San Isidoro

tuarios románicos que se puideron conservar. O conxunto foi construído e engrandecido durante os séculos XI e XII.

Presenta a particularidade de ter un Panteón Real situado aos pés da igrexa, con pintura mural románica e capiteis orixinais, todo o cal fai que sexa peza única do mundo románico da época. O Panteón que acubilla vinte e tres corpos de reis (entre eles o noso rei D. García de Galicia, morto no castelo de Luna en 1090, onde o recluíra cargado de cadeas o seu irmán Afonso VI), doce infantes e nove condes.

Entre 1160 e 1170 o Panteón Real foi cuberto de pinturas murais, de aí que sexa considerada a “Capela Sixtina da pintura románica”. As pinturas son case contemporáneas ó Pórtico da Gloria da catedral de Santiago, pois en 1168 o rei Fernando II de León e Galicia outorgáballe unha pensión vitalicia ó mestre Mateo para esta obra.

Especial detemento merece o Pantocrátor, na bóveda central del Panteón, donde aparece a figura do Creador do Universo enmarcado por unha orla de chamas, nubes ou olas. No centro, como é habitual, Cristo en Maxestade, dentro da “mandorla” (almendra) mística bendecindo e co libro na man, co fondo da bóveda celeste.