KERST
Licht en duisternis - een kerstverhaal Door Koen Peeters
Een nieuwe traditie: een kerstverhaal in de buurtkrant om de sfeer van warmte en vrede aan te wakkeren. En bedenk: het kerstverhaal is verzonnen, maar had zomaar waar kunnen zijn…
Het is de dag na pakjesavond, maar in vele woonka- leen nog zwart. De straatlantaarns zijn gedoofd, de mers staat de kerstboom al in vol ornaat te pronkerstbomen in de woonkamers geven geen licht ken. De ene oude man heeft zijn hielen nog niet ge- meer. Zelfs de lampjes bij de brievenbussen zijn uitlicht of de andere grist het stokje uit zijn handen. gevallen. Alleen in de bedrijfsgebouwen brandt nog Weerkaatst door de glans van de kerstballen steken licht. de lichtjes fel af tegen de donkere woonkamers, die Vlot snel ik twee trappen af, vind een zaklamp en op deze sombere decemberochtend nog duisterder doe de meterkast open. De schakelaars van de stoplijken. Het is koud buiten, er is voor het eerst weer pen staan allemaal nog omhoog. Daar ligt het dus gestrooid. De winter is officieel begonnen. niet aan. Dan moet het wel een stroomstoring zijn. Die ochtend zet ik me zoals gewoonlijk achter mijn Ik doe mijn jas aan en stap naar buiten. Mijn laptop op zolder. Net als bij zo nieuwsgierigheid neemt mijn vele anderen heeft corona me ‘De hele wijk is in duister lichaam over. Ik ben erg beaan huis gekluisterd. Typen, nieuwd hoeveel huizen gegehuld. Spookachtig, maar bellen en vergaderen kan ook troffen zijn en hoe mensen devanuit je eigen huis, heeft mijn ze verstoring ervaren. Ik kijk ook weldadig vredig.’ werkgever bepaald. Dat ik mijn naar links en naar rechts, maar collega’s miste en langzaam zie slechts duisternis. Mijn vereenzaam, weet mijn werkgever donders goed. straat is in ieder geval geheel van stroom afgesloJuist als de dagen korter worden, heb je meer beten. Ik wandel een zijstraat in en kijk de straat paralhoefte aan mensen om je heen. Maar afgezien van lel aan de mijne in. Ook donker. Net als de volgende een borrel via Teams en zakjes pepernoten over de straat. De hele wijk is in duister gehuld. Spookachpost kan hij het leed niet verzachten. tig, maar ook weldadig vredig. Als het werk me niet meer kan boeien, dwalen mijn In de Marnelaan loop ik een wijkgenote tegen het gedachten weleens af. Van achter het zolderraam lijf. We babbelen over het onschuldige onheil dat tuur ik dan over de kantoorgebouwen aan de Eems- ons is overkomen: documenten niet gesaved, de golaan, de huizen die ordentelijk in mijn straat op sapcentrifuge die midwerks is blijven steken. Hoe een rijtje staan en de voorbijgangers op straat. Leer- zal het ons vergaan als de stroomstoring niet snel lingen op de fiets, moeders met bakfietsen, wande- wordt opgelost? De cv is natuurlijk ook uit. Stiekem laars met honden en nog steeds af en toe een wan- verheugen we ons wel op een avond met een dedelende werknemer, te herkennen aan de bungekentje op de bank: boekje, glaasje wijn en een kaaslende badge aan de broekriem. Als je lang genoeg je – die blijven in een warme koelkast toch niet lang kijkt, zie je veel leven in de Buitenhof. goed. Ik focus me net op de tekst op mijn beeldscherm als Samen wandelen we door de wijk. Her en der zien dat plots op zwart springt. Het klinkt zelfs alsof er we de eerste kaarsjes. Sommigen hebben twee dikeen zucht aan mijn laptop ontsnapt. Ook de lamp is ke kaarsen voor het raam gezet, als signaal dat alles ermee gestopt. Van het ene op het andere moment hier goed is. In sommige huizen hangen elektrische zit ik in het donker. Als ik naar buiten kijk, zie ik al- campinglampjes aan de gewone keukentafellamp. 26 In de Buitenhof - December 2021
