Ελένη Χέλμη-Μαρκεζίνη - Το όνειρο της Κορίνας

Page 1

ΧΕΛΜΙ sel._Layout 1 05/10/2010 12:21 ΜΜ Page 9

Αθήνα d 1995

Τ

χρώματα του σούρουπου άρχιζαν σιγά σιγά να παραχωρούν την θέση τους, έτσι καθώς στεφάνωναν τον κοντινό λόφο, στα ολόμαυρα πέπλα της νύχτας, η οποία λες και ήθελε, βιαζόταν να καλύψει όλη την πόλη. Τα πρώτα αστέρια άρχισαν δειλά να εμφανίζονται στον ουράνιο θόλο, θα έλεγε κανείς συντονισμένα με τα φώτα της πρωτεύουσας, που κι αυτά με τη σειρά τους προσπαθούσαν να δώσουν φως και ζωντάνια στη μακριά χειμωνιάτικη νύχτα που πλησίαζε. Η Κορίνα, όπως τράβηξε το πρόσωπό της, που μέχρι τότε είχε κολλημένο στο τζάμι του παραθύρου με το βλέμμα απλανές και το νου να ταξιδεύει αλλού, συνειδητοποίησε ξαφνικά πως άρχισε να κρυώνει. Ο καιρός είχε αλλάξει, έμπαινε πλέον ο Δεκέμβρης. Ίσως να ήταν και από την κούραση. Είναι αλήθεια πως πολύ είχε κουραστεί τον τελευταίο καιρό, σωματικά και ψυχικά. Ίσως να ήταν και από την ελλιπή θέρμανση του σπιτιού της. «Πρέπει αύριο να θυμηθώ να ειδοποιήσω το θυρωρό κάτι να κάνει», μουρμούρισε στον εαυτό της, καθώς τραβούσε, για να κλείσει έξω τη νύχτα, τις βαριές βελούδινες κουρτίνες του «ζεστού» κατά τα άλλα σπιτιού της. Ένα καυτό μπάνιο είναι ό,τι μού χρειάζεται, σκέφτηκε. Θα με χαλαρώσει, Α ΜΕΝΕξΕλΙΑ


ΧΕΛΜΙ sel._Layout 1 05/10/2010 12:21 ΜΜ Page 10

θα με ζεστάνει, θα με προετοιμάσει για μια ήσυχη νύχτα. Τελευταία, ήταν όλο και πιο ανήσυχη και αγχωμένη. Η ζωή της είχε αλλάξει, είχε αλλάξει ριζικά. Έπρεπε να πάρει αποφάσεις. Τι θα έκανε από ’δω κι εμπρός; Γύρισε στην πατρίδα ύστερα από απουσία τριάντα χρόνων και βάλε. Δεν ήταν πια η παιδούλα που έφυγε. Ήταν μια ώριμη γυναίκα στα πενήντα, με μια ζωή γεμάτη συγκινήσεις, γεμάτη αναμνήσεις, ταξίδια, επιτυχίες, έρωτες, αλλά και μοναξιά. Καλά λένε πως η επιτυχία συνοδεύεται από ατέλειωτες ώρες μοναξιάς. Η δουλειά της την είχε οδηγήσει στα πέρατα του κόσμου. Είχε γνωρίσει ανθρώπους σπουδαίους, πολιτισμούς διαφορετικούς, είχε δημιουργήσει, αλλά και είχε χάσει φιλίες. Είχε, είχε… Τώρα όμως έπρεπε ν’ ασχοληθεί με κάτι. Δεν μπορούσε να καθίσει. Ένιωθε ακόμα νέα, δυνατή, γεμάτη ζωή. Όχι, όχι, δε θ’ άλλαζε επάγγελμα. Απλώς θα το προσάρμοζε στην ηλικία της. Μ’ αυτές τις σκέψεις, η Κορίνα άρχισε να μαζεύει το φλιτζάνι του απογευματινού της καφέ και τα ψίχουλα από το γευστικό κέικ, που έφαγε με μεγάλη βουλιμία, και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Αφού το στοίβαξε και αυτό μαζί με τα αποφάγια του μεσημεριού, άρχισε νωχελικά ν’ ανεβαίνει τα σκαλιά που οδηγούσαν στον επάνω όροφο και στο δωμάτιό της. Άναψε το πορτατίφ του κομοδίνου κι ένα γλυκό φως απλώθηκε στο δωμάτιο. Πέταξε τα ρούχα της επάνω στην κουνιστή παλιά πολυθρόνα και, προτού κατευθυνθεί προς το μπάνιο, διάλεξε ένα αγαπημένο σιντί: τα βαλς του Σοπέν. Διαχρονικές αξίες! Η βρύση που κελάρυζε παρέα με τις νότες του πιάνου δεν την άφησαν ν’ ακούσει αμέσως το τηλέφωνο που χτυπούσε επίμονα και για αρκετή ώρα. Ποιος να είναι; σκέφτηκε. «Ποιος ν’ ανακάλυψε ότι γύρισα;» μουρμούρισε καθώς νερά και σαπουνάδες έσταζαν στο παχύ χαλί από το γυμνό της κορμί, όπως έπιανε το ακουστικό. 


ΧΕΛΜΙ sel._Layout 1 05/10/2010 12:21 ΜΜ Page 11

«Κορίνα, εσύ; Έλα, σε βρήκα, κοριτσάκι μου, επιτέλους! Διάβασα τις προάλλες σε κάποιο έντυπο πως γύρισες και κίνησα γη και ουρανό για να σε βρω. Είσαι καλά; Θέλω να σε δω. Έρχομαι». Με μια ανάσα, η φωνή από την άλλη γραμμή του καλωδίου δεν άφησε στην Κορίνα περιθώριο ούτε ν’ απαντήσει καλά καλά. «Κυρία Ανθούλα, εσείς; Ήμουν στο μπάνιο. Βγαίνω, ετοιμάζω κάτι πρόχειρο και σας περιμένω. Όχι όμως πριν από καμιά ώρα. Δώστε μου κάποιο χρόνο». «Καλά, καλά», είπε η Ανθούλα κι έκλεισε βιαστικά το τηλέφωνο. Η βραδιά χαλάρωσης και απολογισμού ήταν πλέον παρελθόν για την Κορίνα. Αφού σκουπίστηκε βιαστικά, στέγνωσε γρήγορα τα μακριά καστανά μαλλιά με τις ελαφρές γκρίζες ανταύγειες, διάλεξε μια φόρμα ζεστή και μαλακή στα χρώματα του ροζ-λιλά και, φορώντας μαλακές μπαλαρίνες στην ίδια απόχρωση, κατέβηκε πάλι στην κουζίνα. Μια μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα, ένα ωραίο γαλλικό κρασί να την συνοδεύει και μια πράσινη σαλάτα θα ήταν ό,τι έπρεπε. Άλλωστε, και οι γνώσεις της της μαγειρικής ήταν μετρημένες. Αυγά, μακαρονάδες και ίσως για κάποιον εκλεκτό καλεσμένο, λάτρη της ελληνικής κουζίνας, κανένας μουσακάς. Αυτό, τα χρόνια τα παλιά τότε στο εξωτερικό, όταν ήθελε πραγματικά κάποιον να εντυπωσιάσει με τις δήθεν γνώσεις της ή και να τον ευχαριστήσει. Αφού έβαλε το φαγητό να γίνεται, η Κορίνα έριξε λίγα κούτσουρα στο τζάκι και σε λίγο μια γλυκιά φωτιά ζέσταινε το γύρω χώρο. Σκέφτηκε πως εκεί δίπλα στο χαμηλό τραπεζάκι και χωμένες στις βαθιές μπερζέρες θα περνούσαν καλύτερα τη βραδιά τους η κυρία Ανθούλα κι εκείνη. Κυρίως όμως, ήταν σίγουρη πως παρ’ όλη την κούραση η βραδιά θα κυλούσε ευχάριστα και νοσταλγικά και για τις δυο γυναίκες. 


ΧΕΛΜΙ sel._Layout 1 05/10/2010 12:21 ΜΜ Page 12

Αθήνα d 1955

O

οι πρωινές παιχνιδιάρικες ηλιαχτίδες έμπαιναν από τις μισάνοιχτες γρίλιες στο παιδικό δωμάτιο, κάποιες σχημάτιζαν ακανόνιστα, τρελά σχέδια στον τοίχο, ενώ άλλες πάλι χρύσιζαν τα χιλιάδες μόρια της καλοκαιρινής αθηναϊκής σκόνης, που αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα. Η Κορίνα βρισκόταν ακόμα στο κρεβάτι. Είχε ξυπνήσει εδώ και πολλή ώρα, αλλά ακόμα δεν είχε εμφανιστεί η νταντά που θα σήμαινε την πρωινή έγερση. Περίμενε λοιπόν όσο γινόταν πιο ήσυχη, παρότι μέσα της αισθανόταν μεγάλη ανυπομονησία. Σήμερα θα την έπαιρνε η νονά της για μια βόλτα στα μαγαζιά. Θα της ψώνιζε τα δώρα για τα γενέθλιά της, που πλησίαζαν. Δεν καταλάβαινε ακριβώς τι σήμαιναν τα γενέθλια. Η μαμά τής είχε εξηγήσει πως από χρονιά σε χρονιά θα μεγάλωνε, πράγμα που συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους, αλλά και στα ζώα. Έτσι, φέτος θα έκλεινε τα πέντε. Θυμόταν από τα περασμένα γενέθλια πως αυτή η μέρα ήταν ειδικά αφιερωμένη σ’ εκείνη. Η γιαγιά είχε παραγγείλει μια μεγάλη τούρτα, καλυμμένη με ροζ γλάσο και στολισμένη με μικρούς ζαχαρένιους κύκνους που κολυμπούσαν σε μια λιμνούλα από καραμέλα. ΠΩΣ




ΧΕΛΜΙ sel._Layout 1 05/10/2010 12:21 ΜΜ Page 13

Στη μέση, τέσσερα ροζ αναμμένα κεράκια περίμεναν να τα σβήσει όλα μ’ ένα «φου». Βέβαια, την είχε βοηθήσει και η μαμά, όπως την είχε βοηθήσει να κρατήσει το μεγάλο ασημένιο μαχαίρι για να κόψει το πρώτο κομμάτι και να κάνει μια ευχή. Φέτος τα πράγματα θα ήταν δυσκολότερα αφού τα κεράκια θα ήταν πέντε. Και του χρόνου ακόμα χειρότερα γιατί τότε θα προετοιμαζόταν για το σχολείο! Σήμερα όμως, ήταν η μέρα της νονάς. Η πόρτα άνοιξε με φούρια και η αγαπημένη της Νίνα, η νταντά της, μπήκε βιαστική. Είχε χασομερήσει με άλλες δουλειές. Η ώρα είχε περάσει κι έπρεπε γρήγορα γρήγορα να την ετοιμάσει. Κατ’ αρχάς, η επιλογή του φορέματος. Κάθε μέρα ο ίδιος πάντα καβγάς αφού η Κορίνα είχε ενδυματολογική άποψη από τότε και δεν ησύχαζε αν δε γινόταν το δικό της. Μετά, ο καβγάς για το πρωινό κουάκερ, που οι κουταλιές κατέβαιναν με τα χίλια ζόρια, παρακάλια, απειλές ή υποσχέσεις. Στις δέκα, στην εξώπορτα στεκόταν ο οδηγός της νονάς της, ενώ εκείνη την περίμενε κάτω, μέσα στη μεγάλη κούρσα που ήταν παρκαρισμένη στο απέναντι πεζοδρόμιο. Αφού φίλησε τη μαμά και τον μπαμπά και αφού της φόρεσαν το καλοκαιρινό λευκό καπέλο για τον ήλιο, από παναμά, με το μεγάλο μπορ και το λάστιχο στο πιγούνι, χαιρέτησε μ’ ένα πλατύ, φαφούτικο χαμόγελο τον καλό κύριο και χοροπήδησε χαρούμενη προς το ασανσέρ. Δεν έπαψε να φλυαρεί όσο διήρκεσε η διαδρομή από το σπίτι στα μαγαζιά και να διηγείται στη νονά της όλα τα τελευταία συμβάντα της μικρής της ζωής! Αργά πια το μεσημέρι επέστρεψαν στο σπίτι της νονάς, όπου είχε αποβραδίς παραγγείλει το αγαπημένο της φαγητό: μακαρόνια με κιμά. Μετά το φαγητό, παρά την επίμονη άρνησή της, την έβαλε η κοπέλα του σπιτιού να ξαπλώσει. Σαν έφτασε το απόγευμα, ένιωσε φοβερά ευτυχισμένη. Με το που 


ΧΕΛΜΙ sel._Layout 1 05/10/2010 12:21 ΜΜ Page 14

σηκώθηκε από τη μεσημεριανή σιέστα, άρχισε να προβάρει με καμάρι τα καινούργια της ρούχα ώστε να την καμαρώσουν όλοι: ένα πρωινό φορεματάκι κατάλληλο για την παραλία με ρίγες γαλάζιες και λευκές και δυο ψηλές τιραντούλες να δένουν στο λαιμό, αφήνοντας την πλάτη ακάλυπτη. Ένα δεύτερο, για καλό: ροζ ταφτάς με σφηκοφωλιά, φουσκωτά κοντά μανικάκια, λευκό μικρό γιακαδάκι κι έναν τεράστιο φιόγκο να δένει πίσω, δίνοντας έτσι περισσότερο όγκο στην ήδη φαρδιά φούστα με το λευκό φουρό. Τέλος τέλος, το αγαπημένο φετίχ της Κορίνας από τα μικρά της χρόνια: ένα ζευγάρι άσπρα παπουτσάκια με λουράκι που κούμπωνε στον αστράγαλο. Προβάροντας όλα αυτά τα καινούργια ρούχα, έκανε την είσοδό της στο μεγάλο σαλόνι χορεύοντας στις μύτες των καινούργιων παπουτσιών κι εκτελώντας αυτοσχέδιες φιγούρες με χάρη πεπειραμένης χορεύτριας και όχι άτσαλου παιδιού. Η νονά τα έχασε. Έχοντας η ίδια γνώσεις χορού, ενθουσιάστηκε και την ίδια στιγμή πήρε τη μαμά της Κορίνας τηλέφωνο. «Γνώριζες, Φιόνα, πως η Κορίνα χορεύει νόστιμα; Έχει χάρη αυτό το παιδί, μην το αφήσετε». Έτσι, το ίδιο βράδυ, επαναλήφθηκε η χορευτική παράσταση της Κορίνας με την υπόσχεση από τη μαμά πως, μόλις έμπαινε το φθινόπωρο, θα την έγραφαν στην καλύτερη σχολή χορού της πόλης.




ΧΕΛΜΙ sel._Layout 1 05/10/2010 12:21 ΜΜ Page 15

Αθήνα d 1995

Λ

από την απότομη ανηφόρα και με κατακόκκινα, παρά την ηλικία της, μάγουλα, χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας η Ανθούλα. Η νύχτα είχε πέσει πια για τα καλά κι ένας δυνατός βόρειος άνεμος μαστίγωνε τα γυμνά κλαριά των γύρω δέντρων. Τίποτα όμως και κανείς δεν μπορούσε να πτοήσει την ηλικιωμένη γυναίκα και να την εμποδίσει να δει ξανά το γρηγορότερο δυνατόν τη «μικρή της Κορίνα». Για εκείνη παρέμενε το κοριτσάκι της, η αγαπημένη μαθήτρια της καλύτερής της φίλης, της κυρίας Τασσόγλου. Η τελευταία δε ζούσε πια. Είχε όμως προλάβει κι εκείνη να την χειροκροτήσει σ’ ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου. «Κυρία Ανθούλα, περάστε. Τι έκπληξη, αλήθεια, ήταν κι αυτή! Αισθανόμουν τόσο μόνη και πραγματικά μπερδεμένη. Τόσα χρόνια απουσίας! Όλα μού φαίνονται πως έχουν αλλάξει: άνθρωποι, συνήθειες, η ίδια η πόλη. Και το χειρότερο: οι περισσότεροι αγαπημένοι έχουν φύγει από τη ζωή». Η κυρία Ανθούλα ήταν από τις πρώτες θαυμάστριες του ταλέντου της Κορίνας. Είχε πιστέψει σ’ εκείνη από νωρίς, όταν, ώρες ατέλειωτες, τρεις φορές τη βδομάδα, συνόδευε τις ασκήσεις της στην «μπάρα» παίζοντας ακούραστα στο πιάνο κομμάτια του Σοπέν. ΑΧΑΝΙΑΣΜeΝΗ




ΧΕΛΜΙ sel._Layout 1 05/10/2010 12:21 ΜΜ Page 16

«Μην το λες αυτό, κοριτσάκι μου. Παράδειγμα εγώ. Ζω και θα ζω για να σε καμαρώνω». Η Ανθούλα δεν το έβαζε κάτω με τίποτα. Παρ’ όλα τα χρόνια που είχε στην πλάτη της, παρ’ όλες τις περιπέτειες υγείας, η διάθεσή της ήταν πάντα νεανική, λες και είχε γεννηθεί για να λύνει τα προβλήματα των άλλων! Αφού πήρε το ποτήρι με το ρουμπινί περιεχόμενό του, στρογγυλοκάθισε στη βαθιά πολυθρόνα κοντά στο τζάκι που πλέον είχε ανάψει για τα καλά, και παρέα με το κροτάλισμα που έκαναν τα κούτσουρα περίμενε με υπομονή την οικοδέσποινά της, που στο αναμεταξύ είχε εξαφανιστεί στην κουζίνα, για να δώσει τις τελευταίες πινελιές φροντίδας στο κατά τα άλλα λιτό δείπνο τους.




Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.