DIVANI sel_D_Layout 1 01/04/2010 11:09 π.μ. Page 15
Ποτέ μην παίζεις αν δεν είσαι σίγουρος πως θα κερδίσεις
Η ΣΤΙΓΜΗ που τον είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου δε
Ττις θαέντεκα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν Τρίτη 12 του Γενάρη, κατά το βράδυ. Έκανα τη βραδινή μου βόλτα με τον
Μπηστ στον Λυκαβηττό, όταν σε μια στροφή του δρόμου που κάνει πλάτωμα διέκρινα χαμηλά έναν σκούρο όγκο που αγκομαχούσε ανάμεσα σε γαβγίσματα. Ένα αλλόκοτο σύμπλεγμα ανθρώπου και ζώου. Ο Μπηστ, το αγόρι μου, μπήκε αυτόματα σε θέση ετοιμότητας. Του έγνεψα να κάτσει στ’ αβγά του μέχρι να διαπιστώσω ποια ήταν ακριβώς η κατάσταση. Πλησίασα μ’ ένα πλάγιο βήμα για να διακρίνω καλύτερα χωρίς να γίνω αντιληπτός. Ένας άντρας ήταν άβολα μισοκαθισμένος –προσπαθούσε να μη λερωθεί απ’ το χώμα;– και τραβολογούσε στο μισοσκόταδο το σκοινί που κρατούσε στα δόντια του ένας σκύλος. Αξιολύπητος. Έμοιαζε με γερασμένο παιδί έτσι που έπιανε το σκοινί χρησιμοποιώντας και τα δυο του χέρια άτσαλα, εκπνέοντας νευρικά. Κίνησε το ενδιαφέρον μου, θυμάμαι, αυτόματα, χωρίς να καλοξέρω γιατί. Σχεδόν μύρισα το φόβο του, να γιατί. Μα τι διάολο έκανε; Έπαιζε διελκυστίνδα αλλά δε διασκέδαζε. Απίστευτο! Ο ηλίθιος φοβόταν το σκύλο του!