Alef-3

KAF – 1 Eylül/’17 Tercihi, saatlerle birlikte yaşamaktan yana olsaydı, aynalara değil saatlere ihtiyaç duyardı.

Oysa aradan geçen yılları yüzündeki izlerden anlamayı seçmişti ve kaç yıl geçtiğini bu sayede daha iyi biliyordu. İnsanların yüzündeki izlerin, izafiyetin en yetenekli piyonu olan saatlerden daha gerçekçi ve güvenilir olduğunu çok önceleri fark etmişti. Zihnindeki apsenin patlak verdiği gün… Saatler ve takvimler ne der bilmiyordu ancak onlarla asla hemfikir olmayacaktı yüzündeki izler; çünkü onlara göre çok zaman geçmişti. Hayatı aynalardan takip edenler için zaman, olayların değil kendi üzerlerinden geçer çünkü…

Bunları kafasından, aynadaki yüzünü gözden geçirdi. Bugün, yıllar sonra ilk kez bir şey yapacak ve herkesten uzak olan evine bir misafir alacaktı. Bir gazeteci… Röportaj yapmak için gelecekti. Yıllar önce, her şeyin başındayken amacı bu olmasa da yazdıkları, söyledikleri ve düşündükleri nedeniyle zaman içerisinde büyük tartışmalar yaratmıştı. Ülkenin en çok konuşulan isimlerindendi. Romanlarının ve senaryolarının sanatsal yönünden çok, dilinde gezinen fikirlere takılan insanlar, onu göklere çıkarıyor, bir akım başlatıcısı, bir idol yerine koyuyorlardı. Tabi onu taşa tutanların sayısı diğer gruptan fazlaydı. Nedeni basitti: Herkesin bildiği, evlerinin ve zihinlerinin odalarında gizliden gizliye dillendirdiği şeyleri yüksek sesle söylemesi…

Hepsinin şikayetçi olduğu sosyal hayatı, karın boşluğunu tekmelercesine eleştirmesi. Her birinin uyup da kurban olduğu ama uymaktan kendini alamadığı hatalı ahlak sistemini, elinin tersiyle itip, olması gerekeni anlatması…

Manzara uzaktan “idealist” görünse de amacı asla idealist olmak olmamıştı onun… O, sadece hastalığına çare arıyordu. Hassasiyetle bezenmiş bilinci ve duyguları, “big-bang”ini yaşayıp patladığı andan sonra eski hayatına dönemedi. Eski arkadaşlarına, sevgilisine ve ailesine de… Tüm manaların birbirlerine düğümlendiği hayatında adının bile manasına dönemedi. Hayatının büyük değişimi bir travmayla başlamıştı. Bu travma, birçok şeyin başlangıcı ve sonuydu. Tarifsiz sevgisine rağmen insanlarla, arkadaşlarıyla ve ailesiyle arasına saydam bir setin çekileceği, bütün dünyaya yabancılaşacağı bir hayat başlamıştı o gün. Çünkü insanın kendisini tanıması, diğerlerine yabancılaşmasıyla başlar. Ya da başkalarını tanıma çabasından kendisini tanımaya zaman bulamaz.

Hayatlar, bu ikilemde gelip gider…

O’na göre ölüm bilinci, insan hayatındaki her şeyin gerçek değerini gösteren bir turnusol kağıdı gibiydi. Bir anda, kıymetli sanılan şeyler yere çalınabilir, hiç adı anılmayan şeyler ise baş tacı edilebilirdi. Hatalı hayatın düzensiz düzeninde hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayan, çalışan, hayaller kuran, para kazanan ve harcamaya asla zaman bulamayan veya kıyamayan; telafi etmek için her zaman bir şans varmışçasına savaşan, çatışan, kalp kıran sıradan insanların bunu anlaması zor olsa da O, farkındalık hastalığıyla yeryüzüne fırlatılmış olarak, bilincinde olduğu ölümün varlığını ölmeden önce dibine kadar yaşamıştır. Bu bilince varış, elinde hiçbir şey kalmadığı o malum gün başlamıştır. Kutsal metinlerin bahsettiği “Ölmeden önce ölünüz” şiarı da tam olarak budur işte.

O, güzel bir aileye, hayata, eşe ve arkadaşlara sahip, dört dörtlük bir hayat yaşıyorken, yaratılışının derinlerinde gizlenen hassasiyet yüzünden, her insanın yaşadığı ancak umursamadığı olaylardan sonra benliği dahil her şeyini kaybetmiş, fiziken değil ancak ruhen ölmüş ve ardından Tanrı’nın her insana yanında gönderdiği peygamberi, kendi peygamberini keşfederek yeniden

doğmuştur. “Kader” ve “kudret” sözcükleri, aynı kökten çıkarak farklı kalıplara girmiş ve farklı anlamlar doğurmuş iki ayrı sözcüktür. Kader, “teslim olmak” demekken kudret, gücü ele almak demektir. Bu gerçeği ucundan kıyısından yakalayan sıradan insanlar da vardır ancak onlar kudreti seçmeyi, kaderi ve Tanrı’yı reddetmekle karıştırmışlardır. Oysa kudret, kadersizlik demekti ve kadersizlik, Tanrı algılarına bir anti-tez değildi. O, bunu ikinci kez doğduğu o gün anlamıştı. Ve o günden beri biliyordu ki her şey, hiçteydi.

Fakat bunları okuyan gözlerin sahibi, sen; sanma ki her şeyi böylesine keşfetmek, ardından muhteşem bir hayatı getirir! Öyle olsaydı, insanlar, en ağır afyonlardan bile iyi uyuşturabilen sosyal hayata gerek duymazdı. İnsanlar, överek yarattıkları ancak övdükleri hiçbir şeyi hayata geçiremedikleri dünyada her şey yolunda sanmaktaydı. Oysa aslolan, acıydı… Hayat dedikleri şey ise, acılara “rağmen” yaşanan, acılar arası mutluluklar silsilesidir. İnsan, annesinden dünyaya sızdığında ağlayarak selam verir çünkü, gülerek değil… Ve amaç hep mutlu olmaktır; acı çekmek değil. Hep mutlu olmanın arzulandığı, mutluluğun peşinden koşulduğu ve nadiren yakalandığı bir hayatta, nasıl olur da aslolan şey mutluluk olur? İşte bu yüzden O, bu gerçeklerin fark edildiği bir hayat yaşadığı için lanetlenmiş varlığına bir kez de kendisi lanet etmekte. Çünkü bilgi, acıdır. Bilgi sahibi olan, kafasındaki saksının içinde durmadan ve hiçbir şeye ihtiyaç duymadan büyüyecek olan bir bitkinin de sahibi olur. Kırgız efsanelerinde geçen ve “mankurtlaştırma” denen işkence yönteminde, işkencezedenin kafa derisi kazılarak üzerine ıslak deve derisi yapıştırıldığı söylenir. Zamanla kuruyup kafaya tutunan deve derisi, kafanın içine kök salar ve mağdurun bilincinin yitmesine neden olur. Ve kaybettiği bilinci yüzünden kişi artık, bildiği hiçbir şeyi hatırlamaz.

Bildiğimiz, kavradığımız her şey kafamıza dikilen bir deve derisidir ve köklerini dur durak bilmeden beynimizin etine geçirir. Kaf da, bilgilerini işleyip beynine yedirmeden önceki hayatından hiçbir şeyi eskisi kadar net hatırlayamamaktadır artık. İnsanlar büyük felaketlerden sonra, tabiatlarının gereği olarak değişmeye karar verirler.

Yaşam duvarlarındaki boş yuvalara, çıkardıkları dersleri monte ederek tamamlanmaya çalışırlar.

Sözcükler, tavırlar, kıyafetler değişir. Ancak her insanın bir özü vardır, o hiç değişmez. İnsan bir “özebakan”dır. Güneşi takip eden günebakanlar gibi insanlar da asla kaybetmeyecekleri özlerine bakarlar. Ama O, o büyük felaketlerden sonra yalnızca fikirlerini, sözlerini, kıyafetlerini değiştirmekle kalmadı, ona bahşedilen o “öz”ü de yıktı. Devrilmekte olan çatısına hep bir kiriş koymuştu ama bu sefer o kirişi bile tozu kalmayana dek parçaladı.

Ve o günden sonra hayatı asla eskisi gibi gitmedi. Onca yıl geçene ve bugün gelene dek olabilecekleri ise kimse kestiremezdi. O, “İkinci doğuş” adını verdiği olayın ilk sabahına neredeyse her gün gidip geliyor kafasında; ama sadece o sabaha, öncesi hep bulanık. ** Sağ tarafında asil bir deniz fenerinin dikildiği küçük evinin kapısını açtığında karşısında duran Derya adlı gazeteci kızı gördü. Derya, gülümseyerek selam verdi: -Merhaba Kaf Bey, size böyle hitap edebilir miyim?