r e t s n o M n het va r e e m ijssel Iris Boter
Bekijk een filmpje over het monster van Loch Ness.
Filmpje waarin het laatste stukje van de Afsluitdijk wordt dichtgemaakt.
Heb je geen QR-reader? Kijk dan via onderstaande link. https://youtu.be/T4csp6O5S-Y
https://www.youtube.com/ watch?v=Yf8y1j1kfTo
Inhoud Hoofdstuk 1 ................................................................................................................................................................. 5 Hoofdstuk 2 ................................................................................................................................................................. 8 Hoofdstuk 3 ............................................................................................................................................................. 13 Hoofdstuk 4 ............................................................................................................................................................. 18 Hoofdstuk 5 ............................................................................................................................................................. 26 Hoofdstuk 6 ............................................................................................................................................................. 30 Hoofdstuk 7 ............................................................................................................................................................. 33 Hoofdstuk 8 ............................................................................................................................................................. 38 Hoofdstuk 9 ............................................................................................................................................................. 44 Hoofdstuk 10 ......................................................................................................................................................... 49 Hoofdstuk 11 ......................................................................................................................................................... 57 Hoofdstuk 12 ......................................................................................................................................................... 63 Hoofdstuk 13 ......................................................................................................................................................... 67
Hoofdstuk 1 Hoe saai kan iets zijn voor je eraan doodgaat? Twintigduizend dezelfde sommen. Alleen maar om ons te pesten. Boring, boring. Met mijn kop bonk ik erop, twintigduizend keer. Voorin de klas zit meester Bart schriften na te kijken. Op zijn tafel ligt een stapel enveloppen. Zeventien witte enveloppen. Die liggen daar al de hele ochtend en ik haat ze. Achthonderdveertien min driehonderdzesentwintig. Hoe harder mijn kop werkt, hoe meer onrust ik in mijn lijf voel. Mijn benen willen rennen, maar ik moet ze nog tien minuten in bedwang houden. Ze schoppen een beetje tegen de stoel van Lisa. ‘Hou eens op, etterbak!’ fluistert ze. ‘Sorry, ik kan er niks aan doen. Mijn benen hebben een eigen wil.’ ‘Een eigen wil? Praat niet zo dom.’ ‘Jongens, ophouden!’ roep ik onder tafel. En weer tegen Lisa: ‘Het helpt niet, sorry. Ze gaan vanmiddag naar de opvoedcursus. Er is geen land mee te bezeilen. Vooral met de linker niet.’ Mijn linkerbeen trapt nog eens tegen haar stoel. Extra hard. ‘Sukkel,’ zegt Lisa. Lisa is best aardig. En ze heeft al borstjes. Zo groot als een kastanje. Ik heb ze zelf gezien toen ze nogal onhandig aan het klimrek hing. Ik snap niet waarom alle jongens daar zo idioot over doen. Het zijn maar gewoon twee een beetje groot uitgevallen muggenbulten. ‘Heeft het alweer te lang geduurd, Ziggy?’ vraagt meester Bart. Hij zet zijn vingers tegen zijn hoofd en wrijft zijn slapen. ‘Sorry mees, ik dacht echt...’ ‘Je moet niet zo hard nadenken, Ziggy. Straks knapt er nog iets in je hoofd. Dan moeten wij die zooi opruimen.’ Niemand
5
lacht. Het is een stomme grap die hij al vaker gemaakt heeft. Voor straf moet ik koffie halen bij de koffieautomaat op de gang. Of nou ja, voor straf. Het moet gewoon. Meester begrijpt het als ik te lang stil gezeten heb. Terwijl ik op de koffie wacht, zie ik buiten op het plein de kinderen van groep één. Ik weet nog goed hoe het was toen ik zo klein was. Best leuk. Veel gymmen, veel buiten. In groep drie begon het stilzitten en het gemopper van de juffen. En moest mijn moeder regelmatig op school komen voor een gesprek. De ramen waar Donald Duck op geschilderd is, de boeken in de kast, de tekeningen op de muur, de jassen, de wc’s. Alles is hier zo bekend. Over een paar maanden is dit niet meer mijn school, maar een waar ik vroeger op zat. Als ik weer aan tafel zit, buig ik me voorover en zet wat cijfers op de lege lijntjes. Als je zo zit, met je hoofd een beetje naar voren en een pen in je hand, zeurt er nooit iemand dat je moet doorwerken. Trapt iedereen in. Zevenhonderdtwaalf min vierhonderdzestien. Een paar tafels achter mij tekent Marijn poppetjes op een vel. Zeker al klaar met die sommen. Hij is mijn beste vriend en hij kan beter leren dan ik. Misschien gaat hij na de zomervakantie naar een andere school. Het antwoord zit in een van de enveloppen op de tafel van de meester. Daarin staat de uitslag van de Cito-toets die we een paar weken geleden moesten maken. Zodat ze nog beter kunnen zeggen naar welke school we straks moeten. Het is stil in de klas. Nog een paar maanden, dan is het zomervakantie. En daarna nooit meer naar deze school. Gek idee, nooit meer. Nooit nooit nooit. Nooit meer bij Lisa in de klas. Ze kan het beste leren van de klas en gaat vast naar het vwo. Zeventienhonderdeenentwintig plus veertienhonderdachtendertig. Nooit bestaat trouwens helemaal
6
niet. Daar heb ik over nagedacht. Je weet pas dat iets echt nooit is als je leven voorbij is. Anders is nooit altijd misschien. Behalve als je dood bent. Dan is altijd echt voor altijd en nooit meer echt nooit meer. Waarschijnlijk ga ik naar het vmbo, De Opmaat. Er is een grote gymzaal. En een muzieklokaal met een drumstel. Lange gangen waar je keihard doorheen kan skeeleren. In het scheikundelokaal deden ze proefjes met groene en roze rook. Dat lijkt allemaal leuk. Echt wel. Heel leuk. Maar je krijgt er wel huiswerk. Engels. Wiskunde. Vier keer in de week. En heel veel toetsen, soms wel drie op een dag. Dat zei een van die jongens daar. Weer kijk ik naar die enveloppen op tafel. Gek idee, dat daarin iets staat wat wij nog niet weten.
7
Hoofdstuk 2 Aan het eind van de dag deelt meester de enveloppen uit. Op iedere tafel een. ‘Thuis openmaken!’ roept hij boven het kabaal uit. Iedereen trekt de brief eruit. ‘Vwo!’ roept Lisa. ‘Havo!’ brult Sem. ‘Afgelopen nu.’ Meester Bart slaat met een klap de kastdeur dicht. ‘Thuis openmaken, zei ik!’ Met gebaren seinen de anderen elkaar hun score toe. Mijn envelop ligt op mijn tafel. Ik maak ‘m niet open. Het doet er toch niks toe. Het is maar een getal, het is maar een woord. Waarom doet iedereen er zo belangrijk over? Aan Marijns gezicht is niets te zien. Hij stopt het papier terug in de envelop. Wat zou er gebeuren als ik dat ding opat of verbrandde of in duizend stukjes zou scheuren? Niks natuurlijk. Het is alleen maar een print. Alle uitslagen staan ergens op een harde schijf en er is niks meer aan te doen. Als de bel door het lokaal knettert, prop ik de envelop driedubbelgevouwen in mijn achterzak. ‘Goeie vakantie allemaal!’ zegt meester Bart. ‘Gamen?’ vraagt Marijn, die naast me is komen staan. ‘Ik moet nablijven,’ zeg ik. ‘Alweer? Ik wacht wel op je. Wat was je uitslag?’ ‘Kweenie. Nog niet gekeken.’ ‘Hoe lang moet je nablijven?’ ‘Ik heb een erge straf.’ ‘O, oké. Ik zie je zo.’ ‘Het gaat heel lang duren,’ zeg ik. ‘Echt heel erg lang. Je kunt beter vast gaan.’ Marijn haalt zijn schouders op en loopt de klas uit. Als iedereen weg is, pak ik de bezem en begin te vegen. Ik
8
ben de nablijfkampioen van school. Ben ik toch nog ergens goed in. Meester Bart staat in de hal te praten met de juf van groep drie en lacht. Hij is vast ook blij dat het vakantie is. Ik trek de bezem een paar keer door het lokaal en als meester dan nog steeds staat te kletsen, scheur ik met een ruk mijn envelop open. Veel snap ik er niet van, maar het advies staat er duidelijk op. Vmbo. Leuk of niet leuk? Vraag zonder antwoord. De echte vraag is niet of ik naar De Opmaat ga. Want dat wist ik al vanaf groep één. De echte vraag, waar ik soms bijna van moet kotsen, is: gaat Marijn ook naar De Opmaat? Of gaat hij naar een andere school? Want dan moet ik zonder hem. En dat wil ik niet. Marijn is een twijfelgeval. Meester Bart denkt dat hij wel naar de havo kan, maar hijzelf en zijn ouders twijfelen. Heeft hij dan niet heel veel huiswerk? Gaat het allemaal niet te snel? Hij moest de uitslag van de toets afwachten. Vandaag dus. ‘Oh, zat je hier nog?’ Meester Bart zet zijn beker koffie op zijn tafel. ‘Ik moest nablijven.’ ‘Heb ik dat gezegd?’ Hij krabt op zijn hoofd. ‘Ja hoor. Ik zat te kletsen. Of zo. En ik was druk en zo en toen zei je dat ik moest nablijven. Echt.’ Meester Bart kan met zijn ogen dwars door je heen kijken. Hij kan je hele binnenkant zien. Niks kun je voor hem verborgen houden. Zou hij daar een cursus voor hebben gedaan? Die wil ik ook doen. Dat lijkt me nou echt handig. ‘Ik ben bijna klaar,’ zeg ik snel en veeg wat heen en weer met de bezem. Splets. ‘Oh, Ziggy! Kijk toch wat je doet.’ Ik heb de koffie omgestoten. Over het bureau en de schriften. ‘Sorry, sorry.’ Ik gris een stapel doekjes van de wastafel en help meester om de koffie op te deppen.
9
Ziggy ziet er tegenop
om naar de
middelbare school te gaan, misschien zelfs zonder zijn beste vriend Marijn. In de voorjaarsvakantie logeren Ziggy en Marijn op de boot van Marijns opa. ‘s Nachts ziet Ziggy een wezen in het IJsselmeer wat nog het meest lijkt op het monster van Loch Ness. Zou dat beest zijn achtergebleven na de aanleg van de Afsluitdijk? Marijn lacht hem vierkant uit en ze krijgen ruzie – ook dat nog. Wanneer Ziggy en Marijns opa het monster ‘s nachts willen filmen, gaat er iets behoorlijk mis. Avi M7
Omslagillustratie van Iris Boter
Bestelnummer 5036 ISBN 978-90-5788-4719
9 789057 884719