Εγώ κι εσύ

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 5

ΝΙΚΟΛΟ ΑΜΑΝΙΤΙ

ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ c

Μυθιστόρημα ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΙΤΑΛΙΚΑ

ΑΝΤΑΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 6

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: Niccolò Ammaniti, Io e te

Copyright 2010, Niccolò Ammaniti Copyright για την ελληνική γλώσσα Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Αθήνα 2010

© ©

Έτος 1ης έκδοσης: 2011 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα % 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com ISBN 978-960-03-5362-4

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 7

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Τσιβιντάλε ντελ Φριούλι 12 Ιανουαρίου 2010 [ 13 ]

Ρώμη Δέκα χρόνια πριν [ 17 ]

Τσιβιντάλε ντελ Φριούλι 12 Ιανουαρίου 2010 [ 119 ]

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 8

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 9

Αυτό είναι για τη μητέρα μου και τον πατέρα μου

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 10

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 11

Στην πραγματικά σκοτεινή νύχτα της ψυχής, είναι πάντα τρεις το πρωί. ΦΡΑΝΣΙΣ ΣΚΟΤ ΦΙΤΖΕΡΑΛΝΤ,

Η ηλικία της τζαζ

But can you save me?

Come on and save me If you could save me From the ranks of the freaks Who suspect they could never love anyone.

AIMEE MANN,

Save me

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 12

Ο Βατεσιανός μιμητισμός παρατηρείται όταν ένα ακίνδυνο είδος του ζωικού βασιλείου εκμεταλλεύεται την ομοιότητά του με κάποιο τοξικό ή δηλητηριώδες είδος που ζει στο ίδιο περιβάλλον, μιμούμενο χρώματα και συμπεριφορές. Με αυτόν τον τρόπο, στην αντίληψη του θηρευτή, το ακίνδυνο είδος συνεργάζεται με το επικίνδυνο είδος, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες επιβίωσής του.

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 13

ΤΣΙΒΙΝΤΑΛΕ ΝΤΕΛ ΦΡΙΟΥΛΙ

12 Ιανουαρίου 2010

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 14

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 15

15

«Καφέ;» Μια σερβιτόρα με παρατηρεί πάνω από το σκελετό των γυαλιών της. Στο χέρι κρατάει ένα επάργυρο θερμός. Της τείνω το φλιτζάνι. «Ευχαριστώ». Μου το γεμίζει μέχρι πάνω. «Ήρθατε για την έκθεση;» Λέω όχι κουνώντας το κεφάλι. «Ποια έκθεση;» «Την έκθεση των αλόγων». Με κοιτάζει. Περιμένει να της πω για ποιο λόγο βρίσκομαι στην Τσιβιντάλε ντελ Φριούλι. Στο τέλος βγάζει ένα μικρό σημειωματάριο. «Ο αριθμός του δωματίου σας;» Της δείχνω το κλειδί. «Εκατόν δεκαεννιά». Σημειώνει τον αριθμό. «Αν θέλετε κι άλλο καφέ, μπορείτε να πάρετε μόνος σας από τον μπουφέ». «Ευχαριστώ». «Υποχρέωσή μου». Μόλις απομακρύνεται, βγάζω από το πορτοφόλι ένα σημείωμα διπλωμένο στα τέσσερα. Το απλώνω πάνω στο τραπέζι. Το έγραψε η αδελφή μου Ολίβια πριν από δέκα χρόνια, στις είκοσι τέσσερις Φεβρουαρίου του δύο χιλιάδες. Εγώ ήμουν δεκατεσσάρων κι εκείνη είκοσι τριών.

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 16

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 17

ΡΩΜΗ

Δέκα χρόνια πριν

2 – Εγώ κι εσύ

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 18

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 19

1

ΤΙΣ ΔΕΚΑΟΧΤΩ Φεβρουαρίου του δύο χιλιάδες, είχα πέσει στο κρεβάτι νωρίς και είχα αποκοιμηθεί αμέσως, αλλά κατά τη διάρκεια της νύχτας είχα ξυπνήσει και δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ. Στις έξι και δέκα, με το πάπλωμα τραβηγμένο ως το πιγούνι, ανέπνεα με ανοιχτό το στόμα. Το σπίτι ήταν σιωπηλό. Μοναδικοί θόρυβοι η βροχή που χτυπούσε το ρολό του παραθύρου, τα βήματα της μάνας μου στον πάνω όροφο, ανάμεσα στην κρεβατοκάμαρα και το μπάνιο, και ο αέρας που ανεβοκατέβαινε στο λαιμό μου. Σε λίγο θα ερχόταν να με ξυπνήσει για να με πάει στο ραντεβού μου με τους άλλους. Άναψα τη λάμπα, σε σχήμα γρύλου, που είχα πάνω στο κομοδίνο. Το πράσινο φως έβαψε ένα τμήμα του δωματίου, εκεί όπου ήταν ακουμπισμένα το φουσκωμένο με ρούχα σακίδιο, το μπουφάν, ο σάκος με τις μπότες και τα σκι. Κάπου ανάμεσα στα δεκατρία και στα δεκατέσσερα είχα μεγαλώσει ξαφνικά, σαν να μου είχαν βάλει λίπασμα, και είχα γίνει ψηλότερος από τους συνομήλικούς μου. Η μάνα μου έλεγε ότι με είχαν βάλει στο κρεβάτι του Προκρούστη. Περνούσα ατέλειωτες ώρες μπροστά στον καθρέφτη κοιτάζοντας το λευκό μου δέρμα με τις φακίδες, τις τρίχες στα πόδια. Στο κεφάλι είχε φυτρώσει ένας καστανός

19

Σ

20

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 20

θάμνος μέσα από τον οποίο πετάγονταν δύο αυτιά. Η εφηβεία είχε επανασχεδιάσει τις γραμμές του προσώπου μου και μια επιβλητική μύτη χώριζε τα πράσινα μάτια μου. Σηκώθηκα και έχωσα το χέρι μου στην τσέπη του σακίδιου που ήταν ακουμπισμένο δίπλα στην πόρτα. «Ο σουγιάς εντάξει. Ο φακός επίσης. Τα έχω όλα», είπα χαμηλόφωνα. Τα βήματα της μάνας μου στο διάδρομο. Πρέπει να φορούσε τα μπλε παπούτσια με τα ψηλά τακούνια. Χώθηκα στο κρεβάτι, έσβησα το φως κι έκανα πως κοιμόμουν. «Λορέντσο, ξύπνα. Είναι αργά». Ανασήκωσα το κεφάλι από το μαξιλάρι και έτριψα τα μάτια. Η μάνα μου σήκωσε το ρολό. «Τι απαίσια μέρα... Ας ελπίσουμε ότι στην Κορτίνα θα είναι καλύτερα». Το θλιβερό φως της αυγής αγκάλιαζε τη λεπτή φιγούρα της. Είχε βάλει το γκρίζο ταγέρ που φορούσε σε ιδιαίτερες περιπτώσεις. Το πουλόβερ με τη στρογγυλή λαιμόκοψη. Τα μαργαριτάρια. Και τα ψηλοτάκουνα μπλε παπούτσια. «Καλημέρα», ψέλλισα, σαν να είχα ξυπνήσει μόλις τώρα. Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. «Αγάπη, κοιμήθηκες καλά;» «Ναι». «Πάω να σου ετοιμάσω το πρωινό... Εσύ στο μεταξύ πλύσου». «Ο Νιχάλ;» Μου χτένισε τα μαλλιά με τα δάχτυλα. «Τέτοια ώρα κοιμάται. Σου σιδέρωσε τα μακό;» Είπα ναι με το κεφάλι. «Εμπρός, σήκω». Θα ήθελα να το κάνω αλλά ένα βάρος μου πλάκωνε το στήθος.

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 21

Παρατηρούσα από το παράθυρο της Μπε-εμ-βε τον τοίχο του ζωολογικού κήπου που ήταν γεμάτος με βρεγμένες προεκλογικές αφίσες. Πιο ψηλά, μέσα στο κλουβί των αρπακτικών, ένας αετός καθόταν πάνω σε ένα ξερό κλαδί. Έμοιαζε με γριά, ντυμένη στα μαύρα, που κοιμόταν κάτω από τη βροχή. Η θέρμανση του αμαξιού μού έκοβε την ανάσα και τα μπισκότα είχαν σταθεί στο λαιμό μου.

21

«Τι συμβαίνει;» Της έπιασα το χέρι. «Μ’ αγαπάς;» Εκείνη χαμογέλασε. «Βεβαίως και σ’ αγαπώ». Σηκώθηκε όρθια, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, δίπλα στην πόρτα, και διόρθωσε τη φούστα της. «Εμπρός, σήκω. Ακόμα και σήμερα θέλεις παρακάλια για να σηκωθείς από το κρεβάτι;» «Ένα φιλί». Έσκυψε πάνω μου. «Κοίτα, δεν πας για στρατιώτης, για διακοπές μιας εβδομάδας πας». Την αγκάλιασα κι έχωσα τη μούρη μου μέσα στα ξανθά μαλλιά της που έπεφταν στο πρόσωπο και ακούμπησα το χέρι μου στο λαιμό της. Μύριζε ωραία. Μου θύμιζε το Μαρόκο. Κάποια στενοσόκακα γεμάτα με πάγκους που πουλούσαν χρωματιστές σκόνες. Μολονότι δεν είχα πάει ποτέ στο Μαρόκο. «Τι άρωμα είν’ αυτό;» «Το συνηθισμένο μου σαπούνι. Από σάνδαλο». «Θα μου το δανείσεις;» Ανασήκωσε το ένα της φρύδι. «Γιατί;» «Θα πλένομαι και θα σ’ έχω πάνω μου». Μου τράβηξε τις κουβέρτες. «Μπα, ώστε αρχίσαμε να πλενόμαστε; Εμπρός, άσε τις σαχλαμάρες, δεν θα έχεις το χρόνο ούτε να με σκεφτείς».

22

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 22

Η βροχή σιγά σιγά σταματούσε. Ένα ζευγάρι, εκείνος χοντρός, εκείνη αδύνατη, έκανε γυμναστική στα γεμάτα με μουσκεμένα φύλλα σκαλοπάτια του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης. Κοίταξα τη μάνα μου. «Τι συμβαίνει;» ρώτησε χωρίς να τραβήξει το βλέμμα της από το δρόμο. Φούσκωσα το στήθος μου και προσπάθησα να μιμηθώ τη βαριά φωνή του πατέρα μου: «Αριάνα, πρέπει να πλένεις αυτό το αμάξι. Μοιάζει με χοιροστάσιο σε τέσσερις τροχούς». Εκείνη δεν γέλασε. «Χαιρέτησες τον πατέρα σου;» «Ναι». «Τι σου είπε;» «Να μην κάνω μαλακίες και να προσέχω με το σκι». Έκανα μια παύση. «Και ότι δεν πρέπει να σου τηλεφωνώ κάθε πέντε λεπτά». «Έτσι είπε;» «Ναι». Άλλαξε ταχύτητα και έστριψε προς τη βία Φλαμίνια. Η πόλη άρχισε να γεμίζει αυτοκίνητα. «Να μου τηλεφωνάς όποτε θέλεις. Τα πήρες όλα τα πράγματά σου; Τη μουσική; Το κινητό;» «Ναι». Ο γκρίζος ουρανός έπεφτε βαρύς πάνω στις σκεπές και ανάμεσα στις κεραίες. «Την τσάντα με τα φάρμακα την πήρες; Έβαλες μέσα το θερμόμετρο;» «Ναι». Ένας νεαρός, πάνω σε μια μεγάλη βέσπα, γελούσε με το κινητό του περασμένο κάτω από την κάσκα του. «Χρήματα;» «Ναι».

Διασχίσαμε τη γέφυρα του Τίβερη. «Τα υπόλοιπα τα ελέγξαμε μαζί χθες βράδυ. Έχεις τα πάντα». «Ναι, έχω τα πάντα». Είχαμε σταματήσει σε ένα φανάρι. Μια γυναίκα μέσα σε ένα Τσικουετσέντο κοίταζε ίσια μπροστά της. Στο πεζοδρόμιο ένας γέρος τράβαγε δύο λαμπραντόρ. Ένας γλάρος είχε κουρνιάσει στο σκελετό ενός δένδρου πνιγμένου σε πλαστικές σακούλες. Το νερό του ποταμού είχε το χρώμα της λάσπης. Αν κατέβαινε ο Θεός και με ρωτούσε αν θα ήθελα να είμαι εκείνος ο γλάρος, θα απαντούσα ναι. Έβγαλα τη ζώνη ασφαλείας. «Άσε με εδώ». Με κοίταξε σαν να μην είχε καταλάβει. «Πώς εδώ;» «Ναι. Εδώ». Άναψε πράσινο. «Σταμάτα, σε παρακαλώ». Εκείνη όμως συνέχισε να οδηγεί. Ευτυχώς, μπροστά μας ήταν ένα σκουπιδιάρικο που πήγαινε αργά. «Μαμά! Σταμάτα». «Ξαναβάλε τη ζώνη». «Σε παρακαλώ σταμάτα». «Μα γιατί;» «Θέλω να πάω μόνος μου στο ραντεβού». «Δεν καταλαβαίνω...» Ύψωσα τη φωνή μου. «Σταμάτα, σε παρακαλώ!» Η μάνα μου παρκάρισε, έσβησε τη μηχανή και τράβηξε τα μαλλιά της προς τα πίσω με το χέρι της. «Τι συμβαίνει πάλι; Λορέντσο, σε παρακαλώ, μην αρχίζεις... Το ξέρεις ότι τόσο νωρίς δεν λειτουργώ». «Είναι που...» Έσφιξα τις γροθιές μου. «Όλοι οι άλλοι πηγαίνουν μόνοι τους. Εγώ δεν μπορώ να εμφανιστώ μαζί σου. Θα γίνω ρεζίλι».

23

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 23

24

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 24

«Για να καταλάβω...» Έτριψε τα μάτια της. «Θα πρέπει δηλαδή να σ’ αφήσω εδώ;» «Ναι». «Και να μην ευχαριστήσω ούτε τους γονείς της Αλέσια;» Ανασήκωσα τους ώμους. «Δεν είναι ανάγκη. Θα τους το πω εγώ». «Δεν υπάρχει περίπτωση». Και γύρισε το κλειδί. Ρίχτηκα πάνω της. «Όχι... Όχι... Σε παρακαλώ!» Εκείνη με έσπρωξε. «Σε παρακαλώ, τι;» «Άσε με να πάω μόνος. Δεν μπορώ να εμφανιστώ μαζί με τη μαμά μου. Θα με κοροϊδεύουν». «Μα τι ηλιθιότητα... Θέλω να μάθω αν όλα είναι εντάξει, αν χρειάζεται να κάνω κάτι. Τουλάχιστον αυτό. Δεν είμαι αγενής σαν κι εσένα». «Δεν είμαι αγενής. Είμαι σαν όλους τους άλλους». Έβγαλε φλας. «Όχι. Δεν υπάρχει περίπτωση». Δεν είχα υπολογίσει ότι η μάνα μου θα ήθελε τόσο πολύ να με συνοδεύσει. Είχα αρχίσει να θυμώνω. Και να βαράω με μπουνιές τα πόδια μου. «Μπορείς να μου πεις τι παριστάνεις;» «Τίποτα». Έσφιξα το χερούλι της πόρτας τόσο δυνατά ώστε οι κόμποι από τα δάχτυλά μου άρχισαν να ασπρίζουν. Ήμουν ικανός να αρπάξω το δεξί καθρεφτάκι και να σπάσω με αυτό το παρμπρίζ. «Γιατί πρέπει να φέρεσαι σαν παιδάκι;» «Εσύ είσαι αυτή που μου φέρεται σαν να είμαι... αρχίδι». Με κεραυνοβόλησε. «Μη λες βρομόλογα. Το ξέρεις ότι δεν το ανέχομαι. Και δεν υπάρχει λόγος να κάνεις τέτοιες σκηνές». Κοπάνησα το ταμπλό. «Μαμά, θέλω να πάω μόνος, γα-

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 25

Με το ένα χέρι περασμένο γύρω από τα σκι, κρατώντας με το άλλο το σάκο με τις μπότες, κι έχοντας στην πλάτη το σακίδιο, είδα τη μάνα μου να κάνει επιτόπου στροφή. Τη χαιρέτησα και περίμενα μέχρις ότου η Μπε-εμ-βε να εξαφανιστεί στη γέφυρα. Προχώρησα στη λεωφόρο Μαντσίνι. Άφησα πίσω μου το μέγαρο της Ραδιοτηλεόρασης. Εκατό μέτρα πριν από τη βία Κολ ντι Λάνα επιβράδυνα το βήμα μου, ενώ η καρ-

25

μώτο». Ένιωθα το θυμό να με πνίγει. «Εντάξει. Δεν πάω πουθενά. Έτσι θα μείνεις ικανοποιημένη». «Άκου, Λορέντσο, θα θυμώσω στ’ αλήθεια». Είχα ένα τελευταίο χαρτί. «Όλοι είπαν ότι θα πήγαιναν μόνοι τους στο ραντεβού. Εγώ αντίθετα είμαι αυτός που φτάνει πάντα μαζί με τη μανούλα του. Γι’ αυτό έχω και προβλήματα...» «Γούστο θα ’χει να πεις τώρα ότι σου δημιουργώ και προβλήματα!» «Ο μπαμπάς είπε πως πρέπει να είμαι ανεξάρτητος. Πως πρέπει να έχω τη δική μου ζωή. Πως πρέπει να ξεκολλήσω από πάνω σου». Η μάνα μου μισόκλεισε τα μάτια και έσφιξε τα λεπτά της χείλη λες και ήθελε να εμποδίσει τον εαυτό της να μιλήσει. Γύρισε το κεφάλι της κι άρχισε να κοιτάζει τα αυτοκίνητα που περνούσαν. «Είναι η πρώτη φορά που με προσκαλούν... Τι θα σκεφτούν για μένα;» συνέχισα εγώ. Κοίταξε ολόγυρα σαν να περίμενε πως κάποιος θα της έλεγε τι να κάνει. Της έσφιξα το χέρι. «Μαμά, μείνε ήσυχη...» Κούνησε το κεφάλι. «Όχι. Δεν θα είμαι καθόλου ήσυχη».

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 26

26

διά μου χτυπούσε όλο και πιο γρήγορα. Το στόμα μου ήταν πικρό σαν να είχα γλείψει ένα χάλκινο σύρμα. Όλα αυτά που κουβαλούσα, με ενοχλούσαν. Και μέσα από το μπουφάν έκανα σάουνα. Όταν έφτασα στη διασταύρωση, έβγαλα το κεφάλι μου στη γωνία και κοίταξα. Στο βάθος, μπροστά σε μια μοντέρνα εκκλησία, ήταν το μεγάλο Μερσεντές Σουβ. Είδα την Αλέσια Ρονκάτο, τη μάνα της, τον Σουμέριο, τον Όσκαρ Τομάζι που έβαζαν τις βαλίτσες στο πορτμπαγκάζ. Ένα Βόλβο με σκι πάνω στη σχάρα πλεύρισε τη Μερσεντές και βγήκε ο Ρικάρντο Ντόμποζ, ο οποίος έτρεξε να συναντήσει τους άλλους. Μετά από λίγο βγήκε από το αμάξι και ο πατέρας του. Τραβήχτηκα πίσω. Ακούμπησα τα σκι, άνοιξα το μπουφάν και ξανακοίταξα. Τώρα η μάνα της Αλέσια και ο πατέρας του Ντόμποζ κοίταζαν τα σκι στη σχάρα της Μερσεντές. Ο Σουμέριος χοροπηδούσε και υποκρινόταν πως έριχνε μπουνιές στον Ντόμποζ. Η Αλέσια και ο Όσκαρ Τομάζι μιλούσαν στο κινητό. Χρειάστηκαν ώρα πολλή για να ετοιμαστούν, η μάνα της Αλέσια τα είχε βάλει με την κόρη της που δεν τη βοηθούσε ενώ ο Σουμέριος έλεγχε τα σκι πάνω στη σχάρα του αυτοκινήτου. Στο τέλος έφυγαν.

Σε όλη τη διαδρομή με το τραμ ένιωθα ηλίθιος. Με τα σκι και τις μπότες, στριμωγμένος ανάμεσα σε υπαλλήλους με σακάκι και γραβάτα, μανάδες και παιδάκια που πήγαιναν στο σχολείο. Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια είχα την αίσθηση πως βρισκόμουν στο τελεφερίκ. Με την Αλέσια, τον Ό-

σκαρ Τομάζι, τον Ντόμποζ και τον Σουμέριο. Μπορούσα να μυρίσω τη μυρωδιά από το βούτυρο κακάο, από τις κρέμες μαυρίσματος. Θα κατεβαίναμε από το τελεφερίκ γελώντας και σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο, θα μιλούσαμε δυνατά, αδιαφορώντας για τον υπόλοιπο κόσμο, ακριβώς όπως κάνουν εκείνοι που οι γονείς μου ονομάζουν συνήθως αγροίκους. Θα μπορούσα να πω διάφορα καλαμπούρια για να γελάσουν ενώ θα φορούσαν τα σκι. Θα έκανα απομιμήσεις, θα έλεγα ανέκδοτα. Δεν μου πετυχαίνουν ποτέ τα ανέκδοτα μπροστά στους άλλους. Πρέπει να έχεις αυτοπεποίθηση για να κάνεις τους άλλους να γελάσουν. «Χωρίς χιούμορ η ζωή είναι θλιβερή», είπα. «Ν’ αγιάσει το στόμα σου», απάντησε μια κυρία δίπλα μου. Αυτό για το χιούμορ το είχε πει ο πατέρας μου όταν ο ξάδελφός μου ο Βιτόριο πέταξε πάνω μου μια κουράδα αγελάδας ενώ κάναμε βόλτα στην εξοχή. Από την τσαντίλα μου πήρα μια πέτρα και την έριξα πάνω σε ένα δένδρο, ενώ εκείνος ο καθυστερημένος ο ξάδελφός μου κυλιόταν στο χώμα από τα πολλά γέλια. Είχαν βάλει τα γέλια και οι δικοί μου. Φορτώθηκα τα σκι στους ώμους και κατέβηκα από το τραμ. Κοίταξα το ρολόι. Εφτά και πενήντα. Πολύ νωρίς για να επιστρέψω στο σπίτι. Θα έβρισκα τον μπαμπά να φεύγει για τη δουλειά. Κατευθύνθηκα προς τη Βίλα Μποργκέζε, σ’ ένα ξέφωτο, δίπλα στον ζωολογικό κήπο, όπου τα σκυλιά μπορούν να τρέχουν ελεύθερα. Κάθισα σε ένα παγκάκι, έβγαλα από το σάκο ένα μπουκάλι κόκα κόλα και ήπια μια γουλιά. Το κινητό άρχισε να χτυπάει στην τσέπη μου. Περίμενα ένα λεπτό πριν απαντήσω. «Μαμά...»

27

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 27

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 28

28

«Όλα εντάξει;» «Ναι». «Φύγατε;» «Ναι». «Έχει κίνηση;» Ένα Δαλματίας πετάχτηκε μπροστά μου. «Λίγη...» «Μου δίνεις τη μητέρα της Αλέσια;» Χαμήλωσα τη φωνή μου. «Δεν μπορεί. Οδηγεί». «Τότε θα της μιλήσω το βράδυ για να την ευχαριστήσω». Το Δαλματίας άρχισε να γαβγίζει στην αφεντικίνα του ζητώντας να του πετάξει ένα ξύλο. Κάλυψα το μικρόφωνο με το χέρι μου και έτρεξα προς το δρόμο. «Σύμφωνοι». «Θα τα πούμε αργότερα». «Εντάξει, μαμά, θα τα πούμε αργότερα... Μα πού είσαι; Τι κάνεις;» «Τίποτα. Είμαι στο κρεβάτι. Θα ήθελα να κοιμηθώ ακόμα λιγάκι». «Δεν θα βγεις;» «Αργότερα θα πάω στη γιαγιά». «Κι ο μπαμπάς;» «Μόλις βγήκε». «Α... κατάλαβα. Άντε γεια». «Γεια». Τέλεια.

Να τος, ο Κερκοπίθηκος σκούπιζε τα φύλλα στην αυλή. Ονόμαζα έτσι τον Φρανκίνο, τον θυρωρό της πολυκατοικίας μου. Ήταν ίδιος κι απαράλλακτος με τον πίθηκο που ζει στο Κονγκό. Το στρογγυλό του κεφάλι ήταν κα-

λυμμένο από μια σειρά ασημένιες τρίχες που του σκέπαζαν το σβέρκο, περνούσαν πάνω από τα αυτιά και κατέβαιναν κατά μήκος της κάτω γνάθου για να συναντηθούν στο πιγούνι του. Ένα ενιαίο μαύρο φρύδι διέτρεχε το μέτωπό του. Ακόμα και ο βηματισμός του ήταν ιδιαίτερος. Προχωρούσε κάπως καμπουριαστά με τα μακριά του χέρια να κρέμονται, τις παλάμες των χεριών του στραμμένες προς τα πάνω και το κεφάλι του να ταλαντεύεται. Ήταν από το Σοβεράτο, της Καλάμπρια, όπου ζούσε η οικογένειά του. Δούλευε όμως στην πολυκατοικία μας από πάντα. Μου ήταν συμπαθής. Η μάνα μου και ο πατέρας μου δεν τον ανέχονταν διότι έλεγαν πως έπαιρνε πολύ θάρρος. Το πρόβλημα τώρα ήταν να μπω στο κτήριο χωρίς να με δει. Ο Φρανκίνο ήταν πολύ αργός κι όταν άρχιζε να σκουπίζει την αυλή, δεν έλεγε να τελειώσει. Κρυμμένος πίσω από ένα καμιόνι, παρκαρισμένο στην άλλη μεριά του δρόμου, έβγαλα το κινητό και σχημάτισα τον αριθμό του σπιτιού του. Το τηλέφωνο στο ημιυπόγειο άρχισε να χτυπάει. Ο Κερκοπίθηκος χρειάστηκε ώρα για να το ακούσει. Στο τέλος παράτησε τη σκούπα και προχώρησε προς το θυρωρείο με το λικνιζόμενο βήμα του. Τον είδα να χάνεται στις σκάλες που οδηγούσαν στο διαμέρισμά του. Άρπαξα τα σκι και τις μπότες και διέσχισα το δρόμο. Ακόμα λίγο και θα κατέληγα κάτω από ένα Κα που άρχισε να βαράει το κλάξον. Πίσω του, τα άλλα αυτοκίνητα φρέναραν απότομα, βρίζοντάς με. Σφίγγοντας τα δόντια μου, με τα σκι που μου έπεφταν από τα χέρια και το σακίδιο που μου έκοβε στα δύο την πλάτη, έκλεισα το κινητό και διέσχισα την καγκελόπορτα. Πέρασα δίπλα από τη λιμνούλα με τα χρυσόψαρα και τα

29

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 29

30

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 30

μούσκλια στην επιφάνεια, και το γκαζόν με τα μαρμάρινα παγκάκια στα οποία δεν καθόταν ποτέ κανείς. Το αμάξι της μάνας μου ήταν παρκαρισμένο δίπλα στο στέγαστρο της εξώπορτας, κάτω από το φοίνικα που η ίδια είχε γιατρέψει από τις σιταρόψειρες, ένα παράσιτο του φοίνικα. Κάνοντας την προσευχή μου να μην πέσω πάνω σε κάποιον που θα έβγαινε από το κτήριο, χώθηκα στο διάδρομο, πέρασα δίπλα από την πόρτα του ανελκυστήρα και όρμησα στις σκάλες που οδηγούσαν στις αποθήκες. Όταν έφτασα, δεν είχα ανάσα. Ψαχουλεύοντας στον τοίχο, βρήκα το διακόπτη. Δύο μεγάλες λάμπες νέον άναψαν φωτίζοντας έναν στενό και χωρίς παράθυρα διάδρομο. Στη μια πλευρά ήταν οι σωλήνες του νερού, στην άλλη κλειστές πόρτες. Όταν έφτασα μπροστά στην τρίτη πόρτα, έβαλα το χέρι στην τσέπη, έβγαλα ένα μακρύ κλειδί και το γύρισα στην κλειδαριά. Η πόρτα άνοιξε σε ένα μεγάλο ορθογώνιο δωμάτιο. Ψηλά δύο σκονισμένα παραθυράκια άφηναν κάποιες ακτίνες φωτός που έπεφταν πάνω σε καλυμμένα με υφάσματα έπιπλα, πάνω σε κούτες γεμάτες με βιβλία και κατσαρολικά και ρούχα, πάνω σε σαρακοφαγωμένες κορνίζες, πάνω σε πεταμένες σανίδες και παλιές πόρτες, πάνω σε πουριασμένους νεροχύτες, πάνω σε στοίβες από ψάθινες καρέκλες. Όπου και να έπεφτε το βλέμμα μου έβλεπα στοιβαγμένα πράγματα. Ένα ντιβάνι με μπλε λουλούδια. Ένας σωρός από μάλλινα μουχλιασμένα στρώματα. Μια συλλογή από παλιά σκοροφαγωμένα περιοδικά. Παλιοί δίσκοι. Αμπαζούρ με στραβά καπέλα. Ένα κεφαλάρι κρεβατιού από δουλεμένο χυτοσίδερο. Χαλιά τυλιγμένα σε εφημερίδες. Ένα μεγάλο κεραμικό μπουλντόγκ με το ένα πόδι του σπασμένο. Ένα ολόκληρο σπίτι της δεκαετίας του ’50 στοιβαγμένο σε μια αποθήκη.

ΑΑΑΑΑΑΑ sel_Final_Layout 1 15/09/2011 1:38 ΑΑ Page 31

* Settimana bianca. Η εβδομάδα διακοπών που δίνεται στα ιταλικά σχολεία τον χειμώνα. Συνήθως οι περισσότεροι την εκμεταλλεύονται για να κάνουν σκι και άλλα χειμερινά σπορ. (Σ.τ.Μ.)

31

Σε μια πλευρά όμως υπήρχε ένα στρώμα με κουβέρτες και ένα μαξιλάρι. Σε ένα χαμηλό τραπέζι, τοποθετημένα με τάξη, δέκα κουτιά με Ζίμενταλ, είκοσι κονσέρβες τόνου, τρεις συσκευασίες με ψωμί του τοστ, έξι βαζάκια με τουρσιά, δώδεκα μπουκάλια με νερό, χυμοί και κόκα κόλα, ένα βαζάκι νουτέλα, δύο σωληνάρια μαγιονέζα, κρουασανάκια, μπισκότα, και δύο πλάκες σοκολάτας γάλακτος. Ακουμπισμένη σε ένα κασόνι μια μικρή τηλεόραση, το πλέι στέισιον, τρία μυθιστορήματα του Στίβεν Κινγκ και μερικά κόμικ Μάρβελ. Έκλεισα την πόρτα. Αυτή θα ήταν η δική μου Λευκή εβδομάδα.*