Selling Polaroids

SELLING POLA ROIDS IN

Bettie Ringma & Marc H. Miller

THE

BARS OF AMSTER DAM 1980

Bettie Ringma & Marc H. Miller

Edited by Leonor Faber-Jonker

SELLING POLA ROIDS IN THE BARS OF AMSTER DAM 1980

Henk the owner of the Whisky a Go-Go and the bartenders at Homolulu Club (see opposite page) act out a tipsy toast to drunkenness.

Henk, de eigenaar van de Whisky a Go-Go en de barkeepers van Homolulu Club (zie rechterpagina) brengen een gespeeld aangeschoten toost uit op het dronkenschap.

Bar-petit restaurant Panache

Spuistraat 260

We often passed by Panache when we were heading to the red-light district from our houseboat on Prinsengracht. On one occasion, the bar was filled with the members and fans of the soccer team Ajax, that had apparently just won a game. Simon Tahamata was the star of the team, and after we got a shot with him, others in the bar were quick to follow. Even before bars had televisions playing sports events, soccer culture was part of bar culture.

We kwamen vaak langs Panache als we vanaf onze woonboot op de Prinsengracht richting de Wallen liepen. Een keer had Ajax net een voetbalwedstrijd gewonnen en de kroeg was vol met teamleden en fans. Simon Tahamata was de sterspeler van het team en toen we hem op de foto zetten, volgden veel mensen in de kroeg ons voorbeeld. Ook voordat kroegen televisies hadden om er wedstrijden te kijken, was voetbal deel van de kroegcultuur.

For a short period, an English girl who worked at Café Mascotte really livened things up. I remember her telling us that her father was a minister in the UK and that she had just been released from prison in Belgium. I don’t think she was at Café Mascotte for more than three or four weeks, but it was just at the time that we had extra film to shoot. When we proposed taking a picture of her, she got the other bar girls to join in.

Gedurende korte tijd werkte er in Café Mascotte ook een Engels meisje dat de boel flink opfleurde. Ik herinner me dat ze ons vertelde dat haar vader predikant was en dat ze net uit een Belgische gevangenis kwam. Ze was misschien maar een week of drie, vier in de kroeg, maar het was precies in de periode dat we extra film hadden voor de tentoonstelling. Toen we voorstelden een foto van haar te maken, vroeg ze de andere barmeiden mee te doen.

The standing woman in white worked on-andoff at Café Mascotte and was always eager to participate in whatever was happening. If I remember correctly, she was married and lived just a couple of doors away from the bar, long before the Zeedijk was a desirable residential street.

De staande vrouw in het wit werkte af en toe in Café Mascotte en was altijd in voor een verzetje. Als ik het me goed herinner, was ze getrouwd en woonde ze een paar huizen verderop, lang voordat de Zeedijk een straat was waar je graag wilde wonen.

There was a certain camaraderie between the bar owners along the Zeedijk. This is a picture of Bloem with Gerry, the owner of Café De Zon , which was located just down the street.

Er was een goede verstandhouding tussen de kroegeigenaren op de Zeedijk. Dit is een foto van Bloem met Gerry, de eigenaar van Café De Zon, dat even verderop zat.

ALONG THE ZEEDIJK

Café De Zon Nieuwmarkt 2

Café De Zon occupied a prominent corner spot just where the Zeedijk connected with the Nieuwmarkt and the red-light district. It has always been a popular spot, dated back to the 1920s, and is still in business today.

Café De Zon zat op een prominente hoek waar de Zeedijk, de Nieuwmarkt en de Wallen samenkomen. Dit populaire café opende zijn deuren in de jaren twintig en is nog steeds in bedrijf.

Op de groepsfoto zie je eigenaar Gerry (midden) met stamgasten, onder wie Ko (rechts).

The group photo shows the owner Gerry (middle) with bar regulars including Ko on the right.

REMBRANDTPLEIN

The Old Bell

Rembrandtplein 46

The Old Bell was always packed with people, with many tables seating large groups. This was a place where we were often asked to take large group portraits, although this was not an ideal shot for us. A Polaroid camera worked much better for close-ups of one or two people. The trick was to get the group to pose as tightly as possible so that the auto-focus worked for the entire group. It was helpful that there were two of us, so one could arrange the people to make sure every face was visible.

The Old Bell was altijd barstensvol, met een hoop tafels voor grotere groepen. We werden hier vaak gevraagd om groepsportretten te maken, al was dat niet ons ideale soort foto. Een Polaroidcamera werkt het best voor closeups van een of twee mensen. De truc was om de mensen zo dicht op elkaar te laten staan dat de autofocus voor de hele groep werkte. Het was handig dat we met z’n tweeën waren, zodat een van ons de mensen zo kon schikken dat ieders gezicht zichtbaar was.

We got to keep one great shot of a drunken group of men holding up their beers for a toast. It’s the perfect moment, a split second that is frozen and dynamic at the same time. Soon afterwards, the drunkenness degenerated into pure chaos.

We konden een fantastische foto houden van een groep dronken mannen die hun bier heffen om te proosten. Het is het perfecte moment, een fractie van een seconde die bevroren maar tegelijk dynamisch is. Meteen daarna zorgde hun kennelijke staat voor totale chaos.

I vividly remember this photo of Herman and the trans Stien because a videographer was filming us while the photo was being taken. The video includes the music “Why Can’t We Live Together” playing in the background. For its regulars, Bar Festival was a refuge, and that Timmy Thomas song was a particular favorite.

Deze foto van Herman en de trans Stien herinner ik me nog goed, omdat de videocameraman ons filmde toen we de foto maakten. Op de video hoor je het nummer ‘Why Can’t We Live Together’ van Timmy Thomas op de achtergrond. Voor vaste klanten was Bar Festival een soort toevluchtsoord; dit liedje was er favoriet.

REMBRANDTPLEIN AREA

Whisky a Go-Go

Utrechtsestraat

12

Whisky a Go-Go was owned by Henk who was a real extrovert and a natural showman. One of the things that was very obvious about the place was Henk’s propensity to hire barmaids with large breasts. He loved posing with them and encouraged them to pose with customers.

Whisky a Go-Go werd gerund door Henk, een heel extraverte showman. Een van de dingen die ons al snel opvielen was dat Henk vooral barmeiden met grote borsten aannam. Hij poseerde graag met hen en moedigde hen aan om met de klanten te poseren.

Patty was another eager subject. She mostly wanted pictures with women friends like Henriëtte (opposite page) and Lily (below), who also worked behind the bar.

Patty werd ook graag gefotografeerd. Zij wilde vooral foto’s met vriendinnen, zoals Henriëtte (zie rechterpagina) en Lily (onderstaand), een collega die ook achter de bar stond.

In 1979, New York-based artists Bettie Ringma and Marc H. Miller temporarily settled in Amsterdam, where they introduced a new phenomenon: the Polaroid photographer. They made and sold instant photo portraits in the red-light district, in the bars around Rembrandtplein, Leidseplein, and along the Zeedijk.

This book contains a wide selection of photos from their own collection of 350-plus portraits of Amsterdam bar goers, with essays by Leonor Faber-Jonker and Mark Bergsma. A time capsule of the raw but colorful nightlife in the year 1980.

Bettie Ringma & Marc H. Miller

In 1979 vestigen de New Yorkse kunstenaars Bettie Ringma en Marc H. Miller zich tijdelijk in Amsterdam, waar ze een nieuw fenomeen introduceren: de Polaroidfotograaf. Ze maken en verkopen instant-fotoportretten in kroegen op de Wallen, rond het Rembrandtplein, Leidseplein en op de Zeedijk.

In dit boek staat een ruime selectie foto’s uit hun eigen collectie van 350+ portretten van Amsterdamse kroeggangers, met essays door Leonor Faber-Jonker en Mark Bergsma. Een tijdcapsule van het rauwe maar kleurrijke nachtleven anno 1980.