Prafileforteen

១៤ សើ

ម្៌ និង ដុំបាយ

១-២-៣ ថ្ងៃបានកនលង ត ុ រៅ រោយរសេកតទុ ី កខ

រវទនសក្មាប់រប ូ សម្ ។ ថ្ងៃរនិះ សម្ ក្តូវតសន ូ ឹង រសេកតរស្សកឃ្ល លន ី

ិ សក្មាប់ជីវតម្នុ សែ

ដដលមានអនុភាពដ ៏រលើសលប់ រោយបាន ឹកដតក្តឹម្

ទក ឹ

មា៉ាសុីនរៅេរចេើម្ងនល ់ រដម្ ងន់ រពាិះដត ើ បជាការទំ ី

ប៉ាុរោ ណ ិះ ។ រសេកតដស្សកឃ្ល ល នបានរករទ ី វរេើងក្គប់ៗ ី នទ ី រ

សម្ងងតម្ុ ខ្រសទើរ ឹ ើ យវាមានអនុភាពរ្វឲ្យ ើ

ដតនឹងកាលយរៅជា ររាគខ្យល ់ គ រក្េើនដងរក្េើនក្គ្ន ោស់ម្ករ

ើយ ។

យប់រនិះ សម្បានរដរើ រៅឈ្ររៅខ្ទងម្ុខ្ ហាង លក់ម្ូ បអាហារម្ួ ហ យរៅ ារចស់ ។ សម្ សំ លឹង

រម្លរៅកន ើ ុងហាងរ

ើ ញសុភាពបុរស ៤-៥នក់ កំ

ពុងដតអងគុយ ឹកស្ស្ថ នង សុីអាហារយ៉ាងឆ្ៃញ់ ម្ហូប ដដលរគរៅឲ្យេនរ្វរនិះមាន ើ ដដលសម្សំ េឹងរម្លរៅ រ ើ

រក្េើនម្ុខ្រពញតុ

ើ ញថាបុរស ៤-៥នក់

រនិះ បររភាគម្ ិ នអស់រេើយ ។ បុរសទងរនិះមាន ំ រសេកតសរាយរ ករាយយ ី ៉ា ងខ្ទលង ំ ី សក្មាប់សម្ដដល

ដតថាវាជាទុក ខ

ឈ្រសំ េឹងរម្លមាត់ រគយ៉ាង ើ

ខ្ទលងដដរ ំ ។ សម្ ឈ្រសំ េឹងរម្លមាត់ រគរោយរសេ ើ កតរស្សកឃ្ល ល ន រសទើរោេ់ខ្យល ់ស្ថលប់ ដដលមានទកម្ុ ខ្ ី ឹ ស្សរពានរក្កៀម្ក្កំ... ។

ការច ំបាេ់កុងការដស្សកឃ្ល ន លន

មានអានុភាព

ំ តតម្នុសែរយើងឲ្យរ្វអវ អាេបងខេ ើ ី បានក្គប់ដបបក្គប់ យ៉ាង រោយដលងនឹកនដល ់សីល្ម្៌ រ

ើ យរសេកតី

ំ តតម្នុសែឲ្យ រស្សកឃ្លលនរនិះមានអានុភាពអាេបងខេ

ិ ររបំ ី រិះរេើង រដម្ ត ុ ពីកោ ត ប់ថ្ដថ្នម្េ​េុ ើ បជួ ី យជីវតឲ្យ រាជ។

សម្

រចលកនទុយដភ្ែកកក្ករេករម្លរៅទូ ើ

កចេក់ ដដលតា ំងរៅជតទវរហាង រ

ើ ញមានមាន់

ទថ្ខ្ វពយួរខ្ទងកនុងដដលរ្វឲ្យសម្រលបទ កមាត់ រកាឿក ើ ឹ

ៗ រោយការរស្សកឃ្លលនរងរ ឹ តដតខ្ទ ឹ ល ងរេ ំ ើ ងរទៀត ។ឮ

រ

សម្នឹកេង ់េូល

រៅអងគុយរៅកនុងហាងរនិះ

ិ ើ យនឹងរៅឲ្យេនយកម្ហូបអាហារម្កបររភាគឲ្យ

សេបស ់ ល េ ់ តាម្រសេកតរស្សកឃ្ល ល ន លុិះដ្ាតរ ី

ើ យក ៏

ិ រដរើ រេញរៅវញរសៃ ៀម្ៗ របទុ ើ ក ជាេនរ្វអវ ើ ី រនិះក ៏ ម្នខ្ទលេដដរ ដតលុិះសម្រ្ៃកម្ុខ្ម្ករម្ើលសភាព ដតងខ្នរបស់ ខ្ន ួល ួល

សម្ក ៏ដបរជាគតថា

របទុ ើ កជា

យ៉ាងោ េន ក ៏ម្នរ្វម្ហ រភាគ ិ ើ ូ បអាហារឲ្យខ្នបរ ួល ដដរ រក្ពាិះរូបកាយ នង សំ រលៀកបំពាក់របស់ខ្នម្ ន ួល

សម្គួរនឹងេូលរៅអងគុយ ហាររនិះរស្ថិះរេើយ ។ ខ្

រៅកនុងហាងលក់ម្ូ បអា ហ

ៈរនិះសភាពបុរស

រេញម្កពីកនុងហាងរោយលកខ ការក្ពរ កនុងខ្ រ

៉ឺ ុ ហាមានក់បានរដរើ ៈរពញរៅរោយ

ើ នរកាងកាេ ។ បុរសរនិះឈ្ប់ ឈ្រក្ទឹង

ៈដដលរ

ើ ញសម្

ឈ្ររទស ល ល ើ ូ វរេញេូ

ើ ក្ទូងសម្ ើ យក ៏យកថ្ដក្ចនរដម្

រេញ ។

រ្វឲ្យសម្ខ្ទ ទត ើ

“រេៀសរេញរៅ !” បុរសរនិះនយយ “រូបរាង រៅរងបុ ឹ ងអច េ ឹ ង រកាតដតរដរើ ម្កសុំទនរកតដដរ ឹ ើ

ែា៎

!” ។

រួេរ

ើ យសភាពបុរសរនិះ ក ៏រដរើ តក្ម្ង ់រៅ រក

រងយនតយីរហាអារម្រេ ិ

របស់រគដដលេតច ំរៅ

េរចេើម្ងនល ់ជតហាងរនិះ

។

អនករបើកបររងយនត

របកទ វ រជូនបុរសរនិះ ។ សម្ ខ្ទមាត់ ំ រ ើ

ើ យ កាតប់ថ្ដ

អនកដថ្ទគតថាខ្នជាសម ំ ួល ូ ម្យេកទង

ដដលខ្នម្ ន ួល

ដ

ន ។ សម្គតថា រខ្ទអាវរដ

ករយីរថ្យ៉ារ្វឲ្យ ើ

ដដលសុំទនអនកោបានម្ួយរសនរស្ថិះរេើយ... ឱ្

ែា៎! ម្នុសែរយើងរនិះ រគម្នវាស់ថ្នអំ រពើលាបរសុ ិ ទធ

រទ រគវាស់នវូ កំរតលា ិ រោយមាសក្ាក់ដកវកង នង សំ ពត់អាវស្ថវថ្សបរបើទុកជាអនករនិះក្រក្ពឹតអាក្កក់ ត យ៉ាងោ ក ៏រោយ... ។ “រអើ

ែា៎ !” សម្គតទងម្ួ ំ ររៅ៉ា “ អញរ្វជាម្នុ សែ ើ

លាម្កយូរយរោស់ម្ករ

ើយ

ម្នដដលឲ្យ លអីដល ់អញរស្ថិះ ខ្នអញឲ្យរួ េ ត ុ ពី ួល សន” ។

ដតរសេកតលា ី រនិះ អញក្តូវដតជួយ

រសេកតស្ថ ន ង ី ល ប់កុងក្គ្នរនិះម្ត

ំ តត រសេកតរស្សកឃ្ល ល នបានបងខេ ី

គំនតរបស់សម្

ឲ្យដក្រក្រួលផ្លស់រូ រព ត ីបាតថ្ដរៅជាខ្ នងថ្ដភាលម្

។

វាងក្ពិ ំ លៗ ។ សម្បានរដរើ រេញពីកដនលងរនិះរ

ើយ

ដភ្ែកទងព ំ ី របស់សម្ដក្ររៅជាក្ក

បានរៅដល ់ម្ុខ្ររាងភាពយនតតារា

ម្

រ

ើ យស្ស

រោយទកម្ុ ខ្ ឹ

ស្សរពានរក្កៀម្ក្កំ ។ រពលរនិះគ្នប់ជន ួ ជាភាពយនត ដល ់រពលេប់ររឿង ។ ម្នុសែមានទងឡាយក្ររក្ជៀត ំ គ្ននរេញពីររាងភាពយនត ។ សម្ ក្ករេករម្លរៅ ើ រ

ើ ញបុរស

ក្ររក្ជៀតគ្នន បុរស

នង

័ ស្រសតើកុងវ ន យកោ ត លពីរនក់

កំពង ុ

រេញម្កពីកនុងររាងភាពយនតដដរ

។

ស្សើទងព ំ ី រនក់រនិះដតងខ្នររៀបរយ ួល

ស្សគត់ស្សគំ មានដបបភាពបងាហញឲ្យដង ឹ ថា ជាអនក មានក្ទពយសម្បតតសតុកសតម្ ភ ។

ស្រសតើមានរូបរាងធាត់បនតេ រ

ើ យនងកាន់កាបូប

ដសបកក្ករពើរៅថ្ដ ។ ខ្

ៈរនិះ សម្ កាត់េតត

កនុងកាបូបដសបកក្ករពើរនិះ

របរហាេោស់ ក ៏គង ់ ើ

ក្រក្ពឹតន ត វូ ការទុេរេ តភា ិ ល ម្រោយនឹករជឿជាក់ថា ិ ន មានក្ាក់លម្ ម នឹងជួយជីវតខ្ ួល

រៅ

ឲ្យបានរួេ ត ុ ពីការ

ោេ់រពាិះស្ថលប់បានម្ួយរពលដដរ ។

អំ ោេថ្នរសេកតអាក្កក់ រថាកទប ី

រេើងដល ់េតតគន ំ តរបស់សម្រ រសៀរេូលរៅជត រ

ើយ

បានរកត ើ

សម្រដរើ

សរ

ើ យក ៏កចឆក់កាបូប ដសបកក្ករពើ

យករេញពីថ្ដថ្នស្រសតើរនិះភាលម្ ។

“ជួយ ង ! ជួយ ង !” ស្រសតើរនិះដស្សករេើង “រចរ

្ក់ !”

សម្រត់យ៉ាងរលឿនេូលស្ថរម្នទីរជាត សម្ កំពង ុ

ដតក្រងុយខ្នន ឹងគុកក្េវាក់ ួល ឃ្លលន

រក្ពាិះដតការ

អនករត់ទងឡាយរគរត់ ំ ក្រោំង

រស្សក

ក្រដជងគ្នន

យករងាវន់ ដតសម្រត់រក្ពាិះ្ក់ក្ាក់ រដម្ ើ បន ី ឹងយក រៅទញអាហារបររភាគដដលដក្ររសេកត ិ ថា ី

រត់ក្រ-

ំ ង ោង ំ នឹងការោេ់រពាិះស្ថលប់ ។ ក្គ្នរនិះជាក្គ្នដប ូ ិ បំ ត ុ កនុងជីវតដដលសម្រប ក ើ

ឆ្កថ្នក្រក្ពឹតទ ត េ ុ រេ ត ិ

ខ្ុសគនលងេាប់ ។

ក្រជាជន នង ភានក់ងារប៉ាូលីសបានរត់រដញ តាម្

រក្កាយសម្ ។ សម្បានរត់កាត់រៅខ្ទង រក្កាយស្ថរៈ ម្នទីរជាត្លងរៅដល ់ស្ថលារេន។

សភាពងងត ឹ

បានជួយឲ្យសម្រគេខ្នរួ ុ ួល េ ត

ពីការចប់េងយ៉ាង

ដងវខ្ទងរក្កាយស្ថលារេន រ

ប ើ យរបកកាបូ ើ

ំ នរៅជតររាង គួរក្ពឺខ្ន ួ ល ។ សម្បានេូល រៅសំ ងពួ ូត

យករបស់ទងអស់ ំ ម្កោក់រៅកនុងរហារ ៉ា អាវ ។ រក្កាយរពល

របាិះកាបូបរចលរ

ើ យសម្បានរដរើ

រេញពីកដនលងរនិះភាលម្ ។ សម្បានរួេខ្នរៅរពល ួល ដដល បានដ រៅ ។

ករបង អំ ពលទកខ្ទងរជ ើងរដរើ រេញ ឹ

សម្នឹករអៀនខ្ទាស់ខ្នឯងយ ៉ា ងខ្ទលង ំ ួល

ដល ់កំ ថា

រក្ពាិះនឹក

ុ សដ ៏្ៃនរ់ បស់ខ្ន ួ ល សម្ធាលប់បាន ររតជា្េតត

របទុ ើ កជាក្កលំបាកយ៉ាងោ

ក ៏សុខ្េតតដតពី

រនិះសម្ក្តូវរ្វជារចរ្ក់ របស់រគ ើ

ក ៏រក្ពាិះរសេកតី

ក្រកាន់ខ្ទជប់នវូ សីល្ម្៌ម្នក្រក្ពឹតអា ត ក្កក់ ដតរពល រស្សកឃ្លលនយ៉ាងខ្ទលង ំ បាន

អនកដដលម្នធាលប់

រសេកតរស្សកឃ្ល ល នរនិះ ី រេើយ ។

ដដលរ្វឲ្យសម្អត់ ក្ទម្ ំ ន ើ

អត់បាយរដម្ងម្នដង ឹ ថា

វាមានអានុភាពយ៉ាងោ

សម្ខ្ំរដរើ យ៉ាងរលឿនរេញពីកដនលងរនិះ រ

ម្ួយសនទុិះរក្កាយម្ក បររវ ិ

សម្ក ៏បានរដរើ រៅ

ើយ

ដល ់

ារចស់ ដដលរពាររពញរៅ រោយតូប

លក់ម្ូ បអាហាររបស់ ហ ពួកេនយួនតា ំងរៅររៀងៗគ្នន ។ សម្េូលរៅអងគុយរៅក្តង ់តុ ថ្នតូបម្ួយដដលរៅ ទរនិះ ី រម្ល ើ

រ

។

ើយ

ូ តយក របស់រេញពីរហារ ៉ា ម្ក

សម្ភាញក់

រក្ពើតកនុងខ្

ៈដដលរ

ើញ

ក្កោស ១០០ ររៀល ជាង៣០សនលឹក ក្កោសក្ាក់ ១០ររៀល នង ៥ររៀល ៧-៨សនលឹក ក្ពម្ទងរបស់ ំ ឯ រទៀតជារក្េើន ។

សម្ដស្សករៅេនឲ្យរ្វបបរស្ថម្េូ កម្ួយចន ើ

នង ទកដតទ កកកម្ួ យដកវ ។ កលនថ្នអា ហារកនុង ឹ ឹ ារចស់រនិះបានរុកកួនក្េម្ុិះរបស់សម្ជាខ្ទលង ំ

រសទើរដតរង ់ច ំេនរលើកបបរយកម្កឲ្យម្នបាន

។

ី សម្បររភាគបបរស្ថម្េូ ិ ករោយ ម្នរវរវល ់នឹងអនក ោរក្ពាិះរសេកតរស្សកឃ្ល លន ី ម្ួយថ្ងៃម្ករ ក្រដ

ើយ

ដដលបានអត់បាយ

សម្គតថា

បបរដបបរនិះ

លជា ៥ ចនរទៀតរទបដ្ា ត សម្ដស្សករៅ ើ

េនឲ្យយក បបរម្ួយចន ដងម្រទៀត ។ សម្បាត់អស់កលា ំ ំងររសិះររស្ថិះ រ រៅជាមានកំលា ំងពលំក្គ្នន់របើរេើង

ើ យបានដក្រ

សម្នឹករក្តក

អរនឹងក្ពិះជាមាេស់ នង វតាុសកត សទទ ធ ងឡាយ ំ ដដល បានជួយ

ក្ុំ គងខ្នឲ្យបាន រួេ ត ុ ពីការេង ួល

ថ្នមាេស់ក្ទពយ នង ភានក់ងារប៉ាូលីស រ បានជួយខ្នឲ្យរួ េ ួល ក្រដ

ំ ឃ្ល ុ ង ំ

ើ យជាពរសស

ត ុ ពីការោេ់រពាិះស្ថលប់ ។

លជា ២០ នទ ី រក្កាយម្ក គរក្កាយរពល ៉ឺ

ដដលបបរចនទព ី ីរបានេូលរៅកនុងរពាិះរ

ើ យ សម្

ក ៏បានដ្ាតសេបស ់ ល េ ់ ដដលដក្ររសេកតថា សម្បាន ី រួេខ្នព ី រសេកតស្ថ ី ល ប់រ ួល

ើយ

សម្បានរៅេនឲ្យ

យកបារបាសសត ី ុ ស នង រឈ្ើគូសម្កអុជជក់បងហុយ ដ ែងក្ទរលាម្ហាក់ដេ ូ ជាបនធូរអារម្ា

៍ ឲ្យអដ

ត ត

ក្តដសតរៅរលើអាកាសជាម្ួយដ ែងបាររនិះ ី រ

ពង ់ដតរដកឈ្៉ឺរៅនឹង ើ យសម្នឹក ដល ់ម្ុដដលកំ ី

ិ ករនទលម្នអាេក្រកបការងាររកសុីេចេឹម្ជីវតបាន ។ ដល ់ រពលឲ្យក្ាក់េនរួេរ េក្កយនរ្វដ ើ រំ

ើ យ សម្ក ៏រេើងជិះក្តើ

ើ រតំរង ់រៅ ិះទ ម្ុី

រពលជិះក្តើេក្ក

យនរៅតាម្ ូ វល សម្បានលូករហារៅអាវ ទញ យករបស់ទងអស់ ំ រេញម្ករម្ល សម្ រ ើ

ើ ញទក ឹ

អប់ម្ួយដបតូេ នង រម្ៅម្ួយក្រអប់ ។ ដតលុិះដក ក្រអប់ម្ួយរទៀតយកម្ករម្លសម្ ដូេជាភាញក់រក្ពើត ើ ។

រៅកនុងក្រអប់តេ ូ រនិះ

មានេរចេៀនរពក្ជពីរវង ់

នងបរនតងរពក្ជម្ួយ ។ ពនល៉ឺរពក្ជបានច ំងរសមីដភ្លតៗ សម្បានបទក្រអប់រនិះ

រ

ើ យោក់

រៅកនុង

ិ ិ រហារ ៉ា អាវវញភា ល ម្ ។ កនុងម្ួយជីវតរនិះ សម្ម្ន ដដលមានរពក្ជម្ួយក្គ្នប់រេើយដតសម្ក ៏អាេដង ឹ ថា រពក្ជរនិះមានតំថ្លយ៉ាងោដដរ ។

សម្គតថាមាសរពក្ជរៅកនុងក្រអប់តេ ូ រនិះ មាន

តំថ្លរក្េើនម្ុនររៀលរម្ល ិះ៉ា ៉ឺ ស្ថតយជាខ្ទលង ំ រ

យ៉ាងោរេើយ ។

សម្មាេស់រគយំ រស្ថក

ឹ ជារជរក្ររទេផ្តស្ថខ្ន ើ យម្នដង ួល

សម្ម្នហានររព ី នតយរម្ល ើ

រហារ ៉ា អាវរទៀតរេើយ

របស់អី វ រៅកនុង

រោយក្គ្នន់ដតយកថ្ដ

ស្ថទបរម្លជាររឿយៗ រដម្ ជ ក់ឲ្យដង ើ បបញ្ញ ឹ ថា របស់ ើ ី ទងអស់ ំ រនិះម្នក្ជុិះបាត់រៅោរេើយ ។

លុិះក្តើេក្កយន បានន ំរៅដល ់រគ្នលបំ ិះទ របស់ម្រុី

សម្បានរ ទវរ ិះទ រ ថា ៖

ើ យ សម្ក ៏េុិះរដរើ រៅរកម្ុីយ៉ាងរួសរាន់

ុ បកូ ើ ញម្ុកំ ី ពង ី ន

ទងឈ្ ំ ៉ឺ រៅក្តង ់មាត់

ើ យម្ុក ី ៏ដស្សកសួរ សម្ រោយការរួសរាយ

“រអើ សម្ ឬ ? ម្កសម្េូលម្ក !

បានធាក់រ

ង គ៉ឺ

ើ យឬរៅសម្ ?”

សម្េូលរៅអងគុយជតម្ុី

ទងទ ំ កម្ុ ខ្ញញឹម្ថា ៖ ឹ

រ

ើ យនយយ

“រៅដតរកម្ននបានអចេឹងបងម្ុី

ម្នទន់ោេ់រពាិះស្ថលប់រនិះ

ឯងរកសុីកលូ

រេើង

ដតដដលខ្រំុ ញ ៅ

រាប់ថាជាគុ

បុ

យ

ោស់រៅរ

ើ យ” សម្នយយ

កនុង ិះទ ង “បងម្៉ាុម្រៅោរ “វារៅលក់នំរ ដកដរងហម្ដវង រ ើ

ងសំ លឹងរម្លរៅ ើ

ើ យ បង ?”

ម្ុី ើ យ សម្ វាទុកកូនឲ្យគ្ននរម្ល” ើ

ឹ ើ យរ្លយរេ ើ ើ ង “ពួករយើង ម្នដង

រក្គ្និះេថ្ក្ងអវីរទ សម្ឯងរកសុីកលូម្នបានធាក់ ឯគ្នន ក្តូវរដកឈ្៉ឺ-រអើយសម្ !

ម្ករកគ្ននទងយប់ ំ អចេឹង ?”

ឯងមានការ អីឬបានជា

សម្ងាករម្លម្ុ ខ្រក្កាយម្នរ ើ

រៅជត រទបន យយរេើងថា ៖ ើ

ើ ញមានម្នុសែ

“បងម្ុខ្ ំុ ញ នរជាគវាសនលាោស់ ី មា

ដដលរកត ើ

រេើងពីការអាក្កក់របស់ខ្រំុ ញ ៅបងម្ុី រៅបងម្ុេូ ី លរៅ នយយគ្ននខ្ទងកនុង ិះទ បនតេ ោស់”

រក្ពាិះខ្មា ំុ ញ នការ្ំ

ក្គ្នន់ដតសម្នយយប៉ាុរោ ណ ិះ

ម្ុក ឹ បាន ី ៏លមម្ដង

ថា សម្ម្ុខ្ជាក្រក្ពឹតន ត វូ អំ រពើទុេរេ តជាម្ ិ នខ្ទន ។ ម្ុី សំ លឹងរម្លម្ុ ខ្ ើ

សម្

ទុេរេ តចត ិ បំ ត ុ ី

ដតរ

រោយការនឹកដរលកកនុងេតត

រក្ពាិះម្ុគ វអំ រពើ ី តថាម្នុសែដូេសម្រនិះ សាបរ់ ខ្ម្នូ ើព រោយការេង ់ដង ឹ ។ “សាីរៅសម្

តុអី វ

ក ៏ងាកម្កសួរ

សម្

រជាគវាសនដដលរកតរេ ើ ើ ងពីការ

អាក្កក់របស់ឯងរនិះ ? រម្លន យយឲ្យគ្នន ស្ថតប់ ើ ងរម្ល” “បងម្ុី” សម្ចប់នយយឲ្យ ម្ុស្ថ ំុ ញ ង ឹ ើ ី ត ប់ “ខ្ដ

ថាបងម្ុខ្ជារដៀលខ្ជា ំុ ញ ម្នខ្ទន

កនុងការដដលខ្ ំុ ញ

ំ ូងបំ ត ច ំបាេ់ក្តូវក្រក្ពឹតន ត វូ អំ រពើអាក្កក់ជាក្គ្នដប ុ ិ ំុ ញ រដម្ កនុងជវតខ្ េ ត ុ ពីរសេកតស្ថ ើ បជួ ី យខ្នឲ្យរួ ី ល ប់” ។ ួល

“ពុរទធរអើយ !” ម្ុីឧទនរេើងរោយការសលុតរនធត ់

កនុងេតត “របឯងក្កមានយ ៉ា ងរម្៉ាេ រម្៉ាេក ៏ឯងម្នម្ក ើ រកគ្ននសម្

គ្ននបានក្ាប់ឯងរ

ើយ

ជាម្ួយគ្នន រម្៉ាេក ៏ឯងម្នម្ក ?”

រ

ថាឲ្យម្ករៅ

“បងម្ុី !” សម្នយយរេើងរោយការរ ើ ញរងលើម្

ើ ញេតត

“បងឲ្យខ្ម្ ំ ្ុ ករុកគួនបងដល ់រពលោ

ំ តតខ្ ំឲ្យ្ក់ រទៀត ឱ្បង! រសេកតរស្ ្ុ រគ ខ្ ំម្ ី សកឃ្លលនបាន បងខេ ុញ ្ក់រគ

ខ្ម្ ំុ ញ នគួរនឹងរ្វអច េ ឹ ងរស្ថិះ ើ

ដតវាជាការ

ច ំបាេ់ដដលខ្ក្ំុ ញ តូវដតរ្វោ ា៎ បង” ើ “្ក់រគ

!”

ម្ុរប ក្ំៗ ី កដភ្ែ ើ

រ

ជ ក់ ើ យសួរបញ្ញ

រោយសំ រលងខ្ាវៗ “ឯង្ក់រគឬសម្ ?” “

ឹ ែងរ

ើ យបង !” សម្ ស្ថរភាពដតម្តង “ខ្ ំុ ញ ្ក់

របស់រគរៅជតររាងកុនតារា

ខ្រំុ ញ រៀបនឹងោេ់រពាិះ

ស្ថលប់រក្ពាិះរសេកតរស្សកឃ្ល ល ន ក ៏ស្ស្ថប់ដតរ ី មានក់រដរើ រេញម្កពីររាងកុន យកកាបូបក្ាក់របស់រគ

រ

រេន” ។

ខ្ក ំុ ញ ៏សទុិះ

ើ ញស្រសតើ

េូលរៅ្ក់

ូ រៅស្ថលា ើ យរត់េល

ម្ុអងគ ី ុយស្ថតប់រោយការជួយភ្័យជួស។ សម្ លូក

រហារ ៉ា អាវដកយករបស់ទងអស់ ំ

ម្កោក់រៅ

េំរពាិះម្ុខ្ម្ុី ។ “របស់របរទងអស់ ំ រៅកនុងកាបូបរនិះ

អស់ ដតកាបូបរនិះខ្រំុ ញ បាិះរចលរៅរ “ស្ថលប់រ

ើ យ”

ើ យ !” ម្ុឧទនរេ ី ើ ង “រនិះម្នដម្នក្ាក់

តេតួេរទសម្ ស្ថលប់រ រៅរតងរ ឹ

រៅទង ំ

ើ យរម្៉ាិះល ក្រដ

។ ើ យរម្លរៅ” ើ

លជាមាេស់រគ

ំ កម្ករម្ល។ សម្ទញក្កោសក្ាក់ម្ួយដុយ នុិះា៎ ើ

គជាល ខ្តសនាកនុងការខ្ក្ាក់ ២ម្ុនររៀល រ ៉ឺ ីេ ៉ឺ ក្កោស់ម្ួយសនលឹករទៀតបញ្ញ េ ំ ិះទ

ើយ

មានតំថ្លម្ួយ

ដសនររៀល ។ ឯក្ាក់រនិះមាន េំនន ួ ទងអស់ ំ ជាង ៣ពាន់ររៀល ។ ខ្ ដក្ររៅជាសស្ថល ំង

ៈរនិះ ទកម្ុ ខ្របស់សម្បាន ឹ

រោយគតរ

ស្ថតយថ្នមាេស់ក្ទពយ ។

ើ ញដល ់ការរស្ថក

សម្រងបម្ុ ខ្រេើងសំ េឹងរម្លម្ុ ខ្ម្ុី ើ ើ

រ

យយថា ៖

ើ យន-

“បង! រសេកតក្តូ ម្ដតម្ួយ ី វការរបស់ខ្ ំុ ញ គបាយក្តឹ ៉ឺ

ដ្ាតប៉ាុរោ ណ ិះ រ

ើ យបាយម្ួយដ្ាតរនិះ បានរ្វឲ្យ ើ

មាេស់ក្ទពយរគរស្ថកស្ថតយរៅតក្កហាយជាខ្ទលង ំ

អចេឹងរយើងគតរ្វយ ើ ៉ា ងរម្៉ាេឲ្យបានស្សួលបង” ។

របើ

ម្ុម្ ី នរ្លយថាអវ ើ ី

ដតបាន

ុ េនម្ប័

ណ

៤-៥

សនលឹក ដដលបានយករេញពីរក្កាម្លខ្ត រ ែងៗ រៅឲ្យសម្រម្ល ំ យយតេៗ ថា ៖ ើ ក្ពម្ទងន

“សម្! ររឿងរនិះ ឯងគតយ៉ាងរម្៉ាេស្សួលក ៏រស្សេ ដតឯងរៅេុិះ គ្ននក ៏ម្នហានអារកាត់ថា រម្៉ាេដដរ” សម្សំ េឹងរម្លនម្ប័ ើ

ណ រោយការសៃបរ់ សៃៀម្

ហាក់ដេ ូ ជា គតរោិះស្ស្ថយនូវបញ្ញ ហ រនិះ ។ នម្ ប័

ណ រនិះជារបស់មាេស់ក្ទពយ ដដលោក់ជាប់យកម្ក

នឹងកាបូប រ

៖ ើ យមានរសេកតី ខ្ៗថា ីល ឧកញា៉ា សំ បូរសម្បតត ិ ីរវរដង ១២៣ វង ភ្នរំ ពញ

“បងម្ុ!” សម្នយយរេើងទងរក្កៀម្ក្កំ ំ ី

“ខ្ន ំុ ញ ឹង

ិ យករបស់ទងអស់ ំ រនិះរៅឲ្យមាេស់រគវញ ឥេូវ បង

ក្ាក់របស់រគខ្ច ំុ ញ យអស់ដតជាង

ប៉ាុរោ ណ ិះខ្ស ំុ ញ ខ្ ុ េតតទទួលកំ

ុ សរ

ឹ ែង

៥០ររៀល

ើ យ ក្ាប់រគតាម្

ក្តង ់ថា ការដដលខ្​្ ំុ ញ ក់កាបូបរគរនិះ ក ៏រក្ពាិះដតខ្ ំុ ញ អត់ក្ទន ំ ឹងរសេកតអត់ ឃ្លលនម្នបាន ី ក្រដ រ

លជារគរ

ើ ញេតត

ើ យជួនកាលរគ

របស់ខ្ ំុ ញ ដដលខ្ដ ំុ ញ ង ឹ នូវកំ

រ

របខ្ េឹង ើ រំុ ញ ្វអច ើ

ំុ ញ ម្នខ្ទន ើ ញរងលើម្ខ្ជា

នឹងឲ្យរងាវន់េរំ ពាិះរសេកតលា ី

ុ សរបស់ខ្នក ៏ម្នដង ឹ របខ្ ើ ំុ ញ ួល

រ្វអច េ ឹ ង រតបងឯងយល ់ថារម្៉ាេ ?” ើ ើ “រអើ របឯងគ តអចេឹងក ៏លារ ើ

រម្លម្ុ ខ្សម្ រ ើ

ើ យសម្!” ម្ុី សំ េឹង

ើ យរ្លយរេ ើ ើ ង “គ្ននម្នជួយរក្តក

អរស្ថរទរ េំរពាិះលាភ្របស់ឯង ដដលរកតរេ ើ ើ ងកនុង ល រនិះ - ការដដលគ្ននស្សឡាញ់ រាប់អានឯង ូ វអាក្កក់

ក ៏រក្ពាិះឯងជាកម្ាករ

ដដលក្រក្ពឹតស ត េ ុ រតដូ ិ េរូបគ្នន

សម្ ! គ្ននក ៏យល ់េតតរងលើម្ឯងខ្ លិះដដរ ដដលឯងក្តូវ្ក់ ិ នឯង ក្ទពយរគរដម្ ើ បជួ ី យជវី តខ្ ួល ស្ថលប់ ដតរ

ឲ្យរួេ ត ុ ពីរសេកតី

តុ លរនិះ ក ៏រៅដតស្ថតប់រម្ើលរៅដូេ

ជា ម្នេូលក្តរេៀកគ្ននរស្ថិះ រក្ពាិះគ្ននរៅដតជាម្តត ដ ៏លារបស់ឯង ការរបើឯងអត់ឃ្លលន រ ម្ករកគ្នន

តុអី វ ក ៏ឯងម្ន

គ្ននក ៏រៅមានបាយលមម្ឲ្យឯងសុីបានដដរ

ទំរាឯងរកការបានរ្វ ំ ើ - រៅសម្ ! ឯងគួរយករបស់ ិ ទងរនិះ ំ រៅឲ្យមាេស់រគវញរៅ - រៅ ! រៅឥេូវរៅ សម្

-គ្ននគតថាមាេស់ក្ទពយរគក្រដ

ររឿងអីរទរម្លរៅ ើ

ស្សឡាញ់ ទកេ តតឯង ឹ

លជា

ម្នរក

រគម្ុខ្ជាសរាយេតតរ ដដលឯងដង ឹ កំ

ើយ

ុ សរបស់ខ្ន ួល

ជួនកាលរគអាេជួយ រក្ជាម្ដក្ជងឯងឲ្យមានការងារ រ្វើ

របើរហាេោស់ក ៏ជួយរកសុីកលូឲ្យឯងធាក់បាន

ដដរសម្!”សម្ដកដរងហម្ដវង ើ រ

ើ យក ៏ ន-យយរេើងកាត់ថា ៖

នឹកអរ ងភ្័យ ង

ិ “របអច េ ឹ ង ខ្ន ំុ ញ ឹងយករៅឲ្យមាេស់របស់រគវញ” ើ “នយយេប់រ

ើយ

ទងអស់ ំ នឹងកូនកដនែង

សម្ក ៏ចត់ដេងខ្ េប់

របស់

រដម្ េ ស់រគ ើ បយករៅឲ្យមា ី

ិ វញ ។ សម្បានេុិះរេញពី ិះទ ម្ុីរៅ រោយការេតត ក្រងុយនឹងគុកក្េវាក់រក្ពាិះការដង ឹ កំ

ុ សរបស់ខ្ន ួល ។