De poema blijft de fantasie prikkelen

Logisch dat een schoenenmerk een van de snelste dieren op aarde als merk heeft geadopteerd. De poema kan rennend tot tachtig kilometer per uur halen, maar dat lukt de mens zelfs op de duurste sneakers niet. Het dier spreekt tot de verbeelding, want het is en blijft een mysterieuze verschijning.

Geruchten dat in Europa poema’s in het wild rondlopen steken regelmatig de kop op. Waarschijnlijk wordt de soort dan verward met de lynx. Dat zijn dan meestal uit gevangenschap ontsnapte exemplaren. Misschien herinner je nog de commotie die ontstond op 14 juni 2005. Toen kwam het nieuws dat mogelijk een poema op de Ginkelse hei was gesignaleerd. Met vijftig mensen van de marechaussee en enkele jachtopzieners werd naar de poema gezocht. Nooit gevonden, maar de media waren dolblij met dit komkommernieuws. In november vorig jaar was Amerika in de ban van Poema P-22. Het dier was tien jaar lang een icoon en de onofficiële mascotte van Los Angeles. In 2010 werd hij in de Santa Monica Mountains geboren en dook twee jaar later op in een stadspark. De poema was ongedeerd twee van de drukste snelwegen in LA overgestoken. Als enkeling maakte hij geen kans op een ontmoeting met een vrouwtje. Zo werd hij het symbool voor eeuwige vrijgezellen. In ZuidAmerika wordt hij liefkozend Lord of the Andes genoemd. Een van de soortnamen is cougar, de aanduiding van een vrouw die een veel jongere man als partner heeft.

Filmster

Soms waagde P-22 zich ’s nachts in woonwijken. Dan zagen mensen hem geruisloos over balkons sluipen en spraken bewonderend over zijn omvang en souplesse. De media doopten hem ‘de Brad Pitt onder de poema’s’. Sommigen lieten zelfs tatoeages zetten en er verschenen P-22 kinderboeken. Hij ‘poseerde’ ook bij de beroemde

Hollywood-letters. In november vertoonde P-22 ineens merkwaardig agressief gedrag. Hij leed aan nierfalen en had interne verwondingen, waarschijnlijk als gevolg van een aanrijding. Op 17 december werd euthanasie gepleegd. Dat maakten huilende biologen tijdens een persconferentie bekend.

Grote sprongen

De poema, bergleeuw of zilverleeuw (Puma concolor) is een katachtig dier dat in Midden- en Zuid-Amerika en in het westen van NoordAmerika voorkomt. Lang werd gedacht dat de poema schadelijk was voor de wildstand en voor vee, maar de poema zorgt juist voor een gezonde opbouw van de populatie van zijn prooidieren. De poema is in grote delen van Amerika uitgeroeid, een lot dat hij deelt met vele andere katachtigen. De poema is stevig gebouwd met sterke poten en een lange, dikke staart die voor evenwicht zorgt bij het achtervolgen van prooidieren. De achterpoten zijn langer dan de voorpoten. Daardoor kan hij grote sprongen maken van 2,5 meter hoog en kan bijna zes meter ver springen.

Het menu

De poema voedt zich met allerlei prooien, van insecten tot grote hoefdieren. Herten hebben ze graag op het menu, maar ook kleinere dieren als konijnen, knaagdieren, stekelvarkens, ratten en apen worden regelmatig gevangen. Ook smullen ze van opossums, tapirs, miereneters, gordeldieren, vleermuizen, hoendervogels, kleine krokodillen, kikkers, vissen, sprinkhanen en slakken. Zelfs andere roofdieren zoals coyotes en wasberen worden gedood en ook als aas gegeten. De poema jaagt vooral in ochtend- en avondschemering. Soms trekt deze katachtige er ook overdag op uit, maar meestal ligt het dier dan te slapen in een boom of tussen het hoge gras. Poema’s kunnen goed horen en ruiken. Wanneer een prooidier is gevonden, wordt die van dichtbij besprongen en met een krachtige beet vlak achter de kop gedood. Vervolgens wordt de prooi vaak versleept naar een rustige plek, zodat de poema tijdens het eten zo min mogelijk gestoord wordt door bijvoorbeeld aaseters als de coyote.

Gewurgd!

Poema’s vallen zelden mensen aan omdat ze schuw zijn en mensen liever uit de weg gaan. Toch overkwam het onlangs een jogger die zich met blote handen verdedigde en het beest wurgde. Hij kwam er met beetwonden en de schrik vanaf. Vanwege de uitbreidende verstedelijking komen poema’s steeds vaker met mensen in aanraking. Wanneer een poema dreigt aan te vallen, kun je het best het dier scherp in de ogen kijken, hard maar kalm schreeuwen en jezelf groot maken, waardoor de poema hopelijk de kuierlatten neemt. Maar dan heb je wel het spannendste verhaal op de volgende verjaardagsvisite…