STAMATIS sel_Final_Layout 1 23/10/2012 7:45 ΜΜ Page 17
[ 1 ]
Κάπου πολύ παλαιότερα από τώρα
του κλειστά, η όψη του μισοκοιμισμένου. Οι κόρες Τ όπως το κεφάλι μιας καρφίτσας. Ένα απότομο τίναγμα, σημάδια εμετού. Τα χείλη του σκασμένα, η πληγή από τη σφαίΑ ΜΑΤΙΑ
ρα χάσκει στο στήθος. Σκύβει, πλησιάζει το πρόσωπο, πιάνει το σφυγμό του. Καταλαβαίνει πως η ζωή έχει πετάξει. Ο Λούκιος. Μια ηλιαχτίδα περνάει μέσα από μια χαραμάδα του παραθύρου και φωτίζει το πόδι. Το πόδι είναι μελανιασμένο. Το φως, ελαστικό, ταξιδεύει πάνω του. Αέρας, ένα ρεύμα με ελαφριά μυρωδιά αμμωνίας. Μόλις είχαν προλάβει να καταφύγουν εκεί. Η Μόνικα, το τέταρτο μέλος, είχε μείνει πίσω. Πρόλαβε να δει να την πιάνουν. Δεν το χωρούσε το μυαλό του ακόμα. Πού πήγε η κάλυψη, πού πήγε το σχέδιο; Πώς πήγανε όλα τόσο σκατά; Τον Λούκιο τον κουβαλούσε στην πλάτη. Εκεί θα ’φυγε, στο διάδρομο. Η Πολυξένη ήταν μισοζαλισμένη· με το που μπήκαν, έπεσε αναίσθητη σαν δέντρο. Τα ρούχα της μυρίζουν. Έχει όμως μια έκφραση σχεδόν γαλήνια, μια βρόμικη Παναγία. Η μακριά κοτσίδα της σχεδιάζει μια καμπύλη στο λιγδιασμένο πάτωμα. Το ανοιχτό στόμα της, το σκονισμένο πρόσωπό της. Την σηκώνει, την ξαπλώνει στον καναπέ, την σκεπάζει με μια κουβέρτα. Μαζεύει κάποια αντικείμενα και τα πετάει σε έναν τενεκέ. Ξαφνικά αναρωτιέται γιατί κάνει αυτό που κάνει. Μια μύγα