Henny | Het zit best wel tegen

Henny met haar zes kinderen en geliefde Arie. De jongste vijf kinderen wonen nog thuis, de oudste heeft sinds de scheiding van zijn vrouw een kamer om de hoek en komt vaak over de vloer.

Henny en Arie zijn officieel uit elkaar maar onafscheidelijk.

Henny: ‘We zijn een sterke eenheid. Ondanks alle problemen in ons gezin kan niemand tussen ons komen.

De saamhorigheid is groot, niemand krijgt ons kapot. Ik heb mij met succes verzet tegen Jeugdzorg die mijn jongste twee in een internaat wilde plaatsen. Natuurlijk hebben ze last van Aries alcoholverslaving, maar ze worden echt niet verwaarloosd, mishandeld of misbruikt. Arie valt in slaap als hij dronken is.

De avonden dat ik in de horeca werk en Arie er alleen voor staat, eten de kinderen de kasten leeg, kijken lang tv en gaan veel te laat naar bed. Dat is niet oké. Ik was het eens met Jeugdzorg dat we hulp nodig ­hadden. Maar kinderen weghalen uit hun warme nest is geen oplossing voor een drinkende vader.

Je hoort de ergste verhalen over misbruik en geweld in internaten. Thuis zijn ze veilig.

Jeugdzorg stelde mij voor de keuze: de kinderen eruit of Arie eruit. Wat een lef om zoiets te eisen.

Ik koos natuurlijk voor de kinderen. Sinds een paar jaar zijn Arie en ik van tafel en bed gescheiden.

Maar we zijn samen voor de kinderen blijven zorgen.

De hulpverlening bemoeit zich al jaren met mijn gezin, maar het helpt niks.

Die lui krijgen geen greep op ons.’

8

9

10

Tien jaar geleden bloeiden er nog witte en roze bloemen in de voortuin en was Henny regelmatig in de weer met schep en gieter. ‘Ik was de enige die de tuin bijhield. Maar ik hou niet van vuile handen en heb weinig tijd. Ik werk 50 tot 70 uur in de week en bestier het hele gezin.

Daar heb ik mijn handen vol aan, want elk gezinslid heeft een gebruiksaanwijzing.

Op een dag zei ik tegen Arie: gooi de boel maar dicht.’

11

12

13

‘We leven met zijn zevenen in een woonkamer van zes bij vier meter. Met zoveel mensen in zo’n kleine ruimte kun je een huis niet opgeruimd houden. Tijdgebrek is ook de oorzaak van de troep in en om het huis.

Ik werk mij suf. We hebben ook wel erg veel mannen in huis, die zien de rotzooi niet.

Als de kinderen ’s middags thuiskomen gooien ze hun schooltas en sporttas op de grond en ploffen moe op de bank. Dat begrijp ik wel. Het is een fout van mij dat ik ze niet heb bijgebracht hun spullen op te ruimen. Ze hebben wel allemaal een taak en ik stuur ze aan.

Dan doet de een wel de afwas in de vaatwasmachine maar zet hem vervolgens niet aan.

Of de ander zet de wasmachine uit maar vergeet de was op te hangen.

Het is de mens eigen de makkelijkste weg te kiezen.’

14

15

16

‘Elke ochtend gaat om half 4 de wekker en sta ik op. Eerst slik ik mijn medicijnen: maagbeschermers, pijnstillers en Ritalin. Die pijnstillers slik ik al zo’n tien jaar, zonder kan ik niet bewegen. Als ik alles heb ingenomen zit ik zeker drie kwartier in mijn badjas aan tafel om alle pillen te laten inwerken.

Pas daarna kan ik aan de gang.’

17

HENNY

is een vrouw uit een arbeidersmilieu. Al 36 jaar lang, sinds haar zestiende, wordt haar ­dagelijks leven in beeld gebracht door de Nederlandse fotograaf Michel Szulc Krzyzanowski.

Eens in de vijf à acht jaar zoekt hij haar op om maandenlang de gebeurtenissen in haar leven vast te leggen.

Dit is het zesde deel uit de serie beeldverhalen over Henny. Ze werkt zich nog steeds een slag in de rondte met laag betaalde banen. ’s Morgens vroeg brengt Henny de krant rond, overdag werkt ze als schoonmaker en in de avond is ze gastvrouw in een theater. Als kostwinner voor haar gezin met vijf nog thuiswonende ­kinderen voelt ze dagelijks de gevolgen van de economische crisis.

Haar optimisme wordt op de proef gesteld als ze onwelkom nieuws te horen krijgt.

9 789070 108861

18