W RYTMIE NATURY
WIDOK JAK Z OBRAZKA
„Naj” – takie jest Jezioro Trześniowskie na Pojezierzu Lubuskim. To jedno z najpiękniejszych, najczystszych i najdzikszych jezior regionu, otoczone wzgórzami morenowymi poprzecinanymi siecią wąwozów i porośniętymi bajkowymi kolumnadami drzew. tekst i zdjęcia:
Z
Paweł Fabijański
dużej wysokości Jezioro Trześniowskie (o drugiej nazwie Ciecz, będącej transkrypcją z języka niemieckiego) wygląda jak fragment przełomu ogromnej rzeki przez puszczę. Wije się pośród morenowych pagórków Pojezierza Lubuskiego z południa na północ. Wprawdzie nie jest ono zaliczane do największych polskich jezior, gdyż ma około 5 km długości i od 200 do 600 m szerokości oraz około 185 ha powierzchni, to na pewno jest jednym z najładniejszych. Tym bardziej że jego wody rozlewają się w wąskiej, polodowcowej rynnie. Jezioro jest nie tylko najpiękniejszym krajobrazowo obiektem Łagowsko-Sulęcińskiego Parku Krajobrazowego, ale wchodzi też w skład dużego siedliskowego obszaru Natura 2000 „Buczyny Łagowsko-Sulęcińskie”. Rynna jeziorna otoczona jest wysokimi wzgórzami moreny czołowej opadającymi nad samą wodę. W niedalekim sąsiedztwie znajduje się najwyższe wzniesienie Pojezierza Lubuskiego – Bukowiec. Ma ono 227 m n.p.m. i wznosi się około 120 m ponad lustrem wody. To stosunkowo niewielkie jezioro zajmuje 10. miejsce pod względem głębokości w Polsce. Jego największa głębina skrywa się w północnym zakątku. Topiel ta liczy niemal 60 m, a jeśli doliczymy do niej wzniesienie, to łącznie daje to około 180 m różnicy na odcinku niewiele większym niż 1,5 km.
66
Ciecz jest także jednym z najczystszych jezior w Polsce. Przejrzysta woda przyciąga rzesze miłośników nurkowania i fotografii podwodnej. W lecie, kiedy woda ze względu na rozwijające się organizmy planktonowe jest najmniej przejrzysta, widzialność sięga 5–6 m, jesienią zaś i zimą – już 10 m. Leżące na dnie pnie drzew dodają malowniczości podwodnym fotografiom, które dzięki wąskiemu pasowi trzcin jest dosyć łatwo zrobić bez wchodzenia w głąb jeziora. Jezioro jest zasilane w wodę przez dwa niewielkie strumienie leśne, spływające do niego od północy. Woda odpływa poprzez niewielki kanał do sąsiedniego Jeziora Łagowskiego. Tam, na niedużym skrawku ziemi pomiędzy jeziorami jest położony zamek Joannitów, a wokół niego miejscowość Łagów, uznana za perłę Ziemi Lubuskiej. W literaturze można odnaleźć informacje, że niegdyś jeziora stanowiły całość, a przesmyk z zamkiem został usypany przez dawnych zarządców tych ziem. Ponoć ze względów strategicznych rozdzielono je w najwęższym miejscu i zbudowano tam zamek. Sztuczne wzniesienie powstało w XIV wieku, kiedy osiedlił się tam zakon joannitów. Wcześniejsze grodzisko znajdowało się na pobliskiej Górze Sokolej na zachód od zamku. Do dawnego grodu prowadzi ścieżka przyrodniczo-historyczna z Łagowa. Brzegi są całkowicie dzikie i pokryte lasami, a w niedalekim sąsiedztwie jeziora znajdują się
Rezerwat Buczyna Łagowska obejmuje najwyższe wzgórza pojezierza. Porośnięte są imponującym starodrzewem bukowym.
