VIVEK sel_D_Layout 1 13/05/2010 2:29 μ.μ. Page 7
TΟΜ
7
Ό
ΤΑΝ Ο άΝθρωΠΟΣ είναι είκοσι χρόνων, μπορεί να συγκατοικήσει άνετα με δύο συνομηλίκους του· στα σαράντα ένα του όμως αυτό πια παύει να είναι αστείο. Καμιά φορά, μες στ’ άγρια μεσάνυχτα, μετά το μεθύσι, σας ξυπνάει ένας πονοκέφαλος με μια φοβερή δίψα, οπότε σηκώνεστε και πάτε κατευθείαν να πιείτε νερό από τη βρύση, διότι είναι τζάμπα κόπος να προσπαθήσετε να βρείτε στο ψυγείο τη δική σας μπίρα ή το δικό σας αναψυκτικό. Βαριέστε να ψάξετε τις παντόφλες σας στο σκοτάδι, με αποτέλεσμα να νιώθετε στα γυμνά σας πέλματα (ακριβώς μια τέτοια σκοτεινή ιδέα είχε περάσει απ’ το μυαλό σας) ξερά ψίχουλα ψωμιού, λειωμένες ελιές με σάλτσα σκόρδου, κομμένα νύχια του Σκίπι κι ένας Θεός ξέρει τι άλλο. Στο επόμενο δευτερόλεπτο θα γλιστρήσετε στα πεταμένα φυλλάδια της κινητής τηλεφωνίας Eurotel. Ο Σκίπι αγοράζει μέχρι και τρεις φορές το χρόνο καινούργιο κινητό, κάθε μήνα αλλάζει εταιρεία και συνεχώς μετράει τα δωρεάν λεπτά, διότι στην ουσία δεν έχει σε ποιον να τηλεφωνήσει. Όπως κι εγώ άλλωστε – έχουμε τόσα λεπτά δωρεάν που μπορούμε να τα χαρίζουμε. Από τα δωμάτια Ένα και Τρία ακούγεται το ροχαλητό των δυο συγκατοίκων μου και στον πίνακα από φελλό διακρίνεται μια λευκή κόλλα χαρτιού όπου καταγράφεται η ύστατη μάταιη προσπάθεια να καθοριστεί με σειρά ο μηνιαίος καθαρισμός του δωματίου. Aν ανοίξετε αθόρυβα την πόρτα του μπάνιου, ψαχουλεύοντας στα τυφλά, θ’ αγγίξετε το πλαστικό αιδοίο που ένα βροχερό Σαββατοκύριακο ο Σκίπι είχε τοποθετήσει στον τοίχο στη θέση του διακόπτη,