[un]known destinations chapter III: reconnection a second chance
curator + concept design: Dr Kostas Prapoglou 19.09 - 10.10.2019
PARTICIPATING ARTISTS
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ
__ZARIFI RESIDENCE | EPTANISOU 9
__ΟΙΚΙΑ ΖΑΡΙΦΗ | ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ 9
IANTHI AGGELIOGLOU EOZEN AGOPIAN ARTEMIS ALCALAY LYDIA ANDRIOTI PANAGIOTA APOSTOLOPOULOU EVANGELOS CHATZIS THALIA CHIOTI PENNY GKEKA IRINI GONOU STAVROULA KAZIALE RENEE MAGNANTI DESPINA MEIMAROGLOU NOEMI NIEDERHAUSER VANA NTATSOULI KRITON PAPADOPOULOS VIVI PERYSINAKI RANIA SCHORETSANITI YANNIS THEODOROPOULOS MARIOS VOUTSINAS BETTY ZERVA
ΙΑΝΘΗ ΑΓΓΕΛΙΟΓΛΟΥ ΕΟΖΕΝ ΑΓΚΟΠΙΑΝ ΑΡΤΕΜΙΣ ΑΛΚΑΛΑΗ ΛΥΔΙΑ ΑΝΔΡΙΩΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΟΣ ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΠΕΝΝΥ ΓΚΕΚΑ ΕΙΡΗΝΗ ΓΚΟΝΟΥ ΜΠΕΤΤΥ ΖΕΡΒΑ ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΚΑΖΙΑΛΕ RENEE MAGNANTI ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΕΪΜΑΡΟΓΛΟΥ NAOMI NIEDERHAUSER ΒΑΝΑ ΝΤΑΤΣΟΥΛΗ ΚΡΙΤΩΝ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΒΙΒΗ ΠΕΡΥΣΙΝΑΚΗ ΡΑΝΙΑ ΣΧΟΡΕΤΣΑΝΙΤΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΧΑΤΖΗΣ ΘΑΛΕΙΑ ΧΙΩΤΗ
__TRIAS 13 [HORROR VACUI]
__ΤΡΟΙΑΣ 13 [HORROR VACUI]
ANNITA ARGYROILIOPOULOU ANTIGONI KAVVATHA ANDREAS LYMBERATOS EUSEVIA MICHAILIDOU VARVARA SPIROULI MARTHA TSIARA ANDREAS VOUSSOURAS
ΑΝΝΙΤΑ ΑΡΓΥΡΟΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΤΡΕΑΣ ΒΟΥΣΟΥΡΑΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΒΒΑΘΑ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΥΜΠΕΡΑΤΟΣ ΕΥΣΕΒΙΑ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ ΒΑΡΒΑΡΑ ΣΠΥΡΟΥΛΗ ΜΑΡΘΑ ΤΣΙΑΡΑ
__FEDRIADON 14 JAMES M. LANE __EVIAS 7 [WE NEED BOOKS] __EPTANISOU 32 [ST THERESE] MENELAOS KARAMAGHIOLIS
__ΦΑΙΔΡΙΑΔΩΝ 14 JAMES M. LANE __ΕΒΟΙΑΣ 7 [WE NEED BOOKS] __ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ 32 [ΑΓ. ΘΗΡΕΣΙΑ] ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΜΑΓΓΙΩΛΗΣ
The exhibition [un]known destinations chapter III: reconnection -a second chance was held at five collateral venues in Kypseli, Athens, Greece between September 19 and 10 October 2019 exhibition / catalogue curator / concept design by Dr Kostas Prapoglou Photography Kostas Prapoglou
© 2019 Kostas Prapoglou © texts Kostas Prapoglou © photographs the artists
All rights reserved. No part of this publication may be reproduced or utilised in any form or by any means, electronic or mechanical including photocopying or any information storage or retrieval system, without the prior permission in writing from the curator.
Η έκθεση [α]γνωστοι προορισμοί κεφάλαιο ΙΙΙ: επανασύνδεση -μια δεύτερη ευκαιρία πραγματοποιήθηκε σε 5 χώρους στην Κυψέλη, Αθήνα, από 19 Σεπτεμβρίου έως 10 Οκτωβρίου 2019 επιμέλεια έκθεσης / καταλόγου / concept design δρ Κώστας Πράπογλου Φωτογράφιση έργων Κώστας Πράπογλου © 2019 Κώστας Πράπογλου © για τα κείμενα Κώστας Πράπογλου © φωτογραφίες έργων οι καλλιτέχνες Όλα τα δικαιώματα προστατεύονται. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αποθήκευση ή αναπαραγωγή, ολική ή μερική του περιεχομένου αυτής της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανισμό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του επιμελητή.
Αcknowledgements Special thanks to Theodoros Katsiaboulas (Zarifi residence, Eptanisou 9), Stelios Georgoulias (Trias 13), Father Alexander Psaltis and choir director Godfrey (St. Therese, Eptanisou 32) as well as Georgia Fountoulaki (We Need Books, Evias 7). A massive thank you to the 29 participating artists (Ianthi Aggelioglou, Eozen Agopian, Artemis Alcalay, Lydia Andrioti, Panagiota Apostolopoulou, Annita Argyroiliopoulou, Evangelos Chatzis, Thalia Chioti, Penny Gkeka, Irini Gonou, Menelaos Karamaghiolis, Antigoni Kavvatha, Stavroula Kaziale, James M. Lane, Andreas Lymberatos, Renee Magnanti, Despina Meimaroglou, Eusevia Michailidou, Noemi Niederhauser, Vana Ntatsouli, Kriton Papadopoulos, Vivi Perysinaki, Rania SchoretsanitΚ, Varvara Spirouli, Yannis Theodoropoulos, Martha Tsiara, Andreas Voussouras, Marios Voutsinas, Betty Zerva) for their trust, enthusiasm and support towards the entire project. A huge thank you to all volunteers who took part in the exhibition. A special thank you to Louise Buttler, Makis Fousteris, Kleio Gizeli, Stephen Hodson, Sylvia Katsameni, Elizabeth Oppenheimer, Katerina Poutou, Melanie Ridgeway, Xanthi Skoulariki, Yannis Sfyrakis, Smaragda Tsompani and Phaedra Zabatha-Pagoulatou for their continuous support. A big thanks to FIX Hellas and Kyathos winery.
Ευχαριστίες Ιδιαίτερες ευχαριστίες στους: Θεόδωρο Κατσιάμπουλα (οικία Ζαρίφη, Επτανήσου 9), Στέλιο Γεωργούλια (Τροίας 13), Πατέρα Αλέξανδρο Ψάλτη και διευθυντή χορωδίας Godfrey (Αγ. Θηρεσία, Επτανήσου 32), καθώς και Γεωργία Φουντουλάκη (We Need Books) Ένα τεράστιο ευχαριστώ στους 29 συμμετέχοντες εικαστικούς (Ιάνθη Αγγελίογλου, Εοζέν Αγκοπιάν, Άρτεμις Αλκαλάη, Λυδία Ανδριώτη, Παναγιώτα Αποστολοπούλου, Αννίτα Αργυροηλιοπούλου, Αντρέας Βούσουρας, Μάριος Βουτσινάς, Πέννυ Γκέκα, Ειρήνη Γκόνου, Μπέττυ Ζέρβα, Γιάννης Θεοδωρόπουλος, Αντιγόνη Καββαθά, Σταυρούλα Καζιάλε, Μενέλαος Καραμαγγιώλης, James M. Lane, Ανδρέας Λυμπεράτος, Renee Magnanti, Δέσποινα Μεϊμάρογλου, Ευσεβία Μιχαηλίδου Noemi Niederhauser, Βάνα Ντατσούλη, Κρίτων Παπαδόπουλος, Βιβή Περυσινάκη, Βαρβάρα Σπυρούλη, Ράνια Σχορετσανίτη, Μάρθα Τσιάρα, Ευάγγελος Χατζής, Θάλεια Χιώτη) για την εμπιστοσύνη, τον ενθουσιασμό και τη στήριξή τους στο όλο εγχείρημα. Είμαι ευγνώμων προς όλους τους εθελοντές που έλαβαν μέρος στην έκθεση. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους: Louise Buttler, Κλειώ Γκιζελή, Φαίδρα ΖαμπαθάΠαγουλάτου, Stephen Hodson, Σύλβια Κατσαμένη, Elizabeth Oppenheimer, Κατερίνα Πούτου, Melanie Ridgeway, Ξανθή Σκουλαρίκη, Γιάννη Σφυράκη, Σμαράγδα Τσομπάνη και τον Μάκη Φουστέρη για την αμέριστη βοήθειά τους. Ευχαριστίες προς την FIX Hellas και το οινοποιείο Κύαθος.
[un]known destinations chapter III: reconnection ––a second chance text by Kostas Prapoglou The third edition of [un]known destinations returns to the former Zarifi residence in Kypseli, Athens, where the series of these exhibitions began in 2017. This time, the show will negotiate the concept of reconnection. Receiving its inspiration from the terminology of energy healing in holistic medicine –also known as Reconnection or Reconnective Healing– whose aim is to re-establish the fulfillment of being through an esoteric and outer equilibrium and harmony in corporeal, emotional and spiritual levels, the show will investigate those parameters that embrace aspects of our own existence and its ability to activate selfhealing mechanisms. The Kypseli district is characterised by an immense building stock of a certain architectural caliber that became the victim of the socioeconomic and cultural crisis that hit Greece during the past decades. This includes, amongst others, outstanding examples of urban architecture that were once associated with individuals and events of significant historical and social status. Part of these buildings continue to disintegrate throughout the merciless ruinous passage of time, following their abandonment not only by their financially strapped owners but also by the state itself. At the same time, the invasion of foreign investors ravenously acquiring anything that is up for sale in the name of the Greek Golden Visa Scheme or of Airbnb, resulted to a rapid re-transformation of the indigenous social fabric that had already undergone a phase of radical
restructuring back in the 90s. The current alteration occurs with the influx of a new population of owners and short-stay tenants on one hand, and the displacement of the existing population that is forced to move out on the other. The fast renovations with the utilisation of inexpensive materials lead to the downgrading of interior design aesthetics and, consequently, to the gradual negation of the area’s original character and attractiveness, the corrosion of memory and identity but also the surfacing of a new unprecedented standardisation and crudeness. The 1924 building of the former Zarifi residence still resists against those external hostile forces. It is a starting point of a process of reconnection between the past and the present, between those people who once lived here with those who live now so the latter can learn what preceded them, between the inactive building structures and the immediate urban environment and their counterparts, between the current present with the next episode of Kypseli about to commence. The 20 artists of the former Zarifi residence whose multi-disciplinary practice involves, amongst others, the mediums of textile and fiber in a both literal and metaphorical sense are invited to present with their visual vocabulary site-specific and context-responsive works aligned with the concept of this exhibition. The viewer will be confronted with a conflicting condition of a contemporary dystopia while, simultaneously, will become part and partaker of a reconnection trajectory and will decide whether to leave the show with a vision of self-healing and restoration or not. For the first time, the exhibition at the Zarifi residence expands throughout Kypseli, engaging other locations within the immediate vicinity. Four additional satellite venues generate a noetic thread, interlinking all together and re-introducing them all back on the same map as fragments of a bygone era. An empty former grocery store on Trias 13 St. plays host to an intervention by the Horror Vacui group incorporating the site-specific works by seven artists. Film director
Menelaos Karamaghiolis and his group Documatism present the AfroGreeks (2019), a documentary film featured on specific dates at the new premises of We Need Books non-governmental organisation at a former furniture shop on Evoias 7 St. and at the Catholic Church of St Therese on Eptanisou 32 accompanied by the congregation choir. Finally, a vacant basement flat on Fedriadon 14 has been converted into a photography darkroom by artist James M. Lane inviting guests to an on-going participatory performative project that will gradually develop into a new future work of art. The curatorial aim of the third edition of [un]known destinations embraces the ability to re-adjust to new conditions of cohabitation and life in Kypseli, not just through the visual vocabulary of all participating artists but also through the exploration of the area depending on the relationship each of the viewers may or may not have with the neighbourhood. The selection process of all venues is not coincidental. They are all scattered between the Southwest border of Kypseli reaching up to Kypseli square. There are no specific routes or a proposed itinerary of how the venues should be visited. Viewers can choose any route to navigate themselves within the urban habitat; they can explore Kypseli by following different paths and therefore visit all venues either on the same day or in installments. This will determine the level of experience which may range from a simple exhibition viewing to a more enhanced interaction with the humanscape and cityscape of Kypseli.
The Zarifi residence The former Zarifi residence is occupied by the work of 20 artists. Employing a diverse range of mediums and materials, the artists respond to questions investigating what happens in Kypseli post Kypseli filtered through parameters of historical relevance, cultural evolution, symbiosis and reconnection. The works on display convey notions of
disruption, destabilisation and recalibration taking into account all different angles of change and its gravitas as we see and decipher it today. The double gender door (2015) by Ianthi Aggelioglou represents the duality and the polarities that have been surfacing amongst gender relations. Made of various fabrics embroidered and sewn together, her work incorporates traditional decorative patterns reflecting not only stereotypes of the past (attributing blue to boys and pink to girls) but also the fluidity and fragility of moral principles and ethics in contemporary reality. Eozen Agopian’s Rewind (2019) reverberates a contemporary take on the hermeneutic process of unpacking meaning, layer after layer. Her hand-made installation is a bricolage of data fabricating the visual textures of objecthood merging architectural elements in her work and imprints of body parts into a single entity. Emerging as a landscape of seemingly visual discontinuities, Agopian’s work is a map of possibilities and a taxonomy of perspectives pervaded by nostalgia and the need of recovery and salvage. New cats on the block (2019) by Artemis Alcalay is a cohort of plastic maneki-neko lucky cats, an originally Japanese folklore figurine of good fortune that was broadly adapted by the Chinese and is now arbitrarily known as the Chinese lucky cat. Alcalay’s cats are clandestine invaders whose charming gesture of beckoning or waving is ironically orchestrated with holding a certain series of Greek paper money that underwent severe devaluation in the 1920’s. Covering one of the walls with an oriental type of fabric, which spreads beyond the limits of the wall, and placing all cats sitting on shelves smile staring at us, the artist concocts a beautified parody of a parade, cynically impliciting the silent transformation of current state of affairs. Lydia Andrioti’s Hello Hallo: a mental toolkit for beginners (2019) engages the kitchen quarter of the house and is inspired by the artist’s
personal efforts to control mental and bodily functions in order to achieve optimal health. Considering the kitchen as the centre of the household, where all meals were once used to be prepared in an almost meditational process, Andrioti transforms the same space into a chamber of reflection and meditation inviting viewers to an interactive experience based on mental exercises and the flow of energy levels through our body and our seven chakras, the focal energy points in human body according to Hindu philosophy. Her breathing techniques on a par with the use of light, sound and image, help us reach a state of reconnection and self-awareness. Mobile immobility (2019) by Panagiota Apostolopoulou implicates the found personal material of local families posing for solo or family photographs. Not knowing the identity of these individuals, the artist creates an archive of imagery that has been reworked absorbing her own visual vocabulary. Intervening with stitching and embroidering, she composes multiple layers reminiscent of a different type of censoring not allowing us to distinguish her protagonists’ exact facial characteristics. Interested in the fluidity of history and the gradual suspension of memory, Apostolopoulou’s work is a proposition for an alternative database of human activity giving it a second chance to be once again. Evangelos Chatzis with his Mosaics (2019) expands on our fragmented perception of reality based on a woven grid of pixels acquired from satellite imagery of the urban environment of Kypseli and central Athens. A constellation of four pieces synthesises an alternative urban tissue also encompassing its human element in all its glory. With his work, Chatzis brings forward new interpretations about processes of globalisation and conditions of possible social integration. At the same time, Thalia Chioti’s installation Interweaving (2019) places emphasis on encoded information concealed within the analogue magnetic tapes of cassettes that once used to characterise the practice of storage and preservation of music and voice recordings of an entire
era. The exposed strips –simultaneously implying the dissolution of information– placed in random arrangement and also synthesising polymorphic patterns, render the rapid change in habitual processes that described a specific period of time. The abrupt replacement of cassettes by compact disc, mp3 players and other means of storage is a sturdy statement on the loss of memory and its erosion by new practices encroaching on our lives and imposing themselves without us even noticing. Penny Gkeka’s Body language (2019) is a study of writing through the expressional properties of the body as a means of information channelling and energy exchange between humans. The encrypted curious words of Gkeka are sewn on surfaces of cotton paper pinned on the wall and leaving a small gap in-between. This enables the work to breath, and, through this process, all pieces adapt a natural motion orchestrated by the movement of the viewers around them. Choosing not to include recognisable words, the artist empowers the experience of the viewer by emancipating a choreography of amorphous letter shapes and by allowing them to contrive their own narratives and readings. The title of the work by Irini Gonou Ιt is not known if a fish cries in the water (2019) derives from a saying by the Bozo people in Mali, West Africa meaning that in order to understand the world we live in we need to see further beyond the obvious. Treating fabric and its constituents as sacred ingredients in a similar way to the African tribe, the artist traces those conscious and subconscious mechanisms that metamorphose the work’s own materiality establishing a connection in both corporeal and spiritual realms. Gonou’s work appears as a living organism activated by the natural day light and developing its breath in absolute synchronicity with the vibrations of the building itself and its direct surroundings. Stavroula Kaziale’s Place of absence (2019) is a site-specific intervention occupying the abandoned secret rock garden at the house terrace.
Meticulously working with natural materials such as jute fabric and thread as well as parts of palm tree trunk and reed, the artist envisions the lost micro-environment of the garden and imports a diaspora of imaginary flora giving life to the deserted habitat. Responding to the infertile landscape with a sense of lyricism and a poetic mood, Kaziale reminisces the past and visualises its renaissance and revival. She creates an allegory not only for the dismal present situation, but she also declares the prospect for the elevation of the human spirit. Renee Magnanti’s installation Things Began to Change (2019) comprise of three totemic weaving works referencing decorative patterns from early 20th century Greece and placing emphasis on aspects of women’s rights developing shortly after World War I, an era coinciding with the moment the Zarifi residence was built. Concentrating on types of craft such as needlepoint thread embroidery, macramé, knitting and lace making, the artist transmits all those methods and techniques that were once vigorously associated with female identity and were part of a strong tradition hallmarking entire generations. The works on view initiate an antithesis against contemporary mass-produced textiles and materials that gradually erase traditional techniques of craft making. The woollen prayer rug War and Peace (2018) by Despina Meimaroglou is an homage to millions of people who fled and forced from home following conditions of warfare and conflict in their home countries. While seeking refuge in foreign countries and cities such as Greece and Athens many of them have been relocated in Kypseli. A raw image of a grieving woman in black, unfolding a blood red shroud confronts the viewer when looking at the rug, which is presented in tandem with a short video. Showing its making process and, particularly, the moment of washing with water, the work on display emerges not only as a symbolic statement of loss and death but also an attestation of selfreflection and cleansing. Noemi Niederhauser’s I’ve got you under my skin, Wind me up and watch me spin (2019) consists of fragments of a symbolic mapping of
Kypseli related to the booming number of available Airbnb apartments (around 300 as of September 2019). At the same time, the artist’s attention is caught by the number of bitter orange trees (Citrus × aurantium subsp. amara) that populate the streets of Kypseli and were brought from Asia for decorative –and not eating– purposes in the 19th century by Queen Amalia of Oldenburg, wife of King Otto. Linking metaphorically these two incomers, Niederhauser produces three silk map-scarfs, which have been naturally dyed with the skin and juice of bitter orange. Toying with conceptual constraints revolving around the area’s human and non-human ecology, the artist brings together the two elements and interrogates under which circumstances the new skin of Kypseli (that is now Airbnb) is here to blossom or leave us with a bitter aftertaste. Recordings (2019) by Vana Ntatsouli negotiates the subjective human presence and absence through the materiality of its remnants. Two pillows delineate an assemblage of portraits that for the artist have a special connection to her personal memories and experiences attached to Kypseli. Illustrating her characters through the craft of embroidery, stitching and patchwork, Ntatsouli formulates a dreamlike situation where the essence of human hypostasis commingles with fragments of its physical appearance and its roots, playfully leaving behind a record of its existence and an anamnesis for the benefit of those who will follow. Sugar Coating (2019) by Kriton Papadopoulos receives its visual allusion from Tipu’s Tiger, a unique late 18th century automation (musical instrument) from the V&A collection in London portraying a tiger savaging a British soldier. With clear references to ideas involving imperialism and postcolonialism in conjunction with the exploitation and control of natural resources and native populations (the Zarifi family history was associated with the tea and sugar trade in Ceylon), the artist reimagines and re-interprets in an abstract fashion the Indian artefact within the context of today’s realities. Utilising materials attached to colonialism such as hessian and kuba fabrics and imitating
a plaster Airbnb wall on the back side of his work but with the use of sugar, Papadopoulos channels predicaments of fragmentation, fracture and eradication. The appearance of a music box alluding to the function of the original object, becomes a surreal tool for viewing and experiencing while synchronously blurring the boundaries between the different levels of realism and truth. Vivi Perysinaki’s Transition (2019) surveys the spatial relationship that is developed amongst parts of the inner structure of the building and their eventual connection with the outdoors. Her site-specific intervention, which takes the shape of two uncanny climbing plants, embarks from the ground floor and travels all the way up to the terrace with their stems intertwining around each other’s body. Solely constructed with jute fibre, its telluric looking colour is evocative of an interminable umbilical cord seeking to connect two domains while, at the same time, the viewer is invited to follow its route and discover its terminus, which similar to a birth, brings them as new-borns to the outside world. Invasion (2019) by Rania Schoretsaniti is a conglomeration of numerous pieces of wood in different sizes and shapes, all dressed with stretched cloth inescapably giving the illusion of different materiality and texture. Expanding aggressively on one of the venue’s walls, the sculpture is an abstract proposition of the aesthetic and political formulas with their diverse multi-layered facets that frequently collapse into each other and inevitably fail. Despite its apparent congruous appearance, Invasion could also be suggestive of the unsettling disorder within the sphere of urbanisation and the occurring architectural cacophony. Earth and water, holy offerings for Kypseli (2019) is the installation by Yannis Theodoropoulos populating a vanity table set found in the Zarifi residence with 61 homeopathy bottles filled with water from Jordan river (Israel) and Nyphi spring (Skyros, Greece), sand from Naxos island (Greece) as well as earth from Skyros island (Greece) and the artist’s home garden in Athens. Bringing offerings from locations of specific importance to the artist, traces a personal trajectory towards a
process of introspection, psychological balancing and self-healing. For Theodoropoulos, earth and water may be the key to stimulate those psychological mechanisms to ameliorate and correct disturbances triggering certain restorative abilities of the physical body and soul. The mirrors of his chosen item of furniture capture the image of the viewer in relation with the surrounding world, guiding it back towards a state of contemplation and equanimity. Fortune cookie (2019) by Marios Voutsinas refocuses our gaze towards a deconstructed spatial and emotive act. A tower block of domestic detritus mainly consisting of original period picture frames, pronounces an intense yet disintegrating human social activity, impregnating a faceless intruder whose attempt to gradually expand within the artist’s imaginary space is rendered by means of illumination. The perforated structure crudely manifests an esoteric emptiness and emotional desolation, juxtaposed against a latent threat ready to gently conquer and disturb an unstable and self-collapsing status quo. Betty Zerva’s site-specific intervention 6.7km (2019) borrows its title from the perimeter size of Kypseli, which also defines its boundaries from the other contiguous districts of Athens. Using cotton thread to painstakingly wrap all wrought-iron railings from the main balcony of the Zarifi residence, Zerva signifies the fundamental need to repair and reinstate the wounded bodies of the buildings. The innumerable amount of time that was spent to complete this process reaches a level of meditational interaction between the artist, the building and the surrounding urban realm. Interlinking the balcony of the house with a Kypselian’s balcony across the street whose hobby is to cultivate silkworms (like many other residents of old Kypseli) enunciates the bridging between old and new and the re-introduction of the Kypseli of the past to that of today.
Trias 13 St. A few metres away from the Zarifi residence, a former grocery store on Trias 13 becomes a creative platform for the Horror Vacui group with the participation of seven artists. Annita Argyroiliopoulou’s Kypseli stream (2019) is a 2.60m high sculptural work in two layers and composed by a tree structure made in wire, juxtaposed against a 1927 topographical map delineating the streams going through Kypseli. The area was well known for its streams, which were vigorous parts of local life and were responsible for its rich vegetation, still visible today in a few streets such as Fokionos Negri. At times of global crisis and strong debates around environmental changes, the artist concentrates on disturbances and ecological modernisations that reflect socio-political developments. The wire tree is a symbol of the past transformed into a monument of life and paying tribute to those moments in history when architecture, urban habitats and nature peacefully co-existed. Nexus (2019) by Antigoni Kavvatha is a large-scale charcoal-on-paper work depicting a human silhouette trapped within an urban framework. Surveying various experiences of being, the artist reacts to aspects of esoteric agoraphobia, self-containment in all levels and spiritual disconnection. Despite the sense of estrangement, Kavvatha traces the ways that can be beneficial for the human psyche and how the process of reconnective healing can bring us back to our centre and re-establish a condition of rehabilitation and regeneration. With his sculpture titled Reconnection (2019), Andreas Lymberatos assesses those conscious and subconscious devices that can be responsible for the construction or deconstruction of dialogue. The two chairs in his work are human imprints ready to connect with one another. Spoons depart from one chair and fly across the other arriving at carefully placed drinking glasses. Conceiving the two objects (spoon and drinking glass) as vessels carrying and mediating information,
Lymberatos inwardly invests in the power of communication. His work explicitly expresses the hope for reconciliation and mutual understanding, constituents that for the artist can be beneficial for society at large. The sculpture of Eusevia Michailidou Coalescence (2019), traverses across meanings of decay and corrosion in both human and non-human planes. Redolent of something in between a carcass and an enigmatic biomorphic organism, this hybrid structure acts in a sturdy symbolic capacity of an archetype, a primitive image or an ancient ritualistic object conquering our collective unconscious. Similar to a holy relic, the materials that have been applied, echo a condition of re-birth and catharsis. Barbara Spirouli’s Traces (2019) is a contemporary mapping of the sounds of Kypseli based on a full 24-hour itinerary, featuring different locations in the area. The 24-minute soundscape is accompanied by a screen map indicating the exact spot each sound was recorded, connecting all of them with a noetic thread. Transferring the viewer into an interactive journey throughout the region, the artist introduces them to aspects of life in Kypseli that synthesise its uniqueness. Spirouli’s work is a portrait of today’s realities, decoding its constituents and assisting us in further understanding its social and cultural diversity. Imvrou 15 (2019) by Martha Tsiara is a single-channel short video receiving its inspiration from the 90s when the artist used a neoclassical building as her studio at the homonymous with the title address. With clear autobiographical references, Tsiara nostalgically remembers Kypseli and translates those memories through the aesthetics of animation. Returning to the same neighbourhood thirty years later for the needs of the present exhibition, she witnessed a radically different scenery, nonidentical in appearance but strangely familiar from within. Imvrou 15 is a memory exercise, a sequence of flashbacks joining together as pieces of a forgotten jigsaw.
The site-specific installation Bourgeois Blues (2019) by Andreas Voussouras is a puzzling amalgamation of furniture segments, all found in the streets of Kypseli following the hundreds of refurbishments that incessantly take place during the last couple of years. Disdaining vintage articles and ornamental objects that once inhabited middle class Kypseli apartments and town houses, their current owners uncontrollably replace them with low-cost materials suitable for the needs of short-term lettings. In his efforts to salvage such treasures of the past, Voussouras emits the need to confront us not just with the actual furniture fragments and other items but also with a series of old personal photographs that were merciless thrown away. His social sculpture embodies the desire to speak about what is gone and raise the hope to reclaim our roots and start thinking about who we really are.
Evias 7 & Eptanisou 32 St The new premises of non-governmental organisation We Need Books at a former furniture shop on Evias 7 St plays host to the triptych work by film director and cinematographer Menelaos Karamaghiolis comprising of the Afro-Greeks (2019), a 14-minute documentary film, accompanied by two silent videos, the Invisible-Visible (8 mins) and Guests (3 mins). In the Afro-Greeks, Karamaghiolis delves into the life of the African community of Kypseli interviewing some of its first and second generation members, bringing to the fore issues of exclusion from the prevailing social system, the struggle and the need for integration, concurrently highlighting their anxieties, aspirations and dreams. In the two muted videos, close-ups disclose the mental state of each protagonist accentuating the fact that they all conceive the space they are in as a domain of ultimate acceptance, expression and liberation. All three works were shot with the aim to give a name and a voice to the ‘invisible’ of this neighbourhood in central Athens, who stand up for their right to be Greeks with African origin. Viewers also have the opportunity to experience the Afro-Greeks once a week at the
Catholic church of St Therese on Eptanisou 32 followed by a rehearsal performance of the congregation choir, members of which appear in the video. Since 2009, Athens-based filmmaker Menelaos Karamaghiolis and the team of Documatism have been producing actions and films with antiheroes and stories that transcend frontiers and stereotypes, turning the filmmaking process into an operational ‘tool’ for the protagonists; they use these films to claim for solutions. Their basic tool and goal are to redefine narration in a cinema that is looking for neglected and real heroes within reality, making them protagonists and ‘guides’ through actions that can awaken and serve as an essential tool for dialogue and social intervention.
Fedriadon 14 St. On the fringe of Kypseli square, a basement flat on Fedriadon 14 –right below a local ground floor Kodak film studio now vacant for years– has been converted into a darkroom photography studio (kind equipment donation by photographer Lizzie Calligas) by James M. Lane. After having undergone a long process of observing and comprehending the passage of time and its constituents, Lane decided to respond to the conceptual parameters of the third edition of [un]known destinations by conceiving a new project (Rem-amber, 2019) in the form of a participatory performative exercise that entwines the viewer’s input with his personal artistic expression. Members of the audience are encouraged to bring with them a found object from the streets of Kypseli such as a debris fragment from the hundreds of renovations currently taking place everywhere in the area and a selfie of their choice. These will both become offerings of a contemporary pilgrimage in the streets of Kypseli. Upon arrival, the artist with the help of each visitor transfers the selfie image of the smartphone directly onto the light-sensitive surface of a silver print and will also experiment with expired photographic fixers and other chemicals as well as photographic paper, all left unused for decades. Part of the process will involve the oral narration of personal stories, which will be recorded and will
eventually shape into a new collective work of art. Lane’s darkroom studio evocative of a black box theatre, transforms into a kind of an oracle or a psychotherapy chamber, where the human sprit and soul collide with external forces reconnecting them to contemporary realities through liquidity, speech, emotional exaltation and cleansing.
[α]γνωστοι προορισμοί κεφάλαιο ΙΙΙ: επανασύνδεση ––μια δεύτερη ευκαιρία κείμενο Κώστας Πράπογλου Το τρίτο κεφάλαιο της έκθεσης [α]γνωστοι προορισμοί επιστρέφει στην πρώην οικία Ζαρίφη στην Κυψέλη, απ’ όπου ξεκίνησε ο κύκλος των εκθέσεων αυτών το 2017. Αυτή τη φορά, σκοπός της έκθεσης είναι η διαπραγμάτευση ιδεών που σχετίζονται με την έννοια της επανασύνδεσης. Λαμβάνοντας έμπνευση από την ορολογία της ενεργειακής θεραπείας στην ολιστική ιατρική που ονομάζεται Επανασύνδεση ή Επανασυνδετική Θεραπεία, η οποία στόχο έχει να επανεγκαθιδρύσει την πληρότητα της ύπαρξης επιτυγχάνοντας μια εσωτερική και εξωτερική ισορροπία και αρμονία σε υλικό, συναισθηματικό και πνευματικό επίπεδο, η έκθεση θα διερευνήσει εκείνες τις παραμέτρους που σχετίζονται με πτυχές της ίδιας μας της ύπαρξης και τις ικανότητές της που ενεργοποιούν μηχανισμούς αυτοΐασης. Η περιοχή της Κυψέλης χαρακτηρίζεται από το τεράστιο κτιριακό της απόθεμα υψηλής αρχιτεκτονικής ποιότητας που έπεσε θύμα της κοινωνικο-οικονομικής και πολιτισμικής κρίσης στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών. Σε αυτό περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, εξαίρετα δείγματα αστικής αρχιτεκτονικής που κάποτε συνδέθηκαν με πρόσωπα και γεγονότα μεγάλης κοινωνικο-ιστορικής σημασίας. Μέρος αυτών των κτιρίων εξακολουθεί να καταρρέει μπροστά στην ανελέητη φθορά του χρόνου και να παραγκωνίζεται όχι μόνο από τους πλέον οικονομικά ασθενείς ιδιοκτήτες τους αλλά και την ίδια την πολιτεία. Ταυτόχρονα, η επιδρομή επενδυτών από το εξωτερικό που εξαγοράζουν με λαιμαργία ο,τιδήποτε διατίθεται προς πώληση στο όνομα του προγράμματος της χρυσής βίζας ή του Αirbnb, έχει ως αποτέλεσμα μια ραγδαία μεταβολή του τοπικού κοινωνικού ιστού που είχε ήδη υποστεί μια φάση ριζικής αναδιάρθρωσης τη δεκαετία του ‘90. Η τρέχουσα αλλαγή γίνεται ευδιάκριτη αφενός μεν από την εισροή νέου πληθυσμού ιδιοκτητών και βραχυπρόθεσμων μισθωτών, αφετέρου δε από τον αναγκαστικό εκτοπισμό του προϋπάρχοντος πληθυσμού. Οι γρήγορες ανακαινίσεις με φθηνά και ευτελή υλικά οδηγούν στην ισοπέδωση της αισθητικής εσωτερικού χώρου με αποτέλεσμα μια σταδιακή αναίρεση του αυθεντικού χαρακτήρα και της γοητείας της περιοχής, της διάβρωσης της μνήμης
και της ταυτότητας αλλά και της ανάδυσης μιας νέας συνθήκης πρωτοφανούς τυποποίησης και προχειρότητας. Το κτίριο της πρώην οικίας Ζαρίφη που χτίστηκε το 1924 αντιστέκεται όσο μπορεί ακόμη στους εξωτερικούς αυτούς δυσμενείς παράγοντες. Αποτελεί εφαλτήριο για την διαδικασία μιας επανασύνδεσης του παρελθόντος με το παρόν, των ανθρώπων που έζησαν τότε με αυτούς που ζουν τώρα προκειμένου οι τελευταίοι να μάθουν τι προηγήθηκε, των ανενεργών κτιριακών σωμάτων με το άμεσο αστικό περιβάλλον και τα ομόλογά τους, του τρέχοντος παρόντος με το επόμενο επεισόδιο της Κυψέλης που ήδη έχει αρχίσει. Οι 20 εικαστικοί του χώρου της πρώην οικίας Ζαρίφη των οποίων η πολυμεσική πρακτική περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, το μέσον του υφάσματος και του νήματος σε κυριολεκτικό και μεταφορικό επίπεδο καλούνται να παρουσιάσουν με το οπτικό τους λεξιλόγιο έργα ανταποκρινόμενα στο χώρο (site specific) και σε ιδέες που σχετίζονται με την εννοιολογική γραμμή (context responsive) της παρούσας έκθεσης. Ο θεατής θα έρθει αντιμέτωπος με μια αντικρουόμενη συνθήκη σύγχρονης δυστοπίας ενώ παράλληλα θα γίνει συμμέτοχος και κοινωνός μιας πορείας επανασύνδεσης και θα αποφασίσει για το αν θα αποχωρήσει από την έκθεση με το όραμα της αυτοΐασης και της αποκατάστασης ή όχι. Για πρώτη φορά η έκθεση στην οικία Ζαρίφη επεκτείνεται προς την ευρύτερη περιοχή της Κυψέλης εντάσσοντας και άλλους χώρους σε άμεση γειτνίαση. Τέσσερις επιπλέον χώροι-δορυφόροι παράγουν ένα νοερό νήμα, διασυνδέοντάς όλους μεταξύ τους και επανασυστήνοντάς τους μέσα στον ίδιο χάρτη ως θραύσματα μιας προηγούμενης εποχής. Ένα άδειο πρώην παντοπωλείο στην οδό Τροίας 13 φιλοξενεί την παρέμβαση της καλλιτεχνικής ομάδας Horror Vacui με site-specific έργα επτά εικαστικών. Ο σκηνοθέτης Μενέλαος Καραμαγγιώλης και η ομάδα του Documatism παρουσιάζουν το έργο the Afro-Greeks (2019), ένα ντοκιμαντέρ που θα προβάλλεται σε συγκεκριμένες ημερομηνίες στις νέες εγκαταστάσεις του μη κυβερνητικού οργανισμού We Need Books σε πρώην κατάστημα επίπλων επί της οδού Ευβοίας 7 αλλά και στον καθολικό ναό της Αγίας Θηρεσίας στην οδό Επτανήσου 32 σε συνδυασμό με τη χορωδία του εκκλησιάσματος. Τέλος, ένα άδειο υπόγειο διαμέρισμα στην οδό Φαιδριάδων 14 (πλατεία Κυψέλης) μετατρέπεται σε σκοτεινό φωτογραφικό θάλαμο από τον εικαστικό James M. Lane ο οποίος προσκαλεί τους θεατές σε μια συμμετοχική επιτελεστική και εν εξελίξει διαδικασία που διαδοχικά θα διαμορφώνεται σε ένα νέο έργο και θα ολοκληρωθεί στο κοντινό μέλλον. Ο στόχος της επιμελητικής πρακτικής των [α]γνωστων προορισμών ενστερνίζεται την ικανότητα επαναπροσαρμογής σε νέες συνθήκες συγκατοίκησης και ζωής στην
Κυψέλη, όχι μόνο διαμέσου του οπτικού λεξιλογίου των συμμετεχόντων εικαστικών αλλά και διαμέσου της εξερεύνησης της περιοχής ανάλογα με τη σχέση που ο καθένας από τους θεατές έχει ή δεν έχει με τη γειτονιά. Η διαδικασία επιλογής των χώρων δεν είναι τυχαία. Είναι όλες διασκορπισμένες ανάμεσα στο νοτιοδυτικό όριο της Κυψέλης φτάνοντας μέχρι την πλατεία Κυψέλης. Δεν υπάρχουν προτεινόμενες διαδρομές ή προτεινόμενο δρομολόγιο για το πώς οι θεατές πρέπει να επισκεφτούν τους χώρους. Μπορούν οι ίδιοι να επιλέξουν οποιαδήποτε διαδρομή για να πλοηγηθούν μέσα στο αστικό τοπίο, να εξερευνήσουν την Κυψέλη ακολουθώντας διαφορετική πορεία και συνεπώς να επισκεφτούν όλους τους χώρους είτε την ίδια ημέρα είτε σε δόσεις. Αυτό θα καθορίσει το επίπεδο της εμπειρίας τους το οποίο μπορεί να διακυμανθεί από μια απλή επίσκεψη έκθεσης σε μια πιο ενδελεχή διαδραστικότητα με το ανθρώπινο και αστικό τοπίο της Κυψέλης.
Η οικία Ζαρίφη Είκοσι έργα καλλιτεχνών καταλαμβάνουν την πρώην οικία Ζαρίφη. Χρησιμοποιώντας μια ποικιλομορφία μέσων και υλικών, οι εικαστικοί ανταποκρίνονται σε ερωτήματα που εξετάζουν τι συμβαίνει στην Κυψέλη μετά την Κυψέλη (του τότε), φιλτραρισμένα από παραμέτρους ιστορικής σχετικότητας, πολιτισμικής εξέλιξης, συμβίωσης και επανασύνδεσης. Τα εκτιθέμενα έργα διαβιβάζουν έννοιες διαταραχής, αποσταθεροποίησης και αναπροσαρμογής λαμβάνοντας υπόψη διαφορετικές οπτικές γωνίες μιας αλλαγής και της βαρύτητάς της όπως την βλέπουμε και την αποκωδικοποιούμε σήμερα. Η δίφυλη πόρτα (2015) της Ιάνθης Αγγελίογλου εκπροσωπεί τη διττότητα και τις πολικότητες που αναδύονται ανάμεσα στις σχέσεις των φύλων. Κατασκευασμένο από διάφορα υφάσματα κεντημένα και ραμμένα μαζί, το έργο της ενσωματώνει παραδοσιακά διακοσμητικά μοτίβα που αντανακλούν όχι μόνο στερεότυπα του παρελθόντος (χαρακτηρίζοντας τα αγόρια με το μπλε χρώμα και τα κορίτσια με το ροζ) αλλά κα την ρευστότητα και ευθραυστότητα των ηθικών αρχών της σύγχρονης πραγματικότητας. Το έργο Rewind (2019) της Εοζέν Αγκοπιάν εκφράζει μια σύγχρονη ματιά σε μια ερμηνευτική διαδικασία διαδοχικής ανάλυσης πολλαπλών νοημάτων. Η χειροποίητη εγκατάστασή της είναι μια συγκέντρωση πληροφοριών που κατασκευάζει την οπτική υφή των αντικειμένων συγχωνεύοντας αρχιτεκτονικά στοιχεία στη δουλειά της και ίχνη από το σώμα της σε μια ενιαία οντότητα. Αναδυόμενο ως ένα τοπίο με φαινομενικά οπτικές ασυνέχειες, το έργο της Αγκοπιάν αποτελεί έναν χάρτη πιθανοτήτων και μια ταξινόμηση προοπτικών που
διαποτίζονται με νοσταλγία και με την ανάγκη για αποκατάσταση και σωτηρία. Το έργο New cats on the block (2019) από την Άρτεμη Αλκαλάη είναι μια λεγεώνα από πλαστικές «τυχερές» γάτες maneki-neko, αρχικά ένα παραδοσιακό αγαλματίδιο καλής τύχης από την Ιαπωνία που όμως υιοθετήθηκε ευρέως από τους κινέζους και τώρα πλέον είναι αυθαιρέτως γνωστό ως κινεζική τυχερή γάτα. Οι γάτες της Αλκαλάη είναι σιωπηλοί εισβολείς των οποίων η χαριτωμένη κίνηση νεύματος ή χαιρετισμού είναι ειρωνικά σκηνοθετημένη κρατώντας μια συγκεκριμένη σειρά ελληνικών χαρτονομισμάτων που υπέστησαν σοβαρή υποτίμηση την δεκαετία του 1920. Καλύπτοντας έναν από τους τοίχους με ένα ανατολίτικου τύπου ύφασμα το οποίο επεκτείνεται πέρα από τα όρια του τοίχου και τοποθετώντας τις γάτες να κάθονται στα ράφια κοιτάζοντάς μας μειδιάζοντας, η εικαστικός επινοεί μια εξωραϊσμένη παρωδία παρέλασης, κυνικά υπονοώντας τη σιωπηρή αλλαγή των παρόντων συνθηκών. Η εγκατάσταση της Λυδίας Ανδριώτη Hello Hallo: a mental toolkit for beginners (2019) εμπλέκει τον χώρο της κουζίνας του σπιτιού και εμπνέεται από την προσωπική της προσπάθεια να ελέγξει εκείνες τις νοητικές και σωματικές λειτουργίες προκειμένου να πετύχει μια συνθήκη βέλτιστης υγείας. Θεωρώντας την κουζίνα ως το κέντρο του νοικοκυριού, όπου όλα τα γεύματα κάποτε προετοιμάζονταν με μια σχεδόν διαλογιστική διαδικασία, η Ανδριώτη μετατρέπει τον ίδιο τόπο σε ένα δωμάτιο σκέψης και διαλογισμού προσκαλώντας τους θεατές σε μια διαδραστική εμπειρία βασισμένη σε νοητικές ασκήσεις και στη ροή ενεργειακών επιπέδων διαμέσου του σώματός μας και των επτά μας τσάκρα, των ενεργειακών δηλαδή κέντρων του ανθρώπινου σώματος σύμφωνα με την ινδουιστική φιλοσοφία. Οι τεχνικές αναπνοής της σε συνδυασμό με τη χρήση φωτός, ήχου και εικόνας, μας βοηθούν να φτάσουμε σε μια κατάσταση επανασύνδεσης και αυτεπίγνωσης. Το έργο Ακινησία εν κινήσει (2019) της Παναγιώτας Αποστολοπούλου εμπλέκει το ευρεθέν προσωπικό υλικό τοπικών οικογενειών που ποζάρουν για ατομικές ή οικογενειακές φωτογραφίες. Μη γνωρίζοντας την ταυτότητα αυτών των προσώπων, η εικαστικός δημιουργεί ένα αρχείο εικόνων που έχει επαναδουλευτεί απορροφώντας το προσωπικό της οπτικό λεξιλόγιο. Επεμβαίνοντας με ράψιμο και κέντημα, συνθέτει πολλαπλά επίπεδα που συνιστούν ένα διαφορετικό είδος λογοκρισίας δίχως να μας επιτρέπει πια να διακρίνουμε τα ακριβή χαρακτηριστικά προσώπων των πρωταγωνιστών της. Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον μας στη ρευστότητα της ιστορίας και της διαδοχικής αναστολής της μνήμης, το έργο της Αποστολοπούλου αποτελεί πρόταση για μια εναλλακτική τράπεζα πληροφοριών ανθρώπινης δραστηριότητας δίνοντάς της μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναϋπάρξει.
Ο Μάριος Βουτσινάς με το έργο Fortune cookie (2019), επανεστιάζει το βλέμμα μας προς μια αποδομημένη χωροταξική και συγκινησιακή πράξη. Ένα οικοδομικό συγκρότημα από οικιακά συντρίμμια αποτελούμενα ως επί το πλείστον από αυθεντικές κορνίζες εποχής, εκφράζει την έντονη όμως παράλληλα αποσυντεθειμένη ανθρώπινη κοινωνική δραστηριότητα που εγκυμονεί έναν απρόσωπο εισβολέα του οποίου η προσπάθεια να επεκταθεί διαδοχικά μέσα στον φαντασιακό χώρο του καλλιτέχνη γίνεται αισθητή με το μέσον του φωτός. Η διάτρητη κατασκευή δηλώνει με ωμότητα την εσωτερική κενότητα και την συναισθηματική απόγνωση, συνθήκες που αντιπαραβάλλονται με μια υποβόσκουσα απειλή που ετοιμάζεται προσεχτικά να κατακτήσει και να ταράξει ένα ασταθές και αυτο-καταρρέον καθεστώς. Το έργο με τίτλο Body language (2019) από την Πέννυ Γκέκα είναι μια μελέτη γραφής διαμέσου των ιδιοτήτων της έκφρασης του σώματος ως μέσον διοχέτευσης πληροφορίας και ανταλλαγής ενέργειας μεταξύ των ανθρώπων. Οι περίεργες κρυπτογραφημένες λέξεις της Γκέκα είναι ραμμένες σε επιφάνειες βαμβακερού χαρτιού τοποθετημένες διακριτικά με καρφίτσα πάνω στον τοίχο αφήνοντας ένα μικρό κενό ανάμεσά τους. Αυτό επιτρέπει το έργο να αναπνέει και, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, όλα τα επιμέρους κομμάτια υιοθετούν μια φυσική κίνηση που ρυθμίζεται από τη ροή των θεατών γύρω από αυτά. Επιλέγοντας να μην συμπεριλάβει αναγνωρίσιμες λέξεις, η εικαστικός ενδυναμώνει την εμπειρία του θεατή απελευθερώνοντας μια χορογραφία άμορφων γραμμάτων και επιτρέποντάς τους να επινοήσουν τη δική τους αφήγηση και τις δικές τους ερμηνείες. Ο τίτλος του έργου της Ειρήνης Γκόνου, Το ψάρι μέσα στο νερό δεν φαίνεται αν κλαίει (2019) πηγάζει από μια παροιμία της φυλής Bozo στο Μάλι της δυτικής Αφρικής που σημαίνει ότι προκειμένου να αντιληφθούμε τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε, είναι απαραίτητο να δούμε αρκετά μακριά πέρα από το προφανές. Αντιμετωπίζοντας το ύφασμα και τα επιμέρους στοιχεία του ως ιερά συστατικά με τρόπο όμοιο με αυτόν της αφρικανικής φυλής, η εικαστικός ανιχνεύει εκείνους τους συνειδητούς και υποσυνείδητους μηχανισμούς που μεταμορφώνουν την ίδια την υλικότητα του έργου εγκαθιδρύοντας μια σύνδεση σε υλικό και πνευματικό επίπεδο. Το έργο της Γκόνου εμφανίζεται ως ένας ζωντανός οργανισμός που ενεργοποιείται από το φυσικό φως και αναπτύσσει την ανάσα του σε απόλυτο συγχρονισμό με τις δονήσεις του ίδιου του κτιρίου και του άμεσου περιβάλλοντος χώρου. Η site-specific παρέμβαση της Μπέττυ Ζέρβα 6.7km δανείζεται τον τίτλο της από το μήκος της περιμέτρου της Κυψέλης, το οποίο καθορίζει επίσης τα σύνορα άλλων γειτονικών περιοχών της Αθήνας. Χρησιμοποιώντας βαμβακερό νήμα για να τυλίξει επιμελώς όλα τα σιδερένια κιγκλιδώματα του κυρίως μπαλκονιού της
οικίας Ζαρίφη, η Ζέρβα σηματοδοτεί τη θεμελιώδη ανάγκη αποκατάστασης και επαναφοράς των τραυματισμένων κτιριακών σωμάτων. Ο αμέτρητος χρόνος που καταναλώθηκε για την ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας, αγγίζει το επίπεδο ενός διαδραστικού διαλογισμού ανάμεσα στην εικαστικό, το κτίριο και τον γειτνιάζοντα αστικό χώρο. Η διασύνδεση του μπαλκονιού της οικίας με το μπαλκόνι μιας κατοίκου της Κυψέλης στην απέναντι πολυκατοικία της οποίας το χόμπι είναι να καλλιεργεί μεταξοσκώληκες (όπως αρκετοί άλλοι κάτοικοι της παλιάς Κυψέλης) διακηρύττει τη γεφύρωση μεταξύ του παλιού και του καινούργιου και την επανασύσταση της Κυψέλης του παρελθόντος με αυτήν του σήμερα. Το έργο Γη και Ύδωρ, θεία δώρα για την Κυψέλη (2019) είναι η εγκατάσταση του Γιάννη Θεοδωρόπουλου που εποικίζει με 61 μπουκάλια ομοιοπαθητικής ένα έπιπλο-τουαλέτα που βρέθηκε στην οικία Ζαρίφη. Αυτά περιέχουν νερό από τον ποταμό Ιορδάνη (Ισραήλ) και την πηγή στο Νύφι (Σκύρος), άμμο από τη Νάξο καθώς και από τη Σκύρο αλλά και από τον κήπο του καλλιτέχνη στην Αθήνα. Η διαδικασία συγκέντρωσης προσφορών από τοποθεσίες με ιδιαίτερη σημασία για τον καλλιτέχνη, ανιχνεύει μια προσωπική πορεία προς μια διαδικασία ενδοσκόπησης, ψυχολογικής ισορρόπησης και αυτοίασης. Για τον Θεοδωρόπουλο, το ύδωρ και η γη ίσως να αποτελούν το κλειδί ενεργοποίησης εκείνων των ψυχολογικών μηχανισμών για τη βελτίωση και διόρθωση διαταραχών, εκπυρσοκροτώντας συγκεκριμένες ικανότητες αποκατάστασης του φυσικού σώματος αλλά και της ψυχής. Οι καθρέπτες του επίπλου που επέλεξε, αιχμαλωτίζουν την εικόνα του θεατή σε σχέση με τον άμεσα περιβάλλοντα κόσμο, οδηγώντας τον πίσω σε μια κατάσταση στοχασμού και αυτοκυριαρχίας. Ο Τόπος απουσίας (2019) της Σταυρούλας Καζιάλε είναι μια site-specific παρέμβαση που καταλαμβάνει τον εγκαταλελειμμένο βραχόκηπο στην ταράτσα της οικίας. Δουλεύοντας σχολαστικά με φυσικά υλικά όπως ύφασμα και νήμα από γιούτα καθώς και τμήματα κορμού φοίνικα και καλάμι, η εικαστικός ονειρεύεται το χαμένο μικρο-περιβάλλον του κήπου και εισάγει μια διασπορά φαντασιακής χλωρίδας δίνοντας ζωή στο έρημο τοπίο. Ανταποκρινόμενη στον άγονο χώρο με μια αίσθηση λυρισμού και ποιητικής διάθεσης, η Καζιάλε αναπολεί το παρελθόν και οραματίζεται την αναγέννησή και την επαναφορά του. Δημιουργεί τελικά μια αλληγορία όχι μόνο για τη ζοφερή παρούσα κατάσταση αλλά και για να υποδηλώσει την πιθανότητα ανάτασης του ανθρώπινου πνεύματος. Η εγκατάσταση της Renee Magnanti Things Began to Change (2019), αποτελείται από τρία τοτεμικά έργα-υφαντά με αναφορές στα διακοσμητικά μοτίβα των αρχών του 20ου αιώνα στην Ελλάδα δίνοντας έμφαση σε ζητήματα σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών που προέκυψαν αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, μια εποχή που συνέπεσε με τη χρονική στιγμή που χτίστηκε η οικία
Ζαρίφη. Επικεντρώνοντας την προσοχή της σε μορφές χειροτεχνίας όπως το κέντημα νήματος με βελονάκι, μακραμέ, πλέξιμο και κατασκευή δαντέλας, η καλλιτέχνις παρουσιάζει όλες εκείνες τις μεθόδους και τεχνικές οι οποίες κάποτε υπήρξαν άρρηκτα συνδεδεμένες με τη γυναικεία ταυτότητα και αποτελούσαν μέρος μιας ισχυρής παράδοσης σφραγίζοντας ολόκληρες γενιές. Τα έργα που εκτίθενται δημιουργούν μια αντίθεση ενάντια στη σύγχρονη μαζική παραγωγή υφασμάτων και υλικών διαγράφοντας διαδοχικά παραδοσιακές τεχνικές χειροτεχνίας. Το μάλλινο κιλίμι προσευχής Πόλεμος και Ειρήνη (2018) της Δέσποινας Μεϊμάρογλου αποτίει φόρο τιμής στα εκατομμύρια των ανθρώπων που τράπηκαν σε φυγή και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν διά της βίας το σπίτι τους μέσα από συνθήκες πολέμου και σύγκρουσης στις πατρίδες τους. Στην αναζήτηση για καταφύγιο σε χώρες του εξωτερικού και σε πόλεις όπως η Ελλάδα και η Αθήνα, πολλοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν στην Κυψέλη. Η ωμή και ρεαλιστική εικόνα μιας μαυροντυμένης γυναίκας που θρηνεί ξεδιπλώνοντας ένα σάβανο στο χρώμα του αίματος έρχεται αντιμέτωπη με τους θεατές όταν αυτοί βλέπουν το κιλίμι, το οποίο παρουσιάζεται σε άμεση σχέση με ένα βίντεο μικρού μήκους. Δείχνοντας τη διαδικασία κατασκευής του και πιο συγκεκριμένα τη χρονική στιγμή του ξεπλύματός του με νερό, το έργο αναδύεται όχι μόνο ως μια συμβολική δήλωση απώλειας και θανάτου αλλά επίσης και ως μια κατάθεση αυτοστοχασμού και εξαγνισμού. I’ve got you under my skin, Wind me up and watch me spin (2019) είναι ο τίτλος του έργου της Noemi Niederhauser που περιλαμβάνει θραύσματα μιας συμβολικής χαρτογράφησης της Κυψέλης που συσχετίζεται με τον ραγδαία αναπτυσσόμενο αριθμό των διαμερισμάτων Airbnb (περίπου 300 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2019). Την ίδια στιγμή, η προσοχή της εικαστικού εστιάζεται στον αριθμό των δέντρων νεραντζιάς (ποικιλία Citrus × aurantium subsp. amara) που εποίκισαν τους δρόμους της Κυψέλης αφότου μεταφέρθηκαν από την Ασία ως προϊόν καλλωπισμού –και όχι για βρώση– τον 19ο αιώνα από την Αμαλία, γυναίκα του βασιλιά Όθωνα. Συνδέοντας μεταφορικά τους δύο ξενόφερτους παράγοντες, η Niederhauser δημιουργεί τρία μεταξωτά φουλάρια-χάρτες, τα οποία έχουν βαφεί με φυσικές μεθόδους από τη φλούδα και τον χυμό των νεραντζιών. Φλερτάροντας με εννοιολογικές προεκτάσεις γύρω από την ανθρώπινη και μη ανθρώπινη οικολογία της περιοχής, η καλλιτέχνις φέρνει τα δύο στοιχεία κοντά και υποβάλλει ερωτήματα σχετικά με τις συνθήκες υπό τις οποίες ο νέος φλοιός της Κυψέλης (που τώρα είναι το Airbnb) είναι εδώ για να ανθίσει ή να μας αφήσει με μια πικρή επίγευση.
Οι Καταγραφές (2019) της Βάνας Ντατσούλη διαπραγματεύονται την αντικειμενική ανθρώπινη παρουσία και απουσία μέσα από την υλικότητα των καταλοίπων της. Δύο μαξιλάρια προσδιορίζουν μια συνάθροιση πορτρέτων τα οποία για την εικαστικό έχουν μια ξεχωριστή σύνδεση με τις προσωπικές της μνήμες και εμπειρίες που αφορούν την Κυψέλη. Απεικονίζοντας τους χαρακτήρες της μέσα από την τέχνη του πλεξίματος, του ραψίματος και του patchwork, η Ντατσούλη αποτυπώνει μια ονειρική κατάσταση όπου η ουσία της ανθρώπινης υπόστασης αναμιγνύεται με κομμάτια της φυσικής της παρουσίας και τις ρίζες της, παιχνιδιάρικα αφήνοντας πίσω μια καταγραφή της ύπαρξης και μια ανάμνηση προς όφελος αυτών που θα έρθουν μετά. Το έργο Sugar Coating (2019) του Κρίτωνα Παπαδόπουλου λαμβάνει το οπτικό ερέθισμά του από το Tipu’s Tiger (ή τίγρης του Tipu), ένα μοναδικό αυτόματον (μουσικό όργανο) του τέλους του 18ου αιώνα από τη συλλογή του μουσείου V&A στο Λονδίνο που αναπαριστά μια τίγρη να επιτίθεται με αγριότητα σε έναν βρετανό στρατιώτη. Με σαφείς αναφορές σε ιδέες που σχετίζονται με τον ιμπεριαλισμό και την μετα-αποικιοκρατία σε συνδυασμό με τη συστηματική πρακτική του ελέγχου και της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και των αυτόχθονων πληθυσμών (άλλωστε η ιστορία της οικογένειας Ζαρίφη ήταν συνδεδεμένη με το εμπόριο τσαγιού και ζάχαρης στην Κεϋλάνη), ο εικαστικός επαναπροσδιορίζει και επανερμηνεύει το ινδικό έργο τέχνης μέσα από το πλαίσιο των σημερινών πραγματικοτήτων. Χρησιμοποιώντας υλικά που χαρακτηρίζουν την αποικιοκρατία όπως το καναβάτσο (λινάτσα) και το ύφασμα kuba και αντιγράφοντας έναν ασβεστωμένο τοίχο από κάποιο Airbnb διαμέρισμα στο πίσω μέρος του έργου του αλλά χρησιμοποιώντας κατά τόπους ζάχαρη, ο Παπαδόπουλος αναμεταδίδει μια συνθήκη κατακερματισμού, διάσπασης και εξάλειψης. Η παρουσία ενός μουσικού κουτιού που αναφέρεται στην λειτουργία του αυθεντικού αντικειμένου, μετατρέπεται σε ένα σουρεαλιστικό εργαλείο θέασης και εμπειρίας ενώ συγχρόνως συγχέει τα όρια ανάμεσα στα διαφορετικά επίπεδα ρεαλισμού και αλήθειας. Η Βιβή Περυσινάκη με το έργο Μετάβαση (2019) διερευνά τη χωρική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε σημεία της εσωτερικής κατασκευής του κτιρίου και την αναπόφευκτη συνδεσιμότητά τους με τον εξωτερικό χώρο. Η site-specific παρέμβασή της, η οποία παίρνει τη μορφή δύο αλλόκοτων αναρριχώμενων φυτών, έχει ως αφετηρία το ισόγειο και ταξιδεύει έως την ταράτσα με τους βλαστούς τους να πλέκονται ο ένας γύρω από το σώμα του άλλου. Αποκλειστικά κατασκευασμένα από ίνες γιούτας, το γήινο χρώμα τους θυμίζει έναν ατέρμονα ομφάλιο λώρο που αναζητά να ενώσει δύο σημεία ενώ, ταυτόχρονα, ο θεατής καλείται να ακολουθήσει την πορεία του και να ανακαλύψει την κατάληξή του, η οποία όπως σε μια γέννα, τους φέρνει σα νεογνά στον έξω κόσμο.
Η Εισβολή (2019) της Ράνιας Σχορετσανίτη είναι μια συλλογή από πολυάριθμα κομμάτια ξύλου σε ποικιλία μεγέθους και σχημάτων, όλα επενδυμένα με τεντωμένο ύφασμα αδιαμφισβήτητα δίνοντας την ψευδαίσθηση μιας διαφορετικής υλικότητας και υφής. Κυριεύοντας αδυσώπητα στην επιφάνεια ενός από τους τοίχους του χώρου, το γλυπτό αποτελεί μια αφαιρετική πρόταση για τα αισθητικά και πολιτικά καλούπια με τις ποικίλες πολυεδρικές πλευρές τους τα οποία συχνά καταρρέουν το ένα μέσα στο άλλο και αναπόφευκτα αποτυγχάνουν. Παρόλη τη φαινομενικά ήρεμη παρουσία του, το έργο Εισβολή θα μπορούσε επίσης να υπαινίσσεται μια ανησυχητική διαταραχή μέσα στη σφαίρα της αστικοποίησης και της υπάρχουσας αρχιτεκτονικής κακοφωνίας. Ο Ευάγγελος Χατζής με το έργο Mosaics (2019) διευρύνει την κατακερματισμένη αντίληψή μας για την πραγματικότητα η οποία παίρνει σάρκα και οστά με ένα πλεκτό κάνναβο από pixels προερχόμενος από εικόνες δορυφορικής λήψης του περιβάλλοντος της Κυψέλης και της κεντρικής Αθήνας. Ένας αστερισμός από τέσσερα κομμάτια συνθέτει ένα διαφορετικό αστικό ιστό συμπεριλαμβάνοντας συνάμα το ανθρώπινο στοιχείο σε όλο του το μεγαλείο. Με το έργο του, ο Χατζής φέρνει στο προσκήνιο νέες ερμηνείες σχετικά με διαδικασίες που αφορούν την παγκοσμιοποίηση και συνθήκες πιθανής κοινωνικής ενσωμάτωσης. Την ίδια στιγμή, η εγκατάσταση της Θάλειας Χιώτη Interweaving (2019) δίνει έμφαση στην κωδικοποιημένη πληροφορία που κάποτε βρισκόταν στην αναλογική μαγνητική ταινία της κασέτας χαρακτηρίζοντας την πρακτική αποθήκευσης και διατήρησης μουσικής και μαγνητοφωνήσεων μιας ολόκληρης εποχής. Οι γυμνές ταινίες –υπονοώντας ταυτόχρονα τη διάσπαση και διάλυση της πληροφορίας– τοποθετημένες σε τυχαίους σχηματισμούς αλλά και συνθέτοντας πολυμορφικά μοτίβα απεικονίζουν τη ραγδαία αλλαγή σε καθημερινές διαδικασίες που χαρακτήριζαν μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η αιφνίδια αντικατάσταση της κασέτας από τον ψηφιακό δίσκο (compact disc), τα mp3 players και άλλους τρόπους αποθήκευσης, αποτελεί μια στιβαρή δήλωση της απώλειας της μνήμης και της διάβρωσής της από νέες πρακτικές που εισβάλλουν στη ζωή μας και μας επιβάλλονται χωρίς καν εμείς να το προσέξουμε.
οδός Τροίας 13 Λίγα μέτρα από την οικία Ζαρίφη, ένα πρώην παντοπωλείο στην οδό Τροίας 13 μετατρέπεται σε μια πλατφόρμα δημιουργίας από την ομάδα Horror Vacui με τη συμμετοχή επτά εικαστικών. Το έργο Κυψέλη Ρέμα (2019) της Αννίτας Αργυροηλιοπούλου είναι ένα γλυπτό
ύψους 2.60μ. σε δύο επίπεδα που συντίθεται από μια κατασκευή δέντρου σε σύρμα αντιπαραβαλλόμενο σε έναν τοπογραφικό χάρτη του 1927 στο οποίο προσδιορίζονται τα ρέματα που διαπερνούν την Κυψέλη. Η περιοχή ήταν πολύ γνωστή για τα ρέματά της, τα οποία υπήρξαν ζωτικά στοιχεία της τοπικής ζωής και υπεύθυνα για την πλούσια χλωρίδα της, που ακόμα και σήμερα είναι ορατή σε λίγους δρόμους όπως η Φωκίωνος Νέγρη. Σε περιόδους παγκόσμιας κρίσης και σοβαρών συζητήσεων γύρω από τις κλιματικές αλλαγές, η εικαστικός εστιάζει την προσοχή της σε διαταραχές και οικολογικούς εκσυγχρονισμούς που αντανακλούν κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις. Το συρμάτινο δέντρο είναι ένα σύμβολο του παρελθόντος μεταλλαγμένο σε ένα μνημείο για τη ζωή, χαιρετίζοντας εκείνες τις χρονικές στιγμές στην ιστορία όπου η αρχιτεκτονική, τα αστικά περιβάλλοντα και η φύση συνυπήρχαν αρμονικά. Η site-specific εγκατάσταση Βourgeois Blues (2019) του Αντρέα Βούσουρα, είναι ένα περίεργο κράμα από κομμάτια επίπλων, όλα ευρεθέντα στους δρόμους της Κυψέλης μετά από τις εκατοντάδες ανακαινίσεις που ακατάπαυστα λαμβάνουν χώρα τα τελευταία δύο χρόνια. Απαξιώνοντας αντικείμενα εποχής και διακοσμητικά στοιχεία που κάποτε κατοικούσαν σε μεσοαστικά διαμερίσματα και μονοκατοικίες της Κυψέλης, οι τωρινοί ιδιοκτήτες τους τα αντικαθιστούν ανεξέλεγκτα με χαμηλού κόστους υλικά κατάλληλα για τις ανάγκες των βραχυπρόθεσμων μισθώσεων. Στην προσπάθειά του να διασώσει τους θησαυρούς του παρελθόντος, ο Βούσουρας εκπέμπει την ανάγκη να μας φέρει αντιμέτωπους όχι μόνο με τα καθαυτά θραύσματα επίπλωσης και τα άλλα αντικείμενα αλλά και με μια σειρά παλιών προσωπικών φωτογραφιών που πετάχτηκαν δίχως έλεος. Το κοινωνικό αυτό γλυπτό του ενσωματώνει την επιθυμία να μιλήσει για αυτά που έφυγαν και να ενισχύσει την ελπίδα να διεκδικήσουμε τις ρίζες μας και να ξεκινήσουμε να αναλογιζόμαστε ποιοι πραγματικά είμαστε. Το Nexus (2019) της Αντιγόνης Καββαθά είναι ένα έργο μεγάλης κλίμακας με κάρβουνο σε χαρτί που παρουσιάζει μια ανθρώπινη σιλουέτα παγιδευμένη μέσα σε ένα πλαίσιο αστικού χαρακτήρα. Διερευνώντας ποικίλες υπαρξιακές εμπειρίες, η εικαστικός αντιδρά σε νοήματα εσωτερικής αγοραφοβίας, αυτο-περιορισμού σε όλα τα επίπεδα και πνευματικής αποσύνδεσης. Παρ’ όλο το αίσθημα αποξένωσης, η Καββαθά εντοπίζει τους τρόπους εκείνους που μπορούν να αποδειχτούν ευεργετικοί για την ανθρώπινη ψυχή και κατά πόσο είναι εφικτό η διαδικασία της επανασυνδετικής θεραπείας να μας επαναφέρει στο κέντρο μας και να επανεγκαθιδρύσει μια συνθήκη επανένταξης και ανασυγκρότησης. Με το γλυπτό Επανασύνδεση (2019), ο Ανδρέας Λυμπεράτος αξιολογεί εκείνες της συνειδητές και υποσυνείδητες μεθόδους που μπορούν να ευθύνονται για τη δόμηση ή την αποδόμηση του διαλόγου. Οι δύο καρέκλες του έργου του είναι
ανθρώπινα ίχνη έτοιμα να συνδεθούν το ένα με το άλλο. Κουτάλια ξεκινούν από τη μια καρέκλα και πετούν απέναντι καταλήγοντας σε ποτήρια προσεχτικά προσαρμοσμένα πάνω στην άλλη. Συλλαμβάνοντας και τα δύο αντικείμενα (το κουτάλι και το ποτήρι) ως δοχεία μεταφοράς και διαβίβασης πληροφορίας, ο Λυμπεράτος ενδόμυχα επενδύει στη δύναμη της επικοινωνίας. Το έργο του εκφράζει ρητά την ελπίδα για συμφιλίωση και αμοιβαία κατανόηση, συστατικά τα οποία για τον εικαστικό μπορούν να είναι ευεργετικά για την κοινωνία στο σύνολό της. Το γλυπτό της Ευσεβίας Μιχαηλίδου Συνένωση (2019) πλέει πάνω σε νοήματα φθοράς και διάβρωσης σε ανθρώπινο και μη ανθρώπινο επίπεδο. Θυμίζοντας κάτι ανάμεσα σε κουφάρι και αινιγματικό βιομορφικό οργανισμό, αυτή η υβριδική κατασκευή ενεργεί με τη στιβαρή συμβολική ιδιότητα ενός αρχέτυπου, ένα πρωτόγονο είδωλο ή ένα αρχαίο τελετουργικό όργανο που κατακτά το συλλογικό μας ασυνείδητο. Παρόμοιο με ένα ιερό λείψανο, τα υλικά που έχουν χρησιμοποιηθεί, αντηχούν μια κατάσταση αναγέννησης και κάθαρσης. Τα Ίχνη (2019) της Βαρβάρας Σπυρούλη αποτελούν μια σύγχρονη χαρτογράφηση των ήχων της Κυψέλης βασισμένων σε ένα πλήρες εικοσιτετράωρο πρόγραμμα, εμπλέκοντας διαφορετικές περιοχές της περιοχής. Το ηχοτοπίο διάρκειας 24 λεπτών συνοδεύεται από έναν χάρτη σε οθόνη υποδεικνύοντας το ακριβές σημείο όπου ο κάθε ήχος έχει μαγνητοφωνηθεί, συνδέοντάς τα όλα με ένα νοερό νήμα. Μεταφέροντας τον θεατή σε ένα διαδραστικό ταξίδι μέσα στην περιοχή, η καλλιτέχνις τον συστήνει σε πτυχές της ζωής της Κυψέλης που συνθέτουν τη μοναδικότητά της. Το έργο της Σπυρούλη είναι ένα πορτρέτο των πραγματικοτήτων του σήμερα, αποκωδικοποιώντας τα επιμέρους στοιχεία του και βοηθώντας μας στην περαιτέρω κατανόηση της κοινωνικής και πολιτισμικής ποικιλομορφίας του. Η μονοκάναλη προβολή Ίμβρου 15 (2019) της Μάρθας Τσιάρα λαμβάνει την έμπνευσή της από τη δεκαετία του ’90 όταν η εικαστικός διατηρούσε ένα νεοκλασικό κτίριο ως εργαστήριο στην ομώνυμη με τον τίτλο διεύθυνση. Με σαφείς αυτοβιογραφικές αναφορές, η Τσιάρα νοσταλγικά θυμάται την Κυψέλη και μεταφράζει εκείνες τις μνήμες μέσα από την αισθητική της κινούμενης εικόνας (animation). Επιστρέφοντας στην ίδια γειτονιά τριάντα χρόνια αργότερα για τις ανάγκες της παρούσας έκθεσης, έγινε μάρτυρας ενός διαμετρικά αντίθετου σκηνικού, με ουδεμία ομοιότητα εξωτερικά, όμως περίεργα οικεία, εσωτερικά. Το έργο Ίμβρου 15 είναι μια άσκηση μνήμης, μια σειρά αναδρομών (flashbacks) που ενώνονται ως κομμάτια ενός ξεχασμένου παζλ.
οδός Ευβοίας 7 + Επτανήσου 32 Στις νέες εγκαταστάσεις του μη κυβερνητικού οργανισμού We Need Books σε πρώην κατάστημα επίπλων επί της οδού Ευβοίας 7, ο σκηνοθέτης και κινηματογραφιστής Μενέλαος Καραμαγγιώλης παρουσιάζει ένα τρίπτυχο έργο που περιλαμβάνει ως πυρήνα το ντοκιμαντέρ 14 λεπτών the Afro-Greeks (2019). Αυτό συνοδεύεται από δύο σιωπηλά βίντεο, Οι Αόρατοι-Ορατοί (8 λεπτά) και Οι Φιλοξενούμενοι (3 λεπτά). O Καραμαγγιώλης στο the Afro-Greeks εμβαθύνει στη ζωή της αφρικανικής κοινότητας της Κυψέλης παρουσιάζοντας συνεντεύξεις με κάποια από τα πρώτης και δεύτερης γενιάς μέλη της. Φέρνει στο προσκήνιο ζητήματα κοινωνικού αποκλεισμού από το σύστημα που επικρατεί σήμερα, τις δυσκολίες και την ανάγκη για ενσωμάτωση, ταυτόχρονα τονίζοντας τις αγωνίες, τις προσδοκίες και τα όνειρά τους. Τα δύο χωρίς ήχο βίντεο αποκαλύπτουν την ψυχική κατάσταση του κάθε πρωταγωνιστή δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στο γεγονός ότι όλοι αντιλαμβάνονται τον χώρο στον οποίο βρίσκονται ως έναν τόπο απόλυτης αποδοχής, έκφρασης και ελευθερίας. Και τα τρία έργα δημιουργήθηκαν με στόχο να δώσουν όνομα και φωνή στους «αόρατους» αυτής της γειτονιάς της κεντρικής Αθήνας, οι οποίοι διεκδικούν το δικαίωμα να υπάρχουν ως Έλληνες και Ελληνίδες με αφρικανική καταγωγή. Οι θεατές έχουν επίσης την ευκαιρία να βιώσουν το the Afro-Greeks μια φορά την εβδομάδα στην καθολική εκκλησία της Αγίας Θηρεσίας στην οδό Επτανήσου 32 με συνοδεία πρόβας από τη χορωδία του εκκλησιάσματος, μέλη της οποίας εμφανίζονται στο φιλμ. Από το 2009 και με βάση την Αθήνα, ο κινηματογραφιστής Μενέλαος Καραμαγγιώλης και η ομάδα Documatism δραστηριοποιούνται οργανώνοντας δράσεις και ταινίες με πρωταγωνιστές αντιήρωες και ιστορίες που ακυρώνουν τα σύνορα και τα στερεότυπα, καθιστώντας την κινηματογράφηση λειτουργικό «εργαλείο» για τους ήρωες που πρωταγωνιστούν και χρησιμοποιούν αυτές τις ταινίες για να διεκδικήσουν λύσεις. Βασικό εργαλείο και στόχος είναι ο επαναπροσδιορισμός της αφηγηματικότητας σε έναν κινηματογράφο που ψάχνει τους αφανείς και αληθινούς ήρωες μέσα στην πραγματικότητα και τους καθιστά πρωταγωνιστές και «οδηγούς» διαμέσου δράσεων που μπορούν να αφυπνίζουν και να λειτουργούν ως βασικό εργαλείο διαλόγου και κοινωνικής παρέμβασης.
οδός Φαιδριάδων 14 Στις παρυφές της πλατείας Κυψέλης, ένα υπόγειο διαμέρισμα της οδού Φαιδριάδων 14 –ακριβώς κάτω από ένα ισόγειο φωτογραφείο Kodak, κλειστό πλέον πολλά χρόνια– έχει μεταλλαχθεί από τον James M. Lane σε σκοτεινό φωτογραφικό θάλαμο (ευγενική παραχώρηση εξοπλισμού της φωτογράφου
Λίζης Καλλιγά). Έχοντας διανύσει μακρά πορεία παρατηρώντας και αναλύοντας το πέρασμα του χρόνου και των επιμέρους στοιχείων του, ο Lane αποφάσισε να ανταποκριθεί στις εννοιολογικές παραμέτρους της τρίτης έκδοσης των [α] γνωστων προορισμών με τη σύλληψη του νέου πρότζεκτ Rem-amber (2019) υπό τη μορφή μιας συμμετοχικής επιτελεστικής άσκησης η οποία πλέκει τη συμβολή του θεατή με τη δική του προσωπική έκφραση. Μέλη του κοινού παροτρύνονται να φέρουν μαζί τους ένα ευρεθέν αντικείμενο από τους δρόμους της Κυψέλης, όπως ένα κομμάτι από χαλάσματα των εκατοντάδων ανακαινίσεων που τώρα συμβαίνουν παντού στην περιοχή και μια φωτογραφία αυτοπορτρέτου (selfie) της επιλογής τους. Και τα δύο θα αποτελέσουν προσφορά στο πλαίσιο ενός σύγχρονου προσκυνήματος στους δρόμους της Κυψέλης. Κατά την άφιξή του, ο κάθε θεατής βοηθά τον καλλιτέχνη να μεταφέρουν την εικόνα αυτοπορτρέτου από το έξυπνο κινητό τους τηλέφωνο (smartphone) απευθείας στην φωτοευαίσθητη επιφάνεια μιας αργυροτυπίας, ενώ θα πειραματιστούν επίσης με ληγμένα φωτογραφικά φίλτρα, χημικά καθώς και με φωτογραφικό χαρτί, όλα αχρησιμοποίητα για δεκαετίες. Μέρος της διαδικασίας θα συμπεριλάβει την προφορική αφήγηση προσωπικών ιστοριών, οι οποίες θα μαγνητοφωνηθούν και εν τέλει θα διαμορφώσουν ένα νέο συλλογικό έργο τέχνης. Ο σκοτεινός θάλαμος του Lane που θυμίζει πειραματικό θέατρο (black box theatre), μεταμορφώνεται σε ένα είδος μαντείου ή θαλάμου ψυχοθεραπείας, όπου το ανθρώπινο πνεύμα και η ψυχή συγκρούονται με εξωτερικές δυνάμεις επανασυνδέοντάς τα με σύγχρονες πραγματικότητες διαμέσου της ρευστότητας, του λόγου, της συναισθηματικής ανάτασης και της κάθαρσης.
THE ARTISTS
ΟΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ
_Zarifi residence _οικία Ζαρίφη
Ianthi Aggelioglou The double gender door (2015) composition of various fabrics embroidered and sewn together 1.35 x 0.78m Ιάνθη Αγγελίογλου H δίφυλη πόρτα (2015) σύνθεση από διάφορα υφάσματα κεντημένα και ραμμένα μεταξύ τους 1.35 x 0.78m
Eozen Agopian Rewind (2019) mixed media with acrylic, thread and fabric 1.95 x 1.56m
Εοζέν Αγκοπιάν Rewind (2019) μικτή τεχνική με ακρυλικό, κλωστή και ύφασμα 1.95 x 1.56m
Artemis Alcalay New cats on the block (2019) fabric, wood, plastic toys, paper money dimensions variable
Άρτεμις Αλκαλάη New cats on the block (2019) ύφασμα, ξύλο, πλαστικά παιχνίδια, χαρτονομίσματα διαστάσεις μεταβλητές
Lydia Andrioti Hello Hallo: a mental toolkit for beginners (2019) meditation chair (light, wood and ready-made chair), sound (speakers in glazed ceramic), single-channel video projection, ink, pencil and gouache on wall dimensions variable
Λυδία Ανδριώτη Hello Hallo: a mental toolkit for beginners (2019) καρέκλα διαλογισμού (φως, καρέκλα και ξύλο), ήχος (ηχεία σε υαλωμένα κεραμικά), μονοκάναλη βιντεοπροβολή σε τοίχο, μελάνι, μολύβι και τέμπερα στον τοίχο διαστάσεις μεταβλητές
Panagiota Apostolopoulou Mobile immobility (2019) photographs on paper, thread, fabric, suitcase dimensions variable
Παναγιώτα Αποστολοπούλου Ακινησία εν κινήσει (2019) φωτογραφίες σε χαρτί, κλωστή, ύφασμα, βαλίτσα διαστάσεις μεταβλητές
Evangelos Chatzis Mosaics (2019) interwoven strips of digitally printed collage οn photographic paper dimensions variable Ευάγγελος Χατζής Mosaics (2019) πλεγμένες λωρίδες από εκτυπωμένο ψηφιακό κολάζ σε φωτογραφικό χαρτί διαστάσεις μεταβλητές
Thalia Chioti Interweaving (2019) compact audio cassettes, magnetic tape dimensions variable Θάλεια Χιώτη Interweaving (2019) κασέτες, μαγνητική ταινία διαστάσεις μεταβλητές
Penny Gkeka Body language (2019) cotton paper, threads dimensions variable
Πέννυ Γκέκα Body language (2019) βαμβακερό χαρτί, κλωστές διαστάσεις μεταβλητές
Irini Gonou Ιt is not known if a fish cries in the water (2019) cotton fabric, gauze, reed, string, ink dimensions variable Ειρήνη Γκόνου Το ψάρι μέσα στο νερό δε φαίνεται αν κλαίει (2019) βαμβακερό ύφασμα, γάζα, καλάμι, σπάγγος, μελάνι διαστάσεις μεταβλητές
Stavroula Kaziale Place of absence (2019) found rock garden, jute fabric, jute thread, cotton twine, parts of palm tree trunk, flax, wire, reed dimensions variable
Σταυρούλα Καζιάλε Τόπος απουσίας (2019) ευρεθείς βραχόκηπος, ύφασμα από γιούτα, νήμα από γιούτα, βαμβακερός σπάγγος, μέρη από κορμό φοίνικα, λινάρι, σύρμα, καλάμι διαστάσεις μεταβλητές
Renee Magnanti Things Began to Change (2019) hand coloured etchings and 1900’s lace from Athens woven into weavings made with paper yarn 2.69 x 0.86m
Renee Magnanti Things Began to Change (2019) χαρακτικά χρωματισμένα στο χέρι και δαντέλα των αρχών του 1900 από την Αθήνα πλεγμένα σε υφαντά από χάρτινο νήμα 2.69 x 0.86m
Despina Meimaroglou War and Peace (2018) hand woven wool carpet with natural dyes, single-channel video on screen 1.80 x 1.20m
Δέσποινα Μεϊμάρογλου Πόλεμος και Ειρήνη (2018) χειροποίητο ολόμαλλο χαλί με φυσικές βαφές, μονοκάναλη προβολή σε οθόνη 1.80 x 1.20m
Noemi Niederhauser, I’ve got you under my skin, Wind me up and watch me spin (2019) 3 silk scarfs, drawing made with beeswax, silk colours and natural dyes made with the peels of bitter oranges (Citrus × aurantium subsp. amara) from trees οn Kypseli streets 3 pieces, 1.80 x 0.55m each
Noemi Niederhauser I’ve got you under my skin, Wind me up and watch me spin (2019) 3 μεταξωτά φουλάρια, σχέδια φτιαγμένα με κερί, χρώματα σε μετάξι και φυσικές βαφές φτιαγμένες από φλούδες νεραντζιού από νεραντζιές (Citrus × aurantium subsp. amara) στους δρόμους της Κυψέλης 3 τμήματα, 1.80 x 0.55m το καθένα
Vana Ntatsouli Recordings (2019) fabrics, threads, fiberglass, wire dimensions variable Βάνα Ντατσούλη Καταγραφές (2019) ύφασμα, κλωστές, υαλοβάμβακας, σύρμα διαστάσεις μεταβλητές
Kriton Papadopoulos Sugar Coating (2019) acrylic spray, plywood, Hessian fabric, thread, wire, strings, plaster of Paris, sugar, music box 1.75 x 0.83 x 0.50m
Κρίτων Παπαδόπουλος Sugar Coating (2019) ακρυλικό σπρέι, κόντρα πλακέ θαλάσσης, λινάτσα, νήμα, σύρμα, χορδές, γύψος, ζάχαρη, μουσικό κουτί 1.75 x 0.83 x 0.50m
Vivi Perysinaki Transition (2019) jute fibre dimensions variable Βιβή Περυσινάκη Μετάβαση (2019) γιούτα διαστάσεις μεταβλητές
Rania Schoretsaniti Invasion (2019) wood, fabric 1.60 x 1.92 x 0.30m
Ράνια Σχορετσανίτη Εισβολή (2019) ξύλο, ύφασμα 1.60 x 1.92 x 0.30m
Yannis Theodoropoulos Earth and Water, holy offerings for Kypseli (2019) found furniture, 61 homeopathy bottles filled with water, sand and earth dimensions variable
Γιάννης Θεοδωρόπουλος Γη και Ύδωρ, θεία δώρα για την Κυψέλη (2019) ευρεθέντα έπιπλα, 61 ομοιοπαθητικά μπουκαλάκια γεμισμένα με νερό και χώμα διαστάσεις μεταβλητές
Marios Voutsinas Fortune Cookie (2019) mixed media dimensions variable Μάριος Βουτσινάς Fortune Cookie (2019) μικτή τεχνική διαστάσεις μεταβλητές
Betty Zerva 6.7km (2019) cotton thread dimensions variable
Μπέττυ Ζέρβα 6.7km (2019) βαμβακερό νήμα διαστάσεις μεταβλητές
_Trias 13 _Τροίας 13
Annita Argyroiliopoulou Kypseli stream (2019) topographical map, wire construction 1.00 x 2.60m Αννίτα Αργυροηλιοπούλου Κυψέλη Ρέμα (2019) τοπογραφικός χάρτης, συρμάτινο πλέγμα 1.00 x 2.60m
Antigoni Kavvatha Nexus (2019) charcoal on paper 3.60 x 1.90m Αντιγόνη Καββαθά Nexus (2019) κάρβουνο σε χαρτί 3.60 x 1.90m
Andreas Lymberatos Reconnection (2019) iron, spoons, drinking glasses dimensions variable
Ανδρέας Λυμπεράτος Επανασύνδεση (2019) σίδερο, κουτάλια, ποτήρια διαστάσεις μεταβλητές
Eusevia Michailidou Coalescence (2019) wire, paper, coal, ash, salt 1.67 x 0.40 x 0.94m Ευσεβία Μιχαηλίδου Συνένωση (2019), σύρμα, χαρτί, στάχτη, κάρβουνο, αλάτι 1.67 x 0.40 x 0.94m
Barbara Spirouli Traces (2019) video still
Βαρβάρα Σπυρούλη Ίχνη (2019) video still
Martha Tsiara Imvrou 15 (2019) video still
Μάρθα Τσιάρα Ίμβρου 15 (2019) video still
Andreas Voussouras Βourgeois Blues (2019) found photographs and objects from the streets of Kypseli dimensions variable Αντρέας Βούσουρας Βourgeois Blues (2019) φωτογραφίες και αντικείμενα που βρέθηκαν σε δρόμους της Κυψέλης διαστάσεις μεταβλητές
_St. Therese _Αγία Θηρεσία
Menelaos Karamaghiolis the Afro-Greeks (2019) installation view Catholic church of St Therese, Eptanisou 32, Kypseli, Athens
Μενέλαος Καραμαγγιώλης the Afro-Greeks (2019) εικόνα εγκατάστασης καθολικός ναός Αγ. Θηρεσίας, Επτανήσου 32, Κυψέλη, Αθήνα
_Evias 7 _Ευβοίας 7
Menelaos Karamaghiolis the Afro-Greeks (2019) video still
Μενέλαος Καραμαγγιώλης the Afro-Greeks (2019) video still
_Fedriadon 14 _Φαιδριάδων 14
James M. Lane Rem-Amber (2019) installation view
James M. Lane Rem-Amber (2019) εικόνα εγκατάστασης
artist biographies
Ianthi Aggelioglou (b.1978, Athens) studied painting (1999-2005) at the department of Fine Arts of the Aristotle University of Thessaloniki with G.Tsakiris and T.Makri as her tutors. She received an Erasmus scholarship (2003-2004) for the School of Fine Arts San Carlos in Valencia, Spain where she participated at the laboratory of performance titled Sculpture as if behaviour with Bartolome Ferrando as her tutor and at the laboratory of sculpture. She received her postgraduate diploma (20092011) in Fine Arts at the Athens School of Fine Arts on a scholarship from the State Scholarships Foundation. She has attended seminars on performance and live art in Greece and Spain. She has also participated in two residency programmes in Greece and Turkey. She has presented two solo exhibitions: g-raphi, Diana Gallery DownTown, Athens, 2006 and Episodes, Fokianou Art Space, Athens, 2019. She has participated in various group exhibitions such as: Theorimata/ Deductive and Axiomatic Systems, National Museum of Contemporary Art, Athens, 2018; Platforms project/ SYN+ERGASIA, Athens School of Fine Arts, Athens, 2018; The symptom projects, The symptom #7/Identifying Loss, Old Hospital of Amfissa, 2016; Athens Photo Festival, [mis/dis] placed, Festival of Performance: Photography as Performance, Benakis Museum, Athens, 2016; 2012ROOMS, Kappatos Gallery, St. George Lycabettus, Athens,2012; Oasis in a-oasei, Skironio Museum Polychronopoulos, Megara, Attica, 2010; Visual Panorama in Greece, State Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, 2006. Her artworks belong to private collections in Greece and abroad. She lives and works in Athens. Eozen Agopian (b.1960, Athens) has received a Master’s degree in Fine Arts in Painting from Pratt Institute, Brooklyn, NY (1993), a BA in Fine Arts (magna cum laude) from Hunter College, NY (1989), and an associate degree in Graphic Design from F.I.T., NY (1987). She has held thirteen solo shows. Her most recent exhibition Unfold took place at Eleftheria Tseliou Gallery, Athens, 2019. Some others are: Persistent Dichotomies, Fox Gallery NYC, NY, 2017; Underthread, Gallery Kaplanon, Athens, 2008 and Invisible threads, Michael Walls Gallery, NY, 1993. She has participated in several group shows in Greece and abroad including Transplants: Greek Diaspora artists, Shiva Gallery of John Jay College, 2018; Pinned, Stitched and Glitzed, AAW Gallery, Beijing, China, 2016; Whispers, Museum of Contemporary Art of Crete, Rethymno, Greece, 2016; Respond, Smack Melon, Brooklyn, NY, 2015; Three Colorists, Lesley Heller Workspace, NY, 2012. In 2014, she was a resident artist at the Triangle Arts in Brooklyn. During that period, she was invited to attend a textile arts workshop in Queens Museum, NY. Currently (MayOctober 2019), she is awarded a studio on Governors Island in New York. Agopian deconstructs fabric and unravels images into threads and colour while constructing a space that aims towards a balance between the real and the imaginary. She is represented by Eleftheria Tseliou Gallery in Athens. She lives and works between New York and Athens.
Artemis Alcalay (b.1957, Athens) studied painting, stage and costume design in the School of Fine Arts of Athens (1976-1981). She obtained a Master’s degree in studio art from New York University (1984-85). Painting, sculpture, textile art (weaving, embroidery, carpet design), photography and digital art, set and costume design are amongst her fields of expression and she creates mixed media works. Her work addresses issues of identity, personal and collective memory and trauma. Selected shows: Obsessions, objets trouvés, Poems n´ Crimes Art Bar, Athens, 2019; A study on trauma, memory and loss, Greek Jews Holocaust survivors, Thessaloniki Concert Hall, Thessaloniki, 2018; Greek Jews Holocaust survivors: a visual narrative, Cervantes Institute of Athens, 2016; ..In ritroso, Etoile Toy Visual Arts Florence, 2015; Greek Jews Holocaust survivors, Agathi, 2015; Beit Hatfutsot, Tel Aviv, Israel, 2014; Home a wandering, Pyrna, Kifissia, Athens, 2014; Volta a Itaca, Casa de Rui Barbosa, Rio de Janeiro, Brazil, 2013; Home a wandering, Beton 7, Athens, 2012; Paradise Lost or Found-from warp to pixel, Beton 7, Athens, 2012; Home a wandering, Gallery 7, Athens, 2010; Hand Tufted Carpets (Aslanoglou contract carpets), Athens Art Gallery, Athens, 2006; Weavings, Peloponnesian Folklore Foundation, Nafplio, Greece, 2004; Memoire, Palais de l’Europe, Strasbourg, France, 2001; Erinnerung, Juedisches Museum Frankfurt, Germany, 2001; Remembrance, Jewish Museum of Greece, Athens, 2000; Remembrance, Zina Athanassiadou Gallery, Thessaloniki, 2000; Remembrance, Fournos Culture, Athens, 1999; Fabrics, Titanium Gallery, Athens, 1993; Polyedro, Patras, 1993; Ora Gallery, Athens, 1988; The trip, 80 Washington Sq. East Galleries, NY, 1984; 8th Meeting of Young Artists, Ora Gallery, Athens, 1982. Alcalay lives and works in Athens. Lydia Andrioti (b.1982, Athens) attended the visual arts programme of École Nationale Supérieure des Beaux Arts in Paris (ENSBA) in 2006 with an Erasmus scholarship and in 2009 she graduated from the Athens School of Fine Arts (ASFA). In 2012, she received an MFA in New Media from Pratt Institute (NY, USA). During her stay in the United States, she participated in group shows and was involved with the production of settings, costumes and new media installations for theatrical plays, performances and installations. She has worked for the restoration of the magnetic and TV installations of Nam June Paik for the collections of Guggenheim, MoMΑ, Art Institute of Chicago, Metropolitan and Chase Bank. She has worked, among others, with two funding members of Judson Memorial Church (2013-2015), Phyllis Yampolsky on the research and the archival of her activist work regarding McCarren Park Pool for Lincoln Library and the Preservation Community of the city of New York, and with Elaine Summers for her Kinetic Awareness and Skytime projects. Andrioti has participated in exhibitions in New York, Vienna, Paris, Ireland and Greece, such as +9, Athens, 2019; Des Knaben Wundernhorn (solo show), Sechsschimmel galerie, Vienna, Austria, 2019; The birds and the lightworkers backstage are working together (solo show), Gazi hall spaces, Athens, 2017; The
fantastic journeys of energy, Kappatos Gallery, Athens, 2016; Antidote, Mykonos annex of the Athens School of Fine Arts, Mykonos Biennale, 2015; In Praise of chance and failure, Family Business, New York, USA, 2013; Crisis and Paganism, Mykonos Biennale, 2013; Intimate Space, Olympic Village, Vienna, Austria, 2011; Culture Industry, Folklore and Clichés, Vox, Athens, 2008; Gemine Muse, Crawford Μunicipal Museum, Cork, Ireland, 2005. Andrioti’s work explores representations of emotional places by unfolding visual vocabularies. She uses media incorporated within installations including actions, re-enactments, video projections, sound, drawings, collages, photographs, sculptures, ready-mades, and she often utilises the site-specific character of the presented pieces. Since 2009 she has been involved in curatorial projects. She lives and works in Greece. Panagiota Apostolopoulou (b.1970, Athens) studied sculpture under Th. Papagiannis and scenography under G. Ziakas at the Athens School of Fine Arts (1993-1999) and early childhood education at the National and Kapodistrian University of Athens (1988-1992). In 1997, she attended drawing and sculpture classes at the School of Fine Arts in Seville, Spain, as an Erasmus programme attendee after receiving a scholarship from the State Scholarships Foundation. In 1998, she took part in Stone, the Erasmus international workshop of Hochschule Academy, Berlin, and the Athens School of Fine Arts in Rethymno, Crete. In 2002, she participated in the 2nd Balkan Symposium of Fine Arts in Izmir, Turkey. She has participated in group exhibitions in Greece and abroad such as Platforms Project as a member of the artist group We33 by Artia Gallery, Athens, 2018 and 2019; Softwear, Athens, 2018; Athens Intersection, Athens, 2017; Back to Athens, Athens, 2016; Cats Have 7 Lifes, Maerz Buehne, Romantso, Athens, 2016; 1460 Art Days, ArtWall, Athens, 2016; ArtmArt, Vienna, 2015; 12 Visual Arts’ Decibels, Booze Cooperativa, Athens, 2015; 1095 Art Days, ArtWall, Athens, 2015; Portrait Cabinet, Athens, 2015; 730 Art Days, ArtWall, Athens, 2014; 365 Art Days, ArtWall, Athens 2013; Mykonos Biennale, 2013; Walls-Unbounded Boundaries, Athens, 2012; Woven, TAF, Athens, 2011; MIR Festival, About, Athens, 2010; Projections, Archeological Museum, Pyrgos Ilias, 2007; Common Places, Pyrgos Townhall, 2006; Microcosmos, Mykonos, 2005; The exhibition of 11, Psychari Gallery, Athens, 2003; Gallery Yaşar Ali Güneş, Örnekköy, Izmir, Turkey, 2002; Panhellenic Exhibition of Micrography, Thessaloniki, 2001; Cheap Art, Athens, Thessaloniki, Limassol, Amsterdam, 20002016; Eco Festival 2000 and National Garden, Athens, 2000. In 2007, she co-curated along with A. Apostolides and participated in the exhibition sto MOTEL at the abandoned hotel of architect Aris Konstantinides in ancient Olympia, a production of the International Festival of ancient Olympia. In 2004, she worked as a sculptor for the opening ceremony of the Athens Olympic Games. Between 1998 and 2003, she curated workshops and art happenings working with the British painter Kevin Whitney, during the international sessions of the International Olympic Academy in
ancient Olympia. She lives and works in Athens. Annita Argyroiliopoulou (b. 1960, Athens) studied at Derree College (1979-83) and at the Athens School of Fine Arts, in the workshop of N. Kessanlis (1984-89). Solo exhibitions: Silent, Ekfrasi-Gianna Grammatopoulou, Athens, 2017; Shortly Before, Ekfrasi-Gianna Grammatopoulou, Athens, 2012; Prothesis, Neo Hellenic Art Museum, Medieval Castle Rhodes 2011; Prison of Light, Byzantine Castle, Chios, 2005; Fertile Land, Epikentro Contemporary Art Space, Athens, 2000; The Gender, Medusa+1 Art Gallery, Athens, 1996; Trees, Municipal Gallery, Kalamata, 1996; Figures in Space, Medusa+1 Art Gallery, Athens, 1993. She participated in more than 60 group exhibitions in Greece and abroad. Her work is characterised by precise drawing, suitably selected materials and references to archetypical symbols and fundamental questions of human nature. She is a member of the Horror Vacui artist group. She lives and works in Athens. Evangelos Chatzis (b.1982, Athens) studied marble crafts at the School of Fine Arts of Panormos Tinos, Greece, from where he graduated in 2010 and in 2016 he graduated from the Athens School of Fine Arts with distinction (department of sculpture under G. Lappas). He also attended photography and drawing courses as part of his studies at the Athens School of Fine Arts. He has been awarded from the Ministry for the Aegean in the field of marble crafts. His work encompasses sculpture installations and structures as well as digital collage art. He has participated in many group exhibitions, such as: +9, Athens, 2019; [un]known destinations chapter II: shell // the politics of being, 15th High School of Athens, 2018; Pillow gravity, Ekfrasi Gallery, Athens, 2018; Common Ground, Kappatos Galleries, Athens, 2017; 8th Fine Arts Students biennale, Thessaloniki Centre of Contemporary Art, Thessaloniki, 2016; In art, Zina Athanassiadou Gallery, Thessaloniki, 2016; Shapes, Colour, Materials: the Garden of Sculptures, Italian Embassy, Athens, 2016; The City from Acropolis, Three Sculptors Gaze at Athens, Ekfrasi Gallery - Gianna Grammatopoulos, Athens, 2014; 7th Fine Art Students Biennale, Theocharakis Foundation, Athens, 2014; Art & the City II, city models, City Link, Athens, 2011. He lives and works in Athens. Thalia Chioti (b.1964, Athens) studied at the Athens School of Fine Arts under N. Kessanlis and received an MA in digital arts at ASFA (2009-2011). She also received a fellowship from the State Scholarships Foundation (1996). She received an award by Yannis and Zoe Spyropoulos Foundation, Athens (1994). She has held three solo exhibitions at ARTIO Gallery in Athens: Singer, 2003; Αuto-reverse, 1999 and Gestures, 1996. She participated in various group shows such as Noise and Fury, 2019; Sarajevo Winter Festival, Academy of Fine Arts in Sarajevo, 2018; Acropolis at the Bottom, Nikos Kessanlis Hall, Athens, 2018; 9 MUSES, I presume?,
Videocreación, La Casa Escendida, Μadrid, 2004; Greek Realities, Kunsthallen Brandts Klaedefabrik, Odense/Galerie im Marstall, Berlin, 1996-7; Biennale of Young Artists, Rijeka, Croatia, 1995; VII Biennial of Young Artists from Europe and the Mediterranean, Lisbon, 1994; II Biennale del Sud, Accademia di Belle Arti di Napoli/Palacio de Velasquez, Madrid / Académie Royale des Beaux Arts, Brussels, 1993. She lives and works in Athens. Penny Gkeka (b.1975, Athens) studied marble sculpture at the Panormos Tinos Preparatory and Professional School of Fine Arts (1994-1997) and painting at the Athens School of Fine Arts under R. Papaspyrou (1997-2002). She completed a Master’s degree in Fine Arts at the same university (2005-2007). Since 2018, she teaches at the 1st Painting Laboratory of the Athens School of Fine Arts. She has presented her work in three solo exhibitions and she has participated in many group shows in Greece and abroad, including: Fleves eco progect (ecological consciousness in situ), Platforms Project, Athens, 2019; Cultures, Agricultural Museum, Agricultural University of Athens; Garden variations: From outside to inside and vice versa, The symptom projects, Amfissa. Block-Spots, Owl Art Space, Athens; Against All Odds Project, Ethics/Aesthetics - Parallel exhibitions Slow Down Rooms, Benaki Museum, Athens; Tracing Istanbul, The Holy Theological School of Halki, Pringiponissa and Sismanoglio Megaro, Istanbul – TECHNOPOLIS, Athens; In-scribe, Hellenic American Union, Athens; Booking in book, E. Biza’s bindery, Athens; Material Links, MoCa Museum of Contemporary Art Shanghai - State Museum of Contemporary Art Thessaloniki and Technopolis, Athens; 16 Graduates of the Master of Fine Arts, Factory, Athens School of Fine Arts; Dreams come true, Zoumboulaki Gallery, Athens; Le don d’Aphrodite, La Galerie.be, Brussels; Rooms to let, Kodra action area, Thessaloniki; Touch 2006 The Quest for Freedom, 1st Prize, 4th International Arts Festival, Agios Nikolaos, Crete; Industry and Nature in Contemporary Art, Lulea Summer Biennal, Konstens Hus, Lulea, Sweden; Fresco and Salty, Margaris Gallery, Amfilochia - Lazariston Monastery, Center of Contemporary Art, Thessaloniki; Dwellers of the ruins, Filopappou team, Ruins of the hotel Thoxenia Portaria, Pelion; Locus Solus (an experiment on collective artwork with the Filopappou team), Frikes Ithakis - Gazon Rouge, Athens. She lives and works in Athens. Irini Gonou (b.1955, Athens) graduated from the Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts and from the Ecole Nationale Superieure des Arts Decoratifs of Paris, where she lived for eleven years. She also studied paleography at the NGB Historical and Paleographical Archive of Athens and the Arabic language and culture. She has shown her work in thirty solo exhibitions in Greece, Cyprus, France, Germany, UK, USA, Belgium, Norway, Turkey and Egypt and has participated in many group exhibitions and international art meetings in Greece and abroad. The essential part
of Gonou’s work is the element of protection and healing. Her recent research combines text and textile which interact with each other providing a new version on the in-temporal meaning of protection. Selected exhibitions: The Blue Procession, mapping a metaphorical journey, Kaloritsa, Bazaios Tower, Naxos, Greece, 2017; Whispering Reeds in Woven Garden, Imaret and Mohamed Ali Museum, Kavala, Greece, 2014-15; Magic scripts-Apotropaic texts, Centre for Middle Eastern and Islamic Studies, Chr. Michelsen Institute, Bergen, Norway, 2014; 2013; Τhe Sheltering Word, Heyman Center for Humanities, Columbia University, NY, USA , 2013; Al-Khatt, the magic script, Museum of Islamic Art, Athens, 2008. Her work is included in the collections of the French Ministry of Culture, Benakis Museum of Islamic Art in Athens, Ministry of Culture in Egypt, HCH at Columbia University in NY, Macedonian Museum of Contemporary Art, Columbia Institute for Ideas & Imagination in Paris, Historical Archive of the National Bank of Greece, the National Historical Museum of Athens, the Research Center Mohamed Ali, the Musée Ernest Renan in France, Museum of Contemporary Art in Florina, Greece and also in the collections of municipal galleries, private museums and foundations as well as numerous important private collections. She regularly teaches educative seminars on Mediterranean scripts at the Benakis Museum, Arabic calligraphy at the Egyptian Cultural Centre of Athens and works as an animator in many art workshops in Greece and abroad. She lives and works in Athens. Menelaos Karamaghiolis is a filmmaker producing feature films, documentaries, video art and radio essays that transcend frontiers and stereotypes, as well as for real-life neglected heroes and serve as an essential tool for dialogue and social change. His films have been screened globally and won many awards like the feature documentary ROM, 1989, that was considered “a turning point for Greek documentary films” and “a masterpiece that must become a classic of the history of cinema” and fiction films as BLACK OUT (p.s. RED OUT), 1998, considered as “the first post-modern Greek film” and J.A.C.E. – Just Another Confused Elephant, 2011, which participated in 40 international festivals (including TIFF Toronto International Film Festival) and won 11 awards. His video art works have been shown at the National Museum of Contemporary Art (Athens, 2011) and at the Venice Biennale (2015). Antigoni Kavvatha (b. 1955, Thessaloniki, Greece) studied painting in the School of Fine Arts in Athens with G. Moralis and completed graduate studies in New York and Boston (MFA Boston University), USA. She has held 12 solo shows and participated in more than 60 group exhibitions at museums, cultural centres and private galleries in Greece and abroad (USA, UK, Spain, South Korea, Switzerland, Bosnia-Herzegovina, Turkey, Russia, North Macedonia). She has also worked with artist’s groups. Her solo shows include Nexus, Hydra Workshop, Hydra, Greece,
2019; Tapetum Lucidum, Ekfrasi - Yianna Grammatopoulou Gallery, Athens, 2015; Chthonic serpents and sacred trees, Fizz Gallery, Athens, 2011; Shadows II, Fragmental Museum, NY, NY, USA, 2009; Tracking Erebus, Verena Foundation, Hydra, Greece, 2007; Shadows, Galerie 3, Athens, 2005; Gazi 1991 - 1994, Gazi Studio, Athens, 1995. Some of the group shows she has participated in are: Art is a way out of sexual problems, Freud Dream Museum, St. Petersburg, Russia, 2018; Culture Bridge, Cifte Amam, The National Gallery of Macedonia, Skopje, North Macedonia, 2018; Symphony in 20 parts, Macedonian Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, Greece, 2018; The Memory of the Revolution, Contemporary Greek Artists, Athens School of Fine Arts, Nikos Kessanlis Hall, Athens, 2018; Right to the future, МИСП, MISP, St. Petersburg, Russia, 2017; Estia-zo, with Horror Vacui group, Parallel Events, 6th Biennale of Contemporary Art of Thessaloniki, Thessaloniki, Greece, 2017; The Memory of the Revolution, Contemporary Greek Artists - 100 years after the October Revolution, State Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, Greece, 2017; Back to Athens, Exarchia, Athens, Greece, 2016; Ploes 21: Nepenthe and Eothina, Peter and Marika Kydonieos Foundation, Andros, Greece, 2015; Secret garden, Archeological Museum of Kissamos, Kissamos, Chania, Crete, Greece, 2014; Tradition - Reversal, Thessaloniki State Museum of Contemporary Art Collection, Collegium Artisticum, Sarajevo, Bosnia-Herzegovina, 2014; Recontectualizing the found, Annia and Andrew Shiva Gallery, NY, NY, USA, 2014; 4th Thessaloniki Biennale of contemporary art events: Tradition - Reversal, State Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, Greece, 2013; Indoors plus, The National Garden, EMST, Athens, Greece, 2013; Visual Arts in Greece 2007: Artistic innovation semiotics of its conditions in the new era, State Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, Greece, 2007; Artmar 2007, II Biennal de la Mediterrania, Barcelona, Spain, 2007; Strong women - Picturesque worlds, Kunsthalle Mannheim, Verena Foundation, Hydra, Greece, 2007; Pret - A(rt) - Porter, Deste Foundation, Athens, Greece, 1999. She is a member of the artistic group Horror Vacui. Her work is in museums, public and private collections throughout Europe, USA and Asia. She lives and works in Athens. Stavroula Kaziale (b.1962, Athens) studied graphic design and animation at the Technological Educational Institute of Athens (1980-1983). She graduated from the Athens School of Fine Arts (2001-2005) studying painting (studio of R. Papaspyrou) and engraving. After thirteen years working in the field of advertising, she focused on her artistic expression and the creation of sculptural jewelry. She also teaches at primary and secondary education. She has presented four solo exhibitions and has participated in several group exhibitions in Greece and abroad. Some of her works belong to the ACG art collection, the collection of ASFA, the Jewelry Museum Elias Lalaounis, the West University of Timisoara / Faculty of Arts & Design, Romania, the Centre for Textile Research / University of Copenhagen, Denmark, and in private
collections. She has presented two solo sculptural jewelry exhibitions and has taken part in many group jewelry exhibitions in Greece and abroad. Her jewelry has been chosen by designers and photographers for catwalks, editorials and photography published in Greece and abroad. She has presented workshops at Lalaounis Jewelry Museum, Athens, at conferences of the Αrt Teachers Union and at the State Museum of Contemporary Art, Moni Lazariston, Thessaloniki. Her work mainly incorporates sculptures and in situ installations that reflect her anxiety over environmental awakening through art. She collaborates with visual art teams such as Tidal Flow Art and We33, working on interactive collaborative projects, seeking a sustainable balance between man and nature. She lives and works in Athens. James M. Lane (b.1969, Athens) studied photography at Parsons School of Design / New School for Social Research in New York and Paris. He grew up in a family of painters in Plaka, Athens. During 1986-1995, he studied photography and worked as a fine art, still life and architectural photographer in NYC. In 1995, he returned to Athens. The cultural void between the mirroring continents of America and Europe shaped Lane’s idiosyncrasy and proved fertile soil for the systematic exploration of art’s potential to penetrate into the personal and collective unconscious. His research-based work focuses on the mechanisms of memory, identity, dormancy and the dualism of visual perception/mental imagery. The artist employs photography, digital imaging, video, installation and performance. Since 2015, he has been leading a multidisciplinary research-based art project titled Allochthon, introduced in the Archaeological Dialogues 2018 at the Greek Archaeologists’ Association in Athens. Lane has presented his work in eight solo exhibitions in Athens, New York and Korea and numerous group exhibitions, workshops and performances in galleries, museums, art fairs and festivals internationally including: +9, Athens, The XXXV International Festival Sarajevo; the Greek Archaeologist’s Association, Athens; School of Fine Arts, Athens; Analogio Festival, T.A.F/ The Art Foundation, Athens; Space 52, Athens; Transmediale, Berlin; Ileana Tounta Contemporary Art Center, Athens; Beton7 Center for the Arts, Athens; In Khan Gallery, New York; KOPAK Public Art Consulting, Seoul; MOMus, Thessaloniki; DESTE Foundation, Athens; Athens Photo Festival; Municipal Gallery of Athens; Municipal Cultural Centre of Chania, Crete; Olivepress Art Factory, Crete; Odysseas Elytis House, Mytilene; Megaron/The Athens Concert Hall; The Thessaloniki Concert Hall; ACG Gallery/ American College of Greece, Athens; Freud’s Dreams Museum, St. Petersburg; Festival Miden, Kalamata; Unlike Festival, Oslo; Montrouge Art Center, Paris and ARCO Art Fair, Madrid. Lane’s work is included in public collections such as Freud’s Dreams Museum in St. Petersburg and MOMus in Thessaloniki as well as significant private collections such as the Dimitris Daskalopoulos Collection and the Dakis Joannou Collection. He lives and works in Athens.
Andreas Lymberatos (b.1963, Patras, Greece) received a degree in architecture at National Technical University of Athens and degree in painting at Athens School of Fine Arts. He also attended classes at the Edinburgh College of Art, Scotland and Royal Academy of Fine Arts in Ghent, Belgium and completed post graduate studies in Design - Space - Culture at N.T.U.A. His work has been presented in four solo exhibitions: Cube gallery, Patras, 2013; Batagianni gallery, Αthens, 2006 and 2011; galerie S.& H. De Buck, Ghent, Βelgium, 2000, and group exhibitions in Greece and abroad, such as Estia-zo, Eptapyrgion, Thessaloniki, parallel programme of 6th Thessaloniki Biennale, 2017; The Memory of the Revolution, State Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, 2017; Evresis #1, Contemporary Greek Art Institute, Athens, 2017; Universal Hospitality, White House Biennial, Alte Post, Vienna, 2016; Concretes of Old Europe, Vieille Charite, Marseille, 2015; Monodrome, Athens Biennale, 2011; Inside Out, Galleria Bydgoszcz, Poland, 2011; On the Threshold of Two Centuries, Rethymnon Centre for Contemporary Art, Crete, 2009; Unbuilt, Byzantine and Christian Museum of Athens, 2008; Interfaces, European Cultural Centre of Delphi, 2002; Between Earth and Heaven, Museum of Modern Art, Ostend, Belgium, 2001; Storm Centres, Poeziezomer, 2000, S.M.A.K., Watou, Belgium. He is a member of the Horror Vacui artist group. He lives and works in Athens. Renee Magnanti (b.1951, Rochester, New York) received her BFA in Fine Arts from SUNY at Buffalo and her MFA from Tulane University, USA. She has shown her work in the US, Europe and Asia, in museums, universities and private galleries. She is the recipient of several awards and grants including the Rumsey Traveling Fellowship from SUNY Buffalo, The Creative Artist’s Programme grant from the New York State Council on the Arts and a Textile Society of America conference scholarship for Textiles Close Up: Indonesia at the Yale University Art Gallery. Her current work in encaustic, prints and print weaving is inspired by world textiles and often incorporates text in the image. She is known for her singular technique of carving in encaustic as well as her distinctive approach for combining prints with weaving. Her work is in the collections of the Amarillo Museum of Art; Herbert F. Johnson Museum of Art; Cornell University; National Gallery, Sofia, Bulgaria; Sanbao Ceramic Institute, Jingdezhen, China; Museum of Contemporary Art, Rethymno, Crete, Greece and The Goethe House, Thessaloniki, Greece. She lives and works in New York. Despina Meimaroglou was born and raised in Egypt (1944) and her deep interest and continuous observation of the overpowering socio-political situations which rule and determine the human fate around the world usually become the ignition of her involvement in long term art-projects. In 1966, after the completion of her art studies (NDD) at Kent Institute of Art and Design in Maidstone, Kent, UK, and due to the
political upheaval taking place in Egypt during that time, she moved with her family to Athens where she worked as a graphic artist and art director in advertising for 10 years. Since the end of the seventies she devoted her time entirely to her artistic endeavour. Since 1981, she has presented more than 30 solo exhibitions in Greece and abroad and has participated in important international shows at museums and art foundations, such as: +9, Athens, 2019; [un]known destinations chapter II: shell // the politics of being, 15th High School of Athens, 2018; [un]known destinations, chapter I, former Zarifi residence, Kypseli, Athens, 2017; the Pyramid Atlantic Art Centre, Washington DC; John Jay College of Criminal Justice/CUNY, NY; Columbia College, Chicago; Fondazione Mudima, Milan; Maison Européenne de la Photographie, Paris and other shows in Toronto, Czech Republic and the Library of Alexandria in Egypt among others. In 2009, she participated in the 2nd Biennale of Thessaloniki and the 1st International Women’s Biennale at Incheon South Korea. Since the mid 1990’s, her work has been presented repeatedly in a number of important art conferences mainly in the United States and she has been invited to several art workshops and residencies at American universities and foundations as well as at Quito University in Ecuador, Richmond American College in London and recently at MEU (Middle East University, in Amman, Jordan). Series of her works are included in important collections of American universities as well as museums in Greece (State museum of Contemporary Art Thessaloniki, Rethymnon Centre for Contemporary Art, Crete, the Portalakis Collection), and in private collections both in Greece and abroad. Today, her art practices include photography, video, in situ installations, printmaking and a number of artists’ books. Eusevia Michailidou (b.1964, Athens) studied painting at the Athens School of Fine Arts (1985-1990) at the studio of D. Mytaras under the supervision of R. Papaspyrou. She also studied sculpture at the studio of Th. Psapayannis (1997-1999). She has held four solo shows: Αrt Wall Gallery, Athens, 2015; Diana Gallery, Down Town Αthens, 2005; Haritos Gallery, Athens, 2000; Thema Art Space, Athens, 1997. She has participated in numerous group exhibitions in Greece and abroad, among them: Estia-zo, a parallel programme of the 6th Thessaloniki Biennale of Contemporary Art, 2017; Evressis #1, Contemporary Greek Art Institute, ISET, 2017; ΑΘΗΝΑ by Art, Cultural Olympiad, 2004; Biennale of Young European Artists, Granada Spain, 1993; 4th Biennale, European Academies of Visual Arts, Maastricht, the Netherlands, 1993. Michailidou creates sculptures that remind fossils, tree trunks, roots, rocks and other organic elements of the natural world. She uses ash and charcoal to convey the concepts of decay, death and trauma. During the process of creation, she coats her works with salt, a medium that appears quite evident in their final form. It is the ritual practice of catharsis, the transubstantiation and the transition to a spiritual, immaterial level, which are vital elements in the artist’s overall body of work. She is a member of the Horror Vacui artist group. Her works are part of private and public
collections. She lives and works in Athens. Noemi Niederhauser (b.1984, Bern, Switzerland) obtained a Master’s degree in fine art with distinction from the Central Saint Martins College of Art and Design, London (2014), after receiving her BA in ceramics and product design from the Applied Art School of Vevey, Switzerland (2010). She is a ceramist, designer, mycologist, visual artist and curator. In 2016, Niederhauser co-founded A–DASH, a collaborative artist-run project space in Athens. She has participated in numerous residencies, including Open Set LAB & Seminar: Fluid Rhythms, Amsterdam, The Netherlands, 2018-2019; RAW ACADEMY, Dakar, Senegal, 2018; the Listhus residency, Olafsfjordur, Iceland, 2016; the Aomori Contemporary Art Centre residency, Aomori, Japan, 2015; The Victoria & Albert Museum, London, 2014. Her work has been exhibited internationally in galleries, museums and institutions such as: The Centre for Sustainable Fashion and Arts Council, London, 2018; Art For The Environment, Nunnery Gallery, Bow Arts Trust, London, 2018; Ariana Museum, Geneva, 2018; the MUDAC, Lausanne, Switzerland, 2017; A-LETHIA in Athens, a collaboration with Anton Kats for Documenta14, Athens, 2017; Akureyri Art Museum, Akureyri, Iceland, 2016; the Victoria & Albert Museum, London, 2014; the MCBA, Lausanne, 2012. Choreographing making and meaning in hybrid ways, Niederhauser’s practice engages with the symbolics embedded into materials and artefacts in relation to time and history. Using discourses of ethnography, history or archaeology in an altered way –while extensively experimenting with materials– her site-specific projects display cosmologies that each slowly narrate a place and a moment in time stepped in between reality, hypothesis and speculation. She lives and works between Lausanne (Switzerland) and Athens. Vana Ntatsouli (b.1971, Athens) studied graphic design at Vakalo Art and Design College (1988-1991), piano at the New Art Conservatory (until 1993), painting at the Thessaloniki School of Fine Arts (1998-2000) and at the Athens School of Fine Arts (2000-2005). She graduated from ASFA with honors and was awarded a prize for her work by Eurobank (2006). Ntatsouli creates her paintings using, mostly, markers and coloured pencils. Her sculptures and constructions are mainly made from fabrics and yarns. She has presented the solo exhibition Silent Place at Astrolavos Art Gallery and has taken part in various group exhibitions such as REM - Brand Name project, gallery Lola Nicolaou, Thessaloniki, 2017; Art you fashion me?, 2013; 12 new artists ΙI, Newspaper Avgi, Melina Community Centre, 2008; Five from the 4th painting studio of Fine Art school, Kifissia, Athens, 2007; Restart, Art Athina, 2007; Once was Penelope Delta..., College of Psychiko, Athens, 2007; Crossing the limits, pictorial panorama in Greece, State Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, 2006; Awards for the first students, Eurobank, 2006; Calendar EKO, Byzantine Museum of Athens, 2006; Sculpture today, Gallery Astolavos, 2006; Graduates
2004-2005, 4th painting studio, ASFA, 2005; 3nd International Student Triennale, Marmara University, Istanbul, Turkey, 2003; 2nd Student Biennale of Fine Art schools from Greece, 2002. From 2010 onwards she dedicated herself to teaching art in public primary schools. For this purpose, she travelled, up until 2018, to Crete, Paros, Corfu, Andros, Santorini, Aegina, and Athens. She lives and works in Athens. Kriton Papadopoulos (b.1963, Volos, Greece) is an artist, educator and researcher. He studied at the Athens School of Fine Arts and continued his MA studies at Central Saint Martins (IKY scholarship). He completed his PhD, with IKY Scholarship at the University of the Arts, London, looking at the development of the historical avant-garde and the relationship between the act of cutting and traumatic experiences particularly during the development of collage and montage in the beginning of twentieth century. He has organised various community art projects in collaboration with Kids Company, the Royal Festival Hall, Serpentine Gallery, Tate Modern and Royal Academy. He has had solo exhibitions and co-curated exhibitions, both in the UK and Europe, including the Royal Academy and Freud Museum in London. During the last few years, his practice is focusing on the development of digital cut techniques and digital drawing with the aim to produce installations. Selected exhibitions-projects: Out Fall, Grosvenor Chapel, Mayfair Art Weekend, London, 2019; Nostos, Digital Museum of Smyrna, Athens, 2019; Otherness & the Stranger, Grosvenor Chapel, Mayfair Art Weekend, London, 2018; Play, Freud Museum, London, 2017; Gardens of Imagination, in collaboration with Royal Academy, Grosvenor Chapel, London, 2016; The Book of Life, in collaboration with Royal Academy of Arts, 2015; Hungry Childhoods, an exhibition and research project in collaboration with Reading University, 2014; Matter as Narrative, CAMP, Athens, 2013; Hide and Seek, Kids Company and Freud Museum, 2013; Holding Up Childhood, a collaborative exhibition between Kids Company and the Royal Academy of Arts, 2013; Childhood - The Real Event, a collaborative exhibition between Kids Company and the Royal Academy of Arts, 2012; From Blue to Joy, a parade for the Day of Dead in collaboration with Southbank Centre and Abram Wilson, 2012; My Life Illuminated, the Royal Festival Hall, 2011; Stones Bones Roots (solo exhibition), Museum of Exiles, Athens, 2009; Wasteland (solo exhibition), AART gallery, Athens, 2009; Brain, Kids Company at Serpentine Gallery, London, 2009; Rumble in the jumble, Truman building, London, 2008; installation for Mulberry flagship store, London, 2008; Demons and Angels, Shoreditch town hall, London, 2007; Shrinking childhood, Tate Modern, London, 2005; Behind closing doors, Goodyear Yard, Brick Lane, London, 2001; Still Light (solo show), Alecton, Athens, 2001; Route 49, project, Athens, 1999; Creation of an Image, Cyprus House, Athens, 1998; A-topos Polis, Epikentron, (solo show), Athens, 1998. He lives and works in London.
Vivi Perysinaki (b.1976, Athens) has lived in Athens and Istanbul, studied graphic design and animation at the Technological Educational Institution of Athens (19941999), painting at the Athens School of Fine Arts under Tr. Patraskidis (20012004) and tapestry in the Faculty of Fine Arts of the University of Lisbon, Portugal (2003) after receiving a scholarship from the State Scholarships Foundation. She has curated the show Tomorrow is Another Day, Tomorrow is not Another Today, metamatic:TAF, Athens, 2016, and has participated in numerous shows such as Tangled Stories, House of Culture, Rethymno, Crete, 2015; Orizontes, 1stSantorini Biennale, Hotel, Pyrgos, Santorini, 2012; Tele-Deconstruction and Tele-Portation Workshop, 3rd Athens Biennale, Diplareios School, Athens, 2011. She has also taken part as a member of the artist group We33 by Artia Gallery in the Platforms Project at Art Athina, 2013, 2014, as well as the Athens School of Fine Arts in 2018 and 2019. In 2012, she created the women’s group Nima and curated a yarn bombing performance at Votanikos Kipos Community in Petroupolis. In 2005, she represented Greece with Passion, 12th Biennale of Young Artists from Europe and the Mediterranean, Castel Sant’ Elmo, Naples, Italy. She has worked in animated feature films, such as Jester Till, Munich Animation Films, 2003; Rugrats Go Wild, Paramount Pictures, 2002; Eight Crazy Nights, Sony-Columbia, 2001. In 1999, she received the 3rd Price Award in a graphic design competition themed School Libraries. She is currently an appointed art teacher in Greek public schools. She has been a panel member and has held workshops in a number of conferences organised by the Art Teachers Association (2011, 2014-19) and has published articles on art teaching in the yearly magazine Art Education (nos 27, 32 and 34). In her work as a visual artist, she incorporates tapestry, crochet and macrame techniques. She lives and works in Athens. Rania Schoretsaniti (b.1971, Trikala, Greece) studied at the School of Fine and Applied Arts, University of West Macedonia Greece with tutors Y. Ziogas in painting and D. Siaterli in engraving (2009-2014). In 2014, she spent as an Erasmus exchange student one semester in a NHL Hogeschool (The Netherlands). She continued her studies at the Athens School of Fine Arts in Athens with tutors V. Tsalamata and M. Arfaras. In 2017, she received her MFA Fine Arts from Slade School of Fine Arts, University College London, UCL (with distinction) with Ad Allington and Jo Volley as supervisors. She has participated in innumerous group and solo shows such as: Materia, Rosenfeld Porcini Gallery, London, 2019; Greek Engraving in Japan, Tokyo Metropolitan Art Museum, Japan, 2019; Colour & Poetry, The Nomenclature of Colours, Slade Research Centre, London, 2019; [un]known destinations chapter II: shell // the politics of being, 15th High School of Athens, 2018; 9th International Printmaking, Biennial of Douro, Duro, Portugal, 2018, The Hands as an Instigator, Slade MFA Degree Show, Slade School of Fine Art, UCL, London, 2017; The validity preciousness, 8th International Printmaking Biennial of Douro, Portugal,
2016. In 2017, she received the Desiree Painting Prize by Slade School of Art, UCL, London. Her works are in Greek and international collections as well as museums. She lives and works in Athens. Barbara Spirouli (b.1961, Athens) studied painting at the Athens School of Fine Arts with N. Kessanlis and T. Patraskidis (1986 - 1991). She also attended the sculpture and lithography classes of G. Nikolaidis and Th. Exarchopoulos respectively. She undertook post-graduate studies at the Architectural Department of the National Technical University of Athens in the direction Research in Architecture: Planning - Space - Culture entitled Virtual Reality and art under the supervision of D. Papalexopoulos, C. Moraitis and D. Charitos (2001 - 2003). She has presented her work in 7 solo exhibitions in Greece and in numerous group shows in Greece and abroad such as The Spaces of Places, Agathi-Kartalos Art Gallery, Athens, 2016; DieKunstist ein Auswegbei Sexuellen Problemen, Freud’s Dream Museum, Saint Petersburg , Russia, 2018; EVRESSIS #1 Chance Situations, Serendipity & Happenstance Approaches in Art & Sciences, ISET Contemporary Greek Art Institute, Athens, 2017; Ploes 23. Temperate Zone, Foundation P. & M. Kydonieos of Andros, 2017; Estia-zo, Horror Vacui group, the Eptapyrgion (Yedi Kule), the parallel programme of the 6th Thessaloniki Biennale of Contemporary Art, Imagined Homes, 2017; No milk today, project by Horror Vacui, old dairy shop on Tsamadou Street, Athens, 2017; XVI International Art Festival San Miguel De Allende, Guanajuato, Mexico, 2015. She is a member of the Horror Vacui artist group. Her works are in private collections. She lives and works in Athens. Yannis Theodoropoulos (b.1962, Athens) studied photography at Focus school (1988-1990) and attended a Master’s degree in Fine Arts at Goldsmiths College (1998-99). He collaborated with the AD Gallery from 1999 to 2014 where he held four solo shows. In 2008, he presented a solo show at the Martinos Antique & Fine Art Gallery. Since 2017, he collaborates with Elika Gallery. He has participated in several group shows and projects in Greece and abroad, such as: [un] known destinations chapter II: shell // the politics of being, 15th High School of Athens, 2018; Geometries, Agricultural School of Athens, 2018; Report on cases, Zoumboulakis Gallery, 2017; The Symptom Project, Angelos and Eva Sikelianos Museum, Delphi, Greece, 2015; Reframe Memory, Athens Photo Festival, Benakis Museum, Athens, 2015; Innocent categories Suspicious narratives, Archive Rights III, Athens, 2015; Depression Era, Benakis Museum, Athens. 2014; Bound for Tinos, Cultural Foundation of Tinos Island, Tinos, Greece, 2014; Visual Dialogues, Onassis Cultural Centre, Platonic Academy Park, Athens, 2013; Monodrome, 3rd Athens Biennale, Athens, 2013; Cabinets of Miracles, Zoumboulakis Gallery, Athens, 2010; 10 aspects of Hellenic Photography, Théâtre de la Photographie et de l’Image, Nice, France, 2008; Self-Aboutness, Canal Isabel II, ARCO 2004, Madrid, Spain, 2004. He
lives and works in Athens. Martha Tsiara (b.1972, Athens) studied painting at the Athens School of Fine Arts in the workshop of Ch. Botsoglou (1990-1996). She attended drawing and engraving classes and received a fellowship at the Royalale AcadÊmie De Beaux Art Painting Monumental in Belgium. She continued her postgraduate studies in interactive multimedia (MSc) at the University of Westminster in London. Her work focuses on creating fantastic, allegorical images using paintings and video installations. She has presented five solo shows in Greece, Austria and Cyprus, and has participated in many group exhibitions in Greece and abroad, including: Quest for the Holy Grail, Project Gallery, Theater Square, 2019; Prometheus 2.0, Cacoyannis Foundation, 2018; Project Evressis # 1, Horror Vacui Group, ISET Gallery 2017; Estia-Zo, parallel programme 6th Thessaloniki Contemporary Art Biennale, Imagined Homes, Horror Vacui group, 2017; Cheapart Amsterdam, Loods 6 Foundation in Amsterdam, Amsterdam, 2012; Artmart, Austria, Kuestlerhaus, Vienna 2008; Metropolis by mistake, De Chirico Museum, Volos, 2004. She is a member of the Horror Vacui artist group. She lives and works in Athens. Αndreas Voussouras (b.1957, Athens) lived in Paris (1979-82), where he attended sociology courses in Nanterre X university. He has presented his work in 16 solo shows in Greece and Hungary and he has participated in 50 group shows in Greece and abroad (Italy, Germany, Portugal, Brazil, USA, The Netherlands, Cyprus, Poland, Hungary). His works are in Momus Museums (Thessaloniki, Greece), The Rethymnon Museum of Modern Art (Crete, Greece) and the State Museum of Contemporary Art (Costakis Collection) as well as in various private collections. He is a member of the Horror Vacui artist group. He lives and works in Athens. Marios Angelos Voutsinas (b.1953, Paris, France) is self-taught and his involvement in jewelry design and miniature sculpture dates from 1974. Since 1978, he has held 16 solo exhibitions among of which Glass Menagerie, Genesis gallery Athens, 2012; Tea with Mrs Katakouzenos, The Angelos and Leto Katakouzenos Foundation Athens, 2009; The Neoclassic Designs of Marios Voutsinas, Millenia Fine Art gallery, Orlando, USA, 2006; Wearable Sculpture & Sculpture (double exhibition), Ileana Tounta Contemporary Art Centre and gallery 7, Athens, 1990, and has participated in numerous group exhibitions in Greece and abroad. In 2004, GEMA Publications published a retrospective tribute covering 30 years of his creative output. His work is in private collections around the world. He lives and works in Athens. Betty Zerva (b.1965, Arta, Greece) graduated from the Fine Arts School of Athens studying painting (studio of R. Papaspyrou) and scenography, stage design as well
as the art of mosaic. She received a scholarship for each year of her studies. She has been a member of the Filopappou artist group, has worked as an illustrator for school books and participated in a large number of group exhibitions such as [un]known destinations chapter II: shell // the politics of being, 15th High School of Athens, 2018; [un]known destinations, chapter I, former Zarifi residence, Kypseli, Athens, 2017. Her in situ works are integrated with the surrounding environment reflecting her high interest in spatial intervention. She lives and works in Athens.
βιογραφικά εικαστικών
Η Ιάνθη Αγγελίογλου (γεν.1978, Αθήνα) σπούδασε ζωγραφική (1999-2005) στην Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. με δασκάλους τον Γ. Τσακίρη και την Τ. Μακρή. Με υποτροφία Erasmus (2003-2004) παρακολούθησε το εργαστήριο περφόρμανς με τίτλο H Γλυπτική ως συμπεριφορά με καθηγητή τον Bartolome Ferrando και το εργαστήριο γλυπτικής στη Σ.Κ.Τ. San Carlos της Βαλένθιας στην Ισπανία. Είναι απόφοιτος (2009-2011) με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. από το Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών της ΑΣΚΤ στην Αθήνα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια περφόρμανς και live art στην Ελλάδα και στην Ισπανία. Επίσης έχει συμμετάσχει σε δυο προγράμματα residency σε Ελλάδα και Τουρκία. Έχει παρουσιάσει δυο ατομικές εκθέσεις: γ-ραφή, Diana Gallery Down Town, Αθήνα, 2006, και Συμβάντα, Fokianou Art Space Παγκράτι, 2019. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις όπως: Θεωρήματα | Παραγωγικά και Αξιωματικά Συστήματα, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), Αθήνα, 2018, The Platforms project/ SYN+ERGASIA, ΑΣΚΤ, Αθήνα, 2018, The symptom projects, The symptom 07/ Ταυτοποιώντας την απώλεια, Παλαιό Νοσοκομείο Άμφισσας, 2016, Athens Photo Festival, [mis/dis] placed, Festival of Performance: Η Φωτογραφία ως Επιτέλεση, Μουσείο Μπενάκη οδού Πειραιώς, 2016, 2012ROOMS, Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, St.George Lycabettus, Αθήνα, 2012, Όαση εν αοάσει, Σκιρώνειο Μουσείο Πολυχρονόπουλου, Μέγαρα, 2010, Εικαστικό Πανόραμα στην Ελλάδα, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, 2006. Έργα της ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Εοζέν Αγκοπιάν (γεν.1960, Αθήνα) απέκτησε το Master’s of Fine Arts από το Pratt Institute, Νέα Υόρκη (1993), Bachelor of Fine Arts με διάκριση από το Hunter College, Νέα Υόρκη (1989) και Associate in Graphic Design από το F.I.T., Νέα Υόρκη (1987). Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε 13 ατομικές εκθέσεις, μεταξύ των οποίων: Unfold, Eleftheria Tseliou Gallery, Αθήνα, 2019, Persistent Dichotomies, Fox Gallery NYC, Νέα Υόρκη, 2017, Underthread, Αίθουσα Τέχνης Καπλανών, Αθήνα, 2008, και Invisible threads, Michael Walls Gallery, Nέα Υόρκη, 1993. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό μερικές εκ των οποίων είναι: Transplants: Greek Diaspora artists, Shiva Gallery of John Jay College, Νέα Υόρκη, 2018, Pinned, Stitched and Glitzed, AAW Gallery, Πεκίνο, Κίνα, 2016, Ψίθυροι, Μουσείο Σύγχρονής Τέχνης Κρήτης, Ρέθυμνο, 2016, Respond, Smack Melon, Νέα Υόρκη, 2015, Three Colorists, Lesley Heller Workspace, Νέα Υόρκη, 2012. Το 2014 ήταν προσκεκλημένη για 6 μήνες στο Triangle Arts Association Residency στο Brooklyn. Εκείνη την περίοδο πραγματοποίησε ένα Textile Arts Workshop στο Queens Museum. Αυτό το διάστημα (Μάιος - Οκτώβρης 2019) της έχει δοθεί εργαστήριο στο Governor’s Island της Νέας Υόρκης. Η Αγκοπιάν αποδομεί το ύφασμα και ταυτόχρονα κατασκευάζει εικόνες με κλωστές και χρώματα, δημιουργώντας έναν χώρο που στοχεύει στην ισορροπία μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού. Εκπροσωπείται από
την Eleftheria Tseliou Gallery, Αθήνα. Ζει και εργάζεται μεταξύ Νέας Υόρκης και Αθήνας. Η Άρτεμις Αλκαλάη (γεν.1957, Αθήνα) σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1976-1981) με τον Δ. Μυταρά και τον Γ. Μόραλη και σκηνογραφία με τον Β. Βασιλειάδη. Έλαβε Master’s σε studio art στο New York University (1984-1985). Η ζωγραφική, η γλυπτική, η textile art (υφαντική, κεντητική, σχεδιασμός χαλιών), η φωτογραφία και η ψηφιακή τέχνη καθώς και τα σκηνικά και κοστούμια για τον σύγχρονο χορό εναλλάσσονται σαν εκφραστικά μέσα στα έργα της, που συχνά είναι μικτής τεχνικής. Στη δουλειά της θίγονται ζητήματα ταυτότητας, προσωπικής και ιστορικής μνήμης και τραύματος. Εκθέσεις: Εμμονές objets trouvés, εκδόσεις Γαβριηλίδη, Αθήνα, 2019, Σπουδή πάνω στο τραύμα, τη μνήμη, την απώλεια: Έλληνες Εβραίοι επιζώντες από το Ολοκαύτωμα, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, 2018, Έλληνες Εβραίοι επιζώντες από το Ολοκαύτωμα, μια εικαστική αφήγηση, Instituto Cervantes, Αθήνα, 2016, Οπισθοχωρητικά (in ritroso), Etoile Toy Visual Arts Florence, Φλωρεντία, 2015, Έλληνες Εβραίοι επιζώντες από το Ολοκαύτωμα, Αγκάθι - κartάλος 2015, Beit Hatfutsot, Tel Aviv, Ισραήλ, 2014, Σπίτι: μια περιπλάνηση, Πύρνα, Κηφισιά, 2014, Volta a Itaca, Casa de Rui Barbosa, Rio de Janeiro, Βραζιλία, 2013, Σπίτι: μια περιπλάνηση, Beton 7, Αθήνα, 2012, Paradise Lost or Found-from warp to pixel, Beton 7, Αθήνα, 2012, Σπίτι: μια εγκατάσταση, γκαλερί 7, Αθήνα, 2010, Έκθεση χειροποίητων χαλιών (Aslanoglou contract carpets) Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Αθήνα, 2006, Υφαντά, Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα, Ναύπλιο, 2004, Erinnerung, Juedisches Museum Frankfurt, Γερμανία, 2001, Memoire, Palais de l’Europe, Strasbourg, Γαλλία, 2001, Μνήμη, Εβραϊκό Μουσείο της Ελλάδος, Αθήνα, 2000, Μνήμη, Γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου, Θεσσαλονίκη, 2000, Μνήμη, Φούρνος Πολυδύναμος Χώρος, Αθήνα, 1999, Υφάσματα, Γκαλερί Titanium, Αθήνα, 1993, Πολύεδρο, Πάτρα, 1993, Γκαλερί ΩΡΑ, Αθήνα, 1988, The trip, 80 Washington Sq. East Galleries, Νέα Υόρκη, 1984, 8η Συνάντηση Νέων Δημιουργών, Γκαλερί ΩΡΑ, Αθήνα, 1982. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Λυδία Ανδριώτη (γεν.1982, Αθήνα) παρακολούθησε το πρόγραμμα της École Nationale Supérieure des Beaux Arts στο Παρίσι (ENSBA, υποτροφία Erasmus 2006), και το 2009 αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ). Το 2012 αποφοίτησε από το μεταπτυχιακό πρόγραμμα New Media του Pratt Institute στη Νέα Υόρκη. Κατά την παραμονή της στις ΗΠΑ (2009-2015) είχε συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις και ασχολήθηκε με την παραγωγή σκηνικών και κοστουμιών για θεατρικές παραστάσεις και performances. Εργάστηκε στη συντήρηση των μαγνητικών και τηλεοπτικών εγκαταστάσεων του Nam June Paik για τις συλλογές του Guggenheim, MoMΑ, Art Institute of Chicago, Metropolitan και Chase Bank. Μεταξύ άλλων, έχει συνεργαστεί με δύο ιδρυτικά μέλη του Judson Memorial Church (2013-2015), με την Phyllis Yampolsky πάνω στην έρευνα του ακτιβιστικού
της έργου στο McCarren Pool Park για το Linkoln Center και το Preservation Community of the city of New York, και με την Elaine Summers για τα Kinetic Awareness και Skytime projects. Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις στη Νέα Υόρκη, στη Βιέννη, στο Παρίσι, στην Ιρλανδία και στην Ελλάδα όπως: +9, Αθήνα, 2019, Des Knaben Wundernhorn (ατομική έκθεση) στην Sechsschimmel galerie, Βιέννη, 2019, The birds and the lightworkers backstage are working together (ατομική έκθεση), Gazi hall spaces, Αθήνα, 2017, The fantastic journeys of energy, Kappatos Gallery, Αθήνα, 2016, Antidote, Mykonos annex of the Athens School of fine Arts, Mykonos Biennale, 2015, In Praise of chance and failure, Family Business, Νέα Υόρκη, 2013, Crisis and Paganism, Mykonos Biennale, 2013, Intimate Space, Olympic Village, Βιέννη, 2011, Culture Industry, Folklore and Clichés, Vox, Αθήνα, 2008, Gemine Muse, Crawford Municipal Museum, Κορκ, Ιρλανδία, 2005. Η Ανδριώτη ερευνά αναπαραστάσεις συναισθηματικών χώρων ξεδιπλώνοντας οπτικά λεξιλόγια. Τα μέσα που χρησιμοποιεί ενσωματώνονται στις εγκαταστάσεις της και περιλαμβάνουν δράσεις, βίντεο προβολές, ήχο, σχέδια, collage, φωτογραφία, γλυπτά, ready-mades, ενώ συχνά χρησιμοποιεί τον in-situ χαρακτήρα στην δουλειά της. Από το 2009 ασχολείται με την επιμέλεια εκθέσεων. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Παναγιώτα Αποστολοπούλου (γεν.1970, Αθήνα) σπούδασε γλυπτική με δάσκαλο τον Θ. Παπαγιάννη και σκηνογραφία με δάσκαλο τον Γ. Ζιάκα στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (1993-1999), σχέδιο και γλυπτική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στη Σεβίλλη της Ισπανίας (1997) με το πρόγραμμα Erasmus με υποτροφία του ΙΚΥ και παιδαγωγική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1988-1992). Έλαβε μέρος στο διεθνές εργαστήριο του Erasmus Πέτρα της Ακαδημίας Hochschule, Βερολίνο και της ΑΣΚΤ Αθηνών, στο Ρέθυμνο της Κρήτης (1998) και στο 2ο Διαβαλκανικό Συμπόσιο Καλών Τεχνών στη Σμύρνη της Τουρκίας (2002). Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό μεταξύ των οποίων: Platforms Project με την ομάδα We33 by Artia Gallery, ΑΣΚΤ, 2018, 2019, Softwear, Αθήνα, 2018, Back To Athens, Αθήνα, 2017, Αθήνα Σημεία Τομής, 2017, 1460 Art Days, ArtWall, Αθήνα, 2016, Οι γάτες έχουν 7 Ζωές, Maerz Buehne, Ρομάντζο, Αθήνα, 2016, 12 Εικαστικά Ντεσιμπέλ, Booze Cooperativa, 2015, ArtmArt, Βιέννη, 2015, 1095 Art Days, ArtWall, Αθήνα, 2015, Portrait Cabinet, Αθήνα, 2015, 730 Art Days, ArtWall, Αθήνα, 2014, 365 art days, Artwall, Αθήνα, 2013, Mykonos Biennale, 2013, Walls-Unbounded Boundaries, Αθήνα, 2012, Woven, TAF, Αθήνα 2011, MIR Festival, About, Αθήνα, 2010, Προβολές, Αρχαιολογικό Μουσείο, Πύργος Ηλείας, 2007, Κοινοί Τόποι, Λάτσειο Μέγαρο, Πύργος Ηλείας, 2006, Μικρόκοσμοι, Μύκονος, 2005, Η Έκθεση των 11, Πινακοθήκη Ψυχάρη, Αθήνα, 2003, Gallery Yaşar Ali Guneş, Örnekköy, Σμύρνη, Τουρκία, 2002, 1η Πανελλήνια Έκθεση Μικρογραφίας, Θεσσαλονίκη, 2001, Eco Festival, Εθνικός Κήπος, 2000, Cheap Art, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λεμεσός, Άμστερνταμ, 20002016. Τον Αύγουστο του 2007 επιμελήθηκε μαζί με τον εικαστικό Α. Αποστολίδη
την έκθεση στο MOTEL στο κτίριο του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη στην αρχαία Ολυμπία, παραγωγή του Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίας Ολυμπίας στην οποία επίσης έλαβε μέρος η ίδια. Το 2004 συμμετείχε στην εικαστική ομάδα δημιουργίας γλυπτικών κατασκευών για την Κλεψύδρα στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Από το 1998 έως το 2003, οργάνωσε το εικαστικό εργαστήριο και τα θεατρικά δρώμενα στις διεθνείς συνόδους της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας στην αρχαία Ολυμπία μαζί με το Βρετανό ζωγράφο Kevin Whitney. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Αννίτα Αργυροηλιοπούλου (γεν.1960, Αθήνα) σπούδασε στο Deree College και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, στο εργαστήριο Ν. Κεσσανλή. Ατομικές εκθέσεις: Unspoken, Έκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου, Αθήνα, 2017, Λίγο Πριν, Έκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου, Αθήνα, 2012, Πρόθεσις, Παλαιό Συσσίτιο, Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης, Μεσαιωνικό Κάστρο, Ρόδος 2011, Φυλακή Φωτός, Βυζαντινό Κάστρο Χίου, Οργάνωση 3η Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Χίου 2005, Γόνιμη Χώρα, Επίκεντρο, Αθήνα, 2000, Το Φύλο, Μέδουσα +1, Αθήνα, 1996, Δέντρα, ΔΕΠΑΚ, Καλαμάτα, 1996, Σχέδια στον Χώρο, Μέδουσα +1, Αθήνα, 1993. Συμμετείχε σε περισσότερες από 60 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το έργο της χαρακτηρίζεται από την ακρίβεια του σχεδίου, την εύστοχη επιλογή των υλικών και τις αναφορές σε αρχετυπικά σύμβολα ή σε θεμελιώδη ερωτήματα γύρω από την ανθρώπινη φύση. Είναι μέλος της εικαστικής ομάδας Horror Vacui. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Ο Αντρέας Βούσουρας (γεν.1957, Αθήνα) έζησε στο Παρίσι (1979-82) όπου παρακολούθησε μαθήματα κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο Nanterre Paris X. Παράλληλα με την εικαστική του δραστηριότητα, έχει συνεργαστεί με ομάδες χορού και θεάτρου (σκηνογραφία και μουσική επιμέλεια). Έχει πραγματοποιήσει 16 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και έχει λάβει μέρος σε 50 ομαδικές την Ελλάδα και το εξωτερικό (Ιταλία, Γερμανία, Πορτογαλία, Βραζιλία, ΗΠΑ, Ολλανδία, Κύπρο, Πολωνία, Ουγγαρία). Έργα του βρίσκονται στις συλλογές του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (Συλλογή Κωστάκη), Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Ρεθύμνου, καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι μέλος της ομάδας Horror Vacui. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Ο Μάριος Άγγελος Βουτσινάς (γεν.1953, Παρίσι) είναι αυτοδίδακτος και ασχολείται από το 1974 με το κόσμημα και τη μικρογλυπτική. Από το 1978 έχει πραγματοποιήσει 16 ατομικές εκθέσεις μεταξύ των οποίων οι Γυάλινος Κόσμος, γκαλερί Genesis, Αθήνα, 2012, Τσάι στης Κυρίας Κατακουζηνού, οικία Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού, Αθήνα, 2009, The Neoclassic Designs of Marios Voutsinas, Millenia Fine Art gallery, Ορλάντο, ΗΠΑ, 2006, Γλυπτική που Φοριέται & Γλυπτική
(διπλή έκθεση), Kέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλέανα Τούντα, και γκαλερί 7, Αθήνα, 1990 και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 2004 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις GEMA ένα λεύκωμα με αναδρομική παρουσίαση 30 χρόνων του δημιουργικού του έργου. Έργα του ανήκουν σε διεθνείς ιδιωτικές συλλογές. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Πέννυ Γκέκα (γεν.1975 Αθήνα) σπούδασε μαρμαρογλυπτική στο Προπαρασκευαστικό και Επαγγελματικό Σχολείο Καλών Τεχνών Πανόρμου Τήνου (1994-1997) και ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας με καθηγήτρια τη Ρ. Παπασπύρου (1997-2002). Ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στις εικαστικές τέχνες στην ίδια σχολή (2005-2007). Από το 2018 διδάσκει στο Α΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής της Ανώτατης Σχολής Kαλών Τεχνών. Έχει παρουσιάσει το έργο της σε τρεις ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό μεταξύ των οποίων: Fleves eco project (οικολογική ευσυνειδησία in situ), Platforms project, Αθήνα, 2019, Καλλιέργειες/Cultures, Γεωργικό Μουσείο, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Εκδοχές του κήπου: από έξω μέσα και από μέσα έξω, The symptom project, Άμφισσα, ΤΌΠΟΙ Block-Spots, Owl Art Space, Αθήνα, Against All Odds Project, Ethics/Aesthetics - Παράλληλες εκθέσεις Slow Down Rooms, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, Ιχνηλατώντας την Κωνσταντινούπολη, Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, Πριγκηπόνησα και Σισμανόγλειο Μέγαρο, Κωνσταντινούπολη Τεχνόπολις, Αθήνα, Εν-γραφή, Ελληνοαμερικανική Ένωση, Αθήνα, Booking στο βιβλίο, βιβλιοδετείο της Ε. Μπίζα, Αθήνα, Δεσμοί Ύλης, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης MoCa, Σαγκάη - Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη και Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων, Αθήνα, 16 απόφοιτοι Μεταπτυχιακού Εικαστικών Τεχνών, Εργοστάσιο, ΑΣΚT, Αθήνα, Dreams come true, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Αθήνα, Le don d’Aphrodite, La Galerie.be, Βρυξέλλες, Rooms to let, Πεδίο δράσης Κόδρα, Θεσσαλονίκη, Touch 2006 Η αναζήτηση της ελευθερίας, 1ο Βραβείο, 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Τεχνών, Άγιος Νικόλαος Κρήτη, Industry and nature in contemporary art, Lulea Summer Biennal, Konstens Hus, Λούλεα, Σουηδία, Fresco and Salty, Πινακοθήκη Μάργαρη, Αμφιλοχία - Μονή Λαζαριστών, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, Ερειπίων ένοικοι, ομάδα Φιλοπάππου, ερείπια του ξενοδοχείου Θεοξένια, Πορταριά, Βόλος, Locus Solus (ένα πείραμα πάνω στη συλλογικότητα της εικαστικής πράξης με την Ομάδα Φιλοπάππου), Φρίκες Ιθάκης, γκαλερί Gazon Rouge, Αθήνα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. H Ειρήνη Γκόνου (γεν.1955, Αθήνα) σπούδασε γλυπτική στην Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts και στην Ecole Nationale Supérieure des Arts Décoratifs στο Παρίσι, όπου παρέμεινε για έντεκα συνεχή χρόνια. Επιστρέφοντας στην Αθήνα παρακολούθησε τα μαθήματα Ελληνικής παλαιογραφίας στο Ιστορικό και Παλαιογραφικό Αρχείο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας και
μελέτησε την Αραβική γλώσσα και πολιτισμό. Έχει πραγματοποιήσει τριάντα ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, Κύπρο, Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ, Νορβηγία, Τουρκία και Αίγυπτο και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και συναντήσεις τέχνης στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στο έργο της Γκόνου αναγνωρίζει κανείς τα ίχνη των πολιτισμικών της αναζητήσεων που κινούνται στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Βασικό στοιχείο της αναζήτησης είναι η προστατευτική και θεραπευτική τους διάσταση, προτείνοντας μια νέα εκδοχή στην διαχρονική και διαπολιτισμική σχέση της γραφής με το ύφασμα (text and textile). Ενδεικτικές εκθέσεις: Γαλάζια ακολουθία, η χαρτογραφία μιας μεταφορικής διαδρομής, Καλορίτσα - Πύργος Μπαζαίου, Νάξος, 2017, Whispering Reeds in Woven Gardens, Ιμαρέτ και στο Μουσείο Μωχάμεντ Άλι Καβάλας, 2014-15, Magic Scripts-Apotropaic Texts, Centre for Middle Eastern and Islamic Studies University of Bergen, Νορβηγία, 2014, The sheltering word, Heyman Center for Humanities, Columbia University, Νέα Υόρκη, 2013, Αλ Χαττ, η μαγική γραφή, Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης, Αθήνα, 2009. Έργα της συμπεριλαμβάνονται σε συλλογές όπως: Ministère de la Culture, Γαλλία, Υπουργείο Πολιτισμού της Αιγύπτου, Heyman Center for Humanities, Columbia University, ΗΠΑ, Musée Ernest Renan, Tréguier, Γαλλία, Μουσείο Μπενάκη Ισλαμικής Τέχνης, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Θεσσαλονίκη, Columbia Institute for Ideas & Imagination Παρίσι, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Αθήνας, Research Centre Mohamed Ali, Καβάλα, Ιστορικό Αρχείο της Εθνικής Τράπεζας, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας, σε δημοτικές πινακοθήκες, ιδιωτικά μουσεία και ιδρύματα καθώς και σε πολλές σημαντικές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Διδάσκει στα εκπαιδευτικά προγράμματα του Μουσείου Μπενάκη τις γραφές της Μεσογείου, Αραβική καλλιγραφία στο Μορφωτικό Κέντρο της Αιγυπτιακής Πρεσβείας στην Αθήνα και είναι εμψυχώτρια πολλών art workshops στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Μπέττυ Ζέρβα (γεν.1965, Άρτα) σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας στο εργαστήριο της Ρ. Παπασπύρου, σκηνογραφία και ψηφιδωτό. Διακρίθηκε με υποτροφία επίδοσης σε όλα τα έτη σπουδών της. Υπήρξε μέλος των καλλιτεχνικής ομάδας Φιλοπάππου, εργάστηκε ως εικονογράφος σε σχολικά βιβλία και έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις μεταξύ των οποίων οι: [α]γνωστοι προορισμοί κεφάλαιο ΙΙ: κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης, 15ο Λύκειο Αθηνών, Κυψέλη, 2018, [α]γνωστοι προορισμοί, κεφάλαιο Ι, πρώην οικία Ζαρίφη, Κυψέλη, Αθήνα, 2017. Τα in situ έργα της είναι ενσωματωμένα στον περιβάλλοντα χώρο ενώ παράλληλα την ενδιαφέρει η εικαστική παρέμβαση σε ένα συγκεκριμένο τόπο. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Ο Γιάννης Θεοδωρόπουλος (γεν.1962, Αθήνα) σπούδασε φωτογραφία στη σχολή Focus (1988-1990) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Fine Arts
του Goldsmiths College (1998-99) στο Λονδίνο. Από το 1999 μέχρι το 2014, συνεργάστηκε με τη γκαλερί ΑΔ όπου έχει πραγματοποιήσει τέσσερις ατομικές εκθέσεις. Το 2008, πραγματοποίησε ατομική έκθεση στο παλαιοπωλείο Μαρτίνος. Από το 2017, συνεργάζεται με την γκαλερί Ελικα. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και projects στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μεταξύ αυτών είναι: [α]γνωστοι προορισμοί κεφάλαιο ΙΙ: κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης, 15ο Λύκειο Αθηνών, Κυψέλη, Αθήνα, 2018, Γεωμετρίες, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, 2018, Αναφορά περιπτώσεων, γκαλερί Ζουμπουλάκη, 2017, Τα στοιχεία που αδρανούν, The Symptom Project, Μουσείο Εύας και Άγγελου Σικελιανού, 2015, Reframe Memory, Athens Photo Festival, Μουσείο Μπενάκη, 2015, Αθώες κατηγορίες Ύποπτες αφηγήσεις, Δικαίωμα Αρχείου ΙΙΙ, ΙΣΕΤ, 2015, Depression Era, Μουσείο Μπενάκη, 2014, Προς Τήνο, Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού, Τήνος, 2013, Εικαστικοί Διάλογοι, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Πάρκο Αναψυχής Ακαδημίας Πλάτωνος, Αθήνα, Μονόδρομος, 3η Μπιενάλε της Αθήνας, 2011, Προθήκες Θαυμάτων, γκαλερί Ζουμπουλάκη, 2010, Δέκα Όψεις της Ελληνικής Φωτογραφίας, Théâtre de la Photographie et de l’Image, Νίκαια, Γαλλία, 2008, Αμφίδρομη Αυτοαναφορικότητα, Canal Isabel II, ARCO, Μαδρίτη, 2004. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Αντιγόνη Καββαθά (γεν.1955, Θεσσαλονίκη) σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δάσκαλο τον Γ. Μόραλη και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Νέα Υόρκη και τη Βοστόνη των ΗΠΑ. Έχει κάνει 12 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ, και έχει πάρει μέρος σε περισσότερες από 60 ομαδικές σε μουσεία, πολιτιστικούς οργανισμούς και ιδιωτικές γκαλερί, στην Ελλάδα και το εξωτερικό (ΗΠΑ, Αγγλία, Ισπανία, Νότια Κορέα, Ελβετία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Τουρκία, Ρωσία, Βόρεια Μακεδονία). Έχει συμμετάσχει, επίσης, σε δράσεις εικαστικών ομάδων. Οι ατομικές της εκθέσεις περιλαμβάνουν: Nexus, Hydra Workshop, Ύδρα, 2019, Tapetum Lucidum, Έκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου Gallery, Αθήνα, 2015, Χθόνια φίδια και Ιερά δέντρα, Fizz Gallery, Αθήνα, 2011, Σκιές ΙΙ, Fragmental Museum, NY, NY, ΗΠΑ, 2009, Ιχνηλατώντας τα Ερέβη, Verena Foundation, Ύδρα, 2007, Σκιές, Galerie 3, Αθήνα, 2005, Γκάζι 1991-1994, Οργάνωση: Galerie 3, Γκάζι Studio, Αθήνα, 1995. Ενδεικτικές ομαδικές εκθέσεις: Die Kunst ist ein ausweg bei sexuellen problemen, Μουσείο Ονείρων του Φρόυντ, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία, 2018, Πολιτιστική γέφυρα, Cifte Amam, Εθνική Πινακοθήκη της Μακεδονίας, Σκόπια, Βόρεια Μακεδονία, 2018, Συμφωνία σε 20 μέρη, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης τέχνης, Θεσσαλονίκη, 2018, Η μνήμη της επανάστασης, ΑΣΚΤ, Εργοστάσιο, Αθήνα, 2018, Δικαίωμα στο μέλλον, Μουσείο MISP, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία, 2017, Εστιά-ζω, με την ομάδα Horror Vacui, Παράλληλα Προγράμματα, 6η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης, Γεντί Κουλέ, Θεσσαλονίκη, 2017, Η μνήμη της επανάστασης, Σύγχρονοι Έλληνες Εικαστικοί - 100 χρόνια από την Οκτωβριανή επανάσταση, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης τέχνης, Θεσσαλονίκη,
2017, Back to Athens 2016, Εξάρχεια, Αθήνα, 2016, Πλόες 21: Νηπενθή και Εωθινά, Ίδρυμα Πέτρου και Μαρίκας Κυδωνιαίως, Άνδρος, 2015, Μυστικός Κήπος, Αρχαιολογικό Μουσείο Κισσάμου, Χανιά, Κρήτη, Recontectualizing the found, Annia and Andrew Shiva Gallery, NY, NY, ΗΠΑ, 4ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης Εκθέσεις - Δράσεις, Παράδοση - Ανατροπή, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, 2013, Indoors plus, Εθνικός Κήπος, ΕΜΣΤ, Αθήνα, 2013, Καλλιτεχνική καινοτομία: Σημειολογία των όρων της στη νέα εποχή, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, Artmar 2007, II Biennal de la Mediterannia, Βαρκελώνη, Ισπανία 2007, Strong women - Picturesque worlds, Kunsthalle Mannheim, Verena Foundation, Ύδρα, 2007, Pret-A(rt)-Porter, Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα. Είναι μέλος της ομάδας Horror Vacui. Έργα της βρίσκονται σε μουσεία, δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ευρώπη, την Αμερική και την Ασία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Σταυρούλα Καζιάλε (γεν.1962, Αθήνα) σπούδασε γραφιστική και κινούμενο σχέδιο στα ΤΕΙ Αθήνας (1980-1983) και ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας με καθηγήτρια τη Ρ. Παπασπύρου (2001-2005) και χαρακτική. Μετά τη δεκατριάχρονη θητεία της στο χώρο της διαφήμισης, επικεντρώθηκε στο εικαστικό της έργο και τη δημιουργία εικαστικού κοσμήματος. Παράλληλα διδάσκει στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Από το 2005 έως σήμερα, έχει παρουσιάσει τέσσερις ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα της ανήκουν στην ACG art collection, στη συλλογή της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας, στο Μουσείο Κοσμήματος Ηλία Λαλαούνη, στο West University of Timisoara/ Faculty of Arts & Design, Ρουμανία, στο Centre for Textile Research/University of Copenhagen, Δανία, καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές. Eπίσης, έχει κάνει δυο ατομικές εκθέσεις κοσμήματος και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εντός και εκτός των συνόρων. Τα κοσμήματά της έχουν επιλεγεί από σχεδιαστές και φωτογράφους για catwalks, editorials, και φωτογραφήσεις που δημοσιεύτηκαν σε Ελλάδα και εξωτερικό. Έχει κάνει εισηγήσεις και έχει παρουσιάσει εργαστήρια στο Μουσείο Κοσμήματος Ηλία Λαλαούνη, Αθήνα, σε συνέδρια της Ένωσης Εκπαιδευτικών Εικαστικών Μαθημάτων, και στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη. To έργο της περιλαμβάνει κυρίως γλυπτά και εγκαταστάσεις μικτής τεχνικής στο χώρο που αντανακλούν την αγωνία της για την περιβαλλοντική αφύπνιση μέσα από την τέχνη. Συνεργάζεται με εικαστικές ομάδες όπως η Tidal Flow Art και η We33, δουλεύοντας σε διαδραστικά συνεργατικά έργα, αναζητώντας μια βιώσιμη ισορροπία ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. O Μενέλαος Καραμαγγιώλης δημιουργεί ταινίες με πρωταγωνιστές αντιήρωες και ιστορίες που ακυρώνουν τα σύνορα και τα στερεότυπα λειτουργώντας ως βασικό
εργαλείο διαλόγου και κοινωνικής παρέμβασης. Οι ταινίες του προβάλλονται και έχουν βραβευτεί διεθνώς όπως το ντοκιμαντέρ ROM, 1989, «το turning point του ελληνικού ντοκιμαντέρ και ένα αριστούργημα κλασσικό στην ιστορία του σινεμά» και οι ταινίες μυθοπλασίας BLACK OUT (p.s. RED OUT), 1998, «η πρώτη γνήσια μεταμοντέρνα ελληνική ταινία» και το J.A.C.E. – Just Another Confused Elephant, 2011, που συμμετείχε σε 42 διεθνή φεστιβάλ (TIFF Toronto International FilmFestival, Thessaloniki International Film Festival, κ.α.) και πήρε 11 διεθνή βραβεία. Τα video art του έχουν εκτεθεί στο ΕΜΣΤ (Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 2011) και στη Μπιενάλε της Βενετίας (2015). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. O James M. Lane (γεν.1969, Αθήνα) σπούδασε φωτογραφία στο Parsons School of Design/New School for Social Research στη Νέα Υόρκη και στο Παρίσι. Μεγάλωσε σε οικογένεια ζωγράφων στην περιοχή της Πλάκας στην Αθήνα. Από το 1986 έως το 1995, σπούδασε και εργάστηκε στο χώρο της καλλιτεχνικής, αρχιτεκτονικής και still life φωτογραφίας στη Νέα Υόρκη. Το 1995 επέστρεψε στην Αθήνα. Το πολιτισμικό κενό μεταξύ της Αμερικανικής και Ευρωπαϊκής ηπείρου σχημάτισε την ιδιοσυγκρασία του καλλιτέχνη και στάθηκε γόνιμο έδαφος για την συστηματική έρευνα των δυνατοτήτων της τέχνης ως ανασκαφέα του προσωπικού και συλλογικού ασυνειδήτου. H ερευνητική του προσέγγιση εστιάζει στους μηχανισμούς της μνήμης, ταυτότητας, δυνητικότητας και τον δυϊσμό στην οπτική αντίληψη/νοερή απεικόνιση. Ο καλλιτέχνης συνδυάζει τη φωτογραφία, τη ψηφιακή εικόνα, το βίντεο, την εγκατάσταση και τις επιτελεστικές δράσεις (performance). Από το 2015, ασχολείται με το διεπιστημονικό/ερευνητικό πρότζεκτ Allocthon που παρουσιάστηκε στους Αρχαιολογικούς Διαλόγους 2018 στο Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων. O Lane έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε οκτώ ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, τη Νέα Υόρκη και την Κορέα και πολλές ομαδικές εκθέσεις, εργαστήρια και performances διεθνώς όπως: +9, Αθήνα, 2019, The International Festival Sarajevo, Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, Αθήνα, Σχολή Καλών Τεχνών, Αθήνα, Analogio Festival, T.A.F./The Art Foundation, Αθήνα, Space 52, Αθήνα, Transmediale, Βερολίνο, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, Αθήνα, Beton7 / Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού, Αθήνα, In Khan Gallery, Νέα Υόρκη, KOPAK Public Art Consulting, Σεούλ, MOMus, Θεσσαλονίκη, Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα, Athens Photo Festival, Αθήνα, Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων, Πνευματικό Κέντρο Χανίων, Κρήτη, Olivepress Art Factory, Κρήτη, Οικία Οδυσσέα Ελύτη, Μυτιλήνη, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, ACG Gallery/American College of Greece, Αθήνα, Freud’s Dreams Museum, Αγία Πετρούπολη, Festival Miden, Καλαμάτα, Unlike Festival, Όσλο, Montrouge Art Center, Παρίσι, και ARCO Art Fair, Μαδρίτη. Έργα του υπάρχουν σε δημόσιες συλλογές όπως στο Freud’s Dreams Museum στην Αγία Πετρούπολη και το MOMus στη Θεσσαλονίκη καθώς και σε σημαντικές ιδιωτικές συλλογές όπως η συλλογή Δημήτρη Δασκαλόπουλου και η συλλογή Δάκη Ιωάννου. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Ο Ανδρέας Λυμπεράτος (γεν.1963, Πάτρα) σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Παρακολούθησε μαθήματα στο Edinburgh College of Art, Εδιμβούργο, Σκωτία και στην Royal Academy of Fine Arts, στην Γάνδη του Βελγίου. Είναι απόφοιτος του μεταπτυχιακού προγράμματος του Ε.Μ.Π., Σχεδιασμός - Χώρος Πολιτισμός. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε 4 ατομικές εκθέσεις: γκαλερί Cube, Πάτρα, 2013, Batagianni gallery, Αθήνα, 2006 και 201 και galerie S.& H. De Buck, Γάνδη, Βέλγιο, 2000, καθώς και σε πολυάριθμες ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ των οποίων, Εστιά-ζω, Επταπύργιο, Θεσσαλονίκη, παράλληλο πρόγραμμα της 6ης Μπιενάλε Θεσσαλονίκης, 2017, Η Μνήμη της Επανάστασης, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, 2017, Evresis # 1, Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης, Αθήνα, 2017, Universal Hospitality, White House Biennial, Alte Post, Βιέννη 2016 και Concretes of Old Europe, Vieille Charite, Μασσαλία, 2015, Inside Out, Πινακοθήκη Bydgoszcz, Πολωνία, 2011, Monodrome, Μπιενάλε Αθήνας, 2011, Στο Κατώφλι Δύο Αιώνων, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης, Ρέθυμνο 2009, Άκτιστο, Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθήνας, 2008, Interfaces, Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, 2002, Between Earth and Heaven, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Οστάνδης, Βέλγιο, 2001, Storm Centres, Poeziezomer, 2000, S.M.A.K. Watou, Βέλγιο. Είναι μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας Horror Vacui. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. H Renee Magnanti (b.1951, Rochester, Νέα Υόρκη) έλαβε τον τίτλο BFA in Fine Arts από το SUNY στο Buffalo και τον τίτλο MFA από το Tulane University. Έχει παρουσιάσει δουλειά της στην Αμερική, Ευρώπη και Ασία, σε μουσεία, πανεπιστήμια, και γκαλερί. Έχει λάβει πολλά βραβεία και υποτροφίες εκ των οποίων το Rumsey Traveling Fellowship από το SUNY Buffalo, την υποτροφία Creative Artist’s Programme από το New York State Council on the Arts και την υποτροφία του συνεδρίου Textile Society of America για την έκθεση Textiles Close Up: Indonesia στην Yale University Art Gallery. Η τρέχουσα δουλειά της στην εγκαυστική, τα τυπώματα και τα τυπώματα στην υφαντική είναι εμπνευσμένη από υφάσματα από όλον τον κόσμο και συχνά εμπλέκει κείμενο και εικόνα. Είναι γνωστή για τη μοναδική τεχνική της γλυπτικής εγκαυστικής καθώς και για τον χαρακτηριστικό συνδυασμό τυπωμάτων και ύφανσης. Έργα της βρίσκονται στις συλλογές του Amarillo Museum of Art, Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, National Gallery, Σόφια, Βουλγαρία, Sanbao Ceramic Institute, Jingdezhen, Κίνα, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ρέθυμνο, και στο Ινστιτούτο Goethe της Θεσσαλονίκης. Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Η προσωπική ιστορία της Δέσποινας Μεϊμάρογλου (γεννήθηκε το 1944 και μεγάλωσε στην Αίγυπτο) συνετέλεσε στη διαμόρφωση των προτεραιοτήτων της και επηρέασε τις καλλιτεχνικές αλλά κυρίως τις ανθρώπινες επιλογές της. Το 1966 μετά
την ολοκλήρωση των εικαστικών της σπουδών πάνω στη ζωγραφική, τυπογραφία και γραφικές τέχνες (N.D.D.) στο Kent Institute of Art and Design, Maidstone, Kent στην Αγγλία, και κυρίως λόγω των πολιτικών γεγονότων που λάμβαναν τότε χώρα στην Αίγυπτο, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ξεκίνησε τη δεκάχρονη θητεία της στη διαφήμιση ως γραφίστας και στη συνέχεια ως art director. Από τα τέλη του ‘70 έχει αφοσιωθεί αποκλειστικά στο έργο της. Από το 1981 ως σήμερα έργα της έχουν παρουσιαστεί σε περισσότερες από 30 ατομικές και πολλές σημαντικές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό μεταξύ των οποίων: +9, Αθήνα, 2019, [α]γνωστοι προορισμοί κεφάλαιο ΙΙ: κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης, 15ο Λύκειο Αθηνών, Κυψέλη, Αθήνα, 2018, [α]γνωστοι προορισμοί, κεφάλαιο I, πρώην οικία Ζαρίφη, Κυψέλη, Αθήνα, 2017, Pyramid Atlantic Art Centre, Washington DC, το John Jay College of Criminal Justice/CUNY, Νέα Υόρκη, το Columbia College, Σικάγο, το Fondazione Mudima, Μιλάνο, το Maison Européenne de la Photographie, Παρίσι και άλλες εκθέσεις στο Τορόντο, Τσεχία, Λονδίνο και τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο. Συμμετείχε στη 2η Μπιενάλε της Θεσσαλονίκης και την Women’s International Biennale / Incheon στη Νότιο Κορέα το 2009. Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 η δουλειά της έχει παρουσιαστεί επανειλημμένα σε σημαντικές εκθέσεις και συνέδρια τέχνης κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η ίδια έχει προσκληθεί επανειλημμένα σε σεμινάρια και residencies σε αμερικανικά πανεπιστήμια και ιδρύματα, καθώς και στο Quito University του Εκουαδόρ, και το Richmond American College στο Λονδίνο και τελευταίως τον Δεκέμβριο του 2017 στο MEU (Middle East University) στο Αμμάν της Ιορδανίας. Σειρές έργων της περιλαμβάνονται σε σημαντικές συλλογές πανεπιστημίων στις ΗΠΑ και μουσείων στην Ελλάδα (Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης / Θεσσαλονίκη, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ρεθύμνου, Συλλογή Πορταλάκη) καθώς και ιδιωτικές συλλογές. Η εικαστική πρακτική της σήμερα περιλαμβάνει φωτογραφία, βίντεο, εγκαταστάσεις μικτών τεχνικών στο χώρο, τυπώματα καθώς και ένα σημαντικό αριθμό artists books. Η Ευσεβία Μιχαηλίδου (γεν.1964, Αθήνα) σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (1985-1990) στο εργαστήριο του Δ. Μυταρά με δασκάλα την Ρ. Παπασπύρου και γλυπτική στο εργαστήριο του Θ. Παπαγιάννη (1997-1999). Έχει πραγματοποιήσει τέσσερις ατομικές εκθέσεις: Αrt Wall Gallery Athens, 2015, Diana Gallery Down Town, Αθήνα, 2005, Haritos Gallery Aθήνα, 2000, και Thema Art Space, Αθήνα, 1997. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ των οποίων: Εστιά-ζω (Estia-zo), Επταπύργιο, Θεσσαλονίκη στο Παράλληλο Πρόγραμμα της 6ης Μπιενάλε Θεσσαλονίκης, 2017, Evressis #1, Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης ISET, 2017, ΑΘΗΝΑ by Art, Πολιτιστική Ολυμπιάδα, 2004, Μπιενάλε Νέων Ευρωπαίων Καλλιτεχνών, Γρανάδα, Ισπανία, 1993, και 4η Μπιενάλε Ευρωπαϊκών Ακαδημιών Καλών Τεχνών, Ολλανδία, 1993. Η Μιχαηλίδου δημιουργεί γλυπτά που παραπέμπουν σε απολιθώματα,
κορμούς δέντρων, ρίζες, πετρώματα και άλλα οργανικά στοιχεία του φυσικού κόσμου. Χρησιμοποιεί στάχτη και κάρβουνο για να αποδώσει τη φθορά, την έννοια του θανάτου και του τραύματος. Κατά τη δημιουργία επικαλύπτει τα έργα της με αλάτι, με το υλικό να είναι ιδιαίτερα εμφανές στην τελική μορφή τους. Πρόκειται για την τελετουργική διαδικασία της κάθαρσης, για τη μετουσίωση και τη μετάβαση στο πνευματικό, άυλο επίπεδο, που αποτελούν βασικά στοιχεία του συνολικότερου έργου της εικαστικού. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές. Είναι μέρος της καλλιτεχνικής ομάδας Horror Vacui. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. H Noemi Niederhauser (γεν.1984, Βέρνη, Ελβετία) αποφοίτησε με άριστα από το μεταπτυχιακό πρόγραμμα της σχολής καλών τεχνών Central Saint Martins του Λονδίνου (2014). Νωρίτερα, το 2010, ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές της σπουδές στο Applied School of Vevey στην Ελβετία. Είναι κεραμίστρια, μυκολόγος, εικαστικός και επιμελήτρια. Το 2016, μαζί με άλλα μέλη, ίδρυσε στην Αθήνα το A-DASH. Η ίδια έχει επιλεχθεί και έχει λάβει μέρος σε πληθώρα προγραμμάτων φιλοξενίας (art residencies), όπως: Open Set Lab & Seminar, Fluid Rhythms, Άμστερνταμ, Ολλανδία, 2018-2019, RAW ACADEMY, Ντακάρ, Σενεγάλη, 2018, Listhus Residency, Ισλανδία, 2016, Aomori Contemporary Art Centre residency Aomori, Ιαπωνία, 2015, και Victoria & Albert Museum, Λονδίνο, 2014. Τα έργα της έχουν εκτεθεί διεθνώς σε μουσεία, γκαλερί και ινστιτούτα, όπως: Centre for Sustainable Fashion & Albert Museum, Λονδίνο, 2018, MUDAC, Λοζάνη, Ελβετία, 2017, Victoria & Albert Museum, Λονδίνο, 2014, MCBA, Λωζάνη, Ελβετία, 2012, Akureyri Art Museum, Ισλανδία, 2016, Ariana Museum, Γενεύη, 2018, Art For The Environment, Nunnery Galley, Bow Arts Trust, Λονδίνο, 2018. Το 2017 στο πλαίσιο της Documenta14 συνεργάστηκε στην Αθήνα με τον καλλιτέχνη Anton Kats και συμμετείχε στο έργο A-LETHIA. Η Niederhauser εμπνέεται από την χρήση υλικών και αντικειμένων. Σημαντικό μέρος της πρακτικής της είναι να ερευνά τα σύμβολα που φέρουν. Συχνά, για να συλλέξει πληροφορίες για τα σύμβολά που ανακλώνται στα υλικά και στα αντικείμενα ανατρέχει στην εθνολογία, την αρχαιολογία και την ιστορία. Ο συστηματικός πειραματισμός με τα υλικά και το πως ερμηνεύει τις πληροφορίες που συλλέγει, προκαλούν την εντύπωση πως αντί να κατασκευάζει, δημιουργεί χορογραφίες. Κατά αυτόν τον τρόπο αναδιαμορφώνει την ιστορία που φέρουν τα υλικά και τα αντικείμενα, και προσδιορίζει εκ νέου τη χρήση τους. Οι site-specific εγκαταστάσεις της δημιουργούν την εντύπωση μιας κοσμολογίας που μέρη της αφηγούνται διαδοχικά έναν τόπο και μια χρονική στιγμή που βρίσκεται ανάμεσα στην πραγματικότητα, την φαντασία και την εικασία. Ζει και εργάζεται ανάμεσα στην Λωζάνη (Ελβετία) και στην Ελλάδα. Η Βάνα Ντατσούλη (γεν.1971, Αθήνα) σπούδασε γραφιστική στη Σχολή Βακαλό (1988-1991),πιάνο στο ωδείο “Νέα τέχνη” (μέχρι το 1993) και ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης (1998-2000) και στην Ανώτατη
Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας (2000-2005), από όπου αποφοίτησε με άριστα. Βραβεύτηκε για το έργο της από τη Eurobank (2006). Φτιάχνει τη ζωγραφική της χρησιμοποιώντας κυρίως μαρκαδόρους και ξυλομπογιές. Τα γλυπτά και οι κατασκευές της αποτελούνται, στο μεγαλύτερο μέρος τους, από υφάσματα και μαλλιά. Έχει παρουσιάσει μία ατομική έκθεση στην γκαλερί Αστρολάβος κι έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις, όπως: REM - Brand Name project, γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη, 2017, Art you fashion me?, Τι νούμερο τέχνης φοράς, 16 εικαστικοί καλλιτέχνες, 2013, 12 νέοι εικαστικοί καλλιτέχνες ΙΙ, Εφημερίδα Η Αυγή, Πολιτιστικό κέντρο Δήμου Αθηναίων Μελίνα, 2008, 5 από το Δ΄ εργαστήριο ζωγραφικής, πρώην φροντιστήριο Χαρατζά, Δήμος Κηφισιάς, 2007, restart, Art Athina, 2007, Ήταν κάποτε η Πηνελόπη Δέλτα..., Κολέγιο Ψυχικού, 2007, Διασχίζοντας τα όρια, εικαστικό πανόραμα στην Ελλάδα 2006, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, 2006, Βραβεία Eurobank 2006, Ημερολόγιο ΕΚΟ, Βυζαντινό Μουσείο Αθήνας, 2006, Γλυπτική today, γκαλερί Αστρολάβος, 2006, Απόφοιτοι 2004 - Τελειόφοιτοι 2005 Δ’ εργαστηρίου Ζωγραφικής, ΕΠΑΣΚΤ, 2005, Τρίτη Διεθνής φοιτητική Τριενάλε, Marmara University, Κωνσταντινούπολη, 2003, Β’ Μπιενάλε των φοιτητών των Ανωτάτων Σχολών Καλών Τεχνών Ελλάδος, 2002. Από το 2010 αφιερώθηκε στη διδασκαλία των εικαστικών τεχνών στην πρωτοβάθμια δημόσια εκπαίδευση. Ταξίδεψε, για τον σκοπό αυτό, μέχρι το 2018, σε Κρήτη, Πάρο, Κέρκυρα, Άνδρο, Σαντορίνη, Αίγινα και Αθήνα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Ο Κρίτων (Θεόκριτος) Παπαδόπουλος (γεν.1963, Βόλος) είναι εικαστικός, εκπαιδευτικός και ερευνητής. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ και συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του (υποτροφία IKY) στo Central Saint Martins. Τελείωσε το διδακτορικό του (υποτροφία ΙΚΥ) στο University of the Arts, London, ερευνώντας την εξέλιξη της Πρωτοπορίας και την σημασία του act of cutting, σαν μεταφορά τραυματικών εμπειριών κατά την ανάπτυξη των τεχνικών κολάζ και μοντάζ στις αρχές του 20ου αιώνα. Οργάνωσε πολλά community art projects σε συνεργασία με το Kids Company, the Royal Festival Hall, Serpentine Gallery, Tate Modern and Royal Academy. Έχει κάνει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις και έχει συνεπιμεληθεί πολλά art projects στην Ελλάδα και στη Βρετανία, συμπεριλαμβανομένων των Royal Academy and Freud Museum στο Λονδίνο. Τα τελευταία χρόνια η πρακτική του κινείται γύρω από το digital cut techniques και την ανάπτυξη του digital drawing με σκοπό την δημιουργία εγκαταστάσεων. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και πρότζεκτ όπως: Out Fall, Grosvenor Chapel, Mayfair Art Weekend, Λονδίνο, 2019; Νόστος, Ψηφιακό Μουσείο της Νέας Σμύρνης, 2019, Otherness & the Stranger, Grosvenor Chapel, Mayfair Art Weekend, Λονδίνο, 2018, Play, Freud Museum, Λονδίνο, 2017, Gardens of Imagination, σε συνεργασία με το Royal Academy, Grosvenor Chapel, Λονδίνο, 2016, The Book of Life, σε συνεργασία με το Royal Academy of Arts, Λονδίνο, 2015, Hungry
Childhoods, έκθεση και ερευνητικό πρότζεκτ με το Reading University, 2014, Η Ύλη ως Αφήγηση, CAMP, Αθήνα, 2013, Hide and Seek, έκθεση με το Kids Company και το Freud Museum, 2013, Holding Up Childhood, έκθεση-συνεργασία μεταξύ του Kids Company και του Royal Academy of Arts, Λονδίνο, 2013, Child Hood - The Real Event, έκθεση-συνεργασία μεταξύ του Kids Company and the Royal Academy of Arts, 2012, From Blue to Joy, a parade for the Day of Dead, συνεργασία με το Southbank Center και τον Abram Wilson, Λονδίνο, 2012, My Life Illuminated, Royal Festival Hall, Λονδίνο, 2011, Stones Bones Roots, Μουσείο Εξόριστων Αθήνα, 2009, Wasteland, AART gallery, Αθήνα, 2009, Brain, Kids Company at Serpentine Gallery, Λονδίνο, 2009, Rumble in the jumble, Truman building, Λονδίνο, 2008, εγκατάσταση για το Mulberry flagship store, Λονδίνο, 2008, Demons and Angels, Shoreditch town hall, Λονδίνο, 2007, Shrinking childhood, Tate Modern, Λονδίνο, 2005, Behind the closing doors, Goodyear Yard, Brick Lane, Λονδίνο, 2001, Ακίνητο Φώς, Άλεκτον, Αθήνα, 2001, Διαδρομή 49, 1999, Δημιουργία εικόναςΚατανάλωση συναισθημάτων, Κατανάλωση εικόνας ... συναισθημάτων, Σπίτι της Κύπρου, Αθήνα, 1998. Α-τοπος Πολις, Επίκεντρο, Αθήνα,1998. Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Η Βιβή Περυσινάκη (γεν.1976, Αθήνα και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη) σπούδασε γραφιστική και κινούμενο σχέδιο στα ΤΕΙ Αθήνας (1994-1999), ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Τρ. Πατρασκίδη (2001-2004) και υφαντουργία στη Σχολή Καλών Τεχνών της Λισαβόνας στην Πορτογαλία (2003) με υποτροφία του ΙΚΥ. Έχει επιμεληθεί την έκθεση Tomorrow is Another Day, Tomorrow is not Another Today, metamatic:TAF, Αθήνα, 2016 και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ των οποίων οι: Μ-πλεγμένες Ιστορίες, Σπίτι του Πολιτισμού, Ρέθυμνο, Κρήτη, 2015, 1η Biennale της Σαντορίνης, Ξενοδοχείο Ορίζοντες, Πύργος, Σαντορίνη, 2012, Εργαστήριο Τηλε-Αποδόμησης και Τηλε-Μεταφοράς, 3η Biennale Αθήνας, Διπλάριος Σχολή, Αθήνα, 2011. Επίσης, έχει πάρει μέρος με την ομάδα We33 by Artia Gallery στο Platforms Project, Art Athina, 2013, 2014, και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, 2018 και 2019. Το 2012 δημιούργησε την ομάδα γυναικών Νήμα και επιμελήθηκε τη δράση yarn bombing στο Βοτανικό Κήπο της Πετρούπολης. To 2005 εκπροσώπησε την Ελλάδα στον τομέα της γλυπτικής στην έκθεση Πάθος: 12η Biennale Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου, Castel Sant’ Elmo, Νάπολη, Ιταλία. Έχει εργαστεί σε ταινίες κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους, όπως οι Jester Till, Munich Animation Films, 2003, Rugrats Go Wild, Paramount Pictures, 2002, Eight Crazy Nights, Sony-Columbia, 2001. Το 1999 πήρε το Γ’ βραβείο σε διαγωνισμό γραφιστικής με θέμα Σχολικές Βιβλιοθήκες. Από το 1999 διδάσκει εικαστικά σε σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Έχει κάνει εισηγήσεις και έχει παρουσιάσει εργαστήρια σε συνέδρια της Ένωσης Εκπαιδευτικών Εικαστικών Μαθημάτων (2011, 2014-2019) και άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στο
περιοδικό Εικαστική Παιδεία (Νο 27, 32, 34). Στη δουλειά της εντάσσει τεχνικές υφαντουργίας, πλεξίματος με βελονάκι και μακραμέ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Βαρβάρα Σπυρούλη (γεν.1961, Αθήνα) φοίτησε στην ΑΣΚΤ Αθήνας (1986 - 1991) και απέκτησε πτυχίο ζωγραφικής από το εργαστήριο του Ν. Κεσσανλή. Παράλληλα παρακολούθησε τα εργαστήρια γλυπτικής του Γ. Νικολαϊδη και χαρακτικής (λιθογραφία) του Θ. Εξαρχόπουλου. Φοίτησε στο μεταπτυχιακό τμήμα της Αρχιτεκτονικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αρχιτεκτονική - Σχεδιασμός του Χώρου (2001-2003) έχοντας τίτλο σπουδών με θέμα virtual world (virtual reality and art). Από το 1992 μέχρι σήμερα, έχει παρουσιάσει 7 ατομικές εκθέσεις και λάβει μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και στην Ελλάδα όπως: Χώροι των τόπων, αίθουσα τέχνης ΑγκάθιΚαρτάλος, Αθήνα, 2016, Die Kunst ist ein ausweg bei sexuellen problemen, Μουσείο Ονείρων του Φρόυντ στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, 2018, EVRESSIS #1 Chance Situations, Serendipity & Happenstance Approaches in Art & Sciences, ομάδα Horror Vacui, ΙΣΕΤ (Ινστιτούτο σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης), Αθήνα, 2017, Πλόες 23, Εύκρατη Ζώνη, Ίδρυμα Π. & Μ. Κυδωνιέως, Άνδρος, 2017, Εστιά-ζω, ομάδα Horror Vacui, παράλληλο πρόγραμμα 6ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Γεντί Κουλέ, Επταπύργιο ,Θεσσαλονίκη, 2017, No milk today, ομάδα Horror Vacui, στο παλιό γαλακτοπωλείο της οδού Τσαμαδού, Αθήνα, 2017, 16ο Διεθνές Φεστιβάλ Τέχνης, San Miguel De Allende, Guanajuato, Μεξικό, 2015. Είναι μέλος της εικαστικής ομάδας Horror Vacui. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές . Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. H Ράνια Σχορετσανίτη (γεν.1971, Τρίκαλα) σπούδασε στη Σχολή Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας με καθηγητές τον Γ. Ζιώγα στη ζωγραφική και την Δ. Σιατερλή στη χαρακτική (2009 - 2014). Έχει φοιτήσει με το πρόγραμμα Erasmus για ένα εξάμηνο στο NHL Hogeschool (Ολλανδία). Συνέχισε τις σπουδές της στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας στον τομέα της χαρακτικής με κύριους καθηγητές τους Β. Τσαλαματά και Μ. Αρρφάρα. Κατέχει το Master of Fine Arts (με διάκριση) από το Slade, University College of London, UCL (2015-2017), με καθηγητές τους Ad Allington και Jo Volley. Έχει εκθέσει δουλειά της σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις όπως: Materia, Γκαλερί Rosenfeld Porcini, Λονδίνο, 2019, Ελληνική Χαρακτική στην Ιαπωνία, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης του Τόκιο, Ιαπωνία, 2019, Χρώμα & Ποίηση, Η Ονοματολογία των Χρωμάτων, Κέντρο Ερευνών Slade, Λονδίνο, 2019, [α]γνωστοι προορισμοί κεφάλαιο ΙΙ: κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης, 15ο Λύκειο Αθηνών, Κυψέλη, Αθήνα, 2018, 9th International Printmaking Biennial of Douro, Πορτογαλία, 2018, The Hands as an Instigator, Slade MFA Degree Show, Slade School of Fine Art, UCL, Λονδίνο, 2017, The validity preciousness, Museu Da Vila Velha, 8th International Printmaking Biennial of Douro, Πορτογαλία, 2016.
Το 2017 βραβεύτηκε με το Desiree Painting Prize από το Slade, University College of London, UCL. Έργα της υπάρχουν σε συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό καθώς και σε μουσεία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Μάρθα Τσιάρα (γεν.1972, Αθήνα) σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας στο εργαστήριο του Χ. Μπότσογλου (1990-1996). Παρακολούθησε μαθήματα σκηνογραφίας και χαρακτικής και έλαβε υποτροφία για την την Royale Académie De Beaux Art ειδικότητα peinture Monumental στο Βέλγιο. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στα πολυμέσα Interactive Multimedia (Μsc) στο Πανεπιστήμιο του Westminster στο Λονδίνο. Η δουλεία της επικεντρώνεται στη δημιουργία φανταστικών, αλληγορικών εικόνων με τη χρήση ζωγραφικής και βίντεο-εγκαταστάσεων. Έχει πραγματοποιήσει πέντε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Αυστρία και την Κύπρο. Εχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό μεταξύ τον οποίων Quest for the holy grail, Project Gallery, Πλατεία Θεάτρου, 2019, Προμηθέας 2.0, Ίδρυμα Κακογιάννη, 2018, Project Evressis #1, Horror Vacui Group, ISET Gallery, 2017, Εστιά-Ζω, παράλληλο πρόγραμμα 6ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκη, Φαντασιακές Εστίες, ομάδα Horror Vacui, 2017, cheapart Amsterdam, Loods 6 Foundation in Amsterdam, Αμστερνταμ, 2012, Second International Αrtmart, Αυστρία, Kuestlerhaus, Βιέννη, 2008, Metropolis κατά λάθος, Μουσείο Nτε Κιρικο, Βολος, 2004. Είναι μέλος της εικαστικής ομάδας Horror Vacui. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Ο Ευάγγελος Χατζής (γεν.1982, Αθήνα) ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 2010 στο Προπαρασκευαστικό και Επαγγελματικό Σχολείο Καλών Τεχνών Πανόρμου Τήνου (μαρμαροτεχνία) και το 2016 αποφοίτησε με άριστα από το Β΄ Εργαστήριο Γλυπτικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή τον Γ. Λάππα. Κατά την διάρκεια των σπουδών του στην ΑΣΚΤ, παρακολούθησε τα εργαστήρια φωτογραφίας και σχεδίου. Διακρίθηκε με βραβεία μαρμαροτεχνίας από το υπουργείο Αιγαίου. Η δουλειά του περιλαμβάνει γλυπτικές εγκαταστάσεις και κατασκευές καθώς επίσης και έργα με την μορφή ψηφιακού κολλάζ. Συμμετείχε σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων μερικές από τις οποίες είναι: +9, Αθήνα, 2019, [α] γνωστοι προορισμοί κεφάλαιο ΙΙ: κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης, 15ο Λύκειο Αθηνών, Κυψέλη, Αθήνα, 2018, Pillow gravity, γκαλερί Έκφραση, 2018, Common Ground, Kappatos Galleries, Αθήνα 2017, 8η Biennale φοιτητών, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, 2017, in art, Zina Athanassiadou Gallery, Θεσσαλονίκη, 2016, Ο κήπος των γλυπτών, Ιταλική πρεσβεία, Αθήνα, 2016, Η πόλη από την ακρόπολη, τρείς γλύπτες κοιτούν την Αθήνα, γκαλερί Έκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου, Αθήνα, 2014, 7η Biennale φοιτητών, Ίδρυμα Θεοχαράκη, Αθήνα, 2014, Art & the City II, city models, City Link, Αθήνα, 2011. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Η Θάλεια Χιώτη (γεν.1964, Πάτρα) σπούδασε στην ΑΣΚΤ Αθήνας με καθηγητή τον Ν. Κεσσανλή (1988-1993) και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα Ψηφιακές Μορφές Τέχνης στην ΑΣΚΤ (2009-2011). Έλαβε υποτροφία εσωτερικού μονοετούς διάρκειας για εκπόνηση καλλιτεχνικού έργου, από το ΙΚΥ (1996) και βραβείο του Ιδρύματος Γιάννη και Ζωής Σπυροπούλου (1994). Ατομικές εκθέσεις: Singer, ARTIO Gallery, Αθήνα, 2003, Auto-Reverse, 1999, Gestures, 1996. Συμμετείχε σε εκθέσεις όπως: Noise and Fury, Sarajevo Winter Festival, Academy of Fine Arts, 2019, Acropolis at the Bottom, Nikos Kessanlis Hall, Αθήνα, 2018, 9 MUSES, I presume?, Videocreación. La Casa Escendida, Μαδρίτη, 2004, Greek Realities, Kunsthallen Brandts Klaedefabrik, Odense/Galerie im Marstall, Βερολίνο, 1996-7, Biennale of Young Artists, Rijeka, 1995, VII Biennial of Young Artists from Europe and the Mediterranean, Λισαβώνα, 1994, II Biennale del Sud, Accademia di Belle Arti di Napoli/Palacio de Velasquez, Μadrid / Académie royale des Beaux Arts, Brussel, 1993. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
2019