arm door te vragen: “Zou u op proef voor ons willen speakeren?” “De eerste wedstrijd waarop ik aan de bak mocht was in Eenrum, heb je daar wel eens van gehoord? Ik dacht ‘hier houdt de wereld op.’ De mensen waren moeilijk te verstaan, maar ze hadden een prachtige baan. Van de wedstrijd herinner ik mij nog dat een van de locale helden zó dicht langs de omheining reed, dat de steen uit zijn ring vloog. Nadat ik het publiek had opgeroepen te helpen met zoeken kwam hij boven water...” Enveloppe met inhoud
Na de GMB volgde al snel de motorcross. Iedereen roemde Cor om zijn professionele commentaar, maar de beloning bleef tamelijk amateuristisch: ƒ 25,- per evenement. Alles inclusief wel te verstaan... “Soms kreeg je een gesloten enveloppe mee, die ik pas thuis opende, maar er zat nooit meer in.” Cor werd steeds vaker gevraagd, net als de uit Breda afkomstige Jan de Rooy. Vaak gebeurde het dat ik in het weekend richting Brabant reed en Jan naar het noorden. Toen hebben we een soort van afspraak gemaakt dat ik me zou richten op de evenementen in het noorden terwijl hij meer in het zuiden zou blijven. Een jaar of tien geleden werd ik benaderd door Dolf Wijkamp, een bekende official van de KNMV, naar aanleiding van het 50-jarig bestaan van ‘zijn” motorclub in Halle. Speciale gasten waren Graham Noyce en Peter Herlings, inderdaad de vader van, destijds twee zeer bekende topcrossers. Terwijl ze richting feestgedruis wandelden wekte ik de indruk dat ze op de motor reden en probeerden als eerste binnen te zijn. Het leverde ons een staande ovatie op en.... opnieuw een enveloppe met inhoud.” De motorsport bleef hobby en het brood op de plank werd verdiend in het onderwijs. Na twee jaar les te hebben gegeven op de lagere school werd Cor gevraagd om te komen werken bij het Instituut voor Vorming en Opleiding in Nijkerk waar hij als directeur uiteindelijk bijna dertig jaar werkzaam zou blijven. E.N.T.S.
“Dat was wel wat anders dan de basisschool,” weet Cor. “Opgeschoten jongens van 16 tot 19 jaar die eigenlijk van alles willen, behalve leren. We hadden toen een
progressieve minister van Onderwijs, de heer van Kemenade die adviseerde ‘motiverende lesprogramma’s’ te introduceren. Als motorenthousiast bedacht ik dat motorrijden voor deze groep heel motiverend zou werken. Ik had een goede relatie met Cees van der Hoeven de marketingman van IMN (Inter Motor Nederland, ofwel Yamaha) en bestuurslid van de Rai, dus ik benaderde hem met de vraag of Yamaha niet wat motoren voor dit goede doel beschikbaar wilde stellen. Daarop kreeg ik de toezegging dat ik drie Yamaha TY250 trialfietsen kon krijgen. Nu moest ik nog een ‘gastdocent’ strikken, want trialrijden is een specialiteit op zich. Daarvoor benaderde ik Hans van Marwijk, toen de beste trialrijder van Nederland. Hij had op dat moment geen werk, dus dat kwam wonderwel goed uit. De overheid zorgde voor de sponsoring, wat wil je nog meer. En het werd een enorm succes, we haalden zelfs pagina 3 van De Telegraaf. Het was een doorbraak in vormingswerk. We kregen als school meteen twee keer zoveel aanmeldingen en aanvragen van
Interview met Peter Herlings, toen een nedewrlandse topper in de 500 cc klasse, nu vooral de vader van Jeffrey. andere instituten. Toen ontstond het idee om een trialschool op te zetten. Omdat we er lucht van kregen dat ook Toon van de Vliet plannen in die richting had, noemden we het de E.N.T.S., de Eerste Nederlandse Trial School en we reden op een eigen terrein in Nijkerk. Trial Sectie
“Ik werd al snel een soort van expert op het gebied van de trialsport, maar dat kwam vooral omdat in het land der blinden éénoog koning is. Niemand wist er veel van dus dan bent je als snel een specialist. Ik had in die jaren een vaste rubriek in Motor: “Trial sectie.” Die bekendheid opende ook de deur naar de Rai. Jules Vastert deed veel promotiewerk voor de Raivereniging en hij had de opdracht een evenement te organiseren om de