AFAK-1 Ekim/’7 “Yaşananlar değil yaşayanlar önemli”
İlk gördüğü, siyah zemin üzerindeki sarı renkli E ve G harfleriydi. İdrak etmek için birkaç saniyeye ihtiyacı vardı ve idrak etti: Bilgisayar kasasının dibinde sızmıştı. Ardından midesindeki kımıldanmaları fark etti. Az önceki imkansız ama güzel rüyanın içindeki bulantı mevzusunun nedenini anladı. Sırt üstü döndü, duvara gözlerini dikti. Bu sefer kusabilecek miydi? Cevabı evet olsaydı çoktan banyoya yollanmıştı. Bilgisayar ışığının yansıdığı duvara bakan göz bebeklerini kımıldatmaya korkuyordu. Ve baş ağrısı, suyun altında av arayan aç bir köpekbalığı gibi pusudaydı. Ani bir ayağa kalkış, kurulacak bir cümle ya da göz bebeklerinin minik bir hareketini bekliyordu. Aniden kalkmak imkansızdı zira izlediği tavan, beyninin koridorlarında yankılanan bir tür uğuldama eşliğinde sağa ve sola gidiyordu. Kaçıncı şişeydi son bitirdiği? Saymayı bıraktığından beri hiçbirinci... Bir o kadar da sonsuzuncu. Rakamların olmadığı yerde miktarlar bitmeyen yokuşlarda yuvarlanıyordu. Birkaç derin nefesten sonra rüyasını hatırladı. Dört sene önce bu şehirde yaşadığı ilk evi… Üniversitenin ilk yılı... Henüz saçları uzunken... Nefretle özlemi birbirine çok yakın yerlerinden hissediyordu ve en çok da Narin’i özlüyordu. Artık sınırlarca ötede bir Avrupa ülkesinde, evli ve mutlu bir hayatı olan Narin’i. Her şeyin başında, belki de ilk tanıştığı olduğu için Özlem’i herkesten ayrı seveceğini, herkesten farklı bir dostlukları olacağını düşünmüştü ama zaman, bu rolü Narin’e verdi. O da mezuniyetten hemen önce evlenip, mezuniyetten sonra da hali hazırdaki yeni hayatına gitti. Yattığı yerden yavaşça doğrularak baş ağrısına sade bir kabul töreni yaptı Afak. Sol tarafında çalışmakta olan bilgisayar kasasının üzerindeki fotoğrafı aldı. Narin göndermişti; küçük bir saat kulesinin yanına kurulmuş ışıklı ve tarihi bir köprünün önünde, Fatih ile birlikte. Arkasında da mezun olduğu bölümün diline uygun bir şekilde “From your pure daisy; as a memory of our friendship” yazmış ve koymayı hiç unutmadığı gülücük işaretini de koymuştu. Arkasında kalan sehpanın üzerindeki ekranda, çalmakta olan radyodan başka açık bir şey kalmamıştı. Stüdyo tarzında, tek kişilik düşünülmüş olan dairede kanepe yoktu. Üst üste konmuş iki yatak, hem uyku hem oturma ihtiyacını görüyordu ama Afak’ın az evvel doğrulduğu zemin, sadece halının olduğu kısımdaydı. Elleriyle yarım yamalak destek alarak kendisini yatakların üstüne atıverdi. Tam bu sırada saati merak etmesi gerekirdi ama etmedi. İşi kalmamıştı. Planlara ve gelecek mefhumuna bağlı pamuk iplikleri birkaç ay içinde çapraz saldırılarla koparılmıştı. Bünyesindeki alkol, az önceki küçük hamlesinde bile soluğunu kesmesine neden olmuştu. Oturduğu yerden, sağda kalan mutfağın bir kısmını, sağ çaprazındaki çıkış kapısını ve açık kalan banyo ışığının girişteki yayılışını görebiliyordu. Kapının önüne açılmamış kutuları yığmıştı. Bir önceki evinde geçirdiği iki yıla rağmen, kaçar gibi bir hız ve kavuşur gibi bir zevkle toplanmış ama birkaç aydır her şey tersine dönmüştü. Bu ev, onun mezarı olacaktı. Edindiği takıntılar, saplantılar, kaygılar ve paranoyalar evin orasına burasına yayılmıştı ve her an onu köşeye sıkıştırır gibiydi. Az önce gördüğü, bilgisayar markasına ait harfler bile bunlardan sadece biriydi. O sırada gözü, boşalmış şişelere takıldı. İstatistiksel verilere girecek durumda değildi ama çeşitli türlerden toplam yirmi dört şişe, eve yayılmış vaziyetteydi. Yirmi beşinciyi almak için titreyen kollarını yere dayadı, kendi kendine üçe kadar saydı ve aslında üç saniyeden daha fazla süren bir zamanda ayağa kalkabildi. Hala elinde, parmakları arasında duran Narin ve Fatih’in fotoğrafını, mutfağa geçişin yanındaki televizyonun üzerine bıraktı. Buzdolabına yaklaşınca, iki ay kadar önce ilk taşındığı sırada kapağa uğur böceği şeklindeki bir mıknatısla tutturduğu fotoğraflara takıldı gözü.