EN + GR
E
N
G
R
ΦαντΆσματα | Έκθεση 27 Ιούνη-18 Ιούλη και 10-19 Σεπτέμβρη 2014
Τa ΦαντΆσματα παρουσιάστηκαν από το Libby Sacer Foundation στο χώρο Cheapart στα Εξάρχεια, ως μέρος της θεματικής ενότητας Διαβατήριο παρακαλώ / Passport please.
Συμμετείχαν με εικαστικά και ηχητικά έργα, λόγο και ζωντανές δράσεις οι: Γιώργος Αγγελάκης, Έλενα Ακύλα, Ανδρέας Βάης, Μαρία Γεωργούλα, Ana Hopfer, Akiro Hellgardt, Στέφανος Καμάρης, Κατερίνα Κατσιφαράκη, Άννα Λάσκαρη, Μικαέλα Λιακατά, Αλέξανδρος Μαγκανιώτης, Μαριέλα Νέστορα, Άρης Σιαφάς, Victoria Skogsberg, Όλγα Σπυράκη, Μυρτώ Σταμπούλου, Ευγενία Τζιρτζιλάκη, Eugenia Fragos, Irine Vela, Mark van Yetter, Μαρία Φακίνου, Δημήτρης Χαλάτσης, Στέφανος Χανδέλης.
The show Ghost Songs was presented by the Libby Sacer Foundation at Cheapart space in Athens, during the group’s residency there, as part of the thematic circle of events Passport please.
Participating visual and performance artists, writers and musicians: Yorgos Aggelakis, Elena Akyla, Andreas Vais, Maria Georgoula, Ana Hopfer, Akiro Hellgardt, Stefanos Kamaris, Katerina Katsifaraki, Anna Lascari, Mikaela Liakata, Alexandros maganiotis, Mariela Nestora, Aris, Siafas, Victoria Skogsberg, Olga Spiraki, Myrto Stampoulou Eugenia Tzirtzilaki, Eugenia Fragos, Irine Vela, Mark van Yetter, Maria Fakinou, Dimitris Halatsis, Stefanos Handelis.
Ghost Songs | Exihibition June 27 – July 18 and September 10-19, 2014
H
Libby Sacer*
παρέμεινε άγνωστη έως το
θάνατό της το 2013. Ο κληρονόμος της, αναγνωρίζοντας τον πλούτο υλικού που υπήρχε στο σπίτι της, απευθύνθηκε σε ομάδα ειδικών για την έρευνα και ταξινόμηση
του.
Από
τα
ως
τώρα
ευρήματα
προκύπτουν ενδείξεις του ρόλου της σε κινήματα τέχνης, σκέψης και πολιτικής για μια περίοδο που καλύπτει πάνω από μισό αιώνα. Η ομάδα Libby
*
Libby Sacer
Sacer Foundation ιδρύθηκε τον
Ιανουάριο του 2014, θεωρώντας πως τα τεκμήρια βίου και πολιτείας της Σάκερ που ήρθαν στο φως, στην πραγματικότητα αφυπνίζουν το πνεύμα μίας ολόκληρης εποχής – της εποχής απ' την οποία καταγόμαστε. Ως Resident 2014, η ομάδα φιλοξενήθηκε στο κτήριο της Cheapart και με αφορμή την Σάκερ ξεκίνησε έναν διάλογο για τις καταβολές και τα «φαντάσματα» μας. Στο πλαίσιο αυτό, έλαβαν χώρα παρουσιάσεις, ομιλίες, εκθέσεις και παραστάσεις, αναφορικά με τους περιορ-ισμούς του σώματος, του χώρου και της ταυτότητας, τους ιδεολογικούς μηχανισμούς που τα οριοθετούν και την διαμεσολάβηση στην τέχνη και τη δημόσια ζωή. Αυτός ο κύκλος δράσεων ονομάστηκε
Διαβατήριο παρακαλώ/ Passport please.
Libby Sacer* remained unknown, until her death in 2013. Her inheritor, realizing the importance of the artifacts found in her home, hired a group of specialists to analyze and classify the findings. Since then, a series of discoveries that concern the art, philosophy and politics of over half a century, imply a crucial
involvement
on
Sacer’s
part.
* Libby Sacer EN The group Libby
Sacer Foundation was
founded in January 2014. As ‘Cheapart Resident 2014’ the group was hosted in Cheapart art space and, inspired by Libby Sacer, opened up a dialogue with our origins and ‘ghosts’. Within that frame, the group organized a series of events such as public talks, art shows and performances concerning the boundries/constraints of the body, space and identity, the ideological mechanisms that define them, and the concept of Mediation in art and public life. This series was entitled
Passport please.
Intro –
Από' τα φαντάσματα της Ιστορίας ως τα προσωπικά μας φαντάσματα, εκείνο που στοιχειώνει, που επιμένει να υπάρχει ανεξάρτητα από το χώρο και το χρόνο, και παραμένει αόρατο παρά τις εμφανίσεις του, αποτελεί κομμάτι της ταυτότητάς μας. Τα φαντάσματα μπορούν να κρύβονται ή να αποκαλύπτονται, διαπερνώντας τοίχους και αιώνες, παραβαίνοντας όρια και περιορισμούς, και ολοκληρωτικά περιφρονώντας κάθε είδους Διαβατήρια. Όσα και αν τους ζητάμε εκείνα δεν ανταποκρίνονται, διατηρούν άκρα αυτοδιάθεση και το κυρίαρχο έμβλημα της εξουσίας: να μας βλέπουν ακόμα κι όταν εμείς δεν μπορούμε να τα δούμε. Ποια είναι τα φαντάσματα που μας «στοιχειώνουν», μας συγκροτούν, μας εξουσιάζουν, μας συντροφεύουν, μας παιδεύουν, μας απελευθερώνουν; Ποια είναι η φωνή τους, καλά κρυμμένη μέσα στη δική μας φωνή; Εμφανίζονται ερήμην μας, τα αποθέσαν άλλοι σε εμάς ή τα εγκάλεσαν οι σκέψεις κι οι επιλογές μας; Μας στοιχειώνουν ερωτήματα που παραμελήσαμε να θέσουμε ή τα ανεπίλυτα προβλήματα; Παραδοσιακά για να μπορέσει μια οντότητα να στοιχειώσει το παρόν πρέπει πρώτα να πεθάνει, να γίνει παρελθόν. Ο θάνατος είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την υπέρβαση των περιορισμών της ύλης. Και παραδόξως, είναι ακριβώς η επαναφορά των φαντασμάτων στη ζωή, η έκθεσή τους στο φως του τρέχοντος χρόνου, που τελικά δύναται να τα αποστομώσει, να τα παραλύσει και να τα καταστήσει οριστικά νεκρά. Όμως πώς θα βρίσκαμε το δρόμο μας και ποιοι θα ήμασταν χωρίς αυτά; Αν μια α-λήθεια είναι αυτό που αρνείται τη λήθη, τότε τι γίνονται οι αλήθειες που ξεχνιούνται; Υπάρχουν φαντάσματα που τρέφουμε ευχαρίστως την παρουσία τους; Ποια θα προτιμούσαμε να ξεφορτωθούμε και πώς; Και εν τέλει, για ποια φαντάσματα μιλάμε;
Intro –
From the ghosts of History to our personal ghosts, whatever haunts us, insisting to exist regardless of time and space and remaining invisible despite of its manifestations, is part of our identity. In 2013 in London, Libby Sacer's home opened to the world, bringing to light numerous artifacts of her life and work. As the findings concern and illuminate much of the art and thought of the previous century, what seems to awaken is the spirit of an era - the era from which we originate. Libby Sacer's spirit has begun to haunt us. Ghosts can hide or reveal themselves, walk through walls and across centuries, trespassing boundaries and limitations, exhibiting complete disregard for any sort of Passports. No matter what we ask of them, they do not respond or comply, they retain the right to fully control and define themselves, being their own masters, while enjoying the dominant emblem of power: to be able to see us even when we cannot see them. What ghosts 'haunt' us, compose us, dominate us, keep us company, torture and liberate us? Which is their voice, well hidden within our own? Do they appear by default, did others cast them upon us or have our own thoughts and choices brought them forth? Are we haunted by the questions we neglected to pose or by unresolved problems? Traditionally, before an entity can haunt the present it must first die, become the past. Death is a necessary condition for overcoming the limitations of matter. And paradoxically, it is precisely the ghosts’ return to life, their exposure to the light of current reality that may finally silence, paralyze and render them finally dead. But how would we find our way and who would we be without them? If a truth is what refuses oblivion, then what becomes of forgotten truths? Are there ghosts whose presence we gladly nurture and cherish? Which ones would we prefer to get rid of and how? And finally, what ghosts are we talking about?
Η έκθεση άνοιξε στις 27 Ιούνη 2014, διακόπηκε προσωρινά για το καλοκαίρι στις 18/7, και ξανάνοιξε από 10 έως και 19 Σεπτέμβρη 2014. The exhibition opened on the 27th of June 2014, was paused temporarily over the summer months on July 18th, and reopened from the 10th till the 19th of September 2014.
Κατερίνα Κατσιφαράκη Ώρα να φύγω, 2000 Φωτογραφία από εγκατάσταση Η villa Ochtrup βρίσκεται στο δάσος Ochtrup της Γερμανίας, κοντά στα Ολλανδικά σύνορα. Η εγκατάσταση φτιάχτηκε ως ανταπόκριση στο συγκεκριμένο χώρο.
Katerina Katsifaraki Ιt's time to go, 2000 Installation view Villa Ochtrup is located in the Ochtrup forest in Germany, close to the Dutch borders. This site-specific installation was a response to this space.
Δημήτρης Χαλάτσης Περίπατος μετά τη Βροχή, 2014 Μολύβι στο τοίχο, διαστάσεις μεταβλητές Το Φάντασμα του Φασισμού ξεπροβάλει, έρχεται ξανά σαν εξαπλωμένη σήψη, στοιχειώνει τα μυαλά των ανθρώπων και διψάει για αίμα. Ο Καπιταλισμός σε κρίση ξανάβγαλε βόλτα τoν χασάπη του.
Dimitris Halatsis Walk after the Rain, 2014 Pencil on wall, dimensions variable The Ghost of Fascism appears, returns as widespread sepsis, haunting people’s minds and thirsty for blood. Capitalism in crisis is taking its butcher for a ride again.
Έλενα Ακύλα, Αποτυπώματα, 2014 Χαρακτικό με FeCL3 σε γιαπωνέζικο χειροποίητο χαρτί Lokta (Nepal) 100gr., χαλκός, αλουμίνιο, διάφορα μέταλλα. 35 x 50 εκ. έκαστο Χαρακτικές αποτυπώσεις θραυσμάτων σε χαρτί: διάφορα μέταλλα, πλαστικό, λάστιχο, μέρη ηλεκτρικών συσκευών, άδεια σωληνάρια από χρώμα, γυαλί, χαρτί – όλα πεταμένα αντικείμενα. Αποτύπωση και καταγραφή του ίχνους των θραυσμάτων εν τη απουσία τους.
\
Elena Akyla Imprints, 2014 Engraving with FeCL3 on Japanese handmade paper Lokta (Nepal) 100gr., copper, aluminum, various metals. 35 x 50cm each Engraved imprints of fragments on paper: various metals, plastic, rubber, electric appliance parts, empty tubes of paint, glass, paper – all discarded objects. Charting and recording the fragments’s traces, in their absence.
Το κεφάλι που τραγουδάει Τα Λαιμά, 2014 Ηχητική εγκατάσταση Κουτί με γλωσσοπίεστρα, φωτογραφία σε πορσελάνη, ηχητικό υλικό από κασέτες του 1980, 1986, ψηφιακές ηχογραφήσεις του 2012, 2014 Φωνητικός αυτοσχεδιασμός πάνω στην εξέταση του λαιμού ενός τρίχρονου αγοριού.
The singing head Achy Throat, 2014 Sound installation Box with sticks, porcelain print, sound recordings on tape from 1980, 1986, digital recordings from 2012, 2014 Vocal improvisation on the examination of a 3-year-old’s throat.
Μυρτώ Σταμπούλου Νέο Εμπορικό Κέντρο Νοτίου Κίνας (Νονγκουάν), 2013 Εμπορικό κέντρο Αλμπουκέρκι, 2012 Βιοτροπικό Έργο Εδέμ (Κορνουάλη) I, 2013 Μολύβι σε χαρτί, 29,5 x 21εκ.
Εγκαταλελειμμένα εμπορικά κέντρα (ΗΠΑ και Κίνα) και τροπικό δάσος σε περίκλειστο βοτανικό κήπο με το όνομα του παράδεισου στην Κορνουάλη (Μεγάλη Βρετανία). Η παράθεση των εικόνων προσπαθεί να ανακινήσει σκέψεις σχετικά με το φάντασμα της ουτοπίας και τις χρήσεις του μέσα στην φιλελεύθερη οικονομία.
Myrto Stampoulou New South China Mall (Dongguan), 2013 Albuquerque shopping mall, 2012 Eden Project tropical biome (Cornwall) I, 2013 Pencil on paper, 29,5 x 21cm
Abandoned shopping Malls (USA and China) and a tropical forest in an enclosed botanical garden named after heaven in Cornwall, Great Britain. The disclosure of these images is an attempt to stir thoughts in regards to the ghost of utopia and its uses in liberal economy.
Άννα Λάσκαρη Σε παρελθοντικό χρόνο, 2014 Βίντεο, χαρτί, αλουμίνιο, τσόχα, πλαστικό, μέταλλο, χρώμα Μεταβλητές διαστάσεις Με συνεισφορές των Θάνο Βόβολη και του Νίκο Καζέρο.
Μετάφραση κειμένου που εμφανίζεται στην οθόνη: Χθες περπάτησα όπως δέκα χρόνια πριν. Αισθάνθηκα ξαφνικά στο σώμα άλλου ή το σώμα μου σε παρελθόντα χρόνο. Το ερμήνευσα: φάντασμα και πραγματικότητα μαζί. Γράφω, σβήνω, ξαναγράφω, σβήνω ξανά Η Ιστορία γράφεται από πράξεις ανωνύμων Όταν θα φύγω θα φροντίσει κάποιος τα λουλούδια που θα αφήσω πίσω μου; Σήκωσα το καθρέφτη της ζωής μου στο πρόσωπό μου Η Libby Sacer μπορεί να είναι πολλά πρόσωπα μιας και δεν μπορεί να υπερασπιστεί κανένα από αυτά που τις αποδίδονται. Η αδυναμία της αυτή όμως, της επιτρέπει να είναι ένα πρόσωπο χωρίς όρια, μια ανοιχτή ταυτότητα. Η καθημερινή επιτέλεση ενεργειών όπως ανάπαυση, ανάγνωση, γεύμα κ.α. στο δημόσιο χώρο της πόλης από τους κατοίκους της, κλονίζουν τον αυστηρό ιδεολογικό διαχωρισμό ιδιωτικό – δημόσιο. Ο ευφυής μηχανικός σχεδίασε με σιγουριά το ξύλινο πέρασμα. Οι τεχνίτες το κατασκεύασαν με ασφάλεια. Όμως κανένας δεν περπάτησε αμέσως απέναντι. Σκέφτηκαν να φτιάξουν και άλλα περάσματα σε άλλα σημεία. Το απέναντι φαινόταν απέραντο. Γαλήνεψα, υπερβαίνοντας την αρρώστια μου Δεν έχω μια αυστηρά ιδιωτική ζωή
Anna Lascari In past tense, 2014 Video, paper, aluminum, felt, plastic, metal, paint Dimensions: variable With contributions by Thanos Vovolis and Nikos Kazeros.
Video text: Yesterday I walked like I did ten years ago. Suddenly, I felt in another body or my body in past tense. I interpret it: ghost and reality together I write, erase, rewrite, erase again History is written by the actions of the anonymous many When I am gone will someone care for the flowers I leave behind? I raise the mirror of my life up to my face Libby Sacer can have many faces, as she cannot defend any of those attributed to her. The weakness of this, however, allows her to be a person without boundaries, an open identity Daily performances as resting, reading, lunch, etc. in city’s public spaces, undermine the strict ideological separation between the private and public. The intelligent engineer designed the wooden passage with confidence. The artisans constructed it safely. But, no one walked immediately across. They thought of making other passages elsewhere. The other side seemed endless At peace, above my sickness I don’t have a strictly private life
Ana Hopfer
Αντανάκλαση N° 1 - Μαμά, σε παρακαλώ!, 2014 Σχέδια, αποτυπώματα, σημειώσεις Ενώ το οικονομικό κλίμα είναι δύσκολο, οι λαϊκιστικές συμπεριφορές αυξάνονται σε όλη την Ευρώπη κaι κοινωνική η στάση δεν είναι ανοιχτή, ο μετανάστης, ο ξένος και ο παράξενος δεν είναι ευπρόσδεκτοι, η περιέργεια να δούμε παραπέρα είναι δύσκολο εγχείρημα και ο δημόσιος χώρος είναι συχνά γεμάτος εχθρικά βλέμματα. Ρατσιστικά, φασιστικά, φανατικά, υπερ-καπιταλιστικά, τι να λέμε... Αισθάνομαι την ανάγκη να σχετιστώ με τα βασικά... δεν υπάρχει τίποτα καλό, αν δεν το κάνουμε;
Ana Hopfer Reflection N°1 - Mummy, please!, 2014 Drawings, face prints, notes
While the economic climate is difficult, populist attitudes are rising throughout Europe and the social attitude is not open, the migrant, the stranger and strange not welcome, the curiosity to look further is a difficult exercise, and the public space is often filled with hostile looks. Racist, fascist, integrist, ultra-capitalist, what are we talking about‌ I feel the need to relate to basics‌ is there nothing good, unless we do it?
Ana Hopfer Αντανάκλαση N ° 2 - Μάσκα, 2014 Κατά τη φιγούρα μάγισσας που δημιουργήθηκε για τη Mary Wigman (1916-26), γερμανίδα εξπρεσιονίστρια χορεύτρια-χορογράφο
«Ήταν την εποχή του κύκλου μου Οράματα κι ήμουν πάλι υπό δημιουργική πίεση. Μερικές φορές πήγα στο στούντιο κι έφερνα τον εαυτό μου σε ρυθμική ζάλη, για να έρθω κοντύτερα στην κινούμενη παρουσία. Το βράδυ γύριζα στο δωμάτιό μου κι ήμουν πολύ ταραγμένη. Όταν κοίταξα στον καθρέφτη, η εικόνα μου καθρεφτίστηκε σαν μια δαιμονισμένη, άγρια, εξωφρενική, απωθητική και συναρπαστική γυναίκα. Αυτή ήταν, η μάγισσα! Και θυμήθηκα την πρώτη μάσκα του χορευτικού μου κύκλου τελετουργικές παρουσίες, που τα χαρακτηριστικά της, έχοντας αποδοθεί ως δαιμονικά, ήταν δικά μου.» - Μέρι Βίγκμαν, Η γλώσσα του χορού
[ Αγγίξτε / φορέστε τη μάσκα ελεύθερα ]
Ana Hopfer Reflection N°2 – Mask, 2014 After the witch figure created 1916-26 by Mary Wigman, German expressionist dancer-choreographer “It was during the period of my cycle Visions and I was again under creative pressure. Sometimes I went into the studio and brought myself into a rhythmic dizziness, in order to get closer to moving presence. At night I came back to my room and was completely agitated. As I looked into the mirror, my image was reflected as a possessed, wild, outrageous, repelling and fascinating woman. There she was, the witch! And I remembered the first mask of my dancing cycle ceremonial presences, whose facial features transposed into demoniac were mine.” – Mary Wigman, The language of dance
[Please touch / wear the mask]
Mark van Yetter Art unlimited #1, 2012 Collage with paper, is 30 x 42 cm Κολάζ με χαρτί, 30 x 42 εκ.
Akiro Hellgardt Σεληνιακό, 2014 Εκτυπώσεις, χρωματικό ρετούς σε αρνητικό 35mm Ξεκίνησα φωτογραφίζοντας μη-τόπους, όπως χώρους σε πανεπιστημιου-πόλεις, και κατέληξα να δουλεύω στα αρνητικά για να απεικονίσω τις εκφάνσεις της νοητικής ενέργειας σ’ αυτούς τους χώρους, έχοντας κατά νου ότι φωτογραφία σημαίνει αναπαράσταση της πραγματικότητας.
Akiro Hellgardt Lunar, 2014 Prints, retouching dye on 35mm negative I started photographing non-sites, like spaces within university campuses, and ended up working on the negatives to picture the manifestations of mental energy in these spaces, having in mind that photography implies the representation of reality.
Στέφανος Καμάρης Three wishes, 2014 Ξύλο, ορείχαλκος, σιδερένια σφουγγάρια, 25x25x110 Three wishes (Τρεις ευχές) λέγεται ένα τραγούδι των Television Personalities, κι αυτό το έργο είναι σαν τζίνι.
Stefanos Kamaris Three wishes, 2014 Wood, brass, iron sponges, 25x25x110 Three wishes is a song by Television Personalities, and this piece is like a genie.
Κατερίνα Κατσιφαράκη Προχωρώντας #5, 2013 Ζωγραφική, τύπωμα, ράψιμο Εν κινήσει. Περπατώντας, ανοίγοντας δρόμο στη ζωή και το χρόνο. Υποδεικνύοντας ένα δρόμο, αναγκαστική πορεία, μετανάστευση, ένστικτα, ίχνη, μνήμες, κάθαρση.
Katerina Katsifaraki Moving #5, 2013 Painting, print, sewing Moving. Walking, pushing forward on one's way in life and time. Indicating a way, forced march, immigration, instincts, tracks, memories, catharsis.
Μαριέλα Νέστορα C7, 2014 Φυτά, αντικείμενα, κείμενα Performance 2, 3, 4 Ιούλη & 9, 19 Σεπτέμβρη 2014
Δίχως περιοδικότητα ή επανάληψη, η επιτέλεση εξελίσσεται με κάθε παρουσίαση αφήνοντας ίχνη στο χώρο. Στοιχειώνει την έκθεση σταδιακά και αναμετριέται με τη μνήμη του εαυτού της. Μορφολογικά εμπνέεται από παραφυσικά φαινόμενα επικοινωνίας με την άλλη διάσταση και χρησιμοποιεί ως μάρτυρες φυτά που λέγεται ότι έχουν ιδιαίτερη ευαισθησία στην αντίληψη φαντασμάτων, όπως:
Anagallis arvensis: Το όνομά του έχει ελληνική ετυμολογία, από το «εναγκαλισμός», αναφερόμενο στο άνοιγμα και κλείσιμο των λουλουδιών του ως αντίδραση στις περιβαλλοντολογικές συνθήκες. Bryonia Alba: Είδος αμπέλου της οικογένειας Cucurbitaceae από την Ευρώπη και το Βόρειο Ιράν. Συνηθίζει να αναπτύσσεται όπως το Kudzu, και μπορεί να καταστεί ιδιαίτερα καταστρεπτικό έξω από το φυσικό του χώρο, ως επιβλαβές ζιζάνιο.
"Ήταν υπέροχο! Λίγο ακόμα και θα μας ξεκολλούσε" είπε ένας κύριος, στα 60κάτι του, για την Μαριέλα Νέστορα, μετά από μια περφόρμανς της στα ΦαντΆσματα. Μου φάνηκε παράξενο αυτό είπε, δεν καταλάβαινα ακριβώς τι εννοούσε. "Θα σας ξεκολλούσε από τι;" ρώτησα. Με μιας, άλλες φωνές απάντησαν σχεδόν εν χορώ: "Απ' αυτό που είμαστε, απ' αυτήν εδώ την κατάσταση, απ' τα σκατά γύρω μας, απ' τον τρόπο που σκεφτόμαστε, από τον εαυτό μας, αυτό εννοεί ο άνθρωπος!" Οι άνθρωποι γύρω μου το εξήγησαν αρκετά καλά, ενώ ο κύριος κατέφασκε και η Μαριέλα ήταν κάπου πίσω αλλάζοντας τα κάθιδρά της ρούχα.
Mariela Nestora C7, 2014 Plants, objects, text Performance 2, 3, 4 July & 9, 19 September 2014 Without periodicity or repetition, the performance evolves every time it’s presented, leaving behind traces in the space. it haunts the exhibition gradually and measures up against the memory of its self. Morphologically it is inspired by paranormal contact with the other dimension and uses as witnesses plants which are said to be especially sensitive to the perception of ghosts, such as:
Anagallis arvensis. The botanical name is from the Greek, ana, "again", and agallein, "to delight in", and refers to the opening and closing of the flowers in response to environmental conditions. Bryonia Alba is a vigorous vine in the family Cucurbitacede from Europe and Northern Iran. It has a growth habit similar to Kadzu, which gives it a highly destructive potential outside its native range as a noxious weed.
"It was wonderful! A bit more & she would have un-stuck us" said a man well into his 60s, about Mariela Nestora, after one of her performances at "Ghost Songs". The phrasing hit me as strange, couldn't be sure of what he meant. "Un-stick you from what sir?" I asked. At once, other voices responded almost simultaneously: "From who we are, from this situation we are stuck in, from all the shit around us, from our way of thinking, from ourselves, that's what the man means!" The people around me explained it quite well, while the man nodded and Mariela was somewhere at the back, changing into a clean shirt.
Αλέξανδρος Μαγκανιώτης Βάπτισις, 2010 Μεικτή Τεχνική – μπλε μελάνι, ψηφιακή εκτύπωση σε βαμβακερό χαρτί, καπέλο, ξύλινος πήχης, μελανοδοχείο, 190x80x50εκ Το DNA της μνήμης αναβαπτίζεται μέσα στην κολυμβήθρα της ιστορίας (μας). Τα ίχνη μου πάνω στα ίχνη του παππού μου. Το παρελθόν, μέσα από τον άνθρωπο που έδωσε το όνομά του στη δική μου ταυτότητα. Το παρελθόν, ένα φάντασμα που στοιχειώνει το φαντασιακό.
Alexandros Maganiotis Baptism, 2010 Mixed Media - blue ink, digital print on cotton paper, hat, wooden ruler, ink pot, 190x80x50cm The DNA of memory re-christened in the baptismal font of (our) history. My traces on my grandfather’s traces. The past, through the man who gave his name to my identity. The past, a ghost that haunts the imagination.
Μαρία Γεωργούλα, Τάγμα, 2014 Συνεχής προβολή Φωτογραφίες κεντημένων εμβλημάτων και παράσημων από ιστοσελίδες πώλησης εθνικών και στρατιωτικών συμβόλων. Η αισθητική της αναπαράστασης της έννοιας του έθνους.
Maria Georgoula Order, 2014 Slideshow loop Photos of embroidered emblems and medals from websites selling national and military symbols. Representational aesthetics of the concept of nation.
Irine Vela, Fright, 2014 A musical composition The ghosts of the past return to a city and wreak havoc - the city is abandoned - a baby remains, abandoned. A turntable that has been suddenly abandoned continually plays a record, scratched.
Irine Vela, Τρόμος, 2014 Μια μουσική σύνθεση Τα φαντάσματα του παρελθόντος επιστρέφουν σε μια πόλη και σπέρνουν τον όλεθρο. Η πόλη είναι εγκαταλελειμμένη, ένα μωρό μένει, εγκαταλελειμμένο. Ένα πικάπ που ξαφνικά εγκαταλείφθηκε παίζει διαρκώς ένα δίσκο, γδαρμένο.
Μικαέλα Λιακατά Θραύσματα, 2014 Κομμάτια από αρχιτεκτονικές και θεατρικές μακέτες. Αφιέρωμα σε ιδέες και σχέδια που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ και στοίχειωσαν το μυαλό και τα ράφια μας.
Mikaela Liakata Fragments, 2014 Parts of architectural and theatrical maquettes. Tribute to ideas and plans that never materialized and haunt our mind and shelves.
Γιώργος Αγγελάκης Φαντάσματα – εφιάλτες, 2014 Εγκατάσταση Εικόνες φαντάσματα, ανακαλούνται στην περιπλάνηση στις αρτηρίες της πόλης. Άνθρωποι φαντάσματα περιφέρονται συλλέγοντας ό,τι άχρηστο. Η εικόνα επαναλαμβανόμενη παραπέμπει σε άλλες εποχές με ακριβή χρονικότητα. Τα προσωπικά μας φαντάσματα, ψηφιδωτό εμπειριών, συναισθημάτων, αδυναμιών, εμμονών, ελπίδων… «Αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε» όπως σημειώνει ο Φ. Πεσόα.
Giorgos Angelakis Ghosts – nightmares, 2014 Installation Ghost images, are recalled while wandering in the city veins. Living ghosts, who ramble collecting anything useless. This image repeated references other times with accurate temporality. Our personal ghosts, a mosaic of experiences, feelings, failures, obsessions, hopes... «What we see is not what we see, it is what we are," as noted by F. Pessoa.
Δημήτρης Χαλάτσης Εξαίσια Μουσική, 2014 Εγκατάσταση Ξύλινη κατασκευή, Theremin, μεταλλική ράβδος σπάγκος, ποδαράκια κουνελιού, διαστάσεις μεταβλητές Το Φάντασμα του Φασισμού ξεπροβάλει, έρχεται ξανά σαν εξαπλωμένη σήψη, στοιχειώνει τα μυαλά των ανθρώπων και διψάει για αίμα. Ο Καπιταλισμός σε κρίση ξανάβγαλε βόλτα των χασάπη του.
Dimitris Halatsis Exquisite Music, 2014 Installation Wooden construction, Theremin, metal rod, string, rabbit feet, dimensions variable The Ghost of Fascism appears, returns as widespread sepsis, haunting people’s minds and thirsty for blood. Capitalism in crisis is taking its butcher for a ride again.
Έχουμε Επισκέπτη Βιβλίο καλλιτέχνη, 2013 200 x 140 mm, 54 σελίδες Το βιβλίο αφηγείται δύο ιστορίες: Η μία, αφορά μία υπόθεση δολοφονίας που λύθηκε μέσω κατάληψης από πνεύματα, όπου το θύμα της δολοφονίας κατονόμασε τον ίδιο της τον δολοφόνο. Η άλλη, αφορά το πώς κάποια δωμάτια και εσωτερικοί χώροι έχουν να πουν μια ιστορία για εμάς και σε εμάς κατά την απουσία των άλλων.
We Have A Visitor Artist book, 2013 200 x 140 mm, 54 Pages We Have A Visitor tells two stories: One, about a murder case solved through spirit possession, where the murder victim names her own murderer. The other, about how some rooms and interiors tell stories about us and to us in the absence of others.
Victoria Skogsberg Ότι Δεν Είναι Καταγεγραμμένο Δεν Υπάρχει, 2010 Βίντεο 4:3, 4’18’’ Το έργο διερευνά τομείς της ανθρώπινης εμπειρίας που υπερβαίνουν μια έτοιμη εξήγηση ή βρίσκονται πέραν της κοινής θέας, τα οποία εκθέτουν την επιθυμία μας να πιστέψουμε στο απίστευτο, τόσο ως μέρος του φανταστικού μας οράματος για το μέλλον, όσο και ως σύνδεσμος σε μια υποτιθέμενη μετά θάνατον ζωή. Το βίντεο ξεκινά με μια ηχογράφηση του βρετανού ερευνητή Ηλεκτρονικών Φωνητικών Φαινομένων Ρέιμοντ Κας, ο οποίος εξηγεί το φαινόμενο των ΗΦΦ και τις πιθανές πηγές του. Το οπτικό υλικό, τραβηγμένο σε ένα σκοτεινό, περιορισμένο, παλιό χώρο γραφείων, εναλλάσσεται ανάμεσα σε ένα παράθυρο κι ένα γραφείο πάνω στο οποίο υπάρχουν μια λάμπα και ένας ραδιοφωνικός δέκτης.
Victoria Skogsberg What Is Not Recorded Does Not Exist, 2010 Video 4:3, 4min 18sec This work explores areas of human experience that are beyond ready explanation or beyond plain sight, that expose our desire to believe in the unbelievable, both as part of our imagined vision of the future and as a link to a supposed afterlife. The video begins with a sound recording by the British EVP researcher Raymond Cass, explaining the phenomena of electronic voice phenomena and its possible origins. The footage, shot in a dark, confined, old office space, shifts between a window and a desk with a desk lamp and a radio receiver.
Transcript: Voices of unknown origin, appearing on radio frequencies, were first noticed in Scandinavia by the military in the Thirties and were put down at the time to secret Nazi transmitters. But the voices spoke in unknown and mixed tongues, and after the war no records of secret Nazi transmissions ever came to light. The voices didn't stop after the war but their rapidity and their transient nature precluded study, that is, till the tape recorded came into common usage in the Fifties. A group of radio hams in Chicago, studied the strange transmissions, male and female voices, speaking in polyglot mode and lyrical tones. But it was not until 1959 that a Russian born Swedish citizen, radio and TV producer and filmmaker, Fredrick Jorgensen, noticed intrusions on tape and commenced his own systematic study. A disturbing fact soon emerged, the voices zeroed in onto the Swede, addressing him by name, revealing a knowledge of his thoughts and actions and claiming to be the voices of deceased friends and acquaintances. The news spread rapidly and soon experimenters and scientists all over the World were attempting to duplicate Jorgensen’s work. The effect on parapsychologists was traumatic, accustomed to investigating the blind forces of the poltergeist and endless, and somewhat boring, card and dice guessing experiments, they were confronted at once with living voices, which answered back. Speech, being a mark of intelligence and a highly structured artefact, taken by surprise, the British parapsychologists, without conducting experiments, rejected the objectivity of the voices, explaining them as breakthrough from taxies and police messages or simply mechanical noises in the tape recorder. But their European counterparts were more cautious, and possibly, with greater technical resources they soon found out that they were indeed confronted with voices of unknown origin on tape. Voices, which were human-like but exhibiting odd characteristics, like constructing a sentence from the elements of one or more languages, impinging on a regularly broadcast and by a strange process of metamorphosis, twisting the words of the speaker to suit there purposes and messages. The utterances were strangely lyrical and musical but compressed and truncated, rigorous economy with words but like with all paranormal phenomena the voices came and went unpredictably. If the investigator probe to closely after their source, it seemed as though they broke contact and left him stranded. This is known as “the decline effect�
in psychical research, it is though there are barrier and constraints against full contact and confrontation. It may be argued that a study of the voices on tape of non human origin, contributes nothing to our survival biologically and that our century’s Apparatus needs to be closely focused on material affairs to ensure our economical and planetary survival. The voices maybe a mutant development of some remote corner of the subconscious mind, or a transient byproduct of the electromagnetic pollution, which now wrings our planet and presses outward into space. Well, then again, the voices may herald a first tentative contact with intelligences from a parallel World, who occasionally when conditions are right and at the interface between two separate realities, reach out to us, manipulating electronic apparatus and energies in ways at present unknown to us; studying our languages, probing our minds, presenting us in many cases with what we want to hear or what they imagine we expect to hear.
Μετάφραση ηχητικής αφήγησης: Φωνές άγνωστης προέλευσης σε ραδιοφωνικές συχνότητες παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά στις Σκανδιναβικές χώρες από τον στρατό την δεκαετία του ’30 και αποδόθηκαν τότε σε μυστικούς αναμεταδότες των Ναζί. Οι φωνές όμως μιλούσαν σε άγνωστες κι ανάμικτες γλώσσες, και μετά τον πόλεμο δεν ήρθαν στο φως αρχεία μυστικών αναμεταδόσεων των Ναζί. Οι φωνές δεν σταμάτησαν μετά τον πόλεμο, αλλά η ταχύτητα και η παροδικότητα τους απέκλειε την μελέτη τους, τουλάχιστον μέχρι να καθιερωθεί η χρήση του μαγνητοφώνου κατά τη δεκαετία του ’50. Μια ομάδα ραδιοερασιτεχνών στο Σικάγο μελέτησε τις περίεργες αναμεταδόσεις: αντρικές και γυναικείες πολύγλωσσες φωνές που μιλούσαν σε λυρικό τόνο.
Μόνον το 1959 όμως, ένας Σουηδός πολίτης Ρωσικής καταγωγής, ο ραδιοτηλεοπτικός παραγωγός και σκηνοθέτης Fredrick Jorgensen, παρατήρησε παρεμβολές τις οποίες μαγνητοφώνησε και άρχισε τη δική του συστηματική μελέτη. Σύντομα
προέκυψε ένα
ανησυχητικό γεγονός: οι φωνές επικεντρώθηκαν στον Σουηδό, προσφωνώντας τον με το όνομά του, αποκαλύπτοντας γνώση των σκέψεων και των πράξεών του και ισχυριζόμενες ότι είναι ανήκουν σε νεκρούς φίλους και γνωστούς. Η είδηση διαδόθηκε γρήγορα και σύντομα πειραματιστές και επιστήμονες ανά τον κόσμο επιχειρούσαν να αναπαράγουν το έργο του Jorgensen. Το γεγονός είχε τραυματική επίδραση στους παραψυχολόγους, που συνηθισμένοι στη διερεύνηση τυφλών πνευματιστικών δυνάμεων και σε ατελείωτα και κάπως βαρετά πειράματα μαντικής με κάρτες και ζάρια, αίφνης ήρθαν αντιμέτωποι με ζωντανές φωνές που απαντούσαν. Η ομιλία, αποτελώντας σημάδι νοημοσύνης και ιδιαίτερα δομημένο τέχνημα, αιφνιδίασε τους Βρετανούς παραψυχολόγους που χωρίς να διεξάγουν πειράματα, απέρ-ριψαν την αντικειμενικότητα των φωνών, αποδίδοντάς τις σε ραδιοκύματα μηνυμάτων οδηγών ταξί και της αστυνομίας, ή απλώς ως μηχανικούς θορύβους στο μαγνητόφωνο. Οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί τους όμως, πιο επιφυλακτικοί και πιθανώς με επαρκέστερα τεχνικά μέσα, σύντομα διαπίστωσαν ότι όντως ήταν αντιμέτωποι με καταγεγραμμένες φωνές άγνωστης προέλευσης. Φωνές ανθρωποφανείς που όπως παρουσίαζαν
αλλόκοτα χαρακτηριστικά, όπως η δημιουργία προτάσεων από στοιχεία μίας ή περισσότερων γλωσσών, οι οποίες εισέβαλαν σε τακτικές εκπομπές και μέσω μιας παράξενης διαδικασίας μεταμόρφωσης, στρεβλώναν τις λέξεις του ομιλητή ώστε να εξυπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς και μηνύματα. Τα λόγια τους διακρίνονταν από παράξενο λυρισμό και μουσικότητα, ήταν όμως συμπιεσμένα και κομμένα, με αυστηρή οικονομία στις λέξεις. Αλλά όπως όλα τα παραφυσικά φαινόμενα, οι φωνές έρχονταν και έφευγαν απρόβλεπτα. Αν ο ερευνητής εξέταζε προσεκτικά την πηγή τους, έμοιαζαν να διακόπτουν την επαφή και τον εγκατέλειπαν. Αυτό είναι γνωστό ως «φαινόμενο άρνησης» στην ψυχική έρευνα: φαίνεται να υπάρχουν εμπόδια και περιορισμοί κατά της πλήρους επαφής και αντιπαράθεσης. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η μελέτη των μη-ανθρώπινης προέλευσης καταγεγραμμένων φωνών, δεν συνεισφέρει τίποτε στην βιολογική μας επιβίωση και ότι ο τεχνολογικός εξοπλισμός του αιώνα μας θα πρέπει να είναι αυστηρά επικεντρωμένος σε υλικά ζητήματα ώστε να εξασφαλιστεί η οικονομική και πλανητική μας επιβίωση. Οι φωνές μπορεί αποτελούν μεταλλαγμένη εξέλιξη κάποιας απόμακρης γωνιάς του υποσυνειδήτου, ή ένα παροδικό υποπροϊόν της ηλεκτρο-μαγνητικής μόλυνσης που ασκεί πίεση στον πλανήτη μας ωθώντας τον προς το διάστημα. Από την άλλη πάλι, οι φωνές μπορεί να προμηνύουν μία πρώτη δειλή επαφή με νοήμονα όντα από έναν παράλληλο κόσμο, τα οποία –όταν κατά καιρούς οι συνθήκες είναι κατάλληλες και βρίσκονται σε περιοχή διεπαφής
ανάμεσα
σε
δύο
ξεχωριστές
πραγματικότητες–
χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικό εξοπλισμό και είδη ενέργειας
προς
το
παρόν
άγνωστα
σ’
εμάς,
μελετώντας τις γλώσσες μας, διερευνώντας το νου μας, παρουσιάζοντάς μας συχνά αυτό που θέλουμε να ακούσουμε ή αυτό που φαντάζονται ό,τι περιμένουμε να ακούσουμε.
μας
προσεγγίζουν
Όλγα Σπυράκη Ίχνη / Wake, 2014 Κόκκινο μελάνι & ταμπόν σφραγίδας, θερμικό χαρτί. Μουσική: Fjögur píanó, Sigur Rós Performance 27 Ιούνη| 2, 4, 9 Ιούλη |12, 17, 19 Σεπτέμβρη
"…στο βάθος, σακάτηδες χωρίς χέρια παίζαν την τύχη μου στα χαρτιά, ο Ιησούς των μεθυσμένων περνούσε το βράδυ μες στα θαμπά φανάρια, κι έπαιρνα από πίσω το φονιά σκουπίζοντας τα ίχνη του πάνω στο χιόνι, γιατί τώρα ήξερα." (Τ. Λειβαδίτης, Αλκοολισμός, από τη συλλογή «Νυχτερινός Επισκέπτης»)
Με αναφορά στους παραπάνω στίχους η performance διερευνά πώς τα ίχνη μας αντικατοπτρίζουν την ταυτότητά μας και συνάμα την δισυπόστατη ανθρώπινη φύση, ως προς την αρετή και την κακία της. Τα ίχνη συλλέγονται καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας της κάθε performance. Ο χορός πάνω στα ίχνη συμβαίνει μια φορά στο τέλος της ημέρας.
Olga Spiraki Wake, 2014 Red ink & stamp pad, thermal paper. Music: Fjögur piano, Sigur Rós Performance June 27| July 2, 4, 9 | September 12, 17 19
"…at the back, cripples with no hands were betting my luck on a card game, Jesus of the drunken crossed at night amid the blurry lights, and I would follow the killer, walking behind him, wiping his traces on the snow, because now I knew." (T. Livaditis, Alcoholism, from the collection of "night commuters")
With reference to the above verses, the performance explores how our traces reflect our identity and also the two sides of human nature, its virtue and its wickedness. Visitors’ traces are collected throughout the course of the day of each performance. Dancing on the traces happens once at the end of the day.
Ευγενία Τζιρτζιλάκη Παλιά μαλλιά, 2014 Μαλλιά, πλαστικό κάλυψης Το φάντασμα του παλιού μου εαυτού. / Aναφορά στη Γέλινεκ.
Eugenia Tzirtzilaki Old hair, 2014 Human hair, plastic sheet The ghost of my old self. / Thinking of Jelinek.
«Όταν όμως η ρίζα δεν έχει ρίξει την ψήφο της, είναι άκυρη και η ψηφοφορία. Καλύτερα να το ζητήσει από τα φθινοπωρινά φύλλα, αυτά τα μπορούν όλα από μόνα τους, να το ζητήσει, η ρίζα των μαλλιών, που εδώ και καιρό δεν αναγνωρίζει πια τον εαυτό της, ούτε καν στο χρωματολόγιο που κρέμεται σε πολλές μακριές, φρικτές τούφες στο σούπερ μάρκετ. Μπορεί να διαλέγεις μία τέτοια τούφα για σένα, και πάλι, να τρομάζεις του θανατά κάθε φορά σαν την πρώτη φορά, που θεωρούνται μαλλιά αυτά που τρίβονται στη ράχη του χεριού σου σαν φάντασμα, σαν το υφαντό ενός φαντάσματος, άσχετα ποιανού είναι, αφού θα μπορούσε να είναι οποιουδήποτε διαλέγει το χρώμα! Αυτές οι τούφες μαλλιών με γεμίζουν τρόμο, δεν πρέπει όμως, αφού δεν είναι καν μαλλιά. Κάνουν τα μαλλιά, ενώ δεν είναι. Προσποιούνται τα μαλλιά, αλλά δεν είναι διόλου. Αλλά τα μαλλιά μου δεν ξεγελιούνται, μέσω αυτών προσδιορίζομαι, τα μαλλιά μου, τα δικά μου μαλλιά, που κάποτε ήταν ζωντανά και φωτεινά και ακτινοβολούσαν λάμψη και ευτυχία, όταν τα τράβαγε κανείς. Τα φύλλα υπακούουν στην αντίστοιχη εποχή του χρόνου, αλλά σ’ αυτόν τον ωραίο χρωματικό τόνο υπακούουν τόσο λίγο όσο κι εγώ. Πώς θα έπρεπε άλλωστε να υπακούει ο τόνος σε κάτι που δεν υπάρχει. Όσο συχνά και να χώνετε το διαπασών στο αυτί σας, το βασικό τόνο των μαλλιών μου δεν τον ακούτε πια, εγγυημένα όχι!» (Περί Ζώων, Ελ. Γέλινεκ, μτφ. Μ. Ρούσσου, Ε. Τζιρτζιλάκη, Λ. Φιλοπούλου)
“Wo doch der Grundton schon nicht mitgestimmt hat, und so war die Wahl ungültig. Das soll er gefälligst dem Herbstlaub zurufen, das kann alles von allein, er soll es rufen, der Grundton des Haares, der sich l ängst nicht mehr kennt, nicht mal mehr auf der Farbskala, die in vielen langen, schrecklichen Strähnen im Supermarkt hängt. Man kann sich eine aussuchen, und doch, man erschrickt jedes Mal aufs neue zu Tode, daß das Haar sein soll, was einem über den Handrücken streicht wie ein Gespenst, das Gespinst eines Gespensts, egal, wems gehört, es könnte nämlich jeder gehören, die die Farbe auswählt! Diese Strähnen aus Haar erfüllen mich mit Grauen, müssen sie aber nicht, denn Haar ist das ja gar nicht. Es täuscht Haar vor, wo keines ist. Haar wird vorgetäuscht, ist aber keins. Also mein Haar kann es nicht täuschen, an dem orientiere ich mich, mein Haar, mein Eigen, das war einmal lebensecht und froh und hat sich mit heller Freude gezückt, wenn man dran gezogen hat. Das Laub hört auf die passende Jahreszeit, aber es hört genausowenig auf diesen guten Farbton wie ich. Wie sollte der Ton auch auf etwas hören, das es nicht gibt. Da können Sie die Stimmgabel noch so oft gegen Ihr Ohr ditschen, Sie hören den Grundton meines Haares nicht mehr, garantiert nicht!„ (Über Tiere, Elfriede Jelinek)
Στέφανος Χανδέλης Μητέρα φάντασμα, 2014 Εικαστική κατασκευή παλίμψηστου μαγικού επίπλου (multi media) Παρειδώλια και ψυχολογικοί παράμετροι.
Stefanos Handelis Mother Ghost, 2014 Construction of a palimpsest magic piece of furniture (multi media) Pareidolia and psychological parameters.
Ανδρέας Βάης Χωρίς τίτλο, 2013
Andreas Vais Untitled, 2013
Μελάνι σε χαρτί
Inc on paper
Όσο παράξενο κι αν μοιάζει, απ’ όλα τα πλάσματα που σιμώνουνε κοντά άλλα δεν μου είναι πιο αγαπητά απ’ τα φαντάσματάκια τα μικρά όταν μου τραγουδούν στ’ αυτιά.
Η καρδιά μου συνεχώς αναπηδά και νιώθω δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια μου, κι η ψυχή μου φόβο γεμάτη είναι έτοιμη να εκραγεί και, όμως, ξεκάθαρα δε θα μπορούσα δίχως αυτό τον αγαπημένο φόβο. - Α. Β.
Strange though it may appear, of all the creatures growing near no others do I hold so dear as tiny ghosts when singing in my ear.
My heart keeps skipping and I feel a tear flooding my eye, and my soul with fear is ready to explode and, yet, it’s clear I could not be without this dear fear. - Α. V.
Μαρία Φακίνου Ο μυστικός της κήπος, 2014 Ξύλο, χώμα, χαρτί, αντικείμενα, 50 x 33 x 44 εκ. Με αφορμή την ιστορία της Αλίκης στη Χώρα των θαυμάτων του Λιούις Κάρολ, ένα παλιό κομοδίνο γίνεται το όχημα για να βρουν τη θέση τους ενθύμια μιας παιδικής ηλικίας καθώς και πρωτόλεια κείμενα που παρέμεναν εδώ και χρόνια ανένταχτα.
Maria Fakinou Her secret garden, 2014 Wood, earth, paper, objects, 50 x 33 x 44 cm Prompted by the story of Alice in Wonderland by Lewis Carroll, an old bedside table becomes the vehicle for remembrances of a childhood to find their place, as well as juvenilia texts that remained unintegrated for years.
About the saying "I am somebody else" He stole the keys to my house. He sits on my armchair, wears my slippers and smokes my tobacco. He sleeps on my side of the bed. He earmarks the pages of my favorite poems. He has a name that can also be read reversed. He keeps my habits faithfully. On Sundays he waters the plants, on Thursdays he thoughtfully plays a game of chess, on Wednesdays he listens to classical music. He has taken my place. He smells heavier than me. He dreams of the moment that I’ll realize he is me. (1999)
The tavern, closing The waiters take off the aprons, sit on the chairs and joke with each other. A private ghetto. Barefoot, they rest on their shoes and smoke fearlessly what will not go to waste. From the kitchen, the water gurgles from inside the piping, the dishes clink together and the woman, middle-aged, with glasses blurred from the hot water, estimates the evening’s turnout by the quantity she washes. She knows at any time what’s going on in there even if she never comes out of the kitchen. Like a mobster’s mother. La mamma. (2001)
Extreme weather phenomena Some dream of exotic places. Seychelles, Mauritius, Fiji islands, they say and lick their lips. They imagine endless kilometers of golden sand and turquoise waters. But me, give me Alaska, Reykjavik, Siberia, arctic cold and temperatures below zero. Show me doors stuck in the snow, stalactites on the windows. Introduce me to men who make love next to fireplaces that never go out. Give me the strongest cognac. Put me in the eye of the storm, in the biggest snowfall of the century, in the fiercest gust, in the densest fog. In the midst of summer, in an apartment in Athens, "extreme weather phenomena" says the meteorologist and becomes a poet to me. (1999)
Σχετικά με τη ρήση «Εγώ είμαι ένας άλλος» Έκλεψε τα κλειδιά του σπιτιού μου. Κάθεται στην πολυθρόνα μου, φοράει τις παντόφλες μου και καπνίζει τον καπνό μου. Κοιμάται στη δική μου πλευρά στο κρεβάτι. Τσακίζει τις σελίδες στα αγαπημένα μου ποιήματα. Έχει ένα όνομα που μπορείς να το διαβάσεις και ανάποδα. Τηρεί πιστά τις συνήθειές μου. Τις Κυριακές ποτίζει τα φυτά, τις Πέμπτες παίζει σκεπτικός μία παρτίδα σκάκι, τις Τετάρτες ακούει κλασική μουσική. Έχει πάρει τη θέση μου. Μυρίζει πιο βαριά από μένα. Ονειρεύεται τη στιγμή που θα καταλάβω ότι αυτός είμαι εγώ.
(1999)
Η ταβέρνα, κλείνοντας. Τα γκαρσόνια βγάζουν τις ποδιές, κάθονται στις καρέκλες κι αστειεύονται μεταξύ τους. Ένα ιδιωτικό γκέτο. Ξυπόλητοι ακουμπούν πάνω στα παπούτσια τους και καπνίζουν άφοβα ότι δεν θα πάει χαμένο. Από την κουζίνα, το νερό γουργουρίζει μέσα απ’ τις σωληνώσεις, τα πιάτα τσουγκρίζουν μεταξύ τους και η γυναίκα, μεσόκοπη, με τα γυαλιά θολωμένα απ’ το ζεστό νερό, υπολογίζει τα έσοδα της βραδιάς απ’ την ποσότητα που πλένει. Ξέρει ανά πάσα στιγμή τι γίνεται στο μαγαζί κι ας μην βγαίνει ποτέ απ’ την κουζίνα. Σαν τη μάνα του μαφιόζου. La mamma.
(2001)
Ακραία καιρικά φαινόμενα Κάποιοι ονειρεύονται εξωτικά μέρη. Σεϋχέλλες, Μαυρίκιος, νησιά Φίτζι, λένε και γλείφουν τα χείλη τους. Φαντάζονται ατέλειωτα χιλιόμετρα χρυσής άμμου και γαλαζοπράσινα νερά. Όμως, εμένα, δώσε μου Αλάσκα, Ρέικιαβικ, Σιβηρία, πολικό ψύχος και θερμοκρασίες κάτω του μηδενός. Δείξε μου φρακαρισμένες από το χιόνι πόρτες, σταλακτίτες στα παράθυρα. Γνώρισέ μου άντρες που κάνουν έρωτα δίπλα σε τζάκια που δε σβήνουν ποτέ. Δώσε μου το πιο δυνατό κονιάκ. Βάλε με στο μάτι του κυκλώνα, στη μεγαλύτερη χιονόπτωση του αιώνα, στο σφοδρότερο μπουρίνι, στην πυκνότερη ομίχλη. Εν μέσω θέρους, σ’ ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, «ακραία καιρικά φαινόμενα» λέει ο μετεωρολόγος και γίνεται για μένα ποιητής.
(1999)
Eugenia Fragos Μιλώντας στα πουλιά, 2014 Σελίδες ημερολογίου, τσαντάκι Οι γυναίκες στην οικογένειά μου είχαν πάντα τσάντες, ποτέ δεν μου επιτρέπονταν να βλέπω τι έχουν μέσα όταν ήμουν μικρή αλλά το έκανα συχνά... και μερικοί άνθρωποι στην οικογένειά μου μιλάνε στα πουλιά.
Κείμενο μέσα στην τσάντα:
Είναι πρωί. Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Επίμονα δυνατά χτυπήματα στο παράθυρο της κρεβατοκάμαράς μου. Είναι μια καρακάξα, που χτυπάει την εικόνα της στο τζάμι, μιλώντας στον εαυτό της. Μπορώ να δω το περίγραμμα του ράμφους της μέσα απ’ τις κουρτίνες, αν τυχόν νόμιζα ότι ήταν κάτι άλλο. Τα πουλιά είναι μεγάλα στην Αυστραλία.
Ο αδελφός μου μιλούσε στα πουλιά. Πριν από πολλά χρόνια είχε ένα ψυχωσικό επεισόδιο από ναρκωτικά. Είκοσι μπάφοι τη μέρα μπορούν να το κάνουν αυτό στον εγκέφαλο κάποιων ανθρώπων. Κανείς μας δεν ήξερε ότι έκανε τόση πολλή χρήση. Οι γονείς μου ήταν στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο, κι εγώ ζούσα σε μια πόλη 700χλμ μακριά απ’ το αγρόκτημα των γονιών μου όπου έμενε ο αδερφός μου. Μιλώντας του στο τηλέφωνο καταλάβαινα ότι δεν είναι καλά κι ανησυχούσα όλο και περισσότερο. Όπως οι πιο πολλοί αγρότες, ο πατέρας μου είχε όπλο στο σπίτι. Άρχισα να φοβάμαι ότι μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Το να προσπαθήσω να ειδοποιήσω την οικογένεια για την επιδείνωση της κατάστασης του ήταν δύσκολο, γιατί όταν μιλούσε με άλλους ανθρώπους έμοιαζε «κανονικός». Και ο αδελφός μου ήτανε πάντα λίγο αλλιώτικος. Το κανονικό ήταν ένα ευρύ φάσμα. Μπορούσε να καταπιέζει την αυξανόμενη ταραχή του και τις φωνές όταν μιλούσε σε άλλους, αλλά μαζί μου, δεν μπορούσε. Δεν ξέρω γιατί. Κάποτε διάβασα ότι τ’ αδέλφια σου, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, έχουν τη δύναμη να σε εξολοθρεύσουν. Εκείνος κι εγώ κάναμε πάντα τις χειρότερες ερωτήσεις ο ένας στον άλλον.
Τηλεφώνησα σε μια θεία για βοήθεια. Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν είχα καμία εμπειρία με ψυχώσεις, πέρα απ’ τα μυθιστορήματα του Γουίλιαμ Μπάροουζ και η οικογένειά μου ακόμα δεν πίστευε ότι δεν ήταν καλά. Της είπα αγχωμένη κι εκνευρισμένη, «Θεία, μιλάει στα πουλιά!» Η απάντησή της «Και πού το κακό; Εγώ μιλάω με τα πουλιά όλη την ώρα."
Οι γονείς μου και τ’ αδέλφια τους μετανάστευσαν στην Αυστραλία από την Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του '50, ήταν πολύ νέοι. Ο αδελφός μου κι εγώ γεννηθήκαμε στην Αυστραλία. [Είμαστε ακόμα εμείς οι μετανάστες τα φαντάσματα των οικογενειών μας στην Ελλάδα; Ή είστε εσείς που εξακολουθήσατε να είστε τα δικά μας φαντάσματα;] Τα ελληνικά ήταν η πρώτη μου γλώσσα... μετά βίας τη μιλάω πια.
Όπως και οι περισσότεροι μετανάστες, οι γονείς μου ξεκωλώθηκαν στη δουλειά. Ήμουνα τυχερή όμως, γιατί είχα τη Γιαγιά μου την Ελένη να με φροντίζει όταν ήμουνα μικρή. Καθισμένη έξω στον κήπο της, άμα άκουγε το τραγούδι ενός μοναχικού πουλιού έλεγε «Θα έχουμε επισκέψεις». Δεν μπορώ να θυμηθώ το ποσοστό ακρίβειας της.
Το πρόβλημα ήταν ότι ο αδελφός μου ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μιλούσε με τα πουλιά. Ανησυχούσα γι’ αυτόν και απελπιζόμουν όλο και περισσότερο οπότε αποχαιρέτησα τον άντρα μου και τα δύο μικρά μου παιδιά, έβαλα το μωρό στο καθισματάκι του στο πίσω κάθισμα και οδήγησα τα 700 χλμ. για να τον δω. Συχνά ο αδελφός μου ήταν ένα βήμα μπροστά σε σχέση με μένα και ενώ οδηγούσα προς αυτόν, άρχισα ασυναίσθητα μια διαδικασία που κορυφώθηκε με τον εγκλεισμό του. Εν αγνοία μου ήταν στο πίσω μέρος ενός αστυνομικού βαν όταν έφτασα στο σπίτι των γονιών μου.
Ο αδερφός μου μού είπε ότι το είναι στο πίσω μέρος του βαν της αστυνομίας ήταν η πιο τρομακτική εμπειρία της ζωής του. Νόμιζε ότι αντλούσαν τα καυσαέρια απ’ την εξάτμιση και προσπαθούσαν να τον σκοτώσουν.
Όταν μπήκα στο σπίτι των γονιών μου το πάτωμα, οι τοίχοι, το τραπέζι της κουζίνας ήταν καλυμμένα με φύλλα χαρτιού σκισμένα από ένα σημειωματάριο. Κάποια είχαν συζητήσεις με πουλιά και κάποια είχαν αναφορές σ’ ένα γέρο ονόματι κ. Σπουργίτης, γείτονας που είχε πεθάνει πριν πολλά χρόνια.
Το να κλείσω τον αδερφό μου στο ψυχιατρείο ήταν ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που χρειάστηκε να κάνω ποτέ στη ζωή μου... Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα στα τρελά του μάτια, ούτε το χρώμα του δέρματός του. Σα να τον είχε φωτοσοπάρει κάποιος, ή σα να είχε καεί απ’ τον ήλιο. Μερικές φορές βλέπω ανθρώπους στο δρόμο με τον ίδιο τόνο δέρματος, το χρώμα τραβάει το μάτι μου κι όταν πηγαίνω κοντά ανακαλύπτω ότι μιλάνε μόνοι τους ή έχουν άλλα σημάδια τρελού, άρρωστου ανθρώπου. Γενικά έχω καλό ποσοστό ακρίβειας.
Η θεία μου πήγε στο αγρόκτημα των γονιών μου ενώ ήμουν με τον αδελφό μου στο νοσοκομείο και καθάρισε το σπίτι. Έκαψε όλα τα χαρτιά.
Η νοσοκόμα που τον φρόντιζε στο ψυχιατρείο είπε ότι δεν είχε ξαναδεί ποτέ κανέναν να βγαίνει από ψύχωση τόσο γρήγορα. Ήταν τυχερός, ήμασταν τυχεροί. Είναι καλά τώρα. Αν και κατά καιρούς βλέπω την ίδια χροιά στο δέρμα του.
Είμαι εντελώς παρανοϊκή με τα ναρκωτικά, ρωτήστε τα παιδιά μου. Παρά τη διατροφή μου με τα λόγια του Γουίλιαμ Μπάροουζ, του Χάντερ Τόμσον, του Τίμοθι Λίρι, του Γκίνσμπεργκ και του Κέρουακ κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου.
Ο αδελφός μου και εγώ δεν έχουμε μιλήσει ποτέ για τις συζητήσεις του με τα πουλιά και τον κ. Σπουργίτη. Μακάρι να είχα δώσει περισσότερη προσοχή σ΄ αυτά που είχε γράψει. Η μητέρα μου λέει ότι δεν είναι καλό να ξαναθυμάσαι τα κακά πράγματα απ’ το παρελθόν ενός ανθρώπου.
[Έχει ενδιαφέρον ότι λέει επίσης πως δεν την νοιάζει αν θα ξαναπάει ποτέ πίσω στην Ελλάδα...] Από τότε, μ’ έχει στοιχειώσει αυτό το παλιό αγγλικό παιδικό τραγούδι.
Το λένε το τραγούδι της Καρακάξας:
Ένα για τη θλίψη Δυο για τη χαρά Τρία για κορίτσι Τέσσερα για αγόρι Πέντε για ασήμι Έξι για χρυσό Επτά για ένα μυστικό που δεν θα ειπωθεί ποτέ.
Έχω περάσει πολύ χρόνο μετρώντας πουλιά αλλά ποτέ μιλώντας μαζί τους.
Eugenia Fragos Talking to the birds, 2014 Diary pages, purse
The women in my family have always had handbags, I was never allowed to look in them when I was young but often did... and some people in my family talk to birds.
Text in purse: It’s morning. I’m lying in bed. A loud insistent tap on my bedroom window. It is a magpie, tapping at its reflection in the glass, talking to itself. I can see the outline of its beak through the curtains, in-case I thought it was something else. The birds are big in Australia.
My brother used to talk to the birds.
Many years ago he had a drug induced psychotic episode. Twenty bongs a day can do that to some peoples’ brains. None of us knew he was using drugs as heavily as he was. My parents were in Greece at the time and I was living in a city 700kms away from my parents’ farm where he was staying.
Talking to him on the phone I could tell he was unwell and I was getting increasingly worried. Like most farmers my father kept a gun in the house. I began to fear that maybe he would use it. Trying to alert the family of his deteriorating condition was difficult as when he spoke to other people he would appear ‘’normal”. And my brother has always been a bit different. Normal was a broad range. He could suppress his increasing agitation and the voices when he was talking to others but with me, he couldn’t. I don’t know why. I once read that your siblings more than anyone else have the power to annihilate you. He and I have always asked each other aggravating questions.
I rang an aunty for help. I didn’t know what to do. I had no experience of psychosis except for the novels of William Burroughs and my family still would not believe he was unwell. I said to her in frustration, ‘’Theia, he is talking to the birds!” Her reply, ‘’What’s wrong with that I talk to the birds all the time?“
My parent’s and their siblings migrated to Australia from Greece in the late 50’s, they were very young. My brother and I were born in Australia. [Are we migrants the ghosts of our families still in Greece? Or are you who remained our ghosts?] Greek was my first language…I barely speak it any more. Like most migrants my parents worked their arses off. I was lucky though as I had my Yia-yai Eleni to look after me when I was small. Sitting out in her garden if she heard a lone bird song she would say, ‘’ tha ehoume ebiskepseis’ [‘We are going to have visitors’] I can’t remember her accuracy rate. The problem was my brother was REALLY talking to the birds.
I was getting increasingly alarmed and desperate about him so waved goodbye to my husband and two young children, put the baby in the capsule at the back of the car and drove the 700 kms to see him.
My brother has often been one step ahead of me and while I was driving to him I unwittingly started a process which culminated in my brother being committed. Unbeknownst to me he was in the back of a police-van by the time I got to my parent’s house.
My brother told me that being in the back of the police van was the most terrifying experience of his life. He thought they were pumping the exhaust fumes from the back of the car and were trying to kill him.
When I walked into my my parents’ house the floor, the walls, the kitchen table were covered in sheets of paper torn from a notebook. Some had conversations with birds and some had references to an old man called Mr. Sparrow, a neighbor who had died many years before.
Having my brother committed was one of the hardest things I have ever had to do in my life.. I will never forget the look in his crazy eyes nor the colour of his skin. Like someone had photo-shopped him, or as if he was sunburned. Occasionally I see people in the street with the same skin tone; it catches my eye and when I get closer I discover they are talking to themselves or have other signs of a crazy, unwell person. I generally have a good accuracy rate.
My Aunty went to my parents’ farm while I was with my brother in the hospital and cleaned up the house. She burned all of the papers.
The psych nurse who looked after him said she had never seen someone come out of psychosis so quickly. He was lucky, we were lucky. He is well now. Although occasionally I see the same tinge in his skin.
I am so paranoid about drugs, ask my kids. Despite a heavy diet of the words of William Burroughs, Hunter S Thompson, Timothy Leary, Ginsberg and Kerouac during my adolescence.
My brother and I have never talked about his conversations with the birds and Mr. Sparrow. I wish I had paid more attention to what he had written. My mother says it is not good to bring up the bad things in a person’s past.
[Interestingly, she also says she doesn’t care if she never goes back to Greece again...]
Ever since I have been haunted by this old English nursery rhyme. It is called the Magpie Song : One for sorrow Two for joy Three for a girl Four for a boy Five for silver Six for gold Seven for a secret never to be told.
I spend a lot of time counting birds but never talking to them.
Ανδρέας Βάης Χωρίς τίτλο, 2013
Andreas Vais Untitled, 2013
Μελάνι σε χαρτί
Inc on paper
Έντρομος.
Spooked out.
[Λεπτομέρεια / Detail]
Ενταγμένες στη θεματική των φαντΑσμάτων,ήταν οι δράσεις: Other events related to Ghost Songs:
Book Reports: Διάλεξε Φάντασμά, Γίνε το Διαβατήριό του Μία μέρα όπου οι ιδέες γίνονται ιοί και οι συγκινήσεις μεταδίδονται. Μετά από ανοιχτό κάλεσμα, Αθηναίοι διαλέγουν και παρουσιάζουν από ένα βιβλίο που τους «έχει στοιχειώσει». Book Reports: Pick a Ghost & be its Passport A day when ideas become viral and thrills become contagious. Responding to an Open Call, Athenians pick and present a book that “haunts” them.
■ Book Reports #1 |Παρουσιάσεις [13 Ιούνη 2014] Στο Book Reports #1 παρουσίασαν: η γλωσσολόγος Κανέλα Πουλή («Τα στενά παπούτσια», Ζωρζ Σαρή), ο Γιώργος Κατσικάτσος, μηχανικός με σπουδές φιλοσοφίας («Ping-pong: Καυτά κοψίματα & διαολεμένα φάλτσα», Jerome Charyn), και ο καλλιτέχνης Αλέξανδρος Μιστριώτης («Επιστολή Ζ’», Πλάτωνας). ■ Book Reports #1|Presentations [June 13th 2014] During Book Reports #1 the following books were presented: “The tight shoes” by Georges Sari, presented by linguist Kanela Pouli, “Ping-pong: Sizzling chops and devilish spins” by Jerome Charyn, presented by George Katsikatsos, mechanic with studies in philosophy, and Platos’ “Seventh Letter”, presented by artist Alexandros Mistrotis.
■ Book Reports #2 |Παρουσιάσεις [1 Οκτώβρη 2014] Παρουσίασαν: Ο δημοσιογράφος Κοσμάς Κέφαλος («Σκάκι και Λογοτεχνία», Γιάννη Αντωνιάδη), η ηθοποιός Ευτυχία Κιουρτίδου («Λεντς» και ανέκδοτες επιστολές του Georg Büchner σε μετάφραση Μαρίας Ρούσσου), ο εικαστικός Δημήτρης Χαλάτσης («Ο Αντίχριστος», Friedrich Nietzsche) και η σκηνοθέτις Ευγενία τζιρτζιλάκη ("End Pit" - Alina Popa, Irina Gheorghe, Stefan Tiron, Claudiu Cobilanschi, Florin Flueras, Ion Dumitrescu /Beauro of Melodramatic Research, PradisGaraj, Postspectacle). ■ Book Reports #2 |Presentations [October 1st 2014] Presented: Yannis Adoniades' “Chess and Literature” presented by journalist Kosmas Kefalos, Georg Büchner's “Lenz” as well as some of his letters, unpublished in Greek (translated by Maria Roussou) presented by actress Eftihia Kiourtidou, Friedrich Nietzsche’s “Antichrist”, presented by visual artist Dimitris Halatsis, and "End Pit" by Alina Popa, Irina Gheorghe, Stefan Tiron, Claudiu Cobilanschi, Florin Flueras, Ion Dumitrescu (The Beauro of Melodramatic Research, PradisGaraj, Postspectacle) presented by Eugenia Tzirtzilaki.
■ Book Reports #3 |Παρουσιάσεις [5 Απρίλη 2015] Στο Book Reports #3 παρουσίασαν: η ιδιωτική υπάλληλος Πέπη Δανιήλ («Το κορίτσι της διπλανής πόρτας», του Τσακ Κέτσαμ) και η Κατερίνα Νασιώκα, κοινωνιολόγος, («Χρόνος και Χειραφέτηση, Ο Μιχαήλ Μπαχτίν και ο Βάλτερ Μπένγιαμιν στη ζούκλα Λακαντόνα» του Σέρχιο Τίσλερ). ■ Book Reports #3 | Presentations [April 5, 2015] During Book Reports #3 the following books were presented: Jack Ketchum's "The girl next door" presented by Pepi Daniel, and Sergio Tischler's “Time and emancipation - Mikhail Bakhtin and Walter Benjamin in the Lacandon jungle” by sociologist Katerina Nasioka.
■ To Φάντασμα του Έθνους | Συζήτηση [24 Ιουνίου 2014] Δύο Αυστραλοί υπήκοοι, ο ελληνικής καταγωγής αιρετικός συγγραφέας Christos Tsiolkas και ο αντισιωνιστής Εβραίος δημοσιογράφος της Guardian Antony Lowenstein, συζήτησαν για το τι σημαίνει έθνος. Ως παιδιά και εγγόνια μεταναστών, λευκοί κάτοικοι μιας μαύρης ηπείρου και άνθρωποι εκτός κανονικότητας, οι δύο ανίχνευσαν τη σχέση τους με αυτό που λέγεται έθνος. [Διαβάστε για την εκδήλωση στο The Books Journal.]
■ The Ghost of Nation | Discussion [24th June 2014] Two Australian natives, radical Greek-Australian author Christos Tsiolkas and ant-Zionist Jewish journalist for The Guardian Antony Loewenstein discuss the notion of nation. As children and grandchildren of immigrants, white inhabitants of a black continent and men functioning beyond normality on multiple levels, the two trace their relationship with what we call Nation. [Read about the event on The Books Journal.]
■ Τρόμος & Ρομαντισμός | Συζήτηση [25 Σεπτεμβρίου 2014] Ο αρχιτέκτονας και θεωρητικός Γιώργος Τζιρτζιλάκης, και ο κριτικός κινηματογράφου Άκης Καπράνος ανίχνευσαν τη σχέση Ρομαντισμού και Τρόμου. Πώς αλλάζει το τι θεωρούμε τρομακτικό, καλλιτεχνικά και πολιτικά, και για πώς εκφράζονται οι φοβίες κάθε εποχής μέσω της μυθολογίας και της αισθητικής του τρομακτικού. Τι έχει να μας πει η κουλτούρα των θρίλερ για ό,τι μας τρομάζει; Αποτιμώντας τη σχέση ανάμεσα στο κίνημα του Ρομαντισμού και το Ναζισμό, ποιά η σχέση του νέου σημερινού Ρομαντισμού, με τον νεο-Ναζισμό που αναπτύσεται ραγδαία ανά την Ευρώπη και όχι μόνο;
■ Romanticism & Horror | Discussion [September 25th 2014] Architect and theorist Yorgos Tzirtzilakis and film critic Akis Kapranos detect the relationship betweer Romanticism and Horror. They discussed how what we consider scary is changing, artistically and politically, but also how the fears of each era are expressed through the mythology and aesthetics of horror. How does horror culture inform us about what scares us? Assessing the relationship between Romanticism and Nazism, how does a new sort of Romanticism today relate with the neo-Nazism that spreads rapidly across Europe and beyond?
■ Λίντα, prima vista | Συμμετοχική επιτέλεση [10 Νοέμβρη 2014] Ένα κείμενο-ντοκουμέντο σε επιτέλεση από κοινού. "Η Λίντα φεύγει. Παραμονές της αναχώρησής της, μιλάει* για το πριν, το μετά, τα σύνορα, τον έρωτα, το ρατσισμό, τα λεφτά, τα όνειρα, τα παιδιά, την τέχνη, τη ζωή. Το ποια είναι η Λίντα το μαθαίνουμε μαζί, διαβάζοντας τα λόγια της." (*Συζητώντας με τη Λίντα, μια Αλβανίδα μετανάστρια μιλάει για τη ζωή της, επιμέλεια Ελένη Συρίγου-Ρήγου, εκδ. Ανοιχτά Σύνορα) Ο χώρος χωρίστηκε με ένα πανί. Πίσω του ένα τραπέζι, μια καρέκλα κι ένα φως, και επάνω στο τραπέζι η απομαγνητοφωνημένη συνέντευξη της Λίντας. Οι αναγνώστες του κειμένου εναλλάσσονταν, καθώς όποιος ήθελε από το κοινό διάβαζε όσο ήθελε, prima vista. Οι καρέκλες των θεατών βρίσκονταν απ' την άλλη μεριά του πανιού, κι έτσι μόνο η σκιά αυτών που διάβαζαν αντιφέγγιζε στους θεατές, προσφέροντας μια ενθαρρυντική ανωνυμία. [Παρακολουθήστε]
■Linda, prima vista | Participatory performance [November 10, 2014] A collective performance of an migrant’s interview. The space was divided with a vertical cloth. Behind it, a table, a chair and a light; and on the table, the transcript of Linda's interview. The readers of the text alternated, as audience members read as much as each wanted, prima vista. Seated on the other side of the fabric, spectators could see the shadow of the readers. [Watch] On the eve of her departure, Linda talks about her past and future, about borders, love, racism, money, dreams and art. We find out who Linda was as we read her words together.
(*Talking with Linda, an Albanian immigrant talks about her life, edited by Helen Syrigou-Rigou, ed. Open Borders)
Ευχαριστούμε τον καλλιτέχνη Jordi NN για την ευγενική παραχώρηση των ασπρόμαυρων φωτογραφιών από το Linda, prima vista, την cheapart για τη φιλοξενία του Libby Sacer Foundation στον χώρο και όλους τους συμμετέχοντες στις δράσεις.
Thank you to artist Jordi NN for his black and white photographs of Linda, prima vista, to cheapart for awarding a residency to the Libby Sacer Foundation and to all the participants of each and every event.
φαντΆσματα & συναφείς δράσεις / Επιλoγές από τον Τύπο Ghost Songs & related events / Selected Press
Το Φάντασμα του Έθνους The Ghost of Nation «Ο αιρετικός Ελληνοαυστραλός συγγραφέας Christo Tsiolka και ο αντισιωνιστής Εβραίος δημοσιογράφος της «Guardian», Antony Lowenstein, συζητούν με θέμα «Το Φάντασμα του Εθνους» - Εφημερίδα των Συντακτών
«Το πρόβλημα δεν είναι η χώρα, αλλά όταν την λέμε πατρίδα, κι όταν οι πολιτικοί λένε: το κάνουμε για την πατρίδα. Δεν είμαι σίγουρος ότι χρειάζεται να αντικαταστήσουμε την έννοια της πατρίδας με κάτι, αλλά προτιμώ το πώς χρησιμοποιούν οι Αβορίγινες την έννοια “χώρα”, δηλαδή ως επιβεβαίωση χώρου – από που έρχομαι και πού ανήκω.» - Χρήστος Τσιόλκας, The Book’s Journal
«Οι κριτικοί τού βγάζουν το καπέλο, οι διακρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη και οι αναγνώστες εκτοξεύουν τα μυθιστορήματά του στις λίστες των ευπώλητων. Αυστραλός με ελληνικές ρίζες (από γονείς μετανάστες εργάτες ), ο Χρήστος Τσιόλκας έχει χαρακτηριστεί “ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους μυθιστοριογράφους της Αυστραλίας”.» -
Ιωάννα Γκομούζα, Αθηνόραμα
“During a public event last week in Athens with writer Christos Tsiolkas and me, talking about the concept of nation in a fractured, patriotic world, organiser Eugenia Tzirtzilaki encouraged the audience to challenge popular and simplistic notions of identity and find a more inclusive European perspective.” -
Antony Loewenstein, The Guardian
“I’m currently in Greece working on a new book, out in 2015 with Verso Books on disaster capitalism (more details soon), and excited to announce this public event on 24th June with my friend and colleague (and bloody fine and successful writer), Christos Tsiolkas. It’s organised by the art/intellectual collective, the Athens-based Libby Saucer Foundation” - Antony Loewenstein, I & II
ΦαντΆσματα Ghost Songs «Η έκθεση «ΦαντΆσματα» διερευνά το πώς συγκροτείται η ταυτότητά μέσα από το παρελθόν, και τι συμβαίνει όταν μία αλήθεια περνά στη λήθη. Ίσως ακριβώς τότε στοιχειώνει, όπως το φάντασμα του φασισμού που σήμερα ξαναζωντανεύει.» -
Κοσμάς Κέφαλος, Η Αυγή
«Στα φαντάσματα που μας «στοιχειώνουν», μας συγκροτούν και μας εξουσιάζουν, άλλοτε μας παιδεύουν και άλλοτε μας απελευθερώνουν είναι αφιερωμένη η νέα δράση του project «Libby Sacer» στην Cheap Art (από 27/6 ).» - Ιωάννα Γκομούζα, Αθηνόραμα
& Το Περιοδικό * Αθηνόραμα Ι * Allevents * Antenna * Εφημερίδα των Συντακτών * Αυγή * The Books Journal * Art & life * Athens Voice * Antony Loewenstein I * Loewenstein II * Mediasoup * The Guardian