memoirs are the pixels of my life by Kostas Prapoglou

επιμέλεια δρ Κώστας Πράπογλου

Γιώργος Γιώτσας Ελένη Ζούνη Βάνα Ντατσούλη Ευάγγελος Χατζής

curator Dr Kostas Prapoglou

Yorgos Giotsas Eleni Zouni Vana Ntatsouli Evangelos Chatzis

Δεκέμβριος - December 2019

ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝ Καρτέρης PERITECHNON Karteris

δρ Κώστας Πράπογλου, επιμελητής

Πώς μπορεί η αυτοβιογραφία να διαχωριστεί από τα απομνημονεύματα; Ποια είναι η ουσία της στιγμής που πραγματικά επιθυμούμε να αιχμαλωτίσουμε όταν αισθανόμαστε την παρόρμηση να καταγράψουμε μια σκέψη ή ένα συναίσθημα που έρχεται και παρέρχεται μέσα σε δευτερόλεπτα; Θέλουμε όντως να αποθησαυρίσουμε αυτή τη στιγμή ή είναι απλά μια υποσυνείδητη δύναμη που μας ωθεί να θέλουμε να διατηρήσουμε και να περισώσουμε το παρελθόν; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που οι τέσσερις συμμετέχοντες εικαστικοί της ομαδικής έκθεσης Memoirs are the pixels of my life διερευνούν μέσα από το προσωπικό τους οπτικό λεξιλόγιο και την ετερογένεια των μέσων που ο καθένας χρησιμοποιεί ως αγωγό καλλιτεχνικής έκφρασης. Μια βιογραφία αφηγείται την ιστορία μιας ζωής ενώ η έννοια του απομνημονεύματος που διαχειρίζεται το εννοιολογικό πλαίσιο αυτής της έκθεσης διηγείται μια ιστορία μέσα από μια ζωή. Πρόκειται για ένα στιγμιότυπο από μια εφήμερη εικόνα και ένα θραύσμα μιας ημιτελούς και αδημοσίευτης γραφής, στην οποία ο συγγραφέας της ίσως επανέλθει στο μέλλον για να σχηματίσει μια πιο ολοκληρωμένη εκδοχή ή απλά να το αφήσει στην πρωταρχική του μορφή. Από τα δυσνόητα δείγματα γραφής της αρχαιότητας επάνω σε πέτρα, τοίχους και κεραμική μέχρι τις σύγχρονες σημειώσεις που αποθηκεύονται στις ηλεκτρονικές συσκευές, ο καθένας από εμάς αναπτύσσει και προβάλλει κάποια στιγμή την ανάγκη να συμπεριλάβει και να συμπυκνώσει ένα συναίσθημα ή μια ιδέα σε γραπτό λόγο. Πρόκειται για μια αναγκαία προϋπόθεση εσωτερικής έκφρασης, αρχικά σε ένα αυστηρά προσωπικό και έπειτα, πολλές φορές, σε διαπροσωπικό επίπεδο. Η κωδικοποιημένη γλώσσα αντικατοπτρίζει ένα σημαντικό στοιχείο καταγραφής της καθημερινής ζωής. Εξασκώντας μια αισθητικά περίεργη και αποξενωτική μέθοδο καταχώρησης πληροφοριών μπορεί συχνά να οδηγήσει σε μια αφαιρετική διέξοδο μη αποκωδικοποιημένων απομνημονευμάτων. Προκαλώντας μια σύγχυση με την απατηλή ποιότητα της μνήμης, τέτοια κρυπτοθετημένα θραύσματα προσωπικής σημειογραφίας προορίζονται να μετατραπούν –μεταξύ άλλων– και σε έργα τέχνης, επιτρέποντάς μας την πρόσβαση σε ένα βαθύτερο επίπεδο της πραγματικότητας πέρα από την αντικειμενική κωδικοποιημένη ερμηνεία του κάθε συμβόλου. Δίχως να είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε το συνονθύλευμα των πληροφοριών που αναπτύσσονται μπροστά στα μάτια μας, στρεφόμαστε προς την οπτική υφή η οποία τελικά χαλιναγωγεί τη δύναμη του κρυμμένου νοήματος. Η φαινομενική απουσία του νοήματος ξαφνικά μετασχηματίζεται στην παρουσία του εαυτού. Ο καθένας από τους εικαστικούς μετατρέπεται σε συγγραφέα απομνημονευμάτων που διαχειρίζεται τη δική του πτυχή της μεταμορφωτικής και στοχαστικής δύναμης της γραφής, ενορχηστρώνοντας παράλληλα μια νοητική διαστρωμάτωση εμπειριών και συναισθημάτων. Όλα τα έργα της έκθεσης έρχονται σε μια συνθήκη συμβιβασμού με το ίδιο μας το παρελθόν και βρίσκουν τη θέση τους στον σύγχρονο κόσμο. Το έργο Recollections (2019) του Γιώργου Γιώτσα εγκυμονεί αναφορές σε όλες εκείνες τις μνήμες που διασυνδέουν το παρελθόν με το παρόν. Για αυτόν, ένα νέο έργο τέχνης είναι ένα δοχείο γνώσης και ένας μεταφορέας πληροφοριών παρόμοιων με το DNA ενός έμβιου οργανισμού. Εικαστικά μέσα, τεχνικές και σκέψεις δημιουργούν έναν κώδικα που μετατρέπεται σε δείκτη ταυτότητας και ιδιότυπων μοτίβων που λειτουργούν ως αγγελιοφόροι δεδομένων. Αντιλαμβανόμενος την επιφάνεια του Recollections ως έναν τόπο προσωπικής οξύνοιας και ευφυΐας που επιτυγχάνεται

μέσω μακροχρόνιων δοκιμών και πειραματισμών, ο Γιώτσας δομεί τα δικά του απομνημονεύματα• ένας συνδυασμός μιας ανακτημένης εικόνας από το παρελθόν και μιας διαυγούς και φωτεινής όψης του παρόντος. Τα χρώματα, τα υλικά, η σκιά και το φως είναι μερικά από τα ζωτικά συστατικά του εικαστικού του λόγου. Παίζουν το ρόλο μικροσκοπικών θραυσμάτων που όταν σμίγουν όλα μαζί, αναπόφευκτα συγκροτούν ένα αρχείο ιδεών και πεποιθήσεων που ενισχύουν την επιτακτική ανάγκη για τη συνέχιση και τη διαιώνιση της ύπαρξης. Τα δύο έργα μεγάλης κλίμακας Epistula I και Epistula II (2018) της Ελένης Ζούνη περιλαμβάνουν τη διαδικασία σύλληψης της ψυχικής κατάστασης της εικαστικού σε μια χρονική στιγμή έντονης δημιουργικής έκρηξης. Η πρακτική της Ζούνη επικεντρώνεται σε στοιχεία βαθιάς προσωπικής ενδοσκόπησης που λαμβάνουν μορφή και υλοποιούνται μέσω μιας ευρείας συλλογής συμβολικών χαρακτήρων. Αυτά αναδύονται στην επιφάνεια του καμβά της μερικές φορές ήπια και άλλες φορές πιο επιθετικά. Τα έργα της είναι ανοικτές επιστολές που ακτινοβολούν σκέψεις και συναισθήματα, άλλοτε φωτεινότερα και άλλοτε πιο σκοτεινά, ανάλογα με την τρέχουσα συνειδησιακή της κατάσταση και την αυτεπίγνωσή της. Διαπραγματεύοντας τμήματα της μνήμης, προσωπικές εμπειρίες και γεγονότα της ζωής, η καλλιτέχνις καταγράφει τη δική της πραγματικότητα, η οποία μπορεί κάλλιστα να αντιστοιχεί στην παρούσα ψυχική διάθεση του θεατή. Είτε πρόκειται για ένα ημερολόγιο, ένα αρχείο, ένα σημειωματάριο ή απλά μια γνωστική άσκηση του μυαλού που φιλτράρεται μέσα από ένα ταξίδι διαλογισμού, τα δύο έργα είναι αντιλήψεις μιας συγκεκριμένης πραγματικότητας μέσα στην οποία είτε ζούμε είτε έχουμε ξεκάθαρα κληθεί να εξερευνήσουμε και να γνωρίσουμε. Το έργο 15.10.2019 (2019) της Βάνας Ντατσούλη συγκροτεί μια προσωπική αναφορά εμπειριών και οπτικών επιρροών που η καλλιτέχνις αποκόμισε μετά από ένα συγκεκριμένο επεισόδιο που συνέβη μια ημέρα της πρόσφατης ζωής της. Χρησιμοποιώντας τις χαρακτηριστικές της μεθόδους όπως το πλέξιμο, το βελονάκι και το κέντημα, το πάνω από 2 x 2 μ. διαστάσεων έργο παρουσιάζεται ως μία μεμονωμένη σελίδα με υπομνήματα που εκπυρσοκρότησε τη φαντασία της και την ενέπνευσε με τη δημιουργία ενός φαινομενικά φανταστικού πολυεδρικού κόσμου ή ενός παραμυθιού. Αινιγματικές φιγούρες, βιομορφικοί σχηματισμοί και κρυπτογραφημένα σύμβολα απεικονίζονται με ζωηρά χρώματα που διαμορφώνουν μια περίπλοκη αφήγηση. Και ενώ η Ντατσούλη γνωρίζει ακριβώς τι λέει το μυστικό προσωπικό λεξιλόγιό της, ο θεατής μένει να απολαύσει το οπτικό αποτέλεσμα έχοντας παράλληλα την ελευθερία να φαντάζεται τα δικά του συναρπαστικά σενάρια και να ερμηνεύει κάθε συμβολισμό με όποιο τρόπο επιθυμεί. Όπως ένας σύγχρονος αρχαιολόγος ή επιγραφολόγος που επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει και να ταυτοποιήσει μια επιγραφή ή ένα γράφημα, ο θεατής διαισθάνεται την υποκείμενη πτυχή της παιχνιδιάρικης διάθεσης και σύντομα εντοπίζει τις δικές του παιδικές αναμνήσεις από τη διατήρηση μυστικών ημερολογίων και λευκωμάτων. Η εγκατάσταση Life pixels (2019) του Ευάγγελου Χατζή είναι μια συστάδα φωτεινών κλωβών (light boxes) που αποτελούν έναν ρυθμικό απόηχο της αντίληψης για την αστική συνείδηση. Παρατηρώντας την Αθήνα από το λόφο της Ακρόπολης, όπου εργάστηκε ως μέλος της ομάδας αποκατάστασης του Παρθενώνα, ο Χατζής επαναπροσδιορίζει τις οπτικές ασυνέχειες του αστικού τοπίου ως εικονοστοιχεία (pixels) κωδικοποιημένων μηνυμάτων. Η συλλογή αυτών των μωσαϊκών από pixels υπονοεί την αποδομημένη ιστορία μιας πόλης μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες των κατοίκων της, σε αυτήν την περίπτωση του καλλιτέχνη. Πυροδοτώντας διάλογο σχετικά με νέες προσεγγίσεις για τη διατήρηση των αρχιτεκτονικών χαρακτηριστικών βάσει κοινωνικο-πολιτισμικών όρων, τα εκτιθέμενα έργα ενστερνίζονται τις καθημερινές αφηγήσεις μιας εξελισσόμενης πόλης, μεταφέροντας ταυτόχρονα εναλλακτικές μεθόδους κατανόησης όχι μόνο των προβληματικών χωροταξικών σχέσεων αλλά και των προσωπικών και διαπροσωπικών διαδρομών. Για τον Χατζή, οι αναρίθμητες δορυφορικές εικόνες του συνθέτουν έννοιες ταυτότητας που συμβιώνουν με τον προσωπικό του απολογισμό για τη ζωή και τη μνήμη.

Dr Kostas Prapoglou, curator

How can an autobiography distinguish itself from a memoir? What is the essence of the moment we really want to capture when we feel the urge to document a thought or a feeling that comes and goes within seconds? Do we really want to treasure this moment or is it just a subconscious force that makes us want to preserve and sustain the past? These are only but a few of the questions that the four participating artists of the group exhibition Memoirs are the pixels of my life investigate through their personal visual lexicon and the diversity of mediums each of them employs as a conduit of artistic expression. A biography narrates the story of a life whereas the idea of a memoir that the concept of this exhibition mediates tells a story from a life. It is a snapshot of an instantaneous vision and a piece of incomplete and unpublished writing, whose author might revisit it in the future to assemble a more finished version or simply leave it as it is. From ancient scribbles on stone, walls and pottery to contemporary memos accumulated on electronic devices, each one of us develops and demonstrates at some point the need to contain and compress a feeling or an idea in the form of writing. It is the prerequisite of esoteric expression, initially on a strictly personal and then, sometimes, on an inter-personal level. Coded language echoes a significant aspect of documenting everyday life. Exercising an aesthetically curious and estranging mode of recording information can oftentimes lead to the abstract resource of undeciphered memoirs. Encrypted fragments of personal notations bewilder us with the illusive quality of memory and are destined to be turned –amongst others– into works of art allowing us to access a deeper realm of reality beyond the objective concealed interpretation of each symbol. Not being able to understand the bricolage of data that expand before our eyes, we turn towards its visual texture that consequently harnesses the power of hidden meaning. The apparent absence of meaning suddenly remodels into the presence of self. Each of the artists turns into a memorialist encapsulating their take on the transformative and reflective power of writing, orchestrating a noetic stratification of experiences and emotions. Every work on display comes to terms with our own past and finds its place within the contemporary world.

Life pixels (2019) by Evangelos Chatzis, is a cluster of light boxes reverberating the perception of urban consciousness. Observing the city of Athens from the hilltop of the Acropolis, where he worked as a member of the Parthenon’s restoration team, the artist re-imagines the visual discontinuities of the urban landscape as pixels of encoded messages. The collection of these pixelated mosaics evokes the deconstructed story of a city through the personal experiences of its inhabitants, the artist’s on this occasion. Sparking dialogue about new approaches to conserving architectural characteristics based on socio-cultural constraints, the works on view embrace the quotidian narratives of an evolving city. They simultaneously convey alternative methods of understanding not only troubling spatial relationships but also personal and interpersonal trajectories. For Chatzis, his innumerable satellite images synthesise notions of identity in symbiosis with his personal account on life and memory.

Recollections (2019) by Yorgos Giotsas impregnates references to all those memories that interconnect the past with the present. For him, a new work of art is a vessel of knowledge and a carrier of information similar to the DNA of a living organism. Mediums, techniques and thoughts turn into a codex which becomes an indicator of identity and idiosyncratic patterns functioning as a messenger of data. Perceiving the surface of Recollections as a domain of personal acumen and savvy achieved through enduring trials and experimentation, Giotsas fabricates his own memoir; a combination of a reclaimed gaze from the past and a lucid and luminous view of the present. Colours, materials, shadow and light are some of the vital constituents of his artistic utterance. They play the role of tiny fragments that when they are all put together, they inevitably constitute an archive of ideas and beliefs empowering the imperative need for the continuation and perpetuation of existence. The work 15.10.2019 (2019) by Vana Ntatsouli constructs a personal account of experiences and visual influences that the artist attained following an isolated episode occurred on a particular day of her recent life. Employing her signature methods of knitting, crochet and embroidery, the over 2 x 2m. work appears as a single page of memos that triggered her imagination and inspired her with the creation of a seemingly fantasy multi-layered world or a fairy tale. Portrayed with vibrant colours, enigmatic figures, biomorphic formations and encrypted symbols, they fashion a perplexing narrative. And while the artist knows exactly what her secret personal vocabulary speaks about, the viewer is left to enjoy the visual outcome, concurrently having the freedom to imagine their own intriguing scenarios and interpret every symbol in any way they wish. Like a contemporary archaeologist or epigraphist attempting to decode and identify an inscription or a grapheme, the viewer senses the underlying aspect of playfulness and soon traces back their own childhood memories of retaining secret diaries and scrapbooks. Eleni Zouniâ&#x20AC;&#x2122;s Epistula I and Epistula II (2018) are two large-scale works encompassing the process of capturing the mental state of the artist at a time of an intense creative energy outburst. The practice of Zouni concentrates on elements of deep personal explorations that take shape and materialise through a vast collection of symbolic characters. These emerge on the surface of her canvas sometimes placidly and other times more aggressively. Her works are open letters radiating thoughts and emotions, brighter and darker ones analogous to her current state of consciousness and self-awareness. Negotiating segments of memory, personal experiences and life events, the artist records her own reality, which may well correspond to the viewerâ&#x20AC;&#x2122;s own present mental state. Whether they are part of a diary, journal, notebook or simply a cognitive exercise of the mind filtered through a meditational journey, the two works are perceptions of a certain reality that either we live in or are blatantly invited to explore and get acquainted with.

Γιώργος Γιώτσας Recollections (2019), λάδι, ακρυλικό, τσιμέντο, ρητίνες, κόλλες σε βαμβακερό πανί, φως με νέον, 150 x 258 cm Yorgos Giotsas Recollections (2019), oil, acrylic, cement, resins, glue on cotton textile, neon light, 150 x 258 cm

◀ Ελένη Ζούνη Epistula II (2018), μελάνια σε καμβά, 170 x 165 cm

◀

Eleni Zouni Epistula II (2018), ink on canvas, 170 x 165 cm

Ελένη Ζούνη Epistula I (2018), μελάνια και γραφίτης σε καμβά, 240 x 190 cm Eleni Zouni Epistula I (2018), ink and graphite on canvas, 240 x 190 cm

Βάνα Ντατσούλη 15.10.2019 (2019), λεπτομέρειες μαλλί και ύφασμα, 200 x 250 cm

Vana Ntatsouli 15.10.2019 (2019), details wool and fabric, 200 x 250 cm

Ευάγγελος Χατζής Life pixels 1 - 5 (2019), ψηφιακό κολλάζ, ψηφιακή εκτύπωση σε duratrans film, 66.5 x 40.5, 60.5 x 40.6, 30.5 x 44.5, 30 x 44 cm

Evangelos Chatzis Life pixels 1 - 5 (2019), digital collage, digital prints on duratrans film, 66.5 x 40.5, 60.5 x 40.6, 30.5 x 44.5, 30 x 44 cm

Γιώργος Γιώτσας

Ο Γιώργος Γιώτσας (γεν. 1979, Αθήνα) παρακολούθησε µαθήµατα ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας και µαθήµατα graphic design στο πανεπιστήµιο Hertfordshire στην Αγγλία. Έχει ζήσει στο Λονδίνο, στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα. Έχει πραγματοποιήσει 12 ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του υπάρχουν σε ιδιωτικές και δηµόσιες συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, µεταξύ αλλών στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

και

του

20ου

Αιώνα

(Monsummano

Terme,

Ιταλία), στο Oυγγρικό Μουσείο υπαίθρου Szentendre στην Βουδαπέστη, στο Μουσείο Kresow στην Πολωνία, στο Queens College, Νέα Υόρκη, στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στη Νέα Υόρκη και στο Ιταλο-αµερικανικό Μουσείο στη Νέα Υόρκη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και την Ιταλία.

Yorgos Giotsas

Yorgos Giotsas (b. 1979, Athens) attended painting classes at the School of Fine Arts in Florina (Greece) and graphic design at Hertfordshire University in the UK. He has lived in London, Istanbul and Athens. He has presented 12 solo exhibitions and participated in numerous group shows in Greece and abroad. Several of his works belong to private and public collections in Greece and abroad such as The Museum of Contemporary and 20th-century Art in Monsummano Terme (Italy), the Hungarian Open Air Museum at Szentendre, Budapest (Hungary), the Museum Kresow of Lubaczow (Poland), Queens College, New York (USA), Consulate General of Greece in New York and the Italian American Museum, New York (USA). He lives and works between Athens and Italy.

Ελένη Ζούνη

Η Ελένη Ζούνη (γεν. 1954, Πειραιάς) σπούδασε γραφικές τέχνες στη Σχολή Βακαλό και ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα (1978-1983). Από το 1984 έως το 1986 έζησε και εργάστηκε στην Βαρκελώνη, ενώ το χρονικό διάστημα 1989-1994 στην Ουτρέχτη και το Άμστερνταμ. Το 2009-2010 πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στον κλάδο Οπτική Επικοινωνία στο University of Derby - Βακαλό Art and Design College. Ασχολείται διεξοδικά με την οπτική ή εικαστική διάσταση της γραφής και την διαλεκτική σχέση μεταξύ γραφής και ζωγραφικής. Το 2010 κυκλοφόρησε το βιβλίο της Πού αρχίζει η Ζωγραφική; Πού αρχίζει

η Γραφή; Έχει πραγματοποιήσει δέκα ατομικές εκθέσεις και πολλές ομαδικές, μερικές των οποίων είναι: Τρόπος του Λέγειν, Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης, 2016, Γραμματομορφές, Επιγραφικό Μουσείο, 2013, Αλλαγές

Αποστάσεων, Μέδουσα +1 Αίθουσα Τέχνης, 1995, linea Atenas-Barcelona, Vincent Bernat 1989. Ομαδικές: +9, Ιερά Οδός, Αθήνα, 2019, [α]γνωστοι

προορισμοί κεφάλαιο ΙΙ: κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης, 15ο Λύκειο Αθηνών, Κυψέλη, 2018, The art of artist statement, Hellenic Museum Σικάγο, 2004, Αναζητήσεις, 1950-2000, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Ρέθυμνο,

Είμαστε Αλλού και πάμε Αλλού, Αισχύλεια, 1998, Έλληνες Καλλιτέχνες, Αφιέρωμα Έλληνες καλλιτέχνες 1960-1990, 42e Salon de Montrouge, Montrouse-Athenes, 1997. Έργα της βρίσκονται σε συλλογές σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Eleni Zouni

Eleni Zouni (b. 1954, Piraeus, Athens) studied graphic design at Vakalo Art and Design College and painting at the Athens School of Fine Arts. She lived and worked in Barcelona between 1984 and 1986, and from 1989 to 1994 in Utrecht and Amsterdam. In 2009-2010, she undertook a postgraduate course in Visual Communication at the University of Derby - Vakalo Art and Design College. As part of her research, she delved into the dialectical relationship between writing and painting. Her book

Where Does Painting begin? Where Does Writing Begin? was published in 2010. She has held ten solo exhibitions and taken part in numerous group shows. Selected solo exhibitions: In a manner of speaking, Medusa Art Gallery, Athens, 2016; Letterforms, Epigraphical Museum of Athens, 2013;

Change of Distances, Medusa +1 Art Gallery, Athens, 1995; Linea AtenasBarcelona, Vincent Bernat Gallery, Barcelona, Spain, 1989. Selected group shows: +9, Iera Odos, Athens, 2019; [un]known destinations chapter II:

shell // the politics of being, 15th High School of Athens, 2018; The art of artist statement, Hellenic Museum of Chicago, USA, 2004; Greek Artists, Quests, 1950-2000, Rethymnon Centre of Contemporary Artistic Creation, Crete; We are elsewhere, we are going elsewhere, Aeschylia 1998, Eleusis, Greece, 1999; Tribute to Greek Artists 1960-1990, 42e Salon de Montrouge, Montrouge-Athènes, Athens, 1997. Her works can be found in collections in Greece and overseas. She lives and works in Athens.

Βάνα Ντατσούλη

Η Βάνα Ντατσούλη (γεν. 1971, Αθήνα) σπούδασε γραφιστική στη Σχολή Βακαλό (1988-1991), πιάνο στο ωδείο “Νέα τέχνη” (μέχρι το 1993) και ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης (1998-2000) και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας (2000-2005), από όπου αποφοίτησε με άριστα. Βραβεύτηκε για το έργο της από τη Eurobank (2006). Φτιάχνει τη ζωγραφική της χρησιμοποιώντας κυρίως μαρκαδόρους και ξυλομπογιές. Τα γλυπτά και οι κατασκευές της αποτελούνται, στο μεγαλύτερο μέρος τους, από υφάσματα και μαλλιά. Έχει παρουσιάσει μία ατομική έκθεση στην γκαλερί Αστρολάβος κι έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις, όπως: [α]γνωστοι προορισμοί

κεφάλαιο ΙΙΙ: επανασύνδεση ---μια δεύτερη ευκαιρία, Κυψέλη, Αθήνα, 2019, REM - Brand Name project, γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη, 2017, Art you fashion me?, Τι νούμερο τέχνης φοράς, 16 εικαστικοί καλλιτέχνες, 2013, 12 νέοι εικαστικοί καλλιτέχνες ΙΙ, Εφημερίδα Η Αυγή, Πολιτιστικό κέντρο Δήμου Αθηναίων Μελίνα, 2008, 5 από το Δ΄ εργαστήριο ζωγραφικής, πρώην φροντιστήριο Χαρατζά, Δήμος Κηφισιάς, 2007, Restart, Art Athina, 2007, Ήταν

κάποτε η Πηνελόπη Δέλτα..., Κολέγιο Ψυχικού, 2007, Διασχίζοντας τα όρια, εικαστικό πανόραμα στην Ελλάδα 2006, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, 2006, Βραβεία Eurobank 2006, Ημερολόγιο ΕΚΟ, Βυζαντινό Μουσείο Αθήνας, 2006, Γλυπτική today, γκαλερί Αστρολάβος, 2006, Απόφοιτοι

2004 - Τελειόφοιτοι 2005 Δ’ εργαστηρίου Ζωγραφικής, ΕΠΑΣΚΤ, 2005, Τρίτη Διεθνής φοιτητική Τριενάλε, Marmara University, Κωνσταντινούπολη, 2003, Β’ Μπιενάλε των φοιτητών των Ανωτάτων Σχολών Καλών Τεχνών Ελλάδος, 2002. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Vana Ntatsouli

Vana Ntatsouli (b. 1971, Athens) studied graphic design at Vakalo Art and Design College (1988-1991), piano at the New Art Conservatory (until 1993), painting at the Thessaloniki School of Fine Arts (1998-2000) and at the Athens School of Fine Arts (2000-2005). She graduated from ASFA with honors and was awarded a prize for her work by Eurobank (2006). Ntatsouli creates her paintings using, mostly, markers and coloured pencils. Her sculptures and constructions are mainly made from fabrics and yarns. She has presented the solo exhibition Silent Place at Astrolavos Art Gallery and has taken part in various group exhibitions such as [un]known destinations

chapter III: reconnection ---a second chance, Kypseli, Athens, 2019; REM Brand Name project, gallery Lola Nicolaou, Thessaloniki, 2017; Art you fashion me?, 2013; 12 new artists ΙI, Newspaper Avgi, Melina Community Centre, 2008; Five from the 4th painting studio of Fine Art school, Kifissia, Athens, 2007; Restart, Art Athina, 2007; Once was Penelope Delta..., College of Psychiko, Athens, 2007; Crossing the limits, pictorial panorama in Greece, State Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, 2006; Awards for the first students,

Eurobank, 2006; Calendar EKO, Byzantine Museum of Athens, 2006; Sculpture today, Gallery Astrolavos, 2006; Graduates 2004-2005, 4th painting studio, ASFA, 2005; 3nd International Student Triennale, Marmara University, Istanbul, Turkey, 2003; 2nd Student Biennale of Fine Art schools from Greece, 2002. From 2010 onwards she dedicated herself to teaching art in public primary schools. For this purpose, she travelled, up until 2018, to Crete, Paros, Corfu, Andros, Santorini, Aegina, and Athens. She lives and works in Athens.

Ευάγγελος Χατζής

Ο Ευάγγελος Χατζής (γεν. 1982, Αθήνα) ολοκλήρωσε τις σπουδές του 2010 στο Προπαρασκευαστικό και Επαγγελματικό Σχολείο Καλών Τεχνών Πανόρμου Τήνου (μαρμαροτεχνία) και το 2016 αποφοίτησε με άριστα από το Β΄ Εργαστήριο Γλυπτικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή τον Γ. Λάππα. Κατά την διάρκεια των σπουδών του στην ΑΣΚΤ, παρακολούθησε τα εργαστήρια φωτογραφίας και σχεδίου. Διακρίθηκε με βραβεία μαρμαροτεχνίας από το υπουργείο Αιγαίου. Η δουλειά του περιλαμβάνει γλυπτικές εγκαταστάσεις και κατασκευές καθώς επίσης και έργα με την μορφή ψηφιακού κολλάζ. Συμμετείχε σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων μερικές από τις οποίες είναι: [α]γνωστοι προορισμοί

κεφάλαιο ΙΙΙ: επανασύνδεση ---μια δεύτερη ευκαιρία, Κυψέλη, Αθήνα, 2019, +9, Ιερά Οδός, Αθήνα, 2019, [α]γνωστοι προορισμοί κεφάλαιο ΙΙ:

κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης, 15ο Λύκειο Αθηνών, Κυψέλη, Αθήνα, 2018, Pillow gravity, γκαλερί Έκφραση, 2018; Common Ground, Kappatos Galleries, Αθήνα 2017, 8η Biennale φοιτητών, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, 2017, in art, Zina Athanassiadou Gallery, Θεσσαλονίκη, 2016, Ο κήπος των

γλυπτών, Ιταλική πρεσβεία, Αθήνα, 2016, Η πόλη από την ακρόπολη, τρείς γλύπτες κοιτούν την Αθήνα, γκαλερί Έκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου, Αθήνα, 2014, 7η Biennale φοιτητών, Ίδρυμα Θεοχαράκη, Αθήνα, 2014, Art

& the City II, city models, City Link, Αθήνα, 2011. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Evangelos Chatzis

Evangelos Chatzis (b. 1982, Athens) studied marble crafts at the School of Fine Arts of Panormos Tinos, Greece, from where he graduated in 2010 and in 2016 he graduated from the Athens School of Fine Arts with distinction (department of sculpture under G. Lappas). He also attended photography and drawing courses as part of his studies at the Athens School of Fine Arts. He has been awarded from the Ministry for the Aegean in the field of marble crafts. His work encompasses sculpture installations and structures as well as digital collage art. He has participated in many group exhibitions, such as: [un]known destinations

chapter III: reconnection ---a second chance, Kypseli, Athens, 2019; +9, Iera Odos, Athens, 2019; [un]known destinations chapter II: shell // the politics of being, 15th High School of Athens, 2018; Pillow gravity, Ekfrasi Gallery, Athens, 2018; Common Ground, Kappatos Galleries, Athens, 2017; 8th Fine Arts Students biennale, Thessaloniki Centre of Contemporary Art, Thessaloniki, 2016; In art, Zina Athanassiadou Gallery, Thessaloniki, 2016; Shapes, Colour, Materials: the Garden of Sculptures, Italian Embassy, Athens, 2016; The City from Acropolis, Three Sculptors

Gaze at Athens, Ekfrasi Gallery - Gianna Grammatopoulos, Athens, 2014; 7th Fine Art Students Biennale, Theocharakis Foundation, Athens, 2014;

Art & the City II, city models, City Link, Athens, 2011. He lives and works in Athens.

Αίθουσα τέχνης ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝ Καρτέρης, Ηροδότου 5 Κολωνάκι, Αθήνα Τ. (+30) 210 8239465 – F. (+30) 210 8820655 peritechnon@yahoo.gr | www.peri-technon.com | facebook peritechnon karteris youtube peritechnon karteris | instagram peritechnon karteris Gallery PERITECHNON Karteris, 5 Irodotou str, Kolonaki, Athens