ΜΠΑΡΜΠΙΚΑΣ sel._Layout 1 19/05/2010 6:25 ΜΜ Page 15
Πρόλογος του ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΚΑΣΔΑΓΛΗ
«Ε, με το που ανεβαίνει, καρφώνει μια πρώτη, το σηκώνει και φεύγει μες στη νύχτα. Βλέπαμε το φανάρι να φέγγει στον ουρανό σαν αντιαεροπορικό, πάει, πάει, στρίβει πάντα με σούζα, μου το φέρνει πίσω, όρθιο το μηχανάκι κι ο Ντάφυ με το αριστερό πόδι να γυρνάει την μπροστινή ρόδα». Κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ να διαβάζω τους Μηχανόβιους του Κώστα Ζαχαρόπουλου και του Ηλία Μπαρμπίκα: κάρφωσα με το καλημέρα την πρώτη, το σήκωσα κι έφυγα μες στη νύχτα. Το φανάρι έφεγγε και πάλι στον ουρανό, πήγαινα, πήγαινα, έστριψα πάντα με σούζα κι έφτασα απνευστί μέχρι την τελευταία σελίδα, όπως ο Ντάφυ, με το αριστερό μου πόδι να γυρνάει την μπροστινή ρόδα. Τελειώνοντας το διάβασμα, θέλησα να καταλάβω τι κάνει αυτές τις ιστορίες ξεχωριστές, πέρα από την αυτονόητη γοητεία της μηχανής, τον άνεμο που χτυπάει το πρόσωπό σου, την εμπειρία της κίνησης σε δυο τροχούς, την ασταθή ισορροπία, το πλάγιασμα στη στροφή, την ταχύτητα, το δρόμο, τη φυγή. Όλ’ αυτά είναι δεδομένα, φυσικά, αλλά γράφοντάς τα έπεσα αμέσως στα κλισέ – είναι δύσκολο να γράψεις γι’ αυτά τα πράγματα χωρίς να πέσεις στη λακκούβα, ακριβώς όπως ο αναβάτης της μηχανής βλέπει ολόκληρο δρόμο μπροστά του, κατά βάσιν επίπεδο και ελεύθερο, αλλά πάνω στη λακκούβα, στην παγίδα της κοινοτοπίας, θα πάει