Nieuwe rubriek Daniella ten Berge: Fifty shades of paragliding

XFifty shades of paragliding with Mr. X

Vliegen is niet alleen maar leuk

Sinds drie jaar beoefen ik de fantastische paraglidesport. Elke keer kan ik er enorm van genieten, maar ik heb ook ervaren dat deze sport voor mij

bomvol emoties zit. Ook al praat men er binnen deze sport nauwelijks over en zijn de enige emoties die je mag laten zien trots en blij. Maar dat gaat

in het echte grote mensen leven natuurlijk ook niet op.

Bij het vliegen komen veel meer emoties om de hoek kijken. Ik heb het dan ook niet alleen over angst, nee, bijna alle mogelijke emoties komen aan bod. Misschien sta je er niet zo bij stil, maar ik vind paragliden een hele mooie reflectie op het leven. Sterker nog, ik merk dat ik in mijn dagelijks leven er ook mijn voordelen bij heb.

Chagrijnig, blij en trots

In het dagelijks leven wordt er van alles van je verwacht. De buitenwereld heeft een bepaald ideaalbeeld van de mens en daar moet je blijkbaar aan voldoen. De meeste mensen zien je toch het liefste vrolijk en lekker in je vel, maar hoe kun je nou altijd maar shinen? En als je alleen maar blij bent, dan kom je toch ook geen stap verder? Ik vind het zelf namelijk heerlijk om te leren, ergens keihard voor te trainen, maar als ik alleen maar happy vluchten maak, waarin niks verkeerd gaat, ik geen problemen tegenkom, dan wordt het voor mij vanzelf saai en dat is het laatste wat ik wil. Als ik een bepaalde handeling nog niet kan, dan ga ik daar heel hard mee aan de slag. Soms laat het resultaat wat langer op zich wachten en er volgt dan een reeks emoties: Eerst word ik chagrijnig omdat ik maar niet bereik wat ik wil, als het uiteindelijk wel lukt word ik blij en vervolgens trots op mijzelf om daarna hebberig te worden om nog veel meer te willen beheersen. Resultaat: ik ben nooit uitgeleerd en mijn hobby wordt nooit saai.

Meer controle en minder angst

Een allicht niet onbekende emotie die ook in dit verhaal niet mag uitblijven, is angst. Twee jaar geleden heb ik dusdanige doodsangsten uitgestaan in de thermiek en door al dat geschud en gedoe in de lucht heb ik bijna de handdoek in de ring gegooid. Maar mijn drang naar vliegen was gelukkig groter en dus ben ik voor mijzelf nagegaan wat die angst nou precies met mij doet en waar die angsten vandaan komen. Ondertussen heb ik geleerd dat ik gewoon overal de controle over wil hebben (net als in het echte leven) en dat ik op momenten dat ik voor mijn gevoel de controle dreig te verliezen bang word. Zoals zo’n dag wanneer het overal omhoog gaat. Doorgaans vindt iedereen dat fantastisch, maar ik blijf aan de grond genageld staan: ik wil zelf bepalen wanneer ik omhoog ga en nog liever: ik wil zelf bepalen wanneer ik naar beneden kan en dat lukt me niet altijd (uiteindelijk wel natuurlijk, anders had ik dit stukje niet geschreven ;-)). Maar… ik vind ook dat ik het niet helemaal uit de weg moet gaan en toch ook moet blijven proberen. Langzamerhand merk ik dat ik bijvoorbeeld het geschud in de lucht wat eerst ook tot mijn angsten behoorde, nu leuk vind want ik kan er direct op improviseren (iets wat ik in het dagelijks leven met een eigen bedrijf continu doe) en met mijn nieuwe schermpje (Mister X, een Icaro Xenus) voel ik me ook behoorlijk safe en zijn we ondertussen goed op elkaar ingespeeld.

Nog niet mijn moment

De gedachte van niet naar beneden kunnen komen hou ik in toom door als het echt extreem lijkt (bijvoorbeeld als er onweer is voorspeld) gewoon lekker niet te gaan vliegen en ik hoop bij mijn volgende sivtraining het steilspiralen onder de knie te krijgen zodat ik, als het moet, snel naar beneden kan. Oké, eigenlijk wilde ik de steilspiraal inzetten voor leuke trucjes in de lucht, maar door hem ook te beheersen als afdaaltechniek, zal me dat veel meer vertrouwen geven in de thermiek: ik kan altijd naar beneden. Al kan ik ook wel weer bang worden om die steilspiraal te leren: ga ik niet knock-out, kan ik hem wel goed uitleiden, weet ik straks nog wel wat onder en boven is? Maar daarvoor heb ik ondertussen de regel met mijzelf: niets moet, alles mag. Vind ik het echt nog te eng of te snel gaan? Dan is het gewoon nog even niet mijn moment. Ik leer in mijn eigen tempo en op die manier kom ik er ook wel.

Boos en chagrijnig

Ook komen er bij mijn paraglidepassie emoties voorbij als boos en chagrijnig. Dan wil ik iets heel graag kunnen, maar lukt het me op dat moment nog niet, ben ik er nog te bang voor (zoals bijvoorbeeld een steilspiraal trekken) of leer ik het voor mijn gevoel niet snel genoeg. Daar kan ik echt even flink door lopen mopperen. Maar eenmaal het een beetje van me af gezeurd te hebben, kan ik mezelf wel weer herpakken. Als ik het nu gewoon nog niet kan of durf, dan komt dat later wel. Ik heb immers de afgelopen drie jaar al zo ongelooflijk veel geleerd en ik wil eigenlijk ook nooit uitgeleerd zijn, want dan is de lol er snel genoeg vanaf. Daarnaast hou ik enorm van doorzetten, er voor 300% voor gaan. Ik weet dat hetgeen wat nog even niet wil, me uiteindelijk ook wel gaat lukken. Als ik er maar voor blijf gaan, blijven oefenen. Niet lullen maar poetsen is dan ook mijn motto, zowel onder een scherm als in mijn werk.

Vliegen doe je voor jezelf

Een andere emotie die ik met veel regelmaat voorbij zie komen is stoerdoenerij/ trots pauwengedrag: ‘Kijk eens wat ik

Deel 1 Emoties

allemaal al kan!’ ‘Kijk ik eens wat ik allemaal durf!’ Nu ik dit schrijf komt het me gelijk heel kinderlijk over. Je wilt graag goedkeuring van anderen. Dat anderen voor jou applaudisseren en dat je wordt gewaardeerd. Maar heeft dat stoere, dat trotse gedoe wel toegevoegde waarde binnen het paragliden? Ik denk deels van wel. Ik moet namelijk toegeven dat mijn zelfvertrouwen niet altijd heel hoog is binnen het vliegen en dat ik voor mijn gevoel mezelf daarmee wel eens belemmer, maar als iemand me dan een complimentje geeft groei ik toch wel weer een stukje. Zo slecht doe ik het blijkbaar nog niet. Maar als ik dan de andere zijde bekijk, vind ik ‘belangrijk gevonden worden door anderen’ een minder goede emotie. Je laat je leercurve, je doelen, je wensen afhangen van anderen en als ik iets wel geleerd heb, is dat je moet luisteren naar jezelf en je eigen pad moet volgen. Misschien gaat het dan niet helemaal in de snelheid die je had gehoopt, maar je bewandelt (bevliegt) wel een ontspannen en veiliger manier je leerpad binnen het paragliden en uiteindelijk word je daar ook gelukkiger en… trotser van. Maar dan trots op jezelf op wat en hoe je het hebt bereikt, niet omdat je aan andermans verwachtingen hebt voldaan.

Klaar voor een emotionele SIV

Mogen al deze emoties er zijn? Ik vind van wel. Ze sterken me, zetten me op mijn plek en zorgen ervoor dat ik gedreven blijf. Het moet gewoon af en toe tegenvallen, me niet lukken, dan word ik er weer een stukje bewuster van wat mijn pad is. Zo ga ik deze zomer weer een siv-training volgen en daarna zelf verder trainen. Tijdens de siv hoop ik nieuwe ‘trucjes’ te leren, maar ook wil ik mijn zelfvertrouwen weer een extra boost geven en met nog meer vertrouwen in mijn scherm in de lucht kunnen hangen. Ik weet nu al dat dan ook mijn emotiegraadmeter weer aan alle kanten uitslaat: Bang, nerveus en vast ook gefrustreerd, maar ook opgewekt en vol bewondering. Al die emoties bij elkaar zorgen ervoor dat ik uiteindelijk uiterst tevreden raak over alles wat ik weer heb mogen meemaken en vastberaden blijf in alles wat ik nog wil leren. Daniella ten Berge leerde paragliden in 2017. In deze rubriek geeft ze haar geheel eigen kijk op het leerproces; de diepte- en hoogtepunten, het psychologische spel, de emoties en de keuzes. Mister X , haar favoriete scherm, is haar

trouwe begeleider bij dit proces.

Hyper