Βασίλης Παπαθεοδώρου - Η λευκή απεργία των ροζ φλαμίνγκο

PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 5

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩρΟυ

Η ΛΕυΚΗ ΑΠΕργΙΑ ΤΩΝ ρΟΖ φΛΑμΙΝγΚΟ ΕΙΚΟΝΟγρΑφΗΣΗ

ΠΕΤρΟΣ μΠΟυΛΟυμΠΑΣΗΣ ΒρΑΒΕΙΟ ΚυΠρΙΑΚΟυ ΣυΝΔΕΣμΟυ ΠΑΙΔΙΚΟυ ΚΑΙ ΝΕΑΝΙΚΟυ ΒΙΒΛΙΟυ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 6

©

Copyright Βασίλης Παπαθεοδώρου – Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Αθήνα 2014

Έτος 1ης έκδοσης: 2014 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης ΒέρνηςΠαρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα % 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com ISBN 978-960-03-5110-1

PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 7



Π

1

ΟυΤ... ΠΟυΤ! ΠΟυΤ...!»

« Άρχισε να φωνάζει με το που άνοιξε τα παντζούρια. Ήξερε πως ο Πουτ δεν μπορούσε να ανέβει την πλαγιά που χώριζε τους ορυζώνες από τις παλιές αλυκές (οι οποίες είχαν αρχίσει πλέον να μετατρέπονται κι αυτές σε βαλτώδεις εκτάσεις ρυζιού), γι’ αυτό κατευθύνθηκε προς την ακτή ελπίζοντας ότι το πουλί θα την άκουγε και θα έσπευδε κοντά της να φάει από τα χέρια της. Βγήκε από το μικρό αγροτόσπιτο κρατώντας μια λεκανίτσα που περιείχε χώμα, θαλασσινό νερό και λίγες, ελάχιστες, γαρίδες, όσες μπόρεσε να μαζέψει τις τελευταίες μέρες και κατάφερε να τις κρατήσει ζωντανές. «Πουτ!» φώναζε κατηφορίζοντας την πλαγιά, 

PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 8

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩρΟυ

αυτά τα λίγα μέτρα που τη χώριζαν από το επίπεδο της θάλασσας και από τις αλυκές. Κάποια φλαμίνγκο τρόμαξαν με τη φωνή της, άπλωσαν τα φτερά τους και πέταξαν μακριά, παρασύροντας και άλλα μαζί τους. «Όχι, όχι, μη φεύγετε... μη...» έκανε με απόγνωση η γυναίκα, που τις τελευταίες εβδομάδες έβλεπε τα πανέμορφα πουλιά να αναχωρούν κατά δεκάδες για ένα ταξίδι που ίσως να μην είχε γυρισμό. «μη...» Στην πραγματικότητα, μόνο για τον Πουτ ανησυχούσε, αυτόν έψαχνε, το «δικό» της φλαμίνγκο, που την είχε μάθει, χρόνια τώρα, και δε φοβόταν να φάει γαρίδες από τις χούφτες της, δεν τρόμαζε στο χάιδεμά της. Άφησε τη λεκάνη κάτω και έβαλε το χέρι της αντήλιο στο μέτωπό της για να ατενίσει καλύτερα. Πώς θα μπορούσε να ξεχωρίσει το φτερωτό της φίλο ανάμεσα σε τόσα πουλιά ούτε η ίδια το ήξερε, πίστευε πάντως ότι θα τον καταλάβαινε. μέρες τώρα έκανε το ίδιο πράγμα συνέχεια: έβγαινε με τη λεκανίτσα φωνάζοντας το όνομά του, έβλεπε τα πουλιά να λιγοστεύουν, να αραιώνουν, παρακολουθούσε τους ορυζώνες να εξαπλώνονται 

PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 9

Η ΛΕυΚΗ ΑΠΕργΙΑ ΤΩΝ ρΟΖ φΛΑμΙΝγΚΟ

ραγδαία εκεί όπου άλλοτε υπήρχαν μόνο αλυκές, κοιτούσε με θλίψη τους αλατόλοφους που έστεκαν εγκαταλειμμένοι και απεριποίητοι, αφού κανείς πλέον δε φρόντιζε να ανανεώνει το θαλασσινό νερό τους. γιατί κανείς δε νοιαζόταν πια για το αλάτι, κανέναν δεν ενδιέφεραν οι αλυκές, κανείς δε συμπονούσε τα φλαμίνγκο, που δεν είχαν πού να γεννήσουν τα αυγά τους. Η γυναίκα άρχισε ν’ ανηφορίζει και πάλι την πλαγιά. Και τότε, μετά από πέντ’ έξι βήματα, τον ένιωσε. Ο Πουτ ήταν εκεί, πίσω της, λίγα μέτρα μακρύτερα, και την κοίταζε γέρνοντας δεξιά κι αριστερά το κεφάλι του. «Πουτ!» έκανε η γυναίκα με ανακούφιση και έτρεξε προς το μέρος του. Άρχισε να τον χαϊδεύει παρατηρώντας πόσο είχε ξεθωριάσει το υπέροχο ροζ χρώμα του φτερώματός του. Τα πούπουλά του μαδούσαν και της έμεναν στο χέρι, είχε καταντήσει ένα άρρωστο πτηνό που δεχόταν με καρτερικότητα τα χάδια της. Έβγαλε από τη λεκάνη την πρώτη γαρίδα και την έβαλε μπροστά στο ράμφος του. Ο Πουτ την τσίμπησε δειλά δειλά και, σηκώνοντας το λαιμό του, την κατάπιε με κάποια δυσκολία. Έκανε να 

PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 10

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩρΟυ

του δώσει και δεύτερη, αλλά το φλαμίνγκο έστρεψε το κεφάλι του προς τη μεριά των συντρόφων του που έφευγαν· πέρυσι ήταν δεκάδες χιλιάδες στις αλυκές της Καμάργκ, τώρα είχαν μείνει μόνο κάποιες εκατοντάδες. Έριξε μια τελευταία ματιά στη γυναίκα και κατόπιν άνοιξε τα μεγάλα φτερά του και πέταξε ψηλά στον ουρανό. Η γυναίκα είδε τα υπόλοιπα φλαμίνγκο να χαμηλώνουν τα ράμφη τους στο έδαφος και μετά να τα σηκώνουν κρώζοντας. Κοιτούσαν ανήσυχα αριστερά και δεξιά, υπήρχε μια νευρικότητα στην ατμόσφαιρα. Έσκυψε και σήκωσε από το χώμα άλλη μια ψόφια γαρίδα, χάιδεψε τη λάσπη παρακεί και, χώνοντας μέσα το χέρι της, ξερίζωσε κάτι μικροσκοπικά φυτά. Τα περιεργάστηκε. Ήταν αρρωστιάρικα. Σήκωσε το βλέμμα και ατένισε όλη την έκταση των αλυκών διακρίνοντας τα ξεραμένα σημεία: ήταν τα περισσότερα. «μας περιμένει συμφορά, μεγάλη συμφορά...» μονολόγησε και έσπευσε να απομακρυνθεί.



PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 11



Ο

2

ΠΙΕρ ΗΤΑΝ ΚΑΤΕΝΘΟυΣΙΑΣμΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΕυΤυ-

χής και το έδειχνε. Δεν ήταν λίγο στα δεκαοχτώ του να είναι υπάλληλος στο δημαρχείο της πόλης του, να έχει βγάλει πρόσφατα δίπλωμα αυτοκινήτου και να τον στέλνουν ως οδηγό να συνοδεύσει «δύο πολύ σημαντικά πρόσωπα», όπως του είχαν πει. Και όχι μόνο ως οδηγό, αλλά και ως βοηθό και ως ξεναγό τους. Και όλα αυτά λίγο καιρό αφότου είχε τελειώσει το σχολείο! μάλιστα, τα δύο πολύ σημαντικά πρόσωπα δεν ήταν όποια κι όποια, ήταν ξένοι, συνεπώς ο Πιερ θα μιλούσε καθημερινά μαζί τους στα αγγλικά και έτσι θα έκανε κι εξάσκηση στην ξένη γλώσσα. Ναι, σίγουρα θα τον πλησίαζαν όλοι μετά και θα τον ρωτούσαν για τους ξένους κι αυτός θα έλεγε ό,τι ήθελε και σε ό

PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 12

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩρΟυ

ποιον ήθελε, θα έδινε όποια πληροφορία νόμιζε αυτός πως έπρεπε να δώσει. «Δεν είμαστε σημαντικά πρόσωπα», τόνισε τις λέξεις η Λίντσεϋ, κρατώντας τη λαβή της πόρτας στο πίσω κάθισμα του τζιπ όπου καθόταν και προσπαθώντας να μη χάσει την ισορροπία της, αφού ο Πιερ έπεφτε σε όποια λακκούβα έβρισκε στο δρόμο του. «Είμαστε απλώς δυο επιστήμονες», του είπε ξερά για πολλοστή φορά, αναγκάζοντας το συνάδελφό της τον Πωλ, που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα και πηγαινοερχόταν πέρα δώθε από τα ταρακουνήματα, να γυρίσει και να την κοιτάξει με νόημα για να σωπάσει. Ναι, ήταν απλώς δυο επιστήμονες που η τύχη τούς είχε κάνει να ακολουθούν, χρόνια τώρα, τα ίχνη από τα πλαστικά κίτρινα παπάκια που είχαν σκορπίσει το 1992 από ένα εμπορικό πλοίο στα ανοιχτά της Κίνας και είχαν ξεχυθεί στις ανοιχτές θάλασσες ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο. Και αυτή η ίδια τύχη τούς άνοιξε τις πόρτες και τους οδήγησε να ασχοληθούν και με άλλα πράγματα, να ταξιδέψουν, να κάνουν αναφορές και για άλλα περιβαλλοντικά προβλήματα που συναντούσαν και χρειάζονταν διερεύνηση. 

PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 13

Η ΛΕυΚΗ ΑΠΕργΙΑ ΤΩΝ ρΟΖ φΛΑμΙΝγΚΟ

Η Λίντσεϋ κι ο Πωλ δεν είπαν πολλά σ’ αυτή τη διαδρομή προς τη μικρή πόλη της Καμάργκ. Και να ήθελαν δηλαδή να μιλήσουν, δεν μπορούσαν και δεν πρόφταιναν να αρθρώσουν λέξη, καθώς ο Πιερ μιλούσε ασταμάτητα για όλους και για όλα. Σαν να είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό του να τους εξηγήσει τα πάντα και να τους κατατοπίσει για οτιδήποτε σχετικό με την περιοχή όπου βρισκόταν η πόλη του, προτού καλά καλά πατήσουν το πόδι τους σ’ αυτήν. μια περιοχή γεμάτη λιμνοθάλασσες, ανάμεσα στα παράλια της μεσογείου και στο Δέλτα του ροδανού ποταμού. «Α, θα χαρείτε πολύ», έλεγε και ξανάλεγε με τα σπαστά αγγλικά του. Ο Πωλ και η Λίντσεϋ ήξεραν να συνεννοούνται στα γαλλικά, απλώς εκείνη την ώρα ήταν τόσο κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι από το ταξίδι, που σίγουρα θα έπρεπε να προσπαθήσουν πάρα πολύ για να βρουν τις κατάλληλες λέξεις. χώρια που δε θα τους άφηνε κι ο οδηγός τους να του μιλήσουν στη γλώσσα του, καθώς θεωρούσε υποχρέωσή του να τους μιλά στα αγγλικά, αφού ήταν «δύο πολύ σημαντικά πρόσωπα». «Οι Σαλτ και οι ρισέ... καταλαβαίνετε, έτσι; 

PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 14

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩρΟυ

“Σαλτ” από το αλάτι, έτσι; Και “ρισέ” από το ρύζι», συνέχισε να μονολογεί ο Πιερ. «Αυτές ήταν και είναι οι δυο μεγάλες οικογένειες της Καμάργκ. Οι Σαλτ είχαν τις αλυκές και οι ρισέ τα κτήματα όπου βγαίνει το ρύζι...» «Ορυζώνες...» θέλησε να συμμετάσχει στην κουβέντα ο Πωλ, για να φανεί ευγενικός με τον ξεναγό τους και να δείξει ενδιαφέρον. «Ορυ... ναι, χα-χα, ναι, αυτό είναι, πώς το λέτε;» συνέχισε το μελαχρινό αγόρι την αφήγησή του, με περισσότερο κέφι τώρα, αφού έβλεπε πως ο συνοδηγός του τον καταδεχόταν και του μιλούσε. «Λοιπόν, αυτές οι οικογένειες είχαν μεγάλη έχθρα μεταξύ τους, για πάρα πολλά χρόνια, ήταν και πλούσιες και ήθελαν όλη την περιοχή δική τους. Αλλά από το χειμώνα συμφώνησαν να κάνουν πράγματα μαζί, δηλαδή οι Σαλτ να δώσουν τα κτήματα με το αλάτι στους ρισέ και οι ρισέ να βοηθήσουν τον Σαλτ να γίνει δήμαρχος. Και έτσι όλοι θα είναι ευτυχισμένοι. Δηλαδή θα είμαστε ευτυχισμένοι... Να, ήδη άρχισαν να έρχονται τουρίστες και πολύ σημαντικά πρόσωπα, όπως εσείς, και εγώ δουλεύω στο δημαρχείο. Ενώ αν υπήρχαν ακόμα τα κτήματα που βγάζουν αλάτι...» 

PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 15

Η ΛΕυΚΗ ΑΠΕργΙΑ ΤΩΝ ρΟΖ φΛΑμΙΝγΚΟ

«Οι αλυκές...» είπε με φανερή την κούραση στη φωνή της η Λίντσεϋ. «Ναι, αυτές... τότε θα δούλευα, όπως και ο πατέρας μου, εκεί· ενώ τώρα, επειδή δε δουλεύει ο πατέρας μου, ο ρισέ με έβαλε στο δημαρχείο... ή ο Σαλτ, δεν ξέρω, χα-χα, εγώ πάντως θα ψηφίσω τον Σαλτ για δήμαρχο και θα γίνει καλύτερη η πόλη μας, και...» «Και όλοι αυτοί οι εργάτες από τις αλυκές τι απέγιναν; Δουλεύουν στο ρύζι τώρα;» ρώτησε με ενδιαφέρον ο Πωλ. «Εεε...» κόμπιασε ο Πιερ. «Εεε... δυστυχώς οι πιο πολλοί απολύθηκαν εδώ και λίγους μήνες. Λίγοι μόνο δουλεύουν για τον κύριο ρισέ». Ο Πωλ τον κοίταξε παραξενεμένος και ο ξεναγός το κατάλαβε αυτό. «Εεε... να, σε κάποιους που απολύθηκαν και δε δουλεύουν βρήκαν δουλειά στα παιδιά τους, όπως σ’ εμένα για παράδειγμα». Και ο Πιερ άρχισε να αναφέρει ονόματα και παραδείγματα εργατών που απολύθηκαν, άλλων που βρήκαν δουλειά στους ορυζώνες και μερικών που έφυγαν. Η Λίντσεϋ τα άκουγε όλα αυτά βαριεστημένη. Είχε ένα φοβερό πονοκέφαλο και δεν είχε καμία 

PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 16

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩρΟυ

όρεξη για πολυλογία, όμως ήταν ευκαιρία να μάθει τα πάντα χωρίς να κάνει πολλές ερωτήσεις. Αυτός ήταν άλλωστε και ο σκοπός του ταξιδιού τους σ’ εκείνα τα μέρη. «Κάτι συμβαίνει στην Καμάργκ, πρέπει να πάτε, να ερευνήσετε και να γράψετε αναφορά. μετά θα τη δημοσιεύσουμε ως άρθρο», τους είχε πει ο διευθυντής του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου όπου δούλευαν, και οι δυο συνεργάτες είχαν τρελαθεί από τη χαρά τους. «Διακοπές, θα κάνουμε διακοπές!» ψιθύρισε ο Πωλ στη Λίντσεϋ μόλις άρχισε να απομακρύνεται ο διευθυντής. «Και όχι πια άλλα παπάκια...» του είχε πει εκείνη μάλλον ανακουφισμένη. «Α, και μη νομίζετε ότι θα κάνετε διακοπές», συμπλήρωσε φωναχτά κάποια μέτρα πιο κει ο προϊστάμενός τους, σαν να τους είχε ακούσει. «για δουλειά πάτε!» Τα σκεφτόταν τώρα όλα αυτά η Λίντσεϋ, καταταλαιπωρημένη στο πίσω κάθισμα του τζιπ, και καταλάβαινε ότι τελικά δε θα ήταν τόσο ανέμελη και ξέγνοιαστη η διαμονή τους στη μικρή πόλη της Καμάργκ, όσο παραδεισένιο και να φαινόταν το μέρος. 

PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 17

Η ΛΕυΚΗ ΑΠΕργΙΑ ΤΩΝ ρΟΖ φΛΑμΙΝγΚΟ

Περνούσαν από αγρούς, λιμνοθάλασσες και ελώδεις εκτάσεις, έβλεπαν το τοπίο να εναλλάσσεται, πρόβατα που έβοσκαν –«τα ξακουστά πρόβατα της Καμάργκ», όπως τους είχε προλάβει ο Πιερ– άλογα να τρέχουν –«τα ξακουστά άλογα της Καμάργκ», όπως τους είχε ξαναπρολάβει ο Πιερ– πάπιες να κολυμπάνε σε μικρές, φυσικές λίμνες – «οι ξακουστές πάπιες της Καμάργκ», όπως τους είχε προλάβει για τρίτη φορά ο Πιερ. Ήταν πράγματι ένας παράδεισος εκείνη η περιοχή. «Και πού είναι τα ξακουστά φλαμίνγκο της Καμάργκ;» ρώτησε η Λίντσεϋ με μια ελαφριά ειρωνεία στη φωνή της. Το χαμόγελο του Πιερ χάθηκε ξαφνικά. Ο Πωλ το παρατήρησε και έριξε άλλη μια αυστηρή ματιά στη συνάδελφό του. «Ααα... τα φλαμίνγκο, τα φλαμίνγκο...» Ο ξεναγός σταμάτησε για λίγο να μιλά, σαν να έψαχνε να βρει τις κατάλληλες λέξεις. Ή σαν να ήθελε να σκεφτεί τι θα έλεγε. «... Τα φλαμίνγκο μάς εγκαταλείπουν σιγά σιγά, μεταναστεύουν σε άλλα μέρη. υπάρχουν όμως ακόμα μερικά αν θέλετε να τα θαυμάσετε, ορισμένα βρίσκονται εδώ κοντά στην πόλη μας και κάποια θα τα δείτε λίγο πιο έξω, σ’  o

PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 18

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩρΟυ

ένα μέρος ανάμεσα σε δυο λόφους... πώς το λέτε εσείς;...» «Κοιλάδα...» έκανε ανυπόμονα ο Πωλ. «Ναι, πήγαν στην κοιλάδα. υπάρχει και μια λίμνη εκεί, δίπλα στην οποία χτίστηκε πρόσφατα ένα φανταστικό ξενοδοχείο, μ’ ένα φοβερό εστιατόριο και με υπέροχη θέα· οι τουρίστες μπορούν να κάτσουν σε μια καταπληκτική καφετέρια...» συνέχισε απτόητος ο Πιερ, αναφέροντας όσα συνώνυμα επίθετα ήξερε για να δείξει πόσο καλός είναι στα αγγλικά. «Σε ποιον ανήκει το ξενοδοχείο;» ρώτησε απότομα η Λίντσεϋ. «Εεε... στον κύριο Σαλτ. Δηλαδή ο κύριος Σαλτ έχει...» «Και γιατί τα φλαμίνγκο αποφάσισαν να μεταναστεύσουν; Τα πείραξε η υγρασία;» συνέχισε η Λίντσεϋ το ίδιο απότομα, διακόπτοντας τη φλυαρία του νεαρού οδηγού. «Η φίλη μου εννοεί πώς έγινε και όλα αυτά τα πουλιά, που είναι χιλιάδες, φαντάζομαι, άρχισαν να εγκαταλείπουν μαζικά την περιοχή έτσι στα ξαφνικά», συνέχισε ο Πωλ πιο διπλωματικά και πιο φιλικά. 

PAPATEODOROU_FLAMINGO_Final_Layout 1 10/6/14 11:57 π.μ. Page 19

Η ΛΕυΚΗ ΑΠΕργΙΑ ΤΩΝ ρΟΖ φΛΑμΙΝγΚΟ

Ο Πιερ σταμάτησε το τζιπ ακριβώς την ώρα που περνούσαν από τον επαρχιακό δρόμο που χώριζε κάποτε τους ορυζώνες από τις αλυκές. Οι συνεπιβάτες του κατέβηκαν από το όχημα και ατένισαν την περιοχή. Παντού βάλτοι με ρύζι. Και στο βάθος, μακριά, μια μικρή έκταση όπου είχαν ξεμείνει κάποια αλατωρυχεία. Εκείνη τη στιγμή ένα σμήνος από φλαμίνγκο πέρασε από πάνω τους. «Εεε, μάλλον αναγκάστηκαν να φύγουν μετά το κλείσιμο των αλατορυχείων», συνέχισε διστακτικά ο Πιερ. «Αν κι εκείνη η οικολογική οργάνωση που ήρθε στην πόλη μας και υποστήριξε τη δημιουργία των νέων ορυζώνων μάς είχε διαβεβαιώσει πως τα φλαμίνγκο θα έβρισκαν καταφύγιο στην κοιλάδα με τη λίμνη». Οι δύο συνεργάτες κοιτάχτηκαν γεμάτοι απορία. «Σίγουρα δε θα κάνουμε ξέγνοιαστες διακοπές εδώ», είπε χαμηλόφωνα ο Πωλ και η Λίντσεϋ συμφώνησε.

