O
O
O
F O T O F O L I O
F O T O F O L I O
F O T O F O L I O
D E E L 3
D E E L 2
D E E L 1
N E D E R L A N D S E
N E D E R L A N D S E
N E D E R L A N D S E
c.barton van flymen
T I J D S C H R I F T
F O T O G R A F I E
boud neuteb T I J D S C H R I F T
T I J D S C H R I F T
F O T O G R A F I E
F O T O G R A F I E
bart van leeuwen
O
O
F O T O F O L I O
F O T O F O L I O
D E E L 4
D E E L 5
N E D E R L A N D S E
N E D E R L A N D S E
T I J D S C H R I F T
T I J D S C H R I F T
F O T O G R A F I E
F O T O G R A F I E
peter van der velde
dewijn bart eboom nieuwenhuijs
86 – 87 Haar (Avenue juli 1967) – Maar niet de mond alleen (Avenue augustus 1967)
94 – 95 Betekenis van een lijn (Avenue oktober 1970)
46 – 47 Paris sans compromis (Avenue juli 1986)
Het was stervenskoud in Parijs. Tussen de foto’s door stopten we Plonja met een kop gloeiend hete thee in een dampend bad in hotel Crystal, het bohemien hotel van Parijs in die tijd. Met de oude Datsun van de assistent van Bart scheurden we van locatie naar locatie, de peperdure haute couture-jurken in de achterbak! Om het werk te versnellen, hadden we een extra model geboekt. Helaas kon zij niet op hoge hakken lopen, laat staan rennen.
Het onvermijdelijke gebeurde: ze stapte met haar hak door de jurk. Hoewel we verzekerd waren, was het terugbrengen van een haute couture-jurk met gaten absoluut geen optie. Samen met een bevriende ontwerper werd de jurk afgeknipt en hebben we de hele nacht zitten zomen. De jurk vouwden we keurig terug in zijden vloeipapier en een prachtige doos met strikken en de volgende dag gingen we zenuwachtig naar La Maison Grès. Behalve een dankbriefje voor de prachtige foto hebben we nooit meer iets gehoord. Frans Ankoné
60 – 61 Steed & Peel (Elegance november 1995)
‘Vergeten is een vorm van vrijheid’, zo meende de Libanese tekenaar Kahlil Gibran in 1929. Niet alles is vergeten. Bart van Leeuwen was in de tijd dat wij met hem werkten een fotograaf die de liefde bedreef met zijn camera. Zijn foto’s en portretten van veelal vrouwen zijn altijd intens, innemend en hartverwarmend, nooit gekunsteld. Een soort zelfportretten eigenlijk, want Bart is dat ook, intens, hartverwarmend en innemend. Rupert van Woerkom
Ik moest altijd aan de pianist Manfred Mann denken in die eerste jaren dat ik met Barton omging. Ook Zuid-Afrikaan, ook een tikje speciaal, ook een waanzinnige vakman. Ook gedreven. Ook, soms, onnavolgbaar. Mann verliet zijn vaderland om in het ‘vrije’ Engeland muziek te gaan maken zoals hij die in zijn hoofd had. Om aan geld te komen, speelde hij hits en meebrullers. Het liefst echter begroef hij zich in de blues. Barton trok ook naar Noordwest-Europa en kwam, ik meen zelfs per ongeluk, in Amsterdam uit. Als hij iets meer spaarcenten had meegenomen uit Zuid-Afrika had hij een treinkaartje naar Hamburg kunnen kopen. Bijna The Beatles achterna. Het werd Amsterdam en in deze kosmopolitische stad gooide hij zijn anker uit; een kleine, leuke, lieve man uit een land waar men een verfoeilijk politiek klimaat kende, een klimaat dat hij onaanvaardbaar vond. Hij verbleef in Amsterdam Zuid; tussen min of meer gelijkgestemden en zo leerde ik hem kennen. Clifford Barton van Flymen, zo heette hij voluit, maar we noemden hem allen gewoon Barton. Ja, hij maakte ook toen al speciale foto’s. Speciaal als ‘anders’. Qua compositie, qua licht, qua toon, qua karakter, qua gevoel. Anders. Dat hij jarenlang prachtige kieken maakte voor Nieuwe Revu en de
‘Got it!’
Volkskrant was een zegen voor dat blad en die krant. Een treffende foto van Barton deed een pagina opleven, deed een artikel kantelen en maakte hem tot een bijzondere fotograaf. We gingen op pad. Langs Gods wegen van Noord-Californië zochten we de waarheid achter wielrenner Greg Lemond. We volgden hem en zijn trainingsmaat Johan Lammerts over smalle, glooiende wegen. Langs wijnvelden, rustieke dorpjes, akkers en langs de kust… steeds weer knipte Barton. Steeds weer reden we verder; snoven de zilte lucht van de oceaan op en lazen weer een tekst van een wijnboerderij op een heuvel. Barton zocht de ideale plaat en dreef steeds verder door. Voor ons trapten twee mannen de middag open; niet snel, maar constant. Trainen heette dat. Hardheid opdoen. Op enig moment reed Barton ineens snel door, trok de huurwagen tegen een helling omhoog, stapte uit, zette zijn camera in de aanslag en knipte drie of vier maal. Ik hoorde een grom van genoegen en hij stapte weer in. Ik keek hem van opzij aan en hij stak direct een sigaret op: ‘Got it.’
6–7
We spreken over de tijd dat er nog met rolletjes gefotografeerd werd, dat mensen wisten wat een donkere kamer was en geduld een schone zaak. Veel later leverde hij de foto af. De foto van de grom en van ‘Got it.’ Het was een op het oog niet erg speciale foto, maar hoe dichterbij je kwam en hoe meer je de ogen toekneep, hoe specialer hij werd.
14 – 15 Studentenbezetting van het Maagdenhuis (Algemeen Handelsblad 1969)
16 – 17 Knoflook (AllerHande juli 2000)
40 – 41 Diepvries (AllerHande 2005) – Een veeleisend besje, cranberries (NRC M Magazine oktober 2007)
Hoeveel van deze mannen heb ik wel niet gezien. Het kopje op de enige juiste manier in de hand. Het hoofd licht gebogen naar het dagelijks genot. De jas lichtjes hangend op de schouders. Ik zit aan een tafeltje met mijn geliefde en bestel nog een doppio. Lavorare Stanca. Dick Breebaart
18 – 19 Noord-ItaliÍ (Avenue juli 1988)
De lichtsporen van de Guilietta verdwijnen in de poort. Het rode licht leidt mij naar de straten waar ooit Dante heeft gelopen, waar Maddalena mij toelachte en waar het zoete leven alom aanwezig is. Dick Breebaart
116 – 117 Vietnam, de magische aantrekkingskracht van een oude liefde (AvantGarde april 1993)