៨ នាយទុនបរលទស រម្លៗរៅដូ េជាថា ើ
សម្រៅមានរជាគវាសន
ក្គ្នន់របើរៅរេើយដដរ ។ សម្ខ្ំសិះវ ដសវងរក ការងារ រ្វើ
ម្នប៉ាុនានថ្ងៃក ៏បានេូលរ្វការជា ើ
ររាងឧសា ឧសា
កម្ារ្វស្ថប ូ ើ
ដដលមាេស់
កម្ាករកនុង
ថ្នររាង
កម្ារនិះជាជនជាតេន ។ ររាង ឧសា
កម្ា
ដដលសម្េូលរៅរ្វរនិះមានកម្ា ករជាង ២០នក់ ។ ើ ិ ីរ សម្បានផ្លស់ជវី តងា
ើយ
ផ្លស់ពីកម្ាករ
េក្កយន រៅជាកម្ាករររាងឧសា
ក្តើ
កម្ារ្វើ ស្ថបូ
រដលបានថ្ងលឈ្ួលកន ែ ុងម្ួយថ្ងៃក្តឹម្ដត ២៥ររៀល ដត ក្តូវរ្វការ ១០ រមា៉ាងកនុងម្ួយថ្ងៃ ។ ើ
ថ្ងៃដខ្រេិះដតកនលង ត ុ រៅជានេេ... ការក្រឹងដក្រង ពាយម្ នង ការក្រក្ពឹតរត រៀបរយរបស់ សម្ បាន រ្វឲ្យសម្បានរេ ែ ់រៅ ើ ើ ងថ្ងលឈ្ួលដល ម្ួយថ្ងៃ ។
៣០ររៀលកនុង
រក្កាយរពលដដលសម្បានេូលរ្វការបាន ើ
រដខ្
បី
អនកចត់ការដដលជាកូនករមាលិះរបស់រៅដកក ៏
ទុកេតតទក ុ រងលើម្ នងស្សឡាញ់ សម្ រ ទងអស់ ំ ដដលរៅរ្វការជាម្ួ យគ្នន ើ
ើ យ ពួកកម្ាករ ក ៏ស្សឡាញ់
រពញេតតនឹងអ្ាស្ស័យដ ៏លារបស់សម្ដដរ ។ រជាគជតាលា នង រជាគជតាអាក្កក់ វាអាេ រកត ើ
រេើងបានភាលម្ៗ ដល ់ម្នុសែរយើង ថ្ងៃម្ួយ អនកចត់ ការររាងឧសា
កម្ារ្វស្ថប ូ បានរៅសម្ឲ្យេូល ើ
រៅជួបនឹងរលាកដតបីរនក់ រ ៖
ើ យរលាកនយយថា
“កាប៉ាូរា៉ាលកន បានលាឈ្ប់ពីម្ុខ្តំដ
ឥលូវខ្តា ំុ ញ ំងសម្ឯងឲ្យរ្វជាកាប៉ា ូរា៉ាល រ ើ
ងរ
ើយ
ំុ ញ រម្លង ើ យខ្ត ើ
ក្ាក់ដខ្ឲ្យម្ួយថ្ងៃ ៥ររៀលរទៀត គសម្ឯងក្តូ វបាន ៉ឺ
ម្ួយថ្ងៃ ៣៥ររៀល ខ្ស ំុ ញ ងឃម្ថា សម្ឯងម្ុខ្ជារម្ល ឹ ើ ការខ្ុសក្តូវពួកគូលីឲ្យរ្វការ បានរោយមានររបៀប ើ ររៀបរយជាម្នខ្ទន។
សម្នឹករក្តកអរជាទបំ ត ុ ី “រលាក !” សម្នយយរេើង “ខ្ន ំុ ញ ឹងខ្ំរ្វការ ជូន ើ
រលាកឲ្យរពញកមាល ំង” ។ “លារ
ើ យសម្! អនកចត់ការនយយរោយ ទក ឹ
ម្ុខ្ញញឹម្ រ
់ េ ូ ើ យរលើកថ្ដេងាុលក្តង ់រៅ បនទបត
ម្ួយ ដដលឋតរៅជតបររវ ិ
ថ្នររាង ឧសា
កម្ា
រ្វស្ថប ូ។ ើ សម្ក្តូវដបករេញពីនយម្ុី នងនងម្៉ាុម្ រក្ពាិះ
ក្តូវរៅរៅកនុងររាងឧសា
កម្ារ្វស្ថប ូ។ សម្បាន ើ
ន ំក្រពនធកស ំ ត់កក្ម្រៅរៅកនុងកដនលងរ្វការ រ ើ រក្កាយពីរនិះម្ក
ើយ
សម្បានក្រតបតតនទរបស់ ខ្ន ី ួល
យ៉ាងក្តឹម្ក្តូវរោយម្នគតដល ់ រក្ពាិះសងឃម្ថាន ញ នក្ា ឹ ឹងរ ើ ខ្ ួល
ការរនឿយ
ត់
េំរពាិះការងាររនិះ
រដម្ រុី ងររឿងតរៅអនគត ។ ើ បរសេកត ី រដូវរភ្លៀងបានកនលង ត ុ រៅរ
ើ យ អាកាស បាន
ដក្ររៅជារងារយ៉ាងខ្ទលង ំ ។ សម្បានរ្វការបានក្គប់ ើ ៨ ដខ្រ
ើយ ។
រពលររសៀលថ្ងៃរនិះរៅដក រសង លី មាេស់ ររាង
ឧសា
កម្ារ្វស្ថប ូរនិះ បានម្កក្តួតក្តារម្លក េេ ើ ើ
ការ នង រសេកតររៀបរយ រៅកនុងបររវ ិ ី ឧសា
កម្ារបស់គ្នត់
ថ្នររាង
រោយគ្នត់បានន ំម្នុសែ
ក្រុសករមាលិះមានក់ម្កជាម្ួយ ង ។ រៅរពលម្កដល ់ ភាលម្រៅដកបានរ រ
ៗគ្នន ើ ញពួកកម្ាករ ខ្ំរ្វការក្គប់ ើ
ើ យមានររបៀបររៀបរយលា ។
រៅដក រសង លី បានក្ាប់ពក ួ កម្ាករទងអស់ ំ គ្នន
ថា រសង អាន អនកចត់ការចស់ក្តូវជា កូនរបស់ គ្នត់រនិះ ក្តូវរ្វដ ើ រំ
េេការជំនញ ួ រៅ ើ ររៅរម្លក ើ
ុ ង កុង ឥេូវគ្នត់បានតា ំង រសង
ុ ង កាួយរបស់
គ្នត់រ្វជាអន កចត់ការជំនស ួ រសង អាន ។ ើ
រៅដកបានពនតយរម្ើលកេេការរ ែងៗ
ម្ួយ
ថ្ងៃរនិះ ម្ុនរពលឈ្ប់រ្វការបនត េ រសង ើ
ុ ង អនក
ិ សនទុិះក ៏រេើងជិះរងយនតក្តេប់រៅ ិះទ វញ ។ លាៃេថ្ន ចត់ការងាីដដលរពាររពញរៅរោយ ការក្រកាន់ឫក ពារ រក្រើសំដក្ី ទរគ្និះរបាិះរបាកោក់កម្ាករ សំ ដដងនូវ អំ ោេដ ៏្ំកុងឋានៈ ន ជារៅហាវយនយ បានរៅ សម្ឲ្យេូលរៅ កនុងបនទបរ់ ្វការ រ ើ
ើ យក្ាប់កេេការ
រ ែងៗ ដដលក្តូវដកដក្រកនុងររឿងរ្វការងារ ។ ើ សម្ម្នេូលេតត រក្ពាិះ រសង
នឹងអនកចត់ការងាីរនិះរស្ថិះ
ុ ង មានបុគល គ កលកខ
ៈខ្ុសគ្នន ស្ស
េិះពី រសង អាន។ “អាសម្ !” រសង ។
ុ ង នយយរោយទកម្ុ ខ្រសមើៗ ឹ
“ចប់តា ំងពីថ្ងៃដសាករនិះរៅ
េំនន ួ គូលីដខ្ មររេញ
អញក្តូវបនាយ
១០នក់ ឯងរក្ជើសររសរម្ ី ល! ើ
អាោគួរឲ្យវារៅ អាោគួរឲ្យវារៅ រ ក្ាប់វាថា
ើ យឯងក្តូវ
ដសាករនិះម្នបាេ់ម្ករ្វការរទ ើ
បនតេ
រទៀតអញឲ្យរគរបើកក្ាក់ឲ្យវា ក្គប់េន ំ ន ួ ថ្ងៃដដលវា រ្វការ ើ
អញនឹងរកគូលី
រក្ពាិះគូលីដខ្ មររ្វការ ើ
េន-យួន
យ៉ឺតរ
ិ ម្កជំនស ួ វញ
ជ ើ យខ្លោស់
ឯអា
សម្ឯង អញទុកឲ្យរៅរ្វជាកាប៉ា ូរា៉ាលដដដល” ។ ើ សម្ដូេជាស្សឡាងកា ំ ំង
។
ពាកយបងាគប់របស់
រៅហាវយងាីរនិះ ម្នខ្ុសពីពាកយពភាកាកាត់រទស ិ ក្រហារជីវតរបស់ រៅក្កម្ប៉ាុនានរេើយ ធាលប់ដង ឹ ដល ់ការរស់រៅរបស់កម្ាករ។ ពួកកម្ាកររៅកនុងររាងឧសា
កម្ា
សុទ ធដតជាអនកក្កើក្ករកក្ពឹកសុីលាៃេ
រក្ពាិះសម្
សម្គតថា រ្វស្ថប ូរនិះ ើ
ក្តូវរ្វការជូ ត ើ
់ រញើសតាងទក រដម្ ដខ្ បនតេបនតួេយក ើ បបានក្ាក់ ឹ ី
ិ ដដលមានជីវតក្រពនធ ិ រៅេចេឹម្ជីវត រម្ ួ រៅកនុងរនិះ ង
របក្តូ នដង ឹ ើ វរគបចឈប់ដលងឲ្យរ្វការរោយម្ ើ
ខ្នដូ រេែិះ ក ៏ជាការពត ោស់ ដដលពួកកម្ាករទង ំ ួល រនិះនឹងក្តូវបានទទួលនូវរសេកតទុ ខ ំបាកជាខ្ទលង។ ំ ី កល “សុំ រទសរលាក!”
សម្នយយអងវរករ
រសង
ុ ង។ “ពួកគូលីទងអស់ ំ
សុទ ធដតខ្ំក្រឹងដក្រងរ្វការ ើ
ោស់រលាក កុប ំ ចឈប់គ្ននរ្វអ ើ ី អា ុង
រ
តគ្នន” រសង
សម្លងរម្ លម្ុ ខ្សម្រោយការម្នរពញេតត ឹ ើ
ើ យក ៏នយយរេើងថា ៖
“រទម្នបានរទអាសម្ ! ពួកគូលីដខ្ មរខ្ល េ ោស់
រ្វការម្ នបានសរក្ម្េរទ ើ រ
អញក្តូវដតបចឈប់
ិ ក្គ្នន់របជាង”។ ើ យយកពួក េន-យួន ម្ករ្វវើ ញ ើ
សម្បានកាត់េតតភាលម្ថា រាូនកម្ាករ ។ ខ្
ក្តូវដតតវា៉ា រដម្ ើ ប ី បង
ៈរនិះ សម្ក ៏ជំទស់រេើងថា ៖
“រលាក! សុំ រលាកអា
តគ្នន ងេុិះ ពួកគូលីទង ំ
ិ អស់សទ ុ ធដតរ ើ ជ ញ ីវតរល ើការងាររនិះ
រ
ធាលប់រ្វការរៅកដនល ងរនិះយូរោស់ម្ករ ើ “អាសម្!” រសង ដង ឹ ឬរទថា
ើ យសុទ ធដត ើ យ” ។
ុ ង នយយរេើងទងខ្ ំ ង ឹ “ឯង
ការងាររបស់រយើងគួរដតបាន
េរក្ម្ើន
ជាងរនិះឆ្ៃយោស់ របបានគូ លី េន-យួន ទង ំ ើ អស់ឬពាក់កោ ត លម្ករ្វការរនិះ ើ
ការងាររបស់
រយើង ម្នដម្នជាអចេឹងរទ - ដខ្ មរ ខ្ នងដវងោស់!
តាម្េតតអញ អញេង ់យកគូលី េន-យួន ទងអស់ ំ ង ដតរ្វអច េ ឹ ងរៅវាដូេជាក្ជុលរពក” ។ ើ ទកម្ុ ខ្របស់សម្រេើងក្ក ឹ
ម្ សម្សម្លង រម្ល ឹ ើ
ម្ុខ្រៅហាវយងាីរោយរសេកតឃ្ល ី ែ ន់ខ្ទនញ់ ។ “រលាក !” សម្នយយរេើង “រលាកគួរដតអា ទងអស់ ំ រនិះខ្ លិះ ង
តដល ់គូលីដខ្ មរ
ពួកគូលីដខ្ មរទងអស់ ំ រនិះ
ខ្ ំុ ញ
ហានធានអិះអាងថា គ្នាន អន កោខ្លក្េអូ ជ សរទ
ពួកគូលីដខ្ មរទងអស់ ំ រនិះ រ្វការរល ើ ើសពីតំថ្លក្ាក់ ដខ្ ង” ។
“អាសម្ !” រសង ថ្ដេងាុលម្ុខ្ រ
ុ ង ដស្សកគក្មាម្រ
“អាឯងគ្នាននទអ ី ី
ើ យ រលើក
ដដលក្តូវសំ ដដង
តុ លឲ្យអញស្ថតប់រទ រៅ ! រេញ រៅ ! រេញពី
បនទបអ ់ ញឲ្យឆ្ប់ - រៅក្ាប់ពក ួ គូលីឯងឲ្យដង ឹ ថា
អញបចឈប់គល ូ ីដខ្ មរពាក់កោ ត ល
ចប់ពីថ្ងៃដសាក
រនិះតរៅ ឯថ្ងលឈ្ួលកន ែ ុងអាទតយរនិះ អញនឹងរបើកឲ្យ វាកនុងរពលឈ្ប់រ្វការ អាឯងកុជ ំ ំទស់នឹងអញ តេ ើ អញបចឈប់ ទងឯង ំ ងក្រយ័ត”ន ។ សម្រក្កាកឈ្ររេើង រ
មានការរគ្នរពរកាតដក្កង ។
ើ យនយយរោយរលង
“របទុ ំុ ញ ប់ដដរ ឯពួក ើ កជារលាកម្នបចឈប់ ក ៏ខ្ឈ្
គូលីរនិះរបរលាកម្ នអា ើ
តរទ
ក ៏រស្សេនឹង
“រៅអាសម្រេញរៅ ! ” រសង
ុ ង ដស្សក យ៉ាង
រលាករៅេុិះ” ។
ខ្ទលង ំ ។ “ឯងេង ់ន ំគូលីឲ្យបិះរបារ ងអាសម្ ?”
សម្ខ្ទរ្ម ំ ញក្កឺតរោយរទសៈ េតតរ
ដតខ្ំអត់សងេត ់
ើ យរដរើ រេញពីបនទបរ់ និះរៅ ។
ការក្ជួលរក្ជើម្ បានរកតរេ ើ ើ ងកនុងររាងេក្កឧសា-
កម្ារ្វស្ថប ូភាលម្ កនុងការដដលសម្បាន រៅក្ាប់ ើ
នូវរគ្នលបំ
ងរបស់ រសង
ុ ង ឲ្យកម្ាករដខ្ មរទង ំ
អស់ដង ឹ ។ កម្ាករេតតរៅខ្ លិះ បានដស្សករជរ រសង ុង រ
ិ រ ែងៗ ដត ើ យក្រុងនឹងបងេ នូវវនសកម្ា
សម្បានខ្ំហាម្ក្ាម្ដល ់ម្តតកម្ាករទងរនិះ ំ ឋតរៅកនុងរសេកតសៃ ី បរ់ សៃៀម្រ
ឲ្យ
ើ យសម្បានសនា
ថា នឹងធានលុបលាងនូវអំ រពើ អយុត្ម្៌ ត របស់នយ ទុនបររទសរនិះឲ្យទល ់ដតបាន ។
រមា៉ាង១៧កនលិះសរម្លងរគ្ន ំង បានលាន់ឮរេើងកនុង
ររាងេក្កឧសា
កម្ារ្វស្ថប ូជាសញ្ញ ា ក្ាប់កម្ាករ ើ
ឲ្យដង ឹ ថា ដល ់រពលឈ្ប់រ្វការរ ើ
ើ យ។ ពួកកម្ាករ
ទងអស់ ំ បានរៅក្រជុំគ្ននរៅក្តង ់ទធា ី ល ខ្ទងម្ុខ្ររាេក្ក ឧសា
កម្ា ។
ពួកកម្ាករដខ្ មរទងអស់ ំ រនិះ នឹកខ្ងសម្ារ ជា ឹ
ខ្ទលង ំ េំរពាិះការបចឈប់កម្ាករដខ្ មរពាក់កោ ត លរនិះ ។ កម្ាករខ្ លិះរសទើរដតនឹងរក្រើកមាលង ំ បាយរៅរ សម្បានហាម្ឃ្លត់ ។
ើ យ ដត
“កុព ំ ក ួ រយើងកុំ ! ពួករយើងម្នក្តូវរក្រើកមាលង ំ បាយ
រទ” ។
សម្ោស់រតឿន “ពួករយើងជាកម្ាកររកក្ពឹក
លាៃេ
សុី
តាម្្ម្ាតាពួករយើងរតាងក្តូវរគរម្ើលងាយ
ជិះជាន់សងេតស ់ ងេន ដតពួករយើងក្តូវដត រកាទុកនូវ
មារយទដ ៏លា
រ
រសៃៀម្” ។
ើ យក្តូវឋតរៅកនុង
រសេកតស្ថ ី ៃ ត់
“រទបងសម្!” មានក់នយយរេើង “វាដូេជា
ួស
រពកបង” ។ “រ
ហើ យគ្ននរយើងរអើយ ! រកតម្កជាអន កក្ក វាដតង ើ
ដតអចេឹងឯង” សម្រ្លយរេ ត ឋត ើ ើ ង “រសេកតយុ ី ត្ម្៌ រៅរលើរសេកតរពញេ តតរពញរងលើម្ របស់រៅហាវយ ី នយ ឬ រៅដក រ ជាប់គក ុ ឥតអំ រពើ
ចញ់ រគដរាប” ខ្
ហើ យកុអ ំ ី ! ស្សួលម្នស្សួលរយើង
រក្ពាិះរគមានក្ាក់ រយើងក្តូវដត ៈ រនិះ សម្បានក្តេប់េល ូ រៅ
កនុងបនទបអ ់ នកចត់ការរទៀត រដម្ ើ បសុំ ី របើកក្ាក់ ។ រសង
ុ ង ជក់បារឈ្ររៅជ ី តបងាួេ រោយ ទក ឹ
ម្ុខ្ដដលសំ ដដងនូវការម្នសរាយេតត ។ សរម្លង
ដស្សករជររបស់កម្ាករ បានរ្វឲ្យ រសង ើ
ុ ង រក្កវ
រក្កា្ខ្ទលង ំ ។ ក្គ្នន់ដតរ
់ ល ម្ រសង ើ ញសម្េូលម្កដល ់បនទបភា
ុ ង ក ៏ដស្សករេើងថា ៖ “អាសម្! ជាប់គក ុ ឥេូវ”
អាឯងន ំគូលីបិះរបារ
តេអញរតង ឹ
“ម្នដម្នអចេឹងរទរលាក ” សម្រ្លយរេ ំុ ញ ើ ើ ង “ខ្ជា
អនកសក្ម្ុិះសក្ម្ួលរទរត”ើ
“អាឯងរនិះកាលខ្ូេ !” រសង រោយកំ
ឹង
រទៀតអាសម្ រ
ុ ង នយយ រេើង
“អញរដញទងកាលអាឯង ំ
រចល
អញដលងក្តូវការជួលអាឯងរទៀត
ងរនិះ រៅរពលក្ពឹក ើ យ អាឯងក្តូវរេញពីទកដនល ី
ដសាក” ។
រសង
ុ ង បានរាប់ក្ាក់របាិះម្កឲ្យសម្ ទងខ្ ំ ង ឹ
សម្ារ ។ សម្រដរើ រេញពីបនទបរ់ ្វការ របស់អនក ើ ិ ចត់ការម្កវញ រ
កកម្ា ើ យយកក្ាក់រៅរបកឲ្យពួ ើ
ករ ។ ពួកកម្ាករទងអស់ ំ ន ំគ្នន ស្ថកសួរសម្ ដដល សម្រសទើរដតរ្លយម្ នរួេ រក្ពាិះការពបាកេតត ។ ើ សម្បានព
៌ នររឿងរា៉ាវទងអស់ ំ ឲ្យកម្ាករស្ថតប់
រោយការទុកក្ខ ពួយ ។ ពួកកម្ាករទងរនិះ ំ ក ៏បានសំ ដដងនូវការតូេេតត ិ តូេរងលើម្ នង ការក្ពួយបារម្ភេរំ ពាិះអនគត ថ្នជីវត រក្ពាិះរគក្តូវនយទុនបររទសបចឈប់ ដលងឲ្យរ្វការ ើ រោយម្នដង ំ គ្ននខ្ងន ឹ ខ្ន ឹ ឹង រសង ួ ល អនកទងអស់ ជាខ្ទលងដតម្ ំ នដង ឹ ជារ្វអវ ើ ី រគបាន ។
ុង
សម្ រ
បានដបករេញពីពួកកម្ាករដខ្ មរទងរនិះ ំ
ើ យរដរើ តក្ម្ង ់រៅ ិះទ ដដលតា ំងរៅក្ជុង
ខ្ទងរជើង
រោយទកម្ុ ខ្ដ ៏ស្សងូតស្សងាត់ ។ សម្ បានបដបតត ឹ នទរបស់ ខ្ន ី ួល
សម្នឹងតំដ
ទុកជាសម្ក្តូវនយទុនបរ
ងកាប៉ាូរា៉ាលដ ៏លា
ត ញរេញ
របើ
រលងឲ្យរ្វើ
ការក ៏រោយ ដតពួកកម្ាករទងអស់ ំ ម្នអាេបំរភ្លេ នូវរសេកតលា ី របស់សម្បានរេើយ ។ ទបំ ត ុ សម្ក្តូវន ំនងសយក្រពនធកស ំ ត់ រេញ ី
ពីររាងេក្កឧសា
កម្ារ្វស្ថប ូ ើ
រៅសំ ោក់
បរោ ត ិះអាសននរៅជាម្ួយនយម្ុី នង នងម្៉ាុម្ម្តង រទៀត ។
“បងម្ុី
!”
សម្នយយរេើងរក្កាយរពលដដល
បាននយយដល ់ររឿងរា៉ាវទងអស់ ំ
ដដលបានរកត ើ
រេើងរៅកនុងររាងេក្កឧសា រ
ំុ ញ ា នបំ ើ យ “ខ្គ្ន
ដតខ្គ្ន ំុ ញ ា នកដនលងរៅ
កម្ារ្វស្ថប ូសពវក្គប់ ើ
ងេង ់របៀតរបៀនបងម្ុី ឯងរស្ថិះ ខ្ម្ ំុ ញ កសុំបងម្ុឯង ី
អាស្ស័យរៅជាបរោ ត ិះអាសននសន
សំ ោក់
ទក្មារំ ក ិះទ
បាន” ។ “រៅេុិះសម្ !” ម្ុរ្ល ី យរេ ើ ើ ងរោយសុទ ធេតត “រៅេុិះ
េុិះម្នអីរទ
របឯងរកការងាររ្វ ម្ ើ ើ នទន់បានរទ
ដេកសុីកលូគ្ននធាក់ក ៏បាន គសម្ឯងធាក់ យប់ គ្ននធាក់ ៉ឺ ថ្ងៃ រ
ែ ន ក់ពាក់កោ ត ល ” សម្ ើ យរេញថ្ងលឈ្ួលមា
បានសំ ោក់រៅជាម្ួយនយម្ុី
នង
នងម្៉ាុម្ម្តង
រទៀត ។ សម្ដតងគតថា មានដតម្តតភ្កតកម្ាកររទ ដដលអាេយល ់េតតរងលើម្របស់កម្ាករដូេគ្នន...។