα ο Θάμης. «Είπες ότι είχες μεγάλα σχέδια γι’ απόψε. Ο “Τρικεράτωψ” ήταν όλο κι όλο;» Ο Θάμης χαμογελάει ένοχα, σαν παιδί που το ’πιασαν να κάνει ζαβολιά. «Ναι, υπάρχει κάτι», μουρμουρίζει. «Θα μου πεις;» «Δεν ξέρω αν πρέπει. Είναι απ’ αυτά που μπορούν να σου στοιχίσουν το κεφάλι σου. Αλλά πάλι... Αν ήταν να το ’λεγα σε κάποιον, αυτός θα ’σουν μονάχα εσύ». Η περιέργεια του Μάνο αρχίζει να ξυπνάει. «Πες το λοιπόν». Ο Θάμης δυσκολεύεται. Στριφογυρίζει στην καρέκλα του για να πάρει θάρρος. Για μια ακόμα φορά τσεκάρει τους θαμώνες στο βάθος. Ύστερα για λίγο σα να αφαιρείται, προτού πάρει βαθιά ανάσα και κοιτάξει τον Μάνο στα μάτια. «Θα σ’ το πω, αλλά πρέπει να υποσχεθείς ότι δε θα σου ξεφύγει τίποτα, πουθενά. Δεν είσαι ο τύπος που ρουφιανεύει, αλλά θέλω να είμαι σίγουρος». «Σίγουρος δεν μπορείς να είσαι για κανέναν». «Σωστό. Έλα όμως που δεν μπορώ μόνος μου... Φοβάμαι. Αυτό το πράγμα θέλει συνεργό». «Το κούρασες. Ή πες το ή ν’ αλλάξουμε θέμα». «Καλά, καλά... λοιπόν: Πρόκειται για μια Σαπ». «Τι Σαπ;» «Γυναίκα... Υπάρχει κάπου μια γυναίκα Σαπ». «Εδώ;» «Ναι, Συρακούσες. Την έχουνε σ’ ένα μπουρδέλο, κοντά στο σπίτι μου. Πηγαίνω εκεί καμιά φορά. Τι να κάνεις; Κανείς δεν είναι τέλειος. Όμως αυτό είναι άλλο πράγμα, είναι εντελώς άλλο 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 23

ΑΓΡΙΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

πράγμα. Αυτό πρέπει να το δοκιμάσει κανείς, έστω και μια φορά στη ζωή του. Και το λέω σ’ εσένα, γιατί νομίζω ότι μπορώ να σ’ εμπιστευτώ. Και γιατί πιστεύω ότι θα σ’ ενδιέφερε». Ο Μάνο ρουφάει την τελευταία γουλιά απ’ το ποτό του. Όλη η φυλακισμένη σκουπιδίλα του αλκοόλ τον χτυπάει με δύναμη στη βάση της μύτης. Ουίσκι απ’ τις χωματερές, απ’ τα συμπυκνωμένα απόβλητα των Σαπ και των Ταλ, σαν το απόσταγμα των άχρηστων, περιττών ζωών τους. Που γίνεται υγρό για να θολώνει την ανία των φτωχών. Θυμάται τη μέρα εκείνη που είδε για πρώτη φορά μπροστά του, κάτω απ’ το φως του απογευματινού ήλιου, το σώμα ενός Σαπ. Ήταν στη γειτονιά όπου μεγάλωσε, πριν από πολλά χρόνια. Έπαιζε στο δρόμο με τρεις φίλους του, όταν διαδόθηκε σαν σούσουρο ανάμεσα στα παιδιά, από παράθυρο σε δρόμο κι από σοκάκι σε σοκάκι, ότι ένας Σαπ είχε πέσει εκεί γύρω. Η πλευρά αυτή της πόλης, κοντά στο παλιό θαλάσσιο μέτωπο που κάποτε το λέγανε Πειραιά, με τη χαρακτηριστική, μεθυστική του βρόμα και τη μόλυνση που κάλυπτε τις άκρες των δρόμων σε μορφή γλιτσιασμένης φύκης, είχε πολλά ξέφωτα, φωταγωγούς που επικοινωνούσαν απ’ ευθείας με τους πάνω ορόφους. Κάποιοι Ταλ, ιδίως ηλικιωμένοι, που δεν είχαν πια δυνάμεις να δουλέψουν, χάζευαν κοιτώντας πάνω με χοντρά κιάλια, προσπαθώντας να διαλευκάνουν το μυστικό της ζωής στα ψηλά. Κάθε τόσο μονολογούσαν βραχνές φράσεις όπως «μμ, ωραία», «α, χρώματα», «ε, πλούσιος», όταν όμως τους ζητούσες τα κιάλια για να δεις κι εσύ, ή τους ρωτούσες να εξηγήσουν τι είχαν δει, θύμωναν κι έκοβαν την κουβέντα. Ο Μάνο με τους φίλους του είχαν τρέξει αμέσως. Το πτώμα βρισκόταν δέκα δρόμους πιο κάτω. Κόσμος πολύς μαζεμένος, ακόμα και νέοι, γιατί ήταν Κυριακή και πολλοί δε βρίσκονταν 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 24

ΝΙΚΟΣ Α. ΜΑΝΤΗΣ

στις δουλειές τους. Ο Μάνο χώθηκε ανάμεσά τους και βγήκε με ανυπομονησία μπροστά για να δει. Ήταν ένα παιδί λίγο μεγαλύτερο από κείνον, έφηβος μάλλον πια. Το πρόσωπο και το σώμα του ήταν νεανικά, στο ύψος όμως αρκετά πιο μεγαλόσωμος από τον μέσο Ταλ. Το κορμί του είχε κουλουριαστεί από την πτώση και πίσω απ’ την πλάτη του υπήρχε ένας μεγάλος λεκές από αίμα, που σιγά σιγά ξεραινόταν πάνω στο τσιμέντο. Το πλήθος των Ταλ πηγαινοερχόταν σαν αναποφάσιστο κύμα πάνω απ’ το αγόρι. Κραυγές, θρήνοι και πνιχτά ουρλιαχτά αντηχούσαν, ενώ κάποιοι προσπαθούσαν ακόμα και ν’ αγγίξουν το νεκρό· πριν προλάβουν όμως ν’ ακουμπήσουν τα δάχτυλά τους στο δέρμα του, τα τραβούσαν ακαριαία, γεμάτοι φόβο και αποστροφή. Ξαφνικά, από ψηλά, ακούστηκε ένας δυνατός βόμβος και το έδαφος σείστηκε. Καθώς η σκόνη υψωνόταν γύρω του σε στροβίλους, ο Μάνο είδε ένα υπηρεσιακό hover car να ίπταται πάνω απ’ τα κεφάλια τους και μια φωνή να διατάζει: «Πολίτες Νεάντερταλ! Απομακρυνθείτε απ’ το πτώμα! Όποιος έρθει σε σωματική επαφή με το νεκρό θα εντοπιστεί και θα τιμωρηθεί αυστηρά! Απομακρυνθείτε τώρα!» Ο κύκλος γύρω απ’ το αγόρι άνοιξε και σε λίγο είχε χαλαρώσει εντελώς, καθώς οι Ταλ τρύπωναν στις εισόδους των γύρω πολυκατοικιών, παρατηρώντας από κει την προσγείωση. Ο Μάνο είδε μέσα από ένα φεγγίτη, σ’ ένα χολ που βρομούσε βόθρο, το hover car ν’ αγγίζει το έδαφος και δυο Σαπ με στολές και κράνη να πηδούν έξω, να σηκώνουν το νεκρό και να τον κουβαλούν μέσα στο όχημα. Σε δυο λεπτά είχαν εξαφανιστεί στα ύψη του Θόλου. «Ατύχημα ή αυτοκτονία;» είχε ακούσει κάποιον ν’ αναρωτιέται πίσω του. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγε τη δεύτερη λέξη. Τα επόμενα χρόνια η λέξη ερχόταν όλο και πιο συχνά στ’ αφτιά του, καθώς οι Σαπ πέφτανε από τα ξέφωτα με αυξανόμε

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 25

ΑΓΡΙΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

νους ρυθμούς, σιωπηλοί και ήρεμοι, σε όλες τις πιθανές ταχύτητες, γδούπους και στάσεις. Κάποια στιγμή οι πάνω όροφοι των φωταγωγών σκεπάστηκαν με πυκνά δίχτυα, προς μεγάλη απογοήτευση των παππούδων Ταλ με τα κιάλια. «Πολύ σκεπτικό σε βλέπω. Δε θέλεις;» ρωτάει ο Θάμης. Τα μάτια του τρεμοπαίζουν όλο δυσπιστία και ανασφάλεια. Είναι φανερό ότι αμφιβάλλει που προχώρησε σε μια τόσο σημαντική εκμυστήρευση. «Όχι, δεν είναι αυτό. Άσε με λίγο...» «Δύσκολο, το καταλαβαίνω. Εγώ μέρες τώρα το σκέφτομαι. Αλλά δεν τολμάω...» «Πάμε». «Τι;» «Πάμε. Σήκω». Ο Θάμης δε ρωτάει τίποτα. Δε θέλει να μετριάσει τη δύναμη του κύματος που βλέπει να παρασέρνει το συνομιλητή του. Πληρώνουν τα ποτά και βγαίνουν. «Με τα πόδια. Είναι μισή ώρα δρόμος». Ξεκινούν. Το κρύο έχει σφίξει και κουμπώνονται, λουφάζουν βαθιά στα πανωφόρια τους. Περπατούν ξυστά στους τοίχους των πολυκατοικιών, από το φόβο των ιπάμενων drone παρακολούθησης αλλά κι από τον βαθύτερο, ανομολόγητο εφιάλτη των Κυνηγών. Υπάρχει κι ο κίνδυνος να διασταυρωθούν με κανένα κοπάδι μέγκα-κατσαρίδες, που σαρώνουν κατά κύματα τον πάτο της μητρόπολης, καταβροχθίζοντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Οι πατούσες του Θάμη είναι αθόρυβες, έτσι όπως θα ’ταν και τα αρχαία χρόνια, τότε που οι πρόγονοί τους κυνηγούσανε βουβάλια και μαμούθ περπατώντας στο χιόνι και στη χαμηλή χλόη, στις στέπες της παλιάς Ευρώπης. Ο Μάνο προσπαθεί να πνίξει όσο μπορεί τον ήχο απ’ τα δικά του πέλματα. 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 26

ΝΙΚΟΣ Α. ΜΑΝΤΗΣ

«Θέλω να μπεις πρώτος», ψιθυρίζει ο Θάμης κάποια στιγμή. «Όσο να ’ναι έχεις άλλον αέρα. Να μου πεις κι εμένα πώς είναι». «Θα δούμε». «Εγώ δε νομίζω να κάνω τίποτα. Θέλω απλά να δω το κορμί της. Ψηλό, λείο, άτριχο... Όπως εκείνες οι γυναίκες στην τηλεόραση. Να την κοιτάξω και να την αγγίξω ίσως. Αν μπορέσω να ξεπεράσω το φόβο μου». «Κι αυτή; Τι είναι; Πόρνη Σαπ που ξέπεσε; Δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο». «λένε ότι δεν είναι καλά. Μάλλον πρεζάκι. Είναι σε κώμα, ακίνητη, με τα μάτια ανοιχτά. Μέρες τώρα. Καμιά φορά έχει σπασμούς». «Όπιο;» «Όχι, όχι, πιο σοβαρό. Πρέπει να ’ναι αυτό το άλλο, εκείνο που το λένε τράνσο. Τους αφήνει έτσι για βδομάδες. Τους καίει λίγο λίγο τον εγκέφαλο κι αυτοί γουστάρουν». «Αν μυριστούν ότι την κρατάνε, θα τους πάρει όλους και θα τους σηκώσει. Το δαχτυλάκι της να πειράξουν, βλέπω να καίγεται όλη η συνοικία. Μαζί με τους κατοίκους της. Είσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχουν κάμερες;» «Ναι, τους ξέρω εκεί. Έχω συγγενείς που δουλεύανε μέσα. Τελοσπάντων, τους εμπιστεύομαι. Δε θέλω να πω πιο πολλά. Η κοπέλα τούς ζήτησε βοήθεια κι έπειτα έπεσε ξερή». «Κι εκείνοι τώρα την πουλάνε σε καυλωμένους Ταλ». «Τρίχες. Κανείς δεν το ’χει μάθει. Εγώ έτυχε απλά να έχω εσωτερική πληροφόρηση». «Περίεργα όλα αυτά». «Το ξέρω. Κι ακαταμάχητα όμως». Περνούν από τη λεωφόρο στα στενά. Αφήνοντας πίσω το η

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 27

ΑΓΡΙΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

μίφως του δημόσιου φωτισμού, βρίσκονται τώρα στο σκοτάδι και ξεφυσούν με ανακούφιση. Ο Μάνο μυρίζει σκουπίδια, γάτες και ποντίκια ανακατεμένα κάπου κοντά. Κάποιο μικρό ζώο ανοιγμένο, με τα σωθικά του εκτεθειμένα στον άνεμο. Γάτα που τρώει αρουραίο. Ή το αντίστροφο. Παρόλο που δεν το δείχνει, είναι αναστατωμένος. χρόνια έχει ν’ ασχοληθεί με το θέμα του σεξ, των γυναικών γενικότερα. Είναι κάτι θαμμένο μέσα του, κάτω από αλλεπάλληλα στρώματα απογοήτευσης και αποστροφής, στοιβαγμένο έτσι ώστε να μη φαίνεται· μόνο μια άκρη παραμένει ορατή, ορατή σ’ εκείνον μονάχα, ώστε αν κάποτε χρειαστεί να ανασύρει την παλιά μνήμη, να έχει από κάπου να πιαστεί. Και η άκρη αυτή έχει όνομα. Τη λένε Κάλα. Ήταν στην παιδική συμμορία, ένα με τα παιδιά που έτρεξαν τότε να δουν τον πεσμένο Σαπ. Την είχε ξεχωρίσει από νωρίς, όπως είχαν κάνει και τ’ άλλα αγόρια. Όχι κάτι υπερβολικό, απλά ένα πρόσωπο με σχετικά ίσιο μέτωπο και μύτη, ένα σώμα αδύνατο και λυγερό, λιγότερο μυώδες και τετράγωνο απ’ τον μέσο όρο. Τα μάτια της μόνο, οι κόρες της, μαύρες και μόνιμα σκιερές, πρόδιδαν τον αρχαίο φόβο που είχε κληρονομήσει απ’ τη σπασμένη αλυσίδα των προγόνων της. Μεγάλωναν μαζί, παίζοντας στους δρόμους σαν αγρίμια, μέχρι τα οχτώ, που ο νόμος επέβαλλε την είσοδο στον κόσμο της εργασίας. Μπήκαν σε ένα εργοστάσιο παπουτσιών. Δέκα χιλιάδες άτομα στο ίδιο εργοστάσιο· το τμήμα τους, αποτελούμενο αποκλειστικά από ανήλικους εργάτες, ήταν υπεύθυνο για την παραγωγή φανταχτερών αθλητικών παπουτσιών που προορίζονταν για συνομηλίκους τους Σαπ. Δούλευαν από τις οχτώ το πρωί ως τις εφτά το βράδυ, με δυο διαλείμματα μονάχα, χρησιμοποιώντας χρωματιστά, διάφανα νήματα που συνταιριάζονταν για την κατασκευή της 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 28

ΝΙΚΟΣ Α. ΜΑΝΤΗΣ

σόλας: παπούτσια με φτερά σαν του θεού Ερμή ή του Θωρ, με αιχμηρές προεξοχές, ή ολογραφικούς υποδοχείς που θα φιλοξενούσαν –σε άλλο στάδιο της παραγωγής– ακτίνες, γλώσσες φωτεινές που αναπαριστούσαν κεραυνούς και τυφώνες. Εκείνη ήταν απ’ τους καλύτερους, τα χέρια της επιδέξια, τα δάχτυλά της τρυφερά κι ευκίνητα στη ραπτομηχανή – ο Μάνο μονίμως κατσούφης και άυπνος, να τον ταλαιπωρούν οι εικόνες της νυχτερινής τηλεόρασης, οι αυταπάτες για γράμματα και αριθμούς, για γλώσσες που δεν είχαν θέση στο στόμα των Ταλ και ομιλίες που ξεπατίκωναν εμπειρίες και αναμνήσεις των πάνω ορόφων, άλλων ειδών, άλλων ανθρώπων, άλλων κόσμων. «Παπαγάλε!» του είχε πει μια μέρα σ’ ένα διάλειμμα, πειράζοντάς τον. Τρώγανε ψωμί κι ένα ροδάκινο μοιρασμένο στη μέση. «Νομίζεις πως είσαι καλύτερος;» «Μμ, ναι!» «Βλάκα!» «Δεν είμαι βλάκας!» «Είσαι. Το ξέρεις ότι μ’ αγαπάς;» «Τι;» «Μ’ αγαπάς και μάλιστα πολύ. Σ’ έχω καταλάβει». «Δε σ’ αγαπάω!» «Μ’ αγαπάς και φαίνεσαι. Κι εγώ σ’ αγαπάω». Κάπως έτσι είχαν γίνει ζευγάρι. Και γνώρισαν, δειλά μα κι αποφασιστικά, ο ένας το σώμα του άλλου. Ο Μάνο ένιωθε να ενώνεται με τον κόσμο γύρω του, να βγάζει από πάνω του, σαν άβολο και στενό ρούχο, την αίσθηση του παρείσακτου, του ενδιάμεσου, του ξένου, και να συμβιβάζεται με τη φύση του, να τη δέχεται, να ονειρεύεται τον εαυτό του σαν έναν ευτυχισμένο Ταλ, με σπίτι, δουλειά και μερικά πιτσιρίκια τριγύρω. 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 29

ΑΓΡΙΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Οι περισσότεροι συνομήλικοί τους, εκεί, γύρω στα δεκατέσσερα, είχαν αρχίσει να γεννούν τα πρώτα τους παιδιά, εκείνοι ωστόσο δεν το σκέφτονταν καν. λες και οι ρυθμοί του μεγαλώματός τους ήταν άλλοι, ή απλά δε χόρταιναν τον έρωτα, την ανόθευτη εξερεύνηση των σωμάτων τους, χωρίς ευθύνες ή άλλες σκέψεις για το αύριο. Του αρκούσε να της κάνει έρωτα, να βλέπει το πρόσωπό της την ώρα που τον καλούσε πιο βαθιά μέσα της, ή του ’λεγε «σ’ αγαπώ», για να έχει όλα όσα χρειαζόταν. Κι έπειτα να αδειάζει στη μαλακή κοιλιά της, στις χούφτες της, στο λαιμό της ή μέσα στο στόμα της. Κι η Κάλα να χαμογελάει άγρια, σα να ’ταν κάποια άλλη εκείνη την ώρα, κάνοντάς τον να νιώθει μεγάλος όπως ο κόσμος, δυνατός σαν τη βροχή, με μια εξουσία πάνω της που μόνο τα στοιχεία της φύσης θα μπορούσαν να ’χουν. Ήταν η μόνη περίοδος στη ζωή του που ένιωθε να έχει απαλλαγεί απ’ το φθόνο, το αίσθημα που είχε αποτυπωθεί σαν στάμπα πάνω του από τη γέννησή του ακόμα, μαζί με την περιφρόνηση. Η πρώτη φορά που έβλεπε τη μάνα του με επιείκεια, δίχως να της κρατάει κακία που τον είχε φέρει στον κόσμο. Κι έπειτα εκείνη εξαφανίστηκε· κι αυτό ήταν. Ο κόσμος ξαναγύρισε στη φυσική του θέση. Οι εξαφανίσεις Ταλ ήταν ανέκαθεν κανόνας στο ισόγειο. Συνέβαιναν για ψύλλου πήδημα και κανείς δεν ασχολιόταν πολύ. Οι πιο δημοφιλείς θεωρίες περιελάμβαναν ζωή στους πάνω ορόφους, μετανάστευση και λαθραία καριέρα στα πρότυπα της τηλεοπτικής ευτυχίας, ακόμα και με όρους όχι απόλυτα ευνοϊκούς, ακόμα και στη βιομηχανία του σεξ, ως ζωντανή κούκλα κάποιου Σαπ με ιδιαίτερα γούστα. Οι πριγκίπισσες στη φαντασία των κοριτσιών Ταλ δε ζούσαν σε παλάτια, αλλά σε παραμυθένια ροζ μπουρδέλα με θέα το πέλαγος, και οι λευκοί πρίγκιπες ήταν παραλήδες μεσόκοποι Σαπ με έφεση στην κτηνοβασία και στο 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 30

ΝΙΚΟΣ Α. ΜΑΝΤΗΣ

σκληρό σεξ. «Η γκόμενά σου έγινε πουτάνα· την έχουν δει», του είχε πετάξει κάποιος που η μάνα του δούλευε με άδεια στον πρώτο όροφο, ως καθαρίστρια δρόμων. Για χρόνια δεν ήξερε τι ήταν χειρότερο: η οδύνη του πιθανού θανάτου της, ή το οξύ της ντροπής για την εξίσου πιθανή εκπόρνευσή της. Το πρώτο ήταν τραγωδία, το δεύτερο προδοσία και γι’ αυτό πιο αβάσταχτο. Κι έτσι, με τούτη την καθημερινή εμμονή, τα χρόνια περνούσαν. Για κάποιον καιρό οι σκέψεις αυτές ήταν η καθημερινή εσωτερική του τηλεόραση. Ύστερα η οθόνη της σκέψης του σκοτείνιασε για τα καλά. «Εδώ είναι, φτάνουμε», λέει χαμηλόφωνα ο Θάμης. Το σπίτι είναι σκοτεινό, όπως και όλα τριγύρω. Μόνο στα πάνω παράθυρα αχνοφαίνονται φώτα. Κοντοστέκονται. «Τι λες; Να μπούμε; Μπορούμε να κάνουμε πίσω. Αύριο έχουμε δουλειά έτσι κι αλλιώς». Ο Θάμης φοβάται, είναι φανερό. Βρίσκεται στα όρια του πανικού, κρατιέται όμως. Ο Μάνο νιώθει κι αυτός ένα τρέμουλο να μεγαλώνει μέσα του. «Δε γαμιέται. Πάμε». Ανεβαίνουν την ετοιμόρροπη σκάλα. Στον αέρα η γνωστή κρεατίλα που πλανιέται πάντα στους εσωτερικούς χώρους των Ταλ. Άπλυτο δέρμα και βαρύ φαγητό. Σπρώχνουν την ενδιάμεση πόρτα και περνούν το κατώφλι. Ένα κοκκινωπό ημίφως· βαριεστημένοι άντρες βουλιαγμένοι σε βαθιές πολυθρόνες· μια ηλικιωμένη γυναίκα στο βάθος με έντονα ξανθό μαλλί καπνίζει τσιγάρο με θήκη, όπως οι βαμπ του σινεμά. Εικόνα τόσο γκροτέσκα, που ο Μάνο χαμογελά. Είναι σίγουρο ότι οι άντρες στο χολ δεν ξέρουν τίποτα για την ύπαρξη της αιχμάλωτης Σαπ. Ο Θάμης πλησιάζει τη γυναίκα και της μιλάει ψιθυριστά. Έχουν μια χαμηλόφωνη συζήτηση, απ’ την οποία δε λείπει η υπόκωφη ένταση. Μετά από περίπου 

MANTIS sel_Final_Layout 1 25/09/2013 5:48 ΜΜ Page 31

ΑΓΡΙΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

πέντε λεπτά ο Θάμης κάνει νόημα στον Μάνο· η γυναίκα τούς ανοίγει μία από τις πόρτες του χολ και οι τρεις τους βρίσκονται μπροστά σε μια καινούργια σκάλα. «Εσένα δε σε ξέρω», λέει αυστηρά η γυναίκα στον Μάνο, με τη βαριά, αντρική φωνή της. «Προσέξτε πώς θα φερθείτε, η κοπέλα είναι άρρωστη. Όχι διείσδυση, όχι ξύλο. Κατάλαβες; Τα λεφτά μπροστά». Ο Θάμης κάνει καθησυχαστικό νόημα στον Μάνο και βγάζει μια δεσμίδα φθαρμένα χαρτονομίσματα. Μοιάζουν με αρχαία γιεν, αλλά ο Μάνο δεν παίρνει και όρκο. Η γυναίκα τα μετράει, με κινήσεις που δείχνουν μεγάλη εμπειρία, και τους κάνει νόημα ν’ ανέβουν. «Πόσα ήταν;» ρωτάει ο Μάνο. Μόνο αυτό δεν τον νοιάζει τούτη την ώρα. «Ένας μισθός. Μου τα δίνεις όταν έχεις». Καθώς ανεβαίνουν, οι ανάσες τους βαραίνουν όλο και πιο πολύ. Το θαμπό φως, κάτω απ’ την κλειστή πόρτα που ολοένα πλησιάζει, κεντρίζει τη φαντασία τους και μαζί το φόβο. Μπροστά στο κατώφλι ο Θάμης σταματάει και κοιτάζει τον Μάνο. «Μπες εσύ. Εσύ πρώτα». Ο Μάνο τον πιάνει απ’ το πέτο. «Μαζί», του λέει με φωνή πιο δυνατή απ’ όσο σηκώνει η στιγμή. χουφτώνει το πόμολο, το στρίβει απαλά κι ανοίγει την πόρτα. Ένα μικρό, βρόμικο δωμάτιο. Σκοτεινό, εκτός από μια σόμπα φωτός που σιγοκαίει στη γωνία σαν φωτιά. Στο κέντρο, πάνω στο κρεβάτι, είναι το κορίτσι. Η Σαπ είναι μικρή, ίσως και κάτω από δεκαπέντε χρονών. Γυμνή, σε στάση έμβρυου, μ’ ένα κορμί παιδικό, αγορίστικο. Μελαμψή, τα μαλλιά της κομμένα σχεδόν σύριζα στο κρανίο, 