Fifty shades of paragliding - deel 2: SIV

X

Fifty shades of paragliding with Mr. X

Plekje vrij? Dan doen we nog een SIV!

In de zomer van 2019 heb ik mijn allereerste SIV-training mogen doen. Doodsbang en met knikkende knietjes stond ik bovenaan de start. Een

megasteile starthelling en oefeningen doen waar ik geen flauw benul van had hoe mijn scherm er op zou reageren. Toch was het voor mij zo’n

mega-ervaring, dat ik daar ook in 2020 weer heen wilde. Vol goede moed en met mijn stiekeme droom als acropiloot voor ogen had ik me dan ook

ingeschreven voor weer zo’n bijzondere week in Italië.

Foto: Andreas Ohrfandl

Bepakt en bezakt, met mijn kleine karretje tot de nok toe gevuld, ben ik in mijn eentje afgereisd naar het zonnige zuiden. Direct doorrijden naar Italië vond ik te veel van het goede, dus was mijn eerste stop in Tannheim, mijn favoriete plekje in Oostenrijk, wat altijd voelt als thuiskomen. Het zou de volgende dag supervliegweer worden en omdat ik vorig jaar ook alleen van deze berg was afgerend moest dat dit jaar ook wel weer lukken. Toch sta ik dan weer op met buikpijn en rij ik enigszins nerveus naar de landing toe. Verdorie, waarom vliegt er nou nog niemand? Heb ik het weer dan toch echt verkeerd ingeschat? Maar op de landing kwam ik al gauw een ervaren vlieger tegen, mede-eigenaar van de startplek en die trok me zo’n beetje gelijk mee naar boven. Oké, tijd om te twijfelen kreeg ik niet. Bovenop de start voelde het toch wel weer vertrouwd. Rete-spannend, maar ik zou me wel redden. Uiteindelijk genoten van drie heerlijke vluchten en weer wat spannende ervaringen van m’n lijstje kunnen afstrepen.

Du bist die Holländer!

De volgende dag ging de reis verder naar Italië, naar camping Miralago in Baitoni, uitvalsbasis, vertrekplek en trainingslocatie voor alle SIV-ers, waar ik een training zou volgen bij Paracenter Austria. De volgende dag zou de cursus starten en zou ik alle medecursisten ontmoeten. Zelfs dat zorgde al voor spanning, wat een zeikwijf voel ik me toch af en toe! Maar goed, die emoties herkennen we ondertussen wel en ik wist ook wel dat het bij de ontmoeting als sneeuw voor de zon zou verdwijnen. Ik werd dan ook vrolijk onthaald met ‘Ha! Du bist die Holländer!’ en ja hoor, ijs gebroken en weg buikpijn. Na een gezellig drankje was het tijd voor uitleg van de eerste oefeningen en werd al het materiaal (vooral de reserves) gecontroleerd en afgesteld voordat we echt goed en wel van start zouden gaan.

Groundhandlequeen

Bij de Idrosee gaat ‘s middags altijd de Orawind aan en is het de vraag wanneer deze weer gaat liggen. Als het kan maak je ‘s avonds nog een relaxt avondvluchtje, maar als de wind langer aanblijft wordt er tijdens deze cursus veel gegroundhandled. Nou, dat laat ik me geen twee keer zeggen. Direct die middag al mijn groundhandleskills laten zien. Ik kan dan wel een enorme bange poeperd in de lucht zijn, op de grond weet ik tenminste zeker dat ik het kan. Daarnaast had ik mijn titel ‘Groundhandlequeen’ van vorig jaar hoog te houden, dus ben ik het hele veld doorgerend. Ik vind het ook gewoon zo heerlijk om mijn scherm 100% onder controle te hebben en vind ik het ook fantastisch om nieuwe trucjes uit te proberen, maar dat verhaal bewaren we even voor de volgende editie van Lift ;-).

My goodness, dat gaat hard!

De volgende ochtend stapte iedereen half slaperig om half acht in de bus naar boven. Daar aangekomen bleek de start toch minder steil dan ik me nog kon herinneren van een jaar geleden. Nog steeds wel heel steil, maar iets minder ernstig dan mijn eigen vrije fantasie er van had gemaakt. Een meevaller dus. De eerste echte trainingsdag stond in het teken van het herhalen van

Deel 2 SIV

Daniella ten Berge leerde paragliden in 2017. In deze rubriek geeft ze haar geheel eigen kijk op het leerproces; de diepte- en hoogtepunten, het psychologische spel, de emoties en de keuzes. Mister X , haar favoriete scherm, is haar trouwe begeleider bij dit proces.

alle mogelijke inklappers, rollen, knikken en negatief gaan, maar daarna wilde ik me toch echt storten op het steilspiralen, want daar had ik me vorig jaar niet aan gewaagd. Geen flauw idee of ik het nu wel zou durven, maar het was het proberen waard. Het is toch één van de basisvaardigheden van mijn toekomstdroom, maar ook gewoon een hele goede afdaaltechniek. Na drie keer diep ademhalen en denken ‘Oh my goodness, waar ben ik aan begonnen’ heb ik hem dan toch maar ingezet. Na een paar keer worstelen, mijn lichaam geeft blijkbaar ongemerkt toch aan ‘nee dat gaan we niet doen’, kwam ik toch echt uiteindelijk in dat bekende rondje. Tering wat gaat dat hard! Maar wat is dat vet! Maar ook heel eng! En hard! Had ik dat al gezegd? Stijf van de adrenaline nog maar krap aan een fatsoenlijke landing kunnen maken en eenmaal op de grond echt even bij mensen uit de buurt moeten bijven. Ik was megatrots, maar ook zo van slag van alle emoties dat dat bij mij teweeg bracht, dat ik echt weer even moest acclimatiseren. Maar… de kop was er af: I did it! Feest!

Over de 135 graden grens

De rest van de week heb ik me vooral geconcentreerd op het spiralen. Die wilde ik immers na de cursus zelf verder trainen in Gerlitzen. Maar toen sloeg de twijfel toe: zou ik dat wel alleen durven? Onder begeleiding werkt het heel fijn, maar ik ga zo op in de oefening, dat ik voor mijn gevoel helemaal niet meer weet waar ik uithang in de lucht. Gelukkig was mijn redding dichterbij dan gedacht: In de cursus die een paar dagen later zou starten was nog één plekje vrij. Daar hoefde ik dan ook niet lang over na te denken. In die tweede week heb ik de spiraal dan ook dusdanig verder kunnen oefenen dat ik na een week hem wel alleen zou durven, maar ook had ik me verder gestort op het wingoveren. Want ja, wanneer is het nou een wingover? Volgens de begrippen zou het bij 135 graden pas een echte wingover zijn. Kak, daar kom je dan aan met je 90, max 100 graden. Voor mijn gevoel had ik daar nog een lange weg in te gaan, maar toen ik op dag één van de nieuwe cursus een keertje net iets harder Foto: Stefan Volarik

inzette en vervolgens er bijna een looping van maakte, was dat blijkbaar de juiste knop die ik moest indrukken. De volgende dag ging het dan ook vanzelf, opeens had ik de wingover ook onder de knie! Wat een vette ervaring om de onderkant van je scherm tegelijk te zien met het water van het meer.

Acrowalhalla Gerlitzen

De laatste dagen van de training heb ik nog heerlijk verder kunnen oefenen op mijn nieuw verworven wingovers en spiralen die beiden best al wel lekker verliepen. Yes! Nu durf ik het ook alleen! En weer een stapje dichterbij mijn acrodroom! Voor het eerst durf ik te denken dat die droom niet persé een droom hoeft te blijven. Een klein stapje in de richting van die droom was voor mij het ontdekken van Gerlitzen, het acrowalhalla van Oostenrijk. Stiekem hoopte ik meteen opgenomen te worden in de community, maar ik voelde me daar helemaal niet thuis. Wat een chaos daar boven op de berg! En iedereen maar wegstarten terwijl het in mijn ogen helemaal niet gunstig vliegweer was. Uiteindelijk in drie dagen tijd wel één hele vlucht gemaakt. Nee, dit was hem nog eventjes niet voor mij. Na drie dagen hopeloos proberen hield ik het voor gezien en besloot ik rustig terug te zakken naar het hoge noorden. Ik had nog een paar dagen over en mijn allerlaatste vliegmomentjes heb ik dan ook kunnen pakken in Mayrhofen. Vergeleken met Gerlitzen voor mij een warm bad waar ik in terecht kwam. Maar aan al het leuks komt helaas een eind en als je je vakantie al ruim met een week hebt opgerekt, zowel al je geld als je schone kleren er doorheen hebt gejast, dan weet je dat het tijd is om weer terug te keren naar Nederland.