XIX wiek W 1871 roku rozpoczął się nowy okres w życiu Sanktuarium. Z inicjatywy biskupa Riccardi di Netro Sanktuarium definitywnie przechodzi pod zarząd kleru diecezjalnego. W tym samym roku Szkoła z Internatem Eklazjastycznym jest już kierowana przez Giuseppe Caffasso, który opuścił kościół Świętego Franciszka z Asyżu dla Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia. Konsekwencją tych wydarzeń było rozszerzenie się kultu maryjnego w diecezji.
Msze odprawiane w Sanktuarium
Sanktuarium Archidiecezjalne
Dni Świąteczne
Matki Bożej Pocieszenia
Godz. 7.00 - 8.30 - 10.-00 - 11.30 16 (od października do czerwca)
Bazylika Mniejsza
Godz. 8.00 modlitwa LODI
W 1880 roku biskup Gastaldi mianował rektorem Sanktuarium młodego Giuseppe Allamano, który w 1882 roku został również rektorem szkoły z internatem.
Godz. 17.00 Nieszpory, Błogosławieństwo, Różaniec.
Dwa fakty z tego okresu zasługują na uwagę: w 1901 roku Allamano założył Instytut Matki Bożej Pocieszenia dla Misji Zagranicznych, a wcześniej, w 1899 roku zlecił architektowi Carlo Ceppi odrestaurowanie i powiększenie sanktuarium, które w 1904 roku nabrało aktualnych kształtów.
Dni powszednie Godz. 6.30 - 7.00 - 8.00 - 9.00 - 10.00 - 11.00 - 12.00 18.19 ( odwołane w sierpniu i w dni poprzedzające dni świąteczne)
Józef Cafasso urodził się w Castelnuovo d'Asti w Piemoncie 15 stycznia 1811 r. Wychowany w duchu żywej wiary, po ukończeniu szkoły średniej w Chieri udał się do miejscowego niższego seminarium, a potem na studia teologiczne do Turynu. 22 września 1833 r. został wyświęcony na kapłana. Nie piastował żadnych urzędów, był zawsze kapłanem cichym, a jednak miał wpływ na cały kler piemoncki. Uczył on opuszczoną młodzież prawd wiary, chodził do więzień dla nieletnich i dla dorosłych, opowiadał więźniom o Bożej miłości i miłosierdziu, przez ponad 20 lat towarzyszył skazańcom w drodze na szafot (egzekucje wykonywano publicznie), nazywając ich czule "szubienicznymi świętymi", ponieważ byli wieszani bezpośrednio po spowiedzi. Mieszkańcy Turynu nadali mu przydomek kapelana szafotu. Był przewodnikiem duchowym św. ks. Jana Bosko i wspierał w powołaniu swojego siostrzeńca, bł. Józefa Allamano, założyciela Misjonarzy Consolata. W gorących czasach (rewolucja Garibaldiego) Józef Cafasso nie dał się ponieść wirowi politycznemu. Zachęcał kapłanów, aby pilnowali swojego posłannictwa, a nie angażowali się w ruch rewolucyjny. Po krótkiej chorobie Józef pożegnał ziemię 23 czerwca 1860 r. w wieku zaledwie 49 lat. Najlepiej scharakteryzował go Jan Bosko w jednym z przemówień po jego śmierci: "Był modelem życia kapłańskiego, nauczycielem kapłanów, ojcem ubogich, pocieszycielem chorych, doradcą wątpiących, pociechą konających, dźwignią dla więźniów, zbawieniem dla skazanych, przyjacielem wszystkich, wielkim dobroczyńcą ludzkości". Pius XI z okazji beatyfikacji w 1925 r. nazwał Józefa Cafasso "perłą kleru Italii". Pius XII dokonał jego uroczystej kanonizacji w 1947 roku. W roku 1948 tenże papież ogłosił św. Józefa Cafasso patronem więzień i więźniów oraz współpatronem Zgromadzenia Misjonarzy Matki Bożej Bolesnej Pocieszenia.
Codziennie (od poniedziałku do piątku) Godzi 8.00 Czytanie psalmów Msza w Krypcie Godz.8.30 – 12.00 Adorazja w Krypcie Godz. 17.00 Droga Krzyżowa (we ka żdy piątek Postu) Godz. 17.30 Różaniec Godz.18.00 Nieszpory podczas mszy
Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia ul. Maria Adelaide 2 10122 Torino Sekretariat Główny (od godz. 8.30 do 17.30) +39 011 483.6100 +39 331 297.2605
W każdą sobotę Godz.10.00 Msza (Bractwo religijne Marii Bożej Pocieszenia za żyjących i zmarłych)
segreteria@laconsolata.com www.laconsolata.org z Web-TV 24h24
Godz. 12.30 – 17.00 Adoracja Eucharystii (przed głównym ołtarzem) Godz. 17.00 Nieszpory – różaniec Godz. 18.15 Msza świąteczna sakrament spowiedzi (Spowiedz) W dni powszechne 6.30 – 12-15 / 15.00-19.00 W dni świąteczne 6.30- 12.30 / 15.00-20.00
Przyjcie pielgrzymów (Bezpłatne oprowadzanie z przewodnikiem, możliwość spożywania posiłków, wejście na dzwonnicę). Stowarzyszenie wolontariumszy Przyjaciele Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia E-mail : Accoglienza.turistica@laconsolata.org +39 011 4836.125 (godziny urzędownia)
Historia Jak każdy kościół i Sanktuarium jest miejscem kultu i modlitwy. Jego historia jest ściśle związana z historią wiernych – zwykłych, przeciętnych katolików, tych żarliwie praktykujących, jak i tych przypadkowych pielgrzymów, których duchowość często umyka badaniom historycznym. Do Sanktuarium pielgrzymują pątnicy z różnych stron kraju i świata, przynosząc ze sobą historie swego życia, dziękują lub proszą o cudowną odmianę losu, a dary wotywne, będące podziękowaniem za doznane łaski są żywym i spontanicznym świadectwem wielowiekowego kultu maryjnego w Turynie. Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia ma swoją historię, związaną z historią Turynu, diecezji piemonckiej i chrześcijańskiej wspólnoty. Z łatwością można przedstawić minione wydarzenia, zrekonstruować zmiany architektoniczne zachodzące w Sanktuarium na przełomie tysiąclecia, gdyż dzieje tego miejsca cudów zostały utrwalone na kartach historii i w sercach wdzięcznych pielgrzymów, którzy przez wieki rozsławiali imię Matki Bożej Pocieszenia, wierząc w Jej miłość i dobroć. Benedyktyni i Przeor kościoła Św. Andrzeja Z dokumentów i przekazów ustnych wyłania się pochodzenie Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia. Pierwsze zapisy na temat świątyni ufundowanej przez Abbone w 726 roku sięgają X wieku i związane są z zakonem Benedyktynów. W X wieku, który uchodzi w historii Europy za wiek epoki żelaza, upadające Imperium Karolińskie łupione było przez dzikich Normanów, Hunów i Saracenów. Ci ostatni dotarli nie tylko na wybrzeże śródziemnomorskie, ale też w doliny alpejskie, gdzie Benedyktyni mieli już ugruntowaną pozycję w Novalese. Niestety, z powodu zagrożenia atakiem barbarzyńców, byli zmuszeni do opuszczenia swej siedziby i znalezienia nowego miejsca do życia, zgodnego z hasłem ”módl się i pracuj”. Poszukali schronienia w Turynie, gdzie rządził biskup Guglielmo i książę Adalberto, który w 926 roku podarował im kościół pod wezwaniem św. Andrzeja, obecnie znajduje się on w obrębie Sanktuarium. Benedyktyni większą część zakonu z Bremy przenieśli do Turynu i pozostali tam do 1589 roku. Z tego okresu pochodzi niewiele informacji na temat wydarzeń historycznych i kultu maryjnego. Wiadomo, że z inicjatywy przeora – architekta Bruningo kościół św. Andrzeja, zniszczony w 1080 roku przez Longobardów, został odrestaurowany. Wtedy powstała dzwonnica, będąca do dzisiaj najstarszym zabytkiem romańskim w Turynie.
Najważniejszym wydarzeniem z tego okresu, jak głosi legenda, jest odnalezienie ikony Matki Bożej przez Ślepca z Briancon, który na widok Matki Jezusa miał odzyskać wzrok. Cud ten wydarzył się 20 czerwca 1104 roku. Brakuje jednak dokumentów potwierdzających to wydarzenie. Do dziś tego czerwcowego dnia odbywają się uroczystości ku czci Matki Bożej Pocieszenia. Płyta marmurowa, która upamiętnia to wydarzenie, została wmurowana dopiero w 1595 roku przez księcia Karola Emanuela I. Odnalezienie obrazu Matki Pocieszenia łączy się z wydarzeniem umieszczenia obrazu w ołtarzu głównym kościoła. Współcześnie uważa się, że obecny obraz pochodzi z drugiej połowy XIV wieku i jest kopią ikony, wykonaną w stylu bizantyjskim. Ikony przedstawiającej Matkę Boską - Marię del Popolo (Marię Wszystkich Ludzi) z Rzymu. Kopia ta prawdopodobnie została podarowana kościołowi przez kardynała Domenico z Rovere, który był biskupem Turynu od 1483 roku do 1501. To właśnie dzięki niemu została wzniesiona katedra pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela, będąca jedynym turyńskim zabytkiem w stylu renesansowym. Z dokumentów wynika, że już w wiekach poprzedzających ten okres jest dewocja maryjna, ślady jej znajdujemy na ołtarzu głównym kościoła Św. Andrzeja. Pierwszy dokument, pochodzący z 1315 roku, potwierdza akt darowizny od Amadeusza V Sabaudzkiego, który przekazał 3 marki srebrne na kielich do ołtarza głównego Matki Bożej Pocieszenia. Inne dokumenty pochodzące z tego samego okresu potwierdzają dewocję rodu Savoia. Kult Matki Bożej Pocieszenia widoczny był w pobożności książąt jak i w pobożności prostego ludu. Rzeczywiście w okresie zarazy, w latach 1420-1428, władze miasta Turynu wydały polecenie modlitw do Matki Bożej Pocieszenia, gdyż tylko Ona mogła pokonać epidemię. Kolejnym znakiem, który rozprzestrzenił kult maryjny w mieście, jest powstanie Instytucji delle Compagnie della Consolata z 1527 roku.
W czasie kiedy Europa wstrząśnięta była wojną religijną między cesarzem Karolem V a królem Francji, Franciszkiem I, dobiegł końca Sobór Trydencki, który wprowadził wiele reform niezbędnych do umocnienia kościoła katolickiego. Kiedy Książę Emanuel Filiberto w 1563 roku przeniósł stolicę do Turynu, mieszkańcy budzą się z letargu i działają na rzecz unowocześnienia miasta. Wtedy również dla Sanktuarium zamyka się pewna epoka, co prawdopodobnie wiąże się z odejściem z Sanktuarium Benedyktynów i z zastąpieniem ich przez Fogliani, czyli Cystersów z San Bernardo. Wizytujący w 1584 roku Sanktuarium biskup z Sarsina, Angelo Peruzzi, jak czytamy w jego relacji z podróży, z radością zauważa wielką cześć oddawaną Matce Bożej Pocieszenia przez mieszkańców Piemontu. Cystersi w Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia Nowo przybyli zakonnicy należeli do zgromadzenia Cystersów Reformatorów, powołanych do życia we Francji przez Jean Baptiste de la Barrière, przeora z Feuillant, (stąd pochodzi nazwa „Foglianti”). Zakon zatwierdzony został przez Grzegorza XIII w 1586 roku. Cystersi charakteryzowali się ekstremalnym ascetyzmem. Nie byli jednak w stanie przestrzegać reguły zakonnej, która wymagała między innymi wiecznego milczenia, oczyszczającego duszę. W związku z tym w 1598 roku parafia św. Andrzeja zostaje rozwiązana. Wierni od św. Andrzeja przechodzą pod opiekę dwóch sąsiadujących parafii św. Augustyna i św. Dalmazzo. W ten sposób dotrzymano obietnicy i kościół św. Andrzeja został Sanktuarium Maryjnym. Ta zmiana cieszy Cystersów i za swym mistrzem- świętym Bernardem z Chiaraballe - oddają się modlitwom ku czci Matki Boskiej, która miała ich ocalić i zbawić. Znaczenie kościoła wzrosło w XVI wieku dzięki odpustom ogłoszonym przez papieża. W tym okresie miasto Turyn był miejscem wielu nieszczęść, najpierw zostało nawiedzone przez okropną zarazę, jaką była dżuma w 1630 roku, a potem osierocone przez przedwczesną śmierć wielu monarchów np. Wiktora Amadeusza I i Karola Emanuela II. W 1640 roku Madama Reale, czyli Krystyna z Francji, poleca opiece Madonnie Pocieszenia swoją rodzinę i swoich podwładnych. Również zakonnicy w 1607 roku przygotowują kościól do nowych potrzeb i wzrostu pobożności maryjnej. Przeor Michelangelo di San Bernardo otrzymał od dworu książęcego zgodę na wykonanie natychmiastowego, radykalnego odnowienia kościoła, zlecił ją architektowi - zakonnikowi z Modeny Guarino Guariniemu. Prace trwały od momentu rozpoczęcia w 1678 roku do 1703. Powstał wtedy kościół w stylu barokowym, który do dziś możemy podziwiać. Ołtarz główny został zaprojektowany i wykonany przez słynnego architekta Filippo Juvara w 1714 roku. Dziesięć lat wcześniej, bo już w 1704 roku została tam umieszczona ikona Matki Bożej Pocieszenia. W czasie oblężenia Turynu przez Francuzów w 1706 roku Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia staje się duchowym centrum ruchu oporu. Wtedy to zmieniono nazwę kościoła św. Andrzeja na Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia. Błogosławieni Ojcowie Filipini wprowadzili jej postać do swoich modlitw, zrobił to min. Sebastiano Valfrè, doradca księcia Wiktora Amadeusza II. Na znak zwycięstwa Urząd Dekurionatu miasta w 1706 roku proklamuje Najświętszą Marię Pannę na Patronkę Turynu. W 1706 roku również z inicjatywy Cystersów Madonna została uznana za Matkę Boską i uwielbiana jako Matka Niepokalanie Poczęta. Dzień 20 czerwca został oficjalnie ogłoszony dniem patronki Turynu. W ten sposób nastąpiło potwierdzenie kultu, który już od dawna rozprzestrzenił się poza granicami miasta, czego dowodem były pielgrzymki do Turynu w latach 1714 ze wszystkich parafii diecezji turyńskiej. Przybywający do Matki Bożej Pocieszenia ludzie prosili o protekcję i dziękowali za matczyne orędowanie.