Prafileeight

៨ នាយទុនបរលទស រម្លៗរៅដូ េជាថា ើ

សម្រៅមានរជាគវាសន

ក្គ្នន់របើរៅរេើយដដរ ។ សម្ខ្ំសិះវ ដសវងរក ការងារ រ្វើ

ម្នប៉ាុនានថ្ងៃក ៏បានេូលរ្វការជា ើ

ររាងឧសា ឧសា

កម្ារ្វស្ថប ូ ើ

ដដលមាេស់

កម្ាករកនុង

ថ្នររាង

កម្ារនិះជាជនជាតេន ។ ររាង ឧសា

កម្ា

ដដលសម្េូលរៅរ្វរនិះមានកម្ា ករជាង ២០នក់ ។ ើ ិ ីរ សម្បានផ្លស់ជវី តងា

ើយ

ផ្លស់ពីកម្ាករ

េក្កយន រៅជាកម្ាករររាងឧសា

ក្តើ

កម្ារ្វើ ស្ថបូ

រដលបានថ្ងលឈ្ួលកន ែ ុងម្ួយថ្ងៃក្តឹម្ដត ២៥ររៀល ដត ក្តូវរ្វការ ១០ រមា៉ាងកនុងម្ួយថ្ងៃ ។ ើ

ថ្ងៃដខ្រេិះដតកនលង ត ុ រៅជានេ​េ... ការក្រឹងដក្រង ពាយម្ នង ការក្រក្ពឹតរត រៀបរយរបស់ សម្ បាន រ្វឲ្យសម្បានរេ ែ ់រៅ ើ ើ ងថ្ងលឈ្ួលដល ម្ួយថ្ងៃ ។

៣០ររៀលកនុង

រក្កាយរពលដដលសម្បានេូលរ្វការបាន ើ

រដខ្

បី

អនកចត់ការដដលជាកូនករមាលិះរបស់រៅដកក ៏

ទុកេតតទក ុ រងលើម្ នងស្សឡាញ់ សម្ រ ទងអស់ ំ ដដលរៅរ្វការជាម្ួ យគ្នន ើ

ើ យ ពួកកម្ាករ ក ៏ស្សឡាញ់

រពញេតតនឹងអ្ាស្ស័យដ ៏លារបស់សម្ដដរ ។ រជាគជតាលា នង រជាគជតាអាក្កក់ វាអាេ រកត ើ

រេើងបានភាលម្ៗ ដល ់ម្នុសែរយើង ថ្ងៃម្ួយ អនកចត់ ការររាងឧសា

កម្ារ្វស្ថប ូ បានរៅសម្ឲ្យេូល ើ

រៅជួបនឹងរលាកដតបីរនក់ រ ៖

ើ យរលាកនយយថា

“កាប៉ាូរា៉ាលកន បានលាឈ្ប់ពីម្ុខ្តំដ

ឥលូវខ្តា ំុ ញ ំងសម្ឯងឲ្យរ្វជាកាប៉ា ូរា៉ាល រ ើ

ងរ

ើយ

ំុ ញ រម្លង ើ យខ្ត ើ

ក្ាក់ដខ្ឲ្យម្ួយថ្ងៃ ៥ររៀលរទៀត គសម្ឯងក្តូ វបាន ៉ឺ

ម្ួយថ្ងៃ ៣៥ររៀល ខ្ស ំុ ញ ងឃម្ថា សម្ឯងម្ុខ្ជារម្ល ឹ ើ ការខ្ុសក្តូវពួកគូលីឲ្យរ្វការ បានរោយមានររបៀប ើ ររៀបរយជាម្នខ្ទន។

សម្នឹករក្តកអរជាទបំ ត ុ ី “រលាក !” សម្នយយរេើង “ខ្ន ំុ ញ ឹងខ្ំរ្វការ ជូន ើ

រលាកឲ្យរពញកមាល ំង” ។ “លារ

ើ យសម្! អនកចត់ការនយយរោយ ទក ឹ

ម្ុខ្ញញឹម្ រ

់ េ ូ ើ យរលើកថ្ដេងាុលក្តង ់រៅ បនទបត

ម្ួយ ដដលឋតរៅជតបររវ ិ

ថ្នររាង ឧសា

កម្ា

រ្វស្ថប ូ។ ើ សម្ក្តូវដបករេញពីនយម្ុី នងនងម្៉ាុម្ រក្ពាិះ

ក្តូវរៅរៅកនុងររាងឧសា

កម្ារ្វស្ថប ូ។ សម្បាន ើ

ន ំក្រពនធកស ំ ត់កក្ម្រៅរៅកនុងកដនលងរ្វការ រ ើ រក្កាយពីរនិះម្ក

ើយ

សម្បានក្រតបតតនទរបស់ ខ្ន ី ួល

យ៉ាងក្តឹម្ក្តូវរោយម្នគតដល ់ រក្ពាិះសងឃម្ថាន ញ នក្ា ឹ ឹងរ ើ ខ្ ួល

ការរនឿយ

ត់

េំរពាិះការងាររនិះ

រដម្ រុី ងររឿងតរៅអនគត ។ ើ បរសេកត ី រដូវរភ្លៀងបានកនលង ត ុ រៅរ

ើ យ អាកាស បាន

ដក្ររៅជារងារយ៉ាងខ្ទលង ំ ។ សម្បានរ្វការបានក្គប់ ើ ៨ ដខ្រ

ើយ ។

រពលររសៀលថ្ងៃរនិះរៅដក រសង លី មាេស់ ររាង

ឧសា

កម្ារ្វស្ថប ូរនិះ បានម្កក្តួតក្តារម្លក េ​េ ើ ើ

ការ នង រសេកតររៀបរយ រៅកនុងបររវ ិ ី ឧសា

កម្ារបស់គ្នត់

ថ្នររាង

រោយគ្នត់បានន ំម្នុសែ

ក្រុសករមាលិះមានក់ម្កជាម្ួយ ង ។ រៅរពលម្កដល ់ ភាលម្រៅដកបានរ រ

ៗគ្នន ើ ញពួកកម្ាករ ខ្ំរ្វការក្គប់ ើ

ើ យមានររបៀបររៀបរយលា ។

រៅដក រសង លី បានក្ាប់ពក ួ កម្ាករទងអស់ ំ គ្នន

ថា រសង អាន អនកចត់ការចស់ក្តូវជា កូនរបស់ គ្នត់រនិះ ក្តូវរ្វដ ើ រំ

េ​េការជំនញ ួ រៅ ើ ររៅរម្លក ើ

ុ ង កុង ឥេូវគ្នត់បានតា ំង រសង

ុ ង កាួយរបស់

គ្នត់រ្វជាអន កចត់ការជំនស ួ រសង អាន ។ ើ

រៅដកបានពនតយរម្ើលកេ​េការរ ែងៗ

ម្ួយ

ថ្ងៃរនិះ ម្ុនរពលឈ្ប់រ្វការបនត េ រសង ើ

ុ ង អនក

ិ សនទុិះក ៏រេើងជិះរងយនតក្តេប់រៅ ិះទ វញ ។ លាៃេថ្ន ចត់ការងាីដដលរពាររពញរៅរោយ ការក្រកាន់ឫក ពារ រក្រើសំដក្ី ទរគ្និះរបាិះរបាកោក់កម្ាករ សំ ដដងនូវ អំ ោេដ ៏្ំកុងឋានៈ ន ជារៅហាវយនយ បានរៅ សម្ឲ្យេូលរៅ កនុងបនទបរ់ ្វការ រ ើ

ើ យក្ាប់កេ​េការ

រ ែងៗ ដដលក្តូវដកដក្រកនុងររឿងរ្វការងារ ។ ើ សម្ម្នេូលេតត រក្ពាិះ រសង

នឹងអនកចត់ការងាីរនិះរស្ថិះ

ុ ង មានបុគល គ កលកខ

ៈខ្ុសគ្នន ស្ស

េិះពី រសង អាន។ “អាសម្ !” រសង ។

ុ ង នយយរោយទកម្ុ ខ្រសមើៗ ឹ

“ចប់តា ំងពីថ្ងៃដសាករនិះរៅ

េំនន ួ គូលីដខ្ មររេញ

អញក្តូវបនាយ

១០នក់ ឯងរក្ជើសររសរម្ ី ល! ើ

អាោគួរឲ្យវារៅ អាោគួរឲ្យវារៅ រ ក្ាប់វាថា

ើ យឯងក្តូវ

ដសាករនិះម្នបាេ់ម្ករ្វការរទ ើ

បនតេ

រទៀតអញឲ្យរគរបើកក្ាក់ឲ្យវា ក្គប់េន ំ ន ួ ថ្ងៃដដលវា រ្វការ ើ

អញនឹងរកគូលី

រក្ពាិះគូលីដខ្ មររ្វការ ើ

េន-យួន

យ៉ឺតរ

ិ ម្កជំនស ួ វញ

ជ ើ យខ្លោស់

ឯអា

សម្ឯង អញទុកឲ្យរៅរ្វជាកាប៉ា ូរា៉ាលដដដល” ។ ើ សម្ដូេជាស្សឡាងកា ំ ំង

។

ពាកយបងាគប់របស់

រៅហាវយងាីរនិះ ម្នខ្ុសពីពាកយពភាកាកាត់រទស ិ ក្រហារជីវតរបស់ រៅក្កម្ប៉ាុនានរេើយ ធាលប់ដង ឹ ដល ់ការរស់រៅរបស់កម្ាករ។ ពួកកម្ាកររៅកនុងររាងឧសា

កម្ា

សុទ ធដតជាអនកក្កើក្ករកក្ពឹកសុីលាៃេ

រក្ពាិះសម្

សម្គតថា រ្វស្ថប ូរនិះ ើ

ក្តូវរ្វការជូ ត ើ

់ រញើសតាងទក រដម្ ដខ្ បនតេបនតួេយក ើ បបានក្ាក់ ឹ ី

ិ ដដលមានជីវតក្រពនធ ិ រៅេចេឹម្ជីវត រម្ ួ រៅកនុងរនិះ ង

របក្តូ នដង ឹ ើ វរគបចឈប់ដលងឲ្យរ្វការរោយម្ ើ

ខ្នដូ រេែិះ ក ៏ជាការពត ោស់ ដដលពួកកម្ាករទង ំ ួល រនិះនឹងក្តូវបានទទួលនូវរសេកតទុ ខ ំបាកជាខ្ទលង។ ំ ី កល “សុំ រទសរលាក!”

សម្នយយអងវរករ

រសង

ុ ង។ “ពួកគូលីទងអស់ ំ

សុទ ធដតខ្ំក្រឹងដក្រងរ្វការ ើ

ោស់រលាក កុប ំ ចឈប់គ្ននរ្វអ ើ ី អា ុង

រ

តគ្នន” រសង

សម្លងរម្ លម្ុ ខ្សម្រោយការម្នរពញេតត ឹ ើ

ើ យក ៏នយយរេើងថា ៖

“រទម្នបានរទអាសម្ ! ពួកគូលីដខ្ មរខ្ល េ ោស់

រ្វការម្ នបានសរក្ម្េរទ ើ រ

អញក្តូវដតបចឈប់

ិ ក្គ្នន់របជាង”។ ើ យយកពួក េន-យួន ម្ករ្វវើ ញ ើ

សម្បានកាត់េតតភាលម្ថា រាូនកម្ាករ ។ ខ្

ក្តូវដតតវា៉ា រដម្ ើ ប ី បង

ៈរនិះ សម្ក ៏ជំទស់រេើងថា ៖

“រលាក! សុំ រលាកអា

តគ្នន ងេុិះ ពួកគូលីទង ំ

ិ អស់សទ ុ ធដតរ ើ ជ ញ ីវតរល ើការងាររនិះ

រ

ធាលប់រ្វការរៅកដនល ងរនិះយូរោស់ម្ករ ើ “អាសម្!” រសង ដង ឹ ឬរទថា

ើ យសុទ ធដត ើ យ” ។

ុ ង នយយរេើងទងខ្ ំ ង ឹ “ឯង

ការងាររបស់រយើងគួរដតបាន

េរក្ម្ើន

ជាងរនិះឆ្ៃយោស់ របបានគូ លី េន-យួន ទង ំ ើ អស់ឬពាក់កោ ត លម្ករ្វការរនិះ ើ

ការងាររបស់

រយើង ម្នដម្នជាអចេឹងរទ - ដខ្ មរ ខ្ នងដវងោស់!

តាម្េតតអញ អញេង ់យកគូលី េន-យួន ទងអស់ ំ ង ដតរ្វអច េ ឹ ងរៅវាដូេជាក្ជុលរពក” ។ ើ ទកម្ុ ខ្របស់សម្រេើងក្ក ឹ

ម្ សម្សម្លង រម្ល ឹ ើ

ម្ុខ្រៅហាវយងាីរោយរសេកតឃ្ល ី ែ ន់ខ្ទនញ់ ។ “រលាក !” សម្នយយរេើង “រលាកគួរដតអា ទងអស់ ំ រនិះខ្ លិះ ង

តដល ់គូលីដខ្ មរ

ពួកគូលីដខ្ មរទងអស់ ំ រនិះ

ខ្ ំុ ញ

ហានធានអិះអាងថា គ្នាន អន កោខ្លក្េអូ ជ សរទ

ពួកគូលីដខ្ មរទងអស់ ំ រនិះ រ្វការរល ើ ើសពីតំថ្លក្ាក់ ដខ្ ង” ។

“អាសម្ !” រសង ថ្ដេងាុលម្ុខ្ រ

ុ ង ដស្សកគក្មាម្រ

“អាឯងគ្នាននទអ ី ី

ើ យ រលើក

ដដលក្តូវសំ ដដង

តុ លឲ្យអញស្ថតប់រទ រៅ ! រេញ រៅ ! រេញពី

បនទបអ ់ ញឲ្យឆ្ប់ - រៅក្ាប់ពក ួ គូលីឯងឲ្យដង ឹ ថា

អញបចឈប់គល ូ ីដខ្ មរពាក់កោ ត ល

ចប់ពីថ្ងៃដសាក

រនិះតរៅ ឯថ្ងលឈ្ួលកន ែ ុងអាទតយរនិះ អញនឹងរបើកឲ្យ វាកនុងរពលឈ្ប់រ្វការ អាឯងកុជ ំ ំទស់នឹងអញ តេ ើ អញបចឈប់ ទងឯង ំ ងក្រយ័ត”ន ។ សម្រក្កាកឈ្ររេើង រ

មានការរគ្នរពរកាតដក្កង ។

ើ យនយយរោយរលង

“របទុ ំុ ញ ប់ដដរ ឯពួក ើ កជារលាកម្នបចឈប់ ក ៏ខ្ឈ្

គូលីរនិះរបរលាកម្ នអា ើ

តរទ

ក ៏រស្សេនឹង

“រៅអាសម្រេញរៅ ! ” រសង

ុ ង ដស្សក យ៉ាង

រលាករៅេុិះ” ។

ខ្ទលង ំ ។ “ឯងេង ់ន ំគូលីឲ្យបិះរបារ ងអាសម្ ?”

សម្ខ្ទរ្ម ំ ញក្កឺតរោយរទសៈ េតតរ

ដតខ្ំអត់សងេត ់

ើ យរដរើ រេញពីបនទបរ់ និះរៅ ។

ការក្ជួលរក្ជើម្ បានរកតរេ ើ ើ ងកនុងររាងេក្កឧសា-

កម្ារ្វស្ថប ូភាលម្ កនុងការដដលសម្បាន រៅក្ាប់ ើ

នូវរគ្នលបំ

ងរបស់ រសង

ុ ង ឲ្យកម្ាករដខ្ មរទង ំ

អស់ដង ឹ ។ កម្ាករេតតរៅខ្ លិះ បានដស្សករជរ រសង ុង រ

ិ រ ែងៗ ដត ើ យក្រុងនឹងបងេ នូវវនសកម្ា

សម្បានខ្ំហាម្ក្ាម្ដល ់ម្តតកម្ាករទងរនិះ ំ ឋតរៅកនុងរសេកតសៃ ី បរ់ សៃៀម្រ

ឲ្យ

ើ យសម្បានសនា

ថា នឹងធានលុបលាងនូវអំ រពើ អយុត្ម្៌ ត របស់នយ ទុនបររទសរនិះឲ្យទល ់ដតបាន ។

រមា៉ាង១៧កនលិះសរម្លងរគ្ន ំង បានលាន់ឮរេើងកនុង

ររាងេក្កឧសា

កម្ារ្វស្ថប ូជាសញ្ញ ា ក្ាប់កម្ាករ ើ

ឲ្យដង ឹ ថា ដល ់រពលឈ្ប់រ្វការរ ើ

ើ យ។ ពួកកម្ាករ

ទងអស់ ំ បានរៅក្រជុំគ្ននរៅក្តង ់ទធា ី ល ខ្ទងម្ុខ្ររាេក្ក ឧសា

កម្ា ។

ពួកកម្ាករដខ្ មរទងអស់ ំ រនិះ នឹកខ្ងសម្ារ ជា ឹ

ខ្ទលង ំ េំរពាិះការបចឈប់កម្ាករដខ្ មរពាក់កោ ត លរនិះ ។ កម្ាករខ្ លិះរសទើរដតនឹងរក្រើកមាលង ំ បាយរៅរ សម្បានហាម្ឃ្លត់ ។

ើ យ ដត

“កុព ំ ក ួ រយើងកុំ ! ពួករយើងម្នក្តូវរក្រើកមាលង ំ បាយ

រទ” ។

សម្ោស់រតឿន “ពួករយើងជាកម្ាកររកក្ពឹក

លាៃេ

សុី

តាម្​្ម្ាតាពួករយើងរតាងក្តូវរគរម្ើលងាយ

ជិះជាន់សងេតស ់ ងេន ដតពួករយើងក្តូវដត រកាទុកនូវ

មារយទដ ៏លា

រ

រសៃៀម្” ។

ើ យក្តូវឋតរៅកនុង

រសេកតស្ថ ី ៃ ត់

“រទបងសម្!” មានក់នយយរេើង “វាដូេជា

ួស

រពកបង” ។ “រ

ហើ យគ្ននរយើងរអើយ ! រកតម្កជាអន កក្ក វាដតង ើ

ដតអចេឹងឯង” សម្រ្លយរេ ត ឋត ើ ើ ង “រសេកតយុ ី ត្ម្៌ រៅរលើរសេកតរពញេ តតរពញរងលើម្ របស់រៅហាវយ ី នយ ឬ រៅដក រ ជាប់គក ុ ឥតអំ រពើ

ចញ់ រគដរាប” ខ្

ហើ យកុអ ំ ី ! ស្សួលម្នស្សួលរយើង

រក្ពាិះរគមានក្ាក់ រយើងក្តូវដត ៈ រនិះ សម្បានក្តេប់េល ូ រៅ

កនុងបនទបអ ់ នកចត់ការរទៀត រដម្ ើ បសុំ ី របើកក្ាក់ ។ រសង

ុ ង ជក់បារឈ្ររៅជ ី តបងាួេ រោយ ទក ឹ

ម្ុខ្ដដលសំ ដដងនូវការម្នសរាយេតត ។ សរម្លង

ដស្សករជររបស់កម្ាករ បានរ្វឲ្យ រសង ើ

ុ ង រក្កវ

រក្កា្ខ្ទលង ំ ។ ក្គ្នន់ដតរ

់ ល ម្ រសង ើ ញសម្េូលម្កដល ់បនទបភា

ុ ង ក ៏ដស្សករេើងថា ៖ “អាសម្! ជាប់គក ុ ឥេូវ”

អាឯងន ំគូលីបិះរបារ

តេអញរតង ឹ

“ម្នដម្នអចេឹងរទរលាក ” សម្រ្លយរេ ំុ ញ ើ ើ ង “ខ្ជា

អនកសក្ម្ុិះសក្ម្ួលរទរត”ើ

“អាឯងរនិះកាលខ្ូេ !” រសង រោយកំ

ឹង

រទៀតអាសម្ រ

ុ ង នយយ រេើង

“អញរដញទងកាលអាឯង ំ

រចល

អញដលងក្តូវការជួលអាឯងរទៀត

ងរនិះ រៅរពលក្ពឹក ើ យ អាឯងក្តូវរេញពីទកដនល ី

ដសាក” ។

រសង

ុ ង បានរាប់ក្ាក់របាិះម្កឲ្យសម្ ទងខ្ ំ ង ឹ

សម្ារ ។ សម្រដរើ រេញពីបនទបរ់ ្វការ របស់អនក ើ ិ ចត់ការម្កវញ រ

កកម្ា ើ យយកក្ាក់រៅរបកឲ្យពួ ើ

ករ ។ ពួកកម្ាករទងអស់ ំ ន ំគ្នន ស្ថកសួរសម្ ដដល សម្រសទើរដតរ្លយម្ នរួេ រក្ពាិះការពបាកេតត ។ ើ សម្បានព

៌ នររឿងរា៉ាវទងអស់ ំ ឲ្យកម្ាករស្ថតប់

រោយការទុកក្ខ ពួយ ។ ពួកកម្ាករទងរនិះ ំ ក ៏បានសំ ដដងនូវការតូេ​េតត ិ តូេរងលើម្ នង ការក្ពួយបារម្ភេរំ ពាិះអនគត ថ្នជីវត រក្ពាិះរគក្តូវនយទុនបររទសបចឈប់ ដលងឲ្យរ្វការ ើ រោយម្នដង ំ គ្ននខ្ងន ឹ ខ្ន ឹ ឹង រសង ួ ល អនកទងអស់ ជាខ្ទលងដតម្ ំ នដង ឹ ជារ្វអវ ើ ី រគបាន ។

ុង

សម្ រ

បានដបករេញពីពួកកម្ាករដខ្ មរទងរនិះ ំ

ើ យរដរើ តក្ម្ង ់រៅ ិះទ ដដលតា ំងរៅក្ជុង

ខ្ទងរជើង

រោយទកម្ុ ខ្ដ ៏ស្សងូតស្សងាត់ ។ សម្ បានបដបតត ឹ នទរបស់ ខ្ន ី ួល

សម្នឹងតំដ

ទុកជាសម្ក្តូវនយទុនបរ

ងកាប៉ាូរា៉ាលដ ៏លា

ត ញរេញ

របើ

រលងឲ្យរ្វើ

ការក ៏រោយ ដតពួកកម្ាករទងអស់ ំ ម្នអាេបំរភ្លេ នូវរសេកតលា ី របស់សម្បានរេើយ ។ ទបំ ត ុ សម្ក្តូវន ំនងសយក្រពនធកស ំ ត់ រេញ ី

ពីររាងេក្កឧសា

កម្ារ្វស្ថប ូ ើ

រៅសំ ោក់

បរោ ត ិះអាសននរៅជាម្ួយនយម្ុី នង នងម្៉ាុម្ម្តង រទៀត ។

“បងម្ុី

!”

សម្នយយរេើងរក្កាយរពលដដល

បាននយយដល ់ររឿងរា៉ាវទងអស់ ំ

ដដលបានរកត ើ

រេើងរៅកនុងររាងេក្កឧសា រ

ំុ ញ ា នបំ ើ យ “ខ្គ្ន

ដតខ្គ្ន ំុ ញ ា នកដនលងរៅ

កម្ារ្វស្ថប ូសពវក្គប់ ើ

ងេង ់របៀតរបៀនបងម្ុី ឯងរស្ថិះ ខ្ម្ ំុ ញ កសុំបងម្ុឯង ី

អាស្ស័យរៅជាបរោ ត ិះអាសននសន

សំ ោក់

ទក្មារំ ក ិះទ

បាន” ។ “រៅេុិះសម្ !” ម្ុរ្ល ី យរេ ើ ើ ងរោយសុទ ធេតត “រៅេុិះ

េុិះម្នអីរទ

របឯងរកការងាររ្វ ម្ ើ ើ នទន់បានរទ

ដេកសុីកលូគ្ននធាក់ក ៏បាន គសម្ឯងធាក់ យប់ គ្ននធាក់ ៉ឺ ថ្ងៃ រ

ែ ន ក់ពាក់កោ ត ល ” សម្ ើ យរេញថ្ងលឈ្ួលមា

បានសំ ោក់រៅជាម្ួយនយម្ុី

នង

នងម្៉ាុម្ម្តង

រទៀត ។ សម្ដតងគតថា មានដតម្តតភ្កតកម្ាកររទ ដដលអាេយល ់េតតរងលើម្របស់កម្ាករដូេគ្នន...។