Prafilefive

៥ ជាប់គក ុ លព្រះចាញ់ក

នាយទុន

រភ្លៀងកំពង ុ ដតរលឹម្ស្សិេៗ រ ក ល បរនទរ បរចេញ

រសមីភ្លរេ ៉ឺ ើ ងដភ្លតៗ

រ

សូរ។

ើ យ រគ លាន់ក ៏ក្គ

ឹ ម្ម្នោេ់

យប់រនិះ ជាយប់ដដលសម្ កាត់េតតយ៉ាងោេ់ ិ ខ្ទតរដម្ ើ បក្រហារជ ីវតរៅដក ី បាន កំដ

ុក

នយទុនដដល

ងចប់ក្រពនធរបស់រគ រោយការក្ក

ក្កហាយកនុង ូ វកាមារម្ា ល

៍

រ

ល់

ើ យដដលរ្វឲ្យនង ើ

សយ ក្តូវទទួលនូវការឈ្៉ឺេុកចប់ នងអាមា៉ាស់ម្ុខ្ ិ ។ អស់ម្ួយជីវត

រពលរនិះសម្ បានម្កបងេបខ្ ់ នរៅកន ិ ួល ុងបររវ

របង ិះទ របស់រៅដក

ុ ករ

ើ យ ។ រខ្ទអាវ នងរាង

កាយរបស់សម្ទទករជាករោយក្គ្នប់ រភ្លៀង ។ សម្ ឹ ឈ្ររៅកនុងទងង តរក្កាម្ម្ល បរ់ ឈ្ើ ដ ៏្ំម្ួយរដម្ ើ ខ្ទង ឹ ី រក្កាយ ិះទ រ

។

សម្កាន់កា ំបត

ើ យកា ំបតរសែៀតរនិះឯង

រសែៀតម្ួយរៅថ្ដ

ដដលសម្ក្តូវរ ើេ ញ ង ុ

របស់វារៅក្តង ់រពាិះឬរដម្ ើ ក្ទូង

របស់រៅដក

ុក

នយទុនេតតពាលអនយតរយ៍ ាិ

ដដលបានកំដ

ង

គក្មាម្ចប់ក្រពនធរបស់ខ្ន ួល ។ ពនល៉ឺរគ្នម្អគគសនីខ្ទងរលើ ិះទ រៅដក

ុក

រៅភ្ល៉ឺ

រៅរេើយ ។ សម្សម្ៃំឈ្ររៅរសៃៀម្ជតកនលិះរមា៉ាង ។ រៅទបំ ត ុ សម្ក្ករេករម្លរៅ រ ី ើ

ើ ញរៅដក

ុ ករដរើ រក្តិះក្តុិះរៅកនុងបនទប ់ ។

សម្មានទកម្ុ ខ្គួរឲ្យខ្ទលេ ដភ្ែកក្ក ឹ

ម្ដូេ ររងក ើ

រភ្លង ើ សម្គតស្ថមនថាបនទបដ់ ដលរៅដក

ុ ក កំពង ុ

រដរើ េុិះរេើងរនិះ ជាបនទបស ់ ក្មាប់ រ្វការ សម្រដរើ ើ

សនែម្ៗេូ លម្ករក ិះទ រោយ ការក្រុងក្រយ័ត ន ខ្ទលេ ឹ ដក្កងមានអនកោម្ួយរ

ើញ

ម្ុនរពលដដលបាន

ិ ក្រហារជីវតនយទុ នេតតមាររនិះ ។ ការស្ថមនរបស់សម្ េំជាក្តូវដម្ន ។ បនទប ់ ដដល រពាលខ្ទងរលើរនិះ

ជាបនទបស ់ ក្មាប់រ្វការរបស់ ើ

នយទុនេតតរចរដម្ន ។ រៅដក អាវតាម្ររបៀបរៅ ិះទ រ

ុ ក រសលៀកពាក់រខ្ទ

ើ យ របៀម្រខ្ែៀម្ួយយ៉ាង

្ំ ។ គ្នត់កព ំ ង ុ ដតរក្រើគន ំ ត រៅកនុងកេ​េការជំនញ ួ របស់គ្នត់ ។ រៅរលើតុសររសរ របស់គ្នត់រពាររពញ រៅរោយ ឯកស្ថររ ែងៗ ។

ិ រៅដករដរើ វលវល ់េុិះរេើង

គ្នប់ជន ួ ជាកនុងខ្

រៅកនុងបនទបរ់ និះ។

ៈរនិះគ្នត់អងគុយេុិះ រៅរលើរៅ

អី

ដដលតា ំងរៅេំពីម្ុខ្តុសររសរ

។

កនុងរពល

ជាម្ួយគ្ននរនិះ សម្ក ៏ខ្ំក្រឹងក្ររតាងរេើង តាម្បងាួេ ពីខ្ទងរ្វង រៅដក

ុក រ

េូលម្ក ។ សម្

ងបងាួេ ើ យក ៏សនែម្ៗកនល ឹ

ឈ្ររៅរសៃៀម្ួយស្សបក់

រម្លរៅដក ើ

ុ ករោយដភ្ែកក្ករឡាត

ខ្ំសម្លងសម្ល ក់ ឹ រ

នយយរេើងរោយពាកយសំ ដយ ី ៉ា ងោេ់ខ្ទតថា “រលាក

ុ ក !”

រៅដក

ុ កភាញក់រក្ពើត

មាេស់ថ្នសរម្លងរនិះភាលម្ រៅដក

រ ។

ុ កក ៏ស្សឡាងកា ំ ំង។

ើ យក ៏ងាករម្ើលរៅ

លុិះរ

រ

ើ ញថាជាសម្

គ្នត់ដង ឹ ភាលម្ថា

ដដលសម្រុករានទន្តនទនេូលម្កកនុង ិះទ ទងរងម ំ ើររនិះ

ើ យក ៏

ការ

របស់គ្នត់

ើ យមានកាន់កា ំបតរសែៀតជាប់រៅ

ថ្ដ ងរនិះ ម្នដម្នម្ករោយ ការលារទ ។ នយទុន ម្ុខ្ក្កាស់ភ្តភ្័យជាខ្ទលង ំ អនកមាន រ

ដដលជាការ្ម្ាតារបស់

ត វូ អំ រពើឧក្កិដរា ា ល ់រូប ើ យបាន ក្រក្ពឹតន

ក្តូវខ្ទលេរសេកតស្ថ ី ល ប់ ។ ឥេូវរនិះស្ថានការ

រេើងដល ់រៅដក

ុ ករ

៍ ដ ៏េរងាៀតេងាល ់ បានរកត ើ

ើ យគ្នត់រក្កាកឈ្រ ស្សឡា ំង

កា ំងម្ួយសនទុិះ រទបខ្ំ ក្រឹងញញឹម្ ោក់សម្រោយ ើ ទកម្ុ ខ្ដដលមានរលសន័យ ។ ឹ “ឱ្សម្ឬ ! ...” រៅដក

ុ កនយយតាម្សក្ម្ួល

“ឯងម្ករ្វអ ំ ើររនិះ ?” ើ ី ទងរងម “បាទ ! ខ្បា ំុ ញ ទ

ឹ ែងរលាករ្មិះអាសម្ ឱ្រលាក

រៅច ំខ្បា ំុ ញ ទបានដដរ

រលាកធាលប់បានជួបខ្បា ំុ ញ នដត

ម្តងប៉ាុរោ ណ ិះ រ

ក ៏ច ំម្ុខ្ខ្បា ំុ ញ ទបានដដរ-ខ្បា ំុ ញ ទនឹង

សយ...” ើ យជារតរបស់ ី រៅដក

ុ កមានទកម្ុ ខ្រសលកស្ថល ំង ។ ក្គ្នប់រញើស ឹ

ក ៏រេញរេើងភាលម្

រៅក្តង ់ថាៃសរបស់គ្នត់។

របស់គ្នត់ក្តូវឋតរៅកនុង រ

ិ ជីវត

រសេកតក្ាថា ន របស់សម្ ី

ើ យ ។ ដភ្ែកដ ៏្ំក្ករឡាត នង ព

្ម្របស់សម្ បានរ្វឲ្យរៅដក ើ

៌ ក្ក

ម្ដូេ

ុ កក្ពឺខ្នជាខ្ទ លង ំ ួល

ដូេជាថា មានអំ ោេអវី ម្ួយយ៉ាងខ្ទលងកា ំ ល ម្កក្គប សងេតរ់ ៅរលើទកេ តត របស់គ្នត់។ ឹ “សម្!” រ

រៅដក

ើ យនយយ ៖

ុ កពាយម្រ្វេ ឹ ង ើ តតឲ្យរងបុ ឹ

“ឯងមានការអី សម្ អងគុយសនរៅ រម្៉ាេក ៏ម្នច ំ

ដសាកសឹម្ម្ករកខ្ ំុ ញ ម្នគួរម្កទងរភ្ល ំ ៀង រស្ថិះ”

រគ អចេឹង

សម្រសើេរេើងទងកំ ំ ោេ “រលាក ! សម្នយយក្ពម្ទងសម្ល ំ ងរសទ ឹ ើ រ សុី

ស្ថេ់ “កុត ំ ក់សុ តអ ល ំុ ញ ក្មាបរលាក ថាខ្ ំុ ញ ី ក្រសនរបខ្ ើ ជ ិ ក្តូវការយកជីវតរលាក

រដម្ ើ បជាងន ី ូ រនឹងរបស់ដដល

ក្រពនធខ្បា ំ ្ុ នខ្ូេបង ់ឱ្យរៅរលាក

រក្ពាិះដតអំ រពើថ្ក្ព

ថ្ ែរបស់រលាក-រលាក ! រលាកជាអនកមាន រលាក យល ់ថា ពួកស្សើអនកក្ក ជារក្គឿងរលងរសើេសរាយ

រករាយរបស់ ី រលាក ឬជាផ្េរឈ្ើដដលឋតរៅជតថ្ដ រលាក រោយម្នគតថា ជាកូនក្រពនធរបស់អនកដថ្ទនងសយជា

ក្រពនធខ្-ំ ្ុ ជាដួងេតតរបស់ខ្ ំុ ញ

ដដលខ្ ំុ ញ

ិ ស្សឡាញ់ រសមើរោយជីវត

ស្សឡាញ់ ដេ ូ អនកដថ្ទរគ

ស្សឡាញ់ ក្រពនធរគអចេឹងដដរ រ ជាខ្ខ្ ំុ ញ តា ំ ម្ម្ករកជួបនឹងរលាក

តុរនិះរ

ើ យបាន

ិ រដម្ ើ បសុ ី ំ ជវី តរបស់

រលាក រោយកា ំបតរសែៀតរនិះ កុដំ ស្សករលាក ! សុំ រលាករៅឲ្យរសៃៀម្...

វាគ្នានក្ររយជន៍អី

កនុងការ

ដដលរលាកដស្សកឲ្យរគម្កជួយរនិះរទ រក្ពាិះបនទប ់ រនិះរលាកបានបតជត រ

ើ យោក់ គនលឹិះពីខ្ទងកនុង

ង ទក្មា ំនឹងមានអនកោម្កជួយ កា ំបតរសែៀតរនិះ

វាម្ុខ្ជាម្ុត្លុិះរៅដល ់ រ

ើ យ”

នយយេប់រ ដក

របិះដូងរបស់រលាករៅ

ើ យ សម្ក ៏រដរើ េូលរៅជត។ រៅ

ុ ករដរើ ងយរក្កាយក្កាក ។ រសេកតភ្ ី តភ្័យបាន

រកតរេ ំ រ ើ ើ ងដល ់គ្នត់យ៉ាងខ្ទលង

ើ យរសេកតភ្ ី តភ្័យ

រនិះ ក ៏បានបងាគប់ឱ្យគ្នត់រលើកថ្ដស្ថត ំរារេើង ក្ពម្ ទងន ំ យយអងវរកររោយ សរម្លងញ័ រថា ៖

“ឈ្ប់! ឈ្ប់សនសម្ ! ... ឯងកុអា ំ លរ្វេ ំ ើ តតខ្ទលង

អចេឹងរពក-ម្ុននឹងសមាលប់ខ្ ំុ ញ

សុំទក ុ រពលឲ្យខ្ន ំ ្ុ

យយបានពីរ-បមាត់ សន” ី

សម្ឈ្ររៅេំរពាិះម្ុខ្រៅដក

ុក

កនុងរយៈ

ដ៏

ិ ជត ។ ករយរបស់ ិ សម្មានសភាពដូេយកែ វកល េរត ិ ។ ការញញឹម្ទងរក្កវរក្កា្របស់ ំ សម្ បានរ្វើ ឲ្យនយទុនម្ុខ្ក្កាស់ខ្ លបខ្ទលេជាខ្ទលង ំ ។ “រលាកេង ់នយយអីនឹងខ្ ំុ ញ

ក ៏សុំនយយឲ្យឆ្ប់

ម្ក” សម្បញ្ញ ជ យ៉ាងោេ់ខ្ទត “ខ្ទ ំុ ញ ក ុ រពល ឲ្យរលាក បានក្តឹម្ដតពីរបនទ ប៉ា ណ ិះ” របិះដូង របស់រៅដក ី ី ុរោ ុ ក រសទើរដតឈ្ប់រ្វការរក្ពាិះដតការភ្ តភ្័យ ើ

“សម្ ! ខ្បា ំុ ញ នជាខ្ុសក្ជុលរៅរ

ុ កអងវរករ

“ខ្ម្ ំុ ញ នបដរស្រទ

ចប់ក្រពនធរបស់ឯងរនិះ ក្ជុលដូរចែិះ រ

កំ

ើ យអូន !” រៅដក

កនុងការដដលខ្បា ំុ ញ នកំដ ដតការដដលខ្ ំុ ញ

ឹ រក្ពាិះខ្ស្ំុ ញ សវងស្ស្ថម្ នដង ឹ ខ្ន ួល

ើ ញអាក្កក់ថាជាលា...”

ង

បានរ្វើ រ

ើយ

“រលាក !” សម្នយយរេើងក្ពម្ទងរស ំ ើ េ រោយ ឹង

“រលាកម្នដម្នជាម្នុសែថ្ក្ពថ្ ែឯោ

រលាកជាអនកមាន

រ

ើ យបានទទួលនូវការសកា

អប់រម្កយ ំ ៉ា ងលា ។ ឯរូបខ្ក្ំុ ញ គ្នន់ដតជាកម្ាកររម្៉ាេក ៏ គង ់ខ្រំុ ញ ៅដង ឹ ការខ្ុសក្តូវ ថាសាីគួរក្រក្ពឹត ត សាីគួររវៀរ ពាកយរោិះស្ថររបស់រលាក គ្នានរ អត់រទសឲ្យរលាកបានរទ

តុ លលមម្ឲ្យខ្ ំ ្ុ

ខ្បា ំុ ញ នតា ំងេតតោេ់ខ្ទត

រ

ំុ ញ នក្ពម្លិះបង ់ ើ យថា ខ្ក្ំុ ញ តូវដតសមាលប់រលាក ខ្ម្

នូវគំនតរនិះជាោេ់ខ្ទត...”

“ឈ្ប់សម្ ! ឈ្ប់សន !” នយទុនអងវរករ រ រលើកថ្ដសំ ពិះកម្ាករ អាេសងកំ

“របមាន ល យ ើ ូ វោម្ួ

ុ សរបស់ខ្បា ំុ ញ នរនិះ

ក្ាប់ខ្ម្ ំុ ញ កេុិះសម្ បានខ្ូេខ្នក្ា ួល

!

ដដលខ្ ំុ ញ

សុំសម្អា

ត

យ៉ាងរម្៉ាេៗក ៏ក្រពនធរបស់ឯង

ឲ្យខ្រំ ្ុ ៅរ

ើយ

សមាលប់ខ្ក ំុ ញ ៏គ្នានបានក្ររយជន៍អីរទ

របទុ ើ កជាសម្

រក្ៅពីសម្ឯង

ក្តូវជាប់គក ុ ជាប់ក្េវាក់-សម្ ! ឯងម្ននឹកអា ក្រពនធឯងរទឬ

ើយ

ត

របឯងក្តូ វជាប់គក ុ ជាប់ក្េវាក់រៅ ើ

ិ រនិះ ? សម្ ! ក្រសនរបឯងក្តូ វការក្ាក់កាសវញ ើ

ម្នស្សួលជាងឬ ? ខ្រំុ ញ ពញេតតឲ្យក្ាក់កាសឯងឥេូវ ំុ ញ ៏ឲ្យប៉ាុរោ ណ ិះភាលម្... របើ ឹ ែង រស្សេដតឯងេង ់បាន ខ្ក

រ្វអច េ ឹ ងរៅ ើ សម្?”

វាមានក្ររយជន៍ជាងសមាលប់ខ្ ំុ ញ

ឬ

“រលាក ក្រពនធរបស់ខ្ម្ ំុ ញ នដម្នសក្មាប់ទញដូររទ”

សម្នយយកាត់រេើង

អំ រពើថ្ក្ពថ្ ែ មានដរំ

បានរ្វឲ្យរបិះដូ ងក្រពនធខ្ ំ ្ុ ើ

របស់រលាក

រ

ូ តដល ់ថ្ងៃ

ស្ថលប់។

រៅដក

ុ ក ហាក់ដេ ូ ជាមានកំលា ំងេតត ក្គ្នន់របើ

កនុងកាលដដលគ្នត់សរងេតរ សំ ដទ ី ន់ជាងម្ុនបនតេ ។ “អូនក្រុស”

រៅដក

“បងបានជាខ្ុសរ

ើ ញសម្

មានពាកយ

ុ កនយយពនយល ់ស្ថរជាងាី

ើ យ សុំឱ្យបងបានសងនូវ អំ រពើ

អាក្កក់របស់បងរនិះរោយក្ាក់រៅេុិះ សុំឯងកុគ ំ ត ថាបងរម្លងាយឯងឲ្យរស្ថិះ ការពតឯងក ៏ជាអនកក្ក ើ

ឯងគួរដតយកក្ាក់ជម្ៃ៉ឺេតតពីបងរៅ រកសុីរៅ

រ្វជារដ ម្ ើ ទុន ើ

ឯងនងក្រពនធឯងក ៏នឹងបានរសេកតសុ ី ខ្

សរាយតររៀងរៅ ។ ក្ាប់បងម្កេុិះសម្ រតឯង ើ ក្តូវការក្ាក់បុន ៉ា ា ន ?” ទកដភ្ែ ករបស់សម្ ឹ

ូ រេុិះរក្ចកចកក្តបក។

បានរ្វឲ្យសម្រាដរករ ើ

ើ យ ។ សម្គតថា កនុងម្ួយ

នឹងបានរុងររឿងរេើយ

រក្ៅពីរកក្ពឹកសុីលាៃេរៅ

សម្ឈ្ររៅរសៃៀម្ម្ួយសនទុិះ ។ អំ ោេទកក្ាក់ ឹ ិ ជីវតរបស់ អនកក្កដូេរូបខ្នរនិះ គ្នានរពលសងឃម្ថា ឹ ួល តាម្សភាព ពីរៅដក

ូ រដ

។ សម្ គតថាគួរដតទរជម្ៃេ ៉ឺ តត

ុ កម្ួយម្ុនររៀល ៉ឺ

រក្ពាិះក្ាក់េន ំ ន ួ

ប៉ាុរោ ណ ិះ លមម្ជួយឲ្យខ្នរគ នង ក្រពនធរគរករ ួល រសេកតសុ ី ខ្បានរ

ើយ ។

ើញ

អនកក្ករដម្ងដតងដតធាលក់ខ្ន ួល

អំ ោេក្ាក់

រៅជាខ្កំដររបស់ ំុ ញ អំោេក្ា

ពតោស់កុងរលាករយ ន ើ ងរនិះ

ម្នុសែក្គប់រប ូ ដដលនឹងមានបាយបររភាគ ិ ឬ មាន ិ ជីវតរស់ រៅបានក ៏រោយស្ថរដតទកក្ាក់ រនិះឯង... ឹ សម្សម្លងរម្ លម្ុ ខ្រៅដក ឹ ើ ដដលក្ាប់នវូ លកខ

ុក

រោយក្កដសដភ្ែក

ៈថាមានការអត់ឱ្ន...

“រលាក!” សម្នយយរោយការរ រងលើម្

រក្ពាិះការអងវកររបស់រៅដក

ើ ញេតតរ

ុក

ើញ

“របខ្ ំុ ញ ឹង ើ ន

ទម្ទរជម្ៃេ ៉ឺ តតពីរលាកជួនកាល រលាកគតថា តថ្ម្ល ខ្នក្រពនធ ខ្ដំ ្ុ ដលជាអនកក្ក ួល

រនិះវាថ្ងលក្ជុលរពករទ

ដង ឹ ?”

រៅដក

ុ កញញឹម្រោយមានជ ័យជំនិះ

“រទរាូនក្រុស

រៅដក

!

បងឥតមានគតអចេឹងរទ

ុ ករ្លយរេ ើ ើង

!

”

“រស្សេដតឯងេុិះឯងកាត់ថ្ងល

ប៉ាុនានក ៏បាន រដម្ ម្រៅតាម្ការ ដដលឯង ើ បឲ្យសម្លម ី ស្សឡាញ់ ក្រពនធ - រម្ើល ! នយយ ម្ករម្ើល រតឯង ើ ក្តូវការក្ាក់បុន ៉ា ា ន ?”

“ម្ួយម្ុនររៀល !”សម្រ្លយរេ ៉ឺ ើ ើ ងភាលម្ រៅដក

ុ កងក់កាលទទួល

“បានអូនក្រុស ! បាន ! បងនឹងយកក្ាក់ឲ្យអូន

ឯងឥេូវនឹង” “អរគុ រេើង។

នឹងរលាកោស់រ

ើ យ ” សម្ រ្លយ ើ

“ដតសុំ ឲ្យបានកនុងរពលឥេូវរនិះ

រៅយកឯោ...” ។

កុច ំ ំបាេ់ រដរើ

“អូនក្រុសរអើយ” រៅដក

គ្នានកេ​េកលអីរទ បងអា

ុ ករ្លយកាត់ រេើង “បង ើ

តឯងោស់ រ

រពញេតតនឹងេំោយក្ាក់១ម្ុន ៉ឺ

ើ យបង

ររៀលរនិះឲ្យឯង

ភាលម្”។

រៅដក

ុ កញញឹម្ោក់សម្ គ្នត់រដរើ រៅរក តុរ្វើ

ការរបស់គ្នត់រ ។ កនុងខ្

ើ យក ៏ទញងតតុខ្ទងស្ថត ំរេញម្ក

ៈរនិះអាករបករយរបស់ ិ នយទុនេតត

រចរក ៏ផ្លស់រូ រយ ត ៉ា ងឆ្ប់រ

័ស ។ រៅដក

ុ កទញ

យករុវ៉ឺ ល ុ ៉ា ដវរ ៨ម្ម្ ដដលរៅកនុងងតតុរនិះម្កកាន់ រៅថ្ដតក្ម្ង ់មាត់ដរត ៉ា រេើងយ៉ាងសរាយ និះ។

រៅរកសម្

រ

ើ យក ៏រសើេ

តាម្ដបបថ្នបុគល គ មានជ ័យជំ

“ទមាលក់កា ំបតរចលភាលម្រៅអាសម្!”

រៅ

ដក

ុ កដស្សកគក្មាម្ អាឯងរៅម្នទន់េង ់ងាប់រទម្ន អចេឹងឬ ឮរទ ? អញក្ាប់ថាឲ្យអាឯងទមាលក់កា ំបត រចល ? កុរំ ងទទ ឹ ង ឹ អញបាញ់ អាឯងសមាលប់រចល ឥេូវ

ឹ ែង រនិះជា ិះទ របស់អញ អញមានអំ ោេ

បាញ់ អាឯងសមាលប់

រចលដូេជាដ្េបានអាក្កបី-

ម្នុសែរភ្លដូ ើ េអាឯងរនិះ រទ

វាគ្នានក្ាជាញគតគូរការអី

ដដលមានឬអាោក្ពម្ឲ្យក្ាក់អាឯងម្ួយម្ុន ៉ឺ

ររៀលងាយៗអចេឹង ដនអាសម្ ! ្ុនក្រពនធអាឯង រនិះ សម្ដតឲ្យ១០ររៀលប៉ាុរោ ណ ិះ ទមាលក់កា ំបតរចល ភាលម្អាេំកត ួ ! កា ំបតរសែៀត រ

បានរបូតធាលក់េិះុ ពីថ្ដរបស់សម្

ឲ្យសម្ក្ពម្ េុិះចញ់ ើ យ អំ ោេកា ំរភ្លងបានរ្វ ើ ើ

ដតក្កដសដភ្ែករបស់សម្ ដដលសម្លង រម្លម្ុ ខ្រៅ ឹ ើ

ដក

ុ ករនិះរងម្ ឹ នក្ពម្ក្ពិេ

ក្ាប់ឲ្យដង ឹ ថា

ជាក្កដសដភ្ែកដដល

េតតរបស់សម្រពាររពញរៅរោយ

ការអាឃ្លតពាបាទ ។ រៅដក

ុ ករដរើ ងយរក្កាយរៅរកទវរ។ គ្នត់ម្ួល

គនលឹិះទវររបើក រ

ើ យដស្សករៅអនកបរក្ម្ើ ។ ខ្

រនិះស្សើបំររបានេូ ី លម្ក ។ ក្គ្នន់ដត រ

ៈ

ើ ញរៅដក

ុ កកំពង ុ តក្ម្ង ់កា ំរភ្លងគក្មាម្បុ រសេដម្លកភាលម្ ើ

ស្សើបំរររនិះក ី ៏ភ្តភ្័យជាខ្ទលង ំ ្នបតបានដស្សករក្រើ ី ស្សើរនិះ

ឲ្យរៅរៅគូលីក្រុសៗ

រក្កាយបបួ ី ននក់ឲ្យម្ក រដម្ សម្េងថ្ដ ។ ើ បចប់ ី

ជួបនឹងគ្នត់យ៉ាងឆ្ប់

“បាញ់ អញសមាលប់រចលរៅអា យយ ។

ដដលរៅខ្ទង

ុ ក”

សម្ន-

“រពលរនិះបានថ្ដអាឯងរ រៅដក

ើ យ”។

ុ ករសើេរេើងរោយមានជ ័យជំនិះ។

“អាសម្ ! អញស្ថតយោស់” រៅដក

ុ ក ន-

យយ ។ “ក្គ្នប់កា ំរភ្លងរបស់ អញ ើ

ិ វាថ្ងលជាងជីវតរបស់ អា

ឯងរៅរទៀត អនកក្កដូេអាឯងរនិះវាគ្នានតថ្ម្លអី រៅ កនុងខ្នរទ អញនឹងឲ្យអនកបរក្ម្ើអញ អូសកាលអា ួល ិ ឯងយករៅឲ្យប៉ាូលីសវញលា ជាង អាឯងក្តូវជាប់គក ុ រក្េើនឆ្ន ំ

អាឯងដង ឹ ឬរទថា

កនុងឋានៈដដលអាឯង

ពាយម្សមាលប់អញ ? ដត ថាអញនឹងក្តាក្រ

ី ឲ្យ

អាឯងខ្ លិះ រក្ពាិះអញក ៏ធាលប់យកក្រពនធអាឯងម្តងដដរ អញនឹងរចទ អាឯងក្តឹម្ដតថា អាឯងលបេូលម្ក

កនុង ិះទ អញរពលយប់ របយ ើ ៉ា ងរក្េើនោស់ក ៏អាឯង

ក ៏ជាប់គក ុ ក្តឹម្៣ដខ្ប៉ាុរោ ណ ិះ

រដម្ ើ បជារម្ររៀន ី

ក្ររៅឲ្យអាឯងរេិះគតដវងឆ្ៃយតរៅថ្ងៃរក្កាយ ថា ខ្នអាឯងប៉ា ុ ួល

ល ី នឹងយកម្កឈ្ែិះអញរទ ឹ ណ ង គ្នាន ូ វអ

អាសម្រអើយ! ម្នគួរោជាអាឯងខ្ំកាត់ម្ករកេូល ក្ទុងអចេឹងរស្ថិះ” ។ សម្ខ្ទរ្ម ំ ញដ

ន

េូលរៅរៅកនុងគុក

គតដល ់ភាពដដលខ្ន ួល

ក្តូវ

ការឈ្៉ឺចប់កុងេ ន តតបានរកត ើ

រេើងដល ់សម្យ៉ាងខ្ទលង ំ ។ សម្ក្តូវធាលក់ខ្ន ួ ល រៅរៅ កនុងឥទពលរបស់ ធ រៅដក សម្លងរម្ លរៅ ឹ ើ

ុ ករ

ដូេជាគ្នានរ

ើយ

ល ី ើ ញ ូ វអវ

រ

រគេខ្នឱ្យរួ េ ត ុ ពីអាជាញរនិះបានរេើយ ។ ួល

ើ យសម្

ដដលនឹង

អនកបំរររបស់ ី រៅដក

ុ ក ៣នក់ បានរដរើ េូល

ម្កកនុងបនទបយ ់ ៉ា ងរួសរាន់ ។ រៅដក

ុ ក សរាយ

េតតជាខ្ទលង ំ ។

ី “ដនវុយ !” រៅដក

ុ កបាននយយរេើង “អារនិះ

វារុករានទន្តនទនទេូ ី លម្កកនុង ិះទ រយើងចប់វាយករៅ ឲ្យប៉ាូលីសរៅ ដតថាក្តូវបងានវា ់ បនតេសន” ។ ក្គ្នន់ដត ត ុ ពាកយរបស់រៅដក ទងប ំ នក់ ី

ុ កភាលម្ អនកបំររ ី

ក ៏សទុិះេូលម្កករចម្ររាម្

ចប់សម្

រោយកំលា ំងបាយ តាម្ពាកយបងាគប់របស់រៅហាវយ នយវា ។ ខ្

ៈរនិះ សម្ក្តូវតស ូ ការពារខ្នខ្ លិះៗ ួល

។ សរម្លងតូងតាងបានលាន់ឮ រេើងរពញ ិះទ ។ ្នប តឈ្រញញ ី ឹ ម្រម្លការ ើ

តសរូ វាងម្នុសែមានក់ នង

ម្នុសែបនក់ រោយការរពញេតត ។ សម្ក្តូវរគធាក់ ី

ំនីរដួលផ្ៃរស្សទងរៅរលើឥដា ។ រពលរនិះ េំ្ងជ ឹា

សម្ក្តូវ រគរចម្ររាម្ទត់ធាក់តាម្េតតទល ់ដតក្ទម្ រៅកនុងបនទបរ់ និះ ។ “លមម្រ

ី រៅដក ើ យវុយ!”

ដសងយករៅឲ្យប៉ាូលសរៅ ី ពួកឯងរាល ់គ្ននបានរ

ុ កដស្សកឃ្លត់ “ន ំគ្នន រ

៉ា ីសថា ើ យក្ាប់បូល

ើ ញអារនិះវា

េូលម្កកនុង ិះទ

ពួកឯងក ៏ន ំគ្ននរដញចប់វាដតវាតថ្ដ បានជាពួកឯង ិ រម្លគ ន ំគ្ននវាយវាវញ តគូរនយយឲ្យក្តូវគ្ននរៅ” ។ ើ គូលីរបស់រៅដក

េូលម្កជតរ

ំ ង ុ កមានក់មានមាឌ្ំដប

ើ យក ៏រលើករជើងស្ថត ំរេើង

រដរើ

ធាក់សម្

ម្ួយរជងរទៀត រ្វឲ្យរាងកាយសម្ផ្ ល ស់ ពរី ាៀងរៅជារដក េ ើ ើ ិ ជារដកផ្េប់ម្ុខ្រៅវញ ។ រោយស្ថរ រភ្លងអគគ សនី ើ កនុងបនទបរ់ និះរគអាេរម្លរ ើ

ើញ

ម្ុខ្មាត់របស់

សម្យ៉ាងេាស់ ។ ខ្ទងរក្កាម្ ដភ្ែកស្ថត ំមានស្ថេ់ រ

ើ ម្របា៉ាងរេើងយ៉ាង្ំ

ម្ុខ្មាត់ដបករេញ្ម្

រហាម្ អនកបរក្ម្ើថ្ដឯករបស់រៅដក កន្តនតក់សក់កាល

ុ ក ឲ្យរៅចប់

សម្ឲ្យរក្កាកឈ្ររេើង។

រជើង

ទងព ំ ីររបស់សម្ ទន់លន វ ល ់ ត វ រសទើរដតគ្នានកំលា ំង កំដ

ងលមម្

នឹងទប់ដងខ្នឲ្យឈ្ររៅន ឹងម្ួយ ួល

កដនលងជាប់ ។ កម្ាករអភ្័ពដ វ កដរងហម្រសទ ើ ើ រដតម្នដល ់ គ្នន ដត ដភ្ែករៅដតរបើករេើងក្ករឡាត ខ្ំសម្លងរម្ ឹ ើល ម្ុខ្រៅ ដក

ុក ។

អនកបរក្ម្ើជំនតរបស់រៅដក

ុ កមានក់រទៀតរសើេ

រេើងទង្ ំ ែ ន់ខ្ទនញ់ យកថ្ដរ្វងកន្តនតក់ អាវរបស់ សម្ រ

ើ យោល ់ដងម្រោយថ្ដស្ថត ំ រពញទំ

ឹ ងរ្វើ

រអាយសម្រក្ទតតិះៗ ងយរៅរក្កាយប៉ាិះនឹងជញ្ញ ជ ំង។

មានក់រទៀត សទុិះដភ្លតរៅ ធាក់ដងម្ម្ួយរជើងរទៀត រ្វើ

ឲ្យសម្េុករពាិះ ស្សុញខ្នដួ លរៅេំរពាិះម្ុខ្រៅដក ួល ុ ក ដដលកំពង ុ ដតរសើេរោយមានជ ័យជំរនិះ សម្

ក្តូវរគចប់េងបចូ េ នខ្នរ ញ ក ុ រៅគុក្ំជាបរោ ត ិះ ើទ ួល អាសនន ។

ម្នយូរប៉ាុនាន សម្ក ៏ក្តូវរគបចូ ជ នខ្នយក រៅ ួល

ំ ូង កាត់រទសរៅស្ថលាដប

រ

ើ យក ៏ក្ាកដ

ថា

តុលាការបានកាត់រទសោក់គក ុ សម្ េំនន ួ ៣ដខ្។