NAOUM - DD_Layout 1 21/10/2010 4:26 ΜΜ Page 11
ΚΟΚΚΙΝΟ
Θα τυλιγόμουν μ’ ένα κόκκινο ύφασμα ιριδίζον. Κι ύστερα θα καθόμουν με την ομπρέλα μου ανοιγμένη κάτω από τον ήλιο. Κείνο τον ήλιο που κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει. Να τον εμποδίζω με την κόκκινη ομπρέλα μου, μη σε κάψει. Κι έτσι ξαπλωμένος στα βράχια θα σε περιμένω με λαχτάρα. Να δεις το κόκκινο της λαγνείας μου και να μ’ επιθυμήσεις. Κι ας μη φυσά, κι ας μη δροσίζει μια στάλα. Να κρύβομαι από τις φλογισμένες ακτίνες. Να τραβώ το κόκκινο πανί ίσαμε τα χείλια, ίσαμε τα μάτια. Ν’ αποταμιεύω τον πόθο μου στην προσμονή σου. Κι αν οι γλάροι μού προφτάσουν το μαντάτο, πως τάχα δεν μπορείς, πως η νύχτα έρχεται, τότε θα γευτώ νερό της λησμοσύνης. Κι ας μη φυσά, κι ας μη δροσίζει μια στάλα. Κι αν έρθεις, θα κοιτάξω αλλού. Κρυμμένος στο κόκκινο της οργής θα σβήνω την μορφή σου. Σε κάθε χτύπημα ένα θρύμμα, μια μνήμη, ένα σύντριμμα. Κι αν πλησιάσεις πιο πολύ, θα στρέψω το σφυρί πάνω σου. Στο ίδιο κόκκινο να σε βάψω. Κι ας μη φυσά κι ας μη δροσίζει, καρδιά μου. ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΑΟΥΜ,
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή Ύφαλα Νερά