X
Fifty shades of paragliding with Mr. X
Plekje vrij? Dan doen we nog een SIV! In de zomer van 2019 heb ik mijn allereerste SIV-training mogen doen. Doodsbang en met knikkende knietjes stond ik bovenaan de start. Een megasteile starthelling en oefeningen doen waar ik geen flauw benul van had hoe mijn scherm er op zou reageren. Toch was het voor mij zo’n mega-ervaring, dat ik daar ook in 2020 weer heen wilde. Vol goede moed en met mijn stiekeme droom als acropiloot voor ogen had ik me dan ook ingeschreven voor weer zo’n bijzondere week in Italië. ook vrolijk onthaald met ‘Ha! Du bist die Holländer!’ en ja hoor, ijs gebroken en weg buikpijn. Na een gezellig drankje was het tijd voor uitleg van de eerste oefeningen en werd al het materiaal (vooral de reserves) gecontroleerd en afgesteld voordat we echt goed en wel van start zouden gaan.
Foto: Andreas Ohrfandl
Bepakt en bezakt, met mijn kleine karretje tot de nok toe gevuld, ben ik in mijn eentje afgereisd naar het zonnige zuiden. Direct doorrijden naar Italië vond ik te veel van het goede, dus was mijn eerste stop in Tannheim, mijn favoriete plekje in Oostenrijk, wat altijd voelt als thuiskomen. Het zou de volgende dag supervliegweer worden en omdat ik vorig jaar ook alleen van deze berg was afgerend moest dat dit jaar ook wel weer lukken. Toch sta ik dan weer op met buikpijn en rij ik enigszins nerveus naar de landing toe. Verdorie, waarom vliegt er nou nog niemand? Heb ik het weer dan toch echt verkeerd ingeschat? Maar op de landing kwam ik al gauw een ervaren vlieger tegen, mede-eigenaar van de startplek en die trok me zo’n beetje gelijk mee naar boven. Oké, tijd om te twijfelen kreeg ik niet.
Bovenop de start voelde het toch wel weer vertrouwd. Rete-spannend, maar ik zou me wel redden. Uiteindelijk genoten van drie heerlijke vluchten en weer wat spannende ervaringen van m’n lijstje kunnen afstrepen. Du bist die Holländer! De volgende dag ging de reis verder naar Italië, naar camping Miralago in Baitoni, uitvalsbasis, vertrekplek en trainingslocatie voor alle SIV-ers, waar ik een training zou volgen bij Paracenter Austria. De volgende dag zou de cursus starten en zou ik alle medecursisten ontmoeten. Zelfs dat zorgde al voor spanning, wat een zeikwijf voel ik me toch af en toe! Maar goed, die emoties herkennen we ondertussen wel en ik wist ook wel dat het bij de ontmoeting als sneeuw voor de zon zou verdwijnen. Ik werd dan
38
Groundhandlequeen Bij de Idrosee gaat ‘s middags altijd de Orawind aan en is het de vraag wanneer deze weer gaat liggen. Als het kan maak je ‘s avonds nog een relaxt avondvluchtje, maar als de wind langer aanblijft wordt er tijdens deze cursus veel gegroundhandled. Nou, dat laat ik me geen twee keer zeggen. Direct die middag al mijn groundhandleskills laten zien. Ik kan dan wel een enorme bange poeperd in de lucht zijn, op de grond weet ik tenminste zeker dat ik het kan. Daarnaast had ik mijn titel ‘Groundhandlequeen’ van vorig jaar hoog te houden, dus ben ik het hele veld doorgerend. Ik vind het ook gewoon zo heerlijk om mijn scherm 100% onder controle te hebben en vind ik het ook fantastisch om nieuwe trucjes uit te proberen, maar dat verhaal bewaren we even voor de volgende editie van Lift ;-). My goodness, dat gaat hard! De volgende ochtend stapte iedereen half slaperig om half acht in de bus naar boven. Daar aangekomen bleek de start toch minder steil dan ik me nog kon herinneren van een jaar geleden. Nog steeds wel heel steil, maar iets minder ernstig dan mijn eigen vrije fantasie er van had gemaakt. Een meevaller dus. De eerste echte trainingsdag stond in het teken van het herhalen van
