Prafilefifteen

១៥ ជាប់គក ុ លព្រះលស្លមះព្ត្ង់ ការរដរើ រក ិះទ

ឧកញា៉ាសំ បូរសម្បតតរនិះ

ការលំបានអវីរេើយ

ម្នជា

រក្ពាិះ ិះទ ទងអស់ ំ ដដលឋតរៅ

ិ ីដវរដង សុទ ធដតជាមានរលខ្ររៀង ទងអស់ តាម្វង ំ ។ សម្ឈ្ររររារៅខ្ទងម្ុខ្មាត់ទវររបង រ រម្លរៅកន ើ ុង ិះទ ពនល៉ឺអគគសនី រនទលរៅរេើយ រ រៅម្ក រ

។

ើ យសំ េឹង

កនុង ិះទ រៅភ្លក្ចល ៉ឺ

ី រើ េុិះរេើង ើ យមានម្នុសែបំរររដ

អាោដខ្ក្ត

ថ្ន ិះទ រនិះ្ំទល ូ ំទលា ូ យ

ើ យគ៉ឺ ិះទ សង ់ទន់សម្័យ ។ ឈ្ររររាម្ួយសនទុិះ

សម្ក ៏កាត់េតតរដរើ េូលរៅ

កនុង ិះទ ។ សម្បានជួបនឹងស្សើបំររមា ី ន ក់ កនុងខ្

ៈ

ដដលរដរើ រៅដល ់មាត់ជរ រ

តើ រ ។ សម្ រលើកថ្ដសំ ពិះ

ើ យសួរនងរោយពាកយសំ ដ ី ដ ៏សុភាពថា ៖

“អត់រទសអនក ! រលាកឧកញ្ញ ា ៉ា នឹងរលាកស្សើ រៅ

ឬរទ ?”

ិ “ចា៎សរៅ ! រលាករទបន ើ ឹងក្តេប់ម្កដល ់ ិះទ វញ

អំ បាញ់ ម្ញរនិះឯង បងឯងមានការអវីឬ ?”

“សុំ អនករៅជក្មាបរលាកបនតេបានឬរទថា ខ្ម្ ំុ ញ ក

សុំជប ួ នឹងរលាករោយមាន្ុរៈផ្ទល ់ខ្ន” ួល “រម្លរៅ ើ

រលាកដូេជាម្នឲ្យជួបរទ”

ស្សើបំររ ី

រនិះនយយរេើង ក្ពម្ទងសំ ំ លឹងរម្លម្ុ ខ្នឹង រខ្ទ ើ អាវរបស់សម្

“រលាកកំពង ុ ដតម្ួររៅ៉ាខ្ទលងោស់ ំ

រក្ពាិះរលាកក្តូវពួកអនករលង ក្ាក់ពីលាៃេម្ញរនិះឯង” ។

្ក់យកបានកាបូប

“របអច េ ឹ ងស្សួលរ ើ

ើយ

!”

សម្នយយរ

ើយ

រសើេរេើង “សុំ អនកេូលរៅជំរាបរលាកថា អនករលង ដដលបាន្ក់យកកាបូបក្ាក់របស់រលាករនិះគរូ៉ឺ ប ខ្ ំុ ញ

ឹ ែងឯង ” ។

ស្សើបំររឈ្រស្សឡា ី ងកា ំ ំង រ

ខ្ ើ យសំ លឹងរម្លម្ុ ើ

សម្រោយរសេកតរងឿង្ៃ ល ់ ។ ម្ួយសនទុិះរក្កាយម្ក ី រទបនងរពាលថា ៖ ើ

“ចា៎ស! របអច េ ឹ ងស្សួសរ ើ

រលាកឥេូវ

ខ្

ឹ ែង”

ំុ ញ ឹងេូលរៅជំរាប ើ យ ខ្ន

ិ ស្សើបំរររនិះ ី ក ៏រេើងរៅរលើ ិះទ វញយ ៉ា ងរួសរាន់។ ៈរនិះរលាកឧកញា៉ា នង រលាកស្សើ ដដលរទប ើ

ិ ដតក្តេប់ម្កពីម្នទីរសែងការ ក្កុម្ក្ពិះនគរបាលវញ រនិះ កំពង ុ ដតអងគុយសំ រាកកាយ រោយការនឹកម្ួរ

រៅ៉ារៅតក្កហាយស្ថតយក្ទពយដដលបានបាត់បង ់

។

ស្សើបំរររដ ី រើ បនទនខ្ ់ នេូ លរៅជតរលាកទងព ំ ី រ រោយ ួល ការរគ្នរព ។

“រលាកស្សើ !” អនកបំររជ ី ំរាបរលាកស្សើ “អនក រលង ដដលបាន្ក់កាបូបរលាកស្សើរនិះ សុំ ជប ួ នឹងរលាកស្សើ

ឥេូវរនិះវាម្ក

វាបានក្ាប់ថាវាន ំយករបស់

ិ ទងអស់ ំ រនិះម្កក្រគល ់ជូនរលាកស្សើវញ” ។ រលាកឧកញា៉ា

នង

រលាកស្សើ

ហាក់ដេ ូ ជា

ស្សឡា ំងកា ំងរោយការរងឿង្ៃល ់ រក្ពាិះរលាក ម្ន ដដលរ រ

ើ ញរចរោម្ួយ

លួេយកក្ទពយរគរ

ើយ

ិ ដូរេែិះរេើយ ។ ើ យយកម្កក្រគល ់ឲ្យមាេស់រគវញ

“ឯងនយយថារម្៉ាេ ?” រលាកឧកញា៉ាសួរបញ្ញ ជ ក់ រោយការេង ់ដង “អារចរដដលវា្ក់ កាបូបរនិះ ឹ ិ វាយកអីវា៉ាន់ម្កឲ្យវញឬ ?”

“ចា៎ស !” ស្សើបំរររ្ល ី យរេ ើ ើ ង “វាយកអីវា៉ា ន់ម្កជូន

ិ ឥេវវាឈ្ររៅមាត់ជរ វញ ូ រលាកឧកញា៉ា រ

នង

តើ រ”

រលាកស្សើសុ ិះរក្កាករេ ទ ើង

ើ យន ំគ្ននរដរើ រេញរៅរម្លសម្ ើ

រោយការរួស

រាន់ ។ រលាកទងព ំ ី រឈ្ប់ឈ្រសំ លឹងរម្លម្ុ ខ្សម្ ើ រោយការពនតយពេ​េយ ័ ។ រលាកស្សើរេិះ ដតនឹកស្ស ថ្ម្៉ាថាហាក់ដេ ូ ជាច ំម្ុខ្សម្បានរៅរេើយ ។ សម្បានបនទនខ្ ់ នេុ ិះ ួល

រលាកឧកញា៉ា

រៅក្តង ់មាត់ជរ

នង

រ

ើ យរលើកថ្ដសំ ពិះ

រលាកស្សើរោយរសេកតរគ្នរព ី

តើ ររនិះឯង ។

“ឯងរ្មិះអី? ” រលាកស្សើសរួ រេើង “រៅឯោ ?” “សុំ រលាកស្សើរម្តាតអត់រទស ងេុិះទនរក្ាស!” សម្រ្លើយរេើង ក្ពម្ទងរល ំ ំុ ញ ទជា ើកថ្ដសំ ពិះ “ខ្បា

អនក្ក់កាបូបរលាកស្សើទនរក្ាស” ។ “អញដង ឹ រ បាន”

ើយ

រក្ពាិះអញរៅេំោម្ ំ ុខ្ឯង

រលាកស្សើនយយកាត់រេើង ៖ “ដតអញេង ់ដង ឹ ថា ឯងរ្មិះអី ? រៅឯោ” “ខ្បា ំុ ញ នរ្មិះ សម្ ទនរក្ាស” “រ្មិះសម្” រលាកស្សើឧទនរេើងតេៗ “រូបរាង

ម្ុខ្មាត់ឯងដូេជាក្គ្នន់របដដរ ើ សុីលួេ្ក់រគអចេឹង ?”

ដតរ

តុអីក ៏ឯងរក

“រៅក្គប់េន ំ ន ួ ទងអស់ ំ ទនរក្ាស!” សម្ រ្លើយ

រេើង រ

ំ រនិះរៅ រលាកឧក ើ យជូនរបស់ទងអស់

ញា៉ាសំ បូរសម្បតត

“ក្ាក់ខ្បា ំុ ញ ទចយអស់ដត

៥០

ររៀលប៉ាុរោ ណ ិះ ឯកាបូបរនិះខ្បា ំុ ញ ទ ច ំបាេ់ក្តូវក្គដវង រចលរៅរ

ើ យ ទនរក្ាស”

រលាកឧកញា៉ាបានរៅសម្ រ

ឲ្យរេើងរៅរលើ ិះទ

ំ រៅពនតយរម្លជា ើ យយករបស់ទងអស់ ើ

ម្ួយ

លុិះរ

ើយ

នឹងរលាកស្សើ ។

ំ រៅក្គប់េន ំ ន ួ រ ើ ញថារបស់ទងអស់

រលាកឧកញា៉ាក ៏ញញឹម្ស្សស់រេើងភាលម្ ។ ដតរលាក ដបររៅសំ លឹងម្ុខ្សម្ដូេជាេង ់សុីស្ថេ់ នយយរេើងថា ៖

រ

ើយ

“កាបូបដសបកក្ករពើរបស់អញថ្ងលជាងម្ួយ

ពាន់

ោា៎ ម្នដម្នរលងរ្ងរទ”

សម្ខ្ំក្រឹងញញឹម្ទងម្ុ ំ ខ្រក្កៀម្ រ

រេើងរោយការរគ្នរពថា ៖

“សុំ រទសរៅេុិះរលាកស្សើ! ដវងរចលរៅរ

ើយ

ើ យនយយ

កាបូបរនិះខ្បា ំុ ញ នក្ក

រក្ពាិះខ្បា ំុ ញ ទដក្កងរគចប់បាន

សុំរ្លៀតឱ្កាសរនិះ េូលម្កជំរាបរដម្ ើ បសុ ី ំ ទទួលរៅ កំ

រៅរ

ុ សរបស់ខ្បា ំុ ញ ទ ើយ

ដដលខ្បា ំុ ញ នជាក្រក្ពឹតខ្ ត ស ុ ក្ជុល

ខ្បា ំុ ញ ទម្នដដលធាលប់លេ ួ រលនរ់ គពីរពល

ម្ុនរស្ថិះទនរក្ាស

ខ្បា ំុ ញ ទជាអនកធាក់សី កល ុ ូ

បាទរកសុីកលូធាក់ម្នបាន រពញម្ួយថ្ងៃ

ឃ្លលនបានបងខ ំ

ដតខ្ ំុ ញ

ថ្ងៃរនិះខ្បា ំុ ញ ទអត់បាយ

រក្ពាិះគ្នានក្ាក់ទញ

រសេកតរស្សក ី

េតតខ្បា ំ ្ុ ទឲ្យហានក្រងុយ្ក់កាបូប

រលាកស្សើ

រដម្ រៅទញបាយទទួលទន ើ បយកក្ាក់ ី

ដតលុិះ ខ្បា ំុ ញ ទរ

ើ ញក្ាក់ នង របស់ដ ៏មានតំថ្លជា

រក្េើនក្ពម្រោយនម្ប័

ណ រនិះ

ខ្បា ំុ ញ ទក ៏ក្រញាប់

ិ ក្រញាល ់យកម្កជូនរលាកស្សើវញ ខ្បា ំុ ញ ទសងឃម្ថា ឹ ក្ពិះរតជៈគុ ខ្បា ំុ ញ ទរ

នង រលាកស្សើម្ុខ្ជាអា

ំ ្ុ ទ ជាម្នខ្ទន” ។ ើ យអត់រទសឲ្យខ្បា

“រអើពួកអាឯងរនិះ

វាអចេឹង”

នយយ ងរសើេ ង រោយការ “កំ

តអាសូរ

រលាកឧកញា៉ា ួ សេតត

ួ សរងលើម្

ុ សរបស់អាឯងរនិះវា្ៃនោ ់ ស់ អញអត់រអាន

ឲ្យម្នបានរទ

រ

តុ លដដលអាឯងអាងថា

ដដលអាឯងរ្វរចរលួ េ្ក់ ើ

ការ

រក្ពាិះរសេកតរស្សក ី

ឃ្លលនរនិះ អញស្ថតប់ដេ ូ ជាម្នេូលក្តរេៀករស្ថិះ”។

ខ្

ៈរនិះ ទកម្ុ ខ្របស់សម្រេើងស្ថល ំងដូេ ជា ឹ

អត់្ម្ភាលម្

រក្ពាិះសម្ម្នបានជានឹកន

ថា

រលាកឧកញា៉ានឹងនយយយ៉ាងរនិះរស្ថិះរេើយ ។ របើ តាម្​្ម្ាតា

ម្នុសែទងឡាយដដល ំ

រលើកដលង

រទសឲ្យម្នុសែទុេរេ ត ិ កនុងរពលដដលជនរនិះដង ឹ នូវ កំ

ុ សរបស់ខ្ន ួ ល រក្ពាិះរក្ៅពីរនិះការបានរបស់ក្ទពយ

ិ ម្កវញរ

ិ ើ យជនទុេរេ តរនិះ

របស់ខ្នដដលគួ រដតបាន ួល ក្រ

ី ពីមាេស់ក្ទពយ ង

នយយថា រេើងថា៖

បានដង ឹ នូវកំ

ុស

ទទួលនូវរសេកតរម្តា ត ក្តា ី

។

ម្ុនរពលដដលសម្

អវីតរៅរទៀតរលាកស្សើក ៏នយយេូឡា

“អញស្ថតយកាបូបរបស់អញោស់ របស់អញរៅលាក់ទក ុ ឯោរទដង ឹ ”

ឯងយក

“រទរលាកស្សើ” សម្រ្លយរេ ំុ ញ ទ លាក់ ើ ើ ង “របខ្ ើ បា

កាបូបទុករនិះខ្បា ំុ ញ ទច ំន ំយកមាសក្ាក់ រនិះម្ក ិ ជូនរលាកស្សើវញរ្វ អ ើ ី ទនរក្ាស”

រពលរនិះរលាកស្សើ ដស្សករៅអនកបំររ ី របស់ រលាកឲ្យេូលម្កជត រ

ើ យរលាកបងាគប់ រៅអនកបំ

ររ ី ឲ្យន ំខ្នសម្រៅក្រគល ់ឲ្យប៉ាូលីស ។ សម្ភ្តភ្័យ ួល ជាខ្ទលងរៅរពលដដលបានឮពាកយបងា ំ គ ប់របស់រលាក ស្សើរនិះ ។

“អារនិះ គជារចរ ដដល្ក់កាបូបអញ ពួកឯង ៉ឺ

ន ំយកវារៅបករៅក្រយ័តក ន ឲ្ ុំ យវារត់រេ ួ ោា៎ ិ របរអីអញ យកពីវាម្កវញអស់ រ

របស់

ើ យ”

ម្ុនរពលអនកបំររ ី នង អនករបកបររងយនត នំ ើ

យកខ្នរៅក្រគល ់ឲ្យប៉ាូលីស ួល

សម្បានក្កាបសំ ពិះ

អងវរករសុំ រទសរលាកឧកញា៉ាសំ បូរសម្បតត

នង

រលាកស្សើ ម្តងរទៀត ៖ “ក្ពិះរតជៈគុ

! រលាកស្សើ ! សុំរម្តាតអត់រទស

ឲ្យខ្បា ំ ្ុ ទម្តងរៅេុិះទនរក្ាស របយក ខ្បា ំុ ញ ទរៅឲ្យ ើ ប៉ាូលីស ខ្បា ំុ ញ ទម្ុខ្ជាជាប់គក ុ រ

ើ យ”...

“ឱ្ ឯងដង ុ ដដរ” រលាកស្សើ នយយ ឹ ថាជាប់គក រេើងរោយការខ្ងសម្ារ “របអាឯង ខ្ទលេជាប់គក ុ ឹ ើ អចេឹងអាឯងរ្វរចររ្វ អ ើ ើ ី

អញអត់រទសឲ្យអាឯង

ម្នបានរទ រស្សេដតប៉ាូលីសរៅេុិះ” សម្រងបម្ុ ខ្រេើង សម្លងរម្ លម្ខ្ុ រលាក ឧកញា៉ា ើ ឹ ើ

នង

រលាកស្សើរោយក្កដសដភ្ែកដដលសំ ដដងនូវការ

អងវរករ ។

“រលាកស្សើ ! រលាកស្សើគរួ ដតអា ដង ឹ នូវកំ

ុ សរបស់ខ្នរ ួល

ើ យ រលើកដលងរទសឲ្យគ្នន

ងរៅទនរក្ាស” ។ “រទ! រ

អញម្នអា

តរទ”

ំ ើ យនយយរេើងខ្ទលងៗ

ម្នរកតរទ ើ

តរចរ ដដល

អាឯងរ្វរចរ ើ

ី រលាកស្សើក្គវកាល

“អញអត់រទសឲ្យរចរ អាឯងក្តូវដតជាប់គក ុ ”

រលាកស្សើដបរម្ុខ្រៅខ្ទងអនកបំររ ី នង អន ករបើករង

យនតដដលឈ្ររៅជតៗ រលាក “ រៅ ! ពួកឯងន ំវា យករៅបករៅ រៅបដងារបងាង ់ដល ់ោរទៀតហា​ា៎” ពាកយថាគុក ជាពាកយដដលម្នុសែទងឡាយខ្ទ ំ លេ រ

ើ យម្នេង ់រដរើ ជត ។ ឯសម្ក ៏ខ្ទលេគុក ដូេអន ក

ដថ្ទដដរ ។ ការរបើពាកយអងវរករបាន កាលយរៅជា

ខ្យល ់ រ

ើ យសម្ក ៏សទុិះរក្កាកឈ្ររេើង រ

តេៗ រោយរសេកតរក្កវរក្កា្ ។ ី

ើ យរសើេ

“រលាកស្សើ!” សម្នយយរេើងរោយពាកយ សំ ដ ី

្ម្ាតាគ្នានការរគ្នរព “ខ្បា ំុ ញ នដង ន ឹ េាស់កុងរពលរនិះ

ថា រសេកតលា ឹ ថាអចេឹង ី វាគ្នានក្ររយជន៍អីរទ របដ ើ ង ិ ខ្បា ំុ ញ ទក ៏ម្នយករបស់ទងរនិះ ំ ម្កជូនរលាកស្សើវញ ដដរ

ដតខ្បា ំុ ញ ទស្ថមនថា

រលាកស្សើម្ុខ្ជាអា

អាសូរដល ់រចរមានក់ដដលបាន្ក់រលាកស្សើ

ត

រក្ពាិះ

រសេកតរស្សកឃ្ល ល ន” ។ ី រលាកស្សើគំ

កឲ្យអនកបំរររទៀត ី ៖

“រៅ ! ន ំវាយករៅ” សម្បានកាត់េតតកុងខ្ ន

ៈភាលម្ថា

កនុងការក្រុង

រក្រៀបច ំក្រយុទ ធតសន ូ ឹងពួកអនកបំររ ី របស់ ឧកញា៉ា

សំ បូរសម្បតរោិះខ្ន ួ ល ។ ផ្ ំង ! ថ្ដស្ថត ំ របស់សម្ ដដលបានកាតប់ទក ុ ជារស្សេរនិះ

បានោល ់េំថាគម្

អនករបើកបររងយនត រនិះដួលក្ពូស រៅរលើឥដា ។ អនក បំររមា ី ន ក់រទៀតសទុិះេូលម្កក្រេូកនឹងសម្ភាលម្

រលាកស្សើ នង រលាកឧកញា៉ា បានដស្សករៅម្នុសែ មានរៅកនុង ិះទ រអាយជួយេូលម្កចប់សម្រទៀត ។ រ កំ

ើ យសម្កម្ាករអភ្័ពវ

ដដលភាញក់រលឹកកនុង

ុ សរបស់ខ្នក ៏ក្តូវពួកអនកបំររ ី ួល

ញា៉ាសំ បូរសម្បតត

ក្រដ

របស់រលាកឧក

លជាដប់នក់ម្ក

ររាម្វាយដក្ំ េំធាក់មានក់ម្ួយថ្ដម្ួយរជើង

។

រចម្ រលាក

ឧកញា៉ា នង រលាកស្សើឈ្រសំ លឹងរម្ល រោយការ ើ ភ្័យដក្កងសម្រត់រេ ួ ។

សម្ខ្ំក្រឹងតសរូ ដម្ េុិះរេញពី ិះទ រនិះ ើ បរត់ ី

ដត

ិ ំវញខ្ ពួកអនកបំររបានរចម្ររាម្ជុ ី នរដ ម្ ើ បស្ថ ី ទ ក់ ូ វល ។ ួល ខ្

ៈរនិះ

រជង ើ របស់អនកោម្ួយ

រពាិះសម្រពញទំ

បានធាក់ក្តង ់

លេុិះភាលម្ ។ កនុង ឹ ងរ្វឲ្យសម្ដួ ើ

រពលដួលេុិះរនិះ សម្ក្តូវពួក រគរចម្ធាក់ទត់តាម្ េតត ទល ់ដតរលាកឧកញា៉ាដស្សកឃ្លត់ ។ “រ

ហើ យប៉ាុ

ឹ ណ ងបានរ

ើ យ តេរលាវាងាប់រៅន ំ

ឲ្យពបាកដល ់អញ រអើអារនិះវាក្គ្នន់របើោស់ ង វា ោល ់អាគុ វារេើងរ

ដួលពីរបក្តេប់ -រៅ ! ន ំគ្ននជួយរលើក ី

ើ យយកវារៅបករៅ បនតេរទៀតអញរៅ

តាម្រក្កាយ”

សម្ឈ្៉ឺចប់ក្គ្ន ំក្គ្នរពញរាងកាយ... ពួកអនកបំររ ី

បានចប់ទញកន្តនតក់អាវឲ្យសម្រក្កាករេើង ។ រងវង ់

ម្ុខ្របស់សម្រ

ើ ម្រពាររេើង េរចេើម្នងបបូរមាត់

ដបក្ម្ ទងកំ ំ លា ំង ក្តាក្រ

សម្ក្តូវពួកអនកបរក្ម្ើអស ូ រេញពី ិះទ

ហាក់ដេ ូ ជាគ្នានអា

តអាសូររម្តាត

ី អវីបនតេបនតួេោរស្ថិះរេើយ ។

កនុងរពលរមា៉ាងជាម្ួយគ្ននរនិះ

ក្ជករៅកនុងទ ី

ំ ឃ្ល ុ ំងរបស់បូល ៉ា ីស

ទុកជាយ៉ាងោក ៏រោយ

សម្ក ៏បាន

រៅ

ពតោស់របើ

សម្ក ៏ម្ុខ្ជាក្តូវតុលាការ

កាត់រទសោក់គក ុ កនុងឋានៈជារចរលួេ្ក់ជាម្ន ខ្ទន ដតសម្ក ៏សុខ្េតត ទទួលនូវបាបកម្ាដ ៏្ៃនរ់ និះ រោយការច ំបាេ់ដដរ ។ ការរនិះជាទរុ អា

កម្ា

តអាសូរ

ម្នុសែរ្វខ្ុ ើ សរ

ថ្នមាេស់ក្ទពយដដលម្ន

ឬរម្តាតក្រ ើយ

ី ដល ់សម្ដដលជា

ក្ពម្ទទួលនូវកំ

ុ សរនិះ

រស្ថិះ អា

។

ដូរចែិះ

កម្ាករអនកមានបាបកម្ាគរួ ឲ្យ

តក ៏ក្តូវក្កុម្ប៉ាូលីសបចូ ជ នខ្នរៅរៅតុ លាការ ួល

តាម្ពាកយរចទរបស់អយយការរចទ កនុងឋានៈជាអនក លួេ្ក់ក្ទពយសម្បតតរបស់រគ ។

េំរលើយក្ពម្ទទួលស្ថរភាពតាម្ពាកយរចទទង ំ

អស់ រោយឥតមានក្រដកកតវា៉ា អវី រេើយ រ ជំរាបតុលាការថា

ដដលរ

ើ យបាន

តុន ំឲ្យខ្ន្ក់ ក្ទពយ ួល

របស់រគរនិះ ក ៏រក្ពាិះដតរសេកតរស្សកឃ្ល ល ន ប៉ាុដនតេំ ី រលើយបានសុំ នវូ រសេកតអនុ រក្គ្និះពីតុលាការ ី

សុំឲ្យ

តុលាការរម្តាតបនធូរបនាយរទសខ្ លិះប៉ាុរោ ណ ិះ ។ រម្លៗរៅហាក់ ដេ ូ ជាថា ើ

តុលាការក ៏បាន

អនុរក្គ្និះដល ់េំរលើយខ្ លិះដដរ រលាកចងហាវង បាន ិ េឆយ វន ័ កាត់រសេកតោក់ គក ុ សម្េំនន ួ ៦ ដខ្ ។ ី

សម្ក្តូវ្នរជើងេូលរៅកាន់

គុក្ំថ្នក្កុងភ្នំ

រពញម្តងរទៀត ។ ថ្ងៃ ដខ្បានកនលង ត ុ រៅ រោយរសេកតទុ ខ ំបាក ី កល

ិ ង គុក្ំរបស់ ជាខ្ទលង ំ ទងរាងកាយន ំ ងេតត ។ ជីវតកន ុ សម្ម្តងរនិះ

គ្នានម្តតភ្កតោេូលរៅស្ថកសួរសុខ្

ទុករខ ស្ថិះរេើយ រ

សម្ក្តូវរគរក្រើ

ឲ្យរ្វការ្វ នៗ ់ ើ

ើ យរស់រៅរោយអាហារអាក្កក់ៗ កនុងម្ួយថ្ងៃដត

៤-៥មាត់ ប៉ាុរោ ណ ិះ ។ ៦ដខ្រៅកនុងគុក្ំ សម្បាន ស្សកស្ថេ់្ម្

េុិះជារក្េើនទល ់ដតខ្ុសក្រក្កតី

រសទើដតរម្លម្ុ ខ្ មាត់ម្នយល ់ ។ ើ

សម្ខ្ំខ្ទរ្ម ំ ញមានិះអត់្ន់ ទទួលរទស... អត់ ្ន់តសន ូ ឹងរសេកតទុ ី ករខ វទនរៅកនុងគុក្ំ

ទបំ ត ុ ី

ិ ឥសែរភាពជាទរសែ ហា ក ៏បានវលក្តេប់ ម្ករកសម្ ី

ិ វញ ។ ក្ពឹករនិះរលាកចងហាវងរងថ្ន ពនធនគ្នរ បានរៅសម្ឲ្យេូលរៅជួប សម្ក្តូវរួេរទសរ

ើយ

រ

ើ យក្ាប់ដ ំ

ឹ ងថា

រក្ពាិះតុលាការបានរេញ

ដកា ី របងាគប់ឲ្យរោិះដលងខ្ន ួល ។ “គុករគរ្វរេ ើ ើ ងសំ រាប់ោក់ម្នុសែខ្ូេ

អាក្កក់

ម្នុសែ

អនករទសទងអស់ ំ គជាម្នុ សែទុេរេ ត ិ ៉ឺ

ក្រក្ពឹតខ្ ត ស ុ គនលងេាប់” រលាកចងហាវងរង បានឲ្យ ឱ្វាទដល ់សម្រោយទកម្ុ ខ្ញញឹម្ ឹ

ញដញម្ហាក់

ដូេជាជួយរក្តកអរកនុងការដដល សម្ បានរួេរទស “ឯងគួរដតដក្រេតតគន ំ តក្តេប់ខ្ន ួល

ម្ករ្វជាពលរដា ើ

ិ ម្ុខ្មាត់ឯង ម្នគួរជាអាជាញកររស្ថិះ ខ្ស ដ ៏លាវញ ំុ ញ ំ ឲ្ ុ យ ពរសពវស្ថ្ុការ

ដល ់ឯងសុំឲ្យឯងបានជួបក្រទិះដត

នឹងរសេកតសុ តររៀងរៅ រ ី ខ្រសេកតលា ី េប់ម្ក ឲ្យខ្រំ ្ុ

ិ ។ ើ ញម្ុខ្វញរទៀត”

ើ យសុំកក្ុំ ត

“ស្ថ្ុ ! ស្ថ្ុ ! ” សម្រលើកថ្ដសំ ពិះទទួល សពវ

ស្ថ្ុការ រនិះរាប់ថាជាក្ពិះគុ ក្ពិះរតជគុ

រម្តាតោស់រតឿនរក្កើនរល ំ ឹក រ

ពរសពវស្ថរ្ុការដល ់ខ្បា ំុ ញ ទ តា ំងរងលើម្ រៅ”

ដ ៏រលើសលប់ ដដល

រ្វឲ្យខ្ នបានរៅ ើ ួល

ើ យឲ្យ

ខ្បា ំុ ញ ទនឹងខ្ំតា ំងេតត

ជាពលរដាដ ៏លាតររៀង